KVK-20

இரவு நெருங்கியது. அன்பரசு தாங்களே வருவதாகச் சொல்லிவிட்டார். ஆகையால் அனைவரும் காத்திருந்தனர். குழந்தையுடன் பேசி அவளுக்கு இனிப்புகளை வங்கிக் கொடுத்தான் யுவா. அதனால் அவள் அவனுடனேயே பொழுதைக் கழித்தாள்.
மனோகர் இதயம் படபடக்க வாசலிலேயே அமர்ந்திருந்தார். ஊரே மறுநாள் திருவிழவிற்காகக் கோலாகலமாக இருந்தது. வாசலில் கார் வந்து நிற்கவும் அனைவரும் வெளியே வந்தனர். மனோகர் ஆவலோடு எழுந்து சென்றார்.
ஆனால் வந்தது ராஜேஷும் மைதிலியும். அனைவருக்கும் இருந்த ஆர்வம் வடிந்து விட்டது.
அவர்கள் இறங்கிய பின்னர், பின் சீட்டிலிருந்து இறங்கினார் மலர். மறு பக்கம் இறங்கினார் அன்பரசு.
அனைவரும் அவர்களைப் பார்த்து மகிழ்ந்தனர். மனோகர் அசைய முடியாமல் நின்றுவிட்டார். பார்வதி எந்த வித சஞ்சலமும் இல்லாமல் அவரைப் பார்த்துப் புன்னகை செய்தார். முதலில் ஓடிச்சென்று மலரை வரவேற்றார்.
“ அக்கா! உள்ள வாங்க. இது உங்க வீடு.” ஆசையோடு அழைக்க,
மலர் மிகுந்த ஆச்சரியம் அடைந்தார். யுவா போனில் சொன்னது போல பார்வதி மிகவும் நல்லவளாகத் தெரிந்தாள்.
அனைவரும் அவர்களை உள்ளே அழைக்க, “ஒரு நிமிஷம்” என்றார் பார்வதி.
எல்லோரும் பார்வதியைப் பார்க்க, அவர் உள்ளே ஓடிச் சென்று ஆரத்தி தட்டை எடுத்து வந்தார். மனோகரை அருகில் நிற்குமாறு சொல்ல, அவரும் மலரும் சேர்ந்து நின்றார்கள். இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துத் சொல்ல முடியாத உணர்வுகளால் தவித்தனர்.
இருவருக்கும் ஆரத்தி சுற்றி உள்ளே அழைத்தார் பார்வதி.
உள்ளே சென்று இருவரையும் அருகே அமரச் சொல்லி, இனிப்புகளை அவர்கள் முன் வைத்து, மலருக்கு ஊட்டிவிடச் சொன்னார். பார்வதியின் இந்தச் செயல் அனைவரையும் பிரமிப்பில் ஆழ்த்தியது.
முதலில் மனோகர் தயங்கினார். பின் பார்வதியே அவர் கையில் எடுத்துக் கொடுக்க, அதை மலருக்கு ஊட்டினார் மனோகர்.

பின் எல்லோரும் உணவு அருந்தி அவர்களின் அறைக்குச் செல்லுமாறு பார்வதி அனுப்பிவைத்தார். அதுவரை மலர் ஒரு வார்த்தை கூட யாரிடமும் பேசவில்லை. யுவா அருகில் வந்து,
“ அம்மா.. ஐ அம் சாரி மா.. உங்கள பயப்பட வெச்சிட்டேன்.” என்று சொல்ல,
“ எல்லாம் நல்ல படியா முடிஞ்சிருக்கு யுவா. இது எல்லாம் உன்னால தான். என் வாழ்க்கையே அர்த்தம் உள்ளதா நீ

மாத்திட்ட. நீ இதுல வருத்தப்பட ஒண்ணுமே இல்லை யுவா. எல்லாரும் எவ்வளவு நல்லவங்கன்னு நான் மட்டும் இல்ல அண்ணா வும் புரிஞ்சுகிட்டாரு. நீ சந்தோஷமா இருக்கியா யுவா?” அவனைப் பார்த்துக் கேட்க,
“ அம்மா… ரொம்ப சந்தோஷம்மா. அப்பா ரொம்ப நல்லவர். நான் தான் தப்பா புரிஞ்சுக்கிட்டேன். இப்போ எனக்கு எல்லாமே கெடச்சிடுச்சு. ஐ அம் வெரி ஹாப்பி “ புன்னைகையோடு சொல்ல, தன் மகனின் சந்தோஷத்தில் தானும் மகிழ்ந்தார் மலர்.
சித்து அருகில் வந்தான். அவனைத் தன் அருகில் அமரவைத்தார் மலர். “ நான் உங்க ரெண்டாவது பையன், சித்தார்த்.” தன்னை அறிமுகப் படுத்திக் கொண்டான் .
“ யுவா உன்னைப் பத்தி சொன்னான் போன்ல. உங்க ரெண்டுபேரையும் பாக்கறப்ப புதுசா பழகுன மாதிரி இல்லை. யுவா அவ்வளவு சீக்கிரம் யார் கிட்டயும் ஒட்டமாட்டான். ஆனா நீ அவன் கூட இவ்வளவு சீக்கிரம் க்ளோஸ் ஆயிட்ட. உன்னை மாதிரி ஒரு ஆளு அவனுக்குக் கூட இருந்தா அவன சமாளிச்சுடலாம்.” அவன் தலையைத் தடவி சொல்ல,
சித்து “ அவர இனிமே நான் பாத்துக்கறேன். நீங்க இனிமே சந்தோஷமா இருக்கணும். “ .
சிறிது நேரம் பேசிவிட்டு இருவரும் சென்றனர். பார்வதி அருகில் வந்தார்.
“ அக்கா! “ மெதுவாக அழைக்க
“ பார்வதி.. “ மலர் கை கூப்பி வணங்கினார் பார்வதியை.

அவரின் கையத் தடுத்தார்.
“ நான் தான் அக்கா உங்க வாழ்க்கைய பறிச்ச பாவி. நீங்க இத்தனை நாள் தனியா கஷ்டப்பட்டதும் என்னால தான். என்னை மன்னிச்சி நீங்க ஏத்துக்கணும். “ அவர் கண்ணீருடன் நின்றார்.

“ பார்வதி! என்னோட உருவத்தில நீ அவர் கூட இருந்ததா தான் நான் இத்தனை நாள் நினைச்சுக்கிட்டேன். அப்போ நீயும் நானும் ஒன்னு தான. எதுக்கு இந்த மன்னிபெல்லாம். இனிமே நாம எல்லாரும் ஒண்ணா இருப்போம். அதுல உனக்கு ஒன்னும் வருத்தமில்லையே?” அவள் கண்ணீரைத் துடைத்து விட்டுக் கேட்டார் மலர்.
“ என்னக்கா இப்படிக் கேட்கறீங்க. இனிமே நீங்க சொல்றது தான் நாங்க எல்லாரும் கேட்போம். சரிக்கா. உங்க நேரத்த நான் வீணாக்க விரும்பல. நீங்க அவரோட பேசுங்க. நான் உங்கள காலைல பாக்கறேன்.” அடுத்து மலர் பேசும் முன்பே அங்கிருந்து சென்றார் பார்வதி.
காலையிலிருந்து ஊர் சுற்றிய களைப்பில் ராஜேஷும் மைதிலியும் உறங்கச் சென்றனர். அவர்கள் செல்வதைப் பார்த்த சித்து அவர்களை நிறுத்தினான்.
“ மாமா! மலரம்மாவ எங்க பாத்தீங்க. நீங்க ரெண்டு பேரும் எதுவும் தெரிஞ்ச மாதிரியே காட்டிக்கலயே .உங்களுக்கு முன்னாடியே அவங்களத் தெரியுமா? என்ன நடக்குது அக்கா.?” இருவரையும் கேள்வி கேட்க,
“ டேய் ரொம்ப டையர்டா இருக்கு. உங்க அக்கா பர்ச்சேசிங் பண்ணி ஒரு வாழி ஆயிட்டேன். காலைல சொல்றேனே ப்ளீஸ்.” ராஜேஷ் போய்ப் படுத்தே விட்டான்.
“ அவரை விடு. நான் சொல்றேன்.” மைதிலி சொல்ல, ஆர்வமானான் சித்து.
“எங்களுக்கு முதல்ல இவங்க யாருன்னு தெரியாது. ஆனா அப்பா அடிக்கடி புலம்பறதை அம்மா சொன்னாங்க. அப்போ அன்னிக்கு அப்பா ரூம் ல நாங்க இவங்களோட போட்டோவ பார்த்தோம். ஆனா அம்மா கிட்ட எதுவும் காட்டிக்கல.
நான் எதாவது உளரிடக் கூடாதுன்னு தான் இவரு என்னையும் கிளம்பச் சொன்னாரு. காலைல இருந்து நாங்க இதப் பத்தி தான் பேசிட்டு இருந்தோம். அப்புறம் டவுன்ல இருந்து நம்ம ஊர்க்கு வர வழியில இவங்க பஸ்காக வெயிட் பண்ணிட்டு இருந்தாங்க. அப்போ தான் இவங்க போட்டோல பாத்தா மாதிரி இருந்துச்சுன்னு சொன்னேன்.
அவங்ககிட்ட போய் விசாரிச்சப்போ நாம்ம ஊருக்குப் போக தான் காத்திருந்தாங்க ன்னு தெரிஞ்சுது. அப்புறம் நாங்க கார்ல கூட்டிட்டு போறோம்ன்னு சொன்னோம், அப்புறம் அவங்க கிட்ட எங்க போறீங்க ? உங்க பேர் என்ன ? , எல்லாம் கேட்டோம். அவங்க பையன் பேரு யுவராஜ் இங்க வந்திருக்கான்னு சொன்னபிறகு, நான் அப்பாவைப் பத்திக் கேட்டேன். மாமா தான் எல்லாத்தையும் சொன்னாரு. நான் ஷாக் ஆயிட்டேன். ஆனா அப்பா மேல தப்பிருக்காதுன்னு தெரியும்.
எங்கப்பாவும் மலர் பேர் சொல்லிப் புலம்பராருன்னு சொன்னேன். அவங்க அழுதுட்டாங்க. அப்டியே பேசிக்கிட்டே வந்தோம். உன்னப் பத்தி என்னைப் பத்தி எல்லாம் கேட்டாங்க. ரொம்ப நல்லவங்க மலரம்மா. எனக்கு அவங்கள ரொம்ப புடிச்சிருக்கு. “ அவள் சொல்லி முடிக்க,
“ எல்லாருக்குமே அவங்கள புடிக்கும்.” சித்துவும் ஆமோதித்தான்.
மறுபுறம் யுவராஜும் அன்பரசுவிடம் இதைத் தான் கேட்டுக்கொண்டிருந்தான். அவரும் அவர்கள் சந்தித்ததிலிருந்து சொல்லிக்கொண்டிருந்தார். யுவாவும் இங்கு நடந்த்ததைப் பற்றி அவரிடம் பேசிக்கொண்டிருந்தான்.
அனைவரும் உறங்கியபிறகு, மலரும் மனோகரும் மட்டும் பேசிக்கொண்டிருந்தனர். மனோகரின் தோளில் சாய்ந்து இத்தனை நாள் பிரிவைப் போக்கிக்கொண்டிருன்தனர். அவர்களுக்கு நடந்ததைப் பற்றிப் பேசும் எண்ணமில்லை. இருவரும் ஏற்கனவே யுவாவிடமிருந்து தேவையான விவரங்களைத் தெரிந்து கொண்டனர். ஆகையால் அங்கே அவர்களுக்காகக் காத்திருந்த அந்தக் காதல் பேசியது.

“மலர்.. இனிமே எனக்குக் கவலையே இல்லை. நம்ம ரெண்டு பசங்களும் எல்லாத்தையும் பாத்துப்பாங்க. யுவாவ ரொம்ப நல்லா வளத்திருக்க மலர். உன்னை நினைச்சா எனக்கு ரொம்ப பெருமையா இருக்கு. “ மலரின் கையைப் பற்றிக்கொண்டு சொல்ல,
மலரின் கண்களில் அந்த மோதிரம் பட்டது.
“ நீங்க இன்னும் என் ஞாபகமா இதை வெச்சிருப்பீங்கன்னு நான் எதிர்ப்பர்க்கல. “ கண்கள் பனிக்கக் கூறினார் மலர்.
“ உன் ஞாபகம் தான் என்னை இத்தனை நாள் உயிரோட இருக்கக் காரணம். ஆனா நீ திரும்பக் கிடைப்பன்னு நான் கொஞ்சமும் எதிர்பார்க்கல. எனக்குக் கடவுள் குடுத்த மறுவாழ்வு இது. ஒருநாளும் உன்னைப் பிரிய மாட்டேன்.” மனதிலிருந்து சொல்ல,
“பார்வதி ரொம்ப நல்லவங்க.”
“ஆமாம்… உங்க அண்ணனுக்கும் நான் நன்றி சொல்லணும். என் மலர இத்தனை நாள் பாதுகாப்பா பாத்துக்கிட்டதுக்கு.”
அவர்களின் பேச்சு விடிய விடிய தொடர்ந்தது. இனி அவர்கள் வாழ்வில் மீண்டும் வசந்தமே.!
மறுநாள் அனைவரும் திருவிழவிர்க்குச் சென்றனர். அங்கே முதல் மரியாதை செய்ய மனோகரின் மகனை அழித்தனர். யுவா சித்துவைத் தேட, அவனோ எங்கோ நின்று வர்ஷினிக்கு பஞ்சு மிட்டாய் வாங்கிக் கொண்டிருந்தான். அவனைக் கூப்பிட இவன் செல்ல , மனோகர் அவனைத் தடுத்தார்.
“நீ தானப்பா என் முதல் மகன், நீ தான் இதை ஏத்துக்கணும்” என்று சொல்ல, மைதிலி அவனை அழைத்துச் சென்று கையில் கும்பத்தைப் பெற்றுக்கொள்ளச் செய்தாள்.

“ இவர் தான் என் அண்ணா, இவர் கைல குடுங்க” என்றாள்.
யுவாவும் அவளைப் பாசாமாகப் பார்க்க,
மலரும், அன்பரசுவும் ஆனந்தத்தில் இருந்தனர். பின்பு பெற்றோரிடம் ஆசி வாங்கச் சொன்னார்கள். மனோகர், மலர் மற்றும் பார்வதியையும் அழைத்து அவர்கள் மூவரிடமும் ஆசி பெற்றான்.
மீண்டும் அவர்கள் தங்களின் ஊருக்குத் திரும்பினர். யுவாவிற்குப் பெண் பார்க்க அங்கே எல்லா ஏற்பாடுகளும் நடந்து கொண்டிருந்தது.

யுவா மிகவும் மகிழ்ச்சியாக ஆராதனவிற்கு போன் செய்தான்.
“ஹே ஆரு ! என்ன ரெடி ஆயிட்டியா? உங்க அப்பா என்ன சொல்றாரு.?” உற்சாகமாகக் கேட்டான்.
“ நான் ரெடி ஆகறது இருக்கட்டும். உங்க வீட்ல இருந்து இன்னும் யாரும் போன் கூட பண்ணலன்னு அப்பா சொல்றாரு. நீ என்னனா கூலா கேட்கற…” குழப்பமாகக் கேட்டாள் ஆராதனா.
“ என்ன சொல்ற! நேத்தே போன் பண்ணிட்டேனு மாமா சொன்னாரே! இரு நான் மாமா கிட்ட கேட்டுட்டு போன் பண்றேன். “ போனை வைத்துவிட்டு அன்பரசுவிடம் சென்றான்.
அவரோ மலருடனும் பார்வதியுடனும் பூ பழங்களை அடுக்கி வைத்துக்கொண்டிருந்தார். அவரை அழைக்க நினைத்தபோது, சித்து அப்போது தான் வேகமாக உள்ளே வந்தான். அவன் முகத்தில் கலவரம் தெரிந்தது. வந்தவன் நேரே யுவா வை அழைத்துக் கொண்டு அனவது அறைக்குள் புகுந்தான். சித்துவின் பிரச்சனையை மறந்தே போனான் யுவா.
“ என்ன டா.. ஏன் என்ன இப்படி தள்ளிட்டு போற, நான் என உன் ஆளா?” நக்கலாகக் கேட்க
“ செல்பிஷ் அண்ணா… உனக்கு மட்டும் பொண்ணு பாக்க போவ, ஆனா என் பிரச்சனைய மறந்துட்ட.. சக்திய பொண்ணு பாக்க வராங்கன்னு சொன்னேன் ல .. ஹெல்ப் பண்றேன்னு வாக்கு குடுத்தியே.. “ அவசரமாகச் சொல்ல
“ ஓ! எப்போ வராங்க? “ கலைந்த தன் சட்டையைச் சரி செய்து கொண்டு மெதுவாகவே கேட்டான்.
“ இன்னிக்கு.. இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல வராங்களாம். ‘எங்க இருக்கன்னு’ சக்தியும் அவ பிரண்டு சுஜாவும் போன் பண்ணிகிட்டே இருக்காங்க. “ தலையில் கை வைத்து அமர்ந்தான்.
“ சரி சரி… கவலைப் படாத, நாம முதல்ல அங்க போய்ச் சமாளிப்போம் அப்புறம் ஆரு வ பாக்க போலாம். மத்தவங்கள இப்போ அனுப்பிடலாம்.” தைரியம் சொன்னான். இருவரும் வெளியே வந்தனர்.
மனோகர் ஜிப்பா அணிந்து தயாராக வந்தார். இருவரையும் பார்த்து , “என்னப்பா ரெண்டு பேரும் இப்படி நிக்கறீங்க?” என கேட்க
“ அப்பா! நீங்க எல்லாரும் முதல்ல போங்க, நாங்க ரெண்டு பேரும் என்னோட கார்ல வரோம். “ சித்துவைப் பார்த்துக் கொண்டே சொல்ல,
“ சரி ஆனா சீக்கிரம் வந்துடுங்க.” சொல்லிவிட்டுக் கிளம்பினார்.
“ ஆராதனா வோட அப்பாக்கு,…” யுவா இழுக்க
“ இப்போ தான்பா அன்பரசு கிட்ட நம்பர் வாங்கிப் பேசினேன். “
யாரிடம் பேசினோம் என்று அவரும் தெரியாமல் பேசிவிட்டார். யுவாவும் அந்தப் பதிலில் கொஞ்சம் நிம்மதி அடைந்தான்.
அனைவரையும் காரில் ஏற்றி அனுப்பிவிட்டு , அண்ணனும் தம்பியும் தனியாகக் கிளம்பினார்கள். வரும் வழியில் சித்து சுந்தருக்கு போன் செய்து சக்தி வீட்டின் அருகில் வந்து நிற்க்கச் சொன்னான். அவனும் வந்துவிட, மூவரும் இப்போது சக்தியின் வீட்டு வாசல் முன் வந்து நின்றனர். ஆனால் அங்கே அவர்களின் பெற்றோர் வந்த வண்டியும் நிற்க, ஆச்சரியமும் அதிர்ச்சியும் அடைந்தனர்.
“ என்ன டா அப்பா கார் இங்க இருக்கு? முன்னாடியே எதாவது ஏற்பாடு பண்ணிட்டியா? “ முறைத்தான் யுவா.
“ ஐயோ இல்லனா.. அப்பா நம்மக்கு தெரியாம பிளான் பன்னிருப்பாரோ?!” அவனும் குழம்ப,
“ எதுக்கு இங்கயே நின்னு யோசிக்கணும், வாங்க உள்ள போய்ப் பார்ப்போம்” சுந்தர் அவசரப் படுத்த,
மூவரும் உள்ளே சென்றனர்.
“ வாங்கப்பா! “ பார்வதி உள்ளே அழைத்தார்.
சக்தியின் தந்தை ஸ்ரீனிவாசனும் உள்ளே அவர்களை அழைத்து சோஃபாவில் அமரவைத்தார்.
“நீங்க ஏன் அம்மா இங்க வந்தீங்க? சித்து முன்னாடியே சொல்லிட்டானா?” மலரின் காதில் கிசுகிசுத்தான் யுவா.

“இது தான டா பொண்ணு வீடு. “ அவரும் சத்தம் வராமல் கேட்க,
“ அம்மா! என்ன குழப்பறீங்க? கல்யாணம் எனக்கா இல்ல சித்துக்கா?” மறுபடியும் காதைக் கடித்தான்.
“ என்ன யுவா பேசற. நீ தான அண்ணன். சித்து சின்னப் பையன். உனக்குத் தான பொண்ணு பார்க்க வந்திருக்கோம்” மலர் தெளிவாகச் சொல்ல,
“ அப்போ ஏன் இங்க வந்தீங்க? “ மீண்டும் புரியாமல் கேட்டான்.
அதற்குள் அவர்களுக்கு ஜூஸ் கொண்டு வந்தாள் சுஜா.
“ இது என் பொண்ணு சக்தியோட பிரண்ட் சுஜா. ரெண்டு பேரும் சின்ன வயசில இருந்து ஒண்ணா படிச்சவங்க. “ என்று ஸ்ரீநிவாசன் அளக்க ஆரம்பித்தார்.
சித்துவைப் பார்த்ததும் சிறிது நிம்மதியாக அவள் உள்ளே செல்ல,
சித்துவிற்கு அப்போது தான் புரிந்தது. சக்திக்குப் பார்த்திருக்கும் மாப்பிள்ளை யுவராஜ் தான் என்று. உடனே அவன் வெளியே எழுந்து செல்ல, பின்னோடு சென்றனர் யுவாவும் சுந்தரும். அவர்களின் பின்னே மனோகரும் வர, அதை அவர்கள் கவனிக்கவில்லை.
“ டேய் அண்ணா! என் ஆளுக்குப் பாத்திருக்கற மாப்பிள்ளை நீ தானா? “ அழாத குறையாகக் கேட்டான்.
“ எனக்கும் ஒன்னும் புரியல சித்து. பொண்ணு சக்தின்னு சொல்றாங்க. இரு நான் ஆரு அப்பாக்கு போன் பண்றேன். “ போனை எடுத்தான். அவரோ இதுவரை யாரும் போன் செய்யவில்லை என்று சொல்லிவிட, என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் நின்றான்.
“ சித்து நீ தைரியமா வா, நான் பேசிக்கறேன். “ உள்ளே சென்றனர். மனோகர் அவர்களுக்கு முன்னே சென்று விட்டார்.
எல்லோரும் அமர்ந்திருக்க, “பொண்ணைக் கூபிடுங்க” என்று பார்வதி சொன்னார். ஸ்ரீனிவாசனும் , ஜானகியிடம் சைகை செய்ய, சக்தி வேண்டா வெறுப்பாக வந்து நின்றாள். மனோகர் அவளைப் பார்த்ததும் மகிழ்ந்தார்.
“பையன நல்ல பாத்துக்கோம்மா” ஒரு குரல் கேட்க,
அவள் நிமிர்ந்து பார்த்தது சித்துவைத் தான். ‘இவன் எப்படி இங்கு வந்து அமர்ந்திருக்கிறான் ‘ என்று குழம்பினாள். சுஜா சொன்னாள் தான் அனால் அவளுக்கும் ஒன்றும் புரியவில்லை. அனைவருக்கும் நமஸ்காரம் செய்துவிட்டு அங்கிருத்து சென்றாள். எப்படி வந்திருக்கும் மாபிள்ளையிடம் பேசுவது என்று தவிக்க, யுவாவே அதைச் செய்தான்.
“ நான் பொண்ணு கிட்ட கொஞ்சம் பேசணும்” சொன்னதும் ஸ்ரீநிவாசன் மனோகரைப் பார்க்க,

“ சம்மந்தி நீங்க வாங்க நாம பேசுவோம்.” என்று அழைத்தார். மலரும் பார்வதியும் ஒன்றும் புரியாமல் இருக்க,
ஜானகி யுவாவை உள்ளே சென்று பேசுமாறு சொன்னார். அவனும் சித்துவிற்கு ஜாடை காட்டிவிட்டு உள்ளே சென்றான்.
சக்தி மிகவும் தைரியமாக நின்றிருந்தாள். சின்னப் பெண் என்று பார்க்கும் போதே யுவாவிற்குத் தோன்ற, பயப்பட வேண்டாம் என்று பொறுமையாகச் சொல்ல நினைத்தான். ஆனால் அதற்குள் சக்தி முந்திக்கொண்டாள்,
“ நானே உங்கள கூபிட்டுப் பேசணும்ன்னு இருந்தேன் .” சற்று கடுமையாகவே பேச,
இவளுக்குத் தான் யார் என்பது இன்னும் தெரியாது என்று உணர்ந்தான். பேசாமல் அவளைச் சற்று சீண்டிப் பார்க்க நினைத்தான். 

“ சொல்லு. என்ன பேசணும்?” அவனும் தெரியாதது போலவே கேட்க,
“ நான் ஒருத்தர விரும்பறேன். அவரைத் தான் கல்யாணம் செஞ்சுக்கப் போறேன். இந்தக் கல்யாணம் நடக்காது.” விறைப்பாகவே சொன்னாள். யுவா பேசாமல் கையைக் கட்டிக் கொண்டு அங்கிருந்த சுவரில் சாய்ந்து நின்றான். உள்ளுக்குள் சிரித்துக் கொண்டிருந்தான். சித்துவிற்கு ஏற்ற ஜோடி தான் என்று நினைத்தான்.
“ சரி அப்பறம்.?” அவனும் மேலோட்டமாகக் கேட்க,

‘என்ன இவன். லவ் பண்றேன்னு சொல்றேன். இவ்வளவு சாதாரணமா கேட்கறான்!’ அடுத்து என்ன சொல்வது என்று தெரியாமல் நின்றாள்.
யுவா அவளது மனஓட்டத்தைப் புரிந்துக்கொண்டான். அவனே அடுத்துப் பேசினான்.
“வெளில ஒருத்தன் வந்து உட்கார்ந்துட்டு இருக்கனே, அவன தான் லவ் பண்ற. அவன் எல்லாத்தையும் என்கிட்ட சொன்னான்” சாதாரணமாகச் சொல்ல, சக்திக்குக் கோவம் வந்தது.
“அப்புறம் ஏன் இன்னும் என்ன பாத்துட்டு இருக்கீங்க. என்னைப் புடிக்கலன்னு சொல்லிட்டுப் போங்க” சீறினாள்.
யுவாவிற்கு சிரித்து விடுவோம் என்று தோன்றியது.
“அவன் என்கிட்டே பொறுமையா சொல்லியிருந்தா கேட்டிருப்பேன். அவன் என்னை மிரட்டற மாதிரி பேசறான். அதான் என்ன நடந்தாலும் கண்டிப்பா இந்தக் கல்யாணத்தை நடத்திடனும்ன்னு முடிவு பண்ணிட்டேன்.” முயன்று சிரிக்காமல் சொல்லிவிட்டான்.
சக்திக்கு இன்னும் பயம் வர, “ அவர் சாதாரண ஆள் இல்லை. அவங்க அண்ணன் அதை விட பெரிய ஆள். அவர கூட்டிட்டு வரேன்னு சொல்லியிருக்காரு. அவரும் வரட்டும் அப்புறம் பார்போம்.” தைரியத்தை வரவைத்து அவள் சொல்ல,
அவள் சொன்னதைக் கேட்டு , மறுபுறம் திரும்பி வாயை மூடிக்கொண்டு யுவா சிரித்துக் கொண்டிருந்தான். பின் தன்னை சரி செய்து கொண்டு, “ அவனும் வரட்டும் பாத்துகறேன். “

சொல்லிவிட்டு வெளியே சென்றான்.