தீங்கனியோ தீஞ்சுவையோ – 11

அலைபேசியை சிதறவிட்டு விட்டு வெறித்துப் போய் அமர்ந்து இருந்த உத்ராவை வினய் உலுக்கினான்.

“ஹே ஹே என்ன ஆச்சு டாம்?  ஏன் இப்படி சிலை மாதிரி அதிர்ச்சி ஆகி உட்கார்ந்து இருக்க சொல்லு டாம். என்ன ஆச்சு? எனக்கு ரொம்ப பயமா இருக்கு உன்னை இப்படி பார்க்க… “

“அம்மா இறந்துட்டாங்க வினய்” என்றவளது குரலில் உயிரற்று இருந்தது.

அவள் கண்களில் இருந்து ஒரு சொட்டு கண்ணீர் கூட சிந்தவில்லை. அப்படியே சிலையாகி சமைந்து இருந்தாள்.

“உத்ரா உத்ரா அழு அழுதுடு. ” என்று அவன் எவ்வளவு கெஞ்சியும் அழுதபாடில்லை. விக்கித்து அமர்ந்து இருந்தவளை பைக்கில் ஏற்றிக் கொண்டு அவளது வீட்டிற்கு சீறிப் பாய்ந்தான்.

ஏற்கனவே தன் மகளை பற்றி கவலைக் கொண்டு இருந்த அந்த தாய் மனம் அவர்கள் பிரிந்து விட்ட செய்தியைக் கேட்டு வருத்தப்பட்டு இதய அதிர்ச்சியில் இறைவனிடம் சென்று சேர்ந்து இருந்தது.

வினய் வண்டியை நிறுத்த நடைப்பிணமாக வந்தவள் இறந்து கிடந்த தாயின் முகத்தையே பார்த்தாள். அவள் மூளை அவளுக்கு அழ சொல்லி கட்டளையிடவே இல்லை.  செயலற்று அமர்ந்து இருந்தவளுக்கு திடீரென்று உயிர் வந்தது. மீண்டும் அவளுக்கு பழக்கப்பட்ட வாசனை நாசியை நிறைத்தது.

திரும்பி பார்த்தாள்.

ப்ரணவ் தான் வந்து இருந்தான்  கண்களில் கண்ணீரோடு. அதுவரை செயலற்று நின்று கொண்டு இருந்தவளுக்கு திடீரென்று உயிர் வந்து இருந்தது. ஓடிச் சென்று அவனை கட்டிக் கொண்டாள். அவனும் பதிலுக்கு இறுக்கி அணைத்தான்.

“ப்ரணவ் ப்ரணவ் உன் மீனு குட்டி என்னை விட்டு போயிட்டா.. ஏன் போனானு கேட்டு சொல்லு டா.. ” என்று அவனிடம் வாதிட்டபடி தன் தாயின் உடலருகே கூட்டி சென்றாள். செயலற்று அவனும் அவள் பின்னாலேயே போனான்.

“அம்மா இங்கே பாரு.. உன் மருமகன் வந்து இருக்கான்.. இரண்டு வாரமா உன் கிட்டே பேசலல மா அவன்.. வா மா எழுந்து வந்து அவன் கூட சண்டை போடு ” என தாயைப்  பிடித்து உலுக்கினாள். ஆனால் தாயின் நிலையில் மாற்றம் இல்லை. அதைக் கண்டு கண்கள் குளம் கட்ட மீண்டும் ப்ரணவ்விடம் திரும்பினாள்.

“அம்மாவை எழுந்துக்க சொல்லு ப்ரணவ்” என்று அவனது தோளின் மீது சாய்ந்து கதறினாள்.

பதில் மொழி பேசாது அவளை தன் தோளில் சாய்த்துக் கொண்டு தலையை வருடிக் கொடுத்தான்.

அவளுக்கு ஆறுதல் சொல்ல  அவனுக்கு வார்த்தைகள் கிடைக்கவில்லை. தன் செயலின் மூலம் அவளுக்கு ஆறுதல் கொடுத்து கொண்டு இருந்தான். அவன் தோளில் சாய்ந்து அழுதவள் அதுவரை சேர்த்து வைத்து இருந்த மொத்த அழுகையையும் வடித்து கொட்டினாள்.

அவளது தாய் மீனாட்சியை இடுகாட்டிற்கு அழைத்து செல்ல முற்பட்ட போது அவள் அன்னையை கட்டிக் கொண்டு எடுக்கவிடாமல் தடுத்தவளை கண்களில் திரையிட பார்த்தான். அவளது கைகளைப் பற்றி கொண்டு

“என் அம்மு இல்லை.. அம்மா உன் கூட தான்டி இருக்காங்க.. இருப்பாங்க… இப்போ போறது மீனுவோட உடம்பு மட்டும் தான்.. உயிர் இல்லை புரியுதா??.. தயவு செய்து அம்மாவோட இறுதி சடங்கை முறையா பண்ண விடு டா… ” என்றவனது சொல்லிற்கு கட்டுப்பட்டு அவள் அன்னையிடம் இருந்து விலகியவள் தன் அறைக்கு சென்று தாழிட்டு கொண்டாள்.

எல்லா சடங்குகளையும் முடித்துவிட்டு திரும்பிய ப்ரணவ் சாத்தி இருந்த அவளது அறைக்கதவை தட்டினான்.  பதில் இல்லை.

உத்ரா என்று மெதுவாக அழைத்தான்.  உடனே கதவு திறந்து கொண்டது.  சோக சித்திரமாய் காட்சியளித்தவளை கண்டதும் இறுக்கி அணைத்துக் கொண்டான்.

“எல்லாம் சரியாகிடும் அம்மு.. மீனுக்குட்டி எங்கேயும் போகல.. உன் பக்கத்துல தான் உன்னை சுத்தி தான் இருப்பாங்க.. அழக்கூடாது சரியா…” என அவன் சொல்ல அவள் தலையை மேலும் கீழுமாக அசைத்து சரி என்றாள்.

“சரி வா சாப்பிடலாம்” என்று அவன் அழைக்க வேண்டாம் என்று மறுத்தாள்.
என் உத்ரா இல்லை.. வாடி சாப்பிட ” என அவன் மன்றாட அவள் அப்போதும் வேண்டாம் என மறுத்தாள்.

இவளிடம் கெஞ்சிக் கொண்டு இருந்தால் சரிப்பட்டு வர மாட்டாள் என எண்ணியவன் நேராக சாப்பாட்டை போட்டுக் கொண்டு வந்து அவள் அருகில் அமர்ந்தான்.

கன்னத்தில் ஆடிய முடியை காதோரம் சொருகிவிட்டு ஒவ்வொரு கவளமாய் எடுத்து அவளுக்கு ஊட்ட ஆரம்பித்தான்.

அவளையே விழியகலாது பார்த்து கொண்டு இருந்தவளுக்கு திடீரென விக்கல் எடுக்க தண்ணீர் புகட்டினான். குடித்தவள் அவன் மார்பில் ஆதுரமாய் சாய்ந்து கொண்டாள்.

“ஏன் ப்ரணவ் அம்மா என்னை தனியா விட்டுட்டு போயிட்டாங்க ” என்றவளை கோபமாக பார்த்தான்.

“அப்போ நான் இல்லையாடி உனக்கு..  எதுக்கு தனியா விட்டுட்டு போனாங்கனு சொல்ற.. “

“ஆனால் நீ தான் நான் போறேனு சொல்லும் போது கூட என்னை தடுக்காம அப்படியே போக விட்டுட்டியே.. வினய்யை என் கூட வெச்சு பார்க்கும் போது உனக்கு கோபமே வரலயா டா… ”  என அவள் கேட்க அவன் சட்டென்று நின்று அமர்ந்தான்.

வினய் என்ற பெயர் அவனை கல்லாக மாற்றி இருந்தது. அவர்களுக்குள் இருந்த பிரிவு அப்போது தான் அவனுக்கு நினைவிற்கு வந்தது.

அவள் கண்ணீரை கண்டதும் பிரிவைப் பற்றி எல்லாம் யோசிக்கும் நிலையில் அவன் இல்லை ஓடிச் சென்று அவளை கட்டிக் கொண்டான். அவளும் அப்படி தான்.. இடையில் வினய் என்ற ஒருவன் இருப்பதே அவர்களது நியாபகத்தில் எழவே இல்லை.

நியாபகம் வரும் போது இருவரும் விதிர்த்துப் போய் அமர்ந்து இருந்தார்கள். ஆமாம் எங்கே போனான் இந்த வினய் என்று தோன்ற அவசர அவசரமாக வினய்யை அழைத்தாள்.

“வினய் எங்கே இருக்க??”

“வீட்டுக்கு வெளியிலே இருக்கிற கடையிலே நின்னுட்டு இருக்கேன்… “

“சரி.. வீட்டுக்குள்ளே வா வினய்.. “

“இதோ வரேன் உத்ரா.. “என்று சொன்னவன் அவளது முன்பு வந்து நின்றான். அவள் முகம் முழுக்க ஒரு விதமான இறுக்கம்.

அவளுடைய சஞ்சலப்பட்ட முகத்தை காண சகியவில்லை வினய்யிற்கு.

செல்லும் முடிவெடுத்து இருக்கிறாள்..  ஆனால் நான் வருத்தப்படுவேனோ என்று தயங்குகிறாள். புரிந்தது அவனுக்கு. அவளை மேலும் வருத்த முயற்சிக்கவில்லை அவன்.

அவளுடன் இருப்பதை விட அவள் சந்தோஷமாக இருப்பதை தான் அவன் பெரிதும் விரும்புகிறான். அவளது கலங்கிய முகமும் மதில் மேல் இருக்கும் பூனையின் நிலையையும் இதற்கு மேல் பார்க்க முடியாது. ஒரு முடிவோடு அவனாகவே முதலில் பேசினான்.

“உத்ரா எனக்கு புரியுது.. அன்னைக்கு  என் கிட்டே do you love me னு கேட்டது என் மேலே இருக்கிற காதலாலே இல்லை… ப்ரணவ் மேலே இருக்கிற கோபத்தாலானு எனக்கு தெரியும் உத்ரா.. அதனாலே நீ என்னை காதலிக்கிறேனு சொன்னதை நான் பெருசா எடுத்துக்கவும் இல்லை.. நம்பவும் இல்லை… அதனாலே எனக்கு பெருசா எந்த வலியும் இல்லை உத்ரா.. நீ நான் கஷ்டப்படுவனோனு நினைச்சு குற்ற உணர்வோட என் கூட இருக்க வேணாம்… எனக்கு உன் சந்தோஷம் தான் முக்கியம்.. நீ ஹேப்பியா இருந்தா போதும் டா.. நான் கஷ்டப்படவே மாட்டேன்..

நான் எப்பவும் உன் டாம் தான் ஜெர்ரி.. உனக்கு என் மேலே காதல் வரலனா கூட உன் மேலே எனக்கு இருக்க காதல் போகாது.. ஆனால் நான் ப்ரெண்டா என் லிமிட்டை க்ராஸ் பண்ண மாட்டேன்.. u can trust me… ” என்று அவன் சொல்ல ஓடி சென்று அவனை அணைத்துக் கொண்டாள். இப்போதும் அந்த அணைப்பில் வெறும் தோழமை தான் இருந்தது.

“ஜெர்ரி உன் மேலே ட்ரஸ்ட் இருந்ததாலே தான் நான் உன் கிட்டே பேசிட்டு இருக்கேன்.. நான் உன்னை ரொம்ப நம்புறேன்…
ரியலி சாரி ஜெர்ரி… உன்னை ரொம்ப கஷ்டப்படுத்திட்டேன்.. தேவையே இல்லாம நான் எடுத்த அந்த முடிவு நம்ம மூணு பேரையும் கஷ்டப்படுத்திடுச்சு.. ஐ யம் ரியலி சாரி ” என்றவளது தலையில் தட்டினான்.

“ஹே லூசு.. நீ எதுக்கு இப்போ இத்தனை சாரி சொல்ற. உண்மையா நான் கஷ்டப்படல ஜெர்ரி.. நீ ஹேப்பியா இருக்கிற வரை நான் கண்டிப்பா கஷ்டமே பட மாட்டேன்.. ” என்று பேசியவனது தோளை தொட்டான் ப்ரணவ். திரும்பி வினய் பார்க்க அவனை நோக்கி பேசத் தொடங்கினான் ப்ரணவ்.

“சாரி வினய்.. நீங்க அவளுக்கு propose பண்ணது அவள் மறுத்தது எல்லாம் எனக்கு தெரியும்.. உத்ரா என் கிட்டே எல்லாமே சொல்லி இருக்கா… அன்னைக்கு நான் உண்மையா உங்க ரெண்டு பேரையும் தப்பா நினைச்சு கோவப்படல வினய்.. உங்க நட்பு மேலே சத்தியமா நான் சந்தேகமே படல.. என் கோவம் எல்லாம் நான் அவளுக்கு பொருத்தமா இல்லாதவனா ஆகிட்டேனேன்ற ஆற்றாமையிலே வெளியே வந்த கோபம் தான்… ” என்ற ப்ரணவ்வை கண்களில் சிரிப்போடு பார்த்தான்.

“கண்டிப்பா ப்ரணவ்… உங்களை நான் தப்பாவே நினைக்கல.. எந்த பையனும் தான் காதலி வேற ஒருத்தனை அணைக்கிறதை பார்த்தா லைட்டா பொறாமைப்பட்டு கோபப்படுவான் தான்.. அந்த கோபம் தான் முதலிலே உங்களுக்கு வந்தது.. ஆனால் அடுத்து வந்த எந்த வார்த்தையிலேயும் நீங்க எங்க நட்பை கலங்கப்படுத்தி பேசவே இல்லை.. உங்க கோபத்துக்கான காரணம் எல்லாம் உத்ரா உங்களை  புரிஞ்சுக்கலயேன்ற ஆற்றாமையில வந்த வெளிப்பாடுனு என்னாலே புரிஞ்சுக்க முடியாது.. ” என்று அவன் சொல்ல

“தேங்க்ஸ் நண்பா என்னை புரிஞ்சுக்கிட்டதுக்கு” என்று சொல்லிய ப்ரணவ் வினய்யை அணைத்துக் கொண்டான்.

“ஹேய் என் ஜெர்ரி எனக்கு மட்டும் தான் ப்ரெண்ட்.. உனக்கு லாம் ப்ரெண்ட் இல்லை… போ ப்ரணவ்.. ” என்று சொந்தம் கொண்டாடியவளின் தலையில்  தட்டிய ப்ரணவ் ” இனி அவன் எனக்கும் ப்ரெண்ட் தான் ” என்று சொல்லி   வினய்யை நோக்கி கைநீட்ட அந்த கைகளை பற்றிக் கொண்டான் வினய்.

தன் காதலனும் நண்பனும் ஒன்றாய் சேர்த்துக் கைகோர்த்து கொண்டு இருந்த அந்த காட்சியை கண்களில் பொங்கிய ஆனந்த கண்ணீரோடு பார்த்தாள்.