YNM – 2

2

பெண் பார்க்கும் படலம்

அந்த தோப்பின் அடர்ந்த இருளில் வெள்ளையாக ஒரு உருவம் ஓடி வருவது மட்டுமே தெரிந்தது. போதாக் குறைக்கு எதிரே பருத்த உடலோடு ஒரு பூனை தெறித்து ஓட, பரிக்கு அச்சம் அதிகரித்தது.  சிகரெட் அவன் விரலிலிருந்து அதுவாகவே நழுவியது.

“பேய் வர்றது சில ஜீவராசிகளுக்கு எல்லாம் தெரியும்பாங்களே… ஒரு வேளை இந்த பூனைக்கு தெரிஞ்சிருக்குமோ?!” என்றவன் யோசிக்கும் போதே அந்த பெண் உருவம் அதிவேகமாய் நெருங்கிவிட,

அந்த உருவம் தன்னைத்தான் அடிக்க வருகிறது என்று எண்ணி,

“ஆஆஆஆஆ” என்று பரி அச்சத்தில் கத்த ஆரம்பித்தான்.

“ஆஆஆஆஆ” என்று அந்த பெண் உருவமும் பரியின் கதறலில் பயந்து கத்த, இருவரின் சத்தமும் அந்த இடத்தையே அதிர செய்தது.

அதே நேரம் அந்த பெண் உருவம் பரி கத்தியதில் பயந்து ஓடிவந்த வேகத்தில் தட்டுத்தடுமாறி பரியின் மீதே விழுந்து வைத்துவிட்டது.

அவன் இதை சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை. அதிர்ச்சியில் அவன் அவள் தன் மீது விழுந்த வேகத்தில் தரையில் சரிய அந்த பெண் உருவமோ விடாமல், “ஆஆஆஆ” என்று கத்தி அவன் காதை கிழித்துவிட்டது.

பரிக்கு அதிர்ச்சியும் அச்சமும் மறைந்து அந்த பெண்ணின் கத்தலில் அவள் மோகினி இல்லை என்று புரிந்தது.

அந்த கும்பலோ, “அண்ணே வேற ஏதோ கத்திற சத்தம் கேட்டுதுன்னு சொன்னாரே…  அது என்னடா சத்தம் இருக்கும்… உண்மையிலேயே மோகினி பிசாசா இருக்குமோ?!” என்று அவர்களும் பயந்து கொண்டு டார்ச் வைத்து தீவிரமாக அந்த இடத்தை அலசி ஆராய்ந்து கொண்டிருந்தனர்.

“எதுக்கு இவங்களை பார்த்து நீ பயப்படுற” என்று பரி கேட்க,

“ஷ்ஷ்ஷ்… மெல்ல பேசுங்க… இவங்கெல்லாம் எங்க அப்பா பெரியப்பாவோட ஆளுங்க…

நான் இந்தப்பக்கம் வந்திருக்கேன்னு தெரிஞ்சா இவனுங்க போய் அப்பாகிட்ட வத்தி வைச்சிருவாங்க… அப்புறம் அவர் என்னை தோளை உரிச்சு தொங்கவுட்டிருவாரு” என்று பீதியோடு அவள் குரலை தாழ்த்தி சொன்னாள்.

அவன் அடக்கிய புன்னகையோடு,”அதுக்கு எதுக்கு என்னை இழுத்துட்டு வந்த” என்று கேட்க,

“நான் இங்க இருக்கேன்னு அவங்ககிட்ட நீங்க சொல்லிட்டா” என்றாள்.

அவளின் பதிலை கேட்டு பரி சத்தமாக சிரிக்க அவள், “ஷ்ஷ்ஷ்ஷ்ஷ்ஷ்” என்று எட்டி தன் கரத்தால் அவன் வாயை பொத்திவிட்டாள்.

பரி சத்தியமாக கண்ணியவான் எல்லாம் கிடையாது. பெண்ணின் ஸ்பரிசமெல்லாம் அவனுக்கு புதிதுமல்ல. வேலைக்கு போக ஆரம்பித்த பின் அந்த சுகத்தையும் கொஞ்சம் கண்டவன்தான். மொத்தத்தில் ருசிகண்ட பூனை அவன்.

அதேநேரம் அவனாக எந்த பெண்ணையும் தேடி போக மாட்டான்.
அவன் ரத்ததிலேயே ஊறியிருக்கும் ஆணென்ற திமிரும் கர்வமும் எந்த பெண்ணின் பின்னோடும் போக அவனை அனுமதித்தில்லை. அவனை பொறுத்தவரை அது கௌரவ குறைவு!

அதேநேரம் அவனிடம் மயங்கி நாடி வரும் பெண்களை வேண்டாமென்று மறுக்குமளவுக்கு ஆக சிறந்த நல்லவனும் இல்லை. அப்படியாக அவனை தேடி வந்த ஒன்றிரண்டு பெண்களால் கட்டில் சுகத்தையும் பார்த்தவன்தான்.

அவனின் ஒழுக்கமான நண்பர்கள் சிலர், “இதெல்லாம் தப்புடா” என்று அவனை எச்சரிக்க,

“சேன்ஸ் கிடைச்சா நீங்க யூஸ் பண்ணிக்க மாட்டீங்களா? போங்கடா” என்று அவர்களையே எதிர் கேள்வி கேட்டு அடக்கிவிடுவான். அதுதான் பரி.

வாய்ப்பு கிடைத்தால் பயன்படுத்தி கொள்ளும் சராசரியிலும் சராசரியான ஆண்மகன் அவன்!

அப்படியான பரிக்கு மகிழினியின் அருகாமையும் தீண்டலும் எப்படி இருக்கும்? அதுவும் அவள் அவன் வாயை மூடி கொண்டே எட்டி அவர்கள் போய்விட்டதை கவனிக்க எண்ணும் போது அவள் தேகம் அவனை உரசவும்,
அவன் உணர்வுகள் வெகுவாக தூண்டப்பட்டது. தான் இருக்கும் சூழ்நிலையை சிரமப்பட்டு நினைவில் நிறுத்தி கொண்டவன்,

அவளின் இந்த செய்கையில் தன் ஆண்மையை கட்டுக்குள் வைக்க ரொம்பவும் அவதியுற்றான்.

அந்த கடுப்பில் அவன் உதட்டை மூடியிருந்த அவள் கரத்தை கடித்து வைத்துவிட்டான்.

“ஆஆஆ மாமா… ஏன் கடிச்சீங்க?” என்று அவள் வலியால் கரத்தை உதறி கொண்டே விலகி வர,

“முதல்ல வீட்டுக்கு போ… அவங்கதான் போயிட்டாங்க இல்ல” என்றான் மிரட்டலாக.

“அப்போ நீங்க”

“நான் வருவேன்… நீ போ” என்றவன் அவளை அனுப்ப,

திருதிருவென்று நின்று கொண்டே விழித்தாள்.

“என்ன நிற்கிற போ?” பரி அதிகாரமாக உரைக்க,

“தனியா போக பயமா இருக்கு… நீங்களும் வாங்களேன்” என்றாள் அவள்!

“பூனையை துரத்திட்டு வர மட்டும் பயமா இல்லையா”

“அது ஏதோ ஒரு ஆவேசத்துல” என்று வேகமாக ஆரம்பித்து அவள் குரலில் சுருதி இறங்க அவனுக்கு சிரிப்புவந்துவிட்டது.

அவளிடம் முறைப்பாக பேச அவனே நினைத்தாலும் முடியவில்லை.

“சரியான காமெடி பீஸு… சரி நீ முன்னாடி நட… நான் பின்னாடி வர்றேன்” என்று சொல்ல அவள் ஜோராக தலையசைத்துவிட்டு முன்னே நடக்க அவன் பின்னோடு நடந்துவந்தான்.

அவன் நடந்து கொண்டே ஒரு சிகரெட்டை எடுத்து லைட்டரில் பற்ற வைக்க,

முன்னே சென்றவள் அவனை திரும்பி பார்த்து அதிர்ச்சியாகி, “இந்த பழக்கமெல்லாம் இருக்கா உங்களுக்கு” என்று முகத்தை சுளித்தாள்.

“ஏன் இருந்தா என்ன?” என்று அலட்சியமாக கேட்டு கொண்டே புகைக்க ஆரம்பித்தான்.

“வேண்டாம் மாமா” என்று சொல்லி அவள் பட்டென அவன் வாயிலிருந்த சிகரெட்டை பக்கத்திலிருந்த மரத்தில் தேய்த்து அணைத்துவிட்டு கீழே போட்டுவிட்டாள்.

அவளின் துடுக்கான செயலில் அவன் முகம் கோபத்தில் சிவக்க, “ஏய் அறிவிருக்கா!” என்று கடுகடுக்க,

அவளோ சற்றும் அசறாமல்,

“அறிவு இருக்கிறதாலதான் இப்படி பண்ணேன்” என்று பதிலுக்கு பதில் சொல்லிய அதேநேரம்,

“சரக்கு கூட கொஞ்சமா அடிக்கலாம்… தப்பில்லை…  ஆனா சிகரெட் மட்டும் வேண்டாம் மாமா… அது உடம்புக்கு ரொம்ப கெடுதல்” என்றாள்.

“உன் சைஸுக்கு நீ எனக்கு அட்வைஸ் பன்றியா?” என்றவன் முறைக்க,

“அட்வைஸ் இல்ல… அக்கறை” என்றாள்.

“உனக்கென்ன என் மேல அக்கறை?”

“நீங்க ஆரோக்கியமா இருந்தாதானே எங்க அக்கா சந்தோஷமா இருப்பா… அந்த அக்கறைதான்” என்று தெள்ளதெளிவாக உரைத்தவளின் விழிகளில் அத்தனை நேரம் இருந்த துடுக்குத்தனமும் குழந்தைத்தனமும் தொலைந்து போய் முதிர்ச்சி தெரிந்தது.

அவன் கோபம் மறைந்து மனம் இளகியது.

இத்தனை நாளாக பலரும் அறிவுரை சொல்ல கேட்காத பரிக்கு அவள் அப்படி சொன்னதும் கேட்க வேண்டும் போலிருந்தது.

அவளின் வெள்ளந்தியான புன்னகையும் வெகுளித்தனமான முகமும் அதோடு அவள் வார்த்தைக்கு வார்த்தை மாமா என்று விளிக்கும் விதமும் அவனுக்கு ரசனையாக இருந்தது.

நிதானமாக அவளை ஆழ்ந்து பார்த்தவன், “சரி வா போகலாம்” என்று உடன் நடந்து கொண்டே,

“ஆமா… நீ இப்போ என்ன பண்ணிட்டிருக்க?” என்று அவளை பற்றி தெரிந்து கொள்ளும் ஆர்வம் மிகுதியில் கேட்க,

“நான் ப்ளஸ் டூ முடிச்சுட்டு இப்போ காலேஜ் ஜாயின் பண்ண போறேனே!” என்று சந்தோஷ பொங்க உரைத்தாள்.

“ஓ! அப்போ உனக்கு வயசு ஒரு எய்ட்டீன்தான் இருக்குமா?” என்று கேட்டவனின் முகத்தில் கொஞ்சம் ஏமாற்றமும் கலந்திருந்தது.

“உம்ஹும்… ஒரு வயசு கூட” என்று அவள் சொல்ல அவன் முகம் குழப்பமாக மாறியது.

“அதெப்படி?” என்றவன் கேட்கும் போதே அவள் எதிரே பார்த்து,

“அந்த காட்டெருமை கூட்டம் போய் இப்போ ஏதோ கழுதை கூட்டம் வருது” என்றாள்.

“என்னது?” என்று நிமிர்ந்து பார்த்த பரி   சீற்றமாகி,

“உனக்கிருந்தாலும் இவ்வளவு வாய் ஆகாது… அவங்கள எல்லாம் பார்த்தா கழுதை கூட்டம் மாறியா தெரியுது” என்றான்.

“அப்போ இல்லையா? குரங்கு கூட்டமா?” என்று அவள் படுதீவிரமாகவே கேட்க அவளை முறைக்க எண்ணி தோற்று போய் சிரித்துவிட்டான்.

அப்போது பரியை பார்த்த அவன் நண்பர்கள் பாய்ந்துவந்து,

“எங்கடா போன… உன்னைய எங்கெல்லாம் தேடறது… யாரு என்னன்னு தெரியாத ஊர்ல விட்டுட்டு போயிட்டியோன்னு பயந்துட்டோம்… அதுலயும் இங்க இருக்க ஒருத்தன் மூஞ்சை பார்த்தா கூட சரியா படல” என்று பயந்த தொனியில் அவன் நண்பர்கள் உரைக்க,

“அய்யோ மாமா! இவங்கெல்லாம் உங்க பிரெண்ட்ஸா?” என்று அதிர்ச்சியாக கேட்டாள்.

“இல்ல கழுதை கூட்டமும் குரங்கு கூட்டமும்” என்றவன் கடுப்பாய் பதிலளிக்க,

“டேய்” என்று அவன் நண்பர்கள் கோபமாக பரியை முறைத்தனர்.

அப்போது மகிழினி, “சாரி மாமா! தெரியாம சொல்லிட்டேன்… அப்பா தேடுவாங்க… நான் போறேன்” என்று சொல்லியவள், தலைதெறிக்க அங்கிருந்து ஓடியே விட்டாள்.

பரி அவள் போன திசையே பார்த்து கொண்டிருந்தான். அவன் நண்பர்களோ, “கட்டிக்க போற பொண்ணு பக்கத்தில இருக்கும் போது நாங்கெல்லாம் குரங்காவும் கழுதையாவும்தான்டா தெரிவோம்… ஹ்ம்ம் நீ நடத்து மச்சி” என்றனர்.

அவர்களை அலட்சியமாய் பார்த்த பரி,

“அதுவாவாவது தெரியிறீங்களேன்னு சந்தோஷ படுங்க” என்க,

“அடப்பாவி!” என்ற அவன் நண்பர்கள் மொத்தமாக சேர்ந்த அவரை மொத்தி வைத்தனர்.

“டே விடுங்கடா” என்று கத்தியும் விடாதவர்கள்,

“பரி” என்ற அவன் அம்மாவின் அழைப்பு கேட்டு போனால் போகட்டும் என்று அவனை விட்டுவிட்டார்கள்.

இதற்கிடையில் அவன் நண்பர்கள் மகிழினியைதான் மணமகளாக நினைத்து கொண்டிருக்கிறாள் என்று தெரிந்தும் பரி அதை திருத்தவோ மறுக்கவோ இல்லை.

தாமரை மகனை தேடி கொண்டு வந்து, “உன்னை எங்கெல்லாம் தேடுறது பரி… போய் உடனே டிரஸ் மாத்திட்டு வா… சொந்த காரங்க எல்லாம் வந்திருக்காங்க” என்று பட்டுவேட்டியும் குங்கும சிவப்பில் ஒரு சட்டையையும்  கொடுக்க,

“இதையெல்லாம் என்னால கட்டிக்க முடியாது” என்று தடலாடியாக மறுத்தான் பரி.

“பரி கண்ணா.. ” தாமரை கெஞ்ச

“முடியாதும்மா” என்றான்.

“என் செல்லம்ல”

“முடியாதுன்னா முடியாது”

“சரி போ… உங்க அப்பா உள்ளேதான் இருக்காரு” என்று தாமரை சொன்ன அடுத்த நொடி அந்த வேட்டி சட்டை பரியின் கரத்திற்கு இடம்மாறியிருந்தது.

கலிவரதனிடமும் மட்டும் பரிக்கு கொஞ்சம் பயம்தான். அடி உதையெல்லாம் வாங்கியதில்லை எனினும் எப்போதும் கஞ்சிபோட்ட சட்டை போல விறைப்பாக சுற்றி கொண்டிருக்கும் அப்பாவை பார்த்து அவனுக்கு சிறுவயதில் தோன்றிய அச்சம்தான் இன்னும் மிச்சம் மீதியாக இருந்தது.

ஆதலால் பரி அதிகம் அப்பாவிடம் பேச கூட மாட்டான்.

பரி தம் உடைகளை மாற்ற சென்றிருந்த நேரம் சுசீந்திரன் வீட்டில் ஒரு பெரிய உளவினர் பட்டாளமே அமர்ந்திருந்தது.

சுசீந்திரன் மனைவி வஸந்தியின் முகமோ கடுகடுத்து கொண்டிருந்தது.

“அவங்க வீட்டு பொண்ணுக்குதானே கல்யாணம்… நான் ஏன் இதெல்லாம் செய்யணும்?” என்றவள் முனகி கொண்டேதான் வேலைகளை செய்தாள். இதே வார்த்தையை கணவனிடம் நேரடியாக சொன்னால் அரைதான் விழும். ஆதலால் அவள் தனக்குள்ளெயே புலம்பி கொண்டிருக்க அவர் கடுப்பு புரியாமல், “நான் இந்த புடவையை கட்டிக்கட்டுமா?” என்று கேட்ட மகளை எரிச்சலாக பார்த்தார்.

“எல்லா போட்டிருக்க டிரஸே நல்லாதான் இருக்கு… போடி… என்னவோ இவளுக்கே கல்யாணம் மாறி ஆடிக்கிட்டு இருக்கா?”

“போம்மா… நான் போட்டிருக்க டிரஸ் அழுக்காயிடுச்சு” என்றவள் சொல்லி கொண்டிருக்கும் போதே சுசீந்திரன் உள்ளே வந்துவிட்டிருந்தான்.

“என்ன என்னாச்சு?” என்று கேட்க,

“ஹ்ம்ம்… புடவையை கட்டிக்கணுமா உங்க பொண்ணுக்கு… யாருக்கோ விசேஷம்… இவளுக்கு எதுக்கு இந்த சிங்காரிப்பு எல்லாம்” என்று வஸந்தி தன் மனதிலுள்ள எண்ணத்தை மறைமுகமாக சொல்ல சுசீந்திரன் மனைவியை பார்த்து முறைத்து,

“யாருக்கோவா… என் அண்ணன் பொண்ணுக்கு விசேஷம்… நான்தான் எல்லாத்தையும் எடுத்து செய்வேன்” என்றவர் மகளை பார்த்து, “நீ போய் புடவை கட்டிக்கோ” என்றார்.

மகிழினிக்கு அந்த ஒரு வார்த்தையே போதும் என்று ஓடிவிட வஸந்தி கணவனை பார்த்து, “நீங்க செய்ற மாறியே உங்க அண்ணனும் அண்ணியும் செய்வாங்களா உங்க பொண்ணுக்கு?” என்று கேட்டு நொடித்து கொண்டார்.

“வஸந்தி!” என்றவர் குரலையுயர்த்த,

“நான் எதுவும் பேசல சாமி” என்று அவர் கணவனின் கோபத்தை தூண்டிவிட்டு அடி வாங்க அவர் விரும்பவில்லை. ஆனால் உள்ளூர அவர் மனம் ஓயாமல் விமலனையும் அவர் மனைவியையும் நிந்தித்து கொண்டுதான் இருந்தது.

விமலன் போல அல்லாது சுசீந்திரனுக்கு ஒரே மகள்தான். ஆனால் அவர் அமுதன் இளா மற்றும் சௌந்தர்யாவையும் தன் சொந்த பிள்ளைகள் போல்தான் பார்த்தார். அவர்களுக்கு தேவையானதை சுசீந்திரன் பார்த்து பார்த்து செய்ய தன் கணவனின் சாம்பாத்தியமெல்லாம் அண்ணன் குடும்பத்திற்காகவே கரைகிறதே என்று வஸந்திக்கு வருத்தம். அதுதான் தன் மூத்தாரின் மனைவி மீது கடுப்பாகவும் வருத்தமாகவும் மாறியிருந்தது.

சுசீந்திரன் வீட்டில் சொந்த பந்தங்கள் நிறைந்து அந்த இடமே கூச்சலாக இருக்க, விமலனும் அவர் மனைவி மஞ்சுளா ஒரு புறமும் கலிவரதனும் தாமரையும் மறுபுறம் அமர்ந்திருந்தனர்.

வேட்டி சட்டையில் மிடுக்கோடு நுழைந்த பரியை பார்த்து எல்லோரும் வியப்பாகினர்.

சினிமா படநாயகன் போல இருக்கிறான் என்று எல்லோருமே அவனின் தோற்றத்தை கண்டு அளவளாவி கொண்டிருக்க விமலனுக்கு ஒரே பெருமை. கலிவரதனுக்கு எப்போதும் போல மகனை வளர்த்த விதத்தில் அடங்கா கர்வம்.

பரியோடு அவன் நண்பர்கள் நுழைய அவர்கள் அமர தனியாக இருக்கை அமைக்கப்பட்டது.

பரி அமர்ந்த பிறகு திருமண பேச்சு வார்த்தைகள் தொடங்க அதில் எல்லாம் அவன் கவனம் துளி கூட செல்லவில்லை. ஏதோ பெயருக்கென்று அமர்ந்திருந்தான்.

அந்த ஏற்பாடு மணமகனையும் மணமகளையும் நேரில் பார்த்து கொள்ள ஏற்படுத்திய ஒரு பெயரளவிலான பெண் பார்க்கும் சடங்கு! அவ்வளவே!

அவர்கள் பேச்சுவார்த்தை முடியும் போது சௌந்தர்யா தழைய தழைய ஒர் தங்க நிற பட்டுசரிகை புடவையை உடுத்தி கொண்டு தலை நிறைய மல்லிகை பூ சூடி கொண்டு அழுகு தேவதையென வெட்கத்தோடு தலைகுனிந்து வந்து நிற்க,

“டே அந்த தோப்பில பார்த்த பொண்ணு பக்கத்தில நிற்குது… அப்போ அது கல்யாண பொண்ணு இல்லையா… அந்த கோல்ட் கலர் சேரி கட்டியிருக்கிறவங்கதான் பொண்ணா?” என்று சமீர் அதிர்ச்சியாக கேட்க அப்போதுதான் தலையை நிமிர்த்தி பார்த்தான் பரி!

அவன் சௌந்தர்யாவை பார்த்த அதேநேரம் அருகில் சிவப்பு நிற சேலையில் ஒற்றை சர மல்லி தோள் மீது தவழ தங்கநிறத்தல் மின்னி கொண்டிருந்த காந்தாள் மலராள் போல் நின்ற மகிழினியை பார்த்தான்.

இரட்டை ஜடை ஒற்றை பின்னலாக மாறியிருந்தது. சற்று முன்பு குழந்தைத்தனமாக பார்த்த அதே பெண்ணிடம் இத்தனை முதிர்ச்சியான அழகா என்று வியக்க தோன்றியது.

சின்ன பெண் என்று கொஞ்சமே கொஞ்சம் இருந்த குற்றவுணர்வு கூட இப்போது சுத்தமாக தொலைந்து போனது.

சௌந்தர்யாவை பார்ப்பது போல
அவன் மகிழினியைதான் பார்த்து கொண்டிருந்தான். மகிழினியை மட்டும்தான் பார்த்து கொண்டிருந்தான்.

காந்தமாய் அவன் பார்வை அவளிடமே ஓட்டி கொண்டு நிற்க, “டே யாருடா பொண்ணு? நீ யாரடா பார்க்கிற” என்று சமீர் பல்லை கடிக்க,