Thendral, Author at SM Tamil Novels

465 POSTS 40 COMMENTS

nk14

நிலவொன்று கண்டேனே 14
ஒரு வாரம் ஓடிப் போயிருந்தது. வாழ்க்கை ஒரு ஒழுங்கிற்கு வந்திருந்தது நித்திலாவிற்கும் யுகேந்திரனுக்கும்.
இரண்டு நாட்கள் மட்டுமே விடுப்பு எடுத்திருந்தாள் நித்திலா. அவள் வேலைப்பளு அவன் அறிந்தது என்பதால் யுகேந்திரனும் அவளை வற்புறுத்தவில்லை.
‘வாழ்க்கை வயது இரண்டுமே நமக்கிருக்கிறது. வேலையைக் கவனி.’ என்று சுருக்கமாக முடித்து விட்டான்.
தம்பதிகள் சப் கலெக்டர் வாசஸ்தலத்திற்கு குடிபெயர்ந்து விட்டார்கள். வானதி சத்தியமூர்த்தியின் வீட்டிலேயே தங்கி விட்டார்.
சப் கலெக்டரின் குடும்பத்திற்கென ஒதுக்கப்பட்ட இடத்தில், தான் அதிகப்படி என்று தோன்றியது அவருக்கு. அத்தோடு, புதுமணத் தம்பதிகள்… அவர்களுக்கு இடைஞ்சலாக எதற்கு இருக்க வேண்டும்?
காலையில் ஏழு மணிக்கெல்லாம் தோப்புக்குப் போய் விடுவான் யுகேந்திரன். திருமணத்திற்கு மறுநாளே நித்திலாவை அழைத்துக் கொண்டு போய் அவர்களுக்குச் சொந்தமான இடத்தைக் காட்டி இருந்தான்.
கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை ஓங்கி உயர்ந்த தென்னை மரங்கள் வரிசையாக நின்றிருந்தன. நித்திலா வாய் பிளந்து பார்த்து நின்றாள்.
‘கவிஞரே! இவ்வளவு பெரிய தோப்பா?’ அவள் ஆச்சரியத்துக்கு அளவில்லாமல் போனது.
‘இத்தனையும் உங்களுக்குச் சொந்தமா?’ அவள் கேட்டபோது முறைத்துப் பார்த்தான் யுகேந்திரன். சட்டென்று தன்னைத் திருத்தியவள்,
‘சரி… சரி… வாய் தவறி வந்திடுச்சு. இத்தனையும் நமக்குச் சொந்தமா?’ என்றாள்.
‘ஆமா நித்திலா. தாத்தாவோட அப்பா கொஞ்சம் கொஞ்சமா வாங்கிச் சேர்த்த நிலம். தாத்தாக்கு இதுல பெருசா ஆர்வம் வரலை. சரியா பராமரிக்காம விட்டுட்டாங்க.’
‘ம்…’
‘குத்தகைக்கு விட்டதோட சரி. இனிமேல் அப்படி இருக்காது. எல்லாம் ஒழுங்கா ப்ளான் பண்ணி தென்னைகளைப் பராமரிக்கணும். ஊடு பயிர் உற்பத்தி பண்ணணும்.’
‘வெரி குட் ஐடியா யுகேந்திரன். அப்படிப் பண்ணும் போது இன்னும் கொஞ்சப் பேருக்கு வேலை வாய்ப்பு ஏற்படும்.’
‘கண்டிப்பா.’
‘லேடீஸ் க்ளப் மீட்டிங்ல அன்னைக்கு கொஞ்சம் லேடீஸ்க்கு வேலைவாய்ப்புத் தேவைன்னு சொல்லி இருந்தாங்க. உங்களால அவங்களுக்கு ஹெல்ப் பண்ண முடியுமா யுகி?’
‘என்ன படிச்சிருக்காங்கன்னு கேளுடா. அவங்கவங்க தரத்துக்கு ஏத்த மாதிரி யூஸ் பண்ணிக்கலாம்.’
‘தான்க்யூ யுகி.’
ஒரு வாரம் தேவையான அனைத்தையும் திட்டமிட்டுக் கொண்டவன் இப்போது வேலைகளை ஆரம்பித்திருந்தான்.
காலையில் கிளம்பிப் போனால் நண்பகல் நேரத்துக்குத் தான் வீடு திரும்புவான். வரும் போதே நித்திலாவையும் அழைத்துக் கொண்டு வந்து விடுவான்.
பங்கஜம் அம்மா சமையலை முடித்து அவர்களுக்குப் பரிமாறி விட்டு வீட்டுக்குக் கிளம்பி விடுவார். முன்போல முழு நாளும் அங்கு தங்குவதைத் தவிர்த்திருந்தார்.
இளையவர்களின் தனிமையே எல்லோருக்கும் முக்கியமாகப் பட்டது.
சிறிது நேர ஓய்விற்குப் பிறகு நித்திலாவை ஆஃபீசில் விட்டு விட்டு வானதியோடு கொஞ்சம் நேரம் செலவழிப்பதை வழக்கமாக்கிக் கொண்டிருந்தான் யுகேந்திரன்.
அதன் பிறகு தோப்புக்குப் போனால் இரவு தான் வீடு திரும்புவான். அதன் பிறகு அது அவர்களுக்கான நேரம். திகட்டத் திகட்ட வாழ்க்கையை அனுபவித்தார்கள்.
தோப்பிலிருந்த தென்னைகளுக்கு நடுவே ஊடுபயிர்களை உருவாக்குவதற்காக அன்று களமிறங்கி இருந்தான் யுகேந்திரன். வேளாண்மை அதிகாரியைத் தொடர்பு கொண்டதில் பப்பாளியும் வாழையும் நல்ல விளைச்சலைக் கொடுக்கும் என்று அறிவுரை வழங்கி இருந்தார்.
நித்திலாவின் பயணங்களைப் பெரும்பாலும் தன்னோடு இருக்குமாறு பார்த்துக் கொண்டான் கணவன். ஆனால், இன்று எத்தனை மணிக்கு வேலை முடியும் என்று தெரியாததால் அரசு வாகனத்தை உபயோகப் படுத்தும் படி தகவல் அனுப்பி இருந்தான்.
ஆறு மணிக்கெல்லாம் வீட்டுக்கு வந்து சேர்ந்தவளுக்கு அவனில்லாமல் என்னவோ போல் இருந்தது. முருகனை அழைத்துக் கொண்டு தோப்புக்கு நடையைக் கட்டி விட்டாள்.
கிட்டத்தட்ட ஐம்பது பேருக்கு மேல் வேலை பார்ப்பது தூரத்திலிருந்து பார்த்த போதே நித்திலாவிற்குத் தெரிந்தது. கணவனைத் தேடிய கண்கள் அவன் கோலம் பார்த்து ஆச்சரியத்தில் விரிந்தன.
“ட்ரைவர் அண்ணா! என்ன? உங்க தம்பி இந்தக் கோலத்துல நிக்குறாங்க?”
“முதலாளி இல்லையா அம்மிணி… ஒரு கை குறைஞ்சிருக்கும். அதான் தம்பி மடிச்சுக்கட்டிக்கிட்டு இறங்கிட்டாங்க போல.”
அவர் வார்த்தை அத்தனை உண்மையாகத்தான் இருந்தது. தோப்புக்கு வரும் போது எப்போதும் வேஷ்டி சட்டையில் தான் வருவான் யுகேந்திரன். அதற்கே அவள் அவ்வளவு மயங்கிப் போவாள்.
இன்று… வேஷ்டியை மடித்துக் கட்டிக் கொண்டு வெறும் பனியனோடு நின்றிருந்தவனைப் பார்த்த போது நித்திலாவிற்கு வார்த்தை வரவில்லை.
ஃபோனை எடுத்தவள் அவனை வகை வகையாகப் படம் பிடித்துக் கொண்டாள். திரும்பிப் பார்த்த முருகன் வந்த சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டார்.
காரை விட்டிறங்கியவள் நேராக யுகேந்திரனிடம் தான் சென்றாள். அங்கே அப்போது அவளை அவன் எதிர்பார்க்கவில்லை.
“கவிஞரே! இது என்ன புதுப் பரிமாணம்?” அவள் குரலில் ஆவலாகத் திரும்பியவன் மலர்ந்து சிரித்தான்.
“ஹேய் நித்திலா… நீ எப்போ வந்தே? தனியா வந்தியா என்ன?”
“இல்லையில்லை… ட்ரைவர் அண்ணன் வந்தாங்க.”
“ஓ… எதுக்குடா இங்க வந்தே? வீட்டுல ரெஸ்ட் எடுத்திருக்கலாமே?”
“ம்ஹூம்… நீங்க இல்லாம செம போர். நல்லாவே இல்லை, அதான் கிளம்பி வந்துட்டேன். ஆமா… இது என்ன கோலம் கவி… இல்லையில்லை. இனிமேல் கவிஞர் இல்லை, பண்ணையாரே!”
“ஹா… ஹா…”
“இப்ப எதுக்கு ஆளை மயக்குற இந்தச் சிரிப்பு?”
“ஓஹோ! அப்போ அம்மிணி மயங்கிப் போயிருக்கீங்களா?” அவன் குரல் வேறாக இருந்தது.
“இல்லையா பின்னே?”
“அட! கூட்டம் இருக்கிற தைரியத்துல பேச்செல்லாம் பலமா இருக்கு?”
“பண்ணையாரே… ஆனாலும் நீங்க இத்தனை வல்லவரா இருக்கக் கூடாது.”
“இங்கப்பாருடா! அம்மிணி என்னைப் பாராட்டுறாங்க.”
“ம்… நீங்க நல்லவரு… வல்லவரு… நா…லும் தெரிஞ்சவரு…” சிரிப்பாக முடித்தவள் அந்த நாலை நாலு முளம் நீட்டிச் சொன்னாள்.
“அப்பிடிப் போடு அருவாளை.” சுற்றத்தை மறந்தவன் கண்களில் காதலோடு அவளை நெருங்கினான்.
திடுக்கிட்டுப் போனாள் நித்திலா. அவன் நெஞ்சில் கை வைத்துத் தடுத்தவள்,
“ஐயோ! யுகி என்ன பண்ணுறீங்க?” என்றாள். சுற்றி நின்றிருந்த பெண்களில் சிலர் புன்னகையோடு முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டார்கள்.
“மானம் போகுது. வேலையைப் பாருங்க.” சொன்னவள் அந்தப் பெண்களிடம் நகர்ந்து விட்டாள்.
அந்தப் பெண்களிடம் பேச்சுக் கொடுத்த படியே அவர்களின் குறைகளையும் ஒரு சப் கலெக்டராகக் கேட்டுக் கொண்டவள், ஃபோனில் அவர்கள் சொன்னதைப் பத்திரப் படுத்திக் கொண்டாள்.
நன்றாக இருள் சூழ்ந்து விடவும் வேலையை அத்தோடு முடித்துக் கொண்டார்கள். அந்த ப்ளாக் ஆடி அவர்களின் வருகைக்காகக் காத்து நின்றது.
“நித்திலா… வரும் போது சொல்லிட்டு வந்திருக்கலாம் இல்லை? எனக்கு வேறொரு செட் ட்ரெஸ் எடுத்துட்டு வரச் சொல்லி இருப்பேன்.”
“எதுக்கு யுகி?”
“இங்கேயே ஒரு குளியல் போட்டிருக்கலாம்.”
“ஐய்யே! இந்த ஓபன் ப்ளேஸ்லயா?”
“ஏய்… நானென்ன பொண்ணா? ஒளிஞ்சிக்கிட்டு குளிக்கிறதுக்கு?”
“ஏன்? பொண்ணுங்க மட்டும் தான் ஒளிஞ்சுக்கிட்டு குளிக்கணுமா? அதென்ன? ஷேர்ட்டைக் கழட்டிட்டு ஆர்ம்ஸ் காட்டிட்டு நிக்குறீங்க? சுத்தி வர அத்தனை பொண்ணுங்க நிக்குறாங்க? வகுந்திருவேன்.”
நிஜமாகவே அவள் கண்களில் கோபம் இருந்தது. காரை நோக்கி நடந்து கொண்டிருந்தவன் அவள் பேச்சில் அவளைத் தென்னை மரத்தோடு சாய்த்திருந்தான்.
“குளிச்சு ஃப்ரெஷ்ஷா வந்திருக்கே… அழுக்குப் பண்ண வேணாம்னு பார்த்தா… என்னடி வம்பு பண்ணுற?” தென்னையோடு சாய்ந்திருந்தவள் மேல் முழுதாகச் சரிந்தான் யுகேந்திரன். அவள் முகம் லேசாக வாடி இருந்தது.
“என்னடா?”
“உங்களை யாரு இங்கெல்லாம் வந்து வேலை பார்க்கச் சொன்னாங்க யுகி.”
“நித்திம்மா… இது நம்ம தோப்புடா. இங்க வேலை பார்க்குறதுல என்ன தப்பு?”
“தப்பு கிடையாது… அதுக்காக இந்தக் கோலத்துலயா நிப்பாங்க?”
“ஏய் பொண்ணே! வேலை செய்ய வேணாமா?”
“எத்தனை லேடீஸ் நின்னாங்க. சின்னப் பொண்ணுங்க வேறே…” சிணுங்கிய அவள் முகத்தில் தெரிந்த பொறாமையில் வாய்விட்டுச் சிரித்தான் யுகேந்திரன்.
“அடியேய்! நிறைய வருஷமா நம்ம தோப்புலயே வேலை பார்க்கிறவங்க. அவங்களுக்கு நான் படியளக்குற முதலாளி… புரியுதா?”
“ஆமா… முதலாளி ஹேன்ட்ஸம்மா இருந்தா பார்க்கக் கூடாதுன்னு சட்டம் இருக்கு பாருங்க.” அவள் வாய்க்குள் முணுமுணுக்க, அந்த வாயை இறுக மூடினான் யுகேந்திரன்.
அடுத்த நொடி அவனைப் பிடித்துத் தள்ளி விட்டவள் விடு விடுவென காரை நோக்கிப் போய் விட்டாள். நடையில் கூடத் தெறித்த அவள் கோபத்தில் தலை கோதிப் புன்னகைத்தான் கவிஞன்.
×××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××
வாழ்க்கை வேகமாகப் போய்க் கொண்டிருந்தது. அன்றோடு அவர்கள் திருமணம் முடிந்து இரண்டு மாதங்கள் ஆகியிருந்தது.‌
ஆபீசில் வேலையில் மூழ்கிப் போயிருந்தாள் நித்திலா. அறைக் கதவு அவள் அனுமதியின்றி சடாரென்று திறக்கவும் ஒரு எரிச்சலோடு நிமிர்ந்து பார்த்தாள். யுகேந்திரன் கூட அவள் அனுமதியின்றி உள்ளே வருவதில்லை.
அண்ணாந்து பார்த்த அவள் விழிகள் உறைந்து போனது. தன்னை அறியாமலேயே எழுந்து நின்றாள் பெண். ஏனென்றால்… உள்ளே வந்து கொண்டிருந்தது அன்பரசு.
யுகேந்திரன் அறுபதுகளை எட்டும் போது எப்படி இருப்பான் என்று படம்பிடித்துக் காட்டியது போல ஒரு தோற்றம். சாயல் வானதியைப் போல இருந்தாலும், அந்தக் கம்பீரமும் மிடுக்கும் எங்கிருந்து தன் கணவனுக்கு வந்திருக்கிறது என்று புரிந்தது நித்திலாவிற்கு.
தைரியமாக அவள் எதிரே உட்கார்ந்தவர் அவரின் அடர்ந்த மீசையை நீவிக் கொண்டார். இடது கை அவளை உட்காரும்படி ஆணை இட்டது. நாற்காலியின் ஓரத்தில் அமர்ந்து கொண்டாள்.
“ம்… மிஸஸ். நித்திலா யுகேந்திரன் ஐ.ஏ.எஸ்.” ஒவ்வொரு எழுத்தாக அவர் உச்சரிக்க அந்தக் குரலின் கம்பீரத்தில் திகைத்துப் போனாள் நித்திலா. அத்தனை அழகிய வானதி இந்த மனிதரிடம் வீழ்ந்ததில் ஆச்சரியமே இல்லை. உண்மையிலேயே இவர் வில்லன் தானா? அவள் சிந்தனையைக் கலைத்தது அவர் குரல்.
“அம்மாவும் புள்ளையுமாச் சேர்ந்து அம்மணியைக் குடும்பத்துக்குள்ள கொண்டு வந்துட்டாங்களா? இந்த அன்பரசு வெளியே வந்தா அவனோட முதல் எதிரி நீதான்னு தெரியும் இல்லையா? அதான்… அவசர அவசரமா எம் பையனை உனக்கும் எனக்கும் நடுவுல நிறுத்தி இருக்கா என்ற ஊட்டுக்காரி. தமிழ் வாத்தியார் பொண்ணு எப்பவுமே கெட்டிக்காரி தானே!”
அந்தப் பேச்சில் நித்திலா திகைத்துப் போனாள். இப்படியொரு கோணத்தை அவள் சிந்தித்துப் பார்க்கவில்லை. அப்படியென்றால்…
“ம்… ரொம்ப யோசிக்காத கண்ணு. அந்த விசுவாமித்திரரை மயக்கின மேனகை நீதான். அதுல சந்தேகப்படாதே… இல்லைன்னா அப்பன் சொன்னதைக் கூடக் கேக்காம இந்த ஊரையே உங்கூட வலம் வருவானா எம் பையன்?”
அவள் மனதில் தோன்றிய சந்தேகத்தை முளைவிடு முன் கிள்ளி எறிந்தவரை ஆச்சரியமாகப் பார்த்தாள் நித்திலா. இவர் இன்னும் கொஞ்சம் நல்லவராக இருந்திருக்கலாமோ என்று தோன்றியது.
“உன்னோட பேருக்குப் பின்னால இருக்கிற மூன்றெழுத்து நீ கஷ்டப்பட்டு சம்பாதிச்சதா இருக்கலாம். ஆனாப் புதுசா சேத்திருக்கியே ஆறெழுத்து… அது நான் உருவாக்கினது.”
இதற்கு மேலும் பேசாமல் இருக்கத் தேவையில்லை என்று தோன்றியது நித்திலாவுக்கு.
“அந்த ஆறெழுத்தைக் கஷ்டப்பட்டு சுமந்து பெத்த எம் மாமியாரே எங்கிட்ட அதைத் தூக்கிக் குடுத்துட்டாங்க.”
“உன்னோட மாமியார் வெறும் பத்து மாசம் தான் சுமந்திருக்கா. நான் முப்பது வருஷமா இங்க சுமக்கிறேனே… அது உனக்குத் தெரியுமா கண்ணு?”
தனது வலது கையால் இடது மார்பை அவர் பட்டுப் பட்டென்று அடித்துக் காட்டிய போது நித்திலாவுக்குமே லேசாக வலித்தது.
‘எங்கப்பாக்கு இதெல்லாம் பண்ணத் தெரியாது நித்திலா.’ அன்று சொன்ன யுகேந்திரனின் குரல் இன்று காதில் கேட்டது பெண்ணுக்கு.
“அத்தனை வருஷம் நெஞ்சில வெச்சு சுமந்திட்டு எதுக்கு முதுகில குத்தினீங்க?” ஆக்ரோஷமாக வந்தது அவள் கேள்வி. யுகேந்திரனின் ரணத்தைக் கூட இருந்து பார்த்தவள் அல்லவா?
“ம்… அங்க தான் அன்பரசு கொஞ்சம் சறுக்கிட்டான் கண்ணு.” உறுமலாக ஆரம்பித்தவர் தனக்குத் தானே பேசிக் கொண்டார்.
“கண்ணூ… அரசியல்ல கிட்டத்தட்ட முப்பத்தைஞ்சு வருஷமா இருக்கேன். அங்க இதெல்லாம் சாதாரணம். இதேதான் தொழில்னு பண்ணாட்டியும் அப்பப்ப இப்படியெல்லாம் நாலு காசு பார்க்கிறது தான். என்ன? எப்போவுமே வீடு வரைக்கும் எதுவும் வராம பார்த்துக்குவேன். இந்த முறை அம்மிணி குட்டையைக் குழப்பிட்டீங்க.”
“சத்தியமூர்த்தி ஐயாவோட மருமகன் மாதிரிப் பேசுங்க… மாமா.” முதன் முறையாக அவரை உரிமையோடு அழைத்தாள் பெண். தன் கற்றை மீசையை மீண்டும் ஒரு முறை நீவிக்கொண்டார் மனிதர்.
“அம்மிணி… இந்த நேர்மை நியாயம் இதெல்லாம் கேக்க நல்லாத்தான் இருக்கும். ஆனாப் பைசாப் பிரயோஜனம் இல்லாதது. நான் நல்லவனா இருந்தா மட்டும் நாடு திருந்திருமா என்ன? அடிக்கிறவன் அடிச்சிக்கிட்டுத் தான் இருப்பான்.”
இந்த வியாக்கியானத்திற்கு என்ன பதில் சொல்வதென்று நித்திலாவிற்குப் புரியவில்லை. அமைதியாகப் பார்த்திருந்தாள். அவர் வாதம் அவருக்கே நெருடியதோ என்னமோ… மீண்டும் அவரே ஆரம்பித்தார்.
“அதே சத்தியமூர்த்தி ஐயாவுக்காகத்தான் என்னையே நான் எவ்வளவோ மாத்திக்கிட்டேன்… சரி அதை விடு. இப்போ எதுக்கு பேங்க்ல பணம் போட்டிருக்காரு ஐயா?”
“நீங்க கார் வாங்கக் குடுத்த பணமாம். அது உங்க பையனுக்கு வேணாமாம்.”
“அப்போ இத்தனை நாள் வளர்த்து விட்டிருக்கேனே… அதுக்கு என்ன பண்ணப் போறாராம்?”
“அதனால தான் வேலையையே விட்டுட்டாங்களே.”
“என்ன?” அன்பரசுவின் கண்களில் திகைப்பு அப்பட்டமாகத் தெரிந்தது. ஆனால், அதை வெகு சாமர்த்தியமாக மறைத்துக் கொண்டவர் மீசையை மீண்டும் நீவிக்கொண்டார்.
“ம்… பயலுக்கு எப்பவுமே ரோஷம் ஜாஸ்திதான்… அம்மாவைப் போல. சரி விடு கண்ணு. இப்போ என்ன பண்ணுறாரு ஐயா?”
“தென்னந் தோப்பைக் கையில எடுத்திருக்காங்க. ஒரு ரூபா சம்பாதிச்சாலும் அவங்களுக்கு அதை நேர்மையா சம்பாதிக்கணுமாம். நான் என்ன பண்ண? அவங்க அப்பா வளர்ப்பு அப்படி.” கேலியாகச் சொன்னாள் நித்திலா.
அதை உணரும் நிலையில் அன்பரசு இல்லை. மகனின் நிலை அவரைப் பாதித்ததோ என்னவோ முகம் இரண்டொரு கணங்கள் கவலையைக் காட்டியது.
“அம்மிணி… என்ற புள்ளை ராஜா மாதிரி வாழ்ந்தவன். அவனுக்கு இந்தத் தோப்பு தொரவெல்லாம் சரி வராது. அவன் நோகுறதைப் பார்க்குற சக்தி எனக்கில்லை.”
“மனசளவுல உங்களால ரொம்பவே நொந்து போய்ட்டாங்க… நீங்க வெறும் உடம்பு வலிக்கு மருந்து போட நினைக்கிறீங்க.”
அவள் சொன்னதுதான் தாமதம், உட்கார்ந்திருந்த நாற்காலியை ஒற்றைக் காலால் உதைத்துத் தள்ளியவர் கதவை நோக்கி வேகமாகப் போனார். போன வேகத்துக்குச் சட்டென்று திரும்பியவர்,
“அம்மிணி… என்ற வீடு, வீடு மாதிரி இல்லை. அதைக் கலைச்ச நீதான் மறுபடியும் அதை மாத்தோணும். இல்லைன்னா இந்த அன்பரசோட இன்னொரு முகத்தை நீ பார்க்க வேண்டி வரும். சொல்லிப் போட்டேன்.” சிங்கம் போல கர்ச்சித்தவர் விடு விடுவென நடந்து விட்டார். நித்திலாவின் முகத்தில் புன்னகை அரும்பியது.
‘அப்பாவுக்கும் மகனுக்கும் என்னோட ஆஃபீஸ் செயாரை உதைக்குறதே வேலையாப் போச்சு.’ மனசுக்குள் பொறுமியபடி மூலையில் கிடந்த நாற்காலியை நிமிர்த்தி வைத்தாள் நித்திலா.
“என்னடா இது வம்பாப் போச்சு! மகன் என்னடான்னா… ‘என் வீட்டை இல்லமாக்கினாள்’ ன்னு கவிதை சொல்லுறாரு. அப்பா என்னடான்னா… ‘என் வீட்டைக் கலைச்சுட்டே’ ன்னு குத்தஞ் சொல்லுறாரு. ஆண்டவா! நீதான் என்னைக் காப்பாத்தணும்.”
வாய்விட்டே புலம்பியவள் முயன்று வேலையில் கவனத்தைத் திருப்பினாள்.
அன்றிரவு டின்னரை முடித்து விட்டு பாத்திரங்களை ஒதுக்கி முடித்தவள் கணவனைத் தேடினாள். தோட்டத்தில் உட்கார்ந்திருந்தான்.
அவன் பக்கத்தில் போய் உட்கார்ந்து கொண்டவள் அவன் கை வளைவில் தலை சாய்த்துக் கொண்டாள். அவளை மடி தாங்கிக் கொண்ட யுகேந்திரன் அவள் முகம் பார்த்தான்.
“என்ன சொன்னாரு எம்.எல்.ஏ?” அந்தக் கேள்வியில் கொஞ்சம் அதிர்ந்து போனாள் நித்திலா.
“ஓ… அதுக்குள்ள நியூஸ் வந்திடுச்சா?” கேட்டபடியே அவன் முகவடிவை அளந்தாள் பெண்.
“யுகி…”
“………..”
“நமக்கொரு பையன் பொறந்தா அது அவர் மாதிரிப் பொறக்கணும்.”
“நித்திலா!” அதட்டலாக வந்தது அவன் குரல்.
“அம்மாடியோவ்! என்ன ஒரு கம்பீரம்… என்ன ஒரு தேஜஸ்… எனக்கு உங்களை விட அவரைத்தான் இப்போ ரொம்பப் பிடிச்சிருக்கு.”
தன் கை வளைவில் சுகமாகச் சாய்ந்திருந்தவளை உதறிவிட்டு உள்ளே போனான் யுகேந்திரன். சுதாகரித்துக் கொண்டவள் நேராக உட்கார்ந்தாள்.
கோபமாகப் போகும் கணவனைப் பார்த்த போது உதட்டில் புன்னகை மலர்ந்தது.
‘எத்தனை நாளைக்காம் இந்த வீராப்பு?’ மனதில் எண்ணமிட்ட படி நித்திலாவும் உள்ளே போனாள்.

KYA – 35

                                          காலம் யாவும் அன்பே 35

அதிகாலையில் விழிப்புத் தட்ட, எங்கோ சிக்கிக் கொண்டிருப்பதைப் போல உணர்ந்தாள். கண் விழித்துப் பார்க்கும் எண்ணமில்லாமல் அந்தக் காலைப் பனியில் லேசாகக் குளிரவும் செய்ய போர்வையை இழுத்துப் போர்த்திக் கொண்டாள்.

அவனுக்கும் சேர்த்தே போர்த்தி விட்டிருக்க.. குளிருக்கு இதமாக அவன் முதுகில் ஒட்டிக் கொண்டு படுத்திருந்தாள். கன்னத்தை அவன் முதுகில் உரசியபடி அரைகுறை தூக்கத்தில் இருக்க அவளுக்கு எங்கிருக்கிறோம் என்றே மறந்திருந்தது.

அவனும் தூக்கத்தில் அவளது கையை இழுத்து தன்னுடன் சேர்த்துக் கொண்டு ஒரு போர்வையில் சுகமாக உறங்கினான்.

ஏனோ அன்று இருவருக்குமே நிம்மதியாக உறக்கம் வந்தது. விடிந்து வெகுநேரமாகியும் இயல் கண்விழிக்கவில்லை..

வாகீசனுக்கு சிறிது நேரத்தில் தூக்கம் கலய சோம்பல் முறிக்க கை நீட்டினான். அப்போது தான் தன் இடையில் அவள் கை படர்ந்திருப்பதை உணர்ந்தான்.

அழகாகச் சிரித்து அவள் புறம் திரும்பிப் படுத்தான். பதுமை போல தன்னருகே அவளைக் காண, அள்ளி அணைத்துக் கொள்ள அவன் கைகள் துடித்தது.

இருந்தும் கட்டுப் படுத்திக் கொண்டு அவள் முகத்தையே சிறிது நேரம் ரசித்துக் கொண்டிருந்தான்.

அவளது அந்த உதட்டை மெலிதாக வருடியவன், வருடிய தன் விரல்களை முத்தமிட்டுக் கொண்டான்.

“ உன்ன நான் விடறதா… முடியுமா டி பொண்டாட்டி…! ! இல்ல உன்னால தான் இருக்க முடியுமா.. கண்ணுல பாக்கறப்ப காதல கொட்ற… நான் என்ன ஒன்னும் தெரியாதவனா..

அந்தக் காதலை மொத்தமா குடு டி..

நீ முதல் முதலா வந்தப்பவே எனக்குத் தெரியும்… நீ ஹெல்பரா எனக்கு.?.. எனக்கு சேவை செய்யணுமா…! உன் தலை முதல் கால் வரை நான் சேவை செய்ய ரெடியா இருக்கேன் டி.. அது உனக்கு ஏன் புரியமாட்டேங்குது..

உனக்கு அடிமையா நான் இருக்க காத்திருக்கேன்… சீக்கிரம் எனக்கு அந்த வாய்ப்பை குடு டா…” தூங்கும் அவளோடு மனதால் அளவளாவினான்.

அவளும் உறக்கத்தில் அவன் பேசியது புரிந்தது போல.. “ம்ம்ம்” என்று சொல்ல,

அவனுக்கு சிரிப்பு வந்தது.

மெல்ல அவளின் பட்டுக் கன்னத்தில் முத்தம் வைக்க நெருங்க.. அவளோ லேசாக கண் விழித்தாள்.

சட்டென தன் கையை நீட்டி சோம்பல் முறிப்பது போல பாவனை செய்ய.. அவள் அவனின் சத்தம் கேட்டு பட்டென விழித்தாள்.

அவன் முகத்தை அருகில் அதுவும் தூங்கி விழித்தவுடன் கண்டதில் அவளுக்கு ஆனந்தமே.. ஒரு நொடி பார்த்திருக்க,

அவனோ அவள் கை இன்னும் இருப்பதை உணர்த்த , அவனே அவளது கைய மெல்ல எடுத்துவிட்டான்.

‘எதுக்கு இப்போ கையப் பிடிக்கறான்’ என்று பார்க்க, தான் தான் அவன் மேல் கை போட்டு உறங்கினோம் என்று உணர, “சாரி” என உருவிக் கொண்டாள்.

“ நீயும் ரதியா மாற ட்ரை பண்றன்னு நெனச்சேன்..இல்லையா??”

அவன் இவ்வாறு கேட்கவும் , இவளுக்கு பொத்துக் கொண்டு வந்தது…

“தூக்கத்துல கூட அப்படி நடந்துக்க எனக்குத் தெரியாது…” எனவும்..

“அடேங்கப்பா… அதே மாதிரி தான் நானும்.. எல்லா நேரமும் வர்மாவா மாற மாட்டேன்..” சொல்லிவிட்டு எழுந்து பாத்ரூமிற்குள் புகுந்து கொண்டான்.

‘இவன் என்ன சொல்றான்.. ! இப்போ பண்றதெல்லாம் இவனா பண்றானா…! காலங்காத்தால குழப்பறானே’ அவன் வெளியே வரும் வரை இவள் படுக்கையிலேயே இருந்தாள்.

அவன் வெளியே வந்ததும் இவள் அவசரமாக உள்ளே சென்று விட..

அவளுக்கு முன் இவன் காபி அருந்த கீழே சென்று விட்டான்.

வழக்கம் போல ஆகாஷ் தான் அவனுக்காக காபி போட்டு ரெடியாக வைத்திருந்தான்.

வந்தனா இன்னும் வரவில்லை.

“ குட் மார்னிங் ஹெட்.. நல்ல தூக்கமா…” சுட சுட அவன் கையில் காபி கொடுக்க..

“ குட மார்னிங் ஆகாஷ்.. ம்ம்ம்.. ரொம்ப நாளைக்கு பிறகு வார்ம் ஸ்லீப்…” கிட்சன் மேடையில் அமர்ந்து கொண்டே சொன்னான்.

ஆகாஷிற்கு புரிந்து விட்டது.. விஷமாமாக சிரிக்க..

“ ஹெட்.. ப்ரென்ட்லியா கேட்கறேன்… இயல உங்களுக்குப் பிடிச்சிருக்கு தானே!” தன்னுடைய ஹெட் என்பதைத் தாண்டி அவனிடம் ஒரு ஈர்ப்பு எப்போதும் ஆகாஷிற்கு உண்டு. அந்த உரிமையில் கேட்க,

வாகீசனும் அதை உணர்ந்தே பதில் சொன்னான்.

“ எனக்குப் பிடிக்காத ஒரு விஷயத்தை என்கிட்ட யாரும் போர்ஸ் பண்ண முடியாது ஆகாஷ். யு நோ தட்.. அப்கோர்ஸ் ஐ லவ் ஹர்” எந்த வித ஆர்ப்பாட்டமும் இல்லாமல் அவன் காதலை ஆகாஷிடம் ஒத்துக் கொண்டான்.

அதிலும் கூட வாகீசனின் ஆளுமை அவனுக்குத் தெரிந்தது.

“ நீங்க எல்லா விஷயத்துலயும் என்னை அட்மையர் பண்றீங்க ஹெட்… ஐ லைக் யுவர் அட்டிடியூட் . அந்த சித்தர் என்கிட்டே உங்களுக்கும் இயலுக்கும் நடுவுல கனேக்ஷன் வர வைக்கணும்னு சொன்னாரு. நீங்களே அதுக்கு அவசியம் இல்லாம பண்ணிட்டீங்க…” அவனும் உண்மையைக் கூற,

“ வெல்… உனக்கு அவ்வளவு வேலை இல்ல.. அவளுக்கும் என்னைப் பிடிக்கும்னு எனக்கும் தெரியும்.. ஒரு சின்ன ஊடல் அதுவும் உரிமையான ஊடல் தான்.. அவளுக்குள்ள இருக்கு. சீக்கிரம் அவளே அதை உணர்ந்து என்கிட்ட சொல்லுவா..

இது கூட ஒரு மாதிரி என்ஜாய் பண்ணிட்டுத் தான் இருக்கேன்.

கடைசில எங்க போகப் போறா.. நான் தான் அவளுக்கு எண்டு. அவளாலயும் என்னை விட்டு போக முடியாது. நடக்கற சீன்ஸ் எல்லாம் நீயும் கொஞ்சம் ஏத்தி விடு. அது போதும்..” காபி அருந்திய படியே சொல்லிக் கொண்டிருந்தான்.

“ கலக்குங்க ஹெட்… ஆனா என்னமோ உங்களுக்குள்ள ஸ்டார்டிங்லேந்தே இருக்குல…”

“ ம்ம்.. ஆமா.. மே பீ அது எங்க ப்லட் லைன்ல இருக்கறதுனால. ஆனா அது இல்லனாலும் அவள எனக்குப் பிடிக்கும்”

“ சூப்பரா சொல்லிட்டீங்க… உங்களோட இந்த ஃபார்ம் எனக்கு ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு. உங்களுக்குள்ள இருக்கற வர்மா சார் கெத்து காட்டறாரு..” சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே இயல் உள்ளே வந்தாள்.

இருவரும் அமைதியாக…

அவர்களை ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு தனக்குக் காபி கலந்து கொள்ள தம்ளரைத் தேடினாள்.

வாகீசன் அவன் குடித்துக் கொண்டிருந்த பாதி காபியை நீட்ட,

“இதுலயுமா!” பாவமாகக் கேட்க,

“ எல்லாத்துலையும் ஷேர் பண்ணிக்கணும்.. அது தான் சேனா சொன்னது” எங்கோ பார்த்தபடி வாகீ சொல்ல,

“ பெட்டர் நீ அந்த ஹாஃப் காபியை குடிக்கறது தான்னு நான் நெனைக்கறேன்..” ஆகாஷ் கூட சேர்ந்து கொண்டான்.

“ யூ மீன் பெட்டர் ஹாஃப்!” வாகீ கிண்டலாகச் சிரித்தான்.

ஆகாஷும் சிரித்து விட, இயல் தான் தவித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

‘ இது என்ன ! எப்போ பாத்தாலும் நான் தோத்து போய்கிட்டே இருக்கனுமா.. இனி விடக் கூடாது. நாம முதல்ல சாப்பிட்டிட்டு அப்புறம் இவனுக்குத் தரனும். அப்போ என்ன பண்றான்னு பாக்கறேன்.’

அவள் இன்னும் அதை எடுக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருக்க,

“ ஆகாஷ் உனக்கு இடுப்புல கை போட்டுட்டு தூங்கற வியாதி பத்தி தெரியுமா..!” வாகீ அவளை ஓரக்கனால் பார்த்துக் கொண்டு கேட்க,

‘ அடப் பாவி! இவன் எதை சொல்ல வரான்…கடவுளே இவன் வாய மூடனுமே!’

“ குடுங்க காபியை” வாங்கி மடக்கென குடித்து விட்டுச் சென்றாள்.

ஆகாஷ் புரியாமல் பார்த்துவிட்டு.. “சம்திங் பர்சனல்” என வாகீயைக் கேட்க,

“ ப்ச் .. நத்திங்.. இன்னிக்கு கொஞ்சம் நான் நம்ம வொர்க் பத்தி ரிப்போர்ட் அனுப்பனும். அந்த சிவலிங்கம் பத்தி சொல்லப் போறதில்ல. ஜஸ்ட் கோவில் உருவான வருஷம் அப்புறம் சில பொதுவான தகவல் மட்டும் அப்டேட் பண்ணிடறேன்.

நீங்களும் அதைப் பத்தி வெளிய சொல்லிக்காதீங்க..” என்க,

“ கண்டிப்பா ஹெட்.. எதுவும் லீக்ஆகாது!” உத்திரவாதம் கொடுத்தான்.

அவன் வருவதற்குள் குளித்துவிட்டு வர வேண்டும் என்று இயல் வேகமாக சென்றாள்.

அவசரமாக வந்ததில் துண்டை மட்டும் எடுத்துக் கொண்டு குளிக்கச் சென்று விட, அறையின் கதவையும் தாள் போடாமல் சாத்தி மட்டும் வைத்திருந்தாள்.

ஆனால் அவனோ ரிப்போர்ட் அனுப்பவேண்டும் என்று அறைக்கு வந்து தனது லேப்டாப்பில் மூழ்கி இருந்தான்.

ஐந்தே நிமிடத்தில் வந்து விடலாம் என்று குளிக்கச் சென்றவள், குளித்துவிட்டு டவல் மட்டும் கொண்டு வந்ததை நினைத்து தன்னையே நொந்து கொண்டாள்.

‘ச்சே! எல்லாத்துக்கும் இப்படி பதட்டப் பட்டா இப்படித் தான் நடக்கும். இப்போ எப்படி டவலோட வெளிய போறது..அதுக்குள்ள அவன் வந்துட்டா என்ன செய்றது.. சரி வேகமா போய் முதல்ல ரூம் கதவை லாக் பண்ணிடலாம்.’ இவ்வாறு யோசித்துக் கொண்டே, பட்டென பாத்ரூம் கதவினை திறக்க, சத்தம் கேட்டு லேப்டாப்பில் மூழ்கியிருந்த வாகீசனும் சத்தம் வந்ததால் நிமிர்ந்து பார்க்க,

அவன் அமர்ந்திருப்பதைப் பார்த்த அதிர்ச்சியில் அவள் மீண்டும் பாத்ரூமிர்க்குள்ளேயே தஞ்சம் புகுந்தாள்.

‘ ஐயையோ! இவன் எப்போ வந்தான்… பாத்திருப்பானா! கடவுளே! முதல் நாளே இப்படி எல்லாம் நடக்கணுமா! காலைல அவன் மேல கை போட்டு தூங்குனதுக்கே வாரினானே! இப்போ இது வேறயா… ச்சே! எனக்கு மட்டும் ஏன் தான் இப்படி நடக்குதோ!’ அறைக்குள்ளேயே நின்று தலையில் அடித்துக் கொண்டாள்.

ஒரு நொடியே பார்த்திருந்தாலும் , அவளின் அந்த நிலை வாகீசனை புரட்டிவிட்டது.

கழுத்தின் கீழிருந்து முழங்கால் வரை மறைந்திருந்த பாகம் அன்றி , கண்ணுக்கு விருந்தான மற்றவை அவனை பித்தம் கொள்ள வைத்தது.

அதிலிருந்து வெளி வர முடியாமல் தலையைத் திருப்பியவன், அப்போது தான் கவனித்தான், அவளின் சுடிதார் கட்டிலின் மேலேயே இருந்தது.

‘ ஓ! மேடம் மறந்துட்டாங்களா… சூப்பர்’

“ என்கிட்டே வாலண்டியரா மாட்டிக்கிரியே” முனகிக் கொண்டே அவளின் உடையைக் கையில் எடுத்துகொண்டு பாத்ரூம் வாசலில் நின்றான்.

“ இயல் கதவைத் திற…” சாதாரணக் குரலில் அவளை அழைக்க,

“ம்ம் ஹூம்.. முடியாது…” அவன் எப்படிப் பட்ட மனநிலையில் இருக்கிறானோ என பயந்து உரைத்தாள்.

“ எவ்வளவு நேரம் உள்ளேயே இருப்ப..வெளிய வந்து தான ஆகணும்.” கதவில் சாய்ந்து நின்று கொண்டான்.

“ நீங்க கொஞ்ச நேரம் வெளிய போங்க.. நான் வந்துக்கறேன்..” கெஞ்சினாள்.

“வாட்.. நான் ஏன் வெளிய போகணும்…இந்த ரூம் என்னோடதும் தான். ஈக்குவல் ரைட்ஸ் இருக்கு…”

“இப்படியே எப்படி வர்றதாம்… !”

“கொஞ்ச நேரம் முன்னாடி வந்த.. இப்போ என்ன?!”

“ விளையாடாதீங்க.. ப்ளீஸ்..” மேலுள்ம் அவள் கெஞ்ச,

சிரித்துவிட்டு.. “ சரி சரி நான் டிரஸ் குடுக்கத் தான் வந்தேன்.. கதவை லேசா திறந்து வாங்கிக்கோ”

அவன் குரலில் விஷமம் இல்லையென்றதும் சற்று நம்பினாள்.

சில நொடிகளில் அவள் தன்னை சமன் படுத்திக் கொண்டு, மெல்ல கதவைத் திறக்க,

அந்த நொடி அவனுக்குள் வர்மா எட்டிப் பார்த்தான்.

‘ என் பொண்டாட்டி தான’ என்ற எண்ணம் முன்னே நின்றது.

லேசாகத் திறந்த கதவை தன் பலத்தால் சட்டெனத் திறந்து , அவளை சுவரோடு சாய்த்தான்.

சற்றும் இதை எதிர்ப்பாராததால் , நெஞ்சம் படபடக்க, அவனை பயந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

அவளைக் கண்களால் அளந்தான்.

வெறும் டவல் மட்டும் சுற்றிக்கொண்டிருகிறோம் என்ற நினைப்பே அவளை குறுக வைத்தது.

கண்களை இருக்க மூடிக் கொண்டாள்.

அவளின் இறுக்கத்தை உணர்ந்தவன்.. அவள் மேல் மோதி நின்றான்.

அவளுக்கு நடுக்கமே வந்தது… கண்களை திறந்து அவனைப் பார்த்தாள்…

அத்தனை நெருக்கமாக அவனைப் பார்த்ததில் அவளுக்குமே அவளை கட்டுப்படுத்திக் கொள்ள முடியவில்லை. மிகவும் சிரமப் பட்டாள்.

மெல்ல “ ப்ளீஸ்” என்றாள்.

“எஸ் ப்ளீஸ்…” என திருப்பிக் கேட்டான்…

“ தள்ளுங்க..” அவன் கண்களைப் பார்த்து சொல்ல,

“ சரி..” என அவள் தோள்களைப் பற்றி இன்னும் சுவரோடு தள்ளினான்.

அவன் கைகள் பட்ட இடம் உடலில் தீ மூட்டியது.

அதற்குமேல் பேச அவளுக்கு நாக்கு வரவில்லை. ஒட்டிக் கொண்டது.

அவளை நோக்கிக் குனிய அவள் கண்களை மூடி முகத்தைத் திருப்பிக் கொள்ள,

அவளது கழுத்தின் அருகே முகத்தைக் கொண்டு சென்று வாசம் பார்த்தான். அவனது மூச்சு அவளை அசையவிடாமல் செய்ய,

அப்படியே உறைந்து நின்றாள்.

அவளது கையைப் பற்றினான். அழுத்தப் பற்றி அதில் அவளது உடைய திணித்து விட்டு , சட்டென விலகிச் சென்று விட்டான்.

மயக்கம் வராத குறையாக சில நிமிடம் அங்கேயே நின்றாள்.

KYA- 34

              காலம் யாவும் அன்பே 34

சேனாவும் ஆகாஷும் மீண்டும் திரும்பி வர, ஆகாஷைப் பார்த்து ‘என்ன?’ என்பது போல சைகை செய்தான் வாகீ.

“நத்திங் ..” என வாய் அசைத்து… ‘ ஹெட்டோட ஹெட் இனி காய போகுது…’ மனதில் நினைத்துச் சிரித்தான்.

ஆனால் வாகீக்கு மட்டும் தான் தெரியும் அவன் இனி வாழ்க்கையை அணு அணுவாக ரசித்து களித்து இன்புறப் போகிறான் என்று.இத்தனை ஆண்டுகள் வாழ்ந்த வரட்சியான வாழ்வில் இயல் வந்த பிறகு தான் பசுமை பரவ ஆரம்பித்தது.

அதை நினைத்து லேசாக ..மிகவும் லேசாக அவன் உதடுகள் சிரித்தது.

இயல் பார்ப்பதற்கு முன்னால் அதனை மறைத்து, கடுகடுப்பை வரவைத்துக் கொண்டான்.

இயலுக்கு இது சற்று சங்கடத்தை தந்தாலும், மனதிற்குப் பிடித்த அவனுடன் இனி ஒரே அறையில் இருக்கப் போவது ஒரு வித சுகத்தை அளிக்காமல் இல்லை.

உறங்கப் போவதற்கு முன்னும் பின்னும் அவனது வசீகர முகத்தை பார்த்து ரசிக்கலாம் என்ற எண்ணமும் தோன்றவே செய்தது.

‘இந்த மானங்கெட்ட மனச வெச்சுகிட்டு இவன் பக்கத்துல வேற இருந்து போறாடனுமே!’ தன் மனவோட்டத்தை நினைத்து அழுவதா சிரிப்பதா எனக் குழம்பினாள்.

சேனா மீண்டும் அவர்களிடத்தில் வந்து நிற்க,

“பரிகாரம் பண்ணனும்னு சொன்னீங்களே! அதை பத்தி சொல்லுங்க” வாகீ கேட்க,

“ அவசரப் படாதே! நீங்கள் இன்னும் அதற்குத் தயாராகவில்லை. முதலில் இருவரும் நான் சொன்னது போல ஒன்றாக உறங்கி, உண்டு ஒரே அறையில் இருந்துவிட்டு வாருங்கள். பிறகு நான் ஒவ்வொன்றாகச் சொல்கிறேன். இப்போது கிளம்புங்கள். எனக்கு சிவபூஜைக்கு நேரம் ஆகிவிட்டது. வருகிறேன்!” என்றுவிட்டு கோவிலை நோக்கிப் புறப்பட்டார்.

நால்வரும் கிளம்பி தாங்கள் தங்கியிருந்த வீட்டிற்கு வர,

ஆகாஷ் வந்தனாவிடம் ஏதோ காதில் சொல்லிவிட்டு தன் அறைக்குச் சென்றான்.

புரிந்துகொண்ட வந்தனா, தங்கள் வேலையில் முதல் கட்டத்தை ஆரம்பித்தாள்.

“ இயல், இப்போவே ரூம் ஷிப்ட் பண்ணிடலாம்..” சற்று சத்தமாகவே சொன்னாள்.

இயல் ‘அதற்குள்ளாக வா..’ என அதிர்ந்து பார்க்க,

விடாமல் ஆகாஷும் , மாடி அறையிலிருந்து வெளியே வந்து எட்டிப் பார்த்து,

“ஹே இயல், நீ ஷிப்ட் பண்ண எல்லாம் எடுத்து வை, நானும் என்னோட ரூம கீழ மாத்திகறேன்.” என அவளின் பதிலுக்காகக் காத்திருக்காமல் உள்ளே சென்று பொருட்களை எடுத்து வைக்க ஆரம்பித்தான்.

“வா.. நான் ஹெல்ப் பண்றேன்” என வந்தனா அவளின் அறைக்குச் செல்ல,

செய்வதறியாது விழித்தபடி அறையின் வாசலில் நின்றிருந்தாள் இயல்.

மேலிருந்து அவளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் வாகீசன். அவளும் அவனைப் பார்க்க,

உதட்டை மடக்கிச் சிரித்தபடி , ஆள் காட்டி விரலை அவளை நோக்கிக் காட்டி, பின் கட்டை விரலைச் சாய்த்து தன் அறையைக் காட்டிவிட்டு , ‘வந்துவிடு என்று ஜாடை காட்டி அவளின் நிலைமையை நினைத்து உள்ளூர சிரித்துக் கொண்டான்.

அவளுக்கு அவனின் செய்கை சற்று கோபத்தை வர வைத்தாலும் வேறு வழியின்றி செல்ல வேண்டுமே என , காலை ஓங்கி தரையில் மிதித்து விட்டு சிணுங்கிக் கொண்டே அறையை காலி செய்யச் சென்றாள்.

அன்று மதியமே அவளது அனைத்துப் பொருட்களும் வாகியின் அறைக்குக் குடி பெயர்ந்தது. அனைத்தையும் வந்தனாவும் ஆகாஷும் எடுத்து வைக்க உதவினர்.

இயல் கீழிருந்து எடுத்துக் கொடுக்க, ஆகாஷ் வாகீயின் அறையில் அனைத்தையும் வைத்தான்.

ஆனால் அவள் உள்ளே இன்னும் செல்லவில்லை.

நாள் முழுதும் மேலே வராமல் கீழேயே இருந்தபடி ஏதோ வேலைகள் செய்து ஒப்பேற்றியவள் ,இரவானதும் மனதில் ஏதோ படபடப்பை உணர்ந்தாள்.

“சாப்பிட வாங்க…..” வந்தனா குரல் கொடுக்க,

வாகீசனும் ஆகாஷும் உணவு மேசையில் ஆஜராகினர்.

இயல் வராததைக் கண்டு ஆகாஷை வாகீ ஒரு பார்வை பார்க்க,

உணர்ந்து கொண்ட ஆகாஷ், “ ஹ்ம்ம்..ஹ்ம்ம் “ தொண்டையை செருமிக் கொண்டான்.

“இயல், சாப்பிட வா.. எல்லாரும் வெய்டிங்….” வெய்ட்டிங்கில் சற்று அழுத்தம் கொடுக்க,

யாரைச் சொல்கிறான் என்று இயலும் புரிந்து கொண்டாள்.

“ எனக்குப் பசிக்கல நீங்க சாப்பிடுங்க…” மொட்டையாகச் சொல்லி அங்கேயே அமர்ந்திருந்தாள்.

ஆகாஷ் இதற்கு என்ன சொல்வது என்று யோசிக்க, அதற்குள் வாகீசனே பேசினான்.

“ வர்மா ..ரதி ரெண்டு பேரோட நிலைமையும் மனசுல இருந்தா… கண்டிப்பா பசிக்கும்…” தட்டை எடுத்து வைத்துக் கொண்டு அவள் காதில் விழும்படி சொல்ல,

அவன் சொன்ன வார்த்தை அவளை அசைத்தது. அதற்கு மேல் எதுவும் பேசாமல் அவன் அருகில் இருந்த இருக்கையில் வந்து அமர்ந்தாள்.

அவளுக்கு ஒரு தட்டை எடுத்து வந்தனா நீட்ட,

“தேவையில்ல.. இதுலையே சாப்பிடறேன்…” என வாகீசனின் தட்டிக் காட்டி சொன்னாள்.

அவளைக் கண்டு தன் புருவங்களை உயர்த்தினான் வாகீ.

ஆகாஷ் “அப்படிபோடு” மெதுவாக வாய்க்குள் சொல்லிக்கொள்ள,

வாகீசன் தன் தட்டில் சாதம் போட்டுக் கொள்ள, இயல் அதில் சாம்பார் ஊற்றினாள்.

நன்றாகப் பிசைந்து தன் வாய் வரை எடுத்துச் சென்றவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அவன் உண்ட பின்பு தான் அந்தத் தட்டில் உண்ண நினைத்துக் காத்திருந்தாள்.

ஆனால் வாகீசன், தன் வாய் வரை எடுத்துச் சென்றதை நிறுத்திவிட்டு சட்டென அவளின் முன் எடுத்த உணவை நீட்டினான்.

அவள் இதை எதிர்ப்பார்க்கவே இல்லை.

அவளையும் அறியாமல் வாய் திறக்க,

அவனது விரல்கள் அவளது உதட்டில் பட, ஊட்டிவிட்டான். அந்த நொடி இருவரிடம் இருந்த விரிசல்கள் மனதில் நிற்கவில்லை.

காதல்…. , மனம் நிறைந்த காதல்!! உயிருக்குள் பொங்கி வழிந்த ஆழமான , ஆயிரம் வருடங்கள்.. நாடி நரம்பெல்லாம் ஊறிப் போயிருந்த அன்பு இருவரின் கண்களிலும் மின்னியது.

வாயில் வைத்த உணவை அவன் விரல்களோடு சேர்த்துச் சுவைத்தாள். அமுதமாக இறங்கியது.

அவளது உதடுகளின் மெல்லிய தீண்டல் அவன் கை விரல்களில் இதம் கொடுத்தது. அந்த செப்பிதழ்களை அளந்த படி விரல்களை எடுத்துக் கொண்டான்.

“இதயம் இடம் மாறியதே…விழிகள் வழி மாறியதே…

இது தானே காதல் என்று அசரீரி கேட்கின்றதே…”

அவனுக்குள் பாடல் ஒலித்தது..

மீண்டும் அந்த அழகிய இதழ்களைத் தீண்ட அவனுக்குள் ஆவல் பிறந்தது. அடுத்த வாய் உணவை எடுக்கும் முன், இயல் உணவைக் கையில் எடுத்து அவனுக்கு நீட்டினாள்.

அவளை அர்த்தப் பார்வை பார்த்தவன், பின் வாய் திறந்து அவளது பிஞ்சு விரல்களால் கொடுத்த உணவை ஆசையாக உண்டான்.

வாழ்வில் முதல் முறை ஒரு பெண்ணை ரசித்துக் காதல் செய்ய ஆரம்பித்திருக்கிறான்.

அவளது கையை அவன் வாயிலிருந்து வெளியே எடுக்கும் சமயம் வேண்டுமென்றே அவளது விரலை மெல்லிதாகக் கடித்தான்.

“ஆ…! ஸ்ஸ்…” என கத்தியவள் , பின் அவர்களையே பார்த்துக்கொண்டிருந்த மற்ற இருவரும் கண்ணில் பட,

இத்தனை நேரம் அவர்களுக்கு ஒரு படமே காட்டிவிட்டோம் என்பது புரிய வெட்கம் அள்ளிச் சென்றது.

உடனே உரிமையாக, “ நீங்க சாப்டுட்டு வைங்க ..நான் சாப்டறேன்” என மெதுவாகச் சொன்னாள்.

அவனும் மறுத்துப் பேசும் எண்ணமின்றி உண்டு முடிக்க, அந்தத் தட்டில் அவளும் உண்டு விட்டு எழுந்தாள்.

வந்தனாவும் ஆகாஷும் மலைத்துப் போய் அமர்ந்திருந்தனர்.

இவர்களா எலியும் பூனையுமாக இருந்தவர்கள் என வந்தனா வாய் பிளந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

“டேய்! நீ தான் ரொமான்ஸ்ல கிங் ன்னு நெனச்சேன்.. ஹெட் பின்றாரு டா…” கற்பனையில் சொல்ல,

“ ஹே! வந்தூ…. நானும் உனக்கு ஊட்டிவிடட்டுமா?!” ஆகாஷ் அருகில் வர,

“ம்ம்ம்… நாளைக்கு புதுசா எதாவது ட்ரை பண்ணு.. ஓட்டுன படத்தையே திரும்ப ரீமிக்ஸ் பண்ணி ஒட்டாத… குட் நைட்” அவனுக்கு டேக்கா கொடுத்துவிட்டு அங்கிருந்து ஓடினாள்.

“ இது என்ன டா ஆகாஷுக்கு வந்த சோதனை… ம்ம்ம் இருக்கட்டும்… உன்ன அப்பறம் கவனிச்சுக்கறேன்… முதல்ல நம்ம தல செட்டில் ஆகட்டும்..

சும்மா சொல்லக் கூடாது மனுஷன் நல்லாவே பண்றாரு…இவருக்காக நாம தனியா பிளான் போடா வேண்டியது இல்ல.. அவருக்கே இண்டரெஸ்ட் வந்துருச்சு… எல்லாத்துலையும் கில்லி தான் அவரு..ஹ்ம்ம்” தனக்குத் தானே பேசிக் கொண்டு கை கழுவச் சென்றான்.

வந்தனா அவள் அறைக்குச் சென்று உறங்கிவிட…

ஆகாஷ் அடுத்த கட்ட வேலையாக இயலை வாகீசன் அறைக்கு அனுப்ப அவளைத் தேடினான்.

காலையில் இருந்து அவள் மேலே செல்லாமல் போக்குக் காட்டுவது அவனுக்கும் புரிந்து தான் இருந்தது. அவளை வெளியே சென்று தேட,

அவன் நினைத்தது போல அவள் வாசலில் தான் அமர்ந்திருந்தாள்.

“ இயல்.. என்ன இங்க இருக்க…. ? மேல போ… ஹெட் வர சொல்றாரு…அவர் தூங்கணுமாம். ரூம் லாக் பண்ணனும்.. நீ எப்போ வருவன்னு கேட்டாரு..” தன் கற்பனையை கதையாக அள்ளிவிட்டான்.

“ ஓ! …ம்ம்ம்ம் போறேன் ஆகாஷ்..” எழும்பாத குரலில் சத்தில்லாமல் சொல்ல,

“ என்ன சத்தமே காணும்.. இப்போ தான் நல்லா சாப்பிட்ட போலிருக்கு.. அப்புறம் என்ன… எங்க போச்சு எனெர்ஜி!” கலாய்த்தான்…

“ நக்கலா…”

“ அட! என்னமா நீங்க இப்படி பண்றீங்களே மா… ! உள்ள போ மா.. !” அவளை கட்டாயப்படுத்தி உள்ளே அனுப்பினான்.

அவள் தயங்கித் தயங்கி மேலே செல்ல, இவன் தன் அறை வாசலில் நின்ற படி பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

வாகீசன் அறையின் முன்னால் நிற்க, அவளை எதிர்ப்பார்த்தவன் போன்று சரியாக அவன் கதவைத் திறக்க,

அதற்கு மேல் அங்கே நிற்க முடியாமல் உள்ளே சென்றாள்.

வேலை முடிந்ததென ஆகாஷும் அவன் வேலையைப் பார்க்கச் சென்று விட்டான்.

***

அறையில் மங்கலான ஒளி விளக்கை எறியவிட்டிருந்தான். அந்த ஒளியில் இவள் தயங்கி நிற்காமல் வேகமாகச் சென்று தறையில் போர்வையை விரித்துப் படுத்துக் கொண்டாள்.

அவனை நேருக்கு நேர் பார்த்துப் பேச அவளுக்கு இப்போது தெம்பில்லை.

‘நேற்று தனியே அவன் அறைக்கு வந்ததற்கு என்னவெல்லாம் பேசினான். இப்போது வேறு வழியே இல்லை! ஆனாலும் நேற்று போல் இல்லாமல் இன்று டிஷர்டும் முழுதாக நைட் பேண்ட்டும் அணிந்து இருந்ததனால் தப்பிச்சேன்..’ என நினைத்தபடியே கண்களை இருக்க மூடிக்கொண்டு படுத்திருந்தாள்.

அவளை உள்ளே அனுப்பிவிட்டு வாகீசன் கதவைச் சாத்திவிட்டு வருவதற்குள் இவள் படுத்தே விட்டாள்.

‘அட.. அதுக்குள்ள பயந்து பூனை போர்வைக்குள்ள போயிடுச்சா..’ அவள் படுத்திருப்பதைப் பார்த்துக் கொண்டே இவன் மெல்ல அவளைத் தாண்டி , கட்டிலில் வந்து படுத்துக் கொண்டான்.

இயல் சற்றும் அசையமால் படுத்திருந்தாள். அறை முழுதும் வாகீசனே நிறைந்திருப்பதாகத் தோன்றியது. அவனது சிறு அசைவைக் கூட கண்மூடிய படியே பார்த்திருந்தாள்.

ஐந்து நிமிட அமைதிக்குப் பிறகு “ஹ்ம்ம்..கும்ம்…..” தொண்டையை செருமினான்.

அப்போதும் அவளிடம் அசைவில்லை.

“ தூங்கற மாதிரி நடிக்கறது ரொம்ப கஷ்டம் மேடம்..” சீரியசாக ஒலிக்க,

கண்ணைத் திறந்து பார்த்தாள்.

“ சேனா நம்மள ஒரே ரூம்ல தங்க மட்டும் சொல்லல… தூங்கறதும் ஒரே…” அவன் சொல்வதற்கு முன்பு எழுந்து அவன் அருகில் வந்து அமர்ந்துவிட்டாள்.

எதற்கு வம்பு.. மீண்டும் அவன் வர்மா ரதி யைப் பற்றி பேசுவான். அதற்கு முன் அவளே வந்துவிட்டாள்.

வந்து அமர்ந்த அவசரத்தில் அவன் கை மீது அமர்ந்து விட்டாள்.

அவனும் அமைதியாகவே அமர்ந்திருக்க, சற்று நேரத்திலேயே தன் தொடையின் கீழே அவன் கையை உணர, சட்டென தள்ளி அமர்ந்தாள்.

“ ஊட்டிவிட்ட கைய நசுக்கனும்னு நெனச்சுட்டே வந்தியா…” வம்பு வளர்த்தான்.

“நீங்களும் தான் ஊட்டிவிட்டப்ப கடிச்சீங்க… நான் கேட்டேனா..!” துடுக்குத் தனம் மெல்ல வெளிவந்தது.

“ஓ! நீ அதை அப்படி நினச்சுக்கிட்டீயா… நான் வேணும்னு பண்ணல.. கொஞ்சம் கொஞ்சமா வர்மாவா மாறனும்ல.. அதுனால அவன மாதிரி இருக்க ட்ரை பண்ணேன்.. எல்லாம் அவங்களுக்காக தான். இதுல என் சுயநலம் எதுவும் இல்ல…” தோளைக் குலுக்கி சாதரமாகச் சொல்லி விட்டு.. முதுகின் பின்னால் தலையணை வைத்து வாகாக அமர்ந்து கொண்டான்.

“வர்மாவா மாற கடிக்கனுமா..?” அவனுக்கு எதிரே அவளும் கட்டிலில் சாய்ந்து கொண்டு கேட்க,

அவளுக்கு ஒரு தலையணையை எடுத்துக் கொடுத்தான். மறுப்பின்றி அதா வாங்கி முதுகை வசதிப் படுத்தினாள்.

“வர்மா..இப்படித் தான் அவன் வைஃப் கிட்ட எதாவது சீண்டிகிட்டே இருப்பான். அதான் நானும் பண்ணேன்…”

அவனது பதில் உண்மை என்பதால் அவனை எப்படி மடக்குவது என்று குழம்பினாள்.

“நான் அந்த சமயத்துல அதை எதிர்ப்பார்க்கல.. ஆனா நல்லா கடிச்சுட்டீங்க..” விரலைப் பார்த்தபடி சொல்ல,

“ அப்படி ஒன்னும் நான் வேகமா கடிக்கலையே.. மெதுவாதான கடிச்சேன்.. இதுக்கே உனக்கு வலிக்குதா.. அப்போ மத்ததெல்லாம்..” சீண்டும் பார்வை பார்த்து கேட்டு வைக்க,

அவனை முறைத்தாள் இயல்.

“ என்ன… சொன்னீங்க…” கூர்மையாகக் கேட்க…

“ என்ன அப்படி பாத்தா நான் பயந்துடுவேனா…வர்மாவா மாற ட்ரை பன்னதுக்கே இப்படி சலிச்சுக்கற.. இன்னும் அவன மாதிரி இருந்தா..”

“போதும் போதும்…” காதை மூடிக் கொண்டாள்.

“ அவங்கள மீட்ட பிறகு இந்த போதும் சொல்லு.. அப்போ விட்டுடறேன்… இப்போ தூங்கு… இங்க…” என அவன் பக்கத்து இடத்தில் கை காட்ட…

அவள் அப்போது தான் கவனித்தாள். அது ஒருவர் மட்டும் தாராளமாக படுக்கும் கட்டில். இருவர் என்றால் இடிக்காமல் படுக்கவே முடியாது.

‘இது என்ன டா சோதனை!’ “ஈஷ்வரா…” சத்தமாக கத்திவிட…

“ என்ன பேர் சொல்லி கூப்பிடற… அவ்ளோ உரிமை உனக்கு வந்துடுச்சா…”

“நான் ஒன்னும் உங்கள சொல்லல.. கடவுளைச் சொன்னேன்..நீங்க என்ன ஈஸ்வரனனா” யோசிக்காமல் கேட்டுவிட…

அவள் முன் சொடக்குப் போட்டு… “நான் ஈஸ்வரன் தான்..வாகீஸ்வரன்..”

‘ ஐயோ ! இத மறந்துட்டேனே.. வாகீ வாகீ ன்னு சொல்லி ஈஸ்வரன மறந்துட்டேனே…’

‘ உரிமை எடுத்துக்கறேனா..’

‘இவர் எது பண்ணாலும் சரி..நாம பண்ணா உரிமை எடுத்துக்கறேனாமா.. முன்னாடி போனா முட்டுது பின்னாடி வந்தா இடிக்குது..நான் நடுல நின்னு முழிக்கறேன்..’ விதியை நொந்து கொண்டாள்.

“ஆமா..என்னைப் பொறுத்தவரை நீங்க வாகீ தான்.. இதுல எப்படி ரெண்டு பேர் படுக்கறது.. நான் கீழயே படுத்துக்கறேன்..” கட்டிலிருந்து எழும்ப,

அவள் கையைப் பிடித்து இழுத்தான்.

அவளுக்கு நாடி நரம்பெல்லாம் ரத்தம் வேகமாகப் பாய்ந்தது…

‘இவன் வர்மாவா மாறறேன்னு..இன்னும் என்னை என்ன பண்ணப் போறான்..’ கண்களில் பீதியுடன் அவனைப் பார்க்க,

“ வாகீ யா…”

“அது…வந்து… ஷார்ட்டா சொன்னேன்… சாரி” பம்மினாள்.

“ கட்டில் சின்னதா இருந்தாலும் பெருசா இருந்தாலும் இது தான் உன் இடம்.. படு..” அவளை ஒரே இழுப்பில் இழுக்க் அவன் மடியில் விழுந்தாள்.

அவள் இடையைப் பற்றி ஒரே சுற்றில் அவளைத் தன்னருகில் படுக்க வைத்து அவனும் படுத்தான்.

நெஞ்சமெல்லாம் படபடக்க ஒரு நொடி என்ன நடந்ததென்று மெதுவாகத் தான் உணர்ந்தாள்.

“ இல்ல..நான் கீழ…”

“நோ மோர் டாக்ஸ்…எனக்குத் தூக்கம் வருது…” கண்மூடி படுத்துவிட்டான்.

‘எனக்குத் தூக்கமே போச்சு…’ விழித்த படியே விட்டதைப் பார்த்து முடிந்த வரை அவனை இடிக்காமல் படுத்திருந்தாள்.

தூக்கத்தில் கொஞ்சம் அவன் அசைந்தாலும் அல்லது அவளே தூங்கி விட்டாலும் நிச்சயம் அவன் மேல் உரசிக் கொண்டு தான் படுக்க வேண்டும்.

அதனாலேயே விழித்திருந்தாள்.

அடுத்த ஐந்து நிமிடத்தில் அவன் சங்கடமாக நெளிந்தான்.

மெல்ல எழுந்தவன் , சட்டையைக் கழட்டி எறிந்துவிட்டு மீண்டும் கையில்லாத பனியனுடன் படுத்தான்.

அவள் பேயரைந்தவள் போல் அவனைப் பார்க்க,

“ ரொம்ப சைட்அடிக்காத.. தூங்கு..” கிறக்கமான குரலில் அவள் காதருகில் பேச,..

“ச்சே ச்சே.. நான் சைட்அடிக்கறேனா..நோ வே!” என அவள் வாய் சொன்னாலும் கண்கள் அவனது வலிய தோள்களைத் தான் தேடியது…

அவளது உதட்டை பேசிக்கொண்டிருக்கும் போதே இரு விரலால் பிடித்தான்.

“ இதால பொய் சொல்ல முடிஞ்சாலும்…” அவள் கண்னின் மேல் இமையை கட்டை விரால் வருடி …

“ இது காட்டிக் குடுத்துடும்..”

மீண்டும் ஆள் காட்டி விரலை அவள் உதட்டில் வைத்து

“சோ பேசாம தூங்கு..” என்று விட்டு கண்களை மூடிக் கொண்டான்.

அவனது தீண்டல் புதியதாய் அவளை வாட்டியது.

‘இவனோட எத்தனை நாள் நான் வீம்பா நிற்க முடியும்.. ஒவ்வொரு முறையும் என்னை காதல் கொள்ள வைக்கறானே… சீக்கிரம் இந்த பூசல் மாறி எப்போ நாங்க சேருவோம்..’ கண்களில் கனவுடன் அவனைப் பார்த்தபடியே உறங்கிப் போனாள்.

சற்று நேரத்தில் அவள் உறங்கியதும் கண் விழித்தவன், கட்டிலின் ஓரமாக விழுவது போலப் படுத்திருந்தவளை, மெல்ல இடையில் கை வைத்து இழுத்து தன் மார்போடு சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டு படுத்தான். .

‘ செல்ல ராட்ஷசி வீம்புல ஒன்னும் குறைச்சல் இல்ல..’ உறங்கும் அவளின் நெற்றியில் முதல் முதலாக முத்தமிட்டான்.

nk13

நிலவொன்று கண்டேனே 13
யுகேந்திரனும் நித்திலாவும் அந்தக் காட்டுப் பாதையில் அமைதியாக நடந்து கொண்டிருந்தார்கள். சில்லென்ற பச்சைக் கூரைக்குக் கீழே நடப்பது அத்தனை சுகமாக இருந்தது.
அன்பரசைக் கைது பண்ணி அன்றோடு ஒரு வாரம் ஆகி இருந்தது. அம்மாவும் பையனும் அன்பரசின் வீட்டை விட்டு விட்டு சத்தியமூர்த்தியின் வீட்டுக்கு வந்து விட்டார்கள்.
தற்போது இருவரின் ஜாகையும் அங்கே தான். தங்கள் நம்பிக்கைக்கு வேட்டு வைத்த மனிதரைப் போய்ப் பார்க்கக் கூட யாரும் முயற்சிக்கவில்லை.
ஹாஸ்பிடலில் இருந்து திரும்பி வந்த வானதியிடம் நிறைய மாற்றங்கள் தெரிந்தன. உடல் நிலையில் எந்தப் பின்னடைவும் இருக்கவில்லை. அதையும் தாண்டி மனதளவிலும் கொஞ்சம் பலப்பட்டாற் போல தோன்றியது.
சத்தியமூர்த்திக்கும் அது பெரிய ஆறுதலாக இருந்தது. மருமகன் பார்த்த வேலையில் எங்கே மகளுக்குப் பித்துப் பிடித்து விடுமோ என்று அஞ்சியவர் ஆசுவாசமானார்.
“நித்திலா…”
“சொல்லுங்க யுகி.”
“அம்மா இன்னைக்கு திரும்பவும் கல்யாணப் பேச்செடுத்தாங்க.” நிதானமாகச் சொன்னவனைக் கூர்மையாகப் பார்த்தாள் பெண்.
“என்ன சொல்லுறீங்கப்பா?” ஆச்சரியமாக அவள் கேட்க, லேசாகத் தோளைக் குலுக்கினான் யுகேந்திரன்.
“அம்மா இப்போ இருக்கிற நிலைமையில என்னால எதுவும் எதிர்த்துப் பேச முடியலை நித்திலா.”
“அது சரிங்க… அதுக்காக இப்போ எப்பிடிக் கல்யாணம் பண்ணுறது?” பேசிய படியே நடந்து கொண்டிருந்தவன் அவள் கேள்வியில் சட்டென்று நின்று அவளைத் திரும்பிப் பார்த்தான்.
“ஏன்? இப்போ பண்ணினா என்ன?”
“என்னப்பா இப்பிடிக் கேக்குறீங்க? ஜெயில்ல இருக்கிறது உங்க அப்பா.”
“அப்பிடி யாரு சொன்னா நித்திலா? ஜெயில்ல இருக்கிறது எம்.எல்.ஏ அன்பரசு. எங்கப்பா கிடையாது. எங்கப்பாக்கு இதெல்லாம் பண்ணத் தெரியாது. தயவு செஞ்சு இன்னொரு முறை இந்தப் பேச்சை எடுக்காதே.”
கோபமாகப் பேசி முடித்தான் யுகேந்திரன். நித்திலா மறுத்து எதுவும் பேச முயலவில்லை. புண்பட்ட அவன் மனது போலியான ஒரு மாயைக்குள் பதுங்கிக் கொள்கிறது என்று அப்பட்டமாகத் தெரிந்தது.
தன் பிரியத்திற்குரிய தந்தையின் பிம்பம் சரிந்து போனதை அவனால் ஜீரணித்துக் கொள்ள முடியவில்லை. அவளால் அதைப் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது, வருத்தமாகத்தான் இருந்தது. அதற்காக… நடந்தது அத்தனையையும் தூக்கித் தூரப் போட்டு விட்டு கல்யாணம் பண்ணிக்கொள்ள முடியுமா என்ன?
“என்ன நித்திலா? பதிலையே காணோம்?”
“கொஞ்சம் பொறுத்துப் பண்ணலாமே யுகேந்திரன்.”
“ஏன்? எதுக்குக் காலதாமதம் பண்ணுறே? நமக்கென்ன வயசு குறைஞ்சுக்கிட்டுப் போகுதா?”
“அதுக்கில்லை யுகி…”
“நித்திலா… கல்யாணம் பண்ண சம்மதமா? இல்லையா? இதுக்கு மட்டும் பதில் சொல்லு.”
அவன் அத்தனை அழுத்தமாகக் கேட்கும் போது நித்திலாவிற்கு வேறு பதில்கள் கிடைக்கவில்லை.
“சம்மதம் கவிஞரே… இப்போவே இங்கேயே இந்தக் காட்டுல வெச்சே பண்ணிக்கலாமா?” அவள் சற்றே தலை தாழ்த்தி பவ்வியமாகக் கேட்க யுகேந்திரன் முகத்தில் புன்னகை அரும்பியது.
“காட்டு மலர்களைப் பறித்து மாலை சமைத்து அந்தச் சூரியனையும் இந்தச் சிட்டுக்குருவியையும் சாட்சியாக வைத்து மாலை மாற்றுவோமா கவிஞரே?”
கவிதையாக அவள் சற்றே பெரிய குரலில் கேட்க அவள் மூக்கைப் பிடித்து ஆட்டினான் யுகேந்திரன்.
“இந்த வாயும் இல்லைன்னா நீ சாட்சிக்குக் கூப்பிட்ட அந்தச் சிட்டுக் குருவியே உன்னைத் தூக்கிக்கிட்டுப் போயிடும்.”
“ஐயையோ! அப்போ கவிஞருக்கு நித்திலா இல்…லை…” ராகமாகப் பதில் சொன்னாள் பெண். அவள் கைபிடித்து அவளைத் தன்னருகே இழுத்தவன்,
“கவிஞருக்கு இல்லைன்னா…” முழுதாக முடிக்காமல் அவள் கண்களையே பார்த்திருந்தான்.
“கவிஞருக்கு இல்லைன்னா வேறு யாருக்கும் இல்லை.” சொன்னபடியே அவன் தோள் சாய்ந்து கொண்டாள். குரலில் அத்தனை உறுதி இருந்தது.
“நித்திலா…”
“ம்…”
“உங்கிட்ட ஒரு முக்கியமான விஷயம் சொல்லணும்.”
“சொல்லுங்க யுகி.”
“என்னை நிமிர்ந்து பாரு நித்திலா…” சொல்லி விட்டு அவளைத் தன் தோளிலிருந்து நிமிர்த்தினான். ஆச்சரியமாகப் பார்த்தாள் நித்திலா.
“என்னப்பா?”
“கண்ணம்மா! நான் சொல்லுறதைக் கேட்டு நீ ஆத்திரப்படக் கூடாது.” அவனை விசித்திரமாகப் பார்த்தாள் நித்திலா.
“அப்பிடி என்னத்தை சொல்லப் போறீங்க? நான் ஆத்திரப்படுற அளவுக்கு?”
“நித்தி… நான் வேலையை ரிசைன் பண்ணிட்டேன்.” அவன் சொல்லி முடித்த பின் அந்த இடத்தில் சுற்றி வர இருந்த பறவைகளின் சத்தம் தவிர வேறு எதுவும் கேட்கவில்லை.
அவன் சொன்ன விஷயத்தைக் கிரகிக்க நித்திலாவின் மூளை சண்டித்தனம் பண்ணியது. அவள் தோள்களைப் பிடித்து லேசாக ஆட்டினான் யுகேந்திரன்.
“நித்திலா… நான் சொன்னது புரிஞ்சுதா உனக்கு?”
“ஏன் யுகி? ஏன் இப்பிடிப் பண்ணினீங்க? ஒரு வார்த்தை எங்கிட்ட சொல்லணும்னு உங்களுக்குத் தோனலையா?”
இமைக்காமல் தன் விழிகளுக்குள் பார்த்து அவனின் சரிபாதி கேட்ட போது… யுகேந்திரனின் இதழ்க்கடை ஓரம் கசப்பாக ஒரு புன்னகை தோன்றியது.
“சொன்னால் சம்மதிக்க மாட்டாய் என்று தெரியும் கண்ணம்மா.”
“அப்போ தெரிஞ்சும் ஏன் யுகி செஞ்சீங்க?”
அவனிடமிருந்து ஆழமாக ஒரு பெருமூச்சு கிளம்பியது. சற்று நேரம் அமைதியாக இருந்தவன் அவளை விட்டு விலகி பக்கத்தில் இருந்த மரத்தில் சாய்ந்து கொண்டான்.
“ரொம்பப் பிரியப்பட்டுத்தான் இந்தத் தொழிலுக்கு வந்தேன் நித்திலா. இந்தக் காடு தான் எனக்கு எல்லாமே. அளவுக்கு மீறிக் காதலிச்சேன்…”
எங்கோ பார்த்துக் கொண்டு கனவில் பேசுவது போல பேசினான் யுகேந்திரன். நித்திலா அவனைக் கலைக்கவில்லை.
“நடந்த விஷயம் உனக்கு வேணும்னா சம்பவமா இருக்கலாம்… ஆனா எனக்கு அப்பிடி இல்லை. அன்னைக்கு ஒருத்தன் உம்மேல கை வெச்சப்போ கூட நான் இவ்வளவு வேதனைப்படலை. யாரோ ஒரு காவாலிப்பய உம்மேல கை வெச்சுட்டா… நாம களங்கப் பட்டிருவோமா? அப்பிடித்தான் தோனிச்சு.”
“இப்போ அப்பிடித் தோனலை நித்திலா. முழுசா நான் களங்கப்பட்டு நிக்குற மாதிரித் தான் தோனுது. புகார் உங்கிட்ட வந்ததாலே நான் தப்பிச்சேன். உன் இடத்துல வேற யாராவது இருந்திருந்தா என்ன ஆகியிருக்கும்னு யோசிச்சுப் பாரு. அப்பனும் மகனும் கூட்டுக் களவாணிங்கன்னு சொல்லி இருக்க மாட்டாங்க?”
அவன் கேள்வியில் விக்கித்துப் போனாள் பெண். இதற்கு என்னவென்று பதில் சொல்வது?
“வேணாம்மா… அஞ்சு ரூபா சம்பாதிச்சாலும் அதை நாணயமா சம்பாதிக்கணும்னு நினைக்கிற ஆள் உம் புருஷன். என்னால இந்த இடத்துல இனி நிம்மதியா இருக்க முடியாது. அதான் உங்கிட்ட கூட சொல்லலை. எம்மேல கோபமா?”
அவனையே பார்த்திருந்தவள் அவனருகில் சென்று அவனை இறுகக் கட்டிக் கொண்டாள். அந்த இறுக்கம் அவனுக்கு ஏதேதோ பதில்கள் சொன்னது.
“நான் கிறுக்கன் தான் கண்ணம்மா. என்னைச் சமாளிக்கிறது கொஞ்சம் கஷ்டம் தான்.”
“எனக்கு இந்தக் கிறுக்கனைத்தானே ரொம்பப் பிடிச்சிருக்கு. நான் என்ன செய்ய?” தன் மார்புக்குள் முகம் புதைத்துப் பிதற்றியவளின் தலையைத் தடவிக் கொடுத்தான் யுகேந்திரன்.
“நாம பேசணும் கண்ணம்மா…”
“பேசுங்க யுகி.”
“இப்பிடிக் கட்டிப் பிடிச்சுக்கிட்டு நின்னா எனக்குப் பேசத் தோனாது. வேற ஏதாவது தான் தோனும்.” அவனை விட்டுச் சட்டென்று விலகியவள் பக்கத்திலிருந்த மரத்தில் தானும் சாய்ந்து கொண்டாள்.
“சொல்லுங்க யுகி.”
“நித்திலா… இனி உம் புருஷன் ஆஃபீஸர் கிடையாது. வெறும் விவசாயி தான். இப்போ கையில இருக்கிறது வெறும் நூறு ஏக்கர் தென்னந் தோப்பு தான்.”
“நான் காதலித்தது ஆஃபீஸரை அல்ல, என் கவிஞரை…” அவள் பதிலில் புன்னகைத்தான் யுகேந்திரன்.
“அது எங்க பரம்பரைச் சொத்து. வானதியோட தாத்தா சம்பாரிச்சது. என்னோட தாத்தாக்கெல்லாம் தமிழ் வளர்க்கத்தான் தெரிஞ்சுது. தென்னை வளர்க்கத் தெரியலை.”
“ஹா… ஹா…” அவள் சிரிப்பில் அவனும் புன்னகைத்தான்.
“அதுல இருந்து வர்றது தான் இப்போதைக்கு நமக்கு வருமானம். என்ன… ஓகே வா?”
“ஐயையோ! என்ன யுகி இப்பிடிச் சொல்லிட்டீங்க? தோப்புல இருந்து ஒரு ஐம்பதாயிரம் வருமானம் வருமா?”
“அதைவிட ஜாஸ்தியாவே வரும்.”
“அது போதாதே… என்னோட ப்யூட்டி பார்லருக்கும் காஸ்ட்லி ட்ரெஸ்ஸுக்கும் இந்தப் பணம் சுண்டைக்காய் கவிஞரே.” கேலியாகக் கூறி கைகளை விரித்தாள் நித்திலா.
“யாரு? நீங்க? ப்யூட்டி பார்லர்? நடுரோட்டுல வியர்வை வடிய நின்ன நீங்க… ப்யூட்டி பார்லரா? நடத்துங்க… நடத்துங்க…”
“பின்ன என்ன கவிஞரே? வேலை இல்லைன்னாப் போகுது. அதுக்குப் பெருசா விளக்கம் குடுக்குறீங்க?”
“ஆ… இன்னொரு விஷயம் நித்திலா.”
“சொல்லுங்கப்பா.”
“கார் வாங்கும் போது மிஸ்டர். அன்பரசு இருபது லட்சம் எனக்குக் குடுத்து நல்ல காரா வேண்டிக்கோன்னு சொன்னார். சரி… நம்ம அப்பாதானேன்னு நானும் அதை வாங்கி ‘டௌன் பேமென்ட்’ க்கு குடுத்தேன்.”
“ம்…”
“அந்தப் பணத்தை அவர் முகத்துல வீசணும் நித்திலா.”
“யுகீ…”
“அந்த ப்ளாக் ஆடியை எனக்கு எவ்வளவு பிடிக்கும்னு உனக்குத் தெரியும். அந்தப் பணத்தைத் திரும்பக் குடுக்கலைனா என் காரை நானே வெறுத்திடுவேன்.”
“யுகீ… நீங்க ரொம்பவே உணர்ச்சி வசப்படுறீங்களோன்னு எனக்குத் தோனுது. கொஞ்சம் நிதானமா…” பேசியவளைக் கை உயர்த்தித் தடுத்தான் யுகேந்திரன்.
“பட்ட அவமானமெல்லாம் போதும். இனி எந்த ஒட்டும் வேணாம், உறவும் வேணாம்.” உறுதியாகச் சொன்னவனைப் பரிதாபமாகப் பார்த்தாள் நித்திலா. உறவுகளின் அருமை இவனுக்குப் புரியவில்லை என்று தான் தோன்றியது.
“எனக்கு இப்போ பேங்க்ல லோன் குடுக்க மாட்டாங்க. கேக்கவும் முடியாது. அதனால உம் பேர்ல ஒரு லோன் எடுக்கிறேன். தவறாம ஒவ்வொரு மாசமும் பணம் கட்டிருவேன். சரியா மேடம்?”
பக்கத்தில் கிடந்த ஒரு காய்ந்த குச்சியைப் பொறுக்கியவள் அவனை நாலு அடி அடித்தாள்.
“லொள்ளு ரொம்பத்தான் கூடிப்போச்சு கவிஞரே… அது சரி… அப்போ என்னோட சம்பளத்தை என்ன பண்ணுறது?”
“அது உன் இஷ்டம் கண்ணம்மா. அதை நீ விரும்புறவங்களுக்குக் குடு, நல்லது பண்ணு. அதுக்கும் எனக்கும் சம்பந்தம் இல்லை. எம் பொண்டாட்டியை நல்லா வச்சிருக்க எனக்குத் தெம்பிருக்கு.”
அவனைக் காதலாகப் பார்த்தவள் கண்களில் மயக்கமிருந்தது. அவனை நெருங்கி அவன் கன்னத்தில் முத்தம் வைத்தாள் நித்திலா.
“இது நியாயமில்லை நித்திலா. என்னைக் கட்டிப் போட்டுட்டு நீ பாட்டுக்கு கட்டிப் பிடிக்கிறே… முத்தம் குடுக்கிறே… என்ன பண்ணுற நீ?” அவன் குரலில் ஆதங்கம் இருந்தது.
“கவிஞரே! உங்களை நான் என்ன வேணும்னாலும் பண்ணுவேன். அது என் இஷ்டம். அதுல எல்லாம் நீங்க தலைப் போடக் கூடாது. ஆனா… அத்தைக்கிட்ட கொஞ்சம் கல்யாணத்தை தாமதிக்கச் சொல்லலாமே…”
நாசூக்காகக் கேட்டாள் நித்திலா. அவளுக்கு இந்த நிலைமையில் கல்யாணம் என்பது அத்தனை ஏற்புடையதாக இருக்கவில்லை.
“முடியாது நித்திலா.” தயவு தாட்சண்யம் இல்லாமல் மறுத்தான் யுகேந்திரன்.
அடுத்த ஒரு வாரத்திற்கெல்லாம் நித்திலாவின் கையை மீறித்தான் அனைத்தும் நடந்தது.
என்ன சொல்லியும் வானதி அவளின் பேச்சைக் கேட்கவில்லை. நல்ல நாள் பார்த்து, தேதி குறித்து, மண்டபம் பிடித்து, பத்திரிகை அடித்து என அனைத்தையும் வேகமாகச் செய்து முடித்தார்.
இப்படியொரு மாற்றம் அவருக்குத் தேவைதான் என்பதால் யுகேந்திரனும், சத்தியமூர்த்தியும் எதுவும் பேசவில்லை. அவருக்குத் துணையாக அனைத்து வேலைகளிலும் பங்கெடுத்துக் கொண்டார்கள்.
அன்பரசு என்ற ஒரு மனிதரின் எந்தத் தலையீடும் இல்லாமல், சரியாகச் சொல்லப் போனால் அவரின் பெயரைக் கூட உச்சரிக்காமல் அவரின் ஒற்றை மகனின் கல்யாணம் ஜாம் ஜாமென்று நடந்து முடிந்தது.
இதை விட ஒரு பெரிய தண்டனையை எந்தத் தகப்பனுக்கும் கொடுத்து விட முடியாது என்று தான் நித்திலாவிற்குத் தோன்றியது.
வானதி தரப்பிலும் நியாயம் இருந்ததால் நித்திலா வாயை மூடிக்கொண்டாள். அன்பரசுவை ஒரு தரம் பார்த்து விட்டு வரலாமா? என்று நித்திலா கேட்ட போது யுகேந்திரன் பார்த்த பார்வையிலேயே அந்த யோசனையையும் கை விட்டிருந்தாள்.
அந்த ஏரியாவின் பெரிய புள்ளிகள், இலக்கிய வட்டம், உற்றார் உறவினர் என அனைவரும் கலந்து சிறப்பிக்க நித்திலாவின் கழுத்தில் மங்கலவணி பூட்டினான் யுகேந்திரன்.
தேனில் விழுந்த எறும்பு போல திக்கு முக்காடிப் போனாள் பெண். இத்தனை சொந்த பந்தங்களை அவள் கண்ணால் கூடக் கண்டதில்லை.
அத்தனை பேரும் ஆளுக்கொரு உறவு முறை சொல்ல நித்திலாவின் கண்கள் கலங்கிப் போயின. யாரையும் கண்டு கொள்ளாமல் அத்தனை பேர் முன்னாடியே யுகேந்திரனின் தோளில் சாய்ந்து கொண்டாள்.
கூடியிருந்த இளையவர்கள் தான் கூச்சலிட்டுக் கேலி பண்ணினார்கள்.
கல்யாணம் முடிந்த கையோடு சத்தியமூர்த்தியின் வீட்டுக்குத் தான் அழைத்துச் சென்றான் யுகேந்திரன். நித்திலாவுக்கு அதில் லேசான அதிருப்தி இருந்தாலும் காட்டிக் கொள்ளவில்லை.
தான் ஆசைப்பட்ட யுகேந்திரனின் வீடு அதுவல்லவே. தன் மனதில் இருப்பதைச் சொல்லி அவர்களின் காயத்தைக் கீற அவள் பிரியப்படவில்லை.
இரவு ஊரையே ஆக்கிரமித்திருக்க நிலா ராஜவலம் வந்து கொண்டிருந்தது. வானதி கை காட்டிய ரூமிற்குள் போனவள் கொஞ்சம் திகைத்துப் போனாள்.
எந்த வித அதீத அலங்காரங்கள் இல்லாவிட்டாலும் அவர்கள் வாழ்க்கையைத் தொடங்குவதற்கான எல்லாவிதமான ஆயத்தங்களும் அங்கு இருந்தது.
மல்லிகைப் பூக்கள் தூவி விடப்பட்டிருந்த அந்த மெத்தையில் கனமான மனதோடு அமர்ந்தாள் நித்திலா.
சந்தோஷப்பட வேண்டிய தருணம் தான். ஆனால்… அதையும் தாண்டி, கூடு போல இருந்த ஒரு குடும்பத்தைக் கலைத்த குற்ற உணர்ச்சி மனதைத் தாக்கியது.
கதவைத் திறக்கும் சத்தம் கேட்கவும் திரும்பிப் பார்த்தாள் நித்திலா. யுகேந்திரன் தான் வந்து கொண்டிருந்தான். எப்போதும் போல அவளை மயக்கும் வேஷ்டி சட்டை. வேஷ்டியின் நுனியை ஒற்றைக் கையால் தூக்கிப் பிடித்திருந்தான்.
“வெல்கம் மிஸஸ். யுகேந்திரன்.” அவன் குரலில் விழி சுருக்கிப் பார்த்தாள் நித்திலா.
“அதென்ன மிஸஸ். யுகேந்திரன்… நான் சொல்லுறேன்… இனி நீங்க மிஸ்டர். நித்திலா.” முறுக்கிக் கொண்டாள் மனைவி.
“ஐயையோ! இந்த ஸீன்ல நீ கொஞ்சம் வெட்கப்படணும் கண்ணம்மா…”
“அதெல்லாம் சும்மா சும்மா வெக்கப்பட முடியாது யுகி. அது தானா வரணும்.” பக்கத்தில் இருந்த கண்ணாடியில் தன்னைப் பார்த்த யுகேந்திரன் தனக்குத் தானே பேசிக் கொண்டான்.
“யுகேந்திரா… உன் பாடு இன்னைக்குத் திண்டாட்டம்னு தான் நினைக்கிறேன் நான்.” அவன் புலம்பி முடிக்கும் போது கட்டிலில் கிடந்த மல்லிகைப் பூக்களை அள்ளி அவன் மேல் வீசினாள் நித்திலா.
கோபமாக முகத்தை வைத்துக் கொண்டவள் அவனைக் கணக்கில் கொள்ளாது அவனுக்கு முதுகு காட்டிப் படுத்துக் கொண்டாள்.
யுகேந்திரனின் முகத்தில் சிந்தனை ரேகைகள் தோன்றியது. அவள் பக்கத்தில் அமர்ந்தவன், அவளைத் தன்புறமாகத் திருப்பினான்.
“என்னாச்சு நித்திலா?” என்றான்.
“என்ன யுகி இதெல்லாம்?” கண்களாலேயே அங்கிருந்த ஏற்பாடுகளைச் சுட்டிக் காட்டினாள் நித்திலா.
“ஏன்டா? இதெல்லாம் இயற்கை தானே?”
“நான் சொல்லுறதைக் கொஞ்சம் புரிஞ்சுக்கோங்க யுகி.”
“கண்ணம்மா… அதிகம் யோசிக்காதே… என்னை அதிகம் சோதிக்கவும் செய்யாதே. உன் கட்டளைக்குக் கட்டுப்பட்டுக் கை கட்டிக் காத்திருந்த கவிஞன் நான்.”
“அதுக்கில்லை யுகி…”
“நித்திலா! வேறு பேசு.” ஆணையாக வந்தது யுகேந்திரனின் குரல்.
“உன்னைப் பற்றிப் பேசு. என்னைப் பற்றிப் பேசு. நம் வாழ்க்கையைப் பற்றிப் பேசு. வேறெதுவும் பேசாதே.”
“கஷ்டமா இருக்கு யுகி. உங்களை… அத்தையை… பார்க்கும் போது கஷ்டமா இருக்கு.”
“ஏன்டா?”
“நான் தப்புப் பண்ணிட்ட மாதிரித் தோனுது. ஒரு கூட்டைக் கலைச்சிட்டோம்னு மனசு கிடந்து தவிக்கிது.”
“முட்டாளா நீ? உன்னோட கடமையைத்தானே நீ செஞ்சே? இதுக்கு எதுக்கு வருத்தப்படுற?”
“தெரியலை யுகி. மனசு உறுத்துது. அத்தை சங்கடத்துல இருக்கும் போது… எப்பிடி… இதெல்லாம்…”
“அதுக்கு?”
“…………….” அவள் பேசவில்லை.
“கொன்னே போட்டிடுவேன். என்ன விளையாடுறியா?” அவளைக் கோபமாக முறைத்தவன் அந்த முகம் வாடுவதைக் காணப் பொறுக்காமல் அவளை இழுத்துத் தன் மார்பில் போட்டுக் கொண்டான்.
“நாம் வேறு பேசலாம் கண்ணம்மா.”
“ம்…”
“நம் வாழ்க்கையில் மறக்க முடியாத நாள் இன்று. பொக்கிஷம் போல நினைவுப் பெட்டகத்தில் சேகரிக்க வேண்டிய நாள் பெண்ணே.”
“அது தெரியுது…” அவள் பதிலில் சிரித்தான் யுகேந்திரன்.
“சங்க இலக்கியத்தில் வரும் பெண்கள் உன் போல ராட்சசிகள் அல்ல தெரியுமா?” சொன்னவனை முறைத்தாள் நித்திலா.
“காதல் வாழ்க்கையில் கற்புக்கு எத்தனை முக்கியத்துவம் கொடுத்தார்களோ அதே போல களவுக்கும் காதலனை அனுமதித்தார்கள்.”
“ஓஹோ!”
“சிலப்பதிகாரத்தில் கோட்டோவியமாகக் காட்டப்பட்ட முதலிரவு அகநானூறில் தான் இலக்கிய நயத்தோடு சொல்லப் பட்டிருக்கிறது கண்ணம்மா?”
“என்னவாம்…” சிணுங்கலோடு கேட்டாள் பெண்.
“தனித்த அறையில் தலைவி நாண மிகுதியால் முகம் புதைத்து நிற்கிறாள். தலைவன் அவள் கைகளை விலக்கி விடத் தொடுகிறான். அந்த முதல்த் தீண்டலில் தலைவியின் நாணம் அச்சமாக மாறிப் பெருமூச்சாக மிகுந்து விடுகிறது.”
“அடேங்கப்பா!”
“அவளின் மெல்லிய உணர்வுகளைப் புரிந்து கொண்ட தலைவன் அவளின் அச்சத்தைப் போக்கும் விதமாக ‘உன் மனதில் நினைப்பதை அஞ்சாமல் கூறு’ என்று அவளோடு நயமாகப் பேசுகிறான்.”
“ம்…”
“இன்னுமொரு இடத்தில் இப்படிச் சொல்கிறான்.”
“எப்படி?”
“என் உயிர்க்கு உடம்பாகப் பொருந்தும் அவள்.”
“சபாஷ்!”
“கசங்காத புத்தாடையால் தன்னை மறைத்துக் கொள்கிறாள் பெண்.”
“ம்…”
“தலைவன் ‘உன் பிறை நெற்றியில் அதிக புழுக்கத்தினால் அரும்பியுள்ள வியர்வையைப் போக்க உன் ஆடையைக் கொஞ்சம் திற’ என்கிறான்.”
“ம்க்கும்… ரொம்ப அக்கறை தான்.”
“ஹா… ஹா… ‘உறை கழி வாளின் உருவு பெயர்ந்து இமைப்ப…’ என்று பாடல் வரும். பொருள் புரிகிறதா?”
“ம்… உறையிலிருந்து எடுத்த வாள் போல அவள்…” மேலே சொல்லவில்லை நித்திலா. யுகேந்திரன் புன்னகைத்துக் கொண்டான்.
“நாணங் கொண்ட பெண் தன் மலரணிந்த கருமையான அடர்ந்த கூந்தலால் தன்னை மறைத்துக் கொள்கிறாள். இது ஒரு பாட்டுல கூட வரும் நித்திலா.”
“என்ன பாட்டு?”
“தேகம் தன்னை மூடவே கூந்தல் போதும் போதுமே…
ஆடை என்ன வேண்டுமா…
நாணம் என்ன வா வா..” அவன் பாடவும் மெய்சிலிர்த்தது பெண்ணுக்கு. அவனை அண்ணாந்து பார்த்தாள்.
“பேசி மயக்கும் சித்து வித்தை உங்களுக்கு நன்றாக வருகிறது.”
“இன்னும் நிறைய வித்தை வரும் கண்ணம்மா. எனக்கு அனுமதி கொடு.”
“நீங்கள் கவிஞர் தானே யுகி?”
“எனக்கென்ன தெரியும்? நீதான் சொல்கிறாய்.”
“உங்கள் இலக்கியத்தில் தலைவி வேண்டாம் என்றால் வேண்டும் என்றுதானே பொருள்?” அவள் சொல்லி முடித்த கணத்தில் யுகேந்திரனின் கண்கள் பளபளத்தது.
“என் திருட்டுக் கண்ணம்மா…” என்றவன் அவளை இறுக்கி அணைத்துக் கொண்டான்.
அந்தக் கவிஞனின் வல்லினத்திலும் மெல்லினத்திலும் நொறுங்கிப் போனது அவள் இடையினம்.
இதுவரை அறம் பொருள் என இலக்கியம் பேசிய கவிஞன் முதன் முறையாக இன்பம் சேர்த்தான். அவளையும் சேர்த்துக் கொண்டான்.

nk12

நிலவொன்று கண்டேனே 12

‘எம்.எல்.ஏ அன்பரசு கைது’
அனைத்துப் பத்திரிகைகளிலும் தலைப்புச் செய்தி இதுவாகத்தான் இருந்தது. காட்டில் வைத்துப் பிடிபட்ட கும்பலை தீர விசாரணை செய்ததில் ஒரு பெரிய நெட்வேர்க்கே அம்பலத்திற்கு வந்தது.
விசாரணைகள் அனைத்தும் மிகவும் ரகசியமாகவே நடைபெற்றன.
அரசியல்வாதிகளுக்கு எல்லா இடங்களிலும் விசுவாசிகள் இருப்பதால் எல்லா நடவடிக்கைகளிலும் ரகசியம் பேணப்பட்டது.
கிடைக்கப்பெற்ற தகவல்களின் அடிப்படையில் சம்பந்தப்பட்டவர்கள் இரண்டு நாட்கள் ரகசிய வலை விரிப்பின் பின்னர் கைது செய்யப்பட்டனர்.
எங்கேயும் குற்றவாளிகள் தப்பிப்பதற்கு அதிகாரிகள் இடமளிக்கவில்லை.
அந்தச் சிறிய ஹாலில் ப்ரெஸ் மீட்டிங்கிற்கு ஏற்பாடு பண்ணப்பட்டிருந்தது. சப் கலெக்டர், வனத்துறை அதிகாரிகள், போலீஸ் அதிகாரிகள் என பலரும் கலந்து கொண்டிருந்தனர்.
ஊர்ஜிதமான தகவல்கள் எதுவும் அரசாங்க தரப்பில் இருந்து வெளியாகாததால் மக்கள் தங்கள் இஷ்டத்துக்கு கண், மூக்கு வைத்துப் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள்.
நித்திலா தான் முதலில் பேச ஆரம்பித்தாள். கூடியிருந்த அனைவருக்கும் வணக்கம் வைத்தவள் நடந்த நிகழ்வுகளை விபரித்தாள்.
“கிடைக்கப்பெற்ற புகாரின் அடிப்படையில் வனத்துறை அதிகாரிகள், மற்றும் போலீஸ் அதிகாரிகளின் துணையோடு அரசாங்கத்துக்குச் சொந்தமான காட்டுப் பகுதியில் இருந்து மரங்களைக் கடத்திய கும்பல் ஒன்று கைது செய்யப்பட்டது.”
“இரண்டு நாட்களுக்கு முன் நிகழ்ந்த இந்த நிகழ்வின் போது கைப்பற்றப்பட்ட மரங்கள், வாகனங்கள் அனைத்தும் அரசாங்கத்திடம் ஒப்படைக்கப்பட்டது.”
“கைதானவர்களைத் தீர விசாரித்த போது இதில் பெரிய பெரிய புள்ளிகள் சம்பந்தப்பட்டிருப்பது தெரிய வந்தது.”
“ரகசிய விசாரணைகளின் பின்னர் இரண்டு நாள் தீவிரத் தேடுதலில் சம்பந்தப்பட்ட அனைத்துக் குற்றவாளிகளும் பாரபட்சமில்லாமல் கைது செய்யப்பட்டனர்.”
“விசாரணையின் போது கிடைக்கப்பெற்ற அனைத்து வாக்கு மூலங்களும் மாஜிஸ்ட்ரேட்டின் கவனத்துக்குக் கொண்டு செல்லப்பட்டது. குற்றங்கள் சம்பந்தப்பட்ட நபர்கள் மேல் உறுதியானதால் மாஜிஸ்ட்ரேட் வழங்கிய வாரண்ட்டின் அடிப்படையில் குற்றவாளிகள் கைது செய்யப்பட்டனர்.”
“வெறும் சந்தேகத்தின் பெயரில் ஆரம்பித்த இந்தத் தேடுதல் வேட்டையில் என் தோளோடு தோள் நின்ற என் சக அதிகாரிகளுக்கு நான் நன்றி சொல்லக் கடமைப் பட்டிருக்கிறேன்.”
“எங்கேயும் விஷயங்கள் கசியாமல் குற்றவாளிகளைக் கைது செய்ய அவர்கள் பெரிதும் உதவி இருக்கிறார்கள்.” பேசி முடித்தவள் நாற்காலியில் சாய்ந்து அமர்ந்தாள்.
கூடியிருந்த நிருபர்கள் கடகடவென அவள் பேசிய அனைத்தையும் சுருக்கெழுத்தில் மாற்ற, கேமராக்கள் பளிச் பளிச்சென்று மின்னலடித்துக் கொண்டிருந்தன.
கேள்விகளுக்கான நேரம். நித்திலா கொஞ்சம் வீரியமான ஏவுகணைகளைத் தான் எதிர்பார்த்திருந்தாள். பக்கத்திலேயே யுகேந்திரன் அமர்ந்திருந்தான். முகத்தில் ஒரு கடினத்தன்மை தெரிந்தது.
“மேடம், இதுக்கு முன்னாடியும் இப்படிக் கடத்தல்கள் நடந்திருக்கா?”
“ஆமா. ரெண்டு தரம் இது மாதிரி பண்ணி இருந்திருக்காங்க.”
“ஃபாரெஸ்ட் அதிகாரிகள் கவனத்துல இருந்து அது எப்படித் தப்பிச்சுது மேடம்?”
“அதுக்குப் பேர் தான் கடத்தல் சார். கடத்த வர்றவங்க அவங்ககிட்ட சொல்லிட்டா கடத்துவாங்க?” அந்த இடத்தில் மெல்லிய சிரிப்பொலி கேட்டது.
“அப்படி இல்லை மேடம். மரத்தைக் கடத்துறது எங்கிறது சின்ன விஷயம் கிடையாது. மரங்களை வெட்டும் போது அந்த இடத்துல நிறைய சேதங்கள் வரும். அது கூடவா ஆஃபீசர் பார்வையில இருந்து தப்பியிருக்கு?”
“குட், நல்ல கேள்வி. இதுக்கு, சம்பந்தப்பட்ட ஆஃபீசர் தான் பதில் சொல்லணும்.” சொல்லிவிட்டு யுகேந்திரனைத் திரும்பிப் பார்த்தாள் நித்திலா.
முகம் பொலிவிழந்து போயிருந்தது. இரண்டு நாட்களும் அதிக அலைச்சல் இருந்தாலும் அதையும் தாண்டிய சோர்வு அவன் முகத்தில் தெரிந்தது.
“நீங்க சொல்லுறது சரிதான். மரங்களை வெட்டி இருந்தா அந்த இடத்துல நிறைய சேதங்கள் வரும். சுற்றி வர இருக்கிற தாவரங்கள் பாதிக்கப்படும். அதை வைச்சே ஈசியா கண்டு பிடிச்சிடலாம்.”
“அப்போ இது எப்பிடி ஆஃபீசர் சாத்தியமாச்சுது?”
“வன வளப் பாதுகாப்புச் சட்டம் 1972 ன் அடிப்படையில் 2007 ஆம் ஆண்டு கிட்டத்தட்ட ஆயிரத்து ஐநூறு கிலோமீட்டர் பரப்பளவுள்ள காட்டு ஏரியாவை அரசாங்கம் விஸ்தரிப்புச் செய்தது.”
“இந்தப் பரப்பளவில இருக்கிற காடு முழுவதும் தேக்கு மரங்கள் நிறைந்த பகுதி. அரசாங்கத்தின் உத்தரவின் பேரில் வெட்டப்பட்ட மரங்கள் இங்கு பாதுகாப்பான முறையில பேணப்படுது. இது முழுக்க முழுக்க அரசாங்கத்துக்குச் சொந்தமான மரங்கள். இந்தக் கடத்தல் அங்க தான் நடந்திருக்கு.”
“நீங்க சொல்லுற தகவல் ரொம்பவே புதுசா இருக்கு சார். அப்பிடி இருக்கும் போது யாரு இவ்வளவு துல்லியமா தகவலறிந்து வேலை பார்த்திருக்காங்க?”
“அது தெரியலை சார். ஆனாப் பக்காவா ப்ளான் பண்ணி வேலை பார்த்திருக்காங்க.” சொல்லிய யுகேந்திரன் தலையைக் குனிந்து கொண்டான்.
குரல் கம்மிப் போயிருந்தது. இனி கேள்விக் கணைகள் எப்படிப் பாயும் என்று அவனுக்குத் தெரியும். எதுவாக இருந்தாலும் சமாளிக்கத் தான் வேண்டும்.
“அது எப்படி சாத்தியம் சார்? இவ்வளவு சீக்ரெட்டான விஷயம் எப்படி லீக் ஆகிச்சு?”
“ரொம்ப சீக்ரெட் ன்னு சொல்ல முடியாது சார். கொஞ்சம் இறங்கி தகவல் சேகரிச்சா கண்டு பிடிக்கலாம்.”
“இந்தத் தகவல் உங்க மூலமா வெளியே போறதுக்கும் வாய்ப்பிருக்குத் தானே சார்? ஏன்னா சம்பத்தப்பட்டவங்க உங்க குடும்பத்திலேயே இருக்காங்க.”
கேள்வி நிதானமாகப் பாய்ந்து யுகேந்திரனின் மார்பைப் பதம் பார்த்தது. அவன் மௌனிக்க பதில் நித்திலாவிடம் இருந்து வந்தது.
“அப்படிப் போக வாய்ப்பு இருந்திருந்தா குற்றவாளிகளைப் பிடிக்கிறதுக்கு முன்னாடியும் தகவல் போயிருக்குமே சார். அவங்க தப்பிக்கலைங்கிறதே போதுமான ஆதாரம் தானே?” அவள் பதிலில் நியாயம் இருந்தது.
“ஏன் மேடம்? உங்களுக்கும் யுகேந்திரன் சாருக்கும் இடையில…” அந்த நிருபர் கேள்வியை முடிப்பதற்கு முன்பே குறுக்கிட்டான் யுகேந்திரன்.
“ப்ளீஸ் சார்… பர்சனல் கேள்விகள் கேட்காதீங்க.” முந்திக் கொண்டு பதில் சொன்னவனை அமைதியாகப் பார்த்தாள் நித்திலா.
“விடுங்க கவிஞரே, தடுக்காதீங்க. அப்பிடி என்னத்தைக் கேட்டிடப் போறாங்க.” அவனுக்கு மட்டும் கேட்கும் விதமாகச் சொன்னவள் அந்த நிருபரைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தாள்.
“யூ கோ அஹெட்.”
“இல்லை மேடம்… உங்களுக்கும் யுகேந்திரன் சாருக்கும் இடையில ஒரு அழகான நட்பு இருக்கிறது எல்லாருக்கும் தெரியும். ஆனா அந்த நட்பு உறவா மாறுவதற்கு நிறைய வாய்ப்புகள் இருக்கிறதா சொல்லுறாங்க. அதுக்கும் இந்தக் கேஸுக்கும் ஏதாவது சம்பந்தம் உண்டா?”
கேள்வி கேட்டவர் மிகவும் நாகரிகமாகத்தான் கேட்டார். வம்பு வளர்க்கும் நோக்கத்துடன் அந்தக் கேள்வி கேட்கப்படவில்லை என்று தெளிவாகப் புரிந்தது.
“நட்பு, உறவு இது எல்லாத்தையும் தாண்டி கடமைன்னு ஒன்னு இருக்கு சார். சட்டம் எப்போதும் தன் கடமையைச் செய்யும்.” சொல்லிவிட்டு அத்தோடு அந்த மீட்டிங்கை முடித்துக் கொண்டாள் நித்திலா.
யுகேந்திரன் அமைதியாகவே இருந்தான். ஃபோனுக்கு ஏதோ ஒரு கால் வரவும் அதில் மும்முரமாக இருந்தான். மிச்சம் மீதியாகத் தொடர்ந்த கேள்விகளுக்கும் நித்திலாவே பதில் சொல்லியபடி இருந்தாள்.
கொஞ்சம் பரபரப்பாக அவள் அருகில் வந்தவன்,
“நித்திலா, கொஞ்சம் சீக்கிரமா கிளம்பணும். முடிச்சிட்டு அவசரமா காருக்கு வா.” யாரையும் கவரா வண்ணம் நாசூக்காக அவளுக்கு மட்டும் கேட்கும் படி சொன்னவன், மெதுவாக நகர்ந்து விட்டான்.
நித்திலாவும் தேவையில்லாத கேள்விகளைத் தவிர்த்து விட்டு முடிந்தவரையில் சீக்கிரமாக வந்து சேர்ந்தாள்.
“என்னாச்சு யுகீ? ஏதாவது ப்ராப்ளமா?” கேட்டபடியே அவள் காரில் ஏற சட்டென்று காரைக் கிளப்பினான் யுகேந்திரன்.
“ம்… தாத்தா கூப்பிட்டிருந்தாங்க. அம்மாவை ஹாஸ்பிடல்ல அட்மிட் பண்ணி இருக்காங்களாம்.”
“ஐயோ! என்ன ஆச்சு?”
“லேசா ப்ரெஷர் ஏறிடுச்சாம். நெஞ்சு வலிக்கிற மாதிரி இருக்குன்னு சொன்னாங்களாம். அதான் தாத்தா ஹாஸ்பிடல் கூட்டிட்டு போயிருக்காங்க.”
“ஓ…” அதற்கு மேல் இருவரும் பேசிக் கொள்ளவில்லை. அந்த ப்ளாக் ஆடி அமைதியாக ஹாஸ்பிடல் வளாகத்தில் போய் நின்றது.
ரூம் நம்பரைத் தாத்தா சொல்லி இருந்ததால் இருவரும் நேராக ரூமிற்கே சென்றார்கள்.
வானதி பெட்டில் சாய்ந்து அமர்ந்திருந்தார். இடது மேல் கையில் ஒவ்வொரு அரை மணித்தியாலமும் ப்ரெஷ்ஷரைச் செக் பண்ணுவதற்காக கஃப் சுற்றப் பட்டிருந்தது.
கதவு திறந்த சத்தத்திற்கு லேசாகக் கண்களைத் திறந்து பார்த்தவர், நித்திலாவைக் காணவும் புன்னகைத்தார்.
“அத்தை…” அழைத்தபடி அவர் பக்கத்தில் போய் அமர்ந்து கொண்டாள் நித்திலா.
“என்னாச்சும்மா?” கேட்டபடியே யுகேந்திரனும் போய் அருகில் நின்று கொண்டான்.
“ஒன்னுமில்லை… லேசா நெஞ்சு வலிச்சுது. தாத்தாக்கிட்ட சொன்னேன். உடனேயே இங்க இழுத்துக்கிட்டு வந்துட்டாங்க.”
“அப்பிடி இல்லை அத்தை. நெஞ்சு வலியை எல்லாம் அவ்வளவு சிம்பிளா எடுத்துக்கக் கூடாது.”
“ம்… அதுவும் சரிதான். அதை விடும்மா, எப்போ கல்யாணம் பண்ணிக்கிறதா இருக்கீங்க ரெண்டு பேரும்?”
வானதியின் கேள்வியில் நித்திலா மட்டுமல்ல, யுகேந்திரனுமே கொஞ்சம் திடுக்கிட்டுப் போனான். என்ன மாதிரியான கேள்வி இது? அதுவும் இந்த நேரத்தில்.
“அத்தை…” இளையவளின் தயக்கத்தில் புன்னகைத்தார் வானதி.
“ஏம்மா? எதுக்குத் தயங்குற? சொல்ல வந்ததை தாராளமா சொல்லு.” அவர் ஊக்குவிக்கவும் யுகேந்திரனை நிமிர்ந்து பார்த்தாள் நித்திலா. அவனுமே அமைதியாக நின்றிருந்தான்.
“இல்லை… இந்த நிலைமையில கல்யாணப் பேச்சு…” நித்திலா முழுதாக முடிக்கவில்லை. வானதி முகத்தில் லேசான புன்முறுவல் தோன்றியது.
“நித்திலா… ஒரு வகையில பார்த்தா… நான் உங்கிட்ட மன்னிப்புக் கேக்கணும்மா.”
“அத்தை, என்ன பேச்சு இது?”
“இல்லையில்லை… முழுசாக் கேளு. உன்னை முதல் முதலா பார்த்தது நான் தான். அப்போல்லாம் யுகி கேலி பண்ணுவான். உன்னை டீவீ ல காட்டினா, அம்மா உன்னோட ஹீரோயின் வர்றான்னு சொல்லி கிண்டல் பண்ணுவான். அப்போ நான் தான் கேட்டேன். என்னோட ஹீரோயினை பேசாம உனக்கு ஹீரோயினா மாத்திடலாமான்னு…”
புன்னகையோடு பேசிக் கொண்டிருந்தவர் சட்டென்று நிறுத்தினார். முகம் சுருங்கிப் போனது. ஏதோ ஒரு கசப்பை விழுங்க முயற்சிப்பது போல கொஞ்சம் அவகாசம் எடுத்துக் கொண்டார்.
“ஆனா… இப்பிடி ஒரு கேடுகெட்ட குடும்பத்துல உன்னைக் கொண்டு வந்து சிக்க வெச்சுட்டேனே நித்திலா.”
“அத்தை…” நித்திலா அதிர்ச்சியின் உச்சத்திற்குப் போக, யுகேந்திரன் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டான்.
“என்ன பேசுறீங்க நீங்க?‌ என் புருஷனை சமாளிக்கிறது உன் புருஷன் பாடுன்னு சொன்ன நீங்களா இப்பிடிப் பேசுறீங்க?”
“அப்போ இருந்த நிலைமை வேற நித்திலா.”
“ஏன்? இப்போ என்ன ஆகிப் போச்சு அத்தை? இதே தப்பை உங்க பையன் பண்ணியிருந்தா நான் என்ன பண்ணி இருப்பேன்?”
“என்ன பண்ணி இருப்பே?”
“கண்டிப்பா தண்டனை வாங்கிக் குடுத்திருப்பேன். அவர் பண்ணினது தப்புன்னு அவருக்கு புரிய வெச்சிருப்பேன். அதுக்காக அவரைத் தூக்கித் தூரப் போட்டுற முடியுமா?”
“உன்னளவுக்கு எனக்குப் பெரிய மனசில்லைம்மா.” வானதியின் கண்களில் லேசாக நீர் கோர்த்தது.
“அத்தை… ப்ரெஷர் ஏறியிருக்கு.‌ நீங்க எல்லாத்தையும் மனசுக்குள்ள போட்டு மருகிறீங்க. அழுதிடுங்க… பாரம் தீர அழுதிடுங்க அத்தை.”
அவள் சொல்லி முடித்ததுதான் தாமதம், தன் இரு கைகளாலும் முகத்தை மூடிய வானதி குலுங்கிக் குலுங்கி அழுதார். அவரை வாரி அணைத்துக் கொண்ட நித்திலா தலையைத் தடவிக் கொடுத்தாள்.
யுகேந்திரன் இவர்களுக்கு முதுகைக் காட்டியபடி திரும்பி நின்று கொண்டான். மனம் கனத்துப் போனது.
அன்று காலையில் தான் வானதிக்கு விஷயத்தைச் சொல்லி இருந்தான். இரண்டு நாட்களுக்கு முன் காட்டில் வைத்து கைது பண்ணியவர்களைத் தீர விசாரித்ததில் பல விஷயங்கள் வெளி வந்தன.
இந்த விஷயத்தில் கொஞ்சம் பெரிய புள்ளிகள் சம்பந்தப் பட்டிருப்பது தெரியவந்தது. விஷயம் எந்த வகையில் கசிந்தாலும் அவர்களை எல்லாம் கைது பண்ணுவது சிம்ம சொப்பனம் என்பதால் யாரும் வாய் திறக்கவில்லை.
இப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையில் வானதியின் காதுகளுக்கு செய்தி போவதை யுகேந்திரன் விரும்பவில்லை. உணர்ச்சி வசப்பட்டு அவர் அன்பரசைத் தொடர்பு கொள்ள வாய்ப்புகள் இருந்ததால் அதைத் தவிர்த்திருந்தான்.
ஆனால், கைது பண்ணிய பிறகு எந்த ஒளிவு மறைவும் தேவையில்லை என்றே தோன்றியது. காலையில் வானதியை உட்கார வைத்து நிதானமாக அவர் தலையில் இடியை இறக்கினான் மகன்.
ஆர்ப்பாட்டத்தை எதிர்பார்த்தவன் தாயின் அமைதியில் கொஞ்சம் ஆச்சரியப் பட்டுத்தான் போனான். மின்னாமல், முழங்காமல் இறங்கிய இடி என்பதாலோ என்னவோ வானதி அமைதியாகத் தான் அனைத்தையும் கேட்டுக் கொண்டார்.
அவர் கண்ணிலிருந்து ஒரு சொட்டுக் கண்ணீர் கூட வரவில்லை. சோகமா? ஏமாற்றமா? கோபமா? எதுவென்று சொல்லத் தெரியாத ஒன்று அவரைப் பாறை ஆக்கி இருந்தது.
அவரை அப்படியே தனியே விட்டுச் செல்ல மனமின்றி தாத்தாவின் வீட்டில் விட்டுவிட்டு வந்திருந்தான் யுகேந்திரன்.
அன்று முழுவதும் நித்திலாவும், யுகேந்திரனும் வானதிக்குத் துணையாக ஹாஸ்பிடலிலேயே இருந்தார்கள். வீட்டுக்குக் கூட்டிக்கொண்டு போகலாம் என்று டாக்டர் அனுமதி கொடுத்த போதும் சத்தியமூர்த்தி சம்மதிக்கவில்லை.
ஒரு நாள் ஹாஸ்பிடலில், டாக்டர் கண்காணிப்பில் இருக்கட்டும் என்று முடித்து விட்டார். சொந்தத்தில் ஒரு பெண்மணியை வானதிக்குத் துணையாக இருத்தி விட்டு வீடு திரும்பினார்கள் இருவரும்.
நல்ல களைப்பில் இருந்தாள் நித்திலா. அன்றைய பொழுது முழுவதும் ஹாஸ்பிடலில் கழிந்து போனது. வானதி எவ்வளவோ சொல்லியும் வீட்டுக்குப் போக மறுத்து விட்டாள்.
லேசாக இருள் சூழ்ந்திருந்தது.‌ யுகேந்திரன் இன்று அதிகமாக எதுவும் பேசவில்லை. என்ன? வானதி அழுது தீர்த்து விட்டார், யுகேந்திரன் அழவில்லை அவ்வளவு தான் வித்தியாசம்.
“யுகீ…”
“ம்…” ட்ரைவ் பண்ணிய படியே பதில் வந்தது.
“சாப்பிட்டுட்டே போகலாம், வீட்டுக்கு வாங்க.”
“ம்…” ஒற்றை வார்த்தையோடு முடித்தவன் காரை வீட்டிற்கு முன் பார்க் பண்ணினான். இவன் தலையைக் காணவும் பங்கஜம் அம்மா ஓடி வந்து வரவேற்றார்.
“வாங்க தம்பி… நல்லா இருக்கீங்களா?”
“நல்லா இருக்கேம்மா.”
“பங்கஜம் அம்மா.” நித்திலாவின் குரல் இடைபுகுந்தது.
“சொல்லு கண்ணு.”
“யுகேந்திரனும் இன்னைக்கு இங்க தான் சாப்பிடப் போறாங்க.”
“ஓ… தாராளமாச் சாப்பிடட்டும் கண்ணு. எல்லாத்தையும் மேஜை மேலே வெச்சிடவா?”
“ம்…” சொன்னவள் அவனை அவள் ரூமிற்குப் பக்கத்தில் இருந்த இன்னொரு ரூமிற்கு அழைத்துச் சென்றாள்.
“சாரி கவிஞரே! உங்களுக்குக் குடுக்க எங்கிட்ட ட்ரெஸ் இல்லை. கொஞ்சம் அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கோங்க.” சொன்னவளின் தலையில் வலிக்காமல் கொட்டியவன் பாத்ரூமிற்குள் புகுந்து கொண்டான்.
பங்கஜம் அம்மா பரிமாற இரண்டு பேரும் சாப்பிட்டு முடித்தார்கள். அன்று அமாவாசை போலும். வானில் நிலாவின் ஊர்வலத்தைக் காணவில்லை.
மழை வரும் அறிகுறிகள் லேசாகத் தெரிந்தது. காற்றின் ஈரப்பதன் கூட சற்றுத் தூக்கலாக இருக்க குளிர்ந்த தென்றல் தேகத்தைத் தழுவியது. வீட்டுக்கு முன்னால் இருந்த அந்தச் சின்னத் தோட்டத்தில் போய் அமர்ந்து கொண்டான் யுகேந்திரன்.
நித்திலா வைத்திருந்த பூச்செடிகள் பூக்க ஆரம்பித்திருந்தன. மல்லிகைச் செடி அப்போதுதான் ஒன்றிரண்டாகப் பூத்திருந்தது.
அந்தப் பூவில் ஒன்றைக் கொய்து முகர்ந்து பார்த்தவன் பக்கத்தில் வந்தமர்ந்த நித்திலாவின் தலையில் அதைச் சொருகி விட்டான்.
“யுகீ! இது நான் வெச்ச செடிதான் தெரியுமா?'”
“ஓ… அதான் வாசனை அட்டகாசமா இருக்கோ?” அவன் கேள்வியில் முறைத்தவளைப் பார்த்துக் கண்ணடித்தான் கவிஞன்.
“அட! கவிஞருக்கு இதெல்லாம் வருமா?” கவலைகளைக் கொஞ்சம் அவன் மறந்திருப்பது புரியவும் நித்திலாவும் கேலியில் இறங்கினாள்.
“கவிஞருக்கு இன்னும் என்னெல்லாமோ வரும். ஆனால் நீதான் என் கையைக் கட்டிப் போட்டுவிட்டாயே கண்ணம்மா.” அவன் வாய்மொழியில் அவள் தலையைக் குனிந்து கொண்டாள். முதல் முதலாக அவன் தீண்டிய பொழுது மின்னலாக அவள் மனக்கண்ணில் தோன்றி மறைந்தது.
“நீ எந்த வகைப் பெண் கண்ணம்மா? பாரதி சொன்னானே… அப்படியா?
பகைவனுக் கருள்வாய் – நன்னெஞ்சே!
சிப்பியிலே நல்ல முத்து விளைந்திடுஞ்
செய்தி யறியாயோ- நன்னெஞ்சே!
குப்பையிலே மலர் கொஞ்சுங் குருக்கத்திக்
கொடி வளராதோ…”
அவன் பாராட்டில் நெகிழ்ந்து போனாள் நித்திலா. அவளை இழுத்துத் தன்னோடு அணைத்துக் கொண்டான் யுகேந்திரன். பெண் அனுமதித்தாள்.
“உறவுகளுக்காக நான் நிறையவே ஏங்கி இருக்கேன் யுகீ. ஒரு உறவை என்னால சட்டுன்னு விட்டுக் குடுக்க முடியாது.”
“…………”
“எந்த வகைப் பொண்ணுன்னு கேட்டீங்களே? நான் எந்த வகை கவிஞரே?” அவள் கேள்வியில் தன்னிடமிருந்து அவளைப் பிரித்தவன், ஆச்சரியமாக அவள் முகம் பார்த்தான்.
“ஏய்… உனக்கு அத்தனை தூரம் தமிழ் தெரியுமா பெண்ணே?”
“ஓரளவுக்கு…”
“நிச்சயமாக நீ ‘அத்தினி’ இல்லை…”
“சரி…”
“அவளுக்கு அழகும் இல்லை… குணமும் இல்லை…”
“ம்…”
“நீ ‘சங்கினி’ யும் அல்ல… அவள் அழகிதான்… ஆனால் குணமில்லாதவள்.”
“சரி…”
“நீ ‘பத்தினி’ யா? இல்லை ‘சித்தினி’ யா? யார் பெண்ணே நீ? என் பத்தினியா?”
“நான் சித்தினி கவிஞரே!”
“ஏனப்படி?”
“பத்தினியிடம் எல்லா நல்ல பண்புகளும் உண்டு. கற்பு நெறி தவறாதவள், அழகி, எல்லோரிடமும் அன்பாக இருப்பவள், கணவனிடம் காதல் கொண்டவள், தெய்வபக்தி உள்ளவள். ஆக மொத்தம் பெண்ணின் இலக்கணம் அவள்.”
“சரி…” அவள் விளக்கத்தில் புன்னகைத்தான் யுகேந்திரன்.
“ஆனால் இந்தப் பண்புகள் எல்லாம் சித்தினியிடமும் இருந்தாலும்… அவளிடம் இன்னொரு விஷயம் இருக்கும் கவிஞரே!”
“என்ன கண்ணம்மா?”
“தனக்கு வரப்போகும் கணவன் தன்மீது காதல் கொண்டவனாக இருக்கவேண்டும் என்று எதிர்பார்ப்பாளாம்.” சொல்லி முடித்தவள் நாணத்தோடு அவன் முகம் பார்த்தாள்.
யுகேந்திரனின் பார்வை மாறிப்போனது. கிறக்கத்தோடு அவளையே பார்த்திருந்தான்.
“நீங்கள் எந்த வகை கவிஞரே?”
“அதையும் நீயே சொல்லி விடு கண்ணம்மா.”
“நீங்கள் ‘குதிரைசாதி’ இல்லை… அவர்கள் கறுப்பாக இருப்பார்கள்… குணமும் சரியில்லை.”
“ம்…”
“காளை சாதியுமில்லை… அழகாக இருந்தாலும் குணமில்லை.” அவன் பாணியிலேயே பதில் சொன்னாள்.
“சரி… அப்படியென்றால் ‘மான் சாதி’ யா? ‘முயல் சாதி’ யா? எந்தச் சாதி நான்?”
“மான் சாதி நீங்கள்.”
“அது ஏன்? முயல் சாதி லட்சணம் கொண்ட ஆண்களும் நல்லவர்கள் தானே? அழகானவர்கள், தெய்வபக்தி உள்ளவர்கள், நல்லொழுக்கம் உள்ளவர்கள், மரியாதையாக நடந்து கொள்வார்கள்.”
அவன் அடுக்கிக் கொண்டு போகவும் சிரித்தாள் நித்திலா. கேள்வியாகப் பார்த்தான் யுகேந்திரன்.
“அத்தனை நல்ல குணங்கள் இருந்தாலும் இவர்கள் மென்மையானவர்கள். ஆனால் ‘மான் சாதி’ யில் உள்ளவர்கள்… இத்தனை சிறப்போடு உண்மைக்கும் குரல் கொடுப்பார்கள். கண்டிப்பும் உறுதியும் அவர்களிடம் இருக்கும். அத்தோடு…”
“அத்தோடு…” அவன் குரலில் இப்போது விஷமம் கூடி இருந்தது.
“இவர்களிடம் மென்மை இருக்காது. ரொம்பவே கடினமான உடல் வாகு….” அவளை முழுதாக முடிக்க விடாமல் மீண்டும் இழுத்தணைத்தவன் அவளைக் கொஞ்சித் தீர்த்தான்.
“அப்படி என்ன கடினத்தை என்னிடம் கண்டுவிட்டாய் கண்ணம்மா? அந்த ஒற்றை முத்தத்தில் என் ஒட்டு மொத்தக் கடினத்தையும் உனக்கு நான் காட்டி விட்டேனா என்ன?”
அவள் முகமெங்கும் முத்தம் பதித்தபடி கவிஞன் உளற ஆரம்பித்திருந்தான். கலகலவென சிரித்தபடி அவனைத் தள்ளி விட்டவள் அதே சிரிப்போடு வீட்டினுள் ஓடி விட்டாள்.
மழை லேசாகத் தூற ஆரம்பித்திருந்தது. தன் ஒற்றைக் கையால் தலையைக் கோதியபடி போகும் தன் காதலியையே பார்த்திருந்தான் கவிஞன்.

KYA-33

                      காலம் யாவும் அன்பே 33



இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டு நிற்க, இயலுக்கு அவன் அருகாமை பதட்டத்தை உண்டாக்கியது. அவள் எப்போதும் ரசிக்கும் அவனது முறுக்கேறிய கைகள் இன்று பாரபட்சமில்லாமல் அவள் கண்களுக்கு முழுதாக விருந்தானது.

அதைப் பார்த்ததும் தலை குனிந்து கொண்டாள். அவள் பார்வை சென்ற விதத்தைக் கண்டவன் அவள் மனதை அறிந்து கொண்டான்.

வேண்டுமென்றே அவளைத் தன்னை மீண்டும் பார்க்க வைத்தான்.

“இயல்”

“ம்ம்ம்….” மெல்ல நிமிர்ந்து அவனைப் பார்க்க,

கைகளை மார்புக்குக் குறுக்காகக் கட்டிக் கொள்ள , அவனது ஆளுமை விரிவடைய .. அவளுக்குத் தான் மூச்சு முட்டியது.

‘வாடி வா… பீலிங்க்ஸ கண்ட்ரோல் பண்றியா.. அதுவும் என்கிட்டயே…விடுவேனா…’ மனதில் நினைத்தபடியே

“எதுக்கு இந்த நேரத்துல என் ரூமுக்கு வந்த, வந்ததும் கதவை வேற சாத்திட்ட… என்ன வேணும்?” சற்று கடுப்புடனே கேட்டான்.

காலையில் தன் உணர்வுகளை மதிக்காமல் அவள் பேசியதற்கு பதிலடி கொடுக்க..

“அது… .. வந்து… உங்க கிட்ட” இயல் சற்று இடைவெளி விட,

“என்ன என்கிட்ட…??!” ஒற்றைப் புருவத்தை ஏற்றி அவளைக் கூர்மையாகப் பார்க்க,

அவளுக்கு சொல்ல வந்தது கூட தொண்டைக் குழியில் நின்றது.

‘சொல்ல வந்ததைக் கூட சொல்ல விடாம பண்ண இவனால தான் முடியும்’

அவனது ஆறடிக்கு நிமிர்ந்து நின்று கீழ்க்கண்ணால் அவளை பார்க்க, அவளோ அசையாமல் கண்களுக்கு நேராகத் தெரியும்அவனது மார்பை மட்டுமே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் .

“இன்னும் எவ்ளோ நேரம் அங்கேயே பார்த்துட்டு இருப்ப… எதுக்கு வந்தன்னு சொல்லிட்டு கெளம்பு.. அப்புறம் ரதி யா நினைக்கறேன்வர்மா வா மாறிட்டேனு எரிச்சலை கிளப்பாத.. ” காலையில் அவள் சொன்னதைக் குத்திக்காட்ட,

அவளுக்கும் உடனே உரைத்தது.  உடனே வாய் திறந்து சொல்லிவிட்டாள்.

” நான் அப்டி பேசினது தப்பு தான். நீங்க அப்படி நினைக்கலன்னு புரிஞ்சுக்கிட்டேன். அவனை நிமிர்ந்து பார்த்துச் சொல்ல,

“ஓ! இப்போ மட்டும் உனக்கு எப்படி புரிஞ்சுச்சு !? ” கட்டி இருந்த கையை நீட்டி ஷார்ட்ஸ் பாக்கெட்டுக்குள் விட்டுக் கொள்ள , இரண்டடி பின்னால்  நகர்ந்தாள்.

“அட.. பயமா … உனக்கா!” அவளின் அதிர்வைக் கண்டு நக்கல் செய்ய,

‘வாயே திறக்காம இருந்தான்.. இப்போ பாரு நக்கல…’ மனதில் நினைத்துக் கொள்ள ,

“ம்ம் அதெல்லாம் இல்லை.. காலைல நீங்க சொன்னப்பவே புரிஞ்சுடுகிச்சு .. அப்போவே சாரி சொல்ல உங்க பின்னால வந்தேன். ஆனா நீங்க அதுக்குள்ள போயிட்டீங்க.. ” பாவமாக முகத்தை வைத்துக் கொண்டு சொல்ல,

அவனுக்கும் சற்று பாவமாகத் தான் தோன்றியது.

சிறிது நேரம் மௌனத்திற்குப் பிறகு…

“சோ உனக்கு நான் உன்னை இயலா தான் நினைக்கறேன்னு புரியுது.. அப்படித் தானே.. “

அவளை நெருங்கி வர,

” ம்ம்ம்… ” தலை குனிந்த படியே நின்றாள்.

“சோ .. அப்புறம்.. “

“அப்புறம்..”?” அவளும் இழுக்க ,

“இதுனால நீ என்ன சொல்ல வர …” குனிந்து அவள் காதருகில் கேட்க ,

இப்போதாவது தன்னை விரும்புவதை சொல்லிவிட மாட்டாளா என எதிர்ப்பாக்க,

அவளும் விரும்புகிறேன் என சொல்ல துடித்துக் கொண்டிருந்தாள் தான். ஆனால் நேருக்கு நேர் இப்படி நிற்க வைத்துக்கேட்பவனிடம் என்ன சொல்வது.

அவனின் எதிர்ப்பார்ப்பும் புரியாமல் இல்லை…

இயற்கையாக வர வேண்டிய ஒன்று.. சொல்லத் தான் வந்தாள் ஆனால் அனைத்தும் இப்போது தொண்டைக் குழியில் நின்றது.

காதருகில் அவன் மூச்சு வேறு இம்சை செய்ய,

” நான் உங்களை வாகி யா தான் நினைக்கறேன், நீங்களும் என்னை இயலா தான் நினைக்கறீங்க..காலைல நான் அப்டிபேசினதுக்கு மன்னிச்சிடுங்க …  அது தான் சொல் வந்தேன் வேற ஒன்னும் மில்ல. ” அவன் எதற்க்காக காத்திருந்தானோ அதனைசொல்லாமல் தவிர்க்க,

” அது மட்டும் தானா.. ” அலுத்த குரலில் கேட்டான். அவனுக்கும் எரிச்சல் மூண்டது.

‘அதான் இவ்ளோ தூரம் வந்துட்டியே… சொல்லித் தொலையேன் டி.. காக்க வைக்கறதுல ஒரு அல்ப சந்தோஷம்… ம்ம்ம்ம் சொல்லவைக்கறேன் டி ‘ அவனது அடமென்ட் குணம் எட்டிப் பார்த்தது.

அவள் ஆம் என தலையை மட்டும் அசைக்க,

“ம்ம் சரி.. எனக்கும் அது தான் வேணும். .. உன்னோட அப்பாலஜி அக்செப்ட்ட் சரி கிளம்பு .. ஒருத்தன் நைட்ல ரூம்ல எப்படிஇருப்பான்னு கொஞ்சம் கூட யோசிக்காம இனிமே இப்படி வராத.. எதுவா இருந்தாலும் காலைல சொல்லு. யு மே கோ..!!”  விரட்டாதகுறை தான்.

அவளுக்குத் தான் அவன் வார்த்தைகள் சுட்டது.

ச்சே! என்ன இப்படி சொல்லிட்டான். நான் இவன் ரூமுக்குள்ள சொல்லாம வரக்கூடாதா.. வேற எவ வருவா ! அவளுக்கு அழுகையேவரும் போல ஆகிவிட்டது.

அடக்கிக் கொண்டு “தேங்க்ஸ் ” என்றுவிட்டு கிளம்பினாள்.

அவனும் அவளை விட்டு விலகி வழி கொடுக்க, திரும்பி கதவைத் திறந்தாள்.

” ஒரு நிமிஷம் ..” அவன் வார்தைகள் தடுக்க மீண்டும் திரும்பிப் பார்த்தாள்.

” உனக்கு என் மேல நம்பிக்கை இல்லாமல் இருக்கலாம். ஆனா நாம பார்த்த வர்மாவும் ரதியும் நிஜம். அவங்க இன்னும் அந்த காலச்சுழல்ல மாட்டிகிட்டுத் தவிக்கறாங்க,

சேனா சித்தர் நாம தான் அவங்களுக்கு உதவனும்னு சொல்லியிருக்காரு. அவர் நம்மள உருவாக்கினதே அவங்களுக்காகத் தான்.

(தாங்கள் பிறந்த முறையைப் பற்றி சேனா சொன்னதை அவளிடம் கூறினான் ).

அட்லீஸ்ட் அவர் மேல உனக்கு நம்பிக்கை இருக்கும் னு நினைக்கறேன்.

அவரோட முயற்சிக்கு நாம உதவரோம்னு அவர் கிட்ட சொல்லிட்டேன்.

அதுக்காக சில பரிகாரம் எல்லாம் பண்ணனும். அவங்கள காப்பாத்தற வரைக்கும் நீ என்கூட இருக்கணும்.

அதுக்கு பிறகு உன் வாழ்க்கைல நான் வர மாட்டேன்.

அது வரை இருப்பன்னு நம்பறேன்.

குட் நைட்.

அது வரை அவன் தன்னையும் சேர்த்து உதவுவதாக சேனாவிடம் சொன்ன வரை அவளுக்கு இனிப்பாகவே இருந்தது. கடைசியாகக்கூறிய வார்த்தைகள் ஏற்கனவே காயம் பட்ட மனதை மீண்டும் குத்திக் கிழித்தது.

அவள் வெளியே சென்றதும் கதைச் சாத்திக் கொண்டு விட்டான்.

‘எனக்குப்  பேச இடம் கொடுக்காமல் அவனே பேசி முடித்து விட்டு , இப்போது வாழ்க்கைல வர மாட்டானாமே … திமிர் .. காலைலஇயல் எப்படி டா இருக்கன்னு கேட்டான்… இப்போ அந்நியமாயிட்டேனா …!’ கண்களில் நீர்த்த துளிர்த்தது.

‘ காலையில் அவன் சொன்னது போல நீயும் இப்போது அவனை விரும்பறேன்னு சொல்ல வேடனடியாது தான.. அதுக்குத் தானே வந்த…அதை ஏன் நீ சொல்லல…’ என்று அவள் மனம்.

‘அதான் அவன் சொல்ல விடாம பண்ணிட்டானே….!’ கண்ணீர்   கோடாக வழிய தன் அறைக்குச் சென்றாள்.

கதவை சாத்திவிட்டானே தவிர அவன் அங்கேயே தான் நின்றான். அவளை வேண்டுமென்றே காயப்படுத்த அவன் விரும்பவில்லை. இருந்தாலும் அவன் சொன்ன வார்த்தைக்கு , ‘நம்ம ரெண்டுபேரோட வாழ்வும் ஒன்னு தான் ‘ என அவள் கூற வேண்டும் என்று தான்அவன் அப்படி பேசியதே!

விரும்புகிறேன் என்ற ஒற்றை வார்த்தைக்குத் தான் அவன் மனம் ஏங்கியது.

இவன் சொல்லிவிட்டுத் தவிக்க, அவளோ சொல்லத் தவித்தாள்.

மனம் கனக்க இருவரும் படுக்கையில் விழுந்தனர்.

இருவரையும் மணக்க களைப்பும் உடல் களைப்பும் அழுத்த உறங்கிப் போயினர்.

காலையில் சேனா அவர்களை கோவிலுக்கு வரச் சொல்ல, இருவரும் அங்கே சென்றனர்.

கூடவே வந்தனாவுக்கு ஆகாஷும் வர, அவர்களுக்குள் இருந்த பூசல்  உள்ளேயே இருந்தது. வெளிக்காட்ட இருவரும் விரும்பவில்லை.

ஊர் எல்லையைத் தாண்டியதும் வரும் ஒத்தையடிப் பாதையில் நடந்து செல்ல, அங்கேயே அவர்களை வழி மறித்தார் சேனா.

” வாங்க .. நாம இங்கேயே உட்கார்ந்து பேசுவோம். இது வெளில யாருக்கும் தெரியாக் கூடாது” அவர்களை ஆள் நடமாட்டமில்லாதஅந்த இடத்தில் ஒரு மண் மேட்டில் அமரச் சொன்னார்.

இருவரும் அருகே அமராமல் எதிரெதிரே அமர்ந்தனர்.

அதிலேயே இவர்கள் இன்னும் எலியும் பூனையுமாகத் தான் இருக்கிறார்கள் என்று விளங்க,

இதை சரி செய்யவே பரிகாரம் இன்னும் பலமாக மாற்ற நினைத்தார்.

“ரெண்டு பெரும் நான் சொல்வதை கவனமா கேளுங்க.. இது உங்க ரெண்டு பேர் சம்மந்தப் பட்ட விஷயம் இல்ல. என்னுடையஉயிருக்கு உயிரான தோழன் வர்மாவின் வாழ்வு.

அதனால் இனி செய்யப் போகும் பரிகாரங்களில்  நீங்கள் இருவரும் கவனமாக இருக்க வேண்டும். உங்கள் வாழ்வின் நோக்கமேஅது தான்.

இன்றிலிருந்து சரியாக முப்பதாவது நாள் திருவாதிரை நட்சத்திரம் வர உள்ளது. அன்று தான் என் நண்பனை நான் மீண்டும்உயிருடன் பார்த்து அவனை காட்டித் தழுவப் போகும் நாள். வர்மாவும் ரதியும் மீண்டும் இந்த உலகுக்குத் திரும்பப் போகும் சுபநாள். இதற்காகத் தான் இத்தனை காலங்கள் தவ வாழ்வு வாழ்ந்தேன்.

இதில் நீங்கள் இருவரும் சிறு பிழையும் செய்யக் கூடாது.  எனக்கு வாக்கு கொடுங்கள்” சேனா காய் நீட்ட,

இருவருக்குமே சொந்த விருப்பு வெறுப்புகளைத் தாண்டி அவர்களை காக்க வேண்டும் என்ற ஆணித்தரமான உள்ளுணர்வு இருந்துகொண்டே தான் இருந்தது.

அது தங்களின் ரத்த சம்மந்தத்தால் வந்ததோ அல்லது அவர்களோடே இத்தனை நாள் காலப் பயணம் செய்ததால் வந்ததோ! ஆனால் அவர்களை மீண்டும் மீட்பதில் இருவரும் உறுதியாக இருந்தனர்.

இருவரும் ஒரு சேர சேனா வின் கை மீது சத்தியம் செய்தனர்.

“நல்லது. முதல் கட்டமா நீங்க ரெண்டு பேரும்..இனிமே ஒரே அறையில தான் தங்கனும். ஒரே அறையில தான் தூங்கனும்.

ஒரே தட்டில் சாப்பிடனும்…

இரவு தூங்கும் முன்பு இருவரும் ஒரே தம்ளரில் பால் அருந்த வேண்டும்..”

“என்ன…!?” இருவரும் ஒரு சேர அதிர்ந்து பார்த்துக் கொள்ள,

‘மாட்டுனியா மங்குனி … இது போதுமே எனக்கு… உன்ன வெச்சு செய்யறேன்’ உள்ளே குதூகலமாக இருந்தான் வாகி… ஆனாலும் வெளியே அதிர்வைக் காட்டினான்.

இயல் உள்ளுக்குளே நடுங்கிப் போனாள். ‘இவன் பேசாம இருந்தா கூட பரவால்ல.. இப்போ கொஞ்சம் பேச வேற ஆரம்பிச்சுட்டான்… இனி கை பட்டா குத்தம் கால் பட்டா குத்தம் தான்.கடவுளே என்னை நீ தான் காக்கணும்…’ மனதில் வேண்டுதல் வைத்தாள் இயல்.

“ஐய்…. இனிமே வீட்டுல செம சீன் தான்…” வந்தனா ஆகாஷின் காதைக் கடிக்க,

“ நாம பேபி?? நாமளும் ஃபாலோ பண்ணுவோமா இதை?” ஆகாஷும் மெலிதாகக் கேட்டான்..

“ஐய… அலையாத.. நாம ஏற்கனவே ஒண்ணா தான் இருக்கோம். அவங்க தான் கோல்ட் வார் நடத்திட்டு இருக்காங்க..” வந்தனா சீற,

“ஈஈஈஈ…” என்றான்.

“வர்மா ரதியா நீங்க உங்கள கொஞ்சம் கொஞ்சமா மாத்திக்கணும்… அதுக்குத் தான் இது…” சேனா உள்ளர்த்தம் கொண்டு பேசினார்.

வாகி இதை ஏற்க்கனவே அறிந்ததால் அவனுக்கு தெளிவாகவே புரிந்தது. இயல் முகத்தில் தான் குழப்ப ரேகைகள் ஓடியது.

‘சுயத்தை தொலைத்து இன்னொருவராக மாறுவது எப்படி சாத்தியம்.’

சேனா அவளிடம் புரியும்படி எடுத்துக் கூறினார்.

“இயல்.. நீ நினைக்கறது எனக்குப் புரியுதுமா.. நீ எப்போதும் இயல் தான். அதில் மாற்றமில்லை.

இது ரதிக்காக நீ செய்யவேண்டிய ஒன்று. உன்னுடைய கடமை.

அவர்களை வெளியே கொண்டு வரும்வரை நீங்கள் அவர்களாக உங்களை நினைத்து உருவகப் படுத்திக் கொள்ள வேண்டும்.

நீங்கள் நால்வரும் நல்ல படியாக இந்த உலகில் வாழவே நான் வழி செய்கிறேன்.

அவர்களை அந்த சுழலிலிருந்து வெளியே கொண்டுவர வேறு வழியே இல்லை.

இதை நான் செய்வதற்குக் காரணம் உண்டு. இது இயற்கையை ஏமாற்றும் ஒரு வழி தான்.

வர்மாவும் ரதியும் இந்த உலகத்தில் இருப்பதாக நாம் நம்ப வைக்க வேண்டும். அதாவது உங்களைக் காட்டித் தான் வர்மா ரதியென்று நம்ப வைக்க வேண்டும்.

இரண்டு இடத்தில் ஒருவர் வாழ முடியாது என்பது தான் நியதி.

அப்போது அங்கிருப்பவர்களையோ அல்லது இங்கிருப்பவர்களையோ இயற்கை தன்னுடன் சேர்த்துக் கொள்ளப் பார்க்கும்.

அப்போது தான் என் இறைவன் மூன்றாவதாக தோன்றப் போகிறான். உங்கள் நால்வரையும் அதை வைத்துத் தான் இவ்வுலகில் தக்க வைக்கப் போகிறேன்.. அதை நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன்.

உங்கள் நால்வரையும் காக்கும் பொறுப்பு என்னுடையது.

நீங்கள் நான் சொல்வதை மட்டும் செய்தால் போதும்.

செய்வாயாம்மா…??”

பெரிய விஷயத்தை சர்வ சாதரணமாக சொல்லி விட்டு அவளைப் பார்க்க,

அவளும் ரதி வர்மாவைக் காக்கும் பொறுப்பு தன்னுடையாதாக ஏற்று அனைத்திற்கும் சம்மதித்தாள்.

ஆகாஷும் வந்தாவும் அதிர்ந்தனர்.

ஆகாஷ் , “இது விதியையே மாத்தற விஷயம் இல்லையா…?” என வியக்க,

அவனை மட்டும் தனியே அழைத்தார். சற்று தூரம் நடந்து சென்று

“ ஆகாஷ்.. இதுக்காக நான் இரண்டாயிரம் வருஷம் போராடியிருக்கேன்.. நான் செய்வது எனக்கு நன்றாகத் தெரியும்.

இவங்க ரெண்டு பேரும் வீம்பு பண்ணிக்கிட்டு இன்னும் சேராம இருக்காங்க.. அவங்கள கணவன் மனைவியா மாத்த நீயும் வந்தனாவும் கூட எனக்கு உதவனும். ஏன்னா நீங்க தான் அவங்க கூடவே இருக்கீங்க..

நான் சொல்றது புரியுதா…” கிசுகிசுப்பாக பேச…

“ அட.. இதுல எல்லாம் நான் பெரியாளு… நீங்க கவலைய விடுங்க…

ரெண்டு பேரையும் ஒரு வழி பண்ணிடறோம்…” தெம்பாக பதில் சொன்னான் ஆகாஷ்.

வேலை சுலபமானதாகவே உணர்ந்தார் சேனா.

இனி தான் காதல் காலம் ஆரம்பம்…

anima32

அணிமா 32
சென்னை திரும்பியது முதல் எண்ணம் முழுதும் ஜீவனின் நினைவிலேயே தவிக்க, மேற்கொண்டு ஏதும் செய்ய இயலாத நிலையில், ஒரு நாள் மன அமைதிக்காக அவள் வழக்கமாகச் செல்லும் மாங்காடு கோவிலுக்குச் சென்றாள் மலர்.
அன்று அவரது திருமண நாள் என்பதற்காக, தன் குடும்பத்துடன் அங்கே வந்திருந்தார் குமார்.
முன்பே கூகுள் செய்து, அவரை பற்றி அறிந்திருந்ததால், அவரை பார்த்த மாத்திரத்திலேயே அவர்தான் குமார் என்பது அவளுக்குப் புரிய, ஒரு ரசிகையைப் போன்று அவரிடம் பேசியவள், ஊரில் இருக்கும் பட்சத்தில், வாரம்தோறும் வெள்ளியன்று அவர் அங்கே வருவார் என்பதையும் தெரிந்துகொண்டாள்.
அடுத்த வாரத்திலேயே, மீண்டும் அவரை அங்கே சந்தித்து சுபாவைப் பற்றி அவரிடம் பேசவேண்டும் என்பதை மலர் சொல்ல, அதற்கு மேல் அவளைப் பேசவே விடவில்லை குமார்.
தொடர்ந்துவந்த நாட்களில், அவரை மறுபடி மறுபடி தொடர்புகொண்டு, ஒரு கட்டத்தில் சுபாவின் தற்போதைய நிலையைப் பட்டும் படாமலும் அவரிடம் சொன்னவள், அவளுக்கு குடும்பத்தின் ஆதரவு தேவை என்பதையும் அவருக்குப் புரிய வைக்க முயன்றாள்.
அந்த சந்தர்ப்பத்தில்தான், திருமணத்தை நிறுத்திவிட்டு சுபா மாயமானதற்குப் பிறகு, ஈஸ்வர் கடந்துவந்த சூழ்நிலைகளையும், அவனது மன வேதனைகளையும் அவளிடம் விளக்கினார் குமார்.
“எவ்வளவோ துன்பப் பட்டு, இப்பதான் நல்ல நிலைமைக்கு வந்திருக்கான் ஈஸ்வர்.
நான் எவ்வளவோ சொல்லிப்பார்த்தும், இது வரைக்கும், குல தெய்வத்தைக் கும்பிடக்கூட எங்க ஊரு பக்கமே வரல அவன்.
இப்படி ஒரு நிலைமையில் அவனைக் கொண்டுவந்து நிறுத்தி… அந்த பொண்ணு செஞ்சிட்டு போன வேலைக்கு, அவளுக்காகலாம் என்னால ஈஸ்வர் கிட்ட பேசவே முடியாது! அவளையே நேரில் வந்து அவனைப் பார்க்க சொல்லு. அதன் பிறகு அவங்க பாடு!” என்று விட்டேற்றியாகச் சொல்லிவிட்டார் குமார்.
சுபாவினுடைய இருண்ட பக்கங்களை அவரிடம் சொல்ல இயலாமல், அங்கிருந்து மௌனமாகக் கிளம்பிப்போனாள் மலர்.
ஆனால், ஈஸ்வரை முதன்முதலில் பார்த்த பொழுது, அவனுடைய கரிசனம் நிறைந்த சிறிய செயல் மூலம், அவள் மனதில் அவன் அழுத்தமாக ஏற்படுத்தியிருந்த தாக்கத்தினாலோ இல்லை ஜீவனைப் போலவே, சுபாவின் வார்த்தைகளால் அவளையும் அறியாமல் அவன்மேல் அவள் வளர்த்துக்கொண்டிருந்த அதீத அன்பினாலோ, குமார் சொன்னதன் மூலமாக அவள் அறிந்துகொண்ட, அவன் அனுபவித்த துயரங்களை, தானே அனுபவித்ததைப்போல உணர்ந்தாள் மலர்.
அந்த நொடி அவனுக்கு ஆதரவாக, அவனது அருகிலேயே இருந்து தனது அன்பை, காதலை மொத்தமாக அவனுக்குக் கொடுக்கவேண்டும் என்ற எண்ணம் அவளை முழுவதுமாக ஆட்கொண்டது.
***
சில தினங்களிலேயே, அவளைத் தொடர்பு கொண்ட சுபா… அவள் எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்ததற்கு ஏற்ப, அசோக் அவளிடம் விவாகரத்து கோரியதால், மகனுடன் சென்னைக்கே வந்துவிட முடிவு செய்துவிட்டதாக கூறி, அவளுக்கு தங்குவதற்கு ஒரு இடம் மட்டும் ஏற்பாடு செய்து கொடுக்கும் படி கேட்கவும், மாம்பலத்தில் அவர்களுடைய பிளாட்டிலேயே அவர்களைத் தங்க வைக்கலாம் என முடிவு செய்தாள் மலர்.
அது ஒரு விதத்தில் அவளுக்கு மகிழ்ச்சியையே கொடுத்தது எனலாம்.
அவள் மாமியை திருநீர்மலையில் சந்தித்த அன்று மாலைதான் சுபா அவளுடைய ஜீவனுடன் சென்னைக்கு வந்து சேர்ந்தாள்.
அன்று விமான நிலையத்திலிருந்து அவர்கள் இருவரையும் அழைத்துவந்து, மாம்பலம் பிளாட்டில் பத்திரமாகத் தங்கவைத்துவிட்டு, அடுத்த நாள் அவளை, மாமிக்கும் மாமாவுக்கும் தோழி என்று அறிமுகம் செய்து வைத்தாள் மலர்.
அவள் சென்னை வருவதற்குள்ளாகவே, அவள் முன்பு வேலை செய்த நிறுவனத்தின் சென்னை கிளையிலேயே சுபாவுக்கு வேலையும் கிடைத்து விடவே, ஜீவனைக் கவனித்துக்கொள்ள மாமியின் உதவி தேவைப்பட்டது. அதை மாமியிடம் மலர் கேட்கவும், மகிழ்ச்சியுடன் ஒப்புக்கொண்டார் மாமி.
தொடர்ந்து வந்த நாட்களில், குடும்ப நீதி மன்றத்தில், இருவரும் பரஸ்பரம் பிரிய விரும்புவதாக, விவாகரத்திற்கு விண்ணப்பித்துவிட்டு, வேலைக்குச் செல்ல தொடங்கினாள் சுபா. அந்த நிலையிலும் பிறந்த வீட்டினரைத் தொடர்புகொள்ள விரும்பவில்லை அவள்.
ஜீவனை, மலரும் ஜெய்யும் படித்த பள்ளியிலேயே சேர்த்தனர்.
அவர்களுடைய வீட்டின் அருகிலேயே அந்த பள்ளிக்கூடம் இருக்கவும், மாமாவே ஜீவனைப் பள்ளிக்கு அழைத்துச்செல்வர். நேரம் கிடைக்கும்பொழுது மலரும் அவர்களுடன் இணைந்துகொள்வாள்.
மறுபடியும் ஒருமுறை மாங்காட்டு கோவிலில், குமாரைச் சந்தித்த மலர், சுபா சென்னைக்கே வந்துவிட்டதை அவருக்குத் தெரியப்படுத்தினாள்.
அவர் நிதானமாக அதைக் கேட்டுக்கொண்டார் அவ்வளவே.
முதல் முறை அவருக்கு இருந்த கோபம் இல்லை என்றாலும், இறங்கி வரும் மனநிலையில் அவர் இல்லை என்பது மலருக்குப் புரிந்தது.
ஆனால் மலரைப் பற்றி அவருக்கு ஒரு நல்லெண்ணம் உருவாகியிருக்கவே அவளுடைய குடும்பத்தினரைப் பற்றி குமார் விசாரிக்கவும், வீட்டில் உள்ள அனைவரைப் பற்றியும் அவரிடம் கூறினாள் மலர்.
அவருடைய ஒன்றுவிட்ட சகோதரியின் மகள் தான் மலர் என்ற அவர்களுடைய உறவு முறை விளங்கவும், மிகவும் மகிழ்ந்து போனார் குமார்.
அதன் பின்பு விட்டுப் போன அவர்களுடைய சொந்தத்தைத் தொடரும் முயற்சியிலும் இறங்கினார்.
மலர் அவரை சுபாவிற்காகத்தான் தொடர்பு கொண்டாள் என்பது, எக்காரணம் கொண்டும் யாருக்குமே தெரிய வேண்டாம் என இருவருமே எண்ணியதால், ஒருவரை ஒருவர் அறிந்ததாகக் கட்டிக்கொள்ளாமலேயே, பிரபா… ஜீவிதா திருமணம் உட்பட அனைத்தையும் நடந்தி முடிந்தனர்.
அந்த திருமணம் சுபாவை மகிழ்ச்சியின் உச்சத்தில் கொண்டு நிறுத்தியிருந்தது.
நேரடியாக குடும்பத்தினருடன் தொடர்புகொள்ள விரும்பவில்லையே தவிர, மறைமுகமாக அனைத்திலும் மகிழ்ச்சியுடன் பங்கெடுத்துக்கொண்டுதான் இருந்தாள் சுபா.
குமார் மலருடைய வீட்டிற்குத் திருமணம் பேச வந்தது முதல், அனைத்தும் சுபாவுக்கு ‘வீடியோ கால்’ மூலமாக காண்பித்துக்கொண்டு இருந்தாள் மலர்.
பிரபா ஜீவிதா திருமணத்திற்கு பர்தா அணிந்து கொண்டு வந்திருந்தாள் சுபா பானுவாக.
திருமணம் முடிந்த சில தினங்களிலேயே, உடலில் ஏற்பட்ட சில மாற்றங்கள் காரணமாக, சுபா மருத்துவரிடம் செல்ல, அவளுக்கு மார்பக புற்றுநோய் இருப்பதாகச் சந்தேகம் எழுந்தது.
மலருடைய அத்தை, அவரது மகனுடன் அவளைப் பெண் கேட்டு வந்த தினம், சுபாவின் முழுமையான புற்றுநோய் பரிசோதனைக்கு என, அவளுடன் மருத்துவமனை சென்றுவந்தாள் மலர்.
அதன் பின் அவளுக்குப் புற்றுநோய் இருப்பது உறுதியாகிவிட, ஜீவன் பிறந்த பின்பு இரண்டு முறை சுபா செய்துகொண்ட கருக் கலைப்பு, குழந்தை பிறப்பைத் தடை செய்யவென, ஆன்லைன் மூலம் வாங்கி, தொடர்ந்து அவள் எடுத்துக்கொண்ட மாத்திரைகள் என அவளுடைய புற்று நோய்க்குப் பல காரணங்களைச் சொன்னார் மருத்துவர்.
இது அனைத்தும் தயக்கத்தினால் சுபா மலரிடம் சொல்லாமல் விட்ட தகவல்கள்.
ஆடித்தான் போனாள் மலர்.
முற்றிலும் நம்பிக்கை இழந்த நிலையில், தனக்கு ஏதேனும் நிகழ்ந்தால் ஜீவனை ஜெகதீஸ்வரனிடம் ஒப்படைத்துவிடுமாறு சுபா மலரிடம் கேட்க, அதை மறுத்து… அவளுக்கு நம்பிக்கை அளித்து முற்றிலும் அவளுக்குத் துணையாக நின்றாள் மலர்.
சுபாவின் அறுவை சிகிச்சை, அதனைத் தொடர்ந்த மருத்துவம் எனத் துயரத்துடன் நாட்கள் சென்றன.
முழு நேரமும் சுபாவிற்கும், ஜீவனுக்கும் மலருடைய துணை தேவைப் படவே, அதிகமாக அவர்களுடன் மாம்பலம் வீட்டிலேயே தங்கவும் ஆரம்பித்தாள்.
சுபாவின் மருத்துவச் செலவுகளுக்கு, தன்னுடைய பணத்தை கொடுத்து உதவி செய்தாள்.
அந்த சந்தர்ப்பத்தில்தான் சுபாவின் நிலைமை அறிந்து, மனம் தாங்காமல் அவளை நேரில் வந்து சந்தித்தார் குமார். அதன் பின் அவளுடைய உண்மை நிலையைப் புரிந்து கொண்டவர், கோபத்தை விட்டுக் கொடுத்தார்.
தோற்றத்தில் ஈஸ்வரைப் போன்றே இருந்த ஜீவனை அவர் கொஞ்சி மகிழவும், அதன் தாக்கத்தில், மற்ற அனைவரையும் சந்திக்கவேண்டும் என்ற ஜீவனுடைய பிடிவாதம் நாளுக்கு நாள் வளர்ந்துகொண்டே போனது.
சுபாவின் மருத்துவம் முடிந்து, அவளும் கொஞ்சம் உடல் தேறவேண்டும் என்று எண்ணியவளாக, மூன்று மாதம் கழித்து வரவிருக்கும் அவர்களுடைய பிறந்தநாள் அன்று அவனை எல்லோரிடமும், குறிப்பாக அவனுடைய ஹீரோவிடம் அழைத்துச்செல்வதாக அவனுக்கு உறுதி அளித்தாள் மலர்.
அதன் பின்புதான் அமைதி அடைந்தான் ஜீவன்.
கட்டாயம் வேலைக்கு வேறு சென்றாகவேண்டிய நிர்ப்பந்தம் இருந்ததால், அனைத்திற்கும் ஈடுகொடுத்து ஓடிக்கொண்டிருந்தாள் அவள். வீட்டில் அனைவருடைய கேள்விகளுக்கும் எந்த பதிலையும் சொல்ல இயலவில்லை மலரால்.
ஜீவனையும் சுபாவை நல்ல நிலைமையில் அவர்களுடைய குடும்பத்தில் சேர்க்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் மட்டுமே அவளுக்கு மேலோங்கி இருந்தது.
அசோக், அவனுடைய படாடோபமான வாழ்க்கை முறையால், கடன் ஏற்பட்டு ஏகப்பட்ட சிக்கல்களில் மாட்டிக்கொள்ளவும், அவனுடைய தந்தையின் உதவி அவனுக்குத் தேவைப் பட்டது.
சுபாவை விவாகரத்து செய்துவிட்டு அவர்கள் சொல்லும் பெண்ணை திருமணம் செய்துகொள்ளும் பட்சத்தில் அவனுக்கு உதவுவதாக அவர் சொல்லிவிட, சென்னைக்கே திருப்பியவன், சுபாவை விவாகரத்து செய்ய முதலில் ஒப்புக்கொண்டான் அசோக்.
ஆனால் சுபாவின், உடல் நிலையை அவனுக்கு சாதகமாக போகவும், அதனை காரணம் காட்டி, ஜீவனை அவனிடம் ஒப்படைக்குமாறு அந்த நிலையிலும் அவளை மிரட்டத் தொடங்கியவன், அவனை விட்டுக்கொடுக்க ஈஸ்வரிடமிருந்து ஒரு மிகப்பெரிய தொகையைப் பெற்றுத்தரும்படி அவளுக்கு நெருக்கடி ஏற்படுத்தினான்.
அதைச் செய்ய விரும்பாமல், சுபா தவித்த தவிப்பைப் பார்த்து, ஆத்திரத்துடன் அவனை நேரில் கண்டு எச்சரிக்கவே அந்த விடுதிக்குச் சென்றாள் மலர்.
அதனைத் தொடர்ந்து அங்கே நடந்த குழப்பத்திற்கும் அவனுக்கும் எந்த வித சம்பந்தமும் இல்லை என்றாலும், மலருக்குப் பக்கபலமாக ஈஸ்வரும், ஜெய்யும் இருப்பது புரிந்ததும், கொஞ்சம் அடங்கி இருக்கிறான் அசோக்.
அதன் பின் நடந்த அனைத்தும் ஈஸ்வருக்கே தெரியும் என்கிற வகையில் அனைத்தையும் அவனிடம் சொல்லி முடித்தாள் மலர்.
“ப்ச்… நடந்த எதையும்… யாராலும் மாத்த முடியாது!” என்று வருத்தத்துடன் சொன்ன ஈஸ்வர், “இந்த பொண்ணுக்கு என் மேல கொஞ்சம் கூடவா நம்பிக்கை ஏற்படல?
ஒரு வேளை அந்த நம்பிக்கையை நான் அவளுக்குக் கொடுக்கலையா?
அவளை பெட்(pet) பண்ணதுக்கு பதிலா… உன்னை மாதிரி தைரியமா உலகத்தை ஃபேஸ் பண்ண சொல்லி கொடுத்திருக்கணுமோ?
எவ்வளவு கம்ஃபர்டபிலா குடும்பத்துல இருந்தாலும், ஏன் தப்பான ஒருத்தனை இந்த சுபா மாதிரி பொண்ணுங்க நம்பி போறாங்க மலர்?
ஏதோ அவசரத்தில் புத்தி தடுமாறிப்போய் தப்பே பண்ணாலும், அதிலிருந்து தன்னை விடுவிச்சுக்கற அளவுக்கு ஏன் நம்ம பொண்ணுங்க கிட்ட மெச்யூரிட்டி இல்ல?
மீள முடியாத சிக்கலில் போய் மாட்டிட்டு துன்ப படறாங்க?”
ஈஸ்வர் தனது ஆதங்கம் முழுவதையும் வார்த்தைகளில் கொட்டவும்…
“ஒரு அப்பாவா… சகோதரனா… நண்பனா… காதலனா… கணவனா… நான் இருக்கேன் உன்னை பாதுகாக்க என்ற நம்பிக்கை கொடுக்காமல்… தன்னை நம்பி வந்த பெண்களை சீரழிக்கும் ஆண்கள் இந்த சமூகத்தின் சாபம்!
பெண்களை ஏமாத்தி தன் வலையில் விழ வைக்கும் அசோக் மாதிரி ஆளுங்கள, எடுத்த உடனே நம்பாமல், நல்லவன் யாரு… கெட்டவன் யாருன்னு அடையாளம் காண நம்ம பெண்கள் கொஞ்சம் முயற்சி செய்யணும்.
தற்காப்புக் கலைகளை கத்துக்கணும்!
எப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையையும் கையாள கத்துக்கணும்!
நம்ம ஒரு பாதுகாப்பற்ற சமூகத்தை எதிர்கொள்ள வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருக்கும்போது, எச்சரிக்கை உணர்வுடன் இருப்பதில் தப்பு ஒண்ணும் இல்ல!” என்று அவனுக்குப் பதில் கொடுத்தாள் அணிமா மலர்.
அப்பொழுது அவளுடைய கைப்பேசி ஒலிக்கவும், அதை ஏற்ற மலர், ஸ்பீக்கரில் போட்டுவிட்டு “சொல்லு ஜெய்!” என்று சொல்ல…
“செம்ம ந்யூஸ் டா மச்சி!
மீதம் இருந்த குழந்தைகளின் பேரண்ட்ஸையும் ட்ரேஸ் பண்ணிட்டோம் தெரியுமா?
சீக்கிரமே அவங்க அப்பா அம்மாவைப் பார்க்க போறாங்க!” என்று மகிழ்ச்சியுடன் சொன்னவன்… ஈஸ்வரும் அவன் பேசுவதை கவனிக்கிறான் என்பதை உணர்ந்து, “ஹாய் அண்ணா! இன்னும் ஒண்ணு இருக்கு! அது எங்க டிபார்ட்மென்ட் சீக்ரட்! இருந்தாலும் உங்க ரெண்டுபேர் கிட்ட மட்டும் சொல்றேன்!” என்று சொல்லிவிட்டு,
“அந்த மர்டரர் யாருன்னு ஒரு க்ளூ கிடைச்சிருக்கு… அவன் அந்த டிப்புவோட சித்தப்பாவா இருக்கும்னு ஒரு டௌட்! அவன் பேரு மல்லிகார்ஜுனா!” என்றான் ஜெய். அவனது குரல் அவனுடைய உற்சாகத்தின் அளவை பறை சாற்றியது.
அவன் அதைச் சொன்ன அடுத்த நொடி கடினமாக மாறிப்போன தனது முகத்தை மலருக்குக் காண்பிக்க விரும்பாமல்,அதை மறைக்க, சட்டென அங்கிருந்து வெளியேறிச் சென்றான் ஈஸ்வர்!
காரணம் புரியாமல், ஜெய் அழைப்பிலேயே இருப்பதையும் மறந்து… திகைத்து நின்றாள் மலர்.

anima31

அணிமா 31
பரந்தாமனை, மருத்துவமனையில் அனுமதித்ததும், அவருக்கு மாரடைப்பு ஏற்பட்டிருப்பது கண்டறியப்பட்டு, அதற்கான சிகிச்சைகள் மேற்கொள்ளப்பட்டது.
அவர் அங்கிருந்து வீட்டிற்குச் செல்லவே ஏழு தினங்கள் ஆனது.
இதற்கிடையில், கருணாகரனை நேரில் சந்தித்து, நிலைமையை விளக்கி அவனிடம் மன்னிப்பு கேட்க அவனுடைய வீட்டிற்கு வந்திருந்தான் ஈஸ்வர்.
சுபா வீட்டை விட்டுச் சென்ற சில நிமிடங்களிலேயே, சுபாவின் மின்னஞ்சல் முகவரியிலிருந்து, அசோக்குடன் அவள் இருக்கும் சில புகைப் படங்களும், அவளுடைய முக நூல் பதிவுகளும், கருணாகரனுக்கு வந்து சேர்ந்திருந்தது.
அத்துடன் தனக்கு இந்த திருமணத்தில் விருப்பம் இல்லை என்றும், கருணாகரனின் வசதியை மனதில் கொண்டே, அவளைக் கட்டாயப் படுத்தி இந்த ஏற்பாட்டைச் செய்தனர் என்றும், அதனால் வேறு வழி இன்றி, அவள் விருப்பப்பட்டே தன் காதலனுடன் சென்றதாகவும் அதில் தெளிவாகக் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தாள் சுபா.
ஈஸ்வர் சுபாவைப் பற்றி அறிந்தே அவளைப் பலவந்தப் படுத்தி இந்த திருமணத்திற்கு ஏற்பாடு செய்தான் என்றே முழுமையாக நம்பினான் கருணாகரன். அவனுடைய நட்பிற்கு ஈஸ்வர் துரோகம் செய்ததாகவே எண்ணினான்.
கோபத்துடன், அனைத்தையும் அப்படியே ஈஸ்வரிடம் சொன்னவன், “எங்க பெரியப்பாவை ஊருக்கு முன்னாடி தலை குனிய வெச்சுட்ட!
கட்சியில என் தனிப்பட்ட வாழ்க்கையை வெச்சு பிரச்சினை கிளப்பறாங்க
நான் இப்ப சென்னை மேயர் ஆகி இருக்க வேண்டியது. அந்த பதவியை நானே வேண்டாம்னு சொல்ற நிலைமை உண்டாகி போச்சு.
எல்லாமே உன்னாலதான? உன்னை நான் நண்பனா நெனைச்சதாலதான?
உன் இடத்துல வேற யாராவது இருந்திருந்தால், என் நடவடிக்கையே வேற மாதிரி இருந்திருக்கும்!
உன்னைப் பழிவாங்கி, அதில் சந்தோஷ பட என்னால முடியாது!” என தழுதழுப்பாக ஒலித்தது அவனது குரல். தொடர்ந்தவன்,
“இனிமேல் உன் முகத்தில் விழிக்க கூட நான் விரும்பல! நீ போகலாம்!” என்று ஈஸ்வர் அவன் பக்க நியாயத்தை சொல்ல இடம் கொடுக்காமல் பேசினான் கருணாகரன்.
மேற்கொண்டு ஏதும் பேச வழியின்றி, மனம் நொந்துபோய், குற்ற உணர்ச்சியுடன் அங்கிருந்து அகன்றான் ஈஸ்வர்.
ஈஸ்வருக்குப் பரிந்துகொண்டு வந்த, நிர்மலாவிடமும் குமாரிடமும், “உங்களுக்கு யார் முக்கியம்… நானா? ஈஸ்வரா?
அவன்தான் முக்கியம்ன்னு நினைச்சீங்கன்னா, தாராளமா அவன் கூட இருந்துக்கோங்க… எனக்கு எந்த பிரச்சினையும் இல்ல!” என்று காட்டமாகச் சொல்லிவிட, ஈஸ்வரைப் பற்றி நன்கு அறிந்ததாலும், அவன் நியாயம் புரிந்ததாலும்… அவனை இப்படிப் பட்ட இக்கட்டான நிலையில் அநாதரவாக விட மனமின்றி, அவனுக்குப் பக்கபலமாக நின்றார் குமார்.
இனி அவர்களுடைய ஊருக்குச் சென்றால், மனம் புழுங்கியே தன உயிர் போய்விடும் என்று பரந்தாமன் சொல்லிவிட்டதால், சென்னையில் ஈஸ்வர் தங்கியிருந்த வீட்டிற்கே, தற்காலிகமாக அனைவரையும் அழைத்து வந்துவிட்டான் அவன்.
கருணாகரனுடைய அந்தஸ்திற்குத் தகுந்தாற்போன்று, ஓரளவுக்கேனும் செய்து கொடுக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில், அவர்களுடைய வீடு மற்றும் நிலங்களின் பெயரில், பழனிச்சாமியிடம் கடன் வாங்கியிருந்தார் பரந்தாமன்.
அதில் சுபாவுக்குக் கணிசமாக நகைகளை வாங்கியதுடன், திருமண செலவுகளையும் செய்திருந்தார்.
வரவேற்பிற்கான செலவுகளுக்குக் கொடுப்பதற்கென, ஒரு குறிப்பிட்ட தொகையை ரொக்கமாகவும் வைத்திருந்தார்.
வீட்டை காலி செய்யும் பொழுதுதான், அந்த நகைகளையும், ரொக்கத்தையும் சுபா தன்னுடன் எடுத்துச்சென்றிருந்தது, ஈஸ்வருக்குத் தெரிய வந்தது.
அந்த நிலைமையில், வீட்டையும் நிலத்தையும் மீட்க வழியின்றி, பழனிச்சாமியிடமே ஒப்படைத்துவிட்டு வந்துவிட்டான் அவன்.
மேற்கொண்டு படிப்பைத் தொடர வழி இன்றி, அவனது கனவுகைளையும், லட்சியத்தையும் கை கழுவிவிட்டு, குமார் உதவியுடன் திரைப்படங்களில் நடிக்கத் தொடங்கினான் ஈஸ்வர்.
மகள் செய்த செயலினால், அவருடைய வாழ்க்கை முறையே மாறிப்போய், வேதனையில் நீரை பிரிந்த மீனாக… மூன்று மாதங்களைக் கூட கடக்க இயலாமல் தனது உயிரை விட்டார் பரந்தாமன்.
அளவுகடந்த வெறுப்பு சுபாவின் மேல் இருந்தாலும், கொஞ்சம் ஒட்டிக்கொண்டிருந்த அக்கரையில், அவளைப் பற்றி அறிந்துகொள்ள எண்ணினான்தான் ஈஸ்வர்.
ஆனாலும் தானாகவே விருப்பத்துடன் தேடிக்கொண்ட வாழ்க்கையில், மகிழ்ச்சியுடன்தான் இருப்பாள் என்ற நம்பிக்கையில், அவளைப் பற்றிய சிந்தனையைத் தள்ளிவைத்தான்.
மேலும், மொத்தமாக ஊரை விட்டே வந்து, குடும்பத்தைக் கவனிக்க வேண்டிய சூழ்நிலை, தந்தையின் மருத்துவம், ஜீவிதாவின் படிப்பு, தொடர்ந்த நாட்களில், பரந்தாமனின் மரணம், அதற்கான சடங்குகள், இதற்கிடையில் கிடைத்த வேலையைத் தக்கவைத்துக்கொள்ள வேண்டிய கட்டாயம் என, சுபாவைத் தேடிப்போக இயலாமல் போனது ஈஸ்வருக்கு.
முதலில்… கிடைத்த வேடங்களிலெல்லாம் நடித்த ஈஸ்வர், படிப்படியாக உயர்ந்து, முக்கிய வில்லன் கதாபாத்திரங்களில் நடிங்கத்தொடங்கினான்.
வாழ்க்கையில் எல்லா வளங்களும் பெருகினாலும், உள்ளுக்குள்ளே துகள்களாக உடைந்துபோன நிலையில் இருந்தவனின் வாழ்க்கை மலரைச் சந்தித்த பிறகுதான் வண்ணமயமாக மாறத்தொடங்கியது.
இறுக்கமான மனநிலையிலிருந்து, இயல்பாக வெளிவரத் தொடங்கினான் ஈஸ்வர்.
அனைத்தையும் மலரிடம் கொட்டி முடித்தவன், “சுபா வேலைக்காகப் பெங்களூரு போக சப்போர்ட் பண்ணதுக்கு… எங்க அப்பாவுக்கு மட்டுமில்ல… அம்மாவுக்கும் கூட என் மேல் வருத்தம் இருந்தது. அவங்க பார்வையில் முட்டாளா நின்னேன்!
கருணா ரொம்ப நல்லவன். உண்மையான ஃப்ரெண்ட்! அவனோட நட்பை இழந்து, நம்பிக்கை துரோகம் பண்ணவன்னு… குற்றவாளியா அவன் முன்னாடி நின்னேன்!
கருணாவிடமிருந்தும், நிம்மி அத்தை கிட்ட இருந்தும் குமார் சித்தப்பாவை பிரிச்சேன்!
அந்த நேரம் நான் பட்ட வேதனையை… வார்த்தையால சொல்ல முடியாது மலர்! அதை என் நிலைமையிலிருந்து உணர்ந்து பார்த்தால்தான் புரியும்!” என்று ஈஸ்வர் சொல்ல, அன்று அவன் பட்ட துன்பங்களின் வலி அவன் முகத்தில் இன்னும் மீதம் இருந்தது.
அதைப் புரிந்துகொண்டவளாக, “உங்க இடத்திலிருந்து உணர்ந்து பார்த்ததாலதான் ஹீரோ… இன்னைக்கு நான் உங்க பக்கத்துல இருக்கேன்!
சுபா அண்ணியைப் பற்றி தெரிஞ்சா… நீங்க என்னவெல்லாம் செஞ்சிருப்பீங்களோ… அதையெல்லாம் நானே செஞ்சேன்!
மேல மேல உங்களுக்கு வலியைக் கொடுக்க கூடாதுன்னு தான் அவங்கள நல்லபடியா உங்க முன்னாடி நிறுத்தணும்னு நினைச்சேன்!” என்றவள்,
“நான் உங்க நிலைமையை நேரில் பார்க்கல! ஆனாலும், உங்க நிலைமையை குமார் மாமா மூலமா தெரிஞ்சுகிட்டேன்!
முதன்முதலில் உங்களைப் பார்த்தபோது உண்டான ஃபீல், அது ஒரு பிஸிக்கல் அட்ராக்ஷனா கூட இருந்திருக்கலாம்!
ஆனால் உங்களைப் பற்றி முழுசா புரிஞ்சிட்ட பிறகு, உங்க வலியை முழுமையா உணர்த்த பிறகு… உங்களை முழுமையா உணர்ந்த பிறகு… உங்ககூட கடைசிவரைக்கும் இருக்கணும்னு தோணிச்சு!
மனைவியாகத்தான்னு இல்ல… ஒரு நல்ல ஃப்ரெண்டாகவாவது இருக்கணும்னு தோணிச்சு!” என்று சொல்லி மேலும் அவனுடன் நெருங்கி உட்கார்ந்துகொண்டாள் மலர்.
அவளுடைய மனதை உணர்ந்தவனாக, அவளை தன்னுடன் சேர்த்து அணைத்துக்கொண்டவன்… “எனக்கு அப்படி இல்ல ஹனி! உன்னை முதல் முதலில் பார்த்த அன்னைக்கே.. நீதான் என் லைஃப்னு முடிவே பண்ணிட்டேன்!” என்று அழுத்தத்துடன் சொல்லிவிட்டு, “குமார் சித்தப்பாவை நீ எப்ப மீட் பண்ண?” என்று ஆவலுடன் கேட்டான் ஈஸ்வர்.
“அது என் ப்ராஜெக்ட் முடிஞ்சு… நான் இங்கே திரும்ப வந்த பிறகு!” என்றவள், எதோ எண்ணியவளாக…
“ஹீரோ! சுபா அண்ணி வீட்டை விட்டுப் போகும்போது… அவங்க லாப்டாப் அண்ட் சர்டிஃபிகேட்ஸ் இதெல்லாம்தான் எடுத்துட்டுப்போனதா சொன்னாங்க!
அவங்க நகை… பணம் எதையும் எடுத்துட்டு போகல!” என்றாள் மலர், அதை அவனுக்கு உணர்த்தும் நோக்கத்தில்.
“நீ சொன்ன போதே யோசிச்சேன் மலர்! அந்த சூழ்நிலையில அப்படிதான் நினைக்க தோணிச்சு!
ஜீவியும் சுபா எதையோ மறைச்சு எடுத்துட்டு போனதா சொல்லவும், அப்படியே நம்பிட்டோம்.
ஆனால் இப்ப யோசிச்சு பார்க்கும்போது, அந்த நேரத்தில் அங்கே இருந்த யாரோதான் சிச்சுவேஷனை நல்லா யூஸ் பண்ணி, எல்லாத்தையும் திருடிட்டு போயிருக்காங்கன்னு தோணுது!
இருக்கட்டும், கூடிய சீக்கிரம் அது யாருன்னு கண்டுபிடிக்கறேன்!” என்றான் ஈஸ்வர் கடினம் ஏறிய குரலில்.
“சில் ஹீரோ! ரிலாக்ஸ்!” என்றவள், “ஒரு வேளை சுபா அண்ணி அந்த பணம், நகை இதெல்லாம் எடுத்துட்டு போயிருந்தால், இவ்வளவு துன்பப் பட்டிருக்க மாட்டாங்க!” என்றவாறு தொடர்ந்து சொல்லத் தொடங்கினாள்.
சுபா மலரிடம் அனைத்தையும் சொல்லிமுடித்த இரு தினங்களுக்குப் பிறகு, மலர் அலுவலகத்திலிருந்து வீட்டிற்குத் திரும்பிய பிறகு அவளைத் தேடி அங்கே வந்தான் ஜீவன்.
தினசரி வழக்கமாக, படம் வரைந்து கொண்டிருந்தவன், எதோ நினைவில் அதை நிறுத்திவிட்டு, “ஹனீமா! அம்மா அண்ணா எங்க இருகாங்க?” என்று கேட்கவும், அவன் கேட்பது புரியாமல், “அம்மா அண்ணாவா… யாரு அது?” என்று மலர் கேட்க…
“ஈஸ்வர்! அம்மா அண்ணா!” என்றான் அவன்.
அதில் திடுக்கிட்டவளாக, “அவங்களை பத்தி உனக்கு எப்படி தெரியும்?” என்று மலர் கேட்கவும், “அதான் அன்னைக்கு அம்மா கதை சொன்னாங்க இல்ல! அப்ப கேட்டேன்!” என்று சொல்லி அவளை அதிரவைத்தான் ஜீவன்.
சில குழந்தைகள் தூக்கத்திலிருந்தால் கூட சில விஷயங்களை ஆழ்ந்து கவனிப்பார்கள் என்று எங்கோ அவள் படித்தது நினைவிற்கு வரவும், அவன் தூக்கத்திலோ, அல்லது அரைகுறையாக விழித்திருந்த நிலையிலோ… சுபா பேசிய அனைத்தையும் கவனித்திருக்கிறானோ என்ற சந்தேகம் எழுந்தது மலருக்கு.
அதே யோசனையுடன் நின்று கொண்டிருந்த மலரின் துப்பட்டாவைப் பிடித்து இழுத்து, அவளுடைய எண்ண ஓட்டத்தைக் கலைத்தவன், “ஈஸ்வர் பத்தி சொல்லு ஹனீமா!” என்று கெஞ்சலாகக் கேட்க, அவன் அருகில் உட்கார்ந்தவள், அவனைத் தனது மடியில் இருத்தி, “அவங்க ரொம்ப பெரியவங்க இல்ல! ஈஸ்வர்னு பேரெல்லாம் சொல்லக்கூடாது!” என்று மலர் சொல்லவும், “வேற எப்படி சொல்லணும் ஹனீ!?” என்றான் ஜீவன் கேள்வியாக.
“மாமான்னுதான் சொல்லணும் பாய் ஃப்ரண்ட்!” என்றாள் மலர், அவன் ஈஸ்வரை அப்படி அழைக்க வேண்டும் என்ற ஆவலுடன்.
“சரி!” என்று தலையை ஆட்டிய ஜீவன், ஈஸ்வரைப் பற்றியும், ஜீவிதா, சாருமதி, பாட்டி என அனைவரைப் பற்றியும் கேள்வி மேல் கேள்வியாகக் கேட்டுத் தொடர்ந்து அவளை நச்சரிக்கத் தொடங்கினான்.
வேறு வழி இன்றி அவர்கள் ஒவ்வொருவராக, அனைவருடைய உறவு முறைகளைப் பற்றி விளக்கமாக அவனிடம் சொல்லிப் புரிய வைத்தாள் மலர்.
அன்று முதலே, அவர்கள் அனைவரையும் நேரில் காணும் ஆர்வம் அவனைத் தொற்றிக்கொண்டது.
நாட்கள் அதன் போக்கி செல்ல, ஒரு நாள், ஜீவன் தொலைக்காட்சியில் கார்ட்டூன் பார்த்துக்கொண்டிருந்த சமயம், அவன் சானல்களை ஒவ்வொன்றாக மாற்றிக்கொண்டிருக்க, இடையில் ஈஸ்வர் நடித்த படம் ஒன்று வரவும் அதை அவனுக்குச் சுட்டி கட்டிய மலர், “இவங்கதான் உன்னோட ஈஸ்வர் மாமா!” என்று ஆவலுடன் சொல்லி, ஜீவனின் முகத்தைப் பார்க்க, திரையில் தெரிந்த மாமனின் முகத்தைக் காட்டிலும் அவனது முகம், கோபத்தில் சிவந்திருந்தது.
வில்லனாக, ஈஸ்வர் காண்பித்த முகம், அவனுடைய தந்தையை நினைவு படுத்த, “இவங்க ஏன் இப்படி சண்டை போடுறாங்க!” என்று கேட்டு அழவே தொடங்கிவிட்டான் ஜீவன்.
அதன் பின்பு அது வெறும் நடிப்பு என்று, மிக முயன்று அவனுக்குப் புரியவைத்தாள் மலர்.
“வில்லன்னா ஜீவன் அப்பா மாதிரி கெட்டவங்கதான ஹனீமா!” என்று ஜீவன் கேட்க, அவன் தகப்பனை பற்றி கூறிய விதத்தில் வருந்தியவள், “ஆமாம் டா குட்டி! ஆனால் உங்க மாமா சினிமாலதான் வில்லன்… நிஜத்துல ஹீரோ டா!” என்று சொல்லவும், மகிழ்ச்சியில் குதித்தவன்… “ஈஸ்வர் மாமா ஹீரோ! இண்டியா போனால் என்னை கோல்ட் பிளேட்ல வச்சுப்பாங்க!
எங்க ஹீரோ… அம்மாவையும் என்னையும் பத்திரமா பார்த்துப்பாங்க! ” என்று அவன் மனதின் ஆழத்தில் பதிந்துபோயிருந்த சுபாவின் வார்த்தைகளையும், அவனது ஏக்கங்களையும் அழகாகச் சொன்னான் ஜீவன்.
அன்றிலிருந்துதான் அவன் ஈஸ்வரை ஹீரோ என்று குறிப்பிடத் தொடங்கினான். மலரும் அப்படியே அழைக்கவேண்டும் என்று அவன் பிடிவாதம் பிடிக்கவே, அவளும் ஈஸ்வரை ‘ஹீரோ!’ என்றே விளிக்கப் பழக்கப்பட்டுப் போனாள்.
மலர் இந்தியா திரும்பும் நாள், நெருங்க நெருங்க, சுபாவையும், தன்னுடன் வந்துவிடுமாறு ஜீவனைக் காரணம் காட்டி, மலர் பலவிதமாக அழைத்தும், அதற்கு முற்றிலும் மறுத்துவிட்டாள் சுபா. மேலும் தன்னை பற்றி எக்காரணம் கொண்டும், யாரிடமும் எதுவும் சொல்லக்கூடாது என்றும் சொல்லிவிட்டாள் அவள்.
ஜீவனைப் பற்றி கொஞ்சமும் எண்ணாமல், சுபா கண்மூடித்தனமாகப் பிடிவாதம் பிடிப்பது போல் தோன்றவும், அதில் கோபம் எல்லையைக் கடக்க, “இப்படிபட்ட ஒருத்தனுக்கு மனைவியாய் வாழ்வதை விட, நீங்க அவனை டிவோர்ஸ் பண்ணிட்டு ஊருக்கே வந்திடலாம் இல்ல. உங்க மகனைப் பற்றி நினைக்காமல் இப்படி இருக்கீங்களே! அப்படி என்ன வைராக்கியம் உங்களுக்கு?” என்று கேட்டேவிட்டாள் மலர்.
மலருடைய வார்த்தையில், மனம் வருந்தியவள், “வைராக்கியம் எல்லாம் இல்லமா… அவன் நானாக டிவோர்ஸ் கேக்கணும்னுதான் இப்படியெல்லாம் செய்யறான்! அவனாக விவாகரத்து கோரினால், ஒரு பெரிய தொகையை எனக்குக் கொடுக்கவேண்டியதாக இருக்கும்னு பயம் அவனுக்கு.
நானாகக் கேட்டல், அந்த பிரச்சனை இல்லை. ஆனால் அவங்க குடும்பத்துல ஜீவனைக் கேட்டு, நிச்சயம் தொல்லை பண்ணுவாங்க. இது எனக்கு புரிஞ்சு போச்சு. அதனால அவனாகவே டிவோர்ஸ் கேட்கட்டும்னுதான் வெயிட் பண்ணறேன்!
ப்ளீஸ் என்னை புரிஞ்சிக்கோ!
அப்படி ஒரு விடுதலை எனக்கு கிடைச்சா, நான் ஒரு வேலையை தேடிகிட்டு, சென்னைக்கே வந்திடுவேன்!” என்று துயரத்துடன் அவளுக்கு தன் நிலைமையை விளக்கினாள் சுபா.
இதற்கு என்ன தீர்வு காண்பது புரியாமல், சுபாவையும் ஜீவனையும் அப்படியே விட்டுவிட்டு தாய் நாடு திரும்பினாள் மலர்.

12 3...47 Page 1 of 47

Thendral

KYA-36

anima34

nk14

KYA – 35

KYA- 34

nk13

nk12

KYA-33

anima32

anima31