யாழ்-8

யாழ்-8

அஸ்வின் சொன்னதைக் கேட்ட
ராஷ்மிகாவின் மனம் விட்டு விட்டுத் துடித்தது. அஸ்வின் அவளது சல்வாரின் முடிச்சை விட.. அவனை விட்டு  அவசரமாக விலகியவள் அவனை குழப்பமாகப் பார்க்க.. ராஷ்மியைப் பார்த்து கண்ணை அடித்துவிட்டு ஏளனப் புன்னகையை வீசினான். அவள் பயப்படுவாள் அல்லது கண்ணீரை  சிந்துவாள் என்று நினைத்த
அஸ்வினிற்கு அவள் தந்த
வெளிப்படையான பேச்சு கோபத்தைக் கிளப்பியது.

அவனை விட்டு விலகி நின்றிருந்தவள் அவன் முகத்திற்கு நேராகவே “பொறுக்கி” என்றாள் பல்லைக் கடித்தபடி.

அவளின் அருகில் அவன் அழுத்தமானக் காலடி ஓசையோடு வர அவள் அப்படியே நகராமல் அவனை எரித்த பார்வையோடு
நின்றாள். “உனக்கு இந்த பயம் அழுகை இதெல்லாம் வரவே வராதா” என்றான்..
ராஷ்மிகாவிற்கோ “இவன பொறுக்கி னு திட்டுனா.. இவன் என்ன கேக்கறான் லூசு” என்று மனதில் எழாமல் இல்லை.

“நான் கேட்டதுக்கு பதில் சொல்லு” என்று அவன் விடாமல் கேட்க..

“நான் ஏன் உன்ன பாத்து பயப்படணும்” என்றாள் திமிராக.

அவளின் பதிலில் அவனிற்கு எரிகிற நெருப்பில் எண்ணெய் ஊற்றுவது போல இருந்தது போல.. இத்தனை பிசினஸ்
பார்ப்பவன் ஒரு சின்னப் பெண்ணிடம் தோற்பதைப் போல உணர்ந்தான். “உன்ன
ஒரு நாள் அழ வைக்காம விட மாட்டேன்” என்று அஸ்வின் ராஷ்மிகாவிடம் சபதமிட
அவளோ வெறித்த பார்வையோடு நின்றாள்.. அவனின் சொற்கள் ராஷ்மிகாவின் மனதில் கல்வெட்டில் பதிவது போலப் பதிந்தது.

“முடிஞ்சா பண்ணுடா பாக்கலாம்” என்று கோபத் தீயாய் அவள் குரல் எதிரொலிக்க.. அந்த ஏசி அறையிலும் அதன் சூட்டை
அஸ்வினால் உணர முடிந்தது.

“அதையும் பாக்க தான போற” என்றவன்.. அந்த அறையை விட்டு வெளியே சென்றான்.

அவன் வெளியே சென்றுவிட்டான். ராஷ்மிகா தான் அங்கிருந்த ஷோபாவில்
அமர்ந்து விட்டாள். அவன் சொன்னதே மண்டைக்குள் ஓடியது. இரு கைகளால்
காதைப் பொத்தி உட்கார மீண்டும் அதே வார்த்தைகள்.

“டவல் மட்டும் கட்டி இருந்த ஃபோட்டோல ஹாட் அன்ட் செக்ஸியா இருந்த” என்பதே அவன் சொன்ன வார்த்தைகள்.
ஆம் ராஷ்மிகாவின் போனில் பார்த்தது. ராஷ்மிகா கொஞ்சம் பூசினாற் போன்ற உடல்வாகு தான்.. அதாவது சப்பி கேர்ள்..
உடம்பைக் குறைக்கிறேன் என்ற பேர் வழியில் ஒரு ஃபோட்டோவை எடுப்போம்  பின் ஒருமாதம் கழித்து வித்தியாசம் இருக்கிறதா என்று பார்ப்போம் என்ற
பேர்வழியில் லூசுத்தனமாக எடுத்த ஃபோட்டோ அது. மார்பிற்குக் குறுக்காக ஒரு நீளமானத் துண்டைக் கட்டிக்
கொண்டவள் கண்ணாடி முன் நின்று அதை போட்டோ எடுத்திருந்தாள். மார்பிலிருந்து தொடங்கி முட்டிக்கு கொஞ்சம் மேல் வரை இருக்கும் அந்த
போட்டோவை தான் அஸ்வின்
பார்த்திருந்தான். இப்போதும் அதை நினைத்து இந்தப் பெண்ணிற்கு தன்னுடைய முட்டாள்தனம் இதில் சிறிது
இருப்பது தெரியவில்லை. ஒரு
பெண்ணிடம் வந்து எப்படி பேசுகிறான் என்ற எண்ணமே எழுந்தது.

மணியைப் பார்த்தவள் வெளியே வர மோதிரம் மாற்றிக் கொண்டு இருந்தனர்.
அமைதியாக சென்று தன் அன்னை அருகே நிற்க மேடையின் அருகில் யாருடனோ பேசிக் கொண்டிருந்த அஸ்வின் இவளைத் தான் கவனித்துக்
கொண்டிருந்தான். அவன் கவனிப்பதைப் பார்த்த ராஷ்மிகாவிற்கு முகத்தில்
எள்ளும் கொள்ளும் வெடித்தது. முகத்தை வேறு பக்கம் திருப்பியவள் அன்னையிடம் சாதாரணமாகப் பேசுவதைப் போல எதையெதையோ பேசினாள். இங்கே இப்படி இருக்க.. இன்னொரு பக்கம் வேறொரு கூத்து நடக்க ஆரம்பித்தது.

நிச்சயத்திற்கு வந்த ஹர்ஷவர்தன் ஒரு நண்பன் ஃபோன் செய்ய கூட்டமான
இடத்தை விட்டு நகர்ந்து டைனிங் ஹால் உள்ளே சென்றான். சென்றவன் ஏதேதோ பேசியபடி நின்றவன் பேசியபடியே பின்னால் யாரும் இல்லை என்று பார்க்காமல் நகர தண்ணீர் க்ளாஸில்..
தண்ணீரைக் குடித்துக் கொண்டே நடந்தவள் மீது இடித்து விட்டான்.

“ஸாரி..” என்றபடி திரும்பியவன் கீர்த்தனா ஆதர்ஷினியின் அழகில் மனதை பறக்கவிட்டது உண்மை தான். அவளின் சந்தன நிறத்திற்கு ரத்த நிற
லாங் ட்ரெடிஷனல் மேக்ஸி ட்ரெஸை உடுத்தி இருந்தாள். அந்த ட்ரெஸிற்கும் அவள் இடை வரை இருந்த கூந்தலை
சின்னதாகக் க்ளிப் போட்டு மீத முடியை அவள் விட்டிருந்த விதத்திலேயே மனதை
மட்டுமல்ல நம்ம ஆளு “உடல்” “பொருள்” “ஆவி” என அனைத்தையும் பறக்க
விட்டான்.

தண்ணீர் எல்லாம் உடையில் கொஞ்சம் சிந்திவிட.. உடையை சரி செய்தவள் ஹர்ஷவர்தனின் “ஸாரி” என்ற
வார்த்தையில் நிமிர்ந்தாள். “இல்ல பரவாயில்லை விடுங்க.. தெரியாம தான
பண்ணிங்க” என்று பெருந்தன்மையாகக் கூற அதிலும் விழுந்தான் நம் ஆள்.

“நீங்க இங்க எங்கேஜ்மன்ட்-கு
வந்திருக்கிங்களா?” என்று பேச்சை வளர்க்க நினைத்துக் கேட்க.. கீர்த்தியோ கண்டு கொண்டாள்.

“இல்ல.. இங்க ரயில் ஒன்னு வந்து நின்னிருச்சு னு சொன்னாங்க.. அதான் தள்ளி விடலாம் னு வந்தேன்” என்று
ஒற்றைப் புருவத்தைத் தூக்கியபடி சொல்ல சிரித்தே விட்டான் ஹர்ஷா.

“குட் ஜோக்… உங்க பேர் என்ன?” என்று கேட்க அதற்கும் தலையை சாய்த்து ஒரு
நக்கல் சிரிப்பே வந்தது அவளிடம்.

“சரி விடுங்க… ஐயம் ஹர்ஷவர்தன்” என்று கையை நீட்ட.. அப்பா அண்ணன் தவிர எல்லா ஆண்களிடம் தள்ளி
நிற்பவள் அவனிடம் கையைக் குடுத்தாள். அவளுக்கு ஹர்ஷாவிடம் அந்த நொடி
தன்னை அறியாமல் கையைக்
கொடுக்க ஏதோ ஒன்று உந்தியது உண்மை தான்.

“என் பேர் கீர்த்தனா ஆதர்ஷினி” என்றவள் கை இன்னமும் அவனிடமே
இருப்பதை உணர்ந்து நேக்காய் அவனிடம் இருந்து கையைப் பிரித்தாள்.

“அதென்ன இரண்டு நேம் உங்களுக்கு.. நான் எப்படி கூப்பிடட்டும்” என்று தலையை ஆட்டி ஆட்டி பேச அவனது
கேசம் ஆணின் லட்சனமாய் காற்றில் அசைந்தது.

“உங்களுக்கு எப்படி தோணுதோ அப்படியே கூப்பிடுங்க” என்று கீர்த்தனா
சொல்ல தாடையை நிமிர்த்தி அழகாய் சிரித்தவன்…

“ஐ வில் கால் யூ கீர்த்தி” என்றான்.

“ஓகே ஹர்ஷா” என்று கீர்த்தி சொல்ல..

“உன் நம்பர் கேக்கலாமா” என்று ஒரு பிட்டை போட்டான் ஹர்ஷவர்தன்.

“அதான் கேட்டுடிங்களே” என்று கீர்த்தி காலை வார..

“இல்ல இல்ல கீர்த்தி.. இஷ்டம் இருந்தா தா.. இல்லனா வேணாம்.. ஜஸ்ட் ப்ரண்ட்லியா தான் கேட்டேன்” என்று  ஹர்ஷா அடுத்த டயலாக்கை வீச.. இதுவரை யாரிடமோ பேசாத கீர்த்திக்கோ.. “ச்ச.. எவ்ளோ ஜென்ட்டில்” என்று மனது சொல்ல அவனுக்குத்
தன்னுடைய எண்ணைத் தந்தாள். காலங் காலமாக சில சினிமாக்களில் ஹீரோஸ்
ஹீரோயினிடம் நம்பரைப் பறிப்பதைப் பார்த்த பதினெட்டு வயதுப் பெண்ணிற்கோ ஹர்ஷவர்தன் பயங்கர
ஜென்டிலாகத் தெரிந்தான்.

“நீ எந்த காலேஜ்.. என்ன இயர்” என்று விசாரிக்க ஆரம்பித்தான் ஹர்ஷா  அடுத்து.

அவள் காலேஜ் பெயரை சொல்லவும் “என் அக்காவும் அந்த காலேஜ் தான்..” என்று
குஷியாகச் சொல்ல..

“அப்படியா எந்த டிபார்ட்மெண்ட்” என்று
ஆர்வமாகக் கீர்த்தி கேட்ட நேரம்.. அவளுடைய அன்னை செல்வமணி அவளைத் தேடிக் கொண்டு வருவது தெரிந்தது.

“அம்மா வராங்க.. பை ஹர்ஷா” என்று பரபரவென ஓடியவளைக் கண்டு அவனுக்கு சிரிப்பு தான் வந்தது.

“அம்மா.. வீட்டுக்கு போலாம்” என்று அன்னையிடம் இங்கே நச்சிக் கொண்டு இருந்தாள் ராஷ்மிகா.

“என்னடி இப்பதான நிச்சயம் முடிஞ்சுது.. இரு ஒரு அரை மணி நேரம் இருந்துட்டுப்
போலாம்” என்று கல்யாணி சொல்ல.. ராஷ்மிகாவால் எதுவும் பேச முடியவில்லை.

“எங்கடா போயிருந்த…” என்று அருகில் வந்து உட்கார்ந்த தம்பியிடம் ராஷ்மிகா வினவ.. “ப்ரண்ட் கால் பண்ணிட்டான்
அதான்” என்று சொல்ல..

“பண்ணிட்டானா.. இல்ல பண்ணிட்டாளா” என்று நக்கலாகக் கேட்க..

“நான் ஒரு ஸ்ரீ ராமன் அக்கா” என்று கண்களைச் சிமிட்டினான் ஹர்ஷவர்தன்.

“யாரு நீ.. நீ வெண்ணைத் திருடனா தான் இருப்ப டா” என்று ராஷ்மிகா கொட்ட..
“வாங்க.. ஃபோட்டோ போய் எடுக்கலாம்” என்று சரணின் அம்மா அழைக்க ராஷ்மிகா.. ஹர்ஷா.. கல்யாணி  எல்லோரும் சரணின் அன்னையோடு ஸ்டேஜிற்கு சென்றனர்.

அவர்கள் ஸ்டேஜை ஏறும் போது அஸ்வினின் குடும்பம் ஸ்டேஜில் இருந்து இறங்கிக் கொண்டிருந்தது. அஸ்வினின்
கோபப் பார்வையும் ராஷ்மிகாவின் வெறுப்பை உமிழும் பார்வையும் சந்திக்க..
ஹரஷ்வர்தனின் குறும்புப் பார்வையும் கீர்த்தனா ஆதர்ஷினியின் சிநேகப்
பார்வையும் சந்தித்துக் கொண்டது.

“குமரா.. நான் பேக்டரி கிளம்பறேன்.. நீ இருந்து பாத்துட்டு.. மதியத்துக்கு மேல
கன்ஸ்ட்ரக்ஷன் போ” என்று
சொல்லிவிட்டு அஸ்வினின் தந்தை நாகேஷ்வரன் கிளம்பிவிட்டார். அவருக்கும் தெரியும் தேவா அஸ்வினின்
நட்பு.. அதனாலேயே மகன் வேலை என்று எங்கும் ஓடிவிடாமல் இருக்க அப்படிச்
சொல்லிவிட்டுக் கிளம்பினார்.

“அம்மா… கேசரி வேணும்” என்று காதைக் கடிக்க.. ராஷ்மிகாவை முறைத்தார்
கல்யாணி.

“வீட்டுல வாய் கிழிய பேசுறில.. நீயே கேட்டு வாங்கி சாப்பிடு” என்று சொன்னார். எப்போது பார்த்தாலும் இந்த மாதிரி விஷயங்களில் மகள் தனது
முந்தானைக்குள் இருப்பது அவருக்குப் பிடிக்காத ஒன்று.

தம்பியிடம் கேட்கலாமா என்று
நினைத்தவள் “வேணாம் ராஷ்மி.. இவனும் இப்பனு பாத்து நீ பத்து வருசத்துக்கு முன்னாடி தண்ணி கேட்டு
கொண்டு வராதது எல்லாம்
சொல்லுவான்.. வேண்டாம்” என்று தனக்குள்ளேயே முணுமுணுத்தவள்.. நிமிர கரெக்டாக சரண் பரிமாறிக்
கொண்டே வந்தான். ஆனால் அவனோ வேறு ஒரு ஐட்டத்தைப் பரிமாறிக் கொண்டு வர ராஷ்மிக்கு புஸ் என்று ஆனது.

“சரண்.. கேசரி எடுத்துட்டு வா டா” என்று ராஷ்மிகா கேட்க..

“இரு இரு கொண்டு வர சொல்றேன்” என்றவன் யாரோ ஒருவனை அழைத்து  கேசரியை எடுத்து வரச் சொல்லி சென்றுவிட்டான்.

தம்பியிடம் ஏதோ பேசிக்
கொண்டிருந்தவள் தன் இலையில் விழுந்த கேசிரியைப் பார்த்துவிட்டு நிமிர அஸ்வின் தான் அவளுக்குப் பரிமாறி இருந்தான். நெய் மணத்தோடும் பளபளப்போடும் இருக்கும் கேசரியைப் பார்த்தால் எல்லோரும் எச்சில் ஊரும்.
ஆனால் ராஷ்மிகாவிற்கோ அது வேப்பங் கொழுந்தாய் கசந்தது. ராஷ்மிகாவைப்
பார்த்து ஒரு ஏளனச் சிரிப்பு சிரித்தவன் நகர்ந்து விட்டான். அவ்வளவு தான் ராஷ்மிகாவும் எழுந்து விட்டாள்.

தனது மொபைலில் வந்திருந்த
மெசேஜைப் பார்த்தாள் கீர்த்தி.. “பை கீர்த்தி” என்று மெசேஜ் வந்திருக்க.. யார் அனுப்பியது என்று கீர்த்தி என்ற அழைப்பிலே தெரிந்து விட்டது கீர்த்தனா ஆதர்ஷினிக்கு.

அவள் கூட்டத்தில் நடுவில் இருந்த படி நிமிர ஹர்ஷாதான் தன் குடும்பத்தோடு போய்க் கொண்டு இருந்தான் என்று
அவன் சட்டையை வைத்தே தெரிந்தது.. அவர்களுடைய முதுகுப்புறம் மட்டும் தெரிய ஹர்ஷாவையே பார்த்துக்
கொண்டு இருந்தாள் கீர்த்தி. அவளது பார்வை உணர்ந்தோ இல்லை தனக்கு தோன்றியதாலோ என்னவோ ஹர்ஷா திரும்பி கீர்த்தியைப் பார்த்து ஒற்றைப் புருவத்தைத் தூக்கி புன்னகைத்ததில்
கீர்த்தி அப்படியே உறைந்தாள் அவனது செயலில். அவனது புற அழகை விட இந்த மாதிரி சின்ன சின்ன சேட்டை
செயல்களே அவளை அவன் பால் சாய்த்தது. பதிலுக்கு அவனுக்கு புன்னகைத்தவளுக்கு கூச்சமா வெட்கமா என்று தெரியவில்லை.. முகத்தை வேறு பக்கம் திருப்பினாள். ஆனால் அவளது கண்களை வைத்தே கண்டு கொண்டான்
அவன்.. கண்களாலேயே அவளது குணத்தை.. அதாவது கோபம்.. சிரிப்பு.. நக்கல்.. படபடப்பு.. என அனைத்தையும்
வெளிப்படுத்தும் அவள்.. அவன் மனதில் காலைப் பதித்தாள். அவன் பெண்களிடம் கொஞ்சம்
வழிபவன் தான்.. ஆனால் இந்த மாதிரி உணர்வை யாரும் அவனுக்கு ஏற்படுத்தியது இல்லை. அவளை மனதில்
நிறைத்துக் கொண்டே கல்யாண மண்டபத்தில் இருந்து வெளியே வந்து
காரை எடுத்தான் ஹர்ஷா.

ஒவ்வொரு காதலும் ஒவ்வொரு வகை.. சிலது ஹர்ஷா கீர்த்தி மாதிரி
ஆரம்பிக்கும்.. சிலது மோதலில்
ஆரம்பிக்கும்.. ஆனால் ஒரு சிலருக்கு மட்டுமே வெறுப்பின் உச்சத்தில் ஆரம்பிக்கும்.. அதுதான் மற்ற ஒரு ஜோடிக்கு அவர்களை அறியாமல் நடந்து
கொண்டு இருந்தது.

நிச்சயம் முடிந்து ஒரு சிலரே மீதம் இருக்கும் போது தேவாவிடம் சொல்லிக் கொண்டு கிளம்பினர் அஸ்வினும்.. செல்வமணியும்.. கீர்த்தியும். வீடு வந்து சேர மூன்று மணி ஆகி விட.. “குமரா.. அப்பா மதியம் சாப்பிடாரானு கேளுப்பா.. நான் ஃபோன் பண்ணா எடுக்க மாட்டாரு.. நீ பண்ணா ஏதாவது பிசினஸ் விஷயமா  இருக்கும்னு எடுப்பாரு” என்று சொல்ல.. அஸ்வின் தனது ஃபோனை எடுத்தான்.

கரெக்டாக நகேஷ்வரனின் பி.ஏ அழைக்க “இதோ அப்பாவோட பி.ஏ வே கூப்பிடறாரு” என்றவன் ஃபோனை எடுத்தான். ஆனால் இவன் பேசுவதற்கு முன் அவர் பேசினார்.

“ஸார்.. அப்பா மயக்கம் போட்டு
விழுந்துட்டாரு.. நம்ம ஹாஸ்பிடல் தான் கூட்டிட்டு போயிட்டு இருக்கோம்.. நீங்களும் வந்திடுங்க” என்று சொல்ல.. “வாட்” என்று அதிர்ந்து எழுந்தே விட்டான்
அஸ்வின் குமார்.

“என்ன ஆச்சு குமரா..” என்று மகனின் குரலில் பதட்டம் அடைந்து செல்வமணி
பதறினார்.

“ம்மா.. ஹாஸ்பிடல் கிளம்புங்க.. தர்ஷு நீயும்” என்றவன் முன்னே நடக்க.. அவன் பின்னேயே சென்றனர் இருவரும். வரும் வழி முழுதும் அழுத செல்வமணியை
யாராலும் சமாதானம் செய்ய
முடியவில்லை. அஸ்வினுக்குமே என்ன சொல்வது என்று தெரியவில்லை. திடீரென மயக்கம் என்று சொன்னதால்
அவனிற்கு என்ன ஏது என்றே
புரியவில்லை.

அஸ்வின் அன்னை தங்கையோடு ஹாஸ்பிடல் அடைய.. அவனுக்காகவே
காத்திருந்த ரிஷி வந்து கார் கீயை வாங்கிக் கொண்டு பார்க்க செய்யப் போக அஸ்வினிடம் வந்தார்
நாகேஷ்வரன் பி.ஏ.. “இப்படி வாங்க ஸார்” என்று அவன் சொல்ல.. அஸ்வின் தந்தை
எமெர்ஜென்ஸி வார்ட்டில் இருப்பதைத் தெரிந்து கொண்டான். அஸ்வினிற்கு
கொஞ்சம் நிம்மதியாக இருந்தது.. ஐசியூவில் இல்லை என்று. இருந்தாலும் அன்னை தங்கையை சமாதானம்
செய்தவனுக்கு கொஞ்சம் உள்ளுக்குள் படபடத்தது. எதையும் காட்டாமல் அங்கிருந்த சுவற்றில் சாய்ந்து கையை நெற்றிக்கு இடையில் வைத்து யோசித்தபடி நின்றிருந்தான் அஸ்வின்.

சிறிது நேரத்தில் வெளியே வந்த டாக்டர் அஸ்வினோடு பள்ளியில் படித்தவன் தான். “ஹே ரஞ்சித்.. என்னடா ஆச்சு”
என்று வினவ..

“ஹை ப்ரெஷர் டா.. திடீர்னு வந்த ஹை பீப்பி..நல்லவேளை சீக்கிரம் கூட்டிட்டு வந்தாங்க.. இல்லனா ஹார்ட் அட்டாக்
வந்திருக்கும்” என்றவன் “இப்ப எந்த ப்ராளமும் இல்ல.. அவரு ரெஸ்ட் ல இருக்காரு.. ஒரு மணி நேரம் கழிச்சு போய் பாருங்க” என்று டாக்டராய்
சொன்ன ரஞ்சித் “கூலா இருடா.. பிரச்சினை இல்ல.. அம்மாவையும் தங்கச்சியையும் சமாதானம் செய்” என்று
நண்பனாய் சொல்லிவிட்டுச் சென்றான்.

அன்னையிடமும் தங்கையிடமும் தந்தையின் உடல்நலம் பற்றிக் கூறியவன்
“அம்மா.. இப்ப ஒரு பிரச்சினையும் இல்ல..
ஒரு மணி நேரம் கழிச்சு பாக்கலாம்னு சொல்லிடாங்க” என்று ஆறுதல் சொன்னவன் நேரே எழுந்து சென்றது
அவனுடைய கார்ட் ரிஷியிடம்.

அஸ்வின் நடந்து வந்த விதத்திலேயே புரிந்து கொண்ட ரிஷி அவன் அருகில்
ஓடினான். அஸ்வின் சொன்னதை காதில் வாங்கிக் கொண்டவன் வெளியே
சென்று சிலரை அழைக்க எல்லோரும் அடுத்த ஐந்து நிமிடத்தில் மருத்துவமனை
மொட்டை மாடியில் இருந்தனர்.
அஸ்வினின் நின்றிருந்த விதமே அனைவருக்கும் தொண்டை கவ்வியது.

அஸ்வின் நிமிர்ந்து பார்த்த
விதத்திலேயே நகேஷ்வரனின் பி.ஏ அப்படியே நடந்ததை அங்கு ஒப்பிக்க ஆரம்பித்தார். “ஸார்.. அந்த ராஜபாண்டி
தான் ஸார்.. அய்யா கிட்ட பிரச்சனை பண்ணான் காலைல.. வேணும்னே பேக்டரி மிஷின்ல கோளாறு பண்ணிட்டான் ஸார்.. அது நம்ம வொர்கர் சில பேர் வேலை செய்யும் போது ஆக்ஸிடென்ட் ஆகி.. கலெக்டர் எல்லாம்
வந்துட்டார் ஸார்.. வந்தப்பா ராஜபாண்டி பேக்டரில மெயின்டனன்ஸ் இல்ல அப்படி
இப்படினு சொல்ல கலெக்டர் பேக்டரிய மூடணும்னு சொல்டாரு” என்றவன் எச்சிலை முழுங்கிய படி நிற்க..

“முழுசா சொல்லுங்க” என்றான் ரிஷி.

“அவங்க எல்லாம் போன அப்புறம்.. நம்ம அய்யா ராஜபாண்டி கிட்ட சத்தம்
போட்டாரு.. அதுக்கு அவன் அய்யாவ மரியாதை இல்லாம எல்லாரு முன்னாடியும் வாயா போயானு பேசிட்டான் ஸார்..” என்று அவர் சொல்ல சொல்ல அஸ்வினின் பார்வையில் அவர் நடுங்கியே விட்டார்.

“கிளம்புங்க” என்று ரிஷி சொல்ல அவர் கிளம்பிவிட்டார்.

“ரிஷி…” என்று அழைத்த அஸ்வினின் குரலிலும் சரி முகத்திலும் சரி கோபத்தின்
ஜூவாலைகள்.

“ஓகே ஸார்.. அவனை கூட்டிட்டு வரேன்” என்று சொல்ல..

“நோ.. நம்ம அங்க போலாம்” என்று சொன்ன அஸ்வின் நடக்க.. அஸ்வினிற்கு முன் சென்று காரை எடுத்துக் கொண்டு வந்தான்.

அஸ்வின் ஏற.. ரிஷியின் ஆட்களும் பின்னால் ஒரு காரில் வந்தனர். கார் அவர்களின் ஸ்டீல் பேக்டரியை
அடைய.. காரில் இருந்து அனைவரும் இறங்க.. ரிஷி சென்று ராஜபாண்டியை
இழுத்து வந்து தள்ள.. அஸ்வினின் காலின் அருகில் விழுந்தான் அவன்.

அஸ்வினைப் பற்றி அவனிற்குத் தெரியும்.. சிறிது பயத்துடன் எழ அவ்வளவு தான்.. அஸ்வின் அடித்த
அடியில் அவன் வாயில் இருந்து ரத்தம் தெறித்தது. எத்தனை பேர் முன்னாடி தன்
தந்தையை அவன் பேசினானோ அதற்கு எல்லாம் அஸ்வின் பதில் கொடுத்தான்.
அஸ்வினிடம் எப்போதுமே மன்னிப்பு என்பது கிட்டாத ஒன்று. பேக்டரியில் இருந்த ஒரு இரும்புக் கம்பியை எடுத்த
அஸ்வின் அதை கையில் தன் ஆள்காட்டி
விரலால் முடிவில் இருந்து கையாலேயே தடவ.. அங்கிருந்த அனைவருக்குமே
பயம் பிடித்தது. இரும்புக் கம்பியை வைத்து அஸ்வின் ராஜபாண்டி மேல் வீச அவன் தாடையில் அது பட.. அவன் பற்கள் எல்லாம் உள்ளே உடைந்து வெளியே ரத்தமாக சிந்தியது.

“ரிஷி..” என்று உறுமலோடு அஸ்வின் தனது கம்பீரக் குரலில் அழைக்க.. ராஜபாண்டியை தனது ஆட்களோடு தூக்கிக் கொண்டு ரிஷி பேக்டரிக்குள் சென்றான். வெளியே இழுத்தும் மூடினர்.
ஒரு மிஷினிற்கு அடியில் அவனது தலையை வைக்க… “வேண்டாம் வேண்டாம்” என்று அலறினான் ராஜபாண்டி. ஆனால் மிஷின் அருகில்
வர அதன் கூர்மையைக் கண்டு அவன் அலறிய அலறலில் அங்கிருந்த பறவைகள் எல்லாம் பயந்து சிறகடித்து
வேறு திசைக்கு திரும்பின.

மிஷின் அவன் அருகில் வர “ரிஷி” என்ற அஸ்வினின் குரலில் மிஷினை நிறுத்தினான் ரிஷி.

அஸ்வினின் பார்வையிலே உணர்ந்த ரிஷி ராஜபாண்டியிடம் திரும்பி விவரத்தைக் கேட்க அனைத்தையும் கொட்டினான்
ராஜபாண்டி உயிர் பயத்தில்.

ராஜபாண்டியைத் தூக்கிக் கொண்டு இரண்டு பேர் வெளியில் செல்ல அஸ்வின் குமார் சில முடிவுகளை
எடுத்தான். ஆனால் அவன் எடுக்கப் போகும் முடிவில் நிறைய பேர் பாதிக்கப் பட்டு வேதனை அடையப் போவதை
அவன் கவலைப்படவில்லை.

அஸ்வின் சிலதைச் சொல்ல ரிஷிக்கே அதிர்ச்சி.. ஆனால் வெளியே காட்டிக் கொள்ளாமல் தன்னுடைய முதலாளி சொன்ன அனைத்தையும் வாங்கிக்
கொண்டான் அவன். இரண்டு பேரும் பேக்டரியில் இருந்து வெளியே வர ரிஷியின் ஃபோன் அடித்தது.

முதலில் ஃபோனைக் கட் செய்ய.. மறுபடியும் அது ஒலித்தது. ஃபோனை எடுத்து காதில் வைத்தவன் அவர்கள்
சொன்ன தகவலில் உறைந்தே விட்டான். “சரி பாக்கறேன்” என்றவன் தனது வந்த செய்தியை ஆராய.. வந்த தகவல் உண்மை தான் என்பதைத் தெரிந்து கொண்டான் ரிஷி. 

முதலில் இப்போது சொல்ல வேண்டாம் என்று எண்ணியவன்.. அது சரி வராது
என்று எண்ணி “ஸார்” என்று அழைக்க முன்னே நடந்து கொண்டிருந்த அஸ்வின்
திரும்பினான்.

ரிஷி விஷயத்தைச் சொல்ல அஸ்வினின் முகத்தில் கூர்மையைத் தவிர எந்த
வெளிப்பாடுகளும் இல்லை..

ஆனால் இது அவ்வளவு சாதாரணமான விஷயமா?