நிலைகுலைந்த அறை

வீரா அவன் மீதான கோபத்திலும் தங்கைகளைக் காணவில்லை என்ற தவிப்பிலும்தான் சாரதியை நோக்கி அத்தகைய வார்த்தையை உதிர்த்துவிட்டாளே ஒழிய,

அந்த வார்த்தை அவனைஎந்தளவிற்கு தாக்கியிருக்கும் என்பதை உணரும் நிலையில் அவள் இல்லை.

இரவிலிருந்து அவள் மீது அவன் தேக்கி வைத்திருந்த கோபம் அவனுக்குள் கனன்று கொண்டிருக்க…

அவள் இப்போது பேசிய வார்த்தை அவனுக்குள் தீமூட்டிவிட்டது. அவனின் ஈகோவை அழுத்தமாய் தூண்டிவிட்டது.

அவனுக்கே உரித்தான… தான் என்ற கர்வத்தையும் ஆணவத்தையும் சீண்டிபார்த்துவிட்டது.

அவனின் பொறுமையின் எல்லைக் கோடுகள் தகர்ந்துபோயின. நொடிப் பொழுதில் அந்த வார்த்தைக்கான எதிர்வினையை அவள் மீது காட்டிவிட்டான்.

வீராவின் இடையை வளைத்து அவளை தன்புறம் இழுத்தவன் அவள் எதிர்ப்பதற்கும் தடுப்பதற்கும் கூடத் துளியளவிலும் வாய்ப்பு தராமல் தான் நினைத்ததை அரங்கேற்றிவிட்டான்.

எல்லா ஆண்களும் பிரயோகப்படுத்தும் அதரபழைய ஆயுதம்தான். ஓர் பெண்ணை பலவீனப்படுத்த அவளை உடலளவில் காயப்படுத்துவது…

சாரதியும் அதையேத்தான் செய்தான்.

அவள் அசையவே முடியாதளவுக்காய் அவன் கரங்கள் அவளைப் பிணைத்திருந்தன. நடந்தவற்றை அவள் கிரகித்து கொள்ளும் முன்னரே அவன் அவள் அதரங்களை தம் இதழ்களால் மூழ்கடித்துவிட்டான் .

அவன் தந்த முத்தத்தில் காமமோ காதலோ துளியளவும் இல்ல… அவள் பேசிய வார்த்தைக்கான அவனின் பதிலடி… அவ்வளவே!

தன் கோபத்தை தீர்த்துக்கொண்ட மறுகணம் அவளை அவன் விலக்கித் தள்ள,

அதிர்ச்சியில் அவளின் உணர்வுகள் யாவும் சிலநொடிகள் வெறுமையானது. ஆனால் சிலநொடிகள்தான் அந்த மௌனமும் வெறுமையும் அவளை ஆக்கிரமித்திருந்தது.

அதன் பிறகு அவளை ஆளுமை செய்ய தொடங்கியது அவளின் கோபம் மட்டுமே.

தன் உதட்டை அழுந்தத் துடைத்தபடி… அவனை அடங்கா ஆவேசத்தோடு நெருங்கி அடிக்க கை ஒங்க, சாரதியின் வலிய கரம் அவள் கரத்தை பிடித்து விட்டது.

அவள் முகம் கோபத்தில் சிவக்க அவளின் முகபாவனைகளை ஆழ்ந்து ரசித்துக் கொண்டே,

“என்ன பேச்சு பேசினடி நீ நேத்து… என்னையே கடுப்பேத்தி பார்க்கிற… ஹ்ம்ம்… இந்த சாரதி என்ன… உங்க ஏரியால இருக்கிற லோக்கல் பசங்க மாறின்னு நினைச்சியா… வகுந்திருவேன்” என்று மிரட்டலாய் சொல்லி கொண்டிருக்கும் போதே,

“சார்… காபி” என்று அறை வாசிலில் முத்து வந்து நின்றான்.

அந்த நொடி அவள் கரத்தை விடுவித்து அவளை முறைத்துக் கொண்டே, “வைச்சிட்டு போ” என்று சாரதி முத்துக்கு பதிலுரைக்க,

முத்து உள்ளே நுழைந்து காபி கப்பை மேஜை மீது வைத்துவிட்டுச் செல்ல, அந்த சில நொடிகள் அந்த அறையே நிசப்தமானது. ஆனால் வீராவின் கோபம் அடங்கவே இல்லை.

அவனை மூச்சிறைக்க அவள் முறைத்துக் கொண்டு நிற்க,

சாரதி அவளை ஏறஇறங்க பார்த்து விட்டு திறந்திருந்த கதவை மூடி தாளிட்டுவிட சென்றான்.

அவன் கதவை மூடும் போதே… நைட் லேம்ப் ஒன்று அவன் தலைக்கு குறியாய் வர,

அவன் சற்று விலகியதால் அது கதவின் மீது பட்டு நொறுங்கி வீழ்ந்தது. மயிரிழையில் உயிர் தப்பித்தான் என்றே சொல்ல வேண்டும்.

அவன் என்னவென்று உணர்வதற்கு முன்னதாகவே வீரா ரௌத்திரமாய் மாறி அந்த அறையின் பொருட்களை அவன் மீது சரமாரியாய் வீச,

“ஏ லூசு… நிறுத்துடி” என்று அவன் சொல்லியபடி அவள் தாக்குதல்களில் இருந்து தப்பிக்கொண்டிருந்தான்.

“பொறுக்கி… என் தங்கச்சிங்க எங்கடா? ஒழுங்கா சொல்லிடு… இல்ல என் கையாலேயே நீ செத்திருவ” என்றவள் ஆவேசமாய் கத்தி கொண்டே சகட்டு மேனிக்கு கையில் கிடைத்தவற்றையெல்லாம் தூக்கி வீச,

“என்னை கொன்னுட்டா எப்படிறி உன் தங்கிசிங்க வருவாங்க” என்றவன் கேட்டு கொண்டே அவள் தாக்குதல்களை சமாளிக்க,

அது அவனுக்கு உண்மையிலேயே ரொம்பவும் சிரமமான காரியமாகத்தான் இருந்தது.

அப்போது அவள் கையில் அவன் லேப்டாப் சிக்கிவிட, “ஏ அத கீழே போட்டிராதடி” அவன் பதறி கொண்டு அதனைப் பறிக்க முற்பட,

“அப்படின்னா நீ என் தங்கச்சிங்க எங்கன்னு சொல்லு” என்றாள் ஆக்ரோஷமாக!

“வேண்டாம் வீரா… அத குடுத்திரு” என்று அவன் தன் லேப்டாப்பை சேதாரமில்லாமல் அவளிடமிருந்து காப்பற்ற போராட, அவளும் அதனை பிடிவாதமாய் தூக்கி உடைப்பதிலையே குறியாய் இருந்தாள்.

அவன் அதற்கு மேல் அவளை சமாளிக்க முடியாமல் அவளை லேப்டாபோடு படுக்கையில் தள்ளிவிட, அவள் சுதாரித்து எழுந்து கொள்ளும் முன்னர் தன் லேப்டாபை அவன் பலவந்தமாக பிடுங்கிவிட்டான்.

அதனை ஓரமாய் வைத்தவன் அவள் சுதாரித்து எழுந்து கொள்ளும் முன்னர் அவள் மீது பாய்ந்து அவள் கரங்களை தம் கரங்களால் அழுந்த பிடிக்க, அவளுக்கு மிரட்சியானது. என்ன முயற்சித்தும் அவன் பிடிக்குள் இருந்து அவளால் வெளி வர முடியவில்லை.

“உன் தங்கச்சிங்க எங்கன்னு உனக்கு தெரியனும் அவ்ளோதானே?!” என்று அவன் கோபம் பொங்க ஆவேசமாய் கேட்க,

அவனிடம் சிக்கி கொண்டிருக்கிறோம் என்ற பயத்தை தாண்டி அவள் முகத்தில் ஆவலே அதிகரித்தது.

அவன் மேலும், “பக்கத்தில இருக்கிற ஸ்கூல்ல அவங்க அட்மிஷன்காக பேசியிருந்தேன்… இன்னைக்கு வர சொல்லி இருந்தாங்க… அதான் நதியாவையும் அமலாவையும் அழைச்சிட்டு போனேன்… போதுமா ?” என்றுரைக்க அவள் அவனை குழப்பமுற பார்த்து,

“ஸ்கூலுக்கு போயிருக்காங்களா?” என்று அசடு வழிய கேட்டாள்.

“பல்பு… இப்பதான் ப்ரைட்டா எரியுது போல” என்க,

“இத முதலயே சொல்லி தொலைச்சிருகலாம்ல…அதை விட்டுட்டு “

“சொல்லிருப்பேன்… ஆனா நீ கொஞ்சநஞ்சமா பேசின… அதான் உன்னை கடுப்பேத்தி பார்க்கலாம்னு”

என்று சொல்லி கோபத்தோடு அவன் கரங்கள் ரொம்பவும் இறுக்கமாய் அவளின் மணிக்கட்டுகளின் மீது அழுத்த,

அவளுக்கோ நரம்புகள் துண்டிக்கும் அளவுக்காய் வலி!

“ஆஅ…” என்று அலறியவள் , “கையை விடுய்யா வலிக்குது” என்றாள்.

அவனோ அவள் வலியை பொருட்படுத்தாமல்,

“என்னடி நினைசிட்டிருக்க உன் மனசுல… நீ பாட்டுக்கு எல்லாத்தையும் தூக்கி போட்டு உடைச்சிட்டிருக்க… இதெல்லாம் என்ன ? உங்க அப்பன் சம்பாதிச்சிதாடி”

“இப்ப எதுக்கு அந்த ஆளை பத்த பேசிற… அவன் ஒழுங்க இருந்திருந்தா நான் ஏன்டா உன்கிட்டலாம் வந்து இப்படி அசிங்கப்படிறேன்… அவன் உனக்கு மேல தருதல “

“ஏய் என்ன திமிரா?… ஓவரா வாய் நீளுது… அதுவும் என் தயவில எனக்கு கீழே இருக்கும் போதே” என்று சொல்லி சீற்றமாய் அவளை பார்க்க அவள் பார்வையிலும் அனல் தெறித்தது.

“,மறந்திட்டியா… நீதான் என் தயவில வாழ்ந்திட்டு இருக்க … அன்னைக்கு மட்டும் நான் உன்னை கண்டுக்காம போயிருந்தேன்னு வைச்சிகோ… உன்னை ஒரு பிடி சாம்பலாக்கி சங்கு ஊதிருப்பானுங்க” என்றவள் சொல்ல

சாரதியின் முகத்தில் அவனை அறியாமல் புன்னகை ஒளிர்ந்தது.

“உன்னயெல்லாம் பெத்தாங்களா செஞ்சாங்களா டி”

“ஹ்ம்ம் சொல்றேன்… என் கையை உடு”

“மாட்டேன்… நீ என் ரூமை அலங்கோலப்படுத்தின இல்ல… இப்போ நான் உன்னை அலங்கோலப்படுத்த போறேன்” என்று சொல்லி அவன் விஷமமாய் சிரிக்க,

“வேணாம்… நான் வேணா எல்லாத்தையும் திரும்ப அடுக்கி வைசிடிறேன்” என்றவள் முகத்தில் லேசாய் அச்சம் படற,

“உடைச்ச பொருளெல்லாம் என்னடி கணக்கு ?”

“உனக்கு அந்த பொருளெல்லாம்தான் பெருசா… என்ன மாதிரி மனுஷன்யா நீ.. உடைஞ்ச அந்த பொருளுக்கெல்லாம் வலிக்காது… ஆனா எனக்கு வலிக்கும்… என் தங்கசிங்களுக்கு இன்னாவோ ஏதோன்னு நான் ஒரு நிமிஷம் செத்து பிழைச்சேன்… ஹ்ம்.. இதெல்லாம் உன்கிட்ட போய் சொல்றேன் பாரு… உனக்கெல்லாம் அது புரியாது… அண்ணன் தங்கச்சி அம்மா அப்பான்னு வாழ்ந்திருந்தாதானே என் வலி உனக்கு புரிஞ்சிருக்கும்… பணத்தை கட்டின்னு அழற உனக்கு பாசத்தை பத்தியெல்லாம் இன்னா புரியபோது” என்றவள் இப்போது வார்த்தைகளை கொண்டு அவன் உணர்வுகளை சரமாரியாய் தாக்கிவிட,

இம்முறை அவன் தப்பிக்க முடியவில்லை.

ஆழமாய் காயப்பட்டவன் அந்த நொடியே அவளை விட்டு விலகி நின்று படுகொபமாய்,

“ஆமான்டி… எனக்கு பணம்தான் முக்கியம்… அது மட்டும்தான் முக்கியம்… மத்த எல்லாமே எனக்கு ரெண்டா பட்சம்தான்…நான் சொல்றதை நல்லா கேட்டுக்கோ… என் கூட இருந்தன்னா… நீயும் உன் தங்கச்சிங்களும் சந்தோஷமா பத்திரமா இருக்கலாம்… இல்லன்னு வைச்சிக்கோ… உன்னையும் உன் தங்கிச்சிங்களையும் கூறு போட்டு வித்திட்டு போயிடுவானுங்க… பாத்துக்கோ… அங்கே உன் பாசத்துக்கெல்லாம் மதிப்பே கிடையாது” என்று பொறிந்து தள்ளிவிட்டு அறைக் கதவை திறந்து அவன் வெளியேறிவிட்டான்.

அவன் சொன்ன வார்த்தைகளைக் கேட்டபடி எழுந்தம்ர்ந்தவள் மெல்ல அவள் கரத்தினை தடவி கொண்டே நிலைகுலைந்து கிடந்த அந்த அறையைநோட்டமிட்டாள். அவர்களின் உறவின் பரிதாபகரமான நிலையை அந்த அறை சொல்லாமல் சொல்லிக் கொண்டிருந்தது.

சாரதியின் அலுவலகம்

சாரதி தன் இருக்கையில் அமர்ந்து பைஃல்களை புரட்டிக் கொண்டிருக்க, அவன் மனமோ வீரா சொன்ன வார்த்தைகளைப் புரட்டி பார்த்துக் கொண்டிருந்தது.

கணேஷ் உள்ளே வர அனுமதி கேட்டு அவன் சிந்தனை ஓட்டத்தைத் தடை செய்தான்.

வெறும் தலையை மட்டும் அசைத்து சாரதி அனுமதி தர,

“சார்… இன்னும் நீங்க இந்த பைஃலில செக் பண்ணி சைன் பண்ணலயா?!” என்று கேட்கவும்,

அப்போதே அந்தக் கோப்பையை உற்றுப் பார்த்தான்.

“வேறெதோ யோசிச்சிட்டிருந்தன்னா… இதுல கவனம் செல்லுதவே முடியல” என்க,

“கல்யாணமான உடனே… இந்த மாதரி வேலையில எல்லாம் கவனிசிக்க கொஞ்சம் கஷ்டம்தான் சார்” என்றான் கணேஷ் கேலியான புன்னகையோடு!

அவனை நிமிர்ந்து பார்த்த சாரதி எள்ளலாய் நகைத்து, “ஏன்? கல்யாணமான… தலையில பெருசா கொம்பு மூளைச்சிருமோ ?! போ… போய் வேலைய பாரு” என்று உரைக்க ,

“இல்ல சார் பொதுவா” என்று கணேஷ் எதோ சொல்ல எத்தனிக்க,

“நீ ஒரு பொதுவாவும் சொல்ல வேண்டாம்… அந்த தாம்பரம் லேன்ட் ரெஜிஸ்டர் பண்ண ஏற்பாடு பண்ணு… வேற தாட்ல நான் அத மறந்தே போயிட்டேன்” என்றான்.

“ஓகே சார்” என்றவன் சொல்லிவிட்டு திரும்ப,

“கணேஷ்… ஒரு நிமிஷம்… அந்த லேன்டை வீரா பேர்ல ரெஜிஸ்டர் பண்ண ஏற்பாடு பண்ணிடு” என்க,

கணேஷ் வியப்படங்காமல் ஒரு கணம் சாரதியை பார்த்தான். வீராவை திருமணம் செய்வதற்கான ஏற்பாடுகளைச் சாரதி செய்ய சொன்னபோது கூட அதிலும் ஏதோ வியாபார நோக்கம் இருக்கும் என்றே எண்ணிக் கொண்டான்.

ஆனால் இப்போது அவன் சொன்னதை கேட்ட போது வியாபாரம் என்பதைத் தாண்டி அவள் மீது அவன் கொண்டிருந்த அதீத நம்பிக்கையே தெரிந்தது.

அரவிந்தின் வீடு

அரவிந்தின் தமக்கை அனுஷ்யா தன் கணவனிடம் புலம்பிக் கொண்டிருந்தாள்.

“என்னன்னே தெரியல சரத்… ஒரு வாரமா லூசு மாறியே சுத்திட்டிருக்கான்… யார்கிட்டயும் பேச மாட்டிறான்…. ட்ரிங்க்ஸ் வேற பண்றான்… அப்பாவுக்கும் உடம்பு சரியில்ல… இவனும் இப்படி இருந்தா பிசினஸ்ல இப்ப போய்ட்டிருக்க பிரச்சனையை யாருதான் சமாளிக்கிறது” என்றவள் புலம்பி தீர்க்க,

“இதுக்குதான் நான் முன்னாடியே சொன்னேன்… நமக்கு சேர வேண்டிய பங்கை அப்பவே கேட்டு வாங்குன்னு… இப்ப பார்த்தியா… எவ்ளோ பெரிய லாஸ்” என்றான் அவளின் ஆருயிர் கணவன் சரத்.

அனுஷ்யா அவனை முறைத்து பார்க்க

சரத் உடனே, “கோச்சிக்காத டார்லிங்” என்று அவள் தோள்களில் கரங்களைக் கோர்த்து,

“இப்ப கூட ஒண்ணும பிரச்சனை இல்ல… உங்க அப்பாக்கிட்ட பேசி அந்த எரிஞ்சி போன ப்ரேஞ்சை தவிர சென்னையில இருக்க மத்த ப்ரேஞ்ச்சசஸை என் பேர்ல இல்லன்னா… உன் பேர்ல கூட மாத்த சொல்லு… நான் பாத்துகிறேன்” என்றான்.

“நான் என்ன பேசிட்டிருகேன்… நீங்க என்ன பேசிட்டு இருக்கீங்க” என்றவள் சீற்றமாய் அவனை பார்க்க,

“சரி டென்ஷனாகதே… இப்ப என்னதான் செய்யனுங்கிற… அதை சொல்லு?” என்றான் சரத்!

“அரவிந்த் கிட்ட பேசி அவன் பிரச்சனை என்னன்னு கேளுங்க சரத் … அவன் லண்டன்ல நம்ம கூட இருந்த போது நல்லாதனே இருந்தான்… இங்க வந்த பிறகுதான் … அவனுக்கு என்னாச்சுன்னே தெரியல”

“வேறென்ன… அந்த லோக்கல் பொண்ணை போய் பார்த்திருப்பானோ என்னவோ”

“அதுவும் தெரியலையே… அவனுக்கும் எங்களுக்கும் ரொம்ப ஏஜ் கேப்… சின்ன வயசல இருந்தே எங்ககிட்ட அவன் அவ்வளவா க்ளோசா பேசமாட்டான்…. அதான் நீங்க பேசி பாருங்கன்னு சொல்றேன்… உங்க கிட்ட சொன்னாலும் சொல்லுவான்”

“ஒ! ஒரு ஆணோட மனசை இன்னொரு ஆண்தான் புரிஞ்சிக்க முடியும்ங்கற”

“போய் கொஞ்சம் பேசு சரத்”

“இதுக்குதான் என்னை லண்டனல இருந்து அவசரமா வரவைச்சியா?” என்றவன் கடுப்பாய் கேட்க

“சரத்… பிளஸ்..” என்று அனுஷ்யா கெஞ்ச,

“சரி சரி போய் பேசி தொலைக்கிறேன்” என்று சலித்து கொண்டு அரவிந்த் அறை நோக்கிப் புறப்பட்டான்.

அரவிந்த் அவன் அறையில் எந்நிலையில் இருந்தான் என்று வார்த்தைகளால் விவரிக்க முடியாது. சோகத்தில் மொத்தமாய் மூழ்கி போயிருந்தான். போதையிலும்தான்!

அரவிந்த் வீராவிடம் கடைசியாய் பேசிய பின் அவளைச் சந்திக்க எவ்வளவோ முயன்றான். ஆனால் அவளைப் பார்க்கவும் முடியவில்லை. பேசவும் முடியவில்லை.

இறுதியாக அவர்களின் பதிவு திருமணத்திற்கான தகவலறிந்து அதனை தடுக்க போனபோது, அவன் துரதிஷ்டம்! அவனால் நேரத்திற்கு செல்ல முடியாமல் போனது. எதை நொந்து கொள்வான் ?

மொத்தமாய் மனமுடைந்து போனான். கோபம்… வெறி… ஏமாற்றம்… இவற்றை எல்லாம் ஒரே மொத்தமாய் எதிர்கொள்ளும் துணிவில்லாமல்தான் மது அருந்திக் கொண்டிருந்தான்.

அரைகுறை மயக்க நிலையோடு தரையில் கிடந்தபடி புலம்பி கொண்டிருந்தவனைப் பார்த்த சரத், “அரவிந்த்” என்று எழுப்ப முயன்று அவன் கன்னத்தை தட்ட,

“வீராவை என்கிட்ட இருந்து பறிச்சிட்ட இல்ல…. உன்ன விடமாட்டேன் சாரதி” என்றவன் உளற, சரத் முகத்தைச் சுளித்து கொண்டான்.

“இவன் போதையை எப்படியாச்சும் தெளிய வைக்கனுமே” என்று யோசித்தவன் வேலையாட்களை பணித்து அவனை முடிந்தளவு நிலைப்படுத்தினான்.

ஆனால் அதை செய்வதற்குள் சரத்திற்கு போதும் போதுமென்றாகிவிட்டது!

விபரீதங்களுக்கு அடிகோலியது

வில்லிலிருந்து புறப்பட்ட அம்பை கூட திரும்ப பெறலாம். ஆனால் நாவிலிருந்து வெளிவந்த சொல்லை திரும்ப பெற முடியாது என்பார்கள். ஆதலாலயே எது பேசினாலும் சிந்தித்து பேச வேண்டும். ஆனால் அந்த பழக்கமே அரவிந்திடம் இல்லை போலும்.

அவன் சாரதியிடம் பேசியவற்றையெல்லாம் இப்போது நினைவுகூர்ந்து பதறி போயிருந்தான். தேவையில்லாமல் அவனிடம் வாயை கொடுத்திருக்க கூடாது என்று சிந்தித்து கொண்டிருந்தவனுக்கு அப்போதிருந்த தலைவலி கூட உணர்வற்று மறுத்து போயிருந்தது.

குடிபோதையில் செய்யும் சிற்சில காரியங்கள் அர்த்தமற்றதாய் இருக்கும். போதை தெளிந்து யோசிக்கும் போதுதான் அவர்கள் செய்த செயல் முட்டாளத்தனத்தின் உச்சமென்பது புரியும். ஆனால் அரவிந்த் உதிர்த்த வார்த்தை அவனுக்கும் மட்டுமே எதிர்வினையாய் முடியபோவதில்லையே!
அதன் வீரியம் வேறு சில விபரீதங்களுக்கும் அடிகோலியது.

“போஃனை எடுக்க இவ்வளவு நேரமாடி உனக்கு… என் தூக்கத்தை கெடுத்திட்டு நீ மட்டும் நிம்மதியா தூங்கிற போல”

ஆவேசமாய் அரவிந்த் சீற சாரதி அவன் குரலை கண்டறிந்த மாத்திரத்தில் வீராவை பார்க்க,

அவளோ அயர்ந்த உறக்கத்தில் இருந்தாள். நேரமோ நடுநிசியை தாண்டிவிட்டதை சுவற்றில் தொங்கி கொண்டிருந்த கடிகாரம் உறுதிப்படுத்தியது.

“ஏன்டி ஸைலன்ட்டா இருக்கு ? பேசுடி… என்னை லவ் பன்றதில உனக்கு என்னதான்டி பிரச்சனை?” என்று அரவிந்த் கோபமாய் கத்த,

சாரதிக்கு அவனின் பேச்சை கேட்க கேட்க சிரிப்புதான் வந்தது.

சத்தமில்லாமல் உள்ளூர நகைத்து கொண்டவன் அழைப்பை துண்டித்துவிட எண்ணிய மாத்திரத்தில் அரவிந்த் விடாமல்,

“பேச மாட்டல… இருக்கட்டும்… நேர்ல வந்து உன்னை என்ன பன்றேன்னு பாருடி” என்று மிரட்டலாய சொல்ல,

சாரதியின் குரல் அவனை மீறிகொண்டு வெளிவந்தது வீராவிற்காக!

“என்னடா பண்ணுவ?”

சாரதியின் குரலை கேட்ட மாத்திரத்தில் அரவிந்த் வெலவெலத்து போய் தன் பேசியை எடுத்து ஒரு நொடி எண்ணை சரி பார்த்தான்.

“பேசு தம்பி… ஏன் ஸைலன்ட்டாயிட்ட… என் குரலை உனக்கு அடையாளம் தெரியல” எகத்தாளமாய் சாரதி கேட்கவும் அரவிந்திற்கு மேலும் பதட்டமானது.

“நீ நீ எப்படி வீரா போஃன்ல… இது அவ அவ போ… ன்தானே” தட்டுதடுமாறி அரவிந்த் கேட்கவும்,

“போஃன் அவளுது… ஆனா குரல் என்து… தி ஒன் அன் ஒன்லி சாரதி ஸ்பீக்கிங்” என்று கர்வமாய் சொல்லி சாரதி சிரிக்க,

அரவிந்திற்கு சாரதியின் வார்த்தைகள் சற்றே நாரசமாய் கேட்டது. அப்போது அரவிந்த் ஏற்றியிருந்த போதையெல்லாம் மொத்தமாய் இறங்கிவிட,

“நீ எப்படிறா வீரா போஃன்ல?!” பல்லை கடித்து கொண்டு கேட்டான்.

“ப்ச்… அவ தூங்கிறா… அதான் பாப்பா டிஸ்டர்ப் ஆக வேண்டாம்னு நானே எடுத்தேன்” என்று சாரதி அவனுக்கே உரித்தான கிண்டல் பாணியில் பதிலுரைக்க

அரவிந்தின் மண்டை சூடேறியது.

அவனின் கற்பனை குதிரை கட்டுக்கடங்காமல் எங்கங்கோ பயணிக்க,

“அவ எப்படிறா உன் கூட… இல்ல… இல்ல வாய்ப்பே இல்ல… வீரா அந்த மாதிரியான பொண்ணு இல்ல… ஏதோ தப்பு இருக்கு… நீ ஏதோ ப்ளேன் பண்ணிட்டிருக்க” அரவிந்த் பதறி துடிக்க,

சாரதி கலகலவென சிரித்தான்.

“சிரிக்காதே! வீராவோட போஃன் எப்படிறா உன்கிட்ட… அவ எங்கே… நான் அவகிட்ட பேசனும்” என்றான் அரவிந்த் கட்டுக்கடங்கா வெறியோடு!

“நான்தான் சொல்றேன்ல… அவ தூங்கிறான்னு… ஏன்டா நடுராத்திரில போஃன் பண்ணி இப்படி கழுத்து அறுத்துட்டிருக்க… போஃனை வையுடா”

“போஃனை வைக்காதே… எனக்கு வீராகிட்ட பேசனும்… அவ இப்போ எங்க இருக்கா?”

“ஹ்ம்ம்… என் பாக்கெட்ல இருக்க… வந்து எடுத்துக்கோ” என்றான் சாரதி எள்ளிநகைத்தபடி!

அரவிந்தின் டென்ஷன் கூடி கொண்டே போக, “வேண்டாம் சாரதி! என்னை டென்ஷன்படுத்தாதே… வீராவோட போஃன் எப்படி உன் கையில… அவளை உனக்கு எப்படி தெரியும்” என்று அழுத்தமாய் கேட்கவும்

“வீராவோட போஃனா ? நான்ஸென்ஸ்… இது நான் அவளுக்கு தந்த போஃன்… அவ என்கிட்டதான் டிரைவரா வேலை பார்க்கிறா… போதுமா?!” என்று சாரதி சொல்லி முடித்துவிட்டு, “இப்பையாச்சும் போஃனை வைக்கிறியா?!” என்றான்.

உடனே அரவிந்த் மறுபுறத்தில் சிரிக்க தொடங்க சாரதி புரியாமல் குழம்ப அவன் மேலும் சிரித்து கொண்டே,

“ஓ!! அப்ப இத்தனை நாளா அவ உன்னைதான் முட்டாளாக்கிட்டு இருந்தாளா?” என்க,

இப்போது எதிர்புறத்தில் சாரதிக்கு கடுப்பேறியது.

அரவிந்த் மேலும் விடாமல், “அவ பொண்ணுன்னு கூட தெரியாம எப்படிறா இத்தனை நாள் அவளை டிரைவரா வைச்சிருந்த… அவ்வளவு பெரிய முட்டாளாடா நீ… அப்புறம் பெரிய அப்பாடக்கர் மாதிரி பேசுவ… உனக்கு பிஸ்னஸ்லதான் மூளை வேலை செய்யுமா?!.. மத்த விஷயத்தில எல்லாம் டம்மிதானா?” என்று எள்ளலாய் கேட்டு நகைத்தான்.

சாரதி கடுப்பாய்,
“ஏஏ போதும் நிறுத்துடா… உன் மூளை எப்பவுமே டம்மிதான்டா… அதான் நீ பிஸ்ன்ஸ்லயும் வேஸ்ட்டா இருக்கு… லவ் பன்றதுலயும் படு வொர்ஸ்டா இருக்க” என்று பதிலளிக்க,

“நான் லவ் பன்றதுல வொர்ஸ்ட்டுன்னு உனக்கு யாருடா சொன்னது” என்று கேட்டு அரவிந்த் சீற்றமானான்.

“நீ விழுந்து விழுந்து லவ் பன்றியே… உன் காதலி… அவதான் சொன்னா… உன்னை கண்டாலே அவளுக்கு பிடிக்கலயாமே!”

“அவ அப்படியெல்லாம் சொல்லி இருக்க மாட்டா… நீ சும்மா கதை விடாதே”

“ஏ… உங்க அப்பா மேல சத்தியமாடா?!”

“சாரதி” அரவிந்த் கோபமாய் கத்த,

“ஒரு பிஃகரை கூட உன்னால மடிக்க  முடியல… சும்மா கத்த வந்துட்டான்…”

“என் வீராவை பிஃகரு அது இதுன்னே பல்லை  பேத்திருவேன்”

“ஏ!  அவ ப்ஃகருதான்டா…  இப்பதான் நானே அதை கன்பாஃர்ம் பண்ணேன்… ஆனா என்ன? நீ சொன்ன மாறி அவ இத்தனை நாளா என்னை முட்டாளாக்கிட்டா… அதான் அதுக்கெல்லாம் சேர்த்து…  இன்னைக்கு நான் அவளை வைச்சி செஞ்சிட்டேன்… அதான்… பாப்பா… பாவம்… பயந்து போய் டயர்டாகி தூங்கிடுச்சு” சாரதி சொன்ன விதத்தில்

அரவிந்தின் குரல் வெளியே வரவே சில நேரம் பிடித்தது. அவன் மிரட்சியோடு

“டே! என் வீராவை என்னடா பண்ண?” சற்றே அழுகை தொனியில் பதட்டத்தோடு  கேட்க சாரதி சிரித்தபடி,

“சேச்சே! அவளை நான் ஒண்ணும் பண்ணல தம்பி… சும்மா உன்னை கலாய்ச்சேன்… பயந்திட்டியா” என்றான்.

“என்ன மாதிரியான மனிஷன்டா நீ… சே! ஒரு நிமிஷம் என் உயிரே போயிடுச்சு…  உனக்கெல்லாம் பீஃலிங்ஸே இல்லயா… அவளை நான் எவ்வளவு காதலிக்கிறேன்னு தெரியுமாடா உனக்கு” அரவிந்த் உணர்ச்சி பொங்க பேச

“சொல்லு… தெரிஞ்சிப்போம்… உன் மொக்க காதல் கதையை” என்றான் சாரதி!

“அதல்லாம் உனக்கு சொன்னாலும் புரியாது”

“ஓ!!! மனிதன் உணர்ந்து கொள்ள இது மனித காதல் அல்ல… அதையும் தாண்டி புனிதமானது புனிதாமானது புனிதமானது… ” என்று சாரதி கேலி செய்து நிறுத்தியவன்,

மீண்டும் இயல்பு நிலைக்கு திரும்பி

“போங்கடா நீங்களும் உங்க காதலும்… எல்லா சுத்த நான்ஸென்ஸ…உங்க செக்ஷுவல் நீட்காக நீங்க வைச்சுக்கிட்ட டீஸன்ட் பேர்” என்று முடித்தான்.

அரவிந்த் எரிச்சலோடு,

“நீதான்டா சுத்த நான்ஸென்ஸ்… இப்படியெல்லாம் நீ திங் பண்றதாலதான்  பெர்ஸ்ன்ல் லைஃப்ல நீ சுத்த ஜீரோவா இருக்க… ” என்க,

“நான் பெர்ஸன்ல் லைஃப்ல ஜீரோ… நீ எப்படி… அதுல பாஸ் மார்க்கா?” என்றான்.

“ஹ்ம்… எவ்வளவு கஷ்டம் வந்தாலும் எனக்கு உறுதுணையா நிற்க என்னை சுத்தி… என்னை உண்மையா நேசிக்கிற நிறைய பேர் இருக்காங்க… உனக்காக அக்கறை படுவும் உன் மேல உண்மையா அன்பு செலுத்தவும் யாராச்சும் ஒருத்தர் இருக்காங்களாடா ? அப்படி இருந்தா சொல்லுடா பார்ப்போம்” என்று அரவிந்த்
சொன்னதை கேட்டு

சாரதியின் மனம் லேசாய் கலக்கமுற்றது. அதே நேரம் அவன் பார்வை நேராய் வீராவின் மீதே சென்று நின்றிருந்தது.

அவள்தான் அவனின் இத்தனை வருடத்தில் எந்தவித பிரதிபலனுமின்றி உண்மையாக அக்கறை செலுத்தியவள் என்று எண்ணம் தோன்ற அரவிந்திடம்,

“ஏன் இல்லாம… எனக்காக வீரா இருக்க… என் மேல அன்பு செலுத்த… அக்கறை காட்ட”  சாரதி உணர்வுபூர்வமாகவே உரைத்தான்.

“என்னடா? என்னை திரும்பியும் வெறுப்பேத்தி பார்க்கிறியா? அப்படியே அவளுக்கு உன் மேல அக்கறை இருந்தாலும் நீ அவ முதலாளிங்கிறதுக்காக வேணா இருக்கலாம்… தட்ஸ் இட்… ஆனா அதுவும் ரொம்ப நாளைக்கு நீடிக்காது… அவ என் வருங்கால மனைவி ஆக போறவ… இதுக்கப்புறமும் அவளை நான் உன்கிட்ட வேலை செய்ய விடமாட்டேன்” என்றான் அரவிந்த் தீர்க்கமாக!

“சாரி அரவிந்த்… அவளை நான் விட்டு கொடுக்கமாட்டேன்” சாரதியை எந்த உணர்வு அப்படி சொல்ல வைத்ததென்று தெரியவில்லை. உள்ளிருந்து அவனை அறியாமலே அவ்விதம் சொல்லிவிட,

“என்னடா விளையாடிறியா? அவ எனக்கு சொந்தமானவ” என்று சினம் கொண்டான் அரவிந்த்.

“இன்னும் சொந்தமாகல இல்ல” சாரதி அலட்சியமாய் சொல்ல,

“கூடி சீக்கிரமே சொந்தமாயிடுவா” என்றான் அரவிந்த்!

“உனக்கு முன்னாடி அவளை  நான் எனக்கு சொந்தமாக்கிட்டா” என்று சாரதி வஞ்சத்தோடு வீராவை பார்த்து புன்னகையித்தான்.

“வேண்டாம் சாரதி”

“சாரதிக்கு வேணுமா வேணாமான்னு நீ டிசைட் பண்ண கூடாது… சாரதிதான் டிசைட் பண்ணுவான்… அக்சுவலி இப்ப நான் டிசைட் பண்ணிட்டேன்… ஐ வான்ட் ஹர்” அவன் தீவிரமாய் சொல்ல அரவிந்த் பதட்டத்தோடு,

“வீரா பத்தி உனக்கு தெரியாது… அவ உன்னை நிச்சயமா ஒத்துக்கமாட்டா” என்றான்.

“இட்ஸ் மை பிராப்ளம் மேன்… நீ விடு… நான் அவளை எப்படி கன்வின்ஸ் பண்ணனுமோ அப்படி கன்வின்ஸ் பண்ணிக்கிறேன்… இப்ப தூக்கம் வருது… போஃனை வைக்கிறியா?!” என்றவன் அவனின் பதிலுரையை எதிர்பார்க்காமல் அழைப்பை துண்டித்து பேசியை அணைத்து வைத்துவிட்டான்.

அரவிந்தின் தலை மீண்டும் கனத்து வலிக்க, போதையில் எப்போது சுருண்டு விழுந்தான் என்று அவனுக்கு நினைவு
இல்லை.

சாரதி அடுத்து என்ன செய்ய காத்திருக்கிறான் என்று யோசிக்கும் போதே அவன் உள்ளம் நடுக்கமுற்றது. வீராவிற்கு இதனால் என்ன என்ன பிரச்சனைகள் வருமோ என்று எண்ணி அஞ்சியவன் உடனடியாய் தன் பேசியிலிருந்து அவளுக்கு மீண்டும் அழைப்பு விடுத்தான்.

இம்முறை சாரதி எடுத்துவிட கூடாதென்று அவன் பயபக்தியோடு வேண்டி கொண்டிருக்கும் போதே, “ஹலோ யாரு?” என்று வீராவின் குரல் ஒலித்தது.

“நல்ல வேளை நீயே போஃனை எடுத்துட்ட” என்று அரவிந்த் நிம்மதி பெருமூச்சுவிட,

“யாரு பேசிறது?!” என்று கேட்டாள்.

“நான் அரவிந்த் பேசிறேன்” என்றதும் அவள் யோசனையாய், “எந்த அரவிந்த்?” என்றாள்.

“உன்னை கொல்ல போறேன்” என்றவன் பொறுமவும் அவள் அவன் குரலை உணர்ந்து,

“உன்னை யாருடா எனக்கு போஃன் பண்ண சொன்னது… போஃனை வையுடா… ” என்று அவள் சீற்றமாய் குரலை உயர்த்தினாள்.

“கத்தாதே… இரண்டே நிமிஷம் பேசிட்டு வைச்சிடுறேன்”

“நீ இன்ன இழவு பேச போறன்னு எனக்கு தெரியும்… சீ போஃனை வை”

“அவசரப்படாதே வீரா… நான் சொல்றது கேளு… ப்ளீஸ்ஸ்ஸ்ஸ்” என்றவன் கெஞ்ச,

“செய்றதெல்லாம் செஞ்சிட்டு இன்னாடா சொல்ல போற? உன்னாலதான்டா எனக்கு எல்லாம் பிரச்சனையும்… உன்னை பார்க்காம இருந்த வரைக்கும் நான் நிம்மதியா இருந்திருப்பேன்… இப்படி என்னை சிக்கலில் மாட்டிவிட்டுட்டியே… லூசு” அவள் படபடவென வெடிக்க,

“எனக்கு உன் பிரச்சனை புரியுது… நீ எதை பத்தியும் கவலைபடாதே…நான் இருக்கேன் உனக்கு…  உனக்கும் உன் தங்கச்சிங்களுக்கும் தங்க வீடு மத்த எல்லா வசதியும் நான் செஞ்சி தர்றேன்… நீ முதல்ல வேலையை விடு… நீ அந்த சாரதிகிட்ட வேலை செய்ய வேண்டாம்” என்றவன் பேச பேச வீராவின் கோபம் அளவில்லாமல் பெருகியது.

“இப்படி எத்தனை பேர்தான்டா கிளம்பி இருக்கீங்க… என்னை பார்த்தா எப்படிறா தெரியுது உங்களுக்கெல்லாம்… சே! நிம்மதியா வாழவும் வுட மாட்டீங்க சாகவும் வுட மாட்டீங்களாடா?!” என்று  சொல்லியவள் அந்த கணமே உடைந்தழ ஆரம்பித்தாள்.

“வீரா நான் பேசினதை நீ தப்பா புரிஞ்சிக்கிட்ட… நான் அந்த மாதிரி அர்த்தத்தில” என்று அவன் சொல்லும் போதே இடைமறித்தவள்,

“நீ எந்த மாதிரி அர்த்தத்திலயும் பேச வேண்டாம்… போஃனை வையுடா” என்றபடி அழைப்பை துண்டித்தவள் அந்த நொடியே அலைப்பேசியை தூர வீசியெறிந்தாள்.

இரவெல்லாம் சாரதி சொன்னதை பற்றி யோசித்து யோசித்து அவள் ஏற்கனவே நிலைகுலைந்து போயிருந்தாள். அந்த நிலைமையில் அரவிந்த் பேசியதை கேட்டவளுக்குள் உள்ளூர தேக்கி வைத்திருந்த கோபமெல்லாம் எரிமலையென வெடித்து சிதறியிருந்தது.

தலையை கவிழ்ந்து அழுத மேனிக்கு அமர்ந்திருந்த தன் தமக்கையை பார்த்து  அமலாவும் நதியாவும் பதட்டமடைந்து,

“இன்னா க்கா ஆச்சு… இன்னாத்துக்கு அழுவுற… எதனாச்சும் பெரிய பிரச்சனையா? எதுவாயிருந்தாலும் எங்ககிட்ட சொல்லுக்கா” என்று அமலாவும் நதியாவும் அவள் அருகில் அமர்ந்து தவிப்போடு விசாரித்தனர்.

வீரா அவர்கள் இருவரையும் நிமிர்ந்து பார்த்து யோசித்தவள் பின்னர் முகத்தை அழுந்த துடைத்து கொண்டு எழுந்து கொள்ள,

“இன்னா க்கா… எங்க போற?” என்று சகோதிரிகள் இருவரும் கேட்டனர்.

“நான் எல்லாத்தையும் வந்து சொல்றேன்” என்றவள் நேராய் சாரதியை பார்க்க அவன் வீட்டை நோக்கி நடந்தாள்.

அவள் உள்ளே நுழைந்ததும் முத்து அவளை ஏற இறங்க பார்த்து குழப்பமாய் நெற்றியை தேய்க்க,

“சார் மேலதானே ண்ணா இருக்காரு” என்று வினவ,

முத்துவும் ஆம் என்பது போல் தலையசைத்து ஆமோதித்தான்.

அவள் மேலே அவன் அறை நோக்கி விரைந்தவள் அவன் அறைக்கதவை தட்டவும், “யாரு?” என்று கேட்டான் சாரதி!

“சார்… நான் வீரா” என்றவள் சொல்ல அவன் கதவை திறந்து அவளை ஆழமாய் ஒரு பார்வை பார்த்து,

“உள்ளே வா” என்று அழைத்தவன் தலையை கண்ணாடி முன்பு நின்று சீவி கொண்டே,

“என்ன? கல்யாணத்துக்கு ஓத்துக்க மாட்டேன்னு சொல்ல போறியா?!” என்றான் அலட்சியமாக!

“இல்ல… பண்ணிக்கிறன்னு சொல்ல வந்தேன்” என்றதும் அவளை பார்த்தபடி சாரதி சில நொடிகள் ஸ்தம்பித்துவிட்டான்.

பின் மீண்டும் அவன் சுயநினைவுபெற்று,

“நிஜமாவா?!” என்று ஆச்சர்யமாய்  கேட்டவனின் முகமெல்லாம் பிரகாசித்தது.

ஆனால் அவள் சோர்வான பாணியில், “ஹ்ம்ம்ம்” என்ற ஒற்றை தலையசைப்போடு சொல்லிவிட்டு அங்கிருந்து விறுவிறுவென சென்றுவிட சாரதி உண்மையிலேயே எதிர்பார்க்கவில்லை. இத்தனை எளிதாய் அவளின் சம்மதமே கிடைத்துவிடுமென்று!

அரவிந்த் சொன்ன வார்த்தையை இப்போது சாரதி நினைவுப்படுத்தி கொண்டான்.

‘பர்ஸ்னல் லைஃப்ல நீ வெறும்” ஜீரோதான்… ‘  அவன் மனதில் சுருக்கென்றது தைத்த
அந்த வார்த்தை உண்டாக்கிய ஆழமான வலிக்கு மருந்தாய் அப்போதைக்கு அவன் கண்முன்னே தெரிந்தது வீராதான்!

அதுவும் இறுதியாய் அரவிந்த் வீராவை சொந்தமாக்கி கொள்ள போவதாக  சொன்னது சாரதியின் மனதை பெரிதுமாய் பாதித்தது.

தன்னை அவள்  முட்டாளாக்கியிருந்தாலும் அவள் காட்டிய அக்கறையிலும் அன்பிலும் கொஞ்சமும் பொய்யில்லை. நடிப்பில்லை என்பதை அவன் உணர்ந்திருந்தான். அந்த அன்புதான் அவனை உண்மையிலேயே  அவளிடம் தன்னை முட்டாளாக்கி வைத்திருந்தது என்பதை அறிந்தவனுக்கு அவள் எந்த பாலினம் என்பதெல்லாம் அவசியமில்லை. அப்போதே வீராவின் மீது நன்மதிப்பு உண்டாகியிருந்தது அவனுக்கு!

அதுவும் அவள் மூலமாய் அவன் வாழ்வில் அரிதாய் கிடைத்த அன்பை அவன் இழக்க விரும்பவில்லை.

வீராவை சொந்தமாக்கி கொள்வதன் மூலமாக அரவிந்தையும் பழிதீர்த்து தானும் அதனால் பயன்பெற முடியுமென அவன் வியாபார மூளை அழுத்தமாய் அறிவுறுத்த,

தாமதிக்காமல் அதனை செயல்படுத்திவிட துணிந்தான். எல்லாவற்றையும் வியாபார நோக்கத்திலேயே பார்த்தவனுக்கு,

வீராவின் விருப்பு வெறுப்பு அத்தனை முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததாக தெரியவில்லை என்பதில் ஒன்றும் வியப்பில்லை.

மொத்தத்தில் சாரதியின் குறி தப்பவில்லை. சரியாய் இலக்கை தாக்கியிருந்தது.