Yuva- Ekkuthappa sikkiteno?! 10

எக்குத்தப்பா சிக்கிட்டேனோ? 10

மாலை மயங்கும் வேளையில், கீர்த்தியும் பிரபாவும் பூவிழியோடு பங்களாவின் பின்பக்க தோட்டத்தில் கொட்டம் அடித்துக் கொண்டிருந்தனர்.

ஓவிய வகுப்பு முடிந்தவுடன், நேற்று போல் இன்றும் விளையாடலாம் என்று குழந்தைகள் அடம்பிடிக்க, மூவரும் இங்கு வந்து இந்நேரம் வரை விளையாடி தீர்த்து களைத்து, பூவிழி புல்வெளி தரையில் அப்படியே மல்லாந்து படுத்து விட, அதேபோல அவர்களும் படுத்து கொண்டனர்.

இந்த மாதிரி செய்வதெல்லாம் அந்த குழந்தைகளுக்கு புது அனுபவமாக இருந்தது. மேலும் இயற்கையோடு நெருக்கத்தையும் ஏற்படுத்தியது.

அவர்கள் பார்வையில், பல கிளைகளோடு அடர்த்தியாக வளர்ந்திருந்த மரம் அழகாக காட்சி அளித்தது. “எப்பா! எவ்ளோ பெரிய மரம்! லீவ்ஸ் எல்லாம் டார்க் கீரீனிஷா அழகா இருக்கு இல்ல” கீர்த்தி சிலாகித்து சொல்ல,

“ஆமா, ஸ்மெல் கூட சூப்பரா இருக்கு, அதோட பூவெல்லாம் குட்டி குட்டியா அழகா இருக்கு, ஆனா நம்மால அதுல ஏறி பறிக்க முடியாதே!” பிரபாவும் தன் பங்குக்கு பேசினான்.

“இது புன்னை மரம், இதெல்லாம் அவ்ளோ உயரம் இல்ல, யாரு வேணா இந்த மரத்தில ஏறலாம்” பூவிழி அலட்டலாய் பதில் தந்து மாட்டிக் கொண்டாள்.

“அப்ப நீ ஏறி போய் அதுல பூ பறிச்சுட்டு வா ஃபிளவர்” பிரபா அலட்டாமல் சொல்ல, பூவிழி திருதிருவென முழித்தாள். அவளுக்கு எப்போதும் உயரம் என்றால் கொஞ்சம் பயம்!

“புங்க மரத்தில அதோட பூ அவ்ளோ ஸ்பெஷல் இல்ல, இந்த மரத்தடியில வீசுற சுகந்தமான காத்து தான் செம்ம, உங்க ஏசி காத்தை விட இது சூப்பரா இருக்கு இல்ல” அவள் பேச்சை மாற்ற முயற்சிக்க,

“பேச்சை வளர்க்காத பூவு, முதல்ல நீ மரத்துல ஏறி காட்டு, உன்ன பார்த்து நாங்களும் மரம் ஏற கத்துக்குவோம் இல்ல” இருவரும் சேர்ந்து வம்படியாக பிடிவாதம் பிடிக்க, வேறு வழியின்றி மரத்தில் தயங்கி தயங்கி கிளைகளை மாற்றி மாற்றி பற்றி கொண்டு ஏறினாள்.

“இன்னும் கொஞ்ச மேல ஏறி போ”

“இன்னும் மேல ஃபிளவர்”

இவர்கள் இப்படி சொல்ல சொல்ல குருட்டு தைரியத்தில் நான்கைந்து கிளைகள் தாண்டி மேலே ஏறியவளின் சுடிதார் எதிலோ மாட்டி கிழிந்தது.

“அச்சோ, ஏய் உங்களால என் துணி கிழிஞ்சு போச்சு டா” என்று ஆத்திரமாக கீழே குனிந்தவளுக்கு உலகம் தட்டாமலை சுற்றியது. கிளையை அணைத்து பிடித்துக் கொண்டு அப்படியே நின்று விட்டாள்.

வெளியே சத்யவர்த்தினியின் கார் வரும் ஓசை கேட்க, “அச்சோ, மாம் வந்துட்டாங்க, பாய் பூவு, டாடா ஃபிளவர்” இரு வாண்டுகளும் பிய்த்துக் கொண்டு ஓடி விட்டனர்.

“ஏஏய், நில்லுங்கடா, எனக்கு பயமா இருக்கு” இவள் பதறி அழைக்க, அதற்குள் குழந்தைகள் காணாமல் போயிருந்தனர்.

‘ஓ மை கடவுளே, இதென்ன புது சோதனை, ஏடாகூடமா வந்து இப்படி மாட்டிக்கிட்டு முழிக்கிறேனே!’

‘உனக்கு நல்லா வேணும் பூவு, அந்த குட்டி சாத்தானுங்க சொல்லுச்சுன்னா, உனக்கு எங்க‌ போச்சு புத்தி!’

‘ஃபோன் கூட கீழ வச்சுட்டேனே, இப்ப எப்படி கீழ இறங்கறது?’ வழக்கம் போல இவள் புலம்ப தொடங்க, வானம் மெல்ல கருமை நிறம் பூசிக் கொண்டது.

இவள் பயத்தில் இன்னும் இறுக்கமாக கிளையை பிடித்துக் கொண்டு, ‘யாராவது உதவ வர வேண்டுமே’ என்று முணுமுணுத்து கொண்டிருந்தாள்.

அவள் கைகளில் வலி எடுக்க, உடல் சோர்ந்து போகும் நேரம் அவள் கைப்பேசி ரீங்காரம்மிட்டது.

‘ஷில்லல்லா ஷில்லல்லா ரெண்டை வால் வெண்ணிலா, என்னைப் போல் சுட்டி பெண் இந்த பூமியிலா…’ அந்த பாடலில் இவள் நொந்து போக, சற்று தூரத்தில் சென்று கொண்டிருந்தவன் செவிகளில் இப்பாடல் கேட்க, யோசனையோடு இந்த திசை நோக்கி வந்தான்.

இருளும் பகலும் கைக்கோர்த்து நின்ற அந்த மங்கிய வெளிச்சத்தில் கீழே கைக்குட்டையோடு வைக்கப்பட்டிருந்த அலைப்பேசி அவன் கண்ணில் பட்டது. யோசனையோடு சுற்றும் முற்றும் பார்வையால் தேடலானான்.

“கீழ இல்ல, மேல பாரு” பூவிழி குரல் கேட்டு நிமிர்ந்தவனுக்கு சிரிப்பு தான் வந்தது. அவள் நின்றிருந்த நிலை அப்படி.

“ஏய், பூவிழி மேல என்ன செய்ற?”

“ம்ம் மாங்கா பறிக்கிறேன்!”

“நிஜமாவா! எப்ப இருந்து புங்க மரத்தில மாங்கா காய்க்க ஆரம்பிச்சது?” இவனும் அவளுடன் வம்படிக்க ஆரம்பித்தான். ஏனோ இப்போது அவள் ஓவிய ஆசியரியையாக, வளர்ந்த பெண்ணாக தெரியவில்லை அவன் பார்வைக்கு, குறும்புகளின் தோழியாக, சேட்டைகளின் இளவரிசியாக தான் எண்ண முடிந்தது.

ஆனால் அவனிடம் வம்பு வளர்க்கும் நிலையில் தான் அவள் இல்லையே! “பாடிகார்ட் என்னை கீழ இறக்கி விடு, கை ரொம்ப வலிக்குது” என்று முகம் சுருங்கி யாசித்தாள்.

இப்போது அவனிடம் வீம்பு பார்க்க முடியாதே!

“இறங்க தெரியாம எதுக்கு மரத்தில ஏறின?” என்று கேட்டபடியே அருகில் வந்தான்.

“எல்லாம் அந்த கீர்த்து, பிரபா சொல்பேச்சு கேட்டுத்தான்” என்றவள், “நான் இங்கிருந்து குதிக்கவா? நீ என்னை கீழ விழாம பிடிச்சுப்பியா?” என்றாள்.

“ஏன்? உன் கைகால் நல்லா இருக்கணும்னு ஆச இல்லயா? மெதுவா கிளைய பிடிச்சு கீழ இறங்கி வா, நான் கைபிடிச்சு உன்ன இறக்கி விடுறேன்” என்று அவன் சொல்ல,

“இங்கிருந்து என்னை கேட்ச் கூட பிடிக்க தெரியாதா? என்ன பாடிகார்ட் நீ!” அவனை குறை சொன்ன படி மெதுவாக இறங்கினாள்.

“சினிமா பாத்து ஓவர் இமேஜினேஷன்ல இருக்க போல, கை கொடு” என்று கையை நீட்ட, இவன் கரத்தை பிடிக்க முயன்றவள், நிலைதடுமாறி மொத்தமாக இவன்மீதே சரிந்து விழுந்தாள்.

மாரி அவளை பிடித்து கொண்டு, தானும் கீழே விழாமல் சமாளித்து நின்றான். “நான் என்ன சொன்ன? நீ மொத்தமா என்மேல வந்து விழற?”என்று கண்டிக்க, அவள் அவன் கைப்பிடியில் சங்கடமாக நெளிந்தாள். அவளை கீழே விட்டு தன் கரத்தை விலக்கிய போது தான் அவனாலும் உணர முடிந்தது, அவள் வெற்றிடையின் மென்மையை! அவள் இடைப் பகுதியில் சுடிதார் சற்று கிழிந்து இருந்ததையும் கவனித்தான்.

அவன் பார்வை சென்ற திக்கில் கிழிச்சலை தன் கையால் மறைத்து நின்றாள். “உன் துப்பட்டாவை எடுத்து விரிச்சு போட்டுக்கோ” என்று சொன்னவன், “தேவையா உனக்கு இந்த வேண்டாத வேலை?” என்று கண்டிக்கவும் செய்தான்.

“கிளையில மாட்டி அது கிழிஞ்சதுக்கு நான் என்ன செய்ய! நீ பண்ண ஹெல்ப்க்கு தேங்க்ஸ், போ போ!” பூவிழி அவனை விரட்ட, மாரி அவளை காட்டமாக முறைத்து வைத்தான்.

“டிவில கார்டூன் மட்டும் தான் பார்ப்பியா! இல்ல நியூஸ் எல்லாம் பார்க்கிற பழக்கம் இருக்கா?” மாரி கேட்க,

“நியூஸ் கூட தான் பார்ப்பேன், இப்ப அதுக்கு என்ன?” பூவிழி காரணம் விளங்காமல் வினவினாள்.

“அப்ப, தனியா இருக்கற பெண்களுக்கு  சரியான பாதுகாப்பு இல்லன்னு உனக்கு தெரிஞ்சு இருக்கும்…” மாரி முடிக்காமல் இழுத்தான்.

“நான் ஒண்ணும் இங்க தனியா இல்ல, என்னை சுத்தி நிறைய பேர் இருக்காங்க, அதால எனக்கு பயம் இல்ல” பூவிழி அழுத்தி சொன்னாள்.

“இல்ல பூவிழி, நம்ம கூட சிரிச்சு பேசுற எல்லாருமே நல்லவங்களா தான் இருப்பாங்கன்னு நம்ப கூடாது. அது முட்டாள்தனம், சூழ்நிலை மாறும் போது மனிசங்களும் மாறிட்டே இருப்பாங்க இங்க” மாரி பொறுமையாக எடுத்து சொல்ல, பதிலின்றி பூவிழி மௌனமானாள்.

“சரி வா, உன்ன உன் ரூம்ல விட்டுட்டு போறேன்” என்று அவன் அழைக்க, “எனக்கு எந்த பயமும் இல்ல, என்கிட்ட அவ்ளோ சீக்கிரம் யாராலும் வாலாட்ட முடியாது, நான் தனியாவே போயிடுவேன்” என்று முன்னால் நடந்தாள்.

“உன்ன தனியா அனுப்ப எனக்கு பயமா இருக்கே!” என்று சின்ன சிரிப்போடு அவளுடன் நடந்தான் இவன்.

பூவிழி, மாரியின் முகத்தை விசித்திரமாய் பார்த்து கொண்டு நடந்தாள். ‘என்னடா அதிசயம், இந்த சிடுமூஞ்சி இன்னிக்கு சிரிக்குது, அதுக்கும் மேல என்கிட்ட நல்லதனமா வேற பேசுது! என்னவா இருக்கும்?’ என்றெண்ணியபடியே நடந்தவள், சட்டென நின்று விட்டாள்.

பூவிழி இதுவரையில் பகற் பொழுதில் மட்டும் தான் இந்த பக்கம் வந்து பழக்கம். இப்போது எங்கும் நன்றாக இருள் பரவி இருந்தது. பங்களாவின் முன் பக்கம் இருந்த அளவு பின்புறம் விளக்குகள் வைக்கப்படவில்லை. எத்தனை வேகமாக நடந்தாலும் இவளின் அறையை அடைய குறைந்தது பதினைந்து நிமிடங்களாவது ஆகும். தனியே வந்திருந்தால் இவள் நிச்சயம் பயந்து நடுங்கி போய் இருப்பாள்.

“என்னாச்சு பூவிழி, ஏன் நின்னுட்ட?” மாரி கேட்க, இவள் வெளிறிய முகத்துடன், “எனக்கு இருட்டுனா ரொம்ப பயம், ஏன் இங்க லைட் போடாம விட்டிருக்காங்க?” வினவினாள்.

“நாளைக்கு இங்க பார்ட்டி இருக்கு இல்ல, அதுக்கு அலங்காரம் செய்ற வேலை நடக்குது, சத்யா மேடம்கு டவுட் வரகூடாதுன்னு இங்க கரெண்ட் லைன் கட்பண்ணி விட்டிருக்காங்க” என்று விளக்கம் தந்தவன், “பயமா இருந்தா என் கைய பிடிச்சுக்கோ, பயம் போயிடும்” என்று வலது கையை அவள் முன் நீட்டினான்.

பூவிழியின் மனம் நெகிழ்ந்து போனது. மறுப்பு சொல்லாமல் அவன் கையை பிடித்துக் கொண்டாள். அவளுக்குள் பயம் வந்து நடுங்கிய எத்தனையோ சமையங்களில் அவள் பெண் மனம் இப்படி ஒரு ஆதரவான கரம் பிடித்துக் கொள்ள, யாசித்து ஏமாந்து போயிருக்கின்றது. இப்போது இவள் யாசிக்கும் முன்பே அவன் கை தன்னை நோக்கி நீண்டு வந்தது, தனக்காகவே.

“ஏய் வாயாடி, என்ன ரொம்ப அமைதியா வர!”

“ஆமா, நான் ஏன் இவ்ளோ அமைதியா வரேன்?” அவள் தன்னையே கேட்டு கொள்ள, மாரி சிரித்து விட்டான்.

“எதுக்கு இப்ப, இந்த சிரிப்பு? உன் உள்ளங்கை ஏன் இப்படி பாராங்கல்லு மாதிரி இருக்கு, எப்பா!” என்று வம்பிழுக்க தொடங்கினாள்.

“நான் ஒரடி விட்டா, வாங்கினவன் திரும்பி எழவே கூடாது, அதுக்கு கை இப்படித்தான் வச்சிருக்கணும் பூவிழி” என்றவன் அவள் கரத்தை மென்மையாக பிடித்துக் கொண்டான்.

அவளுக்கு புது அனுபவமாய் இருந்தது. அவன் முரட்டு முகம் காட்டும் இளநகை, அழுத்தமாய் பேசும் அவன் வார்த்தைகளில் இன்று புதிதாக தெரியும் கனிவு, பாறையின் கடினம் கொண்ட அவன் கரத்தின் மென்மையான பரிசம்… அவளுக்குள் ஏதோ இனம்புரியாத குறுகுறுப்பை ஏற்படுத்தியது.

எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக அவனின் ‘பூவிழி’ என்ற அழைப்பு, அவள் இதய கூட்டிற்குள் தித்திக்க தான் செய்தது.

அவள் அறை வாயிலில் அவளை விட்டு விட்டு சிறு தலையசைப்புடன் அவன் சென்று விட்டான்.

‘பரவாயில்லயே, இந்த கருங்கல்லுக்குள்ள கூட கொஞ்சூண்டு ஈரம் கசியும் போல’ என்று எண்ணி சிரித்து கொண்டாள்.

சிக்கிட்டேனோ? பார்க்கலாம்…