நினைவலைகள்
பசுஞ்சோலை கிராமம் (கற்பனை ஊர். உன்மையா அப்படி ஒரு ஊர் இருந்ததால் ஒப்பீடு செய்ய வேண்டாம். இது முழுவதும் என் கற்பனையே)
பெயரைப் போலவே பசுமையான கிராமம். வானுயர்ந்த கட்டிடங்கள் இல்லாமல், தொழிற்சாலைகள் இல்லாமல், சிறுசிறு மணல் வீடுகளுடன், விவசாயம் மட்டுமே அங்கு முக்கிய தொழில் என இருக்கும் அழகான கிராமம். எங்கு திரும்பினாலும் வயல்களும் தோப்புகளும் செழித்து வளர்ந்திருந்தது. இயற்கையை மாசுபடுத்தும் தொழிற்சாலைகள் அங்கே இன்னமும் நுழையாததால், இயற்கை காற்றும், சுத்தமான நீரும் உடல் ஆரோக்கியத்தை கொடுத்தது.
சூதுவாது தெரியாத வெள்ளந்தி மனிதர்கள். இந்த காலத்தில் இப்படி மனிதர்களா? என வியக்கும் வண்ணம் அவர்களின் உதவும் குணம். நம் நகரங்களில் யாரிடமாவது வழி கேட்டால், தெரிந்தாலும் ‘தெரியாது’ என்று செல்வார்கள், அல்லது ‘அங்க இருக்குன்னு’ ஒரு அடையாளம் சொல்லி சென்றுவிடுவார்கள். ஆனால் கிராமத்திலோ, வீட்டிற்கு வழி கேட்டால்,”அட அது நம்ம அண்ணன் வீடுதான், மாமா வீடுதான் வாங்க” எனக் கூட்டி சென்று வீட்டிலேயே விட்டு விடுவார்கள்.
உறவாக இல்லாவிடினும் ஒருவருக்கொருவர் ஒத்தாசையாக உதவிக்கொண்டு, ஒரு வீட்டில் விசேஷம் என்றால் தங்கள் வீட்டிலே விசேஷம் நடப்பதுபோல் சந்தோஷித்து, அதே நேரம் துக்கம் என்றாலும் தன் வீட்டிலேயே துக்கம் நடந்ததுபோல் கவலையில் ஆழ்ந்து வடியும்.
அப்படிப்பட்ட பசுமையும் அன்பும் நிறைந்த கிராமம் பசுஞ்சோலை.
அந்த கிராமத்தை தன் சுட்டி தனத்தால் ஒருத்தி உண்டு இல்லை என்று ஆக்கி கொண்டு இருந்தாள். அவள் பதினேழு வயது பருவச் சிட்டு. யாரிடமாவது ஏதாவது சேட்டை செய்து மாட்டிக்கொண்டு, தன் அன்னையிடம் வாங்கிக் கட்டிக் கொள்வதே, அவளின் முழு நேர வேலை.
அவளின் பகுதிநேர வேலை, தாங்கள் எழுதி இருந்த பன்னிரண்டாவது பரிட்சை முடிவுகளுக்காக காத்திருப்பது.
இன்று என்ன வம்பை வாங்கி வந்திருக்கிறாள்.
“ஏண்டி அம்மு இப்படி பண்ணுற? உன் வயசு என்ன அந்த பொடிசுகள் வயசு என்ன? அதுக கூட சேர்ந்து கிரிக்கெட் விளையாடுறேன்னு, அந்த பார்வதியோட மண் குடத்தை உடைச்சு வச்சிருக்க. அவ என்கிட்ட வந்து சண்டை போட்டுட்டு போறா. உன்னை என்ன பண்ணறது?”
“போ அம்மா! கடைசி பால் அது. சூப்பரா சிக்ஸ் போகவேண்டியது இந்த பார்வதி அக்கா வந்ததால மிஸ் ஆயிடுச்சு. அவங்க வராமல் இருந்தால் என்னோட டீம் தான் வின் பண்ணியிருக்கும்.” என சலித்து கொண்டாள்.
“இனி நீ அந்த பொடிசுகள் கூட சேர்ந்த, அடி வெளுத்து கட்டுவேன் ஜாக்கிரதையாய் இருந்துக்கோ.”
“அம்மா! என் ப்ரெண்ட்ஸுகளை பொடிசுகள்ன்னு சொன்னால் எனக்கு கெட்ட கோவம் வரும்.” அவள் நண்பர்கள் என குறிப்பிடுவது, எட்டிலிருந்து பன்னிரண்டு வயது வரை இருக்கும் நண்டு சிண்டுகளை.
“அடி செருப்பால் கோவம் வருமாம்ல கோவம், நாலு நாள் சோறு போடாம பட்டினி போட்டா நீ வழிக்கு வருவ.”
“ஆசை தோசை. நீ சோறு போடலைனா நான் பட்டினியா கிடப்பேனா?”
“பட்டினி கிடக்காமல் என்னடி பண்ணுவ? யார் உனக்கு சோறு போடுவா?”
“கம்பெனி சீக்ரெட் சொல்லக் கூடாது” என அன்னையின் காதில் ரகசியம் பேசினாள். அதில் அன்னைக்கு சிரிப்பு எட்டிப் பார்த்தாலும் அதை மறைத்துக் கொண்டு,
“இப்ப சொல்லல நிஜமாவே உனக்கு இன்னிக்கு சோறு கட்டு” என்ன சொன்னால் வழிக்கு வருவாள் என தெரிந்த அன்னையாய் அவளுக்கு கிடுக்குப்பிடி போட்டார்.
அதில் முகத்தை தொங்க போட்டுக்கொண்டு,”நீ போடலைன்னா என்ன? என்னோட செல்ல அக்கா எனக்கு போடுவா.” என ஜெகஜோதியா, தன் இரட்டை சகோதரியை மாட்டி வைத்தாள்.
“ஏண்டி நீ கெட்டது பத்தாதுன்னு, அவளையும் கெடுக்க பார்க்கிறாயா? அவதான் நல்ல பொண்ணா எனக்கு ஒத்தாசையாக இருக்கா. அவளையும் உன்ன மாதிரியே மாத்திடாத.”
“ஐயோ அம்மா! இன்னும் உலகம் தெரியாத சின்னப் பொண்ணாவே இருக்கியே. அவ அதுக்கு எல்லாம் சரிப்பட்டு வரமாட்டா. இந்த வேலை எல்லாம் ஒன் அண்ட் ஒன்லி அமிர்தாவுக்கு மட்டும்தான்.”
அந்தப் பருவ சுட்டி சிட்டின் பெயர் அமிர்தா. அவளின் இரட்டை சகோதரி பிருந்தா. ஐந்து நிமிடம் முன்னே பிறந்த பிருந்தா தான் அமிர்தாவிற்கு மூத்தவள். இவர்கள் மூவரும் ஒருவருக்கொருவர் பாசத்தால் பின்னப்பட்ட கூடு.
பிருந்தா, அமிர்தாவின் அன்னை கஸ்தூரி. இவர்களின் எட்டு வயதில், வயலுக்கு சென்ற தந்தை பாம்பு கடியால் உயிரற்ற சடலமாக வீடு திரும்பினார்.
கணவனின் இழப்பில் துக்கத்தில் ஆழ்ந்து விடமுடியாமல், அறியா சிறு மலர்களாக இருந்த பிருந்தா, அமிர்தாவின் பொறுப்பை மனதில் கொண்டு, இந்த ஒன்பது வருடங்களாக கஸ்தூரி வயல் வேலைகள், வீட்டு வேலைகள் என செய்து தன் பெண்களை காத்து வந்தார்.
தந்தையிடம் அதிக நெருக்கம் கொண்டிருந்த அமிர்தா அவரின் இழப்பை தாங்க முடியாமல் தன் கவலைகளை மறக்க சுட்டிப் பெண்ணாக மாறினாள்.
ஒரு இழப்பால் சுட்டிப் பெண்ணாக மாறிய பெண், இன்னொரு இழப்பால், இல்லை இல்லை இன்னும் மூன்று இழப்பால், இருக்கமான பெண்ணாக மாறப்போவது காலத்தின் கட்டாயம்.
அமிர்தா எந்தளவுக்கு சுட்டி தனமும், துறுதுறுப்பும் நிறைந்தவளோ? அதற்கு நேர் எதிர் பிருந்தா, அமைதியும் நிதானமும் நிறைந்தவள்.
இருவரும் அழகில், ஒருவருக்கொருவர் சளைத்தவர்கள் இல்லை என்றாலும், அமிர்தாவின் விழிகளில் இருக்கும் வசீகரம் அவளைப் பேரழகாக காட்டியது. கஸ்தூரிக்கு தன் பெண்களின் அழகில் பெருமை இருந்தாலும் இந்த கால மனிதர்களை நினைத்து பயமும் கொண்டார். தூணுக்கு புடவை கட்டினாலே உற்றுப் பார்க்கும் ஆண்களுக்கு மத்தியில், இந்த அழகு பெண்களை எப்படி காப்பாற்றுவது என்ற கவலை.
அவரது பயம் நிஜம் என்பதை நிரூபிக்க, ஒரு சூறாவளி அவர்கள் வாழ்வை சுழற்றி அடிக்க போகிறது.
அதே அழகை பணயமாக வைத்து, அவர் மகள் இந்த உலகத்தை எதிர்கொள்ளப் போவதை அறியாமல் போனார்.
இருவரும் தன் பன்னிரண்டாவது வகுப்பை, அந்த கிராமத்திலிருந்த அரசு பள்ளியில் முடித்துக்கொண்டு, இப்போது பரீட்சை முடிவுக்காக காத்திருக்கும் பருவம் மங்கைகள். இதுவரை உள்ளூரிலேயே இருந்த பெண்கள், கல்லூரி வாழ்க்கையை மிகவும் ஆவலுடன் எதிர்பார்த்திருந்தனர்.
காலம் அவர்களுக்கு என்ன வைத்து காத்திருக்கிறதோ?
†††††
“என்னம்மா சொல்றீங்க? நான் அந்த கிராமத்துக்கு வரணுமா?” என தன் நெஞ்சில் கையை வைத்து அமர்ந்துவிட்டான் ஈஸ்வர்.
“ராஜா ஊர்ல தாத்தா பாட்டி எல்லாம் உன்னை ஆசையா எதிர்பார்ப்பாங்க. இந்த வருஷமாவது பொங்கல் பண்டிகையை அவங்க கூட கொண்டாடலாம்” என அவனின் அன்னை கெஞ்சிக் கொண்டிருந்தார். பல வருடங்களுக்குப் பின் பிறந்த வீட்டிற்கு செல்லப்போகும் ஆர்வம் அவரிடம்.
அன்னையின் ஆர்வத்தைக் கண்ட ஈஸ்வரனின் ஸ்ருதி கொஞ்சம் இறங்கியது.
“மா சொன்னா புரிஞ்சுக்கோங்க. எனக்கு நிறைய வேலை இருக்கு. அதை விட்டுட்டு என்னால் அந்த கிராமத்தில் பத்து நாட்கள் எல்லாம் உட்கார முடியாது.”
“சரிடா பத்து நாள் கூட வேண்டாம். ஒரு ஒரு வாரம் இருந்துட்டு வந்துடலாம். எவ்வளவு வருஷம் ஆச்சு நம்ம சொந்தங்களை பார்த்து.” என பொய்யாக மூக்கை சிந்தினார், அவனை ஓரக்கண்ணால் பார்த்துக்கொண்டே.
அன்னையின் நடிப்பு புரிந்தாலும் எப்படி மறுத்து கூறுவது என்று குழம்பி,”ஓகே மா நான் வரேன். சப்போஸ் எனக்கு புடிக்கலைனா, நான் திரும்ப வந்துகிட்டே இருப்பேன். நீங்க ஒரு வாரம் இருந்தாலும் சரி, பத்து நாள் இருந்தாலும் சரி, அது உங்க விருப்பம். என்னை அங்க இருக்க சொல்லி கட்டாயப் படுத்தக்கூடாது” என கட்டளையோடு சம்மதம் தெரிவித்தான்.
எப்படியோ வந்தால் போதும் என்ற மனநிலையிலிருந்த அவன் அன்னை,”ரொம்ப தேங்க்ஸ் டா தம்பி. நான் போய் பயணத்துக்குத் தேவையான டிரஸ் எடுத்து வைக்கிறேன். நீயும் உனக்கு வேண்டியதை எடுத்துக்கோ. அப்புறம் அங்க வந்து லேப்டாப் எடுக்கல, மொபைல் சார்ஜர் எடுக்கல, அப்பிடின்னு சொல்ல கூடாது.” என கட்டளையோட கூறி செல்ல போக
“அம்மா நில்லுங்க” அவரின் நடையை தடை செய்தான்.
“பொங்கலுக்கு தான் இன்னும் ஒரு வாரம் இருக்குதே. இப்பவே எதுக்கு ரெடி பண்றீங்க”
“பொங்கல் அன்னைக்கா போவாங்க. முன்னாடியே போனா தான் விசேஷமா இருக்கும். இந்த வருஷம் திருவிழாவும் சேர்ந்து வருது. நீ வந்து பார். அப்பதான் உனக்கு புரியும். இன்னிக்கு ராத்திரி நாம கிளம்புறோம்.” என சொல்லி ஓடியே விட்டார். எங்கே நின்றால் தன் மகன் மீண்டும் ஏதாவது தடை சொல்வான் என அறிந்தவராக.
தன் தலையில் கையை வைத்து அமர்ந்து விட்டான். தொழில் வட்டாரத்தில் அனைவருக்கும் சிம்ம சொப்பனமாக இருக்கும் ஈஸ்வரன்.
அவன் கல்லூரி படிப்பை முடித்தவுடன், தன் தொழிலில் தனக்கு உதவியாக வரும்படி தந்தையின் வேண்டுகோளை மறுத்து,”குடும்பத் தொழில் எனக்கு வேண்டாம். நானே என் அடையாளத்தை உருவாக்கிக் கொள்வேன்” என சொந்தமாக தொழில் தொடங்கி, வளர்ந்து வரும் இளம் தொழிலதிபர்.
அவனின் கல்லூரித்தோழன், உதவியுடன் தொழில் வட்டாரத்தில் கால் பதித்திருந்தான். அவனின் ப்ராஜெக்ட் அனைத்தும் சரியான நேரத்தில், அதே சமயம் மிகவும் நேர்த்தியாகவும் முடித்து விடுவான். அதனால் அவனுக்கு வேலை குவிய ஆரம்பித்தது.
அதில் பொறாமை கொண்டு அவனுக்கு வரும் ப்ராஜெக்ட்களை, தட்டிப் பறிக்க என ஒரு கூட்டம் உருவாகியது. அதை அறியாத ஈஸ்வர் அனைவரையும் நம்பி பொறுப்பை ஒப்படைத்து முதல் ஒரு வருடத்திலேயே அடிபட்டு போனான்.
இன்னமும் உறங்கிக் கொண்டிருந்தால் அவன் ஈஸ்வரனே அல்லவே.
அழிக்கும் கடவுள் ஈஸ்வரனின் அவதாரம் எடுத்தான்.
ஈஸ்வருக்கு துரோகம் செய்பவர்களை, இல்லை இல்லை துரோகம் செய்ய நினைப்பவர்களையே உரு தெரியாமல் அழித்து விடுவான். அவன் அகராதியில் குறைந்தபட்ச தண்டனையே, கைகால்களை முடக்கி வீட்டில் அடைப்பது. அனைவருக்கும் அவன் ஒரு சிம்ம சொப்பனம்.
அந்த ஒரு வருடத்திலேயே பல துரோகங்களை சந்தித்து அவன் இறுகிப் போயிருந்தான். இப்போது அவன் தொழில் வட்டாரத்தில் காட்டும் முகமே வேறு.
இப்படிப்பட்ட சிம்ம மூர்த்தி தன் அன்னையிடம் தன் மறுப்பை கூற முடியாமல் தன் தலையில் கையை வைத்து அமர்ந்திருந்தான்.
சிம்ம சொப்பனமாக ஈஸ்வரன்.
அமைதியின் சொரூபமாக பிருந்தா.
துறுதுறு சுட்டிப்பெண் அமிர்தா.
அவனின் பசுஞ்சோலை கிராம வரவு, யார் வாழ்வை எப்படி திருப்பி போட போகிறது? என்று பொறுத்திருந்து பார்ப்போம்.