VET 19

லவ் பிளஸ் வெஞ்சன்ஸ்​

தமிழ் அந்த சத்தத்தை கவனித்துவிட்டு தரையில் விழுந்தது என்னவென்று கவனிக்க யத்தனித்த போது வீர் “தமிழ்” என்று குரல் கொடுக்கவும் தன் கையிலிருந்த அவன் காக்கி சட்டையை ஹேங்கரில் மாட்டிவிட்டு அவசரமாய் துண்டை எடுத்து நீட்ட அவன் அவள் மெல்லிய கரத்தை பற்றி இழுக்க முயன்றான்.

“வீர் கையை விடுங்க… ” என்று தவித்தபடி அவன் முயற்சியை முறியடித்து அவன் பிடியில் இருந்து தப்பித்து விலகி வந்தாள்.

அவனின் செயல் ஒவ்வொன்றும் அவளுக்குள் கலவரத்தை விதைக்க, ‘இவனை எப்படி சமாளிக்கிறது’ என எண்ணி தலையில் கைவைத்தபடி படுக்கையின் மீது அமர்ந்து கொண்டாள்.

அந்த தவிப்பில் கீழே விழுந்த பொருள் என்னவென்று கவனிக்க மறந்திருக்க,
வீரேந்திரன் அப்போது டிரேக் பேண்ட் அணிந்து கொண்டு தன் கழுத்தில் துண்டை போட்டிருந்தவன் அவள் அருகில் வந்து அமர, அவள் அவனை தவிர்த்து விலகி செல்ல யத்தனித்த போது அவளை நகரவிடாமல் மடியில் தலைசாய்த்து படுத்து கொண்டான்.

அவளின் பார்வை அவனை குனிந்து நோக்க, அவனின் கட்டமைப்பான புஜங்களும் அகண்ட தோள்களும் அவளின் பார்வையை ஈர்த்தது. 

அவனோ காதல் புன்னகையோடு “ம்ம்ம்.. நேத்துவிட்டதை கன்டின்யூ பண்ணுவோமாடி என் தமிழச்சி” என்று கேட்க

அவள் பொய்யான கோபத்தோடு “என்ன விளையாடிறீங்களா ?… நான் எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு கிட்ட வந்தேன்… எல்லாத்தையும் ஸ்பாயில் பண்ணது நீங்கதான்” என்றாள்

“அதான் உனக்காக இவ்வளவு தூரம் இறங்கி வந்துட்டேனே டி… இனிமே நீ கொஞ்சம் இறங்கி வந்தால்தான் என்ன?” என்று அவன் சொன்னதும் அவள் முகத்தில் புன்னகை அரும்ப, அவளும் அவன் இதழ்களோடு இறங்கி நெருங்கி வந்தாள். 

அந்த சமயத்தில்தான் அறை கதவு தட்டும் ஓசை கேட்க வேண்டுமா ?

இருவரின் முகத்திலும் ஒருவித சலிப்பு ஏற்பட வெளியே இருந்து வேலைக்கார பெண்மணி “அம்மா… டைனிங் டேபிள்ல சாப்பாட்டு எடுத்து வைச்சிருக்கேன்… சாப்பிடுங்க… நான் கிளம்பட்டுமா? !” என்று பணிவோடு கேட்டாள்.

தமிழ் உடனே “ம்ம்ம்… சரி சரி புறப்படுங்க” என்று பதிலளிக்கும் போதே,
வீரேந்திரன் சமிஞ்சையால் அவளிடம் தன் காதல் லீலைகளை கண்ணசைவால் வெளிப்படுத்தி கொண்டிருந்தான்.

அவள் அவனிடம் “முதல்ல எழுந்திருங்க வீர்” என்றாள்.

“எதுக்கு ? முடியாது” என்றான் தீர்க்கமாக.

“ப்ச்…. நான் போய் டோர் லாக் பண்ணிட்டு… அப்படியே நமக்கு டின்னர் எடுத்துட்டு வர்றேன்..” என்றாள்.

“டோர் லாக் பண்ணலன்னா இப்ப என்ன? வெளியே செக்யூரிட்டி இருக்கான்… அதுக்கு மேல இந்த ஏசிபி இருக்கேனே… எவன் என் வீட்டுக்குள்ள தைரியமா நுழைஞ்சிருவான்…” என்று கேட்க தமிழ் குலுங்கி குலுங்கி சிரித்தபடி “அதானே… சிங்கத்தோட கூண்டில எவனாச்சும் தானா தலையை கொடுப்பானா? அந்த ஒன் அன் ஒன்லி இளிச்சிவாய் நான் மட்டும்தான்” என்றாள்.

“என்ன நீ மனிஷங்க லிஸ்ட்லயே சேர்க்க மாட்டியா ?” 

“அப்படி ஒரு நாளும் நீங்க நடந்துக்கலியே வீர்”

“அப்படியா சொல்ல வர்ற… அப்ப மிருகமா மாறிட வேண்டியதுதான்” என்று அவளை இழுத்து வலுக்கட்டாயமாக தன்வசப்படுத்தியவன் அவள் இதழ்களை தம் இதழ்களால் இணைத்து கொண்டான்.

அவளை எழவிடாமல் அவன் கரம் அவளை அழுந்தி பிடித்திருந்தது. காத்திருந்து கிடைத்த தருணத்தை அவன் 
அத்தனை சீக்கிரத்தில் விடுவதாக இல்லை. 

அவளும் அவனிடமிருந்து மீள முடியாமல் சிக்கியிருக்க, இறுதியாய் வீரேந்திரனின் கைப்பேசி அழைத்து அவனிடமிருந்து அவளை காப்பாற்றிவிட்டது.

மொத்தமாய் இன்பத்தில் திளைத்திருந்தவன் அடுத்த கணமே அவசரமாய் அவளை விடுத்து எழுந்து தன் கைப்பேசியை செவியில் நுழைத்து கொண்டான். 

தப்பித்தோம் என்ற உணர்வு ஏற்பட்டாலும் அப்படி அவளை அத்தனை சாதாரணமாய் ஒவ்வொரு முறையும் உதறிவிட்டு போவதை எண்ணி வெறுப்போடு ‘அப்படியே இவர்தான் போலீஸ் டிப்பார்ட்மன்ட்டை தூக்கி நிறுத்தி போறாறாக்கும்’ என்றவள் அவள் இதழ்களை தொட்டு பார்த்த போது வலித்தது. 

எழுந்து கண்ணாடியில் பார்த்தவளுக்கு அவளின் இதழோரம் சிவந்திருக்க கோபமாய், அவன் புறம் திரும்பினாள்.

அவன் அப்போதுதான் அழைப்பை துண்டித்துவிட்டு அவளை நோக்க அவள் அவனை வேகமாய் அவன் மார்பின் மீது குத்தத் தொடங்கினாள்.

“நீ மனிஷனே இல்லடா” என்று அவள் கடிந்து கொள்ள அவன் புன்னகையித்து அவளை இழுத்து அணைத்தபடி “லவ் ப்ளஸ் வெஞ்சன்ஸ்…என்ன பண்ண சொல்ற?” என்று சொல்லி கண்ணடித்தான்.

அவள் அழுகை தொனியில் “போடா ராஸ்கல்… இப்படி பண்ணி வைச்சிருக்க… நாளைக்கு நான் எப்படிறா ஆபிஸ் போவேன்… ” என இரக்கத்தோடு கேட்க 

அவனும் பரிதாபமாக “ச்ச்சோ…அதை பத்தி நான் யோசிக்கவே இல்லையே… பேசாம நீ ஒண்ணு பண்ணு” என்றவனை அவள் பேசாமல் முறைத்தபடி பார்க்க,

அவன் மீண்டும் புன்னகையோடு, “நீயும் பதிலுக்கு என்னை அதே இடத்தில கடிச்சிரேன்” என்று சொல்லிவிட்டு சிரித்தான்.

அவள் எரிச்சலோடு அவனை தள்ளிவிட்டுவிட்டு நகர்ந்து போனவளை “ஏ தமிழச்சி… ” என்றழைத்தபடி அவள் பின்னோடு சென்றவன் பாதத்தில் ஏதோ தட்டுப்பட்டது.

அவன் கீழே குனிந்து அதனை எடுக்க, அத்தனை நேரமிருந்த வீரேந்திரனின் முகம் வேறு பரிமாணத்திற்கு மாற்றமடைந்தது.

அவன் கோபமாய் அவள் தோள்களை பற்றி திருப்ப அவளுக்குமே அவன் முகமாற்றம் குழப்பமடையச் செய்தது.

அவன் சீற்றத்தோடு “உன்னை சட்டையை பத்திரமாதானே மாட்ட சொன்னேன்… நீ என்ன பண்ண ?… தூக்கி கீழே போட்டியா ?” என்று அவன் வினவவும் ‘நேர்ல பார்த்த மாதிரியே சொல்றான்’ என்று எண்ணியவளை முறைத்தபடியே “உன்னைதான்டி கேட்கிறேன்… பதில் சொல்லு…” என்று மிரட்டினான்.

அவள் புரியாமல் “இப்ப என்னாயிடுச்சுன்னு இவ்வளவு டென்ஷன் வீர்” என்று கேட்டாள். 

அப்போது அவன் அந்த டாலரை அவளிடம் காண்பித்து “முக்கியமான எவிடன்ஸ் இது… கீழே கிடந்தது… என் பேக்கெட்ல இருந்து எப்படிறி கீழே விழும்” என்று கேட்க அவள் டாலரை பார்த்த நொடி அது தன்னுடையதுதான் என்பதை அறிந்து அதிர்ந்தவள் ‘எவிடென்ஸா?’ என்ற அவன் சொன்ன வார்த்தையை நினைவுகூர்ந்து அப்படியே சிலையாய் நின்றாள்.

தமிழின் முகத்தில் அச்சம் படர்ந்திருக்க, அவள் நெற்றியில் வியர்வை துளிகள் அரும்பியது. 

இவன் எதற்கு அந்த டாலருக்காக இத்தனை கோபமடைகிறான் என எண்ணிய போது காஞ்சிபுரத்திற்கு வீர் சென்றதை நினைவுப்படுத்தியவள், அவன் எவிடன்ஸ் என்று உரைத்ததை பார்க்கும் போது இது தர்மாவின் வீட்டிலிருந்து கிடைத்திருக்க வேண்டும் என தானே யூகித்தாள்.

அந்த சிந்தனையோடு உறைந்து போய் நின்றிருந்தவளை தன் கரங்களால் உலுக்கியவன் “ஏய் தமிழச்சி…” என்றழைக்க நிமிர்ந்து பார்த்தவள், தானே அவனிடம் தன் மனநிலையை காட்டுவது சரியல்ல என அவன் முகத்தை ஏறிட்டும் பார்க்காமல் அவனை கடந்து சென்று படுக்கையின் மீது படுத்து கொண்டாள்.

அவன் எவிடன்ஸ் எவிடன்ஸ் என்று சொன்ன வார்த்தை மட்டுமே அவள் மனதை சுற்றி சுழன்று கொண்டிருந்தது.

வீரேந்திரன் அவள் செயலை பார்த்து வெறுப்போடு அவள் முன்னே நின்று “இப்ப என்னாயிடுச்சுன்னு இப்படி வந்து படுத்துக்கிட்ட?” என்று கேட்க அவள் அவன் முகத்தை ஏறிட்டும் பார்க்காமல் “வேலைன்னு வந்துட்டா நீங்க பக்கா செல்பிஷ்ஷா மாறிடிறீங்க இல்ல… எதிர்க்கே நிற்கிறது யாருன்னு உங்களுக்கு தெரிய மாட்டேங்கது… ” என்றாள்.

“நீ ஷர்ட்டை ஒழுங்கா எடுத்து வைச்சிருந்தா… டாலர் கீழே விழுந்திருக்காது… நானும் டென்ஷனாயிருக்க மாட்டேன்”

“நீங்க உங்க பாக்கேட்ல முக்கியமான எவிடன்ஸ் வைச்சிருப்பீங்கன்னு எனக்கென்ன ஜோசியமா தெரியும்… அதுவும் இல்லாம பொறுப்பானவரா இருந்தா… பேக்கெட்லயா வைச்சிருப்பாங்க ?!” என்று அவள் கேட்க

“நான் எதை எங்க வைக்கனும்னு எல்லாம் நீ கிளாஸ் எடுக்காதே… ரைட்… எனக்கு நம்பிக்கையான இடத்திலதான் நான் வைச்சுக்க முடியும்… அப்புறம் ஒரு சாதாரணமான விஷயத்துக்கு நீ இவ்வளவு ரியாக்ட் பண்ண வேண்டிய அவசியமேயில்லை” என்றான்.

“சரி… சாதாரணமான விஷயமாவே இருக்கட்டும்… ஆனா இப்போ என் மனசு சரியில்ல… நான்” என்று அவள் இழுக்கும் போதே அவன் சலிப்போடு “படுத்துக்கோ… நல்லா நிம்மதியா தூங்கு” என்றவன் தன் தோளின் மீதிருந்த துண்டை அவசரமாய் விட்டெறிந்துவிட்டு
மேலே எதுவும் பேசாமல் தானும் போய் படுக்கையின் மீது சரிந்தான்.

அந்த டாலரை பார்த்த நொடி ஏற்பட்ட மனஉளைச்சல் அவளின் மொத்த நிம்மதி சந்தோஷத்தை களவாடியிருந்தது. 

நூலறந்த காற்றாடியை அவள் மனம் அலைப்பாய்ந்து கொண்டிருக்க, இந்த நிலையில் அதனை ஒரு நிலைபாட்டில் கொண்டு வந்து அவனுடன் உறவாடுவது அவளுக்கு சாத்தியமே இல்லை.

அதுவுமின்றி தன் மனநிலையை அவன் கண்டறிந்து கொண்டால் அது இன்னும் பாதகமாகிவிடும் என்று தோன்றியது. இவற்றை எல்லாம் தாண்டி ஒவ்வொரு முறையும் தன்னை கட்டாயப்படுத்தாமல் அவன் விலகி போய்விடுவதை பார்க்கும் போது அவனை போய் தன் உணர்வுகளை மதிக்க தெரியாதவன் என்று எண்ணினோமே என குற்றவுணர்வும் உண்டானது.

வீரேந்திரனுக்கு ஒவ்வொரு முறையும் அவளால் கிட்டியது ஏமாற்றம்தான். அவள் தன்னை நிராகரிக்கிறாளா இல்லை தான்தான் அவள் மனதை காயப்படுத்திவிடுகிறோமோ என்ற யோசித்தவனுக்கு பதில் கிடைத்தபாடில்லை. 

போதாக் குறைக்கு தான் அவளிடம் அந்த டாலருக்காக அந்தளவுக்கு கோபம் கொண்டிருக்க கூடாதோ என தன்னைத்தானே கடிந்தும் கொண்டான். 

கிட்டதட்ட இருவரின் மனநிலையும் ஓர் பாதையில் ஒரே போலவே பயணித்தாலும் இணையா கோடுகளாகவே அவர்கள் நின்றிருந்தனர். 

வீரேந்திரனின் மனச்சோர்வும் உடல் சோர்வும் அவனை தூங்கச் செய்திருந்தது.

ஆனால் தமிழ் உறங்கினால் தான் விரும்பாத தர்மாவின் நினைவுகள் கனவாய் வருமோ என்ற அச்சத்தில் தூங்க கூடாது என வெகு நேரம் அவள் மனதிற்குள் ஜபித்திருக்க, அவள் முயற்சியை அவள் மூளை முறியடித்து வலுகட்டாயமாய் அவளை உறங்கச் செய்துவிட்டது. 

எதை குறித்து அவள் நினைக்க விரும்பவில்லையோ அதுவே அவளுக்குள் கனவாய் உதித்தது.

 

ஆவேசம்​

ஒரு மாலை நேரம்.

தர்மாவின் வீடு.
எகத்தாளமாய் தர்மா சிரித்து கொண்டிருந்தார். நாற்பதிருக்கும் ஐம்பதிருக்குமான இடைப்பட்ட வயது. உயரமான கட்டமைப்பான உருவம்.

அவர் முகத்தில் நினைத்தவற்றை எல்லாம் சாதித்துவிட்டோம் என்கிற வெற்றி களிப்பு . 

அந்த அறையினை நிரப்பிய அவரின் 
சிரிப்பின் ஒலியில் கர்வம் எதிரொலித்தது.

அவரின் எதிரே ஆதியும் தமிழும் கோபத்தின் உச்சத்தில் நின்று கொண்டிருக்க, அவர் தன் சிகரெட்டை பற்ற வைத்தபடி அந்த தோழிகளிடம் “நீங்க பக்கம் பக்கமா ஆதாரம் திரட்டி எடுத்துட்டு போய் கொடுத்தாலும் என்னை எல்லாம் யாரும் ஒண்ணும் பண்ண முடியாது… நீங்க கொடுத்த பேப்ரஸ் எல்லாம் என்கிட்டதான் இருக்கு…” என்று சொல்லி அதனை எல்லாம் காண்பித்துவிட்டு தன் லைட்டரில் அவற்றை பற்ற வைத்தார்.

அவரே மேலும் எகத்தாளமான பார்வையோடு “நீங்க போலீஸ்ல போய் என்னை பத்தி பத்த வைச்சீங்களே… அந்த நெருப்புதான்… நல்லா எரியுதா?!” என்று எகத்தாளமாய் கேட்டு சிரித்தபடியே நின்றிருந்தார். 

அடுத்த பதிவோடு நாளை தமிழச்சி ஆவேசமாய் வருவாள்… 

கருத்துக்களை பதிவு செய்ய