Tk43

அத்தியாயம் – 43

பெங்களூர் வந்து இறங்கும் வரை தோழியை மறந்திருந்த ஜெயாவிற்கு அப்பொழுதுதான் ருக்மணியின் நினைவே வந்தது..

“ஐயோ இப்போ என்ன பண்றது என்று தெரியல.. இனிமேல் நான் அவளை எப்படி சமாளிக்க போகிறேனோ..” என்று காரில் ஏறியதில் இருந்தே தனியாக புலம்பிக்கொண்டே வந்த மனைவியை குறும்பு புன்னகையுடன் கவனித்தவன்,

“ஜெயா இப்போ எதுக்கு இப்படி புலம்பற..” கள்ளச்சிரிப்புடன் கேட்க, “என்னது புலம்புகிறேனா? அடப்பாவி..” கணவனின் முதுகில் ‘சட்’ என்று ஒரு அடிப்போட்டாள்..

“என்னடா மலர் தனியாக புலம்புதேன்னு கேட்ட மலராமல் என்னோடு அக்கப்போர் பண்ணுது..” என்று தனியாக புலம்பிய பிரபாவோ, “என்னாச்சு ஜெயா..” சாலையில் பார்வையை பதித்தவண்ணம் கேட்டான் பிரபா..

“பிரபா இன்னைக்கு ருக்மணிக்கு மேரேஜ் முடிஞ்சிருக்கும். இப்போ என்ன பண்றது. உன்னோட சிந்தனையிலேயே இருந்ததில் அவளோட திருமணத்தையே மறந்துவிட்டேன்..” என்றவள் வருத்ததுடன்..

மறுகரத்தில் அவளின் கையைப்பிடித்து அழுத்தம் கொடுத்த பிரபா, “ருக்மணி உன்னை புரிஞ்சிக்குவா.. நீ ஃபீல் பண்ணாத மலர்..” என்றான் அவன் நிதானமாகவே..

“திருமணத்திற்கு நான் வருவேன் என்று ரொம்ப எதிர்பார்த்து ஏமாந்து போயிருப்பா..” என்றதும் பிரபா எதையோ நினைத்துகொண்டு வாய்விட்டு சிரிக்க, “எதுக்குடா சிரிக்கிற..” என்று கோபத்துடன் கேட்டாள் ஜெயா..

“அவள் உன்மேல் எங்கே கோபமாக இருக்க போறா, ஏற்கனவே பெருமாள் பெயரில் கணவன் வேண்டும் என்று கேட்டுட்டு இருந்தாள். இப்போ சீனிவாசன் கிடைத்தும் அந்த பெருமாளையே மறந்திருப்பாள்..” என்றவன் மீண்டும் வாய்விட்டுச் சிரித்தான்..

அப்பொழுதுதான் அவனுக்கும் ருக்மணி பற்றிய ஒரு விஷயம் ஞாபகம் வர, “மலர் உன்னிடம் சொல்ல மறந்துட்டேன். அன்னைக்கு கோவிலில் என்ன நடந்தது தெரியுமா?” என்றவனை புரியாத பார்வை பார்த்தாள் ஜெயா..

“இந்த விஷயம் நடந்து எப்படியும் ஒரு மூன்று மாசம் இருக்கும். நீ ருக்மணியை இங்கே பெங்களூர் வர சொன்னதற்கு மறுவாரம் நடந்த விஷயம்..” அன்னைக்கு கோவிலில் நடந்த விஷயத்தை அவளிடம் சொல்ல தொடங்கினான்..

அன்று சனிக்கிழமை பிரபா எப்பொழுதும் போலவே கோவிலுக்கு செல்ல அங்கே சீனிவாசனை எதர்ச்சியாக சந்தித்தான். இருவரும் தோளைப் பற்றி பேசியபடியே கோவிலைச் சுற்றி வந்தனர்.

அப்பொழுது பெருமாள் முன்னே நின்று நெய்தீபம் ஏற்றுவதைப் பார்த்த சீனிவாசன், “ருக்மணி மாதிரி இருக்கு..” என்றவனின் பார்வை சென்ற திசையை நோக்கியவனோ, “ஆமா அவள்தான்..” என்றதும் இருவரும் அவளின் அருகில் சென்றனர்.

பெருமாளுக்கு நெய்தீபம் போடும் இடத்தில் நின்று இரண்டு விளக்கை வைத்துகொண்டு, “என்னடா இவள் வாரம் வாரம் ஹனுமானுக்கு தானே விளக்கு போடுவாள். இது என்ன புதுசாக இருக்கு என்று யோசிக்கிறாயா?” அவள் தனியாக பேசிக் கொண்டிருந்தாள்.

“ருக்மணி தனியாக நின்று எல்லாம் புலம்புவாளா?” என்றவன் சீனிவாசனிடம் கேட்க, “அவள் என்ன புலம்பற என்று முதலில் காது கொடுத்து கேளுங்க பிரபா..” என்றான் சீனிவாசன் புன்னகையுடன்..

இருவர் தன்னை நோக்குவது தெரியாமல் நின்றவளோ, “ஹனுமானுக்கு இந்த வாரம் விளக்கு கேன்சல் பண்ணிட்டேன்.. காதலுக்கு தூது போக சொன்னதுக்கு, நான் ராமனுக்கும் சீதைக்கும் மட்டுமே தூது போவேன் என்று சொல்லிட்டார்..

ஏன் சீனிவாசனுக்கும், ருக்மணிக்கும் தூது போனால் என்ன? முடியாது என்று சொல்லவும் எனக்கு கோபம் வந்துருச்சு.. அதனால இன்னைக்கு அவருக்கு விளக்கு கேன்சல்.. என்ன பெருமாளே நான் சொல்றது சரிதானே..” என்று பக்தியில் முக்தி நின்ற ருக்மணியைப் பார்த்த பிரபாவோ, “என்ன பெருமாளுக்கு மிரட்டல் விடுகிற..” என்று வாய்விட்டு சிரித்தான்..

அவளின் அருகில் சென்ற சீனிவாசன், “ஹனுமான் தூது போக மாட்டேன் என்று சொன்னதும் சீனிவாசனுக்கு பெருமாளையே தூதாக அனுப்ப தயாராகிட்ட போல..” அவன் சிரிக்காமல் கேட்க அவளோ சீரியஸாக பதில் சொன்னாள் ருக்மணி.

“பின்ன வேற வழி. நான் என்ன சினிமாவில் வர மாதிரி அவர் முன்னாடி போய் நின்று வராத வெக்கத்தை கயிற்றை கட்டி இழுத்து நாணி கோணி என்னோட காதலை சொல்ல முடியாது. அதுக்கு இந்த தூது எவ்வளவோ பெட்டர்..” என்றாள் ருக்மணி விளக்கை ஏற்றியபடியே.

அவள் பேசியதைக் கேட்டு பிரபா வாய்விட்டுச் சிரிக்க மற்றொரு பக்கம் சீனிவாசனோ இன்ப அதிர்ச்சியில் உறைந்து நிற்க விளக்கை ஏற்றிவிட்டு திரும்பிய ருக்மணி அங்கே சீனிவாசனைப் பார்த்தும், ‘ஐயோ மாட்டிகிட்டேன்..’ என்று கைகளை உதறினாள்..

அவளை முறைத்த சீனிவாசனோ, “ருக்மணி நீ இன்னும் மாறவே இல்லையா?” என்று கேட்க, “நான் இப்படித்தான்..” என்றவளை இமைக்காமல் பார்த்தவனோ, “அதன் உண்மையை சொல்லாமல் என்னை இப்படி சுத்த விடுகிறாயா?” அவனின் பார்வை ருக்மணியின் மீது நிலைத்தது..

“நான் உங்களை சுத்தலில் விடல. நீங்க வந்து பொண்ணு கேளுங்க..” என்று நேருக்கு நேர் சொல்லிவிட்டு தன்வழி சென்றவளை பார்த்த சீனிவாசனின் உதட்டில் புன்னகை அரும்பியது. அதன்பிறகு ருக்மணியின் வீட்டில் பேசி இருவரின் சம்மதம் கிடைத்தது.

அவர்கள் ஊருக்கு செல்லும் ஒரு வாரத்திற்கு முன்னர்தான் ருக்மணி தனது கல்யாண பத்திரிக்கையை அனுப்பியிருந்தாள். இப்படி அனைத்தையும் மனைவிடம் பகிர்ந்தவன்,

“பொண்ணுங்க விளக்கு வைக்கிறேன் என்று சொன்னாலே இனிமேல் எனக்கு ருக்மணியின் நினைவுதான் மலர் வரும்..” என்றவன் வாய்விட்டுச் சிரிக்க, “அவள் அப்படித்தான். இப்படித்தான் ஏதாவது எடக்கு முடக்க வேண்டுதல் வைப்ப..” என்று சிரித்தாள் ஜெயா..

ஆனால் பிரபாவின் சிந்தனையுடனே இருந்த ஜெயாவோ அவளின் திருமணம் பற்றிய நினைவே இல்லாமல் இருந்துவிட்டாள். எப்படியும் ருக்மணி தன்னை அவள் புரிந்து கொள்வாள் என்ற நம்பிக்கை ஜெயாவிடம் இருந்தது..

பிரபா வீட்டின் முன்னே காரை நிறுத்திட சத்தம் கேட்டு, “மாமாவும், அக்காவும் வந்துட்டாங்க..”என்றவன் வேகமாக வாசலுக்கு வர அவனின் பின்னோடு ஆனந்த் மற்றும் சுகந்தியும் வாசலுக்கு வந்தனர்.

தம்பியின் முகம் பார்த்ததும் மறந்துவிட்டு, “கண்ணா..” என்ற அழைப்புடன் வேகமாக காரைவிட்டு இறங்க, “வாங்க மாமா. வாங்க அத்தை..” என்ற அழைப்புடன் மறுபக்கத்திலிருந்து இறங்கினான் பிரபா.

“அக்கா எப்படி இருக்கிற..” என்றவன் ஜெயாவின் கையோடு கையைக் கோர்த்துக்கொள்ள, “நான் நல்ல இருக்கிறேன்டா கண்ணா..” என்றாள் அவள் புன்னகையுடன்..

அவளை மேலும் கீழும் பார்த்த கண்ணன், “அக்கா நீ ஏன் ஊருக்கு வரல..” என்று ஒரு மாதிரியான குரலில் கேட்கும் பொழுதே அவளுக்கு ஏதோ மாதிரி இருக்க, “கொஞ்சம் வேலை கண்ணா.. அதன் ஊருக்கு வர முடியல..” என்று தன்னால் முடித்தவரை தம்பியை சமாளித்தாள் ஜெயா..

அதற்குள் அவனின் அருகில் வந்த பிரபாவோ, “கண்ணா என்ன மறந்துட்ட இல்ல..” அவனின் தோளில் கைபோட்டான்.

“உங்களை மறக்க முடியுமா மாமா..” என்று கண்சிமிட்டியதும், “நல்ல சமாளிக்கிற..” என்று வாய்விட்டுச் சிரித்தான் பிரபா.

“அப்பா எப்படிப்பா இருக்கீங்க.. அம்மா என்னை மறந்துட்டீங்க..” என்று முதல் வாக்கியத்தை ஆனந்திடம் தொடங்கி சுகந்தியிடம் முடித்தாள் மகள்.

அவளின் மலர்ந்த முகம் பார்த்த சுகந்தி, “உனக்குத்தான் எங்க யாரோட நினைப்பும் இல்ல..” என்றதும் நாக்கைக் கடித்துக்கொண்டு, “அதெல்லாம் இல்லம்மா..” சினுங்கினாள் மகள்..

கண்ணனும், பிரபாவும் பேசியபடியே வீட்டின் உள்ளே சென்றுவிட, “வாப்பா பிரபா பிரயாணம் எல்லாம் எப்படி இருந்தது..” என்று கேட்க, “சூப்பர் மாமா..” சோபாவில் அமர்ந்தான் பிரபா..

அவனின் பளிச்சென்று மலர்ந்த முகம் பார்த்ததும் அவருக்கு உண்மை புரிந்துவிட, “மீட்டிங் எல்லாம் எப்படி இருந்தது..” என்று கேட்டவர் கம்பெனி நிர்வாகம் பற்றி பேசிக்கொண்டிருந்தார்..

“மாமா நீங்களாவது அக்காவைக் கூட்டிட்டு கல்யாணத்திற்கு வந்திருந்திருக்கலாம் இல்ல.. பாவம் ருக்மணி அக்கா..” என்றதும் உஷாரான பிரபா, “என்ன கண்ணா சொல்ற?” புரியாமல் கேட்டவனை வேற்றுகிரகவாசிகளை பார்ப்பது போல பார்த்து வைத்தான் கண்ணன்..

பிறகு, “ருக்மணி அக்காவிற்கும், சீனிவாசன் மாமாவிற்கும் திருமணம் ஆன விஷயம் உங்களுக்கு தெரியாதா?” என்று கேட்க, “எனக்கு தெரியாதுடா..” என்றான் பிரபா அதிர்ச்சியுடன்..

அதே நேரத்தில் ஜெயாவின் தலையைப் பாசமாக வருடிய ஆனந்த், “என்னடா ருக்மணியோட கல்யாணத்திற்கு கூட வராமல் இங்கேயே இருந்துட்ட..” உண்மையைச் சொன்னால் யாரும் நம்ப போவதில்லை என்று அறிந்தவள், “அப்பா என்ன சொல்றீங்க ருக்மணிக்கு திருமணம் முடிந்ததா?” என்று அதிர்ந்தாள் மகள்..

“ம்ம் அவளுக்கு திருமணம் முடிந்து இப்போ மூன்று வாரத்திற்கு பக்கம் ஆச்சுடா. அவளையும் இங்கே தனிக்குடித்தனம் வைக்க ஜீவன், ரேகா இருவரும் வந்தாங்க. அப்படியே உன்னைப் பார்த்துவிட்டு போகலாம் என்று வந்தேன் ஜெயா..” என்றார் புன்னகையுடன்.

“இங்கே முக்கியமான மீட்டிங் வேலையாக அவரும், நானும் டெல்லி போயிருந்தோம்..” இருவரும் வீட்டின் உள்ளே நுழைந்தனர்.

கோபிநாத், பிரபா, கண்ணன் மூவரும் ஹாலில் அமர்ந்து பேசிக்கொண்டிருக்க, “அப்பா நான் ருக்மணிக்கு போன் பண்ணிட்டு வருகிறேன்..” என்று தனியாக சென்ற மனைவியை கவனித்தான் பிரபா..

ஜெயா – ருக்மணி இருவரின் நட்பு எத்தகையது என்று அவனுக்கு தெரியும். அவளின் கல்யாணத்திற்கு ஜெயா போகவில்லை என்றால் ருக்மணியின் மனநிலை என்னவாக இருக்கும் என்றவன் சிந்தனையுடன் எழுந்து அவளின் அருகில் சென்றான்.

அவளோ முதலில் ருக்மணிக்கு அழைக்க முதல் ரிங் போய் கட்டாகவே, மீண்டும் அழைக்க மீண்டும் ஃபுல் ரிங் போய் கட்டானது. அவள் மீண்டும் மீண்டும் மீண்டும் அழைத்தாள். ஆனால் அவளின் அழைப்பை ருக்மணி எடுக்கவே இல்லை..

அப்பொழுது மெல்ல அவளின் அருகில் வந்த பிரபா, “ஜெயா என்ன பிரச்சனை?” என்று கேட்க, “ருக்மணி போனை எடுக்கவே மாட்டேங்கிற..” கலங்கிய விழிகளுடன் கூறினாள் ஜெயா..

அவளின் மனவலியை புரிந்து கொண்ட பிரபா, “ஜெயா ஒரு நிமிஷம்..” தன்னுடைய போனிலிருந்து சீனிவாசனுக்கு அழைக்க, “ஹலோ பிரபா சொல்லுங்க..” மறுப்பக்கத்தில் அவனின் குரல் தெளிவாக கேட்டது..

“சீனிவாசன் திருமணம் முடிந்துவிட்டது என்று கேள்விபட்டேன். ஸாரி என்னால வர முடியவில்லை..” அவன் மன்னிப்பு கேட்க, “என்ன பிரபா.. நீங்க ஒரு டீலிங் விஷயமாக டெல்லி போனது எனக்குதெரியாதா? அதனால நான் அதை பெருசா எடுத்துக்கல..” என்றான் அவன் சாதாரணமாக..

“ஆனால் ருக்மணிதான்..” அவன் இழுக்க, “ஏன் ருக்மணிக்கு என்ன?” அவன் சாதாரணமாக கேட்க, “ஜெயா மேல் சரியான கோபத்தில் இருக்கிற..” என்றான்.

அவனிடமிருந்து போனை வாங்கியவள், “அண்ணா நான் வேண்டும் என்று பண்ணல. சில பிரச்சனைகளில் அவள் அனுப்பிய பத்திரிக்கை தேதி பார்க்க மறந்துவிட்டேன்..” பிரபாவின் இதழ்களில் கள்ளச்சிரிப்பை தோன்றி மறைந்தது.

அவனை முறைத்துவிட்டு, ‘உன்னாலதான் எல்லாம்..’ மனதிற்குள் சிணுங்கியவள் உதட்டை சுளிக்க பிரபாவோ உல்லாசமாக சிரித்து வைக்க சீனிவாசனின் குரல் அவளின் கவனத்தை திசை திருப்பியது.

“நீ மட்டும் மறந்துட்டேன்னு மட்டும் அவளிடம் சொல்லிவிடாதே. அவள் பத்ரகாளியாக மாறுவிடுவாள்..” மெளனமாக இருந்தாள் ஜெயா..

“அக்கா நம்ம ருக்மணி அக்காவின் வீட்டிற்கு போலாமா?” கண்ணனின் குரல்கேட்டு திரும்பிய பிரபா, “ம்ம் போகலாம்..” என்றவன் அவளிடமிருந்த கைபேசியை பிடுங்கியவன், “நாங்க நேரில் வருகிறோம் சீனிவாசன்..” போனை கட் பண்ணினான்.

வீட்டிலிருந்து பெரியவர்கள் மூவரும் அமர்ந்து பேசிகொண்டிருக்க, “அப்பா, அம்மா நாங்க ருக்மணி அக்காவின் வீட்டிற்கு போயிட்டு வருகிறோம்..” என்ற கண்ணனை நிமிர்ந்து பார்த்தார் கோபிநாத்..

“பிரபா முதலில் ஜெயாவை கூட்டிட்டு போப்பா. பாவம் அந்த பொண்ணு அன்னைக்கு வீட்டுக்கு வந்துட்டு கோபத்தில் திரும்பி போனாள்..” என்றார்..

“சரிங்க மாமா..” மனைவியை அழைத்துக்கொண்டு காரில் ஏறியதும் பின் கதவைத் திறந்து காரில் ஏறினான் கண்ணன். அடுத்த கொஞ்ச நேரத்தில் சீனிவாசனின் வீட்டின் முன்னே கார் நின்றதும் காரிலிருந்து வேகமாக இறங்கினாள் ஜெயா..

மூவரையும் பார்த்து புன்னகைத்த ஜீவன், “வாம்மா ஜெயா..” என்றழைக்க, “அப்பா ருக்மணி..” என்றவள் தயக்கமாகவே கேட்க அவளின் குரல்கேட்டு வாசலுக்கு வந்த சீனிவாசன், “வாங்க பிரபா, வா ஜெயா, வா கண்ணா..”என்றழைத்தான்..

அவனை பார்த்ததும், “மாமா நீங்க வான்னு கூப்பிடல என்றாலும் நான் வருவேன்..” என்றவன் வீட்டிற்குள் நுழைய, “நீதானே என்னோட மச்சினன் உனக்கு இல்லாத உரிமையா?” என்றவனை பின் தொடர்ந்தனர் ஜெயாவும், பிரபாவும்..!

அதற்குள் ஹாலுக்கு வந்த ரேகா, “வா ஜெயா.. எப்படி இருக்கிற..” என்று விசாரித்துவிட்டு, “அவள் ரூமில் இருக்கிற இரு கூப்பிடுகிறேன்..” என்றார்..

அதற்குள் அறைக்குள் இருந்து வெளியே வந்த ருக்மணி, “வாடி வா.. உன்னைத்தான் தேடிட்டு இருக்கிறேன். என்னோட கல்யாணத்திற்கு வராமல் இப்பொழுது எதற்கு வந்தாய்..?” என்று கோபத்துடன் சண்டைக்கு கிளம்பிவிட்டாள்..

“ஜெயாக்கா ருக்மணிக்கா உன்மேல் சரியான கடுப்பில் இருக்கிற..” அவன் பங்கிற்கு போட்டு கொடுத்துவிட்டு, “மாமா நீங்க இருவரும் அவங்க சண்டையைப் பாருங்க..” என்று ஜெயாவிடம் தொடங்கி பிரபாவிடம் முடிந்தான்..

“நீ வேற அவளை ஏற்றிவிடாதே..” என்று பிரபா கண்ணனை அதட்ட, “ருக்மணி..” மனைவியை அதட்டிய சீனிவாசனை முறைத்தாள்..

“எங்களுக்கு இடையே நீங்க வராதீங்க. நானும், அவளும் சண்டை போட்டுகொள்வோம். அப்புறம் சேர்ந்து கொள்வோம். அதனால நீங்க இடையே வராதீங்க..” என்று முற்றுபுள்ளி வைத்துவிட்டாள்..

“நல்ல பிரிண்ட்ஸ்..” என்றான் சீனிவாசன்.

அதற்குள் ருக்மணியின் பக்கம் திரும்பிய பிரபாவோ, “ருக்மணி அவளைத் திட்டாதே. நான்தான் அவளை ஊருக்கு கூட்டிட்டு போனேன்..” அவளுக்கு கோபம் வந்துவிட, “ஏன் அண்ணா நான் அவளை எதிர்பார்ப்பேன் என்று தெரியாதா?” என்றவள் ஜெயாவின் பக்கம் திரும்பினாள்..

“என்னைவிட நேற்று வந்த இவர் உனக்கு முக்கியம். நான் முக்கியம் இல்ல..” என்றவளின் கேள்விக்கு பதில் சொல்லாமல் அமைதியாக நின்றாள்.. தோழியின் கோபம் பற்றி அவள் அறியாத விஷயமா?

“ருக்மணி..” என்று ஜீவன் மகளை அதட்ட, “அங்கிள் விடுங்க. ருக்மணி சொல்றதுதான் சரி. நீங்க அமைதியாக இருங்க..” அவனின் பக்கம் திரும்பியவள், “உங்கமேல் சரியான கடுப்பில் இருக்கேன். அப்புறம் நான் ஏதாவது சொல்லிட்டா நீங்க வருத்தப்படக்கூடாது..” என்று மிரட்டினாள்..

ஜெயா அமைதியாக நின்றிருக்க, “ஏய் நீ ஏன் கல்யாணத்திற்கு வரல..” என்று கேட்க, “அம்மா தாயே நான் வராமல் போனது தப்புதான். இந்த என்னோட கிப்ட்..” அவளின் கையில் ஒரு பார்சலைக் கொடுக்க, “மாமா அக்கா ஏதோ பிளான் பண்ணிட்ட..” என்றான் கண்ணன்.

அந்த பார்சலை பிரித்து பார்த்தவளின் விழிகள் வியப்பில் விரிய, “ஹே ஜெயா உன்னோட புக் வந்துவிட்டதா? சூப்பர்டி..” என்று மற்றத்தை மறந்துவிட்டு தோழியை அணைத்துக்கொள்ள தலையில் அடித்துக்கொண்டான் சீனிவாசன்..

“ஏண்டா தலையில் அடிச்சிக்கிற..” பிரபா புரியாமல் அவனிடம் கேட்க, “இன்னைக்கு நைட்டும் புக்கை கையில் தூக்கி வெச்சு படிக்க உட்கார்ந்து விடுவா.. அப்போ என்னோட நிலைமை?” முகத்தை பாவமாக வைத்திருக்க வாய்விட்டு சிரித்தான் பிரபா..

அதுவரை இருந்த கோபம் மறந்து, “விடு ஜெயா! குடுப்பத்திற்கு நுழைந்த பெண்களோட வாழ்க்கையே இப்படித்தான்.. சோ அதற்காக எல்லாம் நான் கோபடல கொஞ்சம் வருத்தம்..” என்றாள்..

மலைபோல வந்த பிரச்சனை பனிபோல விலகியதில், “ஹப்பாடா இப்போதான் கொஞ்சம் நிம்மதியாக இருக்கு..” என்றாள் ஜெயா..

அதன்பிறகு அங்கே கொஞ்சநேரம் இருந்துவிட்டு மூவரும் வீட்டிற்கு கிளம்பினர்.. மறுவாரமே தாய், தந்தை, தம்பி மூவரும் ஊருக்கு கிளம்பிச் சென்றுவிட்டனர்..

பிரபாகரன் பழையபடி வேலையை தொடங்க, சுந்தரியம்மா தன்னுடைய பேத்தியுடன் சொந்த கிராமத்திற்கு சென்றுவிட ஜெயா வீட்டின் பொறுப்புகளை கவனித்துக் கொண்டாள்..

சீனிவாசன் அவனின் வேலையைக் கவனிக்க அவனுக்கு துணையாக நின்றாள் ருக்மணி. நாட்கள் தெளிந்த நீரோடை போல செல்ல ஜெயாவின் மனதில் பாரம் ஏறிக்கொண்டே சென்றது.

அந்த பாரம் தாங்க முடியாமல் ஒருநாள் மயங்கி சரிய அவளைத் தாங்கிக் கொண்டான் பிரபா. அவள் கர்ப்பமாக இருக்கிறாள் என்று தெரிந்தும் பிரபா சந்தோஷத்தின் உச்சியில் நின்றான்.. அதன்பிறகு அவர்களின் வாழ்க்கையில் சந்தோசம்.. சந்தோசம்.. சந்தோசம் மட்டுமே..!

Mp14

மோகனப் புன்னகையில் 14

விஜயேந்திரனும் சுமித்ராவும் அரண்மனைக்குத் திரும்பி இருந்தார்கள். மங்கையின் பிரச்சினையைக் கொஞ்சம் ஆறப் போட்டால் நன்றாக இருக்கும் என்று கண்ணபிரான் அபிப்பிராயப் படவும் விஜயேந்திரன் கிளம்பி விட்டான்.

கிளம்புவதற்கு முன்பே மங்கையை அழைத்து ஸ்டீஃபன் சம்மதம் சொன்னதைத் தெரிவித்திருந்தான். இளையவளுக்கு அத்தனை மகிழ்ச்சி. சுமித்ராவைக் கட்டிக் கொண்டு அவள் கண்ணீர் விடவும் கணவனும் மனைவியும் நெகிழ்ந்து போனார்கள்.

மேலும் ஒரு மாதம் நகர்ந்திருந்தது. அன்று மதிய உணவிற்கு விஜயேந்திரன் அரண்மனைக்கு வந்திருந்தான். நேராக அவன் அந்தப்புரம் வரவும் சுமித்ரா ஆச்சரியப்பட்டுப் போனாள்.

“அடடே! அரண்மனைக்காரரே! வாங்க வாங்க. ஏது, இன்னைக்கு இந்நேரத்துக்கு உங்களுக்கு என் ஞாபகம் வந்திருக்கு?” வேண்டுமென்றே அவள் வம்பிழுக்கவும் புன்னகைத்தான் விஜயேந்திரன்.

“எம் பொண்டாட்டி ஞாபகம் வர்றப்போ எல்லாம் நான் வீட்டுக்கு வரணும்னா நான் வீட்டிலயே தான் இருக்கணும்.”

“அது சரி. இந்தச் சக்கரைப் பேச்சுக்கு ஒன்னும் குறைச்சல் இல்லை.”

“ஐயையோ! அப்படியா சொல்லுறீங்க?” அவன் வேண்டுமென்றே வில்லத்தனமாகக் கண்ணடிக்க முறைத்துப் பார்த்தாள் சுமித்ரா. அவன் அதற்கும் வாய்விட்டுச் சிரித்தான்.

“சுமித்ரா! சாப்பிட்டுட்டு நாம ரெண்டு பேரும் வெளியே கிளம்புறோம்?”

“ஐயையோ! இன்னைக்கா?”

“ஆமா ஏன்? என்னாச்சு?”

“நான் பசங்களை இன்னைக்கு வரச்சொல்லி இருக்கேனே?”

“பசங்களா? யாரு அது?”

“கங்காக்குத் தெரிஞ்ச பசங்க. நாட்டியம் கத்துக்கணும்னு சொன்னாங்க. சரி, இன்னைக்குக் கூட்டிட்டு வான்னு சொன்னேன்.”

“அதை நாளைக்குப் பார்க்கலாம். இப்போ சாப்பாட்டை முடிச்சிட்டு கிளம்பு அம்மு.”

“கண்டிப்பாப் போகணுமா?”

“அட! ஆமாங்கிறேன்.”

“அப்படி எங்க போறோம்?”

“அது சஸ்பென்ஸ்.” மர்மமாகச் சிரித்தான் கணவன்.

“ப்ளீஸ்… சொல்லுங்களேன்.”

“சொன்னா எனக்கு என்ன குடுப்பே?”

“உங்களுக்கு என்ன வேணும்?”

“எனக்கு என்ன பிடிக்கும்னு தான் உனக்குத் தெரியுமே.”

“சரி. இன்னைக்கு வெளியே போய்ட்டு வந்ததுக்கு அப்புறமா அரண்மனைக்காரருக்கு மட்டும் தனியா நாட்டியக் கச்சேரி. சரியா?”

“அது!”

“இப்போ சொல்லுங்க. எங்கே போறோம்.”

“ஏர்போர்ட் க்கு.”

“ஏர்போர்ட் க்கா? எதுக்கு? ஓ… ஸ்டீஃபன் வர்றாரா என்ன?” சுமித்ராவின் குரலில் இனம்புரியாத மகிழ்ச்சி.‌ மங்கைக்கும் அவளுக்கும் இடையில் அழகானதொரு புரிதல் உருவாகி இருந்ததால் மங்கைக்கு ஆனந்தம் கொடுக்கும் அனைத்தும் இவளுக்கும் இனித்தது.

“இல்லை.”

“இல்லையா? அப்போ யாரு… விஜீ… அத்தானா? அத்தான் வர்றாங்களா? விஜீ… வர்றது அத்தானா?” அவன் கழுத்தைக் கட்டிக்கொண்டு ஆர்ப்பரித்தாள் சுமித்ரா. அவள் கொண்டாட்டம் அவனையும் தொற்றிக்கொண்டது.

“ஆமா… ஆமா… இப்போவாவது நாட்டியப் பேரொளி சீக்கிரம் ரெடி ஆகுறீங்களா?” சொன்னபடி சிரித்தான் விஜயேந்திரன்.

“இதோ! பத்து நிமிஷத்துல ரெடி ஆகிறேன்.” பரபரத்தவளைப் பிடித்து நிறுத்தினான் கணவன்.

“அந்த மயில்கழுத்து நிறத்துல ஒரு சேலை இருக்கில்லை? அதைக் கட்டு அம்மு. அப்புறம் கங்கா க்கிட்டச் சொல்லி பூ நிறைய வெச்சுக்கோ. அப்புறம் இந்தக் கண்ணுக்கு ஏதோ போடுவே இல்லை…”

“ஐயோ விஜி! இப்படியே பேசிக்கிட்டு இருந்தா அங்கே அத்தான் வந்திருவாங்க. நான் ரெடியாக வேணாமா?”

“அதுவும் சரிதான். அப்படியே என் வீட்டுக்காரி எனக்குக் கொஞ்சம் சாப்பாடு போட்டா நல்லா இருக்கும்…” வேண்டுமென்றே அவன் இழுக்க இப்போது பல்லைக் காட்டினாள் சுமித்ரா.

“நாம இன்னும் சாப்பிடல்லை இல்லை… நான் அதை மறந்தே போயிட்டேன் விஜி.” மனைவியின் ஒவ்வொரு செய்கைக்கும் மலர்ந்து புன்னகைத்தான் அரண்மனைக்காரன்.

ஏதோ ஒரு பரபரப்போடே ஆயத்தமாகிக் கணவனோடு கிளம்பி இருந்தாள் சுமித்ரா. விஜயேந்திரனிடம் கேட்க அவளுக்கு ஆயிரம் விஷயங்கள் இருந்தது.

“ஏன் விஜி? நீங்க அத்தானைப் பார்த்து அஞ்சு வருஷம் இருக்குமா?”

“ரோஸி எப்படி இருப்பாங்க விஜி? எங்கூடப் பேசுவாங்களா?”

“அத்தானோட பையனுக்கு ரெண்டு வயசுன்னு சொன்னாங்க. பார்க்க யாரு மாதிரி இருக்கும் குழந்தை?”

‘விஜி விஜி’ என்று அவனைத் துளைத்து எடுத்து விட்டாள் சுமித்ரா. அத்தனைக்கும் சலிக்காமல் ஒரு புன்னகையோடே மனைவிக்கு பதில் சொல்லிக் கொண்டிருந்தான் விஜயேந்திரன்.

மங்கையின் வீட்டிலிருந்து வந்த உடனேயே கரிகாலனைத் தொடர்பு கொண்டு விட்டான். ஸ்டீஃபன் சம்பந்தப்பட்ட அனைத்தையும் சொல்லா விட்டாலும் லேசாகச் சொல்லி இருந்தான்.

கரிகாலனுக்குத் திடீரென்று லீவு போட முடியாத படியால் உடனடியாகக் கிளம்ப முடியவில்லை. ஆனால் இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பாக போஸ்ட் ஆஃபீஸுக்குக் கால் பண்ணித் தகவல் சொல்லி இருந்தான்.

விஜயேந்திரன் யாரிடமும் சொல்லவில்லை. சுமித்ராவிடம் சொன்னால் ஆர்வக் கோளாறில் ஒரு வேளை தகவல் அவள் வீட்டிற்குப் போக வாய்ப்பு இருப்பதால் அதையும் தவிர்த்திருந்தான்.

ஒரு வழியாகக் கணவனும் மனைவியும் ஏர்ப்போர்ட்டிற்கு வந்து சேர்ந்திருந்தார்கள். அந்த ப்ளாக் அம்பாஸிடரைப் பார்க் பண்ணிவிட்டு உள்ளே போக அப்போதுதான் ஃப்ளைட் தரையிறங்கிய அறிவிப்பு ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது.

“வெளியே வர இன்னும் எவ்வளவு நேரம் எடுக்கும் விஜி?”

“இந்த ஃப்ளைட் மட்டும் தான் இப்போ வந்திருக்கிறதால எப்படியும் ஒரு அரை மணி நேரத்தில வந்திருவாங்கடா.”

“ஓ… அவ்வளவு நேரம் எடுக்குமா?”

“உங்களுக்கு எதுக்கு இன்னைக்கு இவ்வளவு அவசரம்?”

“தெரியலை விஜி. பெயருக்குத் தான் அவங்க எனக்கு அத்தான். எங்க வீட்டிலேயே இருந்ததால எனக்கு எப்போவுமே அத்தான் ரொம்ப நல்ல ஃப்ரென்ட். வீட்டுல மத்தவங்க கிட்ட சொல்ல முடியாத விஷயங்களைக் கூட அத்தான் கிட்ட ஈஸியாப் பேசுவேன்.”

“என்னைப் பத்தி என்ன பேசி இருக்கீங்க? உங்க அத்தான் கிட்ட?” கேட்ட கணவனின் கண்களில் அத்தனை ஆர்வம்.

“உங்களைப் பத்தி எதுவும் பேசினதில்லை.” இப்போது மனைவியின் முகத்தில் லேசான வெட்கம்.

“ஏன் அப்படி?”

“பசங்க ரோட்ல கலாட்டா பண்ணினா அத்தான் கிட்ட வந்து சொல்லிடுவேன். ஆனா இந்தப் பையன் தான் எந்தக் கலாட்டாவும் பண்ணலையே.”

“ஓ… கலாட்டா பண்ணி இருந்தா சொல்லி இருப்பீங்களோ உங்க அத்தான் கிட்ட? அவரு என்ன பண்ணி இருப்பாராம்? வந்து என் சட்டையைப் பிடிச்சு ‘நீ எப்படிடா என் முறைப் பொண்ணை சைட் அடிக்கலாம்’ னு சண்டை போட்டிருப்பாரோ?” கூட்டத்தையும் பாராமல் அவள் இடை வளைத்தான் அரண்மனைக்காரன்.

“விஜி! என்ன பண்ணுறீங்க?”

“பதில் சொல்லுடி.” அவன் கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் போதே பயணிகள் வெளியே வர ஆரம்பித்ததால் இருவர் கவனமும் அங்கே போனது.

சற்று நேரத்திலெல்லாம் கரிகாலன் பைகளைத் தள்ளிக் கொண்டு வருவது தூரத்தில் தெரிந்தது.

“விஜி! அத்தான்!” கண்ணீர் கலந்த குரலில் குதூகலித்தாள் சுமித்ரா. விஜயேந்திரன் இங்கிருந்து கையை ஆட்ட கரிகாலனும் கையை ஆட்டினான்.

ட்ராலியில் பைகளோடு மகனையும் சேர்த்து உட்கார வைத்துக் கரிகாலன் நடக்க கூடவே அந்தப் பெண்ணும் நடந்து வந்து கொண்டிருந்தாள்.

‘ரோஸி.’ கரிகாலனின் மனைவி. ஜாடையில் நடிகை ஸ்ரீ தேவியைப் போல இருந்தாள் பெண். சுமித்ரா வீட்டிலும் எல்லோரும் அரைத்த வெண் சந்தனத்தைப் போல நல்ல நிறமாக இருப்பார்கள். கரிகாலனும் கனடா வாசத்தில் ஜம்மென்று தான் இருந்தான்.

பக்கத்தில் அவர்கள் வரவும் சுமித்ரா தான் ஓடிப்போனாள்.

“அத்தான்.” கண்களில் கண்ணீர் நிரம்ப அவள் அழைத்த போது கரிகாலனுக்கும் கண்கள் கலங்கி விட்டது.

“சுமிம்மா.” என்றவன் அவளைத் தவிர்த்து விட்டு சட்டென்று விஜயேந்திரனிடம் போய் அவனைக் கட்டிக் கொண்டான்.

“ராஜா! எப்படி இருக்கே?” கரிகாலனின் குரல் தழுதழுத்தது.

“நல்லா இருக்கேன் பா. ரொம்ப நல்லா இருக்கேன்.” விஜயேந்திரனுமே கொஞ்சம் நெகிழ்ந்து தான் போனான்.

சுமித்ராவிற்குச் சற்று ஏமாற்றமாக இருந்தது. கரிகாலனை அவள் அவ்வளவு ஆவலோடு எதிர்பார்த்திருக்க அவன் தன்னைத் தவிர்த்துத் தன் கணவனிடம் நட்புப் பாராட்டியது அவளை லேசாக வருத்தியது.

அப்போதுதான் ரோஸியின் மீது கவனத்தைத் திருப்பியவள் புன்னகைத்தாள்.

“எப்படி இருக்கீங்க ரோஸி?”

“ம்… நல்லா இருக்கேன். நீங்க?” மிகவும் தயக்கத்திற்கு மத்தியில் வந்தது ரோஸியின் குரல்.

“ரொம்ப நல்லா இருக்கேன். குட்டிப் பையன் அவ்வளவு அழகா இருக்கான். எங்கிட்ட வருவானா?” ரோஸி தன்னிடம் நெருங்கத் தயங்குவதை உணர்ந்த சுமித்ரா சட்டென்று சகஜமானாள்.

“பெருசா யார்க்கிட்டயும் போக மாட்டான்.” ரோஸி சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே குழந்தையை நோக்கிச் சுமித்ரா கையை நீட்ட ஒரு கணம் அம்மாவைத் திரும்பிப் பார்த்த குழந்தை சுமித்ராவிடம் தாவிக் கொண்டது.

“அடடே! சின்னக் குட்டி எங்கிட்ட வந்துட்டானே?”

“அதானே! எனக்கே ஆச்சரியமா இருக்கு சுமித்ரா. நான் இல்லைன்னா உங்க அத்தான் தான். ஸ்டீஃபன் கிட்டக் கூடப் போக மாட்டான். உங்க கிட்ட சட்டுன்னு வந்துட்டான்.”

“பின்னே இருக்காதா? எங்க அத்தையோட வாரிசு எங்கிட்ட வராம வேற யார்கிட்ட போவானாம்?” உரிமையாக சுமித்ரா சொல்ல ரோஸியின் முகம் மலர்ந்து போனது.

பெண்கள் இருவரும் கடந்த காலத் தயக்கங்களை மறந்து நட்புக் கரம் நீட்டிக் கொண்டார்கள்.

“சின்னக் குட்டியைப் பார்த்தீங்களா விஜி? யார்கிட்டேயும் போக மாட்டானாம்.‌ நான் கூப்பிடவும் சட்டுன்னு வந்துட்டான்.” குழந்தையைத் தூக்கிக் கொண்டு கணவனிடம் வந்த சுமித்ரா கரிகாலனும் விஜயேந்திரனும் பேசிக் கொண்டிருப்பதைக் கூடக் கருத்தில் கொள்ளாது இடை மறித்தாள்.

“சுமித்ரா, என்ன இது? இப்படி பெயர் சொல்லிக் கூப்பிடுறே?” கரிகாலன் குரலில் அத்தனை ஆச்சரியம். தங்களுக்கு நண்பன் என்றாலும் ‘ராஜா’ என்ற வார்த்தை தவிர அவர்கள் வட்டத்தில் வேறு பெயர் இல்லை. அத்தனை நெருக்கமாக விஜயேந்திரனை அழைக்க அத்தனை பேரும் தயங்குவார்கள்.

“ஏன் அத்தான்? அவங்களுக்குப் பெயர் வெச்சதே நான் கூப்பிடத்தானே?” சுமித்ராவின் பதிலில் இப்போது விஜயேந்திரனின் கண்களில் மின்னல் தெறித்தது.

“ஏய்! என்னம்மா பேசுறே நீ?”

“விடுங்க கரிகாலன். வாய் இப்போல்லாம் ரொம்பத்தான் நீண்டு போச்சு.” குறும்பாகச் சிரித்தபடி விஜயேந்திரன் அவள் இதழ்களைச் சுண்டிவிட அழகு காட்டினாள் பெண்.

கரிகாலனுக்கு மனது நிறைந்து போனது. சுமித்ராவின் வாழ்க்கை இத்தனை நாளும் தன்னால் பாழ்பட்டு விட்டது என்று தவித்துக் கொண்டிருந்தவனுக்கு அவர்களது அன்னியோன்யம் ஆனந்தமாக இருந்தது.

ரோஸியைப் பார்த்துப் புன்னகைக்க அந்தப் பெண் முகத்திலும் ஒரு ஆறுதல்ப் புன்னகை தவழ்ந்தது.

“அத்தான்! இன்னைக்கு ராத்திரியே அத்தைக்கு ஃபோனைப் போட்டு நாளைக்கு துவாரகா கிளம்பி வாங்க ன்னு சொல்லணும்.”

“சுமிம்மா… அவசரப்படாதே. கொஞ்சம் ஆறுதலா எல்லாமே பண்ணலாம்.”

“ம்ஹூம்… நீங்க எதுவும் பேசக்கூடாது அத்தான். இந்தப் பயலைப் பார்த்ததுக்கு அப்புறமும் அத்தை கோபம் தாக்குப் பிடிக்கும்னு நினைக்கிறீங்களா?”

“அதுக்கில்லை சுமிம்மா…”

“உங்க பேச்சு எதுவும் இனி எடுபடாது. நான் சொல்ற படி மட்டும் கேளுங்க.” கரிகாலனுக்கு ஆணையிட்டவள் அதன் பிறகு குழந்தையைக் கொஞ்சத் தொடங்கி விட்டாள்.

பேச்சும் சிரிப்பும் கலகலப்புமாக விஜயேந்திரன் ஏற்பாடு பண்ணி இருந்த வீட்டிற்கு எல்லோரும் வந்து சேர்ந்தார்கள். இம்முறை விருந்தினரை ஏனோ அரண்மனையில் தங்க வைக்காமல் வீடொன்றை ஏற்பாடு பண்ணி இருந்தான் விஜயேந்தின்.

கரிகாலனுக்கு மூன்று வாரங்கள் விடுமுறை கிடைத்திருந்தது. மங்கையின் வீட்டிலிருந்து வந்த உடனேயே கரிகாலனோடு பேசி இருந்தான் அரண்மனைக்காரன்.

உடனேயே புறப்பட்டு வர முடியாததால் இப்போது கிளம்பி வந்திருந்தது கரிகாலன் குடும்பம். ரோஸி பார்க்க அத்தனை அழகாக பாந்தமாக இருந்தாள்.

குழந்தை கொள்ளை அழகாக இருந்தான். ரவிவர்மன் என்று பெயர் வைத்திருந்தார்கள். கொழு கொழுவென்று பச்சரிசிப் பல்லோடு சிரித்தவனை சுமித்ரா யாரிடமும் கொடுக்கவில்லை. தன்னோடே வைத்துக் கொண்டாள்.

கரிகாலனுக்காக ஏற்பாடு பண்ணியிருந்த வீட்டில் சமையலுக்கும் ஆட்களை அமர்த்தி இருந்ததால் இவர்கள் வந்து சேர்ந்த போது சாப்பாடும் ஆயத்தமாகி இருந்தது.

பயணக் களைப்புத் தீரக் குளித்து முடித்து இரவுச் சாப்பாட்டையும் முடிக்கும் போது குழந்தை உறங்கி இருந்தான். பெண்கள் இருவரும் பரஸ்பரம் விஷயங்களைப் பரிமாறிக் கொள்ள ஆண்கள் இருவரும் வீட்டின் முற்றத்திற்கு வந்திருந்தார்கள்.

“கரிகாலன்.”

“சொல்லு ராஜா.”

“ஸ்டீஃபன் பத்தி நீ என்னப்பா முடிவெடுத்திருக்க?” விஜயேந்திரன் நேரடியாகவே கேட்கக் கரிகாலன் கொஞ்ச நேரம் அமைதி காத்தான்.

“மனசுல என்ன இருந்தாலும் அதை மறைக்காம சொல்லு கரிகாலா.”

“ராஜா… உங்க குடும்பத்துல பொண்ணு எடுக்க நாங்க குடுத்து வெச்சிருக்கணும்.”

“அப்புறம் ஏன் தயங்குற?”

“ஏற்கெனவே உங்க குடும்பத்துக்கு நாங்க ஒரு பொண்ணு குடுத்திருக்கோம் ராஜா.”

“சரி… அதுக்கும் இதுக்கும் என்ன சம்பந்தம்?”

“சுமித்ரா வாழ்க்கையில என்னால ஏற்கெனவே பல குழப்பங்கள். இப்போதான் எங்க ஒட்டு மொத்த குடும்பமே நிம்மதியா மூச்சு விடுறோம்.”

“…………..”

“இப்போ இன்னொரு பிரச்சினை என்னால திரும்பவும் வந்ததுன்னா… என் குடும்பம் என்ன, என் மனசாட்சியே என்னை மன்னிக்காது ராஜா.”

“அப்படி என்ன பிரச்சினை என்னைத் தாண்டி சுமித்ராக்கு வந்திரப் போகுது?”

“உங்க அம்மாக்கும் சுமித்ராக்கும் இன்னைக்கு வரைக்கும் நல்ல உறவு இல்லை ராஜா.”

“கரிகாலா… அது…”

“இல்லையில்லை… உங்கம்மாவை நான் எந்த விதத்திலும் தப்பு சொல்லமாட்டேன். அவங்களுக்கும் உள்ளது ஒரே பையன். உங்க குடும்ப கௌரவத்துக்கும் அந்தஸ்துக்கும் அவங்க எவ்வளவோ கனவு கண்டிருப்பாங்க. அத்தனையும் சுமித்ராவால நாசம் ஆனப்போ அவங்க கோபம் நியாயமானது தான்.”

“இப்போ நீ என்ன சொல்ல வர்ற கரிகாலா?”

“எனக்கு சுமித்ரா வாழ்க்கை தான் முக்கியம் ராஜா. இதைப் பத்தி நான் ரோஸி கிட்டக் கூடப் பேசிட்டேன்.”

“என்ன சொன்னாங்க?”

“ஸ்டீஃபனோட ஆசையை விட அவளுக்கு சுமித்ரா வாழ்க்கை தான் முக்கியம் னு அவளும் தெளிவா சொல்லிட்டா.”

“……….”

“எங்க நிலைமையில இருந்து கொஞ்சம் யோசிச்சுப் பாருங்க. எங்க ரெண்டு பேராலயும் சுமித்ரா அவளோட வாழ்க்கையில அஞ்சு வருஷத்தைத் தொலைச்சிட்டு நிக்குறா. உங்க ரெண்டு பேரையும் இப்படி அன்னியோன்யமா பார்க்கும் போது எவ்வளவு சந்தோஷமா இருக்கு தெரியுமா? அந்த சந்தோஷம் நிலைக்கணும் ராஜா.”

“சரிப்பா. இன்னைக்கே எல்லாத்தையும் பேசி முடிக்கணுமா என்ன? பார்க்கலாம்.” பேச்சை அத்தோடு முடித்துக் கொண்டவன் சுமித்ராவோடு கிளம்பி விட்டான்.

“அத்தான்! நாளைக்கு விடிஞ்சதும் வந்திருவேன். இனி உங்க பையன் என் பொறுப்பு, சரியா?”

“உன் இஷ்டம் சுமிம்மா. எப்போ வேணும்னாலும் நீ தாராளமா வா.” சுமித்ராவின் தலையைத் தடவிய படியே கண் கலங்கினான் கரிகாலன். ரோஸியும் வெளியே வந்தவள் சுமித்ராவின் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டாள்.

“சுமித்ரா…” ஏதோ சொல்ல வாயெடுத்தவள் சுமித்ராவின் கரங்களைக் கண்களில் ஒற்றிய படி தேம்பித் தேம்பி அழுதாள்.

“ஐயோ! ரோஸி என்ன இது? எதுக்கு இப்போ அழுறீங்க? விஜி… என்ன ஆச்சு? அத்தான் எதுக்கு ரோஸி இப்போ அழுறாங்க?” சுமித்ரா தவித்துப் போனாள்.

கரிகாலன் மனைவியைத் தேற்ற முயற்சிக்கவில்லை. அமைதியாகவே நின்றான். ஆனால் கண்கள் மட்டும் கலங்கிச் சிவந்திருந்தன. அவர்கள் குற்ற உணர்ச்சிகள் எல்லாம் அந்தக் கண்ணீரில் கரைந்து போயினவோ!

“ரோஸி… இங்கப்பாருங்க. எதுக்கு இப்போ நீங்க அழுறீங்கன்னு எனக்குப் புரியலை. நான் நல்லாத்தான் இருக்கேன். சந்தோஷமா இருக்கேன். உங்களுக்கும் அத்தானுக்கும் எந்தக் குற்ற உணர்ச்சியும் தேவையில்லை. சரியா? விஜி… நீங்க சொல்லுங்களேன். ரோஸியை அழ வேணாம்னு சொல்லுங்களேன்.” மனைவி கிடந்து தவிக்கவும் விஜயேந்திரன் சுமித்ராவின் பக்கத்தில் வந்தான்.

“அம்மு… அஞ்சு வருஷமா அவங்க மனசுக்குள்ள அடங்கி இருந்த குற்ற உணர்வு. இப்போ வெடிக்குது. அது வெளியே வர்றது தான் அவங்களுக்கும் நல்லது. அப்போதான் அவங்களுக்கு நிம்மதியா இருக்கும். கரிகாலா! உள்ளே கூட்டிக்கிட்டுப் போப்பா. போய் ரெஸ்ட் எடுங்க. நாங்களும் கிளம்புறோம்.” சொல்லிக்கொண்டு கிளம்பினார்கள் விஜயேந்திரனும் சுமித்ராவும். திரும்பித் திரும்பிப் பார்த்தபடி தான் நகர்ந்தார்கள் பெண்கள் இருவரும்.

கரிகாலன் வீட்டிலிருந்து கிளம்பியது முதல் சுமித்ராவின் வாய் ஓயாது பேசிக் கொண்டிருந்தது.

“விஜி… குட்டிப் பையன் ரொம்ப அழகா இருக்கான் இல்லை. அந்த ஊர்க் குழைந்தங்க மாதிரி தான் இருக்கான் இல்லையா?”

“ம்…”

“விஜி… குளிர்காலம் வந்தா ரொம்பக் கஷ்டமா இருக்குமாம். ரோஸியால தாங்கவே முடியாதாம். அத்தானுக்கு பழகிடுச்சாம். ஆனா இவங்க ரொம்பக் கஷ்டப் படுவாங்களாம்.”

“அப்படியா…”

“ம்… வீட்டு வாடகையே லட்சக்கணக்கில வருமாம் விஜி. முன்னாடி ரோஸியும் வேலைக்குப் போனாங்களாம். குழந்தை பொறந்ததுக்கு அப்புறமா அத்தான் வேணாம்னு சொல்லிட்டாங்களாம்.”

“ஓ…”

அவர்கள் வீடு வந்து சேர்ந்த போது மணி இரவு ஒன்பதைத் தாண்டி இருந்தது. அரண்மனையே அமைதியான இருளில் மூழ்கி இருக்க விஜயேந்திரனும் சுமித்ராவுடன் அந்தப்புரம் வந்தான்.

லேசான குளியலோடு மெல்லிய காட்டன் புடவைக்கு மாறியவள் பாத்ரூமை விட்டு வெளியே வந்தாள். ஏற்கெனவே குளியலை முடித்திருந்த கணவன் கட்டிலில் கால் நீட்டி அமர்ந்திருந்தான்.

“சுமி…”

“ம்…” விளக்கை அணைத்து விட்டு நைட் லாம்ப் ஐ ஆன் பண்ணியவள் திரும்பிப் பார்த்தாள்.

“இன்னைக்குக் மத்தியானம் யாரோ என்னவோ சொன்னதா ஞாபகம்.”

“என்ன விஜி?” கேட்ட பிறகுதான் அவனுக்குப் பிடித்ததைக் கொடுக்க ஒப்புக் கொண்டது ஞாபகம் வந்தது. அன்றைக்கு அவளுக்கிருந்த மன நிலையில் கணவன் கேட்டிருக்கா விட்டால் கூட அவன் கேட்டது நடந்திருக்குமோ என்னவோ!

ஒரு புன்னகையோடு அலமாரியைத் திறந்தவள் அதிலிருந்த டேப் ரெக்கார்டரை எடுத்தாள். கேசட் ஒன்றைத் தேர்ந்தெடுத்தவள் அதை ஒலிக்கவும் விட்டாள்.

ஜேசுதாஸின் குரலில் பாரதியின் வரிகள் அறையை நிரப்பியது. சாய்ந்திருந்த விஜயேந்திரன் எழுந்து உட்கார்ந்தான்.

‘சுட்டும் விழிச் சுடர் தான் – கண்ணம்மா…’

அந்தக் கண்கள் இரண்டும் சுழன்று வீசிய வீச்சில் அரண்மனைக்காரன் கூப்பிடாமலேயே மனைவியின் அருகில் வந்திருந்தான்.

நாட்டியத்திற்கு ஏற்றவாறு ஒரே பாடல் வரி திரும்பத் திரும்ப ஒலிக்க சுமித்ரா ஒவ்வொரு தடவைக்கும் வெவ்வேறு அபிநயம் பிடித்தாள்.‌ அந்த நயன பாஷையில் அரண்மனைக்காரன் கவிழ்ந்து போனான்.

“பாரதி சரியாச் சொல்லலை அம்மு.” மெல்லிய ஒலியில் பாடல் ஒலித்ததால் இவன் குரல் அதையும் தாண்டித் தெளிவாகக் கேட்டது. ஆட்டத்தை நிறுத்தாமல் புன்னகைத்தாள் சுமித்ரா.

“பாரதியையே குறை சொல்லுவீங்களோ?”

“காதல்னு வந்துட்டா பாரதி என்ன அந்தக் கம்பனையே வம்புக்கிழுக்கலாம்.”

“பாரதி எதைச் சரியாச் சொல்லலை?” பேச்சு பேச்சாக இருக்க பாட்டும் நடனமும் தொடர்ந்தது.

“இந்தக் கண்களோட ஒளியை சூரிய சந்திரனுக்கு ஒப்பிடுறாரே… இங்க இருந்து சதா என்னை நோக்கி அம்பு வருதே… இதயத்தைப் புண்ணாக்குதே… அதைச் சொல்லலையே அம்மு அந்த பாரதி!”

‘வட்டக் கரிய விழி – கண்ணம்மா…’ பாடலில் ஒலித்த வரியை தானும் ஒரு முறை தன் ஆழ்ந்த குரலால் பாடலோடு சேர்ந்து உச்சரித்தான் கணவன்.

“இது உண்மை தான்.” அவன் இப்போது பாரதியை சிலாகிக்கப் புன்னகைத்தாள் சுமித்ரா.

‘வாலைக் குமரியடீ – கண்ணம்மா…’ இப்போது பாடலை அவனும் சேர்ந்து பாடினான். அந்தக் குரலின் வசீகரம் சுமித்ராவை என்னவோ பண்ணியது. விஜயேந்திரனை ஆச்சரியமாகப் பார்த்தாள்.

“மருவக் காதல் கொண்டேன்… ஆமா… மீள முடியாம தானே பைத்தியக்காரன் போல காத்துக்கிட்டுக் கிடந்தேன்.”

‘சாத்திரம் பேசுகிறாய் – கண்ணம்மா…’

“ஆமா… அடிக்கடி இப்போல்லாம் சாத்திரம் தான் பேசுறே நீ.”

“அப்படி என்ன பேசிட்டேனாம்?”

“பக்கத்துல வந்தா ஆயிரம் ரூல்ஸ் போடுறே தானே?”

‘மூத்தவர் சம்மதியில் – வதுவை…’ இப்போது அவன் பார்வை அவளைப் பிரித்து மேய்ந்தது. அவன் கன்னத்தில் அழுத்தமாக ஒரு அடி வைத்து அந்த முகத்தை அப்புறாகத் திருப்பி விட்டாள்.

“சடங்கு, சம்பிரதாயம், சாஸ்திரம் எல்லாம் பார்த்து அனுமதியும் வாங்கியாச்சு அம்மு.” சொன்னவன் டேப் ரெக்கார்டரில் பாடலை நிறுத்தி இருந்தான்.

அந்தக் குரல் மட்டும் இப்போது பாடலின் அடுத்த வரிகளைத் தானாகப் பாடியது.

‘காத்திருப்பேனோடீ இது பார் கன்னத்து முத்தமொன்று…’ பாடல் நின்றவுடன் கடைசியாகப் பிடித்த அபிநயத்தோடு அசையாமல் அப்படியே நின்றிருந்தாள் சுமித்ரா. லேசாக மூச்சு வாங்கியது.

பாடலைப் பாடி முடித்த அரண்மனைக்காரன் அவள் கன்னத்தில் நச்சென்று ஒரு முத்தம் வைத்தான்.

“விஜீ… டான்ஸ் பண்ணும் போது இதெல்லாம் பண்ணக் கூடாதுன்னு பல தடவை சொல்லி இருக்கேன்.” கட்டிலில் வந்து அமர்ந்தபடி அவள் குரல் அவனை மிரட்டியது.

“வீட்டுல மிரட்டுறது பத்தாதுன்னு இன்னைக்கு கரிகாலன் முன்னாடியும் வேணுமின்னு விஜி விஜி எங்கிற இல்லை நீ?” அவள் கன்னத்தைப் பிடித்துக் கிள்ளியவன் தானும் கட்டிலில் சரிந்து கொண்டான்.

“ஆ… வலிக்குது. பின்னே என்னவாம்? எப்பப் பாரு ராஜா ராஜான்னுக்கிட்டு. எந்த ஊருக்கு ராஜாவாம் நீங்க?” அவள் குரலில் வழிந்த கேலியில் அவன் கண்கள் மின்னியது.

“எந்த ஊருக்கு ராஜாவா இருந்தா என்ன இல்லாட்டா என்ன? உனக்கு நான் தானேடீ ராஜா!” அவன் கைகள் இப்போது அவளை வளைத்துக் கொண்டது.

“எனக்கு ராஜாவா நீங்க? நான் எப்போ அப்படிச் சொன்னேன்?”

“ஏன்? நீ சொன்னதே இல்லையா? அன்னைக்கு…” அவர்கள் அந்தரங்கங்களை அவன் பட்டியலிட ஆரம்பிக்க அவன் வாய் மூடினாள் சுமித்ரா.

“விஜீ! சரி… நீங்க தான் ராஜா… ராஜாதி ராஜா… சக்கரவர்த்தி… போதுமா?” அவள் கைகள் அவன் கழுத்தில் மாலையானது.

“போதாது… போதாதுடி.” அந்தக் குரலில் இப்போது போதை வழிந்தது.

ராஜ ராஜ சோழன் நான்… எனை ஆளும் காதல் தேசம் நீதான்…

Poovanam 10

பூவனம்—10

எளிமையான முறையில் மணமகன் குலதெய்வக் கோவிலில் திருமணம் ஏற்பாடு
செய்யப்பட்டிருந்தது. வெண்பட்டில் மாப்பிள்ளை மிடுக்குடன், அம்சமாய்
கிரிதரன் அமர்ந்திருந்திருக்க, அவனை ஏறிட்டு பார்க்க முடியா வண்ணம்
அரக்கு பாட்டில் மணமகளாய் நாணத்துடன், முகம் சிவக்க தலை
குனிந்திருந்தவளின் கழுத்தில் மங்கலநாண் பூட்டி, காலில் மெட்டி அணிவித்து
தன்னுடையவளாய் ஆக்கிக் கொண்டான்…

திருமணம் சிறப்பாக நடந்தாலும் தன் பிள்ளை, தங்கள் கை மீறி போய் விட்டது
போன்ற உணர்வு மணமகனின் பெற்றோர்க்கு.

அந்த எண்ணத்தை மறைத்து, வந்தவர்களை இன்முகத்துடன் வரவேற்று, எந்த
குறையும் இல்லாமல் சிறப்பான முறையில் திருமணத்தை நடத்தி வைத்தனர்…

அதிகாலை திருமணம் முடிந்த கையோடு, பெண்ணை புகுந்த வீட்டில் அனுப்பி
விட்டு ரம்யாவின் பெற்றோர் விடைபெற்றனர்.

திருமணம் முடிந்து வீட்டிற்க்கு வந்தவர்களை ஆரத்தி எடுத்த கையுடன்
உறவினரின் பேச்சு ஆரம்பமாகியது. சற்றே மெலிந்த உடல்வாகு கொண்டவள், புதிய
உறவுகள், புது இடம், புது விதமான பேச்சுக்கள் எல்லாம் சேர தனக்குள்ளே
சுருங்கிக் கொண்டாள்.

“ஏன் பெரியதம்பி, நீ கட்டுன பொண்ணு வீட்டுல ரொம்ப கை சுருக்கமோ?
பொண்ணுக்கு நல்ல விதமா ஆக்கிபோட்டு உடம்ப தேத்து விடாம இப்படி பஞ்சத்துல
அடிபட்டவ மாதிரில்ல இருக்கா கல்யாணப் பொண்ணு” என உறவினர்கள் விசாரணையை
ஆரம்பிக்க

“அப்படி எல்லாம் இல்ல அத்த! அவ உடம்பு அப்படி, எல்லோரும் ஒண்ணு போலவே
இருக்குறோமா என்ன?” மாப்பிள்ளை பதிலுரைக்க

“இதப்பாருடா… பொஞ்சாதிய விட்டுக்குடுக்காம இருக்கான், பேசவாவது
செய்யலாமே, உன்ர பொஞ்சாதி… நாங்க பத்து கேள்வி கேட்ட மூணுக்கு தான்
பதில் வருது, சொல்லி வை தம்பி நம்ம உறவுகாரவுகள பத்தி…” என பட்டியல்
இடுவோர் நீள…

“சரி அத்த சொல்லி வைக்குறேன், புது இடம், கொஞ்சம் சங்கோஜம் இருக்கத்தானே
செய்யும்…“ மாப்பிள்ளையும் நெளிய

“எப்ப தம்பி சொல்ல போற? நீ சொல்லி, அவ இந்த வீட்டு பழக்கத்தை எல்லாம்
கத்துக்குறது எப்போ?” இது அடுத்தவரின் வாதம்

“இப்ப ஒரு வாரந்தான் இங்கே இருப்பீங்க. அப்பறம் வேலைன்னு சாக்கு
சொல்லிட்டு பட்டணத்துக்கு ஓடவே உங்களுக்கு சரியா வரும்” என்று
கணித்தவர்கள்

“வேற நான் என்னதான் பண்ணணும்னு எதிர்பாக்குறீங்க அத்த?” கிரி ஆதங்கத்துடன் கேட்க

“அவள ஒரு மாசம் இங்கே விட்டுட்டு போ பெரியதம்பி, எல்லா சொந்தக்காரங்க
வீட்டுக்கும் போய் பழகிகட்டும்”, குடும்பத்து மூத்த மருமக நம்ம சனங்களை
எல்லாம் தெரிஞ்சு, நம்ம பழக்க வழக்கத்தை எல்லாம் கத்துக்கணும்”
பட்டியலிட்டார் மீனாட்சி அம்மாள்.

“இப்போ தான் வேலைக்கு சேர்ந்து இருக்கோம், லீவெல்லாம் எடுக்க
முடியாதும்மா… இந்த பதினைஞ்சு நாள் லீவுக்கே கொஞ்சம் கஷ்டமாப் போச்சு,
நிச்சயமா கொஞ்ச நாள் கழிச்சு கூட்டிட்டு வர்றேன், அப்போ எல்லோரோட
வீட்டுக்கும் போயிட்டு வரட்டும்” சிரித்துக்கொண்டே சொன்னாலும் ஒரு வித
சங்கடம் கிரிதரனுக்கு.

மீனாட்சி அம்மாவிற்க்கோ பொல்லாத கோபம் மனதில். அனைவரின் முன்பும் மகன்
தன் பேச்சை தட்டி விட்டானே என்று அதை பேச்சில் காட்டத் தொடங்கினார்…

“இதுக்கு தான் பட்டணத்து பொண்ணு வேணாம்னு சொன்னது. நம்ம உறவுக்குள்ள
கட்டியிருந்தா இந்நேரம் இவ்ளோ பேச்சு இருக்குமா?” அங்கலாய்த்தவர்

“நமக்குன்னு ஒரு மரியாதை இருக்கு, அத எல்லாம் இந்த காலத்து
புள்ளங்களுக்கு எங்கே தெரியுது? வந்த மருமக தான் இதயெல்லாம் தெரிஞ்சு
குடும்பத்த நடத்தணும்.

இப்போவே பொண்டாட்டிய விட்டுட்டு போக மாட்டேன்னு சொல்றவன் எங்கே? எப்போ?
தனியா இங்கே விடப் போறான்?” என நீட்டிமுழக்கி விட்டார் கிரியின் தாயார்.

இத்தனை பேச்சுகளிலும் ரம்யா சிறிதும் கலந்து கொள்ளவில்லை. அவள் மனதில்
பயம் வந்து உட்கார்ந்து கொண்டது.

துணையாய் வந்த பெற்றவர்களும் இல்லாமல், ஏதோ ஒரு காட்டுக்குள் வழி தெரியாத
அபலை பெண்ணாய் தான் அமர்ந்திருந்தாள். பட்டணத்தில் பிறந்து
வளர்ந்தவளுக்கு சபை நாகரிகம் வாய்பூட்டை போட்டிருந்தது.

பொதுவாகவே புதிய மனிதர்களை பார்த்தால் ஒதுங்கிக் கொள்பவள்.. தன்னையே
எல்லோரும் உற்று உற்று பார்க்க, ஏதோ ஓர் தனிமை உணர்வு வந்து ஆட்கொண்டது.

அவள் வயதை ஒத்த செந்தாமரையிடமும் பேச்சு சற்று குறைவே, கணவனின்
தம்பியிடம் மிக சுத்தமாய் ஒதுங்கிக் கொண்டாள்.

மனம் மயக்கும் திருமண இரவில் மெல்லிய அலங்காரத்தோடு அறைக்கு வந்தவளின்
குழப்ப முகத்தை கண்டு கொண்டவனுக்கு சகஜமாய் மனைவியை தன் வீட்டில் எப்படி
பொருத்துவது என்ற கவலை சூழ்ந்து கொண்டது.

தோள்களில் அணைவாய் பக்கத்தில் அவளை அமர வைத்துகொண்டு மெதுவாய் பேச்சை ஆரம்பித்தான்.

“இங்கே எல்லாம் பிடிச்சிருக்கா ரம்யா?”

“ஓ பிடிச்சிருக்கு”

“எங்க அப்பா அம்மா?”

“பிடிச்சிருக்கு”

“இது நம்ம ரூம், உனக்கு பிடிச்ச மாதிரி மாத்திக்கலாம், என்ன வேணும்னு
சொல்லு செஞ்சிருவோம்,”

“ஏன் சென்னைக்கு போகப் போறதில்லையா கிரி?” என கண்களை விரித்து கேட்டவளிடம்

“ஏய்! சென்னையில தான் இருக்க போறோம், நாம இங்கே அடிக்கடி வந்துட்டு
இருக்கணும் ரம்யா.. மொத்தமா அங்கேயே இருக்க முடியாது? சரியா?” என்றவனின்
பேச்சிற்க்கு நன்றாகவே ஆட்டியவளின் தலையை தன் இரு கைகொண்டு நிறுத்தி

“இப்படி எல்லாத்துக்கும் பூம்பூம் மாடு மாதிரி தலையாட்டிட்டு இருக்காதே!
உனக்கு என்ன தோணுதோ சொல்லு” சற்றே சீண்டி விட அது நன்றாய் வேலை செய்தது.

“யாரு நானாடா மாடு? நானா தலையாட்டிட்டு இருக்கேன்? நீதான்டா மாடு! யாரு
என்ன சொன்னாலும் “சரி அத்த”, “சரி மாமா”னு ஆட்டிகிட்டே இருக்கே, ஒரு உரலை
தலையில கட்டி வச்சிருந்தா இந்நேரம் கல்யாணத்துக்கு மாவாட்டி இருக்கலாம்”

“அடிப்பாவி! பாவமா மூஞ்சிய வச்சுகிட்டு என்ன பேச்சு பேசுற? இந்த பேச்ச
கீழே சொந்தக்காரங்க கிட்ட பேசினா எல்லோரும் சந்தோசப்படுவாங்கடி, எனக்கும்
மாவாட்டற வேலை குறைஞ்சுருக்குமே?”

“அப்படி சட்டுன்னு பேசி பழக்கம் இல்ல கிரி… எனக்கு கூச்சமா இருக்கு,
எங்கேயும் போய் இருந்ததும் இல்ல”, தனக்கு இந்த வீடு பொருந்தவில்லை என்பதை
கோடிட்டு காட்டி விட்டாள் கணவனிடம்.

“இனிமே பழக்கப்படுத்திக்கோ ரமி… கிராமத்து ஜனங்க, இங்கே இருக்குற பழக்க
வழக்கம் எல்லாமே உனக்கு புதுசு தான். அவங்க வெளிப்படையா பேசுறாங்க, மனசுல
எதையும் வச்சுக்க தெரியாதவங்க, நீ ரெண்டு நாள் பேசி, பழகினாலே உனக்கு
தெரிஞ்சுரும்” நெற்றியில் முத்தமிட்டவாறே சொல்ல நெளிய ஆரம்பித்து
விட்டாள்.

அவள் நெளிவு, மனதில் உள்ள பயம் அனைத்தும் சேர்ந்து முகத்தில் பல வித
பாவங்களாய் சுருங்கியும் விரிந்தும் மாற

“இப்படியெல்லாம் மூஞ்சிய வச்சுக்காதேடி, பாக்க புடிக்கலே எனக்கு”

“நீ இப்படி ஓட்டிகிட்டு இருந்தா இன்னும் மோசமா கூட என் மூஞ்சி போகும்
கிரி, கொஞ்சம் இடம் விடேன்… ஏன் இப்படி பசையா ஓட்டிகிட்டு இருக்கே?”

“அது முடியாது, இப்போதைக்கு என்னால முடிஞ்சா வேலை இது மட்டும்தான், நம்ம
வீட்டுல தான் நம்ம வாழ்க்கைய ஆரம்பிக்கணும்னு முடிவு பண்ணிருக்கேன். அது
வரைக்கும் இப்படி பக்கத்துல உக்காந்து சமாதானம் பண்ணிக்கிறேன்”

“தள்ளியிருக்கேன்னு கொஞ்சம் தள்ளி உக்காந்தே சொல்லலாம் கிரி, எனக்கு
இப்படி.. பிடிக்கல…” மீண்டும் முகத்தை சுருக்க

“போடி பச்சமிளகா! கொஞ்சம் கூட பீலிங்க்ஸ் இல்லாத ஜடம் நீ”

“நீதான்டா அது, பக்கத்துல ஓட்டிகிட்டு, தள்ளி நிக்கிறேன்னு ஜடம் மாதிரி
சொல்றே, அரலூசு மாதிரி பேசுறே…” கடிந்து கூற

கோபமாய் தள்ளி அமர்ந்து கொண்டான். சட்டென்று அவனின் விலகலில் மனம் பதற
“கோபப்படாதே! கிரி சாரி… நான் அப்படி சொல்லியிருக்கக் கூடாது, நீ
என்னோட நல்லதுக்கு தான் பாக்குறேனு தெரியுதுடா, கொஞ்சம் கூச்சமா பீல்
பண்ணினேனா, அதான் அப்படி பேசிட்டேன்” என்று சமாதனப்படுத்த இன்னும் ஒட்டி
அமர, கிடைத்த வாய்ப்பை விட்டு விடாமால் அவளைத் தன் தோளில் போட்டுகொண்டு
உறங்க ஆரம்பித்தான்.

திருமணம் முடிந்து ஒரு வாரம் அங்கு தங்கிருந்த காலத்தில் ரம்யாவிற்கு
முள் மேல் நடக்கும் நிலை தான். குடும்ப பாரம்பரியத்தை சொல்லிச்சொல்லி
அதன் படி நடக்கச் சொன்னவர்கள் அவள் நின்றாலும், நடந்தாலும்
குற்றப்பத்திரிகை வாசித்து மறைமுக எதிர்ப்பைக் காட்டத்தொடங்கினர்…

அந்த குற்றச்சாட்டின் தீர்ப்பு “நம்ம இனத்துல பொண்ணு கட்டியிருந்தா இவ்ளோ
கஷ்டம் நமக்கு இல்ல, இப்படி ஒண்ணொண்ணா சொல்லிக்குடுத்து வேண்டியிருக்கு”
என்பதே….

வீடெங்கும் உறவினர் சூழ்ந்திருக்க சதா மணப்பெண்ணை சுற்றி கண்கொத்தி
பாம்பாக பார்த்து வைத்து குத்திக் காட்டி பேசியதை கணவனிடம்
சொல்வதற்க்கும் வாய் வரவில்லை மணப்பெண்ணிற்க்கு.

கணவனை அழைக்கும் முறையையும் ஆட்சேபித்தவர்கள் “இது என்ன பேச்சு
கொஞ்சம்கூட மாரியாதை இல்லாம பேர் சொல்லி கூப்பிட்டுகிட்டு?

அழகா “மாமா” “மச்சான்” அதுவும் இல்லனா “அத்தான்”னு கூப்பிட்டு பழகு. இது
கிராமம், எல்லா விசயத்துலயும் ரொம்பவே அனுசரிக்கணும், உன் இஷ்டத்துக்கு
இங்கே இருக்கலாங்கிறத மறந்துரு” போன்ற பல சட்டதிட்டங்களை மருமகளுக்கு
சொல்லி, அவளுக்கு தான் என்றுமே எதிரி என்னும் மேல்பூச்சை பூசிக்கொண்டார்
மீனாட்சி அம்மாள்….

கணவனின் அருகாமையில் மட்டுமே நிம்மதியாக முச்சு விட முடிந்தது…

எங்கே தான் சொல்வது தவறான புரிதலுக்கு வழிவகுத்து விடுமோ என்ற அச்ச
உணர்வு, உறவினர்களின் பேச்சை கணவனிடம் பகிர்ந்துகொள்ள விடாமல் தடுத்தது.

சென்னையில் வரவேற்பு முடிந்து தனிக்குடித்தனம் ஆரம்பித்து வைக்க வந்த
இடத்திலும் இந்த குத்தல் பேச்சு தொடர, தகுதிக்கு மீறிய இடத்தில் பெண்ணை
கொடுத்தது தவறோ என்ற எண்ணம் பெண்ணை பெற்றவர்களின் மனதை பதம் பார்த்தது

கிரிதரனின் சென்னை வீடு கொஞ்சம் பெரிய வீடாகத் தான் இருந்தது..
ஊரிலிருந்து அடிக்கடி பெற்றோரின் போக்குவரத்தும், சிறிது நாட்கள் கழித்து
தன் தம்பி முரளிதரனின் ஜாகையையும், இங்கே மாற்றிக்கொள்வதாக சொன்னதால்
பெரிய வீடாக பார்த்து முடித்திருந்தான்…

முன்பக்கம் பெரிய ஹாலும் அதனை ஒட்டிய மூன்று அறைகளும் அதற்கடுத்து இருந்த
சமையல் அறையும் கொண்ட தனிக்குடித்தனத்திற்கு தேவையான அனைத்து
பொருள்களையும், தன் தகுதிக்கு மீறியே சீர் செய்திருந்தார் ரம்யாவின்
தந்தை சண்முகம். “எதற்கு இவ்ளோ செய்றீங்க மாமா வேண்டாம்” என்று தடுத்த
மாப்பிள்ளையிடம்

“என்னை தடுக்காதீங்க மாப்ளே! இது என்னோட கடமை மட்டுமில்ல, என் பொண்ணு மேல
வச்சுருக்கிற பாசத்தை காட்ட எனக்கு ஒரு சந்தர்ப்பம்.

அவ எங்கவீட்டு இளவரசி, அவ கஷட்டப்பட்டா அத பாக்குற சக்தி எங்களுக்கு
இல்ல. இது ஒரு சுயநலம்னு கூட நீங்க எடுத்துக்கலாம். நாங்களும் சந்தோசமா
இருக்க தான் இத செய்றேன்” என்று நெகிழ வைத்து விட்டார்…

கிரிதரனுக்கு பெருமை தாங்கவில்லை… அனைவரின் அன்புக்கும் பாத்திரமானவள்,
அன்று ஏன் தன் காதலை ஏற்க மறுத்தாள் என்பது தெளிவாக விளங்கியது… திருமண
ஆராவாரங்கள் அடங்கி அமைதியான, மகிழ்ச்சியான நல்லதொரு நாளில், தங்களின்
இல்லறத்திற்க்கான அடுத்த அடியை எடுத்து வைத்தான்….

Gggg

Ggggg

OVOV 13

அத்தியாயம் 10

“செம போ…ஆமாம் நீ பண்ணி வைச்சுருக்க கூத்துக்கு அந்த கவி உன்னை சும்மாவா விட்டா…”என்று ஷா சிரிப்புடன் கேட்கவும்…

அதே ஏன் கேட்குறீங்க என்பது போல் ஒரு சலிப்பான பார்வையை ஷாவை நோக்கி செலுத்தியவன் “உஸ்ஸெ பேசி தோ நாள் ஹோ கயே…”அவள் பேசி இரண்டு நாட்கள் ஆகிறது என்று குரலில் ஒரு சலிப்புடன் கூறினான் மாஹிர்…

“ஹா ஹா ஹா…செம..” என்று சிரித்தவள்…அடுத்து பெரியவள் என்கிற முறையில் தீவிரமான குரலில்

“.மஹி நல்லா கேட்டுக்கோ…தேவை இல்லாம எங்க சண்டைக்குள்ள உங்களை இன்வால்வ் பண்ணிக்காதே…சொல்லிட்டேன்…”

என்ற ஷாவின் வார்த்தைகளுக்கு அவளை புரியாத பார்வை பார்த்தவன் “ஆப் ரெண்டு பேரும் பதி பத்தினியா க்யா தீதி…ஜப் சண்டை ரக்தே ஹோ…”நீங்க இரண்டு பேரும் புருஷன் பொண்டாட்டியா…எப்ப பார்த்தாலும் சண்டை போட..”இனி நீங்க தோனோ பார்ப்பிங்களோ…யா நஹி…”இனி நீங்க ரெண்டு பேரும் பார்ப்பிங்களோ இல்லை மாட்டிங்களோ…என்றவன் கொளுத்தி போட்ட சந்தோஷத்தில் கள்ள சிரிப்புடன் அந்த இடத்தை விட்டு அகன்றான்…

அதானே நாம எதுக்கு இப்ப இந்த வார்த்தையை சொன்னோம் என்று நினைத்தவள்…அப்ப. யாதவை பார்க்கணும்…அவன் கூட சண்டை..என்று அவளது id நிகழ்காலம் எதிர்காலம் என்று வரப்போகும் எந்த விஷயத்திற்கும் கவலை படாமல் ஆழ் மனதின் ஆசைகளை நோக்கி போகும் போது இடையில் புகுந்த சூப்பர்ஈகோ அதெல்லாம் ஒன்னும் கிடையாது போய் வேலையை பாரு என்று கூற…அதில் வெகுண்டு எழுந்த ரவுடி பேபியான id மூடிட்டு போறியா இல்லை மூஞ்சில பூரான் விடவா என்று எகிற..தெய்வ அம்சமான கதாநாயகி வேடம் மேற்கொள்ளும் சூப்பர் ஈகோ நீ ரொம்ப பேசுற…இதெல்லாம் நல்லதுக்கு இல்லை நீ சொல்ற மாதிரி எல்லாம் நடந்துக்கிட்டா ஷாவுக்கு தான் பிரச்சனை…சும்மா இருந்த பிள்ளையை நீ தானே அன்னைக்கு உசுப்பிவிட்டு சரக்கு அடிக்க சொல்லி வந்த பிரச்சனையை பார்த்த தானே….திரும்பியும் ஆரம்பிக்குற… என்று இருவரும் எப்பொழுதும் போல் சண்டையை மேற்கொள்ள…இதற்கு மேலும் நம் தலையை காட்டாவிடில் பாவம் இந்த ஷா பிள்ளை என்று பரிதாபப்பட்ட நாட்டாமை ஈகோ இரண்டு பேரும் சண்டையை நிப்பாட்டுங்க மொத நான் வந்துட்டேன் என்று கெத்துடன் இருவரையும் அமைதியாக்கிய ஈகோ சிறிது நேரம் சிந்தனையில் ஆழ்ந்தது…அதற்குள் இந்த id சூப்பர் ஈகோவை நோக்கி twerking என்னும் நடன அசைவு போட்டு வெறுப்பேத்திக்கொண்டிருந்தது…அதின் எந்த குரங்கு சேட்டைக்கும் விழி மடுக்காமல் நம்மவூரு சீரியல் கதாநாயகி போல் எதையும் தாங்கும் இதயமாக சூப்பர் ஈகோ கம்முனு இருந்தது….

எனக்கே கொஞ்சம் குழப்பமா இருக்கு…சரி…கொஞ்ச நாள் போகட்டும் அதுக்கு அப்பறம் இந்த யாதவ் பத்தி யோசிப்போம்…இப்ப இரண்டு பேரும் போங்க…”என்று நாட்டாமை ஈகோ id மற்றும் சூப்பர் ஈகோவை விரட்டிவிட…இருவரும் சென்றனர்…

ஈகோவின் முடிவே இறுதியானது…அதை தான் நாம் செயல்படுத்துவோம்…எனவே ஷாவும் யாதவை தூக்கி கிடப்பில் போட்டுவிட்டு அடுத்த ஷாட்டிற்கு காமெராவை பொருத்த சென்றுவிட்டாள்…

மனதத்துவ சாஸ்திரத்தின் தந்தை என்று அழைக்கப்படும் Sigmund frued இன் கூற்றுப்படி மனிதர்களின் செயல்கள் மூன்றாக பிரிக்கப்படும்…அவை

id

ego

superego

id என்பது நம் ஆழ்மனதின் ஆசைகளை பிரதிபலிக்க கூடியதாக இருக்கும்…அதற்கு இந்த சமூகத்திற்கான நியாயம் அநியாயம் எல்லாம் தெரியாது…அதற்கு பிடித்தது நடந்தே ஆக வேண்டும்…

superego என்பது மிக மிக நல்லவன்…அதற்கு நியாயம் தர்மங்கள் மட்டுமே முக்கியம்…ஒவ்வொரு மனிதனுக்குள் இருக்கும் தெய்வம் மாதிரி…

ego என்பது சரி எது தவறு எது என்று ஆராய்ச்சி செய்து…அனைத்து புறம் இருந்தும் யோசித்து சமுதாயத்திற்கும் நமக்கும் சரியான முடிவை எடுக்கவைப்பது…மொத்தத்தில் அவர்கள் இருவருக்கும் நாட்டாமை மாதிரி… (இன்னும் நிறைய போகும் இதற்கு மூன்றுக்கும் உள்ள தொடர்புகள் பற்றி subconsicious …consicious …unconsicious என்று அதெல்லாம் சொன்னால் அவ்வளவு தான்…குழம்பி விடும்…)

இந்த ஒரு வாரகாலத்தில் சிரபுஞ்சி மக்களின் வாழ்வியலை நினைத்தாலே ஷாவிற்கு குழப்பமாக இருந்தது…காலையில் எழுந்தவுடனே காசி இன பழக்கூடியரின் பிரத்தியேக பத்திரிகையை khasi மொழியில் வாசித்து விட்டு…பாப் இசை கேட்டவாறு பொழுதுகளை போக்கி…உடைந்த ஆங்கிலத்தில் பேசி…உலகக்கோப்பை கிரிக்கெட் நடைபெறுவதை பற்றி கிஞ்சித்தும் கவலை படாமல் கால்பந்து விளையாடி…பீடா பாண் மசாலாவை எந்நேரத்துக்கும் வாயிற்குள் அதக்கி..ஊரை தூய்மையாக பேணி,எந்நேரமும் மழை பெய்யும் இடத்தில இருந்துகொண்டு மாடியில் துணிகாயப்போட்டு…அலகாபாத் தீர்க்கரேகை கைங்கரியத்தில் இந்தியா முழுவதும் பின்பற்றப்படும் ஒற்றை நேர மண்டல விளைவினால் அதிகாலை நான்கரை மணிக்கு விடிந்தும் ஆறு மணிக்கு இருட்டியும் விடுவதை வாழ்நாள் முழுக்க சகித்துக்கொண்டு…ஹப்பா… என்று அவள் நினைத்துமுடிக்கும் போது அவர்கள் சேர வேண்டிய இடமான டான் பாஸ்கோ மையம் வந்துவிட்டது…

டான் பாஸ்கோ மையம் பல வகையான கலாச்சாரங்களை எடுத்துரைக்கும் வண்ணம் ஆசியாவின் மிகப்பெரிய அருங்காட்சியகமாக திகழ்கிறது. பயணிகள் பலவகையான கலைப்பொருட்கள், கைவினைப் பொருட்கள், அலங்காரப் பொருட்கள் அரிய புகைப்படங்கள் ஆகியவற்றை இங்கு காணலாம். சலேசியன் சங்கத்தால் நடத்தப்படும் இந்த அருங்காட்சியகம் புனித இருதய தேவாலய வளாகத்தின் உள்ளேயே இருக்கிறது. உள்ளூர் மக்களால் டான் பாஸ்கோ மியுசியம் என அழைக்கபப்டும் இதில் 17காட்சியகங்கள் உள்ளன. ஒவ்வொரு கலாச்சாரத்திற்கும் ஏற்றவாறு இந்த காட்சியகங்கள் அமைக்கப்பட்டுள்ளன. ஆயுதங்கள், உடைகள், ஆபரணங்கள், கூடைகள், மொழிகள் என ஒவ்வொன்றைப் பற்றியும் தனித்தனியாக பயணிகள் தெரிந்துகொள்ளலாம்.

யாதவ் மற்றும் கனிஷ்கா படத்தின் படப்பிடிப்பு நடக்கும் இடத்திற்கு ஆருஷா,மாஹிர் மற்றும் சித்தார்த் வந்திருந்தனர் …ஆருஷாவின் குருவான பாலு தான் யாதவின் படத்திற்கு ஒளிப்பதிவு செய்பவர்…அவருக்கு இந்த மேகாலயா சீதோஷண நிலை ஒத்துக்கொள்ளாமல் போய்விட சில உடல்நல உபாதைகள் ஏற்பட்டது…இங்கு அவர்களின் படப்பிடிப்பு முடிய இன்னும் ஒரு வாரம் தான் இருக்கிறது…அடுத்த பகுதி எல்லாம் சென்னையில் தான்… இங்கு படப்பிடிப்பு நடக்கும் ஒருவாரத்திற்கு மட்டும் ஷாவை வந்து ஒளிப்பதிவு செய்துதருமாறு பாலு தயவுகூர்ந்து கேட்டுக்கொள்ள அவரிடம் மறுக்கமுடியாத காரணத்தால் ஷா மற்றும் மாஹிர் இங்கு வர கிளம்ப…அவர்களுடன் இணைந்துகொண்டான் சித்தார்த்…

அவன் இங்கு வரக்காரணம் கனிஷ்கா,யாதவ்,சித்தார்த் என்று மூவரையும் அறிமுகம் படுத்திய வேதன் தான் யாதவின் இயக்குனர் என்பதால்… ஏழு வருடங்களுக்கு பிறகு படத்திலாவது மூவரையும் ஒரே பிரேமில் காட்டவேண்டும் என்று வேதன் ஆசைகொள்ள இந்த படத்தில் ஒரு சிறப்பு தோற்றத்திற்கு சித்தார்த்தை அழைத்திருந்தார்…எனவே அவனும் இவர்களுடன் இணைந்து கொண்டு இங்கு வந்திருந்தனர்…

ரெட்ஹில்ஸ் என்னும் நிறுவனம் தான் சித்தார்த் மற்றும் யாதவ் நடிக்கும் இருபடங்களையும் ஒரே நேரத்தில் தயாரிக்கிறது… எனவே அனைத்தும் சாத்தியம் ஆகியது…

வண்டி நின்றவுடன் முதலில் இறங்கிய மாஹிர் தனது ஆருயிர் காதலியை பார்க்க தீதியை போக்கில் விட்டுவிட்டு ஓடிவிட்டான்…அதற்கு பிறகு இறங்கிய சித்தார்த் கதவை திறந்துவிட…இரு கைகளிலும் கைப்பை மற்றும் பாலுவிற்கான பொருள்களை எடுத்துக்கொண்டு ஷா வண்டியிலிருந்து இறங்கியவளின் காலணி தடுக்கி விழப்போக அருகிலிருந்த சித்தார்த் தாங்கி பிடித்தான்…

ஹே…பார்த்து…கண்ணாடி போட்டும் ஒழுங்கா கண்ணு தெரில”என்றவனின் ஒரு கரம் ஷாவின் இடையில் இருக்க…மறுக்கரம் அவளது கண்ணாடியை தொட்டுக்கொண்டிருந்தது…

சிரிப்புடன் அவனிடமிருந்து விலகிய ஷா “போ பைத்தியம்…”என்று சிரிப்புடன் கூறியவாறு விலகி செல்ல…அவள் பின்னே சித்தார்த்தும் ஏதோ பேசிக்கொண்டு சென்றான்…

இதையெல்லாம் அருகிலிருந்த மரத்திற்கு கீழ் நின்று பார்த்துக்கொண்டிருந்த யாதவ் மற்றும் கனிஷ்காவிற்கு ஒரு கூடை நெருப்பை அள்ளி ஒரு துணியில் முடிந்து அவர்களின் வயிற்றில் காட்டியதை போல் வயிறு எரிந்தது…

அவர்கள் அறிந்த சித்தார்த் இப்படி எல்லாம் கிடையாது…calm அண்ட் collective என்பார்களே அதுபோல் அமைதியாக இருந்து அனைத்தையும் கூர்ந்து கவனிப்பவன்…அதிகமாகவெல்லாம் பேசமாட்டான்…மிகவும் கவனமாக இருப்பான்…இப்பொழுது பார்த்தால் ஷாவிடம் சிரித்து சிரித்து பேசுகிறான்…சம்திங் fishy …என்றவாறு இருவரும் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக்கொண்டனர்…

என்ன டா ஓவரா வழியுரான்…அந்த கையை உடைச்சு அடுப்புல வைக்க…”என்று கனிஷ்கா கூற…

ஆமா…எவ்வளவு திமிரு இருந்தா என் முன்னாடியே அவள் இடுப்புல கைவைப்பான்…”என்று யாதவ் தன்னையறியாமல் மூக்கை விடைத்துக்கொண்டு கோவமாக கூறிவிட…

யாதவை நோக்கி நக்கல் சிரிப்புடன் கூடிய பார்வையை கனிஷ்கா செலுத்த அதற்குப்பின்னே தான் கூறியதை உணர்ந்தவன் “தான் எதற்கு கோவப்படவேண்டும்…”என்று மனதிற்குள் புரியாமல் யோசித்தவன் வெளியே கனிஷ்காவிற்கு ஒரு பதிலை கூறினான்…

இல்லை பக்கி…நம்ம ரெண்டு பேர் முன்னாடியே அதுவும் நீ அவனோட ex லவர் உன்முன்னாடியே இப்படி பண்றானேன்னு…ஒரு நண்பனா எனக்கு கோவம் பேபி …”என்று செய்ய தெரியாத குழம்பிற்கு எதை எதையோ கொட்டி கிளறி செய்வோமே அது போல் உளறி சமன் செய்தான் யாதவ்…

நீ சொன்னதை நான் நம்பவில்லை என்பதுபோல் பார்த்தவள் “ஏதோ சொல்லற…நம்புறேன்…வா உள்ளே போகலாம்…”என்றவள் அவனது கையை பிடித்து இழுத்துக்கொண்டு உள்ளே சென்றாள்…

அவர்கள் இருவரும் படக்குழுவினர் இருக்கும் புறம் வர அப்பொழுது லைட்டிங் பொருள்களை சிலர் தூக்கிக்கொண்டு சென்றுகொண்டிருந்தனர்…அவர்கள் யாதவ் மற்றும் கனிஷ்காவை நெருங்கும்பொழுது அது கனிஷ்கா மேல் இடிப்பதுபோல் வர உடனே அவளை தோளில் கையிட்டு தன்னை நோக்கி இழுத்துக்கொண்டான் யாதவ்…

அந்த சம்பவம் சரியாக ஆருஷா மற்றும் சித்தார்த் இவர்களை நோக்கி திரும்பும் போது நடந்து தொலைக்க…என்ன இது என்று கண்டுபிடிக்க முடியா ஒரு பார்வையில் ஷா நோக்க…நீ திருந்தவே போறது இல்லை என்ற பார்வையுடன் சித்தார்த் நோக்கினான்…

இருவர் தங்களை நோக்குவதை பற்றி கவலை கொள்ளாமல் “ஆர் யு ஒகே பேபி…”என்று யாதவ் கேட்க…ம்ம் என்பதுபோல் கனிஷ்கா தலையசைத்தாள்…

பிறகு இருவரும் வேதன்…பாலு…ஆருஷா…சித்தார்த் நின்ற இடத்தை நோக்கி சென்றனர்…

சம்பிரதாயத்திற்காக யாதவ் சித்தை மெதுவாக அணைத்து விடுவிக்க…கனிஷ்காவும் ஷாவும் சந்தோசத்துடன் ஒருவருடன் ஒருவர் அறிமுக புன்னைகையுடன் கைகுலுக்கி தங்களை அறிமுகம்படுத்திக்கொண்டனர்…

யாதவின் பார்வை ஷாவை நோக்கி செல்ல சண்டித்தனம் செய்ய…அதை முயன்று அடக்கியவர் நின்றான்… ஷாவும் யாதவும் ஒருவரை ஒருவர் கண்டுகொள்ளாமல் நிற்க…சித்தும் கனிஷ்காவும் என்னவென்று சொல்லமுடியாத உணர்வு குவியல்களை தங்களுக்குள் அடக்கிக்கொண்டு ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தவாறு நின்றனர்…அங்கு நடக்கும் மௌனராகங்களை பார்த்தவாறு தங்களுக்குள் சிரித்துக்கொண்ட பாலுவும் வேதனும் ஒருவரையொருவர் பார்த்து மௌனமாக சிரித்துக்கொண்டனர்…

விட்டால் இன்று முழுவதும் கண்ணாலே படம் ஓட்டுவார்கள் போலே என்று நினைத்த பாலு தொண்டையை செருமி…”இவை ஆருஷா…என் சீடை…”என்றவர் சிரித்துவிட்டு “இவ தான் ஒருவாரத்துக்கு இங்கே ஒளிப்பதிவாளர்…”என்றவர் யாதவை நோக்கி “ரெண்டு பெருகும் ஏற்கனவே பழக்கம்னு கேள்வி பட்டேன்…அப்பறம் எதுக்கு போன படத்துக்கு ஒளிப்பதிவாளரா நான் ஷாவை சொன்னப்ப நீ அடம் பண்ணி ப்ரொடியூசர்கிட்ட எல்லாம் பேசி…இவளை கான்செல் பண்ண…”என்று கேட்டு ஒரு தர்ம சங்கடமான சூழலை அங்கு உருவாக்கி விட…என்ன சொல்லுவது என்று தெரியாமல் ஷா மற்றும் யாதவ் இருவரும் முழித்தனர்…வெளியுலகை பொறுத்தவரை இவர்கள் இருவரும் முன்னால் காதலர்கள் தானே…

முடிஞ்சு போனது எதுக்கு சார்…”என்று வினவிய ஷா அடுத்து அவரிடம் எதுஎதுவோ கேட்டவாறு அவருடன் அந்த இடத்தை விட்டு அகன்றாள்..

தன் மனதே தன்னை குத்தும் செயலை அவர் ஷாவின் முன்னே கேட்டுவிட யாதவ் ஒரு மாதிரி கீழாக உணர்ந்தான்…ஏன் அன்று அப்படி செய்தான் என்றால் அனைத்தும் அவனின் சுயநலம் தான் காரணம்…வேறு எந்த நியாமான காரணங்களும் இருப்பது மாதிரி அவனுக்கு தெரியவில்லை…வரலாற்று படம்…அவனுக்கு பெரிய திருப்பு முனையாக அமையவேண்டிய படம்…அதில் அவன் எந்த ரிஸ்க்கும் எடுக்க தயாராக இல்லை…புது ஒளிப்பதிவாளர் ஏதாவது சொதப்பி விட்டால் என்னாவது என்று தயக்கத்தினால் தான் யார் சொல்லியும் கேட்காமல் களங்கம் படத்திற்கு ஒப்பந்தம் அங்கிருந்த ஆருஷாவை அந்த படத்திலிருந்து தூக்க வைத்தான்…முதலில் பெரிதாக தெரியாதது….ஷா என்பதால் விஸ்வரூபம் எடுத்து தெரிகிறது என்ற யோசனையுடன் அந்த இடத்தில நின்றிருந்தான்…

சித்…ஏழு வருஷத்துக்கு அப்புறம் நீங்க மூணு பேரும் ஒரே பிரேம்ல வரப்போறிங்க…அதுவும் என் படத்துலையே…ரொம்ப சந்தோசமா இருக்கு டா…”என்று வேதன் உண்மையான ஆனந்தத்தில் கூறினார்…

எல்லாம் உங்களுக்காக தான் சார்…இல்லாட்டி தேவை இல்லாதவங்க முகத்துல எல்லாம் முழிக்க எனக்கு என்ன தலையெழுத்தா சார்…”என்று சித் கூற…

இவ்வளவு சீன் போடுற அளவுக்கு நீ ஒர்த் இல்லை…”என்ற கனிஷ்கா ஒரு முறைப்புடன் கைகட்டி திமிருடன் கூற…எப்பொழுதும் போல் அந்த வார்த்தைகள் அவனை கொதிநிலைக்கு கொண்டு செல்ல போதுமானதாக இருக்க…

உனக்கு ஏத்த மாதிரி பேசி சண்டைபோட எனக்கு நேரம் இல்லை…நான் ஷாவை பார்க்க போறேன்…”என்ற சித் வேதனிடம் விடைபெற்று சென்று விட…

இங்கு யாதவும் கனிஷ்காவும் ஷ்ர்ர்ருவ்வ்வ் மோடில் நின்று கொண்டிருந்தனர்…

ஆமாம் இந்த மாஹிர் பையனை எங்கே…

“கவி…மேரே பியாரி…கவி…”என்று கோவத்தில் இருப்பவளிடம் மாஹிர் கெஞ்ச அவள் மிஞ்ச சென்று கொண்டிருந்தது…

பேசாதே…நீ என்கூட…உன்கிட்ட பல தடவை சொல்லிருக்கேன்…அண்ணா சார் தான் நான் இங்கே இப்படி இருக்குறதுக்கு காரணம்…என் படிப்பு…எங்க அக்கா கல்யாணம்…இப்ப அப்பா ஹாஸ்பிடல் செலவு எல்லாமே அவர்தான்…அவர் சட்டையில் என் முன்னாடியே கையை வைக்குற…எவ்வளவு ஹிம்மத் ச்சி தைரியம் இருக்கனும்…”என்று கவி கோவப்பட…

மேரே பியாரி…எனக்காக ஹிந்தி காதுகுறியா…”என்று கேவலமான தமிழில் யாதவ் கேட்க…

எருமை…அது கத்துக்கிறியா…”

டிகே…முஜே மாப் கர் தேனா…”என்று இடைவரை குனிந்து மாஹிர் கேட்க…

தமிழ்…தமிழ்…”

என்னை மன்னிச்சு…ருக்கு…”என்று மீண்டும் இடைவரை குனிந்து கேட்க சிரிப்புடன் அவனை அணைத்துக்கொண்டாள் கவி…

தும் மேரே பியாரி மதுபாலா…”என்றவாறு மாஹிரும் அவளை இறுக அணைத்துக்கொண்டான்…

Yadhu weds aaru 10