அத்தியாயம் – 1
இரவு நேரம் சாலையில் ஆள்நடமாட்டம் இன்றி அமைதியாக இருக்க, சாலையின் இருபக்கமும் மின்விளக்குகள் எரிந்து கொண்டிருந்தது. சில்லென்ற காற்று வந்து முகத்தில் மொத, கோகுலம் எஸ்டேட் என்ற போர்ட் மாட்டபட்டிருந்த சாலையில் கார் சீரான வேகத்தில் சென்று கொண்டிருந்தது.
தன்னுடைய கைகடிகாரத்தில் மணியைப் பார்த்த யாதவ், “உங்க வீட்டில் எல்லோரும் தூங்கி இருப்பாங்க. இந்நேரத்தில் அவங்களைப் போய் டிஸ்டப் செய்ய வேண்டாம்…” வீட்டின் முன்பு காரை நிறுத்திவிட்டு, கீழே இறங்கினான்.
சின்னஞ்சிறு கலர் லைட்ஸ் ஒளியில் பிரகாசமாக காட்சியளிக்க, “கீர்த்தி கல்யாணப் பேச்சு எடுத்ததில் இருந்தே, வீட்டினர் ஏதோவொரு வேலையில் பிஸியாகவே இருக்காங்க” ராமின் சோர்ந்த முகமும், தூக்கத்திற்காக ஏங்கும் விழிகளே காட்டிக் கொடுத்தது.
“இன்னைக்கு நைட் இங்கேயே தங்கிக்கோ” என்றபடி முன்னே சென்ற யாதவ், வீட்டின் விளக்குகளைப் போட்டான். தன்னையும் அறியாமல் சோபாவில் அமர்ந்தபடி உறங்கிப் போயிருந்த மீனலோட்சனி உறக்கத்தை, அந்த வெளிச்சத்தில் சட்டென்று கலைந்துபோனது.
யாதவ் கிருஷ்ணா – ராம்குமார் இருவரையும் பார்த்தவர், “உங்க இருவருக்காகவும் தான் சாப்பிடாமல் வெயிட் பண்ணிட்டே இருந்தேன்” சாப்பாடு எடுத்து வைக்க டைனிங் டேபிளை நோக்கி நகர்ந்தார்.
அவரது செயலைக் கண்டு கோபம் சுர்ரென்று தலைக்கேற, “சும்மா அக்கறை இருக்கிற மாதிரி நடிக்காமல் போய் தூங்குங்க. நான் தேடியபோது அரவணைக்கவும், ஆறுதல் சொல்லவும் ஆளில்லையாம். அன்னைக்கு பிஸ்னஸ் முக்கியம்னு போக தெரிந்தது இல்ல, இப்போ எதுக்காக காத்திருக்கிறேன்னு என்னோட உயிரை வாங்குறீங்க” கடிந்துக்கொண்டு இரண்டிரண்டு படிகளாகத் தாவி மாடிக்குச் சென்றான்.
அவனது கோபம் அறிந்ததே என்றபோதும், “எல்லாமே சீக்கிரம் சரியாகிடும் ஆன்ட்டி” என்றான் ராம் ஆறுதலாக.
“அந்த நம்பிக்கையில் தான், நானும் நடமாடிட்டு இருக்கேன்” சமைத்த உணவுகளை எடுத்து வைத்துவிட்டு அறைக்குச் சென்று மறைந்தார்.
‘என்னவோ இவனை வேண்டாம்னு தூக்கிப் போட்ட மாதிரி புரியாமல் பேசறானே! இந்நேரம் அவங்கப்பா இருந்திருந்தால், தாய் – மகன் இருவருக்கும் நடுவே இவ்வளவு பெரிய பிளவை ஏற்படவிட்டு இருப்பாரா?!’ என்ற கேள்வியுடன் மாடிக்குச் சென்றான்.
தன் அறைக்குச் சென்ற யாதவ் அலுப்புத்தீர ஒரு குளியலைப் போட்டு தலையைத் துவட்டியபடி வெளியே வர, அவனின் எதிரே வந்தான் ராம்குமார்.
“முதலில் போய் குளிச்சிட்டு தூங்குடா, அப்போதான் காலையில் கொஞ்சம் அசதியில்லாமல் இருக்கும்” சிலநொடிகள் அமைதியாக நின்றிருந்த ராம், அவனுடைய அறைக்குள் சென்றான்.
பால்கனிக்குச் சென்ற யாதவ் பார்வை பிறை நிலவின் மீது மையம்கொள்ள, ‘உங்கமேல் நான் வைத்த காதலும் இந்த பிறைநிலா போலதான், நாளுக்கு நாள் வளர்ந்து பௌர்ணமி ஆகிடும்’ குறும்புடன் கண்சிமிட்டிச் சிரித்தவளின் முகம் நினைவில் வந்து போனது.
அதேநேரம் குளித்துவிட்டு பால்கனிக்கு வந்த ராம், “டேய் டாக்டரே! முதலில் போய் தூங்குடா! இந்த சிந்தனையெல்லாம் பகலில் வச்சுக்கோ” என்ற குரல்கேட்டு, தன் முகபாவனைகளை சட்டென்று மாற்றிக் கொண்டான்.
“குட் நைட் மச்சி” யாதவ் அறைக்குள் சென்றுவிட, காலையில் செய்ய வேண்டிய வேலைகளைப் பட்டியலிட்டுக் கொண்டே படுக்கையில் விழுந்தான் ராம்குமார்.
ஒரு பெண்ணுடன் சிரித்துப் பேசிக்கொண்டு, சாலையில் சீரான வேகத்தில் பயணித்தான் யாதவ். அப்போது தூரத்தில் சென்றிருந்த கார் விபத்துக்குள்ளான காட்சி, அவனை அதிர்ச்சியில் உறைய வைத்தது.
சட்டென்று காரை சாலையின் ஓரம் நிறுத்திவிட்டு அந்த விபத்து நடந்த இடத்தை நோக்கி வேகமாக ஓட, அதில் டிரைவிங் சீட்டில் அமர்ந்திருந்த பெண் ஸ்டேரிங்கில் கவிழ்ந்து கிடந்தாள்.
அந்த கதவுகள் ஜாம்மாகி இருக்க, மறுபக்கம் கதவைத் திறந்து அவளை இரு கரங்களில் ஏந்திக் கொண்டான்.
அவளின் முகம் முழுவதும் ரத்தமாக இருக்க, “கிருஷ்ணா ப்ளீஸ் என்னை விட்டுட்டு போகாதே!” என்றவளின் குரல் அவன் இதயம் வரை சென்று எதிரொலிக்க, அப்போதுதான் அந்த பெண்ணின் முகத்தைக் கூர்ந்து கவனித்தான்.
அவனுக்கு தூக்கிவாரிப் போடவே, “இனியா” வீடே அதிரும்படி கத்தியவன் படுக்கையில் இருந்து எழுந்து அமர்ந்தான்.
அந்த சத்தம்கேட்டு ராம்குமாரின் உறக்கம் கலைந்துபோக, என்னவோ ஏதோ என்ற பதட்டத்துடன் எழுந்து வந்தான். அந்த அறையின் கதவு தாழிடபடாமல் இருக்க, “ஏய் என்னடா ஆச்சு! எதுக்காக இப்போ உயிரே போன மாதிரி கத்தின?” என்ற கேள்வியுடன் அறைக்குள் நுழைந்தான்.
அந்த கனவின் தாக்கம் சிறிதும் குறையாமல் இருக்க, “இனியா என்னை விட்டுட்டுப் போய்விடாதே! எனக்கு நீ வேணும்” முணுமுணுத்த யாதவிற்கு அந்த ஏசி அறையிலும் வேர்த்துக் கொட்டியது.
“யாதவ்” என்றபடி தோளைப் பிடித்து உலுக்கியதில், தன்னிலைக்கு மீண்டவனுக்கு அப்போதுதான் தான் கண்டது கனவென்று புரிந்தது. பக்கத்தில் இருந்த தண்ணீர் பாட்டலை ராம்குமார் எடுத்து நீட்ட, அதை வாங்கி மடமடவென்று குடித்தான்.
தன் நண்பனின் முகம் தெளியாமல் இருப்பதைக் கண்டு, “டேய் ஏதாவது கெட்ட கனவு கண்டாயா?” என்ற கேள்விக்கு பதில் சொல்லாமல் நிமிர்ந்து கடிகாரத்தைப் பார்க்க, அதில் மணி அதிகாலை நான்கு என்றது.
அதிகாலை நேரத்தில் காணும் கனவுகள் பலிக்கும் என்ற உணர்வே அவனை நிம்மதியிழக்க செய்ய, தன்னுடைய செல்போனை எடுத்து யாருக்கோ அழைத்தான்.
அவனது செயல்பாடுகளைக் கவனித்த ராமோ, ‘அமெரிக்கா போகும்போது இருந்த சந்தோசம், வரும்போது அவன் முகத்தில் இல்லையே! இவனோட இயல்பான குணமே மாறிப் போயிடுச்சு. நம்ம கேட்ட மட்டும் பதில் சொல்லவா போகிறான்?’ என்ற எண்ணத்தில் தன் அறைக்குச் செல்ல திரும்பினான்.
மறுபக்கம் ரிங் போய்கொண்டே இருந்ததே தவிர யாரும் போனை எடுக்கவில்லை என்றதும், “ப்ளீஸ் யாராவது போனை எடுங்களேன்” யாதவ் மீண்டும் பொறுமை இழந்து கத்தினான்.
சட்டென்று நின்று திரும்பிய ராம், “டேய் தங்கச்சி கல்யாண வேலை தலைக்குமேல் இருக்குடா. ப்ளீஸ் என்னைக் கொஞ்சநேரம் தூங்க விடு!” என்ற அதட்டலில், தன்னுடைய செல்போனை எடுத்துக்கொண்டு பால்கனியில் சென்று அமர்ந்தான்.
‘இவனை எல்லாம் திருத்தவே முடியாது’ என்ற எண்ணத்துடன் அறைக்குச் சென்று கதவைத் தாழிட்டுக் கொண்டு படுக்கையில் சரிந்தான் ராம்குமார்.
யாதவ் சிந்தனை முழுவதும் அவளைச் சுற்றி மட்டுமே வட்டமிட, இதுவரை தான் செய்வது சரியென்று நினைத்திருந்தவன், முதல் முறையாக தான் எடுத்த முடிவு தவறோ என்ற ரீதியில் யோசிக்கத் தொடங்கினான்.
கடந்த ஒரு மாதமாகவே, அவனுக்குள் நிகழ்ந்திருந்த மாற்றங்கள், இவ்வாறு அவனைச் சிந்திக்க வைத்திருந்தது என்றே சொல்லலாம்.
அமெரிக்காவில் இருந்து கிளம்பும் கடைசி நிமிடத்தில், ‘இன்று விட்டால் இனி அவளைப் பார்க்க வாய்ப்பே அமையாது. ஒரே முறை அவளை நேரில் சந்திக்க வேண்டும்’ என்ற எண்ணத்தை புறம் தள்ளிவிட்டு ப்ளைட்டில் ஏறினான்.
இந்தியா வந்து இறங்கிய ஒரு சில நாட்கள் இயல்பாக கழிந்திட, தான் முதலில் வேலை செய்த ஹாஸ்பிட்டலில் சென்று பணியில் சேர்ந்துவிட்டான். அதன்பிறகும் எந்தவிதமான மாறுதலும் இன்றி நாட்கள் நகர்ந்தன. ஆனால் இன்று கண்ட கனவு, அவனது நிம்மதியைக் குலைத்தது.
அவனது மகிழ்ச்சி எங்கோ சென்று ஒளிந்துகொண்டு கண்ணாமூச்சி காட்டியது. ஒரு இனம்புரியாத உணர்வு அவனை ஆளுகை செய்ய, அடுத்து என்ன செய்வது என்று யோசிக்க முடியாமல் மூளை வேலை நிறுத்தம் செய்தது.
திடீரென்று வாழ்க்கையே சூனியமாகிவிட்டது போல தோன்றவே, ‘அவளது மடியில் தலை சாய்த்து விழி மூடினால் போதும். இந்த வெறுமை நொடியில் காணாமல் போய்விடுமே…’ மனம் செல்லும் திசையை உணர்ந்தவனின் உடலெங்கும் மின்சாரம் பாய்ந்தது.
தனக்குள் நிகழும் திடீர் மாற்றங்களுக்கு காரணம் காதல் என புரிய, கடந்த சில நாட்களாக தன்னைச் சூழ்ந்திருந்த வெறுமைக் காணாமல் போனது. சில்லென்ற காற்று வந்து முகத்தில் மோத, அவனது பார்வை தோட்டத்தின் பக்கம் சென்றது.
மழையில் நனைந்திருந்த மலர்கள் தலையசைத்து, அவனை வாவென்று அழைப்பது போலவே இருந்தது. அனைத்து பூக்களும் வாசனையால் மற்றவரின் மனம் கவரும். ஆனால் ரோஜாவிடம் மட்டுமே ஒருவிதமான கம்பீரமும், நிமிர்வும் இருக்கும். பூக்களின் ராணிபோல காட்சியளுக்கும் ரோஜாப் பூக்களை சிறுவயதில் இருந்தே அவனுக்கு மிகவும் பிடிக்கும்.
தன் வீட்டின் தோட்டம் முழுவதும் பலவண்ண நிறங்களில் ரோஜா பூச்செடிகளை பதியம் போட்டு வளர்த்திருந்தான் யாதவ். ஊட்டி குளிர் பிரதேசம் என்ற காரணத்தால், பூக்கள் கொத்து கொத்தாக பூத்து, அந்த இடத்தையே ரம்மியமாக மாற்றியிருந்தது.
தன் காதலை உணர்ந்த தருணத்தை மனதினுள் அசைபோட, ரோஜாவைப் போல கம்பீரமான தோற்றமுடைய தன்னவளின் முகம் மனக்கண்ணில் தோன்றி மறைந்தது.
அதிகாலை நேரத்தின் நிசப்தத்தைக் கலைக்கும் விதமாக, கார் வந்து நிற்கும் சத்தம்கேட்டு சட்டென்று நிமிர்ந்தான் யாதவ். காரின் கதவைத் திறந்து இறங்கியப் பெண்ணைப் பார்த்தும், தன்னுடைய கண்கள் காண்பது கனவா? நிஜமா? என்று புரியாமல் அதிர்ச்சியில் சிலையாகி நின்றிருந்தான்
பக்கத்து அறையில் செல்போன் சிணுங்கும் சத்தம்கேட்டு தன்னிலைக்கு மீண்ட யாதவ் பார்வை அவளைத் தேட, அந்த இடம் வெறுமையாகக் காட்சியளித்தது.
‘காதல் உணர்வு வந்தாலே, பார்க்கும் பெண்ணெல்லாம் காதலி போலவே தெரியும்னு சொல்வாங்க. அதுமாதிரி ஏதோ ஒரு பெண்ணைப் பார்த்துட்டு லூசுத்தனமாக யோசிக்கிறேனோ?’ குழப்பத்துடன் தன் அறைக்குள் செல்ல, மற்றொரு பக்கம் பலமுறை செல்போன் அடித்து ஓய்ந்தது.
அதற்குள் நான்கு முறை செல்போன் அடித்து ஓய, “ஐயோ என்னைத் தூங்கவிடாமல் இம்சை பண்றாங்க” என்றபடி அழைப்பை ஏற்றுப் பேச தொடங்கினான் ராம்.
“…………………” மறுப்பக்கம் சொன்னதைக் கேட்டு, “நிஜமாவா அம்மா!” என்றவன் முகம் பளிச்சென்று பிரகாசமாக மாறியது.
இங்கே அறைக்குள் அங்குமிங்கும் நடைபயின்ற யாதவ், ‘ராம் வீட்டுக்கு வந்த பெண் யாரென்று தெரிஞ்சிக்கணும்…’ அவனின் உடலில் இருந்த ஒவ்வொரு செல்லும் அடம்பிடிக்க, அதை அறியாமல் தாயுடன் பேசிக் கொண்டிந்தான் ராம்.
“நைட் வெளியே வேலையை முடிச்சிட்டு வந்தவன், இங்கே நம்ம யாதவுடன் தங்கிட்டேன். இதோ இப்போவே வர்றேன்மா” அழைப்பைத் துண்டித்த ராம் செல்போன் பர்ஸைக் கையில் எடுத்துக்கொண்டு வெளியே வர, அதே சமயம் தன் அறையின் கதவைத் திறந்துகொண்டு வந்தான்.
“உன்னையும் வீட்டுக்கு கூட்டிட்டுப் போகணும்னு நினைச்சேன், நீயே வந்துட்டே” ராம் உற்சாகத்துடன் பேச, அதற்கான காரணம் புரியாமல் குழப்பத்துடன் நண்பனை ஏறிட்டான் யாதவ்.
அவனது பதிலை எதிர்பார்க்காமல், “அமெரிக்காவில் எங்க வீட்டுக்குப் பக்கத்து வீட்டில் இருந்த பெண் தமிழ் கத்துக்கிட்ட விஷயம் கூட சொன்னேன் இல்ல” அவன் சொன்னது ஞாபகமே இல்லாதபோதும், அவனுக்காக தலையாட்டி வைத்தான் யாதவ்
“நம்ம கீர்த்தி கல்யாணத்தைப் பார்க்க அவ இந்தியா வந்திருக்கிறா!” ராம் சொன்னதைக் கேட்டு, உள்ளுணர்வு அவனை அங்கே செல்லும்படி கட்டளையிட்டது.
அவனுக்குள் நிகழும் போராட்டம் இன்னதென்று உணராமல், “கிட்டத்தட்ட எனக்கு இன்னொரு கீர்த்தி மாதிரின்னே சொல்லலாம். இன்னைக்கு அவளை உனக்கு அறிமுகப்படுத்தி வைக்கிறேன் வா” நண்பனின் கையைப் பிடித்து இழுத்துக்கொண்டு தன் வீட்டிற்குச் சென்றான்.
சிவசந்திரன் – வைஜெயந்தி மற்றும் கீர்த்தனா மூவரின் புடைசூழ முதுகாட்டி நின்றிருந்தவளைப் பார்த்தபடி ராம்குமார் வீட்டிற்குள் நுழைய, “இந்த ராமண்ணா டெய்லி போன் போட்டு, என் தூக்கத்தையே கெடுத்துட்டாங்க” என்றவளின் குரல்கேட்டு, அவதான் என்று அவன் மனம் ஆனந்தக் கூச்சலிட்டது.
ஜீன்ஸ் பேண்ட் அண்ட் ஒயிட் டாப் அணிந்திருந்தவளின் தோற்றத்தை, அவளின் முன்பிருந்த ஆளுயரக் கண்ணாடி காட்டியது. வட்ட முகத்தில் சோகத்தின் சுவடுகள் இல்லாமல் இருக்க, அவளது விழிகளில் தெரிந்த மின்னல் காந்தம்போல அவனை ஈர்த்தது.
வீட்டின் நிலகதவின் மீது சாய்ந்து நின்றவனின் மனமோ, அவளைப் பார்த்த சந்தோசத்தில் எகிறிக் குதிக்க, அவனையும் அறியாமல் கண்களில் கண்ணீர் திரையிட்டது.
ராம் வந்ததைக் கவனித்துவிட்ட பெற்றவர்கள் அவன் வந்ததைச் சொல்ல வாயெடுக்க, உதட்டில் விரல் வைத்து சொல்ல வேண்டாம் என்பதுபோல மறுப்பாக தலையசைத்தான்.
அதைப் புரிந்துக் கொண்டு அவர்களும் விழிஜாடையில் சரியென்று சமிஞ்சை செய்ய, “சென்னை வந்து இறங்கியதும், ராம் அண்ணாவிற்கு போன் செய்து, ஊட்டியின் முகவரி வாங்கிட்டேன். கோவை வரை இன்னொரு பிளைட்” தன்னுடைய பயணம் பற்றி உற்சாகத்துடன் சொல்லும் ஆர்வத்தில் இருந்தவளோ, தன் பின்னோடு வந்து நின்ற ராம்குமாரைக் கவனிக்க மறந்தாள்.
“அப்போ அண்ணனிடமும் திறமையாக பொய் சொல்ல கத்துக்கிட்டேன்னு சொல்லு” சிவசந்திரன் வம்பிற்கு இழுக்க, அவரைப் பார்த்து குறும்புடன் கண்சிமிட்டி சிரித்தாள்.
“தமிழ் கத்துக்கும் முன்பு, அவ்வளவு பொய் சொல்ல தெரியாதுப்பா. இப்போ சரளமாகப் பொய் பேசுவேனே” கட்டை விரலை உயர்த்திக் காட்டித் திரும்பியவளின் பார்வை ராமின் மீது நிலைத்தது.
‘ராமண்ணா எப்போ வந்துச்சுன்னு தெரியலயே! ஐயோ இது தெரியாமல் உண்மையெல்லாம் உளறிட்டேயே யாழி’ மானசீகமாக தலையில் கைவைத்துவிட்டு, அவனைப் பார்த்து அசடு வழிய சிரித்தாள்.
“நீங்க பிரெண்ட் வீட்டில் தங்கிவிட்டதாக அம்மா சொன்னாங்களே! அதுக்குள்ள எப்படி இங்கே வர முடிஞ்சுது?” அவள் குழப்பத்துடன் கேட்க, அவனது உதடுகளில் புன்னகை அரும்பியது.
“பக்கத்து வீட்டில் இருந்து இங்கே வருவதற்கு எவ்வளவு நேரம் ஆகப்போகுது மதுரா? சஸ்பென்சாக வந்ததால் தானே, நீ என்னிடம் அதிகமாக போய் பேசும் விஷயம் தெரிந்தது” அக்கறையுடன் அவளை நலம் விசாரிக்க, தன்னையே இமைக்காமல் நோக்கிய யாதவின் மீது பார்வையைப் படரவிட்டாள்.
அவளின் பார்வை சென்ற திசையை நோக்கிய ராம், “நீ ஏன்டா அங்கேயே நின்னுட்டே!” என்றவன் கேட்க, சட்டென்று சுயநினைவிற்கு வந்த யாதவ் மெல்ல நடந்து அவர்களின் அருகே வந்தான்.
“இவன் என்னோட நண்பன் யாதவ் கிருஷ்ணா” என்றவன் தொடர்ந்து,
“இவளோட பெயர் மதுரயாழினி” அறிமுகம் செய்து வைத்தான்.
அன்றுதான் அவனைப் பார்ப்பதுபோல, “உங்களைப் பற்றி அண்ணா நிறைய சொல்லி இருக்காரு, ஆனால் இன்னைக்குதான் நேரில் சந்திக்க வாய்ப்பு கிடைச்சிருக்கு” இயல்பாகப் புன்னகைத்து அவனை அதிர்ச்சியில் ஆழ்த்தினாள்.
அவளது சூர்கேசை எடுத்துகொண்டு ராம் முன்னே செல்ல, மற்றவர்கள் அவனைப் பின்தொடர்ந்து சென்றனர்.