1. உன்னோடு தான்.. என் ஜீவன்..
   
   பகுதி 25
   
   காயத்ரிக்கு, கௌதம் இல்லத்தின் ஒவ்வொரு பகுதியாய் சுத்திகாட்டிய படியே சந்தோஷமாய் சென்றவன், ஒரு அறைக்குள் செல்லும் போது மட்டும், அதுவரை இருந்த இயல்பு மாறி, சட்டென முகம் வேதனையில் சுருங்கி போக, அதுவே சொல்லாமல் சொன்னது, அது யாருடைய அறை என்பதை…
   
   அவளின் எண்ணத்தை பொய்யாக்காமல், அது அவனின் தாய் வசந்தசேனாவின் அறையே.. அந்த அறை முழுவதும்,  அவரின் நினைவுகளை பறைசாற்றும் விதமாக, அவரின் குழந்தை பருவம் முதல் வளைகாப்பு வைபவம் வரை எடுக்கப்பட்ட புகைப்படங்கள் அனைத்தும், நேர்த்தியாய் இடம்பெற்றிருக்க, பார்த்த காயத்ரிக்கு அவரின் அழகும், அந்த கண்களும், தன் கௌதமிடம் அப்படியே வந்திருப்பதை உணர முடிந்தது.
   
   அவரின் புகைப்படத்தை பார்த்தபடி, தனது நினைவுகளில் புதைந்து நின்றவனின் தேவனையை உணர்ந்தவள், அவனை மாற்ற வேண்டி நெருங்கியவள், “ஏன்னா! மாமி நல்ல அழகா இருக்கா இல்ல. அவா அழகும், கண்ணும் உங்களுக்கு அப்படியே வாச்சிருக்கு போங்கோ. அவர மாதிரி நீங்களும் இருக்கேள், அதனால தான் நீங்க பார்க்கற மாதிரி சுமாரா இருக்கேள்! இல்லாட்டி…!” என சொல்ல,
   
   தனது தாயை அவள் பாராட்டிவிட்டு, தன்னை அதை கொண்டு கிண்டல் செய்யும், தனது செல்லம்மாவின் நோக்கம் புரியாதவனில்லையே கௌதம். எனவே, அதை கொண்டே,
   
   “அடிங்க ! யார் பார்க்கற மாதிரி சுமாரா இருக்கா?!  நானா..! போய், வெளிய கேட்டு பாரு. ஐயாவோட மவுச! போனா போகுதே இந்த அப்பாவி மாமிய கட்டிக்கிட்டா, நாளைக்கி கொஞ்சம் அப்படி, இப்படி இருந்தாலும் அட்ஜஸ்ட் பண்ணிப்பான்னு நினச்சா, நீ என்ன, இப்படி சொல்லிட்ட?!” என கேட்டு முடிக்கும் முன்பே..
   
   “என்னது, அப்படி இப்படியா?! கொன்னுடுவேன். யாராச்ச பார்தேள்ன்னு தெரிஞ்சா, அடுத்த செக்கண்ட் கொன்னு போட்டுடுவேன் பார்த்துக்கோங்க.. அப்படி முடியாத போனா, நானே இல்லாத போயிடுவேன்னா” என சொல்லி முடிக்கும் போதே, குரல் கொடுத்த கரகரப்பில் அவளின் மனநிலை உணர்த்த,
   
   விளையாட்டாய் பேசியதை கூட, இப்படி எடுத்துக் கொண்டு, தன் மீது உயிராய் இருக்கும், தனது செல்லம்மாவை விட்டு எப்போதும் பிரிந்திட கூடாது என மனதில் முடிவு செய்தவன், அறியவில்லையே பிரிவுக்கான அச்சாரமாய் தான் இந்த நிகழ்ச்சியில் அவளை பங்கெடுக்க வைத்திருக்கிறோம் என்று…
   
   *****
   
   கௌதம் காயத்ரிக்கு தனிமை கொடுத்து சமையலறைக்குள் சென்ற ஆரனை பார்த்த சமையல்காரர் மாரி,
   
   “ஆரன் தம்பி! எப்படிப்பா இருக்க? உனக்கு அடிபட்டதுக்கு அப்புறம், வரவே இல்லையே?! நல்லா இருக்கீயாப்பா?” என வாஞ்சையோடு, அவன் மீதான அக்கறையில் கேட்க,
   
   “மாரிண்ணா, சும்மா ஜம்முன்னு இருக்கேன். இப்ப நோ ப்ராப்பளம்”
   
   “நல்லா இருந்தா போதும்ப்பா.. ஏதோ, நீ வீட்டுக்கு வந்தா தான், கௌதம் தம்பி எதாவது செய்ய சொல்லும்,  தட்டுல என்ன இருக்குன்னு பார்த்தும் சாப்பிடும். இல்லாட்டி, வச்சத சாப்பிட்டு போயிட்டே இருக்கும். அதனாலையே, நீ வந்தா நல்லா இருக்குமேன்னு இருக்குப்பா”
   
   “அப்ப, நா வந்தா கௌதமுக்கு நல்லதுன்னு தான் .. எனக்காக இல்ல..”
   
   “அச்சோ! நா, அப்படி சொல்லல தம்பி. நீ வந்தா தான், விதவிதமா செய்வேன். தம்பி மட்டும் இருந்தா எதையோ செய்ங்கன்னு போயிடும். நானா, பார்த்து வித்தியாசமா, எதாவது சமச்சு போட்டா தான் உண்டு.
   
   இன்னைக்கி காலைல கூட பாருங்க, நா எத செஞ்சேன்னு கேட்டா, அவருக்கு தெரியாது. அவ்வளவு தான், அதுல ஈடுபாடு. ஹூம் ! பாடுபட்டு, சொத்து சேர்த்து, என்ன பிரயோஜனம், அத அனுபவிக்க வேணாமா…?!”
   
   “இனி நீங்க அதுக்காக ஃபீல் பண்ணவே வேணாம். கொஞ்ச நாள்ல, ஐயா ஆளே மாறிடுவார்!” என்று காயத்ரி அக்கரையாய் பார்த்துக் கொள்வாள் என்பதை கொண்டு சொன்னவன், பேச்சை மாற்றும் விதமாக,
   
   “மாரிண்ணா, என்ன சமையல் இன்னைக்கி?!” என கேட்க,
   
   “கால்ல அடிபட்டு வந்திருக்கீங்க. இப்பவே போய் நல்ல ஆட்டுக்கால் சூப், நெஞ்செழும்பு எடுத்து குழம்பும், வச்சிடுறேன். கூடவே மட்டன் பிரியாணி, சிக்கன் 65, சுக்கா வறுவல், அப்புறம் …!” என யோசித்து, வரிசையாய் சொல்லிக் கொண்டே போனவரை பார்த்து கை காட்டி தடுத்தவன்,
   
   “அண்ணா ! உங்க ஊர் எது?”  என சம்மந்தமே இல்லாது கேட்வனுக்கு,
   
   “ஏன் தம்பி, காரைக்குடி தான் எங்க பூர்வீகம், நா, இந்த வீட்டுக்கு வரும் போது கௌதம் சின்ன குழந்தை. இப்ப எதுக்குப்பா கேட்ட?!”
   
   “அதுவா, உங்க ஊருக்கு டிக்கெட் போட தான்..”
   
   “நா எப்ப ஊருக்கு போறேன்னு சொன்னேன்…?!”
   
   “நீங்க இப்ப சொன்ன லிஸ்ட்ட செஞ்சு டைனிங் டேபிள்ல வச்சா, அடுத்த செக்கண்ட், நீங்க இந்த ஏரியவுலையே இருக்க முடியாது. அப்ப உங்க ஊர பார்த்து தானே போகணும்!” என சொன்ன ஆரனின் பேச்சில் குழம்பி போய் நின்றவரை, பார்க்க பார்க்க ஆரனால் சிரிப்பை அடக்கமுடியாது போக, சத்தம் போட்டு சிரித்தவனை புரியாத பார்வை பார்த்தவர்,
   
   ‘தம்பிக்கு, அடிபட்டதுல ஏதாவது ஏடாகூடமா ஆகிடுச்சா?! இதுவரை செஞ்சத தானே, இப்பவும் செய்ய போறேன்னு சொல்றேன். அதுக்கு எதுக்கு கௌதம் தம்பி வீட்டவிட்டு அனுப்ப போகுது?!’ என ஆரனின் சிரிப்பை பார்த்து, திகிலோடு, சிந்தனையில் இருந்தவரை, சமையலறையை விட்டு அழைத்து வரவும், கௌதம் காயத்ரி மாடியிலிருந்து வரவும் சரியாக இருக்க…
   
   “அதோ, அங்க வர்றாங்களே! அந்த மேடம் தான் இனி இங்க எல்லாம்.. அதுமட்டுமில்ல மாரியண்னே, மேடம் அக்ரகாரத்து மாமி… ! இப்ப சொல்லுங்க, நீங்க சொன்ன லிஸ்ட் செஞ்சா, என்ன ஆகுமின்னு?!” என்றதும், அப்போது தான் இந்த சில மாதங்களாக, கௌதம் முகம் காட்டிய மலர்ச்சிக்கான காரணம் புரிய,
   
   “அப்படியா தம்பி, ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்குப்பா. இப்பவாவது தம்பிக்கு தோணியிருக்கே, தனக்குன்னு ஒரு துணை தேவைன்னு.. ரெண்டு பேரும் சீரும், சிறப்புமா வாழணும், இந்த வீட்டுல” என சொன்னவரின், விழியில் இருந்ததது ஒரு வித நிம்மதியும், சந்தோஷமுமே….
   
   “ஆரன் தம்பி, நா போய் நல்ல சூப்பரான விருந்துக்கு ரெடி பண்றேன்” என சமையலறையை நோக்கி மாரி விரைய, ஹாலுக்கு வந்த ஆரன்,
   
   “என்னடா கௌதம், காயத்ரிக்கு வீட்ட சுத்தி காட்டியாச்சா?!” என கேட்க, ‘ஆம்’ என்பதாய் தலையசைத்தவன், “செல்லம்மா நீ ப்ராக்டீஸ் செய்ய, நா பர்மிஷன் வாங்கியிருக்கேன். சோ, நீ தினமும் இங்க வந்துட்டு அப்புறமா ஹாஸ்டல் போயிக்கோ…” என்றதும்,
   
   “என்னன்னா சொல்றேள்! தினமும் வர்றதா?!” என அதிர்ச்சி பாதியும், ஆச்சர்யம் மீதியுமாய் கேட்டவள், “அது சாத்தியமே இல்லை!” என்று மறுக்க, அவளின் மறுப்பை, பேசியே சரி கட்டியவன், “இந்த ரூம்ல, நீ ப்ராக்டீஸ் செஞ்சுக்கோ” என கீழேயே இருந்த ஒரு அறையை காட்டியவனுக்கு, அடுத்த பிரச்சனையாக தோன்றியது அவள் எப்படி வந்து போவது என்பதே…
   
   “செல்லம்மா, தினமும் நா கார அனுப்பிடுறேன். நீ, அதுல வந்திடு. நைட் நா, கொண்டு போய் விட்டுடுறேன். ஏன்னா, காலேஜ் முடுஞ்சு, நா கம்பெனி போயிட்டு வர்றதுக்கு, லேட் ஆகிடும்” என சொல்ல,
   
   “என்ன, நா மட்டும் தனியா இருக்கறதா?! இல்லன்னா, நேக்கு ஒரு மாதிரி இருக்கு. நா, இதுல கலந்துக்கவே இல்ல” என சொல்லிட,
   
   “செல்லம்மா, நா முடிவு பண்ணிட்டேன். கம்படீஷன்ல இல்லாம, ஜஸ்ட் டேலண்ட் ஷோவுல தான், உன் பேர ரெஜிஸ்டர் செஞ்சிருக்கேன். சோ, நீ கட்டாயம் கலந்துக்க தான் வேணும்” என உறுதியாய் சொன்னவனின் வார்த்தையை மீறவும் இயலாது, அதே நேரம், அவன் சொல்வது போல, இவ்வளவு பெரிய வீட்டில், சிறிது நேரமே என்றாலும், தனித்து இருப்பதை நினைத்தாலே ஒரு வித பயம் தோன்ற,
   
   “அப்ப, வீக் எண்ட் மட்டும், நா வந்து ப்ராக்டீஸ் செய்யவான்னா..!” என அதற்கு ஒரு தீர்வை கண்டுவிட்டதாய் கேட்க,
   
   “சாரிடா, இன்னும் ப்ரோகிராம் நடக்க கொஞ்ச நாள் தான் இருக்கறதால, எனக்கு காலேஜ்ல நிறைய வேலை இருக்கும். வீக் எண்ட் ப்ரீ யா இருப்பனா, தெரியாது. அதோட கம்பெனி வேலையும் இருக்குமே?!” என யோசனையோடு இழுத்தவன்,
   
   “ஆரா, ஒரு வேலை செய், நீ, தினமும் காலேஜ் முடுஞ்சதும், காயுவ கூட்டிட்டு இங்க வந்திடு. அவளுக்கும், துணைக்கு ஆள் இருந்த மாதிரி இருக்கும். நா, வந்து அவள ட்ராப் பண்ணிடுறேன்” என இப்போதைய பிரச்சனைக்கு தீர்வை சொன்னவனின், வார்த்தையை ஆரனும் காயத்ரியும், மீறிட இயலாமல்  உடன்பட்டனர்.
   
   அன்றிலிருந்து, கல்லூரி முடிந்த உடன், ஆரனோடு, கௌதம் இல்லத்திற்கு வருபவள், தனக்கென ஒதுக்கப்பட்ட அறையில் தனது பயிற்சியை தொடங்க, ஆரன், மாரி அண்ணாவோடு சேர்ந்து தனது ட்ரேட்மார்க் கலாட்டாவோடு நேரத்தை போக்கி கொண்டிருப்பான்.
   
   கௌதம் வந்ததும், அங்கிருந்து ஆரன் விடை பெற, இரவு உணவை அங்கேயே உண்ண வைத்த பிறகே, காயத்ரியை ஹாஸ்டல் கொண்டுவந்து விடுவது வழக்கமாகி போனது.
   
   ****
   
   நாட்கள் அழகாய் நகர துவங்க, இன்னும் சில தினங்கள் மட்டுமே விழாவிற்கு இருக்க, அந்த கல்லூரி முழுவதும் அழகாய் உருமாறி கொண்டிருந்தது விழாவிற்காக…
   
   மேடை அமைப்பு பற்றியும், அதில் செய்ய வேண்டியவை குறித்தும் விழா குழுவோடு கலந்துபேசி, ஏற்கனவே இருக்கும் விழா அரங்கம் என்றாலும் இன்னும் சில மாற்றங்கள் செய்யலாம் என்ற பலரின் கருத்தினை கொண்டு அதற்கான ஏற்பாடுகள் ஒரு புறம் நடக்கத்துவங்கின…
   
   அந்த பொறுப்பை ஏற்கவென, ஒரு சிலரை பணித்த கௌதம், “ஜுனியர்ஸ், ஸ்டேஜ் டெக்கரேஷன், லைட்டிங் எல்லா பொறுப்பும், இனி உங்க டீம் தான் பார்த்துக்கணும். இதுக்கு முன்னாடி, செஞ்சத காட்டிலும், பிரமாண்டமா இருக்கறதோட, எதாவது ஒரு தீம் வச்சு யோசிங்க… ஆல் தி பெஸ்ட்…” என சொல்லிட, தங்களிடம் கொடுத்த பொறுப்பை, ‘எப்படியெல்லாம் சிறப்பாக செய்யலாம்!’ என்பதில் மும்முரமாக ஈடுபட்டனர் அந்த குழுவினர்…
   
   அவர்கள் மட்டுமல்லாது, வரவேற்பிலிருந்து, இறுதி நிகழ்ச்சி வரையிலும், ஒவ்வொரு பகுதியையும், சில குழுக்கள் மூலமாக பங்கிட்டு, அவர்களுக்கான ஐடியாக்களை கூறி, சிறப்பாக செய்திட தேவையானவற்றை ஏற்பாடு செய்து கொடுத்த, கௌதமின் எண்ணம் போலவே அனைத்து பிரிவுகளிலும், வேலை எந்த பிரச்சனையும், தடையுமின்றி அழகாய் நடைபெற, அவனிடம் தாங்கள் ஒப்படைத்தது நல்லதே.. என்ற நிறைவை கொடுக்க துவங்கியது விழாவை நடத்திட தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட குழுவிற்கு….
   
   
   கல்லூரியில் விழா ஏற்பாடு, மாலையில் கம்பெனி என ஓயாத அலைச்சலிலும், அவனை புத்துணர்வாக இருக்க செய்தது என்னவோ, அவனின் செல்லம்மா தான்… கலைத்து போய் வீட்டிற்கு வரும் நேரம், புன்னகையோடு அவனின் இல்லத்தில் காத்திருக்கும் செல்லம்மாவை பார்த்தால், அவனின் அத்தனை நேர கலைப்பும் பறந்து தான் போயிடும்.
   
   தினமும் கௌதம் வந்த உடன் விடை பெற்று ஆரன் செல்ல, பிரஷப் ஆகி வரும் கௌதமிற்கு, தானே உணவை பார்த்து பார்த்து பரிமாறும் காயுவின் அன்பில், கௌதம் வயிறு மட்டுமில்லாது, மனமும் சேர்ந்தே நிறைந்து.
   
   அவள் கௌதம் வீட்டிற்கு, ஆரனோடு தனித்து வந்த இரு தினத்திலேயே, மாரியை காயத்ரிக்கு ஆரன் அறிமுகம் செய்து வைக்க, தன் வருங்கால எஜமானி என மரியாதையோடு பேச விளைந்தவரை தடுத்த காயத்ரி, அவளின் வெகுளித்தனத்தால், அவரை சகஜமாக பேச வைத்தவளுக்கு, அவர் சொன்ன சில விசயத்தால் கௌதமின் மீது இன்னுமே அக்கரை கூடி தான் போனது.
   
   ***
   
   அன்று மாலை வேளையில் பெய்த மழையை ரசித்த படி, மாரி செய்து கொடுத்த பஜ்ஜியோடு, ஆரனுடன் ஹாலில் பேசிக்கொண்டிருக்கும் போது, “அம்மாடி, நீ எப்படாம்மா இங்க நிரந்தரமா வருவேன்னு இருக்கு?!” என்ற மாரியின் வார்த்தைக்கு பதிலாய்,
   
   “ஏன் கேட்கறீங்க..?! நேக்கு படிப்பு முடியணுமே!” என சொல்லிய காயத்ரியை பார்த்தவர்,
   
   “இல்லடாம்மா, நீ சீக்கிரமா கல்யாணத்த பண்ணிட்டு கூட படிக்கலாமே, என்னடா..!  இவன், ரொம்ப உரிமை எடுத்து பேசறான்னு நினைக்காதடாம்மா?! கௌதம் தம்பி, உன்கிட்ட எல்லாமே சொல்லி இருக்கா? இல்லையா? தெரியல. சின்ன வயசுல இருந்தே, தனியாவே இருக்கறதால, அவ்வளவு சட்டுன்னு அவருக்கு எதாவதுன்னா சொல்லவே மாட்டாரூ. நம்மளா பார்த்து கேட்டா தான் உண்டு.
   
   ஆரன் தம்பி உங்களுக்கு தான் தெரியுமே. ஒரு தடவ நைட்ல காய்ச்சல் வந்திருக்கு. அதோடவே ஃபுல் நைட்டும் இருந்திருக்காரு தம்பி. நா, நைட் சமையல முடிச்சிட்டு கெஸ்ட்ஹவுஸ் போயிடுவேன். அதனால எனக்கும் தெரியல. ஆரன் தம்பி காலைல வீட்டுக்கு வந்த பிறகு தான் தெரிஞ்சுது. போய் பார்த்தா, அவ்வளவு காய்ச்சல்ல நைட் முழுக்க இருந்ததால, கண்ணே திறக்க முடியாம, வாடி போய் அரை மயக்கத்துல இருந்தாரு. ஹாஸ்பிடல் போய் ரெண்டு நாள் அட்மிட் பண்ணி பார்த்தாங்க.
   
   இது மாதிரியே தான் ஒவ்வொரு தடவையும் நடக்குது. எதாவது முடியலைன்னா, எனக்கு கால் பண்ணுங்க, இல்ல ஆரனுக்காவது சொல்லுங்கன்னு, சொன்னா, ‘சரின்னு..’ சொல்லறதோட சரி. அத அடுத்த தடவை செய்யமாட்டாரு!” என சொல்லி வருந்திட,
   
   ‘கௌதம், தனது தனிமையில் அனுபவித்த வேதனை, இது போல இன்னும் எத்தனையோ?!’ என்ற எண்ணம் தோன்ற, கண்ணில் அதை உணர்ந்து கொண்ட வலியோடு, ஆரனிடம் ‘உண்மையா!’ என்பது போல பார்க்க, அவனும், அன்று, தான் பார்த்த கௌதமின் நிலையில், முகம் வாட, அவளிடம், ‘ஆமாம்!’ என தலை அசைக்க,
   
   ‘இனி எவ்வளவு முடியுமோ, அவ்வளவு தூரம், கௌதமின் தனிமையை குறைத்து சிறு விசயத்தை கூட, அவன் தன்னிடம் மறைக்காமல் சொல்லிட வைக்க வேண்டும்’ என உறுதி எடுத்தவளுக்கு தெரியாதே, சிறு வயது முதலே, தனது வேதனையை சட்டென வெளியே சொல்லியே பழகாதவன், எல்லாவற்றையும் தன்னிடம் மறைக்காமல் வெளிப்படுத்திட மாட்டான் என்பதை….
   
   அதன் பிறகே, அவன் வந்ததும், அவனை அக்கரையோடு, உணவு உண்ண வைத்து, அவனிடம் சிறிது நேரம் பேசி, அவனின் சீண்டல்களை அனுபவித்து, அவனை மேலும் சிரிக்க வைத்துவிட்டே  அங்கிருந்து செல்வதை வழக்கமாக்கி கொண்டாள் காயத்ரி.
   
   சில நாட்கள், அவளே சமைப்பதும் நடக்க, அதை பார்த்தவன், “செல்லம்மா, உன்ன சாங் ப்ராக்டீஸ் பண்ண வர சொன்னா, நீ, என்ன குடும்பம் நடத்த ப்ராக்டீஸ் பண்ணற மாதிரி இருக்கு. நீ, செய்யாத வேலைன்னா, ஒண்ணே ஒண்ணு தான் இருக்கு. அதையும் செஞ்சிட்டா பர்பெக்ட் பொண்டாட்டி ஆகிடுவ..!” என சொல்பவனின் வார்த்தையில் இருக்கும், குறும்பிலும், இதழில் தோன்றும் விசம சிரிப்பிலுமே தெரிந்து போகும், அந்த ஒன்று எதுவென…
   
   அதை கண்டும், காணாதது போல கடந்து போக இப்போது நன்கு பழகி போனாள் காயத்ரி. அதனால் சில நேரம் பேச்சை விட செயலால் அவளை தவிக்க விட ஆரம்பித்தான் அவளின் கள்வன்.
   
   ****
   
   அன்று ஞாயிறு என்பதாலும், கல்லூரி விழாவிற்காக, தனது செல்லம்மாவிற்கு தானே ஒரு உடையை வாங்கி தருவதோடு, சிறு சர்ப்ரைஸ் தருவதற்கு, என கௌதம் காயத்ரியின் வரவிற்காக வீட்டிலேயே காத்திருந்தான்.
   
   கௌதம், முதல்நாளே அவளிடம் நாளை காலையிலேயே வரும்படி சொல்லி இருந்ததால், சரியாக அவன் சொன்னது போலவே தயாராகி வந்தவள், எதிர் கொண்டது மும்முரமாக போனில் பேசிக்கொண்டிருந்த கௌதமையே….
   
   அவன் பேச்சு, அவனின் தொழில் தொடர்பானது என்பது, அவனின் பேசும் தோரணையிலேயே தெரிய, அவனின் கம்பீரமான குரலையும், அவன் அமர்ந்து பேசும் அழகையுமே, ரசித்த படியே நின்றிருந்தவளை, சிறிது நேரம் சென்றே கவனித்த கௌதம், அவள் கண்ணில் தெரிந்த ரசனையில், அவளை சீண்டும் எண்ணம் எழ, அவளை பார்த்தும், பார்க்காதது போல இருக்க, ‘அவன் தன்னை கவனிக்கவில்லையோ!’ என நினைத்தவள், அவன் முன்பு சென்று, நின்றும், நடந்தும் அவனை தன்னை கவனிக்க வைக்க செய்த செயல்களையும், அவனோ காணாதது போலவே பாவனை காட்ட,
   
   
   சிறிது நேரம் வரை பொறுத்தவள், அவனின் விளையாடான தவிர்ப்பை கண்டுவிட்டு, ‘ஏன்னா! என்கிட்டையேவா..?!  இருங்கோ’ என நினைத்தபடி, தனது உதட்டை சுழித்து, அழகு காட்டிவிட்டு, நேரே அங்கிருந்து செல்ல, அவளின் சிறுபிள்ளை செயலில் வந்த புன்னகையை, தனது அலுவலை முன்னிட்டு தடை போட்டவன், தொடர்ந்து பேச்சில் மூழ்கிட,
   
   காயத்ரிக்கோ, ‘என்னடா இது! இன்னும் அவர காணோம். எப்பவும் இப்படி திருப்பின்டு வந்தா, பின்னாலையே சமாதானம் செய்யறேன்னு வந்திடுவாரே.. இப்ப என்ன நிஜமாவே அவரு கவனிக்கலையோ..?!’ என்ற சிந்தனையோடு இருந்தவளை, கலைத்த மாரி, “அம்மாடி காயத்ரி! இந்தா, நீ எப்பவும் குடிக்கற பில்டர் காபி” என கொடுத்த பிறகே, தான் சமையலறைக்கு வந்திருப்பது விளங்க, “தேங்க்ஸ்..” என்றபடி அதை வாங்கி குடித்தவள்,
   
   “மாரியண்ணா, நா இன்னைக்கி சமையல் செய்யட்டா. அவருக்கு என்ன பிடிக்குமின்னு சொல்லுங்கோ.. ?! அத நானே செய்யறேன்” என கேட்க,
   
   “கௌதம் தம்பிக்கு பிடிக்காதது பிடிச்சதுன்னு எதுவுமே இல்லம்மா. எத செஞ்சு கொடுத்தாலும், முகம் மாறாம சாப்பிடும். இது நல்லா இருக்கு, இத செய்யுங்க, இத செய்யாதிங்கன்னு, தம்பி சொன்னதே இல்ல. நானா, அவரு ஒரு வாய் சேர்த்து சாப்பிடறத வச்சு, அதை செஞ்சு கொடுப்பேன். அதனால, உனக்கு எது நல்லா செய்ய வருமோ, அதையே செய்யும்மா காயத்ரி” எனவும்,
   
   ‘எதை செய்யலாம்’ என யோசித்து தீர்மானித்தவள், அதற்கு தேவையான பொருட்களை கேட்க, அதை இருக்கும் இடத்திலிருந்து எடுத்து கொடுத்தவர், அவளுக்கு தேவையான காய்கறிகளை வெட்டி கொடுக்க, இருவரும் பேசியபடியே சமையல் வேலையை தொடர்ந்தனர்.
   
   தனது பேச்சுவார்த்தை முடித்துவிட்டு வந்த கௌதம், மாரியோடு சேர்ந்து பாந்தமாய், தனது இல்லத்தில் உரிமையாய், தனக்கென சமையலில் ஈடுபட்டுள்ள செல்லம்மாவை காண காண தெவிட்டவில்லை. அவள் சமையல் முடிப்பதற்கு முன்பு, தானும் ரெடியாகிட எண்ணி மேலே சென்றான்.
   
   சமையல் செய்யும் மும்முரத்தில், கௌதம் வந்ததும், போனதும் அறியாது அதிலேயே மூழ்கி இருந்தவள், சமையல் முடியும் தருணத்தில் ரசத்திற்காக, மல்லி இலை கேட்க,
   
   “தோட்டத்துல ப்ரஸ்ஸா இருக்கும்மா, நா போய் பரிச்சிட்டு வர்றேன்” என, பின் வாசல் வழியாக, தோட்டத்திற்கு மாரி செல்ல, செய்த உணவுகளை அதற்கான பாத்திரத்தில் மாற்றி, ஒழுங்கு செய்து கொண்டிருந்தவளுக்கு, எதோ வித்தியாசமாய் பட, சட்டென திரும்ப கௌதமின் நெஞ்சில் மோதி நின்றாள் பாவையவள்…
   
   மேலே சென்று தயாரானவன், மீண்டும் வரவும், மாரி வெளியே செல்லவும் சரியாக இருக்க, தன்னிடம் செல்ல கோபத்தோடு வந்தவளை, சமாதானம் செய்ய அவளை நெருங்கவும், அவள் திரும்பவும் சரியாக இருக்க, அவனுமே அவளின் ஸ்பரிஷத்தில் தடுமாறி தான் போனான்.
   
   தனது மீது மோதியவள், உடனே சுதாரித்து விலகி, “இங்க என்ன செய்யறேள்?! போங்கோ, உங்க போன கட்டின்டு அழுங்கோ! இப்ப மட்டும் எதுக்காக வந்தேள்?!” என வீம்போடு விலகியவளின், இருபுறமும் தனது கைகளால் அணை போட்டவன்,
   
   எதுவும் பேசாமல் அவளையே பார்த்திருக்க, அவனின் பார்வையில் தடுமாறினாலும், பொய் தோபத்தை இழுத்து பிடித்து, “பாருங்கோன்னா! நா உங்க மேல கோபமா இருக்கேன். வழிய விடுங்கோ. வெளிய போனவரு வந்தா, நல்லா இருக்காது” என சொல்லியும், தனது கைகளை விலக்காமல் இருக்கும் கௌதமிடமிருந்து, ‘எப்படி தாண்டி செல்வது, அவனை தொடாமல்?!’ என யோசித்தவளின் முகத்திலிருந்தே, அவள் தன்னை தீண்டாமல் விலகி செல்ல நினைப்பது புரிய, ‘பார்க்கலாம் செல்லம்மா, நீ எப்படி விலகி போறன்னு!’ என்று மனதோடு சொல்லிக்கொண்டவன், அதே சவால் பார்வையை காயத்ரி மீது வீசிட,
   
   அவன் தனக்கு வழி விட போவது இல்லை என்பது தெளிவாக புரிந்தாலும், தானும் இறங்கி போக கூடாது என்ற முடிவோடு அப்படியே நின்றவளின் முகத்தையே பார்த்திருந்தவனுக்கு, அவளின் இதழ்களும், ஒட்டி கொண்டு நிற்காது இருந்தாலும், நெருக்கமாய் இருக்கும் நிலையும், போதையை ஏற்றிட அவனின் பார்வையும் மாற்றம் கொண்டது அவனின் எண்ணத்தை போலவே….
   
   சிறிது நேரம் எந்த மாற்றமும் இல்லாது இருக்க, மெல்ல நிமிர்ந்து கௌதமின் முகம் பார்த்தவளுக்கு அவனின் கண்கள் காட்டிய போதையில் தடுமாறி நிற்க, அவளின் விழியோடு ஆரம்பித்த அவனின் கண்களின் பயணம், மெல்ல இடம் பெயர்ந்து மூக்கு, கன்னம் என நகர்ந்து இதழ்களை பார்க்கவும், அவளின் முகம் அந்தி வானமாய் சிவந்து போனது அவனின் பார்வை உணர்த்திய செய்தியில்…
   
   அதோடு நிற்காமல், இதுவரை அவளின் முகம் மட்டுமே பார்த்து பேசியவனின் கண்ணியம் கடந்து, அவனின் பார்வை மெதுவாக கீழிறங்க, மெல்லிய படபடப்பும், பதட்டமும் கொண்டாலும், அவனை விட்டு விலகி செல்ல அவளால் இயலாது,  அவனின் பார்வையை தடுக்கும் வழியும் அறியாது இருந்தவளை மேலும் சோதிக்கும் நோக்கில், அவள் சமையல் செய்ய ஏதுவாய், தூக்கி சொறுகி இருந்த புடவையின் விளைவால், பளிச்சென்று தெரிந்த வெண்ணிற இடையில், அவன் பார்வை பதிய, ‘இதற்கு மேலும் தன்னால் அவனின் பார்வையை தாங்கிட இயலாது!’ என்பது போல, அவன் பார்வையை தடுக்கும் பொருட்டு, சட்டென அவனை அனைத்தவள், அவனின் பார்வையிலிருந்து காத்துக்கொள்ள, அவனின் நெஞ்சத்தையே கவசமாக்கி கொண்டாள்.
   
   
   
   

ஏழு வருடங்களுக்கு பின்…

வினுவின் மொத்த குடும்பமும் ஏர்போர்டில் காத்திருந்தனர்.. அனைவரும் கும்பலாக நின்று உற்சாகமாக பேசிக் கொண்டிருக்க, அவர்களை கடந்து சென்ற அனைவரும் அவர்களை ஒரு முறை திரும்பி பார்த்துவிட்டே சென்றனர். இவ்வளவு பேர் வந்திருக்கிறார்கள் என்றால் யாரோ பெரிய வீ.ஐ.பீ வருகிறார் போலும் என்று நினைத்துக் கொண்டு அங்கிருந்தவர்களும் அவர்களின் மேல் ஒரு கண்ணை பதித்தவாறு இருந்தனர்…

“மம்மி ப்ளைட் எப்போ தான் வரும்???” பொறுமையில்லாமல்  தன் அருகே அமர்ந்திருந்த வினுவிடம் கேட்டாள் ஹனி.

ஹனி இப்போது ஐந்தாம் வகுப்பில் இருக்கிறாள்.. அத்தனை பொறுப்பானவள்… தன் வீட்டு வானரங்களை எல்லாம் சமாளிப்பது இவள் தான்… அவளுக்கு துணையாக ரித்தின்.. இருவரும் ஒரே வயதுடையவர்கள் என்பதால் அக்கா தம்பி என்ற உறவை தாண்டி இருவரும் நண்பர்களாக இருக்கிறார்கள்..

ஹனி கேட்டதும் மகளை திரும்பி பார்த்தாள் வினு.. முகத்தில் சந்தோஷம் வழிய அத்தனை அழகாக இருந்தாள்..

“ப்ளைட் ரீச் ஆகிடுச்சு குட்டி… இப்போ வந்துடுவான்…” மகளிடம் உரைத்தவள் திரும்பி கணவனை பார்க்க, அவன் அகிலோடு வெகு தீவிரமாக தொழிலை பற்றிக் பேசிக் கொண்டிருந்தான்.. எப்போதும் பிஸ்னெஸ் என்று ஓடும் குமார் கூட நிகிலோடு அமர்ந்து சுவாரஸ்யமாக ரித்தினை பற்றி பேசிக் கொண்டிருக்க, கடந்த நான்கு வருடங்களாக சொந்த முயற்சியில் தொழில் தொடங்கி வெற்றிகரமாக நடத்தி வரும் கணவன் மட்டும் அண்ணனின் அலம்பல் தான் தாங்கவில்லை..

திருவும் அகிலும் ஒன்றாக இனைந்து இப்போது பிஸினெஸ் செய்கிறார்கள். அதில் குமாருக்கு வருத்தம் தான் என்றாலும் அவர் தடுக்கவில்லை.. ஆனால் நான்கு வருடங்களில் இருவரின் அபார வளர்ச்சியையும் பார்த்து குமாரே வாய் பிளந்துவிட்டார்.. அந்த அளவிற்கு திருவும் அகிலும் திறமைசாலிகளாக இருந்தார்கள்..

நிகில் எப்போதும் போல் தன் தந்தையோடு பிஸினெஸை பார்த்துக் கொள்ள, வினுவும் அவர்களோடு இணைந்துக் கொண்டாள்.. சுமியும் அருகில் இருக்கும் மருத்துவமனை ஒன்றில் நர்ஸாக பணி புரிகிறாள்.. டாக்டருக்கு படிக்கிறாயா என்ற அகில் கேட்ட போதும் அவள் சம்மதிக்கவில்லை.. இதில் தான் தனக்கு சந்தோஷம் என்றுவிட்டாள்…

கௌரவம், ஸ்டேட்டஸ் என்று ஒரு காலத்தில் புலம்பிய குமார் தான் இன்று மருமகளை காலையும் மாலையும் மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் சென்று விட்டு கூப்பிட்டு வரும் பொறுப்பை ஏற்றுள்ளார்.. அனுவிடமும் கம்பெனி பக்கம் வருகிறாயா என்று நிகில் அழைத்துப் பார்த்தான்… ஆனால் அவள் மறுத்துவிட்டாள்.. சுதாவுக்கு துணையாக வீட்டையும் குழந்தைகளையும் கவனித்துக் கொள்வது தான் பிடித்திருக்கிறது என்று கூறிவிட்டாள்…

“பார்த்தியா குட்டி.. இங்க வந்த அப்புறம் கூட உன் டேடிக்கும் அப்பாவுக்கும் பிஸினெஸ் தான்…” மகளிடம் உரைத்தவள் அவர்களை நோக்கி சென்று இருவரின் காதையும் பிடித்து திருக, இருவரும் வலியில் அலறினர்…

“புஜ்ஜி விடு டி…”  

“ரெண்டு பேரும் என்ன பண்றீங்க?? நாம எதுக்காக இங்க வந்துருக்கோம்னு மறந்துடுச்சா??? இனி இன்னொரு வார்த்தை பிஸினெஸ் பத்தி ரெண்டு பேர் வாயில இருந்து வந்தாலும்” கண்களை உருட்டி மிரட்டியவள், “மொட்டை மாடியில தான் தூங்கணும்” என்றாள் அழுத்தமாக…

திரு பரிதாபமாக பார்த்தான் என்றால் அகில் அவனை பார்த்து கேலியாக சிரித்தான், அவர்களை கவனித்துக் கொண்டிருந்த சுமி அருகில் வர…

“என் அண்ணாவுக்கு துணையா நீயும் மொட்டை மாடில தான் தூங்கணும் அகி” வினுவை பார்த்து கண்ணடித்தவாறே தன் அண்ணாவுக்கு சுமி சப்போர்ட் செய்ய, இப்போது திரு கேலியாக தன் நண்பனின் முகத்தை பார்த்தான்…

“வினும்மா அப்படி மட்டும் பண்ணிடாத குட்டி… நாங்க இனி பிஸினெஸ் பத்தி பேசவே மாட்டோம்.. அப்படி தானே டா??” அகில் உடனே சமாதானக் கொடியை பறக்கவிட்டான்..

“யார் நீ?? எதுக்காக என்கிட்ட பிஸினெஸ் பத்தி பேசுற??, நான் என் பொண்டாட்டி சொல்ற வேலையை தவிர வேற எந்த வேலையும் செய்ய மாட்டேன் புரிஞ்சுதா???” அகிலை விட ஒரு படி மேலே சென்று திரு தன் மனைவிக்கு கூஜா தூக்க, சுமியும் வினுவும் கலகலத்து சிரித்தார்கள்..

“அடப்பாவி நீயா டா இது???” அகில் வாயில் கை வைக்க, திரு எதுவும் அறியா பிள்ளை போல் முகத்தை வைத்துக் கொண்டான்… அவர்களின் சம்பாக்ஷணையை கவனித்துக் கொண்டிருந்த ஹனிக்கு கோபம் வந்துவிட,

“டேடி.. ப்ளைட் எப்போ வரும்??? அதை சொல்லுங்க??” இடுப்பில் கை வைத்து முறைத்தவளை நால்வரும் திரும்பி பார்த்தனர்..

திரு வந்து அவளை தன் கையில் தூக்கிக் கொள்ள, வினு அவளை சமாதானம் செய்யும் முயற்சியில் இருந்தாள்…

“ஹனி குட்டி.. உன் பெஸ்ட் ப்ரெண்ட் இப்போ வந்துடுவான்..” திரு தன் செல்ல மகளை சமாதானம் செய்ய, அகிலும் சுமியும் அவர்களை கனிவுடன் பார்த்திருந்தனர்..

இருவருமே ஹனியை அவர்களுக்கு விட்டுக் கொடுத்துவிட்டார்கள்.. இருவரின் வீடும் அருகில் தான் என்பதால் சுமிக்கு பெரிதாக கவலையில்லை.. எங்கிருந்தாலும் ஹனியின் மகிழ்ச்சி தான் முக்கியம் என்பதால் ஹனி வினுவின் வீட்டில் வாரத்தில் முக்கால்வாசி நாட்கள் தங்கிக் கொண்ட போதும் சுமி தடுக்கவில்லை..

எவ்வளவு தான் பெருந்தன்மையாக நடந்துக் கொண்டாலும் மனதில் ஓரம் வலிக்கவே செய்த்து ஆனால் அதையும் அகில் தன் முழு காதலால் சரி செய்துவிட்டான்… ஹனி அங்கு சென்றுவிட வினு தன் குழந்தைகளை சுமியிடம் விட்டுவிட்டாள்.. யார் யார் யாரின் பிள்ளைகள் என மற்றவர்கள் குழம்பும் அளவிற்கு ஒருவரின் மேல் ஒருவர் அளவு கடந்த அன்பை செலுத்தினர்…

வினு ஹனியை சமாதானம் செய்துக் கொண்டிருக்கும் போதே, திருவின் கையில் இருந்து நழுவி இறங்கியவள், “பக்கி மாமா!!!” என்ற அலறலுடன் அவர்களை நோக்கி வந்துக் கொண்டிருந்தவனிடம் ஓடினாள்…

அவள் கூவலில் அனைவரும் திரும்பி பார்க்க, அங்கு தன் அழுத்தமான நடையுடனும், கம்பீரமான தோற்றத்துடனும், மூன்று வருடங்கள் கழிந்து தாய்நாடு திரும்பிய உற்சாகம் முகத்தில் கரைபுரண்டு ஓட, தன் குடும்பத்தை நோக்கி வேகமாக வந்துக் கொண்டிருந்தான் விக்கி…

திரு மற்றும் வினுவின் திருமணம் முடிந்து மூன்று வருடங்கள் கழித்து விக்கி அமெரிக்கா கிளம்பிவிட்டான்.. சிறிது நாட்கள் தன் சொந்த காலில் நின்று சம்பாதிக்க வேண்டும் அதுவும் அமெரிக்க செல்ல வேண்டும் என்பதே அவனது கனவு என தெரிந்துக் கொண்ட வினு, உடனடியாக தந்தையிடம் கூறி ஏற்பாடு செய்துவிட்டாள்.. பழைய குமாராக இருந்திருந்தால் நிச்சயம் அனுப்பியிருக்க மாட்டார் ஆனால் இப்போது இருப்பவர் தன் பிள்ளைகளின் சந்தோஷத்துக்காவே வாழ்பவர் அதனால் ஒத்துக் கொண்டார்..

இதே போல் மொத்த குடும்பமாக வந்து தான் அவனை வழியனுப்பி வைத்தார்கள்… அவனை பிரிவதில் வினு தான் அதிகம் கலங்கிவிட்டாள்.. பிறந்ததில் இருந்து எப்போதும் தன்னோடு ஒன்றாகவே இருந்தவன் முதல் முறையாக பிரியவும் அவளால் சட்டென்று ஏற்றுக் கொள்ள முடியவில்லை.. ஆனால் அவனின் கனவுகளுக்கு மதிப்பளித்து அனுப்பி வைத்தாள்…

இதோ அதோ என்று மூன்று வருடங்கள் கழிந்துவிட்டது…

வெகு நாட்கள் கழித்து அவனை கண்டதும், அனைவரின் கண்களும் பனித்துவிட்டது.. அவனும் அவனது குறும்புத்தனமும் இல்லாமல் வீடு களையிழந்தது போல் தோன்றும் அனைவருக்கும் அதிலும் வினுவிற்கு இரண்டாம் குழந்தை பிறந்த சமயம் கூட வர முடியாமல் அவன் பிராஜக்டில் அசைனாகிவிட வினு அவன் மேல் கோபத்தில் இருந்தாள். …

தன்னை நோக்கி ஓடி வந்த ஹனியை தூக்கி ஒரு சுற்று சுற்றியவன், அவனது குட்டி தோழியின் உச்சந் தலையில் இதழ் பதித்தான்..

“ஐ மிஸ்ட் யூ மாமா…” ஹனி அவன் கழுத்தில் தொங்கியவாறு கூற, அவனும் அவளை அணைத்துக் கொண்டான்…

“மீ டூ மிஸ்ட் யூ பேபி…” அவளை அணைத்தவாறே அங்கு நின்றுக் கொண்டிருந்த தன் குடும்பத்தினரிடம் விரைந்தான்…

நேராக தந்தை தாயிடம் வந்தவன் அவர்களின் நலனை விசாரிக்க அவர்களும் அவனின் நலனை விசாரித்தனர்… நிகிலும் அகிலும் அவனை அணைத்து தங்கள் மகிழ்ச்சியை வெளிப்படுத்த, அனு அவன் கைகளை பற்றிக் கொண்டாள்…

“வாடா நல்லவனே.. நீ இல்லாம வீடு ரொம்ப நல்லா இருந்துச்சு.. இனி அவ்வளவு தான்..” அனு பொய்யாக அலுத்துக் கொள்ள…

“நல்லா இருந்துச்சா???? அது தப்பாச்சே.. அதான் நான் வந்துட்டேனே.. இனி ரணகளத்தை உருவாக்கிடுவோம் சரியா???” தலை சாய்த்து விக்கி கூற, அனு அவனை பார்த்து சிரித்தாள்..

அடுத்ததாக சுமியும் தன் பங்கிற்கு அவனை நலம் விசாரிக்க, இறுதியாக வினு மற்றும் திருவிடம் வந்தான்..

“ஹாய் மச்சான்..” திருவை இழுத்து அணைத்துக் கொண்டவன் ஓரக் கண்ணால் தன் அக்காவை காண, அவன் எதிர்ப்பார்த்தது போல் அவனை உக்கிரமாக முறைத்துக் கொண்டிருந்தாள்..

“எப்படி டா இருக்க குட்டி மச்சான்???”

“ஃபைன் மச்சான்.. என்ன உங்க வொய்ப் ரொம்ப சூடா இருக்காங்க போல இருக்கு????” முறைத்துக் கொண்டிருந்தவனை அவன் சீண்ட, திருவும் திரும்பி வினுவை பார்த்தான்…

மூன்று மாதங்களுக்கு முன்பாகவே வருவேன் என்றவன் கடைசி நொடியில் புதிய ப்ராஜக்ட் அசைன் ஆகியிருப்பதால் வர இயலாது என்று கூறிவிடவும் வினு அவன் மேல் பயங்கர கோபத்தில் இருந்தாள்… அவன் கூறும் சமாதானங்களை ஏற்காதவள் அவனிடம் பேச மாட்டேன் என்றுவிட.. அக்கா தம்பி இருவருக்கிடையிலும் தூது சென்றுக் கொண்டிருந்தான் திரு..

“மச்சான்.. ஐ மிஸ்ட் யூ… உங்களை நான் டெய்லி தேடுவேன் தெரியுமா???” வினுவை பார்த்தவாறே திருவிடம் விக்கி உரைக்க, வினு ஒரு முறை திரும்பி திருவை முறைத்துவிட்டு மீண்டும் முகத்தை திருப்பிக் கொண்டாள்…

“நீ என்னை மிஸ் பண்ணின??? இதை நான் நம்பணும்???” திரு நக்கலாக கேட்க, விக்கி அசடு வழிந்தான்..

“ஏன் டா டேய்.. ஒரு நாளாச்சும் என்கிட்ட பேசுறதுக்காக போன் பண்ணிருக்கியா டா?? வினு என்னப் பண்ற?? வினுவை என்கிட்ட பேச சொல்லுங்க மச்சான்.. பேபி என்னப் பண்ற?? இந்த மாதிரி தானேடா கேட்டு என் உயிரை வாங்கின.. இப்போ என்னவோ என்னை விட்டு பிரிஞ்ச பழைய காதலி மாதிரி மிஸ்ட் யூ அப்படிங்கறக???” திரு சரியாக கோர்த்து விட, வினுவிற்கு சிரிப்பு எட்டி பார்த்தது..

“ஹேய் மச்சான்.. ஸ்டாப் ஸ்டாப் இப்படியா என்னை பத்தி எல்லாத்தையும் சொல்லுவீங்க??? உண்மையை எல்லாம் இப்படி பப்ளிக்ல சொல்லக் கூடாது மச்சான்..”  திருவிடம் உரைத்தவன் தன் அக்காவிடம் செல்ல, இவ்வளவு நேரம் அவனது வரவை ஆவலாக எதிர்ப்பார்த்து காத்திருந்தவள் முகத்தை திருப்பிக் கொண்டாள்..

“அக்கா…” எப்போதும் அவளை வீழ்த்தும் ஆயுதத்தை அவன் சரியாக உபயோகிக்க, இந்த முறை வினு அசையவில்லை..

“யாருடா அக்கா.. இந்த அக்காவை மறந்து அங்க இருந்த தானே.. போடா..” வினு முறுக்கிக் கொள்ள, அவன் தன் அக்காவை தன் தோளோடு அணைத்துக் கொண்டான்…

“விடு டா.. எனக்கு என் வினு தான் முக்கியம்னு சொன்னதெல்லாம் பொய்.. என் பிள்ளையை கூட நீ பார்க்க வரல..” வினு குற்றப் பத்திரிக்கை வாசிக்க, விக்கி அவளை பாவமாக பார்த்தான்..

“வினு சாரி வினு… அந்த டைம் மூனு வருஷ அக்ரிமென்ட் இருந்துச்சு. என்னால வர முடியல மா ப்ளீஸ்.. உன் ஒரே ஒரு சின்ன தம்பியை மன்னிச்சிடு மா..” விக்கி தோப்புக் கரணம் போட ஆரம்பிக்க, வினுவும் லேசாக இறங்கி வந்தாள்..

“சரி சரி.. இந்த ஒரு தடவை மன்னிச்சிட்டேன்.. இனி போக கூடாது சரியா???”

“இனி போகவே மாட்டேன்… ப்ராமிஸ்.. கல்யாணம் முடிஞ்சு ஹனி மூன் கூட போக மாட்டேன் போதுமா????” விக்கி தலை சாய்த்து கேட்க, வினு சிரித்துவிட்டாள்…

“பொய் சொல்லாத டா.. இப்போவே உமாவை நீ எந்த நாட்டுக்கு கடத்திட்டு போலாம்னு ப்ளான் பண்றது எனக்கு தெரியாதுன்னு நினைச்சியா???”

“ஹேய் வினு.. அப்படியெல்லாம் இல்ல டி..” என்றவனுக்கு தன்னவளை நினைத்து வெட்கம் வந்தது…. இன்னும் ஒரு வாரத்தில்  இருவருக்கும் திருமணம்… ஏழு வருட காதல்… வினுவின் திருமணத்திற்கு பின் உமாவின் கைப்பேசி எண்ணை கண்டுபிடித்து.. அதன்பின் அவளிடம் நட்பை வளர்த்து அன்பையும் நம்பிக்கையும் உரம் வைத்து அவர்கள் வளர்த்த செடியில் காதல் பூத்திருந்தது.  அப்போது உமா கல்லூரியின் இரண்டாம் ஆண்டில் இருந்தாள்… அவளின் படிப்பு முடியும் தருவாயில் இருவரின் திருமணத்தை பற்றியும் வீட்டில் பேச ஆரம்பிக்க, விக்கி தான் இருபத்தியைந்து வயதில் திருமணம் வேண்டாம் என மறுத்து வெளிநாடு சென்றுவிட்டான். உமாவும் விக்கி சொல்வதையே ஆமோதித்தாள்.. அதன்பின் படிப்பை முடித்தவள் கடந்த மூன்று வருடமாக தனியார் நிறுவனம் ஒன்றில் வேலை செய்கிறாள்…

திருமணத்தை ஒத்தி வைத்தாலும் இருவரும் போனில் தங்கள் காதல் பயிரை வளர்க்க, இதற்கு மேல் பொறுக்க முடியாது என இருவர் வீட்டிலும் திருமண ஏற்பாடுகளை தொடங்கிவிட்டனர்….

உடனடியாக வராவிட்டால் உமாவிற்கு வேறு திருமணம் செய்து வைக்கப் போவதாக வினு மிரட்ட, அலறியடித்து ஓடி வந்துவிட்டான்…

அக்காவும் தம்பியும் பேசிக் கொண்டிருக்க, திரு அவர்களை பார்த்தவாறே அகிலின் தோள் மேல் கைப் போட்டுக் கொண்டான்..

“எனக்கு சந்தேகமா இருக்குடா…” தீவிரமான திரு குரலில் கேட்டதும் அகில் அவனிடம் என்னவென்க,

“நிஜம்மா நான் கதையோட ஹீரோ தானாடா??? எனக்கு என்னமோ அவனை பார்த்தா தான் ஹீரோ மாதிரி இருக்கு… ரொம்ப பிழியுறாங்க டா பாசத்தை..” அழுவது போல் திரு போலியாக நடிக்க, அகில் வாய்விட்டு சிரித்தான்…

“அவங்க ரெண்டும் பேரும் கருவில் இருந்தே ஒன்னா இருக்காங்க டா.. ஒருத்தரோட நிழல் மாதிரி சுத்தினவங்க.. வினு பெரிய பொண்ணாண அப்புறம் எங்கம்மா விக்கியை அவ கூட தூங்க விட மாட்டாங்க.. அதுக்கே அழுது ஆர்ப்பாட்டம் பண்ணி ஒரு வாரம் ஹாஸ்பிட்டல்ல அட்மிட்டாகி, ஒரு கலவரத்தை உண்டு பண்ணினவன் டா அவன்…” அகிலும் தன் தம்பியை பற்றி கூற, திரு வியப்பாக கேட்டான்.. அவனுக்கும் அவன் தங்கை மேல் அளவு கடந்த பாசம் இருக்கிறது தான். ஆனால் இந்த அளவிற்கு ஒவ்வொரு நொடியும் பாசத்தை காண்பித்து விடுவானா என்பது சந்தேகமே…

“ஒரு வயசுக்கப்புறம் அவனே புரிஞ்சிக்கிட்டு தனி ரூமுக்கு போயிட்டான்… அந்த அளவுக்கு ரெண்டும் ஒட்டி பிறந்ததுங்க…” தன் தம்பி தங்கையை பற்றிய பூரிப்பில் அகில் கூற, திருவிற்கு கூட லேசாக பொறாமை எட்டிப் பார்த்தது…

அனைவரும் பேசிக் கொண்டிருக்க, அப்போது தான் அவர்களையே சுவாரஸ்யமாக பார்த்துக் கொண்டிருந்த அவன் வினுவின் கண்களில் விழுந்தான்..

“யாருடா அது???” விக்கியின் விலாவில் இடித்தவாறு வினு கேட்க, விக்கி அப்போது தான் ஞாபகம் வந்தவனாக தன் தலையில் அடித்துக் கொண்டான்..

“ஹய்யோ.. சாரி சாரி.. இங்க வா டா.. ஏன் அங்கயே நிற்கிற????” அவர்களை பார்த்துக் கொண்டிருந்த அந்த நெடியவனை அருகில் அழைத்தவன், அவன் தோளில் கைப் போட்டுக் கொண்டு அனைவருக்கும் அறிமுகப்படுத்தினான்..

“மீட் மை ஜுனியர் உதய் ப்ராகாஷ்… என்கூட தான் வொர்க் பண்ணினான்.. பயங்கர டேலன்ட்..” தன் நண்பனை அவன் பெருமையாக அறிமுகப்படுத்த, அனைவரும் அவனிடமும் நலம் விசாரித்தனர்..

ஆறடி உயரத்தில் அத்தனை கச்சிதமாக இருந்தான். படிய வாரிய கேசம் அதற்கும் அடங்க மாட்டேன் என்பது போல் சிலுப்பிக் கொண்டு நின்றிருந்த முன்னுச்சி முடிகள்.. வெகு தூர பயணம் என்ற போதும் கசங்காத ஆடைகளுடன் புத்துணர்ச்சியாக நின்றிருந்தான்.. பார்த்ததும் மரியாதை கொடுக்க தோன்றும் தோற்றத்தில் இருந்தவனை அனைவரும் ஆச்சரியாக பார்த்தார்கள்..

“டேய் விக்கி.. நிஜம்மா இவன் உன் ப்ரெண்டா டா??? இவ்வளவு நீட்டா இருக்கிறவன் எப்படி டா உன் கூட ப்ரெண்ட ஆகினான்???” அனு சந்தேகமாக விக்கியை காண, மற்றவரின் முகத்திலும் அதே வியப்பு தான்..

“அண்ணிணிணி…” அனுவை பார்த்து பல்லை கடித்தவன் நண்பனிடம் திரும்பி, “பார்த்தியா உதய் என் குடும்பத்தை.. என்னை டேமேஜ் பண்றதை மட்டுமே கடமையா வச்சிருப்பாங்க..” என்றவன் தன் அண்ணியிடம் திரும்பி, “அண்ணி இவன் கதையெல்லாம் கேட்டிங்க அப்புறம் தெரியும் இவன் எவ்வளவு நல்லவன்னு.. சரியான ப்ராடு.. லவ் பண்ற பொண்ணை ஏமாத்திட்டு அமெரிக்காவுக்கு ஓடி வந்துருக்கான்..” இத்தனை மணி நேரம் உதயின் கதையை கேட்டதில் காண்டாகி விக்கி உரைக்க, அனைவரும் அவனை நம்பாமல் பார்த்தனர்…

“சீனியர் நான் ஏமாத்தல..” உதய் தன் பக்க நியாயத்தை உரைக்க, விக்கி அவனை தடுத்துவிட்டான்..

“ம்ம்ஹும் நீ என்ன சொன்னாலும் நான் ஏத்துக்க மாட்டேன்.. நீ விட்டுட்டு வந்தது தப்பு தான்..” விக்கி அவனிடம் கோபமாக உரைக்க, உதய் எதுவும் கூறாமல் அமைதியானான்..

அவர்கள் பேசுவது புரியாமல் அனைவரும் விழிக்க, வினு தான் என்னவென்று கேட்டாள்…

“என்னடா விக்கி சொல்ற?? எதுக்காக உதய் கிட்ட இப்படி பேசுற??”

“அது பெரிய கதை நான் அப்புறம் சொல்றேன்..” வினுவிடம் உரைத்தவன், தன் நண்பனிடம் திரும்பி, “ரொம்ப உன் பொம்மூவை காக்க வச்சிடாத டா.. பாவம் அந்த பொண்ணு… சீக்கிரம் கிளம்பு.. அப்படியே அடுத்த வாரம் என் கல்யாணம்.. வந்துடு…” என்க,

“கண்டிப்பா சீனியர். என் பொம்மூ அழுததுயெல்லாம் போதும்.  நான் கிளம்புறேன்.. எனக்கு இன்னும் பஸ் பிடிச்சி என்னோட ஊருக்கு போகணும்..” அனைவரிடமும் விடை பெற்று கிளம்பியவனை வழியனுப்பி வைத்தவர்கள், விக்கியின் உடைமைகளை எடுத்துக் கொண்டு கிளம்ப ஆயத்தமானார்கள்..

விக்கி தான் திடிரென்று ஞாபகம் வந்தவனாக,

“ஹேய் வினு.. என் படைத் தளபதிங்க எல்லாம் எங்க??” விக்கி சொன்ன பின் தான் அவர்களும் தங்கள் குழந்தைகளை தேடினர்.. சுற்றும் முற்றும் பார்த்தவர்கள் தங்களை நோக்கி ரித்தின் வரவும் அவனிடம் குழந்தைகள் எங்கே என்க, அவன் அவர்களை ஏர்போர்டின் வெளியே அழைத்து சென்று காண்பித்தான்..

அங்கு சுமி மற்றும் அகிலின் இரண்டாவது தவப் புதல்வன், ஆதி கீழே கிடக்க, அவன் மேல் ஏறி அமர்ந்து அவன் முடியை பற்றி அடியில் பிய்த்து எடுத்துக் கொண்டிருந்தாள் வினு மற்றும் திருவின் இரண்டாவது தவப் புதல்வி கவியரசி.

அருகில் அவர்களின் சண்டையை தடுக்க தெரியாமல் கையை பிசைந்துக் கொண்டு நின்றான் வினுவின் முதல் வாரிசு அர்ஜுன்..

விக்கி அமெரிக்க கிளம்பும் சமயத்தில் தான் வினு   கருவுற்றிருந்தாள் அதனால் அவன் கவியை நேரில் பார்த்ததில்லை.. ஆதிக்கும், அர்ஜுனுக்கும் அவன் செல்லும் போது மூன்று வயதிருக்கும். அவர்களோடு அவன் அடித்த லூட்டிகள் ஏராளம்.. இப்போது மூன்று வருடங்கள் கழித்து அவர்கள காணும் போது புல்லரித்தது அவனுக்கு.. இருவரும் சற்று வளர்ந்திருந்தார்கள்…..

“கவிக்குட்டி.. என்னடா பண்ற??? எதுக்கு ஆதியை அடிக்கிற???” வேகமாக சென்று தன் மகளை வினு கையில் தூக்க, அவளோ வினுவை சற்றும் மதிக்காமல்..

“ம்மா.. தள்ளு.. ஆதி பிச்சு பிச்சு..  விடு விடு..” வினுவின் கையை தட்டி விட்டவள் ஆதியை மீண்டும் அடிக்க போக, ஹனி வந்து இருவரையும் பிரித்துவிட்டாள்..

“லூசு.. என்னை அடிச்சிட்டா.. இன்னைக்கு உன்னோட டாய்ஸ்ஸ உடைக்கல.. ஐ யம் நாட் ஆதித்யா குமார்…” சீரியல் வில்லன் ரேஞ்சுக்கு பேசியவனை வாய் பிளந்து பார்த்தான் விக்கி.. அகிலும் சுமியும் பொறுமையின் சிகரங்களாக இருக்க அவர்கள் பெற்றெடுத்த செல்வம் மட்டும் எப்படி இவ்வளவு கோபக்காரனாக இருக்கிறான் என்று விக்கி வியக்க, அதே கவலை தான் அகிலுக்கும்..

பொழுது விடிந்தால் போதும் ஆதியும் கவியும் சண்டையிட தொடங்கிவிடுவார்கள்… அவர்களை சமாளிப்பதே பெரும் சவாலாக இருக்கும் அனைவருக்கும்…

“அர்ஜு எதுக்காக தங்கச்சியும் ஆதியும் சண்டை போடுறாங்க???”  எப்போதும் அர்ஜுன் பொய்யுரைக்க மாட்டான் என்பதால் வினு தன் மகனிடம் கேட்க..

அவன் தங்கையையும் ஆதியையும் மாற்றி மாற்றி பார்த்தான், பின் மெல்லிய குரலில், “அம்மா.. கவி தான் ஆதியை பர்ஸ்ட் அடிச்சா…” என்க,  அதில் வினுவின் மகளுக்கு கோபம் வந்துவிட்டது..

“ம்மா.. அச்சு பொய் சொல்லான்.. ஆது பூ ப்பூ பண்ணினான்..” தன் இரு விரல்களையும் வாயில் வைத்து சிகரெட் பிடிப்பது போல கவி செய்து காண்பிக்க, அவர்களுக்கு புரிந்து போனது… யாரோ ஒருவர் செய்ததை மகன் திரும்ப செய்திருக்கிறான் என்று.. ஆனால் அதை செய்து காண்பித்த கவியின் அழகில் மொத்த குடும்பமும் மயங்கி தான் போனது..

கண்களை உருட்டி தன் பிஞ்சு விரல்கள் இரண்டையும் தன் இதழில் வைத்து அவள் செய்து காட்டியது அத்தனை அழகாக இருந்தது.. அவள் செய்யும் ஒவ்வொன்றுமே ரசனையாக தான் இருக்கும்… அது தான் ஆதியின் பிரச்சனையே.. எப்போதும் அவனை மட்டுமே கொண்டாடுபவர்கள் புதிதாக வந்த கவியை கொண்டாடவும் அவனால் ஒத்துக் கொள்ள முடியவில்லை.. அதற்காக தான் இந்த அடிதடி எல்லாம்..

அகிலுக்கு மகனை நினைத்து கோபம் வர, அவனை அடிக்க கையை ஓங்கிக் கொண்டு வந்தான்..

அவன் செய்யப் போவதை உணர்ந்து மற்றவர்கள் அகிலை தடுக்க முயல, அதற்குள் ஆதியை கட்டிப்பிடித்து தன் மாமவை, கண்ணை உருட்டி மிரட்டினாள் கவியரசி..

“ஆது அடிக்காத…” தன் மாமாவிடம் கூறியவள் ஆதியை கட்டிப்பிடித்துக் கொள்ள அனைவருக்கும் சிரிப்பு வந்துவிட்டது.. இது தினமும் நடப்பது தான்.. இருவரும் எவ்வளவு சண்டையிட்டாலும் கவி அவனை யாரிடமும் மாட்டிவிட மாட்டாள்… அவனை அடிக்க வந்தாலும் தடுத்துவிடுவாள்.. அவர்களின் பாசம் அனைவருக்கும் புரியாத புதிர் தான்…

“கவி பேபி..” விக்கி அழைக்க, அவ்வளவு நேரம் ஆதியை மாட்டிவிடுவதிலும் காப்பாற்றுவதிலும் பிஸியாக இருந்தவள் இப்போது விக்கியை காண, அவளுக்கு சட்டென்று ஞாபகம் வந்து விட்டது..

“மிக்கி மாமா???” வீடியோ சேட்டில் அவனை தினமும் காண்பதை வைத்து அவள் தலைசாய்த்து சந்தேகமாக கேட்க.. அவளை வாரி அணைத்துக் கொண்டான் விக்கி…. அவள் கன்னத்தில் அழுத்தமாக முத்தமிட்டவன்,

“ஹனிக்கு பக்கி மாமா.. உனக்கு மிக்கி மாமாவா??? அப்போ யாரும் என்னை விக்கி மாமான்னு கூப்பிட மாட்டிங்க…” சலித்துக் கொள்வது போல் கூறினாலும் அவன் முகத்தில் சிரிப்பே அதிகம் இருந்தது..

“விக்கி மாமா.. நான் கூப்பிடுவேன்..” அர்ஜுன் நல்ல பிள்ளையாக கூற, விக்கி அவனை பார்த்து புன்னகைத்தான்.. அப்படியே திருவின் மறுமதிப்பு… அதிகம் ஹனியோடு இருப்பதால் மிகவும் பொறுப்பு..

விக்கியின் கையில் இருந்தவளை பார்த்த ஆதி கடுப்பாகி, “ஹேய் மங்கி அவங்க மிக்கி இல்ல.. விக்கி.. நீ தப்பா சொல்ற…” வந்தவுடன் தன் மாமாவையும் ஈர்த்துவிட்ட பொறாமையில் ஆதி கொந்தளிக்க, விக்கி அவனை சிரிப்புடன் பார்த்தான்..

“அவ என் அக்கா மக டா.. என்னை எப்படி வேணும்னாலும் கூப்பிடுவா.. உனக்கு என்ன???” கோபம் போல் விக்கி கேட்க, ஆதிக்கு கோபம் வந்துவிட்டது..

“ஓ. மங்கி.. நீ போ.. அந்த வீடியோ கேம் உனக்கு தர மாட்டேன்.. நானும் அர்ஜுவும் விளையாடுவோம்..” அவனும் முறுக்கிக் கொள்ள,

“நான் கவிக்காக நிறைய வீடியோ கேம் வாங்கிட்டு வந்திருக்கேன்.. அதை கொடுப்பேன்.. உன்னோடதை நீயே வச்சிக்கோ..” விக்கியும் விடாமல் அவனோடு குழந்தையாக மாறி சண்டை பிடிக்க, அவனோ விக்கியையும் கவியையும் முறைத்து பார்த்துவிட்டு தன் அன்னையின் அருகே சென்று நின்றுக் கொண்டான்..

அடுத்த நிமிடம் கவியும் விக்கியிடம் இருந்து இறங்கி ஆதியிடம் சென்றிருந்தாள்.. அவர்கள் இருவரும் மழலை பாஷையில் ஏதோ பேசிக் கொள்ள, விக்கி வியப்பாக பார்த்தான்..

“ரொம்ப ஷாக் ஆகாத.. எவ்ளோ அடிச்சிக்கிட்டாலும் ரெண்டும் ஒரே இடத்துல தான் இருக்கும்.. நீ வா…” தன் தம்பியின் தோளில் தட்டியவள் அங்கிருந்து கிளம்பினர்.. தங்கள் கார் அருகே வரும் போது ராமின் தந்தையும் அவரது மனைவியும் வர, அனைவரும் அவர்களை பார்த்து புன்னகைத்தனர்..

எப்படி இருக்கீங்க அங்கிள்?? என்ன தான் அவர்கள் மகன் செய்தது தவறு என்றாலும் வயதான இவர்களிடம் முகத்தை திருப்ப யாராலும் முடியவில்லை.. அதனால் விக்கியே புன்னகை முகமாக பேசினான்..

“நல்லா இருக்கேன் விக்கி.. இன்னும் ஒரு வாரத்துல கல்யாணத்தை வச்சிட்டு இப்போ தான் இந்தியா வந்துருக்க…” ரகுவும் அவனிடம் கிண்டல் செய்ய, அவன் சிரித்து வைத்தான்..

“என்ன அங்கிள் இந்த பக்கம்???”

“நாங்க மலேசியா போறோம் பா.. இங்க தனியா இருந்து என்ன செய்ய போறோம் அதான் கிளம்பிட்டோம்..” பதிலை விக்கியிடம் கூறினாலும் கண்கள் தன் நண்பரிடமே இருந்தது.. தன் மகன் செய்த பாவத்திற்காக குமாரின் நட்பை இழந்தார் ரகு… வினுவின் திருமணம் முடியும் வரை ராமிற்கு ஜாமின் வழங்கக் கூடாது என தன்னால் ஆன முயற்சிகளை எல்லாம் செய்தார் குமார்..

என்ன தான் தவறு செய்திருந்தாலும் மகன் மேல் உள்ள பாசத்தில் அவனுக்காக , தன் நண்பரிடம் ரகு பேச, குமார் சிறிது யோசனைக்கு பின் ராமின் மேல் தொடுத்த வழக்கை வாபஸ் வாங்கினார்.. அதோடு அவர்களோடு இருக்கும் தொழில் சம்பந்தமான தொடர்புகளை துண்டித்தவர் தன் கண் முன் ராம் வரக் கூடாது என்று கண்டிசனை போட்டே அவனை சும்மாவிட்டார்..

ரகுவும் மகன் உயிரோடு வந்தால் போதும் என அவனை உடனே பார்சல் செய்து மலேசியா அனுப்பிவிட்டார்.. இங்கிருந்த தொழில்களை விற்று அங்கு தொழில் ஆரம்பித்து அவனிடம் ஒப்படைத்தவர் இனி இந்தியா பக்கம் வரக் கூடாது என கூறி, அவரே சென்று மகனை அடிக்கடி பார்த்து வந்தார்… ராமும் தன் தந்தை பேச்சை மீறினால் உள்ள தொழிலும் கெட்டு விடும் என பெட்டி பாம்பாக அடங்கிவிட்டான்…

இப்போது மகனோடு சென்று தங்கிக் கொள்ளலாம் என கிளம்பிவிட்டார்கள் ராமின் பெற்றோர்கள்…

“ஓ.கே பா நான் கிளம்புறேன்.. ஃப்ளைட்டுக்கு டைமாச்சு” அனைவரிடமும் விடை பெற்றவர் கிளம்ப, அவர்கள் செல்வதை அசையாமல் பார்த்திருந்தனர் வினுவின் குடும்பத்தினர்…

ஒவ்வொருவரின் வாழ்க்கையும் தான் எப்படி மாறிவிடுகிறது என எண்ணியவர்கள் அதன் பின் தங்கள் வீட்டிற்கு கிளம்பினர்…

குமாரின் நட்பு விட்டுப் போனதில் ரகுவிற்கு நிறைய வருத்தம் தான் என்றாலும் அவர் அதை முழுமனதாக ஏற்றுக் கொண்டார்… அன்று ஒரு நொடி தவறியிருந்தாலும் அகிலின் உயிர் போயிருக்குமே.. அதை நினைக்கும் போது ரகுவிற்கே மனது கலங்கும் போது அவனை பெற்றவர்களுக்கு எப்படி இருந்திருக்கும் என்ற எண்ணமே அவரை ஒதுங்க வைத்தது.. எவ்வளவு தான் வெளியே அதிகம் பேசாவிட்டாலும் என்றும் தங்கள் நட்பு மாறாது என்று நம்பிக்கை அவரிடம் அதிகமாகவே இருந்தது…

வீட்டிற்கு வந்த பின் மூன்று வருட பிரிவையும் சமன் செய்வது போல் அனைவரும் விக்கியை விழுந்து விழுந்து கவனிக்க, விக்கி தான் அவர்கள் அன்பில் திக்குமுக்காடி போனான்…

அவனது கல்யாண வேலைகளும் ஜோராக துவங்க, விக்கியும் உமாவும் கடலை போடுவதிலும் கனவுகள் காண்பதிலும் தங்கள் பொழுதை கழித்தனர்… திருமணம் முடிந்த பின், விக்கியும் அவர்களின் கம்பெனியில் சென்று பொறுப்பேற்றுக் கொள்ள போவதாக கூற, அனைவருக்கும் மிக்க மகிழ்ச்சி…

நாட்கள் கடக்க விக்கியின் கல்யாண நாளும் அழகாக விடிந்தது… அய்யர் கூறும் மந்திரங்களை கூறிக் கொண்டிருந்தான் விக்கி.. அவன் அருகில் திரு, அகில், நிகில் என அனைவரும் கம்பீரமாக நிற்க, வினுவும் சுமியும் மணப்பெண்ணான உமாவை அழைத்துக் கொண்டு வந்தார்கள்..

விக்கியின் அருகில் அமர வைத்தவர்கள் தங்கள் துணையின் அருகில் சென்று நின்றுக் கொண்டனர்.. அவர்களின் குழந்தைகள் அனைவரும் மேடையயை சுற்றி வளைத்துக் கொண்டு நிற்க, குமாரும் சுதாவும் தம்பதிகளாக நின்றுக் கொண்டிருந்தனர்…

மாலை மறைவில் விக்கி தன் சேட்டையை உமாவிடம் துவங்க அவள் நெளிந்துக் கொண்டிருந்தாள்…. அவனின் முகத்தை துடைப்பது போல் குனிந்த திரு அவன் காதில் அமைதியாக இருக்குமாறு முணுமுணுக்க, அவன் அசடு வழிந்தவாறு அமைதியானான்…

அனைவரின் ஆசிர்வாதத்தோடும் விக்கி உமாவின் கழுத்தில் மூன்று முடிச்சையும் போட, வினு திருவை பார்த்திருந்தாள்.. அவனும் அவளை தான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்… அவர்களின் திருமண நாள் ஞாபகம் வந்தது இருவருக்கும்… அதன் பின் அன்று முழுவதும் ஒரு வித மயக்கத்திலே பொழுதை கழித்தனர் திருவும் வினுவும்…. திருமணத்திற்கு முதல் நாளே ரிசப்ஷன் வைத்துவிட்டதால் மாலையில் அனைவரும் சற்று ரிலாக்ஸ்சாகிவிட்டார்கள்..

அன்றிரவு விக்கியின் அறையை தயார் செய்துக் கொண்டிருந்தனர்  அகிலும், திருவும்.. உற்சாகமாக தன் அறைக்குள் வந்தவன் அங்கிருந்தவர்களை கண்டு திகைத்து நிற்க, அவர்கள் இருவரும் அவனை கண்டுக் கொள்ளாமல் அரட்டை அடிப்பதும்… பூக்களை ஆங்காங்கே தூவுவதுமாக இருந்தனர்..

“ஹேய் மச்சான் என்ன பண்றீங்க???,”

“என்னப் பண்றோமா??? ரொம்ப தீவிரமா ரூமை ரெடி பண்றோம்…” அகிலின் குரலில் தீவிரம் இருந்தாலும் வெகு நிதானமாக  தயார் செய்துக் கொண்டிருந்தார்கள் இருவரும்..

“தெய்வங்களா… நீங்க ரெடி பண்ணிண வரைக்கும் போதும்.. ப்ளீஸ் கிளம்புங்க..” அழுதுவிடுபவன் போல் விக்கி உரைக்க, திருவும் அகிலும் சட்டமாக அவனது கட்டிலில் அமர்ந்துக் கொண்டனர்…

“அந்த ஆப்பிளை எடு அகி… காலையில் இருந்து வேலை செய்து ரொம்ப டையர்ட்…” திரு உரைக்க, அகிலும் சிரித்தவாறே அவன் சொன்னதை செய்தான்…

“மச்சான் என்னப் பண்றிங்க??, டேய் அகி என்னடா இதெல்லாம்?? திருவிடம் பேசி பிரோயோஜனம் இல்லை என அகிலிடம் முறையிட்டான்..

“என்னடா இதெல்லாமா??? ஒன்ஸ் அப்பான் ஏ டைம்…” என்றவன் அடுத்தது மறந்ததாக நெற்றியில் தட்டிக் கொள்ள, விக்கி அவனை கொலை வெறியில் முறைத்தான்..

“ஒன்ஸ் அப்பான் ஏ டைம் என்ன??? ஒரு சிங்கம் இருந்துச்சா??” விக்கி கடுப்பாக கேட்க, திரு திரும்பி அகிலை பார்த்தான்.. அவன் தெரியாது என்பது போல் தோளை குலுக்க..

“ஹான் நியாபகம் வந்துடுச்சு.. ஒன்ஸ் அப்பான் ஏ டைம்.. எங்களோட காதலியை நாங்க பார்க்க போன நேரம் நீ.. எங்களை வழிமறிச்சி மிகப் பெரிய பாவம் செய்துவிட்டாய்.. அதற்க தண்டனையாக இன்றிரவு உனக்கு எதுவும் கிடையாது..” ஆங்கிலத்தில் ஆரம்பித்து செந்தமிழில் முடித்தவனை விக்கி பே என்று பார்க்க, அகிலும் ஆமாம் ஆமாம் என ஒத்து ஊதினான்..

“அடப்பாவி மச்சான் அதுக்கு பழி வாங்குற நேரமா யா இது… நான் ரொம்ப பாவம் யா.. டேய் அண்ணா நீயாச்சும் சொல்லுடா.. அதான் இப்போ ரெண்டு பேருக்கும் குழந்தைங்க இருக்காங்களே.. நான் இனி தான்டா ரெடி பண்ணணும்…” வெட்கமே இல்லாமல் விக்கி கெஞ்ச, திரு சிரித்துவிட்டான்.. அவன் மட்டும் இல்லாமல் வாசலில் உமாவை அழைத்து வந்த வினுவும் சுமியும் கூட சிரித்துவிட, விக்கி பாவமாக தன் அக்காவை பார்த்து வைத்தான்…

“முடியாது முடியாது… நீ மட்டும் அன்னைக்கு எங்களை மாமாகிட்ட போட்டுக் கொடுத்த.. இப்போ மட்டும் நாங்க பாவம் பார்க்கணுமா??, அதெல்லாம் முடியாது.. இன்னைக்கு நாங்க ரெண்டு பேரும் இங்க தான் இருப்போம்..” திரு தன் பிடியிலே நிற்க, அகில் சுமியை பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்… திருமணத்திற்காக என்று சுமியும் அழகாக தயாராகியிருக்க, காலையில் இருந்தே அவளை விழுங்கும் பார்வை பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.. இப்போது அவளை பார்த்ததும் விக்கி, திரு எல்லாம் அவனுக்கு மறந்துவிட,

“சரி டா அரசு…. எனக்கு தூக்கமா வருது.. நான் தூங்க போறேன்.. வா சுமி போவோம்..” திரு எதுவும் சொல்வதற்கும் அகில் நைசாக கழண்டு விட… திரு அவனை எரிப்பது போல் பார்த்தான்…

“அவன் போனா போறான் துரோகி.. நான் போக மாட்டேன்..” திருவின் செயலில் தன் தலையில் தானே அடித்துக் கொண்ட வினு அவனை இழுத்துக் கொண்டு வெளியேற, விக்கி வேகமாக கதவை அடைத்துக் கொண்டான்.. உமாவை அழைத்துக் கொண்டு தான்…

“என்னை விடு வினு.. நான் இன்னும் கொஞ்ச நேரம் அவனை கதறடிச்சிருப்பேன்…” சிறுவன் போல் திரு கூற, வினு அவனை காதலாக பார்த்தாள்..

“சரி போ.. போய் அவன் கூட விளையாடு.. நான் கூட இன்னைக்கு நமக்கு எதாச்சும் ஸ்பெஷலா நடக்கும்னு நினைச்சேன்.. சரிப் போ…” அவனை விட்டு வினு நகர்ந்து செல்ல, வேகமாக அவள் பின்னால் சென்றவன்,

“ஹேய் புஜ்ஜி… இரு இரு.. அதுக்குள்ள கேன்சல் பண்ணிடாத.. இந்த டே நமக்கும் ஸ்பெஷல் தான்..” அவளின் தோளின் மேல் கைப் போட்டவன் அவர்கள் வீட்டை நோக்கி நடையை கட்டினான்… வினு எதுவும் பேசவில்லை.. இன்று நிஜமாகவே அவளுக்கு முக்கியமான நாள் தான்…. காலையில் இருந்து அவனிடம் தனியாக பேசும் சந்தர்ப்பம் வாய்க்காததால் வினு இப்போது வேண்டும் என எண்ணியிருந்தாள்…

இருவருமாக கீழே இருந்த அனைவரிடமும் சொல்லிக் கொண்டு தங்கள் வீட்டிற்கு கிளம்ப, சட்டென்று எதோ நினைவு வந்தவனாக திரு மீண்டும் மேலே சென்றுவிட்டு வந்தான்..

“என்னடா??” வினு கண்களாலே கேட்க, ஒன்றும் இல்லை என் தலையாட்டியவன் தங்களின் வீட்டை நோக்கி சென்றனர்..

தங்கள் அறைக்கு வந்தவர்கள் உடை மாற்றிக் கொண்டு படுக்கையில் விழ, திரு வினுவை அணைத்துக் கொண்டான்…

“என்ன ஸ்பெஷல் புஜ்ஜி???” அவள் காது மடல்களை தன் இதழால் உரசிக் கொண்டே திரு கேட்க, கூச்சத்தில் நெளிந்தவள்..

இன்னையோட ஏழு வருஷம் ஆகப் போகுது என்றாள்..

என்னது என யோசித்தவன் தன் திருமண நாளா என்று யோசிக்க, அப்படி எதுவும் இல்லை.. அதற்கு இன்னும் நாட்கள் இருந்தது.. வேறு என்ன என யோசித்தவன் புரியாமல் அவளை பார்க்க, அவளே பதிலையும் கூறினாள்..

“ஏழு வருஷத்துக்கு முன்னாடி இதே நாள் தான்.. நான் உன்னை முதல் முறையா பார்த்தேன்… அப்போவே என் மனசுல நீ ஆழமா பதிஞ்சிட்ட டா அரசு…எப்பவுமே எனக்கு இந்த நாள் ரொம்ப ஸ்பெஷல் தான்..” அவனை முதன் முதலாக பார்த்ததை மனதில் கொண்டு வந்தவள் அந்த நாளுக்கே சென்றுவிட்டாள்…

தன் காரில் வந்து மோதிய அந்த பெண்ணை அடித்த காட்சியை ஓட்டிப் பார்த்தவளுக்கு சிலிர்த்தது.. அன்றிரவே அவனுடன் சண்டை.. மீண்டும் மறுநாள் காலையில் அவனை தங்களின் டீம் லீடராக சந்தித்தது.. அன்றே தன் காதலை கூறியது என் அனைத்தும் படமாக விரிய, திருவும் அந்த நாட்களை எண்ணிப் பார்த்தான்..

பார்த்த அன்றே காதலை சொல்லி.. துரத்தி துரத்தி காதல் செய்து, தான் தாலி கட்டும் முன்னே தன்னையும் கொடுத்து, தன் தங்கையின் வாழ்வை மீட்டது என அவன் வாழ்வையே புரட்டிய புயல் அவள்…

அவளை தன் நெஞ்சில் சாய்த்துக் கொண்டவன், “லவ் யூ புஜ்ஜி… நீ மட்டும் என் வாழ்க்கையில வராம போயிருந்தா.. நான் நிறைய இழந்திருப்பேன்.. தேங்க்ஸ் டா.. இதுக்கெல்லாம் நான் என்ன செய்ய போறேனோ???” உணர்ச்சிவசமாக திரு கூற, அவன் நெஞ்சில் இருந்து எழுந்தவள், அவனை அடியில் பிண்ணினாள்..

“எனக்கே தேங்க்ஸ் சொல்றியா??? ஒழுங்கு மரியாதையா அடுத்த எல்லா ஜென்மத்துலையும் என்னோட அரசுவாவே பிறந்து என்னை லவ் பண்ணிட்டே இரு.. “ அவன் முடியை பிடித்து ஆட்டியவாறே அவள் உரைக்க, அவளை தன் கைக்குள் அடக்கியவன்,

“கண்டிப்பா டா.. நீ சொன்னாலும் சொல்லாட்டியும் எப்போவும் உனக்கு நான் தான்..” அவள் கன்னத்தில் அழுத்தமாக முத்தமிட்டவன், இப்போ தான்டி தெரியுது.. என் பொண்ணு எப்படி இந்த சின்ன வயசுலயே எல்லாரையும் அடி பின்னியெடுக்கிறான்னு.. எல்லாம் உன்னோட டிரைனிங் தான்…” திரு தன் மகளை நினைத்து சிரிக்க, வினுவிற்கும் அவளை நினைத்து புன்னகை மலர்ந்தது..

“ஆமாம் கவி எங்கடா?? அர்ஜு எப்படியும் ரித்தின் கூட தான் இருப்பான்.. மேடம் எங்க?? உன் பக்கத்துல தூங்காட்டி அவளுக்கு தூக்கம் வராதே..” தாயை விட தந்தையை தேடும் மகளை அவள் செல்லமாக வைய, திரு சத்தமாக சிரித்தான்…

“புஜ்ஜி… நம்ம பசங்க எல்லாம் இப்போ உன் அண்ணா ரூம்ல இருப்பாங்க..” கட்டிலில் எழுந்து அமர்ந்தவாறு திரு கூற, வினு குழப்பமாக பார்த்தாள்..

“என்னடா சொல்ற??,”

“என் கூட சேர்ந்து விக்கியை கலாய்க்கிறேன்னு சொல்லிட்டு, பொண்டாட்டியை பார்த்ததும் அவன் பின்னாடி போனாவனை சும்மா விட்டுடுவேனா?? அதான் நாம கிளம்புறதுக்கு முன்னாடி.. ஹனி ரூம்ல சமத்த இருந்த நம்ம பசங்க, அகி பசங்கன்னு எல்லாரையும் அகில் கதை சொல்லப் போறதா சொல்லி அங்க கிளப்பி விட்டுட்டு வந்துட்டேன்…” பெரிய சாதனை படைத்துவிட்டது போல் திரு பெருமை பீற்றிக் கொள்ள, வினுவிற்கே தன் அண்ணனின் நிலையை நினைத்து பரிதாபமாக இருந்தது.. அதுவும் கதை என்று கூறிவிட்டால் கவியை கையில் பிடிக்க முடியாது.. கண்டிப்பாக கூறியே ஆக வேண்டும் அதை விட இடையில் அவள் கேட்கும் கேள்விக்கு பதில் சொல்லி மாளாது…

“பாவம் டா எங்க அண்ணன்… மத்தவங்களை கூட சமாளிச்சிடுவான்.. ஆனா உன் அறுந்த வாலு பொண்ணை சமாளிக்கிறது தான் கஷ்டம்..” வினு உச்சுக் கொட்ட, அங்கு வினு கூறியது போல் கவியிடம் சிக்கி சின்னாபின்னமாகிக் கொண்டிருந்தான் அகில்..

அறைக்குள் நுழைந்து சுமியை அணைக்க தான் செய்தான் அதற்குள் கதவை உடைக்காத குறையாக உள்ளே வந்தனர் ஆதி, கவி, அர்ஜுன், ஹனி மற்றும் ரித்தின்.. அகில் தடுமாறி என்னவென்று கேட்க, கவி தான் கதை சொல்லு மாமா என அவன் முதுகில் தொற்றிக் கொண்டாள்..

திரு தான் தங்களை அனுப்பியதாக ஹனியும் ரித்தினும் போட்டுக் கொடுத்து விட, தன் நண்பனை திட்டியவாறே அவர்களுக்கு கதை கூற துவங்கினான் அகில்… சுமியோ அகிலை நினைத்த மனதில் சிரித்தவாறு தானும் குழந்தையாக மாறி கதை கேட்க துவங்கினாள்..

அகிலின் அறையில் என்ன நடந்துக் கொண்டிருக்கும் என்பதை யூகித்து திரு சிரித்துக் கொண்டிருக்க, வினு அவன் சிரிப்பை ஆசையாக பார்த்தாள்..

ஒரு காலத்தில் புன்னகைக்கு கூட பஞ்மாக இருந்தவன் இப்போதெல்லாம் வாய் விட்டு சிரிக்கிறான்.. அவன் கன்னத்துக் குழியை தொட்டு பார்த்தவள், அவனை அணைத்துக் கொள்ள, அவனும் சிரிப்பதை நிறுத்தி விட்டு வினுவை அணைத்துக் கொண்டான்..

“லவ் யூ டா அரசு.. உன் கூட நிறைய வருஷம் வாழணும்… அதுவும் எல்லாரும் பொறாமை படுற அளவுக்கு…” மெல்லிய குரலில் கூறியவள் அவன் நெஞ்சில் இதழ் பதிக்க, அவன் அவள் முகத்தை தன் கைகளில் ஏந்தினான்..

அவள் கண்களுக்குள் ஊடுருவி பார்த்தவன் குறும்பு சிரிப்புடன், “இன்னைக்கு நைட் ஸ்பெஷல்னு யாரோ சொன்னாங்க.. இப்போ எனக்கு வேணும்” என்றவன் அவள் இதழ்களை சிறைபிடிக்க, அவனிடம் விரும்பத்துடனே இசைந்தாள் வினு…

ஆண்டுகள் எத்தனை கடந்தாலும் அவர்களின் காதல் மட்டும் என்றும் மாறப்போவதில்லை என்பது நிச்சயமே…

முற்றும்…

கதை முடிவடைந்தது தோழமைகளே.. இந்த கதையில் வந்த உதய் பிரகாஷ் யார் என்று யோசித்திருப்பீர்கள்.. அவன் எனது அடுத்த கதையின் நாயகன்… அதாவது அடுத்தும் கதையெழுதி உங்களை டார்ச்சர் பண்ண சீக்கிரம் வருவேன்னு சொல்றேன்…. டாட்டா மக்களே… உதய் பிரகாஷ் மற்றும் அவனது பொம்மூவோடு  “முன்பனி கால பூவிலே “ என்னும் அடுத்த கதையில் உங்களை சந்திக்கிறேன்…

அத்தியாயம் 26

கண்ணாடியில் தெரிந்த அவனது பிம்பத்தை பார்த்துக் கொண்டே இருந்தவளை, நிதானமாக அருகில் வந்த பார்த்திபன் ஏற இறங்க பார்த்தான்.

அவனுக்கு அந்த மது மிகவும் புதிதாக தெரிந்தாள். இருபது நாட்களில் இத்தனை மாற்றம் வந்து விடுமா?

முழுதாக இருபது நாட்கள்!

நானூற்று எண்பது மணி நேரங்கள்!

இருபத்தி எட்டாயிரத்து எண்ணூறு நிமிடங்கள்!

இத்தனை நாட்களாக இந்த வாழ்க்கை சரியாக அமையுமா என்ற சந்தேகம் அவனை வாட்டிக் கொண்டிருந்தது. ஆனால் இந்த பிரிவு அவனது மனதை அவனுக்கே வெளிச்சம் போட்டு காட்டியது.

எப்படி என்று தெரியவில்லை. ஆனால் மது அவனது மனதுக்குள் நீக்கமற நிறைந்திருந்தாள். அஞ்சலியின் இருந்த இடத்தில், அவள் வேண்டாமென்று மறுத்துவிட்டு போன இடத்தை மது கைபற்றியிருந்தாள்.

மனைவி என்பதற்காக கடமைக்காக அவளோடு அவனால் குடும்பம் நடத்திவிட முடியாது. அன்பு வேண்டும்… அனுசரணை வேண்டும்… பாசம் வேண்டும்… ஆனால் இவையெல்லாவற்றுக்கும் மேல் ஆசையும் காதலும் மோகமும் வேண்டும்!

அவள் இல்லாமல் நானில்லை என அவனும் உணர வேண்டும். அவன் இல்லாமல் அவளில்லை என்று அவளும் உணர வேண்டும்.

இந்த ஆறுமாதத்தில், மது ஏற்றுக் கொண்டால் மட்டுமே இந்த குடும்ப வாழ்க்கை என்று எத்தனையோ முறை உடன்பிறந்தவளிடமும், பெற்றவளிடமும் முகத்தில் அறைந்தார் போலவே கூறியிருக்கிறான். தயங்கியபடியே கேட்ட வினோதகனிடமும் மென்மையாக இதை கூறி முடித்திருக்கிறான்.

அப்போதெல்லாம் இந்த தவிப்பை அவன் உணரவில்லை. மதுவை பார்த்தேயாக வேண்டும் என்று மனம் கிடந்து துடித்ததில்லை. ஆனால் இன்று முழுவதுமாக உணர்ந்தான்.

முதலிரண்டு நாட்கள் சாதாரணமாகத்தான் இருந்தது. ஆனால் நாட்கள் ஒவ்வொன்றாக கழிய, அவனது நினைவெல்லாம் அவளாகினாள்.

அதற்காகவே தோன்றும் போதெல்லாம் அழைத்து விடுவான்.

இத்தனை தவிப்பதற்கு பேசாமல் அழைத்து வந்திருக்கலாமே என்று கூட தோன்றியது. ஆனால் எப்படி அழைத்து வருவது?

இத்தனை நாட்களில் மதுவை அது போன்றதொரு தொனியில் அழைத்ததேயில்லை. காரமடைக்கு அழைத்து சென்றிருக்கிறான். அதை விட்டால் சென்னை.

அதை தவிர்த்து இரு குடும்பமும் சேர்ந்து போகும் கோவில்கள்!

அவ்வளவுதான் இருவருமாக வெளியே சென்றது, அதுவும் குடும்பத்துடன் மட்டுமே!

தினமும் அவளுக்கு கல்லூரி இருக்கும். கல்லூரி வேலைகளிருக்கும். பெரும்பாலும் அந்த வேலைகளை மட்டுமே பார்ப்பாள் மது. அதை விடுத்தால் அவளது மற்ற தினசரி நடைமுறைகள்.

அதை தாண்டி இருவருமே வர நினைத்ததில்லை.

அப்படி இருக்கும் போது அவனாக எப்படி அழைத்து போக முடியும்?

தயக்கம் அவனை எல்லை தாண்ட விடவில்லை.

வயது வித்தியாசம் சற்று குறைவாக இருந்திருந்தால் அவனது அணுகுமுறை கண்டிப்பாக வேறாகத்தான் இருந்திருக்கும். ஆனால் அந்த வயது வித்தியாசம், என்னதான் எல்லாரும் தவறில்லை என்று கூறினாலும், அவனால், அதை கடந்து வர முடியவில்லை. பதினோரு வயது வித்தியாசம் என்பதும், மது அவனது தமக்கையின் மகள் என்பதும் தான் அவனுக்கு மிகப்பெரிய தடைக் கல்லாக இருந்தது.

இவையெல்லாம் அவனாக கற்பித்துக் கொண்ட காரணங்கள் தான் என்பதை, அவன் இந்த இருபது நாள் பிரிவில் புரிந்து கொண்டான்.

ஒவ்வொரு நாளும் அவனது தவிப்பும், துடிப்பும் அதிகமாகிக் கொண்டே இருந்தது.

அதற்காகவே வேலைகளை விரைவாக முடித்துவிட்டு பறந்து வந்திருந்தான்.

விமான நிலையத்திலிருந்து வீட்டிற்கு வரும் நேரம் கூட நீண்டதாக தோன்றியது.

எதிர்கொண்டு வரவேற்ற தாயும் தமக்கையும் அவனது கண்களுக்கு படவில்லை. உண்மையிலேயே!

வெளியே நிற்காமல் என்ன செய்கிறாள் என்று கோபம் வந்தது. என்னவோ காலம் காலமாக உடனிருந்து வழியனுப்பி, வீடு வந்த கணவனை இன்முகத்தோடு வரவேற்கும் மனைவியாக அவளையும், மனைவியின் முகம் பாராமல் இருக்க விரும்பாத கணவனாக அவனையும் நினைத்துக் கொண்டான் போல. அடேய் கொஞ்சம் அடங்குடா என்று அவனது மனசாட்சி கூட அவனை கேலி செய்தது. ஆனால் அதையெல்லாம் ஐயா கண்டுகொண்டால் தானே?

அவர்களை தாண்டி மதுவின் அறையை திறந்து கொண்டு அவசரமாக வந்தால், கண்ணாடி முன் நடுவகிட்டில் குங்குமமிட்டபடி அவனது மனைவி!

அதிலும் அந்த சிவப்பு நிற சேலையில் அவள்!

பின்னலை முன்னே இட்டிருந்தாள் போல… வெண்மையான முதுகும் வாளிப்பான இடையும் சொல்லாமல் அவனது கண்களுக்கு விருந்தானது. சேலை அவளது பட்டு மேனியில் நிற்காமல் நழுவ பார்க்க, கண்ணாடி வழியாக அவனை பார்த்தபடியே நின்றிருந்தாள் மது.

இருவரின் பார்வையும் ஒன்றோடு ஒன்று உரசிக் கொண்டது.

அந்த நேரத்தில் அவள் மது என்பதும் அவன் பார்த்திபன் என்பதும் மறந்து போனது. அவன் அவளது கணவன். அவள் அவனுடைய மனைவி என்பதை தவிர வேறு எதுவும் தோன்றவில்லை.

இத்தனை நாள் பிரிவையும் ஈடு செய்ய வேண்டாமா!

கணவனை பார்த்த சந்தோஷத்தில் உறைந்து நின்றவள், மெல்ல உயிர் பெற்றாள். குங்குமம் இட்டுக் கொண்டிருந்த கை அப்படியே அங்கேயே நின்றது. அருகில் வந்தவன், அந்த கையை பற்றி, தன்னுடைய கையையும் சேர்த்து, அவளது தோளில் அவன் தாடையை பதித்து, வகிட்டில் குங்குமமிட, மதுவுக்கு நடுக்கத்தில் உடல் நடுங்கியது.

மயக்கத்துடன் கிறக்கமாக கண்களை மூடிக் கொண்டாள்!

வார்த்தைகள் கூறாத சம்மதத்தை, அந்த ஒரு செயல் அவனுக்கு கூறிவிட, அவனும் பேசவில்லை.

அந்த மௌனம் அத்தனை அழகாக இருந்தது இருவருக்குமே! அதை உடைக்க இருவருமே பிரியப்படவில்லை.

வெற்றிடையில் அவன் கை பதிக்க, அவளது கால்கள் தள்ளாடியது. அவளது நடுக்கத்தை குறைப்பதாக நினைத்து அவளது இடையை இறுக்கி அணைத்து அவனோடு சேர்க்க, அவனது கையை இறுகப் பற்றிக் கொண்டாள் மது.

“ஏய் பொண்டாட்டி…” மதுவின் காதில் பார்த்திபன் கிசுகிசுக்க, அவளது உடல் கூசி சிலிர்த்தது.

“ஹும்ம்…” அவளது குரலில் மயக்கம்.

“சாரில செமயா இருக்க…” அதே கிசுகிசுப்புதான். அவளுக்குத்தான் சிலிர்ப்பு தாள முடியாமல் அவஸ்தையாக இருந்தது.

“சாரி பிடிச்சிருக்கா?” கண்களை மூடியவாறே பின்னோடு அவனோடு இழைந்தபடியே அவள் கேட்க,

“ரொம்ப…” என்று அவன் இறுக்கிக் கொண்டான்.

“அப்புறம் ஏன் என்னை விட்டுட்டு போனீங்க?”

“இப்படி நின்னுட்டு கேட்டிருந்தா நான் போயிருப்பேனா?”

“ஐ மிஸ்ட் யூ மாமா…” கொஞ்சலாக அவள் கூற, அவளை திருப்பி அவனை பார்த்தவாறு நிறுத்தி, அவளது கண்களை பார்த்தான்.

அந்த கண்களில் மயக்கமிருந்தது. அவனுக்கான தேடலிருந்தது. கணவனென்ற உரிமை இருந்தது. ஆனால் அவன் தேடிய காதல்? அதை அவனால் பிரித்தறிய முடியவில்லை.

“உங்கம்மா ரொம்ப திட்டிட்டாங்களா மது?” அவளது தோளில் கைபோட்டு அவனை நோக்கி இழுத்தபடி பார்த்திபன் கேட்க,

“ஹும்ம்… அவங்களுக்கு என்ன? எப்ப பார்த்தாலும் என்னை திட்டனும்…” உதட்டை சுளித்தபடி அவள் கூற, அந்த உதட்டை விரல்களால் பற்றியவன், அதை இழுத்துப் பிடித்து,

“ரொம்ப சுளிக்காதடீ…” என்று கூற, “இஸ்ஸ்ஸ்ஸ்… வலிக்குது மாமா…” சிணுங்கினாள் மது.

“வலிக்கறதுக்கு தான்டீ இழுக்கறது…” என்று மீண்டும் அவளது உதட்டில் கைவைக்கப் போக, பட்டென்று அவனது கையை தட்டி விட்டாள்.

“ரவுடி…” என்றவள், “ரொம்ப போராடிச்சுது மாமா… அதோட உங்கக்காவோட நொச்சு வேற… இனிமே நான் லீவ்ல இருந்தா என்னையும் கூட்டிட்டு போங்க மாமா…” சலுகையாய் அவனது தோளில் சாய்ந்து கொள்ள, அவளை சுவரோடு சேர்த்து நிறுத்தினான் பார்த்திபன்.

“அக்காவோட மிரட்டல் தாங்காம நம்ம பக்கம் வந்துட்ட போல இருக்கு…” சின்ன சிரிப்போடு அவன் கேட்க, அவனது கேள்வி எதற்கு என்பதை புரிந்து கொள்ளாமல்,

“ஹும்ம்… அதோட நானும் ரொம்ப கில்டியா ஃபீல் பண்றேன் மாமா…” சிறிய குரலில் கிசுகிசுப்பாக அவள் கூற, அவளது முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் பார்த்திபன்.

அவனுக்குள் லேசான கொஞ்சமாக ஏமாற்றம் பரவியது. ஆனால் அதை அவன் காட்டிக் கொள்ளவில்லை.

“கில்டியாவா? ஏன்?” அவனது புன்னகை மாறவில்லை. ஆனால் நெருக்கம் சற்று குறைந்து விட்டதோ என்று மதுவுக்கு தோன்றியது.

“இல்ல… உங்க லைஃப் என்னால ஸ்பாயிலாகிடுச்சோன்னு தான்…” என்று அவளிழுக்க,

“இப்படியெல்லாம் யோசிக்குதா உன்னோட குட்டி மூளை?” அவளது தலையில் தட்டிச் சிரித்தான் பார்த்திபன்.

“மாமா…” சிணுங்கினாள்.

“என்னடீ?” அவளை வேண்டுமென்றே கலாய்க்கும் குரலில் அவனும் பதிலுக்கு இழுக்க,

“கிண்டல் பண்ணாதீங்க மாமா…”

“வேற என்னதான்டீ பண்றது? அதையும் நீயே சொல்லிடேன்…” விஷமச் சிரிப்போடு அவன் கேட்க, அவளது முகம் வெட்கத்தில் சிவந்தது. ஆனால் இதுவரை அவனிட்ம் இது போன்று பேசாததால் இவ்வளவெல்லாம் பேசுவானா என்ற வியப்பு வேறு!

“மாமா…” மீண்டும் அவள் சிணுங்க, அந்த வெட்கமும், கூச்சமும் சிணுங்கலும் அவனை வேறொரு உலகதிற்கு கூட்டிச் சென்றது. தன்னைத் தானே கட்டுப்படுத்திக் கொண்டவன், அவளது தோளில் கைபோட்டுக் கொண்டு,

“உங்க அம்மா திட்றாங்க, ஆட்டுக்குட்டி திட்றாங்கன்னு எல்லாம் அவசரப் படாத மது… நமக்கு எவ்வளவோ டைம் இருக்கு…”

“அதெல்லாம் அப்படியொன்னுமில்ல…” ரோஷமாக அவள் கூற, அவளை இன்னும் நெருக்கமாக தன்னோடு இழுத்துக் கொண்டான்.

“எப்படியொன்னுமில்ல?” அவனது விஷமம் புரிந்து அவனிடமிருந்து தள்ளி நிற்க முயல, அவளால் முடியவில்லை. உடும்புப் பிடியென பிடித்திருந்தான். இரும்பு பிடிக்கும் கையல்லவா!

“ஹும்ம்…”

“அப்படீன்னா உனக்கு நான் ஓகே வா?” விடாமல் அவன் கேட்க,

“ஏன் இப்படி கேக்கறீங்க மாமா?” உண்மையில் அவளுக்கு புரியவில்லை.

“சும்மா சொல்லுங்க பொண்டாட்டி மேடம்…” தன் முன்னே கொண்டு வந்தவன், அவளது தோளில் கை போட்டபடி கேட்க, அவனது மீசையை பிடித்து இழுத்தவள்,

“ஓகே தான்…” என்று கிசுகிசுப்பாக கூறினாள்.

“ஏன்?” அவளை விட்டுவிட மாட்டேன் என்று உறுதி எடுத்திருப்பான் போல… அவனை முறைத்தாள்.

“இதென்ன கேள்வி? நீங்க என்னோட ஹஸ்பண்ட் மாமா…” என்று கூற,

“ஹஸ்பண்ட்னா?” இப்போது அவனது கேள்வி இன்னுமே அவளை குழப்பியது. ஒரு காலத்தில் அவனை கேள்விகளாக கேட்டு குழப்பியடித்தவள் தான். இப்போது அவள் குழம்பி போனாள்.

“புரியல…”

“லைசன்ஸ் இருக்கறதால உன்னோட கடமையை செய்யனும்ன்னு நீ நினைக்கிறியா மது?” இதைவிட வெளிப்படையாக அவளிடம் பேச அவனால் இன்னுமே முடியவில்லை.

அவளால் பதில் கூற முடியவில்லை. ஒருவேளை அதுதான் உண்மையோ என்று மனம் கேள்வி கேட்க, அதிர்ந்து அவனை பார்த்து,

“அதெல்லாமில்ல மாமா… நீங்க ரொம்ப யோசிக்கறீங்க… என்னை குழப்ப பார்க்கறீங்க…”

“நான் கொஞ்சம் பேராசைக்காரன் மது… எனக்கு டன் டன்னா லவ் வேணும். ஆனா அது கடமைக்காக இல்ல…”

இடுப்பில் கைவைத்துக் கொண்டு அவனை முறைத்துப் பார்த்தவள், பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு,

“யோவ்…” என்று கோபமாக அழைக்க, அவனுக்கு ஜெர்க்கானது.

“என்னடீ… யோவ்ன்னு எல்லாம் கூப்பிடற?”

“பின்ன? வெறும் சிங்கிளா இருந்தா பரவால்ல… இப்படி மொரட்டு சிங்கிளால்ல இருக்க?”

“என்னது மொரட்டு சிங்கிளா? அப்படீன்னா?” என்றவனுக்கு சிரிப்பு பொங்கினாலும், நம்ம பொண்டாட்டி என்னதான் சொல்கிறாள் பார்ப்போம் என்று அவன் அவளது முகத்தைப் பார்த்தான்.

“பிகர் எதுவும் மடங்காம…” என்று நிறுத்தியவள், “அதாவது அவனுக்கும் மடங்காம… எந்த பிகரையும் கரெக்ட் பண்ண தெரியாதவன் சிங்கிள்டா மாமா… ஆனா இந்த மொரட்டு சிங்கிள் இருக்கான் பாரு…” என்று நிறுத்தி, அவனது உதட்டைப் பிடித்து இழுத்து, “பிகரே வந்து நான் மடங்கிட்டேன்… மடங்கிட்டேன்னு சொன்னாக் கூட நான் சிங்கிள்டா… மிங்கிள் ஆகாத சிங்கிள்டான்னு தத்துவம் பேசறான் பாரு… அவன் மொரட்டு சிங்கிள்… அப்படிபட்ட ஒரு மொரட்டு சிங்கிள் தான்டா மாமா என்ர புருசர்…” சிரித்தபடியே கூறியவளின் இதழ்களையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தவன், அதை வன்மையாக கொய்தான்.

அத்தனை வன்மை… சற்றும் மென்மையில்லாத வன்மை தான்… முதலில் அவனிடமிருந்து விடுபட முயன்றவள், பின் அதை கைவிட்டு அவனோடு ஒன்றினாள். அவன் முரடன் தான். ஆனால் அவளுக்கு அந்த முரட்டுதனம் மிகப் பிடித்திருந்தது.

அவள் ஒன்ற, வன்மையை கைவிட்டவன் மென்மைமையாக அவளது இதழை ஒற்றி எடுக்க, அதுவரை கண்களை மூடி அவனுக்குள் ஆழ்ந்திருந்தவளுக்கு அந்த மெல்லிய இதழொற்றல் ஏதேதோ கதை சொன்னது.

“ஏய் பொண்டாட்டி…” இன்னமும் அவன் மேல் மயக்கமாக சாய்ந்திருந்தவளை கிசுகிசுப்பாக அழைத்தான் பார்த்திபன்.

“ஹும்ம்…” பேச முடியவில்லை அவளால்.

“வெளிய போலாமா?” அவளிடம் அனுமதி வேண்டினான் அவள் கணவன்.

“ம்ஹூம்…”

“ஏய்… எல்லாரும் வெளிய வெயிட் பண்றாங்கடீ…”

“ம்ஹூம்…” அவள் இன்னும் சிணுங்க, மீண்டும் அவளது இதழ்களை மென்று தின்று விட வேண்டும் எண்பது போல பேரவா எழுந்தது.

“ஏன்?”

“கூச்சமா இருக்கு மாமா… அந்த ரெண்டு பெருசையும் வீட்டை விட்டு தொரத்தனும்…”

“போனா போகுது விட்டு வெச்சுறு… உங்கம்மா பாவம்டீ…” சிரிக்க,

“தாயா? அது பேய்… பிசாசு…”

“அடிப்பாவி…” என்று அயர்ந்தவனை கலாய்த்து, அதன் பின் தாயோடும் தமக்கையோடும் வம்பிழுத்தபடி பட்டாம்பூச்சியாக திரிந்தாள், மது, மாலை வரை.

அதாவது அந்த போன் கால் வரும் வரை!

அத்தியாயம் 25

பார்த்திபன் அன்று தான் வெளிநாட்டிலிருந்து திரும்புவதாக இருந்தது. காலை எழுந்தது முதலே மது பரபரப்பாக சுற்றிக் கொண்டிருந்தாள். அவளது பரபரப்பை எல்லாம் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள் பானுமதியும் சகுந்தலாவும்.

முந்தைய தினமே வீட்டை சுத்தப் படுத்துகிறேன் என்று கூறி தலைகீழாக மாற்றிக் கொண்டிருந்தாள், ஆட்களை வைத்துக் கொண்டு!

“ஏன் மதுக்குட்டி இவ்வளவு சிரமப்படற?” என்று சகுந்தலா கேட்டதற்கு கூட,

“லீவ் அம்மாச்சி… சும்மா இருக்க போரடிக்குது…” என்று கூறியவள், அவளது வேலையை பார்த்துக் கொண்டிருக்க,

“போரடிக்குதா? அப்படீன்னா என்னோட காரமடை வந்து இரேன்… ஒரு பத்து நாளைக்கு… மாடு கன்னை எல்லாம் பாத்துக்க… உனக்கு போரே அடிக்காது மதுக்குட்டி…” அப்பாவியாக சகுந்தலா கூற,

“அந்த மாட்டையெல்லாம் நீயே பாத்துக்க… எனக்கு இங்க நெறைய வேலை இருக்கு…” என்று கழுத்தை நொடித்து விட்டு போக,

“உனக்கு போரடிக்குதுன்னு தான சொன்னேன் மதுக்குட்டி…”

“நாளைக்கு மாமா வந்துட்டா பொழுது தானா போக போகுது… அங்க வந்து உக்கார்ந்துக்கிட்டு உன் மூஞ்ச மட்டும் பார்த்துட்டு இருக்க சொல்றியா?” சிரிக்காமல் கேட்டவளை ‘அடிப்பாவி’ என்று பார்த்து வைத்து,

“எல்லாம் நேரம் தான்…” என்று சிரித்தபடி நகர்ந்தார் சகுந்தலா.

இவ்வளவிற்கும் தினம் போனில் பேசிக்கொண்டு தான் இருந்தான் பார்த்திபன், மதுவிடம்!

நாள் தவறாமல் நேரம் கிடைக்கும் போதெல்லாம் பேசி விடுவான். என்ன நடந்தது என்று கேட்கவில்லை என்று கேட்காமல் அவனாலும் இருக்க முடியாது, என்ன நடந்தது என்பதை அவளாலும் சொல்லாமலிருக்க முடியாது.

அதுவும் விடுமுறை என்பதால் அவள் தனிமையை உணரக் கூடாது என்று என்ன வேலையிருந்தாலும் அழைத்து விடுவான். அவன் அழைக்கவில்லை என்றால் மது, அழைத்து விடுவாள். வேலை இருக்கும் பட்சத்தில் கூட இரண்டு நிமிடமாவது அவன் பேசாமல் வைத்ததில்லை.

பானுமதி மதுவை திட்டியபோதும் கூட, உடனே அவனுக்கு அழைத்தவள், கொட்டித் தீர்த்து விட்டாள்.

“என்னை ஏன் மாமா உங்க அக்கா கிட்ட விட்டுட்டு போனீங்க?” என்று எடுத்தவுடன் கேட்க, மறுபுறம் அவனுக்கு புரியவே இல்லை.

“என்னடா? என்னாச்சு?” என்று சற்று பதட்டத்தோடு கேட்க,

“எப்பப் பார்த்தாலும் திட்டிக்கிட்டே இருக்காங்க…” என்றவுடன் தான் சற்று நிம்மதியானது அவனுக்கு.

மீண்டும் இருவருக்கும் முட்டிக் கொண்டது போல என்றெண்ணிக் கொண்டான். சகுந்தலாவும் சரி, பானுமதியும் சரி, அவன் இருக்கும் போது, அவன் முன்னால் எதுவும் பேச மாட்டார்கள். அவனிடம் அந்த பயமுண்டு!

ஆனால் அவன் இல்லாத போது, சகுந்தலாவை விட பானுமதி மதுவை கொட்டுவார் என்பது தெரிந்ததுதான். அவருக்கு சற்று அவசரம். பொறுமை சற்று குறைவு. மது, பார்த்திபனோடு ஒட்டாமல் வாழும் வாழ்க்கையை பார்க்கும் போது அவருக்கு அத்தனை கடுப்பாக இருந்தது.

ஒருபுறம் உடன் பிறந்த தம்பியின் வாழ்வை சீரழித்து விட்டோமோ என்ற பயம். மறுபுறம், இருவருக்கும் ஒத்துவராமலே போய் விடுமோ என்ற நடுக்கம்.

பத்தொன்பது வயதில் குடும்ப வாழ்வை தொடங்க கூடாதா என்ற கேள்வி வேறு அவருக்கு… தனக்கும் இதே வயதில் திருமணமாகியதை மதுவிடம் மீண்டும் மீண்டும் சொல்லி, அவளை நறுக்கிக் கொண்டே இருந்தார்.

எப்படியாவது, எதையாவது பேசி, இருவரையும் ஒன்றாக்க முடியாதா என்ற ஆர்வத்தில் எதையாவது மதுவிடம் பேசுவது அவரது வாடிக்கை தான். இதை பார்த்திபனும் அறிந்திருந்தான். அவள் தான் தும்மினால் கூட அதை பார்த்தியிடம் தெரிவித்து விடுவாளே!

அப்போதெல்லாம், “அதையெல்லாம் கண்டுக்காத மது… பெரியவங்க அப்படித்தான் சொல்வாங்க…” என்று அவளை சுலபமாக சமாதானம் செய்து விடுவான்.

ஆனால் இத்தனை ஆயிரம் கிலோமீட்டர்கள் தள்ளி இருக்கும் போது அவனால் என்ன செய்து விட முடியும்? பானுமதி மீதான அவளது கோபம் அவனுக்கு ரொம்பவுமே சிறுபிள்ளைத்தனமாக இருந்தது.

“அப்படி என்ன உங்கம்மா திட்டினாப்ல?” புன்னகையோடு அவன் கேட்க,

“எங்கம்மான்னு சொல்லாதீங்க… உங்கக்கா…” ரோஷத்தோடு அவள் கூறியதை கேட்டவனுக்கு இன்னுமே சிரிப்பாக இருந்தது.

“சரி…” என்று ஒத்துக்கொண்டவன், புன்னகையோடு, “எங்கக்கா என்ன சொன்னாப்ல?” என்று கேட்க,

அவனது கேலியான கேள்வி அவளை இன்னமும் எரிச்சல்படுத்த, “ம்‌ம்‌ம்… சொரக்காய்க்கு உப்பில்லையாம்…” என்று கோபமாக கூறினாள்.

“அப்படியா? நீதான கிராசரி லிஸ்ட் போட்ட, உப்பை மறந்துட்டியா மதுக்குட்டி?” என்று அதற்கும் சிரிக்க,

“மாமா…” பல்லைக் கடித்தாள் மது.

“ஓகே ஓகே… என்னாச்சுடா? அதை சொல்லு…” என்று சிரிப்பை குறைத்துக் கொண்டு அவன் கேட்க,

“நான் தத்தியாம்… உங்க லைஃப்பையும் கெடுக்கறேனாம்… என்னோடதையும் கெடுத்துட்டு இருக்கேனாம். நான் என்ன மாமா பண்ணேன்? நானா கல்யாணம் பண்ணி வைங்கன்னு கேட்டேன்? வேண்டாம்னு தான சொன்னேன்? என்னை என்னமோ பனிஷ் பண்றதா நினைச்சுக்கிட்டு உங்களுக்கு பனிஷ்மெண்ட் கொடுத்துட்டாங்க… இப்ப இப்படி பண்ற… அப்படி பண்றன்னு எப்ப பார்த்தாலும் திட்டிக்கிட்டே இருக்காங்க…” அவளையும் மீறி மனதுக்குள் இருந்தவை எல்லாம் வெளியே வந்தது.

சொல்ல ஆரம்பித்தாளே தவிர அவளால் முடிக்க முடியவில்லை. குரல் அழுகையில் தேய்ந்தது. அழுகை ரொம்பவும் அதிகமாக, அவளால் பேச முடியாமல் போக, அந்த பக்கத்தில் பார்த்திபனின் மனதுக்குள் தவிப்பு. அவளை இழுத்து அணைத்துக் கொள்ள வேண்டும் போல தோன்றியது!

ஆனால் அதற்கு முன் அவனுக்கு சிலவற்றை தெளிவுப்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும்.

லேசாக செருமிக் கொண்டவன், “இந்த மேரேஜை பனிஷ்மெண்ட்டா நினைக்கிறியா மது?” என்று கேட்க, அவனது கேள்வியில் அதிர்ந்து விழித்தாள்.

இந்த திருமணம் தண்டனையா?

அப்படி நினைத்தாளா?

நினைக்காமல் எப்படி சொல்ல முடியும்?

முதலில் அப்படி நினைத்திருக்கலாம். ஆனால் இப்போது அந்த நினைப்பு சுத்தமாக இல்லையே. சொல்லப் போனால் இந்த வாழ்க்கை அவளுக்கு ரொம்பவுமே பிடித்து இருந்தது.

பார்த்திபனை பார்க்காமல், அவனுடன் பேசாமலிருப்பது தான் தண்டனையாக இருக்கிறதே! திருமணத்திற்கு முன்னர் அவனை சற்று கடுமையான ஆசிரியனைப் போல என்று நினைத்திருந்தவள் தான், ஆனால் இப்போது ஒருநாள் அவனுடன் பேசாமலிருந்தாலும் எதையோ இழந்ததை போல அல்லவா இருக்கிறது!

இதன் அர்த்தம் என்ன?

உடல் முழுவதும் சில்லென்ற உணர்வு பரவியது!

ஷாலினியை பார்த்திபனோடு சேர்த்து வைத்து கலாய்த்து இருக்கிறாள். அஞ்சலியோடு அவனுக்கு என்ன உறவு என்பதும் அவளுக்கு தெரியும். எதுவும் அறியாதவள் அல்ல மது. சஞ்சய்யை காதலிப்பதாக நினைத்துக் கொண்டிருந்தவள். அவனோடு பிணக்கு வந்தபோது வெகு இயல்பாக அவனை கடந்து வர முடிந்தது. பிரச்சனையின் போது பார்த்திபனை தான் முதலில் தேடியது மனம்! அவனால் மட்டும் தான் தன்னை பாதுகாக்க முடியும் என்று தோன்றியதாலா? தன்னால் பார்த்திபனை அப்படி இயல்பாக கடந்து விட முடியுமா? அது நடக்கக் கூடியதா?

இல்லவே இல்லையென்று முரண்டியது மனம்!

ஒரு வேளை பார்த்திபன் அப்படி நினைக்கக் கூடுமா?

திக்கென்று இருந்தது! அதனால் தான் அவன் ஒதுங்கியே இருக்கிறானோ?

“இப்ப நான் அப்படி எதுவுமே நினைக்கல மாமா…” என்று கூற, குரல் நடுங்கியது.

“அப்படீன்னா முன்னாடி அப்படி நினைச்சியா மது?” ஆழ்ந்த குரலில் கேட்டவனின் குரல் அப்படியே அவளது நெஞ்சுக்குள் இறங்கியது.

“ஆரம்பத்துல மனசுக்கு ரொம்ப கஷ்டமா இருந்துச்சு மாமா. ஆனா இப்ப அப்படி எதுவுமே இல்ல. இன்ஃபாக்ட் ஐ அம் வெரி கம்பார்ட்டபிள் நவ்…”

உண்மையை தான் கூறினாள். மனதுக்குள் என்னவோ சலனங்கள்… ஒதுக்கவும் முடியவில்லை… ஒப்புக் கொள்ளவும் பயமாக இருந்தது. அவளது அம்மாச்சியையும், அம்மாவையுமே அப்படி வறுத்தெடுப்பவன், தன்னை என்ன சொல்வான்?

உள்ளுக்குள் சிலபல நிலநடுக்கங்கள்!

ஆனால் அவள் சொன்னதை கேட்ட பார்த்திபனுக்கு வெகு சந்தோஷம். கண்டிப்பாக எதிர்காலத்தில் தங்களது வாழ்க்கை சீராகி விடுமென்ற நம்பிக்கை வந்தது.

“அப்புறம் எப்படி மது எனக்கு மட்டும் பனிஷ்மெண்ட்ன்னு நினைக்கற?”

“அப்படீன்னா அப்படி இல்லையா மாமா?”

“எப்படீன்னா எப்படி இல்ல?” அவனது குரலில் குறும்பு மீண்டிருந்தது.

“மாமா…” சிணுங்கினாள் மது. அந்த குரல் அவனை வசியப்படுத்தியது! என்னன்னவோ செய்ய தோன்றியது.

“சரிடீ… எங்கக்காவ கூப்பிடு… என் பொண்டாட்டிய எதுக்கு திட்டினான்னு கேக்கறேன்…”

“இதோ கூப்பிடறேன்… நல்லா திட்டி விடுங்க… நீங்க திட்ற திட்டுல அவங்க ஊருக்கே ஓடி போய்டனும். இனிமே கோயம்பத்தூர அவங்க கனவுல கூட நினைக்கக் கூடாதாக்கும்… சொல்லிட்டேன்…”

ரொம்பவும் தீவிரமான குரலில் அவள் கூற, பார்த்திபனால் சிரிப்பை அடக்கவே முடியவில்லை. அதோடு அவன் ‘சரிடீ’ என்று ‘டீ’ போட்டதை கூட அவள் கவனிக்கவில்லை. என்றுமே அப்படி கூறியவன் அல்ல அவன். அப்போதிருந்த உல்லாசமான மனநிலை அவனை என்னவோ செய்தது!

“அடிப்பாவி… அம்மான்னு கூட பாக்காம நங்கையாவ தொரத்த பாக்கற பாத்தியா… அங்க நிக்கற மது…” என்று அவன் சிரிக்க,

“அவங்க மட்டும் என்னை பொண்ணா நினைக்காறாங்களா? அவங்க தம்பி லைஃப்பை நான் என்னவோ கெடுத்துட்டு இருக்க மாதிரி பேசறாங்க…”

சீரியஸான தொனியிலேயே அவள் கூற, அடக்கமாட்டாமல் அவன் சிரித்தான்.

“சரி சரி… எங்கக்காவ கூப்பிடு… இன்னைக்கு ரெண்டுல ஒண்ணு பார்த்துடலாம்…” அவனும் அவளைப் போலவே கூற, செல்பேசியை எடுத்துக் கொண்டு தங் தங்கென்று நடந்து வந்தவள், பானுமதியிடம் பேசியை நீட்டப் போனவள், அவசரமாக ஸ்பீக்கரை ஆன் செய்துவிட்டு,

“உன் தம்பிக்கிட்ட பேசு…” விறைப்பாக கூறினாள்.

“போட்டுக் கொடுத்துட்டியா?” என்றபடியே பேசியை வாங்கிய பானுமதி, ஸ்பீக்கரை ஆஃப் செய்யப் போக,

“ஸ்பீக்கர்ல பேசு… மாமா உன்னை திட்டறதை நானும் கேக்கணும்…” என்று பானுமதியின் கையை தட்டி விட்டாள் மது.

“உன்னோட ரவுசு பெருசா இருக்குடி…” என்று நொடித்த பானுமதி, பேசியை காதுக்கு கொடுத்து,

“சொல்லு பார்த்தி…” என்று கூற,

“என் பொண்டாட்டிய என்ன சொன்ன?” என்று எடுத்ததும் அவன் கேட்ட கேள்வியில் உண்மையில் இனிமையாக அதிர்ந்தார் பானுமதி.

“உன் பொண்டாட்டிய நான் என்ன சொல்லப் போறேன்?” என்று மெல்லிய சிரிப்போடு அவர் கேட்க,

“அப்புறம் ஏன் அப்படி அழறா?”

“ஏன்டா தம்பி… அவ அழுகறதுக்கு நான் என்ன பண்ண முடியும்?”

“என் பொண்டாட்டி அழற மாதிரி என்ன சொன்ன?”

“என் பொண்ணை நான் எதுவுமே சொல்லக் கூடாதா?” உண்மையிலேயே அவருக்கு ஆற்றாமையாக இருந்தது. பெற்ற பெண்ணை கணவனோடு இணக்கமாக இரு என்று சொன்னது ஒரு குற்றமா? ஆனால் அந்த ஆற்றாமையும் சந்தோஷமாகத்தான் இருந்தது. இருவருக்கும் எல்லாம் சரியானால் போதுமே!

“உன் பொண்ணை என்ன வேண்ணா சொல்லிக்க, ஆனா என் பொண்டாட்டிய ஒண்ணும் சொல்லக் கூடாது. இதுக்காகத்தான் உன்னை அங்க விட்டுட்டு வந்தேனா?” என்று லேசான சிரிப்போடு சொல்ல,

“மாமா… சிரிக்காம திட்டுங்க…” அருகில் அமர்ந்து கொண்டு பேசியில் தன் காதையும் வைத்திருந்த மது குரல் கொடுக்க,

“வந்து இருக்கு கச்சேரி… எப்படி என் பொண்டாட்டிய திட்டுவன்னு கேக்கறேன் மதுக்குட்டி… டோன்ட் வொர்ரி… உன் நங்கையாவ வீட்டை விட்டு தொரத்தறதுதான் அடுத்த டார்கெட்… ஓகே வா?” என்றான் சிரித்தபடி!

“ஹேய்யியியி…” என்று எழுந்து நின்று குத்தாட்டம் போட்டவளை பார்த்து தலையிலடித்துக் கொண்ட பானுமதி,

“எப்பா சாமி… நல்ல தம்பி… அவனுக்கு இப்படியொரு பொண்டாட்டி… எப்படியோ போங்க…” என்று அவனிடம் சலித்துக் கொண்டு, அந்த கதையை தாயிடம் கூறப் போனார்.

அதே சந்தோஷத்தோடு தான் சகுந்தலாவும் வந்தார், அடுத்த நாள் கோவை வரும் மகனையும் பார்த்தது போலவும் இருக்குமென்று!

முதல் நாள் வீட்டை ஒழுங்குபடுத்துகிறேன் என்று தலைகீழாக்கியவள், இரவுணவுக்கு தான் ஓய்ந்தாள், நடுநடுவே அம்மாச்சியையும் பானுமதியையும் கலாய்த்தபடி!

“ஏய் செல்லாத்தா… என்ன பண்ற நீ?” கையில் காஃபி டம்ப்ளரோடு பானுமதியை நோக்கி செல்வி போக,

“அம்மாவுக்கு காஃபி கொடுக்கணும் கண்ணு…”

“அந்த வேஸ்ட் லக்கேஜுக்கு காஃபி ஒண்ணுதான் குறைச்சல்… அதை அங்க வெச்சுட்டு இந்த தொட்டிய புடி…” செல்வியை வம்பிழுத்ததும் இல்லாமல், பானுமதியை வேஸ்ட் லக்கேஜ் என்று வேறு அசிங்கப்படுத்தி அவளது அட்டகாசங்களின் எல்லைகளை அதிகப்படுத்த, அவளது சிண்டை பிடிக்க தயாரானார், பானுமதி.

“ஏய் வேணா… அடங்கு… ரொம்ப ஆடாத…” என்று ஒரு விரலை காட்டி அவர் எச்சரிக்க, பதிலுக்கு அவளோ,

“அம்மாச்சி…” என்று கத்த, அமர்ந்திருந்த சகுந்தலா, யாருக்கு ஆதரவு கொடுப்பது என்று தெரியாமல், கடைசியில் எப்படி இருந்தாலும் மருமகளே துணை என்று அவள் பக்கம் சாய்ந்தார்.

“என்ன மதுக்குட்டி?”

“இங்க பார் அம்மாச்சி… உன் பொண்ணை வந்தமா போனமான்னு இருக்க சொல்லு. ரொம்ப தலையிடலாம்னு நினைச்சா என்னோட இன்னொரு ஃபேஸை காட்ட வேண்டியிருக்கும்… சொல்லி வை…”

“ஆனாலும் ரொம்பத்தான் ஆடறா உன் பேத்தி…” பானுமதி, அவரது பங்குக்கு, சகுந்தலாவை இடித்து விட்டு போக, இரண்டு பேருக்கும் இடையில் மாட்டிக் கொண்டு விழித்தார்.

பேச்சுதான் இப்படியே தவிர, வியர்க்க விறுவிறுக்க வேலை செய்து கொண்டிருந்தாள், செல்வியையும் சின்னதம்பியையும் ஆட்டி வைத்தபடி!

அடுத்த நாள் எழுந்தது முதலே, அவளது பரபரப்பு ஆரம்பமாகிவிட்டது.

சமையலை அவள் கண்டுகொள்ளவில்லை. ஏனென்றால் அவளுக்கு சமைக்க தெரியாது என்பதோடு, பார்த்திபனுக்கு என்ன பிடிக்கும் என்பதை கூட இதுவரை பெரிதாக கவனித்ததில்லை. இனி அப்படி இருக்கக் கூடாது என்றெண்ணிக் கொண்டாள்.

குளித்து முடித்தவள், கண்ணாடி முன் தவம் கிடந்தாள்!

ஒரு ஆடையை அணிந்து பார்த்தவள், தாடையை தட்டிக் கொண்டும், மூக்கை சுருக்கிக் கொண்டும், உதட்டை அஷ்ட சேஷ்டைகள் செய்தபடியும் சரி பார்த்தவள், திருப்தி இல்லாமல், மாற்றினாள்.

ஷார்ட்ஸ், மினிஸ் போன்றவற்றை அவளாகவே அணிவதில்லை. பார்த்திபன் ஏதாவது சொல்வானோ என்ற பயம் மாறி, அவளாகவே அதை தவிர்க்க ஆரம்பித்து இருந்தாள்.

இப்போது, பார்த்திபன் வரும் போது அவனை இம்ப்ரெஸ் செய்தேயாக வேண்டும் என்பது போல மனதுக்குள் ஒரு தவிப்பு! அது ஏனென்று அவளுக்கு புரியவில்லை. புரிவது போல இருந்தாலும், அதை சவுகர்யமாக தள்ளி வைத்தாள்.

ஏதாவது எதிர்மறையாக அவன் கூறிவிட்டால் அவள் உடைந்து விடுவாள் என்பதும் திண்ணமாக தெரிந்தது. அதை எதிர்கொள்ளத்தான் மனதுக்கு தைரியம் போதவில்லை!

அவன் எப்போதும் வெளியூர் செல்வான் தான். அதுவும் மூன்று நான்கு நாட்கள் வரை கூட அவளை விட்டு பிரிந்து இருந்திருக்கிறான். ஆனால் மொத்தமாக இருபது நாட்கள், திருமணத்திற்கு பின், அவளை விட்டு பிரிந்து இருப்பது இப்போதுதான்.

முழுதாக இருபது நாட்கள் பார்க்காமல் இருந்தது தான் அவளை என்னமோ செய்தது. இது கல்லூரி சமயத்தில் வந்த பிரிவென்றாலும் பரவாயில்லை. கல்லூரி போய்விட்டு வருவது என இருக்கும் போது, பெரிதாக இந்த பிரிவாற்றாமை வந்து படுத்தாது. ஆனால் இப்போதோ, அத்தனை கஷ்டமாக இருந்தது.

இருபது நாட்கள், இருபது வருடங்களை போல நீண்டது!

தலைவனை பாராமல், இளைத்து, கை வளைகள் தாமாக கழலும் நிலையிலிருந்தாள் மது.

‘என்னுடைய கழல்வளையைத் தாமும் கழல் வளையே யாக்கினரே…’ என்ற கோதை நாச்சியாரின் நிலை பரிதாபத்துக்கு உரியதல்லவா! தலைவனை பாராத தலைவி எதிர்கொள்ளும் இடும்பைகள் ஒன்றா இரண்டா? ஆனால் என்ன… அதை அவள் உணரவில்லை. உணரவும் தயக்கமாக இருந்தது.

மீண்டும் மீண்டுமாக வேறு வேறு உடைகளை அணிந்து பார்த்து விட்டு, கடைசியாக ஒரு சேலையை எடுத்தாள்.

திருமணத்தன்று அணிந்தது! மீண்டும் இன்று தான் கையிலெடுத்து பார்க்கிறாள். சிவப்பு நிற ஷிபான் டிசைனர் சேலை. அவளது நிறத்தை வெகுவாக தூக்கிக் காட்டியது. திருமணத்திற்காக தன் அன்னை எடுத்து, விடாப்பிடியாக பிலௌஸ் தைத்து தந்தது. மென்மையான அந்த சேலையை வருடிப் பார்த்தாள்.

மிகவும் பிடித்திருந்தது!

பார்த்திபனுக்கு பிடிக்குமா?

அவனுக்கு ஏன் பிடிக்க வேண்டும் என்று அவள் யோசிக்கவில்லை. பிடிக்கவில்லையென்றால்? கொஞ்சம் பயம் வந்தது!

அவளுக்கு பிடித்த அந்த சேலையை பொறுமையாக அணிந்தாள். அதே நிதானத்தோடு தலைவார, வெளியே சப்தம் கேட்டது.

“பார்த்தி… எப்படிப்பா இருக்க?” என்று சகுந்தலா கேட்கும் சப்தம் கேட்டது. அவசரமாக பின்னலிட்டவள், எடுத்து வைத்த மல்லிகை சரத்தை வழிய விட்டாள்.

“சூப்பரா இருக்கேன்… நீ எப்பம்மா வந்த?”

தாயிடம் விசாரித்துக் கொண்டிருப்பான் போல, “நேத்து தான் சாமீ… ரெண்டு பேரையும் பார்த்துட்டு போலாம்ன்னு வந்தேன்…” என்று கூற,

“ஓகே ஓகே… சரி மது எங்க?” என்று கேட்க,

“அடப்பாவி…” என்று சகுந்தலா கூற, “அவன் அடப்பாவி ஆகி ரொம்ப நாளாச்சு… இப்பத்தான் உனக்கு தெரியுதா?” என்று பானுமதி கிண்டல் செய்வதும் கேட்க, மெல்லிய புன்னகை படர்ந்தது அவளது உதட்டில்.

‘உனக்கு டைம் மேனேஜ்மெண்ட்டே இல்ல மது…’ என்று தன்னைத் தானே திட்டியவள், அவசரமாக பொட்டை ஒட்டி, கண்ணாடியில் சரி பார்த்துவிட்டு, மோதிர விரலால் குங்குமத்தை எடுத்தாள்.

கையை உயர்த்தி நடு வகிட்டில் குங்குமத்தை வைக்க, மதுவுக்கு பின்னிருந்த சுவரில் சாய்ந்தபடி நின்று கொண்டு அவளையே பார்த்திருந்த பார்த்திபனை கண்டவள், அனைத்தையும் மறந்து, உறைந்தாள்!

அவனையே பார்த்தபடி!

அத்தியாயம் 24

திருமணம் முடிந்து கிட்டத்தட்ட ஒரு மாதம் ஆகியிருந்தது. பார்த்திபனை பொறுத்தமட்டில் எதுவும் மாறவில்லை. வாரம் ஒரு முறை காரமடை வந்து செல்வதை வழக்கமாக கொண்டிருந்தான். கோவை அவனுக்கு வசதியாக இருந்தது.

மது சென்னையில் படித்த படிப்பை கோவைக்கு மாற்றிக் கொண்டாள்.

திருமணம், விருந்துகள், குலதெய்வ வழிபாடு, கறிவிருந்து என்று அனைத்தும் முடிந்து மதுவை சென்னையிலிருந்து கோவைக்கு மாற்ற மேற்கொண்ட முயற்சிகள் என்று ஒரு மாதம் போனதே தெரியாமல் பறந்தது.

இவற்றை தவிர அவர்களின் வாழ்வில் வேறு எந்த மாற்றமும் வந்துவிடவில்லை.

அதற்கான எந்த முயற்சியும் பார்த்திபன் மேற்கொள்ளவில்லை.

மது தான் தனது மனைவி என்பதை அவன் மறுக்கவில்லை, மறக்கவில்லை.

பூஜா கூறியது அவனுக்கு நியாயமாகவே பட்டது. தன்னால் மதுவை மனைவியாக ஏற்கவே முடியாது என்ற சூழ்நிலை இருக்கும் பட்சத்தில் இந்த திருமணம் கண்டிப்பாக மன்னிக்கவே முடியாத ஒரு தவறு என்பது அவனுக்கு நன்றாக புரிந்திருந்தது.

அவள் சொன்ன அந்த கோணத்தில் மதுவை மனதில் இருத்தி, நினைத்துப் பார்த்தான்.

அவளை மனைவியாக நினைப்பதில் அவனுக்கொன்றும் அத்தனை  பெரிய சிக்கலிருப்பதாக அந்த நேரத்தில் தோன்றவில்லை. எதிர்காலத்தில் தோன்றாமலிருக்க வேண்டுமே என்ற பயம் எழுவதையும் தவிர்க்க முடியவில்லை.

முகத்தில் மெல்லிய புன்னகை படர்ந்தது. உள்ளே ஒரு இதமான சிலிர்ப்பு. கண்களை மூடி அந்த சிலிர்ப்பை முழுவதுமாக அனுபவித்தான்.

மது அவனுக்காக பிறந்தவளா? இந்த வாழ்க்கை தனக்கு என்ன வைத்திருக்கிறது என்பதை அவனால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. அஞ்சலியை ஒரு காலத்தில் ஆத்மார்த்தமாக விரும்பியதாக எண்ணினான். கண்டிப்பாக பார்த்தி விரும்பினான். ஆனால் அவளது தேவை வேறு என்று புரிந்த பின்னர், மனம் மென்மையான உணர்வுகளை தொலைத்து விட்டது.

அவள் திருமணமாகி, ஒரு குழந்தைக்கும் தாயாகிய பின்னரும் தன்னால் இன்னொரு பெண்ணிடம் மனதை செலுத்த முடியுமென்று தோன்ற முடியாத காரணத்தால் தான் திருமணத்தை தள்ளிப் போட்டதும்.

ஆனால் இப்போதைய நிலைமை வேறு! மதுவை திருமணம் செய்ய கட்டாயம் செய்கிறார்கள் தான். ஆனால் அவனாக மதுவை ஏற்றுக் கொள்ள முடியாவிட்டால் தன்னுடைய வாழ்க்கையோடு மதுவின் வாழ்க்கையும் அல்லவா பாதிக்கப்படும்.

அது மாபாதகம்! சரி செய்யவே முடியாத பாவமும் கூட!

இப்போது அவனால் எதிர்காலத்தில் மதுவை மனைவியாக நினைக்க முடியும் என்று தோன்றிய பின் தான் முழுமையாக தன்னை இந்த திருமணத்தில் ஈடுபடுத்திக் கொண்டான்.

ஆனால் யாரிடமும் பெரிதாக வெளிப்படுத்திக் கொள்ளவில்லை.

முன்பு ஈடுபாடு இல்லாமல் செய்த வேலைகளை, மனம் தெளிவான பின் ஈடுபாட்டுடன் செய்ய முடிந்தது.

அப்போதும் எதிலும் எட்டத்தான் நின்றான்.

அவனது தாய்க்கும் தமக்கைக்கும் திருமணம் வரை இவன் ஏதும் பிரச்சனை செய்து விடக் கூடாதே என்ற வேண்டுதல். அவர்கள் தயக்கத்துடன் இவனது முகம் பார்க்கும் போதும் கூட எந்த உணர்வையும் காட்டாமல் வேலையை பார்த்துக் கொண்டு போவதைதான் வழக்கமாக கொண்டிருந்தான்.

திருமணம் முடிந்த பின் மற்ற சடங்குகள் என்று இருவருமாக ஆரம்பிக்க, அவன் முறைத்த முறைப்பில் இருவருமே தப்பித்தோம் பிழைத்தோம் என்று தான் காணாமல் போக முடிந்தது.

பார்த்திபனின் உணர்வுகள் வினோதகனுக்கு புரிந்தது. அவன் மனைவியாக ஏற்றுக் கொண்டவளை கண்டிப்பாக கைவிட்டு விட மாட்டான் என்று அவருக்கு தெரியும். ஆனால் மற்ற இருவருக்கும் பொறுமை கொஞ்சம் குறைவாக தான் இருந்தது.

விட்டால் பார்த்திபனையும் பிடிக்க முடியாது. மதுவையும் பிடிக்க முடியாதோ என்ற பயம் அவர்களுக்கு.

திருமணம் முடிந்து காரமடை வீட்டிற்கு வந்தவன், மதுவை அவளது அறையில் உறங்க சொல்லிவிட்டு, எப்போதும் போல அவனது மாடியறைக்கு சென்று விட்டான்.

அவனது இயல்பு மாறாத அணுகுமுறை உண்மையில் மதுவுக்கு நிம்மதியாக இருந்தது தான் உண்மை.

திருமணம் என்று முடிவானது முதல் எக்கச்சக்க குழப்பத்தில் இருந்தாள். பூஜாவின் ஆலோசனைகள் மதுவுக்கு சற்று தெளிவை தந்தாலும், பார்த்திபனுடனான திருமணத்தை அவளுக்குள் இன்னுமே குழப்பத்தை ஏற்படுத்தியது.

முதலில் இந்த திருமணத்தை அவள் எதிர்பார்க்கவில்லை. ஆனால் அவளது மறுப்புக்கும் மதிப்பில்லை என்ற மாதிரியான சூழ்நிலை. வெகு வருடங்களுக்கு பிறகு தன்னுடைய பெற்றோருக்கு பார்த்திபனுடனான உறவு சீரடைந்ததால் அவன் பலிகடா ஆக்கப்பட்டு விட்டானோ என்ற குற்ற உணர்வு வேறு!

பார்த்திபன் இந்த திருமணத்தை ஏற்கிறானா அல்லது அவனுக்கு தேவையில்லாத சுமையாக தான் இருக்க போகிறோமா என்ற கவலை அவளை தின்றது.

தான் செய்த தவறுக்கு தண்டனை தான் இந்த திருமணம் என்ற ஆற்றாமை வேறு! இந்த குழப்பத்தில் ரதீஷ், சஞ்சய் பின்னுக்கு போனதுதான் உண்மை!

இத்தனை குழப்பத்தோடு இருக்கும் தன்னுடைய திருமண வாழ்க்கை எப்படி இருக்கும் என்ற கேள்வி அவள் முன் மிகப் பெரிதாக தோன்றியது.

அந்த கேள்வியோடு தான் திருமண வாழ்க்கையில் தன்னவனோடு அடியெடுத்து வைத்தாள் மது!

வீட்டிற்கு வந்து விளக்கேற்றியவுடன் அவன் கூறிய முதல் வார்த்தை மிகவும் இயல்பாக, “நீ போய் உன்னோட ரூம்ல இருந்துக்க மது…” என்று கூறிவிட்டு மாடிக்கு போக முயல,

“இன்னைக்கு நாள் நல்லா இருக்குன்னு ஜோசியர் சொன்னாப்ல தம்பி…” சகுந்தலா, மகனை பார்த்து தயங்கியபடியே கூற, அவரை முறைத்தவன்,

“அதெல்லாம் எதுவும் வேண்டாம்…” பல்லைக் கடித்தபடி மேலே போக முயல,

“என்னம்மா சொல்றான்… வேண்டாங்க்றான்…” அவசரமாக அவரது காதை கடித்தார் பானுமதி.

“ஒரு நிமிஷம் பொறுமையா இரு மதி. நான் என்னன்னு பேசி பாக்கறேன்…” என்றபடி மகனை நோக்கி தயங்கியபடியே போனார் சகுந்தலா.

இத்தனை நாட்கள் கழித்து மகன் திருமணம் முடிந்தும் கூட, அந்த சந்தோஷத்தை கூட அனுபவிக்க விட மாட்டேன் என்கிறானே இவன் என்ற கோபம் சகுந்தலாவுக்குள் இருந்தாலும், அதை அவரால் காட்ட முடியாது. மீண்டும் அவன் முருங்கை மரம் ஏறிவிட்டால் இறங்குவானா என்று கூட அவரால் நினைத்துப் பார்க்க முடியவில்லை.

பிடிவாதக்காரன்!

“இல்ல தம்பி… நல்ல நாளை விட்டுட்டா அப்புறம் கஷ்டம்டா…” மாடியேறிக் கொண்டிருந்தவனிடம் இழுத்தார் சகுந்தலா.

“ம்மா…” என்று பல்லைக் கடித்தவன், “எதுவா இருந்தாலும் நான் பாத்துக்கறேன்… நீங்க ரெண்டு பேரும் கொஞ்சம் சும்மா இருந்தா போதும்…” என்று கடிக்க, வினோதகன் சங்கடமாக தலைகுனிந்து கொண்டார்.

“தம்பி… முறைன்னு ஒண்ணு இருக்குப்பா…” தயவாகவே பானுமதி கூற,

“நீயும் அம்மாவும் ஃபோர்ஸ்  பண்ணி கல்யாணம் பண்ணி வெச்ச மாதிரியே, எல்லா விஷயத்துலையும் பண்ணிடலாம்ன்னு நினைக்காதக்கா. நானும் ஒரு மனுஷன் தான். மெஷின் இல்ல. மது என் பொறுப்பு… அதோட விட்டுடு…”

பார்த்திபனுக்கு இதையெல்லாம் பேச அவ்வளவு சங்கடமாக இருந்தது. தயக்கமாக கூட. மனைவியாக ஏற்க முடியும் என்று முடிவு செய்து விட்டானே தவிர, அவனது மனம் இன்னமும் அந்த தயக்கத்திலிருந்து விடுபடவில்லை. மது இருக்கும் சூழ்நிலையில் தான் ஏதாவது தவறாக பேச, அது அவளை மன ரீதியாக இன்னமும் பாதித்து விட்டால் என்ன செய்வது என்ற பயமும் வேறு. இப்படி சூழ்நிலையில் எப்படியெல்லாம் இந்த பெண்கள் யோசிக்கிறார்கள் என்று கோபம் அவனுக்கு!

இந்த விவாதங்களை பார்த்த மதுவுக்குள் இன்னமும் குற்ற உணர்வு அதிகமாகியது. ஏன் பார்த்திபனை இப்படி படுத்துகிறார்கள் என்று அவளுக்கு கோபம் வந்தது.

பிடிக்காத திருமணம். எப்படி பார்த்திபனால் சுலபமாக ஏற்றுக் கொள்ள முடியும் என்று அவளது மனம், அவனுக்காக வக்காலத்து வாங்கிக் கொண்டிருந்தது. சஞ்சய் மற்றும் ரதீஷ் மனதின் மூலைக்கு சென்றிருந்தனர்.

அவளது முகம் போன போக்கைப் பார்த்த பார்த்திபன், “மது… நீ உன்னோட ரூமுக்கு போய் ரெஸ்ட் எடு…” என்று அவளை விரட்ட, வேகமாக தலையாட்டி விட்டு அறைக்கு சென்றாள்.

வந்திருந்த விருந்தாளிகள் எல்லாம் கிளம்பியிருந்தனர். இவர்கள் மட்டும் தான் என்பதால் அவனும் சற்று ஆசுவாசமாகி இருந்தான்.

“தம்பி…” என்று பானுமதி மீண்டும் இழுக்க, “அக்கா… தயவு செஞ்சு என்னோட போக்குல விடு…” கறாராக கூறியவனை என்ன செய்வது என்று அவருக்கு புரியவில்லை.

“மாப்பிள்ளைய விடும்மா… ரொம்ப முறுக்காத… ஏன் இவ்வளவு அவசரப்படற? நல்லது கெட்டது தெரியாதவரா நம்ம பார்த்தி?” வினோதகன் இதை சொல்லியே ஆக வேண்டியிருந்தது. ஒரு ஆணால் மட்டுமே ஒரு ஆணை புரிந்து கொள்ள முடியும். பெண்களால் அது முடியாது. பெண்களின் உணர்வுகளும், உள்வாங்கும் முறைகளும் வேறு, ஆண்களின் உணர்வுகளும் உள்வாங்கும் முறைகளும் வேறு தான்.

பானுமதி அமைதியாக, அதை கண்ட பார்த்திபன், “நான் நாளைக்கு கோயம்பத்தூர் போறேன்…” என்றும் அறிவிக்க,

“இதெல்லாம் உனக்கே நல்லாருக்கா பார்த்தி?” சகுந்தலா தான் கேட்டார்.

“இதுல என்னம்மா நல்லா இல்ல?”

“பங்காளிங்க வீட்டுக்கு விருந்துக்கு போவணும்… கறிவிருந்து போடணும்… குலதெய்வ கோவிலுக்கு போய் பொங்க வைக்கோனும்… மறுவீட்டு அழைப்பு கூட முடியாம இதென்ன சாமி?” சகுந்தலா கிட்டதட்ட புலம்பினார் தான். வேறென்ன செய்ய, ஒவ்வொருவரையும் ஏதாவது ஒன்றை கூறி அடக்கி, அரட்டி வைக்கிறானே?!

“சரி… இதெல்லாம் ஒரு வாராத்துல முடிஞ்சுருமா?” இப்படி கேட்பவன் இவன் ஒருவனாகத்தான் இருப்பான்.

“ஒரு வாரத்துல எப்படி சாமீ முடியும்? ஒரு பத்து பாஞ்சு நாள் வீட்ல இருந்து மதுவ அங்கயிங்க கூட்டிட்டு போனாதான…” என்று அவர் பொறுமையாக எடுத்துக் கூறுவதாக நினைத்துக் கொள்ள,

“சரி பத்து நாள் இருக்கேன். பதினோராவது நாள் நான் கிளம்பிடுவேன்…” என்றான் பிடிவாதமான கறார் குரலில்.

“அப்ப மது?” பானுமதி அவசரமாக கேட்க,

“இப்ப சென்னை போயிட்டு வரும் போது காலேஜ்ல டிசி வாங்கிடலாம். பிஎஸ்ஜி இல்லைன்னா கிருஷ்ணம்மாள்ல சேர்த்துடறேன். அங்க படிக்கட்டும்…” என்று முடித்து விட, பெண் கோவையில் அவனுடன் தான் இருப்பாள் என்பதில் அந்த இருவருக்கும் சற்று நிம்மதியாக இருந்தாலும் இப்படி பிடிவாதமாக இருப்பவனுடன் மதுவின் குடும்ப வாழ்க்கை எப்படி இருக்கும் என்ற பயம், அவர்களை ஆட்டுவித்தது.

ஆனால் அவர்கள் அறியாதது என்னவென்றால், இப்படி பிடிவாதமான பார்த்திபனை கட்டாயப்படுத்தி நிச்சயமாக திருமணம் முடிக்கவே முடியாது என்பதுதான். மனதால் அவனாக ஏற்றுக் கொண்ட பின் தான் திருமணத்திற்கு சம்மதித்தான் என்பதும், மனதால் ஏற்று கொள்ள முடியாது என்று அவன் நினைத்திருக்கும் பட்சத்தில் தலைகீழாக நின்றிருந்தாலும் அவனை திருமணத்திற்கு சம்மதிக்க வைத்திருக்க முடியாது என்பதும் இருவருமே உணரவில்லை.

இப்போது அவன் காத்திருப்பது மதுவின் மன மாற்றத்திற்காக… அவளது சம்மதத்திற்காக… அவளுடைய காதலுக்காக! கடந்த கால கசப்புகள் யாவையும் மறந்து, அவளாக அவனை ஏற்றுக் கொண்டால் மட்டுமே பார்த்திபனை இந்த குடும்ப வாழ்க்கைக்குள் பிணைத்து வைக்க முடியும் என்பதே இப்போதைய அவனது நிலை!

“தம்பி…” என்று பானுமதி இழுக்க,

“அக்கா… இந்த மேரேஜை பிடிவாதமா நடத்தும் போதே, இதையெல்லாம் நீ எக்ஸ்பெக்ட் பண்ணி இருக்கணும். நான் ரோபோ இல்ல. நீ கல்யாணம் பண்ணுன்னா பண்ணனும்… குடும்பம் நடத்துன்னா நடத்தனுமா? அது என்னால முடியாது. மதுவோட பொறுப்பை நான் எடுத்துக்கிட்டேன். அதோட விட்டுடு. இதுக்கு மேலயும் எல்லாத்தையும் கட்டாயப்படுத்தி நடத்தலாம்ன்னு கனவு கண்டுகிட்டு இருக்காத… மது இப்போதைக்கு நல்லா படிக்கட்டும். பியூச்சர்ல அவ எடுக்கற டெசிஷன் பொறுத்து தான் எது ஒண்ணுமே… இதுக்கு மேல நீ இதுல தலையிடாத. இதே தான் அம்மாவுக்கும்…”

கறாரான குரல். தெளிவாக கூறினான். இதற்கும் மேல் எதிலும் யாரும் தலையிட வேண்டாம் என்று அவ்வளவு பிடிவாதமாக அவன் கூறிய பின் இவர்கள் என்ன பேசுவது?

அதுவுமில்லாமல் மது எடுக்கும் முடிவு தான் தன் முடிவு என்கிறானே… அவளுக்கு இதில் என்ன முடிவெடுக்க தெரியும் என்ற குழப்பம் அந்த இருவருக்கும்.

விதி விட்ட வழி… என்று பெருமூச்சு விட்டவர்கள், அதற்கும் மேல் எதுவும் பேசவில்லை.

பத்து நாட்களில் அனைத்து விசேஷங்களையும் முடித்துக் கொண்டு பதினோராவது நாள், மதுவையும் அழைத்துக் கொண்டு கோவை சென்று விட்டான், உடன் வர இருந்தவர்களையும் மறுத்து விட்டு!

*****

திருமணம் முடிந்து ஆறு மாதம் கழிந்த நிலையில் மது சூழ்நிலையோடு பொருந்திக் கொள்ள துவங்கினாள்.

செல்வி மதுவந்தி என்பது மாறி திருமதி மதுவந்தி பார்த்திபன் என்றானது மட்டுமேயான மாற்றம் எந்த நிலையில் அவளால் நிறைய யோசிக்க முடிந்தது. கட்டுப்பாடற்ற சுதந்திரமுமில்லை. அதே சமயத்தில் அவள் ஒரு சரிவை சந்தித்தபோது எதற்கெடுத்தாலும் குற்றம் கண்டுபிடித்த தாயின் அணுகுமுறையும் இல்லை.

வீட்டு வேலைகளுக்கும் சமையலுக்கும் செல்வியையும் சின்னதம்பியையும் அனுப்பியிருந்தார் சகுந்தலா.

எப்போதும் போல தினமும் காலை கல்லூரி. மாலையில் வீட்டுக்கு அருகிலேயே பரதப் பயிற்சி மற்றும் கம்ப்யூட்டர் கோர்ஸ்கள். சிறிய மாற்றம் என்னவென்றால் திருமணத்திற்கு முன் தினசரி உணவுக்கு அவள் திட்டமிட்டதில்லை. சென்னையில் அவளது அன்னை பார்த்துக் கொள்வார் என்றால், காரமடையில் அவளது பாட்டி பார்த்துக் கொள்வார்.

இப்போது தினசரி உணவை மட்டும் அவள் திட்டமிட வேண்டியிருந்தது. முதலில் அவளுக்கு என்ன செய்வது என்பது புரியாமலிருந்தது. காலையில் என்னென்ன செய்வது என்று செல்வியிடம் கூறிவிட்டால், அன்றைய சமையல் முழுவதையும் அவளே பார்த்துக் கொள்வாள்.

நாட்கள் போக போக, அவளுக்கு அந்த வாழ்க்கை பழகிப் போனது.

அவன் ஐந்தரை மணிக்கெல்லாம் எழுவதை வழக்கமாக கொண்டிருக்கிறான் என்பதையே கொஞ்ச நாட்கள் கழிந்த பின் தான் உணர்ந்தாள்.

காலையில் அவனது முதல் வேலை வீட்டுக்கு அருகிலிருந்த ஜிம்முக்கு போவதுதான் என்பதையும் தாமதமாக தான் தெரிந்து கொண்டாள்.

கோவை வீட்டுக்கு எப்போதோ ஓரிரு முறை வந்தது தான். அதுவும் சிறிய வயதில். அப்போது பார்த்திபன் கல்லூரியில் படித்துக் கொண்டிருந்த நேரம் என்று நினைவு. காரமடை அளவுக்கு இல்லையென்றாலும் இதுவும் பெரிய வீடுதான். காரமடை வீடு பழைய தொட்டி கட்டு வீடு என்றால் கோவை வீடு சற்று நவீனம்.

சுற்றிலும் தோட்டத்தோடு கூடிய அழகான வீடு. மது எழ ஏழாகி விடும். எழுந்து, கொஞ்சம் யோகா செய்துவிட்டு கையில் காபியோடு தோட்டத்தை சுற்றி வரும் போதுதான் பார்த்தி ஜிம்மிலிருந்து வருவான்.

ஆரம்பத்தில் அவள் பேச யோசித்ததெல்லாம் கூட நடந்தது.

ஆனால் அவன் அப்படி விடாமல், ஜிம்மிலிருந்து வந்த கையோடு,

“குட் மார்னிங் மதுக்குட்டி…” என்று எப்போதும் போல ஆரம்பித்து,

“நல்லா தூக்கம் வந்துச்சா? மாத்திரை ஒழுங்கா சாப்ட்றியா? கிளாஸ்லாம் எப்படி போகுது?” என்று வரிசையாக கேட்பான். முதலில் கொஞ்சம் தயக்கம் இருந்தது. வாய்ப்பூட்டு திறவாமல் சண்டித்தனம் செய்தது.

அதற்கும், “மது… இது நீயா? ஒரு செக்கண்ட்க்கு நூறு வார்த்தை பேசுவ… இப்ப என்னடா இப்படி அமைதியா இருக்க?” என்று அதற்கும் கிண்டலாக கேட்க,

“ஒண்ணுமில்ல மாமா…” என்பதையே அத்தனை தயக்கத்தோடு தான் கூறினாள்.

அவன் எகிறியது எல்லாம் தாயிடமும் அவனது தமக்கையிடமும் மட்டும் தான். அவளிடம் ரொம்பவும் பார்த்து பார்த்துத்தான் பேசுகிறான் என்பதும் அவளுக்கு புரிந்தது.

“கேசுவலா இருடா…” என்று அவளது தலையைப் பிடித்து ஆட்டிவிட்டு வீட்டுக்குள்ளே சென்றான்.

உள்ளே சென்ற பார்த்திபனையே பார்த்துக் கொண்டு நின்றாள் மது.

காலையில் கொஞ்சம் பேச்சு, இரவு அவன் வீட்டிற்கு வந்ததும் கொஞ்சம் பேச்சு. ஏழரை மணிக்கு அவன் வந்தானென்றால்,

“ம்ம்… இன்னைக்கு என்ன மேடம் நடந்தது?” இரவுணவை எடுத்துக் கொண்டு சோபாவில் அவளருகே அமர்ந்து, அன்று நடந்த அத்தனையும் ஒப்பிக்க செய்து விடுவான்.

“ஆடு, மாடு, கோழி எல்லாமே தான் நடந்தது மாமா…” என்று அவள் சிரிக்க, ஒரு நொடிக்கும் மேல் அவள் மேல் அவனது பார்வை நிலைத்தது.

“ஆடு மாடு… கூட நீயும் நடந்தன்னு சொல்லு…” பதிலுக்கு அவன் கிண்டலடிக்க,

“நான் இல்ல… நீங்கதான்…” அவளும் விடவில்லை.

“சரி… சரி… அரசியல்ல இதெல்லாம் சாதாரணமப்பா…” என்று அவன் சிரிக்க, உடன் அவளும் சேர்ந்து சிரித்தாள்.

பார்த்திபனின் இயல்பான குணத்தை அறிந்து கொண்டது இது போன்ற நேரங்களில் தான்.

வெளியில் இறுக்கமாக இருப்பதை போல அவன் காட்டிக் கொண்டாலும், இயல்பில் அவன் அப்படி கிடையாது என்பதை அவள் திருமணத்திற்கு முன்னரே உணர்ந்திருக்கிறாள். இப்போது திருமணமான பிறகு, அதை இன்னமும் உறுதி செய்து கொண்டாள்.

“இன்னைக்கு கிளாஸ்ல…” என்று ஆரம்பித்தால், அனைத்தையும் ஒப்பித்து விடுவாள்.

கல்லூரி கதை, டான்ஸ் கிளாஸ் கதை, கம்ப்யூட்டர் கிளாஸ் கதை என அனைத்தும் இப்படித்தான் அவனை வந்து சேரும்.

அவனும் தன்னுடைய அன்றைய அனுபவங்கள் அனைத்தையும் அவளிடம் கூறுவான். அவள் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதை விட, அவளுடைய தினசரி நடவடிக்கைகள் அவனுக்கு தெரிந்தாக வேண்டும் என்ற எண்ணம் தான். அதையும் அவள் அறியாமலே நடத்திக் கொள்வான்.

கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மது தன்னுடைய இயல்பை மீட்டெடுத்தாள்… அதாவது பார்த்திபன் அவளை மீட்டெடுக்க செய்தான், எதுவும் செய்யாமலே, இயல்பாக, இயற்கையாகவே அவள் பழையபடி மாறுமாறு பார்த்துக் கொண்டான். முக்கியமாக பழைய விஷயங்களை, நடந்த நிகழ்வுகளை அவன் பேசுவதே இல்லை. மற்றவர்களையும் பேச விட்டதில்லை. தனிமையில் அவள் இருக்க அவன் அனுமதித்ததுமில்லை.

கல்லூரி முடிந்தால் நடனம், நடனம் முடிந்தால் கம்ப்யூட்டர் வகுப்பு, அவ்வப்போது நீச்சல், யோகா, ஜூம்பா என்று அவளாகவே சுற்றுமாறு பார்த்துக் கொண்டான்.

அவள் தனியாகத்தான் போவாள் என்றாலும், கூடவே அவனது நம்பிக்கைக்குரிய டிரைவர் இருந்தார்.

ஒவ்வொரு வகுப்புக்கு சேர்த்து விடும் போது மட்டும், பார்த்திபன் நேரே வருவான். முழுவதுமாக அவன் ஆராய்ந்த பின்னர் மட்டுமே அவளை அந்த வகுப்பில் சேர அனுமதிப்பான்.

ஆனால் அதற்கு பின்னர் எங்கும் அவன் வந்ததில்லை. ஆனால் டிரைவர் துணையில்லாமல் எங்கும் அவள் போனதில்லை.

திருமணத்திற்கு முன் அவளது தினசரி செயல்கள் என்னவோ, அது எதுவும் இல்லாமலில்லை என்ற அளவுக்கு இருந்தது. நடுவில் சற்று அபஸ்வரமாகிதால் எதுவும் முடிந்து விடவில்லை என்று அவளாகவே உணர செய்தான். அவளது குற்ற உணர்விலிருந்து வெளிவர அவனால் என்னவெல்லாம் செய்ய முடியுமோ, அத்தனையும் செய்தான் பார்த்திபன்.

தாயோ தமக்கையோ வந்தாலும் ஒன்றிரண்டு நாட்களில் கிளம்பி விடுமாறு பார்த்துக் கொண்டான். இருவரும் ஒரே அறையில் கூட இல்லை என்பதை பார்த்து பல்லைக் கடித்துக் கொள்வார்கள் அவ்விருவரும். ஆனால் அவனிட்ம் கேட்க இருவருக்குமே தைரியம் இருக்காது.

கல்லூரியில் முதல் வருடம் முடியும் வரை கூட, இந்த நிகழ்வுகள் மாறவில்லை. பரீட்சை எல்லாம் முடிந்து, விடுமுறை ஆரம்பித்த போதுதான் அவள் கொஞ்சம் விழிக்க வேண்டியிருந்தது.

பார்த்தி அவனது தொழில் நிமித்தமாக ஐரோப்பிய நாடுகளுக்கு சென்றிருக்க, இம்முறை பானுமதியை மதுவின் துணைக்கு இருத்தி விட்டு சென்றிருந்தான். அவருக்கோ மகள் குடும்பம் நடத்தும் அழகை பார்த்து கன்னாபின்னாவென கோபம் வந்தது. அந்த கோபம் தாளாமல் மகளை தனிமையில் கடியோ கடியென்று கடிந்து வைத்தார் பானுமதி!

“என்ன மது… உனக்கு கொஞ்சமாவது அறிவிருக்கா?” எடுத்த எடுப்பிலேயே அவர் இப்படி கேட்கவும், முறைத்தாள் மது.

“ஏம்மா? உனக்கு ஸ்டாக் இல்லையா?” என்று அவள் கேட்க,

“இந்த கிண்டலுக்கொன்னும் குறைச்சலில்ல… இதெல்லாம் உனக்கே நல்லாவா இருக்கு?”

“ம்மா.. சொல்றதை தெளிவா சொல்லும்மா…”

“நீயென்ன சின்ன பிள்ளையா மது?”

“ஷப்பா… முடில…” அலுத்துக் கொண்டாள் அவள்.

“அவன் தான் பிடிவாதக்காரன்… ஒதுங்கியே இருக்கான்னா, நீயும் இப்படியே இருப்பியா?” கோபமாக அன்னை கேட்க, மது பதில் கூறத் தெரியாமல் விழித்தாள். “என்ன மது… பதிலே பேச மாட்டேங்க்ற?” அதற்கும் இடி வாங்கினாள்.

உண்மையில் பார்த்திபனுடனான இந்த வாழ்க்கை இதுவரை அவளுக்கு எளிதாக இருந்தது. நடுவில் அவன் வியாபார நிமித்தமாக வெளியூர் போன போதும் கூட இப்படி அவளுக்கு இருக்கவில்லை. ஆனால் இப்போது வெளிநாடு சென்ற போது, அவளுக்கு எதையோ இழந்தது போல இருந்தது. அந்த எரிச்சலில் இருந்தவளுக்கு தாயின் குத்தல் மொழிகளை கேட்டு இன்னமும் எரிச்சலாக இருந்தது.

“இப்ப என்ன பண்ணனுங்கற?”

“நான் என்ன சொல்றது? உன்னோட முடிவு தான் அவனோட முடிவுன்னு சொல்லிட்டான்ல… இப்படியே தத்தி மாதிரி இருந்து உன்னோட வாழ்க்கைய வீணாக்காத பாப்பா. அதை தான் நான் சொல்ல முடியும்…”

“இதுல நான் என்ன பண்ண முடியும்? தேவை இல்லாம மாமா தலைல என்னை கட்டி, அவரோட லைஃப் தான் இப்ப வீணாச்சு. எல்லாம் நீங்க பண்ணிட்டு என்னை ஏன் குவஷின் பண்றீங்க?”

ரொம்பவுமே எரிச்சலாக இருந்தது.

“சரிம்மா எதுவும் கேக்கல… நீயும் இப்படியே இரு… அவனும் இப்படியே இருக்கட்டும்… ரொம்ப அழகா விளங்கிரும் குடும்பம்…”

அவளை இன்னமும் கடுப்படித்து விட்டு அவர் போய்விட, கண்ணீர் வழிய நின்றாள் மது.

தன்னை தனியாக விட்டு சென்ற பார்த்திபன் மேல் கோபம் வந்தது.

‘தனக்கு என்ன நடக்கிறது?!’ என்பதை உணர்வதற்கு முன்பே, அனைத்தும் நடந்துவிட்டிருக்க, கத்தி.. உதவிக்கு அழைக்க கூட முடியாத படி, வாயும் கட்டப்பட்டிருக்க, ‘தன் நிலையை இனி என்னவாக போகிறதோ?!’ என மிகவும் கலங்கி தான் போனாள் காயத்ரி.

தனது கைகளும், பின்பக்கமாய் இறுக்கி கட்டியதால், தன்னால் எதையும் செய்திட முடியாது என்பது விளங்கிய நொடி முதல்,  அவளின் மனம் முழுவதும் நிறைந்தது தன்னவனின் நினைவே….

“ஏன்னா! ப்ளீஸ், வந்து என்ன காப்பாத்துங்கோ… இவ யாருன்னு நேக்கு தெரியலையே.. எப்ப நினச்சாலும் வருவேன்னு கொடுத்த வாக்க காப்பாத்துவேளா இப்பவும்.. ?!’ என கௌதமிடம், மனதால் அழைப்பு விடுத்தவள், அந்த நொடி, அவன் மீது தான் கொண்டிருந்த கோபம், வருத்தம் எல்லாமே கானலாகி போயிருந்தது.

அந்த வாகனத்தில், தன்னை தூக்கி செல்பவர்கள், மூவர் என்பது அவர்களின் இருப்பில் உணர முடிந்தவள், இறுதியில், ‘நேக்கு தப்பா எதுவும் நடந்திட கூடாது, அப்படி எதாவது ஆகறதுக்கு, முன்னே என்னோட பிராணன, நா விட்டுடனும்’ என முடிவு செய்தவள், அவளின் இறுதி நொடிக்காக பிராத்தனை செய்ய துவங்கினாள், தனக்கு நடக்க போவது யாதென தெரியாமலேயே….

பல மணி நேரமோ, பல யூகங்களோ என கழிந்த, சில நிமிட பயணம் நிறைவு பெற, வாகனத்தை நிறுத்தி, காயத்ரியின் கைகளை விடுவித்து, அவளை ஒருவன் பல படிகளை கடக்க வைத்து, உள்ளே அழைத்து வர, பின்னே வந்த ஒருவனோ, அவள் வந்து சேர வேண்டிய இடம் வந்ததும், அவளின் கண் கட்டை அவிழ்க்க, இதுவரை கட்டப்பட்டிருந்ததால், அந்த இடத்தில் இருந்த சாதாரண வெளிச்சம் கூட கண்களை கூசச்செய்திட, கண்களை நன்கு கசக்கி, மெல்ல விழி திறந்து எதிரில் பார்த்தவள், விழி விரித்து நின்றாள் அதிர்ச்சியில்…


‘தான் காண்பது நிஜமா.. !!!’ என ஒரு நொடி யோசித்தவள், மறு நொடி, எதை பற்றியும் யோசிக்காமல் ஓடத்துவங்கினாள், “ஏன்னா…!” என்ற அழைப்போடு…

தன் முன்பு காயத்ரி வந்து நின்றது முதல், அவளை, ஒற்றை இருக்கையில் அமர்ந்து,  கற்பாறையென இறுகிய முகபாவனையில் பார்த்திருந்த கௌதமிற்கு, காயத்ரியின், “ஏன்னா…!” என்ற அழைப்பு, முதலில் சிறு நிம்மதியை கொடுத்தது எனில், அடுத்து அவள் செய்த செயல், முற்றிலும் அவள் மீதான கோபத்தை துடைத்தெரிந்தது.

கௌதமை அங்கே கண்டவுடன், இதுவரை தான், நினைத்து பயந்த அனைத்து துயரும், தன்னை விட்டு நீங்கிவிட்டது என்ற நிம்மதி தோன்ற, ஓடி வந்து, அவன் மடியில் அமர்ந்தவள், தனது இரு கரத்தை, அவன் கழுத்தில் மாலை போல் இட்டு, அவன் கழுத்து வளைவில் முகம் புதைத்திருந்தாள்.

தனக்கு முழுமையான பாதுகாப்பு, அவனின் கரத்தில் தான்! என்பது போல இறுக்கமாய் அவனை அனைத்திருந்தவளின் செயலில், முதலில் திகைத்தவன், அடுத்த நொடி, அவளின் இடையோடு கை கோர்த்து, தன்னோடு இறுக்கிக்கொண்டான் காற்றுக்கும் இடைவெளி இல்லாது.

தான் கௌதமை அனைத்திருப்பதோ, அவனின் அனைப்பில் தான் இருப்பதோ, சிறிதும் உணராது, இதுவரை இருந்த தவிப்பு இன்னும் நீங்காது, நடுக்கம் சிறிதும் குறையாமல் அவனுள் புதைந்தவள்,

“ஏன்னா ! என்ன காப்பாத்துங்கோ..! இவா யாருன்னே நேக்கு தெரியல. என்னை எங்கையோ அழச்சின்டு போறா. நல்லவேளை நீங்க… வந்து….. !!” ‘வந்துட்டேள்!’ என சொல்ல வந்தவள், அப்போது தான், ‘இல்லையே! அவரு எங்க வந்தாரூ.. நா தானே இங்க வந்தேன்?!’ என்பது வரை விளங்க, இதுவரை இருந்த பயம், பதட்டம், குழப்பம் நீங்கி தெளிவாகிட, தன்னை  இங்கே வரவைத்தது கௌதமின் திட்டமா?! என அதிர்ந்தவள் அவனை விட்டு சட்டென விலக முயற்சிக்க, அது வெறும் முயற்சியாக மட்டுமே இருந்தது.

அவள் வந்து, தன் மீது அமர்ந்தது, முதலில்  அதிர்ச்சியை கொடுத்தது எனினும், அவளின் மூச்சுக்காற்று தன் பின்னங்கழுத்திலும், காதுமடலிலும் உரச, பேசியவளின் வார்த்தைகளும், அவள் உடுத்தியிருந்த தாவணியின் விளைவால், தனது கரம் உணர்ந்த வெற்றிடை மென்மையும், அவனின் காதல் மனதுடன், அவனின் இளமை உணர்வையும் சேர்த்து தூண்டிய விதத்தில், கிறங்கி இருந்தவன், அவள் சட்டென விலகிட நினைத்த போது, அதற்கு இடம் தர இயலாது, அவளின் விலகல் தனக்கு பிடிக்கவில்லை எனும் விதமாய், “க்கூம்… ” என முனுமுனுத்தபடி, அவளை தன் கரம் கொண்டு தன்னோடு சேர்த்தனைக்க, அதுவரை இருந்த கொஞ்ச நஞ்ச பரிதவிப்பும் நீங்கி, அந்த இடத்தில் மொத்தமாய் கௌதமின் செயலே ஆக்கிரமித்து ….

தன் பலம் கொண்ட மட்டும், அவனை தள்ளி நிறுத்தியவளின், முகத்தை பார்த்த கௌதம், “இப்ப என்னடீ, உன் பிரச்சனை?!” என கேட்க, “என்ன பிரச்சனையா?! நன்னா கேட்டேள் போங்கோ.. விடுங்கோ முதல்ல என்ன..?!” என அவனிடமிருந்து திமிறிட,

“நானா வந்து உன்ன இழுத்து மடியில உக்கார வச்சேன்.. நீயா வந்து உக்காந்த, கட்டிபிடிச்ச, இப்படி உசுப்பேத்தி விட்டுட்டு, என்னமோ, நா தான் எல்லாத்துக்கும் காரணம், அப்படிங்கற மாதிரி ரியாக்ட் பண்ணற…!!”  என கேட்டவனின் வார்த்தையில், தான் செய்த பிழையால், பதில் சொல்ல முடியாது தலை கவிழ்ந்தவளின் கண்ணீர் துளி, அவன் கரத்தில் விழ, அவளை தன்னை விட்டு விலக்கி எழுந்தவன்,

அவளை தனது இருக்கையில் அமரவைத்து, அவளின் முன்பு மண்டியிட்டு அமர்ந்தவன், “செல்லம்மா! இங்க பாரு.. உனக்கு என் மேல இருக்கற காதல் உண்மை. அதே மாதிரி, நா, உன் மேல உயிரா இருக்கறதும் உண்மை… அந்த காதல் மேல மட்டும் நம்பிக்கை வை… ப்ளீஸ்!” என, தனது மற்றைய உணர்வுகளுக்கு, பூட்டி போட்டுவிட்டு, காயத்ரியின் குழப்பத்திற்கும், பயத்திற்கும் முதலில் தீர்வு காணும் எண்ணத்தோடு பேசிட,

“காதலா … நீங்களா…  என் மேலையா..?! என் மேல மட்டும் தானா?! இல்ல நிறைய பேரில நானுமா… ?! உங்கள மாதிரி குடுச்சிட்டு, கூத்தடிக்கறவா சொல்ற பேச்சு, விடிஞ்சா மாறிடுமின்னு நேக்கு நன்னா தெரியும்… நீங்க பப்ல போட்ட ஆட்டத்த தான், நா என் கண்ணால பாத்தேனே… விடுங்கோ… நேக்கு பயமா இருக்கு இங்க இருக்கவே… ” என முதலில் கேலி போல ஆரம்பித்தவள், பரிதவிப்பில் முடிக்க,

காயத்ரி, தன் மீது சொன்ன புகார்களில் விட்ட கோபம் மீண்டும் வந்திட, “அடிச்சேன்னு வைய்யி.. பல்லு காணாம போயிடும். யார் கூட நா கூத்தடுச்சத நீ பாத்த… நா தண்ணீ…. எவடீ சொன்னா….?!  எவளோ சொன்னான்னு, நீயும் நம்பி என்ன சந்தேகபட்டதுக்கு, பதிலா என்னைய கொன்னு போட்டிருக்கலாம்!” என சொல்லி முடிக்கும் முன்பு, தன் கரம் கொண்டு, அவனின் வாயை அடைத்தவள், “ப்ளீஸ், அப்படி சொல்லாதேள்…?!” என பதட்டத்தோடு சொல்லிட,

“லூசாடீ நீ!  இப்படியும் பேசற, அப்படியும் பேசற… இப்ப உண்மைய சொல்லு, அவங்க சொன்னத நம்பி மட்டும் தான், நீ என்ன விட்டு விலகி போக பார்க்கறையா..?! அப்ப என்னை நம்பல, நா, உன் உடம்புக்காக மட்டும் தான், உன் பின்னாடி வந்தேன்னு நினைக்கிறையா….?! இல்ல, வேற காரணமா?! அத நீ  சொல்லாம, இந்த இடத்தில இருந்து, ஒரு அடி கூட உன்னால நகர முடியாது… ” என எச்சரிக்கையாக சொல்லி, அவளின் முகம் பார்க்க,

‘தான், அவனின் மீது கொண்ட சந்தேகம் என்பது, தனக்கு ஒரு ஆபத்து என்னும் போது, அவனை மட்டுமே, உள்ளம் தேடிய போதே விலகி, அவன் மீதான காதல் மட்டுமே பிரதானமாகி போனது விளங்கினாலும், அவன் அந்தஸ்த்து, உயரம் அவளை மிரட்சி கொள்ள வைத்ததே, அவனிடமிருந்து விலகி செல்ல தூண்ட, அவர்கள் சொன்னதை கொண்டு, தான் இப்படி பேசினால், அவன் தன்னை விட்டு விலகிடுவான்.

தன்னை போன்ற சந்தேகபிராணியோடு வாழ முடியாது என நினைப்பான் என்பதற்காக  சொன்னதை கூட நம்பாமல், வேறு காரணம் நிச்சயம் இருக்கும், அதை அறியாமல் இங்கிருந்து செல்லவிடமாட்டேன் எனும் அவனின் காதல் தான் எத்தனை உயர்ந்தது.. அதற்கு தான் தகுதியானவள் இல்லையே… !’ என தோன்றிட, அவள் அவன் மேல் சொன்ன பழி சொல்லிற்காகவே, அவன் கரம் பற்றி அதில் தன் முகம் புதைத்தவள்,

“என்ன மன்னிச்சிடுங்கோன்னா. நா உங்கள பத்தி அவா ஆயிரம் சொன்னாலும், மனசுல சின்ன சலனமும் கொண்டு வந்திருக்க கூடாது. அது தான் உண்மையான நேசம், அதோட உங்க அந்தஸ்த்துக்கு ஏத்தவா நா இல்ல. அதான் உங்களுக்கு, நா தகுதியானவ இல்லன்னு, உங்கள விட்டு விலகி போயிடலாமின்னு… சாரி ன்னா…. ” என சொல்லி, தோம்பியவளின் தலையில், தன் மறுகரம் கொண்டு வருடியவன்,

மென்மையாக, “செல்லம்மா! இங்க பாருடா… இதெல்லாத்துக்கும் காரணம் நீ இல்ல, நா தான்.. நாம் பார்த்து, எப்ப நீ தான் எனக்கு எல்லாம் ன்னு முடிவு செஞ்சேனோ, அப்பவே உன் பத்தி நா தெரிஞ்சுகிட்டது மாதிரி, என்னைய பத்தி உனக்கும் தெரியபடுத்தியிருந்தா, யார் என்ன சொல்லியிருந்தாலும், உன் மனசுல குழப்பம், சந்தேகம் வந்திருக்காதே..?! சோ முதல் தப்பு என்னோடது தானே…!” என சொன்னவனின் வார்த்தையில், தவறு செய்த தன்னைவிட்டு, ‘நடந்த பிழைக்கு தானே காரணம்’ என, தன் மீதே பழிபோட்டுக் கொள்ளும் கௌதமின் அன்பில் பிரம்மித்து போனவள், அதுவரை வழிந்த கண்ணீர் துளி மொத்தமாய் நின்றிருக்க, அந்த கண்களில் இப்போது, அவன் மீதான மரியாதையும், நேசமும் மட்டுமே மிஞ்சி நின்றது..

“செல்லம்மா ! கொஞ்சம் என்கூட வா…” என, அவளின் கரம் பற்றியவன், நேராக அந்த வீட்டின் மாடியில் இருந்த அறை ஒன்றிற்கு அழைத்து செல்ல, அந்த அறையின் உள்ள சென்றவள், அதன் பிரமாண்டத்தில், ‘ஆ…!’  வென வாய் திறந்து நின்றவள், இது தானே கௌதமிற்கும் தனக்குமான வேறுபாடு என எண்ணி முடிக்கும் போது,

“இந்த ரூம்ல உனக்கு என்ன தெரியுது, செல்லம்மா?!” என கேட்ட கௌதமின் குரலில், ‘எதற்கு கேட்கிறான்?!’ என புரியாவிட்டாலும், மீண்டும் அந்த அறையை கண்களால் வலம் வந்தவள், “ரூம் பெருசா, நல்லா நீட்டா இருக்குன்னா.. எல்லா பொருளும் நிச்சயமா விலை உயர்ந்ததா தான் இருக்கும். எல்லா இடத்திலையும் பணத்தோட செழுமை தெரியற மாதிரி பாத்து பாத்து கலை நயத்தோட இருக்குன்னா…. !” என சொல்லிக் கொண்டே போனவள்,

நிறுத்தி கௌதம் முகம் பார்க்க, ‘ஹும்..!’ என பெருமூச்சு விட்டவன், “ரொம்ப சரியா சொன்ன செல்லம்மா…! பணத்தோட செழுமை, பிரமாண்டம், அழகு…. எல்லாமே இருக்கு, ஆனா உயிர்ப்பு… !!!!மிக பெரிய கேள்விக்குறி இல்ல..?!”  என கேட்டவனின் வார்த்தைக்கு சரியான அர்த்தம் புரியாமல் விழித்தவளை அழைத்து அங்கிருந்த மெத்தையில் இருத்த, அதன் மென்மையே கூறியது அதன் விலையை..

“இந்த மெத்தை எப்படி இருக்கு…?!” என மீண்டும் கேட்க, “நன்னா தான் இருக்கு.. ஷாப்ட்டா… படுத்தா நிம்மதியா தூக்கம் வரும்…. ” என சொல்ல, விரக்தியாய் ஒரு சிரிப்பை உதிர்த்தவன், “நீ சொல்லற அந்த தூக்கம் எனக்கு வரலையே, ஏன் செல்லம்மா… !” என வருத்தத்தோடு கேட்வனின் குரலில் இருந்த பேதம் அப்போது தான் உறைக்க,

“என்னன்னா சொல்றேள்?! நேக்கு, எதுவும் புரியல… கொஞ்சம் புரியற மாதிரி சொல்லுங்கோ…. ” என குழப்பத்தோடு கேட்டவளிடம்,

“நீ சொன்னையே அந்தஸ்த்து, உயரம் ன்னு அது மட்டும் இருந்தா நா பெரிய ஆளா…. நிம்மதியான வாழ்க்கை வாழ்ந்திட முடியுமா?!

அனாதையா ஆசிரமத்துல வளர்ற குழந்தைக்கு கூட , அங்க கூடவே வளர்ற பிள்ளைங்களோட பாசம் கிடைக்கும்… ஆனா எனக்கு?!

பிறந்தது முதல் தனிமை மட்டுமே அனுபவிக்கற அனாதை நா… கடமைக்காக பார்த்திக்கற யார்கிட்டையும் அன்பையும், பாசத்தையும் எதிர்பார்க்க முடியுமா?! வேலைக்கு வர்றவங்க அவங்க கடமையா செய்வாங்களா?! இல்ல, அதுல பாசத்த காட்டுவாங்களா சொல்லு?!

அம்மா, தாத்தா எல்லாம் இருந்தும் எதுவுமே எனக்கு நிரந்தரமில்லாமல், தினம் தினம் இந்த வீட்டுல, தனிமைய அனுபவிச்சிட்டு கிடக்கற கொடுமைய விட, ப்ளாட்பார்ம்ல தூங்கறது எவ்வளவு நிம்மதி தெரியுமா?!

பிறந்தது முதலே அம்மா தூக்கி வளர்க்கல… ஏன்! தாய்பாலோட ருசி கூட எனக்கு தெரியாது. தாத்தாக்கு தொழில் தான் பிரதானம். நேரம் கிடச்சா என்கூட இருப்பார். குழந்தையில நிறைய அவர தேடியிருக்கேன். வளரும் போது அவர் இப்படி தான்னு புரிஞ்சிது. அவர் கூடவாவது இருக்கணுமின்னே பத்து வயசுல அவர்கூட ஆஃப்பிஸ் போவேன். அங்க போய் அந்த உலகத்துல வாழ துவங்கன உடனே அவர் இன்னுமே என்னவிட்டு விலகி போவாருன்னு தெரியல எனக்கு, இல்லன்னா அவராவது இன்னும் கொஞ்ச வருஷம் எனக்கு கத்து கொடுக்கணுமின்னே இருந்திருப்பாரோ என்னவோ… நா நிர்வாகத்த பார்த்துப்போன்னு தெரிஞ்ச உடனே அவரும் போயாச்சு…. ” என சொல்லும் போது, அவன் முகத்தில் தெரிந்த விரக்தியும், குரலின் கரகரப்பும், காயத்ரியின் மனதை சுட, தன் கௌதமின் ‘தேடல் எது?’ என்பது நன்கு விளங்க, அவன் கைபிடித்து அழைத்தவள், தன் மடியில் தலை சாய்த்த நொடி, அவன் கண்ணீர் அவளின் மடியை நனைக்க துவங்கியது.
சிறிது நேரம் அமைதியாய், அவளின் மடியின் சுகத்தில் லயித்திருந்தவன், மீண்டும்,

“நா தண்ணி அடுச்சத பார்த்தேன் பப்லன்னு சொன்ன இல்ல… நா இதுவரை அத கையில தொட்டது கூட கிடையாது…” என சொன்னதும்,

அவன் வாயை தன் கரம் கொண்டு மூடியவள்,  “போதுன்னா, நா அதுக்கு உங்ககிட்ட விளக்கம் கேட்கல. விட்டுடுங்கோ.. நா தான் மட்டி மாதிரி பேசிட்டேன்!” என சொல்லியவளுக்கு,

“இல்ல செல்லம்மா! இன்னும் என்னை பத்தி நீ தெரிஞ்சுக்க இது தேவை” என்றவன், “ஏன், அத தொட்டது இல்ல தெரியுமா… ?! அதனால தான், என்னோட அம்மா நிரந்தர நோயாளியா ஆனாங்க…”

“எங்க தாத்தா பணத்து பின்னாடி ஓட, அவரோட ஒரே மகள சரியா விசாரிக்காம, பணக்காரங்க படிக்கற ஸ்கூல்ன்னு சேர்த்துட்டு மாசமானா பணத்தை அனுப்பிட்டு விட்டுட்டாரூ. ஸ்கூல் முடிச்சு, காலேஜும் அதே மாதிரி ஹாஸ்டல் வாசம் தான்…

அப்ப ஒரு நாள் தாத்தாக்கு போன் வந்து, போய் பார்க்கும் போது தான் தெரிஞ்சுது, அம்மா புல்லா ட்ரக் அடிக்ட் ஆனதே… அப்புறம் கையோட கூட்டிட்டு வந்து எவ்வளவோ ட்ரீட்மெண்ட் கொடுத்து, அவங்கள கொஞ்சம் சரி செஞ்சாலும், அவங்க எடுத்துக்கிட்ட போதை மருந்தோட தாக்கம் உடல்நிலைய ரொம்பவும் பாதிச்சிடுச்சு.

எங்க தாத்தாக்கு, தனக்கு அடுத்து தன்னோட குடும்பத்திற்கும், சொத்துக்கும் வாரிசு வேணுமின்னு தோண, அவருக்கு கீழ வேலை பார்த்தவர பேசினாரா, மிரட்டி பனியவச்சாரா தெரியல… ! எங்க அம்மா கல்யாணம் ஊரறிய ஜம்முன்னு நடந்துச்சு…

அடுத்து கொஞ்ச நாள் கழிச்சு, நா உருவானதும் தாத்தாக்கு தலைகால் புரியல… அப்போ தன்னோட மகளும், வயித்துல இருக்கற குழந்தையும் தெருஞ்ச அளவு, என்னோட அப்பா தெரியல… முழு நேரமும், தன் மகள தன்னோட கட்டுப்பாட்டுல, கண்காணிப்பில வச்சிட்டாரு.

‘கணவன், மனைவிக்கு இடையில ஒரு குறிப்பிட்ட அளவுக்கு மேல தலையிட யாருக்கும் உரிமையில்ல. அப்படி உரிமையை மீறி நடந்தா அந்த உறவு நிலைக்காதுன்னு ..’ சிறந்த வியாபாரியா இருந்த தாத்தாக்கு தெரியல…

பொறுத்திருந்த அவரும், எந்த நோக்கத்திற்காக, என்னை உங்க மகளுக்கு கல்யாணம் செஞ்சு வச்சிங்களோ, அது நடந்திடுச்சு. இனி எனக்கு இங்க வேலையில்ல. இதுவும் உங்களுக்கு கீழ செஞ்ச வேலை மாதிரி தான். என் வேலை முடிஞ்சுது.. இனி என் வாழ்க்கைய நா பார்த்துக்கறேன்னு விட்டுட்டு போயிட்டாறூ….”

“அப்ப உங்க அப்பா… ?!”

“இருக்கலாம்.  பட் எங்க தெரியாது.. கண்டுபிடிக்கலாம். ஆனா, அவருக்குன்னு ஒரு குடும்பம் இருக்குமே. அவரோட நிம்மதிய சேர்த்து கெடுக்கனுமான்னு விட்டுட்டேன்.

அப்புறம், அம்மா டெலிவரி. அதுவும் ஏதோ சிக்கலால, ஏழு மாசத்துலையே பிறந்திட்டேன். அதோட அம்மாவால சுத்தமா நடமாட்டம் இல்லாம போச்சு. அவங்க ரத்ததுல இருக்கற நஞ்சு எனக்கு போயிடுமின்னு புட்டிபால் தான் கொடுக்க வச்சாறாம் தாத்தா. அவருக்கு தெரியல பாரேன், அந்த ரத்ததுல தான் அத்தன மாசமும் நா இருந்தேன்னு…

நல்லா நடமாடும் வயசுல, அம்மாவ பார்க்க அவங்க ரூமுக்கு கூட்டிட்டு போவாங்க.. ஆனா அங்க இருக்கற அமைதி, ஒரு மாதிரி எனக்கு அப்ப பிடிக்கலையோ?! இல்ல, துறுதுறுப்பினால அங்க இருக்க முடியலையோ..?! நிறைய நேரம் அங்க இருக்க மாட்டேன்.

இப்படி இருந்த நேரத்தில தான் ஆரன சந்திச்சேன். அவன் அப்பா கூட அவன் செல்லம் கொஞ்சறது.. தினமும் அவங்க அம்மா செய்யறது ன்னு கதையா சொல்வான். எனக்கும் நாளாக ஆக அதே மாதிரி என்னோட அம்மாவும், ஆசையா கொஞ்சனுமின்னு தோணும். அதற்காகவே அவங்க ரூம்ல போய் உக்கார தொடங்கினேன். அப்ப அவங்க பார்வைக்கு அர்த்தம் நிச்சயமா தெரியல..

ஆனா சில நாள் தான் இது நடந்துச்சு, அடுத்து நா ஸ்கூல்ல இருக்கும் போது திடீர்ன்னு கூப்பிட்டாங்க. வீட்டுக்கு வந்தா அம்மா நடு ஹால்ல…. பெட்டில… அந்த நிமிஷத்துக்கு அப்புறம் என்ன நடந்திச்சு, என்னன்னு எதுவுமே தெரியாது. பிரம்மை பிடிச்ச மாதிரி இருந்த என்னை, மறுபடியும் சரி செஞ்சது ஆரன் தான். அவன் தான், என் கூடவே கொஞ்ச நாள் இருந்தான். தாத்தாவும் என் கூடவே இருக்கற மாதிரி பார்த்திட்டாங்க.

ஆரன் என்கிட்ட ரொம்ப க்ளோசா இருக்கறது ஜெனி ஆன்டிக்கு பிடிக்கல. அவங்களுக்கு ரொம்ப நாள் கழிச்சு கிடச்ச குழந்தை அவன். சோ! ஓவர் பொசசீவ் அவங்க.. அவங்க அவன பார்த்துக்கறத பார்த்தா, எனக்கும் ஆசையா இருக்கும்… ஏக்கத்தோட நா பார்க்கறத பொறாமையா பார்க்கறதா அவங்க நினைக்க ஆரம்பிச்சாங்க.


தாத்தாவும் போன பிறகு ரொம்பவும் கொடுமையா இருந்துச்சு இங்க இருக்கறது. அதனால ஆரன் வீட்டுக்கு வேற வழி இல்லாம போய் இருந்த போது தான் அவங்க எண்ணம் தெரிஞ்சுது. அங்கிள் எவ்வளவோ சொல்லியும் அவங்களுக்கு அது பிடிக்கலைன்னதும் நானும் முடிஞ்ச வரை விலகியே தான் இருந்தேன்.


ஆனா அதுக்கு ஆரன் விடல. எங்க போனாலும், எத செஞ்சாலும் என்கூடவே இருக்கற மாதிரி செஞ்சுக்கிட்டான். அவன் ஜாலியா விளையாட்டு பிள்ளையா இருக்கறது என்ன குஷி படுத்த தான். நா சீரியஸ்ஸா இருக்கற பார்த்து வேணுமின்னே, ஏதாவது கலாட்டா செஞ்சு என்னை சிரிக்க வச்சிடுவான்.

இதே மாதிரி போயிட்டு இருக்கற நேரத்துல தான், என்னை மறுபடியும் மனசு விட்டு சிரிக்க வச்ச ஒரு ஏஞ்சல பார்த்தேன்…!” என, இதுவரை அவளின் மடியில் படுத்தபடி சொல்லிக் கொண்டிருந்தவன்,

நேராக படுத்து அவளின் முகம் பார்க்க.. ‘யார் ..?!’ என்ற ஆர்வத்தோடு, கௌதம் முகம் பார்த்திருந்தவளின் கன்னத்தில், தனது ஒரு கரம் பதித்தவன். “இதோ! இந்த இன்னோஷன்ட் பேபிய தான், அந்த மால்ல பார்த்தேன். நீ சுமிகூட பேசினதுல எனக்கு செம சிரிப்பு..” என்றவன்

“அடுத்து அந்த பேக் … அதுல இருந்த மிட்டாய பார்த்ததும், இந்த டால் பேபிய ரொம்ப பிடிச்சு போச்சு… அப்போ நீ மிஸ் ஆகிட்ட… ஆரனுக்கா சாப்பிட அங்க வந்தப்ப தான், மறுபடியும் உன்ன பாத்து அந்த ஸ்வேதா க்ரூப் கிட்ட காப்பாத்தி கூட்டிட்டு வந்தேன்.

நா, தொடர்ந்து படிக்கணுமின்னு, சதா அங்கிள் சொன்னதுக்காக, நீ படிக்கற அதே கேம்பஸ்ல தான், நா MBA படிக்கறேன். நீ அந்த பேர் சொன்னதும் உனக்கு சர்ப்ரைஸ்ஸா இருக்கட்டுமேன்னு, நா படிக்கறத சொல்லல.

அதோட சக்கரவர்த்தி க்ருப்ஸ் கம்பெனின்னு சொன்னதும், நீ ‘வேலை பார்க்கறையான்னு?!’ கேட்டையா, சும்மா விளையாடி பார்க்க ஆசை பட்டு, ஆமான்னு சொல்லி, இப்ப இவ்வளவு தூரம் சிக்கல கொண்டு வந்தாச்சு”  என சொல்லி முடித்தவன்,

இவ்வளவு நாள் மனதில் அழுத்திக்கொண்டிருந்த விசயத்தை வெளியே கொட்டியதாலோ, என்னவோ ஒரு வித நிம்மதி பரவ, ஒரு ஆசுவாச பெருமூச்சோடு, தனது பேச்சே நிறுத்தியவன், அவளின் கன்னத்தில் பதித்த கரத்தை எடுக்காமலேயே அவளின் கண்களையே பார்த்திருக்க…

சிறிது நேரம் வரையிலும், அவனின் பார்வையை தாங்கியவளால், அதற்கு மேல் இயலாது போக, வேறு புறம் பார்வை பதித்து.. “ஏன்னா! இப்படியே பார்த்துட்டு இருக்கேள்?!” என மெல்லிய குரலில் கேட்க,

“செல்லம்மா! நா ஒன்னு கேட்கவா.. ?!”  என்றதும், அவனை பார்த்தவளின் கண்கள், “எதாவது ஏடாகூடமாக கேட்பானோ?!” என்ற படபடப்பை மறைக்காமல் வெளிப்படுத்த,

“பாத்தியா, இன்னும் என் மேல நம்பிக்கை வரல இல்ல?!” என சிறுபிள்ளையாய் முகம் திரும்பியவனை பாத்ததும், அவளின் படபடப்பு நீங்க, “இல்லன்னா, இனி நீங்க எத கேட்டாலும் நா செய்வேன்… சொல்லுங்க என்ன செய்யனும்?”  என அவனின் தலைமுடியை கோதியவாறு கேட்க,

அவளின் கண்களை நேராக பார்த்தவன், “நீ இதே மாதிரி, எப்பவும் என்பக்கத்துல இருக்கணும்.. எனக்கு ஒரு நல்ல தோழியா, காதலியா, மனைவியா மட்டும் இல்லாம ஒரு அம்மாவா… இருப்பியா… நா இதுவரை அவங்க பாசத்த அனுபவிச்சது இல்ல, இனி எல்லாமே உன்கிட்ட தான்னு முடிவு செஞ்சதால தான், உன்னோட செல்ல பேர்ல கூட ‘அம்மா..’ வர்ற மாதிரி வச்சிருக்கேன்… ” என ஏக்கத்தோடு கேட்டவனின் மீது, பெண்களுக்கே உரித்தான தாய்மை உணர்வு உந்திட, அதை வார்த்தையால் சொல்லிட கூட முடியாத நிலையை, கௌதமின் கடந்த காலமும், ஏக்கமும் அழுத்திட,

மெல்ல ‘சரி !’ என தலையசைத்தவள், மிகவும் மென்மையாய் அவனின் நெற்றியில் இதழ் பதிக்க, “தேங்க்ஸ் செல்லம்மா!” என்ற வார்த்தையோடு, மனதின் பாரமெல்லாம் விலகிட்ட நிறைவோடு, தன் செல்லம்மாவின் வயிற்றில் முகம் புதைத்து, இடையோடு அனைத்திருந்தான், கௌதம் சக்கரவர்த்தி மீண்டும் ஒரு மழளையாய்….

உன்னோடு தான் … என் ஜீவன் ..

பகுதி 23

இரவு நேர நிலவின் குளுமை போல, மனதில் இருந்த ஒரு வித இதமான சூழலை ரசித்தபடி, கல்லூரிக்கு தயாராகி கொண்டிருந்தான் கௌதம்.

நேற்று ஆரன் வீட்டிற்கு வந்த பிறகே, தனது இல்லம் வந்தவன், ஆரன் நிலைக்கு காரணமானவர்களுக்கான தண்டனையையும் அளித்து முடித்திருக்க, இதுவரை இருந்த ஒரு வித இறுக்கம் தளர்ந்த நொடி முதல், தன் செல்லம்மாவை காண வேண்டும் என தவித்தவன், இன்று விரைவாக சென்றுவிட முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தான்.

காயத்ரியை பார்த்து, இன்று எப்படியும் எல்லா விசயத்தையும் சொல்லிட வேண்டும் என நினைத்தவன், பெரிய ஹோட்டல் ஒன்றிற்கு அழைத்து, இரவு டின்னருக்கான டேபிளை புக் செய்தவன், கல்லூரி முடிந்தவுடன் தன் செல்லம்மாவிற்கு சர்ப்ரைஸ் கொடுக்க நினைத்து, மேலும் பல ஏற்பாடுகள் செய்தவனுக்கு தெரியவில்லை, எல்லாமே கனலாய் போக போகிறது என்பது….

கௌதம் பற்றி அறிந்து கொண்ட தகவல்களை நம்பவும் முடியாமல், நம்பாமல் இருக்கவும் வழியில்லாமல் தவித்தவளுக்கு, அதை சுமி அறியாமல் மறைப்பதே பெரும்பாடாகி போனது. முதலில் இருந்தே, நல்ல தோழியாய் எச்சரித்தவளின் வார்த்தைக்கு மதிப்பளிக்காமல் போனோமே! என்ற எண்ணமா?! அல்லது தனது சோகம் தன்னோடு போகட்டும் பிறர் அறிய கூடாது என்ற எண்ணமோ?! ஏதோ ஒன்றினால், முடிந்த வரை சுமியை தவிர்த்து தனியே கல்லூரி செல்வதும், கல்லூரி முடிந்தாலும் விரைவாக ஹாஸ்டல் வராமல், நேரம் கடத்துவதுமாக  கௌதம் பற்றி அறிந்த நாள் முதல் கண்ணாமூச்சி ஆடிக்கொண்டிருந்தாள்.

இன்றும் அது போலவே சுமி கல்லூரி கிளம்பும் முன்பே, ரெடியாகி சாப்பாட்டு அறைக்கு சென்றவள், எப்போதுமே போல ‘சாப்பிட்டேன்’ என பேர் செய்துவிட்டு, தனது இருப்பிடமாம் கல்மேடைக்கு சென்றவள், தினமும் தோன்றும் அதே சிந்தனையோடு அமர்ந்தாள்.

சுற்றி நடக்கும் யாவும் கவனித்தில் இல்லாது, தனி உலகில் சஞ்சரித்தவளை தூரத்திலிருந்தே பார்த்துவிட்ட கௌதமிற்கு, ஏற்கனவே இருந்த உற்சாகம் மேலும் அதிகமாயிற்று.. காரணம் அவள் அமர்ந்திருந்த இடம்.

அதே உற்சாகத்தோடு வண்டியை நிறுத்தி வந்தவனின் கண்களுக்கு, அப்போது தான், அவளின் வாடிய தோற்றம் பதிய, ‘மடையா! பாரு உன் செல்லம்மா எப்படி ஆகிட்டான்னு.. ?! ஒரு போன் பண்ணினா, பார்க்க தோணுமின்னு யோசிச்ச நீ, மெசேஜ் செஞ்சாவது சொல்லியிருக்கலாம். உன்னையெல்லாம்..!’ என மனசாட்சி சொல்லியதற்கு, ‘நான் தான் வந்துட்டேனே, இனி என் செல்லம்மா இப்படி இருக்க மாட்டா! நா சரி செஞ்சிடுவேன்’ என உறுதி அளித்தவன், அதே நினைவோடு காயத்ரி அருகே சென்று அமர..  

தன்னருகே யாரோ வந்து அமர்ந்தது கூட அறியாமல், தனது சோகத்தில் மூழ்கி இருந்தவளை, சில நிமிடங்கள் பார்த்துக்கொண்டே இருந்தவன், அவள் தனது நிலையை மாற்றி, தன்னை பார்க்க போவதும் இல்லை! தனது வரவை உணர போவதும் இல்லை! என்பது தெளிவாக,
தனது ஒட்டுமொத்த காதலையும் சேர்த்து, மென்மையாக, அவளின் அருகே நெருங்கி, “செல்லம்மா…. !!” என அழைத்திட..

அதுவரை இருந்த வாடிய முகம் பிரகாசமாய்  மாறி, கண்ணில் தேங்கி வடிய காத்திருக்கும் நீரையும் துடைக்காது, நிமிர்ந்து அருகே பார்த்தவளுக்கு, கலங்கலாய் தெரிந்த நிழல் உருவத்திலும், தன்னவனை கண்டு கொண்டவள் இதழ்கள், மெல்ல புன்னகைக்க முயன்று முடியாது, அடுத்து தனது கரம் கொண்டு முகம் மூடியவள் அழுகையில் கரைய,

அவளை, தான் அழைத்த நொடி முதல், அவளின் முகத்தில் வந்து போன உணர்வுகளை பார்த்திருந்த கௌதமிற்கு, தனது பிரிவு அவளை எவ்வளவு பாதித்திருக்கிறது என்பதை உணர்த்த, தனது தவறின் வீரியம் புரிந்து, “சாரி செல்லம்மா! அழாத.. நா தான் வந்துட்டேனே… ப்ளீஸ் டா… சொன்னா கேளும்மா” என சொல்லியபடியே அவளை மேலும் நெருங்கி, ஒரு கையால் அணைத்து ஆறுதல் சொல்ல விளைந்தவனை, மறுகணம் அவனின் கரத்தை தட்டிவிட்டு எழுந்தவள், எதையும் சொல்லாது விலகி ஓட..

அவள் செய்த செயல் புரியவே கௌதமிற்கு சிறிது நேரம் தேவைபட்டது.
“செல்லம்மா நில்லு…! ப்ளீஸ், நா சொல்றத கேளுடா… ” என சொல்லியபடியே, பின்னால் வந்தவனை திரும்பியும் பாராது, தனது பிரிவிற்குள் சென்றவளை பார்த்தவன்,

தன் மீதான கோபத்தால் விலகி செல்கிறாளா?! அல்லது தனது அணைப்பை தவிர்க்கவா?! என யோசித்தவன், ‘ச்ச ! ச்ச ! கண்டிப்பா முதல்ல சொன்னது தான் காரணமா இருக்கும்… அவகிட்ட சொல்லாம விட்டுட்டு, இப்ப வந்து கட்டிபிடிச்சு சமாதானம் செய்ய பார்த்தா?! …. விடு கௌதம், மதிய லன்ச் டைம்ல பார்த்து பேசிடலாம். அப்புறம் வெளிய போனா செல்லம்மா சரியாகிடுவா!’  என முடிவு செய்தவன், தனது பிரிவை நோக்கி சென்றான்.


அன்று மதியவேளையிலும் சரி, மாலையும் சரி அவளை பார்க்க முடியாது, அவள் பிரிவு இருக்கும் பகுதிக்கு வர, சுமி மூலமாக, காயத்ரி காலையிலேயே உடல்நிலையை காரணம் காட்டி ஹாஸ்டல் சென்றுவிட்டதை அறிந்தவன், ‘அவளை காண வேண்டும், தான் அவளுக்காய் செய்திருக்கும் ஏற்பாடுகளை காட்டி, தன்னை பற்றி சொல்லி, என அவளை மகிழ்ச்சி கடலில் மூழ்கடிக்க நினைத்தால் இப்படி உடல்நிலை சரியால்லாது போயிற்றே!’ என்ற வருத்தம் வந்தாலும்,

‘இன்று மட்டும் தானே, நாளை எப்படியும் பார்த்து அழைத்து செல்லலாம்!’ என்ற முடிவோடு, தனது அலுவலகம் வந்தவன் முதல் வேலையாக, அவளின் நலம் அறிய வேண்டி, அஸவளின் போனுக்கு முயல அதுவோ, “ஸ்விட்ச் ஆஃப்” என்ற தகவலையே தந்தது… ‘ரொம்ப டையர்டுல கவனிக்காம விட்டுட்டா போல!’ என நினைத்தவனுக்கு தெரியாதே, கௌதம் தன்னை அழைப்பான் என்பதாலேயே அவள் அதை அணைத்து வைத்திருக்கிறாள் என்று…..

******

ஸ்வேதா வீட்டிலோ,நேற்று இரவு, கௌதம் போட்ட வெடி, அனைவரும் அடங்கி போகும் விதமாய் இருக்க, ஸ்வேதாவோ, காலை முதல் வேலையாக துஷ்யந்திடம் வந்தவள், “அண்ணா! அவன் இப்படி எல்லா விதத்திலையும் லாக் பண்ற வரை எப்படி விட்டு வச்ச?!”  என காய..

“குட்டிம்மா! அவன் இப்படி சட்டுன்னு நம்ம தான் காரணமின்னு கண்டுபிடிப்பான்னு யோசிக்கலடா… இதுல நம்ம சிக்காத மாதிரி ப்ளான் பண்ணி தான் செஞ்சேன், பட்! எப்படி ன்னு புரியல?!” என சொல்லி யோசிக்க,

“ஆமா! புரியல புரியலன்னு சொல்லிட்டே இரு. அவன் இப்படி எதையாவது செஞ்சிட்டு போகட்டும்” என்று சொன்னவளிடம்,

“குட்டிம்மா! இப்பவும் சொல்றேன், இந்த மாதிரி புத்திசாலி மட்டும் நம்ம கூட இருந்தா நம்ம இருக்க போற லெவலே வேற.. சோ கொஞ்சம் பொறுமையா இரு. அவன விட்டு விலகி இருக்கோமிங்கற மாதிரி காட்டிக்க. எப்ப அவன அடிக்கனுமோ, அப்ப சரியா அடிக்கலாம்?!”  

“அப்ப, அவன் அந்த பெக்கர் கூட கூத்தடிக்கறத பார்த்தாலும், சந்தோஷமா என்ஜாய் பண்ணுங்கன்னு வாழ்த்த சொல்லறையா?!” என ஆத்திரத்தோடு கேட்க,

“ஆத்திரகாரனுக்கு புத்திமட்டுன்னு கேள்விபட்டதில்லையா குட்டிம்மா.  நீ, அவன் கல்யாணம் ஆனவனா , இருந்தாலும், எனக்கு வேணுமின்னு சொன்னது மறந்திடுச்சா…

பணக்காரன் டைம் பாஸ் பண்ண, கொஞ்சம் அப்படி இப்படி இருக்கறது இல்லையா?! அது மாதிரி சுத்தறான்னு விட்டு கொடு… நேரம் வரும் போது அந்த காயத்ரிய தூக்கிடலாம். அதோட கௌதம் ஆட்டத்தையும் அடக்கிடலாம். அவள பணையமா வச்சே, நம்ம திட்டத்தையும் நிறைவேத்திக்கலாம்.


அதுவரை, நீ எந்த விதத்திலையும் அவங்கள நெருங்கவோ, அவங்கள கண்காணிக்கறதையோ செய்யத.. நா அதுக்கு வேற ஆள ரெடி பண்ணிக்கறேன். நீ, அவன் போட்ட போட்டுக்கு, பயந்து விலகிட்டதா, அவன் நம்பணும் புரியுதா?!” என கேட்ட தமையனுக்கு, ‘புரிந்தது…’ எனும் விதமாய் தலையசைத்தவள்,

துஷ்டந்தின் திட்டப்படி செயல்பட முடிவு செய்து கல்லூரி கிளம்பினாள். அழகாய் கௌதம், காயத்ரிக்கான வலையை பின்னி காத்திருக்கும், அவர்களுக்கு, நேரமும்..  கை கொடுக்குமா?! கை விடுமா?! திட்டத்தில் வெற்றி பெற….

********

கௌதமோ, அன்றைய நாளை தொடர்ந்து வந்த, இரு தினங்களும், அவளை பார்த்தாலும், பேசிட முடியாத வகையில் எதாவது செய்து, விலகி செல்பவளை பார்த்த போது தான், அவள் தன்னை வேண்டுமென்றே தவிர்ப்பது புரிய… ‘என்ன காரணமாய் இருக்கும்?!’ என யோசித்தவன்,

அவளிடம் பேசியே ஆக வேண்டும் என்ற உறுதியோடு, அன்று அவளை விடாபிடியாய் நிறுத்தி பேச, “என்ன விட்டுடுங்கோ… நேக்கு இதெல்லாம் இஷ்டமில்ல… நீங்க நினைக்கற மாதிரியான பொண்ணும் நா கிடையாது. அதோட நா உங்க தகுதிக்கானவா கிடையாது” என சொல்லி, கண்ணீரோடு விலகி போனவளின் வார்த்தையில் …

‘என்ன சொல்லிட்டு போறா இவ… ?! அந்த மாதிரி பொண்ணு இல்லங்கறா..! தகுதிங்கறா…! எதனால இப்படி…?!’ என யோசித்தவனுக்கு, ‘கௌதம், உன்ன பத்தி எதோ அறைகுறையா தெரிஞ்சிட்டு, பயந்து போறான்னு நினைக்கிறேன். இதுக்கு தான் முதல்லையே சொல்லிட சொன்னேன். கேட்டையா?!’ என மனது சொல்லிட..

தான் காலம் தாழ்த்தியதற்கு வருந்தியவன், அவளின் வகுப்பிற்கே சென்று, வம்படியாக வெளியே வரவைத்து, தாங்கள் எப்போதும் அமரும் மேடையில் அமர வைத்தவன், “செல்லம்மா! நா சொல்ல வர்றத பொறுமையா கேளு. ப்ளீஸ்!” என ஆரம்பிக்க…

“சார்… நீங்க.. போய் எங்கிட்ட… அதற்கு எல்லாம் நா தகுதியாவா கிடையாது. நீங்கெல்லாம் வசதியானவா.. அதோட உங்க பழக்க வழக்கம் வேற.. அந்த மாதிரியான உலகத்தில வாழ எனக்கு விருப்பம் இல்ல.. என்ன விட்டுடுங்கோ… உங்க தகுதிக்கு தக்க மாதிரி ஒருத்தங்கள தேடிக்கோங்கோ… ” என்றதில், ‘சார்’ என்ற அழைப்பு அவனுக்கு வெறுப்பை கொடுத்தாலும், அவள் பேசும் போது வந்த கரகரப்பு அவளின் வேதனையின் அளவை கௌதமிற்கு உணர்த்திட…


அவளிடமிருந்து உண்மையை வரவழைக்க, அதுவரை செல்லம்மாவின் கௌதமாக பேசியவன், கௌதம் சக்கரவர்த்தியாய் மாறி, “இப்ப முடிவா என்ன சொல்ல வர்ற காயத்ரி… !” என அழுத்தமாய் கேட்க, அவனின் கேள்வியின் தோனியிலேயே அவனின் முகம் பார்க்க முடியாமல், வேறு புறம் பார்த்துக்கொண்டே ,

“நேக்கு இது வேணாம்… விலகிடுங்கோ..”  என சொல்லிய நொடி, அவளின் இரு கன்னத்தையும் ஒரே கரத்தில் பிடித்து, தன்னை நோக்கி, அவளின் முகத்தை திருப்பியவனின் இரும்பு பிடியில் வலித்த கன்னத்தை, அவன் கரத்திலிருந்து விடுவிக்க முடியாமல் கண்ணில் நீர் வர பார்த்தவளின் பார்வையை சட்டை செய்யாது, “இப்ப நீ முதல்ல சொன்ன எல்லாத்தையும், என்னோட முகத்த பார்த்து, திக்காம சொல்லிடு, நா உன்ன விட்டு போறேன்… ஹம்… சொல்லு!”  என ஆணையாக சொல்லிட…

அவனின் கோபத்திலும், கண்ணில் தெரிந்த ஏதோ ஒன்று அவளை சொல்லிட முடியாது தடுக்க, “ப்ளீஸ்  . சா…. !” என ஆரம்பித்தவள், ‘சார் !’ என அழைக்கும் முன்பு, தன் இதழ் கொண்டு அவளின் வார்த்தைக்கு தடை போட்டவன், அவளின் கண்ணில் வழிந்த நீருக்கும், உடலின் நடுக்கத்திற்கும் இறங்காது போனாலும், இருக்கும் சூழலுக்காய் சட்டென விலகியவன், “இனி, உன் வாயில என்னை விலக்கி  அந்நியபடுத்தி நிறுத்தற மாதிரியான ஒரு வார்த்தை வந்தாலும் இதவிட மோசமான விளைவ சந்திக்க வேண்டி வரும்…. ” என அதட்டலாக சொல்ல, அதில் அவனின் காதலை உணர்வதற்கு பதிலாக காமத்தை மட்டுமே உணர்ந்தவள், “இது தான் நீங்க.. உங்க தேவை தான் முக்கியம்.. மத்தவா மனசு பத்தி தெரியாத மிருகம் நீங்க” என வார்த்தையை விட அதிர்ந்து போய் அவளை விட்டு விலகியவன்.. அடிபட்ட பாவனையோடு காயத்ரியை பார்த்தவன் “செல்லம்மா! நா சொன்னது….” என மீண்டும் தன் நிலையை உணர்த்திட முயல…

“உங்க வசதிக்கும், தகுதிக்கும் எத்தனையோ பேர் இருக்கா… நீங்க நினச்சா எதையும் செய்ய முடியும்… நேக்கு, நன்னா தெரியும் நீங்க யாருன்னு ப்ளீஸ் விட்டுடுங்கோ..?!”  என கை கூப்பி கேட்டவளை பார்த்தவன் பார்வையில் வந்து போனது என்னவோ… !!! ஆதங்கமா?! ஆத்திரமா…?!

‘பலரும் நடந்து செல்லும் பாதையில், இதுவரை நடந்த விசயமே போதும். இனியும் எதையும் தொடரும் நிலையில், இப்போது அவளும் இல்லை! புரிய வைக்க தன்னாலும் இங்கே, இப்போது இயலாது’ என முடிவு செய்தவன், அடுத்த நொடி அவளை விட்டு விலகி, தனது வண்டியை எடுத்தவன், புயலைவிட வேகமாய் அவ்விடம் விட்டு மறைந்தான்.

கௌதம் இருக்கும் போதும் அவனை பேசும் போதும் தோன்றாத வெறுமையும், தவிப்பும் இப்போது காயத்ரியை படுத்த, ‘சாரின்னா! என்ன மன்னிச்சிடுங்கோ… நீங்க தப்பானவரா என்னால நினைக்க முடியாட்டியும், எனக்குள்ள அவங்க விதச்ச சந்தேக விதை, நம்ம வாழ்க்கைய நாசமாக்கிட கூடாதேன்னு பயமா இருக்குன்னா… வேணாம் இந்த விபரீத பரிச்சை… நா விலகினது அப்படியே இருக்கட்டும். உங்கள புரிஞ்சுகிட்ட யாராவது வந்தா தான், உங்க வாழ்க்கை நன்னா இருக்கும். பார்த்த சில நாள் பழக்கத்த மறக்கறது உங்கள மாதிரியானவங்களுக்கு சுலபம் தானேன்னா… ‘ என மனதால் கௌதமிடம் பேசியவள், மனமோ, ‘அப்போ நீ..?!’  என கேட்க, தனது நிலை இனி கண்ணீரில் தானோ?! என எண்ணி கலங்கி அமர்ந்தவள், சுற்றிலும் இருள் சூழ்ந்ததும் அறியாது இருக்க, அவளை தேடி வந்தவரின் கைகளுக்கு, காரியத்தை நிகழ்த்த ஏதுவாகி போனது.

என்னவென உணர துவங்கும் முன்பே, கண்கள் கட்டப்பட்டு, வாயை மூடி, அருகே இருந்த காரில் ஏற்றப்பட்ட காயத்ரி, சில நிமிடத்தில் அந்த கல்லூரி வளாகத்தை விட்டு வெளியேறி இருந்தாள் யாரும் அறியாமலேயே….

   

அன்று ஞாயிற்றுக்கிழமை என்பதால் மெதுவாக கண்விழித்த சுமி, எப்போதும் போல தயாராக நின்றிருந்த காயத்ரியை பார்த்தவள், “ஏய் காயூ! இன்னைக்கி சன்டே. காலேஜ்ல ஈ, காக்கா கூட இருக்காது. நீ என்ன இப்படி ரெடியாகி இருக்க. எங்கையாவது வெளிய போறையா?!” என கேட்க,

ஏற்கனவே, ‘கௌதமை பார்க்க போக கூடாது’ என ஸ்டிரிக்ட்டாக சொல்லியிருப்பதால், அவனின் அலுவலகம் செல்ல முடியாத நிலையில், எப்படியும் இன்று அவனுக்கு விடுமுறை நாளாக தான் இருக்கும், தன்னை காண வர வாய்ப்பு அதிகம் என்பதால் தயாரானவள், அதை சொன்னால் நிச்சயம் தன்னை திட்டுவதோடு, போகவும் கூடாது என தடுக்கவும் வாய்ப்பிருப்பதால்,

“வெளிய போகலை சுமி. நேக்கு கொஞ்சம் நோட்ஸ் எடுக்கற வேலை இருக்கு. எப்படியும் லைப்ரரி ஓப்பன்ல தானே இருக்கும். அதான் போலாமேன்னு…. ” என சொல்லி முடிக்க,

“ஓ… அப்படியா அப்ப வெயிட் பண்ணு நானும் வர்றேன். எனக்கும் அங்க கொஞ்சம் வேலை இருக்கு..”  என காயத்ரியின் திட்டத்தில் கூடை மண்னை கொட்ட,

‘அச்சோ! இவா வந்தா, நா அவருக்காக காத்திட்டு இருக்கறது தெரிஞ்சிடுமே!  என்ன செய்ய.. ?!’ என முழித்துக்கொண்டு கையை பிசைந்தவளை கண்ட சுமி,

“ஏய்! ஏன்டீ, நா என்ன உன்ன தூக்கிட்டு போய், தூக்கிட்டு வான்னா சொன்னேன். ஜஸ்ட் கூட வர்றேன்னு சொன்னேன். அதுக்கு எதுக்கு இப்படி ரியாக்க்ஷன் கொடுக்கற. உண்மைய சொல்லு வேற எதாவது தகிடதத்தம் செய்ய நினச்சியா?!”  என கேட்க,

“சுமி, நேக்கு அப்படியெல்லாம் செய்ய தெரியாது. இப்படி நம்பாம பேசினா எப்படி !” என கேட்கும் போதே, சுமியின் வீட்டிலிருந்து அழைப்பு வர,

” காயூ நீ முன்னாடி போ. நா எப்படியும் பேசி முடுச்சு, ரெடியாக லேட் ஆகிடும். மதியம் வரை தானே ஓப்பன்ல வச்சிருப்பாங்க. முடுஞ்சா வர்றேன்!”  என சொல்லி அழைப்பை ஏற்று பேச ஆரம்பிக்க,

“அப்பாடா.. !!” என பெருமூச்சோடு கல்லூரியை நோக்கி சென்றவளுக்கு,  சுமியையும் துணைக்கு அழைத்து வந்திருக்கலாமோ என்ற எண்ணத்தை உருவாக்கவே காத்திருந்தனர் ஸ்வேதா குழுவினர்.

காயத்ரி மட்டும் தனியாக வெளியே போவதை பார்த்தவர்கள், ஸ்வேதாவிற்கு அழைத்து சொல்ல, தனது திட்டத்தை நிறைவேற்ற சரியான சந்தர்ப்பம் இது தான் என முடிவு செய்தவள்,

“லிசன், நா அன்னைக்கு சொன்னது மாதிரி நீங்க பேசுங்க. அவளா வந்து உங்கிட்ட பேசுவா. அப்போ நா கொடுத்தத அப்படியே காட்டிடுங்க. அதுக்கும் மேல, அந்த தயிர்சாதம் கௌதம் சைடு திரும்ப கூட மாட்டா….”  என தனது திட்டத்தை மீண்டும் தெளிவு படுத்தியவள்,

” நீங்க ஆரம்பிங்க கடைசி நேரத்தில நா வர்றேன். முதல்லையே வந்தா நா ப்ளேன் பண்ணி செஞ்ச மாதிரி அவளுக்கு தோனிடும்”  என சொல்லி விரைவாக கல்லூரியை நோக்கி சென்றாள்…. காயத்ரியையும், கௌதமையும் பிரித்து வைக்க போகும் சந்தோஷ நிகழ்வை அழகாய் துவக்கி வைக்க…

கல்மேடையில் அமர்ந்து வாயிலை பார்த்திருந்த காயத்ரியின் செவியில் பேசுவது விழும் தொலைவில் அமர்ந்த ஸ்வேதாவின் குழுவில் ஒருத்தி, “வரவர இந்த பசங்க ஏன் இவ்வளவு சீப்பா நடந்துக்கறாங்கன்னு தெரியல?” என ஆரம்பிக்க,

“ஆமாம் டீ, போன வாரம் ஒருத்திய வண்டியில வச்சிட்டு சுத்திட்டு, இந்த வாரம் வேற ஆள் கூட சுத்தறாங்க” என தொடர,  

“அட நீ வேற, போன வாரம் நம்ம தயிர்சாதத்த கூட்டிட்டு போனானே, அவன நம்ம பப்ல பார்த்திருக்கோம் நியாபகம் இருக்கா…?! தண்ணிய போட்டு, பெண்ணுக்காக  அன்னைக்கு நடந்த அடிதடி என்ன? கலாட்டா என்ன.. ஊம். எப்படி தான் அவனுக்குன்னு வந்து மாட்டுதுங்களோ…?!” என சொன்னதும்,

யாரையோ பற்றியோ, பேசி வம்பு வளர்ப்பவர்களின் பேச்சு நமக்கெதற்கு, என இருந்த காயூ, அவர்களின் தனக்கான பிரத்தியேக அழைப்பில், அவர்கள் பேசுவதை கவனிக்க ஆரம்பித்தவள், கௌதம் பப்பில் செய்ததாக சொன்னதை கேட்டு அதிர்ந்தவளை மேலும்,

“அட நீ வேற, அவன மாதிரி கோடீஸ்வரனுக்கு இதெல்லாம் ஒரு விசயமா.. தினமும் ஒரு பொண்ணு, தண்ணி, பப்புன்னு திரியற கேஸ்.. ” என அவனின் நடத்தையை கேவலமாக சித்தரித்து காட்ட,

“அப்ப நம்ம தயிர்சாதத்துகிட்டையும் மேட்டர முடிச்சிருப்பான்னு சொல்றையா?!” என சொன்னதில் அதிர்ந்து, வாய் மீது கை வைத்து, கண்ணில் நீர் கோர்க்க நின்றவள்,


“யார் கண்டா ! அந்த கௌதமுக்கு எங்கையோ மச்சம் இருக்கு.. இல்லாட்டி சக்கரவர்த்தி குழுமத்தோட மொத்த வாரிசு, தட்டி கேட்க பெரியவங்கன்னு யாரும் இல்லாத வாழ்க்கை, நினச்சா கையசச்சதும் விழுற பொண்ணுங்கன்னு ராஜ வாழ்க்கை தான்… ” என சொன்ன நொடி, ‘அவர்கள் பேசுவது, தன் கௌதமை பற்றி தானா?! அல்லது வேறு யாரையா?!’ என அறிந்தே தீர வேண்டும் என்ற உந்துதலில் , அவ்விடம் சென்றவளை, அப்போது தான் பார்ப்பது போல,

“ஏய்! காயத்ரி, எப்ப வந்த.. நாங்க ஏதோ சும்மா… ! நீ தப்பா நினச்சுக்காத… ! கௌதம் சாருக்கு தெரிஞ்சா, எங்க நிலைமையும் மோசமா ஆகிடும். நாங்க மானத்தோட வாழ விரும்பறோம்”  என கௌதமின் கேரக்ட்ரை மேலும் கெடுக்க தகுந்தாற்போல் பேசிட..

“தயவு செஞ்சு அவர பத்தி நேக்கு சொல்லுங்க. அன்னைக்கு என்கூட இருந்தவாளா தான் சொல்றேளா.. ?!” ‘இல்லை என சொல்லி விடுங்களேன்!’ என உயிரை கண்ணில் தேக்கி கேட்டவளை கண்டு, தங்கள் திட்டம் வெற்றி பெற்ற களிப்பை வெளியே காட்டாமல் சாதுர்யமாய் மறைத்தவர்கள்,

“காயத்ரி, நாங்க பொய் சொல்லி அதனால எங்களுக்கு என்ன லாபம் சொல்லு. நீ நம்பலைன்னா பாரு இத” என ஒரு வீடியோவை காட்ட, அதில் அன்று கௌதம் ஆடியதும், அடிதடியில் ஈடுபட்டதும் இருக்க, அடுத்ததாக பல புகைபடங்கள் கௌதம் கையில் பீர் டின்னோடும், அருகே வெவ்வேறு பெண்களுடனும் இருக்க பார்த்த உடனே தன் கண்களை தன்னால் நம்ப இயலாது தவித்தவளை,

“இவனோட சொத்து மதிப்பு எவ்வளவு தெரியுமா? இவன் உன்ன மாதிரி ஒரு அன்னாடங்காச்சிய லவ் பண்ணுவான்னு நீ எதிர்பார்த்தா நடக்குமா?! அவனுக்கு தேவை உன்கிட்ட இருக்கற அழகா இருக்கலாம். அதை அடஞ்சா அவன் உன் சைடு திரும்பி கூட பார்க்க மாட்டான்… ஒருவேளை ஏற்கனவே மேட்டர் முடிஞ்சிடுச்சா.. அதான் சார் உன்ன பார்க்க வரலையோ?!”  என கேட்டவர்களுக்கு பதில் கூட சொல்ல முடியாமல் விக்கித்து நின்றவளை தூரம் இருந்தே பார்த்த ஸ்வேதா,

‘பரவாயில்லையே, புள்ளைங்க காரியத்த கச்சிதமா முடுச்சிட்டாங்க.. சூப்பர்’ என நினைத்து அவர்கள் இருக்குமிடம் வந்தவள்,

“என்னங்கடீ செய்யறீங்க. மேடம் யார் தெரியுமா?! தி கிரேட் கௌதம் சக்கரவரத்தியோட ஆளு. அவங்ககிட்ட வம்பு செஞ்சா என்ன ஆகுமின்னு தெரியுமா. என்னோட அண்ணனாவது ஆள தான் முடிப்பான். பட், கௌதம் அழகா அவங்களோட மானத்தோட தான் விளையாடுவான்.. அதனால தானே நானே இந்த ஒரு வாரமா மேடம் ரூட்டுக்கே வராம ஒதுங்கி போறேன். நீங்க போங்க மேடம்” என வார்த்தையில் மரியாதையோடும் , பேச்சும் தோரனையில் முழு நக்கலும் தெளிக்க பேசியவளின் பேச்சில் சர்வமும் நடுங்க, நடக்க கூட தெம்பு இல்லாதவளாய் குற்றுயிராக, தனது அறைக்கு வந்தவள் தனது மனதின் துக்கத்தை கண்ணீரால் மட்டுமே கரைக்க முடிந்தது.

*********

ஸ்வேதா தனது திட்டம் வெற்றி பெற்றதை கொண்டாட, தனது குழுவோடு சென்று, அன்றைய நாளை உற்சாகமாக கழித்து, வீட்டிற்கு வர, அங்கோ அனைவரும் ஏதோ ஒரு வித பதட்டத்தோடும், குழப்பத்தோடும் சிந்தனையில் இருக்க,

துஷ்யந்தை நெருங்கி சென்று அமர்ந்தவள், “டேய் அண்ணா!  நா எவ்வளவு ஹேப்பியான நியூசோட வந்திருக்கேன் தெரியுமா? இங்க வந்தா ஏதோ சாவு வீடு மாதிரி எல்லாரும் இருக்கீங்க. என்னடா ஆச்சு?!” என கேட்க,

“ஒன்னுமில்ல குட்டிம்மா, நீ ரூமுக்கு போ. இத நாங்க பார்த்துக்கறோம்” என சொல்லி, அவளை அங்கிருந்து அகற்ற நினைக்க,

“எல்லாமே இவளால வந்தது தானே!” என்ற, தாயின் குரலில், எழுந்து உள்ளே செல்ல போன ஸ்வேதா நின்று திரும்பி பார்த்து தாயை முறைக்க,

“என்னடீ முறைக்கற. நீ ஸ்ரீதேவி ன்னு இவங்க ரெண்டு பேரும் தூக்கி வச்சு கொண்டாடினாங்களே.. இப்ப நீயே அவங்களுக்கு மூதேவியா ஆகிட்ட.. !” என சொல்லிய நொடி, தன் மகளை சொன்னதற்காக மனைவியின் கன்னத்தை பதம் பார்த்தவர்,

“நீ போடாம்மா, பிஸ்னஷ்ன்னு வந்தா நாலும் இருக்கும். இவ பேசறத கேட்டு ஃபீல் பண்ணாத” என சொல்ல,

“டாடி என்ன நடந்துச்சு?!”  என கேட்ட விதமே, பதில் தெரியாமல் இவ்விடம் விட்டு நகரமாட்டேன் என்பதை காட்ட,

சரியாய் அப்போது ஒலித்தது, அந்த இல்லத்தின் மத்தியில் வீற்றிருந்த தொலைபேசி. அதை எடுத்த துஷ்யந்த் அடுத்த நொடி, அதில் வந்த கட்டளைப்படி ஸ்பீக்கரை ஆன் செய்ய,

“என்ன ஸ்வேதா மேடம், எப்படி இருக்கு கன்னம். சரியாகிடுச்சா?! என கேட்ட குரலில் தெரிந்தது அது யாரென…

‘இவன் எதற்காக இப்போது போனில் வந்து நலம் விசாரிக்கிறான்?!’ என எண்ணி முடிக்கும் முன்பு, “என்னாடா இவன், ஒரு வாரத்துக்கு முன்னாடி அடுச்சதுக்கு இப்ப வந்து விசாரிக்கறான்னு யோசிக்கறையா கண்ணு…! என்ன செய்ய நா கொடுத்ததுக்கு திரும்பி, எனக்கு கொடுத்திருந்தா நா சும்மா இருந்திருப்பேனோ, என்னவோ! ஆனா தொட்டது என்னோட ஆரன… ச்சும்மா விட நா என்ன பொ…… ?! ” என்றவன்,

“உங்க அண்ணா விசயத்த சொன்னானா. சொல்லலைன்னா அந்த ஹேப்பி நியூஸ்ஸ நானே சொல்றேன் கேளு. உங்க அப்பாவுக்கு சொந்தமான, உங்க சொத்துல பாதிக்கும் மேல மதிப்பு இருக்கற மால்டி காம்பிளக்ஸ், டிப்பர்மெண்ட் ஸ்டோர்ஸ் எல்லாமே ப்ராப்பர் டாக்குமெண்ட்ஸ் இல்லாம கட்டுனதாமே….! ரூல்ஸ் ன்னு ஒன்னு அதுல பாலோ பண்ணவே இல்லங்கறதால,

நாளைக்கி காலைல அத இடிக்க சொல்லி உத்தரவு போட்டாச்சு. அதோட நீங்க விக்கற சரக்குல புல்லா கலப்படம், எடை குறைவு, தரமில்லாவைன்னு தரக்கட்டுப்பாட்டு சைடுல இருந்து லைசன்ஸ் கேன்சல் பண்ணிட்டாங்காளாம்!” என சொல்லி….

“ச்சூ.. ! ச்சூ..!  பாவம் ஒரே நேரத்தில இப்படி வந்தா எப்படி சமாளிக்க போறீங்க… எலெக்ஷன் டைம் வேற. அரசியல்வாதிங்க சைடு நா கொடுத்த டோனேஷக்காக உங்க அப்பாவ கழட்டி விட்டாச்சாம்.. !” என சொல்லி நிறுத்த, ‘உண்மையா ?!’  என தந்தையை பார்க்க,

‘ஆமாம்..!’  என தலையசைத்தவரை பார்த்தவள்,

“டேய் கௌதம் வேணாம் .. !” என கத்த,

“அடிங்க.. யார பாத்து டேய்ங்கற… ஆரன் மேல கை வச்சது, நீங்களா இருக்குமின்னு டவுட் வந்ததுக்கு தான் இது… இதுவே கண்பார்ம் ஆகி இருந்தா மொத்த குடும்பத்தையும் நடுரோட்டுல நிறுத்திட்டு தான் அடுத்த வேலையே பார்த்திருப்பேன். ஜாக்கிரதை… இதோட உன் ஆட்டத்த நிறுத்திக்கோ… என்னை சார்ந்தவங்கள தொடனுமின்னா அது என்ன தாண்டி தான் முடியும். ஒரு முறை ஏமாந்திட்டேன். இனி தில்லிருந்தா மோதி பாக்க சொல்லு உன்னோட அப்பங்கிட்டையும், நெண்ணங்கிட்டையும்… என்ஜாய் யூவர் ஹேப்பி டே… ஹா…ஹா…ஹா.. ” என சிரிப்போடு காலை கட் செய்தவனின் வார்த்தையில் இருந்த மிரட்டல் புரிந்த மொத்த குடும்பமும் அதிர்ந்து போய் நின்றது அவனின் ஆளுமையில்…..

இது நடந்த இரு நாளில் காயத்ரி கல்லூரியிலிருந்து மாயமாகி இருந்தாள்…. யாரும் அறியாமல்….. !!!!

உன்னோடு தான்… என் ஜீவன்…

பகுதி 22

காலை நேரத்து காற்றில், அந்த கல்லூரி மரங்களில் பூத்திருந்த பூக்கலெல்லாம் மலர் பாதை அமைத்திருக்க, அங்கு வந்திருக்கும் காளைகள் தங்களுக்கு முன்னே நடைபயிலும் பெண்களை அந்த பூக்களோடு ஒப்பிட்டு கலகலத்துக்கொண்டு துள்ளி திரிந்திடும் வேளையில், தன்னை சுற்றி நடக்கும் எதையும் உணராமல் மனதின் வலி முகத்தில் நன்கு தெரிய, அன்று கௌதமோட இனைந்து முதன்முதலாய் அமர்ந்த கல்மேடையில் அமர்ந்திருந்தாள் காயத்ரி.

‘இன்றோடு கௌதமை தான் சந்தித்து பத்து நாட்கள் தான் கடந்திருந்திருக்கிறதா?!’ என்ற எண்ணம் மேலும் அவளின் முகத்தின் கவலை ரேகையை கூட்டியதே அன்றி குறைக்க இல்லையோ… முதல் நாள் மாயமாய் வந்தவன், வந்தது போலவே மாயமாகி போன விந்தையை நினைக்க அவளின் கண்களோ கண்ணீர் மழையை பொழிய துவங்கியது.

‘ஏன்னா! இப்படி செஞ்சேல். நீங்க யாருன்னு தெரிஞ்சின்ட போது தான், நேக்கு புருஞ்சுது, நா உங்க தகுதிக்கு சமமானவ இல்லன்னு… நீங்க விலகி போனது சரின்னு மூளைக்கு புரியறது, மனசுக்கு புரியலையேன்னா…!
நீங்க தகுதிக்காக விலகி போனேளா?! அல்லது மத்தவா சொல்ற மாதிரியான்னு புரியாம பைத்தியம் ஆகிடுவேனோன்னு இருக்கேன்னா?!

என்கிட்ட நீங்க நடத்துன்ட முறைய வச்சு தப்பானவரா துளியும் நினைக்க முடியலயே. நேக்கு எல்லாமுமா இருப்பேன்னு வாக்கு கொடுத்தேளே மறந்துட்டேளா…! என மனதின் உள்ளேயே கௌதமோட உரையாடியவள், கௌதம் பற்றிய உண்மை அறிந்த தினத்தை நினைக்க, அந்த நாள் வராமலே இருந்திருந்தால் எல்லாம் நன்றாக இருந்திருக்குமோ?! என்று வருந்தினாள்.

******

கல்லூரிக்கு செல்வதற்கு தோதாய் தயாராகி வந்த ஸ்வேதா, அங்கே தன்னை எதிர்நோக்கி காத்திருப்பது போல காத்திருந்த துஷ்யந்திடம் சென்றவள்,

ஸ்வேதா, “டேய் அண்ணா, எனக்கொரு வேலை செய்யனும் நீ” என்றதும், அவளின் கட்டளையை நிறைவேற்றுவதை தவிர வேறு அறியா, துஷ்யந்த், “சொல்லுடா குட்டிம்மா என்ன செய்யனும். நீட்டா செஞ்சிடலாம்” என கேட்க,

ஸ்வேதாவோ, “என்ன செய்வீயோ தெரியாது. அந்த கௌதம் இனி அந்த பெக்கர் தயிர்சாதம் கிட்ட வரகூடாது” என காயத்ரியின் கையை பிடித்திருந்த கௌதமின் நினைவில் கடுப்போடு சொல்லிட,

“குட்டிம்மா, நீ கவலையவிடு, அவன் இனி கொஞ்ச நாளைக்கி காலேஜ் பக்கம் எட்டி கூட பார்க்க மாட்டான்” என்ற துஷ்யந்தின் வார்த்தையில்,

“என்னடா சொல்ற?! எப்படி இவ்வளவு உறுதியா சொல்ற?!” என வியப்போடு கேட்க,

தங்கையை பார்த்து, சிறு சிரிப்போடு, “அவன பத்தி எல்லா டீட்டெய்லும் கிடச்சதுல பார்த்தேன். அவனுக்கு ஆரன் மேல அம்புட்டு பாசமாமே! அதான், உண்மையான்னு டெஸ்ட் பண்ண மாதிரியும் ஆச்சு, உன்ன அடிக்க நினச்ச அந்த ஆரனுக்கு தண்டன கொடுத்த மாதிரியும் ஆச்சுன்னு, நேத்து நைட்டே ஆள தூக்க ஏற்பாடு செஞ்சிட்டேன்” என தனது கீழ்தரமான செயலை விளக்கிட,

“என்ன சொல்ற அவன் இப்ப..?!” என ‘ஆரன் உயிரோடு இல்லையோ?’ என தெளிவு படுத்திக்கொள்ள கேட்ட ஸ்வேதாவை பார்த்து, அதே கோணல் சிரிப்போடு,

“அதெல்லாம் சாகற மாதிரி இல்ல, சும்மா பயம் காட்ட தான். இதுக்கு மேல உன் வழியில வந்தா நேரா பரலோகம் தான்” என கையை மேலே காட்டி சொன்ன துஷ்யந்தை தாவி அனைத்தவள்,

“ச்சோ! ஸ்வீட் அண்ணா…!” என அவனின் கேவலமான செயலுக்கு பாராட்டு பத்திரம் வாசித்தவள், அடுத்து,

“டேய் … அண்ணா…. !” என குழைய, அவளின் குழைவுக்கு காரணம் புரிந்தாலும், “என்னடா குட்டிம்மா…. ?” என கேட்க,

“அது வந்து… அது வந்து.. அந்த கௌதம் பத்தி… ? ” என அவனின் கைவிரலில் செடுக்கொடுத்து கொண்டே கெஞ்சும் குரலில் கேட்க,

‘ஹா…ஹா… ‘ என சிரித்த துஷ்யந்தின் சிரிப்பில், கோபம் போல முகம் திருப்பியவளை கண்டு, “மாப்பிள்ளைய பத்தி என்ன தெரிஞ்சுக்கணும் சொல்லு… ?! என கேட்டதும், ஆச்சர்யமாய் கண்விரித்தவள், “மாப்பிள்ளைன்னு முடிவு பண்ணிட்டையாடா… ?!” என கேட்க,

அவளின் கையை வாஞ்சையோடு பற்றியவன், “நீ ஆசை பட்டாலே, அத கொண்டு வர்ற ஆளு நா.. இதுல அவன பத்தி தெரிஞ்சதும், முடிவே செஞ்சாச்சு அவன் தான் நம்ம வீட்டுக்கு மாப்பிள்ளைன்னு!” என சொல்லி நிறுத்த, புரியாத பாவனை காட்டிய ஸ்வேதாவை கண்டவன், “புரியலையா குட்டிம்மா! இந்தா, இதுல அவன பத்தி எல்லா விசயமும் இருக்கு படுச்சு பாரு !” என ஒரு கோப்பை கொடுக்க,

அதில் இருந்ததை கண்டவளின் கண்கள் முதலில் ஆச்சர்யத்தை காட்டிட, கூடவே மயக்கத்தையும், கனவையும் விதைக்க, ‘அவன் தனக்கு மட்டும் தான் இனி!’ என்ற கர்வத்தையும் காட்டி, “என்னால நம்பவே முடியல… அவனை இந்த அளவு நா எதிர்பாக்கவே இல்ல… அவன எப்ப இந்த வீட்டுக்கு கொண்டு வர போற.. ?! இவ்வளவு வசதி வாய்ப்போட இருக்கறவனுக்கு அந்த பெக்கர் பெட்டர்ஹாப் ஆகிட கூடாது. அவளையும் விலக்கி அவன என் கை பிடிக்க வைக்கணும், சொல்லு இதெல்லாம் எப்படி?!” என கேட்டவளுக்கு,

“குட்டிம்மா! இப்ப நீ அவசரபடக்கூடாது. அவன நேரம் பாத்து தான் நம்ம ரூட்டுக்கு வர வைக்கணும். அதுக்கு கொஞ்சம் டைம் எடுக்கும். நீ பொறுமையா இரு… ” என சில விசயத்தையும், அவனின் தந்திரங்களையும் விளக்கிட,

“டேய் அண்ணா ! நா கூட உன்ன என்னமோன்னு நினச்சேன். பின்னிட்ட போ. திட்டம் போடறதுல சகுனியே உன்கிட்ட தான் பிச்சை எடுக்கனும்!” என சொன்னவளின் குரலில் இருந்தது, பாராட்டா?! அல்லது நக்கலா?! எனும் படியாக இருந்தாலும், தங்கை சொல்வது எப்போதும் பாராட்டாக மட்டுமே எடுத்து கொள்ளும் அந்த மடையனுக்கு புரியவில்லை, அவன் இழுத்து வந்து கட்ட நினைப்பது ஆடு அல்ல, சிங்கம் என்று….
தனக்கான அழிவின் பாதையை ஒருவன் திட்டமிட்ட தொடங்கிவிட்டான் என்பதை அறியாமல் கும்மளமிட்டு கொண்டனர் உடன்பிறப்புகள் இரண்டும்….

****

‘நேற்றை போலவே இன்றும் தன்னை காண கௌதம் வருவானா?!’ என்ற சந்தேகம் இருந்தாலும், ‘வந்தால்…?!’ என்ற ஆவலோடு, விரைவாய் தயாரான காயத்ரி, கண்ணாடியில் திரும்ப திரும்ப தனது முகத்தை பார்த்தவளுக்கு, நேற்று கௌதம் தன்னிடம் கொஞ்சும் குரலில் சொன்ன முதலிரவு, நினைவில் எழ, ரூஸ் போடமாலே அவளின் கன்னம் இரண்டும் சிவந்திட, முகத்தை மூடி மெல்ல சிரித்தவளின் செயலையே பார்த்திருந்த சுமி,

“ஓய் மாமீ! என்னடீ சிரிப்பு, மேக்கப் எல்லாமே கொஞ்சம் ஓவர் டோஸா இருக்கு.. கன்னத்துல என்ன ரூஸ் எக்கச்சக்கமா போட்டிருக்க போலவே?!” என கிண்டலாய் கேட்க,

சுமி இருப்பதை மறந்து தான் செய்த செயல்கள், நினைவில் எழ அவளை பார்க்க வெக்கி தலையை திருப்பியவள், அவள் கன்னத்தை பற்றி சொன்னதும், அது எதனால் என புரிய, “ச்சும்மா கிண்டல் செய்யாதே சுமி! நேக்கு ஒரு மாதிரி இருக்கு…!” என சினுங்கலாய் சொன்னதும்,

“பார்ரா வெக்கத்த… ஊகூம்.. இது சரியே இல்ல…!” என தலையே இருபுறமும் ஆட்டி மெல்லிய சிரிப்போடு சொல்லிட, அவளின் பேச்சிலும், பாவனையிலும் காயத்ரியின் நிலை இன்னும் மோசமாகி போனது.

அவளின் நிலையை புரிந்து கொண்டது போல், இதுவரை இருந்த கேலி பாவம் மாறி, “காயத்ரி, நேத்து நைட் நீ சொன்னத கேட்டா செம இன்ட்ரஸ்ட்டிங் அண்ட் பயங்கற ஷாக்கிங் தான்… இப்படியெல்லாம் நடக்குமான்னு… பட் நீ சொல்ற மாதிரி, இது கடவுளோட சித்தமா இருந்தா, நடக்கறது நல்லதாவே நடக்கும் …” என சொன்னவள் தொடர்ந்து,

“நா சொல்றேன்னு தப்பா எடுத்துக்காதே, நீ எதிர்பார்த்து ஏமாந்திட கூடாதேன்னு தான்… !” என ஆரம்பித்தவள், ‘எப்படி சொல்வது, தான் சொல்வதை சரியாக புரிந்து கொள்வாளா?!’ என யோசனையில் நிறுத்த…

“சுமி, நீ தாராளமா மனசுல பட்டத சொல்லுங்கோ.. நா தப்பா எதுக்க மாட்டேன்… ” என காயத்ரியின் வார்த்தையில், தன் மனதில் பட்டதை சொல்லிவிடுவது என்ற முடிவோடு.

“காயூ, இப்படி உக்காரூ ” என தனது அருகே அமர வைத்தவள், “நீ சொன்னது போல நடந்தா கடவுள் சித்தம் தான், ஆனா அதே நேரம் அவர பத்தியோ, அவரோட குடும்பத்த பத்தியோ, உனக்கு எதுவுமே தெரியல. மின்னல் மாதிரி வந்து போயிருக்காரூ… அவர பத்தி தெரிஞ்சுக்காம, நீ அதிகமா ஆசைய வளர்த்திட்டு, அது நிறைவேறாம போயிட்டா… ?!” என கேள்வியாய் நிறுத்த,

சுமியையே பார்த்திருந்த காயத்ரி, அவள் சொன்ன, ‘நிறைவேறாமல் போனால் !’ என்ற வார்த்தையிலேயே கண்ணில் நீர் நிறைந்து விட,

“காயூ பாரு இதுக்கு தான் சொல்றேன். நீ மென்மையானவடா, உன்னால சின்ன ஏமாற்றத்த கூடி தாங்க முடியாது.. சோ நீ எதுக்கும் அவர் இன்னைக்கு வந்தா நல்லா எல்லாத்தையும் தெரிஞ்சிட்டு அடுத்து என்னன்னு யோசி.. ! புரியுதா?!” என நல்ல தோழியாய் சொன்னவள், ‘தான் சொன்னதை பற்றி அவளே யோசித்து முடிவெடுக்கட்டும் !’ என நினைத்து அவளை தனியே விட்டு தானும் கல்லூரிக்கு கிளம்பிட சென்றாள்.

சுமியின் வார்த்தைக்கு பிறகே, ‘தனக்கு அவன் பெயர், வேலை செய்யும் இடம் தவிர வேறு எதுவும் தெரியாமலே, இந்த அளவிற்கு உருகி நிற்கிறோம்!’ என்பது விளங்க, ‘அதனால என்ன?! நேக்கு அவர பத்தி தெரியும். அவரும் ராம் அண்ணா மாதிரி தானே வேலைக்கு போயின்டு இருக்கார். தப்பா அவர பாக்கறச்ச நேக்கு தோணலையே.அவா என்ன எப்பவும் ஏமாத்திட மாட்டா.

ஏமாத்த அவரு என்ன அந்த ஸ்வேதா மாதிரி பணம் படச்சவரா?! பணக்காரங்க தான் சுயநலமா அவங்களுக்கான தேவைய செஞ்சுக்க மத்தவாளா யூஸ் பண்ணிப்பா ன்னு அப்பா அடிக்கடி சொல்வார். பணம் படச்சவங்க கிட்ட ஒதுங்கி போகணும், அவங்க ஆசைபட்டத அடைய எதையும் செய்வாங்க, நம்மள மாதிரி ஆளுங்கள அவங்க ஒரு பொருட்டாவே மதிக்கமாட்டா ன்னும் சொல்லி தானே வளர்த்தார், அதனால நா தேர்ந்தெடுத்தவரும் தப்பா இருக்க மாட்டார்?! ‘ என ஒருவாறு சிந்தை தெளிந்தவள் கௌதமை பற்றி தெரிந்து கொள்ள காத்திருக்க, அவனோ ஆரனின் நிலைக்கு காரணமானவரை என்ன செய்யலாம் என்று திட்டமிட்டுக் கொண்டிருந்ததில், தன் செல்லம்மாவை மறந்து போனான்.

வசதியின் அடிப்படையிலேயே தவறுகள் நடக்கிறது என்று மனதில் ஆழமாய் பதிந்து போன காயத்ரியின் எண்ணத்தை பற்றி தெரிந்திருந்தால் கௌதம் அவனே தன்னை பற்றி சொல்லி இருப்பானோ?! அதை செய்ய தவறியதால் அவன் சொல்லமாலேயே தெரிந்து கொண்ட அவனின் பின்புலம் காயத்ரியை, கௌதமை விட்டு விலக்கிட செய்ய, அவளை தன்னை விட்டு விலக விடுவானா.. அந்த பிடிவாதகாரன்… ?!

*******

ஸ்வேதா கல்லூரி வரும் வழியிலேயே தனது கும்பலுக்கு அழைத்தவள், நேற்று தான் சொன்ன விசயம் குறித்து கேட்க, “சாரி ஸ்வே! நாங்க ப்ளேன் பக்காவா தான் போட்டோம். பட், அவள வார்டன் ரூம் சைடுல ஷிப்ட் பண்ணதால, அத வெர்க்கவுட் பண்ண முடியல!” என சொன்னதை கேட்டு பல்லை வெறித்தவள்,

‘ச்ச, இந்த பெக்கர் இப்படி தப்பிட்டிட்டாளே!’ என்ற கடுப்போடு, ஏற்கனவே தன் அண்ணன் சொன்னதை மனதில் கொண்டு வந்தவள், “ஓகே, நீங்க அவளோட ஏக்டிவிட்டீஸ் மட்டும் நோட் பண்ணி வைங்க. நா வந்துட்டு இருக்கேன். வந்ததும் பார்த்துக்கலாம்! ” என சொல்லி போனை வைத்தவள், ‘எப்படி அவளை கலங்கடிக்கலாம் ?’ என்ற தீவிர சிந்தனையில் வர… அவளின் எண்ணத்திற்கு வலு சேர்ப்பது போல, கௌதம் வராததால் அவனை எதிர்பார்த்து சோகமே உருவாய் அமர்ந்திருந்தாள் காயத்ரி.

ஸ்வேதா வந்ததும், காயத்ரி வந்தது முதல் அந்த கல்மேடையில் அமர்ந்து, வாயிலை பார்ப்பதும், போனை பார்ப்பதுமாய் இருப்பதை சொல்ல, அவள் கௌதமிற்காக காத்திருப்பது புரிந்து தனக்குள் சிரித்துக்கொண்டவள், ‘தேடு தேடு அவன நல்லா தேடு.. அவன் திரும்ப வர்றதுக்குள்ள, நீ அவன விட்டு ஓட வைக்கறனா இல்லையா பாரு…?! அமுக்கினி மாதிரி இருந்துட்டு, கோடீஸ்வரி ஆக போறையா! அதுக்கு நா விடுவேனா?!’ என சிந்தித்தவளுக்கு தெரியாதே, கௌதமின் பின்புலம் அறிந்து காயத்ரி அவனுக்காய் காத்திருக்கவில்லை, அதை அறிந்து கொள்ளவே காத்திருக்கிறாள் என்பது, அதை தெரிந்து கொண்ட நேரம் ஸ்வேதா செய்ய நினைத்ததை வெற்றிகரமாக செய்து முடிக்காமல் விடுவாளா???

காயத்ரி கௌதமிற்காக காத்திருந்தவள், ‘அவருக்கு இன்னைக்கு வேலை இருந்திருக்கும் போல! நேத்தே என்னால வேலைக்கு போகல. கால் பண்ணி பேசவாச்சும் செய்யலாமின்னா, ஒருமாதிரி கூச்சமா இருக்கே! பெருமாளே! என்ன செய்ய.. ?!’ என சிந்தித்தவள், அவளின் வகுப்பு துவங்கும் நேரம் நெருங்க, வேறு வழியில்லாமல் அந்த இடத்தை விட்டு சென்றாள் மனதில் எழுந்த ஏமாற்றத்தோடு….

அடுத்த இரு நாட்கள், ஸ்வேதா குழு தன்னை கவனிப்பது தெரியாமல், அன்று போலவே அவனுக்காய் காத்திருந்தவள், ஒரு முடிவோடு கௌதமிற்கு அழைத்திட வந்தது அவனின் பேசியின், ‘பிசி …’ என்ற தகவலே…

திரும்ப பலமுறை முயற்சித்தும் லைன் பிசி என வர, ‘அவருக்கு வேலைல எதோ சிக்கல் போல, என்னோட கால பார்த்தா திரும்ப கூப்பிடுவாரூ’ என மீண்டும் மனதை தேற்றிக்கொண்டு சென்றவளின் சோர்வான முகம் பார்த்து, சந்தோஷம் கொண்டது ஸ்வேதாவின் ஜால்ராக்கள்.

******

ஹாஸ்பிடலில் ஆரனோ, அனைவரையும் எவ்வளவு தூரம் படுத்த முடியுமோ, அதை சிறப்பாக செய்து கொண்டிருந்தான். தூங்கும் நேரம் தவிர மற்ற நேரத்தில் அவன் கௌதமை தன்னைவிட்டு விலகி செல்ல அனுமதிக்கவே இல்லை. அவனின் அன்றைய விபத்து கொடுத்த தாக்கம், அவனை அவ்வாறு செய்ய வைத்ததோ, என்னவோ, அவன் தன் தாயை விட அவனை அருகே இருத்தி வைத்தது, ஜெனியின் கடுப்பை அதிகரிக்க, அங்க அமைதியாய் ஒரு பனிப்போர் ஆரன் அறியாமல் நடந்து கொண்டிருந்தது.

சாமுவேல் ஆரனிடம் மெதுவாக, “செல்லம், கௌதம் வேலைய பார்க்கணுமே . நாங்க கூட இருக்கோம் அவன் போயிட்டு வரட்டும்” என சொல்ல,

சாமுவேலை முறைத்தவன், மனமே இல்லாமல், கௌதமை வேலையை பார்க்க செல்ல அனுமதிக்க, அவனின் நிலை புரிந்த கௌதம், ஆரன் உறங்கும் நேரம் மட்டும் அங்கேயே, தனது மொத்த வேலையையும் ஒரு அறையை ஒதுக்கி பார்க்குமாறு வைத்துக்கொண்டான்.

அவனின் சிறு சிறு தேவையையும் பார்த்து பார்த்து கவனிப்பது, தனது புதிதான பைனான்ஸ் கம்பெனி அதே வாரத்தில் துவங்க இருப்பதால் அது குறித்த வேலைகள் , ஆரன் நிலைக்கு காரணமானவர்களுக்கு கொடுக்க வேண்டிய பதிலடிக்கு தேவையானதை செய்வது என கௌதமிற்கு ஓய்விற்கும் நேரமில்லாது இருக்க,

அவனின் செல்லம்மாவின் தவறிய அழைப்பை பார்த்தவன், ‘சாரி செல்லம்மா! இப்ப இருக்கற ஸ்விட்சுவேஷன்ல, நா உன்கூட பேசினா, அடுத்த செக்கண்ட் உன்ன பார்க்க தோணும். அது இப்ப சாத்தியமே இல்ல. ஆரன் வீட்டுக்கு போகட்டும். உடனே உன்ன வந்து நேருல பார்க்கறேன்’ என மானசீகமாய் உரையாடியவன், அவளுக்கு அழைக்காமலேயே காலம் கடத்தினான்.

நாட்கள் செல்ல செல்ல, காயத்ரியின் நடவடிக்கைகளை வைத்து சுமி, ‘இவள இப்படியே விடக்கூடாது. இன்னைக்கு பேசி அவள சரி செய்யணும்’ என்ற முடிவோடு அவளுடனே கிளம்பி வந்தவள், அவளின் செயல்களுக்கு தடைவிதிக்காமல் பார்த்திருக்க,

எப்போதும் போலவே அந்த கல்மேடையில் அமர்ந்தவள், சிறிது நேரத்தில் கௌதமிற்கு அழைப்பதும், அது எடுக்கப்படாமல் போக கண்ணில் நீர் கோர்க்க வாயிலை பார்ப்பதும், மீண்டும் தொலைபேசியில் முயற்சிப்பதுமாய் இருக்க, பொறுமையிழந்த சுமி,

“காயத்ரி நீ செய்யறது சுத்த மடத்தனமா தெரியல. யாரோ ஒருத்தன் வந்தான் மனச பரிகொடுத்தேன்னு சொல்லிட்டு திருஞ்சே. இப்போ அவன் வந்து போன தடமே இல்லாம இருக்கு. நீ விடாம அவன தேடற அவன் வர்றதா இருந்தா இவ்வளவு நாள் ஆகியுமா வராம இருப்பான்?!” என கேட்கும் போதே, ஏதோ சொல்ல வாய் திறந்த காயத்ரியை கை காட்டி நிறுத்தியவள்,

“சரி வரமுடியாத அளவு வேலையாவே இருக்கட்டும், அட்லிஸ்ட் ஒரு கால் பண்ணி பேச கூட முடியாத அளவு பிசியா இருக்க, அவன் என்ன பெரிய கம்பெனி எம் டீ யா?! இல்ல சீ ஈ ஓ வா… ?! ஒரு சாதாரண வெர்க்கர்… அவன் உன்ன அவாய்ட் பண்றது நல்லா தெரிஞ்சும், நீ இப்படி உன்ன வருத்திட்டு காத்திருக்கறது வேஸ்ட்.. போய் கண்ணாடில பாரு உன்ன. எப்படி மாறி போயிருக்க இந்த ரெண்டு மூனு நாள்ல..?!” என கோபமாய் ஆரம்பித்து, ஆதங்கத்தோடும், அக்கரையோடும் பேசியவளின் பேச்சில் உள்ள நியாயம் புரிந்தாலும், மனதால் அதை ஏற்க முடியாது தவித்தவள் கண்ணீரில் மூழ்க…

“ச்சை! முதல்ல அழுறத நிறுத்து. எதுக்கெடுத்தாலும் அழுதுட்டு இருந்து மனுஷிய கொலைவெறி ஆக்காத, அவனோட பேர், வேலை பார்க்கற இடம் ரெண்ட வச்சு அங்க போய் விசாரிக்கலாமான்னு அடுத்து யோசிச்சு வச்சிருந்தா, அத இதோட மறந்திடு…! ஏன்னா அவன் அங்க வேலை பார்க்கறானான்னு எனக்கு இப்ப டவுட்டா இருக்கு. போ, போய் ஒழுங்க மூஞ்சிய கழுவிட்டு, அதோட அவன பத்தின எண்ணத்தையும் சேர்த்து கழுவிட்டு வந்து, எந்த காரணத்திற்காக இங்க வந்தையோ அத பாரு” என சொல்லி கையோடு அவளை ரெஸ்ட்ரூம் நோக்கி இழுத்து சென்றாள் சுமி.

இவர்கள் பேச ஆரம்பிக்கும் போதே, எப்போதும் போல காயத்ரியின் நிலையை கண்டு சந்தோஷம் கொள்ளவென தன் குழுவோடு வந்த ஸ்வேதாவின் காதுகளில் சுமியின் பேச்சு விலவும்,

‘அடப்பாவி! உனக்கு கௌதம் பத்தி எதுவும் தெரியாமையா இப்படி பைத்தியம் மாதிரி அவனுக்காக காத்திட்டு இருக்க. நா கூட நீயும் பணத்த வச்சு மயங்கிட்டையோ ன்னு நினச்சேன். பரவாயில்ல, நீ அதே அம்மாஞ்சி ன்னு ப்ரூப் பண்ணிட்ட..’ என நினைத்தவள்,

‘ஸ்வேதா, சரியான டைம் ! இப்ப கரெக்ட்டா, ப்ளே பண்ணா , ஜோடி புறாவ திரிய வேண்டிய ரெண்டையும், அழகா வெட்டி விட்டுடலாம்’ என முடிவு செய்தவள், அதற்காக என்ன என்ன செய்ய வேண்டும். எதை எப்போது ஆரம்பிக்க வேண்டும் என்பதை தனது குழுவிற்கு சொல்லி வைத்து தக்க நேரத்திற்கு காத்திருந்தாள்.