anima25
anima25
அணிமா 25
ஈஸ்வருடைய கலங்கிய முகத்தை பார்த்து திடுக்கிட்டவள், திட்டமிட்டதை விட பத்து நாட்கள் முன்னதாகவே அவன் திரும்பிவிடவும், அவனது உடல்நிலைதான் சரியில்லையோ என பயந்துதான் போனாள் மலர்.
அதனால் ஏற்பட்ட பதட்டத்துடன், அவனது நெற்றியில் கை வைத்து பார்த்தவாறே, “உடம்பு ஏதாவது சரியில்லையா? இல்ல வேற எதாவது ப்ராப்ளமா?! ஷூட்டிங் கேன்சல் ஆயிடுச்சா?” என்று அவள் கேட்டுக்கொண்டே போக,
“ப்ச்! ஒண்ணுமில்ல மா. என் பார்ட் வரைக்கும் சீக்கிரமே எடுக்கச்சொல்லி, முடிச்சிட்டு உடனே கிளம்பி வந்துட்டேன். என்னவோ எல்லார்கூடயும் டைம் ஸ்பென்ட் பண்ணனும்னு தோணிச்சு…” என்ற ஈஸ்வர், குளியறைக்குள் நுழைந்துகொண்டான்.
அவன் குளித்து, வேறு உடைக்கு மாறி வரவும், “எதாவது சாப்பிடறீங்களா?” என்று கேட்டாள் மலர்.
“வேண்டாம்… எனக்கு தூக்கம் வருது, நீயம் தூங்கு!” என்று சொன்ன ஈஸ்வர், ஜீவனின் பக்கத்தில் போய் படுத்திகொண்டு, அவனுடன் சேர்த்து மலரையும் அணைத்தவாறு, உறங்கிப்போனான்.
***
அடுத்தநாள் கண் விழிக்கும் பொழுதே, அருகினில் உறங்கிக்கொண்டிருந்த மாமனை கண்ட ஜீவன், மகிழ்ச்சியில்… “ஹனீமா! ஹீரோ வந்துட்டாங்க!” என்று குரல் எழுப்பிக்கொண்டே, குளியலறைக்குள் போனவன், பல்துலக்கிவிட்டு வெளியே வந்து, ஈஸ்வரை இருக்க அணைத்துக்கொண்டு, அவன் முகமெங்கும் முத்தம் கொடுக்க, அதை பார்த்துக்கொண்டே உள்ளே நுழைந்தனர் சுபாவும் ஜீவிதாவும்.
சகோதரனுக்கு இரு புறமும் அவர்கள் இருவரும் வந்து அமர்ந்துகொள்ள, “ஏன் சுபா மாடி ஏறி வந்த, நானே வந்திருப்பேனே!” என்றான் ஈஸ்வர்.
“பரவாயில்லை ஜகா… இப்ப நான் கொஞ்சம் ஓகே…தான்” என்றவள், “நீ வந்திருக்கேன்னு மலர் சொன்னா. உன்னை பார்க்கணும்னு தோணிச்சு… அதான் ஜீவியை அழைச்சிட்டு, மெதுவா படி ஏறி வந்தேன்!” என்றவள், அவனுக்கு அருகில் படுத்துக்கொண்டிருந்த மகனுடைய தலையை கோதியவாறே…
“இவன் உன்கிட்ட நல்லாவே ஓட்டிகிட்டான் இல்ல?!” என்று அதிசயித்தவள், “இனிமேல் எனக்கு என்ன ஆனாலும் கவலை இல்ல ஜகா!” என்று வேதனையுடன் முடித்தாள்.
“அக்கா!” என்று ஜீவிதா பற்களை கடிக்க,
“அறைஞ்சேன்னா தெரியுமா? குழந்தையை பக்கத்துல வெச்சிட்டு பேசுற பேச்சையா பேசுற நீ!” என்று கடினமேறிய குரலில் ஈஸ்வர் சொல்லவும், மூவருடைய முகத்தையும் மாற்றி மாற்றிப் பார்த்தான் ஜீவன், மிரட்சியுடன்.
அதை உணர்ந்தவன் போன்று, வரவழைத்த புன்னகையுடன், “நம்ம ஜீவன் சீக்கிரமே
பெரிய்ய்ய்ய்ய்ய்யவனா வளர்ந்து, உன்னை, என்னை… நம்ம எல்லாரையும் பத்திரமா பார்த்துப்பான்!” என்று சொன்ன ஈஸ்வர், ஜீவனின் முகத்தைப் பார்த்து, “கரெக்ட் தானே ஜீவன்?!” என்று கேட்கவும்,
“ஆமாம்மா! நம்ம ஹீரோ மாதிரி, அம்மா, பட்டீஸ், ஹனி… எல்லாரையும் பத்திரமா பார்த்துப்பேன்!” என்றான் ஜீவன், அவனது அம்மாவை நோக்கி.
“ஓகே… குட் பாய்! நீ போய், உன் ஹனி என்ன செய்யறான்னு பார்த்துட்டு, அப்படியே எனக்கு காஃபி எடுத்துட்டு வர சொல்லு என்ன!” என்று சொல்லி ஜீவனை அங்கிருந்து அனுப்பிய ஈஸ்வர், பின்பு சுபாவை நோக்கி,
“நீங்க ரெண்டுபேரும் இந்த மட்டுமாவது என் கிட்ட வந்து சேர்ந்தீங்களேன்னு, நிம்மதியில் இருக்கேன் சுபா! நீ ஏன் இப்படி பேசுற?
அவன் சின்ன குழந்தைமா! சுத்தி எத்தனை பேர் இருந்தாலும், அவனுக்கு அம்மா வேணும்!
உனக்கு தெரியாது சுபா, ஒரு குழந்தையை உயிருடன் பறிகொடுத்துட்டு, ஒரு தாய் என்ன துன்பப்படுவாள்னு உனக்குத் தெரியாது!
அம்மா, அப்பாவோட நிழல் இல்லாமல் குழந்தைகள் தவிக்கும் தவிப்பை நீ நேரில் பார்க்கல! இனிமேல் இப்படியெல்லாம் பேசாதே” என்றான் அதன் வலியை முழுவதும் உணர்ந்தவனாக.
“தெரியும் ஜகா! நல்லாவே தெரியும்! குடும்பத்தை இழந்து, நான் இதை அனுபவிச்சிருக்கேன்!” என்றவளுக்குப் பழைய நினைவுகள் தந்த வலியில், மூச்சு திணற ஆரம்பித்தது.
“சுபா என்ன ஆச்சும்மா?” என்று ஈஸ்வர் பதற, அதைக்கண்டு பதறியவாறு தமக்கையை பிடித்துக்கொண்டாள் ஜீவிதா.
அப்பொழுது கையில் காஃபியுடன் அங்கே வந்த மலர் அதைக் கவனிக்கவும், கீழே ஓடிச்சென்று, மாத்திரையை எடுத்துவந்து சுபாவை உட்கொள்ளச்செய்து, “ஏன் அண்ணி இப்படி உணர்ச்சிவசப்படுறீங்க? அதுதான் எல்லா பிரச்சினையும் முடிஞ்சுபோச்சே!” என்று கடிந்துகொண்டு, அவளைப் படுக்க வைத்தாள்.
ஜீவன் அன்னையின் அருகில் அமர்ந்துகொண்டு, அவளது நெஞ்சை நீவி விட, சில நிமிடங்களில் இயல்பு நிலைக்குத் திரும்பினாள் சுபா.
பின்பு அவர்களுடைய அறைக்குப் போகவேண்டும் என்று அவள் சொல்லவே, சகோதரியைத் தனது கைகளில் தூக்கிச்சென்று பாட்டியின் அறையில், அவளைப் படுக்கவைத்தான் ஈஸ்வர்.
***
காலை உணவு முடித்து, மலர் அவர்களுடைய அறைக்கு வரவும், அவர்களுடைய அறை பால்கனியில் போடப்பட்டிருந்த சோஃபாவில், கண்களை மூடி படுத்திருந்தான் ஈஸ்வர்.
சிந்தனையுடன் அவனைப் பார்த்துக்கொண்டே மலர், அவனுக்கு அருகில் வந்து உட்காரவும், கணைகளைத் திறந்து அவளைப் பார்த்த ஈஸ்வர், “சுபா இப்படி மொத்தமா உருகுலைஞ்சு போற அளவுக்கு என்ன நடந்தது மலர்? இவ, அவனை காதலித்துத்தானே கல்யாணம் செஞ்சிட்டு போனா? அப்புறம் ஏன் அவளுக்கு இந்த நிலை?
சுபா விவரம் இல்லாத, இரண்டுங்கெட்டான் பெண்ணெல்லாம் இல்ல! ஒரு இன்பாக்சுவேஷன்ல போய் மாட்டிட்டு இருப்பான்னு என்னால நினைக்க முடியல?” என்று வேதனையுடன் கேட்டான் ஈஸ்வர்.
“ப்ச்! காதல் கல்யாணமா? அவங்க இரண்டுபேருக்குள்ளேயும் காதலும் இல்ல, அவங்களுக்கு நடந்ததுக்கு பேரு கல்யாணமும் இல்ல” என்றவள் தொடர்ந்து, “ஃபர்ஸ்ட் டைம் அவங்களை மீட் பண்ண அன்னைக்கு, சுபா அண்ணிக்கும், அந்த அசோக்குக்கும், ஏதோ மிஸ் அண்டர்ஸ்டாண்டிங்ன்னுதான், நானும் நினைச்சேன்! ஆனால் அப்படியில்லை, இது வேறன்னு பிறகுதான் தெரிஞ்சது!” என்றவள் தொடர்ந்து சொல்ல ஆரம்பித்தாள்.
மேலோட்டமாக பார்க்கும்பொழுது, ஏதும் தவறாக இருப்பதுபோல் தெரியாமல் இருந்தாலும், ஜீவனால், சுபாவுடன் கொஞ்சமும் நெருங்கிப் பழக தொடங்கிய பிறகு, நிறைய கேள்விகள் எழுந்தது மலருக்கு.
சாதாரணமாக குழந்தைகள் சொல்லும் ‘ரைம்ஸ்’ ஸை கூட அவனுக்கு சொல்லிக்கொடுத்திருக்கவில்லை சுபா.
மலர் அவனுடன் பழகத்தொடங்கிய பிறகு, அவள் வீட்டிலிருக்கும் நேரமெல்லாம், மலருடனேயே இருக்க ஆரம்பித்தான் ஜீவன்.
எப்பொழுதுமே ஏதாவது பாடலை முணுமுணுத்துக்கொண்டே வேலைகளைச் செய்யும் பழக்கம் அவளுக்கு இருந்ததால், ஜீவன் அவளுடன் இருக்கும் சமயம் எல்லாம், குழந்தைகளுக்கான பாடல்களை மலர் பாடவும், இயல்பிலேயே கற்பூரம் போன்ற புத்தியை கொண்டிருந்ததால், சுலபமாக அவற்றைக் கற்றுக்கொண்டு, அவளுடன் சேர்ந்து பாட ஆரம்பித்தான் ஜீவன்.
அப்படியே பல்வேறு கதைகளையும் அவனுக்குச் சொல்லத் தொடங்கினாள் மலர். அப்பொழுதுதான் குடும்ப உறவுமுறைகள் கூட அவனுக்கு எதுவுமே சரிவரத் தெரிந்திருக்கவில்லை என்பதும் அவளுக்கு புரிந்தது.
பொதுவாக பிள்ளைகளுக்கு இரண்டு வயது ஆனாலே, பொறுமை இழந்து ‘ப்ரீ ஸ்கூல்’ லில் அவர்களை சேர்த்துவிடுகின்றனர். ஆனால் ஜீவனுக்கு ஐந்து வயது நிரம்பியிருந்த நிலையில், அவன் வீட்டிலேயே இருப்பது புரியவும், அவளுடைய மனதிற்கு நெருடலாக இருந்தது.
அவள் டல்லாஸ் வந்து, முழுதாக ஒரு மாதம் கடந்திருந்த நிலையில், ஒரு நாள் முன்னிரவு நேரத்தில், வேலை முடிந்து வீட்டிற்குத் திரும்பியிருந்தாள் மலர்.
அப்பொழுது பதட்டத்துடன் அழுகையில் கண்கள் சிவந்திருக்க, மலரைத் தேடி அவர்களுடைய வீட்டிற்கு வந்தாள் சுபா.
அவளுடைய அந்த நிலை கண்டு அதிர்ந்த மலர், அவளிடம் விசாரிக்க, ஜீவன் பூங்காவில் விளையாடிக்கொண்டிருக்கும் பொழுது, கீழே விழுந்து, அவனது கையில் அடிபட்டிருக்க, முதலில் அது பெரியதாகத் தெரியவில்லை. எனவே வீட்டிற்கு அழைத்துவந்துவிட்டாள் சுபா.
ஆனால் நேரம் செல்லச்செல்ல, அவனது கை வீங்கி, வலியில் அவன் அழத்தொடங்கவும்தான் நிலைமையின் தீவிரம் உறைத்தது சுபாவிற்கு.
அவனை மருத்துவமனை அழைத்து செல்ல, துணை வேண்டி மலரைத் தேடிவந்தாள் அவள். மேலும் அவள் சொன்ன தகவல்தான் மலரைக் கோபத்தின் உச்சிக்கே கொண்டு சென்றது.
அது மருத்துவனைச் செல்ல, செலவிற்கே அவளிடம் போதுமான பணம் இல்லை என்பதும், நீண்ட நேரமாக அவள் அசோக்கைத் தொடர்பு கொள்ள முயல, அவளுடைய அழைப்பை அவன் ஏற்கவே இல்லை என்பதும்தான்.
அந்த நேரம் அவளுடைய கோபத்தையும், ஆற்றாமையையும் வெளிப்படுத்த விரும்பாமல், சுபாவுடன் ஜீவனை அழைத்துக்கொண்டு, மருத்துவனைச் சென்ற மலர், ஜீவனுக்கு ஏற்பட்டிருந்த எலும்பு முறிவுக்குக் கட்டுப்போட்டு, மருத்துவம் செய்து, அவர்களை வீட்டிற்கு அழைத்துவந்தாள்.
அசோக் வேலை செய்யும் நிறுவனத்தின்மூலம் எடுக்கப்பட்டிருந்த மருத்துவ காப்பீடு இருந்ததால், மருத்துவச் செலவு ஓரளவிற்குக் கட்டுக்குள் வந்திருந்தது. ஆனாலும் போக்குவரத்து போன்ற மற்ற செலவுகளுக்காகக் கையிலிருந்து சில ‘டாலர்’ களை கொடுத்திருந்தாள் மலர்.
அந்த சூழ்நிலையைக் கடப்பதற்குள், மகனைவிட அதிகம் களைத்துப்போயிருந்த சுபாவைப் பார்க்கவும் பாவமாகத்தான் இருந்தது மலருக்கு.
அடுத்து வந்த மூன்று தினங்கள், வாரத்தின் வேலை நாட்கள் என்பதினால், காலை மாலை என சில நிமிடங்கள் ஜீவனைச் சென்று பார்ப்பதுடன் சரி, மேற்கொண்டு எதுவும் பேசவில்லை மலர்.
சனிக்கிழமையன்று, வழக்கம்போல அவளது தோழர்கள் அனைவரும் ஊரைச் சுற்றிப்பார்க்கக் கிளம்பிவிட, ஜீவனுடன் இருப்பதற்காகவே எங்கேயும் செல்லாமல், அவனைத் தேடி அவனுடைய வீட்டிற்கு வந்தாள் மலர்.
வெறும் கஞ்சியை மட்டும் காய்ச்சி மகனுக்குக் கொடுத்துவிட்டு, அங்கே போடப்பட்டிருந்த சோஃபாவில், தொய்ந்து போய் படுத்திருந்தாள் சுபா.
தொலைக்காட்சியில் ஏதோ கார்ட்டூன் படத்தில் மூழ்கியிருந்த ஜீவன், மலரைக் கண்டதும் அவளிடம் ஓடிவர, கட்டுப் போடப்பட்டிருந்த வலது கையை பார்த்துக்கொண்டே, இடதுகையால் அவளது காலை கட்டிக்கொண்டான்.
மகன் இந்த நிலையில் இருக்கும்பொழுது கூட அசோக் அங்கே வந்ததற்கான அறிகுறியே இல்லை.
இருவரையும் பார்க்க, வேதனையாக இருந்தது மலருக்கு.
“அக்கா, நீங்க இன்னும் சாப்பிடலையா?” என்று மலர் சுபாவிடம் கேட்க, முந்திக்கொண்டு அவளது மகன் பதில் கொடுத்தான்.
“இல்ல ஹனீமா!” என்றவன், விறல் விட்டு எண்ணி, “டூ டேசா அம்மா குக்கிங் செய்யல! பிரட் சாப்பிட்டாங்க. எனக்கு மட்டும் நூடுல்ஸ்!” என்றான் அன்னையைக் குற்றம் சாட்டும் விதமாக.
“ஏன் சுபா அக்கா இப்படி இருக்கீங்க? உங்களுக்கு எதாவது ஆச்சுன்னா, இவனை யாரு கவனிப்பாங்க” என்று மலர் கேட்க, என்ன பதில் சொல்வது என்று விளங்காமல், பரிதாபமாக அவளை ஒரு பார்வை பார்த்துவைத்தாள் சுபா.
அவளுடைய மனதில் பெருகியிருக்கும் துன்பம்தான் அவளுடைய தொய்விற்குக் கரணம் என்பது புரியவும், அசோக்கை நினைத்து மனதில் எழுந்த சலிப்பை வெளிக்காட்டாமல், “சரி, இங்கே இருந்தது போதும், வாங்க எங்க வீட்டுக்குப் போகலாம்” என்று சொல்லிவிட்டு அவளுடைய அனுமதியைக்கூட எதிர்பார்க்காமல், ஜீவனைத் தூக்கிக்கொண்டு, அவர்களுடைய வீட்டிற்குப் போனாள் மலர். வேறு வழி தெரியாமல், வீட்டைப் பூட்டிக்கொண்டு அவளைப் பின்தொடர்ந்து வந்தாள் சுபா.
வீட்டைத் திறந்து, நேராக சமையற்கட்டிற்குள் புகுந்தவள், ஜீவனை அங்கே இருக்கும் மேடையில் உட்கார வைத்துவிட்டு, “நீ சொல்லு பாய் ஃப்ரெண்ட்… உனக்கு என்ன டிஷ் பிடிக்கும்? நாம ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து செய்யலாம்!” என்று மலர் சொல்ல, அதில் குதூகலமானவன், சாம்பார் சாதம் அண்ட் பொட்டேட்டோ ஃப்ரை பண்ணலாமா ஹனீமா?” என்றான் அவன் ஆவலுடன்.
அப்பொழுது அங்கே வந்த சுபா, “பரவாயில்லைங்க, நானே செஞ்சு கொடுத்துக்கறேன், உங்களுக்கு ஏன் வீண் சிரமம்…” என்று சொல்ல,
அரிசியைக் களைந்து குக்கரில் வைத்தவாறே, “இதுல என்ன சிரமம் இருக்குக்கா… சிம்பிள் மேட்டர்!” என்று சொல்லிவிட்டு, சமையல் செய்யத்தொடங்கினாள் மலர். உதவி செய்ய வந்த சுபாவை, “நீங்க ரெஸ்ட் எடுங்க, பரவாயில்லை” என்று தவிர்த்தவள், கூடவே ஜீவனைச் சேர்த்துக்கொண்டு, அவன் கேட்ட உணவைச் செய்துமுடித்தாள்.
ஜீவன் அதை ரசித்து ருசித்துச் சாப்பிட, சுபாவை வற்புறுத்திச் சாப்பிடவைத்தாள் மலர்.
ஜீவனுக்காக அதிக காரம் சேர்க்காமல் சமைத்திருந்தாள். ஆனாலும் சுவையாக இருந்தது.
உணவின் சுவையை விட மலருடைய அன்பும், கரிசனமும் மனதைக் கரைக்க, சுபாவின் கண்கள் பனித்தது. அதையும் கவனித்துக்கொண்டுதான் இருந்தாள் மலர்.
அவளுக்கே உண்டான குண இயல்பில், சுபாவிற்கு, அதைவிட முக்கியமாக ஜீவனுக்கு எதாவது நன்மை செய்தே தீர வேண்டும் என்ற எண்ணம், அந்த நொடி மலருடைய மனதில் ஆழமாகத் தோன்றியது.
உண்டு முடித்து, சிறிது நேரம் மலருடன் விளையாடிக்கொண்டிருந்த ஜீவன், களைத்துப்போய் உறங்கிவிட, அவனை அவளுடைய படுக்கையில் படுக்கவைத்த மலர், அருகில் உட்கார்ந்திருந்த சுபாவை நோக்கி, “நீங்க தப்பா நினைக்கலேன்னா…” என்று தொடங்கியவள், சற்று நிறுத்தி, “தப்பா நினைத்தாலும் பரவாயில்லை… நான் உங்களிடம் கொஞ்சம் பேசணும்” என்று சொல்லிவிட்டு, அவளுடைய பதிலைக் கூட எதிர்பார்க்காமல்…
“நீங்க எல்லாரை மாதிரியும் ஒரு நார்மல் லைஃப் வழலைன்னு உங்களைப் பார்க்கும்போதே தெரியுது!
உங்க பிரச்சினை என்னனு சொன்னீங்கன்னா, என்னால உதவி செய்ய முடியும் என்கிற நம்பிக்கை எனக்கு இருக்கு. அந்த நம்பிக்கை உங்களுக்கு இருந்தால், என்னிடம் தயங்காம சொல்லுங்க!” என்று சொல்லி முடிக்க,
மலருடைய கேள்வியில் உடைந்தவள், அழுகையில் தொண்டை அடைக்க, “இது என்னோட திமிரால, நானே தேடிகிட்ட வாழ்க்கை! இதில் யாராலும் எனக்கு உதவி செய்ய முடியாது! செய்யவும் வேண்டாம்!
என்னோட குடும்பத்தில் எல்லோருடைய சந்தோசம், நிம்மதி, முக்கியமா என் அண்ணன் என்னிடம் வைத்திருந்த நம்பிக்கை எல்லாத்தையும் கொன்னுட்டு, நான் வந்ததுக்கு, இந்த துன்பம் எனக்குத் தேவைதான்.
அந்த பாவத்துக்கான தண்டனையா இதை தெரிஞ்சேதான் அனுபவிக்கிறேன்!” என்று துயரத்துடன் சொன்னாள் சுபா.
அவளுடைய கூற்றில், சுறுசுறுவென்று காரம் ஏற, “நீங்க என்ன தப்பு பண்ணீங்கன்னு எனக்குத் தெரியாது, அதுக்கு, நீங்க சொன்ன மாதிரி நீங்க வேணா தண்டனை அனுபவிக்கலாம்…” என்று சொன்ன மலர், ஜீவனைச் சுட்டி காண்பித்து,
“இந்த பச்சை மண்ணு என்ன பாவம் செஞ்சுது? இவனை ஏன் தண்டிக்கிறீங்க?” என்று கேட்க, அவளது வார்த்தையில் பொதிந்திருந்த நியாயம் மனதைச் சுட, “எனக்கு மகனாகப் பிறந்ததுதான் அவன் செஞ்ச பாவம்!” என்று சொல்லிவிட்டு வாயைமூடிக்கொண்டு அழுத்தவள், சில நிமிடங்களில், தன்னை நிலை படுத்திக்கொண்டு, அவளுடைய குடும்பத்தைப் பற்றிச் சொல்லத்தொடங்கினாள் சுபா…
“திருவண்ணாமலை மாவட்டத்தில் இருக்கும் ‘அளத்தரை’ கிராமம்தான் எங்களுடையது. அப்பா ஒரு குறு விவசாயி.
ரொம்ப இன்னசண்டான அம்மா. அன்பை மட்டுமே காண்பிக்க தெரிஞ்ச பாட்டி. க்யூட்டா, அழகா ஒரு குட்டி தங்கச்சி ஜீவிதா.
எல்லாருக்கும் மேல, கள்ளம் கபடம் இல்லாத, எதார்த்தமான, கொஞ்சம் அதிகமாகவே முரட்டுத்தனம் நிறைஞ்ச என்னோட ட்வின் பிரதர் ஜெகதீஸ்வரன்! செம்புகூட கலக்காத சுத்த தங்கம் அவன்” என்று சகோதரனைப் பற்றி அவள் சொல்லிக்கொண்டிருக்கும்போதே அவளுடைய முகம் பெருமையில் மின்னியது.
அவர்கள் ஊரில் பொங்கல் கொண்டாட்டங்கள் களை கட்டியிருந்தது. மாட்டுப்பொங்கல் தினத்தன்று, மந்தைவெளியில், கொம்புகளில் பலவண்ண பலூன்கள் கண்களைப் பறிக்க, அலங்கரிக்கப்பட்ட மாடுகள், வண்டியில் பூட்டப்பட்டு, ஊர்வலத்திற்காகத் தயாராக இருக்க, ஊர்மக்கள் அனைவரும் அதை வேடிக்கை பார்க்க அங்கே திரண்டிருந்தனர்.
அப்பொழுது, வேகமாக ஓட்டி வந்த டிராக்டரை, ஓரமாக நிறுத்திவிட்டு, அதிலிருந்து லாவகமாகக் குதித்து இறங்கி, கண்களில் தீ பொறி பறக்க, கூட்டத்தை நோக்கி வேக எட்டுக்களுடன் வந்துகொண்டிருந்தான் ஜெகதீஸ்வரன்.