VNE 64 final

64

பிடிவாதமாக அணைத்தபடி உறங்கிக் கொண்டிருந்த கணவனைப் பார்த்தாள். அழுத்தமான உதடுகளில் நிரந்தரமாக உறைந்திருந்தது சிறு புன்னகை. ஏசி காற்று ரொம்பவும் குளிர, ரிமோட்டை தேடியெடுத்து ஆஃப் செய்தாள்.

அவளது கையிலிருந்த ‘sm’ என்று பெயர் பொறிக்கப்பட்ட அந்த மோதிரத்தை திருகிக்கொண்டே அவனைப் பார்த்தாள். ஷ்யாமும் மஹாவுமாம்! இரண்டும் ஒன்றோடொன்று பின்னி பிணைந்து இருந்தது. அதெப்படி அவனுக்கும் இதே யோசனை வந்தது என்று தெரியவில்லை அவளுக்கு. வெகு ஆச்சரியம் தான். மஹா வாங்கி வைத்திருந்த பரிசும் கிட்டத்தட்ட இதுவே தான்.

அது அவளுக்கு அவனது நூறாவது நாள் பரிசு. நூற்றிஓராவது நாளில், காதலெனும் பெருவெள்ளத்தில் அடித்து செல்லப்பட்ட பின், மஹாவை அணைத்தபடி அவன் அணிவித்து விட்டது இது.

அதே போல அவனுக்கு அவளது பரிசை கொடுத்தபோது நிச்சயமாக அவனும் எதிர்பார்க்கவில்லை. இரண்டும் ஒன்று போலவே இருக்கும் என்று!

அதை நினைத்துக் கொண்டே, இன்ப பரபரப்பில் இருந்தவள், அவன் புறம் திரும்பி அவனது மீசையை திருகினாள்.

“எத்தனை சேட்டை பண்ணுது இது…” என்று மீசையின் இருபுறமும் திருகி இழுக்க,

“ஸ்ஸ்ஸ்… என்னடி பண்ற?” உறக்கத்திலேயே அவளை இன்னமும் இறுக்கமாக அணைத்துக் கொண்டான்.

“ம்ம்ம்… நீ தூங்கும் போது இந்த மீசைய ஷேவ் பண்ணி விட்ரலாமான்னு யோசிக்கறேன்…” என்று மீண்டும் அதே போல மீசையை இழுத்து வைக்க,

“மூஞ்சில கொஞ்சம் ஒழுங்கா இருக்கறதே அதுதான். அது மேல உனக்கு என்னடி இவ்வளவு காண்டு?” என்றவன், அவளது கழுத்து வளைவில் மீசையால் தேய்க்க, துள்ளினாள் மஹா.

“இதுக்கு தான் சொல்றேன்… அந்த மீசைய காலி பண்ண போறேன்…” என்று நறுக்கென்று கடித்து வைக்க,

‘ஆஆ…’ என்று விழித்துக் கொண்டு அலறியவன், “ஏய் ரத்த காட்டேரி…” என்று, அவளது இரண்டு கைகளையும் இறுக்கமாக பற்றி அவனுக்குள் சிறை செய்தான்.

“ஏய் வேணா… விட்ரு…” அவனிடமிருந்து தப்பிக்க முயன்றாலும் அவளால் முடிந்தால் தானே?

“முடியாதுடி… நீ தான கடிச்ச… நீயே மசாஜ் பண்ணி விடு…” கொஞ்சமும் இரக்கமில்லாத குரலில் கூற, மஹா குறும்பாக சிரித்தபடி,

“வேண்ணா பதிலுக்கு பதில் நீயும் பண்ணிக்க… என்னால மசாஜ் பண்ண முடியாதுப்பா…” என்று வம்பிழுக்க,

“உனக்கு இன்னைக்கு நேரம் சரியில்லடி பொண்டாட்டி… எப்படி நீ ஹாஸ்பிடல் போறன்னு பாக்கறேன்…” என்றவன், அவள் மேல் புரண்டபடியே ஏசி ரிமோட்டை எடுத்து ஏசி ஆன் செய்தான்.

“அடப்பாவி… ஏசியை ஆஃப் பண்ணுடா…” அவனது வில்லங்கம் புரிந்து அவனை தள்ளிவிட முயல,

“முடியாது… இப்ப எனக்கு நீ ஒத்தடம் கொடுக்க போறியா? இல்லை…?” என்று இழுக்க, பாவமாக பார்த்தாள் மஹா!

“ப்ளீஸ்… ப்ளீஸ்… என் செல்லம்ல…”

“இல்ல…” என்றவனது குரலில் சற்றும் இரக்கமில்லை. வெடித்து கிளம்ப வேண்டிய சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டு கூறினான்.

“ப்ளீஸ்… விட்டுடேன்… பிராடுத்தனம் பண்ணி கூட்டிட்டு வந்துட்டு அலும்பு பண்ணாதடா. அதுவும் இன்னைக்கு லாஸ்ட் டே… இன்னைக்கு முக்கியமா போகணும்…” அவனது தாடையை பிடித்துக் கொஞ்சியவளை அதே இரக்கமற்ற பார்வையோடு,

“ஒத்தடம் குடு… இல்லைன்னா போக முடியாது…” என்றவனை கெஞ்சுதலாக பார்த்தவள்,

“மாமா…” என்று சிணுங்க,

“ம்ஹூம்…”

“மா… மா…”

“ம்ம்ம்ஹூம்…”

“மாமா… ப்ளீஸ் மாமா…” என்று கெஞ்ச,

“ஏன்டி… நீ கடிச்சதுக்கு நீயே ஒத்தடம் போடுன்னு சொல்றேன்… இல்லைன்னா…” என்றவன் மீண்டும் ஒரு மார்க்கமாய் இழுக்க,

“பாவ்வ்வ்வவ்வா…” கிறக்கமாய் இழுக்க, சிரித்தபடி பார்த்துக் கொண்டிருந்தவன், மயங்கினான், மொத்தமாக!

விக்கெட் கிளீன் போல்ட் மச்சி என்று அசரீரி ஒலித்தது!

“சரியான வில்லிடி நீ… ஹஸ்கியா பேசி ஏத்தியும் விடற… ஒண்ணுமே தெரியாதுங்கற மாதிரி சீனும் போட்டுக்கற…” என்றவன், விடாப்பிடியாக அவளிடமிருந்து வசூல் செய்துவிட்டு தான் விட்டான்.

“ச்சே… நான் ரொம்ப அப்பாவிப்பா… எனக்கு ஒண்ணுமே தெரியாது…” சில்மிஷமாக கூறியவளை பார்த்து சிரித்தபடி,

“ஆமா சொன்னாங்க… ஹிந்துல ஹெட்லைன்ஸ் இதுதானாம்…” கேலியாக கூற,

“அவங்களுக்கும் தெரிஞ்சு இருக்கு பாரேன்… ஒரு அப்பாவி பொண்ண கெடுத்து…” என்று ஆரம்பிக்க,

“ம்ம்ம்… கெடுத்து?” என்றவனால் சிரிப்பை அடக்க முடியவில்லை. வாய்விட்டு சிரித்தான். எப்போதுமே அவனது மனைவியின் தோரணை இப்படித்தான் இருக்கும். எவ்வளவு டென்ஷனாக இருந்தாலும் அதை இரண்டே நொடியில்  மாற்றி விடுவாள்.

அவனுக்கு நரகத்தை காட்டியவளும் அவள் தான்… இப்போது சொர்க்கத்தை காட்டிக் கொண்டிருப்பவளும் அவளே தான்!

வெளியில் அவனது செயல்பாடுகள் எப்போதுமே மாறியதில்லை. ஆனால் வீட்டினுள் அவளை சுற்றி மட்டுமே அவனது உலகம் இயங்க ஆரம்பித்து இருந்தது.

“ரொம்ப விவகாரமான சுவாமிஜிடா நீ… உன்ட்ட ஒரு பேச்சு ஒரே மீனிங்ல பேச முடியுதா? அத்தனையும் க்ரீனிஷா மாத்திடற…”

“கோ கிரீன்னு (go green) சொன்னாங்கடி பொண்டாட்டி…” என்று ஷ்யாம் சிரிக்க,

“அடப்பாவி… பச்சை பசுமையா இருக்கனும்ன்னு கோ கிரீன்னு சொன்னா, அதை நீ எப்படி மாத்துற?” என்று மஹா சிரிக்க,

“ஆமா… பசுமையா தான் இருக்கு…” என்றவனது பார்வை போன திக்கை பார்த்து சிவந்து போனாள் அவனது மனைவி.

“ச்சீ… உன்னோட பிரைனே கரப்டட் பிரைன் டா பிசாசே…” என்று வெட்கமாக அவனை தள்ளி விட முயன்றாள். விட்டு விடுவானா அவன்!

“என்னடி பண்றது? மப்பும் மந்தாரமுமா பாத்துட்டு நார்மலா இருக்க முடியலையே…” என்றவன், அவளது கன்னத்தில் கோலமிட துவங்கியிருந்தான் உதடுகளால்!

அவனை வலுகட்டாயமாக தன்னிலிருந்து பிரித்து எடுத்தவள்,

“உன்னை விட்டா மார்னிங் ஷோ, மேட்னி ஷோன்னு மாத்தி மாத்தி பாப்படா… ஆளை விடு…” அவனது உதட்டை சுண்டி இழுத்தபடி மஹா கூற,

“ஒன்னு மீசைய பிடிச்சு இழுக்கணும், இல்லைன்னா உதட்டை பிடிச்சு இழுக்கணும்… ஏன்டி இப்படி பண்ற?” என்றவன் அவளது கன்னத்தை வலிக்காமல் கடிக்க,

“ஸ்ஸ்ஸ்… வலிக்குதுடா…” என்று சிணுங்க,

“பொய் சொல்லாத…” என்றபடியே, கடித்த இடத்தில் முத்தமிட்டான் அவளது கணவன்!

“எப்பா சாமி… உன்கூட பேசிட்டே இருந்தன்னா, ஹாஸ்பிடல்ல என்னோட மானம் கப்பலேறிடும்… இப்பவே பகல்ல தூங்கி வழியறேன்னு ஆளாளுக்கு கிண்டல் பண்றாளுங்க…” என்றபடி செல்பேசியை எடுத்து மணியை பார்க்க, எட்டாக பத்து நிமிடங்கள் என காட்டியது.

“ஐயோ மணி எட்டு பத்து…” என்று அலறினாள்!

“அதனால என்னடி பொண்டாட்டி?” என்றவன், அவளிடம் இன்னும் சில்மிஷங்களை தொடர்ந்து கொண்டிருக்க,

“காஞ்சிபுரம் தாண்டி போகணும் ஷ்யாம்… கண்டிப்பா லேட் ஆகிடும்…” என்று புலம்ப,

அவளது பயிற்சியில் இருக்கும் ரூரல் ஹெல்த் கேர் சென்டர் காஞ்சியை தாண்டி இருந்தது. மகாவுக்கும் பிருந்தாவுக்கும் ஒரு சென்டர், மற்ற இருவருக்கும் இன்னொரு சென்டர் என்று பிரித்து போட்டிருந்தனர். முதல் மாதம் அங்கேயே தங்கி பார்ப்பதாக இருந்ததை ஷ்யாமின் பிடிவாதத்தால் உத்தண்டியிலிருந்து வருவதாக மாற்றியிருந்தாள். ஆனால் அடுத்த மாதம் தங்கிதானாக வேண்டும் என்ற போது வேறு வழியில்லாமல் விட்டாலும், அவ்வப்போது இது போன்ற செல்ல விதிமீறல்களை செய்து விடுவான். அது வாரத்துக்கு இரண்டு முறை கூட நடக்கும் போதுதான் தோழிகளின் கேலியில் முகம் சிவந்து விடும் இவளுக்கு. ஆனாலும் எப்படியோ சமாளிப்பாள்.

“இதுக்கு பேசாம வீட்லயே இருந்துருக்கலாம்…” என்று மஹா ஷ்யாமை கடிந்து கொள்ள நேரும் போதெல்லாம்,

“ஏய் சும்மா இருந்தவனை சீண்டி ஏதேதோ பண்ண வெச்சுட்டு, இப்ப சலிச்சுக்கற…” என்று அவளை சீண்டுவது ஷ்யாமின் வழக்கமாகியிருந்தது.

அன்று தான் பயிற்சியின் கடைசி தினம் வேறு!

“நான் தான டிராப் பண்ணுவேன்… டோன்ட் வொர்ரி டார்லிங்…” என்று அவளை இறுக்கி அணைத்து முத்தமிட்டவன், எழுந்து கொண்டான்!

“ஓவர் ஸ்பீட்ல போவ… அதுலயே எனக்கு கலங்கிரும் ஜிலேபி…”

“இந்த ஜிலேபிய விடவே மாட்டியா?”

“நீ மொதல்ல தமிழ் படிக்க கத்துக்க… அப்புறமா விட்டுடறேன்…” சிரித்தாள்.

“நல்லா தான பேசறேன்? அப்புறம் என்னடி பிரச்சனை?” அவளது மூக்கை பிடித்து ஆட்ட,

“ரொம்ம்ம்ம்ம்ப நல்லாத்தான் பேசற… க்ரீனிஷா…” என்று சிரித்தாள் மஹா.

“சரி… நீ எப்ப தெலுங்கு பேச கத்துக்க போற?”

“நீ கத்துக் கொடுத்தா கத்துக்க போறேன்…” சிரித்தவளை குறும்பாக பார்த்தான்.

“அப்ப வெவகாரமா கத்துக் கொடுக்க வேண்டியதுதான்…” என்று கள்ளத்தனமாக சிரித்தவனை பத்திரம் காட்டினாள்.

இவனில்லாவிட்டால் வாழ்க்கை இத்தனை வண்ணமயமாக இருந்திருக்குமா? தெரியவில்லை அவளுக்கு… அவளுக்காகவே யோசித்து, அவளுக்காகவே பேசி, அவளுக்காக வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் அவளவனை கண்களால் நிரப்பிக் கொண்டிருந்தாள் மஹா!

“என்ன மகாலக்ஷ்மி… ஒரே சைட் சீயிங்?” ஷேவ் செய்து கொண்டே கேட்டவனையே காதலோடு பார்த்தாள்.

தன்னையே பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் மனைவியை கண்ணாடி வழியே பார்த்து கண்ணடிக்க, வெட்கமாக புன்னகைத்தாள்.

“உன்னாலே எந்நாளும் என் ஜீவன் வாழுதே

சொல்லாமல் உன் சுவாசம் என் மூச்சில் சேருதே

உன் கைகள் கோர்க்கும் ஓர் நொடி

என் கண்கள் ஓரம் நீர்த்துளி

உன் மார்பில் சாய்ந்து சாகத்தோன்றுதே…”

தலையணையை நெஞ்சோடு அணைத்ததுக் கொண்டு அதில் தலை சாய்த்தபடி அவனையே பார்த்தவாறு மஹா பாட, ஷ்யாமின் முகத்தில் புன்னகை!

“காலைல இப்படியெல்லாம் பாடி மூட ஏத்தி விட்டுட்டு அப்புறம் என்னை குறை சொல்லக் கூடாது…” என்று கூறியவன், ஆப்டர்ஷேவ் லோஷனை கன்னத்தில் தடவியபடி அவளருகே வந்தான்.

“இன்னும் முப்பது வருஷம் கழிச்சு, பேரன் பேத்தி எடுத்துட்டு உனக்கும் எனக்கும் நரைச்சதுக்கு அப்புறமும் இதையெல்லாம் பாடனும்டி என் செல்ல பொண்டாட்டி…” என்று அவள் முகத்தருகே குனிந்து அவளது கன்னத்தில் கையிலிருந்த ஆப்டர்ஷேவ் லோஷனை அவளது கன்னத்தில் தடவினான். அந்த வாடை எப்போதுமே அவளுக்கு அலர்ஜி என்பதால் வேண்டுமென்றே அவளை வம்பிழுக்க இதை செய்வான்.

“உவ்வே… எரும… இந்த கர்மத்தை நீயே அப்பிக்க… நாறுது…” என்று முகத்தை சுளிக்க,

“யாரோ எப்பவோ எட்டு பத்துன்னு அலறினாங்கப்பா…” என்று சிரித்தபடி பாத்ரூமை நோக்கி போக,

“அய்யய்யோ…” என்றபடி அவனை முந்தினாள்.

“ஒய்… என்ன ஓடற?” என்றபடி அவளை மறிக்க,

“ஹய்யோ… விடுடா… டைமாகுது…” என்று குதிக்க ஆரம்பிக்க,

“ஆமா… டைமாகுது…” என்றான் குறும்பு கண்ணனாக!

“இப்ப வழிய விடப் போறியா இல்லையா?” முயன்று கடுமையைக் கொண்டு வந்தாள் மஹா. அடுத்து அவன் என்ன செய்வான் என்பதுதான் தெரிந்ததாயிற்றே!

“மஹா… டைமை சேவ் பண்ணனும்ல…” பொறுப்பாக கேட்டவனை ஒரு மார்க்கமாக பார்த்தவள்,

“அதனால?” என்று கேட்க,

“தண்ணியையும் சேவ் பண்ணனும் குல்பி… இன்னும் கொஞ்ச நாள்ல சென்னைல ரொம்ப தண்ணி பஞ்சம் வந்துடுமாம்…” என்றான் அதே குறும்போடு!

“டேய்… அடுத்தது நீ என்ன சொல்ல வர்றன்னு தெரியும்… போதும் உன்னோட சமூக சேவை… நீ இந்த பாத்ரூம் யூஸ் பண்ணிக்க, நான் கெஸ்ட் ரூம் போறேன்…” என்று போனவளை வலுகட்டாயமாக இழுத்துக் கொண்டு போய், அடித்து பிடித்து ஒரு வழியாக கிளம்பி, பத்து மணிக்கு அவளது மருத்துவமனையில் விட்டான் ஷ்யாம்.

****