இரவு தன் பெற்றோரின் அறையில் அம்மாவின் மடியில் தலைசாய்த்து படுத்து கொண்டிருந்தான் செழியன்.

“என்னை விட்டுட்டு போய் நிம்மதியா எல்லா சாமியும் தரிசனம் செஞ்சிட்டு வந்துட்டீங்களா?” என்று அவன் வருத்தமாக பேசி கொண்டிருந்தான்.

அப்போது சந்தானலட்சுமி பின்னோடு கணவன் செய்த செய்கையை பார்த்து ஏதோ கண்ணசைத்து மறித்து பேசினார்.

செழியன் அதை கவனித்துவிட்டு தன் அப்பாவின் புறம் திரும்ப, அவரோ சமாளிக்க வேண்டி காற்றில் படம் வரைந்து கொண்டிருந்தார்.

உடனடியாக பார்வையை தன் அம்மாவின் புறம் திருப்பியவன், “என்னவாம் அவருக்கு… ஏதோ உன்கிட்ட அக்ஷன்லயே சொல்றாரு?” என்று தன் புருவத்தை உயர்த்தி கேட்க,

சந்தானலட்சுமி மகனிடம், “உங்க அப்பா ஒரு இடத்தில கூட என்னை நிம்மதியா சாமி கும்பிட விடலடா… பையன் வந்திருந்தா நல்லா இருந்திருக்கும்… பேத்தி வந்திருந்தா நல்லா இருந்திருக்கும்னு புலம்பி தீர்த்துட்டாரு…

ப்பா முடியல… ஏன் டா இந்த மனுஷனோட தனியா போணோம்னு ஆகிடுச்சு” என்று அப்படியே கணவனை போட்டு கொடுத்து கோவிலுக்கு போன தன் அனுபவத்தை அத்தனை கடுப்பாக
கூறினார்.

செழியன் சிரித்து கொண்டே தன் தந்தையை பார்க்க,

“என்ன லட்சு நீ? என் இமேஜை இப்படி டேமேஜ் பண்ணிட்டியே” என்றவர் மனைவியை பார்த்து சொல்ல செழியன் சத்தமாக சிரித்து கொண்டே,

“உங்களுக்கு எதுக்கு இந்த வீணான வீராப்பு… நானும் கூட வரேன்னுதானே சொன்னேன்” என்று சொல்ல,

சந்தானலட்சுமி அப்போது, “அவருக்கும் மட்டும் என்னடா உன்னை விட்டு போகணும்னா… ஏதோ இந்த மூணு நாள் நீயும் ஜானவி ஒண்ணா ஒரே வீட்டில இருக்க போறீங்க… நாங்க இல்லன்னா சங்கடம் இல்லாம நீங்க தனியா பேசிக்கவும் ஒருத்தரை ஒருத்தர் புரிஞ்சிக்கவும் சந்தர்ப்பம் கிடைக்கும்னுதான்” என்று உரைக்க செழியன் அதிர்ச்சியாய் பார்த்தான்.

சந்தானலட்சுமி மேலும்,

“எப்படியிருந்தாலும் நீயும் ஜானவியும் கண்டிப்பா வேறெந்த சடங்குக்கும் ஒத்துக்கவும் மாட்டீங்க… அதுவும் இந்த கல்யாணத்தை நீங்க இரண்டு பேரும் மனசார ஏத்துக்கிட்டும் பண்ணல” என்று சொல்லி அவர் தயக்கத்தோடு தன் பேச்சை நிறுத்தினார்.

செழியன் மௌனமாக அமர்ந்திருந்தான். ஜானவியும் மீனாவையும் விட்டு கொடுக்க மனமில்லாமல் இந்த திருமணத்தை செய்து கொண்டான். அவ்வளவுதான்.

அதேநேரம் இந்த நொடி வரை ஜானவியிடம் நட்பை தாண்டி வேறு எந்தவித உணர்வும் அவனுக்கு தோன்றவில்லை. தோன்றவும் தோன்றாது.

அப்படியிருக்க இவர்களின் இந்த முயற்சி வீண்தான் என்று அவன் எண்ணி கொண்டிருக்கும் போதே,

“நம்ம நினைச்சது ஓரளவு நடந்திருக்கு” என்றார் பாண்டியன்.

செழியன் அவரை புரியாமல் நிமிர்ந்து பார்க்க அவரோ, “நானே சொல்லணும்னு நினைச்சேன்… பரவாயில்ல ரஞ்சனி போட்டோஸ் எல்லாம் நீயே புரிஞ்சிக்கிட்டு கழடிட்ட” என்றதும் அவனுக்கு கோபமேறியது.

“ப்பா என்ன நடந்ததுன்னு புரியாம நீங்க பாட்டுக்கு எதாச்சும் கற்பனை பண்ணிக்காதீங்க” என்றவன் நடந்தவற்றை மறைக்காமல் அனைத்தையும் உரைத்தான்.

ஜானவியிடம் கோபப்பட்டதையும் சேர்த்து. அவர்கள் இருவர் முகம் வேதனையாக மாற, “என்ன இருந்தாலும் நான் ஜானவி மேல
யோசிக்காம கோபப்பட்டிருக்க கூடாது” என்று குற்றவுண்ர்வோடு சொல்லி முடித்தான்.

“என்ன காரியம் பண்ணி வைச்சிருக்க அன்பு… பாவம்டா அந்த பொண்ணு” என்று ஜானவிக்காக வருந்தி சந்தானலட்சுமி கண்கள் கலங்கிவிட்டார்.

“அப்போ உன் சுயநலத்துக்காகதான் அந்த பொண்ணை நீ கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்ட” என்று பாண்டியன் கோபத்தோடு சற்றே அழுத்தமாக மகனிடம் கேட்க,

“என்னப்பா பேசுறீங்க? அப்படி எல்லாம் இல்ல” என்று மறுத்தான் செழியன்.

“பொய் சொல்லாதே அன்பு… ஜானவியும் மீனாவும் அவங்க வீட்டை விட்டு போயிட்டா உன் பொண்ணு மனசொடைஞ்சி போயிடுவா… இன்னொரு இழப்பை நம்ம அன்புக்குட்டியால தாங்கிக்க முடியாது… அதனாலதான் நீ இந்த கல்யாணத்துக்கு சம்மதிச்சிருக்க” என்று சொல்லி மகனை குற்றம் சாட்டும் பார்வை பார்த்தார்.

“ஐயோ! சத்தியமா இல்லப்பா… நான் அன்புக்குட்டி மாதிரி மீனாவையும் என்னோட பொண்ணாத்தான் பார்க்கிறேன்… அதேபோல ஜானவியை ஒரு நல்ல ப்ரெண்டாத்தான் பார்க்கிறேன்… அதை தாண்டி” என்றவன் நிறுத்தி கொள்ள பாண்டியன் அவன் முன் வந்து நின்று, “நல்ல நட்போட பார்க்கிறன்னா எப்படிறா அவ ரஞ்சனி போட்டோவை கழட்டி இருப்பேன்னு சந்தேகப்பட்ட” என்றதும் செழியனை அந்த வார்த்தை ஆழமாக குத்தி கிழித்தது. மௌனமாக பதில் பேச முடியாமல் அவன் தலையை கவிழ்ந்து கொள்ள,

செழியனின் தோளை ஆதரவாக தொட்ட சந்தானலட்சுமி, “உனக்கு தெரியுமா அன்பு? ஜானவி அன்னைக்கு ரஞ்சனி போட்டோ பார்த்து என்ன சொன்னானு” என்று ஆரம்பித்து வார்த்தை மாறாமல் ஜானவி அன்று ரஞ்சனியின் புகைப்படம் பார்த்து வேதனையோடு சொன்னவற்றை அப்படியே உரைக்க அவன் அதிர்ந்து தன் அம்மாவின் முகத்தை பார்த்தான்.
அவர் சொன்னவற்றை கேட்டு அவன் விழிகளில் நீர் கோர்த்து நின்றது.

“எந்தளவு மனசு வெறுத்து போயிருந்தா ரஞ்சனி போட்டோ பார்த்து அப்படி ஒரு வார்த்தையை அந்த பொண்ணு சொல்லியிருப்பா… அதுவும் அவ குடும்பமே அந்த பொண்ணுக்கு துணையா நிற்கல… புருஷனும் சரியில்ல… தனியா ஒரு பொம்பள புள்ளையோட… பாவம்டா அந்த பொண்ணு…
இந்த சின்ன வயசுல வாழ்க்கையில எந்த சந்தோஷத்தையும் அனுபவிக்காம போராடிட்டே இருக்கா” என்று தன் குரல் இறங்கி அவர் மகனிடம் சொல்லி கொண்டிருக்க தன் தாயின் முகத்தை பார்க்க முடியாமல் அவன் மனவேதனையோடு அவர் சொல்வதை கேட்டு கொண்டிருந்தான்.

ஜானவியின் நிலைமை அவனுக்கு தெரியும். அவள் வாழ்க்கையையும் அதன் வலியையும் அவன் அறிந்ததுதான். ஆனால் அதெல்லாம் தாண்டி நம்பிக்கைக்கும் தைரியத்திற்கும் உதாரணமாகத்தான் அவளை பார்க்கிறான். ஆனால் தன் தாய் சொல்லும் போதுதான் அவளின் மனவலி புரிந்தது. மனதளவில் அவள் ரொம்பவும் உடைந்திருக்கிறாள் என்று உணர்ந்தான்.

அந்த நொடியும் அவள் மீது அவனுக்கு வந்தது கரிசனம் மட்டுமே. மனைவி என்ற ஸ்தானத்திற்கு கரிசனம் மட்டும் போதாதே. இன்னும் கேட்டால் அந்த கரிசனம் கொண்டு அவளை ஏற்று கொள்வது நியாமான ஒன்றாகவும் இருக்காது.

செழியன் குழம்ப சந்தானலட்சுமி மகனின் கன்னங்களை தாங்கி, “ஜானவிகிட்ட நீ அவளை நல்லா பார்த்துப்பன்னு அவகிட்ட நம்பிகையா சொல்லி இருக்கேன் டா” என்று சொல்ல,

“கண்டிப்பா நான் ஜானவியை நல்லா பார்த்துப்பேன் ம்மா… அதுல உங்களுக்கு எந்த சந்தேகமும் வேண்டாம்” என்று உறுதி கூறினான். ஆனால் அப்போதும் ஜானவியை மனைவியாக ஏற்க முடியுமா என்ற மனதில் கேள்வியும் குழப்பமும் எழுந்தது.

இவர்கள் பேசி கொண்டிருக்கும் போதே தடதடவென கதவு தட்டும் சத்தம் கேட்டது.

அத்தனை சுவாரசியமாக வெளியே விளையாடி கொண்டிருந்த மீனாவும் அன்புவும்,

ஜானவி அதட்டி தூங்க வேண்டுமென்று அழைக்கவும் அவளிடமிருந்து தப்பிக்க வேண்டி அவர்கள் ஓடி வந்து தன் தாத்தா பாட்டியின் அறையை தட்டினர்.

பாண்டியன் கதவை திறந்துவிட்டு, “இப்பதான் நினைச்சேன் எங்கடான்னு…. என் பேத்திங்களுக்கு
ஆயுசு நூறு” என்றார்.

அவர்கள் இருவரும் துள்ளி குதித்து தன் தாத்தா பாட்டியின் படுக்கையில் வந்து படுத்து கொள்ள, “நாளைக்கு காலையில ஸ்கூல் இருக்கு… தூங்கனும்… பாட்டி தாத்தாவோட நாளைக்கு ஈவனிங் வந்து விளையாடலாம்” என்று அவள் சொல்ல,

“நாங்க இங்கதான் படுத்துக்க போறோம்” என்று கோரஸாக பதிலளித்தனர் இருவரும்!

இதனை கேட்டு ஜானவிக்கு தூக்கிவாரிப்போட்டது.

“ஒன்னும் வேண்டாம்… நீங்க அவங்கள தொந்தரவு பண்ணுவீங்க… அதுவும் இன்னிக்குத்தான் அவங்களே பாவம் ஊர்ல இருந்து வந்திருக்காங்க… ரெஸ்ட் எடுக்கட்டும்” என்றவள் குரல் படபடக்க அழைக்க அவர்களா கேட்பார்கள்.

முயலுக்கு மூன்று கால் என்று தாங்கள் பிடித்த பிடியில் அழுத்தமாக நிற்க ஜானவியின் கெஞ்சலும் மிஞ்சலும் அங்கே ஒன்றும் பலிக்கவில்லை. இதற்கிடையில் சந்தானலட்சுமி வேறு, “படுத்துக்கட்டுமே ம்மா… எங்களுக்கு என்ன தொந்தரவு… என்னங்க?” என்று அவர் கணவனை பார்க்க,

“எங்களுக்கு பேத்திங்களை கூட படுக்க வைசுக்கணும்னு ஆசையா இருக்கு” என்று பாண்டியன் இறக்கமாக கேட்க ஜானவியால் அதற்கு மேல் எதுவும் பேச முடியாமல் போனது.

அவள் பாவமாகவும் தவிப்பாகவும் செழியன் முகம் பார்க்க அவனோ தான் என்ன செய்வது என்பது போல் அசட்டையாக ஒரு பார்வை பார்த்தான். அந்த நொடி அவன் மீதுதான் அவளின் மொத்த கோபமும் திரும்பியது. விடுவிடுவென எதுவும் பேசாமல் அங்கிருந்து வெளியேறி தன் அறையினுள்ளே நுழைந்துவிட்டாள்.

செழியன் அவள் பின்னோடு நுழைந்தான். ஜானவியின் மனமோ குழந்தைகள் இல்லாத வெறுமையாக இருந்த படுக்கையை தவிப்போடு பார்த்தது.

“பசங்க இல்லாம இந்த ரூமே என்னவோ போல இருக்கு இல்ல… சத்தம் போடாதீங்கன்னு அதட்டுவேன்… ஆனா இப்ப அவங்களோட அந்த கலாட்டாவும் சத்தமும் இல்லாம” என்றவள் வருத்தப்பட்டு கொண்டிருக்க அவன் அவள் தவிப்பை பார்த்து லேசாக நகைத்து கொண்டான்.

அதுவும் அவர்கள் பக்கத்து அறையில்தான் இருக்கிறார்கள். எனினும் அவள் இந்தளவு சஞ்சலப்படுகிறாள். தன்னுடைய வேதனை வலி என எல்லாவற்றையும் மனதில் புதைத்து கொள்ளும் ஜானவி குழந்தைங்கள் என்று வந்துவிட்டால் மட்டும் ரொம்பவும் உணர்வுப்பூர்வமாக நடந்து கொள்கிறாள்.

இப்படி அவன் ஜானவியை பற்றி யோசித்து கொண்டிருக்கும் போதே அவள் செழியனை தயக்கமாக பார்த்து, “இப்போ எப்படி படுத்துக்கிறது?” என்று கேட்க, அவன் முகம் மலர்ந்தான்.

“இத்தனை நாளா எப்படி படுத்தோமோ அப்படித்தான்… நான் அந்தப்பக்கம் நீங்க இந்தப்பக்கம்… நடுவுல இந்த தலகாணியை வைச்சிடுவோம்” என்றான் இயல்பாக!

தயங்கியபடி அவள் ஏதோ சொல்ல வாயெடுக்கவும், “நம்பிக்கை இல்லன்னா நான் வேணா கீழ படுத்துக்கிறேன்” என்றான்.

“நம்பிக்கை இல்லன்னு நான் சொன்னேனா… கொஞ்சம் அன் ஈசியா இருக்கும்” என்றவள் சொல்லி கொண்டிருக்கும் போதே, “அதனாலதான் நான் கீழே படுத்துக்கிறேன்” என்றான்.

“நீங்க மேல படுங்க… நான் கீழ படுத்துக்கிறேன்”

“இல்ல ஜானவி… நான் கீழ படுத்துக்கிறேன்”

“உங்களுக்கு கஷ்டமா இருக்கும் வேண்டாம் நான் கீழ படுத்துக்கிறேன்”

“அதெல்லாம் ஒரு கஷ்டமா இல்ல… நான் கீழ படுத்துக்கிறேன்”

“செழியன் ப்ளீஸ்”

“நீங்க மேலே படுங்க ஜானவி” என்றவன் மிரட்டலாக கூற,

“யாரும் கீழ படுத்துக்க வேண்டாம்… நீங்க முதல சொன்ன மாறியே இரண்டு பேரும் படுத்துக்கலாம்”

“உங்களுக்கு அன் ஈசியா” என்றவன் ஆரம்பிக்க,

“இப்ப நீங்க படுக்க போறீங்களா இல்லையா?” என்று அவள் கண்டிப்பாக கூற, அதற்கு பின் அவர்களுக்கு இடையில் வாக்குவாதம் நடக்கவில்லை.

இருவரும் அவரவர்கள் இடத்தில் மௌனமாக படுத்து கொண்டனர்.

செழியனுக்கு ஏனோ உறக்கமே வரவில்லை. அவன் புரண்டு புரண்டு படுக்க ஜானவியோ சில நிமிடங்களில் சத்தமில்லாமல் உறங்கி போனாள்.

அவன் திரும்பி படுக்கும் போதே உறக்கத்திலேயே அவள் அவன் புறம் திரும்பி படுத்திருக்க, அவளை இறக்க உணர்வோடு பார்த்தான்.

அவளுக்கு ஒரு நல்ல வாழ்க்கை அமைந்திருக்க கூடாதா என்று உறங்குபளை பார்த்து அவன் பரிதாபமாகப்பட்டு கொண்டிருக்க,

அந்த அறையின் மங்கலான வெளிச்சத்திலும் அவள் முகமும் அவன் கட்டிய தாலியும் அவளின் கழுத்தில் சரிந்து தொங்கி கொண்டிருந்தது.

இனி அவள் வாழ்க்கைக்கு நீதான் பொறுப்பு என்று சொல்லாமல் சொல்லி காட்டி கொண்டிருந்தது அவன் கட்டிய தாலி!

அதனை பார்த்த நொடி குற்றவுணர்வு பற்றி கொள்ள தன் சுயநலத்திற்காக அவளை பயன்படுத்தி கொண்டுவிட்டோமோ என்ற அவன் அப்பாவின் வார்த்தைகள் காதில் ஒலித்தது.

ஆனால் எந்தவித சலனமுமின்றி அவள் ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்தாள். தன் அறையில் தன் படுக்கையில் அதுவும் தன் அருகாமையில் அவளால் எப்படி இத்தனை இயல்பாக உறங்க முடிகிறது. வெறும் தன் மீது அவள் கொண்ட நம்பிக்கையும் நட்பும் மட்டும்தான் காரணமா?

பதில் தெரியாத கேள்வியோடு அவள் முகம் பார்த்தான்.

கணவனிடம் ஒரு பெண் உணரும் பாதுக்காப்பு உணர்வு! அது அவனிடம் அவளுக்கு நிரம்ப இருந்தது. ஆதலாலேயே அவனருகில் அவள் நிம்மதியாக உறங்கி கொண்டிருந்தாள். அது போதாதா?

மனதளவில் அவளை கணவனாக அவள் ஏற்று கொண்டால் என்பதற்கு!

ஆனால் அந்த விஷயம் ஜானவிக்கே புரியாத போது செழியனுக்கு எங்கனம் புரியும்?

அவள் உறங்குவதை விழி எடுக்காமல் பார்த்து கொண்டிருந்தான். அவள் முகம் மட்டுமே அவன் கண்களுக்கு தெரிந்தது.

அவனேயே அறியாமல் ஜானவியின் உதட்டின் மீதிருந்த மச்சத்தை ரஞ்சனியின் மச்சதோடு ஒப்பிட்டு பார்த்தான். கொஞ்சமும் வித்தியாசம் இல்லாமல் அப்படியே அச்சிட்டு வைத்தார் போல அதே அளவில் இருந்தது.

ரஞ்சனியின் அந்த மச்சத்தின் மீது அவனுக்கு தனிப்பட்ட ஓர் ஈர்ப்பு. அந்த அழகை கண்கொட்டாமல் ரசித்திருக்கிறான். பல முறை அவள் உறங்கும் போது தொட்டு பார்த்திருக்கிறான். கணக்கில் அடங்கா முறை அந்த மச்சத்தை தம் இதழ்களால் ரசித்து ருசித்தும் இருக்கிறான்.

இந்த எண்ணமெல்லாம் வரிசையாக தோன்ற அவன் அப்போதே உணர்ந்தான். ரஞ்சனியை எண்ணி கொண்டே ஜானவியின் இதழின் மீதான மச்சத்தை தன் கரம் கொண்டு தீண்ட பார்க்க விழைந்ததை.

அந்த நொடியே பதறி துடித்து எழுந்து கொண்டவன் ஜானவியை ரஞ்சனியாக எண்ணி கொண்ட தன் அறிவீனத்தை எண்ணி அசூயையாக உணர்ந்தான்.

ஒரு நொடி ஜானவியின் நம்பிக்கையை உடைக்க பார்த்தோமே என்று தவிப்புற்றவன் அதற்கு பிறகாக அவளருகில் படுக்கவில்லை. தன்னைதானே ஆசுவாசப்படுத்தி கொள்ள அறைக்குள் நடந்தவன் பின் அங்கிருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்து படிக்கும் மேஜை மீது தன் தலையை தாங்கி பிடித்து கொண்டு அமர்ந்து கொண்டான்.

உறக்கம் வராமல் தவித்து கொண்டிருந்தவன் நடுநிசி கடந்த பின்னே அந்த மேஜை மீது தலை சாய்த்து உறங்கியும் போனான்.

நட்பு என்ற பிணைப்பு லேசாக அறந்து போன உணர்வு. ஆனால் அதற்கு பதிலாக வேறொரு பிணைப்பு அவளிடத்தில் அவனுக்கு உருவாகியிருந்தது.

காதலும் அல்லாது காமமும் அல்லாது ஒரு ஆணாக ஒரு பெண்ணின் மீது உண்டாகும் ஈர்ப்பு. அதுவும் ஜானவியை ரஞ்சனியாக பார்த்த பிறகு அவனால் இனி இயல்பாக வெறும் நட்புணர்வோடு ஜானவியை பார்க்க முடியுமா?

14

முதல் நாள்

பாண்டியனும்  சந்தானலட்சுமியும் சென்ற பிறகு அந்த வீடே அமைதி கோலம் பூண்டது. ஜானவி சோபாவில் அமர்ந்து கொண்டிருக்க, செழியன் டைனிங் ஹாலில் அமர்ந்திருந்தான். அவர்கள் இருவரையும்  இணைக்கும்  பாலமான அன்புவும் மீனாவும் இப்போது  உறங்கி கொண்டிருந்தார்கள்.

இருவருக்குமே இயல்பாக முகம் பார்த்து பேசி கொள்ள என்னவென்று புரியாத சங்கடமான உணர்வு. அவர்களுக்கு இடையில் தனிமையோடு கூடிய வெறுமை உருவாகியிருந்தது.

அதுவும் இருவரும் இன்னும் அதே மணகோலத்தில்தான் இருந்தனர். தான் செழியனுக்கு மனைவியாகிவிட்டோம் என்று ஜானவியால் ஏற்க முடியாததை போல செழியனாலும் மனைவி என்ற ஸ்தானத்தில் ஜானவியை வைத்து பார்க்க முடியவில்லை.

அதுவும் இத்தனை நாள் நல்ல நண்பர்களாக மட்டுமே இருந்துவிட்டு திடீரென இந்த மாற்றத்தை ஜீரணித்து கொள்ள சற்று சிரமமாகவே இருந்தது. ஜானவி அவனிடம் திருமணத்திற்கு பின்னும் நாம் நண்பர்களாவே இருக்கலாம் என்று வார்த்தைகளால் சுலபமாக சொல்லிவிட்டாள். ஆனால் அது எதார்த்தத்தில் அடிவாங்கியது.

நண்பர்கள் கணவன் மனைவியாகலாம். ஆனால் கணவனும் மனைவியும் நண்பார்களாக மட்டுமே இருந்துவிட முடியாது. அதுவும் கணவன் மனைவி உறவு என்பது மற்ற எல்லா உறவுகளையும் விடவும்  சற்றே ஆழமானது.

அந்த நொடி இருவருக்குமிடையில் சஞ்சரித்தது… மௌனம் மௌனம் மௌனம் மட்டுமே!

அன்று இருவரின் உணர்வுகளை புரிய வைத்து நண்பர்களாக மாற்றிய  அதே மௌனம் இன்று இருவரையும் விலகி நிறுத்தி வைத்தது. எத்தனை நேரம் இந்த மௌனத்தை சுமந்து கொண்டிருப்பது என்று யோசித்த ஜானவி எழுந்து அவன் அருகில் வந்து, “என் டிரஸ் எல்லாம் அந்த வீட்டில இருக்கு…  நான் போய் ட்ரஸ் சேஞ் பண்ணிட்டு மீனாவுக்கும் எனக்கும் இப்போதைக்கு கொஞ்சம் தேவையான டிரஸ் திங்க்ஸ் எல்லாம் எடுத்துட்டு வந்திடுறேன்” என்றாள்.

செழியன் அவள் முகம் கூட பாராமல், “சரி” என்றான்.

ஜானவி அதன் பின் அவள் வீட்டிற்கு சென்றாள். சௌகரியமாக இருக்க வேண்டி ஒரு சுடிதாரை எடுத்து அணிந்து கொண்டு தேவையான துணிகள் யாவையும் ஒரு பெட்டியில் எடுத்துவைத்து அடுக்கினாள்.

அவள் பாட்டுக்கு அந்த வேலையை செய்து கொண்டிருந்ததில் நேரம் போனதே தெரியவில்லை. நன்றாக இருட்டிவிட்டிருந்தது. வீட்டிற்கு வந்தால் மீனாவும் அன்புவும் உடையெல்லாம் மாற்றி கொண்டு தொலைகாட்சியில் ஐக்கியமாகி இருந்தனர்.

“என்ன? எழுந்ததுல இருந்து இரண்டு பேரும் டிவிதான் பார்த்துட்டு இருக்கீங்களா?” என்றவள் முறைப்பாக கேட்க,

மீனா உடனே, “உஹும்… எழுந்து மூஞ்சி கழுவி டிரஸ் மாத்தி படிச்சிட்டு… இப்பதான் டிவி பார்க்கிறோம்” என்றாள்.

“ம்ம்கும்… வாய்க்கு ஒன்னும் குறைச்சல் இல்லடி உனக்கு… சரி எங்க உங்க அன்பப்பா?” என்று அங்கே செழியன் இல்லாததை கவனித்து கொண்டே மகளிடம் வினவினாள்.

“அன்பப்பா இல்ல… அப்பா” என்றாள் மீனா. இனி தன்னை அன்பப்பா இல்லை. அப்பா என்று அழைக்க வேண்டும் என்று செழியன் அவளிடம் சொல்லியிருந்தான். ஒருமுறை சொல்லிவிட்டால் அதை அப்படியே பிடித்து கொள்ளும் வழக்கம் மீனாவிற்கு!

அவள் அப்படி சொல்ல ஜானவி பல்லை கடித்து கொண்டு, “சரி அப்பா எங்கே?” என்று கேட்க,

“எனக்கு தெரியாது… நான் டோரா பார்க்கிறேன்… போம்மா” என்றாள்  மீனா.

“உன்கிட்ட போய் கேட்டேன் பாரு” என்றவள் அன்புச்செல்வியிடம் திரும்ப ஜானவி கேட்பதற்கு முன்னதாகவே அவள், “அப்பா உள்ளே சமையல் செய்றாங்க ஜானும்மா” என்றாள்.

“சமையல் செய்றாரா?” என்றவள் வியப்பாக கேட்டுவிட்டு உள்ளே செல்ல பார்த்தவள் மீண்டும் திரும்பிவந்து, “அன்பும்மா… நாம உள்ளே போய் அப்பா என்ன சமைக்கிறாருன்னு பார்த்துட்டு வரலாமா?” என்று கேட்டாள். தனியாக அவள் மட்டும் உள்ளே போக என்னவோ சற்று தயக்கமாக இருக்க துணைக்கு அன்புவை அழைத்தாள்.

ஆனால் அன்பு முகம் சுருங்கி,  “நானும் டோரா பார்க்கிறேனே” என்று சிணுங்கினாள்.

“எனக்காக வாங்க” என்று ஜானவி கெஞ்சலாக கேட்க அன்பு மீனாவை பார்த்தாள். அவளுக்கு எழுந்து வர விருப்பமில்லை என்பதை உணர்த்தும் விதமாக!

ஜானவி கடுப்பாகி,  “தினைக்கும் ஒன்னையே பார்த்தாலும் உங்களுக்கு அலுக்காதுடி” என்று கடிந்து கொள்ள

மீனா உடனே, “நான் வேணா அப்பாவை கூப்பிடவா?” என்று எழுந்து போகாமல் இருந்த இடத்திலிருந்தே, “அப்ப்ப்பாஆஆ” என்று அவனை உச்சஸ்ததியில் கத்தி அழைத்து விட்டாள்.

“ஐயோ! உன்னை யாருடி இப்ப கூப்பிட சொன்னது?” என்றவள் கடுப்பாக கேட்கும் போதே, “என்ன மீனு?” என்று கேட்டு கொண்டே செழியன் சமையலறை விட்டு வெளியே வந்தான்.

மீனாவோ, “அம்மாதான் கூப்பிட சொன்னாங்க” என்று தெளிவாக போட்டும் கொடுத்துவிட செழியன் ஜானவியை பார்த்து, “என்ன ஜானவி?” என்றான்.

“ஒன்னும் இல்ல… எங்கன்னு கேட்டேன்… அதுக்குள்ள கூப்பிட்டுட்டா” என்று மகளை ஒரு பக்கம் முறைத்து கொண்டே சொல்ல,

“ஒ! நான் கிச்சன்ல் குக் பண்ணிட்டு இருந்தேன்… ஹ்ம்ம்… உங்களுக்கு  எதாச்சும் வேணுமா?” என்று கேட்க, “அதெல்லாம் இல்ல… நீங்க எங்கன்னுதான்” என்று அவள் பேசி கொண்டே,

“ஏன்? நீங்க சமையல் பண்ணிக்கிட்டு…  நான் வந்திருப்பேன் இல்ல” என்றாள்.

“பரவாயில்ல… நீங்க வேலையா இருந்தீங்க… அதுவும் உங்களுக்கு எங்க வீட்டு கிச்சனல எது எங்க இருக்குன்னு தெரியுமா? கொஞ்ச நாளாச்சும் பழக வேண்டாமா?!” என்றவன் சொல்லி கொண்டே சமையலறைக்குள் நுழைந்துவிட,

“செஞ்சா… தானாவே பழகிக்க போறேன்” என்றாள்.

“ஹ்ம்ம்… பொறுமையா பழகிக்கலாம்… என்ன அவசரம்… அதுவுமில்லாம எனக்கும் குக்கிங் நல்லா தெரியும்… அதுவுமில்லாம குக் பண்ண எனக்கு ரொம்ப பிடிக்கும்” என்று அவன் வாணலியில்  வதக்கி கொண்டே சொல்ல அந்த வாசனை வேறு முக்கை துளைத்தது.

“நிஜமாவா?” என்று அவள் வியப்படங்காமல் கேட்டு கொண்டே அவளும் உள்ளே வர,

“ஹ்ம்ம்… நான் நிறைய வெரைட்டி பண்ணுவேன்… நீங்க டேஸ்ட் பண்ணி பாருங்களேன்… அப்ப தெரியும் என் சமையல் எப்படின்னு” என்று பெருமிதமாக அவளை பார்த்து அவன் சொல்ல அவளுக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது.

அவள் பார்த்து இதுவரை அவள் வீட்டு ஆண்கள் யாரும் சமையலறை பக்கம் போனதே இல்லை. டிவியில்தான் ஆண்கள் சமைத்து பார்த்திருக்கிறாள். இருப்பினும் அவர்களும் வீட்டில் மனைவிக்கு சமைத்து கொடுப்பர்களா என்ன என்று எண்ணி கொள்வாள்.

செழியன் ரொம்பவும் பழக்கமாக சமையல் செய்வதை பார்த்து பார்க்காத ஒன்றை பார்ப்பது போல் அதிசயித்து நின்றுவிட்டாள்.

இப்படி யோசித்து கொண்டே நின்றவள் இயல்பு நிலைக்கு தாமதமாகவே வந்து, “நான் எதாச்சும் ஹெல்ப் பண்ணட்டுமா?” என்று அவனிடம் கேட்கவும்,

“ஆல்மோஸ்ட் முடிஞ்சிருச்சு… நீங்க பிளேட்ஸ் எடுத்துட்டு போங்க… நான் டிஷ்சை எடுத்துட்டு வரேன்… எல்லோரும் சாப்பிடலாம்” என்றான்.

ஜானவியும் அவன் சொன்னது போல் தட்டுக்களை எடுத்து வந்து உணவு மேஜையில் வைத்துவிட்டு மீனாவையும் அன்புவையும்  அழைத்தாள். அவர்களோ டிவி பார்க்கும் ஆர்வத்தில் சாப்பிட வரமாட்டேன் என்று அடம் பிடிக்க, ஜானவி அதட்டவும் அடிபணிந்து உணவு உண்ண வந்தார்கள்.

அவன் எடுத்து வந்த உணவை குழந்தைகளுக்கு அவள் பரிமாற, அவர்கள் இருவரும்  உணவை ருசி பார்த்துவிட்டு முதலில் அன்புச்செல்வி, “சூப்பரா இருக்கு ப்பா” என்று புகழ்ந்தாள்.

“உனக்கு மீனு” என்று செழியன் மீனாவின் கருத்தை ஆர்வமாக எதிர்பார்க்க, அவளோ சாப்பிடுவதில் மும்முரமாக உள்ளார்ந்து இறங்கி விட்டாள்.

சில நொடிகள் தாமதித்த பின்னே அவள் வாயிலிருந்து வார்த்தைகள் வந்தன.

“எங்க ம்மா சமையல் மாறி இல்ல… நல்லா இருக்கு… சூப்பர்” என்று ஒரே வார்த்தையில் ஜானவியையும் வாரி செழியனையும் பாராட்ட, அவன் சத்தமாக சிரித்துவிட்டான்.

“இப்ப என் சமையலை பத்தி கேட்டாங்களாடி உன்கிட்ட” என்று ஜானவி ஒருபுறம் கடுப்பானாள்.

அவர்கள் இருவரும் திருப்தியாக உண்டு முடித்த பின் செழியனும் ஜானவியும் உண்ண ஆரம்பிக்கவும், “டேஸ்ட் எப்படி இருக்குன்னு சும்மா எனக்காக சொல்ல கூடாது… உண்மையா சொல்லணும்” என்றான்.

அவள் அந்த உணவை ருசி பார்த்துவிட்டு உச்சு கொட்டி மெச்சுதலாக அவனை பார்த்து, “ஹ்ம்ம்… சான்சே இல்ல… உண்மையிலேயே ரொம்ப நல்லா இருக்கு செழியன்” என்று பாராட்டி கொண்டே,

“எனக்கெல்லாம் இவ்வளவு நல்லா சமைக்கவே வராது” என்றாள்.

“அதான் மீனு சொன்னாளே” என்று செழியன் நகைக்க,

“ஒருவிதத்தில அவ சொன்னது உண்மைதான்… எனக்கு எதுவும் உருப்படியா வராது” என்றாள்.

“அதென்ன அப்படி சொல்லிட்டீங்க… ஷேர் மார்கெட் மாறி ஒரு ரிஸ்கான பிரொஃப்பஷன்ல அசாலட்டா நின்னு சாதிக்கிறீங்க… அதுவும் இன்டிபெண்டண்டா பிஸ்னஸ் ஆரம்பிச்சு ரெண்டு பேருக்கு வேலை குடுத்து… தோ இப்ப கார் வேற வாங்கிட்டீங்க… இதைவிட உருப்படியா நீங்க வேற என்ன செய்யணும்… இந்தளவு தன்னம்பிகையை நான் யார்க்கிட்டயும் பார்த்ததே இல்ல… யு ஆர் அன் ஐடல் உமன் ஜானவி” என்று செழியன் அவளை புகழ்ந்து முடிக்கும் வரை அவள் இமைக்கவே இல்லை.

அந்தளவு அவள் திறமையை கண்டு வியந்து அவள் குடும்பத்தில் உள்ள யாருமே பாராட்டியதே இல்லை. பொறுப்பே இல்லாதவள் என்று அவள் வாங்கிய திட்டுக்கள்தான் அதிகம். என்னதான் அவள் நன்றாக படித்தாலும் அது அத்தனை வியப்புக்குரிய மதிப்புக்குரிய விஷயமாக அவளை சுற்றி இருந்தவர்கள் பார்வைக்கு படவில்லை. அவள் குறையை மட்டுமே திரும்ப திரும்ப சுட்டி காட்டி அவளை காயப்படுத்தியவார்கள்தான் அதிகம்.

அதுவும்  குழந்தையை சுமந்து கொண்டே அவள் போராடி படித்து தேர்வு எழுதிய போது கூட எதற்கு உனக்கு தேவையில்லாத வேலை என்று எதிர்மறையாக பேசி அவள் நம்பிக்கையை உடைதவர்கள்தான் பலரும்.

கார் வாங்கி கொண்டு பெருமையாக அவள் வீட்டிற்கு சென்ற போது கூட அவளுக்கு அதற்கான பாராட்டோ அங்கீகாரமோ கிடைக்கவில்லையே. அவமானம் மட்டுமே மிஞ்சியது. ஆதலாலேயே ஜானவி இதுவரை தன்னை  தோற்று போனவளாகவே அடையாளப்படுத்தி கொண்டாள்.

ஆனால் இன்று செழியனின் ஒவ்வொரு வார்த்தையும் அவளின் நேர்மறை பக்கங்களை அவளுக்கே காட்டியது. வெற்றியும் கூட பிறரால் பாரட்டப்படும் போது மட்டும்தான் மதிப்பு.

ஜானவிக்கு மனம் நெகிழ்ந்து போனது. அதற்கு பிறகு ஒரு வார்த்தை கூட பேசாமல் உண்டு முடித்தாள். சந்தோஷத்தில் வார்த்தைகள் வருவதில்லை அல்லவா?

அவன் உண்டபடி, “என்னாச்சு ஏன் சைலன்ட் ஆகிட்டீங்க?” என்று கேட்க,

“ம்ச்… சாப்பாட்டோட டேஸ்ட் அப்படி?” என்று அவனை மெச்சிவிட்டு,

“எப்படி உங்களால இவ்வளவு டேஸ்டா சமைக்க முடிஞ்சுது செழியன்?” என்று அவள் ஆர்வமாக கேட்டாள்.

“சிம்பிள்… எந்த வேலை செஞ்சாலும் அதை ரசிச்சு நேசிச்சு செஞ்சா அது நல்லா வந்திட போகுது” என்றவன் சொல்ல அவனை சீரியஸான முகபாவத்தோடு ஏறிட்டு பார்த்து,

“பிலாசஃபி நம்பர். இருநூற்றி முப்பதி எட்டு” என்றாள்.

“இது பிலாசிஃபியா?” என்று செழியன் முறைக்க,

“பின்ன… சமையல் எப்படி செஞ்சீங்கன்னு கேட்டா… அதை இப்படி கத்துக்கிட்டேன்… இப்படியெல்லாம் செஞ்சேன்னு சொல்வீங்களா? அதை விட்டுவிட்டு நேசிச்சேன்… ரசிச்சேன்னு சொன்னா… கடுப்பாகாது…

இன்னைக்கு மிஷின்ஸ் கூட சமைக்குது… அதெல்லாம் கூட நல்லாத்தான் இருக்கு… இதுல என்ன ரசிக்கிறதுக்கும் நேசிக்கிறதுக்கும் இருக்கு… சத்தியமா உங்க பிலாசஃபி எனக்கு புரிய மாட்டேங்குது” என்றாள்.

“கரெக்ட்! என் பிலாசபி உங்களுக்கு புரியாது… அதே போல உங்க மெட்டீரியலிஸ்டிக் மென்டாலிட்டி எனக்கு வராது… இதுல ரெண்டு பேரும் வாழ்க்கை பூரா எப்படி சேர்ந்திருக்க போறோமோ?” என்றவன் கடுப்பாக கேட்டு கொண்டே உண்டு முடித்து எழுந்து கொள்ள,

“சிம்பிள்… நம்ம குழந்தைகளுக்காக” என்று ஜானவி வெகுஇயல்பாக பதிலளித்தான். சட்டென்று அவள் வார்த்தைகளை கேட்டு செழியன் நின்று திரும்பினான். அவளை ஆழமாக ஊடுருவி பார்த்து,

“இப்ப என்ன சொன்னீங்க?” என்று கேட்டான்.

“நம்ம குழந்தைகளுக்காகன்னு” என்று அவள் சொல்லும் போதே அவனின் வித்தியாசமான பார்வையும் அந்த வார்த்தையின் உள்ளார்ந்த அர்த்தமும் புரிந்து லேசாக அவளின்  குரலில் சுருதி இறங்க,

செழியன் அவளை பார்த்து மென்னகை புரிந்துவிட்டு பதிலேதும் பேசமால் அங்கிருந்து அகன்றான்.

‘நாம நார்மலாத்தானே… அதுக்கு என்ன நின்னு ஒரு சிரிப்பு’ என்று தனக்குதானே கேட்டு கொண்டபடி  மேஜையை சுத்தம் செய்தாள். வேலையெல்லாம் முடிந்தது.

ஜானவிக்கு இப்போது அடுத்த நிலை சங்கடம் உருவாகியிருந்தது. ஒரே அறையில் படுத்து கொள்ள வேண்டுமா? பேசாமல் அவள் இருந்த வீட்டிற்கு மீனாவை அழைத்து கொண்டு அங்கே போய் படுத்து கொள்ளலாம் என்று ஒரு யோசனை எழுந்தது.

செழியனிடம் சொன்னால் அவன் மறுப்பு தெரிவிக்க மாட்டான் என்று எண்ணி கொண்டிருக்க, அன்புவும் மீனாவும் சேர்ந்து அவள் எண்ணத்தை முறியடித்துவிட்டார்கள்.

அவர்கள் இருவரும் சேர்ந்து தூங்க போகும் அந்த இரவை அத்தனை ஆனந்தமாக கொண்டாடி மகிழ்ந்து கொண்டிருந்தனர். ஆர்பாட்டம் கலாட்டா என்று அந்த அறையே கத்தலும் கூச்சலுமாக அதகளப்பட்டு கொண்டிருக்க, செழியன் அவர்களின் அந்த சேட்டைகளை ரசித்து கொண்டிருந்தானே ஒழிய கட்டுபடுத்த எந்தவித முயற்சியும் செய்யவில்லை.

இன்னும் கேட்டால் அவர்களோடு அவனும் சேர்ந்து கொண்டான்.

ஜானவி குழந்தைகளுக்கு குடிக்க பால் எடுத்து கொண்டு உள்ளே நுழைந்தவள் அவர்களின் சத்தத்தில் எரிச்சலாகி, “இப்ப எதுக்கு இவ்வளவு சத்தம்… நீங்க கத்தறது இந்த அப்பார்ட்மெண்ட் முழுக்க கேட்கும் போல… ஒழுங்கா பாலை குடிச்சிட்டு படுங்க” என்று அதட்டினாள்.

அத்தோடு இருவரும் கப்சிப்பென்று ஜானவி கொடுத்த பால் டம்ளரை வாங்கி அருந்த அவள் செழியனை பார்த்து, “என்ன செழியன்? நீங்களும் இவங்களோடு சேர்ந்துக்கிட்டு” என்று கேட்க,

“ஹேப்பியா இருக்கிறது தப்பா? நீங்க ஸ்ட்ரிக்ட் ஆபீசரா இருந்துட்டு போங்க… நான் ஜாலியா இருந்துட்டு போறேன்” என்றான் சாதரணமாக.

அதற்கு மேல் அவனிடம் என்ன பேச என்று முடித்து கொண்டு, “சரி… உங்களுக்கும் பால் எடுத்துட்டு வரவா? நீங்க குடிப்பீங்களான்னு தெரியல” என்று அவள் சந்தேகமாக இழுக்க,

“உஹும் வேண்டாம்… நான் குடிக்க மாட்டேன்” என்று அவன் மறுத்துவிட்டான்.

அதேநேரம் மீனாவும் அன்புவும்  பாலை அருந்திவிட்டு டம்ளரை திரும்ப தரவும் அதனை வாங்கி கொண்டு வெளியேறிய மாத்திரத்தில்  மீண்டும் சத்தம் எழுந்தது.

அவள் திரும்பி வர மூவரும் ஒன்றாக அமைதியாகிவிட்டனர். ஜானவி சிரித்து கொண்டே அவர்கள் படுத்திருப்பதை பார்த்தாள்.

மீனாவும் அன்புவும் இடையில் படுத்து கொண்டிருந்தனர். அதுவும் அந்த வாண்டுகள் இடவாரியாக ஒதுக்கீடு செய்துவிட்டுத்தான் படுத்திருந்தார்கள்.

மீனு செழியன் அருகில் என்றும் அன்பு ஜானவி அருகில் என்றும் பேசி முடிவெடுத்திருக்க, ஜானவியும் அவர்கள் சந்தோஷத்தை கெடுக்க விருப்பமில்லாமல் அன்புச்செல்வி அருகில் படுத்து கொண்டுவிட்டாள். அவர்கள் விருப்பத்திற்கு மாறாக அவளும் எதையும் செய்ய விழையவில்லை. அந்த படுக்கையும் அகலமாக இருந்ததால் அவர்கள் நால்வருக்கும் அது போதுமானதாக இருந்தது.

இருப்பினும் செழியன்,  “உங்களுக்கு இடம் பத்துதா ஜானவி?” என்று அவள் சௌகரியத்தை கேட்க,

“ஆன்… இருக்கு” என்று அவளும் பதில் சொல்ல அந்த அறையில்  அமைதி சூழ்ந்தது.

சில நிமிடங்களில் எல்லோரும் உறங்கிவிட ஜானவிக்குத்தான் அந்த இடமாற்றம் சற்றே பழக்கப்படாத உணர்வை கொடுத்தது. அவள் உறங்க வெகுநேரம் பிடித்தது. இயல்பாகவே தாமதமாக எழுந்திருப்பவள் அடுத்த காலை மிகவும் தாமதமாக எழுந்து கொண்டாள்.

நேரத்தை எப்போது போல அதிர்ச்சியாக பார்த்துவிட்டு,

“அலாரம் அடிச்சாலே நம்ம எழுந்திருக்க மாட்டோம்… இப்ப அதுவும் இல்ல” என்று அவள் புலம்பி கொண்டே செழியன் அங்கே இல்லாததை பார்த்து, “எப்போ எழுந்திருச்சிருப்பாரு” என்று எண்ணியபடி குளியலறையிலுக்குள் சென்று முகம் கழவி ஒரு துண்டை எடுத்து துடைத்து கொண்டே வெளியே வந்தாள்.

செழியன் சமையலறையில் இருந்தான். அவனே குழந்தைகளுக்கும் அவனுக்கும் காலை மற்றும் மதிய உணவையும் பள்ளிக்கு  செல்ல வேண்டி தயார் செய்து வைத்திருந்தான்.

“இந்த மனுஷன் ஏன் இவ்வளவு பொறுப்பா  இருக்காரு? நமக்கும் இவரோட பொறுப்புணர்ச்சிக்கும் கொஞ்சமும் ஒத்து போகாது” என்று எண்ணி கொண்டே,

“என்ன செழியன்… என்னை எழுப்பி இருக்கலாம் இல்ல” என்றவள் கேட்க,

“நீங்க புது இடம்… லேட்டா தூங்கியிருப்பீங்க சோ உங்களை டிஸ்டர்ப் பண்ண வேணாமேன்னு” என்று அவன் சொல்ல,

“நீங்க சொன்ன லாஜிக் சரிதான்… ஆனா நான் எப்ப தூங்கினாலும் இந்த டைமுக்குத்தான் எழுந்திருப்பேன்… பேஸிக்காவே எனக்கு மார்னிங் சீக்கிரம் எழுந்திருக்கிற பழக்கமே இல்ல” என்றாள்.

“அதான் மீனு எப்பவும் லேட்டோ?”

“அதெல்லாம் அப்போ… இப்ப இல்ல… அந்த பிரின்ஸ்பல் டிச்ப்ளின் டிக்னிடி டெகோரம்னு எப்போ கிளேஸ் எடுத்து அட்வைஸ் பண்ணியே என்னை கொன்னாங்களோ அன்னைக்கே திருந்திட்டேன்… எல்லாத்துக்கும் மேல ஏதோ உலக மகா தப்பை செஞ்ச மாறி லெட்டர் வேற எழுதி கொடுக்க சொன்னாங்க பாரு” என்றவள் கடுப்பாக சொல்ல செழியன் சிரித்து கொண்டே அவள் சொல்வதை கேட்டான்.

ஜானவியோ பேசி கொண்டே டென்ஷன் நிலைக்கு மாறி,

“ஐயோ! டைம் ஆச்சு நான் போய் பசங்கள குளிக்க வைச்சு யூனிபார்ம் போட்டு ரெடி பண்றேன்… நீங்களும் போய் ஸ்கூலுக்கு குளிச்சிட்டு ரெடியாகுங்க… அப்பதான் டைமுக்கு போக முடியும்” என்று படபடப்பாக சொல்லி கொண்டே அவள் வெளியேற போனாள்.

“இருங்க ஜானவி… காபி குடிச்சிட்டு போங்க” என்றவன் அவளுக்காக தயாரித்த காபியை நீட்ட,

“இல்ல டைமாச்சு… நான் அப்புறம் குடிக்கிறேன்” என்று பரபரத்தாள்.

“அதெல்லாம் ஒன்னும் ஆகல… நீங்க குடிங்க” என்று சொல்லி அவள் கையில் காபி கோப்பையை அவன் திணிக்கும் போதே,

“தேங்க்ஸ்” என்றாள்.

அவன் அந்த காபி கோப்பையை எடுத்து கொண்டு, “தேங்க்ஸ் சொன்னா காபி கட்டு… போய் பசங்கள ரெடி பண்ணுங்க” என்றான்.

“சரி தப்புதான் சொல்லல… அதுக்காக கொடுத்ததை இப்படி திருப்பி வாங்கினா எப்படி?” என்று அவள் பரிதபமாக கேட்க,

“இனிமே இந்த தேங்க்ஸ் சொல்ற பிசினஸே வேண்டாம்… சொல்லிட்டேன்” என்று கண்டிப்பாக சொல்லி அந்த காபி கோப்பையை அவன் திருப்பி தர,

அவள் அதனை வாங்கி பருகி கொண்டே, “ட்ரை பண்றேன்” என்று சொல்லி வெளியேறிவிட்டாள்.

அதன் பிறகு எப்போது போல பரபரப்பு சற்றும் குறையாமல் அந்த வாண்டுகளை எழுப்பி பள்ளிக்கு தயார் செய்து அவர்களுக்கு காலை உணவு தந்து செழியனோடு பள்ளிக்கு அனுப்பிவைப்பதற்குள் அவளுக்கு போதும் போதுமென்றானது .

அவள் ஒரு நிம்மதி பெருமூச்சுவிட்டு கொண்டே உள்ளே வந்து சோபாவில் அமர்ந்து கொண்டு எப்போதும் போல் செய்திதாளில் வரும் பொருளாதார பக்கங்களை புரட்ட ஆரம்பித்தாள்.

செழியன் ஜானவியின் இரண்டாவது திருமணத்தின் முதல் நாள் காதலோடு அல்லாமல் கடமைகளோடு தன் பயணத்தை செவ்வனே தொடங்கியது.

13

திருமணம்

அவர்கள் ஏரியாவிலேயே உள்ள பிரசித்தி பெற்ற அந்த பெருமாள் கோவிலில் ரொம்பவும் சாதாரணமாகத்தான் அவர்களின் கல்யாணம் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தது.

கோவிலின் கருவறைக்கு வலதுபுறத்தில் உள்ள அந்த மண்டப்பதில்தான் ஜானவியும் அன்புச்செழியனும் தம்பதிகளாக மனையில் அமர்ந்திருந்தனர்.

ஜானவி மணமகளுக்கே உரித்தான அலங்காரங்களோடு  ஏகபோகமாக நகைளெல்லாம் ஆடம்பரமாக பூட்டிக் கொண்டு இல்லாமல்  அளவான நகைகளும் ரொம்பவும் இயல்பான ஒப்பனையோடுமே திகழ்ந்தாள். இருப்பினும் அவள் கொண்டிருந்த அந்த மணமகள் கோலமே அவள் அழகிற்கு மேலும் அழகு சேர்த்து மெருகேற்றியிருந்தது.

ஆனால் அவள் மனமோ அந்த சூழ்நிலைக்கு கொஞ்சமும் ஒட்டவில்லை. ஏதோ கோபத்தில் சவாலெல்லாம் விட்டு அப்படி ஒரு முடிவை எடுத்துவிட்டாள்.

செழியன் சம்மதம் சொல்லும்வரை அந்த முடிவின் தீவிரம் அவளுக்கு புரியவில்லை. ஆனால் அவன் சம்மதம் சொன்ன அடுத்த நொடி அவள் மனம் ஒருவித அச்சவுணர்வை தத்தெடுத்து கொண்டது.

செழியனை நன்றாகவே அவளுக்கு தெரியும் என்றாலும் அப்போதைய அவளின் மனதின் அல்லாட்டம் அது. மீண்டும் ஒரு புது வாழ்க்கையை நோக்கி அடியெடுத்து வைக்க போகும் பெண்மைக்கே உரித்தான தவிப்பு.

நண்பனாக செழியினிடம் அவள் நன்றாக பேசி பழகியிருந்தாலும் மணமேடையில் அவன் அருகில் அமர்ந்திருப்பதில் கொஞ்சம் படபடப்பாக உணர்ந்தாள்.

அதுவும் இரண்டாவது முறையாக அப்படி மணமேடையில் அமர்ந்திருப்பதே அவளுக்கு கத்திமேல் நிற்பது போல் அத்தனை சங்கடமாக இருந்தது. எப்போது அந்த சடங்குகளெல்லாம் முடியும் என்று அவள் தவிப்பில் கிடந்தாள்.

செழியனுக்கும் ஒருவகையில் அதே மனநிலைதான் என்றாலும் அவன் முகம் அதை காட்டிகொடுத்து கொள்ளவில்லை. வேட்டி சட்டையில் ஆண்மைக்கே உண்டான கம்பீரமும் மிடுக்கும் சற்றும் குறையாமல் அமர்ந்திருந்தான்.

சந்தானலட்சுமி பரபரப்பாக திருமண சடங்களுக்கு வேண்டியவற்றை பொறுப்பாக எடுத்து வைத்து கொண்டிருந்தார். பாண்டியனோ அங்கே  வந்தவர்களை வரவேற்பதில் முனைப்பாக இருந்தார்.

செழியனின் தந்தை தாயாக அந்த திருமணம் நடப்பதில் அவர்கள் முகத்தில் கல்யாண பரபரப்போடு சேர்ந்து நினைத்தது நடக்க போகிறது என்ற சொல்லிலடங்கா இன்பமும் பூரிப்பும் இருந்தது.

அதுவும் செழியனே ஜானவியை திருமணம் செய்து கொள்வதாக சொன்ன பின் அவர்களுக்கு வேறு என்ன வேண்டாம். அவனின் முடிவை கேட்டு அவர்களுக்கு இன்ப அதிர்ச்சிதான். அவர்கள் உடனடியாக அடுத்து வந்த மூகூர்த்த தேதியிலேயே அவர்களுக்கு திருமணம் செய்து வைக்க முடிவெடுத்து ஏற்பாடுகள் செய்ய தொடங்கிவிட்டனர்.

சாதரணமாகவே நடத்தினாலும் அவர்களின் திருமண ஏற்பாடுகளை பாண்டியனும் சந்தானலட்சுமியும் ரொம்பவும் சிறப்பாகவே செய்தனர். அவர்களுக்கு துணையாக சில முக்கிய சொந்தங்களும் உதவிக்கு இருந்து எல்லாவற்றையும் நடத்தி கொடுத்து கொண்டிருந்தனர்.

இரண்டாவது திருமணமாகவே இருந்தாலும் முறைப்படி எல்லாமுமே நிகழ வேண்டும் என்பதில் சந்தானலட்சுமி தீர்க்கமாக இருந்தார். அதோடு திருமணம் செய்விக்கும் புரோகிதரிடம் அனைத்து சடங்குகளையும் ஒரு குறைவும் இல்லாமல் சிறப்பாக நடத்தி கொடுக்கும்படி கேட்டு கொண்டிருந்தார்.

செழியனுக்கு இந்த வாழ்வாவது நிலைக்க வேண்டுமே என்ற ஒரு தாயின் பரிதவிப்போடு சேர்த்து இந்த திருமணத்தின் மூலம் தங்கள் வாழ்வில் அவர்கள் இருவரும் சகல இன்பங்களும் பெற்று சிறப்பாக வாழ வேண்டுமே என்ற அவாவும் அதில் அடங்கியிருந்தது.

திருமணத்திற்கு நெருங்கிய சொந்தங்கள் என்று ஒரு சிலரை மட்டுமே அழைத்திருந்தனர்.

அந்த விடியற் காலை பொழுதில் ரம்மியான கோவிலின் சூழ்நிலையோடு கெட்டி மேள சத்தம் மங்களாமாக ஒலித்து கொண்டிருந்தது. ஆனால் இவையெல்லாவற்றையும் விட அந்த திருமண வைபவத்தின் தனித்துவமாக தெரிந்தது மீனா அன்புக்குட்டியின் குதூகல கொண்டாட்டங்கள்தான்.

அந்த சின்ன வாண்டுகளின் அதகளம்தான் அந்த திருமணத்தின் அழகான சூழ்நிலையை  இன்னும் அழகாக மாற்றியிருந்தது என்று சொல்ல வேண்டும். அங்கே வந்திருந்த எல்லோரின் கவனத்தையும் அவர்களின் சேட்டை வெகுவாக கவர்ந்திழுக்க, ஜானவி மட்டும் அச்ச உணர்வோடே அவர்கள் சுற்றி திரிவதை பார்த்து கொண்டிருந்தாள்.

அந்த நேரத்தில் அவள் மணமேடையில் மட்டும் அமர்ந்திருக்காமல் இருந்திருந்தால் மகளுக்கு பல அதட்டல்களும் அதோடு ஒரு அடியாவது நிச்சயம் விழுந்திருக்கும். மீனா தன்னோடு அன்புவையும் சேர்த்து கொண்டு அந்தளவு அட்டகாசம் செய்து கொண்டிருந்தாள்.

சந்தானலட்சுமி எல்லா பொறுப்புகளையும் சேர்த்து அந்த வாண்டுகளையும் கவனமாக பார்த்து கொள்வது நிச்சயம் சிரமம்தான். பாண்டியனும் கூட வந்தவர்களை பார்பாரா இல்லை இவர்களை பார்த்து கொண்டிருப்பாரா?

புரோகிதர் சொல்லும் சடங்குகளையும் மந்திரங்களையும் செழியன் முனைப்பாக செய்து கொண்டிருக்க,  ஜானவியின் கவனம் கொஞ்சமும் அந்த சடங்குகளை செய்வதில் முனைப்பு காட்டவில்லை. பெயருக்குத்தான் அவள் மணமேடையில் அமர்ந்திருந்தாளே ஒழிய அவள் கண்ணிலும் கருத்திலும் அன்புவும் மீனாவும் மட்டும்தான் நிறைந்திருந்தனர்.

“இங்கே கொஞ்சம் கவனிங்கோ” என்று புரோகிதர் ஜானவியிடம் சொல்ல,

செழியன் அவள் காதொரம் நெருங்கி, “கவலைபடாதீங்க ஜானவி… அம்மா குழந்தைகளை பார்த்துப்பாங்க” என்றான்.

“ஹ்ம்ம்” என்று பெயருக்கு தலையசைத்து வைத்தாலும் அவள் கவனத்தை அங்கு இழுத்துவர ரொம்பவும் பிரயாத்தனப்பட்டாள்.

அதற்குள் மீனா ஓடி விளையாடுகிறேன் பேர்வழி என்று விழுந்து வைத்துவிட்டாள். அவ்வளவுதான். ஜானவி உள்ளம் படபடக்க அப்போது அவள் நினைப்பில் மகள் விழுந்துவிட்டால் என்ற எண்ணம் மட்டுமே. தான் மணமேடையில் மணகோலத்தில் அமர்ந்திருக்கிறோம் என்பதையும் மறந்து அவள் எழுந்து கொள்ள பார்க்க,

அவள்  எண்ணத்தை முன்கூட்டியே உணர்ந்தவனாய்  செழியன் அவளை எழுந்திருக்கவிடாமல் தன் கரத்தால் அவள் கரத்தை அழுந்த பற்றி கொண்டான். சட்டென்று அவனின் அந்த பிடி அவளை என்னவோ செய்தது.

அப்போதே அவள் தான் செய்ய நினைத்த காரியத்தின் முட்டாள்தனத்தை உணர்ந்தாள்.

மேலும் செழியன் அவள் புறம் திரும்பி இமைகளைமூடி அவளை மௌன மொழியில் அமைதியாக இருக்க சொன்னான். அந்த சமயத்தில் மீனாவும் விழுந்து அவளாகவே எழுந்து கொண்டுவிட்டாள். அதேநேரம்  பாண்டியனும் மீனா அருகில் வந்து தூக்கி கொண்டார்.

ஜானவி மனம் ஆசுவாசப்பட செழியன் தன் தந்தையிடம் செய்கையால் ஏதோ சொல்ல, அவர் மீனாவை மணமேடை அருகில் அழைத்துவந்தார்.

செழியன் மீனாவிடம், “அப்பா பக்கத்தில் உட்காருங்க வாங்க” என்று சொல்ல அவளும் உற்சாகமாகி அவன் அருகில் வந்து அமர்ந்து கொண்டாள்.

“கொஞ்ச நேரம் கூட உன்னால சும்மா இருக்க முடியாதா?” என்று ஜானவி மகளிடம் கடிந்து கொள்ள,

“சும்மா இருந்தா அவ என்  மீனு குட்டியே இல்லயே” என்று செழியன் சொல்லி முறுவலித்தான். அந்த வார்த்தைகளை கேட்டு ஜானவி முகத்திலும் புன்னகை அரும்பியது.

அதற்குள் அன்புச்செல்வி இந்த காட்சியை பார்த்துவிட்டு, “நானும் நானும்… ஜானும்மா பக்கத்தில” என்று அவள் ஓடி வந்து ஜானவியின் அருகில் அமர்ந்து கொள்ள மனையில் வேறு வழியில்லாமல் ஜானவி செழியனை இடித்து கொண்டு அமரவேண்டியதாக போயிற்று.

ஆனாலும் ஜானவியின் மனதில் அத்தனை நேரம் இருந்த தவிப்பு இப்போது நீங்கியிருந்தது. அவர்கள் குழந்தைகளோடு மணமேடையில் அமர்ந்திருக்க, முற்று பெற்றதாக அவர்கள் எண்ணி கொண்ட அவர்கள் வாழ்வின் சந்தோஷங்கள் யாவும் மீண்டும் புதிதாக மலர போகிறது.

வேத மந்திரங்கள் ஓத இறைவனின் ஆசியோடு அங்கு வந்திருந்த நல்ல உள்ளங்களின் ஆசிர்வதமும் ஒருசேர, செழியன் ஜானவியின் கழுத்தில் மாங்கல்யம் பூட்டி அவள் வகுட்டில் குங்குமமும் இட்டுவிட்டான்.  விதியின் வசத்தால் அவர்கள் இருவரும் தம்பதிகளாக மாறிய அதேநேரம் ஓர் அழகான குடும்பமாகவும் ஒன்றிணைந்தனர்.

அதன் பின் திருமணத்திற்கு வந்தவர்கள் எல்லோரும் ஜானவியையும் செழியனையும்  வாழ்த்திவிட்டு செல்ல, அங்கே ஜானவியின் சொந்தம் என்று யாருமில்லை. பாண்டியனும் சந்தானலட்சுமியும் தாங்கள் சென்று அவளின் பெற்றோரை அழைப்பதாக ஜானவியிடம் எவ்வளவோ முறை கேட்டு பார்த்தனர். ஆனால் அவள் வேண்டவே வேண்டாம் என மறுத்துவிட்டாள். அவள் பட்ட அவமானம் அத்தகையது.

ஜானவியை கட்டாயப்படுத்த வேண்டாம் என்று செழியனும் சொல்லிவிட அதற்கு மேல் அவள் வீட்டாரை அழைக்கும் எண்ணத்தை அவர்கள் விடுத்தனர்.

அதேநேரம் ஜானவி சார்பாக அங்கே வந்தவர்கள் என்றால் அவளிடம் வேலை செய்யும் சரவணனும் ரேஷ்மாவும் மட்டும்தான். சமீபமாகத்தான் அவர்கள் அவளுக்கு அறிமுகம் என்றாலும் அவர்கள் அவளிடம் ரொம்பவும் நெருக்கமாக பழகியிருந்தனர்.

ஜானவியை வாழ்த்தும் பொருட்டு சின்ன பரிசு பொருளோடு வந்தவர்கள் அதனை தந்துவிட்டு, “இன்னும் ஒரு வாரத்துக்கு லீவ்தானே க்கா” என்று கேட்க,

“உதைதான் இரண்டு பேருக்கும்… நாளைக்கு வந்து சேருங்க” என்றாள் ஜானவி கண்டிப்போடு.

“நாளைக்கேவா?” என்று சரவணன் அதிர்ச்சியாக,

“ஆமா நாளைகேத்தான்… ஒழுங்கா ரெண்டு பேரும் வரீங்க” என்றாள்.

“இருந்தாலும் இவ்வளவு ஸ்ட்ரிக்ட் ஆபீசரா இருக்க கூடாது க்கா நீங்க” என்று சரவணன் சொல்ல செழியன் சத்தமாக சிரித்துவிட்டாள்.  ஜானவி  அவர்களை முறைத்து பார்க்க எண்ணி தோற்று போய் அவளும் புன்னகையை உதிர்த்துவிட்டாள்.

அத்தனை நேரம் அவர்களுக்குள் இருந்த இறுக்கம் தளர்ந்து ஒருவித இலகுத்தன்மை வந்தது.

அப்பொழுது ஒரு பெரியவர் தன் குடும்பத்தோடு வந்து செழியனை வாழ்த்தி அவன் கையில் ஒரு மோதிரத்தை கொடுத்து ஜானவி கரத்தில் அணிவித்துவிட சொன்னார்.

அந்த மோதிரத்தை பெற்று கொண்ட செழியனன் அவர் முகத்தை விழிகளில் நீர் நிரம்ப பார்த்தான்.

“முடிவுன்னு நாம நினைக்கிறதெல்லாம் முடிவாகிடாது செழியன்… அதை தாண்டி வேற ஒரு அழகான தொடக்கம் இருக்கும்… உனக்கு இன்னும் ரொம்ப கால வாழ்க்கை இருக்கு… வயசு இருக்கு… உன்னை நான் என் மருகமகனா பார்க்கல… மகனாத்தான் பார்க்கிறேன்… உங்க அப்பா நடந்த எல்லா விஷயத்தையும் உன் சூழ்நிலையும் பத்தி என்கிட்ட சொன்னாரு… எல்லாம் நல்லதுக்கே… உன்னோட இந்த புது வாழ்கையில் எல்லா சந்தோஷமும் நிறைவா கிடைக்கணும்… ஹேப்பி மேரிட் லைஃப்” என்று அவர் செழியனிடம் சொல்ல, அவன் கண்ணீர் பெருக அவரை அணைத்து கொண்டு, “தேங்க்ஸ் ப்பா” என்றான்.

அவர்களின் உரையாடலை ஜானவி திகைப்பாக பார்த்து கொண்டிருந்தாள்.

“மோதிரத்தை போட்டு விடு செழியன்” என்றதும் செழியன் ஜானவியின் புறம் பார்வையை திருப்பி அவள் கரத்தை நீட்ட சொல்லி சமிஞ்சை செய்தான்.

அவள் தயக்கமாக அவனை பார்த்து கொண்டே அவள் விரல்களை நீட்ட செழியன் அந்த மோதிரத்தை அவள் விரல்களுக்கு ஏதுவாக பொருத்தினான்.

“நீயும் என் மக மாறிதான் ம்மா…. உனக்கும் வாழ்த்துக்கள்” என்று சொல்லி அவளிடமும் அவர் வாழ்த்து தெரிவித்துவிட்டு அகன்றுவிட ஜானவி, “யாரு செழியன் இவரு?” என்று வினவினாள்.

“ரஞ்சனியோட அப்பா” என்று அவன் சொன்ன கணம் அவள் வியப்போடு விழிகள் ஸ்தம்பிக்க அவனை பார்த்து, “இப்படியும் கூட மனுஷங்க இருப்பாங்களா?” என்று கேட்டாள்.

“ஏன்இருக்க மாட்டாங்க? நம்ம பார்த்த சிலரை மட்டுமே வைச்சுக்கிட்டு உலகமே இப்படிதான்னு ஒரு முடிவுக்கு வந்திர கூடாது… நம்மல சுத்தி நிறைய நல்லவங்க இருக்காங்க… எல்லாமே நம்ம பார்க்கிற பார்வையிலதான் இருக்கு” என்று அவன் சொல்லி முடிக்கும் போது அவனை கடுப்பாக பார்த்தவள்,

“இருநூற்றி முப்பத்தி ஏழு” என்றாள்.

“என்ன நம்பர் இது?” என்று அவன் அவளை புரியாமல் பார்த்து கேட்கவும், “அது நீங்க இதுவரை சொன்ன பிலாஃசபியோட எண்ணிக்கை” என்றாள்.

“ஏ! இதெல்லாம் போங்கு… அவ்வளவெல்லாம் கிடையாது” என்று செழியன் சொல்ல,

“உண்மையாத்தான் சொல்றேன்” என்று அழுத்தமாக கூறி அவனை பார்த்தவள் பெருமிதத்தோடு, “நான் கணக்குல கரெக்டா இருப்பேன்… தெரியுமா? ” என்றாள்.

“ஹ்ம்ம் அப்படியா? இனிமே வாழ்க்கை பூரா இப்படி நிறைய கேட்க வேண்டியிருக்கும்” என்று எகத்தாளமாக சொல்லி அவன் சிரித்தான்.

“உஹும்… என்னால முடியாதுடா சாமி” என்றவள் அதிர்ச்சியான பார்வையோடு அவனை பார்த்தாள். அந்த நொடி இருவருக்குமே அவர்கள் சம்பாஷணையில் அவர்களுக்கே சிரிப்பு வந்துவிட்டது.

திருமண பந்தத்தை நட்போடு வழிநடத்தி செல்வது ஒரு கலை.

அதுவும் நட்பு என்ற நூல் காதல் என்ற நூலோடு பிணையும் போது அந்த உறவு இன்னும் பலமானதாக மாறிவிடும்.

********

திருமண சடங்குகள் முடிவுற்று அவர்கள் எல்லோரும் வீட்டிற்கு வந்தனர்.  மதிய உணவு முடித்த பின் எல்லோருமே கிட்டத்தட்ட திருமண களைப்பில் இருந்தனர்.

அப்போது செழியன் ஜானவியிடம், “குழந்தைகளும்  நீங்களும் உள்ளே  படுத்துக்கோங்க” என்று அவளிடம் அவன் அறையை சுட்டிக்காட்டினான்.

ஜானவி மீனாவையும் அன்புவையும் அழைத்துவந்து அவன் அறையில் படுக்க வைத்தாள். அவர்கள் இருவரும் விளையாடி கொண்டே சில நிமிடங்களில் உறங்கி போயினர். ஆனால் ஜானவியின் விழிகளை உறக்கம் தழுவவில்லை.

அதுதான் முதல் முறை. செழியன் அறையில் அவள் நுழைந்திருப்பது. பார்க்க அத்தனை அழகோடும் நேர்த்தியோடும் இருந்தது. அவன் மனம் போல!

அந்த அறையே சுற்றிலும் பார்த்து கொண்டிருந்தாள்.

ஒரு அலமாரி முழுக்க அவன் வாங்கிய கப் ட்ராஃபிகள் நிரம்பி இருந்தது. வியப்பாக அவற்றை எல்லாம் பார்த்தவள் ரசனையாகவும் அழகாகவும் சுவற்றில் மாட்டியிருந்த ரஞ்சனியின் பலவிதமான புகைப்படங்களையும் பார்த்து அதிசயித்து கொண்டிருந்தாள்.

அவையெல்லாம் செழியன் ரஞ்சனி மீது கொண்ட ஆழமான காதலை சொல்லாமல் சொல்லிற்று.

அவற்றை எல்லாம் பார்க்க பார்க்க மனம் என்னவோ செய்தது.. அதுவும் ஜானவிக்கு தன் முன்னாள் கணவன் தான் இருக்கும் போதே வேறு ஒரு பெண்ணோடு தொடர்பு வைத்து கொண்ட நினைவு வந்து விழிகளில் நீர் எட்டி பார்த்தது

அந்த நாட்களை எண்ணி தனக்குள் அசூயையாக உணர்ந்த அதேநேரம் செழியன் ரஞ்சனி மீது கொண்ட காதலை பார்க்க அவளுக்கு கொஞ்சம் பொறாமையாக கூட இருந்தது. சில வருடங்களே வாழ்ந்தாலும் ரஞ்சனி போல் ஓர் உண்மையான காதலோடு தன்னை உண்மையாக நேசிக்கும் ஒருவனோடு வாழ்வதல்லவா வாழ்க்கை. வாழ்ந்தால் அப்படி வாழ்ந்திருக்க வேண்டும் என்று எண்ணி கொண்டவள்,

“நீங்க ரொம்ப அதிர்ஷ்டசாலி ரஞ்சனி… அந்த கடவுள் உங்களுக்கு பதிலா என்னை கொண்டு போயிருக்கலாம்… எனக்கு எந்த சந்தோஷத்தையும் கொடுக்காம வாழ வைச்சி… எல்லா சந்தோஷத்தையும் குடுத்து அதை உங்களை அனுபவிக்கவிடாம உங்க உயிரை பறிச்சி… அந்த கடவுளை என்னன்னு சொல்ல… சரியான சேடிஸ்ட்” என்று அவள் மனநொந்து ரஞ்சனியின் புகைப்படத்திடம் தன் வேதனையை கொட்டி தீர்த்து கொண்டிருக்கும் போதே  சந்தானலட்சமி உள்ளே வந்திருந்தார்.

“அப்படியெல்லாம் சொல்ல கூடாது ஜானவி… கடவுள் எது செஞ்சாலும் அதுல ஒரு காரணம் காரியம் இருக்கும்” என்றார்.

ஜானவி மெளனமாக அவரை பார்க்க, “ரஞ்சனி விதி முடிஞ்சு போச்சு … அது பத்தி இனி பேசி என்ன செய்ய… உனக்கு இன்னும் வாழ்க்கை இருக்கு ஜானவி… நீ இப்படியெல்லாம் பேச கூடாது… அதுவும் முத்து முத்தா குழந்ததைங்க இருக்கு… செழியன் உன்னை இனிமே நல்லா பார்த்துப்பான்” என்று சொல்லி அவள் தோளை தட்டி கொடுத்தார்.

ஜானவி முறுவலிக்க சந்தானலட்சுமி, “குழந்தைங்க நல்லா தூங்கிட்டாங்க போல” என்றவர் கேட்க, “அவங்க எப்பவவோ தூங்கிட்டாங்க ஆன்ட்டி” என்றாள்.

“இன்னும் என்ன ஆன்ட்டி… அத்தைன்னு கூப்பிடு” என்றார்.

ஜானவி முகம் மலர்ந்து தலையசைக்க அவர் அப்போது, “உன்கிட்ட ஒரு விஷயம் சொல்லலாம்தான் வந்தேன்” என்று ஆரம்பிக்க,

“சொல்லுங்க ஆன்ட்டி” என்றதும் நாக்கை கடித்து கொண்டு, “சாரி சொல்லுங்க அத்தை” என்று கேட்டாள்.

“அது வந்து ஜானவி… நானும் அவரும் திருப்பதி கிளம்பறோம்…  வர இரண்டு நாள் ஆகும்” என்று உரைக்க,

“இன்னைகேவா?” என்றவள்அதிர்ச்சியாக கேட்க, “ஆமாம்மா… சாமியை பார்த்துட்டு ரெண்டு மூணு நாளில வந்திருவோம்” என்றார்.

ஜானவியால் மேலே எதுவும் பேச முடியவில்லை. இந்த விஷயத்தை கேட்டு செழியன்தான் வெளியே தன் தந்தையோடு வாக்குவாதம் செய்து கொண்டிருந்தான்.

“இப்ப என்ன நீங்க மட்டும் தனியா போகணும்… போறதுன்னா எல்லோரும் ஒண்ணா போகலாம் இல்ல” என்றவன் தன் தந்தையிடம் கோபமாக சொல்ல,

“ஏன்டா…  புருஷன் பொண்டாட்டியா தனியா இப்போதான் போறோம்… அது பொருக்கலயா உனக்கு… இருபது இருபத்தைந்து வருஷமா எங்க போனாலும் உன்னையும் கூட கூட்டிட்டுத்தானே சுத்திறோம்… இப்பயாச்சும் எங்களை தனியா நிம்மதியா போக விடேன்” என்று பாண்டியன் உரைக்க ஜானவி இதை கேட்டு சிரித்துவிட்டாள்.

அப்போது சந்தானலட்சுமி அங்கே வந்து, “உங்களுக்கு கொஞ்சம் கூட விவஸ்த்தையே இல்ல… பையன்கிட்ட இப்படியா பேசுவாங்க” என்று கேட்டு தலையிலடித்து கொள்ள,

“உண்மையைதானே லட்சு சொன்னேன்” என்றான் பாண்டியன் இறங்கிய குரலோடு!

“ம்ம்கும் நல்லா சொன்னீங்க” என்று சந்தானலட்சுமி நொடித்து கொண்டு அவர்களின் பையை புறப்பட ஆயுத்தமாக எடுத்து வைக்க,

“வர ஒரு நாலைஞ்சு நாள் கூட ஆகும் டா… பக்கத்தில திருத்தணி பழனி எல்லாம் போயிட்டுதான் வருவோம்… நீ பாட்டுக்கு போஃன் பண்ணி போஃன் பண்ணி எப்போ வருவீங்கன்னு… கேட்டு எங்களை தொல்லை பண்ணாதே சொல்லிட்டேன்” என்றார் பாண்டியன் கண்டிப்பாக.

“முடியலடா சாமி… ஒழுங்கா கிளம்பிடுங்க… என் தொல்லை இல்லாம  இரண்டு பேரும் தனியா நிம்மதியா போய் எல்லா சாமியையும் தரிசனம் செஞ்சிட்டு வாங்க… நான் போஃனே பண்ண மாட்டேன்” என்றான்.

ஜானவிக்கு  அவர்களின் உரையாடல்களை கேட்டு சிரிப்பு தாங்கவில்லை. ஒரு வழியாக அவர்கள் புறப்பட, “பார்த்து போயிட்டு வாங்க ப்பா… பை ம்மா” என்று அனுப்பிவிட்டான்.

“சரி… அன்பு பார்த்துக்கோ… போயிட்டு வரேன் ம்மா” என்று அவர்கள் ஜானவியிடமும் சொல்லி விடைபெற்று கொண்டு புறப்பட்டனர்.