எழுதுகிறேன் ஒரு கடிதம் – 1

‘நீல வானம் அதில் நீயும் நானும்’ பாடலைத் தன் காதுக்குள் கேட்டபடி, அந்த இயந்திரப் பறவையின் வணிகவர்க்கப் பிரிவில், நீல வானத்தில் பயணித்துக் கொண்டிருந்தான் மித்ரன் விஸ்வநாதன். நம் கதையின் நாயகன்.

ஏர் ஹோஸ்ட்ரஸ் முதல் சக பெண் பயணிகள் வரை அனைவரின் பார்வையும் இவன் மேல் இருக்க இவனின் பார்வையோ கையிலிருந்த லேப்டாப்பை விட்டு அந்தப் பக்கம் இந்தப் பக்கம் நகரவில்லை. வெளியிலிருந்து பார்ப்பவர்களுக்கு அவன் ஏதோ முக்கியமான விஷயத்தை வாசித்துக் கொண்டிருப்பதாகத் தோன்றும். ஆனால் அவன் வாசித்துக் கொண்டிருந்ததோ அவனின் காதல் மனைவி சம்ரிதியின் அழகு முகத்தை.

பிரயாணம் தொடங்கிய நொடி முதல் இப்பொழுது வரை அவன் பார்வை அந்தப் புகைப்படத்தை விட்டு அகலவில்லை. தினமும் காலையில் கண்விழிப்பது “மிரு அத்தான்” என்று அவளின் குரலில் பதிவு செய்யப்பட்ட அலாரத்தில் என்றால் இரவு நித்திரா தேவி அணைக்கும் வரை இந்தப் புகைப்படமே துணை மித்ரனுக்கு.

ராஜ களை என்று சொல்வார்களே அது இயல்பாகவே பிறப்பிலேயே பொருந்தி இருந்தது மித்ரனுக்கு. தோற்றம் குணம் அனைத்தும் தன்னுடைய தாய்மாமனின் வார்ப்பு. சிறு வயதில் தாய்மாமா ராஜனிடம் வளர்ந்ததாலோ என்னவோ குணத்திலும் உருவத்திலும் அவரையே கொண்டிருந்தான்.

ஆறடி உயரம், அதற்கேற்றாற்போல் தவறாமல் உடற்பயிற்சி செய்து கட்டுக்கோப்பாக இருக்கும் முறுக்கேறிய உடம்பு. நிறமும் திராவிட நிறத்தைவிட சற்றுத் தூக்கலான நிறம். ஒரே பார்வையில் கண் முன்னால் இருப்பவர்களை எடை போட்டு விடும் வல்லமை உடையவன். மிரட்டும் கண்களுக்குச் சொந்தக்காரன். அந்தக் கண்கள் காதலாகி கசிந்து உருகுவது தன் மனம் கவர்ந்தவளிடம் மட்டுமே…

தன் விருப்பப்படியே கணினித்துறையில் கால் பதித்து சொந்தமாக மென்பொருள் நிறுவனம் ஒன்றைத் தொடங்கி அதனை வெற்றிகரமாக நடத்தி வரும் இளம் தொழிலதிபன்.

திருமணம் முடித்து கடந்த ஒரு வருடமாக இந்தியா பக்கம் திரும்பியும் பார்க்கவில்லை. அதற்காக மனைவி மேல் காதலில்லை என்று அர்த்தமில்லை, அளவுகடந்த காதலும் அதனால் வந்த கோபமுமே இந்தப் பிரிவிற்குக் காரணம்.

பலவித யோசனைகளுடன் தங்கள் திருமணப் புகைப்படத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவன் என்றும் போல் இன்றும் புகைப்படத்தில் தெரியும் தன்னவளின் கண்கள் காட்டும் பயத்திலும் மிரட்சியிலும் மனதுக்குள்ளே மருகிப்போனான்.

“எக்ஸ்கியூஸ் மீ சார்” என்ற விமானப் பணிப்பெண்ணின் குரலில் கனவுலகத்திலிருந்து மீண்டு வந்தான். விமானம் தரையிறங்கப் போவதாகக் கூற, ஒரு தலையசைப்பை மட்டுமே பதிலாகக் கொடுத்தான்.

மனதின் ஓரம் சிறு தயக்கமிருந்த போதும் உதட்டில் புன்னகை மறையவில்லை, இருக்காதா முழுதாக ஒரு வருடம் கழித்துத் தன்னவளை சந்திக்கப் போகிறானே….

விமான நிலையத்திலிருந்து வெளிவந்தவன் டாக்சியில் ஏறிக் கொண்டு தன்னுடைய ஆருயிர் நண்பன் வாங் லீக்கு அழைப்பு விடுத்தான். இவர்கள் இருவரும் இந்தியா, சிங்கப்பூர் மற்றும் நியூசிலாந்து என்று மூன்று நாடுகளும் இணைந்து செய்த பாதுகாப்புத் தொடர்பான செயற்கைக் கோள் வடிவமைப்பில் ஒன்றாகப் பணியாற்றியவர்கள்.

மூன்று நாடுகளுமே தத்தமது நாட்டின் சார்பாக சிறந்த மாணாக்கர்களைத் தேர்ந்தெடுத்து இந்த செயற்கைக் கோள் வடிவமைப்பில் ஈடுபடுத்தியிருந்தது, மித்ரன் ‘ஐஐடி’யிலிருந்து தேர்ந்தெடுக்கப்ப்பட்டான் என்றால் வாங் லீ சிங்கப்பூர் ‘என்யூஎஸ்”லிருந்து தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டிருந்தான்.

ஆரம்பத்தில் சக மாணவனாக அல்லது தொழிலாளியாக ஆரம்பித்த இவர்களது நட்பு நாளடைவில் நெருங்கிய நட்பாக மாறியிருந்தது. பார்ன் வித் சில்வர் ஸ்பூன் என்று சொல்வார்களே அந்த வகையறாவைச் சார்ந்தவன் வாங் லீ. சிங்கப்பூரில் மிகப் பெரிய தொழிலதிபரின் மகன். ஆனால் அந்த பந்தா சிறிதுமின்றிப் பழகுபவன்.

வாங் லீயின் இந்த எளிமையே மித்ரனை மிகவும் ஈர்த்தது. வாங் லீக்கோ மித்ரனின் ஆளுமையிலும் புத்திக் கூர்மையிலும் அதீத ஈர்ப்பு. விரைவிலேயே இருவரும் நெருங்கிய நண்பர்களாகிப் போனார்கள். அந்த நட்பே இருவரும் இணைந்து சொந்தமாகத் தொழில் தொடங்கவும் அஸ்திவாரமாகிப் போனது.

ஆரம்பத்தில் வாங் லீயின் தந்தைக்கு இதில் உடன்பாடு இல்லாத பொழுதும், மித்ரனின் புத்திக் கூர்மைக்காகவும், நிறுவனம் தொடங்கி சிறிது காலத்திற்குள் அவன் ஈட்டிய லாபத்திலும் வியந்து வாயை மூடிக் கொண்டார்.

(இவர்களின் உரையாடல் பெரும்பாலும் ஆங்கிலத்தில் அல்லது மென்டரின் (சைனீஸ்) மொழியில் இருக்கும். நமது புரிதலுக்காகத் தமிழில் தொடர்கிறது.)

போனை எடுத்த உடனேயே “மித்ரா எங்கடா இருக்க? உன்னை ஆபீஸ்ல காணோம்…” என்று வாங் லீ படபடவென்று பொரிய,

“டேய் கொஞ்சம் மூச்சு விட்டுப் பேசுடா. காது அடைக்குது. நல்லா கேட்டுக்கோ நான் இன்னைக்கு ஆபீசுக்கு வரமாட்டேன். வெளியில இருக்கேன். நாளைக்குத்தான் வருவேன். சும்மா சும்மா போன் பண்ணா பிச்சுப்புடுவேன் பிச்சு. புரிஞ்சுதா? என்றான் மித்ரன்.

“என்னடா இப்படி குண்டைத் தூக்கித் தலையில போடுற? நான் இன்னைக்கு ஈவ்னிங் என் பொண்டாட்டி கூட டின்னர் டேட் வர்றதா ஒத்துகிட்டு இருக்கேன்டா… நேரத்துக்குப் போகலை நான் காலி டா…”

“ஓ அப்படியா நான் வேணா லீ ஜிங் (வாங் லீயின் மனைவி) கிட்ட பேசவா?” என்று மித்ரன் கேட்க,

“தெய்வமே வேண்டாம். அப்படி மட்டும் பண்ணிடாதே. அப்புறம் நான் எவ்வளவு லேட்டா வீட்டுக்குப் போனாலும் ஏன் இவ்வளவு சீக்கிரமா வந்துட்டீங்கன்னு கொஞ்சங்கூட மனசாட்சியே இல்லாம கேட்பாடா. அதனால நீ ஆணியைப் புடுங்க வேண்டாம். நானே சமாளிச்சுக்கிறேன்.”

“ஹா…ஹா…ஹா… என்னடா இது என் நண்பனுக்கு வந்த சோதனை! யாராலயும் அடக்க முடியாத ஒரு வீரனை, சூரனை…”

“போதும் நிறுத்திக்கோ. இப்ப என்ன நீ இன்னைக்கு அபீசுக்கு வரலை அவ்வளவுதானே? நானே சமாளிச்சுக்குறேன் விடு. ஆமா நீ எங்க இருக்க இப்போ?” என்று இடையிட்டுக் கேட்டான் வாங் லீ.

“அதை நான் நாளைக்கு வந்து சொல்றேன்” என்று கூறி மித்ரன் அதற்குப் பதிலாக வாங் லீயிடமிருந்து கெட்ட கெட்ட வார்த்தையாக வாங்கிக் கட்டிக் கொண்டான்.

~~~~~*****~~~~~

சென்னை விமான நிலையம்…

வெள்ளை நிற சட்டையும் மெல்லிய லேசால் ஆன சிறிய கறுப்பு ஓவர்கோட்டும், கறுப்பு ஜீன்ஸ்சும் அணிந்த தேவதை ஒன்று கண்களில் மிரட்சியோடும் பயத்தோடும் நின்றிருந்தது. தேவதையின் பெயர் சம்ரிதி நம் கதாநாயகி.

“நிச்சயமா மித்ரன் மாமா அங்க ஏர்போர்ட்டுக்கு வந்துடுவாங்களா மாமா?” என்று இன்று நாள் தொடங்கியதில் இருந்து நூற்றி இருபதாவது முறையாக கேட்கும் தன் மாமன் மகளை சமாதானப்படுத்திக் கொண்டிருந்தனர் பார்த்திபனும் அவன் மனைவி நேஹாவும், மித்ரனின் கடைசி அண்ணன் மற்றும் அண்ணி.

“இது உனக்கே கொஞ்சம் ஓவரா தெரியலையா ரித்துமா? மிதரன் புது ஆளா என்ன, உன் அத்தைப் பையன் தானே!! நான் எப்படியோ அதே மாதிரிதானே மிதரனும் உனக்கு!! அப்புறம் எதுக்கு புது ஆளைப் பார்க்கப் போற மாதிரி இவ்வளவு பயம் உனக்கு? ப்ளைட்டில போறதுக்கு பயம்னு சொல்லாத அங்கங்க பொண்ணுங்க ராக்கெட்லயே போறாங்க..” என்று மூச்சுவிடாமல் பேசிக் கொண்டிருந்தான்.

அவன் கவலை அவனுக்கு இவங்க ரெண்டு பேரையும் சேர்த்து வைப்பதற்கு அவன் படும்பாடு… நேஹாவைக் காதலித்துத் திருமணம் செய்வதற்குக் கூட இவ்வளவு போராட்டம் இல்லை. இவர்கள் மேல் எப்பொழுதுமே மிகுந்த அக்கறை உண்டு பார்த்திபனுக்கும் நேஹாவிற்கும்.

பாம்பின் கால் பாம்பறியும் என்பதைப் போல் காதலித்து மணமுடித்தவனுக்குத் தெரியாதா தன் தம்பியின் காதல் பார்வைகளும் ரகசிய பாஷைகளும். மித்ரனுக்கும் தன்னுடைய மற்ற இரு சகோதரர்களைவிட பார்த்திபன் மேல் கூடுதல் பாசம். நேஹாவும் மித்ரனின் தோழியாகிப் போன காரணத்தால் மிகவும் ஒட்டுதல் இந்த அண்ணனிடம்தான்.

சம்ரிதி பள்ளியில் படிக்கும் காலத்தில் ‘சின்னப் பொண்ணுடா’ என்று மித்ரனை அடக்குவதே பார்த்திபன் தான். அப்பொழுதெல்லாம் தன்னுடைய வெட்கத்தை மறைக்க மித்ரன் படும் பாட்டை இப்பொழுது நினைத்தாலும் சிரிப்பு வரும் பார்த்திபனுக்கு.

இவர்கள் விஷயத்தை முதலில் கண்டுபிடித்தது நேஹா. அவள் திருமணம் முடிந்து வந்த கையோடு துப்பறிந்த முதல் விஷயம் இவர்கள் காதல்தான். அதற்காகப் பலப்பல திட்டுகளையும் மித்ரனிடமிருந்து வாங்கிக் கொண்டாள்.

“டேய் காலேஜ்ல நான் உனக்கு சீனியர், இப்போ உன் அண்ணி கொஞ்சமாவது மரியாதை கொடுக்க கூடாதா” என்று மித்ரனிடம் கெஞ்சியது தனிக்கதை.

“நீதானே காலேஜ்ல அக்கானெல்லாம் கூப்பிடாதேன்னு சொன்ன இப்ப மட்டும் என்ன மரியாதை, ஹ்ம்ம்” என்று கூறி வழக்கம்போல் அவள் தலையில் கொட்டிவிட்டு ஓடி விடுவான் மித்ரன்.

அவளும் என்ன செய்வாள் மித்ரன் உயரத்திற்கும் அவள் உயரத்திற்கும் ஏணி வைத்துதான் அவன் தலையில் கொட்ட முடியும். இந்த உயரத்திற்கு பயந்து தான் இவ்வளவு பெரிய பையன் அக்கா அக்கா என்று கூறி மானத்தை வாங்குகிறானே என்று காலேஜில் பெயர் சொல்லிக் கூப்பிடும்படிக் கூறினாள்.

பின்பு படிப்பு முடித்து வேலைக்குச் சென்ற இடத்தில் பார்த்திபனை சந்தித்துக் காதலித்து மித்ரனுக்கே அண்ணியாக வருவோம் என்று நேஹாவுக்கு அப்பொழுது தெரியாதே.. சரி நாம் இப்பொழுது சம்ரிதியிடம் செல்வோம்…

நேஹாவிடம் திரும்பிய சம்ரிதி, “அக்கா, இந்த டிரஸ் வேற ஒரு மாதிரி அனீசியா இருக்குக்கா, நான் எப்போதும் போல சுடிதாரே போட்டிருப்பேனே” என்று புலம்பியவளை வெட்டவா குத்தவா என்பது போல் பார்த்து வைத்தாள் நேஹா.

“ICWA படிச்ச பொண்ணு மாதிரியா பேசுற, இதுல என்னடி உனக்கு அனீசியா இருக்கு ஹ்ம்ம்?? கல்யாணம் முடிச்சு முழுசா ஒரு வருஷம் முடிஞ்சு போச்சு, எத்தனை நாள்தான் மித்ரன் தனியாவே இருப்பான் பாவமில்லையா அவன்?” என்று கோபமாக ஆரம்பித்து அக்கறையுடன் முடித்தாள்.

சம்ரிதி தன் மனதிலிருப்பதை வெளியே சொல்ல முடியாமல் அமைதியாக தலை குனிந்து கொண்டாள். அவளைப் பார்த்து நேஹாவிற்கு மனம் பொறுக்கவில்லை,

“ஏண்டா என்ன பயம்டா உனக்கு??? எதுவாயிருந்தாலும் மித்ரன்கிட்ட மனசு விட்டுப் பேசு. அவன் ரொம்ப நல்லவன்மா. இதை நான் உனக்கு சொல்லணுமா? எனக்கு முன்னாடியே உனக்கு அவனைப் பத்தி தெரியும்தானே!! சின்னப் பிள்ளையிலிருந்து ஒண்ணா வளர்ந்தவங்கதானே?? என்று அவள் கையை ஆதரவாக பற்றிக் கொண்டு சொன்னாள்.

“எனக்கு ஒரு சந்தேகம் நீங்க ரெண்டு பேரும் போன்ல பேசிக்கிறீங்களா இல்லையா? நான் எப்போ சித்திக்கிட்ட (சம்ரிதி அம்மா) கேட்டாலும் மித்ரன் தினமும் போன் பண்றதா தான் சொன்னாங்க, ஆனா உன் முகத்தையும், நீ முழிக்குற முழியையும் பார்த்தா அப்படித் தோணலையே!” என்று கேட்பவளிடம் என்ன பதில் சொல்வது என்று தெரியாமல் குத்துமதிப்பாக அனைத்து பக்கமும் தலையாட்டி வைத்தாள் சம்ரிதி.

என்னவென்று பதில் சொல்வாள், அவசரகதியில் நடந்த திருமணம், அதற்குப்பிறகு மித்ரன் இந்தியாவில் ஒரு வாரம் மட்டுமே இருந்தான். அந்த ஒரு வாரமும் முடிந்த அளவுக்கு அவளைத் தவிர்த்தான். அப்படியும் தனியாக இருக்கும்பொழுது அவனிடம் பேச வாய் திறந்தாலே தன் இதழ் கொண்டு மூடி விடுவான்.

அந்த முத்தத்தில் காதலும் இல்லை காமமும் இல்லை, பிடிவாதம் மட்டுமே இருந்தது. உன்னைப் பேச விட மாட்டேன் நானும் பேச மாட்டேன் என்கிற பிடிவாதம். பிறகு எங்கிருந்து பேசுவது?? சம்ரிதிக்கு வெறும் காத்து மட்டும்தான் வரும். இந்த நிலையை பயன்படுத்தி ரூமைவிட்டு வெளியேறிவிடுவான்.

இப்பொழுதும் அந்த முத்தத்தை நினைத்தவுடன் கன்னங்கள் சிவந்து போயின சம்ரிதிக்கு. அவளை ஆவலுடன் கவனித்துக் கொண்டிருந்தன கூலர்சுக்குள் ஒளிந்திருந்த இரு கண்கள்.

அவளின் கன்னச்சிவப்பையும் விட்டு வைக்கவில்லை அந்தக் கண்கள். உயரத்திற்கேற்ற அளவான உடல்வாகு, பாலில் கொஞ்சமே கொஞ்சம் குங்குமப்பூவைக் கலந்தால் வருமே ஒரு நிறம் மஞ்சளும் ரோசும் கலந்த கலவையாக அப்படி ஒரு நிறம்தான் சம்ரிதி. அழகான முகம், முடியைத் தளர விரித்து விட்டிருந்தாள், அது அவளுக்குக் கூடுதல் அழகைத் தந்தது.

மறுபடியும் ஒருமுறை பார்த்திபன் சம்ரிதிக்கு அனைத்து விமானப்பயண நடைமுறைகளையும் கூறி, ஆயிரம் முறை பத்திரமாக இருக்குமாறு சொல்லி முடித்தான்.

“எத்தனை தடவைதான் திருப்பித் திருப்பி சொல்லுவீங்களோ? அவ என்ன சின்ன குழந்தையா? அதெல்லாம் உங்க தம்பி உங்களைவிட நல்லாவே அவன் பொண்டாட்டியைப் பார்த்துக்குவான்… எல்லாம் அவன் சமாளிச்சுப்பான்” என்று நேஹா சலித்துக் கொண்டாலும் அவளும் தன் பங்கிற்கு சம்ரிதிக்குத் தேவையானவற்றை மறுபடியும் கூற தவறவில்லை.

ஒருவழியாகத் தன்னை சமாளித்துக் கொண்டு பார்த்திபன் மற்றும் நேஹாவிடமிருந்து பிரியாவிடைப் பெற்று போர்டிங் பாஸ் எடுத்து,  சிங்கப்பூர் ஏர்லைன்ஸ் செல்வதற்கான கேட்டை நோக்கி நடந்தாள்.

யாரோ தன்னை உற்று நோக்குவது போலும், பின் தொடர்வது போலவும் தோன்ற எப்பொழுதும் போல் ஒரு பாதுகாப்பற்ற உணர்வு தோன்ற நடையை விரைவாக்கி வேகமான எட்டுக்களை எடுத்து வைத்து நடக்க ஆரம்பித்தாள். அப்பொழுது வலியகரம் ஒன்று அவள் கையைப் பிடித்து நிறுத்தியது. அரண்டு போய் திரும்பிப் பார்த்தாள் சம்ரிதி.

Welcome to Thirumana Maalai . In order to use the Thirumana Maalai Site (“Site”), you must Register as a member of the Site (“Member”) and agree to be bound by these Terms of Use (“Agreement”). If you wish to become a Member and communicate with other Members and make use of the service (“Service”), read these Terms of Use and follow the instructions in the Registration process. This Agreement sets out the legally binding terms for your membership. This Agreement may be modified by Thirumana Maalai from time to time effective upon notice to you as a Member. Whenever there is a change in the Terms of Use, Thirumana Maalai will intimate you of such change. Your continued use of the Site pursuant to such change will constitute deemed acceptance of such changes.

1.Eligibility

You must be at least 18 years of age or over to Register as a member of Thirumana Maalai or use this Site. Membership to the Site is void where prohibited. Your use of this Site represents and warrants that you have the right, authority, and capacity to enter into this Agreement and to abide by all of the terms and conditions of this Agreement. This site is not meant to encourage and/or promote illicit sexual relations or extra marital affairs. If Thirumana Maalai discovers or becomes aware that any member is using this site to promote or engage or indulge in illicit sexual relations or extra marital affairs his/her membership will be terminated without any liability to Thirumana Maalai . Thirumana Maalai ‘s discretion to terminate shall be final and binding.Thirumana Maalai Web Services Reserves the right to contact legal or law enforcement agencies if any member is found to be harassing other members in any whatsoever way.

2. Term.

This Agreement will remain in full force and effect while you use the Site and/or are a Member of Thirumana Maalai . You may terminate your membership at any time, for any reason by informing Thirumana Maalai in writing to terminate your Membership. Thirumana Maalai may terminate your access to the Site and/or your membership for any reason which shall be effective upon sending notice of termination to you at the email address you provide in your application for membership or such other email address as you may later provide to Thirumana Maalai

3. Non-Commercial Use by Members.

The Thirumana Maalai Site is for the personal use of individual members only, and may not be used in connection with any commercial endeavors. This includes providing links to other websites, whether deemed competitive to Thirumana Maalai or otherwise. Organizations, companies, and/or business may not become Members of Thirumana Maalai and should not use the Thirumana Maalai Service or Site for any purpose. Illegal and/or unauthorized uses of the Site, including unauthorized framing of or linking to the Site will be investigated, and appropriate legal action will be taken, including without limitation, civil, criminal, and injunctive redress.

4. Other Terms of Use by Members.

You must be at least 18 years of age or over to Register as a member of Thirumana Maalai or use this Site. Membership to the Site is void where prohibited. Your use of this Site represents and warrants that you have the right, authority, and capacity to enter into this Agreement and to abide by all of the terms and conditions of this Agreement. This site is not meant to encourage and/or promote illicit sexual relations or extra marital affairs. If Thirumana Maalai discovers or becomes aware that any member is using this site to promote or engage or indulge in illicit sexual relations or extra marital affairs his/her membership will be terminated and without any liability to Thirumana Maalai . Thirumana Maalai ‘s discretion to terminate shall be final and binding.Thirumana Maalai Web Services Reserves the right to contact leagal or law enforcement agencies if any member is found to be harassing other members in any whatsoever way without their prior explicit consent. In order to protect Thirumana Maalai and/or our Members from any abuse/misuse, Thirumana Maalai reserves the right to restrict the number of communications/profile contacts & responses/emails which a Member may send to other Member(s) in any 24-hour period to a number which Thirumana Maalai deems appropriate in its sole discretion. You will not send any messages to other Members that are obscene, lewd, licentious, and defamatory, promote hatred and/or are racial or abusive in any manner. Transmission of any such messages shall constitute a breach of this Agreement and Thirumana Maalai Shall be entitled to terminate your membership forthwith. Thirumana Maalai reserves the right to screen messages that you may send to other Member(s) and also regulate the number of your chat sessions in its sole discretion.

You may not use any automated processes, including IRC Bots, EXE’s, CGI or any other programs/scripts to view content on or communicate/contact/respond/interact with Thirumana Maalai and/or its Members.

5. Content Posted on the Site.

Thirumana Maalai owns and retains all proprietary rights, including without limitation, all intellectual property rights in the Thirumana Maalai Site and the Thirumana Maalai Service. The Site contains the copyrighted material, trademarks, and other proprietary information of Thirumana Maalai , and its licensors. Except for that information which is in the public domain or for which you have been given express permission by Thirumana Maalai , you may not copy, modify, publish, transmit, distribute, perform, display, or sell any such proprietary information. All lawful, legal and non-objectionable messages (in the sole discretion of Thirumana Maalai ), content and/or other information, content or material that you post on the forum boards shall become the property of Thirumana Maalai . Thirumana Maalai reserves the right to scrutinize all such information, content and/or material posted on the forum boards and shall have the exclusive right to either remove, edit and/or display such information, material and/or content

You understand and agree that Thirumana Maalai may delete any content, messages, photos or profiles (collectively, “Content”) that in the sole judgment of Thirumana Maalai violates this Agreement or which might be offensive, illegal, defamatory, obscene, libelous, or that might violate the rights, harm, or threaten the safety of other Thirumana Maalai Members.

You are solely responsible for the Content that you publish or display (hereinafter, “post”) on the Site through the Thirumana Maalai Service, or transmit to other Thirumana Maalai Members. Thirumana Maalai reserves the right to verify the authenticity of Content posted on the Site. In exercising this right, Thirumana Maalai may ask you to provide any documentary or other form of evidence supporting the Content you post on the Site. If you fail to produce such evidence, or if such evidence does not in the reasonable opinion of Thirumana Maalai establish or justify the claim, Thirumana Maalai may, in its sole discretion, terminate your Membership.

By posting Content to any public area of Thirumana Maalai , you automatically grant, and you represent and warrant that you have the right to grant, to Thirumana Maalai , and other Thirumana Maalai Members, an irrevocable, perpetual, non-exclusive, worldwide license to use, copy, perform, display, and distribute such information and content and to prepare derivative works of, or incorporate into other works, such information and content, and to grant and authorize sublicenses of the foregoing.

The following is a partial list of the kind of Content that is illegal or prohibited on the Site. Thirumana Maalai will investigate and take appropriate legal action in its sole discretion against anyone who violates this provision, including without limitation, removing the offending communication from the Service and the Site and terminating the Membership. It includes (but is not limited to) Content that:

Thirumana Maalai reserves the rights to discontinue, deactivate, or terminate profile if the profile in terms of bad manners and the profile contents are not acceptable if it contains violent language or wrong material.

You are only liable for your connections with other members through Thirumana Maalai .

Members agree that they are legally eligible to get married as far as the age is concerned. Thirumana Maalai will not be responsible for misuse of any facility/service it provides, which is in violation to the local government laws.

Every member submitting his/her matrimonial profile is required to give all the facts essential for establishing a marital relation. Concealing facts relevant to marriage could result in loss or damage to any individual and for which, Thirumana Maalai cannot be held responsible in any which way.

Thirumana Maalai in no way guarantees the genuineness of the information provided by its members.

Members will not have any claim against Thirumana Maalai for any time delay in posting their information into Thirumana Maalai website due to any technical reasons.

Thirumana Maalai is not liable for damages caused due to incorrectness of the information provided by its members regarding the religion, caste or creed or any other personal information. If the members’ profile is deemed to be unfit, Thirumana Maalai has the right to delete, alter or refuse the same at any point of time without any notice.

Thirumana Maalai cannot be held responsible for any loss or damage resulting from discontinuation of the service. Thirumana Maalai will also not be responsible for any damage caused due to others accessing members profile.

Thirumana Maalai cannot guarantee that you as an applicant will receive responses and hence cannot be held responsible for no replies.

Thirumana Maalai is not legally responsible for any delay in operation due to technical or other reasons.

Harasses or advocates harassment of another person;

Involves the transmission of “junk mail”, “chain letters,” or unsolicited mass mailing or “spamming”;

Promotes information that the person posting it is aware that it is false, misleading or promotes illegal activities or conduct that is abusive, threatening, obscene, defamatory or libelous;

Promotes an illegal or unauthorized copy of another person’s copyrighted work, such as providing pirated computer programs or links to them, providing information to circumvent manufacture-installed copy-protect devices, or providing pirated music or links to pirated music files;

Contains restricted or password only access pages, or hidden pages or images (those not linked to or from another accessible page) ;

Displays pornographic or sexually explicit material of any kind;

Provides material that exploits people under the age of 18 years in a sexual or violent manner, or solicits personal information from anyone under the age of 18 years;

Provides instructional information about illegal activities such as making or buying illegal weapons, violating someone’s privacy, or providing or creating computer viruses;

Solicits passwords or personal identifying information for commercial or unlawful purposes from other users / Members;

Engages in commercial activities and/or sales without the prior written consent Thirumana Maalai Such as contests, sweepstakes, barter, advertising, and pyramid schemes.

You must use the Thirumana Maalai Service in a manner consistent with any and all applicable local, state, and federal laws and regulations.

You are not permitted to create multiple profiles. If Thirumana Maalai is aware that you have created multiple profiles, your membership will be liable to be terminated.

If at any time Thirumana Maalai is of the view in its sole discretion that your profile contains any information or material or content which is objectionable, unlawful or illegal, Fropper has the right in its sole discretion to either forthwith terminate your membership or delete such objectionable, illegal or unlawful information, material or content from your profile and allow you to continue as a Member.

6. Copyright Policy.

You may not post, distribute, or reproduce in any way any copyrighted material, trademarks, or other proprietary information without obtaining the prior written consent of the owner of such proprietary rights. Without limiting the foregoing, if you believe that your work has been copied and posted on the Site through the Thirumana Maalai Service in a way that constitutes copyright infringement, please provide our Copyright Agent with the following information: an electronic or physical signature of the person authorized to act on behalf of the owner of the copyright interest; a description of the copyrighted work that you claim has been infringed; a description of where the material that you claim is infringing is located on the Site; your address, telephone number, and email address; a written statement by you that you have a good faith belief that the disputed use is not authorized by the copyright owner, its agent, or the law; and where applicable a copy of the registration certificate proving registration of copyright or any other applicable intellectual property right; a statement by you, made under penalty of perjury, that the above information in your Notice is accurate and that you are the copyright owner or authorized to act on the copyright owner’s behalf. Thirumana Maalai ‘s Copyright Agent for Notice of claims of copyright infringement can be reached by writing to the Delhi(NCR) address located under the Help/Contact section on the site

7. Member Disputes.

You are solely responsible for your interactions with other Thirumana Maalai Members. Thirumana Maalai reserves the right, but has no obligation, to monitor disputes between you and other Members.

8. Privacy.

Use of the Thirumana Maalai Site and/or the Thirumana Maalai Service is governed by the Thirumana Maalai Privacy Policy.

9. Disclaimers.

Thirumana Maalai is not responsible for any incorrect or inaccurate Content posted on the Site or in connection with the Thirumana Maalai Service, whether caused by users visiting the Site, Members or by any of the equipment or programming associated with or utilized in the Service, nor for the conduct of any user and/or Member of the Thirumana Maalai Service whether online or offline. Thirumana Maalai assumes no responsibility for any error, omission, interruption, deletion, defect, delay in operation or transmission, communications line failure, theft or destruction or unauthorized access to, or alteration of, user and/or Member communications. Thirumana Maalai is not responsible for any problems or technical malfunction of any telephone network or lines, computer on-line-systems, servers or providers, computer equipment, software, failure of email or players on account of technical problems or traffic congestion on the Internet or at any website or combination thereof, including injury or damage to users and/or Members or to any other person’s computer related to or resulting from participating or downloading materials in connection with the Thirumana Maalai Site and/or in connection with the Thirumana Maalai Service. Under no circumstances will Thirumana Maalai be responsible for any loss or damage to any person resulting from anyone’s use of the Site or the Service and/or any Content posted on the Thirumana Maalai Site or transmitted to Thirumana Maalai Members. The exchange of profile(s) through or by Thirumana Maalai Should not in any way be construed as any offer and/or recommendation from/by Thirumana Maalai . Thirumana Maalai Shall not be responsible for any loss or damage to any individual arising out of, or subsequent to, relations established pursuant to the use of Thirumana Maalai . The Site and the Service are provided “AS-IS AVALIABLE BASIS” and Thirumana Maalai expressly disclaims any warranty of fitness for a particular purpose or non-infringement. Thirumana Maalai cannot guarantee and does not promise any specific results from use of the Site and/or the Thirumana Maalai Service.

10. Limitation on Liability.

Except in jurisdictions where such provisions are restricted, in no event will Thirumana Maalai be liable to you or any third person for any indirect, consequential, exemplary, incidental, special or punitive damages, including also lost profits arising from your use of the Site or the Thirumana Maalai Service, even if Thirumana Maalai has been advised of the possibility of such damages. Notwithstanding anything to the contrary contained herein, Thirumana Maalai , liability to you for any cause whatsoever, and regardless of the form of the action.

11. Disputes.

If there is any dispute about or involving the Site and/or the Service, by using the Site, you agree that the dispute will be governed by the laws of India. You agree to the exclusive jurisdiction to the courts of Delhi, India.

12. Indemnity.

You agree to indemnify and hold Thirumana Maalai , its subsidiaries, directors, affiliates, officers, agents, and other partners and employees, harmless from any loss, liability, claim, or demand, including reasonable attorney’s fees, made by any third party due to or arising out of your use of the Service in violation of this Agreement and/or arising from a breach of these Terms of Use and/or any breach of your representations and warranties set forth above.

Others

By becoming a Member of the Site / Thirumana Maalai Service, you agree to receive certain specific emails from Thirumana Maalai .

This Agreement, accepted upon use of the Site and further affirmed by becoming a Member of the Thirumana Maalai Service, contains the entire agreement between you and Thirumana Maalai regarding the use of the Site and/or the Service. If any provision of this Agreement is held invalid, the remainder of this Agreement shall continue in full force and effect.

You are under an obligation to report any misuse or abuse of the Site. If you notice any abuse or misuse of the Site or any thing which is in violation of this Agreement, you shall forthwith report such violation to Thirumana Maalai by writing to Customer Care. On receipt of such complaint, Thirumana Maalai may investigate such complaint and if necessary may terminate the membership of the Member responsible for such violation abuse or misuse. Any false complaint made by a Member shall make such Member liable for termination of his / her membership.

By joining Thirumana Maalai , you confirm that you have read the above provisions and agree to abide by them.

தேன் மழை

அத்தியாயம் ஒன்று

நீண்டு வளர்ந்து கொண்டிருந்தது அந்த ராஜபாட்டை… இருபுறமும் செழித்து வளர்ந்து நின்ற மரங்கள் அந்த காட்டிற்கு அரணாக இருக்க நடுவில் சுமங்கலி பெண்ணின் நடுவகிடு போல நேராக இருக்க … இதமான தென்றல் தவழ்ந்து வந்து அந்த புரவிகளின் மேல் பயணம் செய்து கொண்டிருந்தவர்களை தழுவியது!

“இளவரசே …!” சற்று தயங்கியவாறு அழைத்தவனை புரவியை மென்மையாக செலுத்தியவாறு திரும்பி பார்த்தான் அவன்!

என்ன ஒரு தேஜஸ் அந்த கண்களில்!

நிமிர்ந்து அவன் அமர்ந்திருந்த விதமே தனி கம்பீரத்தை தர, அந்த கருமை நிறத்தவனுக்கு ரசிகர் கூட்டமென்று நிறைய உண்டு!

மார்பை மறைக்கவென ஒரு மேலாடையும் இடுப்பில் ஒரு இறுக்கமாக கட்டியிருந்த கீழாடையும் முறுக்கிய மீசையும், முறுக்கேறிய புஜங்களும், திண்மையான மார்பும், அதிலிருந்த வடுக்களும், கூர்மையான கண்களும் அவனை மிகச்சிறந்த வீரனென கூற,
“சொல் முத்தழகா…” என்றான் ஆதித்த கரிகாலன்.
ஆம்… அருள்மொழி வர்மனுக்கு மூத்தவன்.
வரலாற்றின் சோழத்தின் பக்கங்களிலிருந்து வலுகட்டாயமாக பறிக்கப்பட்ட ஆதித்த கரிகாலன் தான் அவன்.

அந்த வரிகளை திரும்ப திரும்ப படித்துக் கொண்டு இருந்தாள் மதியழகி. ஏனோ ஆதித்த கரிகாலனை விவரித்த விதம் அவளுக்கு பிடித்து இருந்தது, காரணம் அவள் மன்னவன் கரிகாலன் அவ்வாறு இருந்தது தான்.

ஆம்! மன்னவன் தான் அவளுக்கு. அவள் வசிப்பது காரியாபட்டி என்ற கிராமத்தில், அங்கே எழுத படிக்க தெரிந்த அளவுக்கு பெண்களில் படித்து இருப்பது இவளும், இவள் தோழிகள் சிலர் தான்.

அந்த அளவுக்கு அந்த கிராமத்தில், படிக்க வைக்க அவ்வளவு வசதியும் கிடையாது, அரசு பள்ளிக்கூடமும் கிடையாது. படிப்பு ஓரளவு இவளுக்கு பிடித்து இருந்ததால், அங்கு எட்டாம் வகுப்பு வரை பக்கத்து டவுனில் படித்து முடித்து இருந்தாள்.

மேற்கொண்டு படிக்க வைக்க, அவள் வீட்டினர் விரும்பவில்லை. அவளும் அதன் பிறகு கதை புத்தகத்தில் மூழ்கினாளே தவிர பாட புத்த்கம் படிக்க அவளுக்கு அதன் பிறகு விருப்பம் இல்லை.

இப்பொழுது கூட கல்கியின் பொன்னியின் செல்வன் புத்தகத்தை வைத்துக் கொண்டு, அந்த வரிகளை தான் திரும்ப திரும்ப படித்துக் கொண்டு இருந்தாள்.

அப்பொழுது வெளியே புல்லட் வண்டியின் சத்தம் அவளின் காதை தீண்டவும், படித்துக் கொண்டு இருந்த புத்தகத்தை மெத்தையில் வைத்துவிட்டு அந்த அறையின் ஜன்னல் கதவுகளை திறந்து கொண்டு வெளியே தெருவை பார்த்தாள்.

அங்கே அந்த புல்லட் மீது கம்பீரத்துடன் வந்து கொண்டு இருப்பது மங்கை மனம் கவர்ந்த கரிகாலன். கரிய நிறம் கொண்டு இருந்தாலும், அவனின் கம்பீரம் அவனுக்கு அழகு சேர்த்தது.

அந்த கிராமத்தில் இள வயது பெண்கள் அவனின் கம்பீரத்தில் கட்டுண்டு, தேன் மொய்க்கும் வண்டாக அவர்களின் பார்வை அவனை சுற்றியே வலம் வந்து கொண்டு இருந்தது.
ஆனால் அவனின் கண்களோ, அவனின் அக்கா மகள் பூஞ்சோலை மீது மட்டுமே இருந்தது. அவனின் அக்கா பூங்கொடி இவனோடு பிறந்தவள் இல்லை, அவன் பெரிம்மா மகள்.

பூங்கொடியின் கணவன் ஒரு சாலை விபத்தில் இறக்க, கை குழந்தையுடன் இங்கு வந்தவர் தான். இந்த இருபது ஆண்டுகள் தன் சிற்றனையின் துணையோடு, மகளை வளர்த்து விட்டார்.

இப்பொழுது அவளுக்கு வரன் பார்க்க நினைக்க, அவளோ மாமன் கரிகாலன் மீது மையல் கொண்டு உள்ளதை அன்னையிடம் உறைத்தாள்.

“என்னடி சொல்லுத! என் தம்பியையா விரும்புத! வேனாண்டி, நமக்கு இங்க அவிக அடைக்கலம் கொடுத்து இருக்காவ. அப்படி எல்லாம் சட்டுனு கேட்டுட முடியாது”.

“நீ மனசை மாத்திக்க ராசாத்தி, நமக்கு அதேன் நல்லது. ஆத்தா சொல்லுதேன், உனக்கு நல்ல மகாராசனா பார்த்து கண்ணாலம் கட்டி வைக்கிறேன் பூவு” என்று வாஞ்சையுடன் கூறியவரை வேதனையாக பார்த்தாள்.
பார்த்து பழகிய முகமா, அல்லது அவனின் கரிசனமா எது என்று பேதையவளுக்கு தெரியவில்லை. மாமன் மீது பூ பெய்திய நாளில் இருந்து, கொள்ளை பிரியம் வைத்து விட்டாள்.

அது காதலா என்று தெரியாது, ஆனால் அவனோடு தன் வாழ்க்கை நன்றாக இருக்கும் என்று எண்ணினாள் பூஞ்சோலை. புல்லட் சத்தம் காதை தீண்டவும், மாமனின் வருகையை உணர்ந்து அவள் வாயிலுக்கு ஓடினாள்.

புல்லெட்டை ஓரிடத்தில் நிறுத்திவிட்டு, அங்கு இருந்த வாளியில் தண்ணீர் எடுத்து மோண்டு தன் கை கால்களை களுவிக் கொண்டு நிமிர்ந்தான்.

அங்கே அவனின் மனம் கவர்ந்தவள் அவனை தான் பார்த்துக் கொண்டு இருந்தாள். அவனுக்கு அவளின் இந்த பார்வை புதிது, ஏனெனில் தான் இருக்கும் பக்கம் இதுவரை தலை காட்டாமல் ஒரு ஓரமாக அவனின் அக்கா பின் தான் எப்பொழுதும் ஒளிந்து கொள்ளுவாள்.

இன்று அவனை வைத்த கண் வாங்காமல் பார்க்கும் அவள், அவனுக்கு புதிதாக தெரிந்தாள்.

“என்ன சோலை, இங்கின யாருக்காக காத்துகிட்டு இருக்குத? எப்போவும் என் முன்னாடி வர அம்புட்டு யோசிப்ப, இப்போ எதும் கேட்கணுமா என் கிட்ட” என்று அவளை புரிந்தவனாக கேட்டான்.

“என்னை கல்யாணம் பண்ணிக்கி்டுறீகளா மாமா, ஆத்தா எனக்கு மாப்பிள்ளை பார்க்க போறேன் சொல்லிட்டு இருந்துச்சு. எனக்கு உம்புட்டு மேல தான் ஆசை, சொல்லுங்க மாமா என்னை கட்டிகிடுறீகளா?” என்று பூஞ்சோலை கேட்டாள்.

அவன் இன்று எப்படியாவது தாயிடம் விஷயத்தை சொல்லி, இவளிடம் சம்மதம் கேட்க நினைக்க, அவளே தன்னிடம் சம்மதம் கேட்டு நிற்கவும் அவனுக்கு அப்படி ஒரு ஆனந்தம்.

உடனே தாயிடமும், தன் அக்காவிடமும் பேசி கல்யாணத்திற்கு நாள் குறித்து விட்டான். இந்த செய்தி மதியழகி காதுக்கு எட்ட, அவள் கண்ணீர் உடைத்தாள் யாருமறியாமல்.

காதலை சொல்லி இருக்க வேண்டும் என்று அவளுக்கு நேரம் கடந்து ஞணயோதயம் பிறக்க, உள்ளுக்குள்ளே தன் காதலை பூட்டி வைத்து நடை பிணமாக நடந்து கொண்டு இருந்தாள்.

அவளுக்கு அவள் வீட்டில் அவளின் நிலையை பார்த்து, வரன் பார்க்க ஆரம்பிக்க எதையும் கண்டுகொள்ளும் நிலையில் அவள் இல்லை. அவனின் திருமணத்திற்கு செல்ல இவளை அழைக்க, அவளோ அவனை மணக்கோலத்தில் காண முடியாது என்பதால், வரவில்லை என்று விட்டாள்.

அங்கே மணவறையில் பட்டு வேஷ்டி சட்டையில் கம்பீரமாக கரிகாலன் அமர்ந்து இருக்க, அவனின் அருகே அப்பொழுது பதுமையென வந்து அமர்ந்தாள் பூஞ்சோலை.

இருவர் முகத்திலும் கல்யாண களை அப்பட்டமாக தெரிந்தது, காரணம் அவர்களுக்கு பிடித்த வாழ்க்கை அல்லவா அவர்களுக்கு அமைந்தது. இங்கே இவர்கள் மகிழ்ந்து இருக்க, அங்கே மதியழகி தனக்குள்ளே உழன்று கொண்டு கண்ணீர் வடிய படுத்துக் கிடந்தாள்.

காதலை சொல்லி, திருமணம் செய்து கொண்ட இருவர் ஒரு புறம். காதலை சொல்லாமல், அதை மறக்க முடியாமல் திருமணத்திற்கு சம்மதம் கூற முடியாமல்
தத்தளிக்கும் மதி ஒரு புறம் என்று இருந்தனர்.

கரிகாலனும், பூஞ்சோலையும் திகட்ட திகட்ட காதல் சொல்லி தேன் மழையில் நனைவது போல், மதிக்கும் அவளை கவர்ந்த ஒருவன் வந்து தேன் மழையில் நனைய வைப்பான் என்று நம்புவோமாக.

அத்தியாயம் 2

கதை எழுதி முடித்த கையோடு, அதை தன் தோழிக்கு வாட்ஸ் அப் அனுப்பி வைத்தாள் மதியழகி. அவளின் தோழி சுகன்யா அதை படித்துவிட்டு, தோழிக்கு அழைத்துவிட்டாள்.

“என்னடி இது? இப்படி சப்புன்னு முடிச்சிட்ட. ஆமா, நீ ஏன் டி இப்படி எழுதி வச்சு இருக்க? பிரியாணி கூட இல்லை இதுல, என்ன டி பிரச்சினை உனக்கு?” என்று கேட்டாள்.

“ஏன் உனக்கு தெரியாதா! சும்மா கேள்வி கேட்காத டி, கல்யாணம் முடிஞ்சு ரெண்டு வருஷம் ஆகிடுச்சு, இன்னும் இந்த ஆதி அந்த சொப்புன சுந்தரியை நினைச்சுகிட்டு இருந்தா என்ன அர்த்தம்?”.

“நானும் தான் இவனை லவ் பண்னேன், என்னை கண்டுக்க கூட மாட்டேங்குறான். அவ காதலை சொன்ன கையோட மேல போய் சேர்ந்துட்டா, இங்க நான் காதலை சொல்ல கூட முடியாம உட்கார்ந்துகிட்டு இருக்கேன்”.

“நானும் அவன் கிட்ட பேச முயற்சி பண்ணுறேன், பாவி பேச கூட பிரியம் இல்லை அப்படின்ற மாதிரி, முகத்தை தூக்கி வச்சுட்டு திரிரான் டி” என்று பொரிந்து தள்ளி விட்டாள்.

“அது சரி, நீ ஏன் டி உங்க பாட்டி கிட்ட விஷயத்தை சொல்லி, அவரை சரி பண்ண கூடாது” என்று தோழி கேட்கவும், அவள் பல்லை கடித்தாள்.

“அந்த கிழவி தான, கேடி கிழவி அது. ஊருக்கே டமாரம் அடிச்சிட்டு தான், ஓயும். அதுவும், அதுக்கு மட்டும் பேரனுக்கு பிடிக்காம கல்யாணம் பண்ணி வச்சுட்டாங்க அப்படினு தெரிஞ்சது, வந்து சாமியாடி தீர்த்திடும்” என்று அவள் கூறிக் கொண்டு இருக்கும் பொழுதே, வீட்டின் வெளியே காலிங் பெல் சத்தம் கேட்கவும் எட்டி பார்த்தாள் யார் வந்து இருக்கிறார்கள் என்று.

அங்கே இவள் பாட்டி, இப்பொழுது இவள் சொன்ன கேடி கிழவி தான் அங்கே நின்று கொண்டு இருந்தார்.

“அடியே சுகி! அந்த கிழவி பத்தி பேசி முடிக்கல அதுக்குள்ள மூக்குல வேர்கிற மாதிரி வந்து நிக்குது டி. அப்புறம் பேசுறேன் நான், அது என்ன ஆட்டம் ஆட வந்து இருக்கு தெரியலையே” என்று நொந்து கொண்டே போய் கதவை திறந்தாள்.

“வாங்க பாட்டி! எப்படி இருக்கீங்க? ஊருல எல்லோரும் சௌக்கியமா?” என்று இழுத்து வைத்த புன்னகையுடன் அவரை வரவேற்றாள் மதி.

“கதவை திறக்க இம்புட்டு நேரமா ஆகுது டி ஆத்தா உனக்கு? அப்படி என்ன வெட்டி முறிக்கிற வேலை பார்க்கிற நீ இப்போ?” என்று வந்தவுடன் அவளின் கேள்விக்கு பதில் அளிக்காமல், அவளை பிடி பிடியென்று பிடிக்க தொடங்கினார் பாக்கியம் பாட்டி.

“கிழவி! வந்த உடனேயே ஆரம்பிச்சிடுச்சு, இந்த தடவை பேரனை விட்டே உன்னை விரட்டுறேன் கிழவி” என்று மனதிற்குள் சூளுரைத்துக் கொண்டு, அவருக்கு பதில் அளிக்க தொடங்கினாள்.

“பின்னாடி பால்கனி ல துணியை காய போட்டு இருந்தேன் பாட்டி, அது எடுக்க போனேன் அதுக்குள்ள நீங்க பெல் அடிச்சு கூப்பிடீங்க” என்று இப்பொழுதும் இழுத்துக் கொண்டே பதில் அளித்தாள்.

“சரி, சரி என் பேரன் வர நேரம் தான, நீ என்ன இப்படி தலைய கூட ஒழுங்கா வாராம நிக்குற. போ முதல ஒழுங்கா தலையை சீவி, முகம் கழுவிட்டு வந்து விளக்கு ஏத்து” என்று வந்தவுடன் அவளை வேலை வாங்க தொடங்கினார்.

அவருக்கு முகத்தை காட்டாமல் பல்லை கடித்துக்கொண்டு அவர் சொன்ன வேலை எல்லாம் செய்ய தொடங்கினாள். செய்து முடித்துவிட்டு அவருக்கு பிடித்த விதத்தில் காபி போட்டு கொடுத்துவிட்டு, கொரிக்க இரண்டு நாள் முன்பு தாய் செய்து கொடுத்த முறுக்கை எடுத்து வந்து வைத்தாள்.

பேசிக் கொண்டு இருக்கும் பொழுது, காலிங் பெல் சத்தம் கேட்கவும் எட்டி பார்த்தவள் அங்கே ஆதி நிற்கவும் கதவை திறந்து கொண்டு, வாங்க டார்லிங் என்று கூறிக் கொண்டே அவனை கட்டி அணைத்தாள்.

அவனோ அதிர்ந்து, கோபத்துடன் எதோ சொல்ல எத்தனிக்க அவளோ ரகசியமாக அவனின் காதில், பாட்டி வந்து இருக்கும் விஷயத்தை எடுத்து கூறினாள்.

பல்லை கடித்துக் கொண்டு, அவளை முறைத்து விட்டு அவளிடம் இருந்து விலகி நேராக அவன் பாட்டி முன் சென்று அவரை நலம் விசாரித்தான்.

“நல்லா இருக்கேன் பேராண்டி, நீ என்னய்யா இப்படி இலைச்சு போய்ட்ட! ஏய் என் பேரனுக்கு சாப்பாடு ஒழுங்கா போடுறதை விட உனக்கு என்ன வேலை இங்க? அதை கூட ஒழுங்கா செய்ய மாட்டியா?” என்று மதியை பிடிபிடித்தார்.

ஏற்கனவே கணவன் தன்னை ஒரு பொருட்டாக கூட மதிக்காமல் இருக்கிறான் என்று வருத்தத்தில் இருந்தவள், பாட்டியின் இந்த பேச்சில் கொதித்து விட்டாள்.

“முழு சாப்பாடே உன் பேரனுக்கு கொடுக்க நான் ரெடி, ஆனா உங்க பேரனுக்கு தான் சாப்பிட இஷ்டம் இல்லை. வேணும்னா உங்க பேரன் கிட்ட கேட்டுக்கிங்க, நான் மாடிக்கு போறேன் கொஞ்ச நேரம்” என்று சிடுசிடுத்துவிட்டு சென்று விட்டாள்.

இத்தனை நாள் பொறுமையாக இருக்க வேண்டும், இருக்க வேண்டும் என்று மனதில் உரு போட்டது எல்லாம், அவரின் பேச்சில் துள்ளிக் கொண்டு சென்று விட்டது பொறுமை எல்லாம்.

மனதில் இருந்ததை வெளியே கொட்டி விட்டதாலோ என்னவோ, அழுது கறைந்தாள் மதி. மழை வேறு வலுக்க ஆரம்பிக்க, அதில் நனைய தொடங்கினாள்.

வீட்டிற்கு செல்ல வேண்டும் என்ற எண்ணமே, அவளிடத்தில் இல்லை. எவ்வளவு நேரம் சென்றதோ, அங்கே அவளை தேடி ஆதி வந்தான். அவளை அவன் அழைக்க, அவளோ அவனை முறைத்துவிட்டு அங்கேயே நின்றாள்.
நின்று பார்த்தவன், அவள் வருவது போல் தெரியவில்லை எனவும் அவளை அப்படியே தூக்கிக் கொண்டான். அவளோ, அவனின் இந்த செய்கையில் வாயை பிளந்தாள்.

மின்னல் விழியே – 18

சாரலாக தூவிக் கொண்டிருந்த மழை நன்றாக பெய்ய ஆரம்பித்திருந்தது. பால்கனி கதவின் அருகே நின்று தொடுவானத்தை வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் திரு, அவன் மனம் முழுதும் வினுவே நிறைந்திருந்தாள்…. அவன் மனதிற்கு என்ன வேண்டும் என அவனால் புரிந்துக் கொள்ள முடியவில்லை…

அவள் அகிலின் தங்கை என்ற உண்மை சுருக்கென்று மனதில் தைத்தாலும், அவனால் அவளை விட்டுக் கொடுக்க முடியவில்லை… அவள் வேண்டும் என அரற்றும் மனதை தடுக்க வழி தெரியாமல், பால்கனி கதவை திறந்து மழையில் சென்று நின்றவனின், தகிக்கும் மனதை மழையாலும் குளிர்விக்க முடியவில்லை…. பால்கனி கம்பியின் அருகே நின்று தன் இரண்டு கைகளையும் கம்பியில் ஊன்றி கம்பியை அழுத்த பற்றிக் கொண்டவன், அவன் வீட்டின் அருகே இருந்த தெருவிளக்கை பார்த்தான், மழையில் அவனை போலவே நனைந்து தனியாக யாருமில்லாமல் நின்றுக் கொண்டிருந்தது.

அதனை உற்று பார்த்து அதை அவனை போல பாவித்துக் கொண்டிருந்தவன் கண்களை அழுத்த மூடிக் கொண்டான்..

‘அப்போ உன் அண்ணா காதலுக்காக தான் என்னை காதலிச்சியா புஜ்ஜி மா’ கண்களை மூடி வினுவிடம் மானசீகமாக கேட்டான்…

எவ்வளவு நேரம் அப்படி நின்றான் என்று தெரியாது, கண்களை அவன் திறந்த போது அந்த தெருவிளக்கு கம்பத்தின் அருகே ஏதோ ஒரு உருவம் தெரிய, புருவத்தை சுருக்கியவன் கூர்ந்து பார்த்தான்.. கண்களை மூடி நின்றதால் அனைத்தும் மசமசப்பாக தெரிய, கண்களை மீண்டும் ஒருமுறை மூடி திறந்தான். இப்போது பார்வை நன்றாக தெரிந்தது. இந்த நேரத்தில் யாரென்று பார்த்தவன் அந்த கம்பத்தின் அருகே வினு நிற்கவும் திகைத்தான்…

“புஜ்ஜி மா..!!!” அவன் உதடுகள் மெல்ல முனுமுனுக்க, ஏனென்று தெரியாமல் அவன் மனதில் ஒரு இதம் பரவியது.. அதுவும் தன்னை போல் தனியாக அந்த கம்பம் நிற்கிறது என்று கசப்பாக நினைத்தவன் இப்போது அதன் அருகில் வினு நிற்பதை காணவும் மனதில் ஒரு நிம்மதி படர்வதை உணர்ந்தான். ஆனால் அடுத்த நிமிடமே தன் மனதை கல்லாக்கி கொண்டவன் முகத்தை பாறையாக வைத்துக் கொண்டு அவளை பார்க்க,

இருட்டிலும் மழையிலும் அவன் முகவுணர்வுகள் அவளுக்கு சரியாக தெரியவில்லையென்றாலும், தன்னை நிச்சயம் முறைத்துக் கொண்டு தான் நிற்பான் என்று நினைத்தவள் அவனை வெற்றுப் பார்வை பார்த்தாள்… வரும் வரை இருந்த கோபம் கூட அவன் பிம்பத்தை காணும் போது குறைவது போல் இருந்தது… அவனை பார்த்தவாறே கண்களில் வழியும் கண்ணீரின் உணர்வு கூட தெரியாமல் நின்றிருந்தாள்..

“ஏன் டா என்னை விட்டுட்டு போன????” அவள் மனம் அவனிடம் ஊமையாக கேட்டது…

“உன் அண்ணா கூப்பிட்டா நீ உடனே போய்டுவியா??? நான் தான் முக்கியம்னு என்கிட்ட வந்திருக்கணும்….” அந்த நொடி அவனுக்கு அவள், தான் அகிலின் தங்கை என்று மறைத்தது எல்லாம் ஞாபகம் இல்லை.. தன்னை விட்டு செல்ல துணிந்தாள் என்பது மட்டுமே அவன் கோபத்தின் காரணமாக இருந்தது.

“நான் போனா உடனே போன்னு விட்டுட்டு இருப்பியா???? என் பொண்டாட்டிய எங்கடா கூட்டிட்டு போற ன்னு என் அண்ணாகிட்ட சண்டை போட்டிருக்கணும் அதைவிட்டுட்டு என்னை பார்த்து என்ன வார்த்தை சொல்லிட்ட…” மனதில் கோபமாக அவனிடம் சாடியவளுக்கு அவன் கூறிய ‘உன் தங்கச்சி தாலி கட்டாமலே என்கூட’ என்ற வார்த்தைகள் இன்னும் அவள் காதில் ஒலிப்பது போல் ஒரு பிரம்மை…

இருவரும் மழையில் பார்த்தவாறே நிற்க, அவர்களின் மௌன பாஷையை கலைத்தது சட்டென்று கேட்ட இடியோசை….

“ப்ச்ச்.. இங்கேயே நின்னுட்டு இருந்தா நானே அவள்கிட்ட பேசிடுவேன்… வேண்டாம் திரு… உள்ளப் போ…” அவன் மூளை அவனுக்கு அறிவுறுத்த அதற்கு மேல் அவளை அந்த நிலையில் காண முடியாமல் உள்ளே விரைந்தான்.. அவன் உள்ளே செல்வதை பார்த்தவளுக்கு மனம் கணத்தது. ஆனால் இன்று அவனோடு பேசியே ஆக வேண்டும் என்னும் முடிவில் இருந்தவள் அங்கிருந்து செல்லாமல் அங்கேயே நின்றிருந்தாள்.

திரு உள்ளே வந்து தன் கட்டிலில் அமர்ந்துக் கொண்டான்.. எங்கே அவளை பார்த்தால் அவளை மன்னித்துவிடுவோமோ என்று பயமாக இருந்தது அவனுக்கு.

இருவருமே மனம் முழுதும் காதலை சுமந்துக் கொண்டு கோபம் என்னும் திரையால் தங்கள் மனதை மூடிக் கொண்டனர்.

வெகு நேரமாக தன் மனதோடு போராடிக் கொண்டிருந்தவன் வெளியே மீண்டும் மீண்டும் கேட்ட இடியோசையிலும் மின்னல்களிலும் பயந்து வெளியே எட்டிப் பார்த்தான்.. வினு சென்றிருப்பாள் என்று நினைத்து அவன் பார்க்க, அங்கு எந்த நிலையில் அவன் அவளை பார்த்தானோ அதே நிலையில் அந்த கம்பத்தின் அருகே அவன் அறையை பார்த்தவாறு நின்றிருந்தாள்.. மழை வேறு கொட்டோ கொட்டென்று கொட்டியது..

“இவ என்னப் பண்ற??? இப்படியே நின்னுட்டு இருந்தா செத்து போய்டுவா..” காதல் கொண்ட மனது அவளுக்காக துடிக்க, வேகமாக தன் அறையில் இருந்து ஒடினான் அவளிடம்… மழையில் முழுவதுமாக நனைந்து உடல் விறைத்து போய் நின்றிருந்தாள் வினு. ஆனால் பார்வை மட்டும் அவனை துளைத்துக் கொண்டிருந்தது.

“என்னடி பண்ற??? இப்படி மழையில் நின்னுட்டு இருந்தா செத்துடுவ…” கோபமாக அவன் கூற, அவள் சலனமே இல்லாமல் பார்த்தாள்.

“இப்போ இங்க இருந்து போகப்போறியா இல்லையா??? உன் அண்ணா பின்னாடி போனவ இப்போ எதுக்காக இங்க வந்த???” அவளின் பார்வை வீச்சில் அவன் தான் தடுமாறினான். அது தவறு செய்யாதவர்களின் பார்வை..

வெகு நேரமாக மழையில் நின்றதால் நடுங்கும் உடம்பை தன் இரு கைகளால் தன்னை தானே அணைப்பது போல் பிடித்துக் கொண்டவள்,

“நான் சொல்றதை கேட்கிறதுக்கு கூட உனக்கு பிடிக்கலையா அரசு??? குளிர் ஊசியாய் உடம்பை தாக்கினாலும் அவனுக்கு கேட்கும்படி கூறினாள்..
“ஈஸியா என்னை வேண்டாம்னு தூக்கி போட்டுட்ட??? ஒரு வேளை ரொம்ப சுலபமா உனக்கு நான் கிடைச்சிட்டதுனால என்னோட அருமை உனக்கு தெரியலை அப்படிதானே??? என்ன சொன்ன??? தாலி கட்டாம உன்கூட…” அந்த வார்த்தைகளை சொல்ல முடியாமல் அழுகை வர, அதை அடக்கியவள், அழுகையை விழுங்கிக் கொண்டு,

“நீ என்னை எப்படி வேணும்னாலும் நினைச்சிருக்கலாம், ஆனா நான் உன்னை என்னோட புருஷனா தான் நினைச்சிட்டு இருக்கேன்.. தாலி பத்தி பேசுனியே இங்க பாரு நீ எனக்கு போட்டது” அவள் போட்டிருந்த சுடிதாரினுள் இருந்து ஒரு செயினை எடுத்து அவள் காட்ட, என்னவென்று பார்த்தவன் அதிர்ந்தான். இரண்டு மாதம் முன்பு நடந்த பார்ட்டியில் காணாமல் போய்விட்டதாக அவன் நினைத்துக் கொண்டிருந்த செயின் அது. A.A என்று பொறிக்கப்பட்டிருந்த அந்த செயினை அவள் கழுத்தில் கண்டதும் அவனுக்கு புரிந்து போனது. அன்று குடி போதையில் அவள் கழுத்தில் அவன் போட்டிருக்க வேண்டும் என்று. அதோடு இப்போது அந்த காட்சியும் மனக்கண்ணில் ஊர்வலம் போனது…

“இது.. நீ தான் அன்னைக்கு தாலின்னு சொல்லி என் கழுத்துல கட்டின… இது தான் அன்னைக்கு உன்கிட்ட என்னை மொத்தமா கொடுக்க வச்சிது.. ஆனா நீ அதை கேவலப்படுத்திட்ட.. அப்புறம் என்ன கேட்ட???? நான் நடிச்சி உன்னை ஏமாத்தினேனா??? என்ன பார்த்தா உனக்கு அப்படி தோணுதா???” கொட்டும் மழையை விட, வினு தன் மனதில் உள்ளதை அருவியாக கொட்ட அவளது ஒவ்வொரு வார்த்தையும் அவன் கன்னத்தில் அறைவது போல் இருந்தது…

அவளது கேள்விக்கு அவன் மனம் “இல்லை” என்று கூப்பாடு போட, அவனால் வாய் திறந்து தான் சொல்ல முடியவில்லை.. அந்த அளவுக்கு ஆவேசமாக கத்திக் கொண்டிருந்தாள் வினு..

“நான் அகில் தங்கச்சின்னு மறைச்சேன் தான்.. வாழ்க்கையே வெறுத்து போய் என் அண்ணா சுத்திட்டு இருக்கிறதை பார்த்து தான், நான் உன்னையும் உன் தங்கச்சியையும் தேடி வந்தேன்.. அப்போ கூட உன்னை காதலிச்சி தான் அவங்களை சேர்த்துவைக்கணும்னு நான் யோசிச்சதே இல்ல. ஆனாலும் உன்ன பார்த்த அன்னைக்கே ப்ரொபோஸ் பண்ணிணேன் ஏன் தெரியுமா???… உன்னை…” ஒரு நொடி நிறுத்தியவள் அவன் கண்களை நேராக பார்த்து,

“உன்னை எனக்கு சென்னைல பார்த்தப்போவே பிடிச்சிருந்துச்சு… நான் தேடி வந்த திருநாவுக்கரசு நீயா இல்லாம இருந்திருந்தா கண்டிப்பா நான் உன்கிட்ட லவ் பண்றேன்னு சொல்லிருக்க மாட்டேன்… அங்க அந்த இடத்துல உன்னை பார்த்ததும் நான் எவ்வளவு சந்தோஷப்பட்டேன்னு எனக்கு மட்டும் தான் தெரியும்… ஆனா நீ என்னவெல்லாம் சொல்லிட்ட…” குரல் கமற கூறியவள் அவன் முன்பு அழப் பிடிக்காமல், கடைசியாக அவன் முகத்தை பார்த்து,

“என் அண்ணா தொலைச்ச காதலை தேடி தான் வந்தேன் ஆனா இன்னைக்கு என்னோட காதல் தொலைஞ்சு போச்சு…“ கண்ணீர் வழிய கூறியவள் திரும்பி தன் வீட்டை நோக்கி நடக்க தொடங்கினாள்..

அவள் கூறியது அனைத்தையும் கேட்டவன் எப்படி உணர்ந்தான் என்று அவனுக்கே புரியவில்லை… அதுவும் அவள் சொன்ன ‘உன்னை தவிர வேறு யார் அந்த இடத்தில் இருந்திருந்தாலும் காதலை சொல்லியிருக்க மாட்டேன்’ என்ற வாக்கியம் அவன் காதுக்குள் ரிங்காரமிட்டுக் கொண்டிருந்தது. அந்த ஒரு வார்த்தை மாலையில் இருந்து காயப்பட்டிருந்த அவன் மனதுக்கு மயிலிறகால் ஒத்தடம் கொடுத்தது போல் இருந்தது.

அப்படியென்றால் அவள் தன்னை திருவென்று தெரிந்துக் கொள்ளும் முன்பே காதலித்திருக்கிறாள்..!! அதை புரிந்துக் கொண்டவனுக்கு இவ்வளவு நேரம் தன் மனதை மறைத்திருந்த திரை விலகியது போல் இருந்தது.. இதற்காக தானே வருந்தினான்.. அவர்களை சேர்த்து வைக்க, தன்னை காதல் என்ற பெயரில் ஏமாற்றி விட்டாளே என்று தானே மருகினான்… இப்போது அதுவே இல்லையென்று ஆகிவிட அவன் உடம்பில் புது ரத்தம் பாய்வது போல் இருந்தது…

“புஜ்ஜி மா….” தனக்குள் மூழ்கியிருந்தவன் அவளை தேட அவள் மெதுவாக அவள் வீட்டை நோக்கி சென்றுக் கொண்டிருந்தாள்..

கால்கள் இரண்டும் மழையில் மரத்துபோனது போல் இருக்க நடப்பதற்கே சிரமமாக இருந்தது வினுவிற்கு.. அதோடு தலை வேறு பாரமாக கணக்க தலையை பற்றிக் கொண்டவள் தள்ளாடியபடியே நடக்க, அவளை வேகமாக வந்து கைகளில் அள்ளிக் கொண்டான் திரு… அவன் அவளை தூக்கவும் அவள் மயக்கமாகவும் சரியாக இருந்தது…

அவளை நெஞ்சோடு அணைத்துக் கொண்டவன் அவள் முகத்தை பார்க்க… மழையில் மொத்தமாக நனைந்து வெளிரி போய் இருந்தாள்..

“மன்னிச்சிடு புஜ்ஜி… உன்னை புரிஞ்சிக்காம போய்டேன்… இனி யாரலும் என்கிட்ட இருந்து உன்னை பிரிக்க முடியாது.. நீ அகில் தங்கச்சியா இரு.. இல்ல வேற யாரா வேணும்னாலும் இரு… ஆனா இனி நீ என்னோட பொண்டாட்டி… இந்த இடியட்டை மன்னிப்பியா புஜ்ஜி???” மயக்கத்தில் இருந்தவளிடம் கேட்டவன் அவள் வீட்டிற்கே அவளை தூக்கி சென்றான்…

“அம்மா..!!!!!!” என்று அலறிக் கொண்டே வீட்டினுள் நுழைந்தான் விக்கி… அவன் அலறல் சத்தம் கேட்டு அவனது அன்னை கிட்சனில் இருந்து ஓடி வந்தார்..

“விக்கி கண்ணா…. எப்போடா வந்த??” மூன்று மாதங்கள் கழித்து பார்க்கும் மகனை ஓடிச் சென்று அணைத்துக் கொண்டார் சுதா.. அவனும் நெடு நாள் கழித்து பார்க்கும் அன்னையை கட்டிக் கொண்டு கண் கலங்கினான்..

“மிஸ்ட் யூ ம்மா..” விக்கி கூற, சுதா சிரித்தார்..

“திருடா பொய் சொல்லாத… உனக்கு என்னை விட உன் அக்கா தான் முக்கியம்… இந்த மூனு மாசத்துல ஒரு நாளாச்சும் வந்து பார்த்தியா டா??” கோபம் போல் கூறினாலும் சுதாவிற்கு மகனின் இந்த குணம் குறித்து பெருமையே.. தனக்கு எதாவது நேர்ந்துவிட்டால் கூட விக்கி தன் அக்காவை பார்த்துக் கொள்வான் என்ற நம்பிக்கை அவருக்கு எப்போதும் உண்டு…

“ம்மா… நிஜம்மா மிஸ்ட் யூ ம்மா..” குழந்தை போல் சிணுங்கியவனை உச்சி முகர்ந்தவர் இன்னும் தன் மகள் குரல் கேட்கவில்லையே என்று அவனை விலக்கி விட்டு வினுவை தேடினார்…

“வினு எங்க விக்கி???” வாசலை பார்த்தவாறு சுதா கேட்க, விக்கி திருதிருவென்று முழித்தான். வாசல் அருகே அகில் மட்டும் கடுகடு முகத்தோடு நின்றிருந்தான்.

“அகில்.. தம்பி தங்கச்சிய பார்க்க போறத சொல்லிட்டு போக மாட்டியா??? உன்னை காணோம்னு பயந்துட்டேன்.. நல்ல வேளை அனுகிட்டயாச்சும் சொல்லிட்டு போய்ருந்தியே.. ஏன் தான் இப்படி இருக்கியோ???” தன்னிடம் சொல்லாமல் போனதற்காக அவனிடம் கடிந்தவர் அவனையும் தாண்டி வினுவை தேடினார்..

“வினு எங்க அகில்????” வினுவை காணாமல் அவர் கேட்க, விக்கி அகிலின் முகத்தை பார்த்தான்…

“அக்கா. மச்சான் கிட்ட போய்ட்டா ம்மா…” தலையும் இல்லாமல் வாலும் இல்லாமல் அவன் கூற, அவனது மச்சான் என்ற அழைப்பில் அகில் கொதித்துவிட்டான்..

“யாருக்கு யாருடா மச்சான்… அவன் தான் அவளை வேண்டாம்னு சொல்லிட்டானே…” அகில் கோபப்பட, சுதாவிற்கும், இவர்களது சத்தம் கேட்டு வந்த அனுவிற்கும் ஒன்றும் புரியவில்லை..

“அகில்.. எதுக்குடா விக்கியை திட்டுற??? என்ன நடந்துச்சுன்னு ஒழுங்கா சொல்லுங்க.. என் பொண்ணு எங்க????” வினுவை நினைத்து பதறியது சுதாவிற்கு….

“உங்க பொண்ணு லவ் பண்றாளாம்… நான் சம்மதிக்கலைன்னதும் கோபத்துல பஸ்ல இருந்து இறங்கி போயிருக்கா, இவனுக்கு தெரியாம இருக்காது…” சுதாவிடம் பதில் கூறினாலும் விக்கியை முறைத்தான்.. ஆனால் அவன் பார்வையெல்லாம் ஜுஜுபி போல் ஊதி தள்ளினான் விக்கி…

“என்னது லவ் பண்றாளா??? நிஜம்மாவா டா???” லேசாக வருத்தம் தொணித்தாலும் மகள் மேல் இருக்கும் நம்பிக்கை அவரை ஆர்வமாக தான் கேட்க வைத்தது…

அதற்கு அகில் பதில் சொல்வதற்கு முன் முந்திக் கொண்ட விக்கி, “ஆமா மா… அக்கா லவ் பண்றா..மச்சான் ரொம்ப நல்லவங்க.. நல்ல கம்பெனில வொர்க் பண்றாங்க… கை நிறைய சம்பாதிக்கிறாங்க… இதுக்க மேல நம்ம அகில் அண்ணாவோட ஃப்ரெண்ட் தான்…” விக்கி அனைத்தையும் புட்டுபுட்டு வைக்க, அகில் அவனை எரிப்பது போல் பார்த்தான்..

“என்ன அகில் ஃப்ரெண்டா??? நிஜம்மாவா அகில்???? பையன் எப்படி டா அகில்??? நல்ல குடும்பமா?? நம்ம வினுவை நல்லா பார்த்துக்குவாங்களா???” அகிலின் நண்பன் என்றால் நல்லவனாக தான் இருக்க வேண்டும் என்ற நம்பிக்கையில் சுதா உற்சாகமாக கேட்க, அகில் திணறிப் போனான்.

வினுவின் காதலுக்கு தந்தையை தவிர வேறு யாரும் வீட்டில் எதிர்ப்பு தெரிவிக்க மாட்டார்கள் என்று அவனுக்கு தெரியும்..ஏன் அவனே கூட அந்த போன் கால் வராமலும் அது திருவாக இல்லாத பட்சத்திலும் மகிழ்ச்சியாகவே வினுவின் காதலை சேர்த்து வைத்திருப்பானே…

ஆர்வமாக பார்க்கும் அன்னையின் கண்களை சந்திக்காது வேறு திசையில் பார்த்தவன், “அந்த குடும்பம் நமக்கு செட்டாகாது மா” என்றான் மொட்டையாக…

“ஏன் டா செட்டாகாது??? ஒரு வேளை நீயும் உங்க அப்பா மாதிரி ஸ்டேட்டஸ் பாரக்கிறியா???” கோபமாக கேட்டவர் மேலும், “உங்களுக்கு வேணும்னா இந்த பணம் பெருசா இருக்கலாம் ஆனா எனக்கு என் பொண்ணு வாழ்க்கை தான் பெருசு…” என்றார் மகளின் வாழ்க்கையை மட்டுமே மனதில் வைத்துக் கொண்டு..

“அம்மா..!!! வினு லவ் பண்றவனே முதற்காரியம் அவளை கல்யாணம் பண்ணிக்க மாட்டான்.. அவனுக்கு என்னை பிடிக்காதும்மா.. என் தங்கச்சின்னு தெரிஞ்சதும் அவனே அவளை விட்டுட்டு போயிட்டான்.. ஆனா வினு தான் அவன் பின்னாடி போற…” ஆதங்கமாக கூறிய அகிலின் குரல் கடைசி வாக்கியத்தில் உள்ளே சென்றுவிட்டது.

சுதா புரியாமல் பார்க்க, விக்கியோ இது தான் சந்தர்ப்பமென்று, “ஆமா ம்மா… மச்சானுக்கு அகில் அண்ணாவை பிடிக்கல… அவனை பார்த்ததும் ரொம்ப கோபப்பட்டாங்க… அண்ணிக் கூட அகில் அண்ணா கிட்ட பேசல…” என்றான் மீண்டும் மொட்டையாக..

“என்னடா விக்கி சொல்ற, அண்ணி பேசலையா???” மேலும் மேலும் குழப்புபவனிடம் அவர் கேட்க, விக்கியோ அசராமல் “ஆமாம் மா.. சுமி அண்ணி அகில் அண்ணா கிட்ட பேசல” என்றான்..

யார் அந்த சுமி என்பது போல் சுதா விழிக்க, விக்கியோ ஓரக்கண்ணால் அகிலை பார்த்தவாறு,

“சுமி அண்ணி நம்ம அகில் அண்ணாவோட மனைவி…” என்க, அனு ஆச்சரியத்தில் கண்னை விரித்தாள்..

“டேய் அகி!!! நீ சுமியை லவ் பண்றதா தானே சொன்ன??? எப்போ டா கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்ட” இவ்வளவு நேரம் அங்கு நடப்பதை பார்வையாளராக பார்த்துக் கொண்டிருந்த அனு நம்ப முடியாமல் கேட்க,

அகில் விக்கியை நினைத்து பல்லை கடித்தான்…

“அண்ணி.. கல்யாணம் மட்டும் இல்லை.. குழந்தை கூட இருக்கா… அச்சு அசல் நம்ம வினுவை போல தான் இருக்கா…” எரியும் தீயில் எண்ணெய்யை லிட்டர் கணக்கில் ஊற்றினான் விக்கி…

விக்கி கூறியதில் சுதாவும் அனுவும் அதிர்ச்சியாக, அகிலோ, “விக்கி நீ வாயை மூடு” என்று தம்பியை அதட்டினான்… ஆனால் அதற்கெல்லாம் அடங்குபவனா அவன்????

“அகில் கண்ணா.. விக்கி என்ன சொல்றான்??? யார் அந்த சுமி??? அந்த பொண்ணுக்கும் உனக்கும் என்ன சம்பந்தம்??? விக்கி சும்மா தானே சொல்றான்???” விக்கி கூறுவதையெல்லாம் கேட்க, சுதாவிற்கு இதயம் படபடவென அடித்தது.. தன் மகன் நிச்சயம் அப்படி செய்திருக்க மாட்டான் என்ற நம்பிக்கையில் அவர் அவன் முகம் பார்க்க, அவனோ தாயின் முகத்தை பார்க்க முடியாமல் தலை குனிந்தான்… அதுவே சுதாவிற்கு விக்கி கூறுவதில் உண்மை இருக்கிறது என உணர்த்திவிட மகனை வெறுமையாக பார்த்தார்…

“ஏன் அகி நீயும் சுமியும் கல்யாணம் பண்ணினதா மறைச்ச???” மனம் கேளாமல் அனு கேட்க, விக்கியோ,

“சுமி அண்ணி பாவம்… இவன் அவங்களை ஏமாத்திட்டான்” என்று உச்சுக் கொட்டினான் விக்கி.

அதில் கோபமுற்ற அகில், “விக்கி..!!!!” என்று கத்த,

அவனோ, “அப்படி தான் மச்சான் சொன்னாங்க” என்று முகத்தை பாவமாக வைத்துக் கொண்டு அழகாக சமாளித்தான்….

அகிலாலும் அன்னையின் முன்பு அவனை ஒன்றும் சொல்ல முடியவில்லை… சுதாவிற்கு அங்கு நடப்பது எதுவும் புரியாமல் தலையை சுற்றிக் கொண்டு வர, அருகில் நின்றிருந்த அனுவை பற்றினார்,

“விக்கி… என்ன நடந்துச்சுன்னு சொல்லு .இப்போ எனக்கு எல்லாம் தெரிஞ்சாகணும்” என்றவரின் குரலில் கடினம் வந்திருந்தது. அதற்கு மேல் தாமதிக்காமல் விக்கி அனைத்தையும் கூறிவிட்டான்… அனைத்தையும் முழுவதுமாக கேட்ட சுதா நெஞ்சில் கை வைத்து அமர்ந்துவிட்டார்… முகம் முழுவதும் திகைப்பும் அதிர்ச்சியும் என மாற்றி மாற்றி போட்டியிட அகிலின் முகத்தை கூர்ந்து பார்த்தார்… அவன் எதையும் மறுத்துக் கூறவில்லை என்பதே அவருக்கு பேரிடியாக இருக்க, அவன் அருகில் நெருங்கியவர் அவன் கன்னத்தில் சரமாரியாக அடித்தார்..

“பாவி.. பாவி.. இப்படி ஒரு பொண்ணோட வாழ்க்கையை கெடுத்துட்டியோ டா???? இதுக்காகவா உன்னை பெத்து வளர்த்தேன், உன் மேல எவ்வளவு நம்பிக்கை வச்சிருந்தேன்.. எல்லாத்தையும் கெடுத்துட்டியே… அந்த பொண்ணோட சாபம் நம்மளை சும்மா விடாதுடா.. அதுவும் ஒரு குழந்தைய கொடுத்துட்டு ஓடி ஒளிஞ்சிருக்கியே நீ என்னடா ஆம்பிளை??? உன்னால என் பொண்ணு வாழ்க்கையும் கேள்விகுறியா நிக்குதே.. அவளுக்கு என்னடா பதில் சொல்ல போற??” அவன் கையிலும், நெஞ்சிலும் தன் ஆத்திரம் தீரும் மட்டும் அடித்துக் கொண்டிருந்தவர் தன் நெஞ்சை பிடித்துக் கொண்டு சரிய, பின்னால் நின்றிருந்த விக்கி அவரை பிடித்துக் கொண்டான்…

“அம்மா!! அத்தை !!” என்று மூவரும் பதற, சுதா மயக்கமாகியிருந்தார்…

“அம்மா!!! என்னாச்சு ம்மா… எழும்புங்க ம்மா.. எல்லாரும் என்னை தப்பா புரிஞ்சிக்கிட்டாங்க. நான் யாருக்கும் எந்த துரோகமும் பண்ணல… நீங்களாச்சும் என்னை நம்புங்கம்மா… என் மேல தான் தப்புன்னு நினைச்சி குழந்தை இருக்கிறதை கூட என்கிட்ட மறைச்சிட்டாங்கம்மா….” சுதாவின் கையை பற்றிக் கொண்டு அகில் கதற, விக்கிக்கும் அனுவிற்கும் அவனை பார்க்க பாவமாக இருந்தது.

“அகில்.. போ போய் காரை எடு.. அனு அவனை அதட்ட, அவனும் வேகமாக சென்று காரை எடுத்தான்.. விக்கி சுதாவை தூக்கி வர, அனுவின் மகன் ரித்தினை வேலைக்காரர்களிடம் பார்த்துக்கொள்ள சொல்லிவிட்டு, மூவருமாக ஹாஸ்பிட்டலுக்கு கிளம்பினர்.

ஹாஸ்பிட்டலில் அவசர பிரிவில் அனுமதிக்கப்பட்டிருந்தார் சுதா… வெளியே அனு கண்ணை கசக்கி கொண்டு இருக்க… விக்கி அகிலை முறைத்துக் கொண்டு நின்றான்… அகில் அமைதியாக தன் தாயிற்கு எதுவும் ஆக கூடாது என்று கடவுளிடம் வேண்டிக் கொண்டு இருந்தான்…

நிமிடங்கள் கடந்துக் கொண்டிருக்க மூவரின் இதயமும் படபடவென அடித்துக் கொண்டிருந்தது.. அனைவரின் இதய துடிப்பையும் ஒரு மணி நேரம் எகிற வைத்துவிட்டு வெளியே வந்தார் அவர்களது குடும்ப டாக்டர் சரோஜினி.

“டாக்டர் எங்க அம்மாவுக்கு என்னாச்சு???” விக்கியின் குரலில் அகிலும் டாக்டரை நெருங்கினான்..

“மைல்ட் அட்டாக்… ரொம்ப டென்ஷன் ஆகிருப்பாங்க போல இருக்கு.. வீட்ல இவ்வளவு பேர் இருந்தும் ஏன் அவங்களை டென்ஷனாகவிடுறிங்க??? கொஞ்சம் கவனமா பார்த்துக்கோங்க.. அட்டாக் கொஞ்சம் சிவியரா இருந்திருந்தா இப்போ அவங்களை காப்பாத்துறது கஷ்டமா போயிருக்கும்…” குடும்ப டாக்டர் என்பதால் மூவரையும் திட்டியவர் மேலும் சில அறிவுரைகளை வழங்கிவிட்டு சென்றார்..

அடுத்த அரை மணி நேரத்தில் சுதா ஜெனரல் வார்டிற்கு மாற்றப்பட, மூவரும் அவரை காண சென்றனர்… மயக்கத்தில் இருந்த சுதாவும் மயக்கம் தெளிந்து பார்க்க, கலங்கிய கண்களோடு அவரின் கையை பற்றிக் கொண்டு அவர் அருகில் நின்றிருந்தான் விக்கி.. மறுபக்கம் அனு அவரை பார்த்தவாறு அமர்ந்திருந்தாள்…அவர்களை பார்த்து மெலிதாக சிரித்தவர் தன் பாதம் அருகே ஓய்ந்த தோற்றத்தில் நின்றிருந்த அகிலை கண்டதும் முகத்தை கடுமையாக வைத்துக் கொண்டார்..

“அனு..!! அவனை போக சொல்லு.. எனக்கு என் மருமகளையும் பேத்தியையும் பார்க்கணும்… கூட்டிட்டு வர சொல்லு…” அகிலின் முகம் பார்க்காமல் அவர் அனுவிடம் கூற,

“என்கிட்ட பேசமாட்டிங்களா ம்மா???” சுதாவை பரிதாபமாக பார்த்தான் அகில்.

அவனை நினைத்து இரக்கம் தோன்றினாலும் அதை மறைத்துக் கொண்டவர், “போக சொல்லு அனு… என் மருமகளை கூட்டிட்டு வந்த அப்புறம் பேசுறேன்னு சொல்லு..” என்க,

“அவங்க நான் கூப்பிட்டா வரமாட்டாங்கம்மா… அவங்களுக்கு என்னை பிடிக்காது…” அதை கூறும் போது அவன் முகத்தில் அத்தனை வேதனை…

“எனக்கு அதெல்லாம் தெரியாது.. வந்தா என் மருமகளோட வா.. அப்படி இல்லாட்டி நான் செத்துட்டதா நினைச்சிக்கோ…” என்றவர் கண்களை அழுத்தமாக மூடிக் கொள்ள,. தாயின் முகத்தையே சிறிது நேரம் பார்த்திருந்தவன் வேறு வழியில்லாமல்,

“சரிம்மா நான் போறேன்… அவங்களை கூட்டிட்டு வரேன்….” என்றவன் அனுவிடம் திரும்பி, “அம்மாவை பார்த்துக்கோ அனு… நான் நிகிலுக்கு போன் பண்ணி விஷயத்தை சொல்லிட்டேன்.. கொஞ்ச நேரத்துல வந்துடுவான்…”என்றவன் சுதாவை ஒரு முறை பார்த்துவிட்டு அங்கிருந்து கிளம்பிவிட்டான்.

அவன் செல்வதை பாவமாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள் விக்கியும் அனுவும்…

“அங்க என்ன பார்க்கிறிங்க???” என்ற குரலில் அனுவும் விக்கியும் திரும்பி பார்க்க. இவ்வளவு நேரம் அசந்தாற் போல் பெட்டில் படுத்திருந்தவர் இப்போது சிலை போல் எழும்பி அமர்ந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.

“அத்தை என்ன எழும்பி உட்கார்ந்துட்டிங்க??? உங்களுக்கு..” அனுவிற்கு அதிர்ச்சியில் வார்த்தைகள் வராமல் போக,.

“அம்மாவுக்கு எதுவும் இல்லை அண்ணி.. எல்லாமே ஆக்டிங்” என்று முடித்தான் விக்கி. அவன் கூறுவது உண்மையா என்பது போல் அனு பார்க்க சுதாவும் அதை ஆமோதித்தார்..

“மருந்து குடிக்க மாட்டேன்னு அடம் பிடிச்சா நோய் எப்படி சரியாகும் அனு??? அதுக்கு தான் இந்த ஷாக் ட்ரீட்மென்ட். இனி என் பையன் சந்தோஷமா இருக்கணும்.” அகிலை நினைத்து கண் கலங்கியவரை ஆறுதலாக அணைத்துக் கொண்டான் விக்கி.

நேற்று இரவு வினு பஸ்சில் இருந்து இறங்கி ஆட்டோ பிடித்த அடுத்த நிமிடமே சுதாவிற்கு அழைத்து அனைத்தையும் கூறிவிட்டாள். அவள் கூறியதை கேட்ட சுதா திகைத்துப்போனார். இனியும் தாமதித்தால் தன் பிள்ளைகளின் வாழ்வு நாசமாகிவிடும் என்று நினைத்தவர் வினு கூறியது போல் அகிலை கார்னர் செய்ய, அவர்கள் திட்டமிட்டது போல் அகிலும் சுமியை தேடி கிளம்பிவிட்டான். தங்களது திட்டம் பற்றி வினுவும், விக்கிக்கு சுருக்கமாக ஒரு மெஸேஜ் அனுப்பியிருந்தாள். அவளுக்கு அவளின் வாழ்க்கையை விட தன் அண்ணனின் வாழ்வை சரியாக்க வேண்டும் என்பது மட்டுமே மனதில் இருந்தது.

அனைத்தையும் அனுவிடம் கூறிய சுதா, “சரோஜினி கிட்ட நேத்து நைட்டே நான் தான் பேசி இதுகெல்லாம் ஏற்பாடு பண்ணினேன்…” என்க, அனு அவரை “ஆஆ…” வென்று பார்த்திருந்தாள்..

“அண்ணி போதும்… வாய்க்குள்ள ஈ போய்ட போகுது.. க்ளோஸ் பண்ணுங்க.. நான் போய் சாப்பிடுறதுக்கு எதாச்சும் வாங்கிட்டு வந்துடுறேன்…” கிண்டலாக கூறிவிட்டு விக்கி அங்கிருந்து செல்ல, அனுவும் எல்லாம் நன்மைக்கே என்று சுதாவின் அருகில் அமர்ந்துக் கொண்டாள்…

ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்த வினுவிற்கு முழிப்பு வர, உடம்பு முழுவதும் வலித்தது.. தலையெல்லாம் பாரமாக கணக்க, மெதுவாக கண் திறந்தாள். உடம்பு முழுவதும் குளிர் சூரம் வந்தது போல் வலியெடுக்க தன் மீது போர்த்தியிருந்த போர்வைக்குள் புதைய முயன்றவள்,

“இப்போ எப்படி இருக்கு வினு” என்று கேட்ட குரலில் நிமிர்ந்து பார்த்தாள். அவளின் ஒவ்வொரு அசைவையும் எதிரில் இருந்த சோபாவில் அமர்ந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் திரு. அவனை பார்த்ததும் அவள் வேகமாக எழ, ஒரு நொடி அவளை பார்த்தவன் அடுத்த நிமிடமே எழுந்து, திரும்பி நின்றுக் கொண்டான்…

“ஏன் திரும்பினான்???” என்று நினைத்தவள் குனிந்து தன்னை பார்க்க, அதிர்ந்தாள்… நேற்று அவள் அணிந்திருந்த சுடிதார் மாற்றப்பட்டு மெலிதான டி ஷர்ட் அணிந்திருந்தாள்.. அது அவளது வரிவடிவத்தை தெளிவாக காட்டிக் கொண்டிருந்தது.. வேகமாக போர்வையை இழுத்து தன்னை மறைத்துக் கொண்டவள்,

“டேய் என்னடா பண்ணின????” என்று அவனிடம் சாடினாள்…

அவள் சத்ததில் திரும்பி பார்த்தவன், “ம்ம் ரேப் பண்ணினேன்..” என்றான் கண்கள் மின்ன…

“எ..ன்..ன என்ன சொன்ன???” நம்பாமல் அவள் கேட்க, அவளின் அதிர்ந்த தோற்றத்தை கண்டு அவனுக்கு சிரிப்பு வந்தது… அவளை நெருங்கி அவளை உரசியவாறு அமர்ந்தவன்,

“என் பொண்டாட்டி நேத்து மொத்தமா நனைஞ்சிட்டா அதான் நான் டிரெஸ் சேன்ஞ்ச் பண்ணிவிட்டேன்..” அவன் கூலாக உரைக்க, வினுவிற்கு பற்றிக் கொண்டு வந்தது..

நேற்று தன்னை எவ்வளவு மட்டமாக பேசினான்.. தான் சொல்ல வருவதை கூட கேட்காமல் என்னவெல்லாம் பேசிவிட்டான்.. அவனை முறைத்தவள் அவனை விட்டு விலகி அமர்ந்தாள்.. அவனும் விடாமல் அவளை ஒட்டி அமர்ந்தான்..

“இப்போ உனக்கு என்ன தான் வேணும்???” எரிச்சலாக வினு கேட்க,

“ம்ம் நீ தான் வேணும்…” என்றவன் குறும்பாக கண்சிமிட்ட, அவள் அவனை உக்கிராமாக முறைத்துவிட்டு,

“நீ எனக்கு வேண்டாம்” என்றாள் தீர்மானமாக..!!

விழிகள் தொடரும்…….

அத்தியாயம் 21

சகுந்தலா கூறியதை கேட்டதும் அதிர்ந்தவன், “ம்ம்மா… உளறாத…” என்று பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு கூற, அவர் நிதானமாக நின்று கொண்டிருந்தார்!

‘தான் கேட்டது உண்மையா?’ அவனுக்கு சந்தேகம்!

“வேற வழியில்லை தம்பி…” என்று கூறியவரின் பார்வையில் படுக்கையிலிருந்த மது பட்டாள். மளுக்கென்று அவரது கண்களில் கண்ணீர் ததும்பியது.

இன்னமும் அவள் விழிக்கவில்லை. அவளது நிலையை பார்த்தபோது அவளது போராட்டம் புலப்பட்டது.

மெழுகு சிலையில் சில பின்னங்கள்!

“புத்தியோட தான் இருக்கியாம்மா?” அவர் கூறியதை உறுதி செய்து கொண்டவனுக்கு கோபம் கொந்தளித்தது.

கோபம் குறையாமல் அவன் நின்ற தோரணையைப் பார்த்து சகுந்தலாவின் கண்களில் கலக்கம் ப்ளஸ் பயம். தன் கண் முன்னால் மதுவின் வாழ்க்கை அந்தரத்தில் தொங்கிக் கொண்டிருப்பதாக தோன்றியது அவருக்கு. அவரது கருத்தில் பேத்தியின் வாழ்க்கையை காப்பாற்றியேயாக வேண்டும் என்ற எண்ணத்தைத் தவிர வேறு எதுவுமே இல்லை.

அர்ஜுனனுக்கு கிளியின் கண்கள் மட்டுமே தெரிந்ததை போல, அவரது கண்களுக்கு மது மட்டுமே தெரிந்தாள். பார்த்திபன் என்ன இருந்தாலும் ஆண்மகன், தன் மகன், அவனையன்றி யாரை இதில் பணயம் வைக்க முடியும் என்று தான் எண்ணத் தோன்றியது அவருக்கு!

“வேற என்ன சாமி பண்றது? இப்படி ஒரு சம்பவத்துக்கு அப்புறம் நம்ம மதுவோட வாழ்க்கை என்னாகறது? அதுவும் போலீசுக்கு போய், பத்திரிக்கைக்காரங்க வரைக்கும் நியுஸ் போய்டுச்சு. மதுவுக்கு இனிமே யார கல்யாணம் பண்ணி வைக்க முடியும். அப்படியே பண்ணி வெச்சாலும் இந்த விஷயத்தை ஒத்துக்கிட்டு, மதுவுக்கு ஒன்னுமாகலைன்னு நம்பி யார் வருவா? அப்படியே வந்தாலும் என்னைக்காச்சும் அவன் வேற மாதிரி சொல்லி காட்டினா மதுக்குட்டியால அதை தாங்கிக்க முடியுமா?”

அவரது பதிலில் கடுப்பானவன், அவரை பார்த்து முறைத்தபடி அமர்ந்திருந்த சேரை தள்ளி விட்டு எழுந்து போக முயல, அதுவரை பேசாமலிருந்த பானுமதி அவனை தடுத்தார்.

“அம்மா சொல்றதுல என்னடா தம்பி தப்பிருக்கு?” என்று கேட்க, பானுமதியை எரித்து விடுவதை போல பார்த்தான் பார்த்திபன்.

அவருக்கு பதில் கூறக் கூட பிடிக்கவில்லை.

யார் யாரை திருமணம் செய்வது?

தனக்கும் மதுவுக்குமா? நினைக்கும் போதே கசப்பாக இருந்த ஒன்றை எப்படி இவர்களால் நினைக்க முடிகிறது என்பதே அவன் அறியவில்லை.

“ஆமா தப்பே இல்ல…” என்றவனின் முகம் கோபத்தில் கனன்றது.

ஒரு பக்கம் அமைச்சரின் வார்த்தைகள் என்றால் இன்னொரு புறம் தாயும் தமக்கையும் கொடுக்கும் சங்கடம்.

அதுவும், தான் நினைத்தே பார்த்திராத சங்கடம்.

“உங்க ரெண்டு பேருக்கும் பைத்தியம் தான் பிடிச்சுருக்கு…” என்று கடுப்படித்தவன் வெளியேற முயல, அவனது கையை இறுக்கமாக பிடித்துக் கொண்டார் சகுந்தலா.

“டேய் தம்பி, என் பேத்தி வாழ்க்கையே உன் கைல தான் இருக்கு…” என்று பரிதாபமாக அவர் கூறியதை கேட்டபோது மனம் வலித்தது.

“ம்மா அவ கொழந்த மா…”

“நம்ம கண்ணுக்குத்தான் அவ கொழந்த பார்த்தி… அந்த கொழந்தையத்தான் இப்படி கொடும பண்ணி இருக்கானுங்க…” துக்கத்தில் அவருக்கு குரல் விக்கியது.

“என்னம்மா ஆச்சு? ஒண்ணுமாகல… அப்படியே ஆகியிருந்தாலும் அது ஆக்சிடென்ட்… அவ்வளவுதான்… இதுக்கு இவ்வளவு நீங்கள்லாம் ரியாக்ட் பண்ண வேண்டிய அவசியமில்ல… அவ மொதல்ல படிச்சு முடிக்கட்டும்… அப்புறமா அவளுக்கு பிடிச்ச வாழ்க்கையா அமைச்சு கொடுக்க வேண்டியது என் பொறுப்பு…” நீளமாக பேசியவனை கண்ணீரோடு பார்த்தார் சகுந்தலா.

“உன்னத்தான் நம்பியிருக்கேன் பார்த்தி… நீ என் பேத்தியை கைவிட்டுட்டா…” என்றவர் நா தழுதழுக்க, “ப்ச்…” என்று எரிச்சலாக கூறியபடி தலையை பிடித்துக் கொண்டு அமர்ந்தான்.

அவன் கனவிலும் நினையாத ஒன்றை தன் மேல் திணிக்கப் பார்க்கும் தாயையும் தமக்கையையும் என்ன சொல்லி தடுப்பது என்று புரியவில்லை. பார்த்திபனுக்கும் அது புரியாத நேரம் தான் . ஆனா அவன் இப்படிப்பட்ட முடிவுகளுக்குள் போகவில்லை. அவர்களை அவனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. அவர்களுக்கு வேறு எதுவும் பாதுகாப்பான விடையாக தோன்றவில்லை.

சங்கடமாக மதுவை ஏறிட்டான். அவள் கண் மூடி துயில் கொண்டிருப்பதை பார்க்கையில் மனதுக்குள் பயம் கவ்வியது. தாய் கூறியதை போல நிகழ்வுகள் நடக்காதென்பதற்கு எந்தவிதமான உறுதியும் இல்லை. இந்த சம்பவம் அவளது வாழ்க்கையை காவு வாங்க காத்திருக்கிறது என்பது புரிந்தது. இன்னொரு பக்கம் ஜெயச்சந்திரன் என்ன வேண்டுமானாலும் செய்யக் கூடும் என்ற நிலை.

ஆனால் மதுவை மனைவியாக அவன் நினைத்தும் பார்க்க முடியவில்லை.

திருமணத்திற்கு அடிப்படை காதலாக இருக்கலாம். நிச்சயிக்கப்பட்ட திருமணத்தில் கூட மனம் ஒன்றினால் தான் கணவன் மனைவியாக முடியும் என்பதை உறுதியாக நம்பினான்.

ஆனால் மதுவை அவனால் மனைவி என்ற ஸ்தானத்தில் நினைத்தும் பார்க்க முடியவில்லை.

தலை வின்வின்னென்று வலித்தது. அவனது நிலை சகுந்தலாவுக்கு புரிந்தாலும் அவருக்கு வேறு நல்ல வழி இப்போது தோன்றவில்லை.

“பெத்த அப்பனுக்கு அடுத்தபடியா தாய்மாமனுக்கு தான் கடமை அதிகம் தம்பி… அப்பன் கைவிட்ட புள்ளைங்கள கூட மாமன் கைவிட மாட்டான். இப்ப மதுவுக்கு ஏதாவது ஆகிருந்தா கூட அந்த புள்ளைய கட்டிக்கற கடமை உனக்கு இருக்கு பார்த்தி…” தொடர்ந்து சகுந்தலா இறுக்கமாக கூற, பார்த்திபன் இருதலை கொள்ளி தாளாமல் தலையை அழுத்தமாக கோதிக் கொண்டான்.

“அதெப்படி மா மதுவ போய் நான்?” என்றவனால் முடிக்க முடியவில்லை.

அவனது மன உளைச்சல் எதனால் என்பதை ஒரு ஆணாக வினோதகனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

“புரியுது பார்த்தி… நீ எதுக்காக கோபப்படறன்னு புரியாம இல்ல. அந்த காலத்துல எல்லாம் இந்த மாதிரி அக்கா பொண்ணை கட்டிக்கறது ரொம்ப இயல்பான ஒண்ணா இருந்துது. யாரும் அதுக்காக வருத்தப்படலை. ஆனா இன்னைக்கு சூழ்நிலைல நீங்க எல்லாம் நிறைய படிக்கறீங்க… நிறைய பார்க்கறீங்க… அதனால இந்த உறவுமுறை உங்களுக்கு மீனிங் இல்லாத மாதிரி தோணுது இல்லையா?” என்று அவர் கேட்க, அவன் பதில் கூறாமல் இன்னமும் தலையை பிடித்தவாறுதான் இருந்தான்.

“ஆனா உங்கம்மா எனக்கு ஒன்னு விட்ட அக்கா தான். மதியும் எனக்கு அக்கா பொண்ணு தான். நாங்க சந்தோஷமா இல்லாம போயிட்டமா?” என்று அவர் கேட்க, அதை அவன் ஆமோதிக்கவில்லை.

“மனசு தான் காரணம் பார்த்தி… மனசு ஏத்துக்கிட்டா வாழ்க்கை ஈசியாகிடும்… ஆனா…” என்றவரை நிமிர்ந்து பார்க்க, அவர் தொடர்ந்தார்.

“இப்ப நடந்த விஷயம் இவங்க ரெண்டு பேரும் நினைக்கற அளவுக்கு பெரிய விஷயமில்ல. பார்த்தி சொல்ற மாதிரி ஜஸ்ட் ஒரு சின்ன ஆக்சிடென்ட் தான். மதுவுக்கு செக்யுரிட்டி வேணும்ன்னு நானும் தான் நினைச்சேன். அதுக்காக இப்பவே கல்யாணம் பண்ணி வைக்கணும்ன்னு நினைக்கல. ஆனா பார்த்திக்கு பிடிச்சா, பார்த்தி கட்டிக்கனும்ன்னு நினைச்சா நிச்சயமா நான் என் பொண்ணை கொடுப்பேன். பார்த்தியை விட நல்ல மாப்பிள்ளையை நான் தேடிப் பிடிக்க போறதில்ல…”

உறுதியாக அவர் கூறியதை கேட்ட பானுமதிக்குள் குழப்பங்கள். மகளின் வாழ்வை நினைத்து உள்ளுக்குள் பயப்பந்து உருண்டது.

மூச்சை இழுத்து வெளியே விட்ட பார்த்திபன் தீர்மானமாக நிமிர்ந்தான்.

சகுந்தலாவை பார்த்து, “ம்மா… நீயும் அக்காவும் பயப்படறது புரியுது. கல்யாணம் பண்ணா எல்லாம் சரியா போய்டும் நீ நினைக்கற… ஆனா அது என்னால முடியாதும்மா. மதுவ நான் அந்த மாதிரி நினைச்சு கூட பார்த்ததில்லை. அப்படி பண்ணிதான் ஆகணும்ன்னு சொன்னா நான் கண்டிப்பா பண்ணிக்கறேன். ஆனா அது கண்டிப்பா என்னை பொறுத்தவரைக்கும் கல்யாணமா இருக்காது. மதுவோட லைப் பத்தி கவலைப் படாதீங்க. நான் இருக்கேன். என்னன்னாலும் நான் பார்த்துக்குவேன். படிச்சு முடிக்கட்டும். அவளா சுயமா தன் கால்ல நிற்கட்டும். எல்லா விஷயத்துலயும் நான் கண்டிப்பா ஹெல்ப் பண்ணுவேன். இந்த பேச்சை இப்ப விடுங்க…” என்றவனின் வார்த்தைகளை மறுத்து பேச அங்கு யாராலும் முடியவில்லை.

அவன் சொல்வதும் உண்மைதானே!

திருமணம் செய்துவித்தால் மட்டும் போதுமா?

அதை இருவரும் ஏற்று வாழ்க்கையை வாழ்ந்தால் தானே அதற்கான அர்த்தமாகும்!

பிடிக்கவில்லை என்று கூறுவதை விட அவனால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியாத உறவு என்பதை அவர்களும் அங்கீகரிக்கத்தானே வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்ட சகுந்தலாவுக்குள் ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு!

“எனக்கு என்ன சொல்றதுன்னு தெரியல பார்த்தி. என் பேத்தி வாழ்க்கை எப்படி போகும்ன்னு தெரியல. எல்லாத்துக்கும் மேல ஒருத்தன் இருக்கான். அவன் தான் பார்த்துக்கணும்…” என்றவர் கணம் தாள முடியாமல் அருகிலிருந்த சேரில் அமர்ந்து கொண்டவரை உலுக்கியது மதுவின் முனகல்.

அது விஐபி ரூம் என்பதாலும், பார்த்திக்கு அங்கு நல்ல பழக்கம் என்பதாலும் நால்வருமே இருந்தனர்.

வலிக்காக செலுத்தப்பட்ட மருந்துகளின் வீரியம் குறைய ஆரம்பித்து இருந்தது போல!

அவளது முனகலை பெண்கள் இருவராலும் தாள முடியவில்லை. அப்போதுதான் வினோதகன் வெளியே சென்றிருந்தார். சகுந்தலா அவனை பதட்டமாக பார்க்க, “டென்ஷனாகத மா…” என்றபடி, அவளுக்கு அருகில் சென்று பார்க்க, அவனது தமக்கையோ வாயை இறுக்கமாக மூடியபடி அழ ஆரம்பித்து இருந்தார்.

அவளது கண்ணீரை கண்டவருக்கும் கண்கள் கலங்க, தள்ளாடிய தாயை பிடித்துக் கொண்டார் பானுமதி. அந்த நேரத்தில் மதிக்குமே ஆதரவு தேவை அல்லவா!

சோம்பலாக கண் விழித்தவளின் பார்வை வட்டத்தில் முதலில் விழுந்தது பார்த்திபன் தான்!

“மா…மா…” என்றபடி கையை தூக்க முயல, முறிந்திருந்த கை அவளுக்கு ஒத்துழைக்கவில்லை.

“ஒன்னும் இல்லடா… யூ ஆர் ஆல்ரைட்…” என்று அவளது கையை பார்த்திபன் பிடித்துக் கொள்ள,

“என்… னாச்சு மா… மா…” என்று சிரமப்பட்டு வார்த்தைகளை கோர்த்தாள்.

“ஒண்ணுமாகல… இப்ப நாம ஹாஸ்பிடல்ல இருக்கோம் மதுக்குட்டி… யூ ஆர் சேஃப்…” என்று நிதானக் குரலில் பார்த்திபன் கூற, அடிபட்ட கையை அசைக்க முடியாமல், “ஸ்ஸ்ஸ்ஆஆ…’ என்று கத்தப் பார்க்க,

“மது….” என்று கதறியபடி வந்தார் பானுமதி.

அவரை அதுபோல பார்த்த அதிர்ச்சியில் மிரண்டு விழித்தாள் மது.

பயத்தில் அவளுக்கு நா உலர்ந்து போனது.

தவறு செய்தது அவளாயிற்றே!

தந்தையும் தாயும் கொடுத்த சுதந்திரத்தை, அவர்கள் தன் மேல் வைத்த நம்பிக்கையை குலைத்து விட்டதாகவே தோன்றியது அவளுக்கு!

மது மிரண்டு விழிப்பதை பார்த்தா பார்த்திபனுக்கு கோபம் வந்தது!

“மதிக்கா… கொஞ்சம் பேசாம இருக்கியா?” கடுப்பான குரலில் இறுக்கமாக அவன் கூற,

“இல்லடா தம்பி… பிள்ளை எப்படியெல்லாம் கஷ்டபட்டிருக்கு…” என்று இன்னமும் அழ, அவர் அழுவதை பார்த்த மதுவின் கண்கள் கலங்கியது.

“மதிக்கா….” பல்லைக் கடித்தான். அவர் சேலை தலைப்பினால் வாயை மூடிக் கொண்டு அமர்ந்து விட, பார்த்திபன் மதுவை நோக்கி திரும்பினான்.

“ஒன்னும் இல்லடா மது… கைல கொஞ்சம் ப்ராக்ச்சர்… கால்ல கொஞ்சம் ஸ்க்ராட்ச்… அவ்வளவுதான்… இன்னைக்கு இங்க இருக்கலாம்… நாளைக்கு டிஸ்சார்ஜ் ஆகிட்டு கோயம்பத்தூர் போய்டலாம்…” தெளிவாக, அழுத்தமாக பார்த்திபன் கூறியதை கேட்ட மது சற்று தெளிவானாள்.

“அந்த ரெண்டு பேரையும் சும்மா விடக் கூடாது மாமா…” வலியை பொறுத்துக் கொண்டு அவள் கூற,

“கண்டிப்பா விட மாட்டேன் மது…” அவளது கையை இறுக்கமாக பற்றிக் கொண்டான்.

“போதும்டி ஆத்தா… இன்னும் உன் பேர் நாறி போறதுக்கா?” அழுகையோடு வெடித்தார் மதி.

“ம்மா…” கைகளிலிருந்த வலி, இப்போது அவளது கண்களில்!

“அக்கா…” பற்களை நறநறவென கடித்தான் பார்த்திபன்.

“போதும் பார்த்தி… இந்த விஷயத்தை இன்னும் பெருசாக்கினா, நாளைக்கு இவ வாழ்க்கை என்னாகறது? நீயும் என்னை கை விட்டுட்ட… இனிமே நான் என்ன பண்ணுவேன்?” அழுகையும் கோபமும் போட்டியிட்டது மதியின் குரலில்! அதுவரை தலையை பிடித்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்த சகுந்தலாவின் கண்களில் தாரை தாரையாக கண்ணீர்.

மது நிர்கதியாக பார்த்தியை பார்க்க, அவனது பிடி இன்னமும் அழுத்தமாகிற்று!

“ம்மா… ஏன்மா?” வலித்து ஜனித்தாள் மது!

“அம்மா சொல்றது நல்லதுக்கு தான் மது… இந்த விஷயத்தை தயவு பண்ணி விட்ரு… எங்களுக்கு உன்னோட லைப் தான் முக்கியம்…” பானுமதி கண்கள் கலங்கியவாறே கூறினார்.

அப்படியென்றால் அந்த ஜெயசந்திரன்? ரதீஷ்? சஞ்சய்?

பெண் என்பதால் இந்த தீமை அத்தனையையும் பொறுத்துப் போக வேண்டுமா?

அவள் எதிர்ப்பை காட்டினால் தவறா?

நினைக்கும் போதே ரத்தம் சூடாகியது பார்த்திக்கு!

கோபமாக பேச வாயெடுக்கும் போது செல்பேசி அழைக்க, யாரென பார்த்தான்.

திரும்பவும் ஜெயச்சந்திரன் தான்!

இவர்களுக்கு பதவி ஒரு துருப்பு சீட்டு. பதவி இருந்தால் என்ன வேண்டுமானாலும் செய்வார்களாமா? கோபமாக பேசியை பார்த்தவன், எடுத்தான்.

“சொல்லுங்க…” வார்த்தைகளில் கனல்!

“தம்பி… நான் சொன்னதை பத்தி யோசிச்சீங்களா?” மிகவும் நிதானமாக கேட்டார் அவர்.

“யோசிக்க ஒன்னுமில்லங்க ஜெயச்சந்திரன். உங்க பையனை விட முடியாது. நீங்க என்ன பண்ணுவீங்களோ, அது உங்க தலைவலி. ஆனா என்னோட சைட்ல உங்களுக்கு எந்தவிதமான ஒத்துழைப்பும் கிடைக்காது…” அழுத்தம் திருத்தமாக அவன் கூற,

“தம்பி, உங்க கிட்ட மத்தவங்க மாதிரி நடக்க எனக்கு ரொம்ப நேரமாகாது. நம்ம கட்சிக்கு ரொம்ப வேண்டப்பட்டவங்களா இருக்கீங்க. அதான் இவ்வளவு நிதானமா இருக்கேன்…” ரொம்பவும் கோபத்தை அடக்கியபடி பேசுவது புரிந்தது.

“தெரியுதா ஜெயச்சந்திரன்? அப்படிப்பட்ட எங்க வீட்டு பொண்ணு மேல ஒருத்தன் கை வைக்க பார்த்தான்னா நான் சும்மா விடுவேன்னு நினைச்சீங்களா? நான் இன்னும் உங்க மகனை உயிரோட விட்டு வெச்சு இருக்கறதே பெரிய விஷயம். அவன் ஜெயில்ல இருந்தா உயிரோடவாவது இருப்பான். வெளிய எடுக்கணும்ன்னு நினைச்சீங்க… உங்க மகனை பொணமாத்தான் பார்ப்பீங்க…” குரலிலும் சரி, முகத்திலும் சரி ரவுத்திரம் தெறித்தது.

“தம்பி… நீங்க சொல்றது எல்லாம் புரியுது. அதான் அந்த பொண்ணு மதுவை நானே மருமகளாக்கிக்கறேன்னு சொல்றேனே தம்பி. கொஞ்சம் விட்டுக் கொடுங்க. ஒத்தை புள்ளை தம்பி…” மிகவும் கெஞ்சினார் அவர். தந்தை பாசம் என்பதோடு, அமைச்சராக இருந்தாலுமே அத்தனை வழிகளும் அடைபட்ட நிதர்சனம்!

“எங்க பொண்ண மருமகளாக்கிகுவீங்க… ஆனா இதே ஒண்ணுமில்லாத குடும்பமா இருந்திருந்தா என்ன பண்ணி இருப்பீங்க?” என்று நறுக்கென்று கேட்டவன், சற்று நிறுத்தி, “அய்யா சாமி… எனக்கும் ஒண்ணுமே இல்லைன்னு வைங்க… அந்த இடத்துல என்ன பண்ணுவீங்க? கேஸை ஊத்தி மூடத்தான பார்ப்பீங்க?” என்று நக்கலாக கேட்க, அதற்கு அவரிடம் பதில்லை.

“விடுங்க தம்பி… இந்த ஒரு தடவை தம்பிய மன்னிச்சு விடுங்களேன்… எனக்காக தயவு பண்ணுங்க… ப்ளீஸ் பார்த்தி…”

“சாரி ஜெயச்சந்திரன்… வெச்சுருங்க…” என்று கூறியபடி பேசியை அணைத்தான்.

அத்தனையையும் உணர்வே இல்லாமல் பார்த்திருந்தாள் மது.

“என்னாச்சு பார்த்தி?” அப்போதுதான் உள்ளே நுழைந்த வினோதகன் கேட்க,

“திரும்பவும் மினிஸ்டர் கூப்பிட்டு இருந்தார்…” என்றவனை வெறித்து பார்த்தபடி இருந்தார் பானுமதி.

“என்னவாம்?”

“சஞ்சய் மேல இருக்க கேஸை வித்ட்ரா பண்ண சொல்லித்தான்…”

“என்ன சொன்னீங்க?”

“உன்னால முடிஞ்சதை பார்த்துக்கோன்னு சொல்லிட்டேன்…”

“வேண்டாம் பார்த்தி… இந்த விஷயத்தை விட்டுடு…” சொன்னது பானுமதி அல்ல. அவனுடைய தாய் சகுந்தலா.

“ம்மா…” அதிர்ந்து அவரை பார்த்தான். ஏனென்றால் இந்த விஷயத்தில் சம்பந்தப்பட்டவர்களை விட்டு விடாதே என்று பிடிவாதம் பிடித்தது அவனது தாய் தானே!

“ஆமா பார்த்தி… அந்த பையனுக்கே மதுவ கொடுத்துடலாம்…” சற்றும் தயங்காமல் அவர் கூற, அவரை அழுத்தமாக பார்த்தான் பார்த்திபன்.

“நீ எப்ப பாட்டி இவ்ளோ பத்தாம்பசலித்தனமா ஆன?” சிரமப்பட்டு பேசினாலும் ஒவ்வொரு வார்த்தையாக உச்சரித்தாள் மது.

“நான் மட்டுமில்ல மது… பொண்ணா பொறந்தா ஒரு இடத்துல நாம பத்தாம்பசலித்தனமாத்தான் யோசிக்க வேண்டியிருக்கு…” என்றவரை உணர்ச்சிகளை துடைத்தபடி பார்த்தான் பார்த்திபன்.

“இல்ல பாட்டி… நான் செத்தாலும் அவனை கட்டிக்க மாட்டேன்…” உறுதியாக கூறியவளின் கைகளை இறுக்கமாக பற்றிக் கொண்டான் பார்த்திபன்.

‘நான் உனக்கு இருக்கிறேன்’ என்றது அந்த அழுத்தம்.

“வேற வழியில்ல குட்டிம்மா… எங்களுக்கு மட்டும் உன்னை அவனுக்கு கொடுக்கணும்ன்னு ஆசையா என்ன? ஆனா என்ன பண்றது?” தலையை பிடித்துக் கொண்டார் பானுமதி.

“ஆமா…” என்ற சகுந்தலா, “அந்த பையன் மேல இருக்க கேஸை வித்ட்ரா பண்ணு பார்த்தி…” உறுதியாக கூறியவரை முறைத்தான் பார்த்திபன்.

“வேறென்ன பண்ண சொல்ற? எனக்கு வேற ஆப்ஷன் நீ கொடுக்கல பார்த்தி…” என்றார் பானுமதி, அவனை குற்றம் சாட்டும் பார்வையோடு!

“அதுக்காக அந்த பொறுக்கிக்கே உன் பொண்ணை கட்டிக் கொடுத்து அவ வாழ்க்கையை அழிக்கறதுன்னு முடிவே பண்ணிட்ட இல்லையா?” வெகு அழுத்தமாக நிதானமாக பார்த்தி கேட்க, ஆமென்று தலையாட்டினார் மதி.

“அப்படீன்னா நான் இப்பவே செத்து போறேன் மா… எனக்கு இப்ப கல்யாணம் வேண்டாம். அதுவும் அந்த பாஸ்டர்டோட வேண்டவே வேண்டாம்…” மிரண்ட பார்வையோடும் குரலிலிருந்த நடுக்கத்தோடும் மது கூற, அவளை பார்த்தான் பார்த்திபன். ஏதாவது செய்து என்னை காப்பாற்றேன் என்று அவள் கெஞ்சுவதை போலிருந்தது.

இந்த சின்ன பெண்ணை ஏன் அழிக்க பார்க்கிறார்கள் என்ற வேதனை அவனுடைய மனதுக்குள். எத்தனையோ கனவுகள். எத்தனையோ குறிக்கோள்கள். அத்தனையும் யாரோ ஒரு பொல்லாதவனால் காணலாக வேண்டுமா?

மதுவை சஞ்சயாலோ, ரதீஷாலோ எதுவும் செய்ய முடியவில்லை. அவளை அவளே தற்காத்துக் கொண்டிருக்கிறாள். அதை பாராட்ட தெரியவில்லை இவர்களுக்கு. ஆனால் போலி சமூக மரியாதையை குறித்தான கவலை!

அப்படியே மதுவை சஞ்சய்க்கு திருமணம் செய்து வைத்து விட்டால் அவன் புனிதமானவன் ஆகிவிடுவானா?

மனதுக்குள் பலவாறு கொதித்தாலும் அத்தனையும் வெளிப்படுத்த முடியவில்லை.

அவளது கையை இறுக்கமாக பற்றிக் கொண்டவன், கண்களை மூடி ஆழ்ந்த மூச்சை இழுத்து விட்டான்.

அவனது மனதுக்குள் தீர்மானம் எடுக்கத் துவங்கியிருந்தான்.

“மதுவுக்கு ஓகேன்னா, எனக்கும் ஓகே…” என்றவனை புரியாத பார்வை பார்த்தாள் மது.

அதே குழப்பம் அத்தனை முகங்களிலும்!

“என்ன சொல்ற பார்த்தி?” சகுந்தலா புரிந்தும் புரியாமல் விழித்தபடி கேட்டார்.

“மதுவுக்கு ஓகேன்னா…” என்று ஆரம்பித்தவனுக்கு, அந்த விஷயத்தை வார்த்தையாக சொல்லவும் தயக்கமாக இருந்தது. “எங்க மேரேஜுக்கு நாள் பாருங்க…”

அந்த வார்த்தை எல்லோருடைய முகத்தையும் ஒளிர செய்தது. இருவரை தவிர.

பார்த்திபன், உச்சகட்ட குழப்பத்தில் இருந்தான்!

மது, உச்சகட்ட அதிர்வில் இருந்தாள்!

ஒரே நாள் தந்த வரிசையான அதிர்ச்சிகள்!

சொன்னவனால் அங்கே நிற்க முடியவில்லை. அது என்ன உணர்வு என்று அவனால் வரையறுக்க முடியவில்லை. மதுவின் அதிர்ந்த முகத்தை காண முடியாமல், அவளது கையை விலக்கியபடி எழுந்து வெளியே சென்றான்.

வெளியே வந்தவனுக்குள் புழுங்கியது…

அவனது முடிவு சரியா? தவறா?

எந்த நோக்கமும் இல்லாமல் பால்கனிக்கு அருகிலிருந்த சேரில் அமர்ந்தவன், குழப்பம் தாள முடியாமல் தலையை பிடித்துக் கொண்டான்.

மின்னல் விழியே – 17

“அண்ணா..!! அண்ணா..!! நான் காலேஜ் கிளம்புறேன்..” வீட்டு வாசலில் நின்று கத்திக் கொண்டிருந்தாள் சுமித்ரா… உள்ளே தனது ப்ராஜக்ட் ரிப்போர்ட்டுகளை சரி பார்த்துக் கொண்டிருந்த திரு அவளது கத்தலில் வெளியே ஓடி வந்தான்…

சுமித்ரா அவள் வீட்டின் அருகிலுள்ள கல்லூரி ஒன்றில் பி.எஸ்.சி நர்சிங் படிக்கிறாள். அனைவரும் டாக்டராக வேண்டும் என ஆசை படும் போது அவள் நர்சிங் படிப்பை தேர்ந்தெடுத்தாள். நோயாளிகளுக்கு நேரடியாக உதவி புரிய வேண்டும் என்பதே அவளது லட்சியம்.. பனிரெண்டாம் வகுப்பில் நிறைய மதிப்பெண்கள் பெற்றிருந்தாலும் அவளது ஆசையை மதித்து நர்ஸிங் படிப்பில் சேர்த்துவிட்டிருந்தார் அவளது தந்தை தயாளன்.  

“சுமி… எத்தனை தடவை தான் இதை சொல்லுவ??? வீட்டுக்குள்ள வச்சி என் காதுலையும் அப்பா காதுலையும் ரத்தம் வர்ற அளவுக்கு கத்தின இப்போ வாசல்ல வச்சி… பாரு பக்கத்து வீட்ல இருக்கிறவங்க கூட எட்டிப் பார்க்குறாங்க…” தங்கையை நினைத்து அலுத்துக் கொண்டான் திரு.

“ப்ச்… பாசத்துல பண்ணின நீ இப்படி தான் சொல்லுவ… போ நான் நாளைல இருந்து உன்கிட்ட சொல்ல மாட்டேன்…” சிறு பிள்ளையாக அடம்பிடித்தவளை கண்டு திருவிற்கு சிரிப்பு வந்தது.. இன்று இப்படி கூறுபவள் நாளையும் இதே போல் தான் கத்துவாள் என்பது அவனுக்கும் தெரியுமே…

“நேத்து கூட நீ இதை சொன்னதா எனக்கு ஞாபகம் சுமிம்மா….” என்றவன் சிரிக்க, அதில் வெகுண்டவள் தரையை காலால் உதைத்துவிட்டு, தன் கல்லூரிக்கு கிளம்பிவிட்டாள்… இவை அனைத்தையும் பக்கத்து வீட்டு பால்கனியில் நின்று பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் அகில்.

அகிலுக்கும் அவன் தந்தைக்கும் எப்போதும் ஒத்துப் போகாது என்பதால் அவன் சென்னையில் அத்தனை கல்லூரிகள் இருந்தும் பெங்களூரில் தங்கி படித்துக் கொண்டிருந்தான். இங்கே முதல் நாள், கல்லூரியில் அறிமுகமானவன் தான் திரு.

திரு மிகவும் கலகலப்பானவன் என்பதால் எளிதாகவே அகிலோடு நட்புக் கொண்டான். அதுவும் அனைவரும் தன்னை திருவென்று அழைக்கும் போது அகில் மட்டும், வகுப்பில் பார்த்த முதல் நாளிலிருந்து அரசு என்றே அழைப்பது திருவிற்கு அவனது தாயை ஞாபகப்படுத்த, அன்றிலிருந்து அகில் திருவிற்கு உற்ற தோழனாகி போனான்.

நான்கு வருடங்ளில் அவர்களின் நட்பும் இறுகியிருந்தது. அதுவே இருவரையும் மீண்டும் ஒரே கல்லூரியில் எம்.பி.ஏ சேர வைத்தது. பி.ஈ படிக்கும் போது அகில் ஹாஸ்டலில் தங்கியிருந்தான் ஆனால் மேற்படிப்பின் போது அவனுக்கு ஹாஸ்டல் பிடிக்காமல் போகவே திருவின் வீட்டின் அருகே, காலியாக இருந்த இந்த வீட்டில் திருவின் உதவியோடு குடிபுகுந்தான்.

முதலில் ஹோட்டலில் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தவன் பின் திருவின் தந்தையின் கட்டாயத்தின் பேரில் அவர்கள் வீட்டில் சாப்பிட ஆரம்பித்தான் அதுவும் காலை வேளை மட்டுமே… மதியம் காலேஜ் கேன்டினிலும், நைட் ஹோட்டலிலும் பார்த்துக் கொள்வான். காலை கூட சுமி காலேஜிற்கு கிளம்பி சென்ற பிறகே அவர்கள் வீட்டுக்கு செல்வான். அவள் எப்போது செல்கிறாள் என்பதை தினமும் கேட்கும் இந்த சத்ததில் அறிந்துக் கொள்வான். இப்போதும் அதே போல் அவன் பால்கனியில் இருந்து சுமியை கவனித்துக் கொண்டிருந்தான்.  

ஓரக்கண்ணால் அகில் கவனிப்பதை கவனித்துவிட்ட சுமியும் திரு அறியாமல் அவனுக்கு ஒரு புன்னகையை சிந்திவிட்டு அங்கிருந்து சென்றுவிட்டாள்.. தினமும் இந்த அழைப்பு தனக்கானது என்பதால் அகிலும் அவளை மென்னகையோடு பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

அவன் இங்கு குடிபுகுந்த இரண்டாண்டுகளில் அவனது மனதை கொள்ளையடித்திருந்தாள் சுமித்ரா.. சாந்தமான முகமும் பொறுப்பான அவளது குணமும் அகிலை அவளிடம் கட்டிப்போட்டது. கடந்த நான்கு வருடங்களில் என்னத்தான் திருவின் உயிர்த் தோழனாக இருந்தாலும் அகில் சுமியை பார்த்தது இல்லை. தங்கை இருக்கிறாள் என்று திரு கூறியிருந்தாலும் அதற்கு மேல் அகில் அவனிடம் எதுவும் கேட்டது இல்லை…ஆனால் இந்த வீட்டிற்கு வந்த பின் தான் அவர்களின் பாசப்பிணைப்பை கண்டு அவர்கள் கூட்டில் இணைய ஆசைப்பட்டது அவன் மனம்.

எப்போதும் பணம் பணம் என்று ஓடும் தந்தையை பார்த்து வளர்ந்தவனுக்கு முதன் முதலாக திருவின் குடும்பத்தை பார்த்து பொறாமையாக இருந்தது. திருவின் தந்தை தயாளன் வங்கியில் சாதாரண வேலையில் இருந்தாலும், தனது பிள்ளைகளிடம் நண்பன் போல் பழகுவதை பார்த்து அவனுக்கும் அப்படி ஒரு தந்தை வேண்டும் என்று பேராவல் எழுந்தது. கண்களில் ஏக்கத்துடன் அவன் பார்த்திருக்கும் போது திருவின் வீட்டினருக்கு உருகிவிடும். தங்களின் கூட்டில் அவனையும் இணைத்துக் கொண்டார்கள்.

சுமித்ராவுக்கும் அவனை பிடித்தது. எப்போதும் கண்ணியத்துடன் பழகும் அவனை விரும்ப தொடங்கியிருந்தது அவளது இதயம்.  இருவரும் காதலிக்க தொடங்கி இரண்டாண்டுகள் ஓடிவிட்டது. ஆனால் இந்த பார்வை பரிமாற்றத்தை தவிர வேறு எதுவும் பேசிக்கொண்டதே இல்லை… காதலை கூட பார்வையால் உணர்த்தினார்களே தவிர வாய் திறந்து சொல்லிக் கொண்டது இல்லை. அகிலுக்குள் ஒரு உறுத்தல் எங்கே தங்களது விஷயம் திருவிற்கு தெரிந்து தங்களை தவறாக நினைத்துவிடுவானோ என்று. அதனாலே சுமியுடன் பேச வேண்டும் என்று கொள்ளை ஆசை இருந்தாலும் அதை மறைத்துக் கொண்டான்.

சுமியும் தன் அண்ணன் தவறாக நினைத்துவிடுவானோ என்று நினைத்து, இந்த பார்வையை தவிர வேறு எதுவும் அவனிடம் பேச முயன்றதில்லை… அவனது ஒற்றை பார்வையே அவளுள் பூத்திருந்த காதலுக்கு போதுமானதாக இருந்தது.

இருவரின் பார்வை பரிமாற்றத்தை கண்டும் காணமல் திரு பார்த்துக் கொண்டு இருந்தான். தினமும் இந்த அழைப்பு அகிலுக்கானது என்று அவனுக்கும் தெரியும். ஆனால் காட்டிக் கொண்டது இல்லை.. அவர்களாக தன்னிடம் சொல்லும் நாள் வரை, அவன் கேட்க வேண்டாம் என்று நினைத்திருந்தான். அதோடு அகில் அவனின் உயிர் தோழன். தன்னை விட மிகவும் நல்லவன். இப்படி ஒருவன் தன் தங்கையின் வாழ்வில் வந்தால் நிச்சயம் அவள் நலமாக இருப்பாள் என்பது அவனது நம்பிக்கை.. ஒரு வேளை இருவரும் காதல் என்ற பெயரில் ஊர் சுற்றியிருந்தாலோ இல்லை பொய் சொல்லியிருந்தாலோ நிச்சயம் திரு கண்டித்திருப்பான். ஆனால் அவர்களின் பார்வை பரிமாற்றத்தை தவிர ஒரு நாள் கூட இருவரும் பேசி அவன் பார்த்தது இல்லை.. அதுவே தன் தங்கையை அகில் நிச்சயம் நன்றாக பார்த்துக் கொள்வான் என்ற நம்பிக்கையை அவனுள் விதைத்திருந்தது..

சுமி சென்ற பின் திருவின் வீட்டிற்கு வந்த அகில் சாப்பிட்டுவிட்டு திருவோடு கல்லூரிக்கு கிளம்பினான். இது எம்.பி.ஏ படிப்பின் இறுதி வருடம் என்பதால் அவர்களுக்கு ப்ராஜக்ட் என நிறைய வேலைகள் இருந்தன.

நாட்கள் இப்படியே விரைய, சுமி படிப்பை முடித்து ஒரு மருத்துவமனையில் நர்ஸாக தன் பணியை தொடங்கினாள். திருவும் அகிலும் தங்களது எம்.பி.ஏ யை முடித்துவிட்டு ஒரு சாப்ட்வேர் கம்பெனியில் வேலை செய்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

அகில் தன் குடும்பத்தை பற்றி எப்போதுமே பெரிதாக எதுவும் கூறியதில்லை. சுருக்கமாக தன் சகோதர சகோதரியை பற்றி கூறியிருந்தான். எதை பற்றியும் கவலை கொள்ளாமல் சுதந்திரமாக சுற்றி திரிந்த திருவுக்கும் அகிலின் குடும்பத்தை பற்றியெல்லாம் தோண்டி துருவி விசாரிக்க தோன்றியதில்லை.. ஆனால் விசாரித்திருக்க வேண்டுமோ என்று அவன் எண்ணும் நாளும் வந்தது.

திரு வேலை செய்துக் கொண்டிருந்த கம்பெனியில் அவனின் திறமையை பார்த்து அவனை டெல்கியில் இருக்கும் தங்களது தலைமை அலுவலகத்திற்கு மாற்றியிருந்தனர். அகிலுக்கும் வாய்ப்பு வந்தது, ஆனால் அவன் வேண்டாம் என மறுத்துவிட, திரு மட்டும் டெல்கி சென்றான்.  

திரு டெல்கி சென்று மூன்று மாதங்கள் கடந்திருக்க அகிலும் தன் அண்ணனின் திருமணத்திற்கு செல்வதாக கூறிவிட்டு சென்னை சென்றிருந்தான்.

அவனை காணாமல் சுமி தான் மிகவும் சோர்ந்த போனாள். அதுவும் அகில் சென்று ஒரு மாதத்திற்கும் மேலாகிவிட அவளுக்கு பயம் அதிகரித்தது. வந்துவிடுவான் வந்துவிடுவான் என்று எவ்வளவு தான் தன்னை தானே தைரியப்படுத்திக் கொண்டாலும் நாட்கள் செல்ல செல்ல மனதளவில் சோர்ந்து போனாள். அது அவளது முகத்திலும் பிரதிபலித்தது.

எப்போதும் உற்சாகமாக வளைய வரும் மகளின் சோர்வு தயாளனுக்கு யோசனையாக இருந்தாலும் வேலையில் ஏதாவது பிரச்சனையாக இருக்கலாம் என்று விட்டுவிட்டார். ஆனால் நாட்கள் கடக்க கடக்க சுமி எதிலும் நாட்டம் இல்லாமல் பித்து பிடித்தவள் போல் திரியவும் அவருக்கு பயம் எழுந்தது.. பலவிதமாக அவளிடம் கேட்டு பார்த்தும் அவள் பதில் கூறாததால் அவரும், அவளாக சரியாகி விடுவாள் என்று நினைத்தார். முடிந்தளவு வீட்டில் அவள் வேலை செய்யாமல் பார்த்துக் கொண்டார்.

அகில் சென்னை சென்று மூன்று மாதங்கள் கழிந்திருக்க, அன்று விடுமுறை நாள் என்பதால், ஹாலில் அமர்ந்துக் கொண்டு டீ.வியை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் சுமி. கண்கள் தொலைக்காட்சியில் நிலைத்தாலும் எண்ணம் முழுவதும் அகிலை பற்றியே இருந்தது. சோர்ந்து அமர்ந்திருக்கும் மகளை பார்த்த தயாளனும் அவளின் மனநிலையை மாற்றும் பொருட்டு, அவளுக்கு பிடித்த சிக்கன் பிரியாணியை செய்ய தொடங்கினார்.

அவர் கிட்சனில் சமைத்துக் கொண்டிருக்க, சுமிக்கு அந்த சிக்கன் வாசனையில் வாந்தி வரும் போல் இருந்தது.. ஓடிச் சென்று பாத்ரூமில் வாந்தியெடுத்தவளின் சத்தத்தில் தயாளனும் அவள் பின்னே ஓடி வந்தார்… அதற்குள் சுமி தன்னை சுத்தப்படுத்திக் கொண்டு தன் வயிற்றை பிடித்துக் கொண்டு அழுதுக் கொண்டிருக்க, தயாளனுக்கு முதலில் ஒன்றும் புரியவில்லை… புரியாமல் பார்த்தவருக்கு அவளின் அழுகை பீதியை கிளப்பியது.

“சுமி????” அவளது வயிற்றில் இருக்கும் கையை பார்த்துக் கொண்டே தயாளன் அழைக்க, அடுத்த நிமிடம் தாய் மடியை தேடும் கன்றுக்குட்டியை போல் அவரின் நெஞ்சில் புதைந்துக் கொண்டு கதறிவிட்டாள் சுமி… அதில் அவளது அழுகை எதற்க்காக என்று அவருக்கு புரிந்து போனது…

அவரால் நம்பக்கூட முடியவில்லை… தன் மகளா இப்படியென்று??? எதுவும் பேசாமல் கண் கலங்க அவர் நிற்க, சுமி அவர் காலில் விழுந்தாள்..

“என்னை மன்னிச்சிடுங்க அப்பா.. சாரிப்பா.. நான் தப்பு பண்ணிட்டேன் ப்பா.. எனக்கு ரொம்ப பயமா இருக்குப்பா… மன்னிச்சிடுங்க ப்பா.. அவன் சொன்னதும் நான் கல்யாணத்துக்கு ஒத்துக்கிட்டு இருந்திருக்க கூடாது… காதல் தான் பெருசுன்னு பெரிய தப்பு பண்ணிட்டேன் ப்பா…” அவளின் கதறலை கேட்ட தயாளனுக்கோ இதற்கு காரணமானவனை கொல்ல வேண்டும் போல் இருந்தது.. முதலில் என்ன நடந்தது என அறிய வேண்டும் என நினைத்தவர், சுமியை எழுப்பி அருகில் இருந்த நாற்காலியில் அமர வைத்தார்.

“என்ன நடந்துச்சு ??? இதுக்கு யார் காரணம்???” கோபமாக அவர் கர்ஜிக்க., சுமியின் தளிர் மேனி நடுங்கியது..

தந்தையை பார்க்க முடியாமல் தலையை தாழ்த்திக் கொண்டவள், “அகில்” என்க,

தயாளனால் நம்ப முடியவில்லை… தன் மகன் போல் பார்த்துக் கொண்டவனா இப்படி தன் மகளின் வாழ்வை கேள்விக்குறியாக்கினான் என்று உடைந்துப் போனார்..

தந்தையின் குற்றப்பார்வையை தாங்க முடியாது சுமியும் தாங்கள் இருவரும் காதலித்ததை கூறினாள்…

“நாங்க ரெண்டு பேரும் இரண்டு வருஷமா லவ் பண்றோம் ப்பா… ரெண்டு மாசம் முன்னாடி ரிஜிஸ்டர் ஆபிஸ்ல வச்சி கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டோம்.. அகில் அப்பாவுக்கு தெரிஞ்சா எங்களை பிரிச்சிடுவார் அதனால உடனே கல்யாணம் பண்ணிக்கலாம்னு அகில் கெஞ்சவும், அவன் சொன்னதை நம்பி யாருக்கும் தெரியாம கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டேன்… அகிலோட அண்ணன் கல்யாணம் முடிஞ்சதும், உங்ககிட்ட பேசுறதா ப்ராமிஸ் பண்ணிருந்தான் ப்பா.. ஆனா அகில் போய் மூணு மாசமாச்சு.. இன்னும் அவன்கிட்ட இருந்து ஒரு போன் கால் எதுவுமே வரல.. எனக்கு பயமா இருக்குப்பா…” ஒவ்வொரு வார்த்தையையும் தந்தையிடம் சொல்வதற்குள் சுமி உள்ளுக்குள் செத்து பிழைத்தாள்..

திடிரென்று ஒரு நாள் தன் முன் வந்து கல்யாணம் செய்துக் கொள் என்று அகில் கேட்டதும் சுமி சிறகில்லாமல் வானத்தில் பறக்க தான் செய்தாள் ஆனால் உடனே பதிவு திருமணம் செய்ய வேண்டும் என அகில் கூறவும் அவள் மிரண்டு போனாள். அடுத்த ஒரு வாரமும் அவள் பின்னே கெஞ்சி கூத்தாடி அவன் திரிய, சுமியும் ஒரு கட்டத்தில் சம்மதித்துவிட்டாள்… என்றாக இருந்தாலும் அவனை தானே கட்டிக்கொள்ள போகிறோம் என்ற நம்பிக்கை அவளை சம்மதிக்க வைத்தது. அன்று தந்தைக்கு தெரியாமல் தான் செய்த காரியம் இன்று எங்கு கொண்டு வந்து நிறுத்தியிருக்கிறது என்று நினைக்கும் போதே சுமிக்கு அழுகை வந்தது…

அழும் மகளை தேற்றுவதா இல்லை தன் மகளை ஏமாற்றி சென்றுவிட்டவனை தேடுவதா என அவர் சோர்ந்துப்போனார்… பதிவுத் திருமணம் செய்து தான் கணவன் மனைவியாக வாழ்ந்திருக்கிறார்கள் என்பது மட்டுமே அவருக்கு சிறிது ஆறுதலளித்தது…

“கிளம்பு ஹாஸ்பிட்டல் போகலாம்… டாக்டரை பார்த்துட்டு வந்துடுவோம்…” அவள் முகம் பார்க்காது அவர் கூற, சுமி பயத்தில் நாற்காலியோடு ஒன்றினாள்…

“ப்பா.. இது என் குழந்தை ப்பா.. இதுக்கு எதுவும் ஆக விடமாட்டேன் ப்பா…” எங்கே ஹாஸ்பிட்டலுக்கு அழைத்து சென்று குழந்தையை அழிக்க சொல்லி விடுவாரோ என பயந்துப் போனாள் சுமி…

அவள் கூறியதை கேட்டு திரும்பி பார்த்தவர்., “நாளைக்கு சென்னை போகணும்.. ட்ராவல் உனக்கு ஒத்துக்குமான்னு டாக்டர்கிட்ட கேட்க தான் போறோம்… ஒரு உயிரை கொல்ற அளவுக்கு உன் அப்பா கேடு கெட்டவன் கிடையாது மா…” அவள் செய்து வைத்திருக்கும் செயலுக்கு அவருக்கு ஆத்திரமாக வந்தாலும் சிறு வயதில் இருந்து அன்பை மட்டுமே கொட்டி வளர்த்த மகளை அவரால் காயப்படுத்த முடியவில்லை…

தந்தை கூறியதை கேட்டு மேலும் அழுதவள் தன் நிலையை நொந்தவாறே ஆஸ்பத்திரிக்கு கிளம்பினாள்.. இருவருமாக ஆஸ்பத்திரிக்கு சென்று சுமி நலமாக இருப்பதை, டாக்டர் உறுதி செய்த பின்னரே அகிலை தேடி சென்னை கிளம்பினார்கள்.. சுமிக்கு நாளை என்ன நடக்கும் என்று மனதில் பயம் இருந்தாலும், அகில் நிச்சயம் தன்னை விட்டுவிட மாட்டான் என்று நம்பிக்கை இருந்தது. தயாளனுக்குமே அந்த நம்பிக்கை இருந்ததால் அமைதியாகவே அமர்ந்திருந்தார்..

மறுநாள் காலை இருவரும் சென்னையை வந்தடைந்தார்கள்.. அகில் ஏற்கனவே அவனின் முகவரியை ஒரு முறை தயாளனிடம் கூறியிருந்ததால் எளிதாகவே அவனது வீட்டை கண்டுபிடித்து சென்றார்கள்.. அந்த வீட்டின் பிராம்பாண்டமமே சுமியை அச்சுறுத்தியது.. தந்தையின் கையை இறுக பற்றிக் கொண்டவள் அந்த வீட்டு காவலாளியிடம் தாங்கள் அகிலை சந்திக்க வந்திருப்பதாக கூற, அவன் யாருக்கோ அழைத்து பேசிவிட்டு அவர்களை உள்ளே அனுப்பினான்..

உள்ளே சென்றதும், அவர்கள் பார்த்தது கம்பீரமாக கால் மேல் கால் போட்டு அமர்ந்திருந்த அகிலின் தந்தை கிருஷ்ண குமாரை தான்….தன் வீட்டு வேலைக்காரியாக இருப்பதற்கு கூட ஒரு தகுதியிருக்க வேண்டும் என்று நினைப்பவருக்கு அவர்களின் எளிய தோற்றத்தை பார்த்ததுமே அவர்களை பிடிக்கவில்லை..

பார்வையால் அவர்களை அமரும்படி சைகை செய்தவர் கூர்மையாக அவர்களை பார்க்க.. அவரின் பார்வையில் சுமிக்கு உள்ளுக்குள் உதறியது… வரும் வரை இருந்த நம்பிக்கை மெதுவாக ஆட்டம் காண, கண்களை சுழற்றி வீட்டில் வேறு யாரும் இருக்கிறார்களா என்று பார்த்தாள். யாரையும் காணாது போகவும் மீண்டும் அகிலின் தந்தையிடமே பார்வையை திருப்பிக் கொண்டாள்.

“நீங்க தான் என் மகன் சொன்னவங்களா????” என்றவரின் குரலில் அப்பட்டமாக நக்கல் கலந்திருந்தது… அதில் தயாளனுக்கு கோபம் வந்தாலும் தன் மகளின் வாழ்க்கைக்காக அமைதியாக தாங்கிக் கொண்டார்.

“எங்களை பற்றி அகில் சொல்லியிருக்கிறது ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு… நாங்க அகிலை தேடி தான் வந்தோம்.. அவனை பார்க்கலாமா???” சுற்றி வளைத்து பேசவெல்லாம் பிடிக்காமல் அவர்கள் அகிலை சந்திக்க வந்ததை நேரடியாக கூறினார் தயாளன்.

அவர்களை பார்த்து கேலியாக சிரித்த குமார், மாடியை பார்த்து அகில் என்று குரல் கொடுக்க வேகமாக படிகளில் இறங்கி வந்தான் அகில்… அங்கே சுமியை கண்டதும் அவன் முகத்தில் எந்த அதிர்ச்சியோ ஆச்சரியமோ எதுவும் தென்படவில்லை… முகத்தை நிர்மூலமாக வைத்திருந்தான்… நேராக வந்து அவன் தந்தையின் அருகில் அமர்ந்தவன் சுமியை நோக்கி ஓர் அறிமுகமில்லா பார்வையை வீசினான்…

அவன் படிகளில் இறங்கி வரும் போதே பார்வையால் அவனை நிரப்பிக் கொண்டிருந்தாள் அவள்.. மூன்று மாதங்கள் கழித்து அவனை பார்த்ததும் அவளுக்குள் அத்தனை மகிழ்ச்சி…. அவனை இப்போதே கட்டிக்கொண்டு அழ வேண்டும் போல் இருந்தது ஆனால் அவன் முகத்தில் இருந்த ஒட்டாத்தன்மை அவளை யோசிக்க வைத்தது…

“அகில்… இவங்க உன்னை பார்க்க வந்திருக்காங்க…” சுமியையும் அவளது தந்தையையும் சுட்டிக் காட்டியவர் தன் போனை எடுத்து நோண்ட தொடங்கிவிட்டார்…

“சொல்லுங்க அங்கிள்… என்ன விஷயமா என்னை பார்க்க வந்துருக்கிங்க???” அகில் சாதரணமாக வினவ,

எப்போதும் அப்பா என்று அழைப்பவன் இன்று அங்கிள் என்றதுமே தயாளனுக்கு புரிந்துவிட்டது, தான் பேசப்போவது பழைய அகிலிடம் இல்லை என்று… மகளை திரும்பி பார்த்தவர் அவளின் வாழ்க்கையை நினைத்துக் கவலை கொண்டார்…

“எப்படி இருக்க அகில்???? நீ இப்படி ஒரு காரியத்தை பண்ணுவன்னு நான் கொஞ்சம் கூட எதிர்ப்பார்க்கல அகில்….” தன் மேல் தவறே இல்லை என்பது போல் அமர்ந்திருக்கும் அகிலிடம் என்ன பேசுவது என்று தெரியாமல் திணறியவர் தன் மகளின் வாழ்வை கருத்தில் கொண்டு கேட்டார்…

“நான் என்னப் பண்ணினேன் அங்கிள்??? ஓ… சொல்லாம வேலையை ரிசைன் பண்ணிட்டு வந்துட்டதுனால அப்படி கேட்கிறிங்களா??? ஹம்ம்.. இங்க அப்பாவோட பிஸினஸ் இருக்கு, அதை பார்த்துக்கலாம்னு இருக்கேன். அதோட எனக்கு கல்யாணம் பிக்ஸ் ஆகிருக்கு.. கண்டிப்பா பத்திரிக்க அனுப்புவேன்… வந்துடணும்…” தெரிந்தவர்கள் என்ற முறையில் அகில் பேச, சுமி மொத்தமாக நொறுங்கிப் போனாள்…

“என்ன அகி பேசுற??? கல்யாணம் பண்ணிக்க போறியா?? அப்போ என்கூட பழகினது???” அவள் வாழ்க்கையை கெடுத்துவிட்டு எதுவும் நடவாதது போல் பேசும் அவன் மேல் கோபம் கொப்பளித்தது சுமிக்கு…

“அதெல்லாம் கெட்ட கனவா நினைச்சி மறந்துடு சுமித்ரா.. நமக்குள்ள ஒத்து போகாது… என் ஸ்டேட்டஸ் வேற… உன் ஸ்டேட்டஸ் வேற….” முகத்தை இறுக்கமாக வைத்துக் கொண்டு அகில் கூற, சுமித்ரா கோபத்தில் எழுந்து அவன் சட்டையை பற்றினாள்..

“என்னடா என்ன சொன்ன???? ஒத்துப் போகாதா??? இதெல்லாம் உனக்கு என்கூட பழகுறதுக்கு முன்னாடி தெரியாம போச்சா??? என் கூட பழகிட்டு இப்போ இப்படி பேசுற… உன்னை சும்மா விட மாட்டேன் டா.. ஏன் டா என் வாழ்க்கையை கெடுத்த…” அவன் சட்டையை உலுக்கியவள் அவன் நெஞ்சில் சாய்ந்துக் கதறினாள்.. ஆனால் அவனோ கல்லாக நின்றிருந்தான்..

“ப்ளீஸ் அகி.. நான் எதாச்சும் தப்பு பண்ணியிருந்தா மன்னிச்சிடு  ஆனா இப்படி எனக்கு தண்டனை கொடுக்காத.. எனக்கு ரொம்ப வலிக்குது டா…” கண்ணீரில் கரைந்தவாறு அவள் அகிலின் நெஞ்சில் புதைய,  அவளை மேலும் காயப்படுத்தினான் அகில் குமார்…

“இந்த வீடு இதெல்லாம் பார்த்தா உனக்கு ஆசை வர்றது சகஜம் தான் சுமி.. நான் வேணும்னா உன்கூட பழகினதுக்கு பிராயசித்தமா பணம் தர்றேன்…” வார்த்தைகளின் வீரியம் தெரியாமல் கொட்டினான் அகில்..

அவன் கூறியதை கேட்டு அதிர்ச்சியில் சிலையாகியிருந்தாள் சுமி… பணம் தருகிறானா??? எதற்கு??? தான் என்ன பணத்திற்க்காக தன்னையே விற்ப்பவளா??? அப்படித்தான் இத்தனை நாள் தன்னை பற்றி நினைத்திருக்கிறானா இவன்??? அவன் கேட்டதில் அவள் கண்களில் கண்ணீர் வருவது கூட நின்றிருந்தது. அவன் அருகே நிற்பது கூட அருவெறுப்பாக இருக்க வேகமாக அவனை விட்டு இரண்டடி பின்னே நகர்ந்தாள்…

தன் மகளை பார்த்து என்ன கூறிவிட்டான் என்று அதிர்ந்த தயாளன் அவன் கன்னத்தில் பளாரென்று அறைய, கிருஷ்ண குமார் இடையில் புகுந்து அவரை விலக்கினார்..

“என் வீட்டுக்குள்ள வந்து என் பையன் மேலேயே கை வைக்கிறிங்களா??? உடனே வெளிய போங்க…. இல்ல கழுத்தை பிடிச்சி வெளியே தள்ள வேண்டியதா இருக்கும்…” தயாளனை அகிலிடம் இருந்து பிரித்து தள்ளிவிட்டவர் அவர்களை முறைக்க, சுமி அவள் தந்தையின் கையை பற்றிக் கொண்டாள்.. ஆனால் தயாளனால் அதை சதாரணமாக விட முடியவில்லை.. நிற்கதியில் நிற்பது தன் மகளாயிற்றே…

கௌரவம் பாராது அகிலிடம் கெஞ்சவே தொடங்கிவிட்டார்., “அகில் கண்ணா… ஏன் பா இப்படி பேசுற??? இது என் பொண்ணோட வாழ்க்கை… தயவு செஞ்சி அதை அழிச்சிடாதா… அவ மனசுல உன்னையும்….” என்றவர் குழந்தையை பற்றி கூற வர, அதற்குள் சுமியின் குரல் அவரை தடுத்தது…

“போதும் நிறுத்துங்க…” கையை உயர்த்தியவள், தந்தையை பேச வேண்டாம் என்பது போல் பார்த்துவிட்டு அகில் முன்னே வந்து நின்றாள்..

“உன்னை லவ் பண்ணினதுக்கு ரொம்ப நல்லாவே என்னை ஏமாத்திட்ட… பணத்துக்காக ஆசைப்படுறேனா??? யாருக்கு வேணும்டா உன்னோட பணம்??? எனக்கு தேவையே இல்ல… எங்க அண்ணா நினைச்சா உன்னை விட அதிகமா சம்பாதிப்பான்.. ஆனா அவன்கிட்டயும் ஃப்ரெண்ட்னு சொல்லி ஏமாத்திட்ட… இனி தயவு செஞ்சு என் முகத்துல முழிச்சிடாத..இப்படி ஒருத்தனை லவ் பண்ணிட்டேனேன்னு எனக்கு அருவெறுப்பா இருக்கு.” அவனை புழுவை பார்ப்பது போல் பார்த்தவள், தன் தந்தையை அழைத்துக் கொண்டு வெளியேறிவிட்டாள்…

அது தான் சுமி அவனை கடைசியாக சந்தித்தது… என்னத்தான் அவனிடம் வீர வசனம் பேசிவிட்டு வந்தாலும், தான் இப்படி ஏமாந்து போனோமே என்பதை அவளால் தாங்கிக் கொள்ள முடியவில்லை.. அதில் இருந்து மீளும் வழி தெரியாமல் தூக்க மாத்திரைகளை விழுங்க போனவளை தயாளன் பார்த்துக் காப்பாற்றிவிட்டார்…

அவர்கள் பதிவு திருமணம் செய்துக்கொண்ட சான்றிதழை வைத்து அவன் மேல் புகார் செய்யலாம் என்று தயாளன் எவ்வளவு கூறியும் அவள் கேட்கவில்லை.. அவனிடம் வாழ்க்கை பிச்சை கேட்க அவள் தன்மானம் இடம் கொடுக்கவில்லை…

மகளின் வாழ்வை நினைத்து அவரும் தினம் தினம் மனதுக்குள் புழுங்கினார். திருவிடம் சொல்லலாம் என்றால் சுமி அவரை தடுத்துவிட்டாள். திருவாவது சந்தோஷமாக இருக்கட்டும் என்று தங்களது சோகத்தை மறைத்து அவனோடு போன் பேசும் போதெல்லாம் எதுவும் நடவாதது போல் இருவரும் பேசினார்கள்.

இது எதுவும் தெரியாத திரு வாழ்க்கையில் முன்னேற வேண்டும் என அயராது உழைத்தான். மிகவும் திறமைசாலி என்பதால் அவனுக்கு ஆபிஸில் நல்ல பெயர் கிடைத்தது. வீட்டிற்கு செல்ல வேண்டும் என ஆசை இருந்தாலும் அவனுக்கு வழங்கப்பட்டிருந்த ப்ராஜக்ட் மிகவும் முக்கியம் என்பதால் ஒரு வருடத்திற்கு அவனால் அவனது கம்பெனியில் இருந்து அசையக் கூட முடியவில்லை… ஓய்வு நேரமும் குறைவு என்பதால் வாரம் ஒரு முறை மட்டுமே வீட்டிற்கு அழைத்து பேசினான்.. அகிலுக்கு அழைத்தால் அவனது போன் ஸ்விட்ச் ஆப் என்றே வந்தது… சுமிக்கு தெரிந்திருக்கும் என அவளிடமும் கேட்டுப் பார்த்தான், ஆனால் அவள் தெரியாது என கூறிவிட அதற்கு மேல் அவனாலும் அவளிடம் விசாரிக்க முடியவில்லை… அதற்கு அவன் வேலையும் அவனை விடவில்லை…

ஆயிற்று எட்டு மாதங்கள் ஓடிவிட்டது திரு டெல்கி வந்து.. அவனது உழைப்பால் ஒரு வருடத்தில் முடிய வேண்டிய ப்ராஜக்ட் எட்டே மாதங்களில் முடிந்திருந்தது.. அவனை வெகுவாக பாராட்டி… பதவி உயர்வும் கை நிறைய சம்பளத்துடன் அமெரிக்கா ஆன்சைட் ப்ராஜக்டில் சேர்வதற்க்கான வாய்ப்பும் கிடைத்தது… மிக மிக சந்தோஷமாக ஊருக்கு கிளம்பினான்… வீட்டிற்கு சென்றதும் முதல் வேலையாக  அகிலை சந்தித்து ஏன் தன்னிடம் பேசவில்லை என்று கேட்க வேண்டும் என பல பல கற்பனைகளோடும் சந்தோஷத்தோடும் வந்தவன் தன் வீட்டின் முன் நின்றிருந்து கூட்டத்தை பார்த்து ஸ்தம்பித்தான்…

என்னவென்று புரியாமல் அனைவரையும் தாண்டி உள்ளே சென்றவன் அங்கே கண்டது பிணமாக கிடந்த அவனது தந்தையையும் நிறை மாத கர்பிணியாக தன் முன் நின்றிருந்த சுமியையும் தான்… மகளின் வாழ்வை நினைத்து வருந்தியே ஹார்ட் அட்டாக்கில் உயிரை விட்டிருந்தார் தயாளன்.

இறந்துகிடக்கும் தந்தையை பார்த்து அழுவதா இல்லை தன்னை பார்த்ததும் ஓடி வந்து தன் மேல் சாய்ந்து கதறி அழும் தங்கையின் நிலையை கண்டு அழுவதா என அவனுக்கு தெரியவில்லை… வாழ்வே இருட்டாக தெரிந்தது… ஒன்றும் செய்ய முடியாமல் ஓய்ந்து அமர்ந்துவிட்டான்… யார் யார் வந்தார்கள் என்ன நடந்தது என எதுவும் தெரியாமல் தங்கையை அணைத்தவாறு அமர்ந்திருந்தான்..

தந்தையின் இறுதி சடங்குகளை இயந்திரமாக செய்தவன் மனதுக்குள் சிறிது சிறிதாக இறுகிக் கொண்டிருந்தான். அதிலும் அக்கம் பக்கத்தினர் எல்லாம் அவனை பொறுப்பில்லாதவன், தந்தையையும் தங்கையையும் கவனிக்காது பணத்துக்காக வெளியூரில் இருந்தவன் என குற்றம் சுமத்த அவன் மனதுக்குள் கல்லாகி போனான்…

உறவினர்கள் என்று பெரிதாக அவர்களுக்கு யாரும் இல்லை என்பதால் அன்று மாலையே அனைவரும் கிளம்பிவிட, அவனும் சுமியும் மட்டுமே வீட்டில் இருந்தனர்… தந்தையின் போட்டோ அருகிலே வெறும் தரையில் தன் பெரிய வயிற்யை பற்றியவாறு படுத்திருக்கும் தங்கையை பார்க்க பார்க்க அவனுக்கு மனது பிசைந்தது.. அவளின் இந்த நிலைக்கு காரணமானவனை கண்டம் துண்டமாக வெட்ட வேண்டும் என அவனின் ஒவ்வொரு அணுவும் துடித்தது…

தங்கையின் அருகே சென்றவன் அவள் தலையை ஆதூரமாக தடவினான்.. அண்ணனின் ஸ்பரிசத்தில் விழித்தவள் திருவின் மடி சாய்ந்து அழுதாள்…

“என்னடா ??? என்ன நடந்துச்சு.. இந்த அண்ணனை ஒதுக்கி வச்சிட்டிங்களா???” தன்னிடம் மறைத்துவிட்டாளே என அவனால் தங்கையிடம் கோபம் கொள்ள முடியவில்லை… இதற்கு காரணமானவனை கண்டுபிடிக்க வேண்டும் என மனம் ஓலமிட்டது.. அதனால் அவளிடம் பொறுமையாகவே கேட்டான்..

திரு கேட்டதும் சுமியும் மௌனமாக அழுதாளே தவிர வேறெதும் சொல்லவில்லை… திரு எப்படி கேட்டும் கண்ணீர் மட்டுமே அவளிடமிருந்து பதிலாக கிடைத்தது.. திருவும் மறுநாள் விசாரித்துக் கொள்ளலாம் என்று எண்ணியிருக்க அன்று இரவே சுமிக்கு பிரசவ வலி ஏற்ப்பட்டது.. என்னத்தான் பெரிய கம்பெனியில் வேலை பார்த்து திறமையானவன் என்று பெயர் வாங்கியிருந்தாலும் இத்தனை நாட்கள் தந்தையின் சிறகின் அடியில் இருந்த அந்த இருபத்திநான்கு வயது திருவால் சூழ்நிலையை சமாளிக்க முடியவில்லை…

பிரசவ வலியில் சுமி துடிக்கும் போதெல்லாம் திரு தான் அதிகம் துடித்தான்.. ஒரு வழியாக ஒற்றை ஆளாக நின்று அவளை ஆஸ்பத்திரியில் சேர்த்து., சுமி குழந்தையை பிரசவிக்கும் வரை அவன் உயிர் அவனிடம் இல்லை… அதிலும் டாக்டர் கேட்ட, குழந்தையின் தந்தையின் பெயரை அவன் எங்கிருந்து சொல்லுவான்… கண்கள் கலங்க அவரை ஏறிட்டவனின் முகத்தில் என்ன கண்டாரோ அதன்பின் அவனிடம் அவர் எதுவும் கேட்கவில்லை…

குழந்தையை முதலில் அவன் கையில் தான் கொடுத்தார்கள்.. குழந்தையை உற்றுப் பார்த்தான்… அவள் முகத்தில் இருந்து அவளின் தந்தையை கண்டுபிடிக்க முயன்றானா என்பது அவனுக்கு மட்டுமே தெரியும். அவன் கையில் வாங்கியதுமே அவன் சுண்டு விரலை பற்றிக் கொண்டது குழந்தை.. அதில் அவன் உடம்பு சிலிர்த்தது.. ரோஜா மொட்டு ஒன்று தன் கையில் இருப்பது போல் உணர்ந்தான்.. குழந்தையை மெலிதாக அணைத்துக் கொண்டவன், சுமியின் மயக்கம் தெளிந்த பின் அவளை காண செல்ல, அவள் குழந்தையை பார்த்து கண்ணீர் வடித்தாளே தவிர வேறு எதுவும் கூறவில்லை… திருவும் அவளிடம் எதுவும் கேட்கவில்லை…

மூன்று நாட்கள் ஹாஸ்பிட்டலில் இருந்துவிட்டு ஹனியோடு வீடு திரும்பியிருந்தாள் சுமி. ஹாஸ்பிட்டலில் இருந்த வரை சுமியை கவனித்துக்கொள்ள டாக்டரிடம் பேசி தனியாக நர்ஸ் ஏற்பாடு செய்திருந்தவன், வீட்டில் பார்த்துக் கொள்ள ஒரு வயதான பெண்மணியையும் வேலைக்கு சேர்த்திருந்தான்…

தன்னிடம் உண்மையை கூறுவாள் என தினமும் திரு சுமியின் முகத்தை பார்க்க, அவளோ அவன் முகத்தை பார்ப்பதையே தவிர்த்தாள்… அதிலும் வந்ததில் இருந்து அகிலையும் பார்க்க முடியாதது வேறு அவனுக்கு உறுத்திக் கொண்டே இருந்தது.

மேலும் ஒரு வாரம் எந்த ஆரவாரமும் இல்லாமல் சென்றது. திருவும் சுமியாக தன்னிடம் கூறுவாள் என காத்திருக்க நாட்கள் ஓடியதே தவிர, அவளிடம் இருந்து ஒரு வார்த்தையை கூட வாங்க முடியவில்லை… இதற்கிடையில் அவனது ஆன்சைட் பிராஜக்டிற்க்காக அமெரிக்கா செல்ல வேண்டிய நாளும் நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது… அனைத்தும் அவனுக்கு மனஅழுத்தத்தை கொடுக்க, இன்று இதற்கெல்லாம் ஒரு முடிவு தெரிந்தே ஆக வேண்டும் என கோபத்தோடு சுமியை காண வீட்டிற்கு வந்தான்.

வீடு முழுவதும் சுமியை தேடியவன் அவளை காணததும் குழந்தை அருகே வந்து அமர்ந்தான்.. பக்கத்தில் எங்காவது போயிருப்பாள் என அவன் எண்ணிக் கொண்டிருக்க, குழந்தையின் அருகில் இருந்த கடிதம் அவன் கண்ணில் பட்டது..

அதை பார்த்ததும் எதுவோ தவறாக பட, அதை எடுத்து வாசித்தான்..  சுமி தான் எழுதியிருந்தாள்… அவனது கேள்விகளுக்கான விடை அதில் இருந்தது.. தான் அகிலிடம் ஏமாந்ததை எழுதியிருந்தவள் இறுதியாக.,

“என்னால இங்க இருக்க முடியல அண்ணா… என்னால தான் அப்பா இறந்துட்டாங்கன்னு ஒவ்வொரு நிமிஷமும் மனசு கொல்லுது… என்னால உன் முகத்தை பார்த்து எதுவும் சொல்ல முடியல.. என்னை மன்னிச்சிடு.. ஹனியை பார்த்துக்கோ அண்ணா.. அவளை என்கூட அழைச்சிட்டு போனா… எங்க அவளையும் கொண்ணுட்டு நானும் செத்துடுவேனோன்னு பயமா இருக்கு… நீ பயப்படாத அண்ணா.. நான் எதுவும் பண்ணிக்க மாட்டேன்.. கண்டிப்பா ஒரு நாள் என் பொண்ணை பார்க்க நான் திரும்ப வருவேன்.. அகிலை பத்தி தெரிஞ்ச அப்புறம் அவனை பழி வாங்க போறேன்னு என் பொண்ணை அனாதையாக்கிடாத அண்ணா… அவனுக்கு இப்படி ஒரு பொண்ணு இருக்கிறதே தெரியாது.. கடைசி வரைக்கும் தெரியவும் வேண்டாம்… நான் போறேன் அண்ணா என்னை மன்னிச்சிடு…”  என முடிந்திருந்தது அந்த கடிதம்.. அதோடு இன்னொரு பேப்பரில் ஹனியின் மொத்த உரிமையும் திருவுக்கே என்றும் எழுதி கையொப்பமிட்டிருந்தாள்…

அதை முழுதாக படித்தவனுக்கு அத்தனை ஆத்திரமாக வந்தது.. நண்பன் என்று நினைத்து துரோகியிடம் தன் குடும்பத்தை ஒப்படைத்துவிட்டு சென்றிருக்கிறோம் என துடித்தான்.. இப்போதே கிளம்பி சென்று அவனை ஒன்றில் இரண்டு பார்க்க வேண்டும் என்ற வெறியில் கிளம்பியவனை கட்டிலை விட்டு இறங்க விடாமல் அவன் சுண்டு விரலை தன் மொத்த கையால் பிடித்திருந்தாள் ஹனி..

மீண்டும் அவள் அருகில் அமர்ந்தவன் ஹனியை கையில் ஏந்திக் கொண்டு கண் கலங்கினான். இந்த குழந்தை என்ன பாவம் செய்தது..  அவனால் ஏற்றுக் கொள்ளவே முடியவில்லை..

“குட்டிம்மா.. உன் அப்பாவுக்கு நீ இருக்கிறதே தெரியலை.. உன் அம்மா அவளோட நிம்மதிய தேடி போறாளாம்.. உன்னையும் என்னையும் அநாதையாக்கிட்டு எல்லாரும் போய்ட்டாங்க… இனி உனக்கு நான்.. எனக்கு நீ… இந்த டேடி உன்னை பத்திரமா பார்த்துக்குவேன்..” ஹனியிடம் உறுதியளிக்க ஹனி அவன் விரலை இறுக்கமாக பிடித்துக் கொண்டாள்..

அன்று தொடங்கியது அவர்களின் உலகம்…அகில் மீது மட்டும் இல்லாமல் வாழ்க்கையை எதிர்த்து போராடாமல் கோழையாக ஓடிப் போன தங்கையின் மீதும் கோபம் கொண்டான்… அவளாக திரும்பி வரும் வரை தானாக அவளை தேட வேண்டாம் என முடிவு எடுத்தவன் இனி ஹனிக்காக வாழ்வது என  உறுயெடுத்துக் கொண்டான்..

அடுத்த பதினைந்து நாட்களில் ஹனியின் கார்டியன் என்ற முறையில் அவளுக்கு பாஸ்போர்ட் எடுத்து, ஹனியோடு அமெரிக்காவிற்கு கிளம்பினான்… ஒரு நண்பனால் அவன் குடும்பமே சிதைந்துவிட்டது என்பதால் அவன் நண்பர்களிடம் இருந்த தொடர்புகள் அனைத்தையும் துண்டித்துக் கொண்டான்…

ஏர்போர்டில் ஒற்றை ஆளாக ஹனியை வைத்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தவனை, ஹனியும் தொல்லை செய்யாமல் அவன் கைகளில் தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.

ஹனி தூங்கும் அழகை கண்கொட்டாமல் பார்த்திருந்தவன் தன்னருகில் அமர்ந்து ஹனியின் கையை தொட்டுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த அந்த சிறுமியை பார்த்து புன்னகைத்தான். அந்த குழந்தையும் அவனை பார்த்து புன்னகைக்க அவளது குடும்பம் அவளுக்கு அடுத்ததாக அமர்ந்திருந்தது. அவர்களும் அவள் குழந்தையிடம் விளையாடுவதை ரசித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்..

“அங்கிள்… மே ஐ???” குழந்தையை தூக்கி கொள்ளவா என்பது போல் அந்த சிறுமி கேட்க திருவும் புன்னகைத்தவாறு அவள் மடியில் ஹனியை கொடுத்தான்.. அந்த சிறுமியும் தன் தாய் தந்தையிடம் ஹனியை காண்பித்து மகிழ்ந்துக் கொண்டிருக்க, திரு ஏதோ நெடுநாள் பழகிய குரல் கேட்டு திரும்பி பார்த்தான்… அங்கு அகில் யாரிடமோ சண்டையிட்டுக் கொண்டிருந்தான்… அவனை பார்த்ததும் அவன் செய்த துரோகமும் ஞாபகம் வர, கண்களில் ரௌத்திரத்துடன் அவனை பார்த்தான்.

அருகில் இருந்த சிறுமியின் குடும்பத்தினரிடம் ஹனியை பார்த்துக் கொள்ளுமாறு கூறிவிட்டு, அகிலின் அருகே வந்தவன் அவன் முன் சென்று நிற்க., அகிலும் அவனை அங்கு எதிர்பாராமல் திடுக்கிட்டான்…

“உனக்கு என்னடா பாவம் செஞ்சேன் என் குடும்பத்தையே அழிச்சிட்டியே டா… உன்னையெல்லாம் சும்மாவிடக்கூடாது…” என்னத்தான் அகிலை தேடி அவன் செல்லவில்லை என்றாலும் கண் முன் நிற்கும் துரோகியை அப்படியே விட்டுச் செல்ல முடியாமல், அகிலின் கழுத்தை நெறித்தான் திரு…..

“என் அப்பாவை கொண்ணுட்ட.. என் தங்கச்சி வாழ்க்கையை சீரழிச்சிட்ட… எல்லாம் பண்ணிட்டு நீ மட்டும் எப்படி டா கல்யாணம் பண்ணிட்டு சந்தோஷமா இருக்கிற??? இதே நிலைமை உன் தங்கச்சிக்கு வந்திருந்தா சும்மா இருந்திருப்பியா டா???” ஆவேசமாக கத்தியவன் அவன் கன்னத்தில் மாறி மாறி அறைந்தான்…

அனைத்தையும் அகில் வாங்கிக் கொண்டானே தவிர எதிர்த்து எதுவும் பேசவில்லை… எதோ அதிர்ச்சியில் உறைந்திருப்பவன் போன்று அவன் நிற்க, அவன் அருகில் நின்றிருந்தவன் திருவை அவனிடமிருந்து விலக்கினான்… அதோடு ஹனியின் அழுகுரலும் கேட்க, தன்னை நிலைபடுத்திக் கொண்டவன், அகிலை பார்த்து,

“ஒரு நாள் திரும்ப வருவேன் டா.. என் குடும்பத்தை சிதைச்ச மாதிரி உன் குடும்பத்தையும் அழிப்பேன்.. என் தங்கச்சி கஷ்டப்படுற மாதிரி உன் தங்கச்சியும் கஷ்டப்படுவா… கஷ்டப்படுத்துவேன்…” கண்களிலும் குரலிலும் சீற்றத்தோடு கூறியவன் அவனை திரும்பி பாராமல் செல்ல,  அகிலையும் அவன் அருகில் நின்றிருந்தவன் இழுத்துச் சென்றான். அதுவே அவர்களின் கடைசி சந்திப்பானது…

அமெரிக்கா வந்த திருவும் சிறிது நாட்களில் ஹனியோடு ஒன்றிப் போனான்.. அடிக்கடி தன் தங்கையின் நினைவு வாட்டினாலும் அவன் மனதில் எல்லோரின் மீதும் கணன்று கொண்டிருந்த கோபம் அவனை யாரையும் பற்றி சிந்திக்க விடவில்லை… அகிலை பழி வாங்க வேண்டும் என துடித்த இதயம் ஹனியின் முகத்தை பார்க்கும் போது பறந்து போகும்.

வருடங்கள் கழிந்த போதும் தங்கையிடம் இருந்து எந்த தகவலும் இல்லை என்றதும் பழிவெறி மறந்து ஹனியை தாய்க்கு தாயாக இருந்து வளர்க்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் மட்டுமே அவனிடம் எஞ்சியிருந்தது. அதனால் தான் திரும்ப பெங்களூர் வந்தான். அகிலையோ சுமியையோ தேட அவன் எந்த முயற்சியும் செய்யவில்லை… ஹனிக்காக மட்டுமே வாழ ஆரம்பித்தான். ஆனால் அவன் உலகில் புயல் போல் உள்ளே நுழைந்து அவனை மொத்தமாக ஆக்கிரமித்தாள் வினு.. தன் கூட்டை விட்டு வெளியே வந்தவன் மீண்டும் அவள் அகிலின் தங்கை என்றதும் தன் கூட்டிலே அடைந்துக் கொண்டான்….

வினு அனைத்தையும் சொல்லி முடிக்கவும் சரியாக அவர்கள் சென்றுக் கொண்டிருந்த பஸ்சும் பஞ்சராகி நின்றது. அனைத்தையும் வாய் பிளக்காத குறையாக கேட்டுக் கொண்டிருந்தான் விக்கி…

“அப்போ ஹிட்லரை தேடி தான் நாம வந்தோமா???” விக்கிக்கு இன்னும் தெளிவு படுத்திக்கொள்ள வேண்டியிருந்தது.

“ம்ம்… ஆனா இங்க வந்த அப்புறம் தான் நாம தேடி வந்தது ஹிட்லரைன்னு எனக்கு தெரியும்.. எப்படியாச்சும் அகில் அண்ணாவோட ப்ரெண்ட் திருவை கண்டுபிடிச்சி அவர் தங்கச்சியையும் நம்ம அண்ணாவையும் சேர்த்து வைக்க தான் நாம வந்தோம்..”

“உனக்கு யார் இதையெல்லாம் சொன்னது???”

“அனு அண்ணி தான்.. அரசு, அகில் அண்ணா, அனு அண்ணி மூணு பேருமே ஒரே காலேஜ்ல படிச்சவங்க.. ஆனா அனு அண்ணி மட்டும் வேற டிபார்ட்மென்ட்… ஒரு தடவை அகில் அண்ணா தான் அனு அண்ணிக்கிட்ட அவன் சுமியை லவ் பண்றதை சொல்லியிருக்கான்… ஆனா அண்ணி பீ.ஈ முடிச்சதும் ஊருக்கு வந்துட்டதுனால டச் விட்டு போச்சாம்.. அப்புறம் இப்போ நாலு வருஷமா அகில் அண்ணா இப்படி சோகமா சுத்துறதுக்கும் சுமிக்கும் எதாச்சும் சம்பந்தம் இருக்கும்னு என்கிட்ட ஒரு நாள் சொன்னாங்க..”

“நான் தான் அண்ணாவோட லவ் சேரணும்னு சுமி அண்ணியை தேடிப் போக நினைச்சேன்.. அனு அண்ணியும் விசாரிச்சி பார்த்தாங்க, ஆனா எந்த நியூசும் கிடைக்கல… திரு அந்த கம்பெனில வொர்க் பண்றது மட்டும் தான் தெரிஞ்சுது.. அதனால தான் அந்த கம்பெனில வேலைக்கு சேர்ந்து சுமி அண்ணியை பத்தி கண்டுபிடிக்க ட்ரை பண்ணிணேன்… ஆனா அகில் அண்ணாவுக்கு சுமி அண்ணிக்கூட கல்யாணமாகி குழந்தை இருக்கிறது எல்லாம் எனக்கு திரு சொல்லி தான் தெரியும்…” வினு தனக்கு தெரிந்த அனைத்தையும் கூற, ஏதோ சினிமா பார்த்தது போல் உணர்ந்தான் விக்கி…

“நம்ம அண்ணா அப்படி சுமி அண்ணியை ஏமாத்தியிருப்பானா வினு???” விக்கியால் இன்னும் தன் அண்ணன் அப்படி செய்திருப்பான் என நம்ப முடியவில்லை.

“ம்ம்ஹூம் இருக்காது டா… அப்படி இருந்திருந்தா அண்ணா இப்போ கல்யாணம் பண்ணிட்டு சந்தோஷமா இருந்திருப்பானே.. ஏன் இப்படி தேவதாஸ் மாதிரி சுத்த போறான்.. இதுல என்னமோ இருக்கு.. அது அகில் அண்ணாவுக்கு மட்டும் தான் தெரியும்.. ஆனா அவன் தான் வாயை இறுக்க மூடிட்டு இருக்கானே….” பெருமூச்சு ஒன்றை விட்டவள் ஜன்னல் கம்பியில் சாய்ந்துக் கொண்டாள்… வெளியே மழை லேசாக சாரல் போட்டுக் கொண்டிருக்க, அதையே வெறித்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்…

“எல்லாம் போச்சு… அகில் அண்ணாவோட வாழ்க்கையை எப்படியாச்சும் சரி பண்ணிடலாம்னு நினைச்சேன்.. ஆனா எல்லாம் போச்சு.. என்னோட அரசு கூட என்னை தப்பா நினைச்சிட்டான்…” என்றவளின் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் உருண்டோடியது…

அவளை ஒரு நொடி ஆழந்து பார்த்த விக்கி, “நீ இப்போ எங்க போற வினு” என்க, அவள் அவனை லூசா டா நீ என்பது போல் நிமிர்ந்து பார்த்தாள்…

“என்னடா கேட்குற??? அதான் நம்ம அண்ணன் ஊருக்கு இழுத்துட்டு போறது தெரியலையா???”

“நீ எதுக்காக இங்க வந்த வினு… உன் அண்ணாவோட லவ்வை சேர்த்து வைக்கத்தானே??? ஆனா இப்போ உன்னோட காதலையும் தொலைச்சிட்டு சென்னைல போய் என்னப் பண்ண போற??? நம்ம அண்ணாவும் சுமி அண்ணியும் பண்ணின அதே தப்ப நீயும் பண்ண போறியா???” விக்கி அவளிடம் கேட்க, வினுவிற்கு ஒன்றும் புரியவில்லை…

“என்னடா சொல்ற???”

“ம்ம் ஐஸ்கிரீம்க்கு ஐஸ் இல்லைன்னு…” கடுப்பாக விக்கி கூற, வினு ஙே என்று விழித்தாள்… அவள் பாவனையில் அவனுக்கு சிரிப்பு வர, அவள் கையை பற்றிக் கொண்டவன்,

“நீ யாரு?? தி கிரேட் வினு.. என்னோட அக்கா எப்பவும் பிரச்சனையை பார்த்து பயந்து ஓட மாட்டா…. அது அவளுக்கு தெரியவும் செய்யாது… உன்னை பார்த்து அந்த ஹிட்லர் என்னவெல்லாம் பேசிட்டாரு.. அவரை சும்மா விட்டுட்டு சென்னைல போய் நீ என்னப் பண்ண போற??? போ போய் உன் லவ்வர் பாய்க்கு நீ யாருன்னு புரிய வை… நீ சுமி அண்ணியையும் அகில் அண்ணாவையும் சேர்த்து வைக்க தானே இங்க வந்த??? அத முடிக்காமலே போகப் போறியா???” விக்கி கேள்வியாக அவளிடம் கேட்க, வினுவின் முகத்திலும் விக்கி சொல்வது சரி தானே என்று தோன்றியது…

“விக்கி… ஆனா அகில் அண்ணா…” பின்னால் அமர்ந்திருக்கும் அகிலை நினைத்து வினு தயங்க…

“அட நீ போ வினு.. அவனை எப்படி சமாளிக்கிறதுன்னு எனக்கு தெரியும்… பெங்களூர் விட்டு நீ வரும் போது ஹிட்லரோட தங்கச்சி நமக்கு அண்ணியா தான் வரணும்…” தீவிரமாக கூறியவன் பின்னால் திரும்பி பார்க்க அகில் ஜன்னல் கம்பியில் தலைசாய்த்து தூங்கிக் கொண்டிருந்தான்.. பார்ப்பதற்கே பரிதாபமாக தெரிந்தான்…

“போ வினு…. அண்ணா தூங்கிட்டு தான் இருக்கான்… ஹிட்லரை பார்த்ததும் எனக்கு ஒரு மெஸேஜ் மட்டும் பண்ணிடு…” என்றவன் வினுவிற்கு வழிவிட, வினுவும் புது உத்வேகத்தோடு கிளம்பினாள்.. விக்கியின் தலையை கலைத்துவிட்டவள் தன் அண்ணனை ஒரு முறை திரும்பி பார்த்துவிட்டு பஸ்சில் இருந்து இறங்கிவிட்டாள்.

பஸ் ஏற்கனவே பஞ்சர் என்பதால் ஓரமாக நிறுத்தி டையரை மாற்றிக் கொண்டிருந்தார்கள்.. வெளியே மழை மெலிதாக தூவிக் கொண்டிருந்ததால் யாரும் வெளியே இறங்கவில்லை. வெளியே பஸ்சின் டிரைவரும் இன்னொரு பையனும் சேர்ந்து டையரை மாற்றிக் கொண்டிருக்க, அவள் இறங்கியது அகிலுக்கு தெரியாமலே போனது.

பஸ் இன்னும் சிட்டியை தாண்டாததால் எளிதாகவே ஆட்டோ கிடைக்க… அதில் ஏறியவள் தன் அரசுவை நோக்கி பயணப்பட்டாள் மனம் முழுவதும் கோபத்தோடு…!!!!

விழிகள் தொடரும்…..

மின்னல் விழியே – 16

திருவிற்கு மனதெல்லாம் பரபரப்பாக இருந்தது.. நீண்ட ஐந்து வருடங்கள் கழித்து தன் தங்கையை சந்திக்க போகிறான்… மனம் நிரம்ப  சந்தோஷம் இருந்தாலும் தங்கையை எப்படி எதிர்கொள்ள போகிறோம் என்ற படபடப்போடு, தன் நடையை துரிதப்படுத்தி ரெயில்வே ஸ்டேஷனுக்குள் நுழைந்தான். சுமி ஏற்கனவே கடிதத்தில் எந்த ரயிலில் வருகிறாள் எனக் குறிப்பிட்டுயிருந்ததால் அவனால் எளிதாக கண்டுபிடிக்க முடிந்தது,

ஹரியை டிஸ்சார்ஜ் செய்து அவனிடமும் விஷயத்தை கூறிவிட்டே வந்திருந்தான். இதோ வந்துவிட்டான்… சுமி வருவதாக சொன்ன ரயிலின் பிளாட்பார்மை அடைந்தவன் தங்கையை தேடினான்.

வேகவேகமாக அந்த பிளாட்பார்ஃம் முழுவதையும் அலசியவனின் கண்களில் தூரத்தில் தனது கையுடன் தன்னை பார்த்தவாறு நின்றிருந்த சுமித்ரா தெரிய, கண்களில் கலங்கியது…

கண்கள் கலங்கியதில், சுமியின் முகம் சரியாக தெரியாமல் போக, சிரமப்பட்டு கண்ணீரை உள்ளிழுத்துக் கொண்டான். அவளும் அதே நிலையில் தான் இருந்தால் போலும்…அசையாமல் தன் அண்ணனை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். இவ்வளவு நேரம் வேகமாக வந்தவனால் அதற்கு மேல் ஒரு அடி கூட எடுத்து வைக்க முடியவில்லை.. குழந்தைகள் தளிர் நடையிடுவது போல் மெதுவாக நடந்தவன் அவளை நெருங்க., “அண்ணா” என்ற கதறலுடன் அவனை அணைத்துக் கொண்டாள் அவனது தங்கை…

இருவருமே உணர்ச்சி பெருக்கில் எதுவும் பேசவில்லை…

“எப்படி இருக்க சுமி??? இந்த அண்ணனை விட்டுட்டு எங்கடா போன??? நான் ரொம்ப தவிச்சிட்டேன் மா உன்னை காணாம…” தன் அணைப்பில் இருக்கும் தங்கையின் தலையை வருடியவாறு திரு கேட்க,

“நான் இவ்வளவு நாள் கேரளாவுல இருக்கிற ஒரு ஹாஸ்பிட்டல்ல நர்ஸ்சா வொர்க் பண்ணினேன் அண்ணா… உன்னையும் ஹனியையும் பிரிஞ்சி இருக்கிறது ரொம்ப கஷ்டமா இருந்துச்சு… உங்களை தனியா விட்டுட்டு போனதுக்கு சாரிண்ணா..” சிறு பிள்ளை போல் திருவின் நெஞ்சில் சாய்ந்து விசும்பினாள்…

சுற்றியிருப்போர் அவர்களை வேடிக்கை பார்க்க துவங்க., அவர்களுக்கு வேடிக்கை பொருளாக நிற்க மனமில்லாமல்,

“சுமி… வீட்ல போய் பேசிக்கலாம்… வா போகலாம்…” சுமியிடம் கூறியவன் அவள் பேக் கை ஒரு கையில் தூக்கிக் கொண்டும் மற்றொரு கையால் தங்கையை அணைத்தவாறும் தங்கள் காரை நோக்கி சென்றான்…. அவளும் அமைதியாக இனி எல்லாம் தன் அண்ணன் பார்த்துக் கொள்வான் என்ற நம்பிக்கையில் அவனோடு நடந்தாள்.

வீட்டுக்கு வரும்வரை இருவரும் எதுவும் பேசவில்லை.. திரு சுமியை அவர்களின் பழைய வீட்டிற்கே அழைத்து வந்திருந்தான்..திருவை போல சுமித்ராவும் வீட்டை பார்த்ததுமே அழுதாள். திரு அவளை சமாதானம் செய்யவில்லை… மாறாக கண்கள் கலங்க தங்கையின் தோற்றத்தை பார்த்திருந்தான்… மிகவும் இளைத்து, முகமெல்லாம் கறுத்துபோயிருந்தாள். ஆனால் முகத்தில் இருக்கும் பக்குவம் அவன் இதுவரை அவளிடம் கண்டிராதது.

தந்தையின் புகைப்படத்தை கண்டு கண்ணீர் சிந்தியவள் அதன் அருகிலே அமர்ந்து அழுதாள்..

“ஏன் இப்படி பண்ணின சுமி???? இந்த அண்ணாவை மறந்து எதுக்காக இப்படியொரு முடிவு????”ஐந்து வருடங்களாக தனிமையின் துயரில் காயப்பட்டிருந்தவன் தன் கேள்விகளை கேட்க., சுமி அவனை நிமிர்ந்து பார்த்தாள்..

“என்னை மன்னிச்சிடு அண்ணா.. எல்லாம் என்னோட தப்பு தான். எல்லாத்துலயும் ரொம்ப அவசரப்பட்டுடேன்.. காதலிக்கிறதுலயும் சரி, கல்யாணம் பண்ணிக்கிறதுலயும் சரி… கு..குழந்தை பெத்துக்கிறதுலயும் சரி… அவளை பிரிஞ்சி போறதுலயும் சரி.. எல்லாதுலயும் ரொம்பவே அவசரபட்டுட்டேன்..” என்றவளின் குரலில் விரக்தியும் ஆற்றாமையும் போட்டி போட்டது.

முகத்தை மூடி அழுதவள் மேலும், “நான் ஏமாந்துட்டேன்னு சொல்ல எனக்கு தைரியம் வரல அண்ணா…அவனுக்கு வேற ஒருத்தி கூட கல்யாணம் ஆகிடுச்சுன்னு, எனக்கு தெரிஞ்சப்போ என்னால தாங்கிக்க முடியல… எனக்கு தெரியும்.. நான் உன்கிட்ட சொல்லியிருந்தா நீ கண்டிப்பா அவன்கிட்ட சண்டைபோட்டு என் வாழ்க்கையை சரி பண்ண முயற்சி பண்ணியிருப்பன்னு. ஆனா எனக்கு அப்படியெல்லாம் பண்ண மனசு வரலை… அவங்க ரொம்ப பெரிய பணக்காரங்க.. எனக்காக நீ  உன்னோட வாழ்க்கையை அழிச்சிக்கிறதுல விருப்பம் இல்ல… அதனால தான் உன்கிட்ட எதுவும் சொல்லாம இங்க இருந்து போனேன்..” மனதில் தோன்றிய வலியோடு கூறிக்கொண்டிருந்தவளை காண்கையில் திருவுக்கும் வலித்தது.

சிறுவயதில் இருந்து பாராட்டி சீராட்டி வளர்த்த தங்கை, இன்று வாழ்கையை இழந்து நிற்பதை பார்க்கும் போது இதற்கு காரணமானவனை சும்மா விடக்கூடாது என திருவிற்கு ஆத்திரமாக இருந்தது.. ஆனால் அதற்கு வழியில்லாமல் தன் கையை தங்கை கட்டிப்போட்டிருக்கிறாளே…

“இப்போவும் ஒன்னும் கெட்டு போகலை சுமி… அவன் எங்க இருக்கான்னு கண்டுபிடிச்சி நான் அவனுக்கு தண்டனை கொடுக்கிறேன்…” ஆவேசமாக கூறியவனை பார்த்து விரக்தியாக சிரித்தவள்,

“தண்டனை கொடுத்து எதுக்குண்ணா???? தண்டனை அப்படிங்கற பெயர்ல நான் திரும்ப அவனோட முகத்தை பார்க்க கூட விரும்பலை.. அதுக்காக நான் வரவும் இல்ல… எனக்கு என் பொண்ணு கூட இருக்கணும். அம்மாவா நான் அவளுக்கு ஒன்னுமே செய்யலை.. இனியாச்சும் அவ கூடவே இருக்கணும்னு ஆசைப்படுறேண்ணா.. ப்ளீஸ்….” கைக்கூப்பி கெஞ்சியளை பார்க்கும் போது திருவிற்கு, அவளின் வாழ்க்கைக்காக தன்னால் எதுவும் செய்ய முடியாத கையாலாகதனத்தை நினைத்து வருத்தமாக இருந்தது.

ஐந்து வருடங்கள் கழித்து வந்திருக்கும் தங்கையை காயப்படுத்த விரும்பாமல் அமைதியாக அமர்ந்திருந்தான்.

“என் பொண்ணு எங்கண்ணா???”தந்தையின் படத்தை கண்டதும் தன் துயரில் ஆழந்துக் கொண்டிருந்தவள் ஹனியை இவ்வளவு நேரமாகியும் காணாததால் திருவிடம் கேட்டாள்..

“ஹனி உன் அண்ணி கூட கோவிலுக்கு போயிருக்கா.. சாயங்காலம் தான் வருவாங்க…” தாலி கட்டாவிட்டாலும், என்று அவளோடு ஓருயிரானோ அந்த நொடியிலிருந்து அவளை மனைவியாகவே நினைத்தான். அதனால் தான் அவளை சுமியிடம் வினுவை அண்ணி என்றே கூறினான்.

திரு அண்ணி என்றதில் சந்தோஷம் அடைந்தவள், தன் அண்ணனின் கல்யாணத்தில் தான் இல்லாமல் போனோமே என்று வருந்தினாலும் முகத்தை மலர்ச்சியாக வைத்துக் கொண்டு.,

“நிஜம்மாவா சொல்ற??? அண்ணி யா??? உனக்கு கல்யாணம் ஆகிடுச்சாண்ணா???”என்றாள் தன் அண்ணனின் முகத்தை ஆர்வமாக பார்த்தவாறு.

“ம்ம்ம் கல்யாணம் ஆகிடுச்சு மனசளவுல, ஆனா இன்னும் தாலி தான் கட்டலை…” வினுவை பற்றி நினைக்கும் போதே முகம் மென்மையாகிவிட முகத்தில் மெலிதாக வெட்கம் கூட பரவுவது போல் உணர்நதான் திரு.

திரு கூறியதில் அவளுக்கு ஏதோ முடிச்சு இருப்பது போல் தோன்றினாலும் தன் அண்ணன் தவறு செய்ய மாட்டான் என்ற நம்பிக்கையில்.,

“ரொம்ப சந்தோஷம் ண்ணா… அண்ணி கிட்ட சொல்லியிருந்தியா நான் வரேன்னு????”

“நீ வரப்பபோறதுல அவ தான் ரொம்ப சந்தோஷமா இருந்தா… இப்போ கூட உனக்காகவும் ஹனிக்காகவும் வேண்டிக்க தான் கோவிலுக்கு போயிருக்கா..” என்றவன் தன் மொபைலில் தாங்கள் சேர்ந்து எடுத்துக் கொண்ட புகைப்படத்தை காட்டினான்..

தன் குழந்தையை பார்த்தவளின் கண்களில் இருந்து மீண்டும் கண்ணீர் உடைப்பெடுக்க, அவளது நிழல் படத்தை தொட்டுப் பார்த்தாள்.. வினுவின் தோள்களில் ஒயிலாக சாய்ந்துக் கொண்டு ஒற்றை விரலை நீட்டி அருகில் இருந்த விக்கியை மிரட்டிக் கொண்டிருந்த அழகை தான், திரு புகைப்படம் எடுத்திருந்தான்.

“என் பொண்ணு ரொம்ப வளர்ந்துட்டா.. ஆனா என்னை மாதிரி கொஞ்சம் கூட இல்லை….” என்றவளுக்கு ஹனியிடம் அகிலின் சாயல் லேசாக தெரிவது போல் தோன்றியது..

“ஆமா.. ரொம்ப சமத்து ஆனா உன் அண்ணி கூட சேர்ந்த அப்புறம் ரொம்ப சேட்டை பண்ண ஆரம்பிச்சிட்டாங்க… எல்லாம் உன் அண்ணி கொடுக்கிற இடம்…” என்றவன், “இது தான் வினு அப்புறம் இது விக்கி அவளோட தம்பி” என்று புகைப்படத்தில் இருந்தவர்களை அடையாளம் காட்டினான்…

வினுவின் புகைப்படத்தை பார்த்தவளுக்கு அவளை பார்த்ததுமே பிடித்து போனது.. அவள் போட்டோவில் ஹனியை இதமாக  அணைத்திருப்பதில் இருந்தே புரிந்தது, வினுவிற்கு ஹனி மிகவும் பிரியம் என்று.

“அண்ணி ரொம்ப அழகா இருக்காங்க அண்ணா… எப்போ அண்ணா அவங்கள பர்ஸ்ட் பார்த்த???”தன் அண்ணன் காதலிக்கிறான் என்பதை நம்ப முடியாமல் அவன் காதலை பற்றி சுமி ஆர்வமாக கேட்க, திரு அவளை சந்தித்த முதல் நாளில் இருந்த அனைத்தையும் கூறினான்..

அனைத்தையும் கேட்டுக் கொண்டவள், “அண்ணா… அண்ணி ரொம்ப சூப்பர்… உங்களை எல்லாம் இப்படி தான் வழிக்கு கொண்டு வரணும்னு ரொம்ப அதிரடியா இறங்கிட்டாங்க.. அதோட ரொம்ப நல்லவங்கண்ணா.. நான் அவங்களை பார்க்கணும்…” பழைய உற்சாகத்துடன் பேசும் தங்கையை வாஞ்சையாக பார்த்தவன்.,

“ஆமா மா ரொம்ப நல்லவ… நானும் ஹனியும் மட்டும்னு ஒரு உலகத்துக்குள்ள வாழ்ந்துட்டு இருந்தோம், ஆனா புயல் மாதிரி உள்ள வந்து எங்க உலகத்தையே மாத்திட்டா.. எந்த பொண்ணும் செய்ய துணியாததை கூட செஞ்சிட்டா…” என்றவனின் மணக்கண்ணில் தன் துயர் துடைக்க தன்னையே கொடுத்தவளின் முகம் மின்னியது. தங்கை தன்னை கவனிக்கிறாள் என்பதை உணர்ந்தவன் வேகமாக தன்னை மீட்டுக் கொண்டு,

“வினுவோட அண்ணா ஊருக்கு வந்திருக்காங்களாம். எங்களோட காதல் விஷயம் தெரிஞ்சி இன்னைக்கு என்னை வர சொல்லியிருக்காங்க சுமி. நீயும் வர்றியா??? எனக்காக பேசுறதுக்கு உன்னை விட்டா யாரு இருக்கா???”தங்கை வரவேண்டும் என்று வேண்டுதலுடன் திரு அவளை பார்க்க., சுமியும் அவன் உணர்வு புரிந்தவளாக,

“கண்டிப்பா அண்ணா.. ஹனியை உன்கிட்ட கொடுத்து உன்னோட வாழ்க்கையை சிக்கலாக்கிட்டேனேனோன்னு மனச உறுத்திட்டு இருந்துச்சு ஆனா இப்போ தான் நிம்மதியா இருக்கு…. நாம அண்ணியோட அண்ணாவை பார்த்து இன்னைக்கு உங்க கல்யாணத்துக்கு சம்மதம் வாங்குறோம் சரியா????” நம்பிக்கையுடன் சுமி கூற, திருவிற்குள்ளும் நம்பிக்கை பிறந்தது.

அதன் பிறகு பழைய விஷயங்களை பற்றியும் தங்களது சிறு வயதை பற்றியும் இருவரும் பேசினர். மறந்தும் அகிலை பற்றி பேசவில்லை… இனியாவது அவனை மறந்துவிட்டு தங்கை நலமாக இருக்க வேண்டும் என திரு அவனை பற்றி பேசுவதை தவிர்த்தான்… அவர்களுக்கும் பேசுவதற்கு நிறைய இருந்தது.. ஹனியினது சிறுவயது புகைப்படங்கள், அவள் வினுவோடு சேர்ந்துக் கொண்டு செய்யும் சேட்டைகள் என அனைத்தையும் கூறினான்..

அனைத்தையும் கேட்டவாறே தன் மகளை நினைத்து சிரித்தவாறு, திருவின் மடியில் தலைவைத்து படுத்திருந்தாள் சுமி. வெகு நாள் கழித்து தன் அண்ணனை பார்த்த சந்தோஷம் அவள் மனதையும் நிரப்ப, அவன் மடியிலே தூங்கிப் போனாள்… அவள் தலையை மென்மையாக கோதியவாறு அமர்ந்திருந்தான் திரு..

தன் போனை எடுத்து பார்த்தவன் வினுவிடம் இருந்து எந்த அழைப்பும் வராது போகவும் முகத்தை சுருக்கினான். நேற்றிரவு தூங்க கூட விடாமல் தன்னிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தவள், இன்று காலை ஹனியை அழைத்துக் கொண்டு கோவிலுக்கு செல்வதாகவும், வருவதற்கு மாலையாகி விடும் என்று மட்டும் மெசேஜ் செய்திருந்தாள்.

“ம்ம்… மேடம் சாமி கும்பிடுறதுல ரொம்ப பிஸியாகிட்டாங்க போல இருக்கு…” மனதில் தன் புஜ்ஜியை நினைத்து சிரித்தவன் மாலை அவளை தன் தங்கைக்கு அறிமுகப்படுத்தபோகும் தருணத்தை எண்ணி மகிழ்ந்தான்…

அந்த பூங்காவில் அகிலோடு ஹனி விளையாடுவதை அமைதியாக பார்த்திருந்தாள் வினு… மனமோ பயத்தில் நடுங்கிக் கொண்டிருக்க.. ஒவ்வொரு நிமிடத்தையும் கடக்கும் போதும் நெஞ்சுக்குள் பயப்பந்து உருண்டது.

இன்றுடன், தான் இவ்வளவு நாள் பாடுபட்டதற்கான பலன் தெரியப் போகிறது. அவளுக்கு தெரியும், நிச்சயம் இன்றோடு திரு தன்னை தலைமொழுகிவிட்டு செல்ல போகிறான் என்று. ஆனாலும் மனதில் ஒரு சிறு நப்பாசை… தன்னை புரிந்துக் கொள்ள மாட்டானா என்று.

கண்கொட்டாமல் ஹனியையும் அகிலையும் பார்த்திருப்பவளை கேள்வியாக நோக்கினான் விக்கி. அவனும் நேற்றிலிருந்து பார்க்கிறான் வினுவிடம் எப்போதும் இருக்கும் உற்சாகம் இல்லை… அண்ணன் தான் அவளின் காதலுக்கு ஒத்துக் கொண்டாரே.. அதன்பின்னும் ஏன் இப்படி இருக்கிறாள் எனப் புரியாமல் அவள் கையின் மேல் தன் கையை வைத்து அழுத்தியவன்,

“வினு”  என்க,

வெறித்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தவளுக்கு அவன் குரல் கேட்கவில்லை, அவள் கவனம் தன்னிடம் திரும்பவில்லை என்றதும் விக்கி அவளை உலுக்கினான்…

“ஹான்… என்னடா??”கனவில் இருந்து விழிப்பவள் போல் வினு அவனை பார்க்க, விக்கி அவளை யோசனையாக பார்த்தான்..

“உனக்கு என்னாச்சு வினு?? ஏன் இப்படி இருக்க??? ஒருவேளை அகில் அண்ணாவுக்கு மச்சானை பிடிக்குமா பிடிக்காதான்னு யோசிக்கிறியா??? அதெல்லாம் நம்ம மச்சானை கண்டிப்பா பிடிக்கும்.. நீ வேணும்னா பாரு அகில் அண்ணா நிச்சயம் மச்சானை பார்த்து இம்பிரெஸ் ஆகிட போறாரு…” அதற்காக தான் அவள் பயந்திருப்பாள் என நினைத்த விக்கி அவளை மாற்றும் பொருட்டு கேலி போல் கூற, வினு அவனை பார்த்து வெறுமயாக சிரித்து மட்டும் வைத்தாள்.

விக்கிக்கு குழப்பமாக இருந்தது.. இவ்வளவு நாட்கள் தோன்றாத சந்தேகம் எல்லாம், இப்போது வினுவின் அமைதியில் தோன்றி அவனை அலைக்கழித்தது. சந்தோஷமாக இருக்க வேண்டிய நேரத்தில் எதற்காக இப்படி இருக்கிறாள்?? தன்னிடம் ஏதாவது மறைக்கிறாளா?? விக்கி சந்தேகமாக அவளை பார்க்க, அதற்குள் ஹனி ஓடி வந்து வினுவின் மடியில் ஏறி அமர்ந்தாள்…

“மம்மி… எனக்கு பஞ்சு மிட்டாய் வேணும்…” வெளியே எதிர்புறத்தில் இருந்த கடையை காண்பித்து ஹனி கேட்க,

ஹனியை கையில் ஏந்திக் கொண்டவள், “சரிடா, வா வாங்கித் தரேன்..” ஹனியிடம் கூறியவள் விக்கியிடம் திரும்பி, “நீயும் வா டா” என்க, விக்கியும் அவளோடு செல்வதற்காக எழும்பினான்.. அகிலும் பின்னால் வர, அவனது நண்பனிடம் இருந்து அவனுக்கு அழைப்பு வந்தது..

அலைபேசியையும் தங்கையையும் பார்த்தவன், “நீங்க போங்க… நான் பேசிட்டு வரேன்..” தன் கையில் இருந்த பைப்பேசியின் அழைப்பை ஏற்றவன் பேசத் துவங்கினான்..

வினுவும் விக்கியும் ஹனியை அழைத்துக் கொண்டு செல்லவும் திருவும் சுமியும் பூங்காவிற்குள் நுழைய சரியாக இருந்தது.

வினுவை தேடியவாறே தங்கையிடம் அவர்களை பற்றி கூறி சிரித்தவாறு வந்தான் திரு. அகில் அழைபேசியில் தன் நண்பனிடம் உரையாடியவாறே தங்கையும் தம்பியும் வருகிறார்களா என்று பார்ப்பதற்கக்காக திரும்ப, திரு சுமியோடு அவன் நின்றிருந்த திசையில் வந்துக் கொண்டிருந்தான். அவர்களை கண்டதும் அகிலின் இதயம் ஒரு நிமிடம் நின்று, மறுநிமிடம் சுமி என்று துடித்தது.

“அவள் தானா??? சுமி தானா??? வந்துட்டாளா???…என்னோட சுமி வந்துட்டாளா???”ஐந்து வருடங்கள் கழித்து பார்க்கும் மனைவியை கண் கொட்டாமல் பார்த்தான் அகில்.. போனில் மறுமுனையின் நண்பன் கத்துவது எல்லாம் அவன் காதில் விழவில்லை.. தன் முன்னால் வந்துக் கொண்டிருக்கும் நண்பனும் அவனுடன் வரும், தனது மனைவியும் மட்டுமே அவன் கண்களுக்கு தெரிந்தார்கள்.

சுமியிடம் பேசியவாறு வந்த திரு, தன் எதிரில் ஐந்தடி தூரத்தில் நின்று தங்களை இமைக்க மறந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்த அகிலை கண்டு அதிர்ந்தான். அடுத்த கணமே கண்கள் கோபத்தில் சிவக்க, அகிலை உறுத்து விழித்தான்.அசையாமல் நிற்கும் அண்ணனின் பார்வையை தொடர்ந்து சுமியும் பார்க்க, அவள் உடம்பில் மின்சாரம் பாய்ந்தது போல் ஒரு அதிர்வு.

யாரை தன் வாழ்நாள் முழுதும் பார்க்க கூடாது என ஓடி ஒளிந்தாளோ அவன் முன்பு தன்னை நிற்க வைத்துவிட்ட விதியை சபித்தாள்.. அவனை பார்க்கக் கூட பிடிக்காமல் அருவெறுப்பில் முகம் சுழித்தவள் திருவின் கைகளை கெட்டியாக பிடித்துக் கொள்ள, அதில் அகில் மனதளவில் அடி வாங்கினான்.

“அரசு..” அகில் அவர்களை கண்ட ஆனந்தத்தில் அழைக்க.,

திருவிற்குள் இத்தனை வருடங்களாக அடக்கி வைத்திருந்த கோபம், வெறி அனைத்தும் எரிமலையாக வெடித்து சிதறியது..

கண்ணை மூடி தன்னை சமன் செய்ய முயன்றவனின் மணக்கண்ணில் அகிலால், தான் தந்தையை இழந்ததும், தங்கையை இவ்வளவு நாட்கள் பிரிந்ததும் என அனைத்தும் படமாக ஓட, அடுத்த நிமிடம் சீற்றத்தோடு சென்று அகிலின் சட்டையை பற்றியிருந்தான்.

“ராஸ்கல் எவ்வளவு தைரியம் இருந்தா என் முன்னாடி வந்து நிற்ப டா?? எங்க குடும்பத்த சீரழிச்சது போதாதுன்னு இப்போ எந்த குடும்பத்த சீரழிக்க வந்திருக்க???”அகிலின் சட்டையை பற்றி ஆக்ரோஷமாக கத்தியவன் அகிலின் முகத்தில் தன் கை முஷ்டியை மடக்கி ஒரு குத்துவிட்டான்..

அதில் அகிலின் உதடு கிழிந்து ரத்தம் வர, திரு அடங்குவதாக இல்லை.. இத்தனை வருடங்களாக மனதில் அடக்கி வைத்த கோபம் அனைத்தும் வெடிக்க, பொது இடம் என்றும் பாராமல் அகிலை அடித்து துவைத்தான். ஆனால் அவனின் அடியை தாரளமாக அகில் தாங்கிக் கொண்டானே தவிர திருவை தடுக்கவும் இல்லை திருப்பி அடிக்கவும் இல்லை…

“அரசு… நான் சொல்றதை கேளு டா…” ஒரு முறையாவது தான் சொல்வதை கேட்கமாட்டானா என்று அகில் அவனிடம் கெஞ்ச, திரு எதையும் கேட்பதாக இல்லை…

ஹனிக்கு பஞ்சுமிட்டாய் வாங்கி கொடுத்துவிட்டு அவள் சாப்பிடும் வரை அங்கே பொறுமையாக இருக்க முடியாமல் வினு அவசரமாக தன் அண்ணனிடம் விரைந்தாள். விக்கியும் ஹனியும் மட்டும் கடையில் அமர்ந்து பஞ்சுமிட்டாயை சுவைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

அவசரஅவசரமாக ஓடி வந்த வினு, அங்கு தன் அண்ணனை திரு அடிப்பது கண்டு அவர்கள் அருகில் ஓடி வந்தாள். சுமி கலங்கும் கண்களை துடைக்க தோன்றாமல் அமைதியாக நின்றிருந்தாள்..

வேகமாக வந்து திருவிடமிருந்து அகிலை வினு பிரிக்க முயல, அவளால் திருவின் பலத்தின் முன்னால் ஒன்றும் செய்ய முடியவில்லை..

“அரசு.. விடு டா.. விடு…” தன் அண்ணன் அடி வாங்குவதை தாங்க முடியாமல் வினு கத்த.,

“விடு புஜ்ஜி மா… இவன இன்னைக்கு நான் கொல்லாம விட மாட்டேன்.. துரோகி இன்னைக்கு நான் கஷ்டப்படுத்துறதுக்கு இவன் தான் காரணம்.” அவளை தன்னிடமிருந்து விலக்கியவன் அகிலை அடிப்பதிலே குறியாக இருந்தான்…

“அரசு விடு டா.. அவன் என்னோட அண்ணன்… அவனை அடிக்காதே…” தன்னால் முடிந்த மட்டும் பலம் கொண்டு திருவை தள்ளியவள், தன் அண்ணனை தாங்கிப் பிடித்தாள்.

அகிலை அடித்துக் கொண்டிருந்த கை அந்தரத்தில் தொங்க, வினுவை நம்பாமல் பார்த்தான் திரு.

“எ..ன்..ன??? என்ன சொன்ன புஜ்ஜி…” தன் காதில் தவறாக கேட்டுவிட்டதோ என நினைத்தவன் வினுவிடம் மீண்டும் கேட்க, வினுவிற்கு இதயம் தொண்டை குழியில் வந்து துடித்தது.

முடிந்தது.. அரசு தன் மேல் வைத்திருக்கும் நம்பிக்கையை உடைக்க போகிறோம்.. எல்லாம் முடிந்தது. அவள் மனம் கதற ஆரம்பிக்க, ஆழ்ந்த மூச்செடுத்து தன்னை திடபடுத்தியவள் திருவின் கண்களை நேராக பார்த்தாள்.

“அரசு இது என்னோட அண்ணன் அகில் குமார்..” என்றவள் தன்னை திகைப்பாக பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் அகிலை பார்த்து, “இவர் திருநாவுக்கரசு… இவரை தான் நான் காதலிக்கிறேன்…” சொல்லிவிட்டாள் இதயம் மத்தளமடிக்க சொல்லியேவிட்டாள்..

அவள் கூறியதில் திருவிற்குள் எதோ உடைவது போல் இருந்தது.. ‘கடைசியில் இவளும் பொய்யா???.. தன்னை நடித்து ஏமாற்றினாளா????’இன்னும் தான் கேட்டதை நம்ப முடியாமல் திரு நிற்க, அகிலிற்கு கோபமாக வந்தது. அவன் கண்களுக்கு திரு தன் தங்கையை ஏமாற்றிவிட்டது போல் தோன்ற.,

“நான் உன்னை நல்லவன்னு நினைச்சேன் டா.. ஆனா நீ இப்படி நமக்குள்ள இருக்கிற பகையை மனசுல வச்சிட்டு என்கிட்ட சொன்ன மாதிரியே.. என் தங்கச்சியை லவ் பண்ணி ஏமாத்திட்டியே டா..” தன் தவறுக்கான அடிகளை தாங்கியவன், தங்கையின் வாழ்க்கைக்காக திருவை திரும்ப அடித்தான்…

அவன் அடியை லாவகமாக தடுத்த திருவின் மனம் கோபத்தில் கணன்றது..

“நான் நடிச்சி ஏமாத்தினேனா??? உன் தங்கச்சி தான் என் பின்னால நாய் மாதிரி சுத்தினா… பார்த்த முதல் நாளே என்கிட்ட லவ் பண்றேன்னு சொன்னவள பத்தி நான் யோசிச்சிருக்கணும்.. ஆனா ரொம்ப நல்லவ மாதிரி நடிச்சி என்னை ஏமாத்திட்டா… அது சரி உன்னை மாதிரி தானே உன் தங்கச்சியும் இருப்பா… காதல் அப்படிங்கற பெயர்ல மத்தவங்கள ஏமாத்துறது… சீ…“ முகத்தில் ஒட்டு மொத்த வெறுப்பையும் காட்டியவனின் இதயம் நம்பிக்கை துரோகத்தில் துவண்டது என்றால் அவன் கூறியதை கேட்டவளின் உள்ளம் சுக்கு நூறாக உடைந்தது..

“யாரை பார்த்து என்னடா சொல்ற??? என் தங்கச்சி அப்படிபட்டவ கிடையாது. நீ தான் ஏதோ சொல்லி அவ மனச கலைச்சிருக்க… உன்னை சும்மா விட மாட்டேன் டா…” தங்கையின் மேல் அவன் சுமத்தும் குற்றத்தில் அகில் அவனிடம் சண்டையிட, திரு அவனை பார்த்து நக்கலாக சிரித்தான்..

“கிடையாது தான்… அவ உன்னை மாதிரி கிடையாது தான்.. நீயாச்சும் என் தங்கச்சிக்கு தாலி கட்டி ஏமாத்தின.. ஆனா உன் தங்கச்சி தாலி கட்டமாலே…” மேலே அவன் சொல்வதற்குள்,

“அரசு…!!!!” என்று கத்திய வினுவின் குரலில் அவன் குரல் தடைபட்டது. திரு கூறிய வார்த்தைகளின் அர்த்தம் புரிந்து சுமி உறைந்து நின்றாள்.

“கண்கள் கலங்க.. தன் அரசுவா இப்படி பேசுவது” எனப் பார்த்த வினு,

“நான் உன்னை லவ் பண்றது நிஜம் டா.. இப்படியெல்லாம் பேசி என்னை வதைக்காத… எனக்கு ரொம்ப கஷ்டமா இருக்கு.. நான் அகிலோட தங்கச்சின்னு உன்கிட்ட மறைச்சது தப்பு தான். அதுக்காக நடிச்சேன்னு சொல்லாத டா…” குரல் கமற கூறியவளை கண்டு திருவிற்கு இரக்கமாக இருந்தாலும்… அவனால் அவளை மன்னிக்க முடியவில்லை…

“வினு நீ எதுக்காக இவன்கிட்ட கெஞ்சிட்டு இருக்க??? இவன் தான் உன்னை ஏமாத்தியிருப்பான்.. என்னை பழி வாங்குறதுக்காக உன்னை காதலிக்கிறேன்னு சொல்லி ஏமாத்தியிருப்பான்.. இவன் உனக்கு வேண்டாம்…” தனக்கு வந்த அழைப்பேசி மிரட்டலுக்கும் திருவிற்கும் சம்பந்தம் இருப்பதாக அகில் நம்ப, வினுவின் வாழ்க்கையில் இருந்து திருவை விலக்க நினைத்தான்.

“அண்ணா எனக்கு இவன் தான் வேணும்ணா… நான் இல்லாட்டி அவன் சந்தோஷமா இருக்க மாட்டான்னா.. இப்போ கோவத்துல பேசுறான்.. இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல புஜ்ஜி மான்னு புலம்ப ஆரம்பிச்சிடுவாண்ணா…” திருவை பற்றி நன்கு அறிந்தவளாக வினு கூற., திருவிற்கு தான் அவளிடத்தில் அத்தனை பலவீனமாக இருப்பதை நினைத்து உள்ளம் குமுறியது..

அவள் கூறியதை கேட்டு ஆத்திரத்தில் அவன் நிற்க, சரியாக “அம்மாமாமா!!!” என்ற அழைப்பு அனைவரின் செவிகளையும் தீண்டி திரும்பி பார்க்க வைத்தது..

விக்கியுடன் வந்த ஹனி அங்கு தன் அம்மாவை பார்த்த சந்தோஷத்தில் ஓடி வந்துக் கொண்டிருந்தாள்… கைக்குழந்தையாக பார்த்தவள் இன்று தன் பிஞ்சு கால்களால் தன்னை நோக்கி ஓடி வருவதை கண்ட சுமி, அவள் உயரத்திற்கு மண்டியிட்டு கைகளை விரிக்க,

“அம்மா!!!!!”என்ற கூவலுடன் வந்து சுமியின் கழுத்தை கட்டிக்கொண்டாள் ஹனி.

சுமியின் கண்களில் கண்ணீர் வழிந்தோட, அவளை வாரியணைத்து உச்சி முகர்ந்து, ஹனியின் முகமெங்கும் முத்தமிட்டாள்.. அதை பார்த்துக் கொண்டிருந்த அகிலுக்கு எதுவோ புரிவது போல் இருந்தது.

“ம்மா… ஸ்டார்ல இருந்து வந்துட்டிங்களா??? அகிலும் அங்க இருந்து தான் வந்தானாம்.. உன்னையும் அவன் தான் கூட்டிட்டு வந்தானா???”தன் தாயின் கன்னம் பற்றி, விழிகள் இரண்டையும் ஆர்வத்தில் விரித்து, ஹனி விசாரிக்க… சுமி அவளை கண்கள் கலங்க அணைத்துக் கொண்டாள்..

“ம்ம்ஹும் இந்த அம்மா எப்பவும் தனி தான் டா.. நான் தனியா தான் வந்தேன்…” மனதில் இருந்த வெறுமை அவள் வார்த்தையில் வெளிப்பட்டது.. அது புரியாத ஹனியோ.,

“ம்மா.. இனி என்னை விட்டு போக மாட்டிங்களே???”எங்கே அன்னை மீண்டும் சென்றுவிடுவாளோ என்ற பயத்தில் மேலும் சுமியோடு ஒன்றினாள்…

“இல்லை டா… இனி என் பொண்ணை விட்டு நான் எங்கேயும் போக மாட்டேன்…” என்றவள் தன் மகளை நெஞ்சோடு அணைத்துக் கொண்டாள். ஹனியை யாருக்கும் விட்டு தரமாட்டேன் என்பது போல் இருந்தது அவளது அணைப்பு.

அவர்களின் பாசத்தை பார்த்து அனைவரும் நெகிழ்ந்து போனார்கள். அகில் மட்டும் இன்னும் தன் கண் முன்னே நடப்பதை நம்ப முடியாமல் பார்த்திருந்தான்…

“அவ உன்னோட பொண்ணு தான்…” அகிலின் திகைப்பை உணர்ந்து வினு அவனிடம் கூறினாள்… அதில் அதிர்ந்தவன் மெல்ல ஹனியை நோக்கி செல்ல… திரு இடையில் வந்து நின்றான்..

“அரசு தள்ளு டா.. என் பொண்ணு டா…”தனக்கு மகள் இருப்பதை கூட சொல்லாமல் மறைக்கும் அளவிற்கு தான் என்ன பாவம் செய்துவிட்டோம் என அவன் மனம் அரற்றியது. ஹனியை பார்த்ததும் தோன்றிய உணர்வுகள் எல்லாம் எதனால் என்பது புரிந்தது.. அவனது மகள்.. அவன் கொடுத்த உயிர் இன்று தேவதையாக கண் முன் நிற்கிறாள்…

ஹனியை கைகளில் வாங்கிக் கொள்ளும் உத்வேகத்தில் அகில் சுமியை நெருங்க. அவளோ ஹனியோடு பின் வாங்கினாள்..

“அவ சுமியோட பொண்ணு மட்டும் தான்.. நீ எப்போ என் தங்கச்சியை கல்யாணம் பண்ணி ஏமாத்திட்டு போனியோ, அப்போவே உனக்கு ஹனி மேல எந்த உரிமையும் கிடையாது.” இறுகிய முகத்தோடு திரு கூற, விக்கி அங்கு நடக்கும் எதுவும் புரியாமல் பார்த்தான்.

“மச்சான்.. நீங்க என்ன சொல்றிங்க??? அகில் அண்ணாவுக்கு என்னும் கல்யாணமாகல… நீங்க வேற யாரோன்னு நினைச்சி பேசுறிங்க…” விக்கி தன் அண்ணனுக்காக பேச.,

திரு கைத்தட்டினான்… “சபாஷ்.. இன்னுமாடா நடிச்சிட்டு இருக்க??? உங்க ஸ்கிரிப்ட் முடிஞ்சி பதினைஞ்சு நிமிஷமாச்சு.. உன் அக்கா கூட சேர்ந்துட்டு ரொம்ப நல்லாவே நடிச்ச டா… பரவாயில்ல.. என்னை ஏமாத்துறதக்காக குடும்பமா நடிச்சிருக்கிங்க..”. பாரட்டுவது போல் திரு அவனை கீழிறக்கி பேச, திரு ஒவ்வொரு முறை நடித்தாய் என்று கூறும் போது வினு உள்ளுக்குள் செத்துக் கொண்டிருந்தாள்.

அவன் பேசியதில் விக்கி திகைத்தான் என்றால் அகில் அவன் சட்டையை பற்றினான். “ஏன் டா இப்படி பண்ணின??? நான் என்ன தப்பு பண்ணினேன்னு… இப்படி என் பொண்ணு இருக்கிறதை என்கிட்ட  மறைச்சிங்க???”ஒரு நாளில் அதிர்ச்சிக்கு மேல் அதிர்ச்சியாக அவனை தாக்கியதில், அகில் வெகுண்டான்..

தன் சட்டையை பற்றியிருப்பவனை விலக்கியவன், “சுமி வா மா கிளம்பலாம்.. இவங்களை எல்லாம் பார்த்தா, நம்ம வாழ்க்கையில சந்தோஷம் அப்படிங்கறது அழிஞ்சி போய்டும்…” தங்கையிடம் கூறியவன் கிளம்ப ஆயத்தமாக… வினு அவன் கரங்களை பற்றினாள்..

“அரசு.. நான் சொல்றதை கேளு டா… என்னால நீ இல்லாம வாழ முடியாது. என் அண்ணா பண்ணின தப்புக்காக என்னை தண்டிக்காதே டா…” அவன் கூறிய வார்த்தைகள் அனைத்தும் அவளை கொன்று கூறு போட்டாலும் அவளால் அவனை விட முடியவில்லை.. காதல் கொண்ட மனது அவனை மன்னிக்கவே செய்தது.

வினு திருவிடம் செஞ்சுவது கண்டு விக்கிக்கும் அகிலிற்கும் இதயத்தில் ரத்தம் வழிந்தது..

அவர்களின் வீட்டு இளவரசி இவனிடம் கெஞ்சுவதா அதுவும் அவளை காதல் என்னும் பெயரில் ஏமாற்றி தன்னை பழி வாங்கியவனிடம் வாழ்க்கை பிச்சை கேட்பதா??? கோபமாக மனதில் நினைத்த அகில், வினுவை பற்றி தன்புறம் இழுத்தான்..

“அவன் உனக்கு வேண்டாம் வினு.. அவனுக்கும் அவன் தங்கச்சிக்கும் எப்பவும் அவங்க பண்றது தான் சரி. நாம சொல்றதை எல்லாம் கேட்க மாட்டாங்க… நீ அவங்ககிட்ட கெஞ்சுறதை விடு வினும்மா… நாம இங்க இருந்து போய்டலாம்.. நமக்கு பெங்களூரும் வேண்டாம்…இவங்களும் வேண்டாம்…” தன் வாழ்க்கையை விட தன் தங்கையின் வாழ்வே இப்போது முக்கியமாக தெரிய, அவளை அங்கிருந்து அழைத்துச் செல்ல முற்ப்பட்டான்.

“அண்ணா… ஹனின்னா…” தன்னை இழுத்து செல்லும் அண்ணனை தடுக்க வழி தெரியாது வினு கூற… அவன் நடை நின்றது…

ஒரு நிமிடம் திரும்பி சுமியையும், அவள் கையில் இருந்த ஹனியையும் பார்த்தவன், “என் பொண்ணை எப்படி வாங்கனும்னு எனக்கு தெரியும். வா போலாம்” என்றவன் திரும்பி பாராமல் சென்றான்.

அவ்வளவு நேரம் அவர்களின் வாக்குவாதத்தை பயத்தோடு பார்த்திருந்த ஹனி, அகில் வினுவை இழுத்து செல்லவும்.,

“மம்மி எங்க போற.. மம்மி… என் மம்மியை விடு” அகிலை பார்த்து ஹனி கத்த,

திரு கூறிய அனைத்தையும் தாங்கிக் கொண்டு ஒரு சொட்டு கண்ணீர் கூட சிந்தாமல் நின்ற வினு, ஹனியின் பாசத்தை கண்டு கதறி அழத் தொடங்கினாள்.

கேவி கேவி அழும் தங்கையை இழுத்து செல்ல முடியாமல் அகில் திகைத்து நிற்க, விக்கி அவளை சமாதானம் செய்தான்.

“அழாதே வினு ப்ளீஸ்…”. இதுவரை அவள் அழுவதை அதிகம் பார்த்திராத விக்கியும் தன் அக்காவிற்க்காக கண்ணீர் சிந்தினான். அந்த நிமிடம் அவன் திருவை வெறுத்தான்.. தன் அக்காவை அழ வைக்கும் திரு அவனிற்கு பழைய ஹிட்லரைவிட மோசமாக தெரிந்தான்.

ஹனியும் வினு அழுவதை பொறுக்க முடியாமல் சுமியின் கைகளில் இருந்து திமிற, அவர்களின் பாசத்தை கண்டு திருவே ஒரு நிமிடம் ஸ்தம்பித்து போனான்.

“ஷட் டப் ஹனி.. அவ உன்னோட மம்மி கிடையாது” கோபத்தில் திரு ஹனியை அதட்ட, ஹனி பயத்தில் சுமியின் கழுத்தில் தன் முகத்தை புதைத்துக் கொண்டு அழுதாள்.

அதற்கு மேல் தன் அக்காவின் அழுகையை கண்கொண்டு பார்க்க முடியாமல் அவளை தன்னோடு அழைத்து சென்றான் விக்கி.

“என் பொண்ணை என்கிட்ட இருந்து மறைச்சி ரொம்ப பெரிய தப்பு பண்ணிட்ட அரசு.. இதுக்கு நீ பதில் சொல்லியே ஆகணும்..” திருவை பார்த்து கூறியவன் தன் தங்கையின் பின்னால் செல்ல, திருவோ உன்னால் முடிஞ்சதை பார்த்துக்கோ என்ற ரீதியில் அவனை முறைத்தான்.

தான் செல்வதை, தடுக்க கூட தோன்றாமல் தன்னை பார்த்தவாறு நிற்கும் திருவை மனம் முழுவதும் நிரப்பிக் கொண்டும், தன் காதல் மேல் ஏன் அவனுக்கு நம்பிக்கை இல்லாமல் போனது என்ற கேள்வியுடனும் தன் சகோதரர்களுடன் சென்றாள் வினு.

அவள் செல்வதை கண்களில் வலியோடு பார்த்திருந்தான் திரு.. தன்னை ஏமாற்றிவிட்டாளே என்று அவள் மீது கோபம் நிறைய இருந்தாலும், அதையெல்லாம் விட அவள் மேல் காதல் அதிகமாக இருக்கிறது. தான் அவளை தன் வீட்டில் வைத்து தவறான பெண்ணாக சித்தரித்து திட்டும் போது கூட, கல்லாக நின்று அனைத்தையும் கேட்டவள், இன்று தான் அவளை வேண்டாம் என்று கூறியதும், கதறி அழுதவாறு செல்வதை நினைத்து கண்கள் கலங்கியது மனமோ நீ ஏன் அவனின் தங்கையாக போனாய் என்று கமறியது..

செல்லும் வினுவை பார்த்தவாறு நிற்கும் அண்ணனின் மனம் சுமிக்கு புரிந்தது.

“அண்ணா… என்னோட வாழ்க்கை வேற உன்னோட வாழ்க்கை வேற… எனக்காக பார்க்காத அண்ணா..” தன் அண்ணனின் வாழ்க்கை தன்னால் அழிவதை அவளால் தாங்க முடியவில்லை. அதுவும் திரு சொன்ன தாலி கட்டமாலே என்ற வார்த்தைகளே அவள் காதில் மீண்டும் மீண்டும் ஒலித்தது. ஒரு பெண்ணாக அவளுக்கு அந்த வார்த்தைகளின் அர்த்தம் புரிந்தது… அதனால் தான் அகிலின் குடும்பத்தை பிடிக்காவிட்டாலும் வினுவிற்காக பேசினாள்.

“இல்ல சுமி.. எனக்கு அவ வேண்டாம்.. அவனுக்கு அவன் தங்கச்சி வாழ்க்கை முக்கியம்னா.. எனக்கு என் தங்கச்சி வாழ்க்கை முக்கியம்.. வா போலாம்..” அதற்கு மேல் அதை பற்றி பேச விரும்பாதவனாக சுமியின் கையில் இருந்த ஹனியை வாங்கிக் கொண்டு முன்னே சென்றான்.

வீட்டிற்கு வந்த பின்னரும் சுமித்ரா வினுவிற்க்காக பரிந்து பேச, திரு எதையும் கேட்காமல் தனது தந்தையின் அறையில் முடங்கிக் கொண்டான். அவனது வீட்டிற்கு செல்லாமல் அவனது தந்தையின் வீட்டிற்கே அழைத்து வந்திருந்தான் சுமியையும் ஹனியையும்.

தந்தையின் அறைக்கு வந்தவன் அங்கிருந்த தந்தையின் போட்டோவின் முன் நின்று கதறினான்… வெளியே இவ்வளவு நேரம் இரும்பு போல் நின்றவன் இப்போது தன்னவளுக்காக உருகினான்..

“ஏன் டி என்னை ஏமாத்தின??? ஏன் டி என்கிட்ட எல்லாத்தையும் மறைச்சா??? உன் அண்ணாவுக்காக தான் நீ என்னை தேடி வந்திருக்கன்னு புரியுது ஆனா அவனுக்காக என் மனசு கூட விளையாடிட்டியே டி… யாருமே இல்லாம நான் நின்னப்போ, உனக்கு எல்லாமும் நான் தான்னு வந்து நின்ன.. இப்போ என் குடும்பம் கிடைச்சிடுச்சு ஆனாலும் நான் ஏன் இவ்ளோ தனியா ஃபீல் பண்றேன்.. என்னால நீ இல்லாம இருக்க முடியாதுன்னு உனக்கு தெரியாதா டி… என் கூட வாழ்ந்தியே டி அது எல்லாம் பொய்யா???”திரும்பி கட்டிலை பார்த்தவன் அது அவர்களுக்குள் நிகழ்ந்ததை ஞாபகப்படுத்தவும் அந்த அறையின் பால்கனியில் சென்று நின்று வானத்தை வெறித்து பார்த்தான்.

அவன் மனநிலையை போல வானமும் இடியும் மின்னலுடன் கருமையை பரப்பிக் கொண்டிருந்தது.

பெங்களூரிலிருந்து சென்னையை நோக்கி பஸ்சில் பயனப்பட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள் வினுவும் விக்கியும்…அவர்கள் இருவரும் அருகருகே அமர்ந்திருக்க பஸ்சின் கடைசி சீட்டில் அமர்ந்திருந்தான் அகில். திருவை சந்தித்துவிட்டு வந்த, அடுத்த நிமிடமே வினுவையும் விக்கியையும் அழைத்துக் கொண்டு அகில் கிளம்பிவிட்டான்.. வினு சொன்ன எதையும் அவன் கேட்க தயாராக இல்லை. உடனடியாக கிளம்ப வேண்டும் என உறுதியாக நின்று அவர்களை இழுத்து வந்திருந்தான்.

விக்கிக்கு என்ன நடந்தது, என்ன நடக்கிறது என எதுவும் புரியவில்லை… அகிலுக்கும் திருவின் குடும்பத்திற்கும் ஏதோ தொடர்பு இருக்கிறது என்று புரிந்தது ஆனால் திரு வினுவின் மேல் கூறிய குற்றச்சாட்டு அனைத்தையும் நினைக்கையில் விக்கிக்கு அவன் மேல் கோபம் எழுந்தது. ஏற்கனவே சண்டையிட்டுக் கொண்டிருந்த அவர்களின் நடுவே தானும் சண்டையிட வேண்டாம் என்று தான் அவன் அமைதியாக இருந்தான்.

“என்னை நீ உன்னோட ஃப்ரெண்டா நினைக்கலையா வினு????” தன்னருகே ஜன்னலிருக்கையில் அமர்ந்து வெளியே தெரியும் இருட்டை வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவளிடம் விக்கி கேட்க., அவள் அவனை திரும்பி பார்த்தாள்..

இந்த நொடி வரை தனக்காக, தன்னை தவறாக நினைக்காத, தான் சொன்னதை ஏன் எதற்கு என்று கூட கேட்காமல் செய்தவனை நினைக்கையில், என் தம்பி என்று பெருமையாக இருந்தது வினுவிற்கு.

“சொல்லு வினு…எதுக்காக நாம பெங்களூர் வந்தோம்??? அகில் அண்ணாவுக்கும் திருவுக்கும் என்ன சம்பந்தம்???? ஹனி அகில் அண்ணாவோட பொண்ணா???? ஹிட்லரோட தங்கச்சிக்கும் நம்ம அண்ணாவுக்கும் கல்யாணம் ஆகிடுச்சா??”மூச்சு விடாமல் அனைத்து கேள்விகளையும் கேட்டவன், எனக்கு பதில் தெரிந்தே ஆக வேண்டும் என்ற பிடிவாதத்தில் தன் அக்காவின் முகத்தை பார்த்தான்.

இனியும் மறைத்து எந்த பிரயோஜமும் இல்லை என்று நினைத்தவள், தன் மனதில் இத்தனை நாட்களாக அடக்கி வைத்திருந்த உண்மையை விக்கியிடம் கூற துவங்கினாள்..

அவளை போலவே, அகில் ஜன்னல் வழியே தெரியும் இருட்டை வெறித்தவாறும், சுமிதன் வீட்டின் ஜன்னலில் தலைசாய்த்தவாறும் தங்கள் கடந்த காலத்தை நினைத்துப் பார்க்க தொடங்கினார்கள்…

விழிகள் தொடரும்…..

மதுமதிக்குத் தெரிய ஆரம்பித்திருந்தது. அவன் அவர்களது குடும்பம் சார்ந்த உறவை தங்களுக்கேயான தனிப்பட்ட உறவாக மாற்றி அடுத்தக் கட்டத்திற்கு எடுத்துச் செல்ல விழைகிறான் என்று தெரிந்தது…

அவன் அவளைத் தன் உயிரினும் மேலாக நேசிக்கிறான் என்று அவனது பரிதவிப்பு நிறைந்த கண்களைப் பார்க்கும் போது தெர்ந்தது…

பதிலுக்கு அவன் அவளது நேசத்தை வேண்டுகிறான் என்று மேலும் மேலும் இறுகிக் கொண்டே போன அவனது அணைப்பை உணரும்போது தெரிந்தது.

இதுவரை புரிந்திராத புதிர்களுக்கான விடைகள் தவிப்புடன் கூடிய அவன் வார்த்தைகளைக் கேட்ட போது தெரிந்தது…

இறுதியில் அவன் அவளது இதழ் நோக்கி குனிந்து அதில் கவிதைகள் புனைந்தபோது அவளுக்கு அவனது காதல் புரிந்தே விட்டிருந்தது…மேலும் மேலும் வீரியம் கூடிக் கொண்டே சென்ற அவனது இதழ் அணைப்பில் தொய்ந்து போய்ச் சரிந்தவளை தன்னோடு இறுக்கிக் கொண்டு அவள் தலை தடவி முதுகு வருடி ஆசுவாசப் படுத்தினான்.அவனது அந்தக் கரிசணத்தில் அவள் கரைந்தே போனாள்.

அவள் அமைதியடைந்ததும் மீண்டுமாக அவளை நோக்கிக் குனிந்தவனைத்

தள்ளி விட்டு நின்றவளைப் புரியாமல் பார்த்தவனிடம்,

“ ஹலோ…வீரபாகு ஒரு சின்னப் பொண்ணத் தனியா கூப்பிட்டு வந்து பலான வேலை எல்லாம் பண்ண பாக்குறீங்ளா… பிச்சு…பிச்சு”வென்று சுட்டுவிரலால் பத்திரம் காட்டி விளையாட்டாய் மிரட்டிவிட்டுச் சிரித்தபடியே ஓடினாள். அவளது அந்தச் செல்ல மிரட்டலில் தனக்குள் சிரித்தவாறே அவளைப் பின் தொடர்ந்தான் வெற்றிவேல்.அந்த உல்லாசமான மனநிலையிலேயே இருவரும் தேவனூர் வந்து சேர்ந்தனர்.

வீட்டிற்குள் நுழையப் போனவளை நிறுத்திப் பிடித்து “ஏய் பூனைக்குட்டி…என்ன நீ…என்னைப் பிடிச்சிருக்கான்னு சொல்லவே இல்லையே…”என்றவனிடம்

“ம்…பிடிக்கலன்னு சொன்னா என்ன செய்வீங்க வீரபாகு…”என்றாள் குறும்பாக.

“ம்ம்…வேற என்ன செய்வேன்…அப்போ மாதிரி திரும்பவும் என் காதலை உனக்குப் புரிய வைப்பேன்” என்று அவள் இதழ்களைப் பார்வையிட்டவாறே அவளை நெருங்கி வந்த வெற்றிவேலிடம்

“ ஐயோ…நான் உள்ள போறேன்ப்பா” என்று விட்டு உள்ளே சென்றுவிட்டாள் மதுமதி.

அஞ்சுகம் மதியச் சமையலை கவனித்துக் கொண்டிருக்க…கமலம் அவருக்கு உதவிக்கொண்டிருந்தார். இருவரும் பல விசயங்களையும் பற்றிப் பேசிக் கொண்டிருந்தனர்… இறுதியில் அவர்கள் பேச்சு மதுவிடம் வந்து நின்றது…

“அருமையா வளத்துருக்கக் கமலா மதுவ…” என்றார் அஞ்சுகம்…

கமலத்தின் முகத்தில் விவரிக்க முடியாத பெருமை நிறைந்தது…

பெற்றோர்கள் ஈன்ற பொழுதினும் பெரிதுவப்பது…தன் பிள்ளைகள் அறிவொழுக்கங்களில் சிறந்து விளங்குகிறார்கள் என்று கேள்வியுறும் போது தானே…

‘நீ உன் பிள்ளைகளை நன்றாக வளர்த்து இருக்கிறாய்’ என்று கூறும் போது அவர்களுக்குத் தோன்றும் பெருமை…’சமுதாயத்திற்கு நல்ல பிள்ளைகளைக் கொடுத்து விட்டோம்…’என்று அவர்கள் அடையும் திருப்தி… இவற்றால் அவர்களை வளர்க்கும் போது பட்ட கஷ்டங்களைக் கூட அந்த நொடியில் மறந்துவிடுகிறார்கள்… கமலத்திற்கு வார்த்தைகளில் வடிக்க இயலாத அப்படிப்பட்ட இன்பத்தைத்தான் தேடித் தந்திருந்தாள் மதுமதி…

“அமைதியிலாகட்டும்…பெரியவுளை மதிக்கத் தெரியிறதிலாகட்டும்…பாசம் காட்டுறதிலாகட்டும்…பொறுப்போட நடந்துக்கிறதிலாகட்டும்…எல்லாக் குணங்களையும் மதுமதி உசந்து நிக்கிறா…”

என்று அன்று இரவு தான் கண்டதை கமலத்திடம் விவரித்தார் அஞ்சுகம்…

“அவ அப்படித்தான் மதினி… ஒருத்தர் மேல பாசம் வைச்சுட்டா அவங்களுக்காக உயிரையும் கொடுப்பா… ஆனா அதுவே வெறுத்துட்டா அதுக்கப்புறம் உயிர் போற வரைக்கும் அவங்க இருக்கிற திசைப் பக்கம் கூடத் திரும்பிப் பார்க்க மாட்டா…” என்றார் கமலம்.

“அதுல ஒண்ணும் தப்பில்ல கமலம்…உங்கிட்ட இருக்குற ரோசம் அவகிட்டயும் இருக்குமில்ல…ஏன் கமலம்… மதுமதிக்கு அடுத்துக் கல்யாணம் தான…மாப்பிள்ளை ஏதும் பாத்துருக்கீங்களா…” என்றார் அஞ்சுகம்.

“ மாப்பிள்ளைலாம் எதுவும் பாக்கல மதினி… அவதான் மேல படிக்கப் போறேன்னு சொல்றாளே…”என்றார் கமலம்.இதற்கு என்ன சொல்வது என்று யோசித்தார் அஞ்சுகம்.

“இதை என்னத்துக்கு இப்படிச் சுத்தி வளைக்கிற அஞ்சுகம்” என்று கூறிவிட்டு “ஏன் தாயீ கமலா…என் பேத்தி மதுவ என் பேரன் வெற்றிக்குக் கேக்குறேன்… குடுப்பியா” என்று வெளிப்படையாகவே கேட்டு விட்டார்.

கமலத்திற்கு என்ன சொல்வது என்றே தெரியவில்லை.உணர்ச்சிப் பெருக்கால் கண்கள் கலங்கியது.’தான் பார்த்துப் பார்த்து வளர்த்த தன் செல்ல மகளை எங்கோ…யாருக்கோ திருமணம் செய்து கொடுப்பதை விடத் தன் அண்ணன் மகனுக்குக் கொடுப்பதில் பெருமகிழ்ச்சிதான்…ஆனால் அது தான் மட்டும் முடிவு செய்யக் கூடிய விசயம் அல்லவே’.

“ஆத்தா நீ சொன்ன விஷயத்துல எனக்குப் பரிபூரணச் சம்மதம் தான்…ஆனா மதுவும் அவ அப்பாவும் என்ன நினைக்கிறாங்கன்னு தெரியலையே…அவங்க ரெண்டு பேரோட முடிவும் இதுல ரொம்ப முக்கியம் இல்லையா…” என்றவரின் கூற்றும் சரி எனப்பட்டது இருவருக்குமே…

குலசேகரனிடம் விஷயம் கூறப்பட்டு அவர் சுந்தரத்தை தொடர்பு கொண்டு அவரை வரச் செய்தும் விட்டார்.இத்தனை வருடங்களாகத் தேவனூர்ப் பக்கமே வந்திராத சுந்தரம் மதுவைப்பற்றி நேரில் பேச வேண்டும் என்று குலசேகரன் கூறியதுமே உடனடியாகக் கிளம்பி வந்து விட்டார்.

என்னவோ ஏதோவென்று அமர்ந்திருந்தவரிடம் வெற்றிவேல் மது திருமணம் பற்றிப் பேச்சு எடுக்கவும் ‘இல்லங்க இது சரிவராது…’ என்று முதலில் மறுக்கவே நினைத்தவர் தன் முடிவைக் கூறும் முன் தன் மனைவியைப் பார்த்தார்.

அவர் முகத்தில் கெஞ்சுதலுடன் கூடிய எதிர்பார்ப்பு இருந்ததைக் கண்டவர்… மதுமதியைத் திரும்பிப் பார்த்தார்.அவள் வதனத்தில் தோன்றி இருந்த வெட்கப் புன்முறுவல் அவளது விருப்பத்தையும் சம்மதத்தையும் ஒருங்கே அவருக்குத் தெரிவித்தது…

வாழப்போவது தன்னுடைய மகள் அவள் விருப்பத்தை மீறிய எதுவும் பெரிதாக அவருக்குத் தோன்றவில்லை.எனவே தன் முடிவை மாற்றிக் கொண்டு மனைவிக்காகவும் மக்களுக்காகவும் தன் சம்மதத்தைக் கூறினார் இதுவரை அவர்கள் விருப்பத்திற்கு மாறாக எதுவுமே செய்தறியாத சுந்தரம்…

அதன்பின் வெற்றி மதுமதியின் நிச்சயதார்த்த நாள் குறிக்கப்பட்டு அதற்கான வேலைகள் ‘மளமள’வென்று நடந்தேறின.

அன்று மதுமதி தோட்டத்தில் அமர்ந்திருந்தபோது ராஜா அவளை நோக்கி வந்தான்…

“அப்புறம்…எங்க வீட்டுக்கு மருமகளா வரப்போற…இனிமே நான் உன்னை அண்ணினுதான் கூப்பிடனுமா…”

“ ஐயோ ராஜா…என்ன இப்படிக் கேக்குற எப்பவும் போல மதுன்னே கூப்பிடு…”

“எல்லாருக்கும் இந்தக் கல்யாணத்தில ரொம்ப ரொம்பச் சந்தோஷம்…அப்பத்தா ரெட்டை கெடா வெட்டுறேன்னு நேர்த்திக் கடனே போட்டுருக்கு…”

“ஆமா ராஜா…ஆனா இதுல எனக்கு விருப்பமில்லை…பெரியவங்க சொல்றாங்கன்னு தான் சம்மதிச்சேன்”

“ எதுல…இந்தக் கல்யாணத்திலயா…”

“ ஐயோ…கல்யாணத்துல இல்ல…கெடா வெட்டுறதுல…இறைவனுக்கு எல்லா ஜீவராசிகளும் குழந்தைகள்தானே… மனுஷங்க சந்தோசத்துக்காக தெய்வத்துக்கு உயிர்ப்பலி கொடுக்குறதுல எனக்கு உடன்பாடில்ல…அதச் சொன்னேன்…”

“ம்ம்ம்” என்றவன் அவள் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே அவன் சென்று விட்டான்.’இவன் இப்ப எதுக்கு வந்தான்… அவனா வந்தான்…அவனா பேசிட்டு போறான்…ஒருவேளை பகல்லயே போதையில இருக்கானோ…’என்று சிந்தித்தவள்…அவனைப் பற்றிய சிந்தனைகளை ஒதுக்கிவிட்டு வெற்றிவேலை நினைத்துப் பார்த்தாள்…

அவனை நினைக்கும்போதே ஏற்காடும் அவள் நினைவில் ஆடி அவளைச் சிவக்க வைத்தது…இப்போதெல்லாம் அவன் அவள் கண்களிலேயே படுவதில்லை…குளம் தேவனூருக்கு மட்டுமே பாத்தியப்பட்டது என்பதற்கான ஆவணங்கள் தயாரிப்பதிலும்,மில் வேலைகளிலும் சுற்றிக்கொண்டிருந்தான் வெற்றிவேல்.

‘வீரபாகு…இது சரி இல்லையே…பெரிய காதல் மன்னனைப் போலக் காதலைச் சொல்லி விட்டுக் காணாமல் போயிட்ட பாத்தியா…இரு…இரு…நிச்சயம் மட்டும் நடக்கட்டும்… அப்புறமா உன்னை வச்சிக்கிறேன்…’என்று கறுவினாள் மதுமதி.

ஆனால் நிச்சயதார்த்தத்தன்று யாருமே சற்றும் எதிர்பாராத விதமாக வெற்றிவேல் இந்த நிச்சயதார்த்தத்தில் தனக்கு விருப்பமில்லை என்றும் தான் இதை நிறுத்த போவதாகவும் அறிவித்தான்.

—தொடரும்.

இன்று இரண்டு யுடிக்கள் நட்புகளே…படித்துவிட்டுச் சொல்லுங்கப்பா…

அத்தியாயம் 22

பூங்காக்களிலும் கண்காட்சிகளிலும் சிறு குழந்தையாய் ஆட்டம் போட்டவள் ஸ்ரீசக்ர மகாமேரு ஆலயத்திற்குச் சென்ற போது ‘அந்த மதுமதி தானா இவள்’ என்று வெற்றிவேலை ஆச்சரியப்பட வைத்தாள்.கண்களை மூடி கைகளைக் கூப்பித் தியானத்தில் அமர்ந்திருந்தவளைக் கண்டு எப்போதும் போல ‘இவளுக்குத்தான் எத்தனை குணங்கள்’ என்று அவனால் வியக்காமல் இருக்க முடியவில்லை.எல்லா நிறங்களையும் உள்ளடக்கி இருந்தாலும் தூய்மையான வெண்மை நிறமே வெளிப்படுதல் போல… பல்வேறு குணங்களைத் தன்னகத்தே கொண்டிருந்தாலும் எப்போதும் அவளிடம் இருந்து வெளிப்படும் அந்தச் சாத்வீக குணத்தை மிகவும் நேசித்தான் வெற்றிவேல்.

சேர்வராயன் மலைக்குச் சென்று விட்டு,இறுதியாக எமரால்டு ஏரிக்குச் சென்றனர்.மிதி படகு ஒன்றினை எடுத்துக்கொண்டு இருவரும் ஏரியைச்

சுற்றி வந்தனர்.படகில் எதுவும் கோளாறோ என்னவோ… ஏறியதிலிருந்தே படகு மதுமதியின் பக்கம் சற்று சாய்வாகத் தான் இருந்தது.படகில் சவாரி செய்யும் உற்சாகத்திலும்,தலைக்குமேல் தெரியும் பனிப்புகையின் குளுமைமையிலும்,கடந்து செல்லும் செடி கொடிகளை வருடுவதிலும் ஆர்வமாக இருந்துவிட்டவள்…இதனை கவனிக்கவில்லை.

கண் மூடி அந்தச் சுகானுபவத்தை ரசித்துக் கொண்டிருந்த மதுமதியின் முகத்தில் தெளிக்கப்பட்ட நீர்த்துளிகள் அவளை இவ்வுலகிற்கு அழைத்து வந்திருந்தன. கண்களைத் திறந்து தன்னை முறைத்தவளைப் பார்த்துச் சிரித்துக் கொண்டிருந்தான் வெற்றிவேல்.

“ஏன்…என் மேல தண்ணி தெளிச்சு விட்டீங்க” என்றாள் முகத்தைத் துடைத்தவாறே.

“ அப்புறம்…ஏற்காட்டுக்கு தூங்கவா வந்த” என்றவனிடம்

“ நான் தூங்கல…காம்மா என்ஜாய் பண்ணிட்டு இருந்தேன்…அதக் கெடுத்து விட்டுட்டீங்கல்ல…இருங்க…இப்ப என்ன பண்றேன்னு பாருங்க…”என்று அவள் தண்ணீரைக் கைகளால் அள்ள படகின் மறுபுறம் சாய்ந்தாள்.இதனால் கணம் அவள் பக்கம் இழுக்கப்பட்டுப் படகினுள் நீர் புக ஆரம்பித்தது.

வெற்றிவேல் அவள் மேல் நீரை இறைப்பதும்,மதுமதி அவன் மீது இறைப்பதுமாக இருந்ததில் இதனைக் கவனிக்கத் தவறி இருந்தனர்.ஆனால் வெற்றிவேல் இதனைக் கவனித்த போது பெருமளவு நீர் படகினுள் புகுந்திருந்தது. விரைவாகப் படகினை அதன் இருப்பிடம் நோக்கிச் செலுத்துவதற்குத் திருப்பியிருந்தாலும்,ஏற்கனவே மதுமதி பக்கமாகச் சாய்ந்து விட்டிருந்த படகு நீர் உட்புகுந்ததன் காரணமாக அதன் இருப்பிடத்தை அடையும்போது அவளைத் தண்ணீரில் கவிழ்த்து விட்டிருந்தது.

வெற்றிவேல் எவ்வளவோ வற்புறுத்தியும் அழுக்காக, அலங்கோலமாக இருந்த பாதுகாப்பு மிதவை ஆடையையும் அணிய மறுத்திருந்தாள் மதுமதி.ஏரிக்குள் மதுமதி விழுந்த மறுநொடியே நீருக்குள் பாய்ந்தவன் அவளது கூந்தலைப் பற்றி மேலே இழுத்து வந்திருந்தான்.அதற்குள் மதுமதி பெருமளவு நீரைக் குடித்து இருந்தாள்.

அவள் வயிற்றை அழுத்தி தண்ணீரை வெளியேற்றி விட்டு,அவளது உள்ளங் கைகளையும் கால்களையும் ‘பர பர’வெனத் தேய்த்தவன் அவள் கண்களைத் திறக்கும்வரை தன் உயிரைத் தொலைத்தவனைப் போல “மது கண்ணத் திறடா…என்னப் பாரு…உனக்கு ஒண்ணும் ஆகாது…கண்ணத் தெறந்து பாரு பூனைக்குட்டி…” என்று புலம்பியவாறே தவித்துப்போனான்.

அவனை மேலும் சில நிமிடங்கள் பயமுறுத்தி விட்டுத் தான் கண் விழித்தாள் மதுமதி.அவள் கண்விழித்ததும் அவளை வாரி அணைத்துக் கொண்டான் வெற்றிவேல்.அவன் தலை முடியில் இருந்து வழிந்த நீர்த்திவலைகளோடு அவன் கண்ணீரும் கரைந்து போனது.

அவள் இருமல் சத்தம் கேட்கவே அவளுக்கு இப்போது நல்ல காற்றோட்டம் தேவை என்பதை உணர்ந்து அவளை விட்டு விலகினான்.

அங்குக் கூடியிருந்த மக்களுள் ஒரு வயதான பெண்மணி,”அம்மாடி…உன் புருஷன் தான் ரொம்பத் தவிச்சுப் போயிட்டான்.நீ கண்ண முழிக்கிற வரைக்கும் அவன் உசுரு அவங்கிட்ட இல்ல…நீங்க ரெண்டு பேரும் பிரியாமல் இதேபோலப் பாசமா,சந்தோசமா இருக்கணும்…”என்று விட்டுச் சென்றார்.

முதலில் புரியாமல் விழித்தவள் பின்பு ‘ஓ…இவங்க எங்களை ஹஸ்பண்ட் அண்ட் வைஃப்னு நினைச்சுட்டாங்க போல’என்று எண்ணியவள் அங்கிருந்தவர்களின் நல விசாரிப்புகளுக்குப் பதிலிறுத்துவிட்டு வெற்றிவேலைத் தேடினாள்.

அவன் அங்கே அவளுக்கு முதுகு காட்டி நின்று எங்கோ தூரத்தில் தெரிந்த மலைமுகட்டை வெறித்துக் கொண்டிருந்தான்.இன்னமும் அவனது உடல் நடுங்கிக் கொண்டு தானிருந்தது. சுமார் 47 அடி ஆழம் உள்ள ஏரியில் அவள் விழுந்த அந்த நொடி அவன் மனதை விட்டு அகலாமல் அவன் உடலை அதிரவைத்துக் கொண்டிருந்தது.அதனை நினைத்து நினைத்து கலங்கி போயிருந்தான் வெற்றிவேல்.

“வெற்றி மாமா…கிளம்பலாமா”என்ற மதுமதியின் குரல் அவனைக் கலைத்தது. “ம்ம்ம்”என்று நடக்கத் துவங்கியவனிடம் “தேங்க்ஸ்” என்றாள் மதுமதி.’எதற்கு’ என்று புரியாமல் பார்த்தவனிடம்

“என்னைத் தண்ணிக்குள்ள குதிச்சு காப்பாத்தினீங்கல்ல அதுக்குத்தான்” என்றாள்.

“ம்ப்ச்…ஏய் லூசு…காப்பாத்தாம என்ன செய்வாங்க…கைக்கு வாய் தேங்க்ஸ் சொல்லுமா” என்றான் அவளை முறைத்தவாறே.

“அந்தக் கையும் வாயும் வேற வேற உடம்புல இருந்தா தேங்க்ஸ் சொல்லித்தான் ஆகணும்” என்று இலகுவாகச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தவளைத் திருப்பி நொடிப்பொழுதில் கட்டியணைத்து அவள் கைகளைப் பிணைத்து இருந்தான் வெற்றிவேல்.

“ இப்பச் சொல்லுடி…நீயும் நானும் வேற வேறயா…”

சட்டென்று நிகழ்ந்துவிட்ட அந்த நிகழ்வை அவளால் நம்பவே முடியவில்லை.அதற்கும் மேலாகக் காற்றுக் கூடப் புக முடியாத அளவு நெருக்கத்தைத் தந்திருந்த வெற்றிவேலின் ஸ்பரிசத்தில் அவளுள் இருந்த பெண்மை விழித்துக்கொண்டது… அதை விட அவனது ஸ்பரிசத்தை… அந்த அணைப்பை…அவள் உடலும் மனமும் விரும்பியேற்றது அவளுக்கு அதிர்ச்சி கலந்த ஆச்சரியத்தைத் தந்தது…ஏற்கனவே ஈர உடையில் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தவள் அவனது இந்தச் செய்கையால் மேலும் தடதடத்த தேகத்தோடு அவனை நிமிர்ந்து பார்த்தாள்.

“இன்னுமாடி புரியல…என் மனசு உனக்கு இன்னுமா புரியல…என்னால நீ வேற நான் வேறன்னு நினைக்க முடியலையேடி…நீயே சொல்றது போல நம்ம ரெண்டு பேருக்கும் உடம்பு தனித்தனியாய் இருந்தாலும் நீ தண்ணிக்குள்ள விழுந்ததும் எனக்கு வலிச்சுச்சே…உயிரே போன மாதிரி வலிச்சுச்சே…இதுக்குப் பேரு என்னன்னு உனக்குத் தெரியலையா…சொல்லுடி தெரியலையா…” என்று அவளை உலுக்கினான்.

நான்கு வருடங்களுக்கு பிறகு…….

“ப்பா…..எங்க இருக்கீங்க…..ப்பா…..கிஷ் பாப்பாவ பார்க்க போகணும் வாங்கபா….ப்பா….” என்றவாறு அந்த அறை முழுவதும் தன் மழலை குரல் எதிரொலிக்க சூர்யாவை தேடி கொண்டு நின்றாள் மூன்றரை வயது நிரம்பிய சூர்யா- வெண்ணிலாவின் செல்ல மகள் ஜனனி.

“என்ன உங்க அப்பா கும்பகர்ணன் இன்னும் எழும்பலயா???” என்று கேட்டுக் கொண்டே குளியலறையில் இருந்து தலையை டவலால் துவட்டிக் கொண்டு வந்த வெண்ணிலாவை ஓடி வந்து கட்டி கொண்ட ஜனனி

“ம்மா…..ப்பா ரொம்ப பேட் பாய்….நேத்து நைட் நான் சமத்தா சாப்பிட்டா இன்னைக்கு கிஷ் பாப்பாவ பார்க்க கூட்டிட்டு போறேனு சொன்னாங்க….ப்பாவ காணோம்மா….ப்பாவ வர சொல்லுமா…..” என்று மழலை பாதி கெஞ்சல் பாதியாக கண்களில் சிறு முத்தாய் தோன்றிய கண்ணீரோடு கூறிய தன் மகளை வாரி அணைத்துக் கொண்ட வெண்ணிலா

“அச்சோ…..ஜனனி பாப்பா எப்போவும் ஹேப்பியா தானே இருக்கணும் இல்லையா???” என்று கேட்க

ஆமாம் என்று கலங்கிய கண்களை துடைத்து கொண்டே ஜனனி தலை அசைத்தாள்.

சிரித்துக் கொண்டே ஜனனியின் நெற்றியில் முத்தமிட்ட வெண்ணிலா

“ஜனனி பாப்பா உங்க புது ட்ரெஸை தாத்தா,பாட்டி கிட்ட காமிக்கல தானே….. நீங்க போய் தாத்தா,பாட்டி கிட்ட உங்க ட்ரெஸை காமிச்சுட்டு தாத்தா,பாட்டி ரெடி ஆகிட்டாங்காளானு பாருங்க சரியா???அப்பா இப்போ வந்துடுவாங்க….” என்று வெண்ணிலா கூறவும் வேகமாக சரி என தலை அசைத்த ஜனனி தன் பிஞ்சு கரங்களால் தன் பட்டு பாவடையை கால்களில் இடறாத வண்ணம் தூக்கி கொண்டு ஓடி செல்ல தன் மகளை சிறிது நேரம் கண் இமைக்க மறந்து ரசித்து கொண்டு நின்றாள் வெண்ணிலா.

சூர்யா- வெண்ணிலாவின் திருமணம் முடிந்த தருணத்தில் அவர்கள் இருவரும் ஒரு சேர முடிவு எடுத்த விடயம் ஜனனி மட்டுமே அவர்களது குழந்தை.

வெற்றி மற்றும் அபிநயா பலமுறை இதை பற்றி சூர்யா மற்றும் வெண்ணிலாவிடம் பேசி இருந்தும் அவர்கள் இருவரும் தங்கள் முடிவில் இருந்து மனம் மாறவில்லை.

தங்கள் ஒட்டுமொத்த பாசமும் ஜனனிக்கு மட்டுமே இருக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் உறுதியாக இருந்த சூர்யா மற்றும் வெண்ணிலா தங்கள் அன்பு, பாசம், அரவணைப்பு, கண்டிப்பு, தைரியம் என எல்லாவற்றையும் ஜனனிக்கு மட்டுமே வழங்கினர்.

அதே போல் ஜனனியும் வெண்ணிலாவினதும், சூர்யாவினதும் குணங்களை கொண்டு வளர்ந்து வந்து கொண்டு இருந்தாள்.

எல்லாவற்றையும் நினைத்து பெருமூச்சு ஒன்றை விட்டு கொண்ட வெண்ணிலா

“எங்க போனான் இந்த தேவாங்கு??? பாப்பாவ அழ வைக்குறதே இவருக்கு வேலையாக போச்சு…..வரட்டும் இன்னைக்கு அவரை ஒரு வழி பண்ணிடுறேன்…..” என்று சூர்யாவை திட்டிக் கொண்டே தன் போனை எடுத்த வெண்ணிலா சூர்யாவிற்கு அழைப்பை மேற்கொண்டாள்.

போன் அறையில் இருப்பதை பார்த்து குழப்பம் கொண்ட வெண்ணிலா

“போனை வேற வைச்சுட்டு அப்படி எங்க இவ்வளவு அவசரமாக போய் இருப்பாரு???? காலங்கார்த்தாலேயே என்னை கோபப்படுத்தி பார்க்குறதுல என்னதான் ஒரு ஆர்வமோ??? எங்க போய் இருப்பாரு????” என்று யோசித்து கொண்டு நிற்கையில்

“என்ன நின்னுட்டே தூங்குற போல???” என்ற சூர்யாவின் குரலில் 

தன்னை மீட்டு கொண்ட வெண்ணிலா அவனை கோபமாக முறைத்து பார்த்தாள்.

“என்ன நக்கலா??? இவ்வளவு நேரம் எங்க போய் இருந்தீங்க??? ஜனனி எவ்வளவு நேரமாக உங்களை தேடுறா தெரியுமா??? பாவம் குழந்தை….உங்களை காணோம்னதும் எவ்வளவு கவலை படுறா தெரியுமா????……” என்ற வெண்ணிலா அப்போது தான் சூர்யாவின் காலைக் கட்டிக்கொண்டு நின்று தன்னை பார்த்து சிரித்த வண்ணம் நின்ற ஜனனியை பார்த்தாள்.

“அப்பாவை தேடுனியா செல்லம்???” என்றவாறு ஜனனியை தூக்கிய வண்ணம் சூர்யா கேட்கவும் அவனை பார்த்து வேகமாக ஆமாம் என்பது போல தலை அசைத்த ஜனனி வெண்ணிலாவைப் பார்த்து சிரித்துக்கொண்டே இல்லை என்பது போல தலை அசைத்தாள்.

“கூட்டுக் களவாணிங்களா!!! காலையிலேயே உங்க வேலையை ஆரம்பிச்சுட்டீங்களா……உங்களை….” என்றவாறு வெண்ணிலா சூர்யாவின் அருகில் வரவும்

“ஐசு சூடாகிச்சுடுவோய்…..விடு ஜூட்…….” என்று கூறி கொண்டே ஜனனியை தூக்கி கொண்டு சூர்யா ஓடி செல்ல வெண்ணிலா அவர்களை துரத்திக் கொண்டு ஓடினாள்.

ஜனனியோ குதூகலத்துடன் சிரித்து கொண்டு அந்த விளையாட்டை ரசித்து கொண்டு இருக்க மகாலட்சுமி மற்றும் பெருமாள் இவர்களது சத்தம் வந்த பக்கமாக பார்த்து கொண்டு நின்றனர்.

வேகமாக படியிறங்கி வந்த சூர்யா

மகாலட்சுமியின் பின்னால் வந்து நின்று கொள்ள மூச்சிறைக்க அவர்களின் முன்னால் வந்து நின்ற வெண்ணிலா

“பாருங்க அத்தை இவங்க இரண்டு பேரையும்….காலையிலேயே என்னை டென்ஷன் பண்ணிட்டாங்க……” என்று குற்றம் சாட்டும் குரலில் கூறவும் 

சூர்யாவின் காதை பிடித்து தன் முன்னால் கொண்டு வந்த மகாலட்சுமி

“ஏன்டா என் மருமகளை காலையிலேயே டென்ஷன் படுத்துற????” என்று கோபமாக கேட்பது போல கேட்க ஜனனியும், சூர்யாவும் மகாலட்சுமியை பார்த்து தங்கள் வாயை கைகளால் மூடிக்கொண்டு சிரித்துக் கொண்டு நின்றனர்.

சூர்யாவையும், ஜனனியையும் பார்த்து மகாலட்சுமியின் முகத்திலும் புன்னகை வந்து ஒட்டிக் கொள்ள வெண்ணிலாவோ இடுப்பில் கை வைத்து அவர்களை முறைத்த வண்ணம் நின்றாள்.

“ஆளாளுக்கு என் நிலாவை எதுக்கு கோபப்படுத்துறீங்க??? நீ வாம்மா நிலா….நான் இருக்கேன் உனக்கு சப்போர்ட் பண்ண…..” என்று பெருமாள் கூறவும் 

புன்னகையோடு பெருமாளின் புறமாக சென்று நின்ற வெண்ணிலா

“இவங்க எப்போவும் இப்படி தான் மாமா…..எனக்கு சப்போர்ட்க்கு என் மாமா இருக்காரு பார்த்துக்கோங்க…..” என்று கூற சூர்யா, ஜனனி மற்றும் மகாலட்சுமி ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டு நின்றனர்.

“யாருமே இல்லாத கடையில் யாருக்கு தான் டீ ஆத்தப் போறாங்களோ!!!!” என்று மகாலட்சுமியிடம் கூறுவது போல சூர்யா வெண்ணிலாவைப் பார்த்து கொண்டே கூற 

அவனைப் பார்த்து பழிப்பு காட்டிய வெண்ணிலா

“இங்க ஒரே கொசுத் தொல்லை இல்லையா மாமா??? நீங்க வாங்க நான் உங்களுக்கு ஸ்பெஷலாக கேரட் அல்வா பண்ணி தர்றேன்……” என்று கூற

“அல்வாவா?????” என்று சப்புக் கொட்டினான் சூர்யா.

“ஹை…..அல்வா……” என்றவாறு சூர்யாவிடம் இருந்து பாய்ந்து இறங்கிய ஜனனி

“ம்மா…..மீ குட் கேர்ள்…..ப்பா தான் பேட்…..அல்வா ப்பாக்கு வேண்டாம்…..” என்று கூறி கொண்டே தன் அருகில் வந்த ஜனனியை தூக்கி கொண்ட வெண்ணிலா

“அய்யோ பாவம்…..சூர்யா உங்க கட்சி ரொம்ப அடிவாங்குதே…..” என்று கூறி நக்கலாக சிரித்தாள்.

“அது தானே நிலா பாரேன்…. சூர்யா தனியா நிற்குறானே….பார்க்கவே பாவமாக இருக்கு…..” என்று மகாலட்சுமியின் குரல் கேட்கவும் சுற்றிலும் தேடி பார்த்த சூர்யா வெண்ணிலாவின் அருகில் நின்று தன்னை பார்த்து கை அசைத்த மகாலட்சுமியை பார்த்து அதிர்ச்சியாகி நின்றான்.

“அம்மா ஒரு அல்வாக்காக உன் பையனை அம்போனு விட்டுட்டியேமா….ஹய்யோ…..என்ன கொடுமை ஸார் இது????” என்று சூர்யா போலியாக வருத்தப்படுவது போல கூறவும் அவனது பேச்சை கண்டு கொள்ளாதது போல பெருமாள் மற்றும் மகாலட்சுமி ஜனனியை வாங்கி கொண்டு சென்று விட வெண்ணிலா சூர்யாவின் அருகில் வந்து நின்றாள்.

“அய்யோ பாவம்…..என்னை டென்ஷன் பண்ணுறேனு சொல்லி கடைசியாக நீ இப்படி பல்பு வாங்கிட்டிங்களே மிஸ்டர். சூர்யா…..” என்று வெண்ணிலா கூறவும்

விஷமமாக சிரித்துக் கொண்டே அவளை ஒரே எட்டில் நெருங்கி தன் கை வளைவுக்குள் நிறுத்திய சூர்யா அவளை பார்த்து கண்ணடித்து சிரித்தான்.

சூர்யாவின் சிரிப்பை பார்த்து சொக்கிப் போன வெண்ணிலா உடனே தன்னை சுதாரித்துக் கொண்டு

“தள்ளி நில்லுங்க சூர்யா….நீங்க பக்கத்தில் வந்தா எதாவது ஏடாகூடமாக பண்ணிடுவீங்க….” என்று கூற

“வாய் தான் தள்ளி போக சொல்லுதே தவிர மனசு அப்படி எதுவும் நினைக்கலயே…..” என்று அவள் கண்களை பார்த்து கொண்டே சூர்யா கூறவும் விழி இமைக்காமல் அவனையே பார்த்து கொண்டு நின்றாள் வெண்ணிலா.

அவள் நெற்றியில் தன் இதழ்களை பதித்த சூர்யா அவள் முகத்தில் தன் விரல்களால் கோலம் போட்டான். 

வெண்ணிலா கண்கள் மூடி அவன் தொடுகையை ரசித்து கொண்டு நிற்க சூர்யாவின் பார்வை வெண்ணிலாவின் இதழ்களில் நிலை குத்தி நின்றது.

மெல்ல வெண்ணிலாவின் இதழ்களை சூர்யா நெருங்கி செல்கையில் 

“ம்மா அல்வா யம்மி…..” என்றவாறு ஓடி வந்த ஜனனியின் குரலில் சூர்யாவும், வெண்ணிலாவும் தங்களை மீட்டு கொண்டனர்.

சூர்யாவை நேர் கொண்டு பார்க்க முடியாமல் வெட்கத்தோடு வெண்ணிலா ஜனனியை தூக்கி கொண்டு அவளோடு கதை பேசி கொண்டு சென்று விட சூர்யா இதழில் தவழ்ந்த குறு நகையோடு ஜனனியோடு சென்ற வெண்ணிலாவை பார்த்து கொண்டு நின்றான்.

அதன் பிறகு சிரிப்பும், சந்தோஷமுமாக காலை உணவை முடித்து விட்டு பெருமாள், மகாலட்சுமியுடன் சூர்யா, வெண்ணிலா மற்றும் ஜனனி அக்ஸயாவின் வீட்டை நோக்கி புறப்பட்டனர்.

ராபர்ட் மற்றும் அக்ஸயாவின் நிச்சயதார்த்தம் நிறைவடைந்த ஒரு சில மாதங்களில் அவர்களது திருமணம் அதி விஷேசமாக நடந்து முடிந்தது. 

மனமொத்த தம்பதிகளாக வாழ்ந்து வரும் ராபர்ட் மற்றும் அக்ஸயாவிற்கு இரண்டு வயதில் ஒரு மகன் கிஷோர் அதாவது ஜனனியினால் செல்லமாக அழைக்கப்படும் கிஷ் பாப்பா.

வாரத்தில் ஒரு தடவை ஒட்டுமொத்த குடும்பத்தினரும் யாராவது ஒருவரது வீட்டில் ஒன்று கூடி விடுவர்.

அன்றைய நாள் முழுவதும் சிரிப்புக்கும், கேலிக்கும் பஞ்சமே இருக்காது. 

சூர்யாவின் கார் ராபர்ட்டின் வீட்டினுள் நுழையும் அதே நேரம் வெற்றியின் காரும் வந்து சேர்ந்தது. 

வெற்றியின் காரில் இருந்து வைபவ் இறங்குவதை காணவும் அவனருகில் ஓடி சென்ற ஜனனி

“வைபண்ணா……” என்று அவன் கால்களை கட்டி கொள்ள

“ஹேய் ஜானு பாப்பா…..” என்று ஜனனியை தூக்கி கொண்டு வைபவ் வீட்டினுள் சென்றான்.

கார் சத்தம் கேட்டு வெளியே வந்த ராபர்ட் மற்றும் அக்ஸயா எல்லோரையும் இன்முகத்துடன் வீட்டிற்குள் அழைத்து கொண்டு சென்றனர்.

பெரியவர்கள் அனைவரும் ஒரு புறமாக அமர்ந்து கொண்டு பேசிக் கொண்டு இருக்க ராபர்ட், சூர்யா மற்றும் வெற்றி மற்றொரு 

புறம் அமர்ந்து பேசிக் கொண்டு இருந்தனர்.

பெண்கள் மூவரும் சமையலறைக்குள் நுழைந்து தங்கள் வேலைகளை ஆரம்பித்து விட எப்போதும் போல அவர்களது கேலி பேச்சுக்கு அங்கு குறை இருக்கவில்லை.

அக்ஸயாவின் வீடு ஒரு ஏரிக் கரையோரமாக இருக்கும் ஒரு அழகிய பண்ணை வீடு.

ராபர்ட்டின் தாத்தா பார்த்து பார்த்து கட்டிய அந்த வீடு அவர்களது பரம்பரை சொத்து.

சமைத்த உணவுகள் எல்லாவற்றையும் எடுத்துக் கொண்டு அக்ஸயாவின் வீட்டுக்கு பின் புறமாக இருந்த ஏரியின் புறமாக அனைவரும் சென்று அமர்ந்து கொள்ள வெண்ணிலா மற்றும் அபிநயா அனைவருக்கும் உணவை பரிமாறத் தொடங்கினர்.

சில்லென்ற இயற்கை காற்றும், ஏரியில் நீர் பாயும் ஓசையுடன் பறவைகளின் கீச்சொலியும் ஒன்று சேர அந்த சூழலே ரம்மியமாக காட்சி அளித்தது.

“ம்மா கிஷ் பாப்பாவுக்கு நான் ஊட்டி விடவா???” என்று ஜனனி கையில் தட்டு ஒன்றை வைத்து கொண்டு வெண்ணிலாவைப் பார்த்து கண்களை சுருக்கி கேட்கவும் 

அவளை வாஞ்சையோடு அணைத்துக் கொண்ட வெண்ணிலா

“கிஷ் பாப்பாவுக்கு இது வேணாம்…..நாம கிஷ் பாப்பாவுக்கு ஜனனி பாப்பாவுக்கு புடிச்ச சாக்லேட் வாங்கி கொடுக்கலாம்….இப்போ ஜனனி பாப்பா இதை சாப்பிடுவாங்களாம்……” என்றவாறே தட்டில் இருந்த உணவை ஜனனிக்கு ஊட்டி விட ஆண்டாள் கண்கள் கலங்க வெண்ணிலாவைப் பார்த்து கொண்டு இருந்தார்.

ஆண்டாளின் முகத்தை பார்த்து அவரது மன எண்ணத்தை புரிந்து கொண்ட வெற்றி

“அம்மா…நோ ஷெண்டிமெண்ட்…..நிலா பார்த்துடப் போறா…..” என்று அவருக்கு மட்டும் கேட்குமாறு கூறவும் அவசரமாக தன் கண்களை துடைத்து கொண்ட ஆண்டாள் புன்னகையோடு வெற்றியை பார்த்தார்.

“எனக்கு என்ன சொல்லுறதுனே தெரியல வெற்றி…..நிலாவை நினைச்சா எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷமாக இருக்கு….இவ்வளவு நடந்ததுக்கு அப்புறமும் அவ எந்த மன சஞ்சலமும் இல்லாமல் இருக்குறா….அதே மாதிரி நிலாவுக்கு எப்போவும் உறுதுணையாக இருக்குற உன்னை பார்க்கும் போதும் பெருமையாக இருக்கு…..உங்களை மாதிரி குழந்தைங்க யாருக்கு கிடைப்பாங்க…..அந்த வகையில் நான் ரொம்ப அதிர்ஷ்டசாலி……” என்று ஆண்டாள் கூறவும் 

அவர் தோளில் ஆதரவாக கை வைத்த வெண்ணிலா

“இன்னும் நீங்க பார்க்க வேண்டியது எவ்வளவோ இருக்கு மை டியர் ஆண்டாள்….இப்போவே பெருமைப் பட்டா எப்படி???” என்று கேட்க

“அம்மா இவ சொல்ற ஸ்லாங்கே சரி இல்ல….ஏதோ பெரிய ஆப்பு வைக்க போறா போல இருக்கு பார்த்துக்கோ….” என்று வெற்றி வேண்டுமென்றே அவளைப் பார்த்து சிரித்துக்கொண்டே கூறினான்.

“வெற்றி…..” என்று கோபத்தோடு வெண்ணிலா வெற்றியை முறைத்து பார்க்க 

வெண்ணிலாவின் அருகில் வந்த சூர்யா

“எதுக்கு டா என் ஐசுவ கோபத்தில் உருக வைக்குற???” என்று வெற்றியை பார்த்து கேட்கவும் 

சூர்யாவின் தலையில் தட்டிய வெண்ணிலா

“எல்லாரும் இருக்கும் போது ஐசுனு சொல்லாதீங்கனு சொல்லி இருக்கேன்லே….” என்று கூற சூர்யா சமாளிப்பாக சிரித்துக் கொண்டே வெண்ணிலாவைப் பார்த்து கண் சிமிட்டினான்.

“ஐசு எனக்கும் வேணும்…..” என்றவாறு ஜனனி துள்ளிக் குதிக்க 

“ஹைய்யா ஐசு….” என்று வைபவும் அவர்களின் அருகில் ஓடி வந்து நின்றான்.

“எங்க ஐசு??? எங்க ஐசு???” என்று ராபர்ட், அக்ஸயா மற்றும் அபிநயாவும் அவர்களின் வரவும் அவர்களை பார்த்து வாய் விட்டு சிரித்த சூர்யா

“அந்த நாள்… ஞாபகம்…..நெஞ்சிலே….. வந்ததே….” என்று பாட வெண்ணிலா மற்றும் வெற்றியும் பழைய நினைவுகளில் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து புன்னகத்து கொண்டனர்.

அதன் பிறகு குழந்தைகள் எல்லோரையும் சமாளித்து அனுப்பி விட்டு வருவதற்குள் சூர்யாவிற்கு போதும் போதுமென்று ஆகி விட்டது.

எல்லா வேலைகளையும் முடித்து விட்டு வெளியே வந்த வெண்ணிலா சூர்யா தனியாக ஏரியின் புறமாக நிற்பதைப் பார்த்து அவனருகில் வந்து அவன் தோளில் கை வைக்க சூர்யா சிறு தயக்கத்துடன் திரும்பி பார்த்தான்.

சூர்யாவின் முகம் வாடி இருந்ததைப் பார்த்து பதட்டம் கொண்ட வெண்ணிலா

“தேவ் என்ன ஆச்சு???” என்று பதட்டத்துடன் வினவினாள்.

“நீ சந்தோஷமாக இருக்கியா நிலா???” என்று சூர்யா கேட்கவும்

 அவனை ஆச்சரியமாக பார்த்த வெண்ணிலா

“என்ன கேள்வி இது??? என் மனசுக்கு பிடிச்ச என் தேவ் என் கூட இருக்கும் போது எனக்கு என்ன கவலை??? அதுக்கும் மேல என்னோட செல்ல பொண்ணு ஜனனி பாப்பா, வைபவ், கிஷோர்…..எப்போவும் எனக்கு ஒரு பிரச்சினைனா துணையாக இருக்குற வெற்றி, அபி, அப்பா, அம்மா…..என்னை அவங்க பொண்ணாகவே பார்க்குற அத்தை, மாமா…..ஆரோக்யா மில்க் ஆட்ல சொல்ற மாதிரி இதுக்கு மேல வேற என்ன வேணும்?????” என்று சிரித்துக்கொண்டே கூற சூர்யா அவளை தோளோடு அணைத்துக் கொண்டான்.

“என்ன ஆச்சு பாஸ்???” என்று வெண்ணிலா சூர்யாவின் தலை முடியை கலைத்து விட்டவாறு கேட்கவும் அவளிடம் இருந்து விலகி நின்ற சூர்யா வெண்ணிலாவின் கை பிடித்து அமரச் செய்து அவளருகில் அமர்ந்து கொண்டான்.

“என்ன விஷயம்??? புலி ரொம்ப தான் பம்முது…..” என்று வெண்ணிலா கேட்கவும்

 அவள் 

கைகளை தன் கைகளுக்குள் எடுத்து வைத்து கொண்ட சூர்யா

“உனக்கு ஜனனியை பார்க்கும் போது எதுவும் தோணலயா????” என்று தயக்கத்துடன் அவள் முகம் பாராமல் தலை குனிந்த படி கேட்டான்.

“நிறைய தோணுமே….நம்ம பொண்ண எந்த விதத்திலும் கஷ்டப்பட விடக் கூடாதுனு தோணும்…..அவளுக்கு எதையும் தைரியமாக எதிர்த்து நிற்க சொல்லிக் கொடுக்கணும்னு தோணும்…..எந்த ஒரு இக்கட்டான சூழ்நிலையிலும் மனம் தளர்ந்து போய் விடக்கூடாதுனு சொல்லிக் கொடுக்க தோணும்…..அப்புறம்….” 

“போதும் போதும்…..தெரியாம கேட்டுட்டேன் தாயே!!! என்னை விட்டுடு…..” என்று சூர்யா கூறவும் 

அவனை பார்த்து வாய் விட்டு சிரித்த வெண்ணிலா

“இனிமேல் இப்படி சின்ன புள்ள தனமான கேள்வியாக கேட்காம வளரப் பாருங்க…..” என்று கூற 

தன் வாய் மேல் கை வைத்து தலை குனிந்து இருந்த சூர்யா

“சரிங்க டீச்சர் மேடம்…..” என்று கூறினான்.

“ம்மா….ப்பா….ம்மா….” என்றவாறு அவர்களின் பின்னால் ஓடி வந்து நின்ற ஜனனியை தூக்கி தங்கள் மடியில் வைத்துக் கொண்ட வெண்ணிலா மற்றும் சூர்யா ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து புன்னகத்து கொண்டனர்.

ஜனனி சூர்யாவின் கழுத்தை கட்டி கொண்டு அவனோடு ஒன்றிக் கொள்ள வெண்ணிலா சூர்யாவின் தோளில் சாய்ந்து அமர்ந்தவாறு 

“வானத்தில் இருக்குற அந்த நிலவோட பிரகாசத்துக்கு அந்த சூரியன் காரணம்னா இந்த நிலாவோட பிரகாசத்திற்கு இந்த சூர்யன் தான் காரணம்……” என்று அவன் மார்பில் கை வைத்து கூற

 அவளை தன் தோளோடு அணைத்துக் கொண்ட சூர்யா

“அந்த நிலவு இல்லாம அந்த வானம் எப்படி வெறுமையாக இருக்குமோ அதே மாதிரி இந்த நிலா இல்லாத என் வாழ்க்கையும் பரிபூரணமாகாது…..” என்று கண்களில் காதல் மின்ன கூற வெண்ணிலா மேலும் அவன் தோளோடு சாய்ந்து அமர்ந்து கொண்டாள்.

சூர்யன், நிலவு ஜனனத்தோடு அந்த ஏரிக் கரையோரம் ஒரு அழகிய கவிதை அரங்கேற அந்த அழகிய கவிதையை ரசித்து கொண்டே நாமும் விடை பெறுவோம்……..