அத்தியாயம் – 5
நீலவானில் மிதந்த மேகங்களின் நடுவே, அழகாக எட்டிப் பார்த்து ஒளிவீசும் வெண்ணிலவு. இருள் சூழ்ந்த வானில் பூத்த வெண்ணிற பூக்கலாபா நட்சத்திரங்கள் காட்சியளித்தன. சில்லென்று தென்றல் தன்னைத் தீண்டிச் செல்வதை உணராமல் சிந்தனையில் ஆழ்ந்திருந்தாள் யாழினி.
இந்த வாழ்க்கையில் யாருமே நிரந்தரமில்லை என்ற மிகப்பெரிய தத்துவத்தை அவளுக்குள் விதைத்துவிட்டு சென்ற நாட்களின் நினைவினில் மூழ்கினாள். இந்தியாவிற்கு செல்வது என முடிவெடுத்த யாழினி, தன் வேலையைவிட்டாள்.
அதுவரை தங்கியிருந்த வீடு மற்றும் தந்தையின் ஹோட்டல் என அனைத்தையும் விற்றுவிட்டு, பணத்தை பணத்தை அக்கௌண்ட்டில் போட்டாள். அமெரிக்காவில் இயந்திரம்போல வாழும் வாழ்க்கையை வெறுத்து, இனி இங்கே திரும்ப வரக்கூடாது என்ற முடிவுடன் இந்திய மண்ணில் கால் பதித்தாள்.
பால்கனியில் சிந்தனையுடன் நின்றிருந்தவளின் கவனம் தோட்டத்தின் பக்கம் சென்றது. கனல் போடுவதற்கு ஏதுவாக ஒரு வட்ட அமைப்பில் குழியோன்று இருக்க, அதில் சுருளிகளைப் பொறுக்கிப் போட்டு, அதை தீ வைத்தனர் யாதவும், ராம்குமாரும்!
அதைச்சுற்றி சிமிண்ட் பெஞ்ச் அமைக்கபட்டிருக்க, சிவசந்திரன் – வைஜெயந்தி இருவரும் அமர்ந்து ஏதோ பேசிக்கொண்டிருந்தனர். அவர்களுடன் இணைந்து பேசிச் சிரித்த தன்னவன் மீது பார்வையைப் படரவிட்டாள்.
தன்னவளின் ரசனைப் பார்வையைக் கவனித்த யாதவ், மற்றவர்கள் அறியாமல் உதடுகுவித்து பறக்கும் முத்தத்தை அவளுக்கு பரிசாக அனுப்பிவைக்க, அவனது திடீர் செயலைக் கண்டு விதிர்த்துத் திரும்பிச் செல்ல நினைத்தாள்.
அதற்குள், “மதுரா அங்கே தனியாக என்ன செய்யற? நீ முதலில் கீழே இறங்கி வா… கொஞ்சநேரம் பேசிட்டு இருக்கலாம்” ராம்குமார் குரல்கொடுக்க, சரியென்று தலையசைத்து அறையைவிட்டு வெளியேறினாள் யாழினி.
தன்னுடைய காட்டன் சுடிதாரின் மீது ஒரு பிக் நிற ஸ்வெட்டர் அணிந்துக்கொண்டு தோட்டத்திற்குச் செல்ல, “இங்கே வந்து உட்காரு வா” என்றழைத்த வைஜெயந்தியின் அருகே அமர்ந்தாள் யாழினி.
அந்த குளிருக்கு வெப்பத்தின் அருகே இருப்பது நிறைவாக இருக்க, கனல் முன்பு இரண்டு கரங்களையும் நீட்டி அதை கன்னத்தில் வைக்க, யாதவ் பார்வை அவளின் மீதே நிலைத்தது.
அவனது பார்வையைக் கவனித்த ராம்குமார் தொண்டையைச் செறுமிக்கொண்டு பேச தொடங்க, ‘இவன் வேற?’ எரிச்சலோடு நன்மணி மனதிற்குள் வறுத்தெடுத்தான் யாதவ்.
“சின்ன வயதில் அடிக்கடி இப்படிதான் செய்வோம். நான், யாதவ், கீர்த்தி மூவரும் இங்கே உட்கார்ந்து ஏதாவது பாட்டுப் போட்டி, விடுகதைன்னு ஏதாவது விளையாடுவோம்!” சிறுவயதின் ஞாபங்களை உற்சாகத்துடன் ராம்குமார் பகிர, யாதவ் மனம் அன்றைய நாட்களுக்கே சென்று திரும்பியது.
“உங்கப்பா அமெரிக்காவில் இருந்ததால், அம்மா மட்டும்தான் இருப்பாங்க. இப்போ கீர்த்திக்கு பதிலாக உன் தங்கை யாழினி இருக்கிறாள்” என்றவனை வெட்டுப் பார்வை பார்க்க, அவனோ கண்சிமிட்டிக் குறும்புடன் சிரித்தான்.
“அமெரிக்கா என்றதும் தான் ஞாபகம் வருது! நீ அங்கேயே போகும் முடிவில் இருக்கிறாயா?” சிவசந்திரன் அவளிடம் விசாரிக்க, அவளது பதிலை எதிர்பார்த்தா யாதவ் இதயத்துடிப்பின் வேகம் அதிகரித்தது.
ஏற்கனவே இந்த கேள்வியை எதிர்பார்த்திருந்த யாழினி, “அன்னைக்கு கீர்த்தி சொன்ன மாதிரி, எனக்கென்று அங்கே யார் இருக்காங்க. காலை முதல் மாலை வரை இயந்திரம் போல ஒரு வாழ்க்கை. அது எனக்கு சுத்தமாகப் பிடிக்கல, அதுதான் அடுத்து என்ன செய்யலாம்னு சிந்திச்சிட்டே இருக்கேன்…” அவள் விரக்தியுடன் கூற, அந்த வார்த்தைகள் அவனது மனதை முள்ளென்று தைத்தது.
அவளைக் கட்டியணைத்து ஆறுதல் சொல்ல நெஞ்சம் நினைக்க, அதைச் செய்ய முடியாதபடி விதி அவன் கரங்களைக் கட்டிப் போட்டது.
தான் சொன்ன வாக்கியமும், எடுத்த முடிவையும் நினைத்து மனம் வருந்திய யாதவ்,
“சந்தித்த நாள் முதலாய் என்
இதயம் லயம் மாறித் துடிக்க
சிந்திக்க மறந்தேனடி சகியே…
சித்தம் தெளிக்க மனம் நிகர்
செய்வாயோ…” தன்னை மன்னிக்கும்படி பார்வையால் அவளிடம் யாசித்த, அவனது விழிகளைச் சந்திக்க மறுத்து வேறு எங்கோ பார்த்தாள்.
மீனா மருத்துவமனைக்கு வந்தது ஞாபகம் வரவே, “உன்னிடம் சொல்ல மறந்துவிட்டேன் யாதவ். இன்னைக்கு உங்க அம்மா நம்ம ஹாஸ்பிட்டலுக்கு வந்தாங்க” என்றான் ராம்குமார்.
“அவங்களுக்கு ஏதாவது உடம்பு சரியில்லையா ராம்?” சிவசந்திரன் மகனிடம் விசாரிக்க, யாதவ் முகம் சட்டென்று இறுகியது. அதுவரை இருந்த இதமான மனநிலை மாறி, கோபம் என்னும் கனல் நெஞ்சமெங்கும் காட்டுத்தீ போல பரவியது.
அவனது விழிகள் சிவப்பதைக் கவனித்த வைஜெயந்தி பார்வை கணவன் மீது கண்டிப்புடன் படிந்து மீள, “ஸாரி யாதவ்! ஏதோ நினைவில் கேட்டுவிட்டேன்” மன்னிப்புக் கேட்க, அவனோ இயல்பாகப் பேச மனமின்றி சிறிதுநேரம் மெளனமாக இருந்தான்.
பெற்ற தாயை அவனுக்குப் பிடிக்கவில்லை என்ற விஷயத்தை உணர்ந்து, ‘அம்மா அருகில் இருந்து வளர்த்திருந்தால், என்னிடம் வந்து அப்படி பேசியது தவறென்று புரிஞ்சிருக்கும் இல்ல கிருஷ்ணா?’ என்றது யாழினியின் மனம்.
“எனக்கு கொஞ்சம் தலைவலிக்குது! நான் வீட்டுக்குப் போறேன்…” யார் தடுத்தும் கேளாமல் விருட்டென்று எழுந்து சென்றுவிட, வைஜெயந்தி கோபம் கணவனின் பக்கம் திரும்பியது.
“அவன் நம்மளோடு இருக்கும்போது தான் கொஞ்சம் இயல்பாக இருப்பான். அந்த சமயத்தில் அவனுக்குப் பிடிக்காத விஷயத்தை நீங்க எதுக்காக பேசினீங்க? அவனோட முகமே களையிழந்து போயிடுச்சு இப்போ உங்களுக்கு நிம்மதியா?” சிவசந்திரனை வசைபாடியபடி எழுந்து வீட்டிற்குள் சென்றார்.
தன் மனைவி செல்லும் திசையை நோக்கிய சிவசந்திரன், “நான் என்னவோ வேணும்னு பேசிய மாதிரி திட்டிட்டு போறா பாருடா!” என்றவரின் பார்வை மகனின் மீது கேள்வியாகப் படிய, அதன் அர்த்தம் உணர்ந்து பேச தொடங்கினான்.
“அந்த எஸ்டேட்டுடன் டீ ஃபேக்டரியை விற்கப்போவதாக சொன்னாங்க. நீங்க வாங்கும் ஐடியா இருந்தால் அவங்ககிட்ட பேசிப் பாருங்க” விஷயத்தை அவரிடம் சொல்லிவிட்டு பதிலுக்காகக் காத்திருந்தான்.
தன் தாடையைத் தடவி சிந்தித்த சிவசந்திரனோ, “இரண்டு குடும்பத்திற்கு நடுவே நிலவும் இந்த உறவினில், இதனால் பிரிவனை உண்டாக வாய்ப்பிற்கு ராம். நம்ம பணம் கொடுத்து வாங்கினாலும், ஊர் வேற மாதிரிதான் பேசும், இந்த பேச்சை இத்தோடு விட்டுவிடு!” என்றவர் எழுந்து வீட்டினுள் செல்ல, ராம்குமார் யோசனையுடன் மெளனமாக அமர்ந்திருந்தான்.
சிறிதுநேரம் அங்கே நிலவிய அமைதி, அவளது சிந்தனையைத் தூண்டிவிட்டது. இருவரும் பேசியதை கவனித்த யாழினிக்கு, இது தனக்கு கிடைத்த அருமையான வாய்ப்பாகவே தோன்றியது.
இந்த ஃபேக்டரி விலைக்கு வாங்குவதன் மூலமாக, இந்த ஊரிலேயே நிரந்தரமாக இருக்க முடியும். அத்துடன், தன்னால் மற்றவர்களுக்கு எந்த பிரச்சனையும் வராது, தான் விரும்பிய குடும்பச்சூழல் மனதிற்கு நிறைவைத் தரும் என நினைத்து அவள் உள்ளம் குழந்தைப்போல குதூகலித்தது.
“எனக்கு தூக்கம் வருது அண்ணா… ” என்றவள் துள்ளி எழுந்து வீட்டிற்குள் ஓடுவதைக் கண்டு வியந்த ராம், தன் கண்முன்னே எரிந்த தீயை அணைத்துவிட்டு வீட்டினுள் எழுந்து சென்றான்.
தன்னுடைய அறைக்கு வந்த யாழினி விடிவிளக்கைப் போட்டுவிட்டு, லேப் டாப்பை எடுத்துகொண்டு படுக்கையில் அமர்ந்தாள். அந்த நிறுவனத்தை வாங்க முடிவெடுத்து, அந்த துறையைப் பற்றிய தகவல்களை இணையத்தின் மூலமாக சேகரிக்க தொடங்கினாள்.
மறுநாள் காலை விடியும் பொழுது, அந்த நிறுவனத்தை திறம்பட நடத்த முடியும் என்ற நம்பிக்கை அவளுக்கு வந்தது. தன்னுடைய செல்போனில் அலாரம் வைத்துவிட்டு உறங்கிப் போனாள்.
சிவசந்திரன் – ராம்குமார் இருவரும் வேலைக்குச் செல்ல தயாராகி வந்து சாப்பிட அமர, அவர்களுக்கு உணவைப் பரிமாறிய வைஜெயந்தி பார்வை நொடிக்கு ஒரு முறை மாடியைத் தொட்டு மீண்டது.
யாழினி சீக்கிரம் எழுந்து கீழே வந்து, தன்னால் முடிந்தளவு உதவியை செய்வதை வழக்கமாக வைத்திருந்தாள். இன்று பொழுது விடிந்து வெகுநேரமான பின்னரும், தன் அறைக்குள் முடங்கிக் கிடந்தவளை நினைத்து தாயுள்ளம் பரிதவித்தது.
அவரது சிந்தனை முழுவதும் அவளைச் சுற்றி வட்டமிட, “உன் முகம் ஏன் ஒரு மாதிரி இருக்கு?” என்ற கணவனின் குரல்கேட்டு தன்னிலைக்கு மீண்டார் வைஜெயந்தி.
“யாழினி இன்னும் ரூமைவிட்டு வெளியே வரல… காலையிலேயே கதவைத் தட்டினேன் ஒரு பதிலும் இல்லங்க! அதுதான் மனசு படபடவென்று அடிச்சுக்குது” என்றபோது, மாடியில் அறையின் கதவுகள் திறக்கப்படும் சத்தம்கேட்டது.
“இன்னைக்கு கொஞ்சம் அசதியில் தூங்கிவிட்டால் போல, அதுக்கு நீங்க பதறுவதைப் பார்க்க வேடிக்கையாக இருக்கும்மா” கிண்டலடித்து சிரித்த ராமின் கவனம் சாப்பாட்டின் பக்கம் திரும்ப, சிவசந்திரன் – வைஜெயந்தி பார்வை மாடிப்படியில் வேகமாக கீழிறங்கி வந்த யாழினியின் மீது படிந்தது
மீனலோட்சனி அம்மாவின் முன்பு தரம்தாழ்ந்து போகும்படி தன் உடை இருக்கக்கூடாது என்ற முடிவில், தன்னிடம் இருந்த காட்டன் புடவையில் கருநீல நிறத்தை தேர்வு செய்து அணிந்து கொண்டாள். தன் நீளமான கூந்தலைப் பின்னலிட்டு, அளவான ஒப்பனையில் இருந்தவளை இமைக்க மறந்து பார்த்தனர்.
ஒரு பதுமைபோல நடந்து வந்தவளைப் பார்த்து, “அடுத்து நம்ம யாழிக்கு நல்லவொரு பையனாகப் பார்த்து கல்யாணம் செய்து வைக்கணும்” என்ற தன் கணவனைப் புன்னகையுடன் ஏறிட்டார் வைஜெயந்தி.
“அப்படியா அப்பா நல்ல விஷயம், என்னோட சாய்ஸ் யாதவ் தான்!” ராம் குறும்புடன் கண்சிமிட்டிச் சிரிக்க, அவளுக்குத் தூக்கிவாரிப் போட்டது.
ஏற்கனவே மறைத்திருக்கும் உண்மை ஒருபக்கம் அவளை பதறவைக்க, தன் முகத்தில் உணர்வுகளை காட்டாமல் மறைக்க பிரயத்தனப்பட்ட யாழினி, “ஸாரி அம்மா! இன்னைக்கு கொஞ்சநேரம் அதிகமாகத் தூங்கிட்டேன்” அவரிடம் மன்னிப்புக் கேட்டுவிட்டு சாப்பிட அமர்ந்தாள்.
அவள் வேண்டுமென்றே பேச்சை மாற்றுவது புரிந்தும், “உங்க அண்ணன் என்ன சொன்னான்னு கேட்டியா யாழினி?!” என்றார் சிவசந்திரன் சிரித்துக்கொண்டே.
“என்னிடம் திருமணம் பற்றி மட்டும் பேசாதீங்க” என்றாள் அழுத்தத்துடன்.
அவளது முகத்தை வைத்தே மனதைப் படித்த ராமோ, “என்னுடைய முடிவில் எந்தவிதமான மாற்றமும் இல்ல. உனக்கு யாதவை தான் திருமணம் செய்து வைக்க போறேன்” கையைக் கழுவிவிட்டு எழுந்து செல்ல, அவளுக்கு சுள்ளென்று கோபம் தலைக்கேறியது.
“உன் நண்பனுக்கு ஸ்டெல்லா, எஸ்தர், மேரின்னு எவளையாவது பிடிச்சுக் கட்டிவை! எந்தநேரம் மனசு மாறி எவ பின்னாடி போவானோ என்ற பயத்திலேயே காலம் முழுக்க டார்ச்சர் அனுபவிக்க என்னால முடியாது!” கோபத்தில் அவனிடம் வெடித்துவிட்டு, தன்னுடைய ஹேண்ட் பேக்கை எடுத்துக்கொண்டு விறுவிறுவென்று வீட்டைவிட்டு வெளியேறினாள்.
அவளுக்கு வந்த கோபத்தைக் கண்டு மூவரும் திகைத்துப் போய் நிற்க, “யாதவ் பற்றி பேசினால் மட்டும் உனக்கு ஏன் இவ்வளவு கோபம் வருது” காரணம் புரியாமல் சிவசந்திரன் குழம்பிப் போக, காரின் சாவியை எடுத்துகொண்டு வாசலுக்கு விரைந்தான் ராம்குமார்.
‘கொஞ்சநேரம் அங்கே நின்றிருந்தால், தன்னையும் அறியாமல் உண்மையை உளறி இருப்போமே’ என்ற நினைவே அவளின் பதட்டத்தின் அளவைக் கூட்டியது.
அந்த கோபம் முழுக்க யாதவ் மீது திரும்ப நேராக அவனது வீட்டை நோக்கிச் செல்ல, அதைக் கவனித்துவிட்ட ராம் சத்தமின்றி அவளைப் பின்தொடர்ந்து சென்றான்.
வீட்டின் காலிங்பெல்லை அழுத்திவிட்டு அமைதியாக நின்றாள். தன்னுடைய கைகடிகாரத்தைக் கட்டியபடி வாசலுக்கு வந்த யாதவ் முகம் சட்டென்று பிரகாசமாக மாறியது.
காட்டன் புடவையில் தேவதைபோல காட்சியளித்த தன்னவளை சீண்டிப் பார்க்கும் எண்ணம் வர, “வெல்கம் மேடம்! என்ன அமெரிக்கா கிளம்பிட்டீங்களா? அதுதான் என்னிடம் சொல்லிட்டுப் போக வந்தீங்களா?” கண்ணில் குறும்பு மின்ன கேட்டான்.
அவளது அனல் பார்வையில் இரத்தம் சூடேற, “கோபத்தில் கூட ரொம்ப அழகாக இருக்கிற” அவளை வீட்டினுள் அழைக்காமல் வாசலில் நிற்கவைத்தே வம்பு வளர்க்க, அதைக் கண்ட ராம்குமார் சத்தமின்றி சிரித்தான்.
“உங்க அம்மாவைப் பார்க்க வந்தேன் ஸார், கொஞ்சம் வழிவிட்டு விலகி நிற்கிறீங்களா?” என்றவளின் மீது பார்வையைப் பரடவிட்ட யாதவ், வீட்டினுள் நுழைய வழிவிட்டு விலகி நின்றான்.
அவன் புருவங்கள் இரண்டும் சிந்தனையில் சுருங்க, “எங்க அம்மாவை எதுக்காக பார்க்க வந்திருக்கிற?” என்றான்.
வீட்டிற்குள் நுழைந்தவளின் பார்வை வீட்டைச் சுற்றி வலம் வந்தது. அவனது கேள்வியில் இருந்தே மீனலோட்சனி வீட்டில் இல்லை என்பதை உணர்ந்தாள். அவனிடம் தனியாக வந்து மாட்டிக் கொண்ட மடத்தனத்தை நினைத்து மனம் நொந்து போனாள்.
அவளது முகத்தில் இருந்து எதையும் கண்டுபிடிக்க முடியாமல் அவன் தடுமாற, “நேற்று ராம் அண்ணாவிடம் உங்க டீ எஸ்டேட்டை விற்கப் போவதாக சொல்லி ஆன்ட்டி இருந்தீங்களாம். அதைப் பற்றிப் பேசத்தான் வந்தேன்” தான் வந்த விஷயத்தை போட்டு உடைக்க, அவனுக்குச் சுர்ரென்று கோபம் தலைக்கேறியது.
தன்னவள் மீது காட்ட முடியாத கோபத்தை ஃபிளவர் வாஸிடம் காட்டிட, கண்ணாடி குவளை கீழே விழுந்து சில்லு சில்லாய் உடைய, அதிலிருந்த ரோஜாப் பூக்கள் சிதறி காலடியில் விழுந்தது. அவர்களின் உறவைப் போலவே அதுவும் உடைந்து போனதை நினைத்து மனதிற்குள் வருத்தினாள் யாழினி.
எதிர் துருவங்கள் ஈர்க்கப்படும் என்ற கோட்பாடு உண்மை என்றபோதும், எதை செய்ய வேண்டாம் என்று தடுக்கிறார்களோ, அதை செய்து காட்டும் பிடிவாதக்குணம் இருவருக்குமே உண்டு.
“ஹாஸ்பிட்டல் போலாமா?” என்றபடி வீட்டிற்குள் நுழைந்த ராமிற்கே அவர்களை சமாளிப்பது மிகப்பெரிய சவாலாக இருந்தது.
“நான் வேண்டாமென்று வெறுக்கும் நிறுவனத்தை, விலைக்கு வாங்க வந்திருக்கிற என்றால், அந்தளவுக்கு உன் மனசு பாதிச்சிருக்குன்னு புரியுது” தணிந்த குரலில் பேசியவனைக் கண்டு அவள் இதயம் இளகிட மறுத்தது.
“என் முடிவில் மாற்றம் இல்லை” தீர்க்கமான பார்வையுடன் கூற, அவளது இறுக்கமான முகபாவனை கண்டு மனதளவில் திடுக்கிட்ட ராம், தன் நண்பனைத் தடுக்க முயன்று தோற்றான்.
அவள் முகத்தின் மீது பார்வையைப் படரவிட்டு, “உன் மீதான காதலை உணராமல், உன்னிடம் பேசியது எல்லாமே தப்புதான், அதுக்காக என்னை மன்னிச்சிடு” என்றான்.
“ஒரு நல்ல நாளாகப் பார்த்து ரிஜிஸ்ட்ரேசன் வச்சுக்கலாம்னு உங்க அம்மாவிடம் சொல்லிடுங்க மிஸ்டர். யாதவ் கிருஷ்ணா” தன் முடிவைத் தெளிவாகக் கூற, அவனது பார்வை விழிகளின் வழியாக உயிரை ஊடுருவிச் சென்றது.
தன் மனதின் வலியை அவளுக்குள் கடத்திவிட்டு, “நீயும் என்னை இவ்வளவு தூரம் காயப்படுத்துவேன்னு கனவிலும் நினைக்கல” என்றவன் வீட்டைவிட்டு வெளியேற, அவன் சென்ற திசையைப் பார்த்தபடி விக்கித்து நின்றாள் மதுர யாழினி.