உனக்காக ஏதும் செய்வேன்
உனக்காக ஏதும் செய்வேன்
அத்தியாயம் – 3
நேற்று அகத்தியனை பார்த்த பின் இருவர் மனதிலும் ஆயிரம் உணர்வுகள் எழுந்தாலும், அவர்களின் அளவில்லாத காதலால் அதை புறம் தள்ளியவர்கள் இயல்பாகவே இருந்தனர்.
அதுவும் மகாவுக்கு இன்று தேதியை பார்த்ததும்… மனதில் இருந்த சிறு வருத்தமும் காற்றில் பறந்தது.
உடனே சூர்யாவிடம் போக, அவனோ புத்தகத்தையும் நோட்டையும் வைத்துக் கொண்டு க்ளாஸிற்க்கு லெசன் எடுக்க பிரிப்பேர் செய்து கொண்டிருந்தான்.
அவன் அருகில் சென்றவள், “என்னங்க…” என ராகம் பாடினாள்.
அதில் கையிலிருந்ததை வைத்துவிட்டு திரும்பியவன், அவள் ராகத்தில் சிரித்துக்கொண்டே, “என்னம்மா?” மென்மையாக வினவினான்.
“இன்னைக்கு என்ன நாள்னு சொல்லுங்க பார்க்கலாம்?” சந்தோஷமாக கேட்க,
போன் சார்ஜ் ஏற அந்த பக்கம் இருந்ததால், உட்கார்ந்திருந்த இடத்தின் அருகில் சுவற்றில் மாட்டியிருந்த மாத காலண்டரை பார்த்து, “புதன் கிழமை மகா.” இயல்பாகக் கூறினான்.
அவன் பதிலில் அந்த உணர்வு மறைந்து கடுப்பாகி முறைத்தவள், “அது தெரியுது.” என,
“அப்புறம் ஏன்டி கேட்கற?” கூறியவன் மீண்டும் புத்தகத்தை எடுக்க,
அதை வேகமாக பிடுங்கியவள், “அப்படி தெரிஞ்சே கேட்டா அது ஏதோ ஒரு முக்கியமான நாள்னு அர்த்தம். ஸோ காலண்டரை நல்லா பாருங்க.” என்றாள்.
அந்த காலண்டரில் முன்பே ஒருநாள் அவள் இன்றைய தேதியை வட்டமிட்டு ஹார்ட்டின் சிம்பல் போட்டு வைத்திருந்தாள்.
முதலில் பார்க்கும்போது சரியாக கவனித்திருக்க மாட்டான். மீண்டும் பார்த்தால் கண்டுபிடித்து விடுவான் என்ற எதிர்பார்ப்பில் பார்க்க, அவன் கூறியதை கேட்டதும், அவனை வெட்டவா குத்தவா என்பது போல பார்த்து வைத்தாள்.
அவன் கூறியது யாதெனில், “ஆமா மகா இன்னைக்கு பௌர்ணமி. அந்த முக்குல உள்ள கோவில்ல நைட் பூஜை பண்ணி பொங்கல் போடுவாங்கல? நைட் கண்டிப்பா போயிட்டு வரலாம் விடு.” குஷியாகக் கூற,
‘என்னது? பொங்கல்லா? நான் என்னவோ பொங்கலுக்கு தவம் கிடக்கற மாதிரி பேசறாரே?’
‘இந்த மனுஷன் என்ன கல்யாணம் பண்ண அப்புறம் எல்லாத்தையும் மறந்துட்டாரு போல.’ என நொந்தாலும்,
சற்று பொறுமையாக, “நான் அத சொல்லலங்க.” என சிணுங்கியவாறு சொன்னாள்.
“ப்ச்… மகா… நான் லெசன் பிரிப்பேர் பண்ணிட்டு இருக்கேன். சும்மா என்ன நாள் என்ன ஸ்பெஷல்? னு கேள்வி கேட்டுகிட்டு, அதுக்கு பதில் சொன்னா நான் அத சொல்லலனு சொல்லிக்கிட்டு. டிஸ்டர்ப் பண்ணாம போய் வேலைய பாரு.” சலிப்பாக கூறவும்,
“ம்க்கும்… அப்படியே பிரிப்பேர் பண்ணி பாடம் எடுத்துட்டாலும்.” அவன் பதிலில் கோபமாகி நக்கலாக பேசினாள்.
“ஏன் நான் நல்லாத்தான் பாடம் எடுப்பேன். நீ… என்ன சொல்ற? குழந்தைகளுக்கு சொல்லி தர மொதல்ல உனக்கு அஆஇஈ, வாய்ப்பாடுலாம் தெரியுமா?” என்றான் வம்பாக.
“என்ன பார்த்தா இதுலாம் தெரியாத மாதிரியா இருக்கு?” அவள் பாவமாக வினவ,
“உனக்கு வந்தா ரத்தம். எனக்கு வந்தா தக்காளி சட்னியா? நானும் ஒரு நல்ல லெக்சுரர்தான்மா.” தன்னம்பிக்கையுடன் கூற,
“ம்க்கும் பெரிய லெக்சுரர்… நீங்க பாடம் நடத்துனா அப்படியே எல்லாருக்கும் புரிஞ்சிடும் பாருங்க.” என அவள் தோளில் முகத்தை இடித்தாள்.
“அதெல்லாம் புரியும். நான் என்ன உன்ன மாதிரி குழந்தைங்களுக்கு தாலாட்டா பாடறேன்.” எனவும், அவனை முறைத்தவள் மேலும் சண்டைக்கு வர தயாராவதை உணர்ந்து அதை தடுக்க,
“விட்டா பேசிட்டே இருப்ப போடி.” என விரட்டினான்.
‘மகா சரியான டியூப்லைட்ட கல்யாணம் பண்ணிருக்க நீ. ச்சே… இந்த மனுஷனுக்கு எதையும் நேரா சொன்னதான் புரியுது. இவ்வளோ க்ளூ கொடுத்தும் பௌர்ணமி பொங்கல்னுட்டு.’ என நொந்தவள் குளிக்கச் சென்றாள்.
அவள் சென்றதுதான் தாமதம். டக்கென சத்தமில்லாமல் வீட்டை சாத்தியவன், விரைந்து சென்று சில பொருட்களை வாங்கி வந்து அமைதியாக தன் பேக்கில் வைத்துவிட்டு மீண்டும் புத்தகத்தில் ஆழ்ந்தான்.
அவள் வந்ததும் அவனும் சென்று குளித்துவிட்டு… சாப்பிடும் போதும், ரெடியாகும் போதும், கிளம்பும் போதும் என எல்லா முறையும் அவள் மீண்டும் மீண்டும் கொடுத்த க்ளூவை கண்டுக்காதவாறு பேசியவன், அவளை நன்றாக வெறுப்பேற்றினான்.
அவனுக்கு புரிந்தது அவள் கூற வருவது. ஆனால் அதை உடனே ஒப்புக் கொண்டால் அவன் சூர்யா அல்லவே!
அவளை வேண்டுமென்றே சும்மா கடுப்பேப்பேற்றிக் கொண்டிருந்தான்.
வீட்டிலிருந்து புறப்பட்டவர்கள் நடக்க ஆரம்பிக்க, அந்த கோவில் அருகில் வர ‘நாம நேராவே சொல்லிடுவோம்.’ என அவனிடம் திரும்ப,
அவனோ, “மகா வா கோவிலுக்கு போய்ட்டு போலாம்.” எனவும் அவள் முகம் பிரகாசமானது.
“எதுக்கு கோவிலுக்கு போகனும்?” அவனுக்கு நியாபகம் வந்துவிட்டதோ என ஆவலாக கேட்டாள்.
“யார்ட்டயாச்சம் இன்னைக்கு நைட் பூஜையில பொங்கல் மட்டும்தானா? இல்ல தக்காளி சாப்பாடும் போடறாங்களானு கேட்கதான்.” எனவும் அவ்வளவுதான் அவளுக்கு டென்ஷன் எகிறிவிட்டது.
மேல்மூச்சு கீழ்மூச்சு வாங்க அவனை முறைத்தவள், நங்கென அவன் தலையில் ஓங்கி கொட்டினாள்.
“ஆஹ்…” என தலையை தேய்த்தவாறு அலறியவன், “எதுக்குடி தும்பிக்கையில தட்டன?” என பாவமாக வினவ,
“ஹான்…ஹான்… என்ன சொன்னீங்க… திருப்பி சொல்லுங்க.” ‘நீ தான் தைரியமான ஆளாச்சே சொல்லு.’ என்பதுபோல பார்க்க,
‘உண்மையா இருந்தாலும் இப்படியா சூர்யா சொல்லுவ…’ என மனதில் தன்னை திட்டியவன்,
“எதுக்குடி தலையில கொட்டனனு கேட்டேன்.” என, அவனை நம்பாது பார்த்தவள், அதைவிடுத்து அவனுக்கு நியாபகம் வராததால் உண்மையில் சோகம் ஆகிப்போனாள்.
அதைக் கண்டு விளையாட்டை விட்டவன், அவன் பேக்கை ஓபன் செய்து, அதிலுள்ள டைரி மில்க் சில்க்கை எடுத்து சிரிப்போடு நீட்ட, அதை பார்த்ததும் மகிழ்ச்சியுடன் வாங்கியவள், பின் அவன் கையில் குத்தியவாரு,
“ஏன் சூர்யா இப்படி பண்றீங்க? உங்களுக்கு நியாபகம் வரலனு நான் எவ்வளவு பீல் பண்ணேன் தெரியுமா?” பாவமாக முகத்தை வைத்துக் கொண்டு கேட்டாள்.
அந்த சாக்லேட்டைதான் அவர்கள் ஸ்பெஷல் டேயில் அவன் அவளுக்கு வாங்கி கொடுப்பான். அதில் உள்ள அதிகமான தித்திப்பு போல தங்கள் காதலும் எப்போதும் இவ்வாறு அதிமாக தித்தித்துக் கொண்டே இருக்கும் என அவன் கூறுவதும் அவளுக்கு மிகவும் பிடிக்கும்.
ஆகையால் அதை தரும்போதே அவனுக்கு நியாபகம் உள்ளதென புரிந்து கொண்டாள்.
“எப்படி மகா மறப்பேன். எனக்கு நல்லா நியாபகம் இருக்கு. இன்னைக்குதான் நாம ரெண்டு பேரும் ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் ஆடிய கண்ணாமூச்சிய விட்டுட்டு பரஸ்பரம் லவ் பண்ண ஆரம்பிச்ச நாள். அத போய் மறப்பனா?”
“சும்மா விளையாட்டுக்கு பண்ணேன். வா போய் சாமி கும்பிட்டுட்டு அப்புறம் சண்டை போடுவோம்.” அவளை இழுத்துக் கொண்டு கோவிலுக்குள் சென்றான்.
தன் பேக்கில் இருந்து பூஜைக்கு தேவையானவற்றை எடுக்க, “இந்த பேக்ல நான் எதிர்பார்க்காத, எனக்கு தெரியாம நிறைய பொருள் இருக்கு. இல்லங்க?” அவள் அழுத்தமாக கேட்க, திருதிருவென முழித்தவன் அவளை பரிதாபமாக பார்த்தான்.
“முழியப் பாரு. சரியான திருட்டு பையன் நீங்க.” அவனை திட்ட,
அதை பொருட்படுத்தாது அவளை சமாதானம் செய்ய, “ம்ம்… ஆமா அது உண்மதான் மகா. ஆனால் நான் திருடனதலையே ரொம்ப பிரீஷியஸ்ஸானது உன் ஹார்ட்தான் தெரியுமா?” என கண்ணடித்து பழைய லவ் டையலாக் ஒன்றை விட, அவளுக்கு கோபம் மறைந்து வெட்கமும் சிரிப்பும் வந்துவிட்டது.
அதை இரசித்தவன் அந்த பொருட்களை அங்கிருந்த ஐயரிடம் கொடுத்து அவர்கள் இருவர் பெயரையும் சொல்லி பூஜை செய்ய சொல்லிவிட்டு கண்களை மூடி தெய்வத்தை வணங்கினர்.
அவளை எப்போதும் சந்தோஷமாக பார்த்துக் கொள்ளவேண்டும் என அவனும், அவனோடு என்றும் இதேபோல மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும் என அவளும் வேண்டி கொண்டார்கள்.
மேலும் எல்லாப் பிரச்சினையும் முடிந்து சீக்கிரம் நல்லது நடக்க வேண்டும் என்றும் வேண்டிய பின் கண்களைத் திறந்தனர்.
பூஜை முடிந்து நீட்டிய குங்குமத்தை அவள் வகிட்டில் வைத்தவன், நெற்றியில் வைத்து கண்ணில் படாமல் இருக்க மெதுவாக கண்ணை மறைத்தவாறு ஊதிவிட, அவளும் அவன் நெற்றியில் திருநீற்றை பூசி அவ்வாறு ஊதினாள்.
இனிமையான அழகான அந்த நேரத்தை அனுபவித்து கோவிலில் சற்று நேரம் உட்கார்ந்துவிட்டு கிளம்பினர் தங்கள் பணிக்கு.
»»»»
அன்று காலையிலிருந்து மனையாளின் மனதில் என்ன இருக்கிறது என அறிய முயன்று ஒன்றும் புரியாமல் வேலைக்கு கிளம்பிக் கொண்டிருந்தான் அகத்தியன்.
அவள் முகத்தில் கோபமும் தெரியவில்லை. அதேசமயம் அவள் இயல்பாக இல்லை என்பதும் அவனுக்கு புரிந்தது. ஆனால் என்ன நினைக்கிறாள் என புரியவில்லை.
எதையும் காட்டாது புறப்பட்டவன், மொபைலை பார்த்தவாறு நின்று கொண்டிருந்தான்.
வேகமாக அவன் இருந்த இடத்தை தாண்டிச் சென்றவள், அங்கிருந்த மேசையில் நன்றாக காலை இடித்து கொண்டாள்.
அதை பார்த்ததும் சட்டென அருகே அவன் செல்ல, அதைக்கூட உணராது அவள் கண்மூடி வலியில் “ஸ்…” என முனகிக் கொண்டிருந்தாள்.
“கீர்த்தி.” என்ற அழைப்பில் கண்ணைத் திறக்க, அவள் முகத்தில் வலியை உணர்ந்தவன், எந்த தயக்கமும் இல்லாமல் குனிந்து அவள் பாதத்தை பிடித்துப் பார்த்தான்.
அவன் அதை செய்யவும் சங்கடத்தால் நெளிந்தவள், “ஒன்னுமில்ல விடுங்க.”என விலக முற்பட்டுக் கூற,
அவனோ, “ப்ச்… இரு. கண்ண இங்க பார்த்து நடந்து வரனும். நினப்புலாம் எங்கதான் இருக்கோ…” என கடியவும் அமைதியானாள்.
“கால அசை….வலிக்குதா?” என்று வினவ, அவளோ அசைத்துவிட்டு “லைட்டா வலிக்குதுங்க.” எனவும்,
“சுளுக்கிடுச்சுனு நினைக்கிறேன்.” என்றவன், அவளை அருகில் உள்ள சோஃபாவில் உட்கார வைத்து, மருந்தை எடுத்துவந்து அழுத்தமாக ஆனால் நிதானமாக நீவிவிட்டான்.
அவன் பாதத்தை அவன் சாதாரணமாக பிடித்திருந்தாலும் அவளுக்கு அது ஒரு மாதிரியாக இருந்தது.
“யாரும் வந்துட போறாங்க. பார்த்தா எதும் நினச்சிப்பாங்க. கொடுங்க நான் போட்டுக்கறேன்.” தயக்கமாக அவள் கேட்க,
“யார் வந்து என்ன நினச்சா என்ன? நீ அமைதியா உட்காரு.” கண்டிப்புடன் கூறியதும், வாயை மூடிக்கொண்டாள்.
இப்போது அவள் எப்படி உணர்கிறாள் என்று அவளுக்கே புரியவில்லை. ஆனால் கணவன் அருகாமை அவளுக்கு மிகவும் பிடித்தது.
அந்நேரம் அவனுக்கு அவள்மீது அக்கறை மட்டுமே இருந்தது.
அன்பைத்தான் வெளிப்படுத்த இயலவில்லை; அக்கறையையாவது வெளிப்படுத்தலாமென நினைத்தானோ!
வேறெதுவும் சிந்திக்காமல் மனையாளின் வலியை குறைக்க தன்னால் ஆனதை செய்தான்.
ஆனால் அவள் அவனின் இந்த அருகாமையை இரசித்தாள்.
‘இதுக்காகவே டெய்லி கால இடிச்சிக்கலாம் போலயே. இத்தன நாள் தெரியாம போச்சே!’ என கிறுக்குத் தனமாக மனதில் நினைத்தவள், அவனை பார்த்தவாறு அமர்ந்திருந்தாள்.
அவனோ இயல்பாக மருந்தை தேய்த்து முடித்துவிட்டு கையை கழுவிய பின், “ஓவரா ஓடிட்டே இல்லாம கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடு.” என கூறிவிட்டு டைமை பார்த்தவன் நேரமாவதை உணர்ந்து கிளம்பிவிட்டான்.
இன்றும் அவன் சொல்லாமல் சென்றது வருத்தமாக இருந்தாலும், அவனின் இந்த அருகாமையும், அக்கறையும், அந்த கண்டிப்பும் கூட அவளுக்கு தேனாக இனித்தது.
மெதுவாக அந்த மேசைக்கு அருகே சென்றவள், “தேங்க் யூ ஸோ மச்.” என சந்தோஷமாக அதனிடம் கூறினாள்.
பொறுமையாக தன் வேலையை முடித்தவள், கணவனின் சொல்லுக்கேற்ப தங்கள் அறையில் ஓய்வு எடுக்க சென்றாள்.
தலையனையில் சாய்ந்தவாறு அமர்ந்தவள் மனதில் நேற்றைய நிகழ்வால் வருத்தம் இருந்தாலும், இப்போது அதைவிடுத்து மனதில் ஒருவித இதமான உணர்வு இருந்தது.
எழுந்ததில் இருந்து ஏனோ என்றும் அவன் அன்பு கிட்டாதோ? இதேபோல உரிமையுடன் பேச இயலாமல் அமைதியாகவே தன் வாழ்க்கை முடிந்து விடுமோ என்றெல்லாம் பயந்தே ஒருவித அமைதியுடன் உலாவினாள்.
ஆனால் அவன் அவளிடம் இன்று காட்டிய அக்கறை, அந்த மாதிரி இல்லை போல என அவளுக்கு சிறு நம்பிக்கையை தந்தது.
மேலும் பொதுவாக கீர்த்திக்கு, யார் அவள் காலைத் தொட்டாலும் பிடிக்காது. அவள் அம்மா கூட என்றாவது மருதாணி இட அழைத்தாலும் மறுத்துவிடுவாள்.
அதனால்தான் இன்று அவன் காலை தொட்டதும் கூச்சம் வர விலக முற்பட்டாள்.
என்ன இருந்தாலும் அவன் இதை செய்ய யாரும் பார்த்து, ‘பொண்டாட்டி கால நடு வீட்டில உட்கார்ந்து பிடிச்சிட்டு இருக்கான்னு பேசிட்டா?’
‘முக்கியமா அந்த பக்கத்து வீட்டு அக்கா…. ஐயோ ஊருக்கே பரப்பிடும்.’ அதனால்தான் மறுத்தாள்.
ஆனால் அவனோ, ‘யார் வந்து என்ன நினச்சா என்ன?’ என்றதும் வாயை மூடிக்கொண்டாள். மேலும் மேலும் அவனை மறுத்து பேச அவளுக்கு வரவில்லை.
தான் கொண்ட மகிழ்ச்சியில், அறையில் கம்பீரமாக சிரித்தவாரு இருந்த அவனின் புகைப்படத்தை பார்த்து வழக்கம் போல பேச ஆரம்பித்தாள்.
ஸ்டேஷனில் அகத்தியனோ இதையெல்லாம் அறியாது தன் வேலையில் மூழ்கி இருந்தான்.
தொடரும்…