உயிர்– 23                                                         

ஷதாஷி கருவுற்ற செய்தியை கேட்ட சத்ரியா, சியோரா சொல்வதையும் கேட்காமல் இங்கு கோட்டைநல்லூர் கிளம்பிவிட்டாள்… சியோரா இவளின் இந்த அதிரடியில் கொஞ்சம் பயந்துவிட்டார்.. பின் கௌசிக் தான் இனி நம்ம வீட்டில் யாருக்கும் ஆபத்து வர கோட்டை விடமாட்டாள் என்று சத்தியம் செய்யாத குறையாக கூறவும் தான்அவளுடன் அவரும், கூடவே மையூரியும் கிளம்பினார்கள் கோட்டைநல்லூர்க்கு பல வருடங்களுக்கு பிறகு…. வர்ஷிக் கோபத்தில் வரமாட்டேன் என்று கூறி விட்டான்…

கோட்டைநல்லூர் வந்த எல்லாருக்கும் பெரும் ஆச்சரியம் ஊர் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மாறியதை பார்த்து… அப்பொழுது தான் கௌசிக் எல்லாம் கூறினான்.. வீட்டில் இருந்தது ஜிக்கி என்று.. ஆனால் கௌதம் ஆசையை மட்டும் அவன் கூறவில்லை மைத்ரேயி பிறந்த பிறகு கூறலாம் என்று விட்டு விட்டான்…மையூரி அழுத அழுகை நெஞ்சை உருக்கும் படி அழுதாள் அவளின் ஒரே தங்கை.. உயிரை விட்டது அவளால் தாங்க முடியவில்லை.. அவளுக்கு கோட்டை மேல் கோபமாக வந்தது இப்படியும் பழி வாங்க ஒருத்தி இருப்பாளா என்று..

அதன் பிறகு தான் சத்ரியனை காண சென்றார் சத்ரியா, மையூரி இருவரும்… அவளுக்கு அவரை அந்த நிலையில் காண பயம் அது தான் தயக்கத்துடன் நேரத்தை கடத்திக் கொண்டு இருந்தார்… எப்படியும் கண்டு தானே ஆகவேண்டும்என்று அவள் அப்பாவை கண்ட பிறகு அவளுக்கு துக்கம் தாளவில்லை.. ராஜாவாக இருந்தவர் இப்பொழுது படுக்கையில்..

சத்ரியன் ஆசை நிறைவேறியது, அவர் மரணத்துக்கு முன் எல்லாரையும் பார்த்து விட்டார் அதே சந்தோசத்துடன் அடுத்து வந்த ஒரு வாரத்தில் அவர் இம்மண்ணைவிட்டு பிரிந்தார்…

ஷதாஷி குழந்தை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வளர ஆரம்பித்தது வயிற்றில், குழந்தையின் முதல் அசைவை உணர்ந்தது ஆத்மாவாக இருந்த மைத்ரேயி.. ஷதாஷி வயிற்றில் இவள் கைவைத்தால் போதும் குழந்தை அதை உணர்ந்து அவளை உதைக்கும் அந்த செயலில் மைத்ரேயி ரொம்பவே உணர்ச்சி வசபடுவாள்.. அவளுக்கு ஏக்கமாக இருக்கும் தானும் மீண்டும் பிறப்போமா இவனுடன் சேர்வோமா என்று… இவள் செய்வதை எல்லாம் கோட்டை புன்னகை முகமாக பார்த்துக் கொண்டு இருப்பாள்.. இருவரும் அப்படி கௌதமை கண்ணும் கருத்துமாக பார்த்துக் கொண்டனர்..

ஒரு நல்ல நாளில் ஷதாஷி அழகான ஆண் குழந்தையை பெற்றெடுத்தாள்.. கெளதம் முதன் முதலில் நடை பயின்றது கோட்டைதாய் சிலையை அதாவது கோட்டையின் கையை பிடித்துக் கொண்டு தான்.. முதல் முதலாக “ அம்மா“ என்று அழைத்ததும் கோட்டையை தான்…

பிறந்ததும் இவனுக்கு கெளதம் சியோரா என்று பெயர் சூட்டினர்.. இந்த பெயரை தான் கௌசிக் வைக்க வேண்டும் என்று கூறி விட்டான்…  இவனுக்கு 1 வயதாகும் பொழுது மைத்ரேயி இவன் கண்களுக்கு தெரிந்தாள். இவன் போலவே ஒரு வயது குழந்தையாக… ஷதாஷி வேலை இருக்கும் பொழுது இவனை கோட்டைத்தாய் பொறுப்பில் விட்டு சென்று விடுவாள்.. அவளுக்கு மட்டும் எல்லா உண்மையையும் கௌசிக் கூறி இருந்தான்…. அதனால் தைரியமாக கோட்டையை நம்பி அவள் விட்டு செல்வாள்… ஆனால் இவனுக்கு அரணாக மைத்ரேயி இருப்பது அவளுக்கு தெரியாது…

கெளதம் விளையாடுவது எல்லாம் மைத்ரேயிடம் மட்டுமே.. அவள் கோவிலில் இருக்கும் பொழுது மட்டும் இவன் கண்களுக்கு காட்சி தருவாள்.. அவனை எப்பொழுதும் போல் ” மாமா “ என்று அழைப்பாள் மைத்ரேயி..

அதற்கு கெளதம் சொல்லுவான் “ நீ மட்டும் என்னை மாமா சொல்லுற, நான் உன்னை எப்படி சொல்ல” என்று கேட்பான்..அவனின் கேள்விக்கு முழிப்பாள் மைத்ரேயி… கெளதம் அவளை செல்ல பெயர் வைத்து அழைத்தது இல்லையே.. என்று மனதில் வருத்தமாக நினைத்துக் கொள்வாள்…

அவனின் மழலையை ரசிப்பாள் கோட்டை… கௌதம் கோவில் விட்டு வெளியில் செல்லும் பொழுது அவனுக்கு இவள் நினைவு இல்லாமல் செய்துவிடுவாள்…

இப்படி நாளும், வருடமும் கடந்தநிலையில் அவனுக்கு 7 வயது இருக்கும் பொழுது ஒரு நாள் கோவில் உள்வந்த கெளதம் ” சின்னு… சின்னு..” என்று அழைத்தான்….

இவனின் அழைப்பை கேட்ட கோட்டையின் முகம் முழுவதும் புன்னகை.. அவனுக்கு 5 வயதிற்கு மேல் மைத்ரேயி நினைவு எப்பொழுதும் இருப்பது போல் கோட்டை பார்த்துக் கொண்டாள்.. ஆனால் வீட்டில் இவன் யாரிடமும் இவளை பற்றி பேசவிடமட்டாள்…

ஒரு நொடியும் மைத்ரேயி நினைவு இவனை விட்டு அகலாத படிபார்த்துக் கொண்டாள்.. இவன் குழந்தையில் இருந்து வளர்வது போல் கெளதம் கண்களுக்கும் இவள் வளர்ந்தாள்…

“சின்னு” என்ற அழைப்புக்கு மைத்ரேயி வரலை என்றதும் அந்த சிறுவன் “ சின்னு உன் மாமா வந்திருக்கேன்” என்று அவளுக்கு அவளை தான் சின்னு என்று அழைக்கிறான் என்று உணர்த்தினான்.. அவனின் அறிவை மெச்சிக் கொண்டாள் கோட்டை…

அவனின் அந்த குரலுக்கு ஓடி வந்தாள் சின்னு… அதன் பிறகு எப்பொழுதும் கௌதம்க்கு சின்னு புராணம் தான்.. அவனை ஒவ்வொரு நொடியும் பார்த்து பார்த்து மைத்ரேயிக்காக செதுக்கினாள் கோட்டை.. அவனின் மனதை விட்டு மைத்ரேயி ஒரு செகண்ட் கூட விலகவிடவில்லை கோட்டை…

அவனுக்கு 8 வயதாகும் பொழுது மைத்ரேயியின் ஆத்ம காலம் முடிவுக்கு வந்தது… அன்று பள்ளியில் விட்டு வந்ததும் கெளதம், கோட்டைத்தாய் கோவில் நோக்கி சென்றான்…

அங்கு அவனின் சின்னு கன்னத்தில் கை வைத்துக் கொண்டு சோகமாக அமர்ந்திருந்தாள்… அவளை பார்த்து அவள் அருகில் சென்ற கெளதம் “சின்னு, நீ இன்னைக்கு என்னை விட்டு போய்டுவ தானே” என்று கவலையாககேட்டான்… “ஆம் அவளின் விலகலை கோட்டை உணர்த்திவிட்டாள்”…

அப்பொழுது அவன் அருகில் வந்த அவனின் சின்னு “ மாமா, என்னை மறந்துறாத நான் மீண்டும் உன்னை தேடி வருவேன்… நான் மறந்தாலும் நீ என்னை மறக்காதே.. எனக்கு இந்த ஊரை விட்டு போகிற வேலை வந்துவிட்டது” என்று கூறி அவனின் கன்னத்தில் ஒரு ஆழ்ந்த முத்தம் விட்டு சென்றாள்…

போகும் பொழுது ஒரு நிமிடம் அவன் கண்களுக்கு அவள் பெரிய மைத்ரேயியாக தெரிந்தாள்…. அந்த முகம் அவன் மனதில் பதிந்தது. குழந்தை மைத்ரேயி உருவில் பெரிய பெண்ணாக…

அதன் பிறகு மைத்ரேயி இங்கு வரவே இல்லை.. அவனுக்கு அவளின் நினைவு போகவே இல்லை.. அவள் நினைவுடன் காத்து வந்தாள் கோட்டை…

மைத்ரேயி சென்ற கொஞ்ச நாளில் மையூரி கருவுற்றாள்.. சந்தோசம் என்றால் அப்படி ஒரு சந்தோசம் குடும்பத்தாருக்கு.. சத்ரியா மும்பை சென்று விட்டாள் இவளை காண.. வளைகாப்புக்கு இங்கு கோட்டைநல்லூர் அழைத்தார் சியோரா ஆனால் வர்ஷிக் மறுத்துவிட்டான்…

அவளை கண்ணுக்குள் வைத்து காத்தான் என்று தான் சொல்லவேண்டும்.. ஒரு நல்ல நாளில் அழகான பெண் குழந்தையை பெற்றெடுத்தாள் மையூரி.. அவளுக்கு தன் தங்கையின் நினைவாக மைத்ரேயி என்று பெயரிட்டாள்.. அவளே வந்து பிறந்திருக்கிறாள் என்று எண்ணினாள்…

அந்த பெயர் வர்ஷிக்கு பிடிக்கவே இல்லை.. இந்த பெயரை வைத்து கோட்டை இவளை அழித்து விடுவாளோ என்று.. ஆனால் மையூரி விடாபிடியாக இந்த பெயர் தான் வைக்க வேண்டும் என்று கூறி விட்டாள்.. ஆனால் வர்ஷிக் அவளை இந்த பெயரிட்டு அழைக்க மாட்டான் “ அம்மு“ என்று தான் அழைப்பான்.. மீதி எல்லாருக்கு இவள் மைத்ரேயி…

கெளதம் அடிக்கடி இங்கு மும்பைக்கு வருவான் கௌசிக் அழைத்துக் கொண்டு வருவான்.. அவனுக்கு தெரியும் மைத்ரேயி தான் மீண்டும் இங்கு பிறந்து வந்திருக்கிறாள் என்று… கெளதம் கண்களுக்கு தன்னை விட்டு விலகி சென்ற சின்னு தான் மீண்டும் வந்து விட்டாள் என்று எண்ணி “ சின்னு “ என்றே அழைத்தான்… அவனின் அழைப்பு வர்ஷிக்கு பிடிக்காது ஆனால் கண்டும் காணாமல் இருப்பான்.. அடிக்கடி மாமா – அத்தை என்று கெளதம் அவனின் அப்பா கௌசிக் கூடவே மும்பை வருவான்… வந்து அவனின் சின்னுவை கொஞ்சுவான்…

மைத்ரேயி ஸ்கூல் போக ஆரம்பித்த பிறகு கெளதம் மும்பை வருவதை நிறுத்தி விட்டான்.. சுபிக்க்ஷா அவளின் தோழி… தன்னுடைய தம்பியை பற்றி பேசுவாள்… இவளும் அமைதியாக கேட்டுக் கொள்வாளே தவிர ஏதும் கூறமாட்டாள்… அப்பொழுது தான் கோட்டை இவளுக்காக ஒருவன் இருக்கிறான் என்று கனவின் மூலம் உணர்த்த ஆரம்பித்தாள்…

ஆனால் கௌதம்க்கு மைத்ரேயி முகம் மறக்கவே இல்லை… அவள் மேல் அளவுக்கு அதிகமான காதல் வைத்திருந்தான்.. ஆனாலும் தன்னை காட்டாமலே அவள்இவனை அறிந்துக் கொள்ள வேண்டும் என்று எண்ணினான்… இவனுக்கு மைத்ரேயி நினைவை உணர்த்த கோட்டை அருகில் இருந்தாள். ஆனால் அவளுக்கு அவனை கனவில் உணர்த்துவாள்.. கனவில் உணர்த்துவாளே தவிர அவன் முகத்தை இன்னும் காட்டவில்லை…

அப்படியும் மைத்ரேயிக்கு அவனின் உடல் அமைப்பு மட்டுமே எபோழுதும் நினைவில் அவளே பல உருவம் கொடுத்து வைத்திருக்கிறாள்… அப்படி இன்னும் ஒருவனை காணவில்லை அவள்… 

அன்று ஒருநாள் சியோரா கௌதம்க்கு அம்முவை கட்டிக்கொடுபோமா என்று கேட்டதற்கு “ இல்லை மாமா கெளதம் இங்க வந்தால், கட்டி கொடுப்போம் அங்க இருந்தால் வேண்டாம்” என்று கூறிவிட்டான்.. அதன் பிறகு சியோரா அதை பற்றி பேசவில்லை.. ஆனால் கௌசிக் இவன் வருகைக்காய் காத்திருந்தான்… எல்லா உண்மையை கூறி பல வருடங்களாக இவர்கள் சேர காத்திருப்பதையும், கோட்டை எண்ணத்தையும் கூற எண்ணினான்..

அப்படி தான் போன முறை மையூரி வரும் பொழுது எல்லாம் கூறி எப்படியாவது வர்ஷிக்கை இங்கு அழைத்து வரக் கூறினான்… அவளும் அவனை அழைத்து வந்துவிட்டான்.. இதோ இப்பொழுது எல்லாவற்றையும் கூறி விட்டான்..

கௌசிக் கூறியதை கேட்ட எல்லாருக்கு ஆச்சரியம் “ எத்தனை ஜென்மன் எடுத்தாலும் கெளதம் – மைத்ரேயி சேர்வது தான் விதி என்றும், இருவரின் காதலும் எத்தனை வருடங்கள், எத்தனை ஜென்மன் எடுத்தாலும் தொடரும் என்று எண்ணிக் கொண்டார்கள்.. ஆனால் வர்ஷிக்கு மட்டும் மனது ஒரு நிலையில் இல்லை. அமைதியாக அமர்ந்திருந்தான்…

அதே நேரம் மைத்ரேயி வீட்டின் உள் வந்தாள்.. வந்து எல்லாரையும் ஒரு பார்வை பார்த்தாள்.. கௌதமை அதிகமாக பார்த்தாள். அவள் கண்களில் ஒரு ஏமாற்றம்… வந்துப் போனது…

அவளை பார்த்ததும் அவனுக்கும் ஒரு ஏமாற்றம “அவளுக்கு தன்னை தெரியவில்லையே” என்று.. அவளுக்கு இவர்கள் பேசியதை எல்லாம் கேட்டு “கெளதம் எல்லாம் அறிந்து என்னிடம் ஒன்றும் கூறாமல் இருந்து விட்டாரே” என்ற எண்ணம்.. இப்படி எண்ணி இருவரும் முறைத்துக் கொண்டு சென்றனர்….

அவளின் முறைப்பை கண்ட பிறகு தான் கௌதம்க்கு மூளையில் பளிச் என்று பல்பு எரிந்தது.. “ ஒருவேளை சின்னு என்னை அறிந்துக் கொண்டிருப்பாளோ ” என்று.. அந்த எண்ணமே அவனுக்கு அத்தனை தித்திப்பாக இருந்தது.. இந்த நேரம் சின்னு என் அருகில் இருந்தால்எப்படி இருக்கும் என்று மயக்கத்தையும், கண்களில் காதலையும் தேக்கி நினைவில் மூழ்கி இருந்த கௌதமை கவனித்துக் கொண்டு தான் இருந்தான் வர்ஷிக்..

வர்ஷிக்குதெரியும் கெளதம் மனம் முழுவதும் மைத்ரேயி தான் இருக்கிறாள் என்று.. ஆனால் அவள் மனதில் வேற யாராவது இருந்தால், என்ன செய்வது என்று யோசித்து, கௌதமிடம் பேசவேண்டும் என்று எண்ணிய வர்ஷிக், கௌதமை கலைக்கும் பொருட்டு அவன் முன் வந்து நின்று“ க்கும்“ என்று சத்தம் எழுப்பி அவனை கூடவே அழைத்து சென்றான்…..

அறைக்கு சென்ற மைத்ரேயிக்கு ஒரே குழப்பமாக இருந்தது.. “ தன் வாழ்வில் இத்தனையும் நடந்திருக்கிறதா என்று. ஆனால் வீட்டில் இதுவரை யாரும் ஏதும் கூறவில்லையே ஏன் கூறவில்லை” அதே நேரம் இப்படியும் நடக்குமா என்று குழப்பமாகவும் இருந்தது… எல்லாம் எப்படி அறிந்துக் கொள்வது, என் கனவில் வரும் முகம் தெரியாத நபர் கெளதமா??கௌதமா இருந்தா நான் அவரை மனதில் நினைத்துக் கொண்டிருப்பது போல் அவரும் என்னை நினைத்துக் கொண்டிருக்கணுமே? அப்படி நினைத்தால் கெளதம் என்கிட்டே சொல்லிருப்பாங்களே? ஏன் சொல்லலை என்று பலவாறாக எண்ணிக் கொண்டிருக்கும் அதே நேரம்,

அறைக்கு வந்த வர்ஷிக், கௌதமை நோக்கி “ நான் அன்னைக்கு பேசுனதை நீ பெருசா எடுத்துக்காதே. நான் இந்த கோட்டைத்தாய் மேல இருந்த கோபத்தில் தான் அப்படி உன்கிட்ட சொல்லிட்டேன், ஆனால் ஒண்ணு நீ அவளுக்காக காத்திருக்கிற மாதிரி அவளும் உனக்காக காத்திருக்கிறாள் என்று நினைக்குறியா” என்று கேட்டான் வர்ஷிக்…  

முன்பு கெளதம் மும்பைக்கு வரும்பொழுது எல்லாம் மைத்ரேயியை பார்க்கும் பார்வையை வர்ஷிக் கவனித்திருகிறான்… கௌதம்க்கு அவளை பிடிக்கும் என்பது அவளுக்கும் தெரியும், ஆனால் இவன் அவளுக்கான காதலை கண்களில் காட்டுவான். ஆனால் அவளோ கண்டும் காணாமல் இருப்பாள்.. மனதில் இவன் மேல் உள்ள காதல் இருந்தாலும், அவளின் கனவு நினைவு அந்த காதலை வெளிபடுத்தாமல் விரட்டிவிடும். இப்படி மனநிலையில் இருக்கும் பொழுது ஒரு நாள் கெளதம் அவளிடம் வந்து “ சின்னு, நான் உன்னை அழகா சின்னு சொல்லுற மாதிரி நீயும் என்னை மாமா சொல்லு “ என்று சொன்னான். அப்பொழுதுஅவளுக்கு18 வயது இருக்கும்..

“ போடாநான் உன்னை மாமா சொல்லமாட்டேன். நீசுபி மாதிரி  கெளதம் தான் என்று சொல்லுவாள்… யாரு சொன்னாலும் கேட்கமாட்டாள் மைத்ரேயி.. அப்படி செல்லமாக வளர்ந்துவிட்டாள்… மையூரி எவ்வளவோ கூறுவாள் ஆனால் காதில் கேட்கவே செய்யாது அவளுக்கு…

போன ஜென்மத்தில் “ மாமா ” என்று பின்னாடியே வந்த மைத்ரேயியை அவன் கண்டுக் கொள்ளவே இல்லை. ஆனால்இன்றோ அவனின் மனம் பிடித்த மைத்ரேயியின் திருவாயால் ஒரு “ மாமா “ வார்த்தை கேட்க பாடுபடுகிறான்…

கெளதம் காதலை வர்ஷிக் உணர்ந்து தான் அன்று அவனை“ இவன் அப்படியே அந்த கெளதம் போல் இருப்பதாலும், மைத்ரேயியும் அவளை போல் இருப்பதாலும் அவள் அங்கு சென்றால் எல்லாம் அவளுக்கு நினைவு வந்து கௌதமை திருமணம் செய்து அங்கு சென்று விட்டால்  கோட்டை மைத்ரேயியை அழித்து விடுவாள் என்று பயந்த வர்ஷிக் இவனை நோக்கி “ என் மகளை விட்டு கொஞ்சம் விலகி இரு” என்று கூறியதில் இருந்து தான் கெளதம் மும்பை செல்வதை நிறுத்தினான்..

ஆனாலும் அவனுக்கு தெரியும் “ கோட்டை இவனை மைத்ரேயிக்கு உணர்த்திக் கொண்டு தான் இருப்பாள். அந்த தைரியத்தில் தான் அன்று வர்ஷிக்கிடம் என்றைக்கு இருந்தாலும் மைத்ரேயி தான் தன் மனைவி ” என்று கூறி இருந்தான்.. இதை சிந்தித்த கெளதம் அவனின் மாமாவை நோக்கி “ மாமாசின்னுவுக்கு எல்லாம் கோட்டைத்தாய் உணர்த்திவிட்டாள்.. என்னை அவள் இந்த நேரத்துக்கு அடையாளம் தெரிந்து கொண்டிருப்பாள்… ஆனாலும்அவளுக்கு போன ஜென்மம் நியாபகத்தில் இருக்காது. அது அவளுக்கு நினைவு வந்தால் தான் அவளின் எல்லா குழப்பமும் போகும். அதையும் கோட்டைத்தாய் சீக்கிரம் உணர்த்திவிடுவாள்.. நீங்கரெஸ்ட் எடுங்க மாமா, கோட்டை எல்லாம் பார்த்துகொள்வாள்” என்று கூறி வெளியில் வந்தான் கெளதம்…

வெளியில் வந்த கௌதம்க்கு என்ன செய்வது என்று தெரியவில்லை “ சின்னுவை பார்த்து உண்மையை கூறுவோமா? ஆனாலும் அவனது காதல் மனது “ வேண்டாம் கெளதம் நீ எப்படி அவளை மறக்காமல் நினைவு வைத்திருக்க. அதே போல அவளும் உன்னை நினைவு வைத்திருந்தால் உன்னை தேடி வருவாள், கோட்டை உனக்கு அவளை உணர்த்தியது போல் அவளுக்கும் உன்னை உணர்த்தி இருப்பாள்.

அவளே உன்னை தேடி வருவாள்.. இப்போ போ உன் மற்றொரு உயிரை கவனி” என்று தோட்டத்துக்கு அடித்து விரட்டியது அவனின் மனசாட்சி…

அவனுக்கும் மனசாட்சி கூறியதே சரி என்று படவும் அவளை பார்க்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தையும்தூர தள்ளி வைத்து தோட்டத்தை நோக்கி கிளம்பினான்…

அவன் கிளம்புவதை கோட்டை மாடியில் இருந்து பார்த்துக் கொண்டு இருந்தாள் மைத்ரேயி… “ கோட்டை படியில் இருந்து இறங்கி வேஷ்டி நுனியை பிடித்து கட்டிக் கொண்டு…. கையில் போட்டிருந்த தங்க காப்பை மேல் நோக்கி இழுத்து விட்டுக் கொண்டு… அவன் பைக் ராயல் என்பீட்டில் ஏறி அமர்ந்துக் கொண்டு அதை உதைத்து கிளம்பிய..” காட்சியை கண்ட மைத்ரேயி மனதில் மீண்டும்மீண்டும் கெளதம் பதிந்து போனான்…

மீண்டும் உயிர்தோம்…

Comments Here

கண்ணசைவில் அண்ணன் இட்ட கட்டளை புரிய, அண்ணியை கொஞ்சமும் விட்டு விலகாது அடை காத்தாள் சுந்தரி. காலை உணவுக்கான பந்தியில் கணவனின் அருகே அமர்ந்து சாப்பிடத் துவங்க அனைத்து பதார்த்தங்களும் ருசிகரமாக இருக்கவே நன்றாக உண்டாள்.

“ராணி… ஈஸ்வரிக்கு கற்கண்டு வடை வை!” என அன்பு உத்தரவு பிறப்பிக்க வடையை எடுத்துக் வந்தவள் அவளை தவிர்த்து வீராவிற்கு மட்டும் வைத்துச் செல்ல,

‘அன்பு அத்தை ஈஸ்வரிக்கு வைன்னு தானே சொன்னாங்க… கவனிக்கல போல!’ சிந்தனையுடனேயே உண்டவன், தன் இலையில் இருந்த வடையை மனைவிக்கு இடம் மாற்றினான்.

‘இவ சாப்பிடக் கூடாதுன்னு நினைச்சு செஞ்சா, அத்தான் உருகிகிட்டு தன்னோடதை எடுத்து வைக்கிறாங்களே… நல்லா தான் மயக்கி வச்சிருக்கா. இந்த கிரகத்துக்கு நாமே வச்சு தொலைச்சிருக்கலாம்’ என மனதோடு வம்பளந்து கொண்டிருக்கத் தான் முடிந்தது ராணியால். (உன்னால உன் அத்தானோட வடை போச்சே!)

பெண்கள் அனைவரும் தனியாக உள் பத்தியில் அமர்ந்து கதையளந்து கொண்டிருக்க, ஈஸ்வரியோ கணவனின் பார்வையில் நாத்தனாரின் பாதுகாப்பில் அமர்ந்திருந்தாள்.

“சுந்தரி அண்ணி… அத்தான் போட்டியெல்லாம் நடக்கும்னு சொன்னாங்க… நீங்க எல்லாம் கலந்துக்க மாட்டீங்களா?” என பொதுவாக கேட்க, இவள் வாய் திறப்பதற்காகவே காத்திருந்தவள் போல்,

“நாங்க என்ன ஒன்னும் தெரியாதவங்களா? எல்லா போட்டியிலும் கலந்துக்கிறது மட்டுமில்ல பரிசும் வாங்குவோம். எப்போதுமே எங்க ராணி தான் கோலப் போட்டில முதல் பரிசு வாங்குவா” என நீட்டி முழக்க (ராணி கோல போட்டியில் பரிசு வாங்குவா… நீங்க வாயை கோண வைக்கிற போட்டியில பரிசு வாங்குவீங்க போல!)

“ஓ, சூப்பர் சூப்பர்! எனக்கு கோலமெல்லாம் போடத் தெரியாது, நல்லா கலர் பண்ணுவேன். என்னையும் சேர்த்துக்கறீங்களா?” அப்பாவியாய் கேட்க

“ம்ஹூம். இதுலயும் அவளோட பங்கு போடணுமா?” என ஒரு பெண்மணி முகம் தூக்க, சூழலை சமாளிக்கும் விதமாய்,

“நானும் நல்லா தான் போடுவேன் அண்ணி! நாம ரெண்டுபேரும் சேர்ந்து போட்டியில கலந்துக்குவோம்.” என்றாள் சுந்தரி. அவர்களது வினயமான பேச்சு புரியாமல் சிறுபிள்ளையாய் குதூகலத்துடன் கோலப் போட்டிக்கு தயாராகிவிட்டாள் ஈஸ்வரி.

ஊருக்கு பொதுவான பிள்ளையார் கூடத்தில் போட்டி துவங்கியது. ராணியும் அவளது பெரியப்பா மகளும் சேர்ந்து கோலமிட, சுந்தரியும் விக்கியும் இணை சேர்ந்திருந்தனர். பின்னல் கோலம், பூ கோலம், விதவிதமான ரங்கோலிகள் என வரையப்பட்டிருந்தாலும் அனைவரையும் ஈர்த்தது ஈஸ்வரியின் கோலமே.

கிராமத்தையே தங்களது கருவாகக் கொண்டு சூரியன், குடிசைவீடு, விநாயகரின் முகம், கரும்பு, நெற்பயிர், அழகாய் அலங்கரிக்கப்பட்ட காளை, மையத்தில் பொங்கல் பானை என தன் ஓவியத்திறன் காட்டி புதுவிதமாக வண்ணம் தீட்டியிருக்க வெறும் கோலமாக மட்டுமல்லாது உயிரோட்டமுள்ள ஓவியமாய்த் தான் தெரிந்தது. 

ஊரே அதற்குத் தான் முதல் பரிசு கொடுக்க வேண்டும் எனச் சொல்ல, ராணியும் அவளை சார்ந்தவர்களும் இது கோலப் போட்டி… ஓவியப் போட்டியில்ல அதனால் இதுக்கு பரிசு கொடுக்க கூடாது என சண்டையிட்டனர். (கொடுத்த காசுக்கு மேல கூவுறீங்களேம்மா!)

“ஏன் அண்ணி, இது போல போடக் கூடாதா?” பரிதாபமாய் சுந்தரியின் முகம் பார்த்தாள் ஈஸ்வரி.

‘இது என்ன புது பிரச்னை? இவர்கள் வாதம் மறுக்கும் படியாய் இல்லை அதற்காக இத்தனை அற்புதமாய் இருக்கும் ஒன்றிருக்கு பரிசு கொடுக்காமலும் இருக்க முடியாதென நடுவர்கள் குழம்பி நிற்க,

வீரபாண்டியன் கைபேசியின் வாயிலாக பரிசை ராணிக்கு விட்டுக்கொடுக்கும் படி மனையாளுக்கு குறுஞ்செய்தி அனுப்பியிருந்தான். ஒருநொடி கணவனின் நியாயமில்லாத்தன்மை நெருடலை உண்டாக்கினாலும்,

“பரிசை அவங்களுக்கே கொடுத்துருங்க. இப்படி எல்லாரும் ஒன்னா சேர்ந்து சந்தோஷமா இருக்கும் சூழலை அனுபவிக்க தான் போட்டியில கலந்துக்கிட்டேன். பரிசுக்காக இல்ல. நீங்க எல்லோரும் பாராட்டினதே பல பரிசுகளுக்கு சமம். எனக்கு அதுவே போதும்” என்றதும்

“சின்னப்புள்ளையா இருந்தாலும் விட்டுக்கொடுக்கிற மனசு இருக்க நீ தான் ஆத்தா பெரியமனுஷி!” எனப் பாராட்டி முதல் பரிசான 4 கிராம் தங்க காசை ராணியிடம் கொடுக்க,

“நாங்க ஒன்னும் இந்த பரிசுக்காக ஏங்கி நிக்கல… நியாயத்துக்காக தான் சண்டை போட்டோம்!” என மிடுக்கு காட்டியே பரிசை பெற்றுக் கொண்டாள் ராணி. (பரிசு உனக்கு…. பாராட்டு விக்கிக்கு! எப்படி?!)

தான் சொன்னதும் எந்த மறுப்புமின்றி சூழலை அழகாக சமாளித்த மனைவியிடம் காதல் பெருக தனியாக சிக்கினால் இறுக்கி அனைத்து ஒரு உம்மா கொடுக்கும் மூடுக்கு வந்துவிட்டான் வீரா. 

வியர்த்து வழிந்தத்தில் நெற்றி வகிட்டில் இருந்த குங்குமம் அழிந்துவிட தாலி பெருக்கி போடும் போது மஞ்சள் கயிறும் தாலி செயினுக்கு இடமாறிவிட வீரபாண்டியனை தெரியாதவர்களுக்கு ஈஸ்வரியையும் தெரியவில்லை. 

திருவிழாவிற்காக சொந்தக்காரர்கள் வீட்டிற்கு வந்திருக்கும் அயலூர் மக்களின் கண்களெல்லாம் இவள் மீதே இருந்தது. அவளது உடையும், அழகான தோற்றமும், கோலமும் அனைவரையும் கட்டி இழுக்க, 45 வயது மதிக்கத்தக்க பெண்மணி தண்ணீர் பந்தலில் மோர் குடித்துக் கொண்டிருந்த ஈஸ்வரியின் அருகே வந்து,

“நீ எந்த ஊர் ஆத்தா? வீட்ல கல்யாணத்துக்கு பாக்குறாங்களா? என் ரெண்டாவது மகன் குவைத்ல இருக்கான். ஆளு அழகா அம்சமா ராஜா வீட்டு பிள்ளையாட்டம் இருப்பான். உங்க சோடி பொருத்தம் நல்லா இருக்கும். விவரம் சொன்னா வீட்ல வந்து பொண்ணு கேட்பேன்…” என முகம் பார்க்க குடித்துக் கொண்டிருந்த மோர் தலைக்கேறி கண்கள் கலங்கினாலும் உள்ளூர சிரிப்பும் பயமும் ஒன்றாய் தோன்ற,

“இல்ல, எனக்கு கல்யாணம் ஆயிடுச்சு…” சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே விலகி இருந்தாலும் பார்வை முழுவதும் மனையாளிடமே இருந்ததால் அவளது அதிர்ந்த பார்வை கண்டவன் அருகில் வந்து,

“என்னாச்சு ஈஸ்வரி?” புருவம் சுருங்க கூர்விழிகளுடன் மனையாளை நோக்க,

‘இவன் யாரு?’ என்பது போல் பார்த்து வைத்த பெண்மணியை தவிர்த்து, 

“ஒன்னுமில்ல இவங்க என்னை யாருன்னு விசாரிச்சாங்க…” என மென்று விழுங்க அவரை பார்த்ததுமே ஏன் விசாரித்திருப்பார் என்பதும் புரிய

“நன்னிலத்து வீரபாண்டியன் பொண்டாட்டின்னு சொல்லறதுக்கென்ன?” என்றான் கொஞ்சம் காட்டமாகவே. அதற்குள்ளாகவே பட்டுப்புடவையும், மல்லிகைச்சரமும், பட்டைப்பட்டையான நகைகளுமாய் புதுப்பெண் போல அங்கு வந்த ராணி, உரிமையாய்

“அத்தான், இங்க என்ன பண்றீங்க?” என அக்கறை போல விசாரிக்க,

“வாத்தா… இது உங்க வீட்டு பொண்ணா?” என்றதும் தன் வீட்டிற்கு வந்திருப்பவள் தானே என்னும் நினைவில் ஆமோதிப்பாய் தலையை அசைக்க,

“இவுக தான் உன் அண்ணனும், அண்ணியுமா? புள்ள அழகா அம்சமா இருக்குன்னு என் மகனுக்கு எடுத்துக்கலாம்னு நினைச்சேன். அதான் யாரு என்னன்னு விசாரிச்சேன் வேற ஒன்னுமில்ல” என விளக்க, (டிசைன் டிசைனா டார்ச்சர் பண்றாங்களே!)

தன்னை அண்ணன் என்றது முதல் அதிர்ச்சி என்றால் ராணியை தன் மனைவியாய் நினைத்தது பேரதிர்ச்சியாய் போக, ஈஸ்வரியை பெண் கேட்டது மூன்றாம் நிலைக்கு வர கோபத்தை கட்டுக்குள் கொண்டுவந்து,

“இவ தான் என் மனைவி. இது என் அத்தை மகள்” என மொழிந்து மனையாளின் கரம் பற்றி இழுத்துச் செல்லாத குறையாய் அழைத்துச் சென்றான்.

ராணிக்கோ தண்ணி வீரபாண்டியனின் மனைவி என்றதும் மனம் துள்ளாட்டம் போட்டாலும் மனைவியாகியிருக்க வேண்டிய வாய்ப்பை தான் இந்த மேனாமினுக்கி தட்டி பறித்துவிட்டாலே என்னும் ஆற்றாமையும் விரவியது.

“சுந்தரியை விட்டு நீ ஏன் தனியா வந்த?” உரிமைக்காரியான மனைவி அத்தான் என அழைக்கத் தயங்க, அத்தை மகள் தயக்கமின்றி அழைத்ததால் தான் அந்த பெண்மணி ராணியையும் தன்னையும் இணை கூட்டினார் என்னும் கோபம் கனன்றது அவனிடம்.

“பாப்பா பலூன் கேட்டுச்சு வாங்கப் போனாங்க. ரொம்ப தாகமா இருந்துச்சு, அதான் தண்ணி குடிக்க வந்தேன்…” சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே

“உள்ளூர் மக்களே! உறவுக்கார சொந்தங்களே! வீரமுள்ள இளவட்டங்களே! நம்ம ஊர் மாப்பிள்ளைகளே முக்கியமாய் உங்களுக்கான போட்டி இப்போ ஆரம்பிக்கப் போகுது.

நியாயத்துக்கு இளவட்ட கல்லைத் தூக்குறவனுக்குத் தான் பொண்ணு கொடுக்கணும், என்ன பண்ணறது எங்கவிட்டு பெண்ணெல்லாம் கன்னியாவே இருந்துடக் கூடாதுன்னு மாப்பிள்ளைகளோட திறமை தெரிஞ்சும் போனா போகுதுன்னு பொண்ணை கட்டிக் கொடுத்துட்டோம்!

அதுக்காக அப்படியே விட்டுற முடியாதுல்ல, எங்க வீட்டுப் பெண்களை நீங்க எப்படி வச்சிருக்கீங்க… வச்சுக்கப் போறீங்கன்னு நாங்க தெரிஞ்சுக்க வேண்டாமா?”

“பொண்ணை கட்டிக் கொடுத்த பிறவு தெரிஞ்சுக்கிட்டு என்ன பண்ணப் போறீங்க?” நக்கலாய் அந்தவூர் மாப்பிள்ளைகளில் ஒருவர் வினவ,

‘”கல்லைத் தூக்குறவர் எங்க வீட்டு மாப்பிள்ளைன்னு பெருமையாய் சொல்லுவோம்… தூக்காதவனை வீட்டோட மாப்பிள்ளையாய் மதிப்போம்” என மைக்கை வைத்திருந்த விழாக் குழுவின் தலைவர் சொல்ல, ஊரே சிரித்தது.

“உங்க வீட்டு பொண்ணுகளை விடவா இந்த கல்லு கனமா இருந்துறப் போகுது?” வேறொருவரின் கேள்விக்கு,

“வாங்க வந்து கல்லைத் தூக்கி எங்க வீட்டு மாப்பிள்ளைன்னு எங்களை பெருமை பேச வைங்கய்யா… கேட்டுக்கோங்க மக்களே இது மாப்பிள்ளை முறைக்காரர்களுக்கு மட்டுமே நடத்தப்படுற போட்டி.

இந்த ஊர் மாப்பிள்ளைன்னு இல்ல, நம்ம ஊர்ல அத்தை, மாமனை கொண்டிருக்க மாப்பிள்ளைகளும் கலந்துக்கலாம்… வாங்க வாங்க நீங்களும் சிங்கம் தான்னு நிரூபிங்க…” என மேடையில் இருந்தபடி அனைவருக்கும் அழைப்பு விடுத்துக் கொண்டிருக்க,

மனைவிகளின் வம்படியான வற்புறுத்தலால் வந்தவர்களில் பலரால் கல்லை அசைக்க கூட முடியவில்லை. சிலரோ மல்லுக்கட்டி வயிறு வரை தூக்கினர். வெகு சிலரே மார்புயரத்திற்கு தூக்கினர். (தண்ணிக் கேனை தூக்குறதே பெரிய விஷயமா இருக்கு!)

“என்னய்யா மாப்பிள்ளை பார்த்து பொண்ணு கட்டுனீங்க…? எல்லோரும் ஆம்பிளைன்னு நிரூபிச்சிருக்கீங்களே தவிர வீரன்னோ மாவீரன்னோ நிரூபிக்க மாட்டேங்கறீகளே…! எவன் தோள் அளவுக்கு கல்லைத் தூக்கி மறுபக்கம் போடுறானோ அவன் தான் வீரன்.

கல்லை மறுதோளுக்கு மாத்தி முன்ன இருந்த இடத்திலேயே போடுறவன் மாவீரன். நம்ம ஊர்ல ஒரு மாவீரன் வேண்டாம், வீரன் கூடவா இல்லை…?” என மாப்பிள்ளைகளை கிழித்து தோரணம் கட்டினர் விழா கமிட்டியினரும், மச்சான் முறைக்காரர்களும். (நீங்க பாட்டுக்கு மைக்கு கிடைச்சுதுன்னு ஏதாவது சொல்லுங்க, வீட்டுக்குப் போனதும் யாருய்யா விளக்கம் வைக்குறது?)

“அத்தான் நீங்க ட்ரை பண்ணுங்க ப்ளீஸ்… ப்ளீஸ்…” என கெஞ்சும் தன் ஜில்லுக்காக களமிறங்கினான் வீரபாண்டியன்.

“வாங்க, வாங்க… வடமஞ்சுவிரட்டு புகழ் நன்னிலத்து வீரபாண்டியன்! இந்த வருஷம் மணம்முடிச்ச பெண்ணுக்காக இளவட்ட கல் தூக்க வந்திருக்கார்.

இந்த கல்லை நெஞ்சுகிட்ட தூக்கிறப்ப ஒரு அமுக்கு அமுக்கும் அதையும் தாண்டி தூக்கிறவன் தன்னை நம்பி வந்த பொண்ணை எப்படியாப்பட்ட கஷ்டத்தில இருந்தும் காத்திடுவான்! குடும்ப பாரத்தை சுலபமா சுமந்துருவான்.

பார்க்கலாம் வீரபாண்டியன் இதையெல்லாம் உண்மையாக்குவாரா… வீரனாவோ, மாவீரனாவோ மாறுவாரா? இல்ல… பேர்ல மட்டும் தான் வீரத்தை வச்சிருக்காரான்னு இப்ப தெரிஞ்சு போயிரும்! ஆரம்பிங்க மாப்பிள்ளை…” என உத்தரவு கொடுக்க,

தன் முன் நின்று கைபேசியில் வீடியோ எடுத்துக் கொண்டிருக்கும் மனையாளிடம் ஓர் பார்வையை செலுத்தியபடி தம்பிடித்து கல்லை தூக்கி, தோளுக்கு உயர்த்தி மறு தோளுக்கு மாற்றி கீழே போட கைதட்டலும், விசில் சத்தமும் ஊரையே அதிரச் செய்தது.

பலமான கைத்தட்டலுடன் அருகே வந்த மனையாள் சந்தோச மிகுதியில் தழுவிக் கொள்ளக்கூடாதே என்னும் பயத்தில் அவளது கரங்கள் பற்றி குலுக்கி நிலைப்படுத்தினான்.

“செம அத்தான்!” என குதூகலிக்க அவனை முத்தமிட அவள் மனம் ஆளாய் பறப்பது அவனுக்கும் புரிய,

“எதுவா இருந்தாலும் வீட்ல போய் கொடு, இப்போ வேண்டாம்” என மென்குரலில் முணுமுணுத்தான். 

“பட்டிக்காட்டான்!” தன் உள்ளம் கண்டுகொண்டாலும் தன்மானம் காக்க விழிப்போடு இருப்பவனின் மீது செல்லக் கோபம் தோன்ற சொல்லியே விட்டாள்.

“இருந்துட்டுப் போறேன் விடுடி!” என மந்தகாசமாய் சிரித்து வைத்தான் அந்தக் கள்ளன்.

மதியம் கடா வெட்டு விருந்துக்குப் பிறகு அனைவரும் சாவதானமாய் பேசிக் கொண்டிருக்க,

“இந்த வருஷம் வடமாடு பிடிக்கிறீங்கள்ல மாப்பிள்ளை?” என கேட்ட தங்கையின் கணவனிடம்,

“பாக்கலாம் மச்சான், யாரும் பிடிக்கலைன்னா எறங்கிடுவோம்!” என்றதைக் கேட்ட அவன் மனைவி,

“வடமாடு பிடிக்கிறதுன்னா என்ன அண்ணி?” என தன் அருகில் இருக்கும் நாத்தனாரிடம் கேட்டாள்.

“வட்ட வடிவத்துல கம்புகளால் வேலி போட்டு அதோட மையத்துல மாட்டை கட்டியிருப்பாங்க. அதோட கழுத்து கயிறை நீளமா விட்டிருப்பாங்க. முழு வட்டத்தையும் காளையால சுத்தி வர முடியும். இங்க மஞ்சுவிரட்டு மாதிரி நிறைய பேர் போக முடியாது.

ஒத்தைக்கு ஒத்தை தான். நேரா பாயிற மாடு, தரை பாய்ச்சல் மாடுன்னு விதவிதமான மாடுகள் இருக்கும். அதுக்கேத்த மாதிரி உத்தியை உபயோகப்படுத்தி காளையை அடக்கனும். இதுல எப்போதுமே அண்ணன் தான் ஜெயிப்பாங்க!” என்றதும்,

“அதனால தான் வட மஞ்சுவிரட்டு புகழ் வீரபாண்டியன்னு உங்க அண்ணனுக்கு பேர் வந்துச்சா, மைக்கில சொன்னாங்களே?” என ஆர்வமாய் கேட்க,

“ஆமா அண்ணி, நாலைஞ்சு வருஷத்துக்கு முன்னாடி, நம்ம ஜமீன் அவரோட காளையை இந்த போட்டிக்கு தயார் பண்ணி, ‘இந்த காளையை அடக்கிறவங்களுக்கு என் பொண்ணை கட்டிக் கொடுத்து, ஜமீன்ல பாதியை பிரிச்சு கொடுக்கிறேன்னும் அறிவிச்சாரு. பல ஊருக்கு போய்ட்டு வந்துச்சு அந்தக் காளை.

அப்படித் தான் நம்ம ஊருக்கும் வந்துச்சு. நிறைய பேரு முயற்சி பண்ணினாங்க. யாராலையும் முடியல. மாட்டை பார்க்கவே பயங்கரமா இருந்துச்சு. அது தரைப் பாய்ச்சல் மாடு. கீழே விழுந்தா குத்தி தூக்கிடும்! நிறைய ஊருக்குப் போய் யாருமே பிடிக்கலைன்னு வருத்தமும், கோபமுமா இருந்தாரு ஜமீன். அதுல,

“என்னடா, சுத்து வட்டாரத்துல ஒரு வீரன் கூட இல்லையா? எல்லாருமே சோத்துக்கு செத்தவங்களா” ன்னு வார்த்தையை விட்டுட்டாரு! அதனால அண்ணன் இறங்கிட்டாங்க. அண்ணனுக்கும் அது சவாலா இருந்தாலும் காளையை அடக்கிட்டாங்க, ஜமீனுக்கு ரொம்ப சந்தோசம். வீட்டு மாப்பிள்ளை ஆக்கிக்கிறேன்னு சொன்னப்ப, அண்ணன்,

“உங்க பொண்ணுக்கோ, சொத்துக்கோ ஆசைப்பட்டு காளையை அடக்கல! நன்னிலத்துக்காரங்களும் தினவும், வீரமும் உள்ளவங்கன்னு உங்களுக்கு தெரியப்படுத்தத் தான் பண்ணினேன். உங்க இடத்துலே நல்ல மாப்பிள்ளை பார்த்து உங்க பொண்ணை கட்டிக் கொடுங்க. ஒரு வார்த்தை சொல்லிவிடுங்க, கல்யாண வேலை பார்க்க வரேன்”னு சொன்னதும்,

ஜமீன்தாருக்கு ரொம்ப சந்தோசம்! இப்படி ஒரு வாய்ப்பு கிடைச்சும் தன்னிலைல இருந்து மாறாத நீ உண்மையான வீரன் தான்னு பாராட்டி, சொத்தை மட்டுமாவது வாங்கிக்க சொன்னாங்க. அண்ணன்,

“காசு பணம் வாங்கிக்கிட்டா என் வீரத்தை அடமானம் வச்ச மாதிரி ஆயிடும் அதனால் வேண்டாம் “னு மறுத்திட்டாங்க. அதுல இருந்து ஜமீன்தாருக்கு அண்ணன்னா ரொம்ப இஷ்டம். என சொல்லி முடிக்க,

ஈஸ்வரியோ, மற்றதையெல்லாம் புறந்தள்ளி, “உங்க அண்ணன் ஏன் ஜாமீன் வீட்டுப் பெண்ணை கட்டிக்கலை?” என்று அதிராமல் பதறாமல் குண்டை தூக்கிப் போட, சிறு வயதிலேயே ராணியை பேசி வச்சிருந்தது தான் காரணம் என சொல்ல முடியாமல் சுந்தரி திருதிருக்க, இது தான் சரியான சமயம் என,

‘எனக்காகத் தான் அத்தான் ஜமீன் வீட்டு பொண்ணை வேண்டாம்ன்னு சொன்னாங்க! அப்படிப்பட்டவங்களை அவங்க தங்கச்சி கல்யாணத்தை காரணம் காட்டி நீ தாலி வாங்கிக்கிட்ட!’ என குத்திக்காட்ட வாய் திறக்க, அதே சமயம்

“உன்னைத் தான் கட்டிக்கணும்னு இருக்கும் போது நான் எப்படி ஜமீன் வீட்டு பொண்ணை கட்டிக்குவேன் ஈஸ்வரி?!” என சிரித்தபடி சொல்ல, அதைக் கேட்டு, ராணியைத் தவிர அனைவருமே சிரித்தனர். சூழல் சுமூகமாகியது. (செம சமாளிப்பு மாப்ள!)

அன்பரசி புது மணத் தம்பதியருக்கு தான் வாங்கி வைத்திருந்த புத்தாடைகளைக் கொடுக்க,

“மாத்திக்கோ ஈஸ்வரி!” என்றபடி தன் ஆடைகளை எடுத்துக் கொண்டு சென்றுவிட்டான். சுந்தரியின் அறையில் தயாராகிக் கொண்டிருந்தவளிடம் மல்லிகைப் பந்தை கொடுத்து அனைவரும் பாராட்டும்படி கோலமிட்டதோடல்லாமல் தான் சொன்னதற்காக மட்டுமே தன் அங்கீகாரத்தை விட்டுக்கொடுத்தவளை இறுக அணைத்து முத்தமிட வந்தவன்,

தன்னவளை புடவையில் பார்த்ததும், காலையில் ஊர் பேர் தெரியாத யாரோ ஒரு பெண்மணி தன்னையும் ராணியையும் இணைத்துக் கூறியதற்கு இவளது தோற்றமும், தன்னிடமான விலகலும் தான் காரணம் என்பது நினைவு வந்து தொலைக்க, மறைந்திருந்த கோபம் முந்திக் கொண்டது. முகத்தில் விரவியிருந்த புன்னகை காணாமல் போக சிறு கடுமை வந்து ஒட்டிக்கொள்ள, 

“இதை எல்லாருக்கும் கொடுத்துட்டு நீயும் வச்சுக்க ஈஸ்வரி!” என்று சொன்னவன்,

“இதே மாதிரி காலையில் உடுத்தியிருந்தீன்னா யாரும் பொண்ணு கேட்டிருக்க மாட்டாங்க பொம்மை! ராணியால அத்தான்னு இயல்பா கூப்பிட முடியுது ஆனா உனக்கு இன்னும் வரலை! அதனால தான் அந்த அம்மா என்னையும் ராணியையும் கணவன் மனைவியா நெனைச்சுட்டாங்க!” என சிடுசிடுக்க,

கணவன் தனியாக சிக்கினால் இளவட்ட கல்லை தூக்கிய போதே முத்தமிட துடித்த மனதிற்கான வாய்ப்பை கொடுக்க எண்ணியிருக்க அவனது கோபம் அவளிடமும் சினத்தை உண்டாக்க,

“நீங்களும் தான் என்னை விட்டுட்டு ராணிக்கு சப்போர்ட் பண்ணுனீங்க!” என அவளும் தன் மன வருத்தத்தை பகிர்ந்து கொண்டாள்.

“ஆமா, இந்த 4 கிராம் தங்கக்காசு வந்து தான் நம்ம வீடு நிறையப் போகுது! அங்க இருந்த எல்லாருக்குமே உன்னோட கோலம் தான் பெஸ்ட்ன்னு தெரியும். உன்னை பாராட்டவும் செஞ்சாங்க! அதுக்கு மேல என்ன வேணும் உனக்கு?”

“என்ன இருந்தாலும், முதல் பரிசு வாங்கினது யாருன்னு கேட்டா, ராணியைத் தானே கை காட்டுவாங்க! என்னோட கோலத்துக்கு அதுக்கான தகுதி இருந்தும் கிடைக்கலைல்ல… நீங்க தான் காரணம்! உங்களால தான் வேண்டாம்ன்னு சொன்னேன்!” என சினத்துடன் சீற,

“இது நம்ம வீடில்லை முட்டாளே! இந்த பஞ்சாயத்து இங்க அவசியமும் இல்ல! தேவையில்லாம பிரச்சனை வரக்கூடாதுன்னு தான் உன்னை விட்டுக்கொடுக்கச் சொன்னேன். அதனால ஒன்னும் குறைஞ்சு போயிடலை. வீம்புக்கு சண்டை போடுறதை நிறுத்திட்டு கிளம்புற வழியைப் பாரு!”

“நானா வீம்புக்கு பண்ணறேன்? நீங்க தான் வித்தியாசமா நடந்துக்கறீங்க… விட்டகுறை தொட்டகுறை போல என்னைவிட ராணி தான் உங்களுக்கு முக்கியமா தெரியிறாங்க…” என வார்த்தைகளை விட்டாள்.

“ஈஸ்வரி!” என்னும் அதட்டலுடன் அவளை நோக்கி நீண்ட தனது கரத்தை வெகு சிரமப்பட்டு கட்டுக்குள் கொண்டுவந்து,

“என்னை நம்பாத உன்னோடயெல்லாம் குடும்பம் நடத்த வேண்டியிருக்கும் என் தலையெழுத்தை என்னன்னு சொல்றது? காதலுக்கு அடிப்படையே நம்பிக்கை தான், அதுவே இங்க தகராறு… ஆனால் மூச்சுக்கு முன்னூறு தரம் நான் உன்னை காதலிக்கிறேன்னு சொல்றதுல ஒன்னும் குறையில்லை. வந்த இடத்தில என்னை சீண்டிப் பார்க்காத.” என தன் கோபத்தையும், வருத்தத்தையும் பதிவுசெய்துவிட்டே சென்றான். 

தன் உளறலும், அதனால் ஏற்பட்ட கணவனின் மனவருத்தமும் புரிய, தன் காதல் மீதே சந்தேகம் வந்தது.

‘காதல் என்பது ஒருவர் மற்றவர் மேல் வைத்திருக்கும் நம்பிக்கை தானெனில் அவன் சொல்வது நிஜம் தானோ?!’ என குழம்பிப் போனவள் அங்கேயே அமர்ந்து, சுய அலசலில் ஈடுபட,

‘பட்டென ராணியையும், கணவனையும் இணைத்து பேசியதற்கு காரணம் நம்பிக்கையின்மையா அன்றி கணவன் தனக்கு மட்டுமே சொந்தம் என்ற உரிமை உணர்வா?’ விடை தேட முற்பட, அதை கலைக்கும் விதமாய் உள்ளே வந்த சுந்தரி, அவளை கையோடு அழைத்துச் சென்றாள்.

வீரபாண்டியோ, அனைவருக்கும் முன்னால் கோவிலில் ஆஜராகிவிட்டான். மனைவியோடு மல்லுக்கு நின்றுவிட்டு வந்தாலும் மனமெல்லாம் அவளிடமே நிலைபெற்றிருந்தது.

‘ஆளு இத்துனூண்டா இருந்துகிட்டு எவ்ளோ பெரிய பேச்சு பேசுறா? அர்த்தம் புரிஞ்சு பேசுறாளா இல்ல கோபத்துல உளர்றாளா? கோபம் வந்துட்டா படபடன்னு வார்த்தைகளை விட்டுட்டுடறா.

அவ்வளவு எடுத்து சொன்ன பிறகும் விட்ட குறை, தொட்ட குறைன்னு சொல்றா… என் மேல அவளுக்கு நம்பிக்கை இல்லைன்னு வருத்தப்படவா இல்ல… இவ்வளவு உரிமை எடுத்துக்கிறான்னு சந்தோஷப்படவா?! என்னையே குழப்பிவிட்டு வேடிக்கை பார்க்கிறா? இவளை வச்சுக்கிட்டு… முடியலைடா சாமி!’ என்று நொந்து போனான்.

அனைவரும் கோவிலுக்கு சென்று சாமி தரிசனம் செய்து முடிக்க, மருதாணி இடும் போட்டியில் ராணியும், அவளது அத்தை மகளும் கலந்து கொள்ள, ஓவியம் வரைந்து பழக்கப்பட்டவள் என்பதால் எந்த தடுமாற்றமும் இன்றி சுந்தரியின் கையில் ஈஸ்வரி அழகாக மருதாணி இட்டாள்.

இப்பொழுது அனைவரது பாராட்டையும் பெற்று ஒரு மனதாய் வெற்றி வாகை சூடினாள். கண்கள் இரண்டும் கணவனை சுற்றியே வட்டமிட, மெச்சுதலாய் ஒரு பார்வை கூட பார்க்காமல் கோபத்தை இன்னும் இழுத்துப் பிடித்துக் கொண்டிருந்தான்.

வடமஞ்சுவிரட்டுக்கான நேரம் துவங்க, ஒலிபெருக்கியில் அதற்கான அழைப்பு விடப்பட்டது. சின்னமனூர் செவலைக் காளை, தங்க நெற்றிப் பட்டமும், கழுத்தில் பட்டுத் துண்டும், சலங்கை வைத்த வெள்ளிப் பட்டையும் கால்களில் தண்டை கொலுசும் அணிந்து, தன் கூரிய கொம்புகளை மண்ணில் குத்தி வேக மூச்சுகளை விட்டபடி சிலிர்த்துக் கொண்டு நின்றது.

மூன்று வருடங்களாய் யாரிடமும் பிடிபடாமல் செல்லும் இடமெல்லாம் வெற்றி வாகை சூடி வந்த காளை. இதை பாக்கு வைத்து, தங்கள் ஊர் மஞ்சுவிரட்டுக்கு அழைப்பதற்கே முன்பதிவு செய்து ஒரு வருடம் காத்திருக்க வேண்டும். அவ்வளவு பேரும், புகழும் பெற்றிருந்த காளை என அதன் சிறப்பு பற்றி அறிவிக்கப்பட்டது.

ஒவ்வொரு மாடு பிடி வீரருக்கும் பத்து நிமிடங்கள் மட்டுமே ஒதுக்கப்படும். அதற்குள் தங்கள் திறன் காட்டி முன்னோர் வழக்கப்படி ஒற்றைக்கு ஒற்றையாய் காளையை அடக்க வேண்டும். கூட்டமாக இறங்குவது அனுமதிக்கப்படாது என விதிமுறை விதிக்கப்பட, ஒவ்வொருவராய் முயன்றனர்.

பலரால் அதன் அருகில் கூட போக முடியவில்லை. சீறிப் பாய அது தரைப்பாய்ச்சல் காளை என்பது தெரிந்தே பலர் களத்தில் இறங்க பயந்தனர். நின்று விளையாடியது சின்னமனூர் செவலைக் காளை.

ஈஸ்வரி தன் நாத்தனாரிடம்,”உங்க அண்ணன் எப்போ தான் இறங்குவாங்க?” என தனக்கு எதிர்புறத்தில் நிற்பவனைக் காட்டி கேட்டாள்.

“அண்ணன் இறங்கிட்டா காளையை அடக்கிருவாங்க அண்ணி, அதனால எல்லாருக்கும் வாய்ப்பு கொடுக்கணும்ன்னு கடைசியா தான் களத்துல இறங்குவாங்க”

‘இத்தனை பேரால பக்கத்தில் கூட நெருங்க முடியாத காளையை கணவன் எப்படித் தான் அடக்குவான்? உடன்பிறப்பு இத்தனை பெருமை பேசுகிறதே என்ன தான் செய்வான் என்று பார்த்தே ஆக வேண்டும்!’ என ஆர்வமாய் காத்திருக்க, ஆடுகளம் எந்த சலசலப்புமின்றி அமைதியாய் இருந்தது.

பிடிபடாத காளைக்கு ஊர் சார்பில் காணிக்கை வைத்து மாலை மரியாதையை செய்து போட்டி நிறைவு செய்யப்படும் என்பதால் விழா கமிட்டியினர்,

“என்னப்பா, களமிறங்க யாரவது இருக்கீங்களா… இல்ல காளைக்கு காணிக்கை வச்சுடலாமா” என கடைசி அழைப்பு விடுக்க,

கையில்லா வெள்ளை பனியனும், இடையில் துண்டுமாய் வேஷ்டியை தார்ப்பாய்ச்சியாய் கட்டிக்கொண்டு களத்தில் இறங்கினான் வடமஞ்சுவிரட்டு புகழ் வீரபாண்டியன்.

“இது தான்யா போட்டி, ஆளுக்கேத்த காளை…. காளைக்கேத்த ஆளு! இது தான் சரியான ஜோடி! சின்னமனூர் செவலைக் காளையும், வடமஞ்சுவிரட்டு வீர பாண்டியனும் நேருக்கு நேர் தங்கள் திறன் காட்ட தயாராகிவிட்டார்கள்…!” என்று ஒலிபெருக்கி ஊருக்கே அறிவித்துக் கொண்டிருந்தது.

முதல் ஐந்து நிமிடம், சரிக்குச் சரியாய் பிடிப்பதும் தாக்குவதுமாய், சீறிப் பாய்ந்து தினவு காட்டினர்.

“சின்னமனூர் செவலையன் வீரபாண்டியனுக்கே தண்ணீர் காட்டுகிறான்! வீரியமான காளை தான்! செவலையன் மேல பந்தயப் பணம் கட்டுறவங்க கட்டுங்க! மாடு பிடிபட்டால் பிடித்தவருக்கு பந்தையப் பணம், நெற்றிப் பட்டம், கழுத்து வெள்ளிமணி பட்டை, தண்டை கொலுசுகள் அது போக பரிச பணம்… அத்தனையும் மாடு பிடி வீரனுக்குச் சொந்தம்!!” என அறிவிப்பு கொடுக்கப்பட்டது.

மார்புப்படம் விரித்து, வியர்த்து வழிய, மண்ணை அள்ளி உள்ளங்கைகளில் தேய்த்துக் கொண்டு ஒரே பாய்ச்சலில் காளையின் திமில் பிடித்துவிட்டான்.

செவலையனோ முழு வட்டமடித்து… சீறி, உடல் குலுக்கி கீழே தள்ள, அந்த நொடி அவன் மனைவி பயத்தில் உடல் வெடவெடக்க கணவனுக்கு எதுவுமாகிவிடக் கூடாது என மனம் பிதற்ற, இமை கொட்டாது உயிரை கையில் பிடித்துக் கொண்டு அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

‘இத்தனை ஆபத்தான வீர விளையாட்டா இது?! ஒற்றை குத்தில் உயிர் வாங்கிவிடும் போலிருக்கிறதே!’ நிற்க முடியாமல் கால்கள் வெடவெடக்க, வேலியை பிடித்தபடி இப்பவோ அப்பாவோ என மயங்கி விழத் தயாராகிக் கொண்டிருந்தாள்.

“இதுக்குத் தான் இவனை இறங்கக் கூடாதுன்னு தலைப்பாடா அடிச்சுக்கிறேன்! என்னோட சேர்த்து கட்டிக்கிட்டு வந்தவளையும் கலங்கடிச்சுக்கிட்டு இருக்கான். ஐயா பாண்டி…! போதும் வந்துருய்யா!” என்ற அன்னையின் குரலெல்லாம் அவன் காதுகளுக்கு எட்டவேயில்லை.

“நேரம் முடியப்போகுது… கடைசி ரெண்டு நிமிஷம் தான் இருக்கு. மாட்டை அடக்கி மானம் காப்பாத்துங்க மாப்பிள்ளை!” என மச்சான் முறைக்காரர்கள் கூவ,

“வாயை மூடுங்கடா எடுபட்ட பயலுகளா! உங்க ஊரு மானம் காப்பாத்த நீங்க குதிங்கடா! என் மகனா கிடைச்சான்…! எஞ்சாமி வந்துருய்யா…!” என ஆடுகளத்தை சுற்றிச் சுற்றி வந்தார் குணவதி.

அது தரைப்பாய்ச்சல் மாடு என்பதால் கீழே கிடப்பவனை தன் கூரிய கொம்புகளால் குத்தி தூக்க எத்தனிக்க, தன் வலிய கரங்களால் அதன் கொம்புகள் பற்றி ஒரே தாவலில் எழுந்து நின்றான். பிடித்த கொம்பை விடாமல் மூக்கில் ஒரு கையை விட்டு அழுத்த, தன்னை விடுவித்துக் கொள்வதற்காக சீற்றத்துடன் தலையசைத்து அவனையும் இழுத்தபடி சுற்ற, அவன் மார்பிலும், புஜத்திலும் கூரிய கொம்புகள் கீறின. இருந்தும் பிடியை விடாமல் காளையை தன் முழுத்திறன் காட்டி மண்ணில் சாய்த்தான்.

வீரபாண்டியன் வெற்றி பெற்றதாய் அறிவித்து, மாட்டின் உரிமையாளர் வீரபாண்டியனுக்கு நெற்றி பட்டத்தை கழட்டிக் கொடுப்பதற்காக காளையின் நெற்றியில் கை வைக்க, அவர் கரம் பிடித்து தடுத்தவன், மறுப்பாய் தலையசைத்து,

“நெற்றிப்பட்டத்தை கழட்டுனா உங்களுக்கும், சின்னமனூர் செவலையனுக்கும் கவுரவத்துல ஒரு மாற்று குறைச்சல்! உங்களைப் போல பல பேரு காளைகளை வளர்த்து எங்களைப் போல பல பேரோட வீரத்தை வளர்க்கணும். அதுக்கு என்னோட பங்கா பரிசுப் பணம், நீங்க கொடுக்கிறேன்னு சொன்ன காளையோட மத்த ஆபரணங்களையும் உடைமைக்காரங்களான நீங்களே வச்சுக்கோங்க!

உங்க கையில இருந்து ஒத்த ரூபா வாங்கினாலும் இவ்வளவு நேரம் பல பேரோட நின்னு போராடின அந்த காளைக்கு மரியாதை இல்லாம போயிடும்!” என பெருந்தன்மையாய் மறுக்க, கரகோஷம் காதைப் பிளந்தது. காளையின் உரிமையாளர் கட்டித் தழுவிக் கொண்டார்.

ஆரவாரமாய் மச்சான்ங்கள் எல்லோரும் அவனை தூக்கிக் கொண்டு வர, மாட்டின் தாக்குதலால் ஏற்பட்ட காயங்களில் இருந்து ரத்தம் வழிய வருபவனை கண்டவள், அவ்வளவு நேரம் தாக்குப்பிடித்து நின்ற தன் தைரியம் காணாமல் போக, மயங்கிச் சரிந்தாள். அன்னையும், தங்கையும் அவளைத் தாங்கிப் பிடிக்க,

“ஈஸ்வரி!” என்ற பதட்டமான அழைப்புடன் அவளிடம் விரைந்தான் வீரபாண்டியன். அவளைத் தன் மடியில் தாங்கி, கன்னம் தட்டி, தண்ணீர் தெளித்து எழுப்ப, ரத்தக் கரையுடன் இருப்பவனை கண் திறந்து பார்த்தவள், மீண்டும் மயங்கிச் சரிந்தாள்.

இது வேலைக்காகாது என ஊர் பார்க்க எந்த தயக்கமும் இன்றி அவளை தன் கைகளில் சிறுகுழந்தையாய் ஏந்தி முதலுதவிக் குழுவிடம் அழைத்துச் சென்றான். இதைக் கண்ட ராணிக்கு பற்றிக் கொண்டு வந்தது.

“இப்போ எதுக்கு இவ மயங்கி விழுந்தா? அத்தானுக்கு சின்னதா தான் காயம் பட்டிருக்கு. அதுக்கே மயக்கம் வருதாமா? என்னமா நடிக்கிறா?” என தன் உறவுக்காரியிடம் பொரிந்து கொட்ட, (அவள் மாமா… அவள் மயங்குறா! உனக்கென்ன போச்சு?)

“ஊர் பார்க்க உன் அத்தான் இவளை தூக்கிட்டு திரியணும்னு தான் எல்லாமே… கைகாரி! வெளிநாட்ல வளர்ந்தவள்ல… அதான் கூச்ச நாச்சமே கிடையாது…” என அவளும் கூட்டு சேர்ந்துகொண்டாள்.

உண்மையாகவே மயங்கி விழுந்தவளை உரிமையுள்ள அவள் கணவன் தூக்குவதற்கு இத்தனை வயிற்றெச்சல் உண்டானது அவனை கைநழுவவிட்டவளுக்கு… இது எங்கு போய் முடியுமோ…?

நாளை சொல்லுவான்…

Tell your Comments Here

தாகம் – 14

    கும்மென்ற இருட்டு சூழ்ந்திருந்தது….

மணி பத்து என்பதால், டிராபிக் குறைந்திருந்தது.. 

ரமேஷ் விக்ரமிற்கு மொபைலில் அழைத்தான்

” விக்ரம் , திவ்யா இன்னும் வீட்டிற்கு வரலை. நேரமாகும்னா  வழக்கமா, எனக்கு கால் பண்ணிருவா…  இன்னக்கி எனக்கும் கால்  பண்ணலை . மொபைல் சுவிட்ச் ஆப்னு வருது.. ” , என்று ரமேஷ் பதட்டமாக கூறினான்.

“திவ்யாவின் மேல் இருந்த கோபமெல்லாம் மறைந்து விக்ரமிற்கு அவள் எங்கு  சென்றிருப்பாள்”, என்ற சிந்தனை மேலோங்கியது.

காரை ஓட்டிய படியே விக்ரம் ப்ளூடூத் வழியாக  பேசினான்.

“ரமேஷ் இப்ப எங்க இருக்க..? ” , என்று விக்ரம் கேட்க , ” திவ்யா ஆபீஸ்ல இருக்கேன்…” , என்று பதட்டமாக பதில் அளித்தான்.

“எவ்வளவு நேரமா திவ்யாவை தேடிகிட்டு இருக்க ? ” , என்று ஸ்டியரிங்கை திருப்பியபடியே வினவினான் விக்ரம்.

” எட்டு மணிக்கு , வீட்ல இருந்து போன் பண்ணாங்க..  அவ மொபைல் சுவிட்ச் ஆப்னு வருது… நான் திவ்யா என்கூட தா இருக்கானு பொய் சொல்லிட்டேன்.. இல்லைனா வீட்ல எல்லாரும் பயந்திருவாங்க..  ” , என்று குரலில்  கரகரப்போடு   கூறினான் ரமேஷ்.

” நீ நம்ம ஆபீஸ்ல வண்டியை நிறுத்திட்டு எதிர்பக்கம் இருக்கிற டீக்கடைக்கு வா..  நான் அங்க வெயிட் பண்றேன் “, என்று கூறி மொபைல் பேச்சை முடித்தான் விக்ரம்..

      ரமேஷின் வண்டி வேகமாக பறந்தது.

விக்ரம் அந்த டீக்கடைக்கு முன் காத்திருந்தான் . டிராபிக் குறைந்திருந்ததால் ரமேஷ் விரைவாக வந்தடைந்தான்.

ரமேஷ் பைக்கை நிறுத்தி விட்டு  சாலையை அதிவேகமாக கடந்து வந்தான்.

ரமேஷின் நெற்றியில் வியர்வை துளிகள்..  அவன் கை சில்லிட்டிருந்தது.  ரமேஷின் முகத்தில் உள்ள  பதட்டத்தை நம்மால் உணர முடிகிறது

” ரமேஷ், அவங்க டீம் மெம்பெர்ஸ் கிட்ட பேசினியா? ” , என்று விக்ரம் அக்கறையோடு வினவினான்.

“பேசிட்டேன்..  இன்னக்கி இன்டெர்வியூ  பிளான் பண்ணோம் … அப்புறம் cancel பண்ணிட்டோம் .. வீட்டுக்கு போறேன்னு திவ்யா சொன்னதா சொல்றாங்க..”  , என்று கம்மலான குரலில் கூறினான் ரமேஷ்.

“இங்க எதுக்கு வர சொன்ன விக்ரம்..?” , என்று ரமேஷ் வினவினான்.

” இன்னக்கி மீட்டிங் போகும் பொழுது, திவ்யா கூவம் நதிக்கரை பகுதிக்குள்ள போறத நான் பார்த்தேன்.. ” , என்று விக்ரம் கூற  திவ்யாவின் வண்டி அங்கு நிற்கிறதா என்று ரமேஷ் நோட்டமிட்டான்..

” திவ்யா வண்டி இல்லியே, வேறு எங்கயாவது நிறுத்திருப்பாளோ ? இல்லை  இங்க இருந்து கிளம்பிட்டாளா?  இல்லை வேறு எங்கயாவது போயிருப்பாளோ?….” , என்று ரமேஷ் பதட்டமடைந்தான்.

“உள்ள  போய் பாப்போம்… ” , என்று கூறிக்கொண்டே  இருவரும் உள்ளே நுழைய,  யாரும் நம்பும் படியாக இல்லை அந்த பகுதி..

அவர்கள் பார்த்த டீக்கடையை ஒட்டிய ஒரு சந்து.. உள்ளே நுழைந்தால் இருட்டு…  சின்ன பாதை..  ஆங்காங்கே சந்து…  சிலர் குடித்து விட்டு ரோட்டில் படுத்து இருந்தனர்..   பக்கத்தில் நாய்களும் படுத்திருந்தது.. இருட்டில் அந்த நாய்களின் கண்கள் மட்டும் பளபளத்தது. 

உள்ளே செல்ல செல்ல “ஊவா …” , என்று இருவருக்கும் குமட்டியது..

அத்தனை துர்நாற்றம் …

“விக்ரம்.. இப்ப இங்க என்னனு தேடறது… ரொம்ப கஷ்டம் போல தெரியுதே.. ” , என்று ரமேஷ் கூற… அங்கு ஒரு சின்ன கடை தெரிந்தது.

 அங்கிருந்த வெளிச்சத்தில் , இருவரும் நின்றனர்.. “இங்கேயிருந்து யாரவது வேலைக்கு வந்தா அவங்க கிட்ட பேசலாம்.. ஆனா அவங்கள எப்படி கண்டு பிடிக்கிறது…….” , என்று சத்தமாக யோசித்தான் விக்ரம்.

“அந்த அம்மா பாக்கியம் இங்கேயிருந்து  வராங்க… ” , என்று புது நம்பிக்கையுடன் கூறினான் ரமேஷ்.

“அவங்க வீடு..?” , என்று விக்ரம் வினவ…, “நம்ம கம்பனிக்கு வாட்டர் சப்ளை பண்ற வாட்டர் மணிக்கு அந்த அம்மாவை நல்லா தெரியும்… அவங்க ரெண்டு பேரும் பேசிக்கிறதை நான் பார்த்திருக்கேன்..” , என்று கூறிக்கொண்டு வாட்டர் மணிக்கு போன் செய்தான்.

போன் ரிங் ஒலித்தது.

“யாருடா இது..  இப்ப தான் வேலையெல்லாம் முடிச்சிட்டு  ….  குடிக்கலாமுன்னு பாட்டில் எடுத்தா எவன் இந்த நேரத்துல… “, என்று புலம்பிக் கொண்டே  மொபைலை எடுத்து  பார்த்தான்.

“இவர் எதுக்கு இந்த நேரத்துல எனக்கு போன் பண்றாரு…..” , என்று நினைத்து கொண்டே , “சொல்லுங்க சார்” , என்றான் வாட்டர் மணி.

“மணி.. நம்ம கம்பனில வேலை பாக்கிற பாக்கியம் வீடு தெரியுமா..? நான் அவங்க இருக்கிற ஏரியால இப்ப இருக்கேன்….   அங்க ஒரு சின்ன கடை இருக்கு… பக்கத்துல  எதுவும் அடையாளம் இருக்குமா ?” , என்று ரமேஷ் தேட..

“சார் , நீங்கல்லாம் ஏன் அங்க போனீங்க….? அங்கேயே இருங்க நான் அஞ்சு நிமிசத்துல வரேன்.. ” , என்று கூறியபடியே  சட்டையை மாட்டிக் கொண்டு கிளம்பினான் வாட்டர் மணி.

இருவரும் தங்கள் கை குட்டையால் ,மூக்கை மூடிக் கொண்டு தான் நின்று கொண்டிருந்தனர். மற்றொரு கையால் கொசுவை அடித்தனர்.

சொன்ன படி ஐந்து நிமிடத்தில்  வந்தான் வாட்டர் மணி.

“ஏதும் பிரச்னையா சார்?” , என்று கேட்டுக் கொண்டே பாக்கியம் வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்றான்.

“அக்கா.. அக்கா.. “, என்று வாட்டர் மணி அழைக்க…, இந்த நேரத்தில் யாரென்று பாண்டியை தவிர மற்ற மூவரும் கண் முழித்து வெளியே வந்தனர்.

அங்கு தீபாவை பார்த்த விக்ரம், “இந்த பொண்ணு தான்… “, என்று தீபாவை கை காட்டினான் .

தூக்க கலக்கத்தில், தீபா திரு திருவென்று முழிக்க.. ” இன்னக்கி உன்கூட ஒரு அக்கா வந்தாங்களே .. அவங்க எப்ப இங்கிருந்து போனாங்க ? ” , என்று விக்ரம் கேட்டான்.

“திவ்யா அக்காவா? , அவங்க 7:30 மணிக் கெல்லாம் போய்ட்டாங்களே..” , என்று கூறினாள் தீபா.

” கரெக்டா தெரியுமா..? “, என்று ரமேஷ் வினவ, ” அதுக்கு அப்பறம் தானே டீக்கடைல சன் டிவி  நாயகி ஓடுச்சு .. எனக்கு சரியா தெரியும் ” என்று தீபா கூறினாள்.

“அவங்க எந்த வழியா போனாங்கன்னு காட்ட முடியுமா..? ” , என்று விக்ரம் வினவ , தீபா பாக்கியத்தை பார்த்தாள்.

” தீபா கிளம்பு.. நானும் வரேன் ” , என்று பாக்கியம் கூறிக் கொண்டே தீபாவோடு கிளம்பினார்.

தீபா முன்னே செல்ல, விக்ரம் , ரமேஷ், வாட்டர் மணி பாக்கியம் அனைவரும் தீபாவை பின் தொடர்ந்தனர்.

அவர்கள் செல்லும் வழியில், இரு இளைஞர்கள் போதையில் உளறிக் கொண்டிருந்தனர்.

” இன்னக்கி அந்த பிகரு டக்கருல? ”  , என்று ஒருவன் கூற,

” எந்த பிகர் சொல்ற..?” , என்று மற்றொருவன் கேட்டான்.

“அது தான் பேட்டி எடுத்துச்சே அந்த பொண்ணு தான்.. “, என்று கூறினான்..

இந்த பேச்சு விக்ரம் காதில் விழ, அவன் ரமேஷின் கைகளை பிடித்து நிறுத்தினான்.

அவர்களுக்கு போதையிலும், இருட்டிலும் வேறு எதுவும் தெரியவில்லை.

“நீ பொண்ண மட்டும் தா பார்த்தியா? இதோ பாரு.. அவ கைலயிருந்த பைல பிளேடு போட்டேன்ல …   இதோ பாரு காசு அவ மொபைல் …. எப்புடி…..? வித்தா எவ்வளவு தேரும்… ?” , என்று பெருமை பேச.., அவன் கன்னத்தில் பளார் என அறைந்து மொபைலை பிடுங்கினான் விக்ரம்.

இருவரும் போதையில் தள்ளாடியபடி சண்டைக்கு வர.., வாட்டர் மணி உள்ளே புகுந்து அவர்களை அடக்கினான்..

வெளியே வந்த தீபா , ” இந்த வழியாக வந்து வண்டியை எடுத்துக்கிட்டு போனாங்க” , என்று கூறினாள்.

அவர்களுக்கு நன்றி தெரிவித்து விட்டு இருவரும் அம்மன் கோவில் பக்கத்தில் நிறுத்தி இருந்த கார் அருகே வந்தனர்..

“திவ்யா இங்க இருந்து பத்திரமா தான் கிளம்பிருக்கா.. ” , என்று விக்ரம் கூறினான்.

“இப்ப எங்க போயிருப்பா?  போனில் எதாவது விஷயம் கிடைக்குமா? ” , என்று மொபைலை ஆன் செய்தனர்.

மொபைல் ஆன் ஆகும் நேரத்தில் , விக்ரம் ரமேஷிடம், “நீ முன்னாடியே எனக்கு ஒரு கால் பண்ணிருக்கலாம்ல ?” , என்று கோபமாக கேட்டான்.

“வீட்டுக்கு தான் போயிருப்பா.. அவ போற வழில போய் நானே கண்டுபிடிச்சிரலாமுன்னு நெனைச்சேன்…. முடியல என்ன பண்ணலாமுன்னு தான் உனக்கு போன் பண்ணேன்.. அவளை நீ இன்னக்கி பாத்திருப்பனு எனக்கு ஜோசியமா தெரியும் ” , என்று பரிதாபமாக கூறினான் ரமேஷ்.

மொபைல் ஆன் ஆனதும் , வீட்டில் இருந்து கால் வந்தது..

” உன் கூட தான் இருக்கா ஆபீஸ்ல வேலையா இருக்கேன்.. நானே கூட்டிட்டு வந்திறேன்னு சொல்லு” , என்று விக்ரம் கூற அதை அப்படியே ரமேஷ் கூறினான்.

“மொபைல் தான்  கிடைச்சிருக்கு. திவ்யா எங்கன்னு தெரியலியே.. ” , என்று ரமேஷ் புலம்ப.., “ரமேஷ், திவ்யாவுக்கு எந்த பிரச்சனையும் இல்லை…   இருக்காதுனு  தான் தோணுது..  இங்க இருந்து திவ்யா ஏன்  வீட்டுக்கு போகல..? ” , என்று விக்ரம் பலமாக யோசித்தான்.

” அவ ஆஃபீஸ்க்கும் போகல…. ” , என்று கூறினான் ரமேஷ் அமைதியாக..

“சம்திங் இஸ் ராங் .. அவ மொபைலை பாரு ரமேஷ்… “, என்று விக்ரம் கூற அவளுடைய மொபைலை ரமேஷ் பார்க்கும் பொழுது அதில் சில விடியோக்கள் இருந்தன.

ஒரு வயது முதிர்ந்த பெண்மணி, தண்ணீர் கஷ்டத்தை பற்றி கூறி இருந்தார்.  ஒரு குடம் மூன்று ரூபாய் முதல்  குளிக்கும் தண்ணீர் இருபது ரூபாய் என்பது வரை. 

                           தண்ணீர் , கழிவு நீர் ,  துர்நாற்றம் , கொசு,, கழிப்பறை இப்படி பல பிரச்சனைகளை பற்றி பேச ,  அந்த விடீயோக்களை பார்க்கும் பொறுமை ரமேஷ், விக்ரம் இருவருக்கும் இல்லை.

“கேமரா கூட இல்லாம இப்படி மொபைல தான் ரெகார்ட் பண்ணுவாங்களா?

பதில் தெரியாமல் ரமேஷ் யோசிக்க, அப்பொழுது தான் அந்த மூதாட்டியின் முகம் வீடியோவில் தெரிந்தது.

விக்ரமின் கவனம் வீடியோவின் மீது திரும்பியது.

திவ்யாவின் குரல் மட்டும் தான் கேட்டது. பாட்டியின் முகம் இவர்களுக்கு வீடியோவில் தெரிந்தது.

 திவ்யா வீடியோவை  ரெகார்ட் செய்த படியே கேள்விகளை கேட்டிருப்பாள் போலும்..!!!

அவர்கள் கேட்ட உரையாடலும் பார்த்த முக பாவனைகளும்  இதோ:

திவ்யா:  பாட்டி… அன்னைக்கி ரோட்ல நின்னு யாரையோ திட்டினீங்களே..? அவரை ஏன் திட்டுனீங்க ?  ( ஆர்வமாக கேட்டாள்)

மூதாட்டி : ஏன் ? இதெல்லாம் தெரிஞ்சி நீ என்ன பண்ண போற…?  (கோபமாக கேட்டார்.

திவ்யா : நாங்க உங்களுக்கு எதாவது உதவி பண்ணுவோம். (தன்மையாக பேசினாள்)

மூதாட்டி :  என்னமா? பத்திரிகை நிருபரா?.. நீ எந்த கேள்வியும் கேட்க வேண்டாம்.. நாங்களும் எதுவும் சொல்லல.. என்ன பிரச்சனை ? என்ன ஏதுன்னு கேட்ப..!!!    எங்க போட்டோவும் பத்திரிக்கைல வரும்.. நாங்களும் எதாவது நல்லது நடக்குமுன்னு காத்திருப்போம்.  பதினஞ்சு வருஷம் மேல காத்திருக்கோம் .. திரும்ப வரேன்னு சொன்ன பத்திரிக்கை நிருபர் இன்னக்கி  வரைக்கும் வரவேயில்லை..  ( சலிப்பாக கூறினார்)

திவ்யா : யாருமா அவரு..? அவர் பேரு….. எதாவது தெரியுமா..? ( ஆர்வமாக கேட்டாள்)

மூதாட்டி :  அதெல்லாம் தெரியாது .. ஒரேயொரு போட்டோ இருக்கு.

 சிறிது நேரம் கழித்து ஒரு பழைய பெட்டியோடு வந்தார்… அதில் இருந்த புகைப்படத்தை காட்டினார்..  அது ஒரு செய்திதாள்.

 இது  தான் அந்த புகைப்படம். நாங்க  அதுக்கு முன்னாடி போட்டோல்லாம் எடுத்துகிட்டதே இல்லை.. அப்புறமும் எடுக்கல..

எங்களோட போட்டோ இருக்குனு பத்திரமா வச்சிருக்கேன்.

திவ்யாவின் முகபாவனை வீடியோவில் தெரியவில்லை. ஆனால் ரமேஷின் முகம் மாறியது.

“ரமேஷ் என்ன ஆச்சு?” , என்று விக்ரம் வினவ, “அந்த போட்டோ இருக்கிற செய்தித்தாளை ஸ்கேன் பண்ணிருக்காளானு பாக்கறேன்”,  என்று கூறிக் கொண்டே மொபைலை நோண்டினான்.

“விக்ரம் இதை தேடி தான் அவ போயிருக்கணும். நாமும் அங்கே போவோம்” , என்று அந்த போட்டோவை பார்த்துக் கொண்டே பேசினான்.

அந்த புகைப்படத்தை வாங்கி விக்ரமும் பார்த்தான். ”  இதில் இவர்களுக்கு என்ன தெரிகிறது ” , என்று யோசித்தான்.

“அந்த போட்டோல அப்படி என்ன இருக்கு ? எனக்கு ஒண்ணுமே புரியலையே..? ” , என்று கார் ஓட்டிய படியே விக்ரம் கேட்க., “அந்த போட்டோல  நிருபர் “புஷ்பா ” கிற பெயர் போட்டிருக்கு.

 திவ்யாவோட அம்மா பெயர் புஷ்பா. அவங்க அப்பா புஷ்பாங்கிற பேருல தான் பத்திரிக்கைல எழுதிக்கிட்டு இருந்தாங்க. மாமா ஒரு விபத்துல இறந்துட்டாங்க … 

இன்னக்கி அந்த பாட்டி இப்படி சொல்லவும் நேர அங்க எதாவது விஷயம் கிடைக்குதான்னு பார்க்க போயிருப்பா….” , என்று மூச்சு விடாமல் பேசினான் ரமேஷ்.

” சமூக சேவை பண்ணனும், எதாவது கண்டுபிடிக்கனுமுனு தான்  ரிப்போர்ட்டர் வேலையில் ஜாயின் பண்ணாங்களோ?” , என்று விக்ரம் வினவ,

” அவளுக்கு  மனசுல  மதர் தெரசா , ஜேம்ஸ் பாண்டுனு நினைப்பு” , என்று தன் பற்களை கடித்தான் ரமேஷ் .

அவர்கள் இருவரும் செய்தித்தாளில் குறிப்பிட்டிருந்த  பத்திரிக்கை அலுவலகத்திற்கு சென்றனர்.

அங்கு வாசலில் அந்த  நிறுவனத்தின் வாட்ச்மேனோடு சண்டை போட்டுக் கொண்டிருந்தாள்  திவ்யா.

“திவ்யா இங்க என்ன பண்ணிட்டு இருக்க?” , என்ற குரல் கேட்டு திவ்யா திரும்பினாள்.

அங்கு ரமேஷ் நின்று கொண்டிருக்க ,” நீ ஏன் இங்க வந்த ? எனக்கு வீட்டுக்கு வர வழி தெரியாதா? ” , என்று வினவினாள்.

“மணி என்ன தெரியுமா ? ” , என்று ரமேஷ் வினவ , தன் பையில் மொபைலை தேடினாள் திவ்யா.

” எங்க தேடுற.. ? எங்கயாவது தொலைச்சிட்டு உன் பைல தேடினா கிடைக்குமா? “, என்று கோபமாக கேட்டான் ரமேஷ்.

அவன் கையிலிருந்து மொபைலை வாங்கினாள் திவ்யா.

“வீட்ல எல்லாரும் தேடிக்கிட்டு இருக்காங்க வா போகலாம்…” , என்று ரமேஷ் கூற..

அந்த நைட் டூட்டி வாட்ச்மேனோ , “ ஓரமாய் நின்னு பேசுங்க” , என்று கூறினான்..

ரமேஷ் திவ்யாவை விக்ரமின் கார் அருகே அழைத்து வர..,

கார் அருகே நின்ற விக்ரமை பார்த்த திவ்யா, ” சார் இங்க என்ன பண்ராங்க?”.

“நீ  போற இடம்  யாரவது சொல்லி தான் எனக்கு தெரியுது “, என்று கடுப்பாக கூறினான் ரமேஷ்.

“ஓ…. சார் தான் எல்லா பிரச்சனைக்கும் காரணமா?” , என்று வினவினாள் திவ்யா.

விக்ரம் , ரமேஷ் இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டனர்.

“சார் செய்ற வேலையெல்லாம் கண்டுபுடிச்சிருவேன்னு அவருக்கு பயம்.  அவர் செய்ற எல்லா வேலையிலயும் நீயும் கூட்டா? ” , என்று திவ்யா கேட்க ,  தன் கோபத்தை கட்டுப்படுத்தி பொறுமையாக பேசினான் ரமேஷ் “நேரமாச்சு வீட்டுக்கு போகலாம் ” .

“ரமேஷ் , உனக்கு அவரை பத்தி தெரியல..  ஹி இஸ் எ கிரிமினல் “, என்று அவள் கூற, அவள் கன்னத்தில் பளார் என்று அறைந்தான் ரமேஷ்.

விக்ரம் ரமேஷை ஸ்தம்பித்து பார்க்க, திவ்யா விக்ரமை கோபமாக பார்த்தாள்.

                               தாகம் தொடரும்…….

அத்தியாயம் 30

“இதில் நீ எங்கே வந்தாய் கார்த்தி?”அவனுடைய வார்த்தையின் பொருளை உணர்ந்து கொண்டு அவ்வாறு கேட்டாள் பொழிலரசி.

“பின்னே நான் இல்லாமலா? நான் இல்லாமல் இந்தக் கதை சாத்தியமே இல்லை அரசி.உன்னுடைய எல்லாக் கேள்விகளுக்கும் பதில் நான் சொல்கிறேன்.அதற்கு முன் கயலின் கழுத்தில் இருந்து கையை எடு.என்னை மாதிரியே தீடீர்னு யார் வேணும்னா இங்கே வரலாம்.அவங்க கண்ணுல இந்தக் காட்சி பட்டா, தேவை இல்லாத கேள்விகளுக்கு நாம மூணு பேரும் பதில் சொல்ல வேண்டி இருக்கும்.” புன்னகை மாறாமல் இயல்பான முகத்துடன் பேசினான் கார்த்தி.அவன் சொல்வதில் இருக்கும் உண்மை அவளுக்கும் புரியவே கயலின் கழுத்தில் இருந்து கையை எடுத்து விட்டாள்.

“ரொம்ப தூரம் பஸ்ல வந்தது அலுப்பா இருக்கு அரசி…இப்படி உட்கார்ந்து பேசுவோமா? கயல் நீ போய் அம்மாகிட்டே சொல்லி எனக்கு குடிக்க ஏதாவது கொண்டுக்கிட்டு வர்றியா?”கண்களால் தங்கையை அங்கிருந்து அப்புறப்படுத்தினான்.

வேகமாக அங்கிருந்து நகர முயன்ற கயலின் கைகளை பிடித்து தடுத்து நிறுத்தியவள் அழுத்தமான குரலில் பேசலானாள். “சீக்கிரம் வரணும்.அங்கேயே தங்கிடக் கூடாது”பரிதாபமாக கார்த்தியை ஒரு பார்வை பார்த்த கயல் மெதுவாக தலை அசைத்து விட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தாள்.

“இப்போ சொல்லு கார்த்தி…இந்த விஷயத்தில் உன் பங்கு என்ன? ஒருவேளை என்னைக் கொல்ல முயற்சி செய்ததில் உனக்கும் பங்கு இருக்கா?”கைகளை இறுக கட்டியவாறு அவனுக்கு எதிரில் இருந்த சேரில் அமர்ந்து கொண்டாள்.

“இந்த விஷயம் எதுவும் உனக்கு தெரிந்து இருக்க வாய்ப்பு இல்லை அரசி…இது முழுக்க முழுக்க கயலுக்கும்,எனக்கும் மட்டும் தான் தெரியும்.அதனால நான் சொல்றதை எல்லாம் பொறுமையா எந்தக் கேள்வியும் கேட்காம கவனி” என்று சொல்லிவிட்டு அரசியின் முகத்தை பார்த்தான்.அதில் எந்த சலனமும் இல்லை.அதையே சம்மதமாக எடுத்துக் கொண்டு பேசத் தொடங்கினான் கார்த்தி.

எப்பொழுதும் போல காலேஜ் முடிந்து ஊர் திரும்பிக் கொண்டு இருந்த கார்த்தியின் மனம் இறக்கை விரித்து பறந்து கொண்டு இருந்தது தன்னுடைய மனதுக்கு இனியவளைக் காணப் போவதை நினைத்து.

‘இந்த முறை எப்படியும் அரசியிடம் தனியா பேசி அவகிட்டே என் காதலைப் பத்தி சொல்லி அவ வாயால சம்மதம் சொல்ல வச்சிடணும்’ என்று எண்ணிக் கொண்டவனை அவனின் மனசாட்சி கேலி பேசியது.

‘இதையே தான் நீ போன தடவையும் சொன்ன?’

‘இந்த தடவை எப்படியும் அவளையும் என்னை காதலிக்க வைக்காம ஊர் திரும்ப போவதில்லை நான்’ என்று சற்று திடமாகவே உள்ளூர சொல்லிக் கொண்டவன் பஸ்சை விட்டு இறங்கி வீடு நோக்கி சென்றான்.

போகும் வழியில் சட்டென்று அவனுக்கு ஒரு எண்ணம்… ‘வீட்டுக்கு சென்றால் அவளிடம் உடனே தனித்து பேச முடியாது.பேசாமல் அவளது பள்ளிக்கே சென்று விட்டால் என்ன?’ என்று ஒரு எண்ணம் தோன்ற அடுத்த நிமிடம் அவன் கால்கள் அரசி படிக்கும் பள்ளி இருக்கும் திசை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தது.

‘இதோ நெருங்கி விட்டோம்…இன்னும் சில நொடிகளில் பாவாடை தாவணியில் என் பச்சைக்கிளி பறந்து வருவாள்.எப்படியாவது கயலை தனியே கழட்டி விட்டு விட வேண்டும்.அப்பொழுது தான் அவளும் வாய் திறந்து என் மீதுள்ள காதலை ஒத்துக் கொள்ளுவாள்’ என்று எண்ணியவன் வேக நடை போட்டு பள்ளியை நெருங்கினான்.

அவன் பள்ளியை நெருங்கும் முன்னரே ஏற்கனவே பள்ளி முடிந்து மாணவிகள் வெளியேறிக் கொண்டு இருக்க,அவன் கண்கள் ஆவலுடன் அரசியை தேடியது.கயல் மட்டும் தனித்து வருவதை பார்த்த கார்த்தியின் உள்ளம் ஒரு நொடி நத்தையாக சுருண்டது.

‘ஒருவேளை இன்று பள்ளிக்கு வரவில்லையோ’ என்று எண்ணியவன் கயலிடம் சென்று அவளுக்காக வந்தவனைப் போல பேச்சுக் கொடுத்தான்.

“கயல்”

“அண்ணா…எப்ப வந்த ஊர்ல இருந்து…”

“இப்ப தான்…பஸ்சை விட்டு இறங்கி நேரா உன்னைப் பார்க்கத் தான் வந்தேன்.ஆமா என்ன நீ மட்டும் தனியா வர்ற? அரசி எங்கே காணோம்?”கண்கள் அப்பொழுதும் அரசிக்காக அலை பாய்ந்த வண்ணம் இருந்தது.

“ஹ… யார் கிட்டே கதை விடற…நீ என்னைப் பார்க்க வரலைன்னு எனக்கு நல்லா தெரியும்.என்னை என்ன சின்னப் பிள்ளைன்னு நினைச்சியா…எனக்கு எல்லா விஷயமும் தெரியும்”

“எ…என்ன விஷயம்?”தடுமாற்றத்தை மறைக்கப் போராடினான் கார்த்தி. ‘தங்கையிடம் போய் காதலைப் பற்றி எப்படி இயல்பாக பேச முடியும்?வீட்டுக்குத் தெரிந்தால் அவ்வளவு தான்.அவனுடைய அப்பா அவன் தோளை உரித்து தொங்கப் போட்டு விட மாட்டாரா?’

“நீ அரசியைத் தானே பார்க்க வந்து இருக்க…”

“அரசியையா…சே! சே! அவளை எதுக்கு நான் பார்க்க வரப் போறேன்.நான் உன்னைத் தான் பார்க்க வந்தேன்.”பயத்தில் கார்த்தியின் தொண்டைக்குழி ஏறி இறங்கியது.

“சும்மா நடிக்காதே.எனக்கு எல்லாம் தெரியும்.போன முறை நீ ஊருக்கு வந்தப்போவே அம்மாவும் ,அப்பாவும் நான் தூங்கிட்டதா நினைச்சு உங்க இரண்டு பேரோட கல்யாண விஷயம் பேசினாங்க.அப்போ கூட உனக்கு இதுல நிச்சயம் சம்பந்தம் இருக்காதுன்னு நினைச்சேன்.நீ தான் சரியான சாமியார் ஆச்சே…ஆனா இப்போ நீ இப்படி அரக்கப்பறக்க ஓடி வந்து ஸ்கூல் வாசலில் நிற்கும் லட்சணத்தை பார்த்தா அப்படி இல்லை போலவே…” வேண்டுமென்றே தமையனை சீண்டினாள் கயல்.

“அது…அது வந்து உன்னைப் பார்க்க…”

“அண்ணே! எனக்கு சின்னப் பிள்ளையா இருக்கும் பொழுதே நம்ம குலதெய்வம் பேச்சி அம்மன் முன்னாடி மொட்டை அடிச்சி,காது குத்தி,கம்மலும் போட்டாச்சு.அதனால் புதுசா கதை சொல்றதை நிறுத்திட்டு ஒழுங்கா உண்மையை சொல்லு…”

கயலின் கிடுக்கிப் பிடியில் மாட்டிக் கொண்டு தவித்தான் கார்த்தி.

“இப்போ உண்மையை சொல்றியா? இல்லை அப்பாகிட்டே உன்னை கோர்த்து விடவா?”

“ஏய்! கயலு…அப்படி எல்லாம் செஞ்சிடாதே…ப்ளீஸ்!”

“அப்போ உண்மையை சொல்லு…”

“அது…வந்து நான் அரசியைத் தான் பார்க்க வந்தேன்”

“ஓ…அதான் மேடம் மதியத்தில இருந்து டென்ஷனா இருந்தாங்களா?”

“ஹே…இதெல்லாம் அவளுக்கு எதுவும் தெரியாது…” என்று சொன்னவன் கயலின் சந்தேகமான பார்வையில் கடகடவென்று பஸ்ஸில் வந்து இறங்கியது முதல் தனக்கு தோன்றியதையும்,நேராக பள்ளிக்கு அவளைக் காண வந்ததையும் சொன்னவன் அவளை தனியே பார்த்து பேசி தன்னுடைய காதலை தெரிவித்து பதிலுக்கு அவளது காதலையும் அவள் வாயால் அறிந்து கொள்ள முடியாத சோகத்தோடு முடித்தான்.

“ஓ…என்னன்னு தெரியலை அண்ணா…இன்னைக்கு அவ சீக்கிரமே கிளம்பி போய்ட்டா…என்கிட்டே கூட ஒரு வார்த்தை சொல்லலை…”

“ஒருவேளை உடம்பு சரி இல்லையா?” பரபரத்தான் கார்த்தி.

“அப்படி எல்லாம் எதுவும் இருக்காது…அவளோட பாட்டி இன்னைக்கு அவளோட அப்பா வருவார்னு ஏதாவது புதுசா சமைக்கிறதா சொல்லி இருப்பாங்க…அதான் என்னைப் பத்திக் கூட மறந்துட்டு ஓடிட்டா” என்று கேலி பேசி சிரித்த கயல் அப்பொழுது தான் கவனித்தாள் சிரிப்பில்லாத தமையனின் முகத்தை.

“என்ன அண்ணா..ஏன் முகமெல்லாம் ஒரு மாதிரி ஆகிடுச்சு?”

“ம்ச்!…அப்பா, அம்மா கல்யாண விஷயம் பேசுறதுக்கு முன்னாடி அவ கிட்டே தனியா பேசி அவளுக்கும் என்னைப் பிடிக்குமான்னு தெரிஞ்சுக்க ஆசைப்பட்டேன்.ஆனா…”

“அதனால என்ன வீட்டுக்குப் போனதும் அவகிட்ட பேசிட்டா போச்சு…”

“இனி எங்கே பேசுறது? அவங்க வீட்டில் அவங்க பாட்டி அவளை என்கூட தனியா பேச விட்டுடுவாங்களா? அதுவும் இல்லாம அவங்க அப்பாவும் இந்நேரம் அவங்க வீட்டுக்கு வந்து இருப்பார்.முழுசா இரண்டு நாள் அவளுக்கு நாம யாருமே கண்ணுக்கு தெரிய மாட்டோம்.அவங்க அப்பாவையே சுத்தி சுத்தி வருவா…லீவ் முடிஞ்சதும் அவரும் ஊருக்கு கிளம்பிடுவார்.நானும் காலேஜ் கிளம்பிடுவேன்.அவகிட்டே தனியா பேசவே முடியாது.”

“அதனால என்ன கார்த்தி…இந்த முறை எப்படியும் அப்பாவும்,அம்மாவும் உங்க கல்யாண விஷயத்தை பேசிடுவாங்க…அதுக்கு அப்புறம் அவகிட்டே பேசி தெரிஞ்சுக்கிட்டா போச்சு”

“ஒருவேளை அவங்க அப்பா வந்து பேசினதால அவ கல்யாணத்துக்கு சம்மதம் சொல்லி இருந்தா?”

“அதனால என்ன வந்தது? நமக்கு தேவை அவ கல்யாணத்துக்கு சம்மதிக்கணும் அவ்வளவு தானே?”கயலுக்கு உண்மையில் அவன் என்ன சொல்ல வருகிறான் என்பது கொஞ்சமும் புரியவில்லை.

‘இதை எப்படி தங்கையிடம் சொல்வது’ என்று குழம்பி சற்று நேரம் அமைதியாகவே இருந்த கார்த்தி வேறு வழி இல்லாமல் அவளிடம் தன்னுடைய எண்ணத்தை பகிர்ந்து கொண்டான்.

“அது…வந்து கயல்…எனக்கு அப்பா ,அம்மா பேசுறதுக்கு முன்னாடி கயல்கிட்டே தனியா பேசி அவளுக்கு இதில் சம்மதம் தானான்னு தெரிஞ்சுக்கணும்.எங்க கல்யாணம் அவளோட அப்பா சொன்னதால மட்டும் நடக்கிற விஷயமா இருக்கக்கூடாது.அவளுக்கும் என்னை பிடிச்சு இருக்கணும்.ஹ்ம்ம்…இனி தான் அதற்கு வழி இல்லாமல் போச்சே…”மனதை மறையாமல் சொல்லி விட்டு தளர்ந்த நடையோடு செல்லும் அண்ணனின் சோகத்தை தாங்க முடியாமல் சட்டென்று அந்த முடிவுக்கு வந்தாள் கயல்.

“அண்ணா…நில்லு.என்கிட்டே ஒரு ஐடியா இருக்கு…இதை செஞ்சா எப்படியும் இன்னும் ஒரு மாசத்துக்கு அரசி கிட்டே யாரும் கல்யாணம் விஷயம் பேச மாட்டாங்க…அந்த டைம் உனக்கு போதுமா?அதுக்குள்ளே அவ கிட்டே பேசிடுவியா”

“ம்ம்ம்…நிச்சயமா…ஆனா என்ன பண்ணப் போற?”

“அதெல்லாம் சஸ்பென்ஸ்…நீ என் கூட வா…நாங்க எவ்வளவு சினிமா பார்த்து இருக்கோம்” என்று கெத்தாக சொல்லிவிட்டு பாவாடை தாவணியில் இல்லாத காலரை தூக்கி விட்டுக் கொண்டாள்.

“ஏய் கயல்…நீ சொல்றதை பார்த்தா எனக்கு சந்தேகமா இருக்கு…ஏதாவது ஏடாகூடமா செஞ்சு வச்சிடாதே…இது என் வாழ்க்கை”

“அதெல்லாம் நான் பார்த்துக்கிறேன்….இப்போ வா இரண்டு பேரும் அரசி வீட்டுக்கு போவோம்…”

“வீட்டுக்கா…அய்யயோ நான் வரலை…இந்நேரம் அவங்க அப்பா வந்தாலும் வந்து இருப்பார்.”

“வருங்கால மாமனார் தானே…வந்து ஒரு ஹலோ சொல்லிட்டு போ”

“ஊஹும்…நான் மாட்டேன்…”

“ஹே…உன்னை ஒரு காரணமாத் தான் வர சொல்றேன்…நீ வந்தா உன் ஆளை பார்க்கலாம்.அப்படியே உன்னோட லவ்வை நீ அவகிட்டே சொல்லலாம்”

“நிஜமாவா?”கார்த்தியின் கண்கள் எதிர்பார்ப்பில் பளபளத்தது.

“நிஜமாத் தான்…இப்போ என் கூட வா” என்று கார்த்தியை அழைத்துக் கொண்டு விறுவிறுவென்று நடந்தவள் அரசியின் வீடு வரும் பொழுதே அரசி கொல்லைப் புறத்தில் தனித்து நிற்பதை பார்த்தாள்.கயல் இருந்த பரபரப்பில் வீட்டின் முன்புறம் இருந்த கூட்டத்தை கவனிக்க தவறினாள்.

அரசியின் பாட்டியின் திட்டுகளுக்கு பயந்தும்,அவரிடம் மாட்டினால் கேள்வி கேட்டே அவரை ஒரு வழி செய்து விடுவார் என்று எண்ணியதாலும் முன் வாசல் வழியாக செல்லாமல் கொல்லைப்புறத்திற்கு செல்லும் சிறு வேலிக்கு அருகில் இருந்த மரத்தின் மீது ஏறி அந்தப் பக்கம் குதித்தாள்.இது அடிக்கடி நடக்கும் செயல் தான்.எப்பொழுதேனும் வடிவம்மாளுக்கு தெரியாமல் அரசியிடம் தனியே பேச விரும்பினால் கயல் இப்படி வேலி தாண்டி உள்ளே குதிப்பது அவ்வபொழுது நடக்கும் விஷயம் தான்.அரசியிடம் பேசி விடலாம் என்று எண்ணித் திரும்பிய கயல், அங்கிருந்த துணி துவைக்கும் கல்லைத் தாண்டி அரசி நகர்ந்து செல்வதைப் பார்த்தவள் அவசர அவசரமாக கார்த்தியிடம் பேசினாள்.

“அண்ணா…நான் எப்படியாவது அரசிகிட்டே பேச்சு கொடுத்து அவளை அந்த கிணத்துக்குப் பக்கத்தில கூட்டிட்டு போயிடறேன்.”

“எது அந்த மறுகோடியில் இருக்கே…அந்த கிணத்துக்கா? அவளுக்குத் தான் கிணறுன்னா பயமாச்சே?”

“அதே தான்… அந்த கிணத்துக்குப் பக்கத்தில் போனதும் கால் தடுக்கி விழற மாதிரி நான் ஏற்பாடு செய்றேன்.நீ உடனே வந்து கிணத்துல குதிச்சு அவளை காப்பாத்திடு”

“அய்யயோ கயல்…இந்த விளையாட்டு வேணாம்…அரசிக்கு நீச்சல் தெரியாது.அதுவும் அவளுக்கு ஏற்கனவே சின்ன வயசில் இது மாதிரி ஒருமுறை நடந்து அவ ரொம்ப பயந்து போய் கிட்டத்தட்ட ஒரு வாரம் ஜுரத்தில் இருந்தா…உனக்கு மறந்து போச்சா?”

“எல்லாம் எனக்கு நியாபகம் இருக்கு…இதோ பார் கார்த்தி…இப்போ அரசி கிணத்தில் விழுந்தவுடன் நீ அவளை வந்து காப்பாத்தினா அவளுக்கு உன் மேல தன்னை காப்பாத்தின ஹீரோ அப்படிங்கிற எண்ணம் வந்திடும்.அதுவும் இல்லாம நீ சொல்ற மாதிரி அவளுக்கு காய்ச்சல் எதுவும் வந்தாலும் அதுவும் கூட நல்லது தான்.எப்படியும் கொஞ்ச நாளைக்கு இந்த கல்யாண பேச்சை நம்ம வீட்டு ஆட்கள் யாரும் பேச மாட்டாங்க.நீயும் அடுத்த முறை வரும் பொழுது ஒருநாள் முன்னமே லீவ் போட்டு வந்து அரசிகிட்டே பேசிடு.

தன்னைக் காப்பாத்தின ஹீரோ அப்படிங்கிறதால அவளும் உன் காதலுக்கு சம்மதம் சொல்லிடுவா.சரியா? அப்புறம் நீயும் என்னைப் போல சுவர் ஏறிக் குதிச்சு வராம முன் வாசல் வழியா வா… அப்போ தான் நீ கிணத்தில் இருந்து காப்பாத்தின பிறகு பாட்டி கேட்கிற கேள்விக்கு எல்லாம் சரியா பதில் சொல்லி சமாளிக்க முடியும்.

ஏன்னா…என்ன தான் பாட்டிக்கு பேத்தி கிணத்தில் விழுந்தது அதிர்ச்சியா இருந்தாலும்.அந்த நேரத்தில் கூட நீ எப்படி வீட்டுக்குள்ளே வந்தன்னு கரெக்டா கேள்வி கேட்டு வைக்கும்.அதனால நீ முன் வாசல் வழியாவே வா… அரசிக்கு ஜுரம் விட்டதுக்கு அப்புறம் கேட்டா கூட அவளே கால் தடுக்கி விழுந்த மாதிரி சொல்லிட வேண்டியது தான். அப்புறம் ரொம்ப லேட் பண்ணாம சீக்கிரம் உள்ளே வந்து அரசியை காப்பாத்திடு.நான் போறேன்.”என்று படபடவென்று சொல்லி முடித்தவள் வேகமாக அங்கிருந்து நகர்ந்து விட்டாள்.

கார்த்தி எவ்வளவோ தடுக்க முயன்றும் அவனால் முடியாமல் போக ,கத்தி கயலை கூப்பிட்டால் பாட்டியின் காதில் விழுந்து விடுமோ என்று எண்ணி பயந்தவன் வேகமாக முன் வாசல் வழியாக வந்து கயலின் செய்கையை தடுத்து நிறுத்தி விடலாம் என்ற எண்ணத்தோடு வீட்டின் முன் வாசலுக்கு விரைந்தான்.அங்கே வந்த பிறகு தான் வீட்டின் உண்மை நிலவரம் புரிய வர அவன் வருந்தி நின்றது சில நிமிடங்களே.ஏனெனில் இப்பொழுது அவனுக்கு இறந்த பாட்டியை நினைத்து வருந்துவதை விட அரசியை காப்பாற்ற வேண்டும் என்ற எண்ணமே மேலோங்கி நிற்க , நொடியும் தாமதிக்காது வேகமாக எல்லாரையும் தள்ளிக் கொண்டு பின் வாசலை நோக்கி ஓடினான்.

இவன் வந்து தடுப்பதற்குள் எல்லாம் முடிந்து இருக்க,கார்த்தி வேகமாக கொல்லைப்புறத்திற்கு ஓடி வருவதை பார்த்த ஊர் மக்கள் என்னவோ ஏதோவென்று அவர்களும் பின் தொடர்ந்து வர கார்த்தியை பின் தொடர்ந்து வந்த கிராமத்து மக்களை எதிர்பாராத கயல் பயந்து போய் அருகில் இருந்த மரத்தின் பின் ஒளிந்து கொண்டாள்.எனவே ஊர் மக்கள் யாருக்கும் இதில் கயல் சம்பந்தப்பட்டு இருக்கும் விஷயம் தெரியாமலே போனது.

“அதுக்கு அப்புறம் உன்னை ஹாஸ்பிடல் சேர்த்த பிறகு தான் உனக்கு தலையில் அடிபட்டதில் மூளை நரம்புகள் பாதிக்கப்பட்ட விஷயம் எங்க எல்லாருக்கும் தெரிய வந்துச்சு.இது தான் நடந்தது அரசி…கயல் செஞ்சது தப்பு தான்.நான் இல்லைன்னு சொல்லலை.எனக்காக ஏதோ செய்யணும் இப்படி முன்னே பின்னே யோசிக்காம செஞ்சு வச்சுட்டா…அதுக்காக அவ ரொம்பவே வருத்தப்பட்டா…நீ குணமாகணும்ன்னு நம்ம ஊர் அம்மனுக்கு தீச்சட்டி எல்லாம் எடுத்தா…”

“இதுனால எல்லாம் சரியாகிடுமா கார்த்தி…என் வாழ்க்கையில் முழுசா மூணு வருஷம் நான் பைத்தியக்காரியா இருந்து இருக்கேன்.யாரால இதோ இவளால் தான்”காபி எடுத்துக் கொண்டு அறைக்குள் நுழைந்த கயலை குரோதத்துடன் பார்த்தாள் அரசி.

“அவ இப்படி ஆகும்னு நினைக்கலை அரசி…சினிமாவில் வர்ற மாதிரி வாழ்க்கையிலும் எல்லாம் ஒரே திசையில் நடக்கும்னு நினைச்சு பண்ணிட்டா.விவரம் தெரியாத வயசில ஆர்வக்கோளாறு காரணமா செஞ்ச ஒரு விஷயம்.நிச்சயம் அது தப்பு தான்.அதை நான் மறுக்கலை.ஆனா அவளுக்கு தண்டனை மட்டும் எதுவும் கொடுத்திடாதே.இந்த மூணு வருஷமும் உனக்கு பக்கத்தில் இருந்து எல்லாத்தையும் பார்த்து பார்த்து செய்தா…உன்னோட இந்த நிலைமைக்கு தான் தான் காரணம்ங்கிற குற்ற உணர்ச்சியில் தவிச்சுக்கிட்டு இருந்தா….இப்பவும் அவளுக்கு அந்த குற்றவுணர்ச்சி போகலை.தயவு செஞ்சு அவளை மன்னிச்சுடு அரசி”தங்கைக்காக கார்த்தி மன்னிப்பை வேண்ட,கண்களால் மன்னிப்பை யாசித்தபடி நின்ற தோழியை பார்த்த அரசி ஒருசில நிமிடங்கள் கண்களை இறுக மூடி தன்னைக் கட்டுபடுத்திக் கொள்ளப் போராடினாள்.

“இதுக்காகத் தான் என்னை பார்த்த அன்னைக்கு என்கிட்டே மன்னிப்பு கேட்டியா நீ?” கயலை நோக்கி கேட்க அவள் தலை ஆம் என்பது போல அசைந்தது.

“என்னால இவளை மன்னிக்க முடியுமான்னு தெரியலை கார்த்தி.முடிஞ்சா முயற்சி செய்றேன்”

“அதுவே போதும் அரசி”

“கார்த்தி…நான் வேற ஒருத்தரை கல்யாணம் செஞ்சுகிட்டது பிடிக்காமத் தான் சுசீலா அத்தை என்கிட்டே சரியா பேச மாட்டேங்கிறாங்களா?”

“பிடிக்காமன்னு சொல்ல முடியாது…கொஞ்சம் வருத்தம் அவ்வளவு தான் அரசி.அவங்க உன்னை தன்னோட மருமகளாவே நினைச்சுக்கிட்டு இருந்தாங்க.ஆனா திடீர்னு உனக்கு வேற இடத்தில் கல்யாணம் ஆனதில் அவங்களுக்கு வருத்தம்.அவ்வளவு தான் அரசி”

“வருத்தம் அவங்களுக்கு மட்டும் தானா கார்த்தி…உனக்கு இல்லையா?”

“எனக்கு வருத்தம் இல்லைன்னு நிச்சயம் பொய் சொல்ல மாட்டேன் அரசி.”இது தான் கார்த்தி.அவன் ஒரு எதார்த்தவாதி.

“ஒண்ணை மட்டும் நல்லா நியாபகம் வச்சுக்கோ கார்த்தி.நான் இப்போ பொழிலரசி விக்ரமாதித்யன்.அவரோட மனைவி.என்னைப்பற்றி தேவை இல்லாத நினைவுகள் உன் மனதில் ஏதாவது இருந்தா அதை அழிச்சிடு”கம்பீரத்தோடு சொன்னவளை வியப்புடன் பார்த்தான் கார்த்தி.

“முயற்சி செய்றேன் அரசி.ஆனா எங்களால உன்னோட வாழ்க்கைக்கு இனி எந்த தொந்தரவும் இருக்காது.அப்புறம் அரசி…இந்த விஷயம் எதுவும் அம்மா,அப்பாவுக்கு தெரியாது.ப்ளீஸ்! நீயும் சொல்லிடாதே.அவங்களால தாங்க முடியாது”

“சரி கார்த்தி…”என்று சொல்லி விட்டு ஒரு பெருமூச்சை வெளியேற்றினாள்.

“இன்னைக்கு நீ ஓய்வெடு கார்த்தி…நாளையில் இருந்து நம்ம வேலையை ஆரம்பிக்கலாம்.அப்புறம் நீ இங்கே அடிக்கடி வர வேணாம்.எதுவா இருந்தாலும் கயல்கிட்டே சொல்லி விடு”

“ஏன் அரசி”

“என் கணவர் என்னுடைய பாதுகாப்புக்காக ஆட்களை ஏற்பாடு பண்ணி இருக்கார்.அவங்க கண்காணிப்பில் தான் நான் இருக்கிறேன்.நீ அடிக்கடி வந்து போனால் தேவை இல்லாத சந்தேகம் வரும்.அதனால தான்.”

“இதெல்லாம் அவசியமா அரசி”

“நிச்சயம் அவசியம் தான்.நீங்க இரண்டு பேரும் இப்போ கிளம்புங்க.நான் கொஞ்சம் தனியா இருக்கணும்.”

மறுபேச்சின்றி இருவரும் வெளியேறி விட சற்று நேரம் சேரில் அமர்ந்து தலையை தாங்கிப் பிடித்துக் கொண்டு அமர்ந்து இருந்தாள் பொழிலரசி.சில நிமிடங்கள் கழித்து வாசலில் யாரோ அழைக்கும் குரல் கேட்டு வெளியே சென்று யார் என்று எட்டிப் பார்த்தாள்.வாட்ட சாட்டமாக இரண்டு தடியன்கள் நின்று கொண்டு இருந்தனர்.அவர்கள் கையில் இருந்த போனை அவளிடம் நீட்டினர்.

“ஆதி சார் லைன்ல இருக்கார் மேடம்.உங்ககிட்ட பேசணும்னு சொன்னார்”என்று சொல்லி போனை கொடுத்தவர்கள் அடுத்த நிமிடம் மாயமாக மறைந்து விட்டு இருந்தனர்.

“விக்கிரமா”காதலை குரலில் தேக்கி அழைத்தவள் அவனின் கேள்வியில் ஆடிப் போனாள்.

“இப்போ உன்னை வந்து ஒருத்தன் பார்த்துட்டு போனானே அவன் யார்?”வார்த்தைகளில் விவரிக்க முடியாத உஷ்ணம் அவன் குரலில்.

காதலாகும்….

Comments Here