Poovanam-23-2

பூவனம்-23-2

நாட்களும் அதன் போக்கில் கரைய ஆரம்பிக்க, இருவரும் தத்தமது எண்ணங்களை, மனதிற்குள் பூட்டி வைத்து கொண்டு நடமாடிட, எந்தவொரு முன்னேற்றமும் இல்லாமல் சென்று கொண்டிருந்த வேளையில் செந்தாமரைக்கு ஆண்மகவு பிறந்தது.

பிரசவ நேரத்தில் செந்தாமரைக்கு ஆதரவாய் முரளிதரன் தாங்கியது, பிறந்த குழந்தையை வரவேற்று, குடும்பத்தினர் மகிழ்ந்தது என அனைத்தையும் பார்த்த ரம்யாவிற்கு அந்த சூழ்நிலையில் தான் தவித்த தவிப்புக்கள், பட்ட துயரங்கள் அனைத்தும் ஞாபகத்திற்கு வந்து அவளை பந்தாடின. அதன் பிரதிபலிப்பு கணவனிடம் எதிரொலிக்க, வீட்டிற்கு வந்து பேச்சிலேயே அவனை குதறி எடுத்து விட்டாள்.

மனதில் எழுந்த வெறுப்பு நொடிக்கு நொடி அதிகமாக, எத்தனை மணி நேரம் தாக்கு பிடிக்க முடியுமோ, அத்தனை மணி நேரம் அசையாமல் அவள் இருந்த இடத்திலே அமர்ந்திருக்க, மனைவியின் பேச்சில் கோபித்துக்கொண்டு வெளியே சென்றவன், பனிக்காற்றில் உடல் லேசான உதறல் எடுத்த சமயம், சுற்று புறம் உணர்ந்து, தன்னிலை அடைந்து, காரை கிளப்பி கொண்டு வீடு வந்து சேர்ந்தான்..

வீடு வந்ததும் அவன் கண்கள் தேடியது மனைவியை தான். அவனுக்கு சற்றும் ஏமாற்றம் தராமல் அவர்கள் அறையில் கண்ணீர் கோடுகளாய் முகத்தில் இறங்கி இருக்க, குழந்தையை அணைத்துக் கொண்டு உறங்கியவளை கண்டதும், உடலும்,மனமும் மிகவும் சோர்ந்து போய் விட்டது அவனுக்கு.

“எனக்கு மட்டும் ஏன் இந்த சபிக்கப்பட்ட வாழ்வு?” என ஒவ்வொரு தருணத்திலும் தன்னைத்தானே கேட்கும் கேள்வியை, மீண்டும் மனதிற்குள் கேட்டுகொண்டே, அவளை பார்த்த வண்ணமே தரையில் அமர்ந்து விட்டான்.

அவன் கேள்விக்கு பதில் தேடி தேடி தவித்து, உறக்கத்தையே தழுவி விட்டான். விடை கிடைக்காத கேள்வியை மீண்டும் மீண்டும் கேட்பது முட்டாள் தனம் என தெரிந்தும், கேட்கும் அவனின் நிலை…?

அவன் உறக்கத்திற்கு சென்று வெகு நேரம் ஆன பின்னே, ஏதோ ஒரு உந்துதல் தோன்ற, அவள் விழித்துப் பார்க்க அமர்ந்த நிலையிலேயே அவன் உறங்கிக் கொண்டிருக்க, அவனின் ஓய்ந்த தோற்றமும், முக வாட்டமும் ரம்யாவின் மனதை பிசைய, தான் அவனை பேசியது அதிகப்படியோ என்று தோன்ற, அவள் மேல் அவளுக்கே கோபம் வரவைத்தது. சரியான நிலையில் அவனை உறங்க வைத்து, அவன் அருகிலேயே அமர்ந்திருந்தவளுக்கு மேலும் தூக்கம் வர மறுத்து, பல சிந்தனைகளை மனமானது அசை போட ஆரம்பித்திருந்தது.

தெரியாமல் செய்த தவறை மன்னிக்க தயாராகும் மனது, தெரிந்தே செய்த தவறை மன்னிக்க அவ்வளவு எளிதில் தயாராவதில்லை. நண்பனிடம் மன்னிப்பை தூர வைத்து, அவன் என்ன செய்தாலும் ஏற்றுக்கொள்ளும் மனம், வாழ்வின் சரிபாதியாய் பாவித்து வந்த உறவு செய்த தவறை மன்னித்தாலும், ஏற்க மறுப்பதில் அங்கே தன் உறவிற்கான உரிமையே நிமிர்ந்து நிற்கிறது. அந்த உரிமையே மேலும் மேலும் தன் உறவிற்கான அன்பை பலப்படுத்திக்கொள்ள, எந்நேரமும் செய்த தவறை நினைவில் நிறுத்தி, தன் இருப்பை தக்க வைத்துக் கொள்கிறது.

இப்படியான தன் நிலையை எண்ணியவாறே, பலவிதமாய் கணவன் தன்னிடம் மன்னிப்பை வேண்டி நின்ற தருணமும் கண் முன்னே நிற்க, நீண்ட நெடு நாட்களுக்கு பிறகு கணவனின் தலையை ஆதுரமாய் தடவி கொடுத்தாள்.

அடுத்தடுத்து வந்த நாட்கள் அந்த வீட்டினரை களவாடிக் கொள்ள, வேலைகளில் தங்களை புதைத்துக் கொண்டு நடமாட ஆரம்பித்தனர். வீட்டின் புது வரவு, மழலைகளின் ஆர்பாட்டம் என பல்வேறு மகிழ்ச்சிகளை தன்னகத்தே கொண்டு நாட்கள் பயணிக்க தொடங்கியது. இடையினில் தன் பெண்ணின் பிறந்தநாளினை மிகச் சிறப்பாக கொண்டாடி மகிழ்ந்தான் கிரிதரன். சரியாய் ஒரு வருடம் முடிந்த நிலையில் அனனவரும் கிராமத்திருக்கு புறப்படும் வேளையில், ரம்யாவையும் கிரியையும் வற்புறுத்தி அழைத்தும் வர மறுத்து, வந்தவர்களை வழியனுப்பி வைத்தனர்.

இப்பொழுது தனிமையில் தவித்தது குழந்தை மட்டுமே. எப்பொழுதும் எல்லோரும் சூழ்ந்திருக்க, எந்நேரமும் ஆட்டமும், கொண்டாட்டமுமாய் பொழுதை கழித்தவளுக்கு ஏன் என்று கேட்க கூட ஆளில்லா தனிமை அவளை வீட்டினில் தாக்க, பெற்றோரை படுத்தி வைத்தாள்.

இருவரையும் ஒன்றாய் இருக்க வைத்து தன் தேவைகளை நிறைவேற்றிக் கொண்டாள் இந்திராக்ஷி. அதன் விளைவு தடையில்லா பேச்சுக்கள் இருவருக்கும்,

“வர வர உன் பொண்ணு ரொம்பத்தான் ஆடறா? சொல் பேச்சு கேக்குறதில்ல, பிடிவாதம் பிடிக்கிறா… நீ கொஞ்சமும் கண்டிக்க மாட்டேங்குறா ரம்யா”

“இதையே நான் சொன்னா சின்ன குழந்தை அதட்டாதேனு எனக்கு புத்தி சொன்னவங்க இங்கே நிறைய பேர் அது தெரியுமா கிரி? சொல் பேச்சு கேக்கலைன்னா என் பொண்ணு, அதுவே அவகூட சேர்ந்து கூத்தடிக்கும் போது உங்க பொண்ணு, இந்த லாஜிக் எப்படின்னு தான் தெரியல?”

“தெரியாம வாய குடுத்து மாட்டிகிட்டேன். விடு வேற பேச்சு பேசுவோம், அவளுக்கு ஸ்கூல்ல டான்ஸ் காம்படிசன் இருக்குனு சொல்லிருக்காங்க என்ன செய்வோம்?”

“பொண்ணு பேச்சுக்கு மண்டைய ஆட்டி, பேர் குடுத்துட்டு வந்து, இப்போ என்கிட்டே என்ன கேள்வி? இப்போ ட்ரெஸ் வாங்க கடை கடையா போய் இறங்கனும். நீங்களும் வந்தா தான் ஈஸியா முடியும். இவளை வச்சுட்டு என்னால சமாளிக்க முடியாது”

“எனக்கு வேலை இருக்கு, உங்க கூட கடைக்கு வந்தா பாதி நாள் அங்கேயே போயிருதுடி, உனக்கு பிடிச்சா அவளுக்கு பிடிக்காது அவளுக்கு ஒகேண்ணா உனக்கு பிடிக்காது. இதுல டிரஸ் கோட் ஸ்கூல்ல சொல்லி, அதுக்கு தனியா தேடி அலையவே நேரம் போயிரும், நீங்க ரெண்டு பேர் கூட வந்தா நான் தான் நொந்து நூடுல்ஸ் ஆயிடுவேன்”

“இந்தும்மா உங்க அப்பா என்னோவோ சொல்றார் என்னன்னு கேட்டு சொல்லு,” பிள்ளையை ஏற்றி விட்டு அவள் உள்ளே செல்ல, மகளிடம் மாட்டிகொண்டு முளித்தான்

“எங்க கூட வரமாட்டேன்னு சொன்னியாப்பா… நீதான்ப்பா உனக்கு பிடிச்ச கடைக்கு மட்டுமே எங்களை இழுத்துட்டு போற… லாஸ்ட் டைம் குட்டி பாப்பாக்கு வாங்கும் போது இப்படித்தான் செஞ்சு, எனக்கு பிடிக்காத டிரஸ் வாங்கி நான் அழுதேன் மறந்து போச்சாப்பா? நீதான் ரொம்ப சேட்டை பண்ணிட்டு இருக்க… நாங்க சொல்ற கடைக்கு மட்டும் கூட்டிட்டு போகணும் சரியா?”

“அச்சோ இதத்தான் சொந்த காசுல சூனியம் வச்சுகுறதுன்னு சொல்றதா? உன்னை பேச விட்டா என்னை டேமேஜ் பண்ணிட்டு தான் மறு வேலை பாக்குறேடா குட்டி, உங்களுக்கு டிரைவர் வேலை பார்த்தே என் காலம் ஓடிடும் போல”

“ஒரு வார்த்தை சொன்னா சரின்னு சொல்ற பேச்சு எப்போ தான் வரும் கிரி?”

“ஏன் நீ சொல்லி நான் எதையும் கேட்டதில்லையா? அதுவே நான் என்ன சொன்னாலும் நீ கேட்டுட்டு மறு வேலை பாக்கற மாதிரி தான் பேசறே ரமி”

“எனக்கு பிடிச்ச மாதிரி சொன்னா நான் கேக்கபோறேன், உங்களுக்கு தான் எனக்கு பிடிச்சத சொல்ல தெரியல”

“யாருக்கு எனக்கா? இல்ல உனக்கா?”

“இப்போ எதுக்கு குதிக்கிறீங்க பாப்பா பார்த்துட்டு இருக்கா? அப்பறம் நாம பேசுற பேச்சு அப்படியே உங்க வீட்டுல டெலிகாஸ்ட் ஆகும். இங்கே பேசுறத அப்படியே அவ தம்பி, பாட்டினு வரிசையா சொல்லி வைப்பா, கொஞ்சம் அடக்கி வாசிங்க”

ஹாலில் குழந்தை அமர்ந்திருக்க, சமையலறை வாசலில் அவனும், உள்ளே ரம்யாவும் நின்று பேசி கொண்டிருந்தனர்.

“நானாடி ஆரம்பிச்சேன் நீதானே தொடங்குனே?”

“ஷப்பா முடியல சாமி!! ஐஞ்சு வருஷம் இந்த தொல்லை இல்லாம இருந்தேன், வரமாட்டேன்னு சொன்னவளை இழுத்துட்டு வந்தாச்சு…” என்று பழைய பல்லவியை பாடிட

“ஆத்தா ரம்யாத்தா போதும், மலை இறங்குத்தா… இனிமே நான் உன்கிட்ட பேசினா போடா நாயேன்னு வெளியே விட்டு கதவை சாத்து” என முறுக்கிக்கொண்டு கோபமுடன் போய் விட்டான்.

அவன் சென்ற பிறகு தான் அவள் பேச்சின் வீரியம் புரிய

“அய்யோ என்ன பேச்சு பேசி வச்சுருக்கேன் நான்… இப்போ இவனை மலையிறக்கனுமே!! சும்மாவே எண்ணி எண்ணி பேசிட்டு இருந்தவன், இப்போதான் கொஞ்சம் நல்லா பேசினான், திரும்பவும் கோச்சுகிட்டு போய்ட்டான்”

அந்த இரவில் மகளை தூங்க வைத்து விட்டு, ஹாலில் கிரிதரன் தன் மடிக்கணினியில் வேலை பார்த்துகொண்டு இருக்க, அருகே வந்தமர்ந்த ரம்யாவை திரும்பியும் பார்க்கவில்லை.

“ரொம்ப பண்றடா நீ… ஏதோ வாய் தவறி சொன்னா விடாம தொங்கிட்டு இருக்கான்” முணுமுணுத்துக் கொண்டே,

“சாரி கிரி!! ஏதோ ஒரு வேகத்துல வந்துருச்சு, இனிமே இப்படி பேச மாட்டேன்”

“இப்படி சொல்லியே நிறைய தடவை நீ பேசிட்டே ரம்யா… விடு இது எனக்கு வந்த சாபக்கேடுன்னு நினைச்சுகுறேன், எனக்கு தேவையான தண்டனை தான் இது”

“அப்படியெல்லாம் பேச வேணாம், நானே கொஞ்சம் கொஞ்சமா மறக்க முயற்சி பண்ணிட்டு இருக்கேன், திரும்பவும் அத பத்தி பேசி என்னை கஷ்டப்படுத்தாதே”

“அப்போ என் மேல இருக்குற கோபம் போயிருச்சா ரமி?”

“அப்படி எல்லாம் சொல்ல மாட்டேன், கோபம், வருத்தம் இருக்கு, அது கொஞ்ச நாள் போனா மாறும், இல்லைனா நீ அத மறக்க வைப்பேனு நம்புறேன்”

“நிச்சமயமா செய்வேன், என்னை நம்பு… சாரிடி உன்னை நினைச்சு பாக்காம நான் ரொம்ப சுயநலமா இருந்துட்டேன்”

“ம்ப்ச்… வேற பேசுவோம் கிரி இத பத்தி வேணாம்”

“சரி வேற என்ன பேச சொல்லு”

“எதுனாலும் பேசு, விசயமா இல்ல பேச? இல்ல உனக்கு பேசத் தெரியாதா? என்கிட்டே கேட்டுட்டு இருக்கே”

“நெஜமாவா சொல்றே?, இப்படியெல்லாம் பேசுற ரம்யா எனக்கு புதுசா தெரியுறா”

“ஏன் நாம இப்படி பேசினது இல்லையா?”

“இல்லடி, கொஞ்சநாளா நான் என்ன சொன்னாலும் நீ சண்டை போடுவியா? அதான் இப்போ நீ இப்படி பேசவும் கனவு தானோன்னு சந்தேகம் வந்துருச்சு..”

“உன்கிட்ட பேச வந்தேன் பாரு என்னை சொல்லணும்” என கையில் அழுந்த கிள்ளிவிட்டு “கனவா நனவான்னு கன்பார்ம் பண்ணிக்கோ” சொல்லிக்கொண்டே தன் அறைக்கு சென்று விட்டாள்.

“தானா பேச வந்தவகிட்ட, என்னமோ உளறி அவளை அனுப்பி வச்சுட்டேனே, பேசினாலும், பேசலைனாலும் இவ பின்னாடி போறதே என் பொழப்பா போச்சு” மனதிற்குள் சொல்லிக்கொண்டே அவளை நாடி

“ரமி செல்லம் சும்மா சொன்னேன்டா வா பேசுவோம்”

“இது என்ன வாங்க பழகலாம் மாதிரி வா பேசுவோம்னு கூப்பிட்றே!! போய் உங்க வேலைய பாருங்க எனக்கு தூக்கம் வருது”

“ஒழுங்கா வேலை செஞ்சுட்டு இருந்தவன பேச கூப்பிட்டு, இப்போ தூக்கம் வருது சொல்றது கொஞ்சமும் நல்லா இல்லடி, சொல்லிட்டேன்”

“இப்போ என்ன செய்யணும்?”

“வா பேசுவோம்”

“எனக்கு தூக்கம் வருது கிரி”

“நீ தூங்கு நான் பேசுறேன் உன்கிட்ட”

“கிறுக்கு பிடிச்சிருக்கா உனக்கு? தூங்குறவங்க கிட்ட எப்போ இருந்து பேச ஆரம்பிச்சீங்க கிரி”

“அந்த பழக்கம் ஆரம்பிச்சு ரொம்ப நாள் ஆச்சு, நீ தூங்கு” என சொல்லியபடியே, அவள் தலையை தன் மடியில் வைத்துகொண்டவன், பேசத் தொடங்கினான்.

என்ன கதை, எதை பற்றிய பேச்சு, எந்த வகையான பேச்சுக்கள் என்று ஏதும் பகுத்தறிய முடியா நிலையில் அவன் பேசிட அவளும் பதில் கூறிட நெடுநேரம் பேசிய வண்ணமே அப்படியே உறங்கிப் போயிருந்தனர்.

இரவின் பேச்சு மறுநாள் காலையிலும் தொடந்திட, ரம்யா தான் அலுத்து போனாள்.

“போதும் கிரி கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுங்க எனக்கு காது வலிக்குது”

“ஆனா எனக்கு வாய் வலிக்கலடி நான் பேசுவேன், இப்போதைக்கு நீ அதுக்கு தான் பெர்மிசன் குடுத்திருக்கே”

“இங்கே எல்லாமே என்னோட பெர்மிஷன்ல தான் நடக்குதா கிரி?”

“உன்கிட்ட கேக்காம நான் எதுவும் செஞ்சதில்லையே ரமி”

“நீங்க எதுவும் செய்யாம இருந்தா அதுக்கு நானா பொறுப்பு?”

“என்ன? என்ன சொன்னே? இன்னொரு தடவை சொல்லுங்க மேடம்”

“இப்போ டைம் ஆச்சு, உங்க பொண்ண ஸ்கூலுக்கு கிளப்புற வழிய பாருங்க, இன்னைக்கு டிரஸ் எடுக்க போகணும், சீக்கிரம் வர பாருங்க கிரி”

“பேச்சை மாத்திட்டா சதிகாரி,” என புலம்பிக்கொண்டே மனைவி சொல்லியதை செய்ய சென்றான்.

மனதின் புத்துணர்ச்சி, அன்றைய பொழுதை இனிமையாக்க, மகளுக்கு தேவையான உடையை வாங்கிக்கொடுத்தவன், தேவையில்லாததையும் பார்த்து வைத்து மகளிடம் வாங்கிக் கட்டிகொண்டான்.

“உனக்கு எத்தன தடவ சொன்னாலும் தெரியலப்பா, இந்த கலர் ஜீன்ஸ் இருக்கு, பிராக் இருக்கு இப்போ ஒண்ணும் வேணாம்” என்று அவனை இழுத்து வந்தாள்.

முன்தினம் போலவே இரவினில் அவளுடன் பேச வந்தவன், அவளை அப்படியே தூக்கிக் கொண்டு பக்கத்து அறைக்கு செல்ல

“இங்கே இருந்தே பேசுவோம் கிரி பாப்பா தனியா இருக்கா? எந்திருச்சா தேடுவா…”

“அவ ஒண்ணும் கைக்குழந்தை இல்ல எந்திரிக்க… அவ போட்ட ஆட்டத்துக்கு நாளைக்கு நீ தான் தண்ணி தெளிச்சு எழுப்ப போற, அவ நிம்மதியா தூங்கட்டும் நாம இங்கே இருந்தே பேசுவோம்”

“அடப்பாவி நான் பாவமில்லையா? உன் பேச்ச கேக்கனும்னு இப்படி என்னை கடத்திட்டு வந்திருக்கியே”

“கூப்பிட்டா வரமாட்ட அதான் தூக்கிட்டேன்”

“வரவர ரவடியாட்டம் நடந்துக்குறே கொஞ்சமும் நல்லா இல்ல, எனக்கு பிடிக்கல”

“இப்பவே என்னை திட்டி முடிச்சுராதே, கொஞ்சம் ஸ்டாக் வச்சுக்கோ… இன்னும் கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு இத விட நல்ல வார்த்தை சொல்லி என்னை திட்டலாம்” என அவளை சீண்ட ஆரம்பித்தவனின் கைகள் அவளிடம் தன் தேடலை ஆரம்பிக்க,

“இதுக்கு உன்கிட்ட பெர்மிசன் கேக்கணுமா ரமி?”

“ஆமான்னு சொன்னா என்ன செய்வே கிரி?”

“என்னோட ரம்ஸ் சரின்னு சொல்ல வைக்கிற வேலைய செய்வேன்டி” என்றவாறே அவன் ஆரம்பிக்க, சரி என்று அவளும் தன் செயல்களால் அனுமதித்தாள்.

“பாப்பா தனியா இருக்கா வா… அந்த ரூம்க்கு போவோம் ரம்யா”

“இவ்ளோ நேரம் உன் பொண்ணு தனியா இருந்தது தெரியலையா? நானா வந்தேன் என்னை எப்படி கூட்டிட்டு வந்தியோ அப்படியே கொண்டு போய் விடு,”

“இம்சைடி நீ!! வா தூக்கிட்டு போறேன், நாளைக்கு இழுத்துட்டு வருவேன், அப்போ என்ன சொல்றனு பாக்குறேன், கொஞ்சமே கொஞ்சம் வெயிட் அதிகமாயிருக்கு உனக்கு, எங்கே கொழுப்பு கூடிருக்குன்னு நாளைக்கு செக் பண்ணி சொல்றேன்” அவளை கையில் ஏந்திக்கொண்டே சொல்ல

“நான் கேட்டேனா உன்கிட்ட, இப்படியெல்லாம் பேசிட்டு இருந்தா நாளைக்கு நீ இழுத்தாலும் வர மாட்டேன்”

“ஒண்ணும் கஷ்டம் இல்ல, பாப்பாவ அந்த ரூம்க்கு சிப்ட் பண்ணிடுவேன்”

“அடங்க மாட்டடா நீ”

“பொய் சொல்றேடி இவ்ளோ நேரம் உன்கிட்ட தானே அடங்கி இருந்தேன், மறந்து போச்சா உனக்கு?”

“அடப்பாவி!! இப்படி பேசியே என் மானத்த வாங்குறடா” என அவனை மொத்த தொடங்கினாள்.

“போடி நான் கோபமா போறேன்”

“எங்கே போனாலும் இங்கே தான் வந்தாகணும், அத நினைப்புல வச்சுட்டு எங்கேனாலும் போ!!”

“அது தான் தெரிஞ்ச விஷயமாச்சே… என்னோட பலம், பலவீனம் எல்லாம் உன்னோட உருவத்துல இருக்கும் போது எப்படி எங்கே போக முடியும் சொல்லு”

“அப்படி என்னதான் இருக்கு என்கிட்டே சொல்லேன் கிரி”

அவள் கண்களை ஒரு வித மயக்கத்தோடு பார்த்தவன் “உன்னை பார்த்த அன்னைக்கே ஆர்வம், அன்பு, பாசம், தேடல், காதல், அமைதி, தூக்கம்ன்னு என்னோட எல்லாமே உன்கிட்ட இருக்குன்னு என் உள்மனசு சொல்லிச்சு, அதான் உன்னை விடாம பிடிச்சுகிட்டேன்” என சொல்ல உணர்ச்சி மேலீட்டால், காதலோடு கணவனை அணைத்துகொண்டாள்.

மனதிற்குள் ஒரு நிம்மதி, என்னவென்று சொல்லத் தெரியாத பரவசம், இருவரின் மனதிலும் பரவ, அதன் பிரதிபலிப்பு புன்னைகையாய் இருவரின் முகத்திலும் பூத்திட, பாலைவனமாய் கசந்த வாழ்க்கை இருவருக்கும் சோலைவனமாய் குளிர்ச்சியை தந்தது.