ஜிக்கி அவளை அழைத்துக் கொண்டு, கெளதம் சென்ற பக்கம் தான் சென்றாள், ஆனால் அங்கு சென்று கௌதம்க்கு எதிர் பக்கம் நின்றுக் கொண்டு அவர்களை பார்த்துக் கொண்டு இருந்தாள்….

ஜிக்கியின் சத்தம் இல்லாமல் போகவே “ ஜிக்கி என்று அழைத்துக் கொண்டு அவள் திரும்பவும், அவளை திரும்ப விடாமல் செய்த ஜிக்கி ஒண்ணும் இல்ல ஜிக்கி “ நான் நினைத்த டிரஸ் இங்க இல்ல வா அடுத்த ப்ளோர் போவோம் “ என்று கூறி அவளை கைபிடித்து அழைத்து வந்து கீழ் தளம் சென்று விட்டாள்…

அதன் பிறகு அவளின் மைக்கு தேவையான எல்லாம் வாங்கி கொண்டு ஹாஸ்டல் நோக்கி சென்று விட்டனர் இருவரும்..

கெளதம் அவன் குடும்பத்துடன் வந்த வேலை முடிந்தது என்று அவனும் கிளம்பிவிட்டான்…

இன்று வர்மா – சஜினா திருமணம்… சியோரா மிக பிரமாண்டமாக வைத்தார்.. கூடவேகௌசிக், மையூரி வரவேற்பும் நல்ல விதமாகவே ஆரம்பித்தது… ஆட்டம் பாட்டம் என்று எங்கும் கோலாகலமாக நடந்தது….

இதுவரை எங்கும் இது போல் ஒரு விழா நடந்திருக்காது அவ்வளவு கோலாகலமாக வைத்திருந்தார் சியோரா… தனது மூன்று மக்களின் திருமண வரவேற்பும் அப்படி எல்லாராலையும் பேசப்பட்டது… கூடவே உங்க சின்ன மகனுக்கும் சேர்த்து கல்யாணம் வைத்திருக்கலாம் என்று பேச்சும் வந்தது.. அதை எல்லாம் கேட்ட சியோரா கூட யோசித்தார் பேசாமல் அவனுக்கும் சேர்த்து வைத்திருக்கலாமோ என்று…

விழா சிறப்பாக எந்த ஒரு தடங்கலும் இல்லாமல் நடந்து முடிந்தது… அவர்கள் மூவரையும் திருமண கோலத்தில் பார்க்கவும் அவருக்கு அத்தனை சந்தோசமாக இருந்தது.. அதிலும் தங்களுக்கு மகள் இல்லாத குறையை போக்க வந்த மையூரியை இப்படி பார்க்க சத்ரியாவுக்கும், சியோராவுக்கும்கண்கள் கலங்க அவளை அணைத்துக் கொண்டார்…

பல ஆண்டுகள் சந்தோசமாக வாழவேண்டும் என்று ஆசியுடன்… கூடிய சீக்கிரமே பேரன், பேத்தி வர வேண்டும் என்ற வேண்டுதலுடன் மையூரியை அணைத்துக் கொண்டார் சியோரா..

அவர் பாசத்தில் வர்ஷிக் கண்களில் கூட கண்ணீரே அவனுக்கு இப்படி ஒரு மாமனார் கிடைக்க குடுத்து வைத்திருகணுமே.. என்ன தான் ரத்த சொந்தத்தில் மையூரி அவர்களுக்கு மருமகள் முறை வந்தாலும், வாய் மொழியாகவும், மனசாலையும் அவர்கள் தகப்பன் – மகள் முறையே..

போலியாக இருக்கும் ரத்த உறவுகளை விட மனத்தால் இணைந்திருக்கும் உண்மையான உறவுகள் என்று போற்றதக்கதாகும், அத்தகைய உறவு தான் இந்த சியோரா- வர்ஷிக் உறவு.. இப்பொழுது புதிதாக ரத்த உறவு என்று தெரியாமல் முதலில் மனத்தால் சேர்ந்த உறவு தான் சியோரா- மையூரி உறவு.. இந்த உறவை அவர்கள் ரத்த உறவை பார்ப்பார்களோ இல்லை மனத்தால் இணைந்த உறவு என்று பார்ப்பார்களோ அது அவரவர் கையில்….

அப்பா என்றாலே அன்பு.. அந்த அன்பு என்று பெண்பிள்ளைகளுக்கு அதிகமே.. அந்த வகையில் இப்பொழுது அவருக்கு பெண்பிள்ளை இல்லை என்ற குறையை தீர்க்க வந்தவளே இந்த மையூரி.. அது தான் அவருக்கு அவள் மேல் அதிக அதிக பாசமே.. அந்த பாசமே இன்று வெளிவருகிறது.. இதை தான் எல்லாரும் ஆச்சரியமாகவும், அதிசயமாகவும் பார்த்துக் கொண்டு இருக்கின்றனர்…

இவர்களின் பாசத்தை கலைத்தது சத்ரியாவே “ போங்க போங்க சீக்கிரம் வீடு போய் சேருவோம்” என்று எல்லாரையும் அழைத்துக் கொண்டு சென்றார் சத்ரியா…

வீட்டில் வந்து எல்லாரும் களைப்பு தீர படுத்து உறங்கி விட்டனர்… அடுத்த நாள் விடியல் அழகாகவே விடிந்தது.. வர்மா அவன் மனைவியை அழைத்துக் கொண்டு அவன் வீட்டுக்கு சென்று விட்டான்… இவர் வீட்டை விட்டு 4 வீடு தள்ளி இப்பொழுது தான் சியோரா திருமண பரிசாக அவனுக்கு கொடுத்தார்…

வர்ஷிக் இதோ இப்பொழுது கிளம்புகிறேன் என்று பிடிவாதமாக கூறி கிளம்பி விட்டான்… அதன் பிறகு ஒவ்வொரு வேலையாக வர அவரவர் வேலையை பார்க்க கிளம்பினார்கள்…

இப்படியாக அவர்கள் நாட்கள் கடந்தது.. இந்த 2 மாதத்தில் யார் வாழ்விலும் எந்த மாற்றமும் வரவில்லை என்று சொன்னால் அது நன்றாக இருக்காது.. கௌசிக்அவன்மனைவியுடன் வாழ்கையை ஒரு நல்ல நாளில் ஆரம்பித்து விட்டான்… வர்ஷிக் வாழ்கையை ஆரம்பிக்க வில்லை என்றாலும், அவளுக்கு அவனின் காதலை உணர்த்திக் கொண்டு இருந்தான்..

கௌசிக் மனைவி இதோ கௌசிக்சியோரா வாரிசை வயிற்றில் சுமந்து வருகிறாள்… இன்று தான் உறுதி செய்துக் கொண்டு வந்தனர் இருவரும்… அதிலும் டாக்டர் ஆயிரம் பத்திரம் கூறி இருந்தார்.. மிக மிக கவனமாக இருக்க வேண்டும் என்று…. சியோராவுக்கு சந்தோசம் தாங்க முடியவில்லை…அவரின் சந்தோசத்தை பார்த்து கௌசிக் டாக்டர் கூறியதை அவரிடம் கூறவில்லை….. வீட்டில் முதல் வாரிசுவரபோகிறது என்று சியோராவுக்கு சந்தோஷத்தில் திக்கு முக்காடி இருந்தார்… உடனே கௌதம்க்கு அழைத்து கூறினார் அவனுக்கும் சந்தோசம் தாளவில்லை…

உடனே கோவிலுக்கு சென்று கோட்டைத்தாய்க்கு சிறப்பு பூஜை செய்ய ஏற்பாடு செய்துவிட்டான்… ஆம் கெளதம் இப்பொழுது கோட்டைநல்லூரில் இருக்கிறான்.. கோட்டை கோவில் திருவிழா என்று கிளம்பிவிட்டான்.. எல்லாம் அவளை பார்க்க மாட்டோமா என்ற ஆசை தான்.. அதே ஆசையில் அவனின் டிடெக்டிவ் கூறியதும் கிளம்பிவிட்டான்.. ஒருவேளைஅவள் திருவிழாக்கு வந்தாலும் வரலாம் என்ற எண்ணத்தில்….ஆனால் அவள் வரவேயில்லை..

இவனை சத்ரியன் பார்த்தார் அவருக்கு யோசனை மீண்டும் இவன் எதற்கு வந்திருக்கிறான் என்று யோசனையாகவே அவனை தொடர்ந்துப் பார்த்தார்.. அப்பப்போஇவன் யாருக்கோ அழைத்து பேசுவதை கண்டு அவருக்கு பெரும் யோசனை திருவிழா முடியவும் இவனை அழைத்து விசாரிக்க வேண்டும் என்று எண்ணிக் கொண்டு இருந்தார்…

மிக மிக பிரமாண்டமாக கோவில் திருவிழா நடந்துக் கொண்டு இருந்தது… பால் குடம் எடுத்தல், முளைப்பாரி என்று கோலாகலமாக நடந்தது.. கெளதம் எல்லாத்தையும் தனது கேமராவில் பதிந்துக் கொண்டான்…

நாளை காலையில் கௌதமை அழைத்து விசாரிக்க வேண்டும் என்று எண்ணி சத்ரியன் உறங்கினார்.. கௌதமும்அவன் படைகளுடன் எப்பொழுதும் போல் டெண்ட் கட்டி படுத்துக் கொண்டான்… ஆனால் நடு இரவில் அவனை யாரோ எழுப்பும் உணர்வு, யார் என்று பார்த்தான் அவன் அருகில் யாரோ நின்றிருந்தார். ஆனால் யார் என்று அவனுக்கு தெரியவில்லை.

வந்தவர்“ உடனே அவனை அந்த இடத்தை விட்டு காலி பண்ண சொன்னார்…. அவர் அப்படி சொல்லவும் கௌதம்க்கு தான் கோட்டை விஷயம் தெரியுமே அவள் தான் கூறுகிறாள் என்று எண்ணி அவன் படையை அழைத்துக் கொண்டு சென்று விட்டான் மும்பைக்கு….

காலையில் எழுந்த சத்ரியன் ஆட்களை வைத்து கௌதமை வரக் கூறினார்.. ஆனால் அவன் சென்று விட்டான் என்ற பதிலில் யோசனையாக கோட்டைத்தாய் கோவிலை பார்த்தார் பின் ஏதோ நினைத்தவராக அப்படியே அமர்ந்து விட்டார்..

அவருக்கு என்ன செய்வது என்று தெரியவில்லை.. அந்த சித்தர் கூறியதை நினைத்து பேசாமல் இருப்பதா? இல்லை இப்பொழுது அவளை தேடி இவன் வந்திருக்கிறான் என்று அவளை பாதுகாப்பதா என்று சத்ரியனுக்கு பெரும் யோசனை… எதுவாக இருந்தாலும் சரி அவளை இங்கு வரவழைக்காமல் இருந்தாலே போதும் அவள் உயிரை காப்பாற்றி விடலாம் என்று எண்ணி அந்த நேரம் தனது யோசனையை விட்டார் சத்ரியன்..

கௌதமும் அவளை பார்க்க முடியவில்லை என்று எண்ணத்தோடு மும்பை கிளம்பிவிட்டான்… அங்கு போனதும் அவனுக்கு வேலைகள் அவனை சூழ்ந்துக் கொண்டது… வர்ஷிக் வந்து சில நேரம் இவர்களுக்கு உதவி செய்வான்… சியோரா அவனை இங்கையே வருமாறு கூறினார் ஆனால் அவன் “ வேண்டாம் அங்கிள் நான் அப்பப்போ வருகிறேன் என்று கூறிவிட்டான்…

ஜிக்கி இப்பொழுது எல்லாம் மைக்கை நிறைய மாற்றிவிட்டாள்… கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் அவளை அங்கு மும்பை வாழ்க்கைக்கு பழக்க படுத்திவிட்டாள்… அங்கு போன பிறகும் மைக் கோவில்களுக்குபோவதை மட்டும் நிறுத்தவில்லை…

காலேஜ் லீவ் நேரம் மட்டும் ஜிக்கி, மைக்கை அழைத்துக் கொண்டு அவளின் வீட்டுக்கு அழைத்து செல்வாள்.. ஜிக்கி அடிக்கடி சத்ரியனிடம் பேசி மைக் பற்றி கூறுவாள்…

இப்படி தான் ஒரு நாள் “ தாத்தா நான் ஊருக்கு வாறேன்” என்று மைத்ரேயி அவள் தாத்தாவிடம் கேட்டுக் கொண்டு இருந்தாள் போனில்,

அதற்கு சத்ரியன் “ கண்டிப்பாக வரலாம் கண்ணு, உன் படிப்பு முடிந்ததும் வா… அதற்கு முன் இங்கு வர வேண்டாம்” என்று கூறி கொண்டு இருந்தார்…

அதற்கு அவள் “ஒரு நாள் இல்ல ஒரு நாள் சொல்லாம கொள்ளாம உங்க முன்னாடி வந்து நிற்கிறேன் அப்போ என்ன செய்விங்க என்று பார்கிறேன் “ என்று கூறி கோபத்துடன் அழைப்பை நிறுத்தினாள்…

இப்படியாக மைக், ஜிக்கி, சத்ரியன் உறவு நன்றாகவும், கொஞ்சம் கொஞ்சம் சண்டையாகவும் வளர்ந்தது…

அங்கு வர்ஷிக் வீட்டில் “ மையூரி சீக்கிரம் வா “ என்று வர்ஷிக் அழைத்துக் கொண்டே இருந்தான்…

மையூரியும் இந்த ஒரு வாரமாக பார்த்துக் கொண்டு தான் இருக்கிறாள், இவளை அழைப்பதும் அழைத்து அணைப்பதுமாக இருக்கிறானே தவிர அதுக்கு மேலே போகவே மாட்டான் என்று செல்லமாக அவனை மனதில் வைதுக் கொண்டே அவர்கள் அறை நோக்கி சென்றாள்..

“ எதுக்குங்க என்ன கூப்டிங்க “ என்று கேட்டுக் கொண்டே அவர்கள் அறைக் கதவை திறந்துக் கொண்டு உள்ளே செல்லவும் கதவின் பின்னாடி நின்ற வர்ஷிக் அப்படியே அவளை பின்னாடி நின்று அணைத்துக் கொண்டான்…

தினமும் இதை தான் செய்கிறான் வர்ஷிக்… ஆனால்வர்ஷிக்குபயம் அவளின் சம்மதம் இல்லாமல் திருமணம் செய்து விட்டான். ஆனால் அவளின் செய்கை, பாத்து பார்த்து செய்தல் இப்படி எல்லாவற்றிலும் அவளின் அவனுக்கு மேல் இருக்கும் பாசத்தையும், காதலையும் காண்கிறான் தான்.. ஆனால் அது அவள் வாய் மொழியாக தெரிந்தால் அவனின் காதல் மனதுக்கு கொஞ்சம் இதமாக இருக்கும் என்று எண்ணுகிறான்….

அவளை அப்படியே அணைத்துக் கொண்டு ரொம்ப நேரம் நின்றிருந்தான்.. அவளும் அவன்அணைப்பில் சுகமாக நின்றிருந்தாள்…

அவளின் தோளில் முகத்தை புதைத்துக் கொண்ட வர்ஷிக் கிறக்கமாக ” மையூ“ என்றுஅழைத்தான்வர்ஷிக்..

அவனின் அழைப்புக்கு “ ம்ம்“ என்று பதில் குடுக்க நினைத்தும் தயக்கமாகவே ஒலித்தது அவள் குரல்…

அவளின் தயக்க குரலில் அவளை அவன் நோக்கி திருப்பவும், அவன் முகம் நோக்காமல் அவன் மார்பில் முகத்தை புதைத்தாள்மையூரி….

அவளின் செயல் அவனுக்கு எதையோ உணர்த்த அவளை நோக்கி “ மையூ“ என்றுமீண்டும்கிறக்கமாக அழைத்தான்.. அவனின் கைகள் அவளுக்கு பல மாயாஜாலம் செய்தது…

அவனின் அழைப்பில் அவளுள் ஏதோ மாற்றங்கள் அவனிடம் பேச வாய் வந்தாலும் வார்த்தைகள் வரவில்லை மையூரிக்கு….

அவனுக்கு இன்று வெளியில் செல்ல மனசே இல்லை… கௌசிக் மனைவி கன்சீவ் ஆகவும் இவனுக்கும் ஆசை தங்களுக்கு என்று ஒரு குழந்தை வேணும் என்று….

அவனுக்கு என்று சியோரா குடும்பம் இருந்தாலும், அவனுக்காய் அவன் மனைவி இருக்க அவர்களுக்கு என்று ஒரு வாரிசு வேண்டும் என்று எண்ணிக் கொண்டு அவளின் சம்மதம் வேண்டி தான் இதோ அவளின் முன் பேச்சு வராமல் அவளின் மேல் பித்தாகி இருக்கிறான் வர்ஷிக்…

டேய் வர்ஷிக் இப்படியே நீ இருந்தா உனக்கு 5௦ வயசுல தான் குழந்தை வரும் என்ற அவனின் மனசாட்சி செய்த கேலியில் உணர்வு வந்த வர்ஷிக்அவளின்முகத்தை நிமிர்த்தி கண்களில் காதலை தேக்கி அவள் கண்களில் அவனுக்கான காதலை தேடி கண்டு மயக்கத்துடன் “ மையூகௌசிக் மாதிரி நாமும் குழந்தை பெத்துக்கலாமா?” என்று கேட்டான் வர்ஷிக்….

அவனின் கேள்வி அவளுக்கு புரியவே சில நிமிடங்கள் பிடித்தது… அவன் கேள்வியை அவள் புரிய எடுத்துக் கொண்ட நேரத்திற்குள் வர்ஷிக் மிகவும் டென்சன் ஆகிவிட்டான்.. இண்டர்வியூ அட்டென் செய்து விட்டு அதன் பதிலுக்காய் காத்திருப்பது போல் அவள் முகத்தை ஆவலாக பார்த்துக் கொண்டு இருந்தான்….

அவனின் கேள்வி புரிந்ததும் அவனை விட்டு ஒரு நிமிடம் விலகி நின்ற மையூரி.. அந்த ஒரு நிமிட விலகலில் மிகவும் பயந்துவிட்டான் வர்ஷிக்… விலகி பின் அவன் மார்பில் சாய்ந்து மெதுவாக அவன் நெஞ்சில் குத்தி

“ இதை கேட்க உங்களுக்கு இத்தனை நாளா மாமா “ என்று கேட்டாள் மையூரி… அவளின் மாமா என்ற அழைப்பில் அவளின் மனதை தெரிந்துக் கொண்டான் வர்ஷிக்..

அவனை மாமா என்று அழைத்த அந்த இதழுக்கு உரிய பரிசை அளித்து“ மையூ “ என்று காதலாக அழைத்து அடுத்த கட்டத்துக்கு பயணித்தான்…. இனிமையாகஅவர்கள் இல்லறவாழ்க்கை ஆரம்பித்தது….

இப்படியாக அவர்களின் வாழ்க்கை சந்தோசமாகவும், காதலாகவும் கழிந்தது…. இதற்கிடையில் ஷதாஷி குழந்தை, சியோராவின் குடும்ப வாரிசு கருவிலேயே அழிந்தது…. இதில் சியோரா குடும்பம் மிக மிக வருந்தியது….

ஷதாஷி கர்ப்பப்பை மிகவும் பலகீனமாக இருப்பதால் சிலபல மருந்து, மாத்திரைகளை எழுதி கொடுத்து அவளை கவனமாக பார்த்துக் கொள்ள கூறினார் டாக்டர்…

இதில் சியோரா தான் மிகவும் வருந்தினார்.. வாரிசு வர போகிறது என்று எண்ணி ஏற்பட்ட சந்தோசம் எல்லாம் பொங்கிய பாலில் ஊற்றிய தண்ணீர் போல் ஆகிவிட்டது….

இப்படியாக 2 வருடம் கழிந்தது.. இந்த 2 வருடத்தில் வர்ஷிக், கௌசிக் இருவருக்கும் குழந்தைபாக்கியம் கிட்டவே இல்ல… இதில் சத்ரியா தான் அழுது புலம்பினார்.. கோட்டைத்தாய்க்கு என் மேல் உள்ள சாபம் தான் இப்பொழுது என் மக்கள் வாழ்கையை அழிக்கிறது என்று…. எனக்கு வரவேண்டிய சாபம் என் மக்கள் வாழ்வில் திரும்பி விட்டது என்றும்,

சியோராவை நோக்கி “என்னை இப்பொழுதே கோட்டைநல்லூர் அழைச்சுட்டு போங்க என் உயிரை அவள் எடுத்தாலும் பரவாஇல்லை என் பிள்ளைகள் குழந்தை குட்டி என்று சந்தோசமாக வாழட்டும்” என்று சியோராவிடம் கூறி அழுது புலம்பினார்…. அவர் தான் அவளை ஏதேதோ பேசி சமாதானபடுத்தினார்….

இப்பொழுது எல்லாம் அவருக்கும் அதே யோசனை தான் சத்ரியா குடும்பம் செய்த பாவம் தான் தன் குழந்தைகளை பாதிக்கிறதோ என்று என்ன ஆரம்பித்தார்… ஆனால் கோட்டை சத்ரியாவுக்கு பதிலாக இவர்களை பழிவாங்குவாள் என்று அவர் கொஞ்சமும் எண்ணவில்லை… எண்ணவும்மாட்டார்…. சத்ரியா குடும்பம் செய்த பாவம் தான் நமது குழந்தைகள் அனுபவிக்கிறதோ என்று எண்ண ஆரம்பித்தார் சியோரா…

சத்ரியா பலமுறை அவர்கள் வீடு மனிதர்களை பார்க்க கேட்டும் சியோரா இங்கே அவர்களை அழைத்துக் கொண்டு வருகிறேன் என்று கூறி கொண்டே இருந்தார்… தினமும் சத்ரியாவும், மையூரியும் அவரை செய்த தொல்லையில் பொறுக்க மாட்டாமல் வெடித்துவிட்டார் சியோரா…

“ பேசாம இருங்க ரெண்டு பேரும்” என்று கூறிக் கொண்டு அவர் ரூம் சென்று கெளதம் அங்கு கோட்டைநல்லூரில் இருக்கும் பொழுது எடுத்த போட்டோவை காட்டினார்.. மைத்ரேயி போட்டோ மட்டும் அவனிடம் இல்லை என்று தாத்தா போட்டோவை காட்டி, மைத்ரேயியை தாத்தா எங்கோ பத்திரமாக பாதுகாப்பாக வைத்திருக்கிறார் என்றும், மேலும் கெளதம் அங்கு தான் இருந்தான் என்பதையும், அவர்களுக்கு எந்த ஆபத்தும் இல்லை என்பதையும் கூறினார்.. இப்பொழுது நடந்த கோவில் திருவிழா போட்டோவையும் காட்டினார், மேலும் அவள் அந்த ஊரில் வந்த அவளை இங்கு அழைத்து வருவேன் என்றும் கூறினார்.. அவர்களுக்கு எந்த ஆபத்தும் இல்லை என்று கூறிய பிறகு தான் அவர்கள் பயம் இல்லாமல் இருந்தனர் இருவரும்..

இந்த 2 வருடத்தில் மைத்ரேயி ஒரு நாள் கூட கோட்டைநல்லூர் செல்லவே இல்லை…. சத்ரியன் தான் அடிக்கடி வந்து அவளை பார்த்து செல்வார்…. வரும் பொழுது அந்த ஊரை பற்றிய பல கதைகளுடன் வருவார்…

அதே போல் இந்த 2 வருடத்தில் நடந்ததை, அவளிடம் கூறாத கூற நினைக்காத பல விஷயங்கள் இப்பொழுது கூற வேண்டும் என்று எண்ணி கூற ஆரம்பித்தார் சத்ரியன்….

உயிர் எடுப்பாள்………

இந்த 2 வருடத்தில் கோட்டைநல்லூரில் என்ன நடந்தது??? சியோராவுக்கு வாரிசுகள் வருமா?? கெளதம் அவளை பார்ப்பானா கேள்விகளுடன் நானும், உங்களுடன் …..

அத்தியாயம் 11

ஒருவரை நம் மனம் மிகவும் தேடும் போது என்ன செய்வோம்? நேரில் பார்க்க முடியவில்லை எனும் போது, குரலையாவது கேட்க மாட்டோமா என்று ஏக்கம் பிறக்கும். அதனால் பேசியில் பேச முனைவோம். அப்புறம் புகைப்படங்கள்! நேரில் பார்க்க முடியாத குறையைத் தீர்ப்பவை இவை.

ப்ரியா அப்படித்தான் நேற்று பார்த்திபனை அழைத்தது. இத்தனை மாதங்கள் பிரிவின் பிறகு, முதன் முதலாகத் தோன்றியிருந்த ஆவல். வேகத்துடன் வெளியேறி இருந்தது. கணவனுடன் பேசியே ஆக வேண்டும் என்கிற ஏக்கப் பித்து அவளின் தலைக்கேறிய போது, அவன் இவளைப் பார்க்கவே வந்து கொண்டிருந்தான்.

துபாய் டு நியூயார்க் வந்த விமானம், வான்மகளுடன் ஒட்டி உரையாடிக் கொண்டிருந்த நேரம் தான் பல முறை ப்ரியா பார்த்திபனுடன் பேச முயன்றது. விமானம் வானில் ஏற இருக்கையில் பேசியோடு அனைத்து மின் இயக்கக் கருவிகளையும் அணைத்து வைக்க வேண்டும்.

விமானம் வானில் போய் நிதானத்திற்கு வந்த பிறகு மடிக்கணினி மற்றும் பேசியை உபயோகித்துக் கொள்ளலாம் என்கிற போதும் பேசியை ஏரோப்ளேன் மோடில் மட்டுமே வைக்க வேண்டும். அதனால் எந்த விதமான அழைப்புகளும் வானில் இருக்கும் போது சாத்தியமில்லை.

இருந்து இருந்து ப்ரியா, அந்நேரம் அழைப்புகளைத் தொடுத்தால்? பேசக் கிட்டுமா? நொந்த மனநிலையில் உறங்கி எழுந்திருந்தவள், ஒரு மாதிரியான அலங்கோலமான நிலையில் தான் இருந்தாள். தான் தான் அப்படி இருந்தாளென்றால், அறையையும் அலங்கோலப்படுத்தி வைத்திருந்தாள்.

படுக்கை முழுவதும் புகைப்படங்கள் இரைந்து கிடந்தன. நிறையப் படங்கள் கிடந்தாலும், பெரும்பான்மையாகப் பார்த்திபனின் படங்கள் தாம் அல்லோலப்பட்டுப் போய்ச் சோர்ந்து இருந்தன.

கணவனைப் பேசியில் பிடிக்க முடியவில்லை எனச் சோர்ந்து போயிருந்த ப்ரியா, அவனின் புகைப்படங்களை எடுத்துப் பார்த்து தன் ஏக்கங்களைப் போக்கிக் கொண்டாள்.

சிறிது நேரத்தில் டோர் பெல் அடித்தது. ப்ரியா, யோசனையினூடே கதவை நோக்கிப் போனவள், நிதானித்துச் சேஃப்டி வியூயரில் யாரென்று பாராமலே கதவைத் திறந்தாள். திறந்த நொடியில் அதிர்ந்து போய் நின்று விட்டாள்.

பார்த்திபனும் ப்ரியாவும் நீண்ட பிரிவிற்குப் பிறகு சந்தித்துக் கொண்ட வேளை, அவர்கள் இருவருக்கும் ஓர் அற்புதம் தான். ஆனால், அதனைத் தாண்டி வந்திருந்த அதிர்ச்சியால் இருவரின் உணர்வுகள் யாவும் அதிர்ந்து கொண்டிருந்தன.

நிச்சயமாகத் தன் மணாளனை இந்நேரம் அவள் அங்கே எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை. அவளின் விழிகளில் அப்பட்டமான அதிர்ச்சி மட்டுமே!

எப்படி வந்தான்? எப்போது கிளம்பினான்? யாரும் கூப்பிட்டுச் சொல்லவேயில்லை!

‘என் கண் முன் நின்றிருப்பது பாவாவா? நான் காண்பது நிஜம் தானா?’

பாதிக் கதவை திறந்தபடி நின்றவளுக்கு அதிர்ச்சியுடன் உணர்ச்சி மிகுதியால் நெஞ்சம் படபடத்துப் போனது. வலது கையால் கதவின் கைப் பிடியை இறுக்கமாகப் பிடித்துக் கொண்டவள், இடது கையை நெஞ்சில் வைத்து அழுத்திக் கொண்டாள்.

பார்த்திபன் மனைவியைப் பார்க்க எத்தனை ஆவலுடன் வந்தான்… விழிகளில் வழிந்து கொண்டிருக்கும் ஆவல், ஏக்கம், ஆர்வம், எதிர்பார்ப்பு அத்தனையும் அவளைப் பார்த்த நொடியில் சிதறித் தெறித்தன. அங்கே மொத்தமாக அதிர்ச்சி குடியேறியது!

என்ன கோலத்தில் நின்றிருக்கிறாள்? முட்டாள்! மனதினுள் எழும்பிய குரல் வெளியேறவில்லை! ஆனால் அவன் அகன்ற விழிகள் அவனின் அதிர்ச்சியைக் காட்டிக் கொண்டு தான் இருந்தன.

இருவரின் விழி இமைகளும் தங்கள் ஜோடியை அணைக்க மறந்து ஸ்தம்பித்து இருக்கையில், இருவரின் இருதயங்கள் விரைந்து சென்று அணைத்து நலம் விசாரித்துக் கொண்டன.

ஆங்ங் என்று தன் இதழ்கள் பிளந்த நிலையில் நின்று கொண்டிருந்தவளைப் பிரட்டி எடுத்திட வேகம் வந்திருந்தது பார்த்திபனுக்கு!

உருண்டு கொண்டிருக்கும் மணித்துளிகளில் கணவனும் மனைவியும் விழிகளால், உணர்வுகளால் பிணைந்து கிடந்த நேரம், அந்த மோனத்தைத் தன் கரகரப்பில் கலைத்தான் இளமாறன்.

“ம்க்கும்… டேய்!”

எத்தனை நேரம் தான் இப்படி ஓரமாக ஒதுங்கி நிற்பான்? அவனும் காலையிலிருந்து அலைந்திருக்கிறான். ஏர் போர்ட் வரை போனது, வந்தது, காத்திருந்தது… நேன்சி மற்றும் ரச்சனா இருவரிடம் பட்டு நொந்து போனது எனச் சேர்ந்து இப்போது அலுப்பாக இருக்க, அவர்களிடமிருந்து சீக்கிரம் விடைபெற நினைத்தான் இளமாறன்.

ப்ரியாவிற்கு ஒரு ஹலோ சொல்லிச் செல்லலாம். இருவருக்கும் தனிமை கொடுத்து பிறகு வரலாம் என நினைத்தான்.

“கொஞ்சம் இருடா!”

நிலைமை புரியாமல் பார்த்திபன் வேறு சாவகாசமாக அவனுக்குப் பதில் கொடுத்தான். அவனைச் சிறிது நேரம் கீழே போய் வரச் சொல்லலாம் என்ற யோசனை வந்திருந்தாலும், சொல்லவும் இல்லை. (வொய் திஸ் கொலைவெறி டோய்!)

பார்த்திபனுடன் யாரோ வந்திருக்கிறார்கள் என உணர்ந்தவளாக ப்ரியா, யார் வந்திருப்பது எனக் கணவனுக்கு விழிகளால் கேள்வி எழுப்பி நோக்க, அவள் மீதே தன் கண் பதித்திருந்தவன், நீயே பார் எனப் பதில் பார்வையைக் கொடுத்தான்.

எட்டி அவனைத் தாண்டிப் பார்க்க முயன்றவள் அதற்கு முன் அவசரமாகத் தன்னை ஒரு முறை ஆராய்ந்து கொள்ள, அதில் தான் பார்த்திபன் ரொம்பவும் நொந்து போனான். அவனை அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கியது அவளது தோற்றம் தானே!

முதல் அதிர்ச்சி, அவளின் கூந்தல்!

இடுப்பா இல்லை அதை முட்டிப் படுத்தும் கருங்கூந்தலின் நுனிச் சுருள்களான்னு குழம்பித் தவித்து, விரல்களை முதலில் அத்தனை சுருள்களில் அலைந்து, பின் இடையைப் படுத்தி எடுப்பானே! இனி?

‘இடுப்பைத் தாண்டிப் புரண்டு கொண்டிருந்ததை என்னடி செஞ்சு வச்ச? பாவி!’

ஆமாம்! ப்ரியதர்ஷினியின் கரு கரு கூந்தல் அத்தனை அழகு! அமெரிக்காவிலும் இப்படி முடி வளர்ப்போம் என்று பறைசாற்றுவது போல் அடர்த்தியும் நீளமும் கண்களைக் கவரும் வண்ணம் முன்பு வைத்திருந்தாள்.

அடர்ந்த அலைகளின் முடிவில் மட்டுமே மிக அழகாக, அடர்ந்திருக்கும் குட்டிச் சுருள்களுடன் விளையாடப் பிரியப்படுகின்ற இவன் உறுதியான விரல்கள் படும் பாட்டை மறந்தவளாக, அக்கூந்தலை வெட்டி விட்டுருந்தவளை வெட்டவா குத்தவா எனப் பார்த்திபனால் நோக்க முடியவில்லை.

தற்போது அவளின் செயலால் வந்திருக்கும் அதிர்ச்சியும், ஏமாற்றமும் போட்டிப் போட்டுக் கொண்டு முட்டி மோதினாலும், தோளைத் தொட்டுச் சற்று கீழே சறுக்கி விரைப்புடன் தோற்றமளிக்கும் அந்த முடிக்கற்றைகளை மட்டுமே முறைக்க முடிந்தது.

வேறொரு சமயமாக இருந்திருந்தால் கண்டிப்பாக வைதிருப்பான். மேலும் இப்போது அவன் கண்களில் பட்ட அவளின் அழகிய பெரிய விழிகளில், அதிர்ச்சி கொஞ்சம் விலகி நேசக் கலவை வந்திருந்தது.

அதனைக் கண்டு திருப்தி கொண்டவனைச் சட்டென முறுக்கிப் போட்டது, அடுத்ததாக அவன் பார்வை பதிந்த இடம்! அடுத்த அதிர்ச்சி!

விழிகளின் கீழ் கன்னங்கள் வற்றிப் போய்க் கன்னத்து எலும்புகள் மேலெழும்பித் தெரிய, அங்கு முன்பு அரங்கேறியிருந்த உறவாடல் நினைவிற்கு வரவே, பார்த்திபன் கடுத்துப் போனான். எத்தனை முத்தங்கள்! செல்லக்கடிகள்! அவை யாவும் ரசனையான அவர்களின் காதல் பரிமாணங்கள் அல்லவா!

‘எப்படிடி உன்னால் என்னைவிட்டு இப்படி விலகி வர முடிஞ்சது? இப்போ பார், எப்படி நிற்கிறாய்? தேவையா? உம்! இது தேவையா? மெல்லுடல் கொண்டிருப்பது அழகு தான். ஆனால், இந்த ஒட்டடைக் குச்சித் தோற்றம்? சகிக்கலைடி!’

ஒரே நிமிடத்தில் ப்ரியதர்ஷினியின் பழைய தோற்றப் பொழிவிற்காக ஏங்கிப் போனான் பார்த்திபன்.

மனைவியை மேலிருந்து கீழ் வரை இவன் ஆராய்ந்து கொண்டு நிற்க, இளமாறன் ப்ரியாவின் முன் வந்து நின்றான். அதற்கு மேல் அவனால் அங்குப் பொறுமையாக இருக்க இயலவில்லை.

(அச்சோ! மக்களே! இப்போது நீங்கள் விழி விரித்து, கையால் வாயை‍ மூடுகிறீர்கள் எனத் தெரியுது. ஹ்ஹாஹாஹா! டவல் சீனை எதிர்பார்த்து ஏமாந்திருந்தால் அதற்கு நான் பொறுப்பில்லை! நோ கல்லெறிதல்! மீ வெரி பாவம்.)

அவனைப் பார்த்ததும் ப்ரியா முழித்தாள்.

இவ்வளவு நேரம் இளமாறன் பக்கவாட்டில் வெளியே சுவற்றில் சாய்ந்து ஒதுங்கி நின்றிருந்ததால் இவளின் பார்வை வட்டத்தில் வந்திருக்கவில்லை. சட்டென அவனைப் பார்த்ததும் இவளால் அடையாளம் காண இயலவில்லை.

ப்ரியா இதுவரை இரு முறையே இளமாறனைப் பார்த்திருந்தாள். ஒன்று அவர்களின் திருமணம். மற்றொன்று அவளின் அப்பா தவறிய சமயம். நேரில் பார்த்து அவ்வளவாகப் பேசியிறாவிட்டாலும், அவன் பேசி அழைப்புகளை ஏற்றிருக்கிறாள்.

“என்னம்மா ப்ரியா எப்படி இருக்க? இந்த அண்ணனை மறந்து போச்சா?”

“ஹையோ! இளமாறன் அண்ணா! நீங்களா? உள்ளே வாங்க. சாரிண்ணா! உங்க வாய்ஸ் ஞாபகம் இருக்கு. பட் ஃபேஸ்… நம்ம பார்த்துக்கிட்ட சமயங்கள் அப்படி… அதான் சட்டுன்னு தெரியலை. ரொம்ப சாரி!”

கதவை விரியத் திறந்து உள்ளே வர வழி விட்டாள்.

“சுத்தம்!” பார்த்திபன் அவளை முறைத்து விட்டு, “தாலி கட்டிக் குடும்பம் நடத்துனவனையே மறந்துட்டாளாம். இதுல அவன் ப்ரெண்ட எங்கிட்டுக்கூடி ஞாபகம் வப்பா. நீ அவட்டப் போய் இந்தக் கேள்வியைக் கேட்டுட்டு இருக்க. உள்ள வாடா!” என மனைவியைப் பார்வை பார்த்து, குத்திக் காட்டிப் பேசியபடி நண்பனை அழைத்தான்.

ப்ரியா ஒன்றும் பேசவில்லை. கணவனை அழுத்தமாக ஒரு பார்வை மட்டுமே பார்த்தாள்! எப்போதும் எதெற்காகவும் சண்டைச் சச்சரவு, பதிலுக்குப் பதில் வாயாடுதல் என்பது இவளிடம் இருக்காது. ஆனால், தன் எண்ணங்களை எப்படியும் கணவனுக்குக் காட்டி விடுவாள்.

“அம்மாடித் தங்கச்சி! டேய்ப் பார்த்தி! உங்க விவகாரமெல்லாம் உடனே தீருமா? ம்கூம்! மெதுவா பேசித் தீர்த்துக்கோங்க. இப்ப நான் வந்த ஜோலியை முழுசா முடிச்சிக்கிட்டுக் கிளம்பிக்கிறேன். லக்கேஜ்ஜ முதல்ல உள்ள வைப்போம். வாடா! உன் முறைப்பை எல்லாம் அப்புறம் வச்சுக்கோ!”

மூவரும் உடைமைகளை உள்ளே எடுத்து வைக்க, இளமாறன் பார்த்திபனிடம் ஒரு கைபேசியைக் கொடுத்தான்.

“இந்தா மச்சான். உனக்கொரு புது நம்பர் வாங்கியிருக்கேன். யூஸ் பண்ணிக்க. இந்தியா காலிங்க்கு வானேஜ் ஆப் இருக்கு. லாகின் பண்ணி வச்சிருக்கேன். என் அகௌண்ட்ல இருந்து கூப்பிட்டுக்கலாம்.”

ப்ரியா இப்போ இளமாறனை முறைத்தாள்.

“இதை நான் பண்ண மாட்டேனாண்ணா?”

“அச்சோ! நீ தப்பா எடுத்துக்காதமா. அவன் வர்றது உனக்குத் தெரியாதில்லையா. அதான் நானே வாங்கிட்டு வந்தேன். வந்த உடனே அவனுக்குத் தேவைப்படும். அவன் வேலைக்கு வேணும்ன்னு தான் நான் வாங்கி வச்சது. மச்சான் சிரமப்பட வேண்டாமில்ல.”

“நீங்களாவது பாவா வரப் போறதை சொல்லி இருக்கலாமே அண்ணா! ஏன் என்கிட்ட சொல்லலை? நான் யு. எஸ் வந்ததுக்கப்புறம் இதுவரை என்கிட்ட நீங்க பேசவேயில்லையே!”

“நீ எங்க இருக்கன்னு அவன் கிட்ட சொல்லி வச்சியாக்கும். அவன் உன்னைக் கூப்பிட்டுச் சொல்ல. விடுடி!”

“சாரி ப்ரியா! உன் அண்ணனா வந்து உன்னைக் கண்டிப்பா பார்த்துப் பேசி இருக்கணும். தப்புத்தேன்! ஆனால், பார்த்தி உன்னைத் தொந்தரவு பண்ணக் கூடாதுன்னு சொல்லிட்டாப்ல.”

“அதுக்காக என் கூடப் பேசாம, என்னை ஒரு தடவை கூடப் பார்க்க வராமலேயே இருந்துட்டீங்களே!”

சோகமாக ஒலித்த ப்ரியாவின் குரலைக் கேட்டு மற்ற இருவருக்கும் சங்கடமாகப் போயிற்று.

“இல்லைமா… நீ நினைக்கிற மாதிரி…”

‘இவனைப் பேச விட்டால், நம்ம அவளை ஃபாலோ பண்ணச் சொன்னது, விசாரித்தது, பார்த்துக்கிடச் சொன்னது எல்லாத்தையும் சொல்லிப்புடுவான்.’

“டேய்! விடு! வீணா எதுக்கு நீ அவளுக்கு விளக்கம் சொல்லிக்கிட்டு. ப்ரியா, இப்ப உனக்கு என்ன பிரச்சனை? நான் வந்ததா? சும்மா அவனை நிக்க வச்சுக் கேள்வி கேக்காமா எதையாவது சாப்பிடக் கொடுத்துக் கவனிச்சு அனுப்பு!”

‘எதுக்கு இவர் இப்படிப் பேசுறார்?’

புரியாமல் சில நொடிகள் அமைதியாக நின்றாள்.

“பார்த்தி, ஏன்டா வந்ததும் வராததுமா தங்கச்சிய இப்படிக் கடுப்படிக்கிற? தங்கச்சி, ஒரு கிளாஸ் தண்ணி இல்லை ஜூஸ் ஏதாவது தாம்மா. போதும்! சாப்பிட வேற ஒன்னும் வேணாம்.”

அதன் பிறகு சில நிமிடங்கள் இருந்து உரையாடி விட்டு இளமாறன் தன் வேலையைப் பார்க்கப் போனான்.

ப்ரியா, காலையில் தான் கலைத்துப் போட்டிருந்த புகைப்படங்களைத் தான் இப்போது திரட்டி எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருந்தாள். ஓர் ஒழுங்கு முறையில் அனைத்தையும் கவனமாகப் பார்த்துப் பார்த்து எடுத்து அடுக்கிக் கொண்டிருந்தவளை, ஒரு மெச்சுதலுடன் ஓரப் பார்வை பார்த்தவாறே குளியலறையில் நுழைந்து கொண்டான் பார்த்திபன்.

எப்போதும் ப்ரியதர்ஷினி இருக்கும் இடம் ஓர் ஒழுங்கு முறையில் தான் இருக்கும். வெரி ஆர்கனைஸ்ட் பெர்சன். ஓர் இடத்திலிருந்து எடுக்கும் பொருளை உபயோகித்த பிறகு அதே இடத்தில் மறுபடியும் வைத்து விட வேண்டும் என்பது அவள் பாலிசி.

அப்படி வைப்பதால் மீண்டும் மீண்டும் எடுத்து வைத்து அடுக்கிக் கொண்டிருக்கும் வேலை மிச்சமாகிறதோடு, நேர விரயத்தைத் தடுக்கலாம் என்பது ஒரு புறம். ஆனால் ப்ரியா இவற்றை விட மிக முக்கியக் காரணத்தைச் சொல்வாள்.

இவ்வாறு ஆர்கனைஸ்டாக இருந்தால், வீட்டின் உள்ளே நுழையும் போதே மனதில் இதம் பரவுவது நிச்சயம் என்பாள். பார்த்திபன் அதை உணர்ந்து இருக்கிறான்.

ஆனால், அடிக்கடிப் பொருட்களை மாற்றி மாற்றியும் வேறு லுக் கொடுத்து அடுக்கி வைப்பாள்.

“ஏன் ப்ரியா பொழுது போகலையா? இப்படி இழுத்துப் போட்டு நல்லா இருக்கிறதையும் மாத்தணுமா?” என்று கேட்டால்,

“சேன்ஜஸ் ஆர் ப்யூட்டிஃபுல்! எல்லா விசயத்திலும் அப்பப்போ ஒரு மாற்றம் இருக்கணும். அப்படி இருந்தா லைஃப் போர் அடிக்காது.” என்பாள்.

இத்தனை யோசனைகளையும் அசை போட்டவாறு குளித்துக் கொண்டிருந்த பார்த்திபனுக்கு, வேற ஒரு ஞாபகமும் வந்தது. அப்போ, இதை ப்ரியா சொன்ன போது மிக ரகசியமாக அவள் செவியில் இவன் மேட்டரைப் பேசி வைத்தது, அதன் தொடர்பில் அடுத்த நடந்தவை என எல்லா நினைவும் கூடவே அணிவகுக்கத் தொடங்கியது.

அந்த நினைவு மலரலில் அழகான புன்னகை இதழோரம் சொருகிப் போக, குறும்பு அறும்பியது பார்த்திபனிடம்!

இப்போ உடனே அவளை அழைத்து விட்டான்.

“ப்ரியா! டவல் ப்ளீஸ்!”

துவாலையை மறந்து வைத்துவிட்டா குளிக்கப் போனான்? இந்த ப்ளீஸ் எதற்காகவாம்! வெறும் துவாலைக்காக மட்டும் தானா?

பார்த்திபனின் குரல் வர, அவசரமாக ஒரு துவாலையை எடுத்துக் கொண்டு குளியலறை பக்கம் சென்றாள் ப்ரியா.

அத்தியாயம் 10

நேன்சிக்குள் ஒரு தாக்கத்தைத் தந்து கொண்டிருக்கிறோம் என்பதைப் பற்றிப் பார்த்திக்கு ஒரு க்ளூ கூட இருக்கவில்லை. சாதாரணமாக எப்போதும் போல் இருந்தான். சுற்றுப்புறத்தைக் கூர்ந்து நோக்க எந்தவொரு காரணமும் இல்லையல்லவா?

அந்த விமானத்தில் ஜஸ்ட் ஒரு பயணி அவன். இதோ, விமானம் தரையைத் தொட்டு விட, இன்னும் சில நிமிடங்களில் இப்பயணம் முடிந்து விடும். பிறகென்ன? இச்சூழல் மனதில் கூட நிற்காது.

தன்னை முற்றிலும் ஆக்கிரமித்துக் கொண்டிருக்கும் உயிர், மனைவியவளை எதிர்நோக்கியே அவனின் மனதும் எண்ணங்களும்.

பார்த்திபனின் மனதை எப்படி நேன்சி அறிவாள்? இப்படி ஒரு சூழலில் இருவரையும் அருகில் இழுத்து வந்தது எதுவோ? விதி! பல சமயம் நமது ப்ளேம் விதியை நோக்கித் தானே!

இந்த நேன்சி எந்தளவு பார்த்திபன் ~ ப்ரியதர்ஷினி வாழ்வில் வரப் போகிறாள் என்பதுவும் அந்த விதியினிடத்திலோ? பார்த்திபனையும் நேன்சி அறியாள். அவன் பின்னணியும் அவள் கருத்தில் இல்லை. பிறகு விதி என்ற ஒன்று அவள் நினைவில் ஏன் வரப் போகுது?

இப்போது நேன்சியின் கண்ணுக்குப்பட்டது ஒன்று தான். ஹி இஸ் அட்ராக்டிவ். ஐ லைக் ஹிம்! மைட் கெட் கிரேஸி அபௌட் ஹிம்!

ஒரு பயணம் வந்தவள், இடம் பொருள் விளைவு எனப் பார்க்காமல் தன் மனதை மெல்ல மெல்ல அலைபாய விட்டு விட்டாள். அவள் அளவில் அதில் எந்தக் குற்றமும் இல்லை. இப்போது வரை தன்னைக் கவர்ந்து இழுக்கும் ஒருவன்… அவன் விழிகளுக்குத் தன்னைத் தெரியவில்லை என்ற விசயம் மட்டுமே மிகப் பெரிதாகி அவளைத் தூண்டி விட்டு விட்டது.

தற்செயலாகப் பார்த்தியின் பார்வை இவள் மீது பட்டு இருந்தால் கூடப் போதும். நேன்சி திருப்தி அடைந்திருக்க வாய்ப்பு இருக்கு. ஆனால், அப்படி நடக்கவில்லையே!

அவளின் பிடிவாதம், ஆர்வக் கோளாறு, பார்த்திபன் மேல் தெறித்துக் கொண்டிருக்கும் ஈர்ப்பு என யாவும் அவளை ஒரு வித போதைக்குள் தள்ளியது. அந்நேரம் கொஞ்சமாவது ஆழ்ந்து சிந்தித்திருந்தால் சற்று நிதானப்பட்டிருப்பாள்.

அந்தளவு புத்திக் கூர்மையுள்ளவள் தான் நேன்சி. இல்லையென்றால் அமெரிக்காவின் முன்னோடித் தொலைக்காட்சி நிறுவனத்தின் சிறப்புச் செய்தியாளராகப் பணி புரிய முடியுமா? அதுவும் நியூயார்க் நகரத்தில்!

ஓர் உடனடி எதிரொலி தான் அவளின் தற்போதைய மனநிலை. மனித மனம் தானே! சுய கட்டுப்பாடு இல்லையெனில் அம்மனம் எவ்விதமும் சரியலாம். சறுக்கவும் செய்யும்.

இவன் யாரோ எவரோ. முதலில் ஓர் அறிமுகம் செய்து கொள்வோம் என நேன்சி நினைக்கவில்லை. தனி நபருக்குப் பஞ்சமில்லா சுதந்திரத்தை அள்ளித் தந்துள்ள மண்ணில் கால் பதித்ததும் இவளிடம் கொஞ்சநஞ்சம் ஒட்டிக் கொண்டிருக்கும் தமிழ் பண்பாடு எங்கோ எங்கோ பறந்து போனது.

விமானத்தினுள் வைத்துப் பார்த்திபனை அப்ரோச் பண்ணும் முன், அவன் மிக விரைவாக விமானத்தை விட்டு வெளியேறி இருக்க, நேன்சி அவனை விட்டு விடாமல் பின் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தாள். அவன் வேகத்திற்கு ஈடு கொடுக்க முடியவில்லை இவளால். அத்தனை வேக நடை அவனிடம்.

ஓடிப் போய்ப் பிடிக்க முடியுமா? பீக் டைம் வேறு. அடுத்தடுத்து விமானங்கள் தரை இறங்கிக் கொண்டு இருக்க, அவற்றிலிருந்து உதிர்ந்த பயணிகள் எல்லோரும் குடியேற்றம் / வருகை பதிவு மற்றும் சுங்கச் சோதனை நோக்கி விரைந்து கொண்டிருந்தனர்.

கூட்டம் அதிகமாக இருந்ததால் அவ்விடத்தில் பார்த்திபனைத் தவற விட்டாள் நேன்சி.

அமெரிக்கா வந்ததும் ஒரு விதக் கலவையான உணர்வுகள் ஆட்கொள்ள, பார்த்திபனிடம் அமைதியுடன் சிந்தனையும் குடி வந்திருந்தது. இமிக்ரேஷன் செக் முடித்து, பேகேஜ் க்ளைமில் தனது உடைமைகளைக் கைப்பற்றிக் கொண்டு, கஸ்டம்ஸ் செக் முடித்து வெளி வந்தான்.

நேன்சிக்கு அனைத்து ஃபார்மாலிட்டீஸூம் விரைவில் முடிந்தது. அவளிடம் கேரி ஆன் லக்கேஜ் மட்டுமே!

பார்த்திபன் ஒரு டிராலியில் பெரிய பெட்டிகள், சிறிய பெட்டி, லேப்டாப் அடங்கிய பேக்பாக் எனத் தள்ளிக் கொண்டு வந்தான். வெளி நாட்டு வருகை வாசலை விட்டு வெளியே வந்ததும் ஆழமான மூச்செடுத்துச் சுவாசித்தான்.

அப்போது அவனுக்குத் தெரியவில்லை, இனி அடிக்கடி தனக்கு மூச்சு முட்டிப் போகும் நிலை வரப் போகிறதென.

மனைவி இருக்கும் ஊரில் கால் பதித்ததாலா என்னவோ, தன் சுவாசத்தில் புத்துணர்வை உணர்ந்தான் பார்த்திபன். இதழில் புன்னகையின் மலர்வு வர, அவன் தோற்றப் பொலிவு இன்னும் கூடியது.

இளமாறன் எங்கிருக்கிறான் என அழைத்துக் கேட்பதற்காகத் தன் தொடுபேசியை இயக்கி, அதில் ஒன்றினான்.

மிகச் சரியாக அந்நொடி, புயல் வேகத்துடன் வந்து பார்த்திபனை இறுக்கமாக அணைத்திருந்தாள் நேன்சி! அத்தனை நேரம் அவனையே ரசித்திருந்தாள் போலும். துள்ளலுடன் தான் அவனருகே வந்திருந்தாள்.

பார்த்திபனுக்குச் சட்டென்று எதுவும் புரியவில்லை. தன்னைச் சுற்றி என்ன நடக்கிறது என உணரும் முன்பே, தன்னிச்சையாக அவளைத் தள்ள முயன்றான். ஏனென்றால், அத்தொடுகை தன் மனைவியினது அல்ல என்பதை நொடியில் மிகத் தெளிவாகவே உணர்ந்திருந்தான்.

ஆனால், அதற்குள் நேன்சி அவன் மேல் தன் ஈர இதழ்களைப் பதித்திருந்தாள்! கன்னத்தை நோக்கி எட்டிப் போனவளுக்குப் பம்பர் பரிசாகப் பார்த்திபனின் உதடுகளே கிட்டி விட்டன!

இந்த இடத்தில், தன் பிழையின்றிப் பிழையாகினான் பார்த்திபன்!

ஏற்கெனவே தன் வாழ்வில் தீர்க்கப்படாமலே நிற்கும் விசயம் மலை போலிருக்கும் போது, இன்னும் என்னென்ன வந்து சேர்ந்து கொள்கிறது என உள்ளே அவன் மனது அலறியது நிச்சயம்! நொடிகளிலேயே!

ஆம், அவன் என்னவோ தன்னை அணைத்திருந்த பெண்ணை உடனே ஒதுக்கி விடத் தான் முனைந்தான். நேன்சி ஒட்டி இருந்த பக்கம் தலையைத் திருப்பிச் சற்று பின்நோக்கிச் சாய்ந்தவன், அவளைப் பிரித்து எட்ட நிறுத்தும் முன், அத்தனையும் முடிந்து விட்டிருந்தது.

நேன்சி ராய்… நியூயார்க் செய்திகளில் வருபவளை நிச்சயம் பலர் அறிவர். பார்த்திபன் சற்று ஓரமாக நின்றிருந்ததால் இந்நிகழ்வை நிறையப் பேர் கண்டிருக்கவில்லை. கண்ட சிலரும் சாதாரணம் போல விலகி நடந்தனர், கடந்து சென்று கொண்டிருந்தனர்.

அமெரிக்காவைப் பொறுத்த வரை இப்படி முத்தம் கொடுப்பதும் கட்டிப் பிடிப்பதும் மிகச் சகஜமான விசயங்கள் தானே? லிப் லாக் செய்து கொண்டு, மிக ஆழ்ந்த எச்சில் முத்தங்களில் மூழ்கி இருப்பவர்களும் கூடப் பொது இடங்களில் காணப்படுவர்.

பெரிய நகரங்களில் இத்தகைய விசயங்கள் பல நடக்கலாம். நின்று கவனிக்க யாருக்கு நேரம் இருக்கிறது?

இப்போது அரங்கேறியது, ஆப்டர் ஆல் ஒரு ஜென்டில் டச்! இச்செயல் ஒரு பொருட்டே அல்ல மக்களுக்கு. அதுவும் விமான நிலையத்தில் பிரிவு, சந்திப்பு என நிகழும் போது அணைப்பும் முத்தமும் வெகு சகஜம்.

ஆனாலும் அவர்களுள் ஓரிரு நபர்கள் தங்கள் மொபைலில் முத்தக்காட்சியைச் சுவாரசியமாகப் படம் பிடித்துக் கொண்டு போனார்கள். மிகத் தற்செயலாக, எந்தப் பெரிய நோக்கமும் இல்லாமல் இப்படி எடுக்கப்படும் வீடியோக்கள் தான் வைரலாகப் பரவுவது.

அப்படி வீடியோ எடுத்தவர்களும் அடுத்து அங்கே நிற்கவில்லை. பிஸியான உலகில் பொறுமைக்குப் பஞ்சமாகிப் போயிற்று!

அவளைத் தள்ளி நிறுத்தி இருந்த பார்த்திபன், முதலில் தன்னைத் தாக்கிய அதிர்ச்சியிலிருந்து வெளி வந்திருந்தான். நேன்சியைப் பார்த்து அச்சூழ்நிலையையும் நொடிகளில் கிரகித்தவனின் முகத்தில் அக்குளிரிலும் அணலலை வீசிக் கொண்டு இருக்கையில்,

நேன்சி தான் நினைத்ததை முடித்து விட்டு, “ஹாய் ஹேண்ட்ஸம்! ஐ குடிண்ட் ரெசிஸ்ட்!” என்று விரிந்த புன்‍னகையைச் சிந்தினாள்.

அவளின் விழிகளில் வந்திருந்த பளபளப்பு, ஒரு பெரிய சாதனை புரிந்த மகிழ்ச்சியைக் காட்டிக் கொண்டிருந்தது.

நேன்சி பேசிய வார்த்தைகள் ஏற்கெனவே பார்த்திபனின் கோபத்தை உச்சத்தில் கொண்டு போயிருக்க, அவளின் விழிகளில் வந்திருந்த பளபளப்பில் கொதிநிலையில் நின்று கொண்டிருந்தான்.

எப்போதும் பெண்களை மிக மரியாதையாக நடத்திப் பழக்கப்பட்டவனுக்கு, நேன்சியின் நடத்தை வெறியை வரவழைத்து இருந்தது. அவளை நோக்கித் தன் கையை நீட்டியே விட்டான்.

நேன்சி அப்படியே அரண்டு போய் ஸ்தம்பிக்க, அந்நேரம் சரியாக இளமாறன் இவர்கள் அருகே ஓடி வந்திருந்தான். வந்த வேகத்தில் பார்த்திபனையும் கைப் பிடித்து நகர்த்தி விட்டான். அதனால் நேன்சி நொடியில் தப்பினாள்.

பார்த்திபன் பேசியில் அழைக்கும் போதே பார்வை வட்டத்திற்குள் தான் நின்றிருந்தனர் அந்த இருவரும்! ஒருவன் இளமாறன் தான். மற்ற நபர்?

இளமாறனும், அவன் அருகிலேயே நின்றிருந்த இன்னுமொரு ஜோடி விழிகளுக்குச் சொந்தக்காரியும் நடந்தது அனைத்தையும் விழி தெரிக்கப் பார்த்திருந்தனர்.

பார்த்திபனும் இருவரையும் அப்போதே பார்த்திருந்தான். இளமாறன் அருகே நின்றிருந்தவளைக் கண்டு பெரிதாக ஷாக்கெல்லாம் இல்லை. அவளைக் கண்டு ஜஸ்ட் ஒரு யோசனை ஓடியது.

அந்த யோசனையோடு தன் புருவங்கள் சுருங்க நின்றிருந்த போது தான் நேன்சி வந்து அவனை அப்படி வெறி போல அணைத்துக் கொண்டது.

தன்னைப் பிடித்து நகர்த்திக் கொண்டிருக்கும் இளமாறனை, “டேய்! என்னை விடு! இவளை ஒரு அப்பு அப்புனாத்தேன் இதே தப்பை இன்னொரு தடவை செய்ய மாட்டா! செய்ய மாட்டா என்ன, இப்படியொரு யோசனையே வரக் கூடாது!

என்னவொரு கொழுப்பு? இப்படியா வந்து மேலே விழுவது? ச்சீ அசிங்கம்! யாரோ எவனோன்னு ஒரு யோசனை வேண்டாம்?” எனத் திமிறிக் கொண்டே கடுப்புடன் மொழிந்தான்.

தமிழ் நன்றாகத் தெரியும் நேன்சிக்கு. பார்த்திபனின் கோபம் கண்டு அவளுக்கு மிகவும் சங்கடமாகிப் போக, அவனின் வார்த்தைகள் அவளை மேலும் பதம் பார்த்தன. விழிகள் கலங்கின. உதடுகளை அழுத்திக் கொண்டு கண்ணீரை கட்டுப்படுத்திக் கொண்டிருந்தாள்.

“ஆமா அவ உன் சொந்தம் பாரு! நீ அடிச்சதும் திருந்திரிரப் போறா… அவ யாரோ எவரோ! லூசுத்தனமா வந்து கட்டிப் பிடிச்சுட்டா. லூசுத்தனமா என்ன லூசே தான். இல்லைனா உன்னை வந்து கட்டிப் பிடிப்பாளா? இத்தனை கூட்டத்தில் வேற எவனுமே அவ கண்ணுக்கு அழகா தெரியலை போல. வீணா வந்து வினையை வாங்கிக் கட்டணும்னு இன்னைக்கு அவ ராசிபலன்ல இருக்கும்.”

நிலமையைச் சுலுவாக்கித் தன் நண்பனைச் சாந்தப்படுத்தவே இளமாறன் இவ்வாறு சொல்லியது.

நேன்சி மிகவும் அவமானமாக உணர்ந்தாள். அவளின் செயல் என்ன பெரிய குற்றமா, இவர்கள் இப்படிப் பேச? பிடிக்கவில்லை என்றால் உதறி விட்டுட்டுப் போக வேண்டியது தானே? இப்படித் தான் அவளின் எண்ணம் போனது. அவளின் செயல் என்ன பெரிய பாதிப்பைக் கொடுக்க முடியும்? கண்ட்ரி ப்ரூட்ஸ்!

உணர்ச்சி வேகத்தில் கால்கள் ஊன்றிப் போய் நகர மறுத்தன. தன்னை லூசு எனச் சொன்ன மற்றவனை முறைத்தபடியே நின்றிருந்தாள்.

“விடுடா மாறா! இந்தியப் பெண் இவள். பார்த்தா தமிழ் பொண்ணு மாதிரி வேற இருக்கா.”

நேன்சியின் புறம் திரும்பிய பார்த்திபன், “ஆர் யூ ஃப்ரம் தமிழ் நாடு?” எனக் கேட்டான்.

“ஆமாம்!”

அவள் தலையாட்டவும், “நான் என்ன பப்ளிக் ப்ராப்பர்டியா கண்டவங்க வந்து கட்டிப் பிடிச்சு முத்தம் வைக்க? ஹாங்! இதே இதை நான் உனக்குச் செஞ்சிருந்தா இல்லை வேற பொண்ணுக்கு செஞ்சிருந்தா? நீ பப்ளிக் வுமன் ஹராஸ்மெண்ட்னு உங்க டி. வி சேனல்ல பெரிய செய்தியா ஓட விட்டு, என்னைக் கிழி கிழின்னு கிழிச்சு உள்ள தூக்கி வச்சு இருப்ப இல்லையா?” எனக் கேட்டுக் கோபத்துடன் முறைத்தான்.

‘இவனுக்கு நான் டி. வி நியூஸ் ரிப்போர்ட்டர்ன்னு தெரியுமா?’

“என்ன முழிக்கிற? உங்க நியூஸ் சேனலை ஃபாலோ பண்றேன். உன் டீடெயில்ஸ் தெரியாதுன்னாலும் நம்ம நாட்டுப் பெண் ன்னு தெரியும்.”

“சாரி!”

“இதை ஒன்னு சொல்லி விடுவீங்க. ஹஹ்! நீ சாரி சொன்னாலும் நடந்தது மாறிடாது! எந்த ஒரு செயலை செய்யும் முன் யோசிக்கணும். உன் செயலுக்கான கான்சிக்குவன்சஸ் என்ன மாதிரி இருந்தாலும் நானும் அவற்றை நாளைக்குச் சந்திச்சாகணுமில்ல?

நம்ம எந்த நாட்டுக்குப் போனாலும் அங்க இருக்கும் சூழ்நிலைக்கு அடேப்ட் ஆகிக்கணும்ங்கிற உண்மை தான். ஆனால், நம்ம பண்புகளையும் ஒழுக்கங்களையும் விட்டுடக் கூடாது நேன்சி! புரிஞ்சுதா?”

நேன்சி எந்த விதமான உணர்வையும் காட்டவில்லை. அவளுக்குப் பார்த்திபன் சொன்னவை எல்லாம் புரிந்தது. இன்னுமொன்றும் புரிந்தது. அவன் தன் டைப் இல்லை. லுக்ஸ், அட்ராக்‌ஷன்ஸ் என்பது வேறு. ரியால்டி என்பது வேறு என்பது மிகத் தெளிவாகவே புரிந்தது.

இருவருக்கும் பொதுவாக ஒரு தலையசைப்பைத் தந்துவிட்டு நேன்சி விடுவிடுவென விரைந்துச் சென்றாள்.

“ஏன்டா, இதென்ன நம்ம ஊரா? நீ பாட்டுக்குக் கையை ஓங்கிட்ட? அவ மேல் கையை வச்சிருந்தா பெரிய சீனாயிருக்கும். உன்னைத்தான் கேள்வி கேட்பாங்க. அவ கட்டிப் பிடிச்சது இங்க தப்பா தெரியாது மச்சான்.”

“திரும்பத் திரும்ப அதையே சொல்லிக்கிட்டு! வாயை மூடிட்டு வாடா. என் பொண்டாட்டியைப் பார்க்கணும். கிளம்பு!”

மனைவியின் இமையோரமே சரிந்து கிடப்பவன் பார்த்திபன். நேன்சி கொடுத்திருந்த முத்தமும், அவளின் மொத்த அங்கங்கள் தன் மீது பட்டு விட்ட அணைப்பும், என்றுமே அவனால் ஜீரணிக்க முடியாத ஒன்று. ப்ரியா என்ன சொல்வாள் என்பதைவிட இவனுக்கே ஒவ்வாவமையாக இருக்க, எரிச்சலின் உச்சத்தில் இருந்தான்.

இருவரும் நடக்க, இப்போது அவள்… ரச்சனா… இளமாறன் அருகே முதலில் காணப்பட்டவள், இவர்களுக்கு வெகு அருகில் நின்று கொண்டிருந்தாள்.

“பார்த்தி, ரச்சிடா. அங்க நிக்கிறா பாரு!’

“சோ வாட்?”

“டேய்! உனக்காகத் தான் ரொம்ப நேரமா வெயிட் பண்றா.”

இளமாறனை நோக்கித் திரும்பிய பார்த்திபன் மிகக் கூர்மையான பார்வையைச் செலுத்த,

“என்னடா இப்படிப் பார்க்கிற? நானுமே அவ கிட்ட டச்ல இல்லை. தற்செயலா இப்ப இங்கனகுள்ள வச்சுத்தேன் பார்த்தேன். இந்தியா போறாளாம். அவளுக்கு மேரேஜ் ஃபிக்ஸ் ஆகியிருக்காம். மாப்பிள அங்க…”

“நிறுத்துறயா? நீ வந்தா வா! இல்லை நான் போய்க் கிட்டே இருப்பேன். நீ இருந்து ஊர் கதையெல்லாம் கேட்டு முடிச்சு, வழி அனுப்பிட்டு உன் இருப்பிடம் பார்த்து போயிரு! என்னைய பார்க்க கீக்க வந்துறாத!”

இளமாறனைக் கடுப்பி விட்டு விர்ரெனப் பார்த்திபன் வெளியேறிப் போயே விட, இவன் தான் ரச்சனாவிடம் சொல்லி விடைப் பெற்றான்.

“உன் ப்ரண்ட் மாறவே இல்லைல இளமாறா. இன்னும் அதே திமிர்! அதே கோபம்! அகந்தை!”

இகழ்ச்சியாக இதழைச் சுழித்த ரச்சனாவுக்குப் பதில் கொடுக்கப் போனவன், நிலமையை எண்ணி அவசரமாகப் பார்த்தியைப் பிடிக்க ஓடினான் இளமாறன்.

ரச்சனாவுக்கு இன்னும் பார்த்திபன் மேல் கோபம் இருந்தது.

பார்த்திபன் இவளை எல்லாம் சட்டை செய்கிறவனா? ஹூம்!

காரில் தன்னருகே அமர்ந்திருந்த பார்த்திபனிடம் வாயைக் கொடுக்காமல் கப்சிப்பென ரோட்டில் மட்டும் கவனம் செலுத்தினான் இளமாறன்.

ப்ரியதர்ஷினியின் ஜாகையும் வந்து விட, பெட்டிகளை வாசலில் இறக்கி வைத்து விட்டுப் போய் இடத்தைத் தேடி ஸ்ட்ரீட் பார்க்கிங் செய்து விட்டு வந்தான் இளமாறன். பார்த்திபன் அதுவரை கீழேயே காத்திருந்தான்.

இருவரும் லக்கேஜ்-யை எடுத்துக் கொண்டு பதினேழாம் தளத்தில் இறங்கி, அந்த வீட்டின் டோர் பெல்லை அழுத்த…