POOVANAM-21

 

பூவனம்-21

அன்று இந்திராக்ஷியின் பிறந்த நாள்… அன்றைய தினம் பிள்ளையின் பெயரில் எளிமையான முறையில் ஆயுஸுய ஹோமம், செல்வி ஏற்பாடு செய்ய, பிள்ளையை மடியில் வைத்துக்கொண்டு, தம்பதி சமேதராய் மனையில் அமர்ந்து, பிள்ளைக்காக மந்திரங்கள் சொன்னதை, அனைத்தையும் பார்த்த ரம்யாவின் பெற்றோருக்கு மனம் நிறைந்து விட்டது.

பட்டுப் பாவாடை சட்டையுடன் அங்கும், இங்கும் அசைந்தாடி, அனைவரின் மனதையும் கொள்ளை கொண்ட மகளை பார்த்து, நொடிக்கொரு முறை சிலிர்த்துக் கொண்டான் கிரிதரன், அன்றைய நாள் முழுவதும் மகளை தன் கைகளிலேயே தூக்கி வைத்து கொஞ்சி மகிழ்ந்தான்.

ரம்யாவும் அன்றைய தினம் எந்த வித முகச்சுளிப்பும் இல்லாமல், தன் பெற்றோரின் முன் அவனுடன் பேசி மகிழ்ந்தாள். அழகிய பட்டுப்புடவையில் ஒப்பனையை முற்றிலும் தவிர்ப்பவளின் எழில் முகத்தில் இருந்த பொலிவில் கிரிதரன் மீண்டும் ஒரு முறை வீழ்ந்தே போனான்.

அவனுக்கு அவளோடு சேர்ந்து இருந்த நினைவுகள் அந்த நிலையில் ஆக்கிரமித்து, ஆசையாய் அவள் மேல் பதிந்த பார்வையை மாற்ற முடியவில்லை அவனால்.

மாலையில் ஒரு ஹோட்டலில் எளிமையான முறையில் நண்பர்களுக்கு விருந்தும் ஏற்பாடு செய்திருந்தான். “வரமாட்டேன்” என்று வீம்பு பிடித்தவளை, மகளை முன்னிறுத்தியே வரச் செய்தான்.

பிறந்த நாள் விழாவை சிறப்பாக நிறைவு செய்து, மனம் நிறைய சந்தோசத்துடன் வீட்டிற்கு வந்தர்வர்களை எதிர் கொண்டது மீனாட்சி அம்மாவே தான்.

தம்பி முரளியின் வசம் இரு வீட்டுச் சாவியின் ஒரு செட் கொடுத்து வைத்திருந்தான் கிரி. அதனால் அவனுக்காக காத்திராமல் உள்ளே வந்து அமர்ந்திருந்தனர் கிரியின் பெற்றோர்.

“எப்ப வந்தீங்கம்மா? ஏன் எனக்கு போன் பண்ணல? முன் கூட்டி சொல்லி இருந்தா இங்கே இருந்திருப்பேனே?”

“உன்னோட போன் எங்கே போச்சு பெரிய தம்பி? எத்தன தடவ உனக்கு போன் போடறது? நீ எடுக்க மாட்டேங்குற?” சுப்பையா கேட்க.

அப்போது தான் அவனுக்கு நினைவு வந்தது. காலையில் கோவிலில் இடையூறு ஏற்படாமல் இருக்க, அமைதியான பயன்பாட்டில் (சைலென்ட்மோட்) போட்டதை மறந்தே போய் இருந்தான். இப்பொழுது அதை எடுத்து பார்க்க, தம்பியும், தந்தையும் வரிசையாய் அழைத்தது பதிவாகி இருந்தது.

“சாரிம்மா… நான் தான் மறந்து போயிட்டேன்” என தாயின் முகத்தை பார்க்க, அவரோ மருமகளையும், பேத்தியையும் கண்கொட்டாமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். பாசமாய் பார்க்கவில்லை, துவேசமாய் பார்த்து வைத்தார்.

“நினைப்பு இருந்தா மட்டும் நீ வந்திருப்பியா? அவ்ளோ பிரச்சனை பண்ணி எல்லோரையும் எடுத்தெறிஞ்சு பேசிட்டு வந்தியே, அதுக்கு அவங்க என்ன சொன்னாங்க? ஏது செஞ்சாங்கன்னு ஒரு தடவையாவது கேக்கனும்னு தோணுச்சா உனக்கு? அங்கே நாங்க இல்லாத பேச்செல்லாம் வாங்கி கட்டிட்டு இருக்கோம், நீ என்னடான்னா, இங்கே இதுங்க கூட சந்தோசமா ஊர் சுத்திட்டு இருக்கே? வயித்தெரிச்சலா இருக்குடா எனக்கு?” என்று சொன்னது தான் தாமதம், ரம்யா கிரியுடன் பேச ஆரம்பித்தாள்.

“பெத்த புள்ள சந்தோசமா இருக்குறத பார்த்து, வயித்தெரிச்சலா இருக்குனு சொல்ற பெத்தவங்கள இப்போ தான் பாக்குறேன் கிரி!! நீங்க ஒண்ணும் ஊரான் வீட்டு பொண்ண கூட்டிட்டு சுத்தலையே? என்னை திட்றதா நினைச்சு, உங்கள அசிங்கப்படுத்தி பேசுறாங்க, “என் பொண்டாட்டி புள்ள கூட தான் ஊர் சுத்துனுனேன்”னு, பொறுமையா, அவங்களுக்கு புரியுற மாதிரி, தெளிவா எடுத்து சொல்லிட்டு வாங்க, நான் உள்ளே போறேன்.” சொல்லி, குழந்தையுடன் தன்னறைக்கு சென்று விட்டாள்.

“பாத்தியாடா!! எவ்ளோ திமிரு அவளுக்கு, வந்தவங்கள “வா”னு சொல்ல வாய் வருதா பாரு? மாமனார் மாமியார் வந்துருக்கோமேனு மரியாதை குடுக்குராளா இவ? எல்லாம் நீயா போய் கூட்டிட்டு வந்தே இல்ல? அதான் இப்படி ஆட்றா?”

“போதும்மா!!! இதோட நிறுத்தப் பாரு… சாப்பாடு ஆச்சா? இல்ல ரெடி பண்ணவா? சின்னா எங்கே? என்ன விஷயம் இந்த நேரத்தில இங்கே வந்துருகீங்கப்பா?”

“ஏண்டா எதுக்கு வந்தீங்கன்னு கூட கேளு? நாங்க தான் உனக்கு வேண்டாதவங்களா ஆயிட்டோமே?” மீனாட்சி அம்மாள் எகிற

“கொஞ்சம் சும்மா இரும்மா… நீங்க சொல்லுங்கப்பா”

“அது ஒண்ணுமில்ல பெரிய தம்பி, அன்னைக்கு வீட்டுல நடந்த பஞ்சாயத்த பத்தி தான் பலர் பல விதமா பேசிட்டாங்க… ஊர் பஞ்சாயத்த மதிக்காம, ஊருக்கு கட்டுப்படாம, பஞ்சாயத்து தீர்ப்ப எதிர்த்து, நீ அந்த பத்திரத்தை எரிச்சதுன்னு, ஊர் சனங்க அரசல்புரசலா சொல்லபோக, அதுக்கு ஒரு பஞ்சாயத்து வச்சு, ஒரு வருஷம் எங்க எல்லாரையும் அந்த ஊர விட்டு ஒதுக்கி வச்சுட்டாங்கப்பா” சற்றே சங்கடத்துடன் சொல்ல

“என்னப்பா சொல்றீங்க? யார் செஞ்சது இந்த வேலைய? ஒரு பெரிய மனுஷனுக்கு குடுக்குற மரியாதை இதுதானா?” கோபமும், திகைப்பும் ஒருங்கே சேர கேட்டு வைத்தான்.

“கிராமத்துல ஒரு வீட்டுல தும்மினா கூட வெளியே தெரிஞ்சுரும் பெரிய தம்பி. அங்கே பெரிய மனுஷன், சின்ன மனுசன் பாகுபாடு எல்லாம் இல்ல. நம்மோட தனிப்பட்ட உணர்வுகளுக்கு மதிப்பு குடுக்குறத விட, ஊர் பேசின பேச்சுக்கு தான் அதிக மதிப்பு குடுப்பாங்க… அப்படி இருக்குறப்போ நீ செஞ்சது லேசு பட்ட காரியமா என்ன?”

“சரிப்பா நான்தான் சொன்னேனே… வந்து மன்னிப்பு கேக்குறேன்னு, அத அங்கே சொல்லி என்னை வர வச்சுருக்கலாமே, ஏன் நீங்க இப்படி ஊரவிட்டு ஒரு வருஷம் ஒதுங்கணும்.”

“அப்போ மட்டும் என்ன அமைதியாவா இருக்க போறாங்க? ஊர் நடைமுறைய பெரிய மனுஷன் நானே மீறினா, அப்பறம் அங்கே எனக்கு என்ன மதிப்பு இருக்கு சொல்லு? நாளைக்கு மத்தவங்க பாதை தவறி போக நம்ம குடும்பமே வழிகாட்டுன மாதிரி போயிரும்… அப்படி செய்ய கூடாது பெரிய தம்பி, அவசரப்பட்டு ஒருத்தர பத்தி தப்பா பேசி, தப்பான முடிவெடுத்தா, என்ன பாதிப்பு எல்லாம் வரும்னு, உன்னோட இந்த விவகாரம் மூலாம ஊருக்கும் தெரியட்டும், நாளபின்னே நீயும் ஊருக்கு வரும் போது, உன்னை எல்லாரும் மாரியாதையா பாக்கணும் பெரிய தம்பி, அதுக்கு தான் இந்த ஒரு வருச வன வாசம்”

“அப்போ தம்பி எங்கேப்பா?”

“அவனும், செந்தாமரையும் கொஞ்சம் சாமான் வாங்க நம்ம கார்ல தான் போயிருக்காங்க., அப்படியே சாப்பாடும் வாங்கிட்டு வந்துருவாங்க, நீ போய் தூங்கு, மிச்சத்த காலையில பேசிக்கலாம்”

“அப்பா வந்து கதை சொல்லுப்பா” என்று அவர்களின் பேச்சிற்க்கிடையில் வந்தாள் இந்திராக்ஷி.

“இங்கே வாடா பேபிம்மா… இவங்க யாருன்னு தெரியுமா? தத்தா, பாட்டிடா வாங்கனு கூப்பிடு” என அறிமுகப்படுத்த, பேத்தியை பார்த்த அந்த நொடியிலேயே சுப்பையாவிற்கு ஆசை வந்திருந்தது, இப்பொழுது அதன் வெளிப்பாடாக அவளை நோக்கி “வாடா ராசாத்தி” என கை விரிக்க

அவள் செல்லாமல் கிரியிடம் “தாத்தா பாட்டி அங்கே பாட்டி வீட்டுல தானே இருக்காங்க இவங்க யாரு?”

“அங்கே இருக்குறவங்க அம்மா தாத்தா, பாட்டி… இவங்க அப்பா தத்தா பாட்டி”

“அப்போ இவங்க தான் உன் அம்மாவாப்பா? எதுக்கு கத்துறாங்க? பேட் மம்மியா இவங்க?”

“அச்சோ!!! இப்படியெல்லாம் பேசக்கூடாது… எல்லோரும் குட் மம்மி தான், இப்போ தாத்தா கூப்பிடறாங்க பாரு நீ போ”

“இந்தும்மா தூங்க வா… நாளைக்கு ஸ்கூல் போகணும்” அறை வாசலில் நின்று ரம்யா அழைக்க,

“இதப்பாரு பெரிய தம்பி… நான் இங்கே இருக்குற வரைக்கும், இவங்க ரெண்டு பேரையும், அவங்க அம்மா வீட்டுக்கு போய் இருக்க சொல்லு, என்னால இவ கூட ஒண்ணா, ஒரே வீட்டுல இருக்க முடியாது” இந்த பேச்சு ரம்யாவிற்கு கேட்டு விட, கோபத்துடன் அங்கே வந்தவள்

“யாரையும் இங்கே இருக்க சொல்லி கட்டாயப்படுத்தல, அதே மாதிரி நாங்க இல்லாத இந்த வீட்டுல, வேற யாரும் இருக்க வேண்டிய அவசியமும் இல்லனு சொல்லுங்க கிரி”

“ரம்யா… ஏன் இப்படி பேசுறே”

“வேற எப்படி பேச சொல்றீங்க?, இவங்க இஷ்டத்துக்கு பேசும் போது, நான் பேசக்கூடாதா? இவங்க முகத்தை பாக்க கூட பிடிக்கல எனக்கு, வயசுக்கு மரியாதை குடுத்து பொறுமையா இருக்கேன். அதையும் கெடுத்துக்க வேணாம்னு சொல்லி வைங்க உங்க அம்மாகிட்ட… இவங்க கிட்ட பேச்சு வாங்கி கட்டணும்னு எனக்கு ஒண்ணும் வேண்டுதல் கிடையாது, பதிலுக்கு பதில் என்னை பேச வச்சா கெட்ட பேர் எனக்கு மட்டும் இல்ல, கேள்வி கேக்குற அவங்களுக்கும் தான். பேசாம இருந்து நான் பட்ட வேதனை எல்லாத்தையும் மறக்க நினைக்கிறேன், திரும்பவும் அத ஞாபகப்படுத்துற மாதிரி பேசினா கேட்டுட்டு சும்மா இருக்க மாட்டேன்… என் குடும்பத்தை எங்கேயும் அனுப்ப முடியாதுன்னு வாய் தொறந்து சொல்ல வேண்டியது தானே? அம்மாவை பார்த்ததும் வாயடிச்சு போய் நின்னாச்சு…”

“நானும், என் பொண்ணும் இங்கே தான் இருப்போம், இவங்க வழிக்கு நான் போக மாட்டேன், அதே மாதிரி அவங்களும், எங்க வழிக்கு வராம ஓரமா ஒதுங்கி இருக்க சொல்லுங்க… இது என் வீடு, நான் இங்கே தான் இருப்பேன்” ஏதோ ஒரு வேகம் ரம்யாவை உந்தித்தள்ள, அவள் உரிமையை அங்கே நிலைநாட்டி விட்டாள்.

“இந்த பேச்சை எல்லாம் இவ எங்கே வச்சுருந்தா இவ்ளோ நாளா?” என்றே அனைவரும் ஒரு சேர நினைத்தனர்

சுப்பையா ஒரு படி மேல போய் “இப்போதான் என் மருமக பேசி நான் கேக்குறேன்” என்று மனதிற்குள் சிலாகித்து விட்டார்.

“அநியாயத்துக்கு பேசுறாடா இவ? அம்புட்டும் கொழுப்பு… ஏகத்துக்கும் ஏறிப்போய் கிடக்கு… எவ்ளோ தெனாவெட்டா அவளோட வீடுன்னு சொல்றா? நாங்க சொன்ன பொண்ண இந்நேரம் கட்டியிருந்தா, எங்க பேச்சுக்கு மறுபேச்சு இருந்திருக்குமா? எங்களுக்கும் மரியாதை கிடைச்சிருக்கும், கேட்டியாடா என் பேச்ச?” என்று கிரியை பார்த்து கேட்க, இந்த தகவல் ரம்யாவிற்கு புதிது

“ஒஹோ… ரெண்டாம் கல்யாணம் வரைக்கும் போயாச்சா?” கிரியை முறைக்க ஆரம்பிக்க

“இல்ல ரம்யா? அந்த பேச்சு பிடிக்காம தான் கிளம்பி வந்துட்டேன், நான் ஒத்துக்கலடி, என்னை நம்பு…” என பாவமாய் பார்த்து வைக்க

ரம்யாவின் மனம் சமாதானம் அடையவில்லை, அப்பாவை அழைக்க வந்த பெண்ணையும் தன்னுடன் இழுத்துக் கொண்டு, தன்னறைக்கு சென்று கதவை அடைத்து விட்டாள்.

இங்கே கிரியும் தலையில் கை வைத்து உட்கர்ந்து விட, சுப்பையாவிற்கு மகனின் நிலையை பார்த்து பரிதாப்படத் தான் முடிந்தது.

“ஊர் வாய கூட மூடிரலாம்… உங்கம்மா வாய் இருக்கே அது என்ன செஞ்சாலும் மூட முடியாதுடா பெரியதம்பி, ஊர்ல சொல்லடிபட்டும் புத்தி வரல பாரு,… டிவில காட்டுற சட்டசபை பேச்சு கூட இவ்ளோ காட்டாமா இருக்காது, இன்னைக்கு மருமக பொண்ணு பேசின பேச்சுல அவ்ளோ காட்டம். இந்த பேச்ச ஆரம்பத்துலயே அவ பேசியிருந்தா, நீயும் இந்நேரம் நிம்மதியா இருந்திருப்பேடா மகனே!!” மனைவியின் மேல் கோபத்துடன் ஆரம்பித்து, மகனின் மேல் ஆதங்கத்துடன் முடித்தார்.

உள்ளறையில் குழந்தைக்கு ஒரு அடியை கொடுத்து அவளை தூங்க வைக்க ரம்யா முயல, அது முடியாமல் அவள் அழுகையை கேட்டு, உள்ளே சென்றவனின் நெஞ்சில், சரமாரியாக தாக்குதல் நடத்தி விட்டாள் அவள் அன்பு மகள்.

“பேட் டாடி நீ… எனக்கு கதை சொல்ல நீ வரலே, அம்மா சொல்லமாட்டேன்னு என்னை அடிச்சுட்டா, என்கூட பேசாதே”

“அப்பா, தத்தா-பாட்டி கூட பேசிட்டு இருந்தேன்டா”

“எனக்கு அவங்க வேணாம்… இங்கே இருந்து போக சொல்லுப்பா…”

“அப்படி சொல்லகூடாது… நீ இப்போ நல்லா பிள்ளையா தூங்குவியாம், அப்பா நாளைக்கு நீ கேட்ட கிரீம் பிஸ்கி வாங்கி தர்றேன்”

“எனக்கு பிஸ்கி வேணாம்”

“அட என் குட்டி பொண்ணு குட் கேர்ள் ஆகிட்டாளா?”

“எனக்கு பெரிய டைரி மில்க் வேணும், அது வாங்கி குடு… இல்லனா திரும்பவும் அழுவேன்”

கிரிதரனுக்கு அந்த சூழ்நிலையின் இறுக்கம் மறைந்து, மகளின் பேச்சில் சிரித்து விட்டான்.

மழலைச் செல்வங்கள் அருகில் இருக்கும் வரை கனமான சூழ்நிலைகளும், சருகாய் சலசலத்து விடுகிறது.

“பர்த்டே பேபி அழுதா அப்பறம் ஒண்ணுமே கிடைக்காதாம், இப்போ நீ அழபோறியா? தூங்கப்போறியா?”

“எனக்கு ஸ்டார்ஸ் (நட்சத்திரம்) காட்றியாப்பா, அத பார்த்துட்டே நான் தூங்குறேன்”

“சரி வா போகலாம், நீயும் உங்கம்மாவும் சேர்ந்து, எவ்வளவு அடிச்சாலும் தாங்குறேன், நான் ரொம்ப நல்லவன்னு உங்கம்மாட்ட கொஞ்சம் சொல்லிவைடா செல்லம்” மனைவியை ஓரக்கண்ணால் பார்த்துக்கொண்டே, மகளை அழைத்துக்கொண்டு மொட்டை மாடிக்கு சென்று விட்டான்.

மனைவியின் பக்கம் அவன் திரும்பவில்லை… அவனுக்கு நன்றாக தெரியும் இப்பொழுது அவள் கொதிநிலையில் இருப்பாள் என்று, அதனால் பிள்ளை தூங்கிய பிறகு அவளை சமாதானப் படுத்த முடிவெடுத்தான்.

ஆனால் ரம்யாவோ மனதிற்குள் பொருமிக்கொண்டிருந்தாள்… கணவனுக்கு இரண்டாம் திருமணம் பற்றிய செய்தியை சொன்ன மாமியாரின் பேச்சே அவள் காதுகளில் ரீங்காரமிட்டு, மனம் கணவனை வசைபாடிக் கொண்டிருந்தது.

“நான் இங்கே வராம இருந்திருந்தா, இவன் இன்னொரு கல்யாணம் பண்ணிருப்பானோ? செய்றவன் தான்… பேசிபேசியே அவனோட நியாயத்தை மட்டுமே சொல்லி, என்னை இழுத்துட்டு வந்தவன் தானே, அதே பேச்சு பேசி இன்னொரு கல்யாணம் செய்ய கூட தயங்க மாட்டான், மண்டைக்கனம் பிடிச்சவன்” அவன் மேல் சந்தேகப் போர்வையை போர்த்தி விட்டு, இல்லாத பழிகளை எல்லாம் கணவனின் மேல் தூக்கி வைத்தவள், அந்த நினைவுடனேயே கண்மூடினாள்.

சிறிது நேரத்தில் மகளை தூங்க வைத்து விட்டு, பெற்றோரிடம் வர, அந்த சமயத்தில் சின்னத்தம்பியும் தன் குடும்பத்துடன் வந்து சேர, எல்லோரும் காலையில் பேசிக்கொள்ளலாம் என்று உறங்க சென்று விட்டனர்.

மனைவியை பார்க்க அவள் அறைக்கு செல்ல, அங்கே அவள் ஆழ்ந்த தூக்கத்தில் இருப்பதை கண்டு அவன் அறைக்கு சென்று விட்டான்.

மறுநாள் ரம்யா மௌனவிரத்தை கிரிதரனிடம் கடைபிடிக்க, அவனுக்கு இவளை சமாதனம் செய்ய நேரம் அமையவில்லை… பக்கத்தில் இருந்த வீட்டில், வந்தவர்கள் தங்கியிருக்க, இரு வீட்டிற்க்கும் இடையில் ஒரு கதவே பாலமாக இருந்ததால், அவளிடம் அழுத்திக் கேட்கவும் முடியவில்லை. இங்கே இவளின் கோபம், கிரிதரனுக்கு முள் மேல் நிற்கும் நிலை தான்.

அன்றைய தினம் ரம்யா அவளுக்கான சமையலை விரைவாகவே முடித்துக்கொண்டு, வேலைக்கு கிளம்பி விட்டாள்.

குழந்தையையும் இவள் அழைத்து கொண்டு கிளம்ப, இவன் தான் பிள்ளையை இழுத்து வைத்துக் கொண்டான்.

மாலையில் ரம்யா வேலை முடிந்து வரும் போது, சத்தம் காதை பிளக்க, இரண்டு வாண்டுகள் கொட்டமடித்துக் கொண்டிருக்கும் காட்சி தான் அவள் பார்வையில் விழுந்தது.

அவளது அருமை மகளும், சின்னத்தம்பியின் மகனும் அங்கே டோரா புஜ்ஜிக்கு பின் பாட்டு பாடிகொண்டிருந்தனர்.

இன்னும் புது போர்சனில் டிவி வரவில்லை. அதனால் சீரியல் விட்டு போன எரிச்சலில், மீனாட்சி அம்மாள் அமர்ந்திருக்க, இவர்கள் சோபாவில் ஆடிக் கொண்டிருந்தனர்.

சற்றே சத்தம் போட்டால் அடங்கும் அவர்களின் நண்டுப்பயலும் (சசிதரன்-சின்னத்தம்பியின் மகன்), தனது புது அக்காவின் நட்பும், துணையும் சேர, அவனும் அடங்க மறுத்து, ஆடிக் கொண்டிருந்தான்.

இந்திராக்ஷிக்கோ சொல்லவும் வேண்டாம், ஏற்கனவே அட்டகாசத்தை நாள் முழுவதும் தன் இஷ்டம் போல் அரங்கேற்றிக் கொண்டிருப்பவளுக்கு, புதிதாய் ஒரு துணை, அதோடு அவளுக்கு “அக்கா” என்ற பதவி உயர்வு கிடைத்த சந்தோசம் எல்லாம் சேர்ந்து, யார் என்ன சொன்னாலும் கேட்காமல், தன் வேலை தொலைக்காட்சிக்கு பின்பாட்டு பாடுவதே என்ற ரீதியில் செயல் பட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.

மீனாட்சி அம்மாவிற்கோ பற்றிக் கொண்டு வந்தது… “நேத்து பொறந்த கழுத!! கொஞ்சமாவது பெரியவங்க பேச்ச கேக்குதா பாரு? குழந்தையா இது? குட்டி சாத்தான்” மனதிற்குள் திட்டிக் கொண்டே, மீண்டும் அவளிடம் டிவி தொலையியக்கியை(டிவி ரிமோட்) கேட்க, அவள் தலையை அசைத்தே தன் பிடிவாத மறுப்பினை தெரிவிக்க, அதுவும் சேர்த்து கோபத்தை உண்டாக்கியது.

அந்த சமயத்தில் ரம்யாவும் வர, “புள்ளய பெரியவங்க சொல் பேச்சு கேக்குற மாதிரி வளக்க தெரியல, என் வீடுன்னு மட்டும் சட்டம் பேச தெரியுது” என்று ஜாடை பேச, ரம்யா பதில் சொல்லாமல் உள்ளறைக்கு செல்ல அப்பொழுதும் விடாமல்

“பதில் சொல்ல கூட இவளுக்கு வலிக்குது, என்ன பொண்ணோ? இவளை தலையில தூக்கி வச்சுகிட்டு ஆடறான் என் பையன், என்ன காதல் வந்துச்சோ? என்ன கருமாந்திரம் ஆட்டி வச்சுச்சோ? எல்லோரும் சேர்ந்து பெரியவங்கள மதிக்காம இருக்க மட்டும் கத்துக்குதுங்க” குரலை உயர்த்த

“பாட்டி கத்தாதே!! எங்களுக்கு டிஸ்டர்ப் ஆகுது…” பேத்தி சொல்ல

அவள் தம்பியும் “தித்தர்ப் ஆகுது” ஜால்ரா அடித்தான்

“போதும்டா… நீங்க பார்த்து கும்மாளம் போட்டது, கொஞ்ச நேரம் நான் பாக்குறேன் அமைதியா உக்காருங்க”

“மாட்டோம்… நீ அந்த வீட்டுல போய் உக்காரு பாட்டி” பேத்தி சொல்ல

“எவ்ளோ தைரியம்? என்னை அங்கே போகச் சொல்லுவே, நான் போக மாட்டேன்” சின்ன சிட்டுகளுடன் போட்டி போட்டு கொண்டிருந்தார்.

இதை கேட்டபடியே வந்த செந்தாமரையும் (சின்னத்தம்பியின் மனைவி)

“அத்தை நாளைக்கு டிவி பொட்டி வந்துரும்னு சொல்லிருக்காரு உங்க புள்ள, இன்னைக்கு ஒரு நாள் அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கோங்க, சின்ன குழந்தைங்கள திட்டாதீங்க”

சித்தியின் பதிலில் மகிழ்ச்சி அடைந்த சின்ன பெண்ணும்

“ஆமா சித்தி, நாங்கெல்லாம் கிட்ஸ், எங்கள திட்ட கூடாதுன்னு ஸ்கூல்ல சொல்வாங்க”

அந்த நேரம் ரம்யாவும் வெளியே வந்து தாமரையை வரவேற்று சௌகரியத்தை விசாரிக்க,

“இவளுக்கு என்கிட்டே பேச மட்டும் தான் வாய் வராது, மத்த எல்லார்கிட்டயும் இளிச்சுட்டு பேசுறா?” என மனதில் குமைந்து கொண்டே ரம்யாவை, மீனாட்சி அம்மாள் வெளிப்படையாய் முறைக்க

“எங்க அம்மாவ பார்த்து முறைக்காதே! நீ அந்த வீட்டுக்கு போ” பேத்தி கடுப்படிக்க

“இது என் பிள்ள வீடுடி, நீ போ உங்க பாட்டி வீட்டுக்கு” வம்பு வளர்த்தார்

“இல்ல இது என் அப்பா வீடு, எங்க வீடு, நீதான் போகணும்” என்று சொல்லியவாறே, பாட்டியின் கைகளை பிடித்து இழுத்துக்கொண்டே அடுத்த வீட்டின் கதவருகில் கொண்டு போய் விட, அடங்காத கோபம் வந்து மீனாட்சி அம்மாவும் அவளை அடிக்க போக, சுப்பையா மனைவியின் கையை பிடித்து தடுத்திருந்தார்.