mu13

அரங்கநாதன் மருத்துவமனை

சங்க காலத்தில் தொண்டை நாட்டிற்குள் இருந்த  நகரம் பின்னர் மெட்ராஸாக மாறி இப்போது சென்னை மாநகரம் என்ற பெயரில் விளங்கிக் கொண்டிருக்கிறது.

இன்றைய காலகட்டத்தில் இந்த உலகத்தையே வியாபாரம் தம் கயிற்றால் பம்பரமாய் சுழற்றிக் கொண்டிருக்க, மக்களும் அந்தச் சுழற்சியில் சிக்குண்டனர். சேவை போன்ற வார்த்தைகள் எல்லாம் இன்றளவில் அர்த்தமற்ற ஒன்றாய் மாறி இருந்த நிலையில் வியாபார யுக்திகளோடு வேகமாய் சுழன்று கொண்டிருந்த சென்னை மாநகரத்தில் அமைந்திருந்த அரங்கநாதன் மருத்துவமனை இன்னும் அத்தகைய சேவை மனப்பான்மையோடு செயல்பட்டுக் கொண்டிருந்தது எல்லோரையும் அதிசயிக்க வைத்தது.

மூன்று தளங்களைக் கொண்ட அந்தப் பெரிய மருத்துவமனைக்கு வரும் பெரும்பான்மையானோர் எளிமையான தோற்றத்திலேயே காட்சியளித்தனர். அங்கே பலரும் வருவதும் போவதுமாய் எந்நேரமும் கூட்டம் சூழ்ந்தபடியே இருந்தது. அதன் பெரிய வாசல்புறத்தைத் தாண்டி உள்ளே சென்றால் நேரே பார்க்கும் திசையில் பெரிய வட்டநிற கடிகாரம் மணி பத்து என்று காட்டிக் கொண்டிருந்தது. 

அங்கே காத்திருப்புக்கான இருக்கைகள் முழுவதுமே ஆட்கள் அமர்ந்திருந்தனர். அதே சமயத்தில் பலரும் நின்றபடியும் காத்திருந்தனர். அதிலும் எல்லோருமே தங்கள் தோள்களில் குழந்தைகளை சுமந்து கொண்டிருக்க சிலரோ மடியில் அமர்த்திக் கொண்டிருந்தனர்.

 அதிலும் நிறைய மழலைகள் தம் பெற்றோரின் பிடிக்குள் தங்காமல்  அந்த காத்திருப்புக்கான இடத்தை  விளையாட்டுத் தளமாய் மாற்றி ஓடியாடி விளையாடிக் கொண்டிருந்தனர். செவிலியர்கள் வெண்மை நிற உடையில் அங்கும் இங்கும் நடப்பதுமாய் இருக்க, அவர்களில் ஒருத்தி மருத்துவரைப் பார்க்க காத்திருப்போர்களை வரிசையாய் பெயரிட்டு அழைத்து உள்ளே அனுப்பிக் கொண்டிருந்தாள்.

அப்படிக் காத்திருந்த ஒரு பெண் செவிலியரின் அழைப்பை ஏற்று தன் மகனை கைகளில் பிடித்தபடி உள்ளே செல்ல, அங்கே இருந்த அறைக் கதவின் தங்க நிற பலகையில் கருப்பு நிறத்தில் டாக்டர். அர்ஜுன் குழந்தை நல மருத்துவர் என மின்னிக் கொண்டிருந்தது.

அந்த அறையின் கதவைத் திறந்து அந்த பெண் தன் மகனோடு உள்ளே செல்ல, தேஜஸ் நிறைந்த கண்களோடும், நேர்த்தியான சிறு புன்னகையோடும் அர்ஜுன் அவர்களைத் தலையசைத்து வரவேற்றான். அவன் தன் இருக்கையில் கம்பீரத்தோடு அமர்ந்திருக்க, இளம் வயதினனாக   இருப்பினும் அவனின் செயல்களில் ஒருவித முதிர்ச்சியும் அவன் தோற்றத்தைக் கண்டவுடன் பெரும் மரியாதையும் ஏற்படும் விதமாய் அமைந்திருந்தது.

வாசகர்களுக்கு அர்ஜுனின் முகம்  வேறொரு முகத்தை நினைவுபடுத்தக் கூடும் எனினும் அந்த இடமும் அவனின் உடையுமே  மாற்றம் கண்டிருந்தது எனலாம்.

அர்ஜுனின் முகத்தைப் பார்த்ததுமே அறைக்குள் நுழைந்த அந்தப் பெண்ணுக்கு ஒரு வித நம்பிக்கை பிறந்தது. அந்த சிறுவனோ பயந்தபடி அம்மாவின் கைகளைப் பற்றியபடி வந்தான்.

அர்ஜுனின் மேஜைக்கு அருகில் இருந்த இருக்கையில் அந்த பெண் அமர்ந்து தன் மகனின் உடல் நலக்குறைவு குறித்து விளக்கமாக உரைக்க, அவன் பொறுமையாக தலையசைத்துக் கேட்டபடி அந்த சிறுவனின்  உடலை சோதிக்க ஆரம்பித்தான்.

பின்னர் அர்ஜுன் புன்னகையோடு அந்த சிறுவனைப் பார்த்து, “உங்க பெயர் என்ன?!” என்று வினவ

“சரோ!” என்று மழலையாக உரைத்தான். அந்தப் பெண் உடனே “சரவணன்” என்று அந்த சிறுவனின் முழு பெயரை உரைத்தாள்.

அர்ஜுன் சரவணனை நோக்கி, “சரோக்கு என்ன ஆச்சு?!” என்று வினவ,

“சாக்லேட்ஸ் சாப்பிட்டேனா… அதான் வயிறு வலிக்குது” என்று அந்தச் சிறுவன் தான் செய்த தவறுக்கு ஒப்புதல் வாக்குமூலம் தர, அர்ஜுனின் இதழ்கள் அழகாய் விரிந்தது. அந்தப் புன்னகை பார்ப்பவர்களைத் தன் வசமிழுக்கக் கூடிய வல்லமை பொருந்தியதாக இருந்தது.

“சாக்லேட்ஸ் சாப்டீங்க… ஒகே… ஆனா சரோ சார் எத்தனை சாப்பிட்டீங்கன்னு சொல்லவே இல்லையே?!” என்று அர்ஜுன் மீண்டும் கேள்வி கேட்டவுடன் சரவணன் தன் விரல்கள் எல்லாவற்றையும் விரித்து, “த்ரீ சாப்பிட்டேன்” என்றான்.

அர்ஜுன் புன்னகையோடு, “அப்படின்னா… சரோவுக்கு கண்டிப்பா வயிறு வலிக்கதானே செய்யும்” என்று சொல்லி ஒரு வெள்ளைத் தாளை எடுத்து சில குறிப்புகளைத் திருத்தமாய் எழுதியவன் அந்த  பெண்ணிடம் அந்தத்தாளை நீட்டி, “வயிறு வலி குணமாகத்தான் மருந்து… திரும்பி வராம இருக்கணும்னா நல்ல உணவு பழக்கம்தான் தீர்வு” என்று உரைத்தான்.

பிறகு அர்ஜுன் சரவணன் புறம் திரும்பி, “இனிமே…  பெர் சாக்லேட் அ டே… அதுவும் ஸ்மால் ஒன்தான்… ஒகே டியர்”  என்று  தலையாட்டி அவன் உரைக்க, சரவணனும் புன்னகையோடு தலையாட்டினான்.

வரும் போது பயந்தபடி வந்த சரவணன் போகும் போது சிரித்துக் கையசைக்க அர்ஜுன், “பை… சரோ!” என்று கையசைத்துவிட்டு முன்னாடி இருந்த ஸ்விட்சைத் தட்ட வெளியே இருக்கும் செவிலி அடுத்ததாக காத்திருக்கும ஒருவரை உள்ளே அனுப்பினாள். இவ்விதம் வரும் கடைசி நோயாளி வரை தன் பொறுமை கரையாமல் சிகிச்சை செய்தான். சிகிச்சை என்று சொல்வதை விட தன் பார்வையாலும் கனிவு நிறைந்த கவனிப்பாலுமே  பலரின் நோயை கிட்டத்ட்ட குணப்படுத்தியே அனுப்பிவிட்டான்.

அங்கே குவிந்திருந்த பெரிய கூட்டமும் அவன் எழுதும் மருந்து மாத்திரைகளைத் தாண்டி அவனின் அறிவுரைக்கும் அன்பான அணுகு முறைக்காகவுமே காத்திருந்தனர் எனலாம். மணி மூன்றை எட்டிய போது காத்திருப்பு அறை வெறிச்சோடிப் போனது.

பிறகு அர்ஜுன் செவிலியரை அழைத்து  சில விவரங்களை உரைத்த பின் தன் லேப்டாப்பை எடுத்து ஏதோ வேலையில் ஈடுபட்டான்.

அந்தச் சமயத்தில் ஒரு பெண்ணின் குரல், “மே ஐ கம்மின் டாக்டர்” என்று அர்ஜுனிடம் அனுமதி கேட்க,

அவன் தன் லேப்டாப்பை பார்த்தபடி, “கம்மின் ரம்யா!” என்றான்.

ரம்யா பெயருக்கு ஏற்றாற் போல் ரம்மியமான அழகு கொண்டவள்தான். வானின் நீல நிற காட்டன் புடவையில் அழகான வடிவமைப்பான முகமும் புன்னகை தாங்கிய இதழ்களுமாய் உள்ளே நுழைந்தவள், கழுத்தில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த அவள் ஸ்டெதஸ்கோப்பை எடுத்து மேஜை மீது வைத்தாள்.

பின் அர்ஜுனுடைய லேப்டாப்பை எடுத்து அவன் அனுமதியின்றி ஓரம் வைக்க, “ரம்யா…வாட்?” என்றான்.

“அல்ரெடி இட்ஸ் லேட்… இன்னும் லஞ்ச சாப்பிடாம இருந்தா என்னாகும்னு நான் உங்களுக்கு சொல்லணுமா டாக்டர்” என்று சொல்லி அவன் டிபன் பாக்ஸைப் பிரித்து வைத்தாள்.

அவனும் வேறுவழியின்றி தன் இருக்கையில் இருந்து எழுந்து தன்  கைகளை கழுவிக் கொண்டு, ”நீங்க சாப்பிட்டீங்களா? !” என்று ரம்யாவை வினவினான்.

“ம்… சாப்பிட்டாச்சு டாக்டர்… உங்களுக்குதான்… பேஷன்ட்ஸை பார்த்தா டைம் போறதே தெரியிறதில்ல… ஊருக்குதான் உபதேசம்… அதை நீங்க கடைப்பிடிக்க மாட்டீங்களா?!”.

அவன் சிரித்துக் கொண்டே, “என்னுடைய நேரம் எவ்வளவு முக்கியமோ அதே சமயம் எனக்காக குழந்தைகளோட காத்திருக்கிறவங்களோட நேரமும் ரொம்ப முக்கியம் இல்லயா?!”என்றான்.

“டிரீட்மென்ட் செய்ற ஆர்வத்துல நீங்க பேஷண்டா மாறிடாம இருந்தா சரி” என்று ரம்யா உரைக்க அர்ஜுன் சிரித்தபடி உண்ண ஆரம்பித்தான்.

ரம்யா அந்த மருத்துவமனையில் மூன்று வருடங்களுக்கு முன்பு பயிற்சி மருத்துவராய் வேலைக்குச் சேர்ந்து…  இப்போதோ அர்ஜுனின் உற்ற தோழியாகவே மாறிவிட்டாள். அர்ஜுனும் அவளை நல்ல தோழியாகவே எண்ணினான்.

ரம்யாவின் நேர்த்தியான அழகு எல்லோர் பார்வையிலும் ஒரு வித ஈர்ப்பை ஏற்படுத்தும் எனினும் அர்ஜுன் மட்டும்  தோழமை என்ற எல்லையிலேயே நின்றான்.

அர்ஜுன் சாப்பிட்டு முடித்ததும் ரம்யா தலையசைத்துப்  புறப்பட எத்தனிக்க,  “ரம்யா ஒன் மினிட்” என்ற குரல் கொடுக்க அவளும் ஆர்வத்தோடு அவன் அருகில் வந்து நின்றாள்.

அர்ஜுன் தன் லேப்டாப்பை அவள் புறம் திருப்பி, “ரீட் திஸ் ஆர்டிக்கல்” என்று பணித்தான்.

அவளும் ஆர்வமாய் படித்துவிட்டு கொஞ்சம் அதிர்ந்தவளாய், “ஆட்டிஸம் (Autism)…குழந்தையின் மனவளர்ச்சி குறைபாடினால் ஏற்படுகிற நோய் இல்லையா?!” என்று சந்தேகமாய் வினவினாள்.

அர்ஜுன் கொஞ்சம் இறுக்கமாய் முகத்தை வைத்துக் கொண்டு லேப்டாப்பை தன் புறம் திருப்பியவன், “இந்த நோயால் பாதிக்கப்பட்ட குழந்தைகளுக்கு சிகிச்சை கொடுத்த டாக்டர் ஜெஃப் பிரட்ஸ்டீர்ட்… இது அமெரிக்க அரசாங்கம் போட்ட தடுப்பூசியால் ஏற்பட்டதுன்னு ஒரு ரிசர்ச் மூலம் சொல்லி இருக்காரு… ஆனா அமெரிக்க அரசாங்கம் இதை இல்லன்னு திட்டவட்டமா மறுத்திடுச்சு” என்று அவன் விவரமாய் உரைக்க,

ரம்யா அதிர்ந்தபடி, “ஓ மை காட்… இது உண்மையா…டாக்டர்?!” என்று கேள்வி எழுப்பினாள்.

“இது உண்மையா இல்ல பொய்யான்னு திட்டவட்டமான கருத்து எதுவும்  தெரிவிக்கப்படல… பட் டாக்டர் ஜெஃப்… ஆட்டிஸம் பத்தி ஆர்டிக்கல் வெளியிட்ட பிறகு மர்மமான முறையில் இறந்துட்டார்னு நீயூஸ் வந்துச்சு… இது சூசைட்னு சொல்லி முடிச்சுட்டாங்க… தட்ஸ் இட்” என்று அர்ஜுன் சொல்ல ரம்யா அப்படியே அதிர்ந்து நின்றாள்.

அந்த டாக்டரின் கூற்று உண்மையெனில் பல குழந்தைகளின் எதிர்காலம் மருத்துவ துறையில் ஏற்பட்ட தவறால் அழிக்கப்பட்டு விட்டதை எண்ணி ரம்யா வேதனையுற, இருவரும் சில நிமிடங்கள் அமைதி காத்தனர்.

இப்போது அர்ஜுன்  அவனின் மௌனத்தைக் கலைத்தபடி, “ஒகே ரம்யா! நீங்க  இன் பேஷன்டஸை செக் பண்ணிட்டு ரிப்போர்ட்ஸை எனக்கு அனுப்பி வைச்சிடுங்க” என்றுரைக்க அவளும் பதில் பேசாமல் தலையசைத்து விட்டு மேஜை மீது வைத்த ஸ்டெதஸ்கோப்பை கையில் எடுத்தபடி வெளியேறினாள்.

ரம்யாவின் மனம் சிறிது நேரம் அர்ஜுன் சொன்ன விஷயங்களைப் பற்றி தீவிரமாய் எண்ணியபடி இருந்தது. இவ்வாறு யோசித்துக் கொண்டிருந்தவள் பின் அவளை அறியாமல் அர்ஜுனைப் பற்றிய சிந்தனையில் ஆழ்ந்தாள்.

அரங்கநாதன் மருத்துவமனை தலைமை மருத்துவர் மற்றும் மூளை  நரம்பியல் அறுவை சிகிச்சை நிபுணராய் இருக்கும் வைத்தீஸ்வரனின் மூத்த மகன் அர்ஜுன்.  அவனின் புத்திக்கூர்மை தீர்க்கமான பேச்சு சிந்தனை இவற்றை எல்லாம் தாண்டி குழந்தைகளிடம் அவனின் அணுகுமுறை என அவனைக் கண்டு வியாக்காதவர்களும் பாராட்டாதவர்களும் கிடையாது. 

அதிலும் மருத்துவத்துறை மீதான அவனின் அதீத பற்றும் அவனின் பொறுமையும் ஆர்வமும் எல்லோரையும் ஈர்க்கும்  வல்லமை பொருந்தியதாக இருக்க, ரம்யா கொஞ்சம் அதீதமாகவே ஈர்க்கப்பட்டாள்.

அதற்குக் காரணம் அவனைப் பார்த்த நாளிலிருந்து அவளுக்குள் தோன்றிய ஒரு வித புரியாத உணர்வு. ஆனால் அவனின் மனதிற்கு இவளின் மனது புரிந்தபாடில்லை. ஏற்கனவே அவன் மருத்துவத் தொழில் மீது தீராத காதல் கொண்டிருக்க, ரம்யா அவனின் மனதில் இரண்டாவது இடமாவது கிட்டுமா  என ஏங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.

ரம்யாவின் மனமும் அவளின் பார்வையின் பொருளும் அர்ஜுனுக்கு புரிந்த போதிலும் அவன் அதை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல் அமைதி காத்தான். அவனின் மனோ எண்ணம் வேறு விஷயங்களில் ஆழ்ந்திருக்க இப்போதைக்கு காதல் குறித்த சிந்தனையில் அவன் லயிக்க விரும்பவில்லை. மற்றபடி அர்ஜுனுமே ரம்யாவின் மீது காதல் கொண்டிருப்பதை உணர்ந்திருந்தான்.

ஈஷ்வர்தேவ்

பிரான்ஸில் அமைந்திருக்கும் ரா மெடிக்கல் ரிசர்ச் சென்டரின் வெளிப்புற தோற்றம் முற்றிலும் மாறுபட்ட பாணியில் வடிவமைக்கப்பட்டு பார்ப்பவர்களைப் பிரமிப்பூட்டிக் கொண்டிருந்தது.

சுற்றிலும் பசுமையாய் மரங்கள் சூழ்ந்திருக்க அங்கே புதிதாக யாரும் உள்ளே நுழையாதபடி பலமான காவல் போடப்பட்டிருந்தது. எல்லோரும் வெளிப்புற வாசலிலேயே தங்கள் அங்கீகார அட்டையைக் காண்பித்து விரல் ரேகையை பதிய வைத்தப் பின்னே உள்ளே நுழைந்தனர்.

அவர்கள் வெகு நாட்கள் அங்கே வேலை புரிபவர்களாயினும் அந்த அடுக்கடுக்கான பாதுகாப்புகளுக்கு உட்படுத்தப்பட்ட பின்னரே அவர்கள் உள்ளே செல்லவோ அல்லது வெளியே வரவோ அனுமதிக்கப்பட்டனர்.

அந்த கட்டிடத்தின் ஒவ்வொரு தளத்திலும் வெவ்வேறான ஆராய்ச்சி கூடமிருக்க, அங்கே அமைந்த பல கண்ணாடி அறைகளில் ஆராய்ச்சிக்கான பலவித ரசாயனப் பொருட்களும் அறிவியல் இயந்திரங்களும் கருவிகளும் வைக்கப்பட்டிருந்ததைக் காண முடிந்தது.

அதே நேரத்தில் ஆராய்ச்சிகளில் ஏற்படும் விளைவுகளால் எந்த வித பாதிப்போ அல்லது ஆபத்தோ நிகழாமல் தடுக்க  பாதுகாப்புகளும் சீராக மேற்கொள்ளப்பட்டிருந்தன.  அங்கே வேலை புரியும் எல்லோரும் மருத்துவத் துறையின் ஆராய்ச்சியில் பெரும் அறிவியல் வல்லுநர்களாய் இருந்தனர். நோய்களைப் பற்றிய ஆராய்ச்சிகளும் அதற்கான தீர்வைக் குறித்த விளக்க உரைகளும் சிலர் கைகளில் வைத்துப் புரியாத கெமிக்கல் ஃபார்முலாவாக  எழுதிக் கொண்டிருந்தனர்.

ஆனால் இன்று யாரும் அத்தனை மும்முரமாய் ஆராய்ச்சியில் ஈடுபடவில்லை, மாறாய் எல்லோருக்குள்ளும் பதட்டம் தொற்றிக் கொண்டிருந்தது.

ஈஷ்வரின் வருகையைக் குறித்து பெரிய எதிர்பார்ப்பு எல்லோருக்குள்ளேயும் இருந்தது. அவன் எப்போதாவது ஒரு முறைதான் வருவான் ஆதலால் அவனை பலரும் பார்த்திருக்க வாய்ப்பில்லை. ‘ரா‘ மெடிக்கல் ரிசர்ச் சென்டரின் தலைமையாளர் அருணவர்மாவும் அவனின் வருகைக்காக ஆர்வத்தோடும் பதட்டத்தோடும் காத்திருந்தார்.

எல்லோரின் காத்திருப்பும் படபடப்பும்  கடந்து ஈஷ்வர்தேவ் அந்த அடுக்கடுக்கான பாதுகாப்புகளைக் கடந்து வராமல், பின்புறம் இருந்த விசாலமான இடத்தில் அமைந்த ஹெலிப்பேட்டில் வானிலிருந்து நேரடியாக ஹெலிக்காப்டரில் வந்து  கம்பீரமாய்  இறங்கினான். குதிரையில் காற்றென வேகமாய் பறந்து வருபவன் இன்று வானிலிருந்து உண்மையிலேயே பறந்து வந்து இறங்கினான் என்றே சொல்ல வேண்டும்.

 முன்பிருந்ததை விட பன்மடங்கு வேகமும் பலமும் கொண்டவனாய் ஈஷ்வர்தேவ் இருக்க, அந்த ஆராய்ச்சி மையத்தில் அவனை முதல் முறை பார்த்தவர்கள் எல்லோரும் அவனின் உயரமும் கட்டுடலான தேகமும் இளமையான தோற்றமும் நிமிர்ந்து நடந்து வரும் தோரணையையும் பார்த்து திகைப்புற்று புருவங்கள் நெறிந்தபடி வியப்பில் ஆழ்ந்தனர்.

அவனின் தேகத்தின் கம்பீரத்தைக் காண்பிக்கும் பிளாக் ஷர்ட்டும் அவனின் கூர்மையான கண்களை மறைத்த கருப்பு நிற கண்ணாடியும் பார்ப்பவர்களை வசீகரித்த அதே நேரத்தில்,அவனின் இறுக்கமான முகம் மிரட்சி கொள்ள வைத்தது.

தற்போதைய நாகரிகமான உடை மாறுதலைத் தவிர அவன் அதே கொங்கு நாட்டு அரசனுக்கு உண்டான  ஆளுமையும்   கம்பீரமும் குன்றாமல் இருந்தான் என்று சொல்வதை விட பன்மடங்கு பெருகியபடி காட்சியளித்தான் என்றே சொல்ல வேண்டும்.

ஈஷ்வர்தேவ் அந்த உயரமான கட்டிடத்தின் மேல் தளத்தில் விசாலமாய்  இருந்த கான்ஃபிரன்ஸ் ஹாலில் அமைந்த பெரிய வட்ட நிற மேஜையின் எல்லோரின் பார்வையும் பதியும்படியான இடத்தில் கால் மீது கால் போட்டு அமர்ந்திருக்க, அந்த இடம் முழுவதுமாய் அப்போது இருளடர்ந்து இருந்தது.

அங்கே அமர்ந்திருந்த ஆராய்ச்சி மையத்தின் உறுப்பினர்களில் பலரும் வெவ்வேறான தோற்றமும் நிறமும் கொண்டவர்களாயிருக்க, அவர்கள் அனைவரும் வெவ்வேறு நாட்டை சேர்ந்தவர்கள் என்பது தெளிவாய் விளங்கியது.

ஈஷ்வர்தேவ்விற்கு நேரே இருந்த ராட்சத திரையில் ப்ரொஜக்டரின் மூலம் காட்சிகள் திரையிடப்பட அதன் அருகே நின்றிருந்த ஒரு பிரான்ஸ் இளைஞன் அவற்றைப் பற்றி விளக்கமாய் விரிவுரைக் கொடுக்க ஆரம்பித்தான்.

 வெகு நேரம் மௌனமாக எல்லோருடைய சொற்பொழிவையும் ஈஷ்வர்தேவ் கூர்மையாய் கவனித்துக் கொண்டிருந்தான்.  பின் அவன் தன் இருக்கையில்  நிமிர்ந்து அமர்ந்தபடி பிரெஞ்சு மொழியில் அவன் சொல்ல நினைத்ததை உரைக்க ஆரம்பித்தான். அவன் பல மொழிகளைக் கற்று தேர்ந்தவன் ஆதலால் அவன் அந்தந்த இடத்திற்கு ஏற்றவாறு தான் எண்ணியதை அந்தந்த மொழியில் உரைக்கும் வல்லமை கொண்டவன்.

அவன் சுருக்கமாக சொன்ன விஷயம் இதுதான்.

“பையோ மெடிக்கல் மற்றும் மெடிக்கல் ஆராய்ச்சி  சார்ந்த பல துறைகளில் உள்ள வெவ்வேறு நாட்டில் உள்ள அத்தனை திறமைசாலிகளையும் இங்கே ஒரு இடத்துல இணைச்சிருக்கேன்னா…  நம்ம ரிசர்ச் சென்டர்தான் எல்லா கண்டுபிடிப்புகளிலும் முதலிடத்தில் இருக்கணும்… தட்ஸ் மை எய்ம்.

 யாருமே நம்மை முந்த கூடாது… நம்ம ரிவீல் பண்ற மருந்து பத்தின ஃபார்முலாஸ் யாருக்குமே தெரியக் கூடாது… எந்த மருந்தை எப்போ ரிவீல் பண்ணனுமோ அப்ப ரிவீல் பண்ணிக்கலாம்… மக்கள் அந்த நோயோட சீரியஸ்னஸ்ஸை  உணர்ந்து… பாதிப்பு அதிகரிக்கும் போது நம்ம மருந்தோட  மதிப்பும் கூடும்… உங்களோட கண்டுபிடிப்புகளுக்கான பலனும் புகழும் உங்களுக்குக் கிடைக்கும்… டிமேன்ட்தான் நம்மோட மார்க்கெட்… நம்மோட வளர்ச்சி…

 லாஸ்ட் பட் நாட் தி லீஸ்ட்… ரா ரிசர்ச் சென்டரை தாண்டி  என் அனுமதியில்லாமல் எந்தவொரு சீக்ரெட்ஸுமே வெளியே போகக் கூடாது ரைட்… அப்படி ஒரு மிஸ்டேக் நடந்தா மன்னிப்புங்கற பேச்சுக்கே இடமில்லை… இந்த ஈஷ்வருக்கு இன்னொரு கண்ணு இருக்கு… நினைவிருக்கட்டும்… இட்ஸ் வெரி டேஞ்சரஸ்… நான் எந்த நாட்டுல  இருந்தாலும்… மை ஐஸ் வில் பி வாட்ச்சிங் யூ ஆல்” என்று தன் உரையை முடித்து கடைசி வாக்கியத்திற்கு மட்டும் அழுத்தம் கொடுத்தான்.

பிறகு அங்கே இருந்த உயரமான கருப்பு நிற இளைஞன் எழுந்து,

 “நம்ம தயாரிக்கிற நியூட்ரீஷ்ஷியஸ் டிரிங்க்தான்… இன்னைக்கு உலகம் பூராவும் மார்க்கெட்ல மக்களால் பெரும்பாலும் நம்பி வாங்கப்படற ஒரே பிராடக்ட்… ஸ்டில் நமக்கு நிகரா யாருமே இல்லை” என்று பெருமிதமாக சொல்லி அதனைப் பற்றி விளக்கங்களை அவன் திரையிட… எல்லோரும் கைத்தட்டி அந்த வெற்றியை பெருமிதமாய் கொண்டாடினர்.

அத்தனை நேரத்தில் அப்போதுதான் ஈஷ்வரின் முகத்தில் லேசாக புன்னகை தவழ அவன் எழுந்து நின்றபடி,

“இட்ஸ் அ கிரேட் நீயூஸ்… மக்களோட நம்பிக்கையே நம்மோட வெற்றி… இப்போ மட்டும் இல்ல… எப்பவுமே நாமதான் முதலிடத்தில் இருக்கணும்… அன்ட் வீ கோன்ன ரூல் த வார்ல்ட் ஃப்ரண்ட்ஸ்” என்று ஆரவாரிக்க அவனின் கம்பீரமும் திமிரும் அங்கே இருந்த பெண்களை வசீகரிக்கச் செய்த அதே சமயத்தில் ஆண்களைப் பொறாமை கொள்ளச் செய்ததென்றே சொல்ல வேண்டும்.

அந்தக் கூட்டம் கலைந்த சில நொடிகளில் வெறும் நால்வர் கொண்ட முக்கியமான சிலர் மட்டுமே அங்கே அமர்ந்திருக்க, ஈஷ்வரின் முகத்தில் இருந்த புன்னகை மாறி எள்ளும் கொள்ளும் வெடித்தது.

அந்த ஆராய்ச்சி மையத்தின் தலைமையாளர் அருண் வர்மா கிட்டத்தட்ட ஐம்பது வயது நெருங்கியவர் எனினும் அவன் முன் நடுக்கத்தோடு அமர்ந்திருக்க,

“எப்படி அருண்… எப்படி இது பாஸிபிள்… எவ்வளவு பெரிய பிராஜக்ட்… தோல்விங்கறது கூட ஒகே… பட் டோட்டலி ஜீரோ… எப்படி… ஐ நீட் டு நோ?” என்று மேஜை மீது தட்டி ருத்ர தாண்டவம் ஆடினான்.

அந்தப் பெரிய திரையில் கொங்ககிரி என்கிற தமிழகத்தில் பலரால் அறியப்படாத அதிக வசதியோ எந்த வித இணைய தொடர்புகளோ இல்லாத ஒரு குக் கிராமத்தின் படம் இருந்தது.

அருண்வர்மா அவன் கோபத்தைப் பார்த்து பதட்டத்தோடு, “கொங்ககிரி மக்கள் மேல நாம டெஸ்ட் பண்ண டீ7 இன்பஃக்ஷன் எந்த வித விளைவையும் ஏற்படுத்தலங்குறது எங்களுக்குமே புரியாத புதிர்தான் ஈஷ்வர்” என்றார்.

ஈஷ்வர்தேவ் அலட்சியமாய் சிரித்தபடி, “விளைவுகளை ஏற்படுத்தலன்னா நீங்க இன்ஜெக்ட் பண்ண டிசீஸோட எஃபெக்ட் அவ்வளவுதானா… இல்ல உங்க டெஸ்ட்டிங்க்ல பிராப்ளமா… ஐ டோன்ட் அன்டர்ஸ்டன்ட்” என்றான்

அப்போது அந்த பிரொஜக்ட்டின் முக்கிய பொறுப்பில் இருந்த  தமிழ் இளைஞன் பதட்டத்தோடு, “நோ பாஸ்… நம்ம சைட்ல இருந்து எல்லாமே கரெக்டாதான் நடந்தது… அதே நேரத்தில டீ7 செல்லோட  அட்வான்ஸ் ஸ்டேஜ் இன்ஃபெக்க்ஷனை அங்கே சிலர் மேல இன்ஜெக்ட் பண்ணி இருந்தோம்… அது மட்டும் கரெக்டா வொர்க் அவுட் ஆகியிருந்தா ஜஸ்ட் டென் டேஸ்தான்…அவங்க ஆர்கன்ஸ் எல்லாமே ஒன் பை ஒன் செயலிழந்திடும்… அட்லாஸ்ட் டெத் தான்… நம்ம மருந்தை கொடுத்திருந்தா மட்டுமே அவங்களைக் காப்பாத்தி இருக்க முடியும்” என்றான்

“யூ மே பி ரைட் சலீம்…பட் நீங்க இன்ஜெக்ட் பண்ணி… த்ரீ மன்த்ஸ் ஆகப் போகுது…வேர் இஸ் தி ரிசல்ட்?… அவங்க யாருக்கும் ஒண்ணும் ஆகலயே… டீ7 டிஸீஸ் அதுவா க்யூராயிடுச்சா என்ன?” என்று அந்த இளைஞனை நோக்கி கேள்வி எழுப்பினான்.

மேலும் வேறொருவன் சற்று யோசித்தபடி, “இப்படி இருக்கலாம் பாஸ்… அந்த மக்களோட வாழ்க்கை முறை… உணவு பழக்கம்… அங்கே விளையற மூலிகைகளோட எஃபெக்டா” என்று உரைக்க,

ஈஷ்வர் கலகலவென சிரித்துவிட்டு, “ரைட்… நீங்க மாய்ஞ்சு  மாய்ஞ்சு   கண்டிப்பிடிச்ச மருந்து அப்போ வேஸ்ட்… பேசாம டீ7 டிசீஸால பாதிக்கப்பட்டவங்களுக்கு டிக்கெட் எடுத்துக் கொடுத்து கொங்ககிரிக்கு அனுப்பி விட்டுட்டா என்ன… எப்படி என் ஐடியா?” என்று கேலி செய்தவன் மீண்டும் மொத்தமாய் கோபத்தின் உச்சிக்குப் போய் நின்றபடி,

“வெல்… நீங்க சீரியஸ்னு சொல்லி பூச்சாண்டிக் காட்டின  டீ7 செல் டிசீஸ் இஸ் நத்திங்… உங்க டிகிரி… பி.எச்.டி… எக்ஸட்டிரா… எக்ஸட்டிரா… எல்லாமே யூஸ்லெஸ்…  படிக்காத அந்த கொங்கரி மலை வாழ் மக்களோட மூலையில பாதிக் கூட உங்க யார்கிட்டயும் இல்ல… அப்படித்தானே?!” என்றான்.

அங்கே இருந்த ஒரு நடுத்தர வயதினன் இப்போது அவன் அப்படி குறைவாய் பேசுவதைத் தாங்காமல்,

“நிச்சயமா அதுவா க்யூர் ஆகல பாஸ்… அதுக்கு வாய்ப்பும் இல்ல… இதுக்கு பின்னாடி ஏதோ பெரிய ரீசன் இருக்கு… வீ நீட் டு ஃபைன்ட் இட் அவுட்” என்று தீர்க்கமாக உரைத்தான்.

“ஒகே… ஒன் வீக் டைம் தர்றேன்… ஃபைன்ட் அவுட்… கொங்ககிரி பிராஜெக்ட் பத்தின டீடைல் ரிப்போர்ட் எனக்கு வந்தாகணும்” என்று சொல்லிவிட்டு அனைவரையும் போகும்படி கையசைத்தான். எல்லோருமே அவனிடம் இருந்து தப்பித்தால் போதும் என வேகமாய் அந்த அறையிலிருந்து வெளியேறினர்.

அப்போது அவன் பின்னோடு நின்றிருந்த அவனின் பி.ஏ மதிவாணன்  அருகில் வந்து தயக்கத்தோடு  நின்றான்.

மதி பின்னோடு தயங்கி நிற்பதைக் கவனிக்காமலே, “என்ன மதி… மாம் கால் பண்ணாங்களா?!” என்று ஈஷ்வர் வினவ,  எந்நிலையிலும் அவன் பார்வை சுற்றிலும் படர்ந்திருப்பதை மதி வியந்தபடி,

“எஸ் பாஸ்” என்று உரைத்தான்.

“என்ன அவங்க அனுப்பிய போட்டோஸ் பத்தி கேட்டாங்களா?!” என்று மீண்டும் ஈஷ்வர் கேட்க மதி மீண்டும், “எஸ் பாஸ்” என்று ஆமோதித்தான்.

“நான் எந்த போட்டோவையும் பார்த்து இம்பிரஸாகலன்னு சொல்லிடு மதி… திரும்பியும் இந்த மாதிரி போட்டோஸ் அனுப்ப வேணாம்னு…க்ளியரா சொல்லிடு” என்றான்.

“நான் எப்படி மேடம்கிட்ட… நீங்களே?!” என்று மதி உரைக்க ஈஷ்வரின் அமைதியான முகம் மீண்டும் கோபமாய் மாற அதற்கு மேல் மதி எதுவும் பேசாமல் மௌனமானான்.

பின்னர் மதி கொஞ்சம் தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு, “நான் ஒரு விஷயம் கேட்டா” என்று தயங்க ஈஷ்வர் அவனை நிமிர்ந்து நோக்கி புருவத்தை உயர்த்தி என்னவென்று வினவினான்.

“அது வந்து பாஸ்!” என்று அவன் இழுக்க, “கம்மான் மதி… டென்ஷன் பண்ணாத… கேளு” என்றான்.

மதி பயந்தபடி,”பாஸ்… உங்களைத் தேடி வர்ற பெரிய பெரிய மாடல்ஸ்… யாரையும்… கிட்ட கூட சேர்க்க மாட்டேங்குறீங்க… சரி… அது ஒரு பக்கம்னா…  மேடம் அனுப்பற எல்லா போட்டோவையும் ரிஜெக்ட் பண்ணுறீங்க… உங்களுக்கு மேரேஜ் பண்ணிக்கிற இன்டிரஸ்ட் இல்லயா… இல்ல பொண்ணுங்க மேலயே இன்டிரஸ்ட் இல்லயா?” என்று கேள்வி எழுப்ப ஈஷ்வர் தன் கோபத்தை மறந்து புன்னகைத்தான்.

“ஐம் நாட் இன்ட்டிரஸ்டட்னு சொல்லலையே… ஐம் நாட் இம்பிரஸ்ட்னுதானே சொன்னேன்” என்று சொல்லும் போதே ஈஷ்வரின் முகப்பாவனை இயல்பாக மாறி இருந்தது.

இந்த பதில் மதிக்கு ஆச்சர்யமாய் இருந்தது. ஈஷ்வர் பணபலம் பதவிபலம் என எல்லாம் இருந்தாலும்  மது, மாது என்ற மதியை மயக்கும் இரண்டையும்  விட்டு விலகியே இருந்தான். அதனாலேயே அவனை  வீழ்த்த  நினைப்பவர்களுக்கு அது பெரும் பின்னடைவாக இருந்தது எனலாம். ஆனால் அவன் இப்போது என்ன சொன்னான் என்று மதி சிந்திக்கலானான்.

 இன்டரநேஷனல் மாடல் வரை பல பெண்களை சந்தித்தவன் யாரையும் பார்த்து இம்பிரஸ் ஆகவில்லை எனில் அப்படி எத்தகைய பெண்னை பார்த்துத்தான் ஈர்க்கப்படுவான் என்ற கேள்வி மனதில் தோன்றியது. ஈஷ்வர் கூடவே பத்து வருட காலம் நிழலாய் இருந்தும் அவன் மனோ எண்ணத்தை  மதியால் இன்று வரை கணிக்க முடியவில்லை.

அவந்திகா தன்னைச் சுற்றி பாதிக்கப்பட்ட பல பெண்களுக்கு மறு வாழ்வு கொடுத்து வேலையாட்களாக  வைத்திருந்தாள். அப்படி அவந்திகாவின் நம்பிக்கைக்குரிய  ஒருத்தியான விஜியின் மகன்தான் மதி. அவனை ஈஷ்வர் தன் கூடவே இருக்க  தேர்ந்தெடுத்ததன் காரணம் அவனுக்கு பெயர்தான் மதி என்றாலும் கூர்மையான அறிவெல்லாம்  கிடையாது.

 ஈஷ்வரைப் பொறுத்த வரை கண்களை மூடிக் கொண்டு அவன் சொல்வதை சரியா தப்பா என்று கேட்காமல், நியாயம் தர்மம் பார்க்காமல் செய்து முடிக்க வேண்டும். தன்னுடன் இருப்பவர்களுக்கு நம்பிக்கையும் நன்றியும் விசுவாசமும் இருந்தால் மட்டுமே போதுமானது என்பதே ஈஷ்வரின் எண்ணம். அது மதியிடம் நிறைவாய் இருக்க, பத்து வருட காலம் மதி ஈஷ்வரின் நிழலாகவே மாறிவிட்டான். ஈஷ்வர் புத்திசாலியாக  இருப்பவர்களை அவனுக்குக் கீழே வைத்திருப்பானே ஒழிய அருகில் வைத்துக் கொள்ளவே மாட்டான்.

மதிக்கு ஈஷ்வரைப் புரிந்து கொள்வது அசாத்தியமாக இருப்பினும் மதியின் எண்ணத்தை அவன் முகத்தைப் பார்த்தே  அவன் நினைப்பதை ஈஷ்வர் புரிந்து கொள்வான். இப்போதும் அவ்விதமே புரிந்து கொண்டு அவன் இருக்கையில் இருந்து எழுந்து மதியின் தோள் மீது கைபோட்டபடி, “நான் எந்த மாதிரி பெண்ணை பார்த்தாதான் இம்பிரஸாவேன்னு யோசிக்கிற… கரெக்டா?” என்று ஈஷ்வர் கேள்வி எழுப்ப “பாஸ்!” என்று திகைத்தான்.

ஈஷ்வர் அவனைப் பார்த்து புன்னகை செய்தபடி, “என் மைன்ட்ல ஒரு பொண்ணோட முகம் இருக்கு மதி… அந்த முகத்தின் அழகை பத்தி சொல்ல வர்ட்ஸே இல்ல… சலிக்காம நினைச்சு பார்த்துக்கிட்டே இருக்கலாம்… செதுக்கி வைச்ச சிற்பம் மாதிரி” என்று அவன் ரசித்து விவரித்துக் கொண்டிருக்க மதிக்கு அவன் சொல்வதும் சொல்லும் விதமும் அதிர்ச்சியாய் இருந்தது.

இவன்  இத்தனை ரசனை கொண்டவனா என யோசித்தபடி, “அந்த பொண்ணை எனக்கு தெரியாம எப்போ பார்த்தீங்க பாஸ்… நான் உங்க கூடவேதானே இருக்கேன்” என்றான்.

ஈஷ்வர் உடனே கலகலவென சிரித்துவிட்டு, “நீ பார்த்திருக்க சான்ஸே இல்ல… பிகாஸ் அவ என்னோட டீரீம்… உனக்கு ஞாபகம் இருக்கா மதி… லாஸ்ட் இயர் எனக்கு ஒரூ ஹெட் இஞ்சுரி ஆச்சே?” என்றதும் மதி பதறியபடி,

 “ஒ எஸ்… ஸ்விஸ்ல அந்த மவுண்டெயின் டிரக்கிங் போகும் போது… நினைச்சு பார்க்கக் கூட முடியல… நீங்க பிழைக்கவே மாட்டீங்கன்னு… வெரி பேட் ஆக்ஸிடென்ட் பாஸ்” என்று மதி அந்த மோசமான நாளை நினைவுக்கூர்ந்தான்.

“எஸ் மதி ரைட்… உயிர் பிழைக்கவே மாட்டேன்னு… நானே என் நம்பிக்கையை தொலைச்சு கம்ப்ளீட் அன்கான்ஷியஸ் ஸ்டேட்டுக்குப் போயிட்டேன்… அந்த டைம்ல ஒரு முகம்… தண்ணீர்ல பிரதிபலிக்குது… என் கண்களை என்னால எடுக்கவே முடியாதபடி அவ்வளவு அழகான முகம்… என்னை இம்பிரஸ் பண்ண அந்த முகத்தை நேரடியா பாக்கணும்னு என் மனசு தவிச்ச போது… என் மயக்கம் தெளிஞ்சிடுச்சு…

முன்னாடி டாக்டர் நின்னுட்டு… இட்ஸ் அ மிரேக்கிள் நீங்க பிழைச்சுட்டீங்க… செகண்ட் பர்த் பாஃர் யூன்னு சொன்னாரு… மரணம் வரை போன என்னை அந்த முகம் உயிரோட மீட்டு கொண்டு வந்துடுச்சுன்னுதான் சொல்லணும்… அந்த முகத்தை திரும்பியும் எங்கேயாவது பார்த்திட மாட்டோமான்னு நான் தினமும் எதிர்பார்த்து ஏங்கிட்டிருக்கேன் மதி” என்று அவன் உணர்வுபூர்வமாய் சொல்லிக் கொண்டிருக்க,

 மதி அவனை நோக்கி, “உங்க டீரீம்னா… சும்மா அல்ட்ரா மார்ட்னா… செம டிரெண்டியா… எந்த கன்ட்ரி பொண்ணு மாதிரி தெரியுது பாஸ்” என்று ஆர்வமாய் மதி கேட்க,

“ப்யூர் கல்ச்சரைஸ்ட் தமிழ் கேர்ள்” என்று சொல்லும் போதே ஈஷ்வரின் முகம் பிரகாசமாக, மதி புரியாமல் விழித்தான்.

ஈஷ்வர் வளர்ந்ததோ மும்பை, படித்தததோ லண்டன் என அவன் பல நாடுகளில் வாழ்ந்திருக்கிறான். ஆனால் தமிழ் நாட்டின் பக்கம் போனதே இல்லை. அப்படியே தமிழ் பெண்களைப் பார்த்திருந்தாலும் அவர்களும் மேற்கத்திய கலாச்சாரத்திலேயே இருப்பவர்களாய் இருக்க இதெப்படி சாத்தியம்.

ஒரு வேளை அவனின் பூர்வீகம் தமிழ்நாடுதானே என்றறிந்த மதி வேடிக்கையாக, “அப்போ அது உங்க பூர்வ ஜென்ம ஞாபகமா இருக்கும் பாஸ்” என்றான்.

ஈஷ்வர் அவனை முறைத்தபடி, “டோன்ட் பீ சில்லி… நான் அந்தப் பெண்ணை கூடிய சீக்கிரம் பார்ப்பேன்… அந்த முகத்தைப் பார்க்காம என் லைஃப் முடியக் கூடாதுன்னே நான் அந்த அக்ஸிடென்ட்ல இருந்து மீண்டு வந்திருக்கேன் மதி… வெரி சூன் ஐ வில் மீட் ஹெர்… ஐம் ஷ்யூர்” என்று அவன் பெரும் எதிர்பார்ப்புடன் நம்பிக்கையாக உரைத்தான்.

ரோபோ போல எப்போதும் இயந்திரமாய் இருக்கும் ஈஷ்வருக்குள் இப்படி ஒரு ஒருவன் இருக்கிறானா என்று மதி உண்மையிலேயே ஆச்சர்யத்தில் மூழ்கினான்.

ஈஷ்வருக்கு மலை மீது இருந்து வீழ்ந்து மரணத்தைத் தொட்டுவிட்டு வந்த அந்த மோசமான விபத்து அவனுக்குள் இருக்கும் ருத்ரதேவனை சில நொடிகள் விழித்துக் கொள்ளச் செய்தது. அவனின் ஆழ் மனதில் பதிந்திருந்த அக்னீஸ்வரியின் பிம்பம் அவனின் நினைவில் வந்து மீண்டும் அழுத்தமாய் நின்றது.

ஈஷ்வர்தேவ் நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பு தொலைத்த அவனின் காதலை மீண்டும் தேடி கண்டெடுத்தான் எனில் அவன் தவறிக் கூட அவளை மீண்டும் தவறவிட நிச்சயம் விழையமாட்டான்.

இம்முறை அக்னீஸ்வரி ருத்ரதேவனை விட பன்மடங்கு பிடிவாதம், திமிர், கர்வம், பணபலம்,பதவி கொண்ட ஈஷ்வராக வேறு ரூபத்தில் வரப் போகிறவனை எப்படி எதிர்கொள்ளப் போகிறாளோ… அது கேள்விக்குறிதான்?!