Poovanam-10

பூவனம்—20

மனைவியின் சம்மதம் கிடைத்த அந்த நிமிடமே சற்றும் தாமதிக்காமல் தன்னோடு அழைத்து வந்து விட்டான் கிரிதரன்…. எங்கே வேறு பல யோசனைகள் தோன்றி அவள் முடிவை மாற்றிக்கொண்டால் என்ன செய்வது என்ற சிறு பயம் வேகமாய் அவனை செயல் பட வைத்தது.

மனைவியை அழைத்து வந்ததை விட, மகளை தன் வீட்டில் இருத்திக்கொள்ள படாதபாடு பட்டான்…

“மாமாவை விட்டு வர மாட்டேன், இங்கே இருக்க மாட்டேன்” என்று அடம் பிடித்தவளை, அவள் மாமன் சமாதான வார்த்தைகளை பேசி கெஞ்ச, அப்பொழுதும் பிடிவாதமாய் மறுத்தவளிடம், பல எழுதப்படாத லஞ்சலாவண்ய உடன்படிக்கைகள் ஒப்பந்தமாக இங்கே இருக்க சம்மதித்தாள்.

வந்த நாளிலேயே பிள்ளைபூச்சியைப் போல் தன்னை பார்த்து வைக்கும் குழந்தையை பார்க்கும் பொழுது, சொல்லாத துயரங்களும் ஒட்டு மொத்தமாய் வந்தமர, ஒரு தந்தையின் வலியை முதன் முதலாய் அனுபவித்தான் கிரிதரன்.

ஐந்து வருடத்திற்கு முன் இருந்த அதே வீடு தான் தற்போதும் இருப்பது, முன்பு வாடகையாய் இருந்ததை சொந்தமாய் மாற்றி, பக்கத்தில் உள்ள வீட்டையும் சேர்த்து வாங்கி இருந்தான்.

ரம்யாவிற்கு ஏற்கனவே பழக்கமான வீடு, ஆகையால் எந்தவொரு தடுமாற்றமும் இல்லாமல் அங்கே, அவளுக்கென்று தனி அறையை எடுத்துகொண்டு, குழந்தையுடன் உறங்கச் சென்று விட்டாள். அவள் சொன்னதை செயல்படுத்த தொடங்கி இருந்தாள்.

காலை உணவை தயாரிக்க சமையலறைக்கு வந்தவளை, கணவன் வரவேற்க “நானும் பாப்பாவும் சீக்கிரம் போகணும், என் வேலைய முடிச்சதும் நீங்க உள்ளே வரலாம்”

“ஏன் அவ்ளோ இடப்பற்றாக்குறை இருக்கா இந்த கிட்சன்ல?, நாம ரெண்டு பேரும் ஒண்ணா நின்னு இங்கே வேலை செஞ்சதில்லையா?”

“நான் நேத்தே தெளிவா சொன்னதா ஞாபகம்… உங்க கூட பேசவும் செய்யமாட்டேன்னு… திரும்பவும் இப்படி வந்து என் வேலைக்கு இடையில நின்னா என்ன அர்த்தம்?”

“ஒரு அர்த்தமும் இல்ல, நீ உன்னோட முடிவ சொல்லிட்டே… நான் என்னோட முடிவுல நிக்கிறேன்னு அர்த்தம்… உனக்கு எப்படி பிடிக்குதோ அப்படி இருந்துக்கோ, எனக்கு என் பொண்டாட்டி கூட பேசிகிட்டே இருந்தா தான் பிடிக்கும், நான் அத செய்யப்போறேன்.”

“என்ன கொழுப்பா? நேத்து ரொம்ப நல்லபிள்ளையா, இல்லாத டயலாக் எல்லாம் அவ்ளோ உருகிப் பேசி, இன்னைக்கு உங்க புத்திய காமிச்சாச்சு”

“அது என்ன ரம்யா என் புத்தி, கொஞ்சம் சொல்லேன் நானும் தெரிஞ்சுக்குறேன்”

“ம்ம்ம்… சொல்றேன்… அம்மா பேச்ச கேட்டு பொண்டாட்டிய ஓரங்கட்டுன நல்லவரு, நாலும் தெரிஞ்சவருனு மேடை போட்டு சொல்றேன்… உன் புத்தி உன்னை விட்டு போகுதா பாரு? நீயாவது திருந்துறதாவது”

“ஹஹாஹ் இப்படி நீ என்கிட்டே பேசி எத்தன நாள் ஆச்சு ரமி, உன்னோட இந்த திட்டு வாங்காம நானும் ரொம்ப ஏங்கிப்போயிட்டேன்டி”

“இப்படியே பேசிட்டு இருந்தா, இங்கே இருந்து நான் போயிருவேன்… மறுபடியும் அலைஞ்சு திரியட்டும்னு விட்ருவேன்” என்று பல்லை கடிக்க

“நான் ஏண்டி அலைஞ்சு திரியப்போறேன்? நீ எங்கே போறியோ அங்கேயே நானும் வரப்போறேன், சோ சிம்பிள் ரம்” அவளின் கடுப்பான பேச்சிற்கு, சிரிப்புடனே பதில் சொல்லி கொண்டிருந்தான்.

“பிராடு, ஏமாத்துகாரன்டா நீ, உன்னோட பேசிகிட்டே இருக்க எனக்கு நேரம் இல்ல… தள்ளு சமைக்கணும்”

“என்ன செய்யலாம் ரம், இனிப்புல இருந்து ஆரம்பிப்போமா?” கண்சிமிட்ட

“உனக்கு என்ன வேணுமோ அத நீயே செஞ்சுக்கோ… நான், எனக்கும் பாப்பாக்கும் மட்டும் தான் செய்ய போறேன்”

“என்னாது? எனக்கு நீ செய்ய மாட்டியா? உன் சமையல சாப்பிடற கொடுமையில இருந்து அப்பாடி தப்பிச்சேன்டா சாமி, எப்போவும் போல நான் உனக்கு சமைச்சு போடறேன் ரமி. நிச்சயமா உன்னை விட நல்லா சமைக்க வரும்டி எனக்கு…

என் பொண்டாட்டிக்கு சொல்லிக்குடுத்து, தனியா அஞ்சு வருஷம் நானே என் கையால செஞ்சு, சாப்பிட்டு நல்லா பயில்வான் மாதிரி தாண்டி இருக்கேன்… நீயும் என்னோட சமையல் சாப்பிட்டு குண்டாயிரலாம் ரம்” அவளை சீண்டிக்கொண்டே அருகே வரவும், குழந்தையின் அழுகுரல் கேட்கவும் சரியாக இருந்தது.

“எல்லாம் என் தலையெழுத்து. ஒரு காபி போட்டு குடிக்கிறதுக்குள்ள ஓராயிரம் பேச்சு பேச வைக்கிறே… உன்னை வந்து கவனிச்சுக்குறேன்” என்று பிள்ளையை பார்க்க ஓடிவிட்டாள்.

ரம்யாவிற்கு ஆயாசமாய் இருந்தது அந்த காலை வேலை… எந்தவொரு மனசுணக்கமும் இல்லாமல், கணவன் தன்னிடம் பேசுவது அந்த சமயம் மனம் விரும்பினாலும், ஆறாத காயமாக அவன் செய்த செயல்கள் மனதில் விஸ்வரூபம் எடுத்து வெறுப்பின் உச்ச நிலையை அடையச் செய்தன.

அவள் மன உணவுர்களுக்கு சிறுதும் மதிப்பு கொடுக்காமல், தன் நிலைப்பாட்டை மட்டுமே செயல்படுத்திக் கொண்டிருக்கும் கணவனை நினைக்கையில் கண்முடித்தனமான கோபம் வந்தது அவளுக்கு.

மகளுக்கு பாலும், மனைவிக்கு காபியும் எடுத்துக் கொண்டு அவர்கள் அறைக்கே வந்தவன், பிள்ளையை தூக்க அவள் வரமாட்டேன் என்று தன் தாயிடம் ஒட்டிகொண்டாள்.

“நான் உன் அப்பாடா குட்டி, இப்படி எல்லாம் தூரம் போககூடாது சரியா? நானும் அம்மா மாதிரி உன்ன நல்ல பார்த்துப்பேன்டா” அப்பொழுதும் அவனிடம் வராமல் போக்குகாட்டியவளை என்ன செய்து தன்னிடம் வர வைப்பது என்று யோசிக்க

“ரம்யா கொஞ்சம் சொல்லேன் என்கிட்டே வர சொல்லி”…

“நீங்களாச்சு உங்க பொண்ணாச்சு… இடையில நான் வர மாட்டேன், என்கிட்டே மட்டும் வாய் கிழிய பேசுற புத்திசாலித்தனத்தை, உங்க பொண்ணு கிட்ட காமிங்க” என்று பேச்சோடு பேச்சாக மகளுக்கு மட்டும் பாலை கொடுத்து விட்டு, அவளுக்கு கொண்டு வந்தததை தவிர்க்கவும்,

“ரொம்ப பண்ணாதேடி அப்பறம் நீ என்ன செஞ்சாலும் நான் அப்படியே சாப்பிட்டு உனக்கு இல்லாம செஞ்சுருவேன். ஒழுங்கா இப்ப காப்பிய குடிக்கப் போறியா இல்லையா?”, மெதுவாய் கண்டிப்பான குரலில் சொன்னாலும் அவள் கேட்காமல் இருக்க, அவளை தன் முன் இழுத்து அவன் மடியினில் உட்கார வைத்து, தன் ஒரு கையாலேயே அவள் கைகள் இரண்டையும் கெட்டியாக பிடித்துகொண்டு, அவள் அசையா வண்ணம் அவள் கால்களையும், தன் கால்களுக்குள் கொண்டு வந்தவன், அவன் மற்றொரு கையினால் அந்த காபியை குடிக்க வைத்தே அவளை விடுவித்தான்.

“குழந்தைய முன்னாடி வச்சுட்டு என்ன வேலைடா செஞ்சு வைக்கிறே, கொஞ்சங்கூட விவஸ்தை இல்லமா”…

“நானும் கேக்குறேன் குழந்தை முன்னாடி, ஏண்டி என் பேச்சை கேக்க மாட்டேங்குற?”

“அடேய் உன்னை… என் பொறுமையா ரொம்பத்தாண்டா சோதிக்கிற” என்று அவன் மடியில் அமர்ந்த வண்ணமே அவனை மொத்தத் தொடங்க, இவர்களை வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருந்த சின்ன சிட்டுவும் தன் தாய் செய்யும் செயலை அவளும் செய்யத் தொடங்கினாள்.

தாயும் மகளும் ஒன்றாய் சேர்ந்து அவனை மல்லாக்க தள்ளிவிட்டு தாக்குதல் நடத்த, சுகமான அவஸ்தைகளை கண் மூடி ரசித்தவாறே, சிரித்துக்கொண்டே

“போதும் ரமி விடுடி… டைம் ஆச்சு பாரு… பாப்பவ ரெடி பண்ணு, நான் டிபன் ரெடி பண்ணறேன்” என்று அவர்களை விலக்கி நிறுத்த,

“அம்மா இன்னும் டூ டைம்ஸ் இந்த பில்லோ வச்சு அடிம்மா” என்று பிள்ளையும் எடுத்துக் கொடுக்க

“அடேய் சோட்டாபீம்… இப்போ வேண்டாம்டா, ஸ்கூல் போயிட்டு வந்து, என்னை வச்சு செய்யலாம், ஐயாம் வெயிடிங், இப்போ ரெடியாகுங்க”

“நீ வெளியே போனா தான், நான் உள்ளே போக முடியும்… நீ போ மொதல்ல” ரம்யா சொல்ல

“ஏண்டி நான் நல்ல பிள்ளையா தானே இங்கே உக்காந்திருக்கேன்… நீ உன் வேலைய பாரு, நான் உன்னை பாக்குறேன்.”

“இது சரி வராது… குட்டி உன்னோட ஸ்டைல்ல பஞ்ச் குடுத்து, பத்து தடவ குத்து, உள்ளே இருக்குரதெல்லாம் வெளியே வரட்டும்” ரம்யா பிள்ளையை ஏற்றி விட

“ஹஹா… பார் மகளே பார்… கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ரௌடிரம்யாவாக மாறும் என் மனைவியை பார்” விடாமல் அவனும் சீண்ட,

“இன்னைக்கு அடி கன்பார்ம்டா உனக்கு”

“அடிப்பாவி துரத்தி துரத்தி அடிக்க வர்றாளே” என்று அலறிக்கொண்டே வெளியேற அன்றாட வேலைகள் தொடங்கியது அங்கே.

ஒருவழியாய் தயாராகி வந்து கணவன் செய்த இட்லியை ரம்யா குழந்தைக்கு ஊட்டி விட,

“எனக்கு இந்த இட்லி வேணாம். பாட்டி செய்ற முறுவல் தோசை செஞ்சு குடு”

“இந்தும்மா இப்போ இத சாப்பிடுக்கோ, சாயந்தரம் அம்மா வந்து உனக்கு வேணுங்கிறத செஞ்சு தர்றேன். இப்போ ஸ்கூலுக்கு லேட் ஆகுது செல்லம், இங்கே இருந்து தூரமா போகணும், ஸ்கூல் பஸ் வந்துரும்டி… நல்ல பொண்ணு தானே என் இந்திராக்ஷி” என்று செல்லம் கொஞ்சினாலும் அசையவில்லை.

“பாட்டி வீட்டுல இருந்தா எனக்கு தோசை ஊத்தி குடுப்பாங்க… இந்த அப்பா வீட்ல பாட்டி இல்ல, வாம்மா அங்கே போவோம், இந்த வீடு வேணாம்…”

மகளுக்கு என்ன பதில் சொல்வது என்று யோசிக்க வேண்டியதாயிற்று அவளுக்கு. சமாதானம் சொல்லவும் தற்சமயம் நேரம் இல்லை. இப்பொழுது கிளம்பினால் தான், இவளை பள்ளி வாகனத்தில் ஏற்றி விட்டு, அவளும் தன் அலுவலகத்தை காலை ஒன்பது மணிக்குள் அடைய முடியும். தாயின் அவசரம் பிள்ளைக்கு தெரிய வாய்ப்பில்லை.

“சரிடா இன்னைக்கு மட்டும் இங்கே இருந்து ஸ்கூல் போயிட்டு நாளைக்கு பாட்டி வீட்டுக்கு போய் இருக்கலாம்” என்று சமாதானம் பேசியவாறே குழந்தையை கிளப்ப, அந்த குட்டியோ சமதானம் ஆகாமால், “தோசை வேணும், பாட்டி வீடு போலாம்” கூப்பாடு போட, அந்த வீடே அதிர்ந்தது என்றே சொல்லலாம்.

ரம்யாவும் கத்தலை கேட்க சகிக்காமல், அவளை அறைந்து விட, அழுகை ஆரம்பமாகியது. மகளின் அட்டகாசத்தை சத்தமில்லாமல் பார்த்து கொண்டிருந்தவன், அழுது கொண்டிருப்பவளை சமாதானம் செய்ய பக்கம் வர, அவனை தடுத்தவாறே ரம்யாவே பிள்ளையை அணைத்துக் கொள்ள, சமயலறையில் நுழைந்தவன் மகளுக்கு முறுவல் தோசை வார்க்க ஆரம்பித்தான்.

கையில் உணவுடன் வெளியே வரும் நேரத்தில், அவசர கதியில் ரம்யா கிளம்பி நிற்க, அடி வாங்கிய சிட்டும், விசும்பிக்கொண்டே தங்கள் அறையை விட்டு வெளியே வந்தது.

“பாப்பாவ சாப்பிட வச்சு கூட்டிட்டு போ ரம்யா”

“வேணாம் லேட் ஆயிருச்சு”

“அவளுக்கு பசிக்கும், சாப்பாட்டு விசயத்துல உன் கோபத்தை காட்டாதே ரம்யா, நீ குடுக்கிறியா? இல்ல நானே அவளுக்கு ஊட்டி விடவா?”

“எங்க ரெண்டு பேருக்கும் லேட் ஆயிருச்சு… ஒரு வேலை தானே சாப்பிடாம இருக்கட்டும்” பிடிவாதத்தில் இவளும் கிளம்பி நிற்க

“உனக்கு லேட் ஆச்சுன்னா நீ போ, நான் அவளை கொண்டு போய் விடறேன்” என்றவன் மகளை பார்த்து

“குட்டிம்மா!! அப்பா  கார்ல ஸ்கூல் போவோமா?” என்ற கேள்வியில் அவள் முகம் மலர்ந்தாலும், இதுவரை தந்தையுடன் எங்கேயும் செல்லாததால் தாய் முகத்தை பார்த்து அனுமதி வேண்டி நிற்க,  “அய்யோ” என்றானது கிரிதரனுக்கு.

மனைவியின் ஒரு நிமிட தடுமாற்றத்தில், “சரி இப்படி செய்வோமா? ரெண்டு பேரையும் நான் கொண்டு போய் விடறேன், எல்லோரும் சாப்பிட்டு போகலாம்” மகளைப் பார்த்துக்கொண்டே தாயிடம் அனுமதி வாங்குவது இவனின் முறையானது.

“ஒண்ணும் வேண்டாம், சாயந்திரம் நான் வர்றதுக்கு எனக்கு பஸ் கிடைக்காது. எனக்கு வண்டி தான் சரி” என்றவள் கடுப்புடன் மகளை பார்த்து

“இப்போ கிளம்பினாலும், ஸ்கூல் பஸ்சும் பிடிக்க முடியாது, நீ சமத்தா சாப்பிட்டு, அப்பா கூட ஸ்கூல் போடா குட்டி, எனக்கு லேட் ஆயிடுச்சு” என வேண்டாவெறுப்பாய் சொல்லிக்கொண்டே கிளம்பி விட்டாள்.

எங்கே இன்னும் கொஞ்ச நேரம் அங்கே நின்றால் பேச்சுகள் நீண்டு, தன் பயணமும் அவனுடன் அமைந்து விடுமோ என்ற சிறு அச்சமும் வந்து அவளை அங்கிருந்து துரத்தி விட்டது.

முதல் முதலாய் மகளுடனான தனிமையை சந்தோசத்துடன் அனுபவித்தபடியே, அவளுக்கு உணவு கொடுத்து விட்டு, பள்ளிக்கு கிளம்ப ஆயத்தமாக, அவனுடன் பயணித்தபடியே தன் கேள்விகளை கேட்க ஆரம்பித்திருந்தாள். இப்பொழுது சற்றே சகஜ நிலை இருவருக்கும்.

“நீ ஏன் டெய்லியும் என்னை ஸ்கூலுக்கு கூட்டிட்டு போறேன்னு சொல்ல மாட்றாப்பா?”

“இவ்ளோ நாள் எங்கே போயிருந்தேப்பா?”

“எதுக்குப்பா என்னை கூட்டிட்டு போக வரல?”

“என் பிரண்ட் சஞ்சு அழுதுட்டே ஸ்கூல் வந்தா, அவங்க டாடி சாக்கி வாங்கி குடுப்பாங்களாம், அப்படி நீ எனக்கு வாங்கி தருவியா?” கேள்விகள் மூச்சு விடாமல் கேட்க, பதில் சொல்ல முடியாமல் திணறிப்போனான்.

“நீ அழாம இருந்தா, டாடி எல்லாமே வாங்கி தருவேன்”

“நான் அம்மா அடிச்சதால தான் அழுதேன், நான் ரொம்ப குட்(good) கேர்ள், அம்மா தான் பேட்(bad) கேர்ள்னு பாட்டி சொல்வாங்க நீயும் அப்படி சொல்வியா?”

மகளின் கேள்வியில் வெடித்து சிரித்தவனுக்கு, “உங்க அம்மா சும்மாவே என்னை பொறிச்சு எடுத்துட்டு இருக்கா? இதுல பேட் கேர்ள்னு சொன்னா, உனக்கு கையால குடுத்த அடிய, எனக்கு கட்டையால குடுப்பா… இனிமே அப்படி எல்லாம் சொல்ல கூடாது சரியா? அம்மாவும் குட் கேர்ள் தான்”

“அப்போ ஏன் என் பேச்ச கேக்காம அப்பா வீட்டுலயே இருக்கோம்? எனக்கு பாட்டி வீட்ல தான் இருக்கணும், இங்கே எனக்கு பிடிக்கல” அவன் வீட்டை பிடிக்கவில்லை என்று அவனிடமே புகார் வாசிக்க, அவனுக்கு யாரோ முகத்தில் அறைந்த உணர்வு, அதற்குள் பள்ளியும் வந்து விட

“நாளைக்கும் என்னை இப்படி கூட்டிட்டு வர்றியாப்பா?”

“கட்டாயமாடா குட்டி, நீ அப்பா வீட்டுல இருந்தா என்கூட வரலாம், ஈவினிங் அப்பா வந்து கூட்டிட்டு போறேன். அப்பறம் வெளியே போவோம். சரியா!! இப்போ எந்த கிளாஸ் சொல்லு உன் கூட வர்றேன்” என்று அவளிடம் கேட்டு, வகுப்பில் அவளை அமர வைத்து விட்டு வந்தான். வரும் வழியெங்கும் யோசனைகள் மனதிற்குள் படை எடுக்க அதன் பதில்கள் அவனுக்கு தெரியவில்லை.

மனைவியின் சொல்லை கேட்டு, அவளின் மனப்புண் ஆறும் வரை   தூரமாய் நின்று பார்க்க அவன் மனம் சொன்னாலும், மறுபுறம் இந்த காத்திருப்பு, மீள முடியா தூரத்தை இருவருக்குமிடையில் உருவாக்கி விடும் என்று அஞ்சியவன், நல்லவனாய் இருந்து விலகி இருப்பதை விட, கெட்டவனாய், மனைவி பேச்சை கேட்காமல், அருகில் இருந்து தன்னை புரிய வைக்க முடிவெடுத்து விட்டான்.

மகளிடம் சொல்லியவாறே பள்ளியிலிருந்து அவளை அழைத்து வந்தவன், அவளுக்கு பிடித்தமான உணவுகளை வீட்டிலிருந்தே தாயாரித்துக் கொடுத்து, அவளை தன்னருகில் இழுக்கும் வேலையை கண்ணும் கருத்துமாய் செய்யத் தொடங்கினான்.

வேலை முடிந்து வந்த ரம்யாவும் அவன் செயல்களை பார்த்து, “இப்படியே இன்னும் எத்தன நாளைக்கு லீவ் போட்டுட்டு, பொண்ணு பின்னாடி கூஜா தூக்குறதா உத்தேசம்? நாங்க வந்து சேர்ந்த பின்னாடி வேலையும் சேர்ந்து போச்சுன்னு எங்க மேல பழி போட இந்த பிளான் போல?”

“வாய்க்கு வந்தத பேசாதே ரம்யா”..

“உங்கள யாரு ஸ்கூலுக்கு போய் கூட்டிட்டு வரசொன்னது?”

“என் குழந்தைய போய் கூப்பிட யார் சொல்லணும் எனக்கு?, நீ சொன்ன மாதிரியே நானா அவகூட பேசுறதில்ல, குழந்தையா வந்தா நானும் விட்றதில்ல… அவள என் பக்கத்துல வராம நீயே வச்சுக்கோ, நான் ஒண்ணும் பங்குக்கு வரமாட்டேன். அவளா வந்தா ஒதுக்கவும் மாட்டேன்” என்று தன் பங்கிற்கு அவளை சீண்டி விட்டு சென்று விட்டான்.

“நீயா அங்கே போய் நின்னதும் இல்லாம, உன்னோட நியாயத்தை வேற சொல்வியாடா” என்று ரம்யாவால் மனதிற்குள் குமையத் தான் முடிந்தது.

அடுத்து வந்த நாட்களில் அரை நாள் மட்டுமே அலுவலகம் சென்று விட்டு, மீதி வேலைகளை வீட்டிருந்த படியே பார்த்து, மகளை கவனித்துகொள்வதை தன் பொறுப்பில் எடுத்துக் கொண்டான்.

அதனுடன் மனைவியை சீண்டும் வேலையை சரியாய் செய்து அவளிடம் வாங்கிக் கட்டிக் கொள்ளவும் தவறவில்லை அவன்.

நாள் முழுதும் சமையலை தன் பொறுப்பில் எடுத்துக் கொள்பவன், சுத்தப்படுத்தும் வேலையை அவள் தலையில் கட்டி இடையே சென்று அவளிடம் வம்பிழுக்கவும் செய்தான்

“கிளீன் பண்ணறப்போ ஏன் இடையில வர்றீங்க”

“தேவை இருக்கு வர்றேன்

“இப்போ பாத்திரம் தேய்ச்சு முடிக்கிற வரை வராதேடா”

“ஒரு முறை வச்சு கூப்பிடேண்டி, வாராதீங்கனு எனக்கு மரியாதை குடுக்கிற அடுத்த நிமிஷம், போடா சொல்லி அசிங்கப்படுத்துற, என் பேர் சொல்லி கூப்பிட மாட்டியா ரம்யா”

“பேர் சொல்லி கூப்பிடற அளவுக்கு என்ன இருக்கு நமக்குள்ள?”

“போதும்டி இனிமே நான் வாய தொறக்கல”

“இப்படி மூஞ்சில அடிச்ச மாதிரி பேசினாதான் அடங்க முடியுது”

பேசிசென்ற இரண்டாவது நிமிடத்தில் மீண்டும் அவளுக்கு பின்னே வந்து நின்று கைகளை காட்ட, அதற்கும் அவள் முறைத்து வைக்க

“கை கழுவ வந்தேன் ரமி”

“ஏன் வேற எங்கேயும் தண்ணி வராதா? அங்கே போய் வாஷ் பண்ண முடியாதா?”

“அது… தனியா விட்டுட்டு போனா பாப்பா அழ ஆரம்பிச்சுருவா அதான் இங்கே ஹிஹி…”

“இங்கே வந்து நிக்க ஒரு சாக்கு…”

“சரி என் பக்கத்துல நின்னு கழுவித் தொலைக்க வேண்டியது தானே? ஏன் என் பின்னாடி நிக்கணும்…”

“அப்படி வந்தா நீ கழுவுற தண்ணி எல்லாம் என் சட்டை மேல படும் ஈரமாயிடும் அதான் உன் பின்னாடி வந்து நின்னுட்டேன்” என்று அவளை உரசியவாறே நின்று கொண்டு, அவளை சூடேற்றும் வேலையை செய்து கொண்டிருந்தான்.

ஒரு வாரம் கழிந்த நிலையில் தாராள புழக்கம் இந்திராக்ஷிக்கு… இருவரின் அறையிலும் மாறி மாறி இருந்ததும் அல்லாமல், ஒருவர் அறையில் மற்றவரை கூட்டு சேர்த்துக் கொண்டாள்.

இதில் மிகவும் நொந்து போனது ரம்யா தான். அவள் அறையில் இருக்கும் பொழுது கிரியையும் உள்ளே அழைத்து கதை சொல்ல வைத்தாள். சிவாவிடம் கதை படித்த பழக்கத்தை, இங்கே கிரியிடம் தொடங்கினாள்.

எல்லா செயல்களிலும் தந்தையை கூட்டு சேர்க்கும் அளவிற்கு அவளை சுற்றியே கிரி தன் செயல்களை செய்து வந்தான்.

ரம்யாவிற்கும் மகளை இழுத்து பிடிக்க முடியவில்லை. ஏதோ ஒன்றை மறுத்து சொன்னால், மீண்டும் பிடிவாதத்தை கையில் எடுத்துகொண்டு மகள் தன் மீதான புகாரை செல்வியிடம் சொல்லி, அதற்கும் ஒரு கண்டன பார்வையை பரிசாக தாயிடம் கிடைத்துக் கொண்டிருந்தது அவளுக்கு.

எக்காரணம் கொண்டும் இதுவரை அவனுடன் இவள் எங்கேயும் செல்வதில்லை. வேலை முடிந்து வர நேரம் அதிகமானாலும், இவனை அழைப்பதில்லை, தகவலும் தெரிவிப்பதில்லை. அந்த நேரங்களில் கிரி தான் தவித்துப் போவான்.

“நீ என்கூட பேச வேணாம், ஒரு மெசேஜ் பண்ணலாமே அந்த அளவுக்கா நான் உனக்கு பிடிக்காம போயிட்டேன். பாப்பா உன்ன தேட ஆரம்பிச்சு, சமாதானம் பண்ண முடியல என்னாலே… இனிமே நானே உன்னை கூட்டிட்டு போக வர்றேன். நீ தனியா வராதே”

“அப்பவும் நீங்களா வர்றேன்னு சொல்ல மாட்டிங்க, உங்க பொண்ணு அழுகைய சமாதானம் பண்ண தான், என்னை வந்து கூட்டிட்டு போறேன்னு சொல்றீங்க?”

“ஏண்டி நானா கூப்பிட்டாலும் வரமாட்டேன்னு சொல்ற, பிள்ளை அழுது சீக்கிரம் வர சொன்னா, அப்போவும் உன்மேல அக்கறையா இல்லன்னு கேக்குற? இப்படி ஏட்டிக்கு போட்டியா பேசினா என்னதான் செய்றது ரம்யா?”

இவன் ஒரு அடி அவளை நோக்கி எடுத்து வைத்தால், அவள் பத்து அடி பின்னோக்கி செல்வதை வழக்கமாக்கிக் கொண்டிருந்தாள்.

இப்படியாய் பள்ளிக்கு கொண்டு போய் விடும் வேலையை செய்து கொண்டு, மகளை தன் வசப்படுத்தியவன் அடுத்த அடியை எப்படி எடுத்து வைப்பது என்று யோசித்துக்கொண்டு இருக்கும் வேளையில், மீனாட்சி அம்மாள் கிராமத்திலிருந்து கிரியின் வீட்டிற்க்கு வந்து சேர்ந்தார்.