வண்ணம் கொண்ட வெண்ணிலவே 19

குந்தவியை அன்றைக்கு முழுவதும் ‘ICU’ வில் வைத்திருந்தார்கள். பிரபாகரன் தன் கண் பார்வையிலேயே வைத்திருந்தார் மனைவியை. ஆரம்பத்தில் லேசாக மூச்சுத் திணறல் இருந்தபோதும், பின்னர் நிலைமை சீரானது.

மாறனும், தமிழும் ‘ICU’ விற்கு வெளியே அமர்ந்திருக்க, சுதாகரனும், மகேஷும் அங்குமிங்கும் அலைந்து கொண்டிருந்தார்கள். லேசாக கண் விழித்தார் குந்தவி. அவர் கைகளைப் பற்றிக் கொண்ட பிரபாகரன்,

“டாலி, ஒன்னுமில்லைடா. பல்ஸ் நார்மலா இருக்கு, இன்னும் கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு ஒரு ‘ECG’ எடுத்து பாத்துட்டு ரூமுக்கு ஷிஃப்ட் ஆகிரலாம், ஓ கே.” என்றார். அந்த ஒரு பொழுதுக்குள் பத்து வருட மூப்புத் தெரிந்தது பிரபாகரன் முகத்தில். மென்மையாகச் சிரித்தார் குந்தவி.

“எனக்கு ஒன்னும் ஆகாது ப்ரபா, நான் மென்டலி ஃபிட் ஆத்தான் இருக்கேன். நீங்க ரொம்பவே வொர்ரி பண்ணிக்காதீங்க.” சொல்லி முடித்தவரின் கையை இறுக்கமாகப் பற்றிக் கொண்டார் பிரபாகரன்.

“ப்ரபா, சுதா எங்க? நான் பாக்கனும். வரச்சொல்லுங்க.” குந்தவி சொன்னதும், ட்யூட்டியில் இருந்த நர்ஸிடம் தகவல் சொல்ல, உள்ளே நுழைந்தான் சுதாகரன்.

“சுதா, ஸாரிப்பா. உன்னோட லைஃப்லயே ரொம்ப சந்தோஷமான, மறக்க முடியாத ஒரு நாள். அதை அம்மா ஸ்பொயில் பண்ணிட்டேன்.” குந்தவியின் கைகளை தன் கைகளுக்குள் அழுத்திப் பிடித்தவன் அதில் முகம் புதைத்துக் கொண்டான். சற்று நேரத்தில் சுதாகரனின் உடல் அழுகையில் குலுங்கியது.

“சுதா! ஏன் கண்ணா அழுற? என்னாச்சுப்பா?” குந்தவி சற்றே பதற,

“சுதா!” என்றார் பிரபாகரன் அழுத்தமான குரலில்.

“இது ‘ICU’, அம்மா இப்போ டென்ஷன் ஆகுறது அவ்வளவு நல்லதில்லை. நீயே இப்பிடி பிஹேவ் பண்ணலாமா?” உணர்ச்சிகளைக் கொட்ட இது நேரமல்ல, என்ற செய்தி அந்தக் குரலில் மறைமுகமாக இருந்தது. தன்னைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டான் சுதாகரன்.

“அம்மா, மகேஷ் உங்களுக்கு ஒரு நல்ல மகனா இருக்கிற அளவு, நான் ஒரு நல்ல மகனா நடந்துக்கலையோன்னு எனக்கு கில்ட்டியா இருக்கும்மா. உங்களுக்காக நான் எப்பவுமே பேசினதில்லை எங்கிறதால, உங்க மேலே எனக்கு பாசம் இல்லைன்னு அர்த்தமில்லைம்மா.”

“என்ன சுதா பேசுற நீ? அம்மா எப்போ அப்பிடிச் சொல்லி இருக்கேன்?”

“நீங்க என்னைக்குமே அப்பிடிச் சொல்ல மாட்டீங்கம்மா. இது என்னோட உறுத்தல். நான் உங்க கூட இருந்ததை விட, பாட்டி கூட இருந்தது தான் அதிகம். அதனாலேயோ என்னவோ, அவங்களுக்கு எதிரா என்னால பேச முடியலை. ஆனா அவங்க பண்ணுறதெல்லாம் தப்புன்னு எனக்கு நல்லாவே புரியுது. ஆனா மகேஷ் மாதிரி என்னால அவங்களை சட்டுன்னு எதிர்க்க முடியலைம்மா.” கோர்வையாக சுதாகரன் சொல்லி முடிக்க, அவன் கையை ஆதரவாக தட்டிக் கொடுத்தார் குந்தவி.

“எம் பையனை எனக்குத் தெரியும் சுதா. இதெல்லாம் நீ சொல்லித்தான் நான் புரிஞ்சுக்கனுமா? உமா எங்கப்பா? வரச்சொல்லு, நான் அவளைப் பாக்கணும்.”

“மது வீட்டுக்கு போயிட்டாம்மா. அத்தைக்கு ஃபோன் பண்ணி அனுப்பச் சொல்லுறேன். நீங்க ரெஸ்ட் எடுங்க. மது வந்ததும் நான் கூட்டிக்கிட்டு வர்றேன்.” சொல்லிவிட்டு சுதா வெளியேற லேசாகக் கண்ணயர்ந்தார் குந்தவி. வெளியே வந்த சுதாகரன் நேராக தமிழிடம் சென்றான்.

“அம்மா எப்பிடி இருக்காங்க சுதா?” தமிழின் பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்த இளமாறன் அவசரமாகக் கேட்க,

“பேசினாங்க மாமா, இனி அவ்வளவு பிரச்சினை இருக்காதுன்னு தான் நினைக்கிறேன். மதுவைப் பாக்கனும்னு சொன்னாங்க.” சொன்னவன், தமிழைப் பார்க்க,

“வரச் சொல்லுறேன்பா.” என்றார் தமிழ். ஃபோனை எடுத்து வீட்டுக்கு அழைத்தவர்,

“ஆரா, உமாவை ஹாஸ்பிடல் வரைக்கும் கொஞ்சம் வரச் சொல்லும்மா. குந்தவி பாக்கனும்னு சொல்லுறா.” அந்தப் பக்கம் என்ன சொன்னார்களோ, பதட்டத்தில் தமிழ் எழுந்து விட்டார்.

“என்னம்மா சொல்லுற? உமா இங்க இல்லையே. நல்லா பாரு ஆரா, மொட்டை மாடியில இருக்கப் போறா. எல்லா இடத்திலேயும் நல்லா பாரும்மா.” சொன்னவர் பதட்டமாக நிற்க,

“என்னாச்சு தமிழ்?” என்றார் இளமாறன்.

“உமா வீட்டுல இல்லையாம், ஹாஸ்பிடல்ல இருக்கான்னு ஆரா நினைச்சுக்கிட்டு இருந்தாப்பலயாம். அதான், நல்லா எல்லா இடத்திலையும் தேடிப் பாக்கச் சொன்னேன்.” தமிழின் குரலில் பதட்டம் இருந்தது.

“வீட்டுல தான் எங்கேயாவது இருக்கும். தோட்டத்தில பாக்கச் சொல்லு. அங்கேதான் எங்கேயாவது மரத்துமேல உக்காந்து பாட்டு கேட்டுக்கிட்டு  இருப்பா.” சமாதானம் சொன்னார் இளமாறன். பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே தமிழின் ஃபோன் சிணுங்கியது. எடுத்துப் பேசியவர் பதட்டத்தின் உச்சக்கட்டத்தில் இருந்தார்.

“என்ன சொல்லுற ஆரா, நல்லா எல்லா இடத்திலயும் பாத்தியா?” தமிழின் பதிலில் அங்கு இருந்த அனைவரையும் பதட்டம் தொற்றிக் கொண்டது. சட்டென்று இன்னொரு நம்பருக்கு தொடர்பு கொண்டவர் அங்கேயும் விசாரித்தார். அது உமாவின் ஹாஸ்டல் நம்பர். சுதாகரன் உமாவின் நம்பருக்கு தொடர்பு கொள்ள, அது ஸ்விச்ட் ஆஃப் என்றது. 

“இந்த விஷயம் குந்தவி காதுக்கு போக வேணாம் தமிழ். நம்ம முதல்ல கொஞ்சம் அக்கம் பக்கம் தேடிப் பாப்போம். இன்னைக்கு நடந்த சம்பவங்கள் நம்மையே புரட்டிப் போட்டப்போ, பாவம் அவ சின்னப் பொண்ணு, என்ன பண்ணுவா? கோபத்துல எங்கேயாவது போய் உக்காந்திருப்பா. கண்டுபிடிச்சிரலாம். கவலைப்படாதே.” மாறன் சொல்லி முடிக்க, சுதாவோடு தமிழ் சேர்ந்து கொள்ள, மகேஷோடு இணைந்து கொண்டார் இளமாறன்.

அன்றைய மாலைப் பொழுது முழுவதும் தேடலிலேயே கழிய, எல்லோருக்கும் இப்போது லேசாக பயம் கிளம்பியது. ஆராதனாவும், தமிழரசியும் மாறி மாறி ஃபோன் பண்ணிய படி இருக்க, தமிழ்ச்செல்வன் முற்றாக உடைந்து போனார். போலீசுக்கு போகவும் தமிழ் விரும்பவில்லை. நிச்சயதார்த்தத்தில் இத்தனை பிரச்சினைகள் என்றால், விரும்பத்தகாத கேள்விகள் முளைக்கும் என்று அந்த எண்ணத்தைக் கைவிட்டிருந்தார் தமிழ்.

இளமாறன் விசாலாட்சியை தொடர்பு கொண்டு நிலைமையை விபரித்திருக்க, அவருக்கு தெரிந்த நம்பிக்கையான தனியார் நிறுவனத்தின் மூலம் தேடுதலை ஆரம்பித்திருந்தார்கள். ஆனால் மாயமாக மறைந்து போயிருந்தாள் உமா. எந்தத் தடயமும் கிடைக்கவில்லை. 

பசி, தாகம் மறந்து எல்லோரும் அலைந்து கொண்டிருந்தார்கள். நேரம் இரவு பத்தைத் தொட்டுக் கொண்டிருக்க தமிழ்ச்செல்வன் பைத்தியம் பிடித்தது போல ஆகிப்போனார். காரோட்டிக் கொண்டிருந்த சுதாகரனை கண் கொண்டு பார்க்க முடியவில்லை. நிலைகுலைந்து அமர்ந்திருந்தான். ஆனாலும் அவன் காரை கடைசியாக நிறுத்திய இடத்தைப் பார்த்தபோது, தமிழ்ச்செல்வனுக்கு‌ அத்தனை நல்லதாகப் படவில்லை.

தமிழ் இறங்குவதற்கு முன்பாக காரை விட்டிறங்கியவன், கடகடவென அபியின் வீட்டிற்குள் நுழைந்தான். தமிழுக்கு மூச்சு முட்டியது. உடனடியாக இளமாறனை தொடர்பு கொண்டு விஷயத்தை சொல்லி விட்டு,

“சீக்கிரமா வா மாறா. சுதா இங்க என்ன ஏழரையைக் கூட்டப் போறான்னு எனக்குத் தெரியலைப்பா.” என்றவர், அவரும் இறங்கி வீட்டுகுள் ஓடினார். நடுவீட்டில் நின்று கொண்டு,

“அபீ…ஈஈஈ!” என்று குரல் கொடுத்தான் சுதாகரன். அடுத்த நிமிடமே நாராயணனும், ரஞ்சனியும் பதறியடித்துக் கொண்டு ஓடி வந்தார்கள்.

“என்னப்பா? யாரு நீ? எதுக்கு அபியை இத்தனை சத்தமாக் கூப்பிடுறே?” நாராயணன் வினவிக் கொண்டிருக்க, அப்போதுதான் உள்ளே நுழைந்த தமிழ்ச்செல்வன்,

“சுதா! என்ன பண்ணுற நீ? எதுக்கு இப்போ இங்க வந்து சத்தம் போடுறே?” என்றார். குரலில் சொல்லவொண்ணாத வேதனை இருந்தது.

“மாமா, உங்களுக்கு தெரியாது மாமா. இந்த அபி தான் மதுவை ஏதோ பண்ணி இருக்கான். இவனுக்கு மது மேலே ஒரு கண் இருந்துது. அதனால இவன் தான் ஏதோ பண்ணி இருக்கான்.” சுதாகரனின் குரலில் ஆவேசம் இருந்தது. அபி அவன் கையில் கிடைத்தால் என்ன ஆகுமோ என்ற பதட்டம் தமிழ்ச்செல்வனை பிடித்துக் கொண்டது.

“தமிழ்ச்செல்வன், என்ன நடக்குது இங்கே? இந்தப் பையன் யாரு? எதுக்கு தேவையில்லாம என்னென்னவோ பேசுறாரு?” நாராயணனின் கேள்வி ரொம்பவே சூடாக வந்தது.

“அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்லை நாராயணன். நீங்க தப்பா எடுத்துக்காதீங்க. எங்க வீட்டுல ஒரு சின்னப் பிரச்சினை. அதுல சுதாகரன் கொஞ்சம் உணர்ச்சி வசப்பட்டு பேசுறாரு.” 

“அதுக்கு எதுக்கு இங்க வந்து சத்தம் போடுறாரு? தேவையில்லாம அபியை எதுக்கு இழுக்கனும்?” நாராயணனின் குரல் கொஞ்சம் கடுப்பாகவே வந்தது.

“அங்கிள், என்னாச்சு? எதுக்கு சுதாண்ணா இப்பிடி பிஹேவ் பண்ணுறாங்க?” ரஞ்சனி கேட்டதுதான் தாமதம், தமிழ்ச்செல்வன் முழுவதுமாக உடைந்து போனார். கண்கள் குளமாக,

“அம்மா ரஞ்சனி, உமாவைக் காணலைம்மா. எம் பொண்ணைக் காணலைம்மா.” சொன்னவர் குலுங்கி அழ, ரஞ்சனி ஓடிவந்து தமிழின் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டாள். நிலைமையின் வீரியம் புரிந்த நாராயணன், தமிழின் மறுபக்கம் வந்து,

“தமிழ்ச்செல்வன், முதல்ல உக்காருங்க. அழுறதை நிறுத்திட்டு என்ன ஆச்சுன்னு சொல்லுங்க. நீங்க சொல்லுறதைப் பாத்தா ஏதோ விபரீதமா தெரியுது. உணர்ச்சிவசப் படாதீங்க. உங்க பொண்ணுக்கு ஒன்னும் ஆகாது. கடவுள் அவகூட துணையா இருப்பார். அமைதியா இருங்க.” ஒரு தகப்பனாக ஆறுதல் சொன்னாலும், நாராயணனுக்கு வயிற்றைப் பிசைந்தது. 

அப்போது சட்டென்று அந்த பென்ஸ் வாசலில் வந்து நிற்க, அதிலிருந்து இறங்கினான் அபிமன்யு. அவனைப் பார்த்த மாத்திரத்தில் ஒரு ருத்ர தாண்டவமே ஆடித் தீர்த்தான் சுதாகரன். பாய்ந்து வாசலுக்கு வந்தவன், அபியின் ஷேர்ட்டை கொத்தாகப் பிடித்திருந்தான். அவனை உலுக்கி எடுத்தவன்,

“மது எங்கடா? எம் மது எங்கே? என்ன பண்ணின அவளை?” ஒவ்வொரு கேள்விக்கும் அபியை கசக்கிப் பிழிந்தான் சுதாகரன். தமிழ்ச்செல்வனால் சுதாகரனை அபியிடமிருந்து பிரித்தெடுக்க முடியவில்லை. நல்லவேளையாக மகேஷின் காரும் அப்போது வந்துவிட, மூவருமாக சேர்ந்து சுதாகரனை இழுத்துப் பிடித்தார்கள்.

இத்தனை நடந்த போதும், அபி எதுவும் வாய் திறந்து பேசவில்லை. ஒரு அதிர்ச்சியோடு எல்லாவற்றையும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். எங்கிருந்தோ பயணப்பட்டு அப்போதுதான் வீடு வந்து சேர்ந்த தோற்றம் அவனில் காணப்பட்டது.

“என்னப்பா நடக்குது இங்கே? இவங்க எதுக்கு இந்நேரத்துக்கு இங்க வந்து சத்தம் போடுறாங்க?” 

“அது ஒன்னுமில்லை அபி. இவங்க வீட்டுப் பொண்ணை காணலையாம். அதனால இந்தத் தம்பி இங்க வந்து…” நாராயணன் சொல்லி முடிப்பதற்குள் சுதாகரனின் குரல் பாய்ந்து வந்தது.

“யோவ், நான் என்ன சொல்லுறேன், நீ என்ன உம் பையன் கிட்ட விளக்கம் குடுத்துக்கிட்டு இருக்கிறே. செவிட்டுல நாலு அப்பு அப்பினா எம் மது எங்கன்னு சொல்லிட்டுப் போறான். அதை விட்டுவிட்டு என்னென்னவோ பேசிக்கிட்டு இருக்கே?” மரியாதை காற்றில் பறந்தது.

“சுதா! என்ன பேசுறே நீ? பெரியவங்க கிட்ட இப்பிடித்தான் மரியாதை இல்லாம நடந்துக்குவேயா?” இளமாறன் சுதாவை உலுக்க,

“இங்கப் பாருங்க தமிழ்ச்செல்வன். நான் உங்க முகத்துக்காகத் தான் பாக்குறேன். இல்லைன்னா இந்தப் பையன் நடந்துக்கிற மாதிரிக்கு இங்கே நடக்கிறதே வேற.” என்றார் நாராயணன்.

“என்னைய்யா பண்ணி கிழிச்சிடுவே? நிக்கிறது எங்க ஊருக்குள்ள, பெரிய இவனாட்டம் சவுண்டு குடுக்கிறே.” சுதா எகிற, அவனை காரை நோக்கி இழுத்துச் சென்றான் மகேஷ்.

“அபி, நீ உள்ளே போ.” நாராயணன் சொல்ல, அபியை வீட்டுக்குள் இழுத்துப் போனாள் ரஞ்சனி. திரும்பிப் பார்த்துக் கொண்டே போன நான்கு கண்களும் வாளென உரசிக் கொண்டன.

“இங்கப்பாருங்க தமிழ்ச்செல்வன், மக்கள் எதிர்ப்பு ஊர்வலம் நடத்தினதாலே டை ஃபாக்டரியோட அப்ரூவலை மீள் பரிசீலனை செய்யச் சொல்லி கலெக்டருக்கு மேலிடத்திலிருந்து உத்தரவு வந்திருக்கு. அபி இந்த நேரத்தில இங்க இருந்தா ஏதாவது பிரச்சினை வரும்னு நான் தான் அவனை டெல்லிக்கு ரெண்டு நாள் முன்னாடி அனுப்பி வெச்சேன். சொல்லப் போனா இது நான் போக வேண்டிய பயணம். உங்களுக்கு நல்லது பண்ணனும்கிற எண்ணத்தில தான் இதை நான் பண்ணினேன். புரிஞ்சுக்கோங்க. அபி ரெண்டு நாளா ஊரிலேயே இல்லை. இப்போதான் வீட்டுக்கே வர்றான்.”

“புரியுது நாராயணன். நடந்ததுக்கு நான் உங்ககிட்ட மன்னிப்பு கேட்டுக்கிறேன். நீங்க தப்பா எடுத்துக்காதீங்க. சுதா, உமாவைக் காணலை எங்கிற பதட்டத்துல என்ன பேசுறோம்னு தெரியாம பேசுறான். அவன் இப்பிடியெல்லாம் பேசுற பையன் கிடையாது. இன்னைக்கு என்னெல்லாமோ நடக்குது.” தமிழ்ச்செல்வன் குரல் கலங்கி ஓய்ந்தது.

“வருத்தப்படாதீங்க தமிழ். உங்க பொண்ணுக்கு ஒன்னும் ஆகாது, சீக்கிரமா வீட்டுக்கு வந்திடுவா. என்ன உதவி, எந்த நேரம் தேவைப்பட்டாலும் நீங்க என்னை தயங்காம கேக்கலாம் தமிழ்.” தமிழ்ச்செல்வனின் கைகளைப் பிடித்து ஆறுதல் வார்த்தைகள் சொன்ன நாராயணனுக்கு, பதில் சொல்ல வார்த்தைகள் வராமல் ஒரு தலையசைப்போடு விடை பெற்றுக் கொண்டார் தமிழ்ச்செல்வன்.

நாலா புறமும் எல்லோரும் தேடியும் உமா போன இடம் தெரியவில்லை. உமா எங்கே என்று கேட்ட குந்தவிக்கு, அவள் ஒரு அவசர வேலையாக கோயம்புத்தூர் வரை போயிருப்பதாக சொல்லப்பட்டது. சிதம்பரம் ஐயாவும், தமிழரசியும் கொதிநிலையில் இருந்தார்கள். பிரபாகரனும், குந்தவியும் பரிதாபத்திற்குரிய நிலையில் இருப்பதால், அவர்கள் கோபம் அத்தனையும் தமிழ் மேலேயே இருந்தது.

அன்று இரவு அத்தனை பேரும் தமிழ்ச்செல்வன் வீட்டிலேயே தங்கி விட்டார்கள். காந்திமதி வீட்டில் தனியே இருப்பது பற்றி சுதாகரன் எந்தக் கவலையும் படவில்லை. மகேஷ்தான் மனசு கேட்காமல், வீட்டில் பணி புரிபவர்களை அழைத்து பாட்டியை கவனித்துக் கொள்ளும் படி பணித்தான். பொழுது நகர்ந்து கொண்டே இருந்தது. ஆனால், எந்தத் தகவலும் வந்தபாடில்லை. நேரங் கரையக் கரைய, ஆராதனாவின் நிலைமை கவலைக்கிடமாகிப் போனது. ஒரு கட்டத்திற்கு மேல் பொறுக்க முடியாதவர், சுதாகரனுக்கு பக்கத்தில் வந்து நின்றார்.

“சுதா, எம் பொண்ணு எங்க சுதா?” கத்தவில்லை, ஆர்ப்பாட்டம் பண்ணவில்லை. நலிந்த குரலில் ஆராதனா கேட்டது, சுதாகரனை அப்படியே சுருட்டிப் போட்டது.

“அத்தை…!” எல்லோரோடும் சோஃபாவில் அமர்ந்திருந்த சுதாகரன் எழும்பி நின்றே விட்டான்.

“சொல்லு சுதா! எம் பொண்ணு எங்கே?” பித்துப் பிடித்தது போல நின்றிருந்தார் ஆராதனா.

“அத்தை!”

“நான் அன்னைக்கே சொன்னனே சுதா. இது வேணாம், எம் பொண்ணு உங்க வீட்டுல நிம்மதியா வாழமாட்டா, விட்டுருங்கன்னு சொன்னனே சுதா. நீங்க யாரும் கேக்கலையேப்பா. இப்போ பாரு, வாழ வர்றதுக்கு முன்னாடியே துரத்தி விட்டுட்டீங்களே. எம் பொண்ணு எங்க சுதா?” கண்களில் கண்ணீரோடு ஆராதனா கேட்க, சுதாகரனின் கண்களும் கலங்கியது.

“எனக்கு இப்பிடியெல்லாம் நடக்கும்னு தெரியும் சுதா. அதனால தான், உங்க மாமாக்கு இப்பிடி ஒரு எண்ணம் இருந்தப்போ கூட அதை நான் ஆதரிக்கலை. ஆனா கடைசியில எல்லாருமா சேந்து எம் பொண்ணை தொலைச்சிட்டீங்களே…!” நிதானமாக பேசிக் கொண்டிருந்த ஆராதனா, பேசி முடித்துவிட்டு பெருங் குரலெடுத்து அழுதார். அங்கு கூடியிருந்த அத்தனை பேரும் கண்கலங்க, ஆராதனாவை தன்னோடு சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டான் சுதாகரன்.

“தப்பு எம் மேலதான் அத்தை. நான் தான் அவங்க அவங்களை, அந்தந்த இடத்துல வைக்காம ஆட விட்டுட்டேன். தப்பு எம் மேலதான் அத்தை.” ஆராதனாவோடு சேர்ந்து கதறித் தீர்த்தான் சுதாகரன். உட்கார்ந்திருந்த தமிழ்ச்செல்வன் எழுந்து வந்தவர்,

“சுதா, எம் பொண்ணுக்கு எதுவும் ஆகியிருக்காது. நான் அந்த அளவு அவளை கோழையாவும் வளர்க்கலை. அவளைப் பாதுகாத்துக்க அவளுக்குத் தெரியும். நீங்க யாரும் கவலைப்பட வேணாம்.” என்றார். தன்னை தேற்றிக் கொண்ட சுதாகரன், 

“அத்தை, மதுக்கு எம் மேலே கோபம். எல்லாரையும் பேச விட்டுட்டு நான் வேடிக்கை பாத்துட்டனேங்கிற கோபம். வேற ஒன்னுமில்லை. அதுதான் இப்பிடி எங்கேயோ போய் உக்காந்திருக்கா. அவ எங்க இருக்கா, அவளுக்கு யாரு ஹெல்ப் பண்ணி இருக்காங்க எல்லாம் எனக்குத் தெரியும். அவ…” சுதாகரன் முடிக்கு முன்னால் குறுக்கிட்டார் தமிழ்ச்செல்வன்.

“சுதா, நீ தேவையில்லாம அந்த அபியை சந்தேகப் படுற…” இப்போது தமிழ் முடிக்குமுன் சுதாகரன் குறுக்கிட்டான்.

“மாமா, ஒன்னும் ஒன்னும் ரெண்டுன்னு சொல்ல, போலீசோ, டிடெக்டிவ் ஏஜென்சியோ தேவையில்லை. நான் கண்டு பிடிக்கிறேன். எம் மது எங்கன்னு நான் கண்டுபிடிக்கிறேன்.” சுதா சூளுரைக்க, தமிழ்ச்செல்வனும், இளமாறனும் ஒருவர் முகத்தை மற்றொருவர் பார்த்துக் கொண்டனர்.

மகன் ரத்தினவேலிடம்… ஆத்திரத்தில் குதித்துக்கொண்டிருந்தார்… முன்னாள் அமைச்சர்! தங்கவேலு…

“நீ வேலைக்கே அக்கமாட்ட ரத்தினம்…  போனைப் போட்டு…  மாப்பிளையை உடனே இங்கே வரச்சொல்லு” என்ற அவரது வார்த்தைகளால்… ரத்தினவேலுவின் மனதில் இருந்த வன்மம்… எகிறிக்கொண்டே கொண்டே இருந்தது…

“என்ன பெரிய மாப்பிளையைக் கண்டீங்க… என்ன இருந்தாலும் நம்மகிட்ட சம்பளம் வாங்கிக்கொண்டிருந்தவன் தானே…”

“நாம இப்ப, இருக்கும் நிலைமையில்… அப்படி என்ன தலைபோகும் வேலைனு… அமெரிக்கால பொய் உட்கார்ந்து கொண்டிருக்கானாம் உங்க மாப்பிளை?”

“நம்ம ரெண்டுபேரையும் ஜெயிலுக்கு அனுப்பிட்டு… மொத்த சொத்தையும் ஆட்டைய போடலாம்னு நினைக்கறானா அவன்…”

அவனது மனதில் இருந்த வெப்பம்… வார்த்தைகளில் தகித்தது…

மகனது கேள்வியில்… சில நொடிகள் அமைதி காத்த தங்கவேலு… “காரணம் இல்லாமல்… மாப்பிள்ளை… எதையும் செய்ய மாட்டார்! நம்ம கிட்ட சம்பளம் வாங்கினவர்தான்… ஆனாலும் உன்கிட்ட இல்லாத… புத்திசாலித்தனம்… அவரிடம்தான் இருக்கு… முதலில்… வீடியோ காலில் அவரைக் கூப்பிடு” என்று அழுத்தமாகச் சொல்லவும்…

“இப்ப… அங்க… நடு சாமம் தெரியுமா?  உங்க மருமகன்… கூப்பிட்ட உடனே போனை எடுத்துறப்போறாரு!!” எனச் சலித்தவரே லேப்டாப்பை எடுத்து… வினோத்தை வீடியோ சாட்டிங்கிற்கு அழைத்தான் ரத்தினம்…

அடுத்த நொடியே அழைப்பை ஏற்ற வினோத்… ரத்தினம் என்ற ஒருவன் அங்கே இருப்பதையே கொஞ்சமும்  கண்டுகொள்ளாமல்… நேரடியாகத் தனது மாமனாரிடம் பேசத்தொடங்கினான்…

“என்ன நடக்குது மாமா! அங்க? இப்பதான் டிவி நியூஸில் பார்த்தேன்… அந்த மீடியேட்டர் கோபாலை அரெஸ்ட் பண்ணி வச்சிருக்காங்க!!  அவன் பொண்டாட்டியே அவன் பெயரில் போலீசில் கம்ளைண்ட் செஞ்சிருக்கா!!” என அவன் பொரிந்து தள்ளவும்…

“அதைப் பற்றி பேசத்தான் மாப்பிளை உங்களைக் கூப்பிட்டேன்…” என்ற தங்கவேலு…

“அந்த கோபால் நம்மை மீறி எதுவும் பேசமாட்டான்! ஆனால்…” என்று இழுத்தவர்…

“அந்த பொண்ணுதான் ஏதாவது பிரச்சினை செஞ்சா செய்யணும்… அதனால… அந்த… குணவைப் போட்ட மாதிரி… அந்தப் பெண்ணையும் போட்டுத் தள்ளிடலாம்ன்னு ரத்தினம் சொல்றன்! நீங்க என்ன நினைக்கறீங்க?” என்று கேட்க…

சில நிமிட மௌனத்திற்குப் பிறகு… “வேண்டாம் மாமா! எதோ பெரிய சப்போர்ட்லதான் அந்த பொண்ணு… துணிஞ்சு போலீஸ்க்கு போயிருக்கு… அது யாருன்னும் எனக்கு ஒரு சந்தேகம் இருக்கு! அதைத் தெளிவு படுத்திகொண்டு… பிறகு என்ன செய்யலாம்னு முடிவு பண்ணுவோம்!” என்று தெளிவாகச் சொன்னான் வினோத்…

ஏளனமாக மகனைப் பார்த்த தங்கவேலு… “இப்ப புரிஞ்சுதா… ஏன் மாப்பிளையை கூப்பிடச்சொன்னேன்னு?” என்றுவிட்டு…

மடிக்கணினியின் திரையில் ஒளிர்ந்த வினோத்தை நோக்கி “நீங்க எப்ப, இங்க வரீங்க மாப்பிள?” என அவர் கேட்க…

“சீக்கிரம் வந்திடுவேன் மாமா… நம்ம ஹாஸ்பிடலில் முதல் முதலில்… அன்னம் என்றவளின் பெயரில்… கிட்னி… கண்… லங்ஸ்… லிவர்… என  நாம நாலு பேருக்கு  பொருத்தினோம்… நினைவிருக்கா?” என அவன் கேட்க…

சில நிமிடங்கள் மெளனமாக இருந்த தங்கவேலு… “வசசாயிடுச்சில்ல மாப்பிள… யாரை சொல்றிங்கன்னு புரியல… தெளிவாக சொல்லுங்க?” என அவர் சொல்லவும்…

“இதுக்கு மேல தெளிவா… இப்ப என்னால சொல்ல முடியாது மாமா… வீடியோ சாட்டிங்ல இப்ப பேசியதே அதிகம்தான்” என்றவன்… தொடர்நது…

“முதலில் செஞ்சதுதான் மாமா!” என்றவன்…

“அந்த நாலு பேருக்குமே… கான்சர்னு கண்டுபிடிச்சிருக்காங்க… அதில் ஒரு லேடி இறக்கும் தருவாயில் இருக்காங்க…” “

இது மிகப்பெரிய சிக்கலான விஷயம் மாமா…”

“அதை சரிசெய்யத்தான் நான் இங்கே வந்திருப்பதே… இல்லன்னா… நாம காம்பென்சேஷனா பல கோடிகளை இழக்க வேண்டியிருக்கும்…” என அவன் சொல்லவும்… வாயடைத்துப் போனார் தங்கவேலு…

ஏளன சிரிப்புடன்… தந்தையை நக்கலாக… ஒரு பார்வைப் பார்த்தான் ரத்தினம்…

“என்ன மாப்பிள… இவ்ளோ கூலா சொல்றீங்க… கேன்சர் இருக்கறவங்க உடல் உறுப்பை எப்படி வேறு ஒருவருக்கு வெச்சீங்க?” எனச் சூடாக அவர் கேட்கவும்…

“எல்லாத்தையும்… இப்ப என்னால எதுவும் சொல்ல முடியாது… அதனால நேரில் பேசிக்கலாம்… ஓரளவிற்கு இங்கே பிரசினையை சரி செய்துவிட்டேன்… இன்னும்… ரெண்டு இல்லனா மூணு நாளில்… நான் அங்கே வந்திடுவேன்” என்று அழைப்பிலிருந்து விலகினான் வினோத்…

தனது மடிக்கணினியைத் எடுத்துக்கொண்டு அங்கிருந்து… சென்றான் ரத்தினவேலு…

அந்த நான்கைந்து நாட்களுக்குள்… வரிசையாக… இன்கம் டாக்ஸ் ராய்ட்!!

அவர்களுடைய பள்ளி வளாகத்தில்… பிணங்களைத் தோண்டி எடுத்தது!!

அடுத்து… புதிதாகக் கிளம்பியிருக்கும்… இந்தப் பிரச்சினை வேறு!!

மருத்துவமனையின் பெயர் வெளியில் வந்தால்… ஏற்கனவே… கோபத்தில் இருக்கும் மகள் மற்றும் மனைவியின் முகத்தில் இனி விழிக்கவே முடியாது… 

குற்றங்களில் ஈடுபடும்போது வராத பயம்… இப்பொழுது வந்தத்தில்…  பேய் அறைந்ததுபோல்… முகம் வெளிறி… உட்கார்ந்திருந்தார் தங்கவேலு…

எனோ… இறந்துபோன அவரது மூத்தமகன்… ராஜவேலுவின் நினைவு வந்தது அவருக்கு…

“தன்னை… இந்த நிலைக்கு கொண்டுவந்து விட்டாதே அவன்தானே!!  அவன் மேல், தான் கொண்ட அளவுகடந்த பாசம்தானே!!” எனத் தோன்றவும்… அவரது தலையே வெடித்திவிடும்போல வலிக்கத் தொடங்கியது… அடுத்த நொடியே…

“அம்மா! தாமரை!” என்றவாறு… மயங்கிச் சரிந்திருந்தார்… அவர்.

*********************

இரண்டாவது மறுவீடு முறைக்காக… மல்லியை அவளது தாய்வீட்டிற்கு அழைத்து வந்திருந்தான்  ஆதி… வழக்கத்தை விட… அதிக உற்சாகத்துடன்… அங்கே இருக்கும் குழந்தைகளுடன்… தீபனையும் சேர்த்துக்கொண்டு… வீட்டையே இரண்டாக ஆக்கிக்கொண்டிருநதாள் மல்லி…

பரிமளாவின் கண்டிப்பு ஒன்றுமே அவளிடம் எடுபடவில்லை…

அவளை எதுவும் சொல்லவேண்டாம் என்று ஆதி… அவளுக்குப் பரிந்து வரவும்… சிரித்துக்கொண்டே வேலையை கவனிக்கப் போய்விட்டார் அவர்…

காலை… அவர்களுடைய வீட்டிலிருந்து கிளம்பும் சமயம்… மல்லியை அழைத்தவன்… தொலைக்காட்சியைச் சுட்டிக்காட்ட…

அதில் “மூன்று ஆண்டுகளாக…  கருமுட்டை தானம் என்ற பெயரில்… சென்னையைச் சேர்ந்த திலகா என்ற பெண்ணை… வற்புறுத்தி… ஈடுபடுத்தி வந்த… அவரது கணவர் கோபால்! கைது!

கோபாலுடைய அன்னை… சரசு…பயத்தில்… தீயிட்டுத் தற்கொலை முயற்சி!

உயிருக்கு ஆபத்தான நிலையில்… அரசு பொதுமருத்துவமனையில்… அனுமதி!

கோபாலைத் தொடர்ந்து… இன்னும் பலர்… இந்தப் பிரச்சினையில் சிக்கலாம் எனக் காவல்துறை… துணை ஆணையர் அறிவிப்பு…” என… அன்றைய முக்கியச் செய்தியாக… ஒளிபரப்பாகிக்கொண்டிருந்தது…

மகிழ்ச்சியில் அவனது தோளை பிடித்துக்கொண்டு… “வாவ்! உங்க வேலைதானே மாம்ஸ்! தேங்க்ஸ்! தேங்க்ஸ்!”  என்று துள்ளி குதித்துக் கொண்டிருந்தாள் மல்லி…

அவன் திரும்பி அவளை ஒரு பார்வை பார்க்கவும்… தன்  நிலை உணர்ந்து அவனை விட்டு விலக்கியவள்…

மறுபடியும்… அவனது காதின் அருகில்… “தேங்க்ஸ்!” என்று சத்தமாகச் சொல்லிவிட்டு… அங்கிருந்து ஓடியே போனாள் மல்லி…

அவனது விழிகள்… மல்லியையே தொடர்ந்தவண்ணம் இருக்க… காலை. நடந்ததை நினைத்துக் கொண்டிருந்தவனின்… முகம் மகிழ்ச்சியில் மலர்ந்திருந்தது…

அப்பொழுது அவனது கைப்பேசி ஒலிக்கவும்… அதை எடுத்துப்பார்த்தவனின் கண்கள் யோசனையில் சுருங்க… அதைக் காதில் பொருத்தியவாறு வெளியில் சென்றான் ஆதி… சில நிமிடங்களில், திரும்ப வந்தவன்… மல்லியை அழைத்து…

“நான், கொஞ்சம் அவசரமாக… போகணும் மல்லி! எப்படியும்… ஈவினிங்தான் என்னால வர முடியும்… அத்தை, மாமாவிடம் சொல்லிடு” என்றவன் அங்கிருந்து கிளம்ப…

“அம்மா… ஆசையுடன்… உங்களுக்காக சமைச்சிருக்காங்க… சாப்பிட்டுவிட்டு போங்களேன்… ப்ளீஸ்!” என மல்லி சொல்லவும்… மறுக்க முடியாமல்… அவர்களுடன்… மதிய உணவை உண்டுமுடித்து… அவசர அவசரமாக அங்கிருந்து கிளம்பிச்சென்றான் ஆதி…

ஜெகன்… சிறிது நேரத்திற்குள் வந்துவிடுவதாகச் சொல்லிவிட்டு நூலகத்திற்குக் கிளம்ப… தீபனும்… சில புத்தகங்கள் எடுக்கவேண்டும் என்று அவருடன் சென்றான்…

மல்லி… மேலும் எதாவது தகவல் இருக்கிறதா… என அறிய, தொலைக்காட்சியில்… ஒரு செய்தி சேனலை வைத்துப் பார்த்துக் கொண்டிருக்க… அதிசயமாகிப் போனது பரிமளாவிற்கு…

“என்ன மல்லி… நாலஞ்சு நாளுக்குள்ள… மாப்பிள்ளையோட சேர்ந்து… உனக்கும் மூளை கொஞ்சம் வளர்ந்துவிட்டது போலிருக்கு!” என அவளைக் கிண்டல் செய்யவும்… “போம்மா! உனக்கு வேறு வேலை இல்ல” என்றவள் செய்திகளில் மூழ்க…

பரிமளா அறைக்குள் சென்றுவிட்டார்… ஓய்வெடுக்க…

அனைத்து சேனல்களிலும்… காலையில் காண்பித்த செய்திகளையே, திரும்பத் திரும்ப… காண்பிக்கவும்… அலுத்துப்போன மல்லி… அப்படியே உறங்கிப்போனாள்…

“தேங்க்ஸ் அண்ணா! தேங்க்ஸ்! தேங்க்ஸ்!” என்று காலையில் மல்லி செய்தது போலவே… ஆதியின் தோளில் தொங்கிக்கொண்டு அம்மு குதிக்க… பக்கத்தில் நின்றுகொண்டு அவளையே பார்த்துக்கொண்டிருந்த  மல்லியிடம்… “நீ மட்டும்தான் இப்படி பண்ணுவியா? என்னோட ராஜா அண்ணா! நானும் பண்ணுவேன்!” என்றவள்… மல்லியின் அருகில் வந்து அவளை அணைத்துக்கொண்டு…

“தேங்க்ஸ் டி அண்ணி… உன்னாலதான் என்னோட அண்ணா என்னைப் புரிந்துகொண்டார்” எனச் சொல்லி… அவளது கன்னத்தில் அம்மு அழுந்த முத்தமிடவும்…

மல்லியின் கன்னத்தில்… சிலீர் என்ற உணர்வு தோன்ற… பதறி எழுந்து உட்கார்ந்தவள்… கன்னத்தைத் தொட்டுப் பார்க்க…

விளையாட்டாக… தீபன்தான்… குளிர்ந்த நீரை அவளது கன்னத்தில் தெளித்திருந்தான்… பதட்டத்தில்…  “டேய்! தீபா! குரங்கே!” என அவள் திட்டத் தொடங்கவும்… பரிமளாவும்… அவளுடன் சேர்த்துக்கொண்டு… “ஏய்! தூங்கற புள்ளைய… இப்படியாடா தொல்லை பண்ணுவ?” எனக் கேட்க…

“சாரி…க்கா… எப்பவும் போல… சும்மா விளையாட்டுக்கு…செஞ்சேன்” என அவன் வருந்தவும்…

“சரி விடு… நானும் பயந்துபோய்தான் உன்னைத் திட்டிவிட்டேன்” என முடித்தாள் மல்லி…

பிறகு… ரிமோட்… தீபன் கையில் போய்விட…

நேரத்தைப் பார்த்தால்… மணி நான்கைத் தாண்டி இருந்தது… ஒரு மணிக்குச் சென்ற ஆதி… அதுவரை வராததால்… அவனை எதிர்பார்த்து… அவர்களது அறையின் பால்கனி வழியாக… காம்பௌண்ட் கேட்டையே ஆவலுடன் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் மல்லி…

கல்யாணமே வேண்டாம் என்று சொல்லிக்கொண்டிருந்த மகள்… கணவனுக்காகக் காத்திருப்பதை பார்க்கவும்… பரிமளவிற்கு… நிம்மதியாக இருந்தது… அதை ஜாகனிடம் சொல்லி… சிரிக்கவும் செய்தார்…

அதே நேரம்…மல்லிக்கு அன்று அவள் கண்ட கனவு  நினைவில் வந்தது…

எப்பொழுதுமே… பதட்டத்துடனேயே ஒலிக்கும் அம்முவின் குரல்… இன்று மகிழ்ச்சியான ஒலித்ததும்… அவளது அண்ணனைப் பற்றி அவள் சொன்னதும் மல்லியின் மனத்திற்குப் புரிய…

அப்பொழுதுதான்… ஒன்றை உணர்ந்தாள் மல்லி…

“ஆதி அவளுடன் இருக்கும் சந்தர்ப்பங்களில்… அம்முவைப் பற்றிய கனவு வருவதில்லை… ஒரு வேளை அவன், அவளது அருகில் இல்லாத சமயங்களில் மட்டுமே… அந்தக் கனவு வருகிறதோ?” என அவள் சிந்தனை அதிலேயே உழன்று கொண்டிருக்க… அதைக் கலைப்பதுபோல் ஒலித்தது… அவளது கைப்பேசி…

அது, எதோ ஒரு புதிய எண்ணைக் காண்பிக்கவும்… யாராக இருக்கும் என யோசித்தவாறு… ஆன் செய்து காதில் வைக்க… சுகுணாதான் அழைத்திருந்தார்.

“மல்லி! எப்படிம்மா இருக்க?” என அவர் விசாரிக்கவும்…

“நல்லா இருக்கேன் கா… நீங்க எப்படி இருக்கீங்க… உங்க வீட்டுக்கார் எப்படி இருக்காங்க?” என மல்லி பதிலுக்கு விசிரிக்க……

“நல்லா சமாச்சாரம்தான்… மல்லி… அவங்களுக்கு… ஹார்ட் கிடைத்து விட்டது… சீக்கிரமே ஆப்பரேஷன் இருக்கும்… இதைச் சொல்லத்தான் கூப்பிட்டேன் மா… என் போன்ல பேலன்ஸ் இல்ல… அதனால பக்கத்தில இருந்தவங்க போன வாங்கி பேசிக்கொண்டு இருக்கேன்… நான் பிறகு பேசறேன் மல்லி” என்று அழைப்பைத் துண்டித்தார் அவர்…

கனவிலும்… நினைவிலுமாக… நடந்த நிகழ்வுகளினால் மகிழ்ச்சியின் எல்லையில் இருந்தாள் மல்லி… அதைப் பகிர்ந்துகொள்ள… கணவனுக்கு அழைக்கவும்… ஒரே நொடியில் அழைப்பை எடுத்த ஆதி… “என்ன மல்லி… அங்கே ப்ராப்லம் ஒண்ணும் இல்லையே?” என்க…

“ஓ…ஓ… மாம்ஸ்! எப்பவும் எதாவது பிரச்சினையையே எதிர்பார்த்துக் கொண்டே இருப்பீங்களா… ஒரு குட் நியூஸ் சொல்லத்தான்… அழைத்தேன்!” என மல்லி சொல்லவும்…

“உஃப்!” என்ற ஒரு பெருமூச்சுடன்… “கார் டிரைவ் பண்ணிக்கொண்டு இருக்கேன் மல்லி! இன்னும் அரை மணி நேரத்தில் அங்கே இருப்பேன்… நேரில் பேசிக்கொள்ளலாம்” என்று சொல்லிவிட்டு அழைப்பைத் துண்டித்தான் ஆதி…

“ப்சு… இந்த மாம்ஸ்… சொல்ல வந்ததைக் கொஞ்சம் கேட்டிருக்கலாம்!” என நினைத்தவள்… “பரவாயில்லை… நேரிலேயே சொல்லிக்கொள்ளலாம்” என எண்ணியவாறு… பரிமளாவிடம் சென்று, சுகுணா சொன்ன செய்தியை மல்லி சொல்லவும்…

“திக்கற்றவர்களுக்குத் தெய்வம்தான் துணை! கடவுள்தான் அவரைக் காப்பாற்றினார் மல்லி!” என மகிழ்ச்சியுடன் சொன்னார் பரிமளா…

அப்பொழுது ஆதி அங்கே வந்து சேரவும்… அவனிடமும் அந்தத் தகவலைச் சொன்னாள் மல்லி…

முகத்தில் எந்த உணர்ச்சியையும் காண்பிக்காமல்… மௌனமாக அதைக் கேட்டுக்கொண்டவன்… “நாம வீட்டிற்குக் கிளம்பலாமா மல்லி?” என்கவும்…

தெளிவில்லாமல் இருந்த அவனது முகத்தைக் கண்டு கொஞ்சம் குழம்பியபவள்…

“என்ன ஆச்சு மாம்ஸ்! உடம்பு சரியில்லையா?” என்றவாறு அவனது நெற்றியில் கை வைத்துப் பார்க்கவும்…

அவனது முகத்தில் இருந்த இறுக்கம் தளர்த்து… மெல்லிய புன்னகை வந்து சேர்ந்திருந்தது…

அதற்குள் பரிமளா அவனுக்குக் காபியை கொண்டு வந்து கொடுக்கவும்… அதைப் பருகியவன்… மல்லியை அழைத்துக் கொண்டு கிளம்பினான்…

வீடு வந்து சேர்ந்து… இரவு தூங்கச் செல்லும் வரையிலும் கூட அவளிடம் ஏதும் பேசவில்லை ஆதி…

கட்டிலில் கவிழ்த்தவாறு… தலையணையில் முகத்தைப் புதைத்துக்கொண்டு படுத்திருந்தவனை நெருங்கி உட்கார்ந்தவாறு மல்லி…

“மாம்ஸ்! என் மேல உங்களுக்கு ஏதாவது கோபமா? ஏன் என்னிடம் பேசமாட்டேங்கறீங்க?” என வருத்தம் தோய்ந்த குரலில் கேட்கவும்… எழுந்து உட்கார்ந்தவன்… அவளது கையை எடுத்து… தனது கன்னத்தில் வைத்து அழுத்தியவாறு… “உன் மேல… எனக்கு என்ன கோபம் மல்லி? நீ எனக்கு நன்மையை மட்டுமே செய்துகொண்டு இருக்க!!!” என்றவனின் குரல் கரகரப்பாக ஒலித்தது…

“அப்படினா… என்னாச்சு மாம்ஸ்! வேறு எதாவது பிரச்சினையா?” என்று மல்லி கேட்க…

“தாமரையின் அப்பா… தங்கவேலுவை… சீரியஸ் கண்டிஷனில்… அவங்களோட, ஹாஸ்பிடலிலேயே அட்மிட் செஞ்சிருக்காங்க…”

“அவர்… என்னை பார்க்கணும்னு சொன்னதாக… தாமரை கால் பண்ணியிருந்தாள்!”

“நான் போகும்போது… அவருக்குக் கொஞ்சம்… கொஞ்சமாக…  நினைவு தவறிக் கொண்டிருந்தது…”

“என்னைப் பார்த்ததும்… ‘மன்னிச்சுடு’ என்ற ஒரு வார்த்தை மட்டுமே சொன்னார்… அத்துடன் முழுமையாக கோமாவிற்கு போய்ட்டார் மல்லி!”

“அவரது உடல் உறுப்புகளை… தானமாகக் கொடுக்கச்சொல்லி இருக்காராம்!”

“அதுவும்… மிகவும் ஏழ்மை நிலையில் இருப்பவர்களுக்கு அவர்களுடைய மருத்துவமனையிலேயே… இலவசமாக செய்யச்சொல்லி இருக்காராம்!”

“தாமரைக்கே! அதிர்ச்சிதான் மல்லி!”

“அவரோட இதயத்தை GHல இருக்கும் ஒரு இதய நோயாளிக்கு பொருத்தப்போவதாகச் சொன்னார்கள்…  அது சுகுணாவின் கணவர் என்பது நீ சொன்னதும்தான்… எனக்குப் புரிந்தது மல்லி!” என அவன் சொல்லவும்… உடல் சிலிர்த்தது மல்லிக்கு… பிறகு நினைவு வந்தவளாக…

“அவர்… உங்களிடம் ஏன் மன்னிப்புக் கேட்டார் மாம்ஸ்!” என மல்லி கேட்கவும்…

அவனது முகம் இருண்டு போனது… “என்ன பாவத்தை செய்தாரோ? தெரியல!” என அவன் சொல்ல…

“எனக்குத் தெரியும் மாம்ஸ்… அவங்கதான் அம்முவைக் கொலை செய்திருப்பாங்க!” என மல்லி சொல்லவும்…

“இருக்கலாம்! என்றவன்… “அம்மு! என்னை மன்னிப்பாளா மல்லி!” என்றவனின் கண்களில் கண்ணீரைக் கண்டவள்…

“அம்மு! உங்களை நிச்சயம் மன்னிப்பாள் மாம்ஸ்” என்ற மல்லி… அன்று அவள் கண்ட கணவைச் சொல்லி…

“நீங்க யாருமே… நான் சொல்வதை நம்ப மாட்டீங்க… ஆனால்… அம்மு என் கனவில் வந்து சொல்வது அத்தனையும் உண்மை!!!” என்றவளை ஆழ்ந்து பார்த்த ஆதி…

அவனது லாப்டாப் பேக்கை திறந்து… அதிலிருந்த ஒரு காகிதத்தையும்… அவர்கள் பள்ளியில் எடுத்துக்கொண்ட க்ரூப் போட்டோவையும்… மல்லியின் கையில் கொடுத்து… “நான் நம்பறேன் மல்லி!” என்றவன்… மறுபடியும் போய் கண்களை மூடி படுத்துக் கொண்டான்…

அதைப் பிரித்துப் படித்த மல்லிதான் உடல் நடுங்கிபோனாள்… 

அது விடுதியிலிருந்து செல்லும் முன் அமிர்தவல்லி… மரகதவல்லிக்காக… எழுதியிருந்த கடிதம்…

அத்துடன் அந்தப் புகைப்படத்தில்… மல்லிக்கு நேராக… பச்சை நிறதில் “அண்ணி!!!” என்று எழுதியிருந்தாள் அம்மு…

வேர் – 2௦

சக்தியோ குழந்தையை தூக்கி நெஞ்சில் போட்டுக் கொண்டு இடது கையால் ஆருஷை அணைத்துக் கொண்டு, வலது கையை தன் தலைக்கு கீழ் வைத்து, கண்களை மூடி அவளுக்காக காத்திருந்தான் அவள் அறியாமல்…

அவனை பார்க்க, அவன் தூங்குவதுப் போல் இதழிக்கு தெரிய மெதுவாக பூனை பாதம் எடுத்து வைத்து வந்தவள், கோவிலுக்கு செல்ல கட்ட வேண்டிய புடவையை எடுத்து அவனை திரும்பி திரும்பி பார்த்துக் கொண்டே அவசரமாக கட்ட… தீடிரென அவனின் ஆழ்ந்த குரல் அவளை வித்திர்க்க செய்வதாய்…

“ என்கிட்டே மறைக்க உன்கிட்ட என்ன இருக்கு லிப்ஸ்… புதுசா ஏதாவது இருக்க என்ன..? நமக்கு ஒரு பையன் கூட இருக்கான் மறந்துட்டியா என்ன..!! “ என கண்களை மூடிக் கொண்டே மெதுவாக கூற… முகத்தில் ஆயிரம் வெட்க பூக்கள் பூக்க முகத்தை மறைத்தவளை கண்ட…

சக்தி “ என்ன நியாபகம் வந்துட்டா லிப்ஸ் “ என மெதுவாக.. மிக மிக மெதுவாக கேட்க… அந்த நிமிடம் அவளின் மாய வலைகள் அறுபட, முகம் அப்படியே கோபத்தை தத்தெடுக்க..,

அருகில் கிடந்த குஷனை எடுத்து அவனை நோக்கி அடிக்க வர, “ டேய் சக்தி உனக்கு வாஸ்து சரி இல்ல “ என அலறிக் கொண்டே குழந்தையை கையில் தூக்கிக் கொண்டு வெளியில் ஓடியவன் தலையில் அவள் எறிந்த குஷன் பட்டு கீழே விழுந்தது…

“ குட்டிமாமா… நீ சரியான பிராடு.. என்னம்மா நடிக்குற… இனி இப்படி சும்மா சீண்டிகிட்டு இருந்த கொன்னுருவேன் “ என வெளியில் சென்றவனை திட்ட……

ஆனாலும் அவள் மனதோ “ குட்டிமாமா நீ நல்லா தேறிட்ட… முன்னாடி நான் உன் பின்னாடி குட்டிமாமான்னு சுத்துனேன்… உன்னை மக்கு மாமான்னு கூட நினைச்சேன்.. ஆனா நீ கில்லாடி மாமா.. இப்போ நான் தான் மக்கு ஆகிட்டேன் “ என வெட்கமாக, செல்லமாக அவனை கொஞ்சிக் கொண்டாள்….

அறையில் இருந்து வெளியில் வந்தவன், ஹாலுக்கு வர அங்கு வெற்றியை பார்த்து அடக்க மாட்டாமல் சிரித்தான் சக்தி….

அவனின் சிரிப்பை கடுப்புடன் பார்த்த வெற்றி “ என்ன சிரிப்புடா “ என கேட்டுக் கொண்டே அவன் கையில் இருந்து அப்பொழுது தான் எழுந்த ஆருஷை தூக்கி கொண்டான்..

“ என்னடா வெற்றி… ஒரே நாளுல லவ்வோபதி வாழ்க்கை வேண்டாம்ன்னா இப்படி சாமியார் ஆகிட்ட…. என்னாச்சுடா “ என நெற்றியிலும், கன்னத்திலும் பட்டை போட்டு அமர்ந்திருந்தவனை பார்த்து கேட்க…

“ போடா நீ வேற.. நான் ஒன்னை கட்டிக்கிட்டு வந்திருக்கனே.. அவ தான் விடியதுக்கு முன்னாடியே தண்ணியை ஊத்தி எழுப்பி விட்டுட்டாடா… அது மட்டும் காணாதுன்னு நம்மளை பெத்தாங்களே நம்ம தாய் குலம் அது வந்து இப்படி கோலம் போட்டுட்டு போயிருக்கு… ஆனாலும் அண்ணி மாதிரி யாரும் வர முடியாதுடா.. உன்னை இவ்ளோ நேரம் தூங்க விட்டுருக்காங்க… ஆனா என்னை பாரு “ என நீலி கண்ணீர் வடிக்க…

சக்தி மனதோ “ நான் வாங்குன குஷன் அடியை வெளிய சொன்னா சிரிப்பாங்கடா.. ஆனாலும் நீ எனக்கு எவ்வளவோ பரவால தம்பி பையா “ எண்ணி “ ஆமாடா வெற்றி “ என தலையை ஆட்டிக் கொண்டான்…

அடுத்த கொஞ்ச நேரத்தில் இதழி வெளியில் வர குழந்தையை அவளிடம் கொடுத்த சக்தி கிளம்பி வர, எல்லாரும் குலதெய்வம் கோவிலை நோக்கி சென்றனர்…

கோவில் பூஜை முடிந்து எல்லாரும் பிரகாரத்தை சுற்றி வந்து அங்கிருந்த திண்ணையில் அமர, வெற்றியோ, இனியாளை அழைத்துக் கொண்டு அருகில் இருந்த மலைப் பக்கம் அழைத்து சென்றான்…

ஆருஷன் தூங்கவே அவனை லக்ஷ்மி மடியில் வைத்துக் கொண்டு, நாராயணன் அருகில் அமர்ந்து கொண்டார்… அவர்கள் கூடவே சக்தியும் அமர,

இதழியோ “ அத்தை நான் குளத்து பக்கம் போறேன் “ என கூறி அவள் சென்றாள்… சக்தியோ செல்லும் அவளை பார்த்து நின்றான்….

குளம் அருகில் இருந்த படியில் அமர்ந்த இதழி மனதில் “ மாமா அந்த ஒரு வருஷம் எதுக்கு என்னை தேடி வரலை… உண்மையாவே என்னை பிடிக்கலியா..? ஆனா மாமா செய்கையும் செயலும், எனக்கு பார்த்து பார்த்து செய்வதும் பார்த்தால், பிடிக்காததுப் போல் தெரியவில்லையே.. எதற்க்காக என்னை தேடி வரவில்லை “ என்ற வாசகமே மனதில் உலா வர அப்படியே அமர்ந்திருந்தாள்….

சக்தியோ தேங்காயை எடுத்து உடைத்து சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்க…. மலை பக்கம் சென்ற வெற்றியும், இனியாளும் வருவதை கண்ட நாராயணன் “ டேய் சக்தி நேரம் ஆகிட்டு இதழியை அழைச்சுட்டு வா..? “ என கூறினார்…

அவர் கூறவும் எழுந்து சென்ற சக்தி, அங்கு சென்று அவளைப் பார்க்க அவளோ தீவிர யோசனையில் இருக்க “ என்ன இதழி யோசிக்கிற “ என கேட்டு அவள் அருகில் செல்ல..,

தனது நினைவின் நாயகனே அருகில் வர, எழுந்த இதழி அவனை பார்த்து அவசரமாக திரும்ப, தடுமாறி விழ போனவளை சரிந்து விழாமல் தடுத்தவன், அவளை தாங்கி பிடிக்க..,

அவளோ அவனை கண்டுக் கொள்ளாமல் அவனின் கையை தட்டிவிட்டு செல்ல..

“ தொடத் தொட மலர்ந்தென்ன பூவே.. தொட்டவனை மறந்ததென்ன “ என மெதுவாக கண்சிமிட்டி பாட.. 

“ தொட்டவனை யாரும் மறக்கவில்லை… தொட்டவளை மறந்தது நான் இல்லை “ என கோபமாக கூறி சென்றாள் இதழினி…

அவளின் இந்த தீடிர் தாக்குதல் அவனுக்கு அதிர்ச்சியளிக்க… அவன் மனதில் பெரும் கேள்வி..? மற்ற நேரம் என்றால் தான் எது செய்தாலும் ஒரு பார்வை பார்த்தோ , இல்லை வெட்கமாகவோ செல்லும் இதழியின் இந்த பதில் அவனை பெரிதும் வருத்தவைப்பதாய்…

அவன் மனம் பலவற்றில் சிக்கி தவித்தது…. அவனும் அவள் வாயில் இருந்து ஏதாவது கேள்வி வருகிறதா..? என்று அவளை சீண்டி தான் பாக்கிறான்…

இங்கு வந்த முதலில் கோபமாக கொந்தளித்தவள் இப்பொழுது எல்லாம் அமைதியையே கடைப்பிடிக்கிறாள் காரணம் தான் தெரியவில்லை… எப்பொழுதும் பாட்டிக்காக தான் திருமணம் செய்ததாக கூறுகிறாள்…. பாட்டிக்காக திருமணம் செய்தவன், அன்று அவளை எடுத்துக் கொண்டது ஏன் என்று யோசிக்கவே மாட்டாளா..? மீண்டும் அவளையே எப்பொழுதும் சுற்றி சுற்றி வருகிறேனே அதுவும் பாட்டிக்காக தான் ”  என்று தான் இன்னும் எண்ணுகிறாளோ..?

இவளுக்காக ஒவ்வொன்றும் பார்த்து பார்த்து செய்ததும் பாட்டிக்காக தானா..? இவள் மேல் அத்தனை கோபமாக இருந்தும், அருண் அன்று கூறியதும் ஓடி போனேனே அதுவும் பாட்டிக்காகவா..? வரமாட்டேன் என்று பிடிவாதம் பிடித்தவளை இங்கு அழைத்து வந்ததும் பாட்டிக்காக தானா..?

எல்லாம் நல்லபடியாக நடக்க வேண்டும் என்று எண்ணி செய்தது தவறா..? அம்மாவின் மனநிலை அறிந்து, அவரை மாற்றி இதழியை கைபிடிக்க எண்ணியது தவறா..? விட்டு சென்றவளே தேடி வர வேண்டும் என்று காதல் கொண்ட மனம்  எண்ணியது தவறா..? இதில் எது என் தவறு…? தான் என்ன தவறு செய்தோம்…

எல்லா தவறும் அவள் பக்கமே “ யார் எது சொன்னாலும் காதில் எடுக்காதே என்று கூறிய பிறகும் அவள் சென்றது. அவனால் தாங்கவே முடியவில்லை… உண்மை காதல் அவளை கொண்டு வந்து சேர்க்கும் என்று எண்ணி இருந்தான்.. அதே போல் வந்தும் விட்டாள்….

தவறு என்பது ரெண்டு பேர் மேலுமே உள்ளது… அவள் என்னிடம் கூறாமல் வெளியில் சென்றாள்… அதனால் நான் அவளை அழைக்கவில்லை… எல்லாம் மறந்து நானே அவளை அழைத்து வந்தும்விட்டேன்… வேறு என்ன பிரச்னை அவளுக்கு..? அவனுக்கு தெரியவே இல்லை…

இதழி என்ன கூறினாலும் சக்தி பேசாமல் இருக்க காரணம் தன்னை விட்டு சென்ற பிறகும், தன் குழந்தையை அவள் பெற்றெடுத்தது தான், அன்று அவளை நோக்கி ஓட வைத்தது…. தன் குழந்தையை பெற்றெடுத்தவள், இப்பொழுது என்னை விலக்கி வைக்க காரணம் என்ன..? இனியும் தாமதிக்க வேண்டாம் என்று எண்ணிய சக்தி அவளிடம் பேச எண்ணினான்…. அப்படி திடமான முடிவெடுத்த பின் நிம்மதியாக இருக்க… வீட்டை நோக்கி சென்றனர் எல்லாரும்….

வீட்டில் செல்லவும் அவனுக்கு அழைப்பு வர, எல்லாரிடமும் கூறியவன், இதழியை தேட… ” இப்போ தான் மேலே போனா “ என நாராயணன் கூற..

போன் பேசிக் கொண்டே மாடிக்கு சென்றான் சக்தி…. “ ங்கா….ங்கா… “ என்று சக்தியின் குரல் கேட்டு எதிர் சத்தம் செய்ய, போனை கட் செய்து  தொட்டில் பக்கம் சென்றான்…,

“ அம்மா எங்கடா “ என கேட்க, அவனை பார்த்து ஆருஷ் சிரிக்க… “  உன் அம்மா மாதிரி  சிரிச்சே மயக்குடா “ என கூறி அவனை தொட்டிலில் இருந்து தூக்கியவன் “ இதழி “ என அழைக்க

அவள் “ என்ன “ என வர.., அவளை ஊன்றி பார்த்த அவன் “ செங்கல் சூளை வர போய்ட்டுவாறேன்… வெயிட் பண்ணு “ என அவளை பார்த்து கூறியவன், குழந்தையிடம் திரும்பி “ அம்மாவை பார்த்துக்கோ செல்லம்.. அப்பா இதோ வந்திடுறேன் “ என கூறி குழந்தையின் கன்னத்தில் முத்தம் வைத்து அவளிடம் கொடுத்து சென்றான்….

 அவன் செல்லவும் “ செல்லம் நீங்க அம்மாவை பாத்துபீங்களா..? “ என கேட்டு அவனை மூக்கோடு மூக்குரசி பேச கிழுக்கி சிரித்தான் அவன்…

“ மாமா “ என அழைத்துக் கொண்டே இனியாள் அறைக்குள் செல்ல…

“ என்ன இனி “ என கேட்டுக் கொண்டே கட்டிலில் படுத்திருந்தவன் அவளை நோக்கி திரும்ப…

“ நாளையில் இருந்து காலேஜ் போகணும் மாமா.. போகவே எனக்கு பிடிக்கலை “ என அவன் அருகில் வந்து செல்ல சிணுங்கலுடன் அவனிடம் கூற..

பதறி எழுந்த அவன் “ என்னாச்சு இனி.. அங்க ஏதாவது பிரச்சனையா… மாமா வரணுமா…? ” என பதறி வினவ…

“ போ மாமா.. அங்க பிரச்சனை ஒண்ணும் இல்லை.. உங்க கூடவே எப்போவும் இருக்கணும் “ என அவனின் கையை பிடித்துக் கொண்டே கூற…

இப்போ இவகிட்ட செல்லம் கொஞ்சினா கண்டிப்பா நாளைக்கு காலேஜ் கட் அடிசுருவா.? என எண்ணிய வெற்றி “ அட என்னம்மா நீ… இன்னும் நாலு மாசம் தானே… அதுவரை மாமா உன் பக்கமே தலை வச்சு படுக்கமாட்டேன்… என்கிட்ட  கோல்ட்மெடல் வாங்குவேன்னு சொல்லிருக்க.. மாமா மானத்தை காப்பாத்துடி “ என அவளை கேலி செய்ய..

“ போ மாமா… அதெல்லாம் நான் வாங்குவேன் “ என ரோசமாக கூறியவள்.. “ ஆனா மாமா நாளையில் இருந்து உன் கிட்ட இப்படி இருந்து பேசவே டைம் இருக்காது, எக்ஸ்சாம், பிராட்டிகல், அது இதுன்னு வேலை இருந்துட்டே இருக்கும் மாமா, ஆனா எனக்கு  எப்பவும் இப்படி உன் கிட்ட இருக்கணும்னு போலவே இருக்கு “ என கூறி அவனின் தோளில் சாய…

அவளை மெதுவாக அணைத்த அவன் “ இன்னும் நாலு மாசம் தான் இனி.. அப்புறம் உன்னையே மாமா கூட ஆபிஸ் அழைச்சுட்டு போறேன் “ என கூற

அவனை நம்பாமல் அவள் பார்க்க “ உண்மைடி என்கூட அழைச்சுட்டு போறேன் “ என கூற…

“ அப்போ சரி ஒரு முத்தம் கொடுங்க “ என சிரிப்புடன் கூற அவளை முறைத்தவன் “ அங்கிட்டு போ… இப்போ முத்தம் கொடுத்தா சரி வராது.. நீ ஓடி போ “ என அவளிடம் கூறி மனுசனை சும்மா இருக்க விடுறாளா என குப்புற படுத்துக் கொள்ள…

“ நீங்க தரலென்னா என்ன நான் தாரேன் “ என கூறி குப்புற படுத்தவனை திருப்பி கன்னத்தில் நச்சென ஒரு இச் வைத்து நிமிர “ ஏய் ஜில்லு “ என வெற்றி அழைப்பதையும் பொருட்படுத்தாமல் வெளியில் ஓடினாள் இனி…

“ ஜஸ்ட் மிஸ்… பிரன்ஞ் கிஸ் “ என கூறி புன்னைகை முகத்துடன் மீண்டும் குப்புற படுத்துக் கொண்டான் வெற்றி….

மாலை ஆகவும் குழந்தையை தூக்கிக் கொண்டு தோட்டத்து பக்கம் சென்றாள்… கோவிலுக்கு சென்று வந்த பிறகு வெளியில் சென்ற சக்தி இன்னும் வீட்டுக்கு வரவே இல்லை…

அவனைப் பற்றி யோசித்துக் கொண்டே ஆருஷை தோளில் படுக்க வைத்து தட்டிக் கொடுத்துக் கொண்டே அங்கும் இங்கும் சுற்ற அவன் தூங்கவும் அவனை கொண்டு தொட்டிலில் படுக்க வைத்த இதழினி சக்திக்காக காத்திருந்தாள்…

அடுத்த கொஞ்ச நேரத்தில் சக்தி வர, அவளோ கண்ணாடி முன் நின்று தலையை வாரிக் கொண்டு இருக்க, அவளின் பளீர் இடுப்பும், அவனை மயக்கிய அவளின் இடுப்பு மச்சமும் அவன் கண்ணுக்கு காட்சி தர, அவளிடம் பேச வந்ததையும் மறந்து அவளை அணைத்தான் அவன்…

இதழி அருகில் இருந்தாலே கையை, காலை வைத்துக் கொண்டு சும்மா இருக்கமாட்டான் சக்தி.. அதிலும் இப்பொழுது அவளின் மச்சத்தை பார்க்கவும் சுத்தம் எல்லாம் மறந்துப் போக, அவளிடம் பேச வந்ததும் மறந்துப் போக அவளை அணைக்க…

அவனைப் பார்த்து திரும்பியவள், அவனின் நெஞ்சில் கைவைத்து அவனை தள்ளி விட, “ உன்கிட்ட பேசணும் இதழி “ என கூறி அணைக்க…

இத்தனை நாள் அமைதியாக இருந்த இதழினி இன்று சீறிவிட்டாள் “ ச்சீ… தள்ளுங்க “ என முகத்தை சுழித்த இதழி அவனை தள்ளிவிட..

அவளின் முகபாவனையும், அந்த “ ச்சீ “ என்ற வார்த்தையும்…, அவனை சிங்கமென கோபம் கொள்ள வைக்க அவளை முரட்டுத்தனமாக அணைத்தவன் அவளின் இதழில் தன் இதழை பதிக்க….

அவனை வலுகட்டாயமாக பிரித்தவள் “ உங்களுக்கு வெட்கமா இல்ல.. பிடிக்காத பொண்ணுகிட்ட இப்படி மிருகம் மாதிரி தான் பிகேவ் பண்ணுவீங்களா..? “ என கோபத்துடன் சீற…

வந்த கோபத்தை அடக்கியவன் “ இதுல என்ன மிருக குணம் பார்த்த… இது ஒரு கணவன், சாதரணமா மனைவி கிட்ட நடந்துக்கிற ஒரு சாதாரண விஷயம்… சிம்பாலிக்கா சொல்லுறதுன்னா “ கணவன், மனைவி ஒன்றுதல் “ என கண்ணடித்துக் கூற…

“ அதெல்லாம் எனக்கு தெரியாது, இதெல்லாம் எனக்கு பிடிக்கவும் செய்யாது “ என முகத்தை திருப்பிக் கொண்டு கூற…

அவளின் நிலை அவனுக்கு சிரிப்பை வரவழைக்க அவளைப் பார்த்து பெரும் குரலெடுத்து சிரித்தவன் உன்னை பார்த்தா கலித்தொகையில் வருமே ஒரு பாட்டு அது தான் உடனே நியாபகத்துக்கு வருது….

அந்த தலைவியும் இப்படி தான் தலைவனுடன் இணைய மறுப்பா… தலைவனின் நிலையை அழகா பாடலா சொல்லிருப்பாங்க…

“ வேங்கையின் முற்றிய மலரின் நன்மையை கொண்ட சுணங்குகள் அழகு செய்துக் கொண்டிருக்கும் பூண்கள் கொண்ட நின் மார்பினை கொண்டு பொய்யாக வேனும் என்னை தழுவித்தான் சென்றாலென்ன..? “ என கூறி அவளை நோக்கி

“ பெண்ணே..!! இந்த தலைவனின் நிலை அறிந்து பொய்யாக கொஞ்சம் தழுவினால் என்னவோ..? “ என பாடலின் முதல் இரண்டு வரிகளை கூறி அவளிடம் நாடக பாணியில் உரைக்க… மனமோ “ டேய் மகனே அடுத்த வரி சொன்ன உனக்கு சங்கு தான் “ என கூறவும் அந்த வரிகளோடு நிறுத்திக் கொண்டான் சக்தி…

( வேங்கையின் முற்றிய மலரின் நன்மையை கொண்ட சுணங்குகள் அழகு செய்துக் கொண்டிருக்கும் பூண்கள் கொண்ட நின் மார்பினை கொண்டு பொய்யாக வேனும் என்னை தழுவித்தான் சென்றாலென்ன..? முத்தின் அழகு தெரியும் முறுவலாளே..!! உன் பசலை நோய் எல்லாம் அப்படியே என்னில் ஒற்றி எடுத்து எறிந்து விடலாமே..? )

அவனை முறைத்த அவள் “ உங்களுக்காக பொய்யா உங்க கூட என்னை வாழ சொல்லுறீங்க “ அப்படி தானே என நிறுத்தி நிதானமாக கேட்க..

“ நான் என்ன சொல்லுறேன் இதழி.. நீ என்ன பேசுற… என்கூட உன்னை பொய்யா வாழ அழைக்கலை…. என் குழந்தைக்கு தாயாய், எனக்கு மனைவியாய் இருன்னு தான் சொல்லுறேன்.. இதுல எங்கிருந்து பொய்யான வாழ்க்கை வருது இதழி “ என அவளை ஆழ்ந்துப் பார்த்துக் கேட்டான் சக்தி… அப்படியாவது அவள் மனதில் இருப்பது வெளி வரட்டும் என்ற எண்ணத்துடன்…

“ இதுல எல்லாமே பொய்யான வாழ்க்கை தான்… எனக்காக நான் ஒரு நாள் கூட வாழவில்லை… என்னோட ஆசை எல்லாம் எல்லாம் அடுத்தவங்களுக்காக நான் இழந்து நிற்குறேன்….

மணிபாட்டி இருக்கும் வரை எந்த கவலையும் இல்லாமல் இருந்தேன்.. அவங்க போனதும் கண்ணுபாட்டிகாக இந்த வீட்டுக்கு மீண்டும் வந்தேன், அப்புறம் உங்க அம்மா பேசுறதை எல்லாம் கேட்டும் போக வழி இல்லாமல் இங்க இருந்தேன், அப்புறம் கண்ணுபாட்டி எதிர் பாராத விதமா, அது ஒரு விபத்து என்று தான் நான் சொல்லுவேன்… அப்படி தான் என்னை உங்களுக்கு கல்யாணம் பண்ணிவச்சாங்க…

உங்களுக்கு என்னை பிடிக்குமோ, பிடிக்காதோ எனக்கு தெரியாது… அன்னைக்கு ஏதோ ஒரு விதத்தில் என்னை எடுத்துக்கிடீங்க, நான் பல வருசமா உங்களை என் நெஞ்சுல சுமந்துகிட்டு இருந்தேன்.. நீங்க அன்னைக்கு உங்க பாட்டியை நினைச்சு வருந்துவது பிடிக்காமல் உங்க முன்னாடி என்னையே இழந்து நின்னேன்….

ஆனா அது தப்பு என்பது போலவே நீங்க அடுத்து வந்த நாளில் நடந்துக்கிட்டீங்க… அதிலும் அத்தை பேசுனது என்னால் தாங்க முடியலை… அப்போ கூட நான் அதை எப்பொழுதும் இது சொல்லுவது தான் என்று பேசாமல் தான் இருந்தேன்..

ஆனா அன்னிக்கு நீங்க அத்தை கிட்ட சொன்னதை என்னால மறக்க முடியல, நீங்களே சொன்னீங்க பாட்டிக்காக தான் என்னை கல்யாணம் பண்ணுனதா..?  அப்படி இஷ்டம் இல்லாத இடத்தில் என்னால் இருக்க முடியல.. யாருக்கும் பாரமாவும் நான் இருக்க விரும்பலை அது தான் வீட்டை விட்டு போனேன்..

அப்போ கூட உங்க கிட்ட சொன்னாலும் நீங்க ஏதாவது சொல்லி இங்கையே இருக்க வச்சுருபீங்க…. அன்னைக்கு ஒருநாள் பிறகு நீங்க என் முகம் பார்க்காமல் சுற்றவும், இதுக்கு மேலையும் உங்களையும் நான் வருத்த விரும்பலை அது தான் கிளம்பினேன்…

ஆனாலும் அடுத்து வந்த நாட்களில் நீங்க என்னை தேடி வருவீங்க.. உங்களுக்கு என்னை பிடிக்கும், என்னை எப்படியும் தேடி வருவீங்கன்னு அப்படி நம்பி இருந்தேன், ஆனால் ஒவ்வொரு நாளும் எனக்கு உங்க மனசுல நான் இல்லை என்பதை புரியவச்சுடீங்க…

அந்த நேரம் தான் நான் கர்ப்பம் என்று தெரியவும் அத்தனை சந்தோசப்பட்டேன் “ என் குட்டிமாமா வாரிசுன்னு. என காதல் பரிசுன்னு அப்படி சந்தோசமா இருந்தேன் அப்போ கூட நீங்க வருவீங்க, என்னை தேடுவீங்கன்னு எதிர் பார்த்தேன் ஆனால் நீங்க வரவே இல்லை…

வெற்றி மாமா தான் வந்தாங்க, அதுக்கு பிறகும் உங்களை எதிர் பார்த்தேன். நீங்க கடைசி வரை வரவே இல்லை… இப்போ குழந்தைக்காக என்னை இங்கு அழைச்சுட்டு வந்திருக்கீங்க…

இவன் மட்டும் இல்லன்னா என்னை நீங்க தேடி வந்திருக்கவேமாட்டீங்க… ஆனா எனக்கு ஒரு மனசு உண்டு அதிலும் உங்க மேல அளவுக்கதிகமான காதல் உண்டுன்னு உங்களுக்கு தெரியவே இல்லை…

ஒவ்வொருதருக்காக வாழ்ந்து குழந்தைக்காக வந்து, இப்போ உங்களுக்காக உங்க கூட பொய்யா வாழ அழைக்குறீங்க..?  “ என மனதில் உள்ளதை கொட்டி கண்ணீர் விட  

அவளின் கண்ணீர் அவனை வருந்த வைக்க “ இதற்கு தான் இத்தனை நாள் எதை பற்றியும் பேசாமல் இருந்தேன்… இப்போ நான் எது சொன்னாலும் அவள் காதில் ஏறவே செய்யாது “ என எண்ணிக் கொண்டிருந்த தருணம் அவளின் குரல் மீண்டும் அவனை கலைப்பதாய்…

“ மத்தவங்களுக்காக வாழுற வாழ்க்கை எனக்கு வேண்டாம்.. எனக்கே எனக்காக எப்போ குட்டிமாமா நீ வருவ..? “ என அவனைப் பார்த்து கேட்க

ஒரு வெப்ப மூச்சு அவனிடம் இருந்து வெளிவர, ஆனாலும் அவளின் கண்ணீர் அவனை ஏதோ செய்ய அவளிடம் உண்மையை கூற எண்ணி, அவளை நோக்கி “ எனக்கு உன்னை ரொம்ப பிடிக்கும் இதழி.. பாட்டிக்காக தான் உன்னை கல்யாணம் பண்ணுனேன்…” என கூறி நிறுத்த..

“ வேண்டாம் மாமா…. காதல், நேசம் எல்லாம் மனசுல இருந்து வரணும், பாட்டிக்காக, அம்மாவுக்காக வர காதல் எல்லாம் எனக்கு வேண்டாம்…. அதே போல உங்க ஆசைக்காக மிருகமாகவும் நான் உங்க கூட வாழ விரும்பலை… மனசால இணைத்து வாழ தான் நான் விரும்புகிறேன்… மரகட்டையா என்னால் வாழ முடியாது “ என வார்த்தைகளை கோபமாகவும், வருத்தமாகவும் அவள் சிதறவிட… இளகிய மனது மீண்டும் முருங்கை மரம் ஏறிக் கொள்ள..

“ அப்போ என் கூட வாழுற வாழ்க்கை உனக்கு மிருகமா இருக்குமா…? “ என கேட்டு கோபத்துடன் பெரிய பெரிய மூச்சுகளை இழுத்துவிட்டவன்…

“ என்னை சொல்லணும்…!! உனக்காக, என் அம்மாவுக்காக எல்லாம் ஒவ்வொன்னா பார்த்து செய்தவன் நான்… அதை கூட புரியாமல்… என் காதலை கொஞ்சமும் மதிக்காமல் என் கூட வாழ்ந்த ஒரு நாளில் என்னை அவமானபடுத்தி சென்றவள் நீ..!! அதிலும் என் குழந்தை பிறப்பையே என்கிட்டே இருந்து மறைத்தவள் நீ..!! உனக்கு மட்டும் மனசு இல்லை இதழி, எனக்கு உண்டு…!! அந்த மனசுல அளவுக்கதிகமான காதலும் உண்டு…!! அதே மனசுல என் அம்மா மேல பாசமும் உண்டு…!! எது செய்தாலும் ரெண்டு யாரையும் பாதிக்க கூடாதுன்னு நினைத்து செய்தவனுக்கு பரிசு என் குழந்தையின் வரவை என்கிட்ட இருந்து மறைத்தது…!! வாழ்நாளில் மறக்க முடியாத பரிசு..!! “ என விரக்தியாக சிரித்தவன் மேலும் தொடர்ந்தான்…

உன்னை அப்படி பாத்துக்கணும்ன்னு நினைச்சேன்…. என் அம்மாவுக்கு உனக்கு பிடிக்காது… எந்த காலத்திலும் உனக்கும் அவங்களுக்கும் எதுவும் வராம பாத்துக்கணும்னு தான் என் மனசுல உன் மேல இருந்து ஆசையை கூட மறைச்சேன்….

ஆனாலும் பல முறை உன் மேல் உள்ள காதலை உன்கிட்ட உணர்த்திருக்கேன்… அன்னைக்கே கல்யாணம் முடிந்த உடனே இதை எல்லாம் சொல்லிருக்கலாமே இதழினி…

என்கூட வாழ்றது உனக்கு அத்தனை கஷ்டமா இருக்கு… மனசால இணைந்து வாழணும்னு சொல்லுற நீ அன்னைக்கு என் கூட வாழ்ந்த அந்த ஒரு நாள் வாழ்கை உன் மனசால இணைந்து தானே இருந்த “ அப்போ எதுக்குடி என்னை விட்டு போன.., என்னை சாகடிக்கவா..? பெருசா மனசுல நினைத்தேன்னு சொல்லுறியே அது உண்மையா இருந்தா… அந்த காதல் என்னை விட்டு உன்னை போக வைத்திருக்காது… எனக்கு உன் மேல் காதல், நேசம் இல்லை என்று தானே சொல்லுற.. சரி எனக்கு இல்லை… நான் ஒரு ஜடம், மிருகம் என்றே வச்சுக்க.. உன்கிட்ட இருந்த காதலும், நேசமும் எங்க போச்சு..

எல்லாம் வேஷம், காதலாம் காதல்… அந்த மண்ணும் வேணாம் எதுவும் வேணாம்னு இருந்த என்னை ஏண்டி அப்படி வந்து டார்ச்சர் பண்ணுன “ குட்டிமாமா உன்னை தான் கட்டிப்பேன்னு “ சொல்லியே சுத்தி சுத்தி வந்து… இப்போ என் கூட வாழுறது உனக்கு மரக்கட்டை வாழ்க்கையா…

“ ம்ம் “ என முகத்தை அழுந்த துடைத்த சக்தி.. பெரு மூச்சை எடுத்து விட்டவன்  “ இனி ஒரு நொடி கூட இந்த மிருகம் கூட நீ வாழ வேண்டாம்… “

“ என் குழந்தையை இங்க விட்டுட்டு உன் ஆசைபடி எது வேணா செய்… உனக்காக வாழ்… ஆனாலும் ஒன்னு சொல்லுறேன் குடும்பத்துக்காக வாழுறது தான் வாழ்க்கைடி ”

இதுக்கு மேலையும் உன்கிட்ட நின்னு பேசுனா அதுக்காக தான் பேசுறதா நினைத்தாலும் நினைப்ப… எப்படி இப்படி மாறுன இதழி.. என் இதழி இப்படி இருப்பாள் என்று நான் நினைக்கவே இல்லை.. மனசு வலிக்குதுடி “ என நெஞ்சை மெதுவாக நீவி விட்டுக் கொண்டான் சக்தி…

அவனுக்குள் தாங்க முடியாத வலியும், அடக்க முடியாத கோபமும் அவனை தாக்க “ சரி என் கூட வாழவேண்டாம்… போ.. என்னை விட்டு போ.. கெட் அவுட் “ என உயர்ந்த குரலில் கர்ச்சிக்க..

தொட்டிலில் தூங்கிக் கொண்டு இருந்த ஆருஷ், இவனின் காட்டு கத்தலில் வீரிட்டு அழ, அப்பொழுது தான் தன் ,முழு கோபம் புரிய., தலையை கோதிய அவன், அதிர்ந்து நின்ற இதழியையும் பொருட் படுத்தாமல் கதவை அறைந்து சாத்தி வெளியில் சென்றான்….

வேர் பயங்கர கோபத்தில் இருக்கிறது…..

வண்ணம் கொண்ட வெண்ணிலவே 18

விடிந்தும் விடியாத அந்த காலைப் பொழுதினில், தமிழ்ச்செல்வனுக்கு சொந்தமான அந்த கல்யாண மண்டபத்தில் நாதஸ்வர ஒலி மங்கலகரமாக ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது. தங்கள் முதலாளியின் சீமந்த புத்திரியின் நிச்சயதார்த்தத்திற்கு ஓடி ஓடி வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள் ஊழியர்கள் அத்தனை பேரும். 

உறவுகளும், சொந்தங்களும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வந்த வண்ணமிருக்க, நிச்சயத்திற்கு ஐயர் குறித்துக் கொடுத்த நேரம் நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. முதலில் மாப்பிள்ளை, பெண் வரவேற்பு நடத்திய பிறகு, நிச்சய தாம்பூலம் மாற்றிக் கொள்வதாக ஏற்பாடாகி இருந்தது.

பெண்ணை அழைத்துவர தமிழ்ச்செல்வன் வேறாக ஏற்பாடுகள் செய்வதை முற்றிலும் மறுத்திருந்தான் சுதாகரன். சம்பிரதாயங்கள் எதற்கும் அவன் ஒத்துக் கொள்ளாமல் முரண்டு பிடிக்க, தமிழ்தான் இறங்கி வர வேண்டி இருந்தது. மண்டபம் முழுவதுமாக நிரம்பி இருக்க, அன்றைய விழாவின் நடுநாயகமாக வந்து நின்றது அந்த black Audi.

ஆங்காங்கே பதிக்கப்பட்டிருந்த சிவப்பு ரோஜாக்கள் வைரமென மின்ன, பளிச்சென்று வந்து நின்றது Audi. ட்ரைவர் சீட்டிலிருந்து இறங்கிய சுதாகரன், பழுப்பு நிற கோட் சூட்டில் ஜம்மென்று இருந்தான். வயிட் கலர் ஷேர்ட்டும், முகம் பார்க்கலாம் போல இருந்த ஷூவும் அவனை இன்னும் கம்பீரமாகக் காட்டியது. நன்றாக ஜெல் தடவி தலையை அடக்கி வைத்திருந்தான். மறுபக்கம் வந்து காரை சுதாகரன் திறந்து விட்டு கையை நீட்ட, அந்தக் கரத்தைப் பற்றியது உமாவின் வெண் பளிங்குக் கரம். 

சுதாகரின் ஆடை நிறத்திலேயே கண்ணைப் பறிக்கும் வேலைப்பாடுகள் கொண்ட சராரா அணிந்திருந்தாள் உமா. சொல்லப் போனால் அந்த ஆடையின் கனத்தைத் தாங்க முடியாமல் காரை விட்டு கஷ்டப்பட்டே இறங்கினாள். ஆடையில் இருக்கும் அலங்காரம் போதாததற்கு, அத்தனை ஆபரணங்களைப் பூட்டி இருந்தார் ஆராதனா. தங்கம் என்ற பேச்சிற்கே இடமில்லாமல் அனைத்தும் வைரத்தில் மின்னியது. வந்திருந்த சொந்த பந்தமெல்லாம் வியந்து போய் பார்க்கும் வண்ணம் இருந்தது உமாவின் அலங்காரம்.

அத்தனை கண்களும் தங்களை மொய்த்ததில் உமா கூச்சப்பட, பற்றிய அவள் கையை விடாமல் மேடைக்கு அவளை அழைத்து வந்தான் சுதாகரன். எங்கோ இருந்து பறந்து வந்த விசில் சத்தத்தில் உமாவும், சுதாகரும் திரும்பிப் பார்க்க, அங்கே மகேஷ் நின்றிருந்தான். பெரு விரலையும், சுட்டு விரலையும் வளைத்துப் பிடித்து ‘சூப்பர்‘ என அவன் காட்ட, உமா வெட்கத்தோடு சுதாகரன் முகம் பார்த்தாள். உலகத்தையே வென்று விட்ட மகிழ்ச்சி தெரிந்தது சுதாகரன் முகத்தில். 

கண்களில் பெருமிதமும், சந்தோஷமும் பொங்க குந்தவியும், பிரபாகரனும் ஒரு புறம் நிற்க, முகம் கொள்ளாப் பூரிப்போடும், சற்றே பதட்டத்தோடும் நின்றனர் ஆராதனாவும் தமிழ்ச்செல்வனும். இளமாறன் தன் புத்தம் புது மனைவியோடு கிளம்பி வந்திருந்தார். தமிழ்ச்செல்வனின் பெற்றோருக்கு விசாலாட்சியின் பேரில் வருத்தம் இருந்தாலும், தங்களுக்கு கிடைத்திருக்கும் நிறைவான மருமகளின் காரணத்தினால் அவரை இலகுவாக ஏற்றுக் கொண்டனர். சில முகச் சுழிப்புகளை எதிர்பார்த்து, கொஞ்சம் இறுக்கத்துடனேயே மண்டபம் வரை வந்திருந்தார் விசாலாட்சி. ஆனால் இவர்களின் செய்கைகளைப் பார்த்தபோது ‘மேன்மக்கள் என்றும் மேன்மக்கள் தான்‘ என்றுதான் நினைக்கத் தோன்றியது.

உற்றம், சுற்றம், நண்பர்கள் வட்டம் என அத்தனை பேரும் மேடையேறி வாழ்த்துக்கள் சொல்ல, ஃபோட்டோ, வீடியோ என அந்த இடமே அமளி துமளிப்பட்டது. இது அத்தனையிலும் ஒட்டாமல் ஒரு இறுகிய முகத்தோடு அனைத்தையும் பார்த்திருந்தார் காந்திமதி. முகத்திலிருந்து எதையும் கண்டு பிடிக்க முடியவில்லை. ஆனால் பார்வை மட்டும் அவ்வப்போது உமாவை தீண்டிச் சென்றது.

நல்ல நேரம் நெருங்கி வர, நிச்சயதார்த்தப் பத்திரிகை படிக்க ஆயத்தங்கள் செய்யப்பட்டன. இப்போது பொறுப்பை தமிழரசி எடுத்துக் கொண்டார். ஆண்கள் அத்தனை பேரும் ஒதுங்கிக் கொள்ள, அந்த மண்டபத்தையே சீர் வரிசைகளால் நிரப்பினார்கள் மாமியாரும், மருமகளும். 

ஊரே வியந்து போகும் அளவிற்கு பதினேழு வெள்ளித் தாம்பாளங்களில் தங்க நகைகள் உட்பட சீர்கள் நிரம்பி இருக்க, பாத்திரம், பண்டங்கள் வேறாக அணிவகுத்து நின்றன. சிதம்பரம் ஐயா ஒரு தரம் மீசையை முறுக்கி விட்டுக் கொண்டு சபையை ஒரு பார்வை பார்த்தார். குந்தவியின் முகத்தில் ஒரு திருப்தியும், பெருமையும் தெரிந்தது.

மாப்பிள்ளை வீட்டாரும், பெண் வீட்டாரும் அமர்ந்து கொள்ள, ஐயர் பத்திரிகையை வாசிக்க ஆரம்பித்தார்.

நிகழும் மங்களகரமான… என்று ஆரம்பித்து பெண் வீட்டார், மாப்பிள்ளை வீட்டார் வேர்களைச் சொல்லி முடித்தவர், பெரியோர்களின் ஆசியுடன் கோயம்புத்தூர் ஸ்ரீ பிரபாகரன் மற்றும் ஸ்ரீமதி குந்தவி தம்பதியரின் புதல்வன் சிரஞ்சீவி சுதாகரன் என்ற கல்யாணராமனுக்கு, நல்லூரைச் சேர்ந்த ஸ்ரீ தமிழ்ச்செல்வன் மற்றும் ஸ்ரீமதி ஆராதனா தம்பதியரின் புதல்வி சௌபாக்யவதி மாதுமையாள் என்கிற ராஜலக்ஷ்மியை திருமணம் செய்து கொள்ள உத்தேசித்து நிச்சய தாம்பூலம் மாற்றப்படுகிறது. கணீர்க் குரலில் ஐயர் படித்து முடித்து சுபம் சொல்ல, உமாவைப் பார்த்து ரகசியமாக கண்ணடித்தான் சுதாகரன்.

பெண்ணிற்கு அடையாளம் போட ஐயர் அனுமதியளிக்க, தன் பாக்கட்டில் இருந்த அந்த வைர மோதிரத்தை உமாவின் கரம் பற்றி அணிவித்தான் சுதாகரன். 

“அண்ணா, மோதிரம் மட்டும்தானா?” எங்கிருந்தோ மகேஷ் குரல் கேட்க, உமாவின் முகம் பார்த்தவன், அவள் கையை தன் வசம் எடுத்து புறங்கையில் முத்தம் வைத்தான். சபையிலிருந்த சின்னஞ் சிறுசுகள் ஆரவாரப் பட பெரியவர்கள் புன்னகைத்துக் கொண்டார்கள். 

சபையில் உட்கார்ந்திருந்த குந்தவி எழுந்து வந்தவர், தன் மருமகள் கழுத்தில் அந்த நீளமான ஆரத்தை அணிவித்து அழகு பார்த்தார். உமாவின் நெற்றியில் முத்தம் வைத்தவரின் கண்களில் கண்ணீர் நிறைத்திருந்தது. உமா அவரைப் பார்த்து புன்னகைக்க, சுதாகர் அம்மாவை தோளோடு அணைத்துக் கொண்டான்.

சட்டென்று உமாவின் அருகில் வந்த தமிழரசி, அவள் கையில் நீளமான வெல்வெட் பெட்டியை நீட்ட, அவரைக் கேள்வியாகப் பார்த்தாள் உமா.

“மாப்பிள்ளைக்கு நீ போட்டு விடும்மா.” சொன்னவர் பெட்டியைத் திறக்க, உள்ளே வைர பிரேஸிலட் மின்னியது. சுதாகரனின் புருவங்கள் ஒரு தரம் ஏறி இறங்கியது. ஆசையாக அந்த பிரேஸிலெட்டை அவன் கரங்களில் உமா அணிவிக்க,

“மகேஷ், இப்போ ஒன்னும் கேக்கமாட்டியா?” என்றான் சுதாகர் சத்தமாக. உமா அவனை செல்லமாக முறைக்க, சபையில் சிரிப்பொலி எழும்பியது.

அதன்பிறகு விருந்தும், கேளிக்கைகளும் என பொழுது கரைந்து போக, நெருங்கிய சொந்தங்கள் மாத்திரம் மண்டபத்தில் எஞ்சி இருந்தனர். பிரபாகரனும், குந்தவியும் மன நிறைவோடு சொந்த பந்தங்களோடு அளவளாவிக் கொண்டிருக்க, இளமாறனும், தமிழும் மிச்சம் மீதமிருந்த வேலைகளை முடித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். மகேஷும் கூட மாட ஒத்தாசை பண்ணிக் கொண்டிருந்தான். ஆராதனாவும், விசாலாட்சியும் ஒரு புறம் நட்பு பாராட்ட, கதாநாயகனும், கதாநாயகியும் தங்கள் உலகத்தில் சஞ்சரித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அத்தனை பேரையும் நிஜத்திற்கு இழுத்து வந்தது காந்திமதியின் குரல்.

“என்ன தமிழ்? ரொம்பவே பிஸியா இருக்க போல இருக்கு? முகம் அப்பிடியே சந்தோஷத்துல ஜொலிக்குது! இருக்காதா பின்னே, எத்தனை சுலபமா எம் பேரனை வளைச்சுப் போட்டுட்டே.” தீக்கங்குகளாக வந்தது பாட்டியின் குரல்.

ஒரு கணம் அங்கு அத்தனை அமைதி நிலவியது. எல்லோரும் பேச மறந்து சிலையென அமர்ந்திருந்தார்கள். குந்தவியின் முகத்தில் ஒரு பதட்டம் வந்து அமர்ந்து கொள்ள, ஆராதனாவின் கண்கள் ஒரு தரம் இறுக மூடித்திறந்தது. தமிழின் கையை பக்கத்தில் நின்று கொண்டிருந்த மாறன் ஒரு தரம் அழுத்திப் பிடித்தார்.

“என்னப்பா, எதுவும் பேச மாட்டேங்கிறே? அது சரி, சந்தோஷம் கூடினா எப்பிடிப் பேச்சு வரும்?” இடக்காக மீண்டும் வந்தது காந்திமதியின் குரல்.

“சந்தோஷம் கூடினா மட்டும் எம் பையனுக்கு பேச்சு வராதுன்னு இல்லை காந்திமதி, பெரியவங்க வில்லங்கமா பேசினாலும் எம் பையனுக்கு பேச்சு வராது.” தமிழரசியிடமிருந்து வந்தது பதில். இந்தத் தாக்குதலை எதிர் பார்க்கவில்லை காந்திமதி. ஆனாலும் அத்தோடு நிறுத்தினால் அவர் காந்திமதி இல்லையே.

“உள்ளதைத் தானே நான் சொன்னேன். அதுல வில்லங்கம் எங்க வந்துச்சு?”

“எது உள்ளது? நாங்க வக்கத்துப் போயி, எங்க பேத்திக்கு மாப்பிள்ளை எடுக்க நாதியில்லாம உங்க பேரனை வளைச்சிப் போட்டிருக்கோம் எங்கிறதா?” சூடாக வந்தது தமிழரசியின் குரல்.

“அம்மா, நீங்க கொஞ்சம் அமைதியா இருங்க.” தமிழரசியை நோக்கி கெஞ்சலாக வந்தது தமிழின் குரல்.

“எதுக்குப்பா அமைதியா இருக்கனும்? இத்தனை நாளும் இந்தம்மா குந்தவியை வெச்சு உன்னை திட்டித் தீத்தாங்க. யாரோ பெத்த பொண்ணுக்காக எதுக்குப்பா நீ தாழ்ந்து போறேன்னு நாங்களும் தலையால அடிச்சிக்கிட்டோம். நீ கேக்கலை.” இதை தமிழரசி சொல்லும் போது குந்தவியின் தலை தானாகக் குனிந்தது. மனைவியின் அவலத்தைப் பார்த்த பிரபாகரனின் கை முஷ்டிகள் இறுக மூடிக் கொண்டன. தமிழரசி தொடர்ந்தார்.

“ஆனா இப்போ என்னடான்னா இந்ந அம்மா, ஆட்டைக் கடிச்சு மாட்டைக் கடிச்சு கடைசியில மனுஷனை கடிச்ச கணக்கா, எம் பேத்தியைப் பத்தி நாக்குல பல்லைப் போட்டு பேசுவாங்க, அதை நான் கேட்டுக்கிட்டு இருக்கனுமா?”

“எதுக்கு உங்களுக்கு இத்தனை கோபம் வருது தமிழரசி? இத்தனை பவுசு இருக்கிறவங்க எதுக்கு எம் பேரனை மாப்பிள்ளையாக்க நினைக்கனும்?” காந்திமதி சொல்லி முடிக்க, உமாவின் பார்வை சுதாகரனைத் துளைத்தது. அந்தப் பார்வை சுதாகரனின் உயிர் வரை சென்று மீண்டது.

“தப்புத்தான். உங்க பேரனை எங்க பேத்திக்கு எடுத்தது நாங்க பண்ணின பெரிய தப்புத்தான். ஆனா உங்க மகனும், மருமகளும் எங்க வீட்டுக்கு வந்து, சிதம்பரம் ஐயா வீட்டுல பொண்ணு எடுக்கிறது எங்களுக்கு கவுரவம்ன்னு சொன்னப்போ நீங்க எங்க போயிருந்தீங்க?” அம்பாக வந்தது கேள்வி, கொஞ்சம் நையாண்டியோடு. அந்தத் தொனியில் காந்திமதியின் கோபம் உச்சத்திற்கு போனது. வார்த்தைகள் தாறுமாறானது.

“அந்த விளங்காதது ரெண்டும் எம் பேரன் மனசை மாத்தி அவனை இந்தப் படுகுழியில தள்ளிடுச்சுங்க.” காந்திமதியின் இந்தப் பதிலில் உமாவின் முகம் கன்றிச் சிவந்தது. அவள் பார்வை இப்போது முற்றாக சுதாகரனை வெறித்துப் பார்க்க, சுதாகரனுக்கு அந்தப் பார்வை பழைய பொழுதுகளை நினைவு படுத்தியது. அவன் ஏதோ பேச வாயெடுக்க, அதற்குள்ளாக முந்தியது குந்தவியின் குரல்,

“அத்தை, என்ன பண்ணுறீங்கன்னு தெரிஞ்சுதான் பண்ணுறீங்களா? கொஞ்சம் பதட்டம் இருந்தாலும், தன்மையாக வந்தது குந்தவியின் குரல்.

“வாடி என் மருமகளே, இத்தனை நாளும் புள்ளைப் பூச்சி மாதிரி இருந்துக்கிட்டு, இன்னைக்கு உனக்கும் தைரியம் வந்திருச்சா என்னை எதிர்க்க?” காந்திமதி ஆங்காரத்தின் உச்சத்தில் வார்த்தைகளைக் கொட்டினார்.

“உங்களை எதிர்க்கனும்னு பேசலை அத்தை. நடந்து முடிஞ்சிருக்கிறது ஒரு சந்தோஷமான விஷயம். இப்போ எதுக்கு இந்த தேவையில்லாத பேச்சு.” அப்போதும் நிதானமாகவே வந்தது குந்தவியின் பேச்சு.

“சந்தோஷமா? யாருக்கு சந்தோஷம்? உன்னை எம் பையன் தலையில கட்டி, என்னோட ஆசைகளையெல்லாம் நாசமாக்கின இந்த கேடுகெட்ட பயலோட பொண்ணுக்கு எம் பேரனை நிச்சயதார்த்தம் பண்ணுறது உனக்கு சந்தோஷமா இருக்கலாம். ஆனா எனக்கு அது கேவலம்.” காந்திமதியின் கண்கள் நெருப்பென ஜொலித்தது.

இத்தனை நாட்களும் தன் மனதுக்குள் பூட்டி வைத்திருந்த கோபமும், ஆங்காரமும் வெடித்துக் கிளம்ப காளியாக மாறி நின்றார் சுதாகரனின் பாட்டி. தன் பேரன் தனக்குப் பிடிக்காததை செய்தது மாத்திரமின்றி, தன்னிடம் அனுமதியே கேட்காதது, அவரது தன்மானத்திற்கு விழுந்த பெரிய அடியாகவே நினைத்தார் காந்திமதி. பேரனின் மேலிருந்த பாசம் அவன் ஆசைக்கு குறுக்கே நிற்காவிட்டாலும், மனதில் இருந்த வன்மம் வெடித்துச் சிதற நேரம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது.

ஆனால் குந்தவியின் நிலைமை கவலைக்குரியதாக இருந்தது. இத்தனை வருட வாழ்க்கைக்குப் பிறகும் தன் மாமியார் வாயிலிருந்து இப்படியொரு வார்த்தை, அதுவும் இத்தனை பேருக்கு முன்னால் கேட்டது அவரை ஏதோ பண்ணியது.

“பாட்டி…! என்ன வாய் ரொம்பவே நீழுது? எங்கம்மாவை பாத்தா எப்பிடித் தோணுது உங்களுக்கு? கேக்க நாதியத்தவ மாதிரி தோணுதா? நீங்க பெத்ததும், வளத்ததும் வேணும்னா வாயை மூடிக்கிட்டு நிக்கலாம். நான் நிக்கமாட்டேன். இதுக்கு மேலே வாயைத் தொறந்தீங்க…” சுட்டு விரல் நீட்டி மகேஷ் எச்சரிக்க, இப்போது முற்றிலுமாக உமாவின் பார்வை சுதாகரனை குத்திக் கிழித்தது. இப்போதும் அவன் ஏதோ சொல்ல வாய் திறக்க,

“டாலி…ஈஈஈ!” பிரபாகரனின் குரல் பதறிக் கிரீச்சிட்டது. எல்லோரும் பதட்டத்தோடு திரும்பிப் பார்க்கும் போது கண்டது… நெஞ்சைப் பிடித்துக் கொண்டு சரிந்த குந்தவியைத் தான். இடது பக்கம் நெஞ்சில் தோன்றிய வலி எங்கெங்கென என்று சொல்ல முடியாத படி பரவிப் படர, மூச்சுக்குத் திணறினார் குந்தவி. பக்கத்தில் நின்றிருந்த பிரபாகரன் அவரைத் தாங்கிப் பிடிக்க, அவர் ஷேர்ட் காலரை இறுக்கிப் பிடித்தவர் அவர் கைகளில் துவண்டு போனார்.

“டாலி… டாலி…” குந்தவியின் கன்னங்களில் மாறி மாறி அடித்தார் பிரபாகரன். தான் கோயம்புத்தூரின் ஒரு புகழ்பெற்ற இதய நோய் மருத்துவ நிபுணர் என்பதை ஒரு நிமிடம் மறந்து போய் குந்தவியின் கணவராக மாறி நின்றார் பிரபாகரன். சட்டென அவர் அருகில் வந்த உமா,

“மாமா, டைமை வேஸ்ட் பண்ணாதீங்க, அத்தை பல்ஸை செக் பண்ணுங்க? கமான், சீக்கிரம்.” அவருக்கு அவசரமாக அவள் உத்தரவிட, அதன்பிறகே நிஜத்தின் வீரியம் உறைத்தது பிரபாகரனுக்கு. அதன் பிறகு ஒரு டாக்டராக மாறிப் போனார் பிரபாகரன். 

பேச்சு மூச்சின்றிக் கிடந்த மனைவியை நெடுங்கிடையாகக் கிடத்தியவர், அவர் இடது பக்க மார்பில் தன் உள்ளங் கைகளை சேர்த்து பலமாக அழுத்தினார். மூன்று முறை செய்து முடித்தவர், குந்தவியின் வாயில் வாய் வைத்து காற்றை அவள் நுரையீரலுக்கு முழுவதுமாக அனுப்பினார். அவர் கண்களில் கண்ணீர் ஆறாகப் பெருக,

“டாலி… டாலி… என்னை விட்டுப் போயிடாத.” வாய் ஜபித்துக் கொண்டிருந்தது. தமிழ்ச்செல்வன் ஆம்பியூலன்ஸுக்கு கால் பண்ணி இருக்க, தனது முதலுதவியை தொடர்ந்தார் பிரபாகரன். இரண்டு முறை செயற்கை சுவாசம் நடந்த போதும் குந்தவியிடம் எந்த அசைவும் இல்லை. இப்போது கைகளால் அழுத்துவதை விடுத்து, இரண்டு கைகளையும் சேர்த்து தன் மனைவியின் நெஞ்சில் குத்தினார் பிரபாகரன். அத்தனை பேரும் பதட்டத்தோடு பாத்திருக்க, மகேஷ் மட்டும் ‘அப்பா!’ என்று ஏதோ சொல்ல வர, அவனை கைப்பிடித்து தடுத்தாள் உமா.

குந்தவியிடம் எந்த முன்னேற்றமும் இல்லாமல் இருக்க சற்றே சோர்ந்தார் பிரபாகரன். எத்தனையோ கேஸ்களை சுலபமாக நடத்தி முடித்தவருக்கு கண்களை இருட்டிக் கொண்டு வந்தது. அவரின் நிலை புரிந்த உமா,

“மாமா, டோன்ட் கிவ் அப், வன் மோர் டைம்…” அவரின் தோளை உலுக்கி நிஜத்துக்கு அவரைக் கொண்டு வந்தாள் உமா. சுய உணர்விற்கு வந்தவர், மீண்டும் ‘CPR’ ஐ தொடர்ந்தார். இந்த முறை பலம் அத்தனையையும் திரட்டி குந்தவியை அழுத்தினார். ஆழ மூச்சிழுத்து, தன் உயிரில் கலந்தவளுக்கு உயிர் பிச்சை அளித்த்தார் அந்த ஆருயிர்க் கணவன். 

தன் முழு பலத்துடன் ஒட்டு மொத்த சுவாசத்தையும் தன் மனைவிக்கு கொடுத்துவிட்டு களைப்புடன் அவர் நிமிர, ஓர் இருமல் வெடித்துக் கிளம்பியது குந்தவியிடமிருந்து. மூச்சுக்கு அவர் கொஞ்சம் கஷ்டப்பட, அத்தையை தன் மடி தாங்கிக் கொண்டாள் உமா. நிலத்தில் சரிந்து உட்கார்ந்திருந்த பிரபாகரனைப் பார்த்துக் கொண்டே மூச்சுக்கு அவர் சிரமப் பட,

“ஒன்னும் இல்லை அத்தை, இப்போவே ஹாஸ்பிடல் போயிடலாம். நீங்க கொஞ்சம் ஸ்ட்ரெயின் பண்ணிக்காதீங்க. மாமாவுக்கு ஒன்னும் இல்லை அத்தை, உங்களை இப்பிடிப் பாத்ததும் கொஞ்சம் டென்ஷன் ஆகிட்டாங்க, அவ்வளவுதான்.” குந்தவிக்கு சமாதானம் சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள் உமா. ஆனால், அவர் கண்கள் மட்டும் பிரபாகரனை விட்டு அகலவில்லை.

சற்று நேரத்தில் ஆம்ப்யூலன்ஸும் வந்து விட, ஸ்ட்ரெச்சரோடு வந்த மருத்துவமனை ஊழியர்களை ஒதுக்கிவிட்டு தங்கள் ஆருயிர்த் தோழியை ஏந்திக் கொண்டார்கள் தமிழ்ச்செல்வனும், இளமாறனும். வேரறுந்த மரம் போல நிலத்தில் அமர்ந்திருந்த தந்தையை கைத்தாங்கலாக எழுப்பி அவரையும் ஹாஸ்பிடலுக்கு அழைத்துச் சென்றான் மகேஷ்.

அந்த இடமே ஓய்ந்து போயிருந்தது. சில மணித்தியாலங்களுக்கு முன்பு மங்கலகரமாக சிரிப்பும், கேளிக்கைகளும் என இருந்த கல்யாண மண்டபம் இப்போது அநாதை போல காட்சியளித்தது. சுதாகரன் ஒரு மூலையில் தலையை கைகளால் தாங்கியபடி சுவரை வெறித்துப் பார்த்த வண்ணம் அமர்ந்திருந்தான். நிலைமை இத்தனை தூரம் கைமீறிப் போகும் என்று அறிந்திராத காந்திமதி செய்வதறியாது பார்த்திருக்க, அத்தனையையும் நோட்டமிட்டபடி மண்டபத்தை விட்டு வெளியேறினாள் மாதுமையாள்.

வண்ணம் கொண்ட வெண்ணிலவே 17

மாறன் வாங்கிக் கொடுத்த அந்தப் பட்டுப் புடவையில் எழிலே உருவாக நின்றிருந்தார் விசாலாட்சி. தலை நிறைய மல்லிகைப் பூவும், கண்கள் நிறைய ஆசைகளையும் சுமந்து நின்றார். பக்கத்தில் பட்டு வேட்டி சட்டையில் இளமாறன். காதோரம் லேசாக நரைத்திருந்த போதும், வாலிப மிடுக்கோடு நின்றிருந்தார்.

‘ஆண்டவா! ஒரு இருபது வருடங்களுக்கு முன் இவர்களை நீ இணைத்து வைத்திருக்கக் கூடாதா?’ இளமாறனுக்குப் பக்கத்தில் நின்றிருந்த தமிழ்ச்செல்வனின் மனது தனக்குள்ளேயே மௌனமாக அழுது கொண்டிருந்தது. 

விசாலாட்சிக்குப் பக்கத்தில் நின்றிருந்த குந்தவியோ, மனதிற்குள் வைத்துப் புழுங்க நான் ஆள் கிடையாது என்பது போல தாரை தாரையாக கண்ணீர் வடித்துக் கொண்டிருந்தார். சற்று முன் தான் இளமாறனும், விசாலாட்சியும் மாலை மாற்றி ஆண்டவன் சன்னிதானத்தில் கணவன், மனைவி ஆகி இருந்தார்கள். 

எந்தவித ஆடம்பரமும் இல்லாமல் ஐயர் மந்திரம் சொல்ல, தன் வாழ்க்கையின் அத்தனை பொழுதுகளிலும் தன்னோடு கூட நின்ற தன் இரு உயித்தோழமைகளும் மனம் நிறைந்து அட்சதை தூவ, மூன்று முடிச்சிட்டு அந்த மங்கையை மனைவி ஆக்கி இருந்தார் இளமாறன்.

‘இதை விட கொஞ்சம் க்ரான்டா பண்ணலாமே மாறா?’ என்று தமிழ் கேட்டதற்கும், மறுப்புத் தெரிவித்திருந்தார் இளமாறன்.

‘விசாலாட்சி சைட்ல இருந்து எந்த சொந்தமும் வராதப்போ, நான் மட்டும் ஆட்கள் சேக்குறது அழகில்லை தமிழ். அந்தப் பொண்ணை எந்த வகையிலயும் நான் காயப்படுத்த விரும்பலை.’ சொன்னவரை ஆரத்தழுவிக் கொண்டார் தமிழ்ச்செல்வன்.

தன் பக்கத்தில் நின்றிருந்த விசாலாட்சியைத் திரும்பிப் பார்த்தார் இளமாறன். அதே நேரம், அவரும் திரும்பி இளமாறனைப் பார்க்க, இருவரும் புன்னகைத்துக் கொண்டார்கள். அன்று வெள்ளிக்கிழமை, அதனால் விசாலாட்சி லீவ் போட்டிருந்தார். சேர்ந்தாற் போல வார இறுதி நாட்கள் இருப்பதால் மாறனின் வீட்டில் தங்க முடிவு செய்திருந்தார்கள்.

தாலி கட்டிய கையோடு ரெஜிஸ்ட்ரேஷனையும் முடித்திருந்தார்கள். எல்லாம் முடித்து வீடு வர நண்பகல் ஆகியிருந்தது. வரும்போதே லன்ச்சையும் முடித்து விட்டு வந்திருந்தார்கள். மாறனின் வீடு இப்போது முழுதாக மாறியிருந்தது. விசாலாட்சியின் விருப்பப்படி தேவையான பொருட்கள் ஆங்காங்கே இடம்பிடித்திருந்தன. 

“மாறன், நான் சொன்ன மளிகை சாமான்கள் எல்லாம் வாங்கி வச்சிருக்கீங்களா?” சோஃபாவில் அமர்ந்து, பார்வையால் விசாலாட்சியை தொடர்ந்தபடி இருந்த இளமாறனைக் கலைத்தது விசாலாட்சியின் குரல்.

“ம்.. எல்லாம் வாங்கி வச்சிருக்கேன் விசாலி. முதல்ல நீ இப்பிடி வந்து உக்காரு. உனக்கும் டயர்டா தானே இருக்கும்?” சொன்னவருக்குப் பக்கத்தில் வந்து உட்கார்ந்தார் விசாலாட்சி.

“விசாலி…”

“ம்…”

“இப்பிடி எங்கூட இருந்துட்டு திங்கக்கிழமை நீ பாட்டுக்கு கிளம்பிப் போயிட்டா நான் என்ன பண்ணுறது?” மாறனின் குரலில் தவிப்பு இருந்தது.

“இது ஒரு பெரிய விஷயமா? சட்டுன்னு காரை எடுத்துட்டு கிளம்பினா, எங்கிட்ட ஓடி வந்திடலாமே. அதுக்கப்புறம் வெள்ளிக்கிழமை நான் இங்க வந்திடுவேன்.” சுலபமாகச் சொன்னார் விசாலாட்சி.

“முடியுமா விசாலி?”

“கண்டிப்பா முடியும் மாறன். எப்பவுமே நெகடிவ்வா யோசிக்கக் கூடாது. முயற்சி பண்ணிப் பாப்போம். முடியலைன்னா அதுக்கப்புறம் என்ன பண்ணுறதுன்னு அப்போ யோசிக்கலாம்.”

“ம்… அது சரி பொண்ணே, உம் புருஷனை நீ பேர் சொல்லித்தான் கூப்பிடுவியா?”

“எம் புருஷனை நான் பேர் சொல்லி கூப்பிடாம, வேற எவ கூப்பிடுவா?”

“ஓ… அப்பிடி வேற இருக்கோ? இருந்தாலும் இது நல்லால்லை. இனிமே என்னை மாறன்னு கூப்பிடக் கூடாது.”

“இதேதுடா வம்பாப் போச்சு. அப்போ எப்பிடித்தான் கூப்பிடுறதாம்?”

“எங்கம்மா அப்பாவை அத்தான்னு கூப்பிடுவாங்க.”

“அத்..தா..னா?” அஷ்டகோணலானது விசாலாட்சியின் முகம்.

“எதுக்கு இப்பிடி ஒரு ரியாக்க்ஷ்ன் கலெக்டரம்மா?

“எனக்கு இந்த அத்தான், என்னங்க, மாமா, மச்சான் எல்லாம் வராது மாறன். வேணும்னா கோபம் வரும் போது வாடா, போடான்னு கூப்பிடுறேன்.”

“ஓ…! அது வேற வருமோ?” 

“ம்… லைட்டா வரும். என்னை ரொம்பவே உதாசீனம் பண்ணினா வரும். அதே கோபம் தான் இன்னைக்கு வரைக்கும் என்னோட பெத்தவங்களை எங்கிட்ட இருந்து தள்ளி வச்சிருக்கு.”

“அடேங்கப்பா, அப்போ கொஞ்சம் கெயார் ஃபுல்லா தான் இருக்கனும்னு சொல்லுங்க.”

“ஏன்? உங்களுக்கு என்னை உதாசீனப் படுத்துற ஐடியா ஏதாவது இருக்கா?” சொன்னவரை இழுத்து தன் நெஞ்சோடு அணைத்துக் கொண்டார் இளமாறன்.

“உன்னைக் காயப்படுத்தி பாக்குற தைரியம் எனக்கு இல்லை விசாலி. வாழ்க்கையில எனக்கு என்ன குறைன்னுதான் இத்தனை நாளும் நினைச்சு இருந்தேன். ஆனா, உன்னைப் பாத்ததுக்கு அப்புறம் தான், என் வாழ்க்கையே இனிமேல்தான் ஆரம்பம்னு புரிஞ்சுக்கிட்டேன்.” ஆழ்ந்து, அனுபவித்து பேசிக் கொண்டிருந்தவரை நிமிர்ந்து பார்த்தார் விசாலாட்சி. 

“என்ன? ஐயா ரொம்ப உணர்ச்சி வசப்பட்டிருக்கிற மாதிரி தெரியுது. அதை விடுங்க, புடவை எனக்கு எப்பிடி இருக்குன்னு சொல்லலையே.” பேச்சின் போக்கை மாற்றினார் விசாலாட்சி.

“சூப்பரா இருக்குடா. உமா நிச்சயதார்த்தத்துக்கு இன்னொன்னு வாங்கிக்கலாம் என்ன?”

“எல்லாரையும் இன்னைக்கு கூப்பிட்டிருக்கலாமே மாறன்.”

“இல்லைடா, கொஞ்ச நாள் போகட்டும். என்னமோ தெரியலை இந்த மூணு நாளையும் நாம ரெண்டு பேரும் தனியா அனுபவிக்கனும்னு தோணிச்சு. எல்லாரையும் கூப்பிட்டு ஒரு நாள் விருந்து வெப்போம், சரியா?”

“ம்…” அமைதியாக மாறனின் மடியில் தலை வைத்துக் கொண்டார் விசாலாட்சி. மாறனின் கைகள் இதமாக அவர் தலையைக் கோதிக் கொடுத்தது.

“மாறன்“

“ம்…”

“ஏதாவது பேசுங்களேன்.”

“என்ன பேச விசாலி.”

“உங்களைப் பத்தி, உங்க அம்மா அப்பா பத்தி, உங்க காலேஜ் லைஃப் பத்தி, உங்க ஃப்ரெண்ட்ஸ் பத்தி. இப்பிடி ஏதாவது பேசுங்க மாறன்.” தனது காலேஜ் கலாட்டாக்களை ஒவ்வொன்றாக மாறன் அள்ளிவிட, சிரித்தபடியே கண்ணயர்ந்தார் விசாலாட்சி. அமைதியாகத் தன் மடியில் தூங்கும் மனைவியின் நெற்றியில் முத்தம் வைத்தவர், நிறைந்து போன மனதோடு தானும் கண்ணயர்ந்தார்.

                                       ——————————————————————–

சீர்வரிசைக்குரிய பொருட்கள் எல்லாவற்றையும் சரிபார்த்துக் கொண்டிருந்தார் ஆராதனா. சிறுகச் சிறுக தன் பெண்ணிற்காக அவள் வயதுக்கு வந்ததிலிருந்து தான் பார்த்துப் பார்த்து சேர்த்த அத்தனையையும் கடை பரப்பி இருந்தார்.

“என்னம்மா எல்லாம் சரியா இருக்கா? இல்லை இன்னும் ஏதாவது வாங்கணுமா?” கேட்டபடி வந்தார் தமிழரசி.

“இல்லை அத்தை, எல்லாம் சரியாகத்தான் இருக்கு. எதுக்கும் நீங்களும் ஒரு தரம் சரி பாத்துருங்க. ஒரு குறையும் வந்திரக் கூடாது அத்தை.” ஆராதனாவின் குரலில் பெண்ணைப் பெற்ற தாய்க்குரிய கலக்கம் இருந்தது.

பாத்திரம், பண்டங்கள் அனைத்தும் வெள்ளியிலும், பித்தளையிலும், வெண்கலத்திலும் இருந்தது. பதினேழு வெள்ளித் தாம்பாளங்கள் சீர்வரிசை வைப்பதற்கென்றே வாங்கி வைத்திருந்தார் ஆராதனா. வீட்டுக்குத் தேவையான அனைத்துப் பொருட்களும் கல்யாணம் முடிந்த பிற்பாடு வாங்குவதாக ஏற்பாடு.

“அத்தை, நான் சொல்லுறேன்னு தப்பா எடுத்துக்காதீங்க. நம்ம பக்கத்து சீரெல்லாத்தையும் நிச்சயதார்த்தம் நடக்கும் போதே குடுத்துரலாம் அத்தை.”

“என்னாச்சு ஆராதனா? ஏன் இப்பிடி பண்ணப்போறே?”

“சுதா பாட்டியால ஏதாவது பிரச்சினை வந்திருமோன்னு நான் பயப்படுறேன் அத்தை. அவங்க ஏதாவது குறை சொல்லி, அதனால ஃபங்ஷனுக்கு எந்தப் பங்கமும் வந்திரக்கூடாது அத்தை.”

“ஏம்மா இந்தக் கல்யாணத்துல அந்தம்மாக்கு இஷ்டம் இல்லையா?” ஆச்சரியமாகக் கேட்டார் தமிழரசி.

“எனக்கு அவங்க வீட்டு விஷயம் உங்க பிள்ளை அளவுக்கு தெரியாது அத்தை. ஆனாலும்…” 

“இரு இரு, என்ன மென்னு முழுங்குற? வயசு போனவங்க, மங்கலகரமான விஷயத்துக்கு முன்னாடி வராம ஒதுங்குறாங்க, அப்பிடீன்னு தானே நான் நினைச்சேன். இது என்ன புதுக் கதையா இருக்கு!” தமிழரசி கேட்கவும், பேசிக்கொண்டிருந்த ஆராதனா, மெதுவாக ரூம் கதவை அடைத்து விட்டு வந்தார்.

“நான் என்னத்தைச் சொல்ல அத்தை. சுதா தங்கமான பையன் தான், இல்லேங்கலை. குந்தவியும், அவங்க வீட்டுக் காரரையும் போல நாம தேடினாலும் கிடைக்காது.”

“அப்புறம் என்னம்மா?”

“அந்த பாட்டிதான் வில்லங்மே. குந்தவி மனசுல இப்பிடி ஒரு எண்ணம் இருந்தது எனக்கு சாடை மாடையா தெரியும் அத்தை. ஆனாலும் அந்தம்மா இதுக்கு அனுமதிக்காதுன்னு நான் கொஞ்சம் தெம்பா இருந்தேன். ஆனா சுதா என்ன பண்ணினான்னு தெரயலை அவங்களை சம்மதிக்க வச்சுட்டான்.”

“ஓ… இவ்வளவு நடந்திருக்கா? நீ ஏன்மா இதை இவ்வளவு நாளும் எங்கிட்ட சொல்லலை?”

“எப்பிடி அத்தை சொல்லுறது? உங்க பேத்தி ஆசை வச்சுட்டா, உங்க மகன் தலை ஆட்டிட்டாரு. அவங்க ரெண்டு பேருக்கும் எதிரா நான் என்னத்தை பண்ணுவேன் சொல்லுங்க?”

“ம்… அதுவும் சரிதான். சரி பாக்கலாம் ஆராதனா, நீ கவலைப்படாதே. என்ன, சீர்வரிசையில ஒரு குறையும் வந்திரக் கூடாது. அவ்வளவுதானே, நான் எதுக்கு இருக்கேன். ஒரு சொல் வராம பாத்துக்கிறேன் என்ன?”

“சரிங்கத்தை.” புன்னகை முகமாக ஆராதனா வெளியேற, தமிழரசி முகத்தில் சிந்தனை படர்ந்தது.

                                 —————————————————————————-

மண்டபத்தில் அலங்கார வேலைகள் நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தன.‌ தமிழ்ச்செல்வன் எல்லாவற்றையும் மேற்பார்வை பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். நிச்சயதார்த்தத்திற்கு இன்னும் இரண்டு நாட்கள்தான் இருந்தது. தெரிந்த சொந்த பந்தங்களுக்கு மட்டுமே சொல்லி இருந்தார்கள். அதுவே ஒரு நூறு குடும்பத்திற்கு மேல் வந்துவிட்டது. 

சிம்பிளாக ஃபங்ஷனை நடத்த தமிழின் பெற்றோர் ஒத்துக் கொள்ளவில்லை. தங்களுக்கு இருப்பது ஒரே பேத்தி. அவள் சம்பந்தப்பட்ட அனைத்தும் விசேஷமாக செய்ய வேண்டும் என்று ஒரே பிடியில் நின்று விட்டார்கள். தமிழ்ச்செல்வனின் திருமணமும் அவசர கோலத்தில் நடை பெற்றதால் அவரும் மறுத்து ஒன்றும் சொல்லவில்லை.

பூ அலங்காரங்களை மாத்திரம் மீதம் வைத்துவிட்டு மற்ற வேலைகள் அனைத்தும் ஜரூராக நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தது. உமாவும் இன்று அப்பாவோடு கிளம்பி வந்திருந்தாள். மகளின் விருப்பப்படி ஆங்காங்கே ஒரு சில திருத்தங்கள் செய்ய தமிழும் அனுமதித்து இருந்தார். சற்று நேரத்திற்கு எல்லாம் அந்த black Audi மண்டப வாசலில் வந்து நின்றது. காரை விட்டு இறங்கிய சுதாகரன் உள்ளே போனான்.

“அடடே சுதா, வாப்பா. வேலைகள் எல்லாம் நடந்துக்கிட்டு இருக்கு. உனக்கு ஏதாவது சேன்ஜ் பண்ணனும்னு தோணிச்சுதுன்னா சொல்லுப்பா, மாத்திரலாம்.” தமிழ் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே, ‘ஐயா‘ என்று யாரோ அழைக்க,

“இதோ வந்திர்றேன் சுதா.” என்று விட்டு நகர்ந்து விட்டார் தமிழ்ச்செல்வன். மணமேடை அலங்காரம் ‘வயிட் அன்ட் பாட்டல் க்ரீன்‘ தீம் கலரில் அட்டகாசமாக இருந்தது. பின்னணியில் செயற்கைப் பூ அலங்காரமும், இறுதியில் இயற்கையான கானேஷன் மலர்களை அடுக்கத் திட்டமிட்டிருந்தாள் உமா. அதன்படி செயற்கை அலங்காரங்கள் அனைத்தும் நிறைவு பெற்றிருந்தன. இயற்கையான மலர்களை நிச்சயத்திற்கு முந்தைய நாள் கிடைக்குமாறு ஏற்பாடு பண்ணி இருந்தார் தமிழ்ச்செல்வன்.

“ஹாய் டார்லிங், என்ன பண்ணுறீங்க?” கேட்டபடி உமாவின் பக்கத்தில் வந்து நின்றான் சுதாகரன். அப்போதுதான் அவன் வந்ததைக் கவனித்த உமா,

“அத்தான், உங்களைக் கூப்பிடலாமான்னு நானே இப்போ நினைச்சேன்.” குரலில் அத்தனை பரவசம் இருந்தது.

“எதுக்குடா?”

“டெக்கரேஷன் எப்பிடி இருக்கு? உங்களுக்கு பிடிச்சிருக்கா?”

“சூப்பர் மது. அவ்வளவு அழகா இருக்கு. பேசாம இந்த பிசினஸையும் ஆரம்பிச்சர்லாமான்னு தோணுது. அத்தனை பேர்ஃபெக்டா டிஸைன் பண்ணி இருக்கே.”

“இன்னும் வேலை பாக்கி இருக்கு அத்தான். நாச்சுரல் ஃப்ளவர்ஸ் இன்னும் வரலை. அது வந்ததுக்கு அப்புறம் தான் எல்லாம் ஃபினிஷ் பண்ணுவாங்க.” சொன்னவளைப் பார்த்து புன்னகைத்தான் சுதாகரன்.

“அம்மணி ரொம்பவே சந்தோஷமா இருக்கீங்க போல இருக்கே!”

“இல்லையா பின்னே. திரும்பிக் கூட பாக்காத அத்தானோட, நிச்சயதார்த்தம் வரைக்கும் வந்திருக்கேனே. சந்தோஷம் இருக்காதா?” சொன்னவளின் கரத்தைப் பிடித்துக் கொண்டவன், அதை லேசாக அழுத்திக் கொடுத்தான்.

“அப்பிடியெல்லாம் ஒன்னும் ப்ளான் பண்ணி உன்னை ஹர்ட் பண்ணலை மது. சந்தர்ப்பம், சூழ்நிலை எல்லாம் அந்த மாதிரி அமைஞ்சு போச்சுடா.”

“ம்… விடுங்க அத்தான். பழைச பேசி என்ன ஆகப்போகுது. என் அத்தான் இப்போ எங்கூட இருக்காங்க, எனக்கு அது போதும்.”

“மது, உம் மனசுல அந்த காயம் இன்னும் இருக்கில்லையா?” சொன்னவனைப் பார்த்து கண்ணை எட்டாத ஒரு சிரிப்பு சிரித்தாள் உமா.

“உண்மையை சொல்லட்டுமா அத்தான். இந்த உலகத்துல யாரு என்ன சொன்னாலும் என்னை அது பாதிக்காது. ஆனா, அதுவே நீங்க சம்பந்தப்பட்ட விஷயமா இருந்தா, நான் அப்பிடியே மாறிப் போயிடுறேன். என்னையே என்னால கன்ட்ரோல் பண்ண முடியலை அத்தான்.”

“ம்… புரியுது மது.” 

“அத்தான், நாளைக்கு நைட் எல்லா வேலையும் முடிஞ்சதுக்கு அப்புறம் நான் இங்க வருவேன். அப்போ நீங்களும் வர்றீங்களா?” ஆசையாகக் கேட்டவளின் காதோரக் கூந்தலை ஒதுக்கியவன், 

“கண்டிப்பா வர்றேன் டா. நிச்சயதார்த்தத்துக்கு பதிலா கல்யாணத்தையே வெச்சிருக்கலாம் மது.” இடையோடு அவளை அணைத்தவன் ஆதங்கப்பட, சுற்று முற்றும் பார்த்தாள் உமா. ஆங்காங்கே வேலை செய்பவர்கள் நின்றிருந்தார்கள். மண்டபத்திற்கு பொறுப்பானவரை அழைத்த உமா,

“அண்ணா, அப்பா வந்தாங்கன்னா நான் அத்தான் கூட போறேன்னு சொல்லிடுங்க என்ன?” என்றாள்.

“சரிங்கம்மா.” அவர் சொல்லவும், சுதாகரனின் கையிலிருந்த கார்க் கீயை வாங்கியவள்,

“இன்னும் கொஞ்ச நேரத்திற்கு காரும், காருக்கு சொந்தக்காரரும் என் பேச்சைத் தான் கேக்கனும்” என்று சொல்லிய படி, முன்னே நடந்தாள். புன்னகையுடன் பின் தொடர்ந்தான் சுதாகரன். அவள் பிடிவாதம் தான் அவன் அறிந்தது ஆயிற்றே.

காரை ட்ரைவ் பண்ணியவள் நேராக ஆற்றங்கரைக்கு வந்திருந்தாள். சுதாகரன் அவளைக் கேள்வியாகப் பார்க்க புன்னகைத்தவள்,

“அத்தானோட கொஞ்ச நேரம் செலவு பண்ணனும்னு தோணிச்சு.” என்றாள்.

“ம்ஹூம்… செலவு பண்ணுற நேரத்துல கொஞ்சம் கருணையும் காட்டலாம் இல்லையா?” அவன் கேலியாக சொல்ல, அவனைத் திரும்பிப் பார்த்தவள் கண்களில் கலக்கம் இருந்தது.

“மது, என்னாச்சுடா. ஏன் ஒரு மாதிரியா இருக்கே?” அவனின் கேள்விகளில் உடைந்தவள், அவன் மார்பில் சாய்ந்து கொண்டாள்.

“மது, எனி ப்ராப்ளம்? உம் மனசுல என்ன இருக்கு? சந்தோஷமா இருக்க வேண்டிய நேரத்துல எதுக்கு இப்படி பிஹேவ் பண்ணுற?” அவன் பேசப் பேச அவள் அணைப்பு இறுகியது.

“அத்தான்.” கலக்கத்துடன் வந்தது அவள் குரல்.

“இங்கப் பாரு மது, எதுவா இருந்தாலும் மனசுல வச்சு குழம்பிக்காக எங்கிட்ட சொல்லுடா. இப்போ என்ன குழப்பம்? யாராவது ஏதாவது சொன்னாங்களா?”

“அப்பிடியெல்லாம் ஒன்னும் இல்லை அத்தான்.” 

“அப்போ எதுக்கு இந்தக் கலக்கம். எவ்வளவு சந்தோஷமான நேரம் இது. இந்தக் கணங்களை நாம ரெண்டு பேரும் அனுபவிக்க வேணாமா மது?”

“மனசுல ஏதோ ஒரு பயம் அத்தான். எல்லாம் நல்ல படியா எந்தப் பிரச்சினையும் இல்லாம முடியனும்கிற பயம் ஒரு மூலையில இருந்துக் கிட்டே இருக்கு அத்தான்.”

“அடடா, இது என்ன சின்னப் பிள்ளை மாதிரி கண்ணைக் கசக்கிக்கிட்டு. இது நியாயமே இல்லை மது.”

“எது அத்தான்?”

“ஆத்தங்கரை ஓரம், காத்து சிலு சிலுன்னு வீசுது. யாருமே இல்லாத தனிமை, அழகான மாமன் பொண்ணு பக்கத்துல. இப்பிடி ஒரு ரொமாண்டிக் அட்மோஸ்ஃபியரை அனுபவிக்க விடாம, அழுது வடிஞ்சா எப்பிடி மது?” கேலியாகக் கேட்டபடி அவள் நெற்றியில் செல்லமாக மோதினான் சுதாகரன். கலங்கிய கண்களைத் துடைத்தவள்,

“சரியான வெளக்கெண்ணைய் அத்தான் நீங்க. சந்துல சிந்து பாடாம இதுக்கெல்லாமா பர்மிஷன் கேட்டுக்கிட்டு நிப்பாங்க.” என்றாள் அசால்ட்டாக. அவள் சொன்னதின் அர்த்தம் புரிய சற்று நேரம் பிடித்தது சுதாகரனுக்கு. வாய்விட்டு உல்லாசமாகச் சிரித்தவன், அவள் கழுத்து வளைவில் முகம் புதைத்துக் கொண்டான். தங்கள் உலகத்தில் மயங்கி உருகிய இருவரும் தங்களைக் கடந்து போன பென்ஸைக் கவனிக்கவில்லை. 

‘கேர் ஃபார் லைப்’ மருத்துவமனையின் கார் பார்கிங் பகுதியில்… காரை நிறுத்தி… சுற்றிவந்து… லட்சுமியை கை பிடித்து இறக்குவதற்காகக் குனிந்தான் ஆதி…

அவருக்கு மூட்டு வலி அதிகமாகி… நடக்கவே சிரமப்பட்டுக் கொண்டிருந்தார். அவரை மருத்துவரிடம் காண்பிப்பதற்காக அங்கே அழைத்துவந்திருந்தான் அவன்.

அந்த நேரம் அவனது காரின் மற்றொரு புறமாக வந்து நின்றனர், மல்லியும்… பரிமளாவும்…

அந்தப் பகுதியே, ஆளரவமின்றி அமைதியாய் இருந்தது… ஆதி… குனிந்த நிலையில் இருந்ததால்… அவர்கள் அங்கே இருந்ததையே கவனிக்கவில்லை… மல்லி… பரிமளா இருவரும்…

அங்கு வந்த நொடியே “நாம… இப்ப இருக்கற நிலைமையில்… நீ செய்வது சரியா மல்லி? அவங்க பாவம்தான்… இல்லன்னு சொல்லல… ஆனால் நம்ம கைல இருப்பதை கொடுத்துவிட்டு… அவசரம்னா நாம என்ன செய்வது…”

“நம்மளை உள்ளேயே நுழையக்கூட விடமாட்டேங்கறாங்க பாரு… திருட்டுத்தனமா எப்படியெல்லாம் செய்ய வேண்டியிருக்கு?” எனப் பொரிய ஆரம்பித்தார் பரிமளா!!

என்ன பேசிக்கொண்டிருக்கிறார்கள் எனப் புரியாமல்… சத்தம் செய்யாமல் நிமிர்ந்து நின்றான் ஆதி… அவர்கள் எதிர் புறம் நோக்கி நின்றிருந்ததால்… இருவரது முகமும் தெரியவில்லை அவனுக்கு… அவர்களும் அவனைப் பார்க்கவில்லை…

“அம்மா! நீங்க ஏன் மா கவலை படறீங்க… எனக்குத்தான்… ‘ஆதி டெக்ஸ்டைல்ஸ்’ ல வேலை கிடைச்சிருக்கே… அதுவும் பெர்மெனென்ட் ஆகிவிட்டால்… நல்ல சம்பளம் கிடைக்கும்… இது போல நகைகளைக் கூடிய சீக்கிரமே வாங்கிடலாம்…மா” என்றாள் மல்லி… அன்னையைச் சமாதானப்படுத்தும் விதமாக…

அவர்களுடைய பேச்சில்… தன்னுடைய நிறுவனத்தில் அந்தப் பெண் வேலையில் நியமிக்கப்பட்டிருக்கிறாள் என அறியவும்… ஆராய்ச்சியுடன் அவர்களைக் கவனிக்க ஆரம்பித்தான் ஆதி… எதோ பேச வந்த லட்சுமியை… கைகாட்டித் தடுத்தவன்… அவர்களிடம் கவனத்தைச் செலுத்தினான்…

அதற்குள் மல்லி… தன் கைப்பேசியில் யாரையோ அழைத்து… “அத்தை… நானும் அம்மாவும்… இந்த ஆஸ்பத்திரில… காரெல்லாம் நிறுத்துவங்க இல்ல… அங்க இருக்கோம்… நீங்க உடனே இங்க வாங்க…” எனச்சொல்லி அழைப்பைத் துண்டித்தாள்…

நேரம் ஆகிறது என்பது போல் மகனிடம் கைகாட்டி லட்சுமி…ஜாடை காண்பிக்கவும்… மிகவும் மெல்லிய குரலில்… “அம்மா! ஒரு அஞ்சு நிமிஷம்!” என்றவன்… அங்கே யாரோ வரும் அரவம் கேட்கவும்…தன்னை மறைத்துக் கொண்டான்…

நடுத்தர வயதில் ஒரு பெண்மணி… அங்கே வந்து… அந்த இருவரையும் பார்த்தவாறு நின்றார்…

அவரை மட்டுமே பார்க்க முடிந்தது ஆதியால்…

அவர் அங்கே வந்த நொடியே… “அத்தை! கிட்டு மாமாவுக்கு டெஸ்ட் எல்லாம் எடுத்து முடிச்சுட்டாங்களா?” என்று மல்லி  கேட்க…

“இன்னும் இல்லைம்மா… எதோ டெஸ்ட், இன்னும் பாக்கி இருக்காம் …” என்று மல்லியால் ‘அத்தை’ என்று அழைக்கப்பட்ட அந்தப் பெண் சொல்லவும்…

“அப்பா! நல்லவேளை” என்ற ஒரு  நிம்மதிப் பெருமூச்சுடன்… “அப்படினா… எந்தப் பேப்பரிலும் மாமா கையெழுத்து போடவில்லைதானே?” என்று கேட்டாள் மல்லி…

“இல்லை மல்லி!” என்றார் அந்தப் பெண்மணி…

“தேவிகா! எந்தக் கையெழுத்தும் போடலேன்னு உனக்கு நன்றாகத் தெரியுமா?” எனக் கேட்டார்… பரிமளா…

“இல்லை… பரிமளா! அவரு எந்த கையெழுத்தும் போடல! எனக்கு நன்றாகத் தெரியும்”  என்றார் அந்த தேவிகா…

உடனே “அம்மா!” என்றவாறு மல்லி பரிமளாவைப் பார்க்க…

தனது கைப் பையிலிருந்து, சிறிய பெட்டி ஒன்றை எடுத்து… அதை தேவிகாவிடம் கொடுத்தார் அவர்…

அத்தை வாங்கிப் பார்த்த தேவிகா… இது என்ன பரி… என்றவாறே அதைத் திறக்க… அதைப் பார்த்து, தீயைத் தீண்டியது போல் பதறியவர்… “பரி! என்ன இது?!!!” என்க…

“நேற்று நீ எங்க வீட்டுக்கு வந்து போனதிலிருந்து… நாம கண்டிப்பா எதாவது செய்யணும்னு மல்லி ஒரே பிடிவாதம்! உங்க அண்ணனும் அவளுக்கு சப்போர்ட்டு… இதுல ஒரு பதினோரு பவுன் நகை இருக்கு தேவி… இதை உன் பெண்ணோட கல்யாணத்துக்கு… வச்சிக்கோ… உன்னால எப்போ முடியுமோ… அப்பொழுது திருப்பிக் கொடு…” என்று பரிமளா முடிக்க…

மல்லியை நோக்கிய தேவிகா… “வேண்டாம் மல்லி! திடீர்னு உனக்குக் கல்யாணம்… கூடி வந்தால்… தேவைப் படும்… நடப்பது நடக்கட்டும்… நாங்க அனுபவிச்சுகிறோம் மல்லி… எங்களோட சேர்ந்து… நீங்களும் துன்பப்பட வேண்டாம்” என்க…

“அத்தை… எங்க அப்பாவுக்கு உடம்பு சரியில்லாமல் போன சமயம்… நாங்க பட்ட பாடு அந்த கடவுளுக்குத்தான் தெரியும்…எதோ எங்களுக்காவது… கொஞ்சம் நிலபுலன்கள் இருந்தது… வித்து சமாளிச்சோம்… ஆனால்… நீங்க என்ன செய்விங்க? எப்படி சமாளிப்பிங்க?  இன்றைக்கு… உங்க மகளோட கல்யாணத்தை நடத்த… மாமாவின் கிட்னியை விப்பீங்க… நாளைக்கே… மாமாவுக்கு… எதாவது உடல்நிலை சரியில்லாமல் போனால்… உங்க கிட்னியை விப்பீங்களா? “

“யாருக்காவது… இந்த மாதிரி… உறுப்புகள் தேவைப்பட்டால்… ரத்த சம்பந்தம் இருக்கறவங்க… அதை மனம் உவந்துக் கொடுக்கணும்… பணம் இருக்கும் காரணத்தால்… சாகும் வயதில் இருப்பவர்களுக்குக் கூட… இப்படி விலை கொடுத்து வாங்க நினைப்பது… மிகப்பெரிய கொடுமை அத்தை! அதுவும் உங்களைப் போன்று… உழைத்து வாழ்க்கையை ஓட்டும் நிலையில் இருப்பவர்கள்… இப்படி விற்கத் துணிவது… கொடுமையிலும் கொடுமை… அதைப் பார்த்துக்கொண்டு… நாங்க எப்படி அத்தை…சும்மா இருக்க முடியும்?”

“முதலில் போய்… கிட்னியையெல்லாம் விற்க முடியாதுன்னு சொல்லிட்டு… வீட்டுக்குக் கிளம்புங்க… வேறு பேச்சே வேண்டாம்” என்று மல்லி முடிவாய்ச் சொல்ல…

நெகிழ்ச்சியில் கண்களில் வழிந்த கண்ணீரைத் துடைத்தவாறே… தேவிகா…  “மல்லிமா… அத்தை சொன்ன கேளு! எங்களால… இந்த நகையை இப்போதைக்கு வாங்கிக் கொடுக்க முடியாது… உனக்குக் கல்யாணம்… நிச்சயம் ஆனால்… அம்மா… அப்பா ரொம்ப கஷ்ட படுவாங்க…” நிலைமையை அவர் எடுத்துச் சொல்ல…

“மல்லியை… மல்லிக்காக மட்டுமே கல்யாணம் செஞ்சுக்கறவனாக இருந்தால் மட்டுமே… நான் கல்யாணம் பண்ணிப்பேன் அத்தை! நகைக்காகன்னா எனக்குக் கல்யாணமே வேண்டாம்! அதுவும்… கொஞ்ச நாள் வேலை பார்த்துவிட்டுத்தான்… நான் கல்யாணமே பண்ணிப்பேன்… நீங்க கவலையே படவேண்டாம்!” என… தேவிக்காவிற்கும்…

அவர்கள் பேசுவதையே கவலையுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்த பரிமளவிற்குமாகச் சேர்த்து பதில் சொன்னாள் மல்லி…

என்ன செய்வது என்பதுபோல் தேவிகா பரிமளாவைப் பார்க்க…

“எடுத்துக்கோ… தேவிகா… முதலில் இப்போதைய பிரச்சினையை தீர்ப்போம்… மற்ற விஷயங்களை பிறகு பார்த்துக் கொள்ளலாம்… உங்கள் பெயரைச் சொல்லி… பார்க்க வேண்டும் என்று… ஆஸ்பத்திரி… ரிசப்ஷனில் கேட்டோம்… எங்களை உள்ளே போக அனுமதிக்கவில்லை… அங்கேயே வைத்துப் பேசினால் எதாவது… பிரச்சனை ஆகுமோ என்று பயந்துதான் உன்னை… இங்கே வரச்சொன்னாள் மல்லி… நேரம் ஆக ஆக… எதாவது டாக்குமென்டில் கையெழுத்துப் போட்டு விட்டால்… சிக்கல் ஆகிவிடும்… அதனால்தான் இங்கேயே வந்துட்டோம்!” என்று முடித்தார் பரிமளா…

தேவிகாவின் முகத்தில் அப்படி ஒரு நிம்மதி வந்துசேர்ந்திருந்தது!!!

“அத்தை! சீக்கிரமாகப் போங்க… மாமா ஏதாவது சைன் பண்ணிடப் போறாங்க” என மல்லி தேவிகாவை அவசரப்படுத்தவே…

“ரொம்ப நன்றி பரிமளா! நன்றி மல்லி!” என்றவாறு மல்லியைக் கட்டி அணைத்துக்கொண்ட தேவிகா… பிறகு வேக நடையுடன் அங்கிருந்து சென்று மறைத்தார்…

பிறகு பரிமளா… “நல்ல செயல்தான் செஞ்சிருக்கோம்… ஆனால்… தம்பியை வேறு மேல் படிப்பு படிக்க வைக்கணும்… உங்க ரெண்டு போரையும் நினைச்சாதான் எனக்குக் கவலையா இருக்கு மல்லி!” என்க…

“தம்பிக்கு என்ன… அவன் நல்லாத்தானே படிக்கிறான்… அவன் மெரிட்லயே வருவான்! நல்லதே நடக்கும்… கவலையே படாதீங்கம்மா!” என்றவாறே அவரது கையைப் பிடித்து அங்கிருந்து இழுத்துச்சென்றாள் மல்லி…

அப்பொழுது… அங்கே ஒரு கார் நுழையவும்… அந்த ஓசையில்… அதிர்ந்து… திரும்பிப் பார்த்தாள் மல்லி… அப்பொழுதுதான் அவளது முகத்தைப் பார்த்தான் ஆதி…

தானே அறியாமல் அவனது இதயத்தை… கொள்ளை அடித்துவிட்டு… அங்கிருந்து சென்று கொண்டிருந்தாள் மல்லி…

அதற்கு முன்பே, அவளை ஒரு முறை பார்த்திருப்பது.. நினைவில் வரவும்… சில்லென்ற இனிமை மனதில் பரவ… அவள் சென்ற திசையையே வெறித்துக் கொண்டு, கற்சிலையென  நின்றிருந்த ஆதியை, அவனது அன்னையின் குரல் கலைத்தது… அவருமே… அங்கே நடந்ததைப் பார்த்துக்கொண்டுதான் இருந்தார்…

“என்னப்பா… நீ சொல்லுவியே… பணத்தை நேசிக்காமல்… மனிதர்களை நேசிக்கும் பெண்தான் உனக்கு மனைவியாக வர முடியும்னு… அந்தப் பெண் இவள்தானா?” என லட்சுமி கேட்கவும்…

இதழில் வழிந்த புன்னகையுடனே… “இருந்தாலும், இருக்கலாம்… யார் கண்டது!” என்று தனது மனதை மறைக்காமல் சொன்னான் ஆதி…

ஒரே நொடியில்…அவன் குடும்பத்தில்… சுற்றத்தில் என்று சில பெண்கள் அவன் மனதில் இறக்கிச் சென்றிருந்த கசப்பு…

எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக… இளவரசியைப்போலப் பொத்தி வைத்திருந்த அம்மு… சுயநலமாகத் தன்னை அழித்துக் கொண்டது என… பெண்களைப் பொறுத்தவரை… இரும்பாக இறுக்கிப்போயிருந்த அவனது இதயத்தை… அவள் செய்த ஒரே ஒரு செயலால்… முழுவதுமாக தன்வசமாக ஆக்கியிருந்தாள் மல்லி!!!

********************************

அனைத்தையும்… வியப்புடனேயே… கேட்டுக்கொண்டிருந்தாள் மல்லி…

“ஓ! ஆனால் அன்று நீங்கள் அங்கே இருந்ததை… நான் கவனிக்கவே இல்லை பாருங்களேன்!” என்றவள்… “இவ்வளவு விஷயங்களைத் தெரிந்துகொண்ட பிறகும்… அந்த வினோத்திடம்… இதுபற்றி நீங்கள் ஒன்றுமே கேட்கவில்லையா மாம்ஸ்?!” என முடித்தாள் மல்லி…

“அன்றைக்கே… அம்மாவின் செக் அப்… முடித்து… அவர்களை பிஸியோதெரப்பிக்காக விட்டுவிட்டு… அவனைச் சந்தித்து… இதுபற்றி கேட்டேன் மல்லி…”

“அந்த மருத்துவமனையில்… அதுபோன்ற செயல்களை அவன் அனுமதிப்பதில்லை என்றும்… தனிப்பட்ட முறையில்… அந்த நோயாளியே… அவர்களை அழைத்துவந்திருக்கலாம்… என்று சொன்னான்… வினோத்…”

“என்னாலும் அவனைச் சந்தேகிக்க முடியல… அதனால அவனை… கொஞ்சம் கவனமாக இருக்கும்படி சொல்லிவிட்டு வந்தேன்” என்றான் ஆதி…

“இல்லை மாம்ஸ்! நான் அங்கே வந்த அன்றைக்கு முந்தய தினம்… தேவிகா அத்தை… கிட்டு மாமாவிற்குத் தெரியாமல் எங்கள் வீட்டிற்கு வந்திருந்தாங்க… அவரது கிட்னியை தனமாகக் கொடுப்பதற்குச் சம்மதிப்பதாக… தயார் செய்யப்பட்டிருந்த அக்ரீமெண்ட் காபி ஒன்றைக் காண்பித்து… அதில் எழுதப்பட்டிருக்கும் விவரத்தைக் கேட்டாங்க… அது இங்லிஷில் இருந்ததால்… அம்மாவிடம் கேட்கலாம் என்றுதான் எங்களைத்தேடி வந்திருந்தாங்க…”

“தேவிகா அத்தை… எங்க சொந்தக்காரங்க இல்லை… அவங்க எங்க பேமிலி ஃப்ரண்ட்… தேவைப்படும்பொழுது, எங்க கழனில வேலை செய்ய வருவாங்க… 

“இப்பல்லாம்… விவசாய வேலை செய்ய முடியாமல்… ரெண்டு பேரும் ஒரு கன்ஸ்ட்ரக்ஷன் கம்பெனில…தினக் கூலியா வேலை செய்யறாங்க…”

“அந்தச் சமயம்தான் அவர்களது மகளின் கல்யாணம் முடிவாகி இருந்தது… ஓரளவிற்கு… செலவுகள் செய்து முடிச்சிருந்தாங்க… நகை வாங்க மட்டும் பணம் தேவையாக இருந்ததால்… கடனுக்காக அலைந்துகொண்டிருந்த சமயம்… ப்ரோக்கர் ஒருவன்… இவர்களுடைய நிலையைத் தெரிந்துகொண்டு… உதவி செய்வதுபோல்… பேசியே மாமாவைக் கரைத்திருக்கிறான்… அத்தைக்கு அதில் கொஞ்சமும் விருப்பமில்லை… அன்றைக்கு…அழுது புலம்பித் தீர்த்துட்டாங்க… மறுநாள், மாமாவை அந்த ஹாஸ்பிடலில் அனுமதிக்க இருப்பதாகச் சொன்னாங்க தேவிகா அத்தை…”

“அவங்க கிளம்பிப் போனதுக்குப் பிறகு… எங்க எல்லாருக்குமே… மிகவும் அதிர்ச்சியாக இருந்தது… எனக்கு… அதை எப்படியாவது தடுக்கணும்னு மட்டும்தான் தோன்றியது… அதனாலதான் என் நகைகளை கொடுக்க முடிவு செய்தேன்… அப்பா உடனே சம்மதிச்சாங்க… அம்மாவுக்கு அரை மனசுதான்… ஆனாலும் வேண்டாம்னு சொல்லல… ஏன்னா! அப்பாவுக்கு உடம்பு சரியில்லாமல் போனபோது…  நாங்க பட்ட துன்பம் அந்த மாதிரி…

“பணம் இருந்தால்… உயிரைக் கூட இவர்களால் விலை கொடுத்து வாங்கிட முடியும்… ஆனால் எங்களைப் போன்ற நடுத்தர வர்க்க மக்களால்… சாதாரணமாகப் பார்க்கப்படும் மருத்துவத்தைக் கூட பார்த்துக்கொள்ள முடியாது… அதுதான் உண்மை” சொல்லும்போதே துக்கத்தில்… தொண்டைக்குழி அடைத்தது மல்லிக்கு…

தி கிரேட் தேவாதிராஜனின் மனைவி… தன்னை ஒரு சாதாரண மிடில் கிளாஸ் என்று சொல்லிக்கொள்கிறாள்…

இதுதான் மல்லி!

அவள் இப்படிச் சொன்னது… நியாயத்திற்கு ஆதிக்குக் கோபத்தை வரவழைத்திருக்க வேண்டும்… மாறாக, அவன் மனதில் மகிழ்ச்சிதான் பெருகியது!

அவளது இந்தக் குணம்தான் அவனைக் கவர்ந்தது!

அவளை, நிர்பந்தப்படுத்தி… தன்னை மணக்க வைத்து!

மேலும்… மேலும்… காதலில் மூழ்க வைக்கிறது!

“ஐ லவ் யூ!! மல்லி!!” என மெல்லிய குரலில்… சொன்னான் ஆதி… அவன் சொன்னது புரியாமல்…”என்ன மாம்ஸ்… சொன்னிங்க” என மல்லி கேட்க…

“”மல்லியை… மல்லிக்காக மட்டுமே கல்யாணம் செஞ்சுக்கறவனாக இருந்தால் மட்டுமே… நான் கல்யாணம் பண்ணிப்பேன்னு சொன்ன இல்ல…”

“உண்மையாகவே… மல்லியை… மல்லிக்காகவேதான்… நான் கல்யாணம் செய்துகொண்டிருக்கேன்… உனக்கு புரியுதா மல்லி?!!!” என அவன் கேட்க…

வெட்கப் பூக்கள் முகத்தில் பூக்க… “ம்!!” என்று தலை ஆட்டினாள் மல்லி… அதை ரசனையுடன் பார்த்திருந்த ஆதி…

பேச்சு திசைமாறுவதை உணர்ந்து… “சரி சரி… நீ மேலே சொல்லு!” என்க… …

“ஆனால் மாம்ஸ்! அங்கே நடப்பது அத்தனையும்… அந்தப் பெரிய டாக்டருக்கு தெரியும் என்பது போலத்தான் தேவிகா அத்தை அன்றைக்கு சொன்னாங்க…”

“பெரிய டாக்டர்னா… யாரோ வயசானவங்களா இருப்பாங்கன்னுதான் நான் நினைத்தேன்… ஆனால் நேற்று… தாமரை அண்ணியிடம் பேசிவிட்டு வந்த பிறகுதான்… அங்கே பெரிய டாக்டர்னா அது அந்த வினோத் என்பது புரிந்தது…”

“நிச்சயமா… அங்கே எதோ தப்பு இருக்கு மாம்ஸ்!” என்றாள் மல்லி…

உடனே எதோ யோசனை தோன்றவும்… “மாம்ஸ்! அம்மு இறந்த சமயம்… நீங்க…ஹாஸ்பிடலில் அட்மிட் ஆகியிருந்ததாகச் சொன்னீங்க இல்ல! அப்பொழுது கேர் ஃபார் லைப்… லயா இருந்தீங்க?” என்று கேட்க…

“ஆமாம்!” என்ற ஆதி… “அப்ப வினோத்துக்கு கல்யாணம் ஆகல… அந்த ஹாஸ்பிடலை… அப்பொழுதுதான் தங்கவேலு…  தாமரைக்காகவென வாங்கியிருந்தார்…”

“அங்கே வினோத் வேலை செய்துகொண்டிருந்தான்… அதனால்தான் அந்த மருத்துவமனைக்கு… போகவே ஆரம்பித்தோம்…” என்றான் ஆதி…

அந்தச் சமயம் நடந்த விஷயங்களைக் கோர்வையாக… நினைவுபடுத்திப் பார்க்க… அந்தக்கணம்… அவனுக்குமே அங்கே எதோ தவறாக நடப்பதுபோல்… மனதில் தோன்றியது…

“மாம்ஸ்! தாமரை அண்ணி சொன்னாங்களே… அந்தப் பெண்ணுக்கு எதாவது உதவி செய்யணுமே என்றாள் மல்லி!” “பொறுத்தார் பூமி ஆளுவார்! மல்லி!” என்று அவளை நோக்கி… அர்த்தமான புன்னகை ஒன்றைச் செலுத்தினான் தேவாதிராஜன்…

அந்தப் புன்னகைக்கான பதில்…  அடுத்த நாளின் ‘முக்கியச் செய்தியாக’ தொலைக்காட்சியில் அனைத்துச் செய்தி சேனல்களிலும் கதறிக்கொண்டிருந்தது…

வண்ணம் கொண்ட வெண்ணிலவே 16

தமிழ்ச்செல்வன் அமைதியாக ஆற்றங்கரை ஓரம் அமர்ந்திருந்தார். நீர் சல சலவென ஓடிக் கொண்டிருந்தது. மாறன் ஏதோ பேசவேண்டும் என்று வரச்சொல்லி இருந்தார். தமிழுக்கு ஆச்சரியம் பிடிபடவில்லை. அப்படி என்ன தனிமையில் பேச அழைக்கின்றான்? மில்லில் வைத்துப் பேசுவதற்கும் ஒத்துக் கொள்ளவில்லை. புதிராக இருந்தது மாறனின் நடவடிக்கை. அவர் சிந்தனையைக் கலைத்தது ஃபோன்.

“ஹலோ“

“மிஸ்டர் தமிழ்ச்செல்வன், நான் விசாலாட்சி பேசுறேன்.”

“சொல்லுங்க மேடம்.”

“மாறன் உங்க பக்கத்துல இருக்காரா மிஸ்டர் தமிழ்ச்செல்வன்?”

“இல்லை மேடம், ஏதாவது மாறன் கிட்ட பேசுனுமா?”

“இல்லையில்லை, அவர் சட்டுனு கோபப் படுவார். இதை உங்ககிட்ட சொல்லத்தான் கூப்பிட்டேன்.” தமிழ் சத்தம் வராத படி புன்னகைத்துக் கொண்டார். மாறனைப் பற்றி அவ்வளவு தூரம் மேடத்திற்கு தெரிந்திருக்கிறதா?

“சொல்லுங்க மேடம்.”

“மிஸ்டர் தமிழ்ச்செல்வன், டை ஃபாக்டரி மிஸ்டர் அபிமன்யூக்கு சாதகமாத்தான் முடிவாகி இருக்கு.”

“ஓ…!”

“என்னால முடிஞ்ச அளவு போராடிப் பாத்தேன், முடியலை. நீங்க எடுத்த முயற்சிகள் எந்தளவுல இருக்கு?”

“ஊர்ப் பெரியவர்களுக்கு விளக்கமா இதனால ஏற்படப் போற சாதக, பாதகங்களை சொல்லியிருக்கோம். இளவட்டங்களுக்கு ஒரு சின்ன ஸ்கிரீன் ஏற்பாடு பண்ணி விஷுவலாவே காட்டினோம். இப்போ எல்லாருக்கும் இது சம்பந்தமான ஒரு விழிப்புணர்வு வந்திருக்கு மேடம்.”

“வெரி குட். இப்போ என்ன செய்யுறதா உத்தேசம்?”

“அப்ரூவல் கிடைச்ச விஷயம் இன்னும் யாருக்கும் அஃபிஷியலா தெரியாது. தெரிய வரும்போது அமைதியான முறையில, கலெக்டரோட சம்மதத்தின் பேர்ல நல்லூர் மக்கள் எதிர்ப்பு ஊர்வலம் போவாங்க.”

“குட், எந்தவிதமான கலாட்டாவும் வராம பாத்துக்கோங்க. எல்லாம் அமைதியான முறையில, பப்ளிக்கை பாதிக்காத வகையில நடக்கனும்.”

“கண்டிப்பா மேடம், எல்லா நடவடிக்கைகளும் என்னோட கண்காணிப்பில தான் நடக்கும். எந்த கலாட்டாவும் இருக்காது.”

“தான்க் யூ மிஸ்டர் தமிழ்ச்செல்வன். இதை சொல்றதுக்கு தான் கூப்பிட்டேன். வச்சிடட்டுமா?”

“ஓ கே மேடம். ரொம்ப நன்றி.” ஃபோனை அணைத்து விட்டு அமைதியாக இருந்தார் தமிழ். அபிமன்யு அத்தனை சீக்கிரத்தில் பின் வாங்க மாட்டான் என்று தான் தோன்றியது. இத்தனை தூரம் அலைந்து திரிந்து வேலை பார்த்தவன், அத்தனை சீக்கிரத்தில் விட்டுக் கொடுப்பானா என்ன?

“என்ன தமிழ், அவ்வளவு பெரிய சிந்தனை?” இளமாறனின் குரல் தமிழைக் கலைத்தது.

“நீ என்னப்பா இவ்வளவு சாவகாசமா வர்றே? நான் எவ்வளவு நேரமா இங்க உக்காந்துக்கிட்டு இருக்கிறது?”

“சரி விடு, அதான் வந்துட்டேன் இல்லை.”

“இதென்ன புதுசா இருக்கு, பேச இங்க கூப்பிட்டு இருக்கே, ம்…?”

“தமிழ்… உங்கிட்ட எப்பிடி சொல்றதுன்னு தெரியலை, ஆனா… சொல்லாம இருக்கவும் முடியலை.”

“என்னாச்சு மாறா, காலேஜ் நாட்கள்ல கூட நீ இப்பிடி பம்மினது இல்லையே?”

“காலேஜ்ல சைட் மட்டும் தானே அடிச்சேன். இப்போ அதையும் தாண்டி புனிதமால்ல போகுது.” கைகள் இரண்டையும் தலைக்கு அணைவாக கொடுத்து படிக்கட்டில் சரிந்து அமர்ந்தார் இளமாறன்.

“யோவ்! என்னய்யா சொல்லுற?” தமிழ்ச்செல்வன் அதிர்ச்சியின் உச்சத்தில் கத்தினார்.

“ஏன் தமிழ் இப்பிடி சத்தம் போர்றே?”

“நீ என்ன சொல்ல வர்றே இப்போ? தெளிவா சொல்லப் போறேயா இல்லையா?”

“நீதானேப்பா எப்பப்பாரு கல்யாணம் பண்ணலை, உனக்குன்னு ஒரு துணை வேணும்னு ஏகத்துக்கு கவலைப் படுவே?”

“யாரு மாறா?”

“யாரா இருக்கும்னு நீ நினைக்கிறே?”

“கலெக்டரா?” தமிழ் கேட்டதுதான் தாமதம், அவரைத் திரும்பிப் பார்த்த இளமாறன், லேசாகக் கண்ணடித்தார்.

“அப்பிடிப் போடு அருவாளை, அடேங்கப்பா! புடிச்சாலும் புடிச்ச, ஐயா பெரிய இடமால்ல புடிச்சிருக்க. கொஞ்சம் இரு.” மாறனோடு பேசியபடி ஃபோனை எடுத்தவர், குந்தவியை அழைத்தார். இது எதையும் கவனத்தில் கொள்ளாமல் தனியொரு உலகத்தில் சஞ்சரித்தார் இளமாறன்.

“குந்தவி கேட்டயா சங்கதியை?” தமிழின் குரலில் அத்தனை துள்ளல் இருந்தது. 

“என்னாச்சு தமிழ்?” குந்தவியின் குரல் இளமாறனுக்கு தெளிவாகக் கேட்டது.

“நம்ம பய செமையா மாட்டிக்கிட்டாப் போல. இப்போ மல்லாக்க படுத்துக்கிட்டு கலெக்டர் அம்மாவோட டூயட் பாடுறாரு?”

“தமிழ், என்ன சொல்லுறே நீ?” ஆனந்தத்தில் குந்தவி போட்ட கூச்சல் தமிழின் காதைக் கிழித்தது.

“பாரு, நாம இவ்வளவு பேசுறோம் ஐயா திரும்பியே பாக்கலை, அவரோட உலகத்துல இருக்கார். கண்ணுல காதல் வழியுது. ஹீ இஸ் ரொமாண்டிக் குந்தவி.”

“ஹா… ஹா… விடு தமிழ், பாவம். ஏற்கனவே பய ரொம்பவே லேட். இனியும் நம்ம டிஸ்டேர்ப் பண்ணுறது நியாயம் இல்லை.”

“அப்பிடீங்கிறே! சரி, அப்போ விட்டுறலாம். ஏம்பா மாறா, நான் கிளம்புறேன். நீ வர்றியா, இல்லை இப்பிடியே கனவு காணப்போறயா?” நண்பர்களின் கேலியை எதுவும் பேசாமல் அனுபவித்தார் இளமாறன்.

                                  ————————————————————

நாராயணன் அந்த வீட்டின் ஹாலில் குறுக்கும், நெடுக்குமாக நடந்து கொண்டிருந்தார். முகம் சிந்தனை வசப்பட்டிருந்தது. அருகே இருந்த சோஃபாவில் ரஞ்சனி அமர்ந்திருந்தாள். மகளின் அழைப்பின் பேரில் உடனடியாக கிளம்பி வந்திருந்தார்.

“என்னம்மா பண்ணுறான் இந்த அபி? ஊர் மக்கள் எல்லாரும் சேந்து நம்ம தொழிலுக்கு எதிரா ஆர்ப்பாட்டம் பண்ணுறாங்கன்னா, அப்பிடி என்ன கருமத்தை இவன் தொடங்கி இருக்கான்?”

“நான் தான் சொன்னனேப்பா, அண்ணா என்ன பண்ணுதுன்னு எனக்கும் தெரியாது. ஆனா, அது இந்த ஊர் மக்களுக்கு பிடிக்கலை. அது சம்பந்தமாத்தான் அன்னைக்கு உமாக்காவோட அப்பா வந்து பேசினாங்க.”

“ம்…” 

“எல்லாத்தையும் நிறுத்துங்க தம்பின்னு சொன்னாங்கப்பா.” இவர்கள் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே அபிமன்யுவின் கார் வந்து நின்றது. ஏதோ யோசனையாக இறங்கி வந்தவன், அப்பாவைக் காணவும்,

“அப்பா, நீங்க எப்போ வந்தீங்க?” என்றான் ஆச்சரியமாக.

“நான் வர்றது இருக்கட்டும், இங்க என்ன நடக்குது அபி?” அப்பா கேட்கவும் ரஞ்சனியை முறைத்துப் பார்த்தான் அபி.

“அங்க என்ன முறைப்பு, நான் கேட்ட கேள்விக்கு பதில் சொல்லு?”

“கிராமத்து ஃபூல்ஸ்பா, இடியட்ஸ் மாதிரி பிஹேவ் பண்ணுறாங்க.”

“உங்கப்பனும் ஒரு கிராமத்தான் தான். பாத்துப் பேசு அபி.”

“ஐயோ! நான் உங்களை அப்பிடிச் சொல்லுவேனாப்பா?”

“உங்கப்பனை சொன்னதும் உனக்கு வலிக்குதில்லை. எனக்கும் அப்பிடித்தான் வலிக்கும். கிராமத்தானுங்க எல்லாம் உங்களுக்கு முட்டாளா தெரியுதா? தங்களுக்கு வரப் போற வேலைவாய்ப்பு அத்தனையையும் தூக்கி தூரப் போட்டுட்டு, எதுத்து நிக்கிறானுங்கன்னா சும்மாவா செய்றானுங்க?” 

“எல்லாருமே தப்பான கண்ணோட்டத்துலேயே பாத்தா எப்பிடிப்பா? ஏன், நான் நல்ல முறையில எதையும் பண்ணக் கூடாதா?”

“பண்ணுறதுக்கு வாய்ப்புகள் இருந்தா எதிர்ப்பு வராது அபி. யாரோட வயித்துலையும் அடிச்சுத்தான் சம்பாதிக்கனும்கிற நிலையில உன்னை நான் வெக்கலை. எந்த ஊரோட சாபமும் என் சந்ததிக்கு வேணாம். அதை நான் மட்டுமில்லை, உங்கம்மாவும் விரும்ப மாட்டா.”

அபி சோஃபாவில் அமைதியாக அமர்ந்து விட்டான். தமிழ்ச்செல்வன் மீது கட்டுக்கடங்காத கோபம் வந்தது. அப்ரூவல் கிடைத்த சந்தோஷத்தில் இருந்தவன், இப்படி ஒரு ஆர்ப்பாட்டத்தை கொஞ்சமும் எதிர்பார்க்கவில்லை. கிராமத்து மக்கள், இரண்டு முறை கத்திவிட்டு ஓய்ந்து விடுவார்கள் என்றுதான் நினைத்திருந்தான். ஆனால் அதை ரஞ்சனி வேறு அப்பா வரை கொண்டு போயிருக்கிறாளே.

“அப்பா, இதுக்காக நிறையவே செலவு பண்ணி இருக்கேன்பா.”

“என்ன? நிலம் வாங்கிப் போட்டிருக்கே, அது என்ன அழுகியா போகப் போகுது. இன்னும் கொஞ்ச வருஷம் கழிச்சு நல்ல விலைக்கு லாபத்தோட வித்திடலாம்.”

“அது மட்டும் இல்லைப்பா. கொஞ்சம் மெஷினரீஸும் வாங்கி இருக்கேன்.” மகனைப் பார்த்து ஒரு சிரிப்பு சிரித்தார் நாராயணன். ‘இது எல்லாம் நமக்கு ஒரு காசா?’ என்ற எள்ளல் அதில் இருந்தது.

“ஈகோ பாக்காதே அபி. நீ ஒரு விஷயத்தை ஆரம்பிச்சே. அதுல பின் வாங்குறது உனக்கு கஷ்டமாத்தான் இருக்கும். ஏன்னா அதுக்காக நீ பாடுபட்டிருக்கே. ஆனா, அதோட பின் விளைவுகளை கொஞ்சம் யோசிக்கனும்பா.” நிதானமாக மகனுக்குச் சொன்னவர், அவனருகில் சென்று தலையை வருடிக் கொடுத்தார்.

“எவ்வளவு சம்பாதிச்சோம் எங்கிறது முக்கியம் இல்லை அபி. எப்பிடிச் சம்பாதிச்சோம் எங்கிறதுதான் முக்கியம். இன்னைக்கு உங்கப்பா சம்பாதிச்சு வெச்சிருக்கிற அவ்வளவும் நியாயமா சம்பாதிச்சது. எம்புள்ளையும் அப்பிடித்தான் இருக்கனும். அதுதான் உடம்புல ஒட்டும்பா.” அமைதியாக சொல்லி முடித்தவர்,

“ரஞ்சனி, சாப்பாடை எடுத்து வை. அபி, ட்ரெஸ் சேன்ஜ் பண்ணிட்டு வா, சாப்பிடலாம்.” சொல்லி விட்டு நகர்ந்து போனார்.

                                      —————————————————————

எல்லோரும் கிளம்பி நிச்சயதார்த்தத்திற்கு ஜவுளி எடுக்க கோயம்புத்தூர் வந்திருந்தார்கள். கடை ரெண்டு பட்டுக் கொண்டிருந்தது.

“என்ன மாறா, கலெக்டருக்கும் ஒரு புடவை எடுத்திரலாமா?” குந்தவி மாறனின் காதைக் கடிக்க,

“எம்பொண்டாட்டிக்கு நான் புடவை எடுத்துக்குறேன், நீ உன் வேலையைப் பாரு.” என்றார் மாறன் கடுப்பாக. வாய்விட்டுச் சிரித்தார் குந்தவி.

“என்ன குந்தவி? எதுக்கு இந்த சிரிப்பு? சொன்னா நாங்களும் சேந்து சிரிப்போம் இல்லை.” ஆராதனா கேட்க,

“ஐயோ! ஆராதனா, நீ உம்புருஷன் கிட்டயே கேட்டுக்கோ, வண்டி வண்டியா சொல்லுவான். என்னை வம்புல மாட்டி விடாதே.” ஜகா வாங்கினார் குந்தவி.

“என்ன உமா, சீக்கிரம் செலக்ட் பண்ணு. எவ்வளவு நேரமாத்தான் புடவையையே பாத்துக்கிட்டு இருப்பே.” மகேஷ் சொன்னதும், கையிலிருந்த புடவையை பார்த்தவள், சுதாகரனைத் திரும்பிப் பார்த்தாள். வேண்டுமென்று பக்கத்திலேயே இடித்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தான். இப்போதெல்லாம் அடாவடி கொஞ்சம் அதிகமாகத்தான் இருந்தது.

“அங்க என்ன பார்வை, நீதானே கட்டப்போறே. உனக்கு பிடிச்சிருந்தா எடுத்துக்கோ.” உமாவை அதட்டிக் கொண்டிருந்தான் மகேஷ்.

“கட்டப் போறது நீதான், ஆனா ரசிக்கப் போறது நானில்லையா? இந்த மடப்பயலுக்கு அதெல்லாம் எங்க தெரியப் போகுது.” புடவையைப் பற்றி ஏதோ பேசுவது போல உமாவின் காதில் முணுமுணுத்தான் சுதாகர்.

“அண்ணா, அவளைக் கொஞ்சம் ஃப்ரீயா விடேன். அவ செலெக்ட் பண்ணட்டும்.”

“டேய், நான் மதுக்கு ஹெல்ப் தான் பண்ணுறேன்டா.” மகேஷை நோக்கி சொன்னவனை யாரும் கண்டு கொள்ளவில்லை. அவரவர் போக்கில் தேவையானவற்றை செலெக்ட் செய்து கொண்டிருந்தார்கள். காலையிலிருந்து அவளை உரசிக் கொண்டு அவன் அடிக்கும் கூத்தை கண்டும் காணாமல் தங்கள் வேலைகளை பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். ஒரு கட்டத்திற்கு மேல் குந்தவியே,