இது என்ன மாயம் 21

பகுதி 21

கனவுகள் பல நான் கண்டிருக்க

காத்திருந்த கனவுகளைக் களவாடி

சிதைக்கப் போகிறாய் என

நான் பயந்த நொடி

நீ உணர்ந்தாயோ என் பயத்தை….

இதற்கிடையே, அந்த வாரத்திலேயே, ஸ்ரீ ராமின் முதல் பிறந்த நாள் கொண்டாட்டம் வந்தது. அதில் கலந்துக் கொள்வதற்கென, பிரஜி தன்னை தயார் செய்துக் கொண்டிருந்தாள். சங்கீ நாம் இருவரும் ஒரே மாதிரி ஆடை அணியலாம் என்று கேட்டுக் கொண்டதற்கிணங்க, சசி வாங்கி தந்த சுடியை அணிந்துக் கொண்டாள். மெலிதாய் தன்னை அலங்கரித்துக் கொண்டாள்.

எல்லாம் முடிந்தாயிற்று, இனி சஞ்சீவ் பரிசு பொருளோடு வந்தால், கிளம்ப வேண்டியது தான் என எண்ணிக் கொண்டிருந்த போதே, சஞ்சீவ் வந்து சேர்ந்தான். காலையில் அவள் சொல்லி விட்டது போல், ஸ்ரீராமுக்கு ஒரு பெரிய டெடியும், சந்தோஷிக்கு கொஞ்சம் பெரிய டெடியும் வாங்கி வந்திருந்தான். ஏனென்றால் சங்கீ அவள் பிங்க் கலர் டெடியை சந்தோஷி அழுக்காகி அதை துவைத்து விட்டாள், என்று வருத்தப்படவும் அதை நினைவில் வைத்து, அதே போல் வாங்க சொன்னாள். அதனால் சந்தோஷிக்கும் ஒன்று வாங்க சொல்லியிருந்தாள். பாவம் அவளும் குழந்தை தானே! என்று எண்ணினாள்.

வீட்டிற்கு வந்தவன், அவளுக்கு குரல் கொடுத்து விட்டு, தானும் அங்கு செல்வதற்கு தயாரானான். அப்போது தான், டீ கொண்டு வந்த பிரஜீயை பார்த்தான். பார்த்தவன், “இது என்ன சுடிதார் போட்டிருக்க, சேலைய கட்டிட்டு வா” என்றான். அவளோ சங்கீயின் வேண்டுகோளை சொல்லியும், “உனக்கு புருஷன் முக்கியமா? பிரண்ட் முக்கியமான்னு முடிவு பண்ணிக்கோ” என்று சொல்லி விட்டு, தயாராகி வரவேற்பறையில் அமர்ந்துக் கொண்டான். பின் பிரஜி அவன் இஷ்டம் போலவே, சேலைக்கு மாறி வந்தாள்.

பின் இருவரும் சங்கீ வீட்டிற்கு செல்ல, அங்கு அவர்களை எதிர்கொண்ட சங்கீயோ “என்ன பிரஜி, என்ன ஏமாத்திட்ட… போ…” என முகம் சுருக்கினாள். அவளோ மனதில் வருத்தத்தோடு, ஆனால் வெளியே “இல்ல சங்கீ, நான் நீ சொன்ன மாதிரி தான் ரெடியானேன், ஆனா கிளம்புற அவசரத்துல, அவருக்கு டீ போட்டு கொடுக்கும் போது, டீ கொட்டிருச்சு டா… டிரஸ்ல… அதான்…” என இழுத்து கட்டி, தன் கணவனை காட்டிக் கொடுக்காமல், பாதி உண்மையும், பாதி பொய்யும் சொன்னாள்.

சங்கீயோ “சரி, சரி…” என்று சுருங்கிய முகம் மாறாமலே சொல்ல, பிரஜீயோ “நாம இன்னொரு நாள், ஒன்னா சேர்ந்து போட்டுட்டு எங்கயாவது வெளிய போலாம் டா…” என அவள் தாடையை பிடித்து கொஞ்சி, “இப்ப… சரின்னு சிரிச்சுக்கிட்டே சொல்லு பார்ப்போம்” என்று அவளைச் சமாதானப்படுத்தினாள். இவர்கள் உரையாடலை தொடங்கும் போதே சங்கீயிடம் ஒரு சிறு தலையசைப்புடன் சஞ்சீவ் ஜெய்யை தேடி சென்று, ஆண்களோடு இருந்துக் கொண்டான்.

பின் பிரஜீயை பார்த்த சந்தோஷி, அவள் கைகளை பிடித்து இழுத்துக் கொண்டு, படுக்கை அறைக்குள் சென்றாள். அங்கு “பர்ஜி ஆன்டி… இடா எங்க அவ்வா… இடா… அம்மா… அப்புறம் இடா… சித்தி…” என்று ஸ்ரீ ராமின் பிறந்த நாளுக்கு வந்திருந்த சாந்தியம்மாவை, சிந்தா, செல்வியை அறிமுகப் படுத்தினாள். மேலும் சந்தோஷி “இடா… தம்பி… சாசுத்… இது… குட்டி தம்பி… சந்தோஷ்” என்று செல்வியின் ஒன்றரை வயது மகன் சாஸ்வத்தையும், சிந்தாவின் ஆறு மாத பையன் சந்தோஷையும் அறிமுகப் படுத்தினாள்.

சிந்தா “என்ன பிரஜி… சந்தோஷி ரொம்ப படுத்திட்டாளா?” என வினவ, “ஐயோ அப்படிலாம் இல்ல கா” எனச் சொன்ன பிரஜி, சந்தோஷிக்கு வாங்கி வந்த டெடியை தர, சிந்தா “அச்சோ… இதெல்லாம் எதுக்கு…?”

பிரஜி “இருக்கட்டும் கா… நான் என் குட்டி தோழிக்கு கிப்ட் தரேன், என்னடா குட்டி?” என சந்தோஷியிடம் கேட்க, அவளோ டெடியோடு கையை விரித்து தன்னை தூக்க சொல்ல, பின் தூக்கிய பிரஜீக்கு, இரு கன்னங்களிலும் முத்தம் தந்து, அவள் தோளில் சலுகையாய் சாய்ந்துக் கொண்டாள்.

சிந்தா “இம்ம்… எங்க குடும்பத்திலேயே இவ ஒருத்தி தான் பொண்ணுன்னு, எல்லோருக்கும் ரொம்ப செல்லம்… அந்த வரிசைல நீங்களுமா? ஐயோ பிரஜி, அங்க வீட்ல, வந்து பாருங்க ஒரு டெடி கடையே வைக்கலாம், அவ்ளோ வச்சிருக்கா, அவங்க அத்தைக்கிட்ட இருந்து சுட்டுட்டு வந்து வச்சிருக்கா” என்று புகார் போல் சொல்ல, சாந்தியம்மாவும், “என் பொண்ணும் இவ சின்னவ தானன்னு கொடுத்திருவா, இவளுக்கு அவங்க அத்தையோட பொருள எடுத்து தன்னடா வச்சுக்கிறதுன்னா அவ்ளோ சந்தோஷம்”

செல்வி “ஏன் அத்த, சிம்பிள்ளா அவ அத்த மாதிரின்னு சொல்ல வேண்டியது தான?” என்று சொல்லி முடிப்பதற்குள் அவள் மண்டையில் கொட்டு விழுந்தது. வேறு யார்? நம் சங்கீ தான் கொட்டினாள். அப்படியே எல்லோரின் சிறப்பம்சங்களையும் பிரஜீக்கு எடுத்துரைத்தாள் சங்கீ.

பின் தன் தந்தையைத் தேடி சென்ற சந்தோஷி, அங்கு சஞ்சீவை காணவும், “மாமா…” என அவனிடம் தாவி, அவன் தூக்கவும் அவள் தோளில் சாய்ந்துக் கொண்டு, அவன் கன்னம் பற்றி “மாமா இடா எங்க அப்பா… சந்தோஷி பா…” என்று ஷிவாவையும், “இடா… என் குட் சித்தப்பா என சபரியை காட்டினாள். பின் தன் தந்தையிடம் தாவி, சஞ்சீவைக் காட்டி “ப்பா… இடா… மாமா… பூச்சாண்டி மாமாவாம்…” எனக் கண்ணை உருட்டி சொல்ல,

சஞ்சீவ் நெற்றி சுளிக்க, ‘எல்லாம் அவள் வேலையா?’ என அப்பொழுதும் மனதில் பிரஜீயை நினைக்க, ஷிவாவோ “ஷ்… அப்படிலாம் சொல்லக்கூடாது பாப்பா” என்று அதட்ட, அவளோ “பர்ஜீத்த… இல்ல பர்ஜீத்த… அவங்க டா சொன்னாங்க” என்று அவளும் பிரஜீயை போட்டுக் கொடுக்க, சஞ்சீவ் “அன்னிக்கு எங்க வீட்ல வந்து, சாப்பாடு சாப்பிட மாட்டேன்னு அடம் பண்ணினா… அதான் என் வைஃப், அப்படி சந்தோஷிய மிரட்டி வச்சிருக்கா…” எனக் காரணத்தை சரியாக யூகித்து சொன்னான்.

பின் அங்கு வந்த சசி, ஷிவாவிடம், “ஏன் மாமா… உங்க பொண்ணுக்கும் சந்தோஷி ன்னு வச்சிருக்கீங்க, பையனுக்கும் சந்தோஷ் வச்சிருக்கீங்க… எப்படி இரண்டு பேரையும் சுருக்கி கூப்பிடுவீங்க?” என முக்கியமான கேள்வியைக் கேட்டான். முன்பு அண்ணன் என்று சொல்லுவான், இப்பொழுது சங்கீ இவர்கள் வீட்டு மருமகளான பின், உறவு முறை காரணத்தால், “மாமா” என்றழைத்தான்.

“ஏன்டா…. உனக்கு இப்படியெல்லாம் தோணுது?” என சபரி கேட்க, ஷிவா சிரித்துக்கொண்டே “விடு சபரி…” என சொல்லி “நான் என் பொண்ண சந்துக் குட்டி ன்னு சொல்வேன், பையன சந்துக் கண்ணா ன்னு சொல்வேன்” என்று சசிக்கு இலகுவாக பதில் அளித்தான்.

கேக் வெட்டும் நேரம் வந்தது, ஜெய்யின் நண்பர்கள் மற்றும் உறவினர்கள் மத்தியில் ஜெய்யும் சங்கீயும், ஸ்ரீராமின் கை பிடித்து, கேக்கை வெட்டினர். பின்னர் ஸ்ரீ ராம் கை பிடித்து, இருவரும் மாறி மாறி ஊட்டிக் கொண்டனர். பின் அவனுக்கும் சிறு துளி கிரீமை தர, அதற்குள் சந்தோஷி “நானு நானும்… ஸ்ரீக்கு… ஆ… ஊடுறேன்” என்று அவளும் ஊட்டினாள். சங்கீ அனைவருக்கும், கேக் வெட்டி தர, பின் இரவு உணவும் மேல் மாடியில் வழங்கப்பட்டது.

சங்கீ, சஞ்சீவ் பிரஜீயை சேர்த்து வைத்து, இரு வீட்டாருக்கும், ஆம், ஜெய்யின் அம்மாவும் அப்பாவும் வந்திருந்தனர். அவர்கள் எல்லோருக்கும் அறிமுகம் செய்து வைத்தாள். பிரஜி இரு வீட்டு பெரியவர்கள் காலிலும் விழுந்து ஆசீர்வாதம் வாங்க, சாந்தியம்மா அவர்கள் புதுமண தம்பதிகளாய் இருப்பதால், “சீக்கிரமே உங்க வீட்டுலயும் ஒரு குழந்தை வரட்டும் மா” என்று பிரஜீயை வாழ்த்தினார்.

ஜெய்யின் அம்மாவும் “ஆமாம் மா, அடுத்தவாட்டி நீங்க இந்த நல்ல செய்தி சொல்லனும்” என்று சொல்ல, பின் சங்கீ “ஆமா அத்த, பிரஜீக்கு கல்யாணமாகி மூனு மாசம் மேலாச்சு” என்று கூற, சிந்தா “அப்போ சீக்கிரமே நல்ல செய்தி எதிர்ப்பார்க்கலாமா?” என, செல்வியும் சிரித்துக் கொண்டே “நாங்க நெக்ஸ்ட் டைம் வரும் போது, நீங்க குட் நியூஸ் தான் சொல்லணும்” என்று பெண்கள் அனைவரும் அவளை வட்டம் கட்டி, “குழந்தை குழந்தை” எனக் குழந்தை ஆசையை பிரஜி மீது தூவி விட்டனர்.

அவர்களை விட்டு, தள்ளி நின்று ஷிவாவோடு பேசிக் கொண்டிருந்தாலும், அவர்கள் பேசியது இவன் காதிலும் விழ, அடிக்கடி பிரஜீயை ஓரக் கண்ணால், அவள் சிரிப்பதை, வெட்கப்படுவதைப் பார்த்தான்.

சஞ்சீவை பார்த்த ஷிவா, “என்ன சஞ்சீவ், வைஃப்பையே பார்த்துட்டு இருக்கீங்க? ஓ… நேரமாச்சா, கிளம்பனும்னா கிளம்புங்க, நான் ஜெய்கிட்ட சொல்லிக்கிறேன்” என்று, சஞ்சீவ் புது மாப்பிள்ளை என்பதால், தன் மனைவியைத் தேடுகிறான் போல, என அவனின் மனநிலையை ஷிவாவே கற்பனை செய்து அனுப்ப முயல, “இல்ல ஷிவா… ஜெய் வரட்டும், நான் சொல்லிட்டே கிளம்புறேன். இப்ப என்ன… பக்கத்து வீடு தான” என்று பதில் தந்தான்.

ஆனால் காதல் நாயகனாய் மாறிய ஷிவா, மெல்ல நழுவி தன் மனைவியிடம் சென்று, “சிந்து உங்க அரட்ட கச்சேரியெல்லாம், நாளைக்கு பகல்ல வச்சுக்கோங்க, இப்ப அந்தப் பொண்ண அனுப்பி விடுங்க, பாவம் சஞ்சீவ்” என சிந்தாவின் காதில் ரகசியம் பேச, சிந்தாவும் தன் கணவன் சொன்னதை செய்து முடித்தாள்.

இருவரும் சாப்பிட்டு வீடு வந்து சேர்ந்த பின், பிரஜி வாசல் கதவை பூட்டி விட்டு, சமையற்கட்டிற்கு சென்று பாலை சூடு படுத்தி, அவனுக்கு ஒரு டம்ளரில் ஊற்றி எடுத்துச் சென்றாள். அதற்குள் சஞ்சீவும் குளியலறை சென்று தன்னை ரெப்ரெஷ் செய்து இரவு உடை அணிந்து கட்டிலில் கால் நீட்டி அமர்ந்திருந்தான்.

அவள் பால் டம்ளரை அவனிடம் தந்து விட்டு, தன் படுக்கையை விரிக்க சென்றாள். பாலை குடித்து முடித்தவன், டம்ளரை, அவளருகே இருந்த மேஜையில் வைத்தவன், நின்று போர்வையை விரிக்க போனவளிடம், “என்ன பிரஜி… எல்லோரும் என்னவோ, குழந்த குழந்தன்னு சொன்னாங்க போல?” என்று ஆரம்பித்தான்.

பிரஜீயோ ‘இவன் திருந்திட்டானா, அல்லது எல்லோரும் குழந்தை பற்றி பேசவும், அவனுக்கும் ஆசை வந்து விட்டதா?’ என எண்ணி, நாணத்தோடு அவனைப் பார்த்து “இம்… நமக்கும் கல்யாணமாகி மூனு மாசமாச்சுல… அதான்…” என மெல்ல இழுத்தாள்.

ஆனால் சஞ்சீவோ திடீரென சிரித்தான், அவளோ புரியாமல் பார்க்க, அவனே “உனக்கு குழந்தை வேற பிறக்கனுமா?” என ஒரு மாதிரியாய் கேலியாய் வினவினான்.

அதில் சட்டென கோபம் வர, “ஏன்? எனக்கு பிறக்காதா?” என்று நிமிர்வாகவே கேட்டாள்.

மாலையில் வந்ததும், சசி கொடுத்த சுடியில், அவளை பார்த்ததுமே, அவனுக்கு வேறொருவன் கொடுத்த ஆடையை அணிகிறாள் என்ற கோபம், மேலும் விழாவில் சங்கீதா “கபூர் ஃபாமிலி மாதிரி இவங்க குமார் ஃபாமிலி” என்ற கேலியிலும், ஆங்காங்கே செல்வியின் தம்பி குமார் பற்றியும், அவன் படிப்பு பற்றியும் பேசப்பட்டது.

குமார் என்ற வார்த்தை ஒலிக்கும் போதெல்லாம் சஞ்சீவுக்கு, தன் நண்பன் குமாரின் ஞாபகம் வர, மேலும் அப்போது அதற்கு காரணமான பிரஜீயைப் பார்க்க, அவளோ வெகுளியாய் சங்கீ வீட்டு பெண்களிடம் பேசி சிரித்தோ, அல்லது குழந்தைகளுடன் கொஞ்சி மகிழ்ந்தோ கொண்டிருக்க, சஞ்சீவுக்குள் ஜுவாலையாய் கோபம் கொழுந்து விட தொடங்கியது. அதனின் தாக்கம், இப்போது காட்டு தீ போல பிரஜீயை தாக்க தயாராய் இருந்தது.

“ஏன்….? ஏனென்றால் உனக்கு அந்த தகுதியே இல்லை…” அவள் புரியாமல் திகைக்க, “உனக்கு முதலில் இல்லறம் நடத்தவே தகுதி இல்லை, அதற்கெல்லாம் ஒரு குணம் வேண்டும், அதனால் தான் நீ இங்கே தனியே படுக்கிறாய், இது தான் உன் தகுதி” என கீழே கைக் காட்டினான்.

இத்தனை நாளும் அவனின் கோபம், ஏதோ ஒரு பொறாமை உணர்வில் ஏற்படுகிறது என்று பொறுத்துக் கொண்டாள். ஆனால் அது இன்று, எல்லை மீறி தன் தன்மானத்தையே சுடவும், அவளின் பொறுமை பறந்தது.

“என் தகுதியைப் பற்றி பேசுகிறீர்களே, நீங்களும் தான், தனியே படுக்கிறீர்கள், நீங்கள் சொன்னது போல் பார்த்தால், உங்களுக்கும் அந்த தகுதி இல்லை என்று தானே அர்த்தம்” என்று நீ சொன்னது உனக்கும் பொருந்தும், என்பது போல் கூற, சஞ்சீவ் கோபத்தோடு அவளின் முழங்கையை பற்றி இறுக்கி, “என்னடி சொன்ன?” என்று கண்களைச் சுருக்கி, கூர்மையாக்கி அவளைப் பார்த்து கேட்டான்.

அவளோ “சொல்ல போனால் நீங்கள் தான், என்னை விட்டு ஒதுங்கி இருக்கறீர்கள்… அதனால் உங்களுக்கு தான், அந்தத் தகுதி இருக்கிறதா என்ற ஐயம் ஏற்படுகிறது” என்று அவனின் கேள்வியால் விளைந்த கோபத்தில், படபடப்பில் அவனை நன்றாக தாக்கி விட்டாள்.

அதைக் கேட்ட அவன் பிடி மேலும் இறுக, “ஸ்ஸ்… விடுங்க… கைய விடுங்க” என்று வலியினால் ஏற்பட்ட எரிச்சலோடு சொல்லிக் கொண்டே, மறு கரத்தால் அவன் கையை விலக்க முயற்சித்தாள். ஆனால் அவனோ மற்றொரு கையால் அவள் இடையையும் வளைத்து, “விடுங்க” என்று சொல்லும், இதழை நோக்கி குனிய தொடங்கினான்.

மேலும், அவன் தன் இடையைப் பற்றவுமே, அவன் கைகளை விடுவிக்க போராடியவள் நிமிர்ந்தாள். அதே வேளை தன்னை நெருங்கி வரும் அவன் இதழ்களைப் பார்த்து, முகம் திருப்பினாள். இருந்தும் சஞ்சீவ் பின் வாங்காமல், தொடர்ந்து தன் முதல் முத்திரையை கோபத்தினால் சிவந்த அவள் கன்னங்களில் பதித்தான். ஆனால் அவளோ, தன் கையால் அவனைத் தள்ள முயற்சித்து, “சீ….. விடு” என முகம் சுருக்கி, மரியாதையையும் சுருக்கினாள்.

அவனோ புன்னகைத்து, “என் தகுதியைப் பற்றி அறிந்துக் கொள்ள ஆசைப்பட்டாய் அல்லவா? தெரிந்துக் கொள்” என்று அவளைச் சமாளித்து, அவளின் கைப் பற்றி இழுத்து சென்றான். ஆனால் அவளின் போராட்டத்தால், சஞ்சீவ் தடுமாறி இருவரும் சேர்ந்து கட்டிலில் விழுந்தனர். படுக்கையில் இருந்து எழ முயற்சித்தவளைத் தடுத்து, மூர்க்கத்தனமாய் அணைத்து, அவளை முற்றுகையிட்டான்.

பிரஜி இந்த மாதிரியான இரவை எதிர்பாராமல் இல்லை, ஆனால் எவ்வாறெல்லாம் அமைய வேண்டும்? என்ற கனவோடு, எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தாள். சஞ்சீவ், தன் கண்ணில் காதலை தேக்கி, ஆசையாய் நெருங்கி, தன்னிடம் கொஞ்சி கெஞ்சி, மெல்ல தன்னுள் மென்மையாய் காதலை அரங்கேற்றுவான் என்று கனவு கண்டவளிடம், இப்போதோ அவளின் சம்மதத்தை கூட என்ன? அவளின் மறுப்பை கூட பொருட்படுத்தாமல், முன்னேறியவனின் கைகளில் இருந்தவள், இவற்றையெல்லாம் எண்ணி கண்ணீர் உகந்தாள்.

அவளின் மறுப்புகள் அவனிடம் மதிப்பற்று போன நிலையிலும், அவளின் கண்ணீர் அவனைக் கரைக்க தான் செய்தது. மூர்க்கமாய் ஆரம்பித்தவன், மெல்ல மெல்ல மென்மையாய் தொடர, அவளின் கண்ணீர் வழிந்த கண்களில் முத்தமிட்டு முத்தமிட்டு கண்ணீருக்கு அணைக் கட்டினான். மேலும் அவனின் ஆழ்மனதில் இருந்த காதல், விழித்துக் கொண்டு, அவனை செலுத்தி, அவளுக்கு ஆறுதலை தந்தது. அவனின் அந்தக் காதலை உணர்ந்தது போல் அமைதியுற்றவள், போக போக, அவனிடம் தன்னை முழுமனதாய் ஒப்படைத்தாள்.

மாயம் தொடரும்…….